ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 19 ยิ่งแก้ยิ่งแย่ สุดท้ายสิ่งที่เกิดก็คือเข้าวงจรเดิมคืออยู่ห่างๆอย่างห่วงๆเพราะยังไงก็จะไม่ให้ใครมารู้ว่าทำอะไรอยู่เพื่อนก็เริ่มจะห่างจากผมและดูเหมือนเบื่อที่จะว่าผมกันไปแล้ว แต่ก็ไม่สนบางเรื่องที่อยากรู้ก็ถามเอากับเกตแต่ก็ไม่บอกกับเกตว่ากำลังทำอะไรอยู่และที่ทำไปทั้งหมดเพราะอะไร ต่อมาที่รู้ก็คือทิพย์ไปเปิดร้านเบียร์กับเพื่อนแถวๆทางกลับหอผม จริงๆก็ขับผ่านทางนั้นตลอดจะว่าไปก็ดีเหมือนกันเพราะถ้าเห็นรถมอร์เตอร์ไซด์ก็จะได้รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน และผมเองถ้าไม่เจอรถทิพย์ที่นั้นผมก็จะวกไปที่หอคณะอยู่แล้วเพื่อดูว่ารถอยู่ไหมโดยจะวนไปด้านหลังห้องทิพย์เพื่อดูว่าอ่านหนังสือหรือเปล่าหลับหรือยังทั้งที่ไม่รู้หรอกว่าทิพย์อยู่หรือเปล่า ถ้าวันไหนเจอรถอยู่ที่ร้านก็จะดูแสงไฟจากหอตัวเองร้านว่าปิดหรือยัง ถ้าร้านปิดซักพักก็จะไปที่หลังหอเพื่อดูว่าทิพย์กลับไปถึงที่หอหรือยังและทุกสิ่งก็ทำในโดยไม่อยากให้ทิพย์ได้รู้เรื่องใดๆ ตอนนี้ก็ไม่ได้ไปช่วยซ้อมน้องที่สนามรักบี้อีกเพราะมาช่วยชมรมบาสมากกว่าแต่ก็โดนข้อหาเดิมครับจีบน้องผู้จัดการครับจะบอกว่าทำดีกับใครไม่ได้เลยโดนข้อหาจีบตลอดแต่จริงๆก็คงเป็นเพราะน้องรหัสปอที่อยู่ชมรมบาสด้วยเหมือนกัน น้องแอ้วผู้จัดการปี 1จริงๆก็เป็นแบบที่ชอบแต่ในความรู้สึกจริงๆคงปลื้มน้องมากกว่ารู้สึกดีๆแต่ไม่ได้อยากเอามาเป็นแฟนแต่เรื่องน้องแอ้วนี้หละทำให้ต้นที่เป็นน้องรหัสปอทะเลากับแฟน ตอนแรกก็ไม่ได้รูหรอกครับเหตุที่เข้าไปเกี่ยวเพราะจะบอกว่าแฟนต้นน่าสงสารมากมาบ่นให้ฟังอยู่เรื่อยๆมีอะไรก็มาปรึกษาผมตลอดที่ผมคิดตอนนั้นคือเราไม่ได้อยู่กับคนที่เรารักก็อยากให้คนอื่นสมหวังก็พอแต่พอสืบไปสืบมาเรื่องของเรื่องก็คือนายต้นไปรับไปส่งน้องแอ้วที่เป็นผู้จัดการชมรมแล้วปุ้ยที่เป็นแฟนเริ่มไม่ไว้ใจจนทะเลาะกัน ด้วยความที่ต้นเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้วเพราะเวลาเล่นบาสก็จะไปทะเลาะกับกรรมการจนทำให้กรรมการเป็นพวกเดียวกับฝ่ายตรงข้ามแทบจะทุกครั้งไปก็เลยเป็นเหตุให้ปุ้ยที่ไม่ไว้ใจเรื่องว่าต้นไม่ค่อยมีเวลาให้พอทักท้วงก็ยิ่งเตลิดไปกันใหญ่ ก็เลยต้องช่วยไปเรื่อยๆคอยปลอบปุ้ยไปตลอดแต่ก็ยังไปมองทิพย์ห่างๆอยู่เหมือนเดิมแต่ก็มีน้องบางคนแซวประมานว่าช่วยนี้กะไปจีบน้องแอ้วเองหรือเปล่าผมปล่อยไปครับอยากลืออะไรก็ลือแต่ไม่ได้พยายามให้ได้ควงกับน้องเขาจริงๆ แต่สุดท้ายไม่ว่ายังไงต้นกับปุ้ยก็ลงเอยบอกว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแต่ที่รู้คือลึกๆจริงไม่ใช่เพราะปุ้ยยังรู้สึกกับต้นอยู่พอเพราะพอต้นไม่อยู่ก็มาถามผมเรื่องประมานว่าตัวเองผิดตรงไหน ก็เป็นอีกครั้งที่แก้ปัญหาไม่ได้เพราะของตัวเองยังแก้ไม่ได้เลย จริงๆก็มีเรื่องที่ทำให้ประทับใจในทิพย์อีกอย่างคือจากคราวที่ไปมิตติ้งปีที่ผ่านมาทิพย์ก็ร้องเพลงน้องๆในเมเจอร์เลยเอามาแสดงร่วมในตอนรับน้องที่แม่เหียะเพราะมีคนอยากให้มีการแสดงดนตรีตอนกลางคืนพวกน้องๆก็เลยอยากร่วมด้วยและก็ให้ทิพย์เป็นนักร้องด้วยในตอนนั้น ส่วนผมไปป่วนอยู่ด้วยบ่อยๆก็เลยได้ไปร้องด้วยหนึ่งเพลง ช่วงนั้นทิพย์ก็ไปซ้อมบ่อยมากๆจนเสียงแหบไปและดูเหมือนทิพย์จะเกร็งและพยายามอย่างมากแต่สุดท้ายการแสดงก็ออกมาได้ดีครับรวมถึงผมด้วยเพราะผมเคยทำวงกับเพื่อนสมัยมัธยมปลายแต่ในตอนนั้นตัวเองเกร็งเกินไปจนเสียงมันไม่ออกตอนขึ้น ส่วนเรื่องชมรมถ่ายภาพก็ยังทำอยู่เพียงแต่พยายามให้มันเป็นรูปเป็นร่างมากว่าเดิมเพราะเราไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับการของบ ก็เลยทำให้ต้องออกเงินไปก่อน และกล้องก็ต้องซื้อใหม่ครับเพราะกล้องโดนขโมยตั้งแต่ปีที่แล้วโดยโดนจากในห้องนอนของผมเองและก็เป็นอีกเหตุผลที่ต้องย้ายออกจากหอคณะปีนี้ผมพยายามวนไปถ่ายรูปทิพย์ให้มากขึ้นเพราะผมอยากจำเรื่องทิพย์ในช่วงเวลาต่างๆเอาไว้เสมอ หอพักใหม่เป็นหอที่ดีมากๆเมื่อเทียบกับราคาการเข้าพักแต่รูมเมทไม่ค่อยกลับห้องเพราะน้องไปนอนกับแฟนซะมากกว่าสรุปเลยได้นอนห้องหรูๆเพียงคนเดียวแต่ติดนิสัยใหม่นอนเล่นแช่ในอ่างน้ำแบบที่ทำอย่างในหนังมันทำให้สบายจริงๆ แต่ก็มีบางเรื่องที่ทำให้รู้สึกเพราะน้องรูมเมทที่พักด้วยเป็นพวกเด็กอาชีวะทำให้บางครั้งก็มามึนกันในห้องบ้าง ก็มีน้องบางคนพาแฟนมาทำกันในแบบที่แฟนเขาทำกันหนะแหละครับไม่ได้เกรงใจคนไม่มีแฟนบ้างเลยเฮ้อ สุดท้ายก็เลยต้องเดินออกจากห้องเพราะเราก็อดคิดอยากที่จะทำแบบแฟนกับทิพย์บ้างแต่แค่พูดตอนนี้ยังลำบากเลย ก็เลยไปขับมอร์เตอร์ไซด์เล่นแน่นอนไปหลังห้องทิพย์เหมือนเดิมไฟเปิดอยู่แต่ไม่รู้อยู่หรือไม่ กลับมาที่ห้องก็เดินสวนกับฝ่ายผู้หญิงออกไปพอดี จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 13:33:08

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 20 อะไรก็ผิด กลับเข้ามาห้องน้องก็ทำหน้าอย่างสบายๆไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ก็แปลกตรงที่ทำไมไม่ไปส่งแฟนแต่ก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่พอวันรุ่งขึ้นเพื่อนฝ่ายหญิงก็มาต่อว่าผม “พี่แต้พี่ออกไปจากห้องทำไม” น้องที่เป็นเพื่อฝ่ายหญิงมาว่าผมด้วยสีหน้าโกรธพอควร “ทำไมหรือ” ผมทำหน้างงเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไร “ก็พี่แทนที่จะอยู่เป็น ก้างขวางคอมันในห้องไม่ให้มันมีอะไรกันแล้วพี่ออกไปทำไม” “อ้าวแล้วเกี่ยวกับพี่หรือ” “เกี่ยวสิถ้ามันท้องพี่ต้องร่วมรับผิดชอบด้วย” มาคิดดูก็ว่าอยู่ว่าตอนมาทำไมแปลกๆจะว่าผิดก็ผิดนะที่เป็นผู้ใหญ่ไม่ดูแลเด็กแต่คิดกลับกันถ้าผมอยู่ก็โดนเด็กด่าว่ามาเป็น กขค. จริงมะ เรื่องของตัวเองจะบอกว่าก่อนบอกและหลังบอกผิดกันมากเพราะรู้สึกทรมานมากกว่าเพราะรู้ว่าเขาคิดเหมือนกันมันทำให้เรายิ่งรู้สึกกับเขามากขึ้นจนอยากจะยอมแพ้มันไปหลายครั้ง ปีนี้ผมต้องมีการตัดเสื้อเพื่อทำชุดฝึกงานเพราะการฝึกงานของรังสีเทคนิคจะต้องใส่เป็นเสื้อกราวสั้นเพื่อให้ดูมีความน่าเชื่อถือก็เลยถามเพื่อนๆว่าไปซื้อที่ไหนดีผ้าประมาณกี่เมตรก็บอกร้านแถวปะตูท่าแพรตัดถูกดีและก็เรื่องผ้าให้ไปซื้อที่กาดหลวงก็เลยไปซื้อผ้ามาตัดเพื่อนซื้อกันประมาน 2.5 เมตรจะได้ 1 ตัวผมก็ซื้อเผื่อไปประมานครึ่งเมตรพอไปวัดตัวที่ร้านก็บอกว่า “เอ่อพี่ว่ามีปัญหาอะไรนิดหน่อยละ”พี่ที่ร้านตัดผ้าเอ่ยขึ้นมา “ทำไมหรือพี่” “คือคนที่มาด้วยประมาน 2.5 เมตรเนี่ยตัดได้เกือบ 2ตัวส่วนน้อง 3 เมตรที่ซื้อมาเนี่ยได้แต่ตัวเสื้อนะไม่มีแขน” “เอาน่าขนาดผ้าห่อควายก็เงี่ยะ” เพื่อนที่ไปด้วยแซวขึ้นมา ไม่โกรธอะไรเพื่อนนะแต่เซ็งคิดเผื่อแล้วนะก็ยังไม่พอก็เลยต้องรีบไปซื้อมาอีกเมตรเพื่อมาตัดเป็นแขนไม่รีบไม่ได้เกิดผ้าพับนั้นหมดผมก็อาจได้เสื้อกราวตัวเสื้อสีขาวชาอ่อนๆและแขนสีขาวครามก็ได้เลยต้องวนไปกลับอีกรอบหนึ่ง การใช้ชีวิตก็เป็นไปอย่างวันๆจนจบเทอมเพราะเพื่อนที่ฝากห้องไว้มีคอมให้ใช้เลยไม่ไปไหนเรียนหมดวันกลับห้องไม่ก็เล่นเกมฟุตบอลใต้หอไม่ไปยุ่งกับใคร แต่ก็ยังมีคนมาให้ยุ่งเพราะเพื่อให้เรียนจบต้องหาตัวเพิ่มเกรดให้ได้ 2.00 เป็นอย่างน้อยก็เลยได้ไปลงเรียน Gameing หรือวิชาการจัดกิจกรรมก็เลยทำให้รู้จักกับน้องอาร์ทที่เป็นคณะมนุษย์เอกฝรั่งเศส (อีกละ) อาร์ทเป็นเด็กนำสมัยมากๆแค่ปี 1 ก็ผมแดงมาตั้งแต่เริ่ม(สมัยนั้นไม่ค่อยมีคนทำสีผมเหมือนปัจจุบันก็ไม่มีอะไรครับคิดกันแค่น้องคุยสนุกดีแต่ชอบเอาเราไปเป็นไม้กันหมาและทำอะไรในการเรียนก็อยู่กลุ่มเดียวกันตลอด แค่รู้สึกดีๆครับกับน้องและคิดว่าน้องก็เหมือนกัน ตอนแรกอาร์ทก็จะติดกับเพื่อนที่มาด้วยตลอดแต่ไปมาๆก็ติดผมซะงั้นแต่ก็ไม่เคยได้ไปไหนด้วยกันเพียงแต่เรียน 2 ตัวที่เหมือนกันเลยเจอกันพอควร แต่จะบอกว่ายังไงก็ไม่เคยจะคิดนอกใจเอาน้องเขามาเป็นแฟนนะเพราะยังขับไปที่หลังห้องทิพย์แทบทุกวันเหมือนเดิม พอเข้าเทอม 2 ก็ยังเจออาร์ทอยู่เพราะมันมีตัวต่อกับวิชาที่เรียนเทอมก่อนก็เหมือนเดิมครับสนิทกันมีหนุ่มมาจีบอาร์ทก็บอกให้ผ่านผมก่อน บางที ทำงานกลุ่มกันก็เพจตามให้ผมไปเจอที่โรงอาหารคณะมนุษย์ก็มี บังเอิญพอดีครับไปเจอน้องแว่นสาขาจิตวิทยากำลังถ่ายรูปกับเพื่อนๆอยู่พอเจอผมเขาก็ถามว่าถ่ายรูปด้วยกันหน่อยได้ไหม ผมก็ปฏิเสธไป ไม่ใช่น้องไม่ดีหรือไม่สวยครับแต่ผมว่าจะทำให้น้องเขารู้สึกไม่ดีในอนาคตและถ้าถ่ายไปก็คงต้องติดต่อกันและทำให้รู้จักกันเกินมากขึ้นแต่มันคงไม่ดีกับทิพย์เพราะกับแค่น้องอาร์ทที่เจอเพราะเรื่องเรียนก็ไม่โอละ ปีนี้มีการจัดมิตติ้งที่ออบขานอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนักเป็นน้ำตกที่สวยแม้ไม่เท่าออบหลวงก็เลยขี่มอร์เตอร์ไซด์ตามไปปีนี้มีพี่ๆที่จบและอาจารย์บางท่านไปร่วมด้วยเพราะอยู่ไม่ไกลมากตอนเช้าก็ฟังเจ้าหน้าที่อุทยานบอกที่มารายละเอียดต่างๆพอซักพักก็เล่นน้ำตก ผมก็เล่นไปตามเรื่องตามราวครับเพราะเคยเล่นมาหลายที่แล้วไปกับพวกผู้ชายในเมเจอร์ก็บ่อยพอเล่นไปเล่นมาซักพักผมหลุดไหลไปตามน้ำตกเพราะผมใส่กางเกงยีนต์แบบหลวมๆที่สมัยนั้นใส่กันก็โดนลากไปตามน้ำไหลผ่านไปตรงที่ทิพย์นั่งพอดีทิพย์ตกใจครับแต่สำหรับผมจากที่พยายามหาใครหรืออะไรคว้าผมเองก็ถอยมือกลับเหมือนกันเพราะกลัวจะคว้าไปโดนทิพย์เข้าแล้วจะไหลมาเหมือนกัน พอผ่านไปซักพักผมไม่โดนอะไรแต่น้ำตื้นขึ้นก็เลยขึ้นมาได้แต่ก็เลิกเลยครับ พอดึกๆก็ตามปกติครับเริ่มสนุกดื่มของมึนเมากันไปแล้วผมก็เห็นเพื่อนรุ่นเดียวกับผมกำลังนั่งด้วยกันอยู่ผมก็เลยเดินเข้าไปนั่งด้วย “ไอ้แต้แกไม่ใช่เพื่อนฉัน”อ้อยตะโกนสวนมาทำให้ผมหยุดกึก จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 13:34:03

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 21 บางสิ่ง ผมไม่ได้โกรธหรือว่าอะไรอ้อยหรอกครับที่ตะโกนด่าผมออกมาแบบนั้นเพราะผมคิดว่าไม่ใช่เรื่องก่อนหน้านี้ที่ปอกับอ้อยเกิดเรื่องกันแต่เป็นความไม่ดีของผมเองที่ทำกับทิพย์เพราะที่นั่งถัดไปอีกนิดก็คือทิพย์ที่กำลังเหมือนจะร้องไห้อีกแล้วมันทำให้ยิ่งคิดหนักขึ้นเรื่อยๆ ตอนเช้าก็ถ่ายรูปเล่นตามปกติผมก็ถ่ายรูปไปตามเรื่องแล้วทิพย์ก็ตะโกนออกมาว่า “เบื่อตากล้องคนนี้แล้ว” ผมก็ไม่พูดอะไรออกไปหรอกนอกจากหันหน้าออกไม่ได้โกรธด้วยเพราะรู้ว่าอยากให้ไปถูกถ่ายด้วยมากกว่าไม่ใช่ไม่อยากให้ผมถ่ายให้เบื่อผมจริงๆแต่อย่างใด ตอนกลับเพื่อนๆบอกให้เอารถขึ้นท้ายรถแดงกลับเพราะว่าฝนตกถนนลื่น ก็ได้ขึ้นรถคันเดียวกับทิพย์กลับนี้แหละจะบอกว่าทรมานมากอยากพูดอยากบอกทุกสิ่งที่ทำอยากยอมแพ้ครับแต่ก็ไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมาทั้งๆที่อยากได้ยินก็แค่คำถามว่า “รักทิพย์จริงๆหรือเปล่า” กลับมาเรียนได้ซักพักก็มีเรื่องไข้เลือดออกระบาดแล้วทิพย์ก็ไม่สบายเป็นกับเขาด้วยต้องนอนโรงพยาบาลคิดตลอดว่าจะไปเยี่ยมอยากรู้เรื่องอยากไปเฝ้าแต่ก็ได้แค่ตามข่าวคราวก็เลยถามเกตไปที “ถ้าฉันไปเยี่ยมทิพย์จะเป็นไงบ้างเนี่ย” “ไปดี้ถ้าไปนะโดนเขวี้ยงของออกมาแทบไม่ทันแน่” เกตพูดแนวทีเล่นทีจริง บอกได้คำเดียวครับอยากไปมากๆ ปี 2544 พอถึงช่วงรับปริญญาก็ได้เจอกับพี่นกเพราะพี่นกไปเลี้ยงที่เดียวกับพี่เท็นจึงเป็นขี่ไปส่งพี่นกเพื่อไปงานเลี้ยงด้วยกันตอนกลับพี่นกโอบหลังผมเหมือนเข้าใจในสิ่งที่ผมทำ ช่วงตรุษจีนกลับบ้านไปเพื่อนไปงานเลี้ยงฉลองกับที่บ้านไปก็เพราะอายกได้เงินแต๊ะเอียพอไปก็เก็บเงินได้พอสมควรตอนนั้นมือถือเริ่มมีราคาลดลงมากแล้วแต่ขนาดมากๆเครื่องที่ผมใช้ยังหลัก 10000 เลยทั้งๆทำได้แต่โทรเข้าอย่างเดียว และนอกจากนั้นก็ได้เจอกับเพื่อนมัธยมปลายก็เลยชวนไปเที่ยวดอยอินทร์กันโดยพ่อโอมเป็นคนพาไปแต่ละคนก็เอาแฟนไปกันหมดครับมีผมกับโยพี่ชายโอมที่ไม่ได้เอาไปด้วยเพราะแฟนโยไปเมืองนอกนานแล้วแต่ดูแนวๆว่าคงจะเลิกกันเพราะห่างกันมาและคิดว่าผมคงไม่ต่างกันหากได้คบกับทิพย์ ไปถึงก็ตามแนวคนไปเที่ยวจริงๆครับ เล่นไพ่ ดื่มเหล้า แต่ก็มีไปดูธรรมชาติกันบ้างจะบอกว่าแฟนโอมน่ารักดีเป็นแบบที่ผมชอบเอาใจโอมมากๆแต่ก็แฟนเพื่อนครับและผมก็ยังจะรอดูว่าสิ่งที่ผมหวังจะสำเร็จหรือไม่เพราะเราไม่เคยพูดมันออกจากปากให้ใครรู้ ดอยอินทร์เป็นที่ๆสวยมากในหน้าหนาวได้เจอทะเลหมอกกุหลาบ 1000 ปีโชคดีที่ในชีวิตหนึ่งได้เห็นมัน แต่ก็มีทะเลาะกันเรื่องเล่นไพ่นิดหน่อยเพราะผมเสียไปพอควรเลยไม่เล่นต่อเพราะเคยเห็นคนเล่น แค่ตาละ บาทสองบาทก็หมดเป็นสี่ห้าพันในคืนเดียวและกลัวตัวเองจะเป็นแบบนั้น กลับมาจากไปเที่ยวช่วงปีใหม่ก็เอามือถือมาอวดเพื่อนแต่จะว่าไปทิพย์มีตั้งแต่ขึ้นปี 4แล้วเพราะอุบัติเหตุสายตัดตอนบอกรักแน่นอนครับน้องอาร์ทก็ได้เบอร์ผมด้วย กลับมาอีกเรื่องที่ต้องเคลียคือเรื่องของชมรมถ่ายภาพเพราะว่าปีนั้นผมต้องฝึกงานตลอดไม่มีเวลามาทำกิจกรรมอีกจึงต้องโอนให้น้องคนหนึ่งที่อยู่ชมรมไป การโอนก็คือเอาฟิล์มทุกฟิล์มที่ผมถ่ายภาพทุกภาพที่ผมมีส่งต่อให้น้องเพื่อที่ใครต้องการก๊อปภาพจะได้มาเอาที่น้องและผมก็เอาภาพทุกภาพไปให้รวมถึงภาพส่วนตัวที่ผมถ่ายเพราะผมยิ่งเห็นมันยิ่งทำให้คิดถึงทิพย์ไว้แต่ก็เหลือเก็บภาพที่ไปเที่ยวออบหลวงไว้ชุดเดียวที่ผมเหลือ เข้าปลายเทอม 2 ก็ต้องรีบอาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อที่จะได้เป็นที่ปรึกษาในการทำเทอมจบมหาวิทยาลัยทิพย์ได้อาจารย์ที่ปรึกษาเป็นอาจารย์อุทุมาที่สอบสัมภาษณ์ทั้งคู่เข้ามาส่วนผมก็ยังไม่มีและได้ข่าวว่าของอาจารย์อุทุมามีนักศึกษาครบแล้วกลัวเหมือนกันครับว่าถ้ามีอาจารย์ที่ปรึกษาคนเดียวกันจะต้องยุ่งเหยิงอีกแน่ ซัมเมอร์ปีนี้ก็ไม่ได้ลงเรียนเพราะเมเจอร์จะเปิดฝึกงานตั้งแต่ซัมเมอร์เลยเพื่อให้ครบฝึกงานตอนเดือนกุมภาปีหน้าจะได้พอดีออกไปทำงานกันก็เลยได้มาทำการฝึกงานตั้งแต่ซัมเมอร์เลย การฝึกงานก็ต่อเนื่องจากการดูงานตอนเทอม 2 ที่ผ่านมาแต่เข้มกว่าเพราะการทำงานจะต้องลงมือปฏิบัติงานจริงคือได้สัมผัสกับคนไข้จริงๆจัดท่าจริงๆให้เทคนิคกับคนไข้จริงๆและต้องดูภาพว่าอันไหนดีพอที่จะเอาไปให้แพทย์อ่านผล ระหว่างฝึกอาจารย์ก็จะมาทดสอบนักศึกษาว่าสามารถปฏิบัติงานได้จริงไหมแล้วก็จัดการทดสอบตรงนั้นเลย เคสแรกที่ผมโดนทดสอบแบบไม่ทันตั้งตัวก็เป็นเคสถ่ายดูโพรงจมูก เครื่องที่มหาลัยจะเป็นแบบที่ต้องมองจากอีกฟากโดยหันหน้าเข้าหาคนไข้ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรพอคนไข้มาถึงก็ปรากฏว่าเป็นน้องผู้หญิงอายุไล่เลี่ยกันตอนจัดท่าต่างฝ่ายต่างเขินทำเอามือผมสั่นไปเลยจนอาจารย์ถามว่าอีกนานไหมดีครับที่ทิพย์ไม่อยู่ตรงนั้นเห็นผมเขินแบบนั้นกับคนอื่นนี้ผมกลั้นใจตายแน่หรืออยู่จะนิ่งกว่าหวา ปีนั้นก็กะจะส่งเมล์ไปสุขสันต์วันเกิดเหมือนเดิมในเมล์มหาวิทยาลัยลัยอันเดิมแต่พอเปิดขึ้นมากำลังจะเขียนคุณเธอก็เดินมาดูข้างหลังครับเลยต้องทำเฉยๆเดินออกไปเหมือนไม่ได้ทำอะไร จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 13:34:30

ความคิดเห็นที่ 4 เพลงที่เกี่ยวข้องในเรื่อง องศาที่ต่างกันhttp://www.youtube.com/watch?v=LaPXaeIj8ZI ทางเดินแห่งรักhttp://www.youtube.com/watch?v=5jYnj-aggKc ไม่ต้องมีคำบรรยายhttp://www.youtube.com/watch?v=koNkSJAWrpk เธอคนเดียวhttp://www.youtube.com/watch?v=hpT2v5g0xgQ จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 13:48:31

ความคิดเห็นที่ 5 หลายตอนเหลือเกิน เปลี่ยนจากเรื่องสั้นเป็นนิยายดีกว่าไหมครับ? จากคุณ : ผ่านมาอ่าน เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 20:33:44 A:61.90.15.121 X: TicketID:309144

ความคิดเห็นที่ 6 ครับผม จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:19:56