ความคิดเห็นที่ 1 13.จัตุวงกต (ครึ่งแรก) ห้าวสันต์ก่อนงานปัญจยุทธ ภาพยอดหอคอยของปราสาทจันทรคราส สะท้อนอยู่ในดวงตาทั้งสองข้างของผู้ที่อยู่บนหลังสดายุ ปราสาททมิฬตั้งตระหง่านอยู่ริมแม่น้ำหางแมงป่องซึ่งไหลคดเคี้ยวผ่านทุ่งราบกันดารอันถูกขนานนามในยุคเทวาทิศนี้ว่าทุ่งกาลีแห่งตะวันตก ปรกติแล้วในช่วงเวลาที่ยังพอมีแสงอยู่บ้างเช่นนี้มักไม่ปรากฏความเคลื่อนไหวในทุ่งอาธรรพณ์มากนัก แต่บัดนี้กลับดูเหมือนกำลังตกอยู่ในสภาพโกลาหล เหล่าพญาคฤธรและทหารหน่วยวิหคกาฬจำนวนหนึ่งทะยานขึ้นมาจากลานด้านหน้าพร้อมกัน พวกมันทั้งหมดมุ่งตรงเข้าขวางทางสดายุสีขาวยิ่งหิมะกับพญาแร้งตัวมหึมาที่บินตามหลังอยู่ห่างๆ เพราะปักษายักษ์ทั้งสองตัวกำลังลุกล้ำน่านฟ้าเข้ามาในอาณาเขตโดยไม่ได้มีการแจ้งล่วงหน้า หากผู้ที่อยู่บนหลังวิหคเทพที่เพิ่งบุกรุกเข้ามากลับตวาดเสียงดังยิ่งอัสนีคำราม “เปิดทางให้ข้าเดี๋ยวนี้!” เมื่อประจักษ์ว่าปักษบาลที่อยู่บนหลังสดายุคือผู้ใด หน่วยวิหคกาฬประจำปราสาทต่างรีบเปิดทางให้อาคันตุกะทันที จากนั้นรีบเป่าพกุระเพื่อส่งสัญญาณแจ้งให้บรรดาพวกที่อยู่ในปราสาทจันทรคราสรู้ว่าจอมเทพแห่งศิลาลัย กำลังจะไปถึง สดายุสีขาวร่อนลงเหนือลานบนยอดปราสาทอย่างแม่นยำ จากนั้นผู้ครองปราสาทตะวันตกรีบกระโดดลงมาจากหลังนกคล้ายกับไม่ยอมเสียเวลาแม้สักเสี้ยวเดียว สายตาของจอมเทพเพ่งมองไปยังพญาคฤธรอีกตัวหนึ่งที่บินตามมาทีหลัง และกำลังถลาลงเหนือลานบนยอดปราสาทเช่นเดียวกัน แต่ทันใดนั้นคนงานบนยอดหอคอยต่างต้องหลบหลีกกันเป็นการใหญ่เพราะดูคล้ายปักษบาลผู้นี้เหมือนยังไม่ชำนาญนักเพราะตำแหน่งที่พญาคฤธรร่อนลง เลยจากจุดที่ถูกต้องไปไกลไม่น้อย มิหนำซ้ำปีกอันใหญ่โตของพญาแร้งแห่งทุ่งกาลีกวาดเอาเสาคบไฟและเสาธงล้มระเนระนาดไปตามๆ กัน บางอันก็หลุดร่วงลงไปยังพื้นสนามเบื้องล่าง บังเกิดเพลิงไหม้ขนาดย่อม สร้างความแตกตื่นวุ่นวายกันไปหมด เมื่อเห็นภาวะการณ์ฉุกเฉินดังนั้นเทวะที่มาถึงก่อนโดยสดายุสีขาวจึงไม่รอให้พญาคฤธรหุบปีกนิ่งสนิท จอมเทพฉวยเชือกบาศจากข้ารับใช้ กะน้ำหนักในมือก่อนจะเหวี่ยงไปคล้องลำตัวของปักษายักษ์เพื่อหยุดยั้งกำลังมหาศาลของพญาแร้งแห่งแดนตะวันตกในทันใด ครั้นเมื่อเหตุการณ์ค่อยบรรเทาลงและอยู่ในความควบคุมแล้ว โลกาธิบดีทิ้งเชือกบาศในมือ รีบวิ่งไปที่พญาคฤธรตัวนั้นทันที แต่ไม่ใช่เพื่อลงทัณฑ์ที่มันเป็นสาเหตุก่อความวุ่นวาย “รามิต!”  จอมเทพร้องแทบไม่เป็นภาษาเมื่อเห็นศิษย์เอกที่ขึ้นชื่อว่าเป็นปักษบาลที่มีฝีมือการบังคับปักษาอยู่ในขั้นเอกอุกลับเอาร่างตนแนบไปกับหลังพญาคฤธรและอยู่ในสภาพสิ้นสติ ดีที่ว่ารามิตเป็นปักษบาลที่มีความรอบคอบหากไม่มีสายคาดนิรภัยป่านนี้เขาคงตกจากหลังปักษาไปนานแล้ว ผู้เป็นอาจารย์รีบนำร่างศิษย์ตนลงมาจากอานปักษ์ทันที “ไม่ต้อง!” เขาร้องห้ามเมื่อเห็นว่าคนในปราสาทกำลังจะเข้ามาช่วยเหลือ “พวกเจ้ารีบส่งข่าวไปยังศิลาลัยให้ท่านภิษัชเตรียมตัวมาที่นี่เป็นการด่วน เร็ว!” เสียงตวาดคำหลังทำเอาทหารประจำปราสาททำตามคำสั่งโดยทันที ไม่ช้าไม่นานเทพอีกเหล่าหนึ่งในชุดเครื่องแบบองครักษ์แห่งจอมเทพรัตติกาลสีดำสนิทก็ปรากฏกายขึ้นเหมือนกับผุดขึ้นมาจากโพรงอากาศ เจ้าของปราสาทกวาดตาไปยังเหล่าเทวรักษ์ที่กำลังอยู่อาการคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้นพร้อมกันเพื่อเตรียมพร้อมรับคำสั่ง “โอวาล...” เขาเรียกนามหนึ่งในจำนวนนั้น ดวงตาของจอมเทพส่งประกายจัด “หากไร้คำสั่งของข้า ไม่ว่าใครก็ตามห้ามเข้ามาในเขตปราสาทเป็นอันขาด!” ***** จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 22:07:13

ความคิดเห็นที่ 2 รามิตลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคำรามของพายุดังก้องอยู่ในโสตประสาท ในคราแรกดวงตาของเขาพร่าเลือนจนไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ ด้วยเพราะแสงที่อยู่รอบล้อมตัวเขามันช่างส่องสว่างราวกับเขากำลังจ้องมองดวงตะวันอยู่กระนั้น แสงอาทิตย์งั้นหรือ? รามิตทวนประโยคในใจ แดนตะวันตกไม่มีแสงใดที่สว่างจนบาดตาขนาดนี้ เขาอยู่ที่ไหนกัน? เพื่อตอบคำถามของตนเอง รามิตจึงตั้งสติใหม่หลับตาลงแล้วลืมขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้มันไม่สว่างพร่างตาเหมือนเมื่อครู่แล้ว ทว่าภาพที่เห็นตรงหน้าก็ไม่ได้ตอบคำถามตนเองเลย เขากำลังนอนทอดกายอยู่กลางลานโล่งและเย็นเฉียบ ล้อมกรอบทั้งสี่ทิศด้วยเสาระเบียง แต่ละต้นมีขนาดมหึมาแทงยอดชลูดหายขึ้นไปบนหมอกสีขาวที่กำลังลอยต่ำคล้ายวันที่มีหมอกลงจัด นี่เองที่มาของแสงจ้าสีขาวที่เขาเห็นเมื่อครู่... เด็กหนุ่มประคองกายลุกขึ้นเอง ร่างของเขาสั่นระริกจากอาการนอนบนพื้นแข็งและเย็น ศิษย์เอกจอมเทพมองไปรอบบริเวณด้วยความประหลาดใจ ด้วยไม่คุ้นเคยและจำไม่ได้ว่ามีสถานที่ที่มีลักษณะเช่นนี้ในปราสาทตะวันตกหรือในที่ใดมาก่อน ลานนี้มีขนาดใหญ่มากพอๆ กับห้องโถงในมหาวิหาร พื้นหินสีขาวเรียบลื่นผสานด้วยลายน้ำสีเหลือง ฟ้า น้ำเงิน เทา และดำ แต่กระนั้นหินแต่ละแผ่นยังใสสว่างดุจว่าเขากำลังเดินอยู่บนก้อนเมฆ ลานหินนั้นรายล้อมด้วยเสาระเบียงตัน คล้ายซี่กรงขนาดยักษ์ ถัดจากเสาหินขนาดมหึมาเป็นผนังทมึนทึบ แต่ละด้านปรากฏช่องประตูโล่งอยู่ตรงกลาง และเหมือนกันหมดทุกกระเบียดนิ้วแม้แต่ลวดลายอิสระของหินแต่ละก้อนราวกับเป็นสิ่งสะท้อนซึ่งกันและกัน รามิตมองสลับผนังแต่ละด้านไปมา เงยหน้ามองหมอกหนาเหนือศีรษะและพลันตระหนักว่า สถานที่ไร้เงาแบบนี้ เขาไม่สามารถรู้เวลาที่แน่นอนหรือคาดคะเนทิศทางได้เลย เสียงพายุยังคงแผดร้องดังอยู่เหนือม่านหมอก จนผืนหินใต้เท้าสั่นสะเทือน ไม่เคยมีพายุใดที่ร้ายกาจเช่นนี้ในแดนตะวันตก ทันใดนั้นเสียงแผดคำรามของพายุดังกัมปนาทยิ่งเสียงร้องของพญายักษ์ในยุคบรรพกาลจนทำให้พื้นสั่นรัวเหมือนกับลานโล่งนั้นตกอยู่ในใจกลางของพายุร้าย ผนังโดยรอบลั่นและสั่นไหว แต่กระนั้นเสาทุกต้นและผนังทึบตันก็ยังต้านทานเอาไว้ได้ จากนั้นเจ้าพายุร้ายยิ่งเพิ่มกำลังกระแทกกระทั้นเข้ามาจากเบื้องบนในทุกทิศทาง จากซ้ายสุดขวาสุด ไต่เลื้อย กระโจนข้ามไปมาด้วยความเร็วอย่างยิ่งยวดจนเสาหินบางต้นถึงกับสั่นไหวคล้ายมันอยากจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางทางให้สิ้นซาก ตอนนั้นเองที่รามิตเพิ่งตระหนักเมื่อเห็นเงาสีเทาขุ่นเคลื่อนกายอย่างรวดเร็วเหนือเมฆหมอก เสียงที่ร้องคำรามที่อยู่ภายนอก ไม่ใช่พลังของพายุร้าย... รามิตไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่เหนือหมอกหนานั่นคืออะไร หรือตัวอะไร รู้เพียงแต่ว่า มันใหญ่โต มีกำลังมหาศาล และกำลังอยู่ในภาวะโกรธกริ้ว และมันพยายามจะเข้ามาด้านใน เสียงฟาดโครมดังสนั่น เสาบางต้นหักโค่น เมื่อกำลังประดุจอภิเวทกระแทกลงมาอีกครั้ง ช่องด้านบนก็พลันทะลุฟ้าถูกแหวกออกเป็นช่องโล่ง ในวาระแรกนั้นเห็นเป็นช่องโล่งสีขาวแต่ในเวลาต่อมาจึงเห็นเงาสีดำทะมึนเคลื่อนเข้ามาช้าๆ จนบดบังส่วนท้องฟ้าจนกลายเป็นช่องมืด จากนั้นมันใช้พลังที่มีมหาศาลกวาดเอาเสาระเบียงที่อยู่ใกล้ๆ หักโค่นไปตามๆ กัน เศษซากของสิ่งก่อสร้างร่วงหล่นสู่พื้นกราว บ้างปลิวลอยไปตามลม มันคำรามลั่นอย่างอหังการ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 22:13:08

ความคิดเห็นที่ 3 รามิตไม่คิดจะเผชิญหน้ากับเจ้าสัตว์ร้ายนี้เขาถลันวิ่งไปยังทางออกที่ใกล้ที่สุด แต่เมื่อวิ่งออกมาแล้วก็พลันตื่นตระหนกอย่างยิ่งเพราะเขากลับมาปรากฏกายอีกครั้งในลานหินที่เดิมเหมือนกับเขาไม่ได้วิ่งออกไปจากลานอันตรายแห่งนี้เลย เขามีสติวิปลาศหรือโดนเวทประหลาดจู่โจมเข้าแล้วหรืออย่างไร? จากนั้นศิษย์เอกจอมเทพจึงตั้งสติใหม่เขาวิ่งเลียบทางเดินโดยใช้เสาระเบียงยักษ์เป็นโล่ป้องกันตัว เขาวิ่งมาถึงช่องประตูอีกด้านหนึ่งแล้วก้าวทะลุออกไปด้านนอก ภาพตรงหน้าถึงกับทำให้เด็กหนุ่มตัวเย็นเฉียบ   เขาวิ่งกลับมายังลานหินอ่อนและเผชิญหน้ากับ ‘มัน’ อีกครั้ง แม้ศิษย์เอกจอมเทพจะเคยเผชิญหน้ากับพญามัจจุมารและอดีตแม่ทัพฝ่ายมารมาแล้ว แต่เขาไม่เคยรู้สึกตื่นตกใจกลัวจนหลังเย็นวาบเช่นนี้ แต่ถึงกระนั้นเด็กหนุ่มก็ไม่ยอมละสายตาจากเงาสีดำที่กำลังฉีกท้องฟ้าอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นมันชะโงกส่วนหัวเข้ามาใกล้อย่างมุ่งร้าย ปีกและลำตัวมหึมาบดขยี้ทุกสิ่งทุกอย่าง ท่าทางของมันก้าวร้าวและลำพอง นัยน์ตาสีเงินวาวสะท้อนความอาฆาตคล้ายเดรัจฉาน มันจ้องร่างเด็กหนุ่มที่ยืนตรงหน้าด้วยท่าทีคุกคามและเป็นปฏิปักษ์ ข้าพบเจ้าแล้ว... ***** เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นในทันใด เมื่อรามิตรู้สึกตัวเขาลุกขึ้นนั่งในทันที จากนั้นหันไปมองสิ่งรอบตัวคล้ายไม่แน่ใจตนเองอยู่ในที่ใดกันแน่ แต่เมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งเขาพลันโล่งใจที่สิ่งประหลาดเมื่อครู่เป็นแค่ความฝันเท่านั้น จากนั้นศิษย์เอกจอมเทพจึงตั้งสติและนึกทบทวนเหตุการณ์ครั้งสุดท้าย เด็กหนุ่มพลิกหงายฝ่ามือทั้งสองขึ้นและจ้องมองมันราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน ต่อมาจึงลดมือตนเองลงและหันหน้าไปทางประตูซึ่งปิดไม่สนิท แสงสว่างจากภายนอกลอดเข้ามาปรากฏเป็นแถบเส้นตรงยาวๆ พร้อมกับเสียงสนทนาภายนอกห้องทว่าเบาจนจับใจความไม่ได้ ศิษย์เอกจอมเทพมองไปรอบห้องอีกครั้งเขาจดจำได้ว่านี่คือห้องของเขาเอง หากแต่เป็นห้องเก่าในหอนอนของปราสาทจันทรคราส จริงสิ...นายท่านบอกว่าจะมาที่นี่ก่อน... หลังจากออกเดินทางมาจากผาบั่นเศียรได้ไม่นาน ร่างกายที่ยังไม่สมดุลส่งผลต่อเด็กหนุ่มในทันใด เขาเริ่มบังคับเวหาไม่ได้จนกระทั่งเวณิชที่นั่งอยู่ด้านหลังก็สังเกตพบอาการผิดปรกติ เขาไม่รู้ว่าเวณิชแจ้งเรื่องนี้กับนายท่านด้วยวิธีใด เพราะหลังจากนั้นเมื่อจอมเทพหันขวับกลับมามองศิษย์ตนด้วยความเป็นห่วงหลายครั้ง แต่กระนั้นโลกาธิบดีก็ไม่ยอมหยุดพัก กลับยิ่งเร่งความเร็วมากขึ้น จนรามิตเริ่มเข้าใจแล้วว่าพวกเขากำลังหนีต่างหาก ทำไมกัน? แต่ที่สำคัญกว่า...พวกเขากำลังหนีใครกัน? ทันใดนั้นเองเด็กหนุ่มก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเกิดบิดเบี้ยว และกดทับทุกทิศทางประหนึ่งว่าตัวเขากำลังโดนก้อนหินถล่มลงมาทับจนแทบหายใจไม่ออก และบาดแผลเดิมที่กลางอกอยู่ๆ ก็เจ็บปวดขึ้นมาอย่างรุนแรงโดยไม่มีสาเหตุ จากนั้นเขาได้ยินเสียงร้องอย่างตื่นตระหนกของเวณิชที่ร้องเรียกนายท่านอยู่ด้านหลัง สติของเด็กหนุ่มดับวูบลงในทันที นั่นเป็นเหตุการณ์สุดท้ายที่เขาจำได้...รามิตใช้มือทาบบนบาดแผลที่กลางอก และประหลาดใจว่ามันไม่เจ็บอีกแล้วเหมือนร่างกายของเขาไม่เคยได้รับบาดแผลฉกรรจ์มาก่อน ทั้งๆ ที่เมื่อครู่ตอนที่อยู่บนหลังเวหาที่เป็นพญาแร้งของเขา เด็กหนุ่มถึงกับสิ้นสติเพราะความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างรุนแรง เฉียบพลัน ศิษย์เอกจอมเทพนิ่งใช้ความคิดเพียงครู่ จึงตัดสินใจสะบัดผ้าห่มออกจากตัว และก้าวลงจากเตียง แต่เมื่อขยับไปไม่ถึงก้าว เขาก็ล้มลง ในทีแรกรามิตคาดว่าคงเป็นผลกระทบอ้อมๆ จากการที่เขาโดนพิษนาคาเล่นงานอยู่เป็นอาทิตย์ จากนั้นจึงตั้งสติใหม่ พยายามลุกเดินอีกครั้ง แต่ทว่าผลกลับเป็นเหมือนเดิม...ร่างของเด็กหนุ่มเซเสียศูนย์ คล้ายนักดื่มที่ตื่นขึ้นในเช้าวันถัดมาจากคืนฉลอง ร่างของเขาเอียงไปกระแทกกับตู้ไม้ที่ตั้งอยู่ใกล้จนข้าวของกลิ้งตกลงมาใส่ตนเอง จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 22:16:12

ความคิดเห็นที่ 4 เศษกระเบื้องที่ตกพื้นดังเปรื่องนั่นเองทำให้เสียงพูดคุยหน้าห้องหยุดลงกะทันหัน ตามติดมาด้วยเสียงลากขาเก้าอี้ครูดพื้นไม้อย่างเร่งร้อนและเสียงฝีเท้าของคนหลายคน ประตูหน้าห้องถูกผลักออกโดยแรง แสงสว่างจากภายนอกทำให้เห็นเพียงโครงร่างสีดำของผู้ที่ยืนอยู่ในกรอบประตู หากคนผู้นั้นก็ยืนตะลึงอยู่ไม่นาน ก็รีบก้าวยาวๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงร่างเด็กหนุ่ม ปัดเศษกระเบื้องออกไปทางหนึ่งและช่วยพยุงเขาขึ้นมาจากพื้น รามิตรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ด้านข้างศีรษะ ก่อนจะได้ยินเสียงของฝ่ายตรงข้ามดุเบาๆ “อยู่เฉยๆ และเชื่อฟังข้าสักครั้งจะได้ไหม? เวณิชเอากล่องยามาให้ข้า” ประโยคหลังหันไปสั่งผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลัง ไม่นานนักอดีตจารชนตะวันตกก็กลับมาพร้อมกับกล่องไม้ที่มีการประดับลวดลายแปลกตา รามิตตั้งใจจะเอ่ยถามอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นลักษณะอันเป็นเอกลักษณ์ของกล่องยาใบนั้นหากทว่าถูกอีกฝ่ายดักคอเสียก่อน “อยู่นิ่งๆ อย่าเพิ่งถาม” น้ำเสียงห้วนนั้นทำให้เด็กหนุ่มต้องกลืนความสงสัยลงคอ แต่ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามเองจะไม่ค่อยถนัดในการรักษาบาดแผลให้ผู้คนเท่าใดนัก เพราะมือของคนปฐมพยาบาลหนักเสียจนคนเจ็บชักรู้สึกว่าไอ้ที่รู้สึกปวดอยู่นี่ไม่ใช่แผลที่ถูกบาดแน่ ก่อนที่รามิตจะเกิดรอยช้ำแห่งใหม่เพราะฝีมือคนหวังดีแต่มือหนักนั้น อีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นห้ามเบาๆ “ท่านจอมเทพเจ้าคะ ให้ข้าทำแทนเถิดเจ้าค่ะ นายท่านกำลังทำเขาเจ็บนะเจ้าคะ” วิษณุวัติหันขวับไปทางคนพูดคล้ายไม่พอใจในคำท้วงติง แต่ก็ได้ผล...เขายอมหยุดมือที่กำลังกดผ้าซับบาดแผลให้ศิษย์เอกของตนทันที จากนั้นเขาเลิกคิ้วขึ้นหันกลับมาทางเด็กหนุ่มคล้ายจะถามว่าเป็นความจริงหรือไม่? รามิตเพียงพยักหน้ารับหงึกๆ จอมเทพแห่งศิลาลัยจึงยอมถอยห่างออกมาให้ผู้ที่เอ่ยทักท้วงเข้ามาทำหน้าที่แทน แต่ก็ยังรีรออยู่ที่ข้างประตู “ขอบคุณขอรับท่านไทรา...” รามิตกระซิบ แท้จริงผู้ที่กล้าเอ่ยแทรกนั้นคือหัวหน้าหน่วยอัศวินีมังกรนามว่า ไทราแห่งเกาะมัจฉา เธอรู้จักกับศิษย์เอกจอมเทพเมื่อคราที่เขาผลุนผลันเดินทางไปที่เกาะมายาเลแล้วตกอยู่ในวงล้อมของทหารประจำเมืองด้วยความเข้าใจผิด ไทราเป็นหญิงสาวที่ใจเย็นและรอบคอบ ครานั้นเธอตัดสินใจเสี่ยงภัยยื่นมือช่วยเหลือรามิตโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนจนเมื่อเหตุการณ์คลี่คลายหญิงสาวจึงรู้ว่าเธอตัดสินใจไม่ผิด อีกทั้งเรื่องราวในตอนนั้นทำให้เธอได้มีโอกาสได้รู้จักกับวิษณุวัติผู้ครองตำแหน่งโลกาธิบดีในขณะนี้ ไทรายิ้มรับอย่างยินดีที่เห็นฝ่ายตรงข้ามดูดีขึ้นกว่าตอนที่โดนพิษนาคา ความจริงแล้วไทราสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับศิษย์เอกจอมเทพอย่างชัดเจน มันไม่ใช่ความเปลี่ยนแปลงจากกายภายนอกที่จับต้องหรือมองเห็นได้อย่างสีของเส้นผมหรือรอยแผลเป็นที่จางลง แต่เป็นบางสิ่งบางอย่างที่เธอก็อธิบายไม่ถูก แต่ก่อนเด็กหนุ่มแม้จะเงียบ สุภาพ ทว่าก็ไม่ใช่ผู้ที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกเหมือนมีพลังบางๆ แผ่ออกมาอย่างคุกคามแม้แต่ในตอนที่รามิตกำลังป่วยอยู่เช่นนี้...ทว่าเมื่อศิษย์จอมเทพหันมาเอ่ยถามว่าอีกฝ่ายเดินทางมาถึงจันทรคราสตั้งแต่เมื่อใดด้วยนัยน์ตาสีเทาแฝงความอ่อนโยนคู่เดิม พลังที่ไม่เป็นมิตรเหล่านั้นกลับสลายลงไปทันใด “ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว...เจ้ายังหลับอยู่เลยไม่รู้เรื่อง ท่านภิษัชก็มาด้วยนะ แต่ตอนนี้กลับไปพักผ่อนแล้ว” ไทราหมายถึงเทพเวชรักษ์ประจำหอหลวงของศิลาลัยที่เดินทางมาพร้อมกับเธอนั่นเอง แต่สิ่งที่เทพีแห่งแดนใต้ไม่ได้เล่าคือ ท่านภิษัชถูกเหล่าเทพรัตติกาลพาตัวขึ้นพญาแร้งมาอย่างฉุกละหุกแบบแกมบังคับอยู่ในที จนเขาบ่นพึมเรื่องอาการเมื่อยขบและค่อนขอดว่าแกล้งคนแก่ตั้งแต่เดินทางจากศิลาลัยจนถึงปราสาทตะวันตก เพราะก่อนหน้านี้เทพเวชรักษ์ระดับอาวุโสผู้นี้ก็โดนทำอย่างเดียวกันมาแล้ว คราวที่ต้องเร่งมารักษาอาการของรามิตที่มายาเล จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 22:19:25

ความคิดเห็นที่ 5 ส่วนไทรานั้นรอคอยข่าวของจอมเทพและรามิตอยู่ตลอดด้วยจิตใจที่จดจ่อและร้อนรน จนเกือบจะตัดสินใจเอาอุดากันมังกรบินของเธอบุกไปตามหาทั้งสองยังสุสานรัตติกาลอยู่แล้ว แต่ในเวลาต่อมาเมื่อเธอได้ข่าวว่ามีพญาคฤธรจำนวนหนึ่งเดินทางไกลจากตะวันตกมาถึงในเขตมหาวิหาร เธอจึงรีบเข้าไปหาเพื่อสอบถามข่าวคราวที่ลานปักษาของทิศตะวันตกทันที ในคราแรกอัศวินีรู้สึกผิดหวังเมื่อเห็นว่าในบรรดาปักษบาลแห่งตะวันตกที่มาถึง ไม่มีแม้แต่เงาของจอมเทพแห่งศิลาลัยหรือศิษย์เอกของเขารวมอยู่ในจำนวนนั้นด้วย เธอเห็นแต่เพียงอานนท์ข้ารับใช้ของจอมเทพยืนกระสับกระส่ายรอคอยข่าวใดๆ จากนายเหนือหัวไม่ต่างจากเธอเลย... หญิงสาวจึงคิดว่าเธอควรจะไปถามหาเส้นทางไปผาบั่นเศียรจากผู้อื่นเสียดีกว่า แต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้ความปลอดภัยของโลกาธิบดีและรามิต ดังนั้นเธอจึงยืนรีๆรอๆ อยู่ไม่สามารถตัดสินใจว่าควรทำเช่นไร ในช่วงนั้นเองอานนท์จึงหันมาเห็นเธอเข้า และร้องทักขึ้นอย่างยินดี แม้ไทราจะแปลกใจในน้ำเสียงที่ไม่แสดงความทุกข์ร้อนของฝ่ายตรงข้าม แต่อย่างน้อยเธอก็โล่งใจว่าหากอานนท์เอ่ยทักเช่นนี้ อย่างน้อยคงไม่มีข่าวร้ายกระมัง เธอจึงรีบรุดเข้าไปหาข้ารับใช้แห่งโลกาธิบดีและถามอย่างร้อนใจเกี่ยวกับความปลอดภัยของโลกาธิบดีและศิษย์เอกของเขา “ข้ากำลังจะให้คนไปเชิญท่านมาพอดี” อานนท์กลับตอบไม่ตรงคำถาม ก่อนที่ชายรับใช้จอมเทพจะกล่าวสิ่งใดออกมา หนึ่งในบุรุษชุดดำที่เพิ่งเดินทางมาถึงลานปักษาพลันมายืนขวางหน้าอานนท์ บอกให้รู้เป็นนัยว่าชาวเทพผู้สวมเครื่องแต่งกายสีดำสนิทนั้นดำรงสถานะสูงกว่าข้ารับใช้ของโลกาธิบดี เพราะนี่คือ...เทวะแห่งรัตติกาล เทพตะวันตกผู้ลึกลับทำให้อัศวินีมังกรถึงกับต้องถอยหลังออกไปก้าวหนึ่ง หากทว่าชายในชุดดำกลับก้มศีรษะลงอย่างรู้มารยาท และเอ่ยแนะนำตนด้วยน้ำเสียงสุภาพผิดกับท่าทางที่น่าเกรงขาม “ข้ามีนามว่าโอวาล เป็นเทวรักษ์แห่งจอมเทพ ขออภัย...ท่านคือ ไทราแห่งมายาเล หัวหน้าหน่วยอัศวินมังกรใช่หรือไม่?” ไทราขมวดคิ้ว แต่ก็กล่าวรับตามความจริง จากนั้นชายในชุดดำจึงไม่พูดจามากความอีก “จอมเทพมีบัญชาให้ท่านไปยังปราสาทตะวันตก จงตามข้ามา” ยังไม่ทันถามว่าเหตุใดต้องให้เธอไปยังปราสาทจันทรคราสด้วย เทพรัตติกาลจำนวนหนึ่งก็นำท่านภิษัชมาถึงเขตลานปักษา เธอจึงไม่ถามให้มากเรื่องและติดตามเหล่าเทวรักษ์แห่งตะวันตกมาในทันที ***** คุยท้ายบท: ตอนนี้ค่อยรู้สึกว่าเป็นรามิตคนเดิมจากสองภาคแล้วใช่ไหมคะ (หายไปนานจนคนอ่านจะลืมอยู่แล้วนะ) ยังมีตัวละครเก่าๆ รับบทเดิมด้วย (จำไม่ได้ไม่เป็นไรค่ะ) หลังจากคนเขียนพาผู้อ่านไปเที่ยวเล่นปีนเขาอยู่พักหนึ่ง ช่วงนี้เฮียวิษฯ ยังอาละวาด...เอ้ย..ไม่ใช่ค่ะ ยังอยู่กับเรานานหน่อย แกจะมาว้ากๆๆๆๆ ต่ออีกหลายตอนค่ะ (^ ^) ปล. (หากมีผู้ใดจำได้) ตอนต่อที่ไทราเดินทางตามโอวาลจนมาถึงปราสาทตะวันตกเป็นครั้งแรกนั้น คือบทส่งท้ายของเล่มสองในเวอร์ชั่นที่พิมพ์เป็นหนังสือค่ะ ซึ่งเป็นตอนใหม่ที่ไม่ได้เอามาโพสให้อ่านบนถนนฯ ของพันทิปค่ะ (จะอ่านต่อกันได้พอดีเลย) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 22:21:45

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้ต่อจากที่ทิ้งท้ายไว้ภาคที่แล้วนั่นเอง อารมันเคยบอกว่าจะให้ช่วยตามหารามิต น่าสงสัยว่าทำไม หรือจะเป็นอีกภาคกัน แหม แค่ผิดหวังไม่ได้หมายความว่าจะเลิกอ่านค่ะ ไม่ต้องเฉา มารดน้ำให้แล้ว ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 23:33:57

ความคิดเห็นที่ 7 เริ่มจากที่ความเห็นที่ 4 ย่อหน้าแรก บรรทัดที่สาม อุดมไปด้วย "ก็" ใช้เยอะไปนะคะ พักฉากบู๊ๆ ย้อนกลับมาเรื่องในอดีตต่อจากภาคที่แล้ว ท่าทางจะยาว ระวังจะยาวมาก จนเวลากลับไปเนื้อเรื่องปัจจุบัน นักอ่านลืม ต้องย้อนกลับไปอ่านตอนต้นเรื่องอีกรอบนะ (ฮา) ลุงซึน มือหนักหรือนี่... อันตราย ไทราระวังนะจ๊ะ ปล. นี่ดูหมออาซาดะ ครบ 3 ภาค แล้วหรือคะ (30 กว่าตอนอะนะ ไวมาก) หมออาซาดะนี่ยิ่งเล่นยิ่งมาดเข้ม มาดเงียบ นิ่ง เวอร์ชั่นละครนี่จะต่างกับต้นฉบับมังงะตรงหมออาซาดะเข้มตลอด ในมังงะ อาซาดะน่ะไม่เข้มทั้งเรื่องแบบนี้เลย จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 00:02:41

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัยต้องกลับไปอ่านบทส่งท้ายเล่มสองใหม่อีกรอบ ดูท่าจะต้องทบทวนกันสักเล็กน้อย^_^ จากคุณ : Phoenixorus เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 04:29:30

ความคิดเห็นที่ 9 เอ๊ะ..รามิต ใครกัน ไม่รู้จัก มาได้ยังไง^^...... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 06:23:26

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนนี้เป็นฉากย้อนเหตุการณ์ก่อนหน้าที่อารยันจะไปป้อมนักล่าใช่ไหมน้า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 11:08:58

ความคิดเห็นที่ 11 สับสนเรื่องของช่วงเวลาในเรืองที่กำลังดำเนิน อยู่มากมาย จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 14:45:28

ความคิดเห็นที่ 12 แวะมาคุยค่ะ, คุณ Scottie: เย้...ได้น้ำแล้ว ไม่เฉาแย้ววว เย้! ใช่แล้วค่ะ ตั้งแต่ตอนที่ 13 เป็นต้นไปคือเหตุการณ์ต่อเนื่องจากตอนจบของภาคสอง (จำได้ไงนี่?) อารมันเกี่ยวข้องกับรามิตอย่างไร? เป็นอีกภาคหนึ่งหรือไม่? เลยทำให้นิสัยสองคนนี้ไม่เหมือนกันเลย มีส่วนค่ะแต่ยังไม่ใช่ทั้งหมด (อะฮ้า?) คุณ ซาลาสซา: เง้ยยย ขอบคุณมากค่ะ เวลาเราลืมตัวที่ไร มันเป็นอย่างนี้ทุกที, เรื่องราวจากนี้ไปค่อนข้างยาวอย่างที่คุณซาลาสซาว่ามาจริงๆ ค่ะ ด้วยคนเขียนมีเหตุผลหลายประการที่ไม่ได้เอา 'ต้นเรื่อง' มาไว้ที่ 'ต้นเรื่อง' อย่างที่มันควรจะเป็น เหตุผลคงบอกตอนนี้ไม่ได้ เพราะไม่อยากให้รู้ก่อน เดี๋ยวเรื่องมันจะไม่ 'สด' ค่ะ (อ้าว...ก็เอาไปแช่เย็นซี้...) << ฮื้อ! ปล. คนเขียนยังไม่ได้ดูซี่รี่ย์หมอๆ นั่นทั้งหมดหรอกค่ะ เวลาไม่พอ...แค่ไปค้นใน google เท่านั้น, เอาไว้ถึงเวลากลับเมืองไทย ค่อยหาทางดูซี่รี่ย์ฉบับเต็มๆ ค่ะ เรามีเพื่อนที่เป็นคอซีรี่ย์ญี่ปุ่น จะลองไปถามมันดูก่อน คุณ Phoenixorus: เอ๊ะ..ขอบคุณมากค่ะ แสดงว่ามีหนังสืออยู่ในมือ (วู้ปี้!) คุณ GTW: สงสัยยังแอบงอนเรื่องที่เราลืมตอบกระทู้แก คุณ ลูนาติก: ใช่ค่ะ, หลังจากนี้ไปคือฉากย้อนหลังก่อนงานปัญจยุทธ จะได้รู้สักทีว่าอารมันมันเป็นใคร มาจากไหนกันแน่ (จ้างให้ก็เดาไม่ถูก หุ..หุ...) คุณ y4uc: อืม...ภาคนี้คนเขียนได้ทดลองเขียนบางอย่างค่ะ ซึ่งยังไม่รู้ว่าจะผ่านมือบก.หรือไม่ ซึ่งตอนเป็นต้นฉบับของจริง บางทีอาจถูกรื้อได้ค่ะ (อย่าเลยนะ เพราะเราชอบเวอร์ชั่นนี้มาก) อธิบายง่ายๆ อย่างนี้ดีกว่า >> (อันนี้เป็นตรรกะของเราเองนะ อย่าจำนะคะ) สมมุติว่าการเล่าเรื่องแบ่งเป็นสิบส่วน (สมมุตินะสมมุติ ย้ำค่ะ) ปกติการเล่าเรื่องควรเป็นสเต็ปตั้งแต่ 1,2,3....10 เป็นเหตุการณ์ปกติ แต่ภาคนี้คนเขียนดันเอา 6, 7  มาขึ้นก่อน จากนั้นเล่าย้อนหลังมา 1, 2, 3, 4 ค่ะ ความจริงเวลาในเรื่องจะโยกย้อนและซับซ้อนกว่านี้ แต่บอกตอนนี้คงจะเง็งกันหมด (เอาไว้ลงจนท้ายบท จะเล่ารวบยอดทีเดียวนะคะ) แต่เหตุผลหลักๆ ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่ลองของ มีสองเหตุผล คือ คนเขียนต้องการ 'ซ่อน' บางอย่าง และ เรียงลำดับอารมณ์เรื่อง (แต่ไม่เรียงเวลา) เพื่อเก็บไคล์แมกซ์ที่สำคัญที่สุดไว้ท้ายๆ บทนั่นเองค่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเป็นเรื่องที่คนเขียนคิดไปเองคนเดียวหรือไม่ ต้องพึ่งคนอ่านในถนนฯ เป็นตัวทดลอง เอ๊ะ! ไม่ใช่ค่ะ เป็นตัววิเคราะห์ค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 15:57:45

ความคิดเห็นที่ 13 คุณรัน อาจเป็นเพราะโพสเป็นตอนๆ ทิ้งช่วงนานพอควร เลยทำให้การอ่านไม่ต่อเนื่อง การวางเรื่องแบบดังกล่าวจึงดูมีปัญหา แต่หากเป็นเล่มหนังสืออ่านรวดเดียว น่าจะพอไหวอยู่นะครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 12:12:44

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ^ ขอบคุณมากค่ะ, เรื่องนั้นเราก็ตระหนักอยู่เหมือนกัน แต่ที่นี่เราอยากได้แบบแช่เย็น เอ๊ย...ไม่ใช่ 'ความสด' ของเรื่องค่ะ เพราะการโพสแบบนี้มีประโยชน์ต่อผู้เขียนอย่างหนึ่ง คือผู้อ่านจะไม่สามารถพลิกไปดูตอนจบได้ทันทีเหมือนที่พิมพ์เป็นหนังสือ << เพราะเราก็เป็นคนหนึ่งที่ถือเป็นนักอ่านใจร้อน (อ้าว!) กรรมตามสนองเลยตรู... โดยเฉพาะเรื่องเรานี่ ใครรู้หรืออ่านตอนจบก่อนนี่...หมดสนุกไปกว่าครึ่งแล้วอะ... จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 20:00:21

ความคิดเห็นที่ 15 มือใหม่ค่ะ อยากอ่านภาคก่อนๆค่ะ ชื่อเรื่องอะไรหนอ รบกวนชี้ทางสว่างด้วยค่ะ จากคุณ : schneesturm เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 19:24:29

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีค่ะ คุณ schneesturm, ยินดีมากๆ ค่ะ ที่แวะมาคุย/ ถามนะคะ (^ ^) สำหรับภาคก่อนหน้าภาคจัณฑวาตานี้ มีสองเล่มค่ะ คือ เล่มแรก จ้าวจตุรทิศ ภาค สุริยคราส เล่มสอง จ้าวจตุรทิศ ภาค อาศิรวิษ ทั้งสองเล่มข้างต้นเราคิดว่าตามร้านหนังสือทั่วไปน่าจะหาไม่ง่ายแล้วค่ะ (พิมพ์น้อยค่ะ ไม่ใช่อะไรหรอก)โดยเฉพาะเล่มแรก, แนะนำว่าสั่งซื้อที่สนพ. จะดีกว่าค่ะ ปล. หนังสือทั้งสองเล่มอ่านแยกกันได้ค่ะ, แต่เราคิดว่าอ่านแบบเรียงภาคน่าจะได้อรรถรส และมีลุ้นได้มากกว่าค่ะ อ่านจบแล้วมาคุยกันได้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 54 21:29:09 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 21:21:21

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณค่ะ ตอบเร็วทันใจดีแท้ น่ารักจัง ถามอีกทีค่ะ สนพ.อะไรคะ จากคุณ : schneesturm เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 13:26:09

ความคิดเห็นที่ 18 (^ ^) ยินดีค่ะ บังเอิญว่าช่วงนี้ลมฟ้าสงบ ก่อนพายุ (งาน) จะมาค่ะ สำหรับงานทั้งสองเล่ม พิมพ์กับสนพ. เรนโบว์ ในเครือ ประพันธ์สาส์นค่ะ << ถ้าจะดูรายละเอียดของหนังสือ ดูที่บล็อคเราก่อนหรือในเว็บของประพันธ์สาส์นก็ได้ค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 18:14:15

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณค่ะ จะพยายามหามาให้จงได้เลยค่ะ จากคุณ : schneesturm เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 13:33:06