PANTIP.COM : W10407600 The Rebels' Saga - กบฏมายา มนตราเทวยุทธ - บทที่ 2.8

ความคิดเห็นที่ 3

นายกองอัศวินบอกให้ชายหนุ่ม 'ช่วยลดความกังวล' ให้ภิกษุณีสาวสูงศักดิ์

แต่เอาเข้าจริง มัธคาร์ก็ไม่รู้อยู่ดีนั่นเอง ว่าตนจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร

บัดนี้เขานั่งอยู่ในกระโจมที่ตกแต่งอย่างดี (เท่าที่ทำได้) เบื้องหน้าหญิงสาวในอาภรณ์สีขาว มีโต๊ะไม้พับได้คั่นกลาง ตั้งถ้วยน้ำชาร้อนกรุ่นซึ่งใครสักคนเตรียมไว้ให้แล้ว

ท่านหญิงอาเรี่ยนลีอัลเป็นฝ่ายเรียกชื่อเขาก่อน และถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง"

มัธคาร์ซึ่งไม่รู้จะให้คำจำกัดความรู้สึกผสมปนเปของตนอย่างไรดี และไม่ถนัดกับการพูดมากๆ เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ก็ได้แต่ยึดคำตอบอันง่ายดายที่สุดที่ตนนึกออก

"ไม่เป็นไร"

ครั้นเห็นอีกฝ่ายมองเขาอย่างหวาดๆ เหมือนไม่รู้จะเชื่อดีหรือไม่ หรือจะพูดอะไรต่อ ชายหนุ่มจึงขยายความ

"ข้าไม่เป็นไร ห่วงน้องอยู่ แต่ก็วางใจว่าท่านนายกองจะช่วยนางได้ ท่านหญิง...ไม่ต้องห่วงข้าหรอก"

นัยน์ตาสีฟ้ากะพริบปริบๆ อยู่อีกครู่หนึ่ง ก่อนริมฝีปากบางขยับแผ่วเบา

"งั้นหรือ"

"ท่านหญิงเองก็อย่าห่วงเลย" คนเลี้ยงผึ้งบังคับตนเองให้ยิ้ม "เมลิสซ่าเป็นเด็กฉลาด ฉลาดกว่าข้าเสียอีก นางรู้วิธีเอาตัวรอดดีกว่าข้านัก ยิ่งตอนนี้ นางไม่ได้ไปแค่กับ...เจ้าคนนั้นแล้ว"

เขาระลึกเกือบไม่ทัน ท่านนายกองบอกไว้ว่าไม่ควรพูดเรื่องซอร์ดีโอกับท่านหญิง แม้มันไม่ทันได้ทำร้ายนางไปกว่านี้ นางก็ดูจะยังหวาดผวากับเหตุนั้นอยู่ไม่น้อย

และ...เขาระลึกไม่ทัน นายกองกำชับว่าอย่าเพิ่งบอกเรื่องเงื่อนงำของเมลิสซ่าที่พวกเขาสืบได้ให้ใครฟัง จะได้ไม่เอิกเกริกเกินไป

แต่อย่างไรก็ดี มัธคาร์พูดไปแล้ว ถอนคำคืนย่อมไม่ได้ และเมื่อคิดถ้วนถี่ ก็ไม่รู้ว่านางจะนำไปบอกต่อใคร ด้วยเหตุผลใด

ทว่าประการสำคัญที่สุด ท่านนายกองบอกให้เขาช่วยลดความกังวลให้ท่านหญิงภิกษุณี ยิ่งรู้ว่าสถานการณ์ของน้องสาวเขาน่าเป็นห่วงน้อยลง ก็ยิ่งดีต่อนางไม่ใช่หรือ

"ท่านนายกองบอกข้ามา พวกนั้นเจอโจรภูเขาเมื่อคืน แต่ดูจากร่องรอยในที่กบดานพวกมัน น้องข้ายังปลอดภัยดี โจรแถบนี้หากจับเด็กผู้หญิงได้ มันจะไม่แตะต้อง จะได้ขายที่มอร์ติกาได้ราคาดี และยิ่งไปมอร์ติกาก็ง่ายเข้า เขามีภาษีทาส คนถูกขายเป็นทาสหรือนางโลมต้องเข้าระบบทำทะเบียนชัดเจน ท่านนายกองติดต่ออัศวินศักดิ์สิทธิ์ที่นั่นให้เป็นหูตาได้ หากเมลิสซ่าถูกพาไปมอร์ติกาจริง อย่างน้อยในสองสามวันนี้ นางคงไม่ถูกขายไปที่ไหนไกล น่าจะตามเจอได้ไม่ยาก"

ชายหนุ่มไม่เคยไปมอร์ติกา แต่ก็รู้ เมืองใหญ่มีภาษีวุ่นวาย และภาษีทาสกับภาษีนางโลมมีจริง ท่านนายกองไม่ได้หลอกเขา หรือแค่พูดเปล่าๆ ให้สบายใจ นิสัยโจรแถบนี้เขาก็พอรู้ เมลิสซ่าถูกพวกนั้นเอาตัวไปยังน่าวางใจว่าจะปลอดภัยได้มากกว่าซอร์ดีโอเอาตัวไปจริงๆ

ก่อนท่านนายกองเรียกเขาไปบอกความคืบหน้า มัธคาร์กังวลไม่หาย เขาเห็นมามากพอแล้ว ผู้หญิงในหมู่บ้านแต่ละคนที่เสียท่าซอร์ดีโอ ไม่มีใครมีความสุข ไฮฟ์เป็นหมู่บ้านเล็ก เกิดเรื่องใดใครย่อมรู้กันทั่ว โดยเฉพาะเรื่องชู้สาว...ซึ่งซอร์ดีโอก็ไม่ใคร่จะปิดบัง แต่อวดโอ้เป็นกิตติศัพท์แก่ตนอย่างไม่อายฟ้าดิน

เขาได้ยินว่าผู้หญิงเมืองใหญ่บางคนอาจไม่ถือสา หรือทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อคำนินทาได้ในกรณีนี้ แต่โดยทั่วไป ผู้หญิงที่ชิงสุกก่อนห่าม...หรือแม้แค่พลั้งพลาดถูกข่มเหง...ย่อมเป็นที่ดูแคลนว่าเสื่อมค่าแล้ว ต่อให้มีผู้ชายกล้าสู่ขอ ก็มักไม่เสนอสินสอดให้มากเท่ากับหญิงที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง

คนเลี้ยงผึ้งนึกถึงความทรงจำไม่ชวนรำลึกอยู่รางๆ ก่อนนี้หลายปี...หรืออาจไม่หลายปีเท่าที่คิด เขาเคยชอบเด็กสาวอีกคน ก็ตามประสาคนเข้ารุ่นหนุ่ม เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักเรียบร้อย ชวนให้เขานึกถึงแม่

มัธคาร์รู้ตัวว่าตนไม่ใช่คนที่มีหน้าตาหรือคำพูดจาเป็นเสน่ห์เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ แต่เขาก็อยากให้เธอเห็นว่าตนจริงใจ และจริงจัง จึงคิดมานะทำงาน เก็บเงินพอตั้งตัว และเตรียมไว้เป็นสินสอด แน่นอนว่าทั้งหมดไม่เคยบอกให้ใครรู้ แม้แต่ท่านปู่กับเมลิสซ่า (ซึ่งได้แต่แซวปนค่อนขอดตามประสา ว่าพี่ชายของเธอจะไม่จีบสาวคนไหนมาเป็นพี่สะใภ้เลยหรืออย่างไร)

แผนของเขาล้มไม่เป็นท่าตั้งแต่เริ่ม เมื่อเห็นซอร์ดีโออยู่ข้างกายเด็กสาวนั้น...สักระยะหนึ่ง มันพาเธอเดินร่อนไปมาทั่วหมู่บ้าน กำนัลเธอด้วยเครื่องประดับมีค่าจากในเมือง และส่งสายตาอย่างผู้ชนะให้หนุ่มรุ่นเดียวกันที่บังเอิญเข้ามาอยู่ในระยะสายตา จงใจโอบไหล่ จับมือถือแขน บางครั้งอาจถึงขั้นหอมหรือจูบด้วยซ้ำ

แล้วไม่ช้า มันก็ตีจาก ทิ้งเธอไว้กับดวงตาบวมแดง ท่าทางเซื่องซึม แต่ละวันทำเพียงเก็บตัวในบ้าน ขณะที่เสียงดุด่าของพ่อแม่ค่อยๆ กลายเป็นความเย็นชา

มัธคาร์เคยคิดว่าเขาควรปลอบเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร ยิ่งไม่รู้ว่าเหมาะสมจะเข้าหาเธอไหม ต่อให้เห็นใจเธอ หรือไม่อาจสลัดความชอบในใจของตนได้ลง ความรู้สึกอันไร้สาระบางประการก็ยังเสียดแทง

ใช่ว่าเขากลัวคำค่อนขอด...มัธคาร์มันเป็นถึงหลานชายหัวหน้าหมู่บ้าน แต่ไม่มีปัญญาหาผู้หญิงดีๆ เอง ได้แต่ไปรับเดนต่อจากซอร์ดีโอ... ปากพวกนั้นกรีดเขามานานเท่าไรแล้ว เรื่องแม่เป็นคนต้องโทษ ชักนำภัยจากศาสนจักร มีเพิ่มอีกสักเรื่องจะเป็นไรไป

แต่เขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะปฏิบัติต่อเธออย่างไรดี

เมื่อไม่รู้ ก็กลัวแต่ว่าคนไม่เอาไหนอย่างเขาจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าเดิมเสียเอง

มีอะไรหลายอย่างที่ชายหนุ่มในเวลานั้นรู้ว่าตนสู้เพื่อความสุขของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ใช่ เขาอายุสิบแปดแล้ว แต่โดยตนเองก็ยังไม่มีหลักฐานอะไรแน่นอนนัก ท่านปู่ย่อมคัดค้านที่เขาจะแต่งงานกับผู้หญิงประวัติไม่ดี ครั้นจะพาเธอหนี ก็ยังติดว่าใครจะดูแลเมลิสซ่าอยู่ที่ไฮฟ์ และเธอเองก็แทบไม่ได้รู้จักพูดคุยกับเขาเกินคนร่วมหมู่บ้าน หรือเพื่อนวัยเดียวกันด้วยซ้ำ

แต่ที่สู้ไม่ได้ที่สุด คงเป็นคำพูดนี้กระมัง

...อย่ามายุ่งได้ไหม...

เขาบังคับตนเองให้สู้หน้าเธอไม่ได้อีกเลย…หลังมีเหตุให้เธอตอกคำนั้นใส่หน้าเขา ต่อหน้าใครๆ ซึ่งเห็นมาโดยตลอด ตั้งแต่ซอร์ดีโอเริ่มคุยฟุ้งในงานฉลองหลังเก็บเกี่ยวน้ำผึ้ง เปรียบเปรยว่าการบริหารเสน่ห์กับหมู่สาวๆ ก็เหมือนการไล่ต้อนดักล่าสัตว์มาเป็นรางวัลเกียรติยศ จนมัธคาร์ทนไม่ไหวที่มันพูดถึงเธอเหมือนเป็นสัตว์ตัวหนึ่งที่ล่ามาได้ ถลกหนังอันสวยงามเก็บไว้แขวนฝาบ้าน และขว้างซากที่เหลือทิ้งอย่างไร้ค่า

ก็เหมือนหลายๆ ครั้งที่เขาปะทะกับคุณชายแห่งหมู่บ้าน ทีแรกด้วยวาจา ผิดกันเพียงครั้งนี้เขาถึงแก่ลืมตัว ยกชื่อเธอขึ้นมาถามหาความละอายแก่ใจจากมัน ก่อนลามเป็นมือหมัด...กับลูกน้องมันเสียก่อนจึงได้ฝ่าเข้าไปถึงตัว

...แต่ไม่ทันได้ทำอะไรมากกว่ากระชากคอเสื้อมีราคาของมัน เด็กสาวที่เขาคิดว่าตนพยายามปกป้องก็เข้าแทรกกลาง ร้องห้ามเขาเสียเอง

ครั้นมัธคาร์ซึ่งตกใจพยายามแก้ต่าง ทว่ากลับเอ่ยตะกุกตะกักโดยไม่ทันคิด ว่าซอร์ดีโอต่างหากที่เป็นคนเลว ไม่สู่ขอแต่งงานตามประเพณี ก็ได้เสียกับเธอแล้วกลับทิ้งขว้าง มิหนำซ้ำยังอวดโอ้เหมือนเธอเป็นของรางวัลชิ้นหนึ่ง น้ำตาของเด็กสาวกลับหลั่งไหลยิ่งกว่าเดิม นัยน์ตาดุร้ายเคืองแค้น

ไม่ใช่ต่อไอ้คนไม่รับผิดชอบที่ทำลายศักดิ์ศรีของเธอ...แต่เป็นเขา

...เรื่องของข้ากับเขาไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด ไม่รู้อะไรก็อย่าสอดมือ แค่นี้คนอื่นๆ ยังเข้าใจผิดจนข้าเสียหายไม่พออีกหรือ!... เธอตะโกนกลั้วสะอื้น ...มันไม่ใช่เรื่องของท่าน! อย่ามายุ่งได้ไหม!...

ใช่... มัธคาร์ตระหนักได้ในทีหลัง ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาจริงๆ ...ในเมื่อเขาไม่อาจช่วยเธอได้เลย

บางที รักที่เขาคิดว่ามีต่อเธอ ก็คงจะไม่ใช่รักด้วยซ้ำ ในเมื่อเขาเองก็ทำร้ายเธอให้ได้อายต่อหน้าธารกำนัล...เอิกเกริกชัดแจ้งยิ่งกว่าพฤติกรรมแสร้งไม่รู้ไม่ชี้ของซอร์ดีโอเสียอีก

ก็คงไม่ได้รักจริงๆ นั่นละ ไม่อย่างนั้นคงไม่แทบโล่งอก...แม้ระคนแปลบในใจ ที่วันหนึ่งเธอถูกส่งไปอยู่กับญาติต่างหมู่บ้าน ไม่ช้าก็มีข่าวว่าแต่งงานกับชาวไร่ในหมู่บ้านนั้นสักคนซึ่งแม่สื่อติดต่อให้ ตั้งถิ่นฐานอยู่ที่นั่นแทนไฮฟ์โดยไม่กลับมาอีก

นึกถึงตอนนั้น เทียบกับตอนนี้มัธคาร์ยังกลัว หากน้องสาวของเขาพลั้งพลาดเสียทีซอร์ดีโอไปจริงๆ เขาจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นได้หรือ

จริงอยู่ว่าน้องก็คือน้อง ไม่เหมือนคนรัก เกิดมาในท้องเดียวกัน มีเลือดเดียวกัน ถึงอย่างไรก็ตัดกันไม่ขาด ถึงอย่างไรก็ยังรัก แต่แผลเป็นบางอย่าง...ก็เป็นสิ่งที่มัธคาร์ไม่รู้ว่าควรถามไถ่ถึงว่าไม่เจ็บแล้วใช่ไหม หรือทำเป็นมองไม่เห็นเสีย

"...มัธคาร์?"

คนเลี้ยงผึ้งแทบสะดุ้ง หันไปสบตากับหญิงที่มองตนอย่างหวาดๆ ตามเดิม

เขาคงจมอยู่ในความคิดของตนนานเกินไป และสีหน้าเคร่งเครียดไป เพราะคู่สนทนาถามเบาแทบเป็นกระซิบ

"ท่าน...ไม่เป็นไรจริงๆ หรือ"

“ไม่เป็นไร” มัธคาร์ย้ำคำ และพยายามยิ้มเช่นเดิม “ท่านหญิงอย่าห่วงเลย...ขอรับ”

เขายังไม่คุ้นกับการใช้คำลงท้ายแสดงความนอบน้อมต่อเธอ แต่เห็นควรเรียกให้ชินไว้ หญิงตรงหน้าไม่ใช่แค่แม่หญิงผมทองไม่รู้ตัวตนอีกแล้ว แต่เป็นภิกษุณีชั้นสูงจากพระนคร ไร้คำลงท้ายอาจฟังเหมือนตีสนิทเกินฐานะ

“ข้า...ไม่ได้หมายถึงเรื่องของเมลิสซ่า” ท่านหญิงอาเรี่ยนลีอัลค่อยๆ เอ่ย “ข้า...ใช่ว่าข้าไม่เป็นห่วงนาง แต่ท่านนายกองเก่งขนาดนั้น ต้องช่วยนางกลับมาได้แน่ ข้า...เป็นห่วงท่านต่างหาก”

คนเลี้ยงผึ้งเป็นฝ่ายกะพริบตาปริบๆ แทน

“ข้าสบายดี มีอะไรต้องเป็นห่วงหรือขอรับ”

“ก็...เห็นทำหน้าเครียดออกอย่างนั้น”

มัธคาร์พยายามยิ้มอีกครา แต่นักบวชสาวกลับห่อตัว ก้มหน้าหลบราวไม่กล้ามอง

ชายหนุ่มหุบยิ้มทันควัน

“ข...ข้าขอโทษ” เขาเอ่ยเสียงเจื่อน เกาศีรษะแกรก “ข้ายิ้มไม่เก่ง ไม่มีอะไรหรอก สีหน้าปกติข้าก็ดูเครียดเป็นธรรมดาอย่างนี้เอง”

เป็นความจริง มัธคาร์เป็นคนยิ้มยากมาแต่เล็ก ตอนยังเด็กก็มีคนหาว่าชอบขมวดคิ้วบูดบึ้ง หน้าตาไม่รับแขก แม่เคยบอกให้ยิ้มบ่อยๆ จะได้ดูเป็นมิตรขึ้น แต่หลังท่านจากไป ชายหนุ่มก็พบว่าตนมีเรื่องชวนยิ้มน้อยนัก ส่วนเมลิสซ่าเลิกคะยั้นคะยอให้เขายิ้มบ่อยๆ ทันควัน หลังจากเขาพยายามยิ้มเต็มที่ให้เธอดู น้องสาวบอกว่าหน้ายิ้มของเขาเหมือนหมีแยกเขี้ยว ให้ตีหน้าขรึมเหมือนเดิมยังจะดีซะกว่า

“ข้า...เสียใจด้วยนะ”

คนเลี้ยงผึ้งยังคงเงียบ ที่จริงรู้ ว่าท่านหญิงอาเรี่ยนลีอัลหมายถึงเรื่องใด แต่ก็ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร

นางไม่ได้มองเขา แต่ก้มมองมือที่ประสานบนตักของตน นิ้วที่เกี่ยวพันขยับไปมาเหมือนประหม่า

“...เรื่อง...ปู่ของท่าน...” นางคงเห็นควรขยายความ

“ขอบคุณขอรับ” ชายหนุ่มตอบตามธรรมเนียม แล้วก็ไม่รู้จะพูดสิ่งใดต่อ นอกจาก... “แต่ข้าไม่เป็นไรจริงๆ”

“จริงหรือ” อีกฝ่ายตั้งคำถาม “เขาเป็น...ญาติคนสำคัญของท่านไม่ใช่หรือ เมลิสซ่าบอกข้าว่าเขาดูแลพวกท่านแทนพ่อมาแต่เล็ก”

“ข้าก็เสียใจ แต่คนตายไปแล้วไม่อาจฟื้นคืน คนเป็นต่างหากที่ต้องช่วยให้ได้ ร้องไห้คร่ำครวญไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรนี่ขอรับ”

ปู่ที่สิ้นไปแล้วบอกเองกับปาก ...อย่าร้องไห้... ตอนนั้นพ่อตาย เขายังแค่หกขวบ ...เจ้าเป็นลูกผู้ชาย อย่าร้องไห้ หากไม่เข้มแข็งแล้วจะดูแลแม่กับน้องได้อย่างไร...

คราวแม่ก็เหมือนกัน

...อย่าร้องไห้ เจ้าเป็นลูกผู้ชาย แต่นี้ไปเจ้าต้องดูแลน้อง อย่าให้แม่เจ้าต้องกังวล...

จนตอนนี้ มัธคาร์แทบได้ยินเสียงปู่พูดกับเขาในงานศพของท่านเอง

...อย่าร้องไห้ เจ้าเป็นลูกผู้ชาย ต่อไปต้องเป็นที่พึ่งให้เมลิสซ่าแทนปู่ ต้องเข้มแข็งไว้...

ชายหนุ่มกำลังพยายาม แม้ไม่อาจห้ามตนเองในทีแรก เขาร้องไห้ฟูมฟายอย่างลืมตัวตอนปู่สิ้นลม แต่เมื่อร่างปวกเปียกของท่านค่อยๆ เย็นลง ก็ตระหนักได้ว่าตนไม่ควรร้องไห้อีก ต่อให้เมลิสซ่าหรือใครๆ ไม่เห็นก็ตาม น้ำตานำท่านปู่หรือน้องสาวกลับมาหาเขาไม่ได้ น้ำตาไม่เคยช่วยอะไร นอกจากทำให้ตนเองรู้สึกอ่อนแอ ไร้ประโยชน์ น่าละอาย

ลูกผู้ชายไม่จำเป็นต้องมีน้ำตา เมื่อเช้าเขายังส่งปู่สู่ที่พำนักสุดท้ายได้โดยไม่มีน้ำตาสักหยด เพื่อไม่ให้ท่านเป็นห่วงเลยไม่ใช่หรือ

“แต่...ไม่อึดอัดเหรอ”

มัธคาร์สบตากับผู้ถาม ซึ่งพลันเสหลบอีกครั้ง

“ไม่รู้สินะ ข้าแค่รู้สึกว่า...ถ้ามีอะไรที่ไม่ดีอัดอยู่ในอก ร้องไห้ออกมาน่าจะสบายขึ้น ก็เหมือน...ที่ข้าร้องไห้ตอนนั้นกระมัง”

ชายหนุ่มไม่รู้จะตอบอะไร จึงได้เงียบไปนาน คงนานเกิน เพราะคู่สนทนากลับละล่ำละลัก

“ข...ขอโทษนะ ข้าไม่ได้จะบังคับให้ท่านร้องไห้ให้ได้หรอก กระทั่งตอนนี้...ข้าเองยังทำไม่ได้เลย”

“หือม์?” มัธคาร์สงสัยขึ้นมา และปากไวเกินความคิด “ท่านอยากร้องไห้ทำไม”

นั่นอาจไม่ใช่สิ่งที่เขาควรถาม แต่เมื่อออกไปแล้ว หญิงสาวก็เรียบเรียงคำตอบ

“ท่านนายกองเพิ่งบอกข้า แอ็กนัสหมายถึง...องครักษ์ผู้อุทิศชีวิตให้นักบวช ส่วนแคสตัส...เป็นชื่อของเขา” เสียงของนางแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน “...คนที่ท่าน...ช่วยฝังศพให้”

“...อา” คนเลี้ยงผึ้งรับได้เพียงเท่านั้น

“เขาตายเพื่อข้า แต่...ข้ากลับจำเขาไม่ได้ ร้องไห้ให้เขาไม่ได้ ทั้งๆ ที่...ตอนยังจำเขาไม่ได้ ข้ายังร้องไห้เสียมากขนาดนั้น ร้องไห้สงสารตัวเองที่นึกอะไรไม่ออกเลย มันน่าละอาย...ใช่ไหมล่ะ”

มัธคาร์ไม่เห็นใบหน้าที่ก้มต่ำของเธอ เพียงปอยผมสีทองซึ่งพ้นชายผ้าคลุมผมเท่านั้นเองที่ทิ้งตัวและทอดเงาบดบังแววตา

ชายหนุ่มไม่อยากเห็นเธอเป็นอย่างนี้ ไม่ใช่แค่เพราะท่านนายกองส่งเขามาปลอบโยนเธอ แต่...เพราะเธอเป็นผู้ผ่านความสูญเสียเช่นกันกระมัง

“ท่านร้องไห้ให้เขาแล้ว...ขอรับ”

ท่านหญิงภิกษุณีเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง

“ที่ที่ข้าพบท่านเมื่อคืน คือที่ที่ข้าพบท่านกับเขาในทีแรก ที่ที่...เขาตายเพื่อท่าน” คนเลี้ยงผึ้งพยายามพูด “ท่านรู้ ถึงจะจำไม่ได้ แต่ท่านก็รู้ ถ้าข้าเป็นเขา...ข้าคงดีใจที่ท่านเป็นห่วงถึงเพียงนี้

“แต่ถึงอย่างนั้น ก็คงเป็นห่วงยิ่งกว่าเดิม ถ้าท่านยังหลั่งน้ำตาให้อีก”

ท่านหญิงอาเรี่ยนลีอัลเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ

“...ข้าอาจพูดเพ้อไป แต่ข้ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ” มัธคาร์เกาศีรษะ หน้าร้อนผ่าวขึ้นด้วยเหตุใดตนไม่รู้ “ท่านปู่เคยพูดไว้...ผู้ชายที่มีผู้หญิงเป็นห่วงจนหลั่งน้ำตาให้ ถือว่าไม่เสียชาติเกิดแล้ว แต่ถ้าขืนอยากให้นางร้องไห้ให้ตลอด ก็มีแต่เรียกได้ว่าประสาท ไม่มีใครอยากเห็นคนที่ตัวเองรัก...ข้าหมายถึงรักในแบบไหนก็ได้ ไม่ใช่แค่แบบชายหญิง...ร้องไห้ให้ตลอดเวลาหรอก...ขอรับ”

ชายหนุ่มเห็นควรรีบเสริม เผื่อคำขยายความของ ‘รัก’ นั้นกำกวมเกินไป

“ในฐานะองครักษ์ ข้าคิดว่าเขาจงรักภักดีต่อท่านจริงๆ จึงได้สละชีวิตเพื่อท่าน แค่ท่านรู้การเสียสละของเขา...ถึงจะจำเขาไม่ได้ เขาคงรู้สึกเป็นเกียรติมากแล้วขอรับ”

หญิงสาวตรงหน้ากะพริบตาช้าๆ ด้วยสีหน้าไม่อาจจำกัดความ จนมัธคาร์รู้สึกละอายว่าตนคงพูดอะไรไม่เข้าท่าออกไปจริงๆ แต่แล้ว เธอก็ยิ้มออกมา

“ขอบคุณมากนะ” เสียงของเธอยังเฝื่อนอยู่ แต่ไม่เท่าช่วงก่อนหน้า “มัธคาร์ ท่านเป็นคนใจดีจริงๆ แล้วก็...เหมือนที่ท่านนายกองบอกไม่มีผิดเลย”

“ท่านนายกองบอกอะไรหรือ” ชายหนุ่มสงสัย

ท่านหญิงภิกษุณีเหมือนจะยิ้มเศร้าๆ

“เขาบอกว่า...ท่านเหมือนแคสตัส เป็นคนซื่อ จริงใจ แล้วก็ใจดีเหมือนกัน” เธอเงียบไปอีกครู่ “ถ้า...ท่านได้เป็นองครักษ์ของข้าแทนเขาจริงๆ ก็คงดีสินะ”

“ข้าก็คงดีใจ...ไม่สิ ข้าหมายถึงจะเป็นเกียรติกับข้ามากต่างหาก” มัธคาร์ก้มหน้า นึกดีใจที่คำพูดนั้นเปิดช่องให้เขาค้อมศีรษะ อีกฝ่ายจะได้ไม่เห็นสีหน้าร้อนผ่าวของตน

กระนั้น เขาก็พูดตามความรู้สึกจากใจจริง...ไม่ใช่เพราะอยากอาศัยฐานะคนคุ้มกันนักบวชชั้นสูงแสวงหาความก้าวหน้า เพราะอยากประจบเอาใจ หรืออยากทำตามคำสั่งของว่าที่หัวหน้าตน

แต่เพราะท่านหญิงอาเรี่ยนลีอัลแสดงความอาทรต่อเขา ห่วงใยน้องสาวเขา แล้วยังให้ความสำคัญต่อองครักษ์ที่สละชีพเพื่อปกป้องตนถึงเพียงนี้ ต่างจากที่เขาได้ยินว่าเหล่าพระผู้มีสมณศักดิ์ค้ำฟ้าในพระนครถือยศถือตัวจนแทบไม่เห็นหัวคนธรรมดาเหลือเกิน

ชายหนุ่มเหลือบมองเธออีกแวบ แล้วก็แน่ใจในความคิดของตน

รอยยิ้มของท่านหญิงอาเรี่ยนลีอัลอ่อนโยน งามซึ้งราวกับรูปสลักพระแม่ในโบสถ์ แม้นปราศจากน้ำตาที่หลั่งให้แก่สรรพชีวิต...เช่นในตำนานปฐมพิภพโบราณ

...................

คอมเมนต์ท้ายบท 'บทที่ 8 - น้ำตา (ครึ่งแรก)'

สวัสดีผู้อ่านทุกท่านครับ

ตอนนี้ค่อนข้างยาว เลยแบ่งเป็นครึ่งไว้ก่อน คอนเซ็ปต์ของตอนเกี่ยวกับน้ำตา ทั้งในด้านของผู้หญิงอย่างอัลซิโอเน่ และผู้ชายอย่างมัธคาร์

ในตอนที่เขียน เป็นตอนที่ปู่ของผมไม่สบายอยู่ บางทีความรู้สึกของมัธก็เป็นคำถามของตัวเองส่วนหนึ่ง ว่าลูกผู้ชายจำเป็นต้องมีน้ำตาไหมนะ และหากไม่ร้องไห้ มันจะไม่อึดอัดหรือ การร้องไห้คือการแสดงความอ่อนแอ ลูกผู้ชายจึงไม่ควรร้องไห้อย่างนั้นหรือ

แต่ที่จริง เขียนไปก็รู้สึกว่าไม่ได้คำตอบอะไรมาก นอกจากว่า "ทำทุกสิ่งที่ตัวเองสบายใจเถอะนะ"

เรื่องของมัธกับรักแรก (มั้ง?) เป็นส่วนที่นึกเสริมเข้ามาทีหลัง เพื่อให้เห็นความขัดแย้งระหว่างมัธกับซอร์ดีโอชัดขึ้น และทำให้รู้สึกว่าซอร์ดีโอก็ทำกรรมไว้หนักหนาเหมือนกันแฮะ เส้นทางต่อไปของหมอนี่คงจะ (โดนคนเขียนทั้งสองลงทัณฑ์) หนักหนาอยู่เหมือนกัน

แล้วพบกันในครึ่งหลังของตอนครับผม
แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 54 23:43:32

จากคุณ : Anithin

เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 23:43:02