ความคิดเห็นที่ 1 12 เปลี่ยน “นี่ขนาดพ่อเอ็งไถนา ยังโดนพ่อตาหาว่าขี้เกียจ ถ้าเอ็งไปบอกตาเอ็งว่าพ่อเลิกไถนา ปล่อยให้ข้าวขึ้นตามยัตถากรรม...” “ตามธรรมชาติตะหากพ่อ” ปั้นเมฆรีบแก้ “มันต่างกันยังไงวะ เออ นั่นแหละ... จะปล่อยข้าวขึ้นตามธรรมชาติหรือตามยัตถากรรม มีหวังพ่อโดนตาเอ็งด่าเละแน่” แนวความคิดจากโรงเรียนชาวนาที่ฉันพยายามจำมาถ่ายทอดให้ปั้นเมฆนั้น เดินสวนทางกับกระแสความเปลี่ยนแปลงที่กำลังเกิดขึ้นแบบคนละทิศทางกันเลย ความจริงสิ่งที่พ่อของปั้นเมฆได้รับมรดกตกทอดและทำมาโดยตลอดคือการเกษตรแบบพื้นบ้านดั้งเดิมของไทย ซึ่งมีแนวทางคล้ายกับการเกษตรแบบผสมผสานที่โรงเรียนชาวนาส่งเสริม แต่ว่ามันกลับถูกค่านิยมของสังคม ทัศนคติ และกลไกทางตลาด ทำให้ ‘ต้องเปลี่ยน’ ไป... “ประชุมจ้า ประชู๊ม” เอ๊ะ... เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึไง ทำไมเจ๊นางรมร้องเรียกพวกให้รีบไปรวมกลุ่มกันตรงนั้น ...พ่อเทพทุยยืนเด่นเป็นสง่ารออยู่บนขอนไม้ริมทุ่งนาในฐานะประธานการประชุม ฉันไม่รอช้า รีบแจ้นตามพวกเจ๊ๆ ไปล้อมวงฟังด้วยความอยากรู้อยากเห็น “วันนี้เราไปประชุมที่ลานวัดข้างบ้านกำนันกับนาย...” แหม พ่อเทพก็พูดซะโก้ ใครจะเอากระบือไปประชุมล่ะคะ จริงๆ ก็คือนายอาทิตย์ขี่พ่อเทพไปนั่นเอง “...รู้ไหมว่าเราได้เห็นตัวอะไรมา ...ลองเดาดูซิ” “ควายบิน?” “ควายยักษ์?” “ควายสามเขา”... “ควายห้าขา?” เจ๊ๆ ต่างพากันเดากันมั่วไปให้พ่อเทพส่ายหัว “ควายเหล็ก” นั่นคือคำเฉลย “พวกเราคงเคยได้ยินมาบ้าง” “เห็นเค้าว่ามีแต่คนรวยจริงๆ เท่านั้นที่มีควายเหล็ก บ้านกำนันเค้ามีใช้อยู่ตัวหนึ่ง พวกเราได้ยินแต่ชื่อ แต่ไม่เคยเห็นตัวเป็นๆ สักที” “เราได้เห็นแล้ว ควายเหล็กตัวใหม่เอี่ยมมาไกลจากต่างประเทศ” “มันก็พูดภาษาไร?” “มันพูดไม่ได้เลยต่างหาก แต่มันร้องเสียงโคตรดังเลยเวลาไถนา คนขายเค้ามาสาธิตให้ชาวบ้านดู หนวกหูมากเพราะมันร้องตลอดเวลา” “เหรอๆ ...แล้วมันหล่อล่ำดำใหญ่มั๊ย สู้พ่อเทพได้เปล่า?” “มันตัวโตมาก เค้าว่ามันแข็งแรงกว่าพวกเรา ทำงานได้ไม่จำกัดเวลา ไม่ต้องพักเพราะมันไม่รู้จักเหนื่อยเหมือนอย่างพวกเรา นายก็ไม่เหนื่อยด้วยแค่ขึ้นไปขี่จับเขามันเลี้ยวไปมาได้ตามใจ มันไม่ดื้อ ไถนาที่ใหญ่ๆ ได้สบายๆ มีแรงเหลือไปรับจ้างไถให้เพื่อนบ้านได้เงินอีกด้วย” “สรุปว่าดีกว่าพวกเรางั้นสิ งี้นายจะส่งเราไปเป็นลูกชิ้นไม๊เนี่ย” พวกเจ๊ๆ เริ่มวิตกกังวล “นายเราเค้าไม่เอามันมาหรอก นายว่ามันดีสู้เราไม่ได้ เพราะมันไม่ช่วยกินหญ้า กินฟางในนา” “อ้าวแล้วมันไม่หิวเร๊อะ” เจ๊นางแอ่นถามด้วยความสงสัย “มันกินน้ำเหม็นๆ เรียกว่าน้ำมัน นายว่าเปลืองตังค์ แถมยังกินแล้วหกเรี่ยราดเลอะนาอีก สู้ควายอย่างเราไม่ได้ กินหญ้ากินฟางในนา ไม่ต้องเสียเงินซื้อ ช่วยกำจัดวัชพืชได้ด้วย” “ใช่แล้วๆ” พวกเจ๊ๆ ดีใจกันใหญ่ที่ได้ยินแบบนั้น “ยังไงพวกเราก็ดีกว่า” “แล้วมันก็ไม่ขี้ ไม่มีขี้ก็ไม่มีปุ๋ย แถมไม่ออกลูกอีกต่างหาก มีแต่โทรมลงๆ แล้วเวลาตาย ก็กลายเป็นซากเหล็ก ไม่เน่า ไม่เปื่อยชิ้นสดตับริ้วตก เฮอะๆ สรุปว่านายไม่เอา” “เย้... งี้ทำไมพ่อเทพต้องทำหน้าเครียดเรียกพวกเรามาประชุมล่ะ?” “จริงๆ ในทุ่งรังสิตเรานี้ บางบ้านที่เค้าพอมี ก็ซื้อหรือเช่าควายเหล็กมาใช้พักใหญ่แล้ว แต่คราวนี้ คนขายเค้ามาพร้อมกับคนที่มีเงินมาให้ชาวนายืมด้วย” “โห ใครอ่ะ ทำไมใจดีจัง? เถ้าแก่โรงสีใหญ่คนนั้นรึเปล่า ที่นาตรงโน้นเจ้าของไม่มีจ่ายคืนโดนเค้ายึดไปแน่ะ” “ไม่ใช่อ่ะ สองคนนั้นข้าพอจะคุ้นหน้าบ้าง แต่นี่ข้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ไม่ใช่คนแถวๆ นี้ เห็นเค้าว่ามาจากอะไรคานๆ ชาวบ้านดีใจกันใหญ่ พูดกันว่าดอกถูกๆ ข้าก็ไม่รู้ว่าดอกอะไรถูก ดอกอะไรผิดหรอกนะ รู้แต่ว่าผู้ใหญ่บ้านโน้น...พ่อตาของนายอาทิตย์ก็เอาเงินเค้ามาซื้อแล้วยังบอกด้วยว่า จะเลิกใช้ควายแล้ว ขายทิ้งให้หมดเลย” “อุ๊ยเหรอ?” “หลายบ้านก็คิดอย่างงี้ บ้างก็ว่าจะขอเช่าไปใช้ พวกเรายังโชคดีที่มีนายเห็นคุณค่า นายอาทิตย์ว่า ออมเงินไว้กับควาย ดีกว่าเป็นหนี้เขา” นายอาทิตย์นี่เค้าพอเพียงดีจัง ปั้นเมฆถือว่าโชคดีที่มีพ่อแบบนี้ แต่ไม่รู้ว่า ในยุคสมัยที่กำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงนี้ เขาจะโชคดีไปได้อีกนานแค่ไหน วันหนึ่ง ฉันก็ได้พบกับเรื่องมหัศจรรย์ที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าฉันจะได้พบเจอในชาตินี้... วันนั้น ปั้นเมฆวิ่งกระหืดกระหอบกลับมาจากบ้านคุณตาของเขา “พ่อๆๆ... ตาไม่สบาย” “เป็นไรมากรึเปล่า?” นายอาทิตย์หันมาซักลูกชาย “ไม่เป็นอะไรหรอกมั๊ง ยังมีแรงเอ็ดตะโรเสียงดังฟังชัดอยู่เลย แต่ตาบ่นปวดหลัง ลุกไม่นั่งไม่ค่อยไหวเลยใช้เมฆให้เป็นตัวแทนของตาไปประชุมที่บ้านกำนันแทน” “อะไรวะ เอ็งตัวแค่นี้ จะไปประชุมแทนผู้ใหญ่บ้านได้ไง? แล้วลุงเอ็งล่ะ?” “โธ่พ่อ นี่มันแค่สองโมงเช้า ลุงยังไม่สร่างเลย” ใครๆ ก็รู้กันว่าพี่ชายของแม่ฝนหยำเปไม่เอาไหน พ่อของแม่ฝนก็แก่ตัวลงทุกวันๆ... ความจริง แกก็พอมองเห็นภาพแล้วว่า ต่อไปภายหน้า คนที่จะมาดูแลที่นาและทำงานแทนตัวได้คงไม่พ้นนายอาทิตย์ลูกเขย แต่ด้วยทิฐิคนแก่ ก็เลยได้แต่ใช้ปั้นเมฆเป็นตัวกลาง อย่างวันนี้ แกรู้สึกไม่ค่อยสบาย ก็ให้คนมาตามลูกสาวไปดูแลแต่เช้า แล้วสั่งงานผ่านหลานชายมา คนที่ต้องไปประชุมแทนก็ไม่พ้นต้องเป็นพ่อของหลานชายนั่นเอง นายอาทิตย์ไม่ไปประชุมคนเดียว แต่พาลูกชายกับสัตว์เลี้ยงน่ารักไปด้วยหนึ่งตัว ซึ่งก็คือเจ้าชมพูน้อยฉันเองค่ะ ...การประชุมจัดขึ้นในเต้นท์ขนาดใหญ่ซึ่งกางเด่นเป็นสง่าอยู่บนลานนวดข้าวข้างบ้านกำนัน ส่วนหัวข้อการประชุมวันนี้คือ เกษตรอำเภอมาแนะนำข้าวพันธุ์ใหม่ที่ให้ผลผลิตสูง มีการแจกตัวอย่างพันธุ์ให้ชาวบ้านเอาไปทดลองปลูกในฤดูนี้ และให้ปุ๋ยเคมีไปใส่ด้วย ฉันเห็นยี่ห้อแล้ว เอ๊ะคุ้นๆ... โลโก้นี้ ทรูฟู๊ตสมัยก่อนนี่เอง “ใส่ปุ๋ยของเค้าแล้วต้นข้าวง๊ามงาม เขียวววว...ขจีไปทั้งทุ่ง รับรองจะติดใจ...” ชาวบ้านที่ได้รับแจกมาแล้วได้ทดลองปลูกฤดูก่อนหน้านี้คุยฟุ้ง “...ข้าลองมาแล้ว เชื่อข้าเหอะ พันธุ์นี้มันสุดยอดมาก” ยังดีนะ สมัยนี้ยังไม่มีพระเจ้าจ๊อด “...ปีที่แล้ว ข้าเกี่ยวข้าวได้ไร่ละเกือบเกวียนแน่ะ” คนนี้ก็เอ๊ะคุ้นๆ เหมือนกัน... ใครหว่า? เหมือนเคยเห็นที่ไหน อ๊า นึกออกแล้ว หน้าตาอย่างงี้ หัวทรงนี้ อีตาคนนี้ต้องเป็นต้นตระกูลหรือญาติไม่ห่างทางใดทางหนึ่งของลุงจ้อน...เอ้ย ป๋าจอห์นแน่ๆ เลย “พ่อๆ เราจะเปลี่ยนไปปลูกข้าวพันธุ์ใหม่เหมือนพ่อไอ้จ้อยเค้ารึเปล่า? ” โอ้... เขาคือพ่อไอ้จ้อยขี้โม้เองหรอกเร๊อะ อย่างงี้ไอ้จ้อยก็ต้องเป็นญาติป๋าจอห์นด้วยสิ เหอๆ ขี้โม้กันทั้งตระกูลเลย “ไอ้จ้อยคุยว่าพ่อมันเกี่ยวข้าวได้ตั้ง 90 ถังแน่ะ แต่ของเราที่เคยเกี่ยวได้ มากสุดก็แค่ไร่ละสี่ห้าสิบถังเองนะพ่อ” “แต่เราก็พอกินนี่หว่า... เอ็งจะเกี่ยวเอาข้าวเยอะๆ ไปทำไรวะ” “อื้ม... จริงด้วยพ่อ” “ไอ้เมฆ เอ็งอย่าไปเชื่อไอ้จ้อยมันมาก เล่นห่างๆ ลูกบ้านโน้นหน่อยก็ดี” ดูจากท่าทางของนายอาทิตย์แล้ว เขาคงไม่ค่อยปลื้มครอบครัวไอ้จ้อยเท่าไหร่ “...เดี๋ยวติดนิสัยไม่ดีมา” ส่วนเรื่องที่มาประชุม เขาสรุปกับลูกชายว่า... “เราเตรียมเมล็ดสำหรับปลูกไว้แล้วด้วย แม่เอ็งนั่งคัดแทบตาย ไม่เอามาปลูกได้ไง เดี๋ยวแม่เอ็งเสียใจนะ อีกอย่าง ถ้าใช้พันธุ์ใหม่ ก็ต้องซื้อปุ๋ยเค้ามาใส่ พ่อไม่อยากเป็นหนี้ว่ะ” ที่มาพร้อมกับพันธุ์ข้าวส่งเสริมและปุ๋ยเคมี คือเจ้าหน้าที่ธนาคารใหม่ที่รัฐบาลตั้งขึ้นเพื่อชาวไร่ชาวนาโดยเฉพาะ ...ธกส.นั่นเอง ฉันถึงบางอ้อแล้วว่าที่พี่เทพทุยพูดถึงอะไรคานๆ ก็คือธนาคาร ส่วนดอกถูกนั้น... “นี่เค้าคิดดอกแค่ร้อยละสิบต่อปี คิดแล้วเดือนหนึ่งไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซนต์ ถูกกว่าไปกู้เถ้าแก่ตั้งเยอะ เถ้าแก่คิดดอกตั้งเดือนละสามเปอร์เซ็นต์แน่ะ” ชาวบ้านที่เคยกู้นอกระบบอยู่ดีใจกันใหญ่ ส่วนคนที่ไม่เคยติดหนี้ พอได้ยินอย่างงี้ก็ลองติดหนี้ “เค้าว่าได้ข้าวเยอะกว่า ขายได้เงินมากกว่านี่ เดี๋ยวมีกำไรก็คืนเค้าได้แล้ว กู้ก็กู้วะ” น้องบืออย่างฉันได้แต่มองสิ่งที่เกิดขึ้นเงียบๆ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี ทั้งๆ ที่รู้ว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่ก่อให้เกิดปัญหามากมายเรื้อรังตามมาจนถึงทุกวันนี้ และฉันก็ถูกส่งข้ามมิติมาเพราะปัญหานี้ด้วย ในขณะที่ฉันคิดไม่ตก เดินวนเวียนไปมา สายตาฉันก็ไปหยุดค้างอยู่ที่หนุ่มใหญ่วัยสามสี่สิบท่าทางภูมิฐานคนหนึ่ง... เขากำลังนั่งคุยอยู่กับเจ้าหน้าที่ระดับสูงของทางธนาคารที่มาด้วยกันโดยไม่สังเกตุเห็นเลยว่า ไม่ไกลจากตรงนั้นเท่าไร มีควายเผือกตัวหนึ่งเห็นเขาแล้วตะลึงค้างจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ อา... ไม่เคยคิดว่าชาตินี้ เราจะได้มีโอกาสพบหน้ากันอีกครั้ง คุณปู่ของฉันเองค่ะ! คุณปู่ซึ่งจากฉันไปหลายปีแล้ว ยังมีชีวิตอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้จริงๆ เหรอเนี่ย ...ไม่ผิดแน่ ถึงฉันจะเคยเห็นท่านตอนแก่ แต่ฉันก็มีรูปคุณปู่เมื่อตอนหนุ่มๆ อยู่หลายใบไว้ดูต่างหน้า ทำไมจะจำไม่ได้ คนที่รักเด็กหญิงแองจี้ในโลกนี้มีอยู่แค่สองคนเองนี่คะ “คุณปู่ขา แองจี้อยู่นี่ค่ะ... แองจี้อยู่นี่ ได้ยินไหมคะ” ฉันได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลนองหน้าอยู่เงียบๆ ด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกเลย รู้แต่ว่า ฉันอยากจะวิ่งเข้าไปกระโดดกอดท่านแน่นๆ ด้วยความรักและคิดถึงสุดหัวใจ แต่ทำไงได้ ฉันอยู่ในร่างน้องบืออย่างงี้ และถึงจะแปลงร่างกลับไปเป็นแองจี้คนเดิม คุณปู่ก็คงไม่รู้จักฉัน ไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร เพราะนี่มันก่อนเวลาที่ฉันจะมาเกิดเป็นหลานท่านตั้งนาน จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 22:22:25

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้าชมพู กลับบ้านกันเถอะ นี่...เจ้าชมพูๆ เอ๊ะ...เป็นอะไรไป เรียกแล้วไม่ยอมมา?” ฉันก็แค่อยากอยู่ตรงนี้ ยืนดูคุณปู่ของฉันนานอีกสักนิด ขอให้ฉันได้ยืนฟังเสียงคุณปู่พูดคุย หัวเราะกับคนอื่นๆ อย่างมีชีวิตชีวาอีกหน่อยเถอะนะ... “ท่านไม่เห็นต้องลงมาทำตรงนี้เลย น่าจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ระดับล่างของทรูดีกว่า” “ผมชอบลุยเองอย่างงี้แหละ ดีกว่าทำงานนั่งโต๊ะ ไม่รู้เรื่องเลยว่าชาวนาชาวไร่เค้าคิดเค้าทำอะไรกัน แล้วจะไปขายของเขาได้ยังไง แต่ถ้ามาเองอย่างงี้ ได้มีโอกาสพูดคุยกับลูกค้าของเรา ก็จะเข้าใจพวกเขามากขึ้น” “ขยันจริงๆ ไม่เหนื่อยเหรอครับท่าน” “ไม่ล่ะ ผมชอบจะตาย เหมือนได้ไปเที่ยวด้วย สนุกดี นี่เดี๋ยวอาทิตย์หน้าผมจะไปตระเวนอีสานล่างกับพวกคุณสันติด้วย” คุณปู่ตอนหนุ่มไฟแรงมาก ท่านลงพื้นที่ติดตามคณะของเกษตรอำเภอและธกส.เดินสายจัดประชุมส่งเสริมข้าวพันธุ์ดีด้วยตัวเอง ไม่แปลกหรอกที่ทรูฟู๊ตจะแผ่ขยายอณาจักรอย่างรวดเร็วจนยิ่งใหญ่ในรุ่นของคุณปู่นี่เอง “ความฝันของผม คืออยากเห็นทรูฟู๊ตยิ่งใหญ่คู่เกษตรกรไทย เราต้องพัฒนาไปด้วยกัน” แววตาของคุณปู่ตอนพูดประโยคเหล่านี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ท่านคงไม่รู้ว่าตัวเองนั่นแหละคือปัญหา “...สักวัน ชาวไร่ชาวนาบ้านเราจะมีคุณภาพชีวิตที่ดีกว่านี้ ผมจะทำให้พวกเขามีเทคโนโลยีที่ก้าวหน้ากว่าใครในโลก” เห็นความตั้งใจของเจ้าสัวทรูฟู๊ตรุ่นก่อนอย่างนี้แล้ว ฉันก็นึกถึงที่ท่านเจ้าสัวรุ่นนี้ทะเลาะกับลูกชาย เรื่องขายหุ้นให้บรรษัทข้ามชาติยักษ์ใหญ่ เข้าใจว่าท่านเจ้าสัวคงไม่อยากให้อณาจักรที่คุณปู่สร้างมากับมือ ด้วยหยาดเหงื่อแรงกายแรงใจต้องตกไปอยู่ในมือของคนอื่น แล้วในใจฉันก็เกิดคำถาม... หรือว่า ที่พระแม่โพสพกับกามเทพส่งฉันข้ามมิติมาเพื่อเตือนคุณปู่? ท่านจะคิดยังไงนะ ถ้าอยู่ดีๆ มีผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนวิ่งเข้าไปบอกว่า ‘ไปทำธุรกิจอย่างอื่นเถอะนะคะ คุณปู่ขา เราเปิดร้านกาแฟแบบสตาบัคก็ได้ เปิดก่อนเค้าตั้งแต่ตอนนี้ ตั้งชื่อไทยๆ สตาบักห่ำน่อย พาอราบิกาไทยไปไกลทั่วโลกก็ได้นะคะ... หรือว่า จะซื้อดาวเทียมเตรียมโทรศัพท์มือถือก่อนเอไอเอส” ...เอ๊ะ ไม่ดีๆ เดี๋ยวเกิดปู่ฉันอยากเป็นนายกขึ้นมาจะทำไง ปวดหัวตายชัก... เอาแค่ ” เปิดร้านทำผมก่อนชลาชล เปิดร้านสุกี้ก่อนเอ็มเค หรือ เปิดเบเกอรี่ก่อนเอสแอนด์พีดีกว่า ทำอะไรก็ได้ แต่อย่ามาขายปุ๋ยขายยาให้ชาวนาอย่างงี้เลยนะคะ” มีหวังท่านต้องคิดว่าฉันบ้า ไม่ก็หาโอกาสมาสมัครเป็นอีหนูของคุณปู่แน่ๆ เลย เหอๆ “ไม่มีประโยชน์หรอกย่ะ ต่อให้ทรูฟู๊ตไม่ขาย ก็ยังมีบริษัทอื่นๆ อีกตั้งเยอะแยะ” พระแม่โพสพตอบคำถามของฉันอย่างเคลียร์ “...แล้วเราก็ไม่ได้ส่งให้เธอมาทำอะไรเพี้ยนๆ แบบนั้นด้วย ใครจะไปคิดได้อย่างเธอ เฮ่อ บ้าจริงๆ ด้วย” อ้าว แล้วอย่างงี้ ฉันจะควรทำยังไงดีล่ะ? ตอนนี้ที่พอจะนึกออก ก็คือไปบอกเจ้าปั้นเมฆ...ว่าที่วีรบุรุษของฉัน ให้เข้าใจว่าใส่ปุ๋ยเคมีมันจะมีปัญหาตามมาในอนาคตยังไง ความสำคัญของการเก็บเมล็ดข้าวหลากหลายพันธุ์ แล้วให้เขาไปเล่าต่อให้พ่อแม่กับเพื่อนๆ ฟัง... เวลาผ่านไปในโลกอดีตอย่างรวดเร็วจนฉันแทบหายใจตามไม่ทัน เผลอแป๊บๆ ปั้นเมฆอายุสิบสองแล้ว ร่างกายของเขาก็เป็นอีกอย่างที่มีการเปลี่ยนแปลง... กลับมาคราวนี้ เห็นได้ชัดว่าเด็กชายยืดตัวสูงขึ้นมาก แขนขายาวโย่งแม้จะดูเก้งก้างไปหน่อยแต่ก็แข็งแรง ยิ่งเขามีนิสัยอยู่ไม่สุข ช่วยงานพ่อแม่แทบทุกอย่าง ทั้งปีนป่าย ยกโน่นยกนี่เหมือนได้ออกกำลังกายทุกวัน คงอีกไม่นาน เขาต้องตัวโตแซงหน้าฉันไปแน่ๆ คิดๆ ดูแล้ว พี่นางฟ้าแอบหวั่นๆ ไม่ได้ ไม่รู้จะอธิบายยังไง ฉันก็ยังไม่ค่อยเข้าตัวเองเลย เหมือน...ใจหนึ่งก็ตื่นเต้นและอยากเห็นเด็กชายเติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ แต่อีกใจ กลับกลัวที่จะต้องเจอปั้นเมฆตอนโตเป็นหนุ่ม ไม่รู้ทำไมต้องกลัว... แต่ก็กลัว...              ในยุคนี้ มีบางบ้านเริ่มปั่นไฟฟ้าใช้กันแล้ว บ้านไหนไฮเทคจัดๆ ถึงกับมีทีวีขาวดำดู (กู้ดอกถูกมาได้ก็ซื้อโน่นซื้อนี่กันให้สนั่น) และบ้านนั้นก็จะเป็นที่รวมพลของคนแทบทั้งคลอง แต่ไม่ใช่บ้านปั้นเมฆแน่ๆ ต้องอย่างบ้านไอ้จ้อยขี้โม้โน่น ตกเย็นบางวัน ปั้นเมฆก็ไปขอดูทีวีบ้านไอ้จ้อย นายอาทิตย์ไม่ชอบให้ลูกชายไปเล่นบ้านนั้นเท่าไหร่ แต่ก็ต้องจำใจอนุญาตเขาไปตามเพื่อนๆ อีกเป็นสิบคน หลายครั้งที่เขาก็พาเจ้าชมพูไปด้วย ฉันล่ะขำท่าทีตื่นเต้นที่เขาเห็นการ์ตูนมิ๊กกี้เม้าส์ขาวดำรุ่นเดอะในจอเหมือนกับการ์ตูนที่พี่นางฟ้าวาดให้เขาเลย ฉันรู้ว่าเขาแอบภูมิใจมากมายที่ได้รู้จักอะไรหลายๆ อย่างก่อนใคร เท่าที่ฉันสังเกตเห็น ปั้นเมฆไม่เคยอิจฉาเพื่อน หรือออกอาการอยากมีอยากได้เหมือนเด็กคนอื่น เขาพอใจในความเป็นอยู่ของครอบครัว ฉันซะอีก เวลาเห็นไอ้จ้อยขี้อวดจนน่าหมั่นไส้ ถ้าหอบเอาของมาจากโลกอนาคตได้ ฉันจะขนทีวีจอแบนหกสิบนิ้วพร้อมชุดโฮมเธียเตอร์ที่บ้านมาอวดมันมั่ง แบร่... เก็บไปเลย ทีวีขาวดำจอนูนหนาเตอะมีขาตั้งพื้นกับเสาชี้โด่เด่เชยระเบิด อ้อ... ฉันจะเอาไอโฟนสามจีมาอวดมันด้วย รับรอง แพ้ราบคาบ! ชิชิ ทำไมพระแม่โพสพไม่ให้ฉันมีกระเป๋าวิเศษเหมือนโดเรม่อนนะ ตอนนี้ฉันเลยมีแค่จอแบนที่คุณหญิงไพลินให้ติดตัวมา เหอๆ อวดใครเค้าไม่ได้เลย ถึงปั้นเมฆจะไม่มีทีวี แต่เขาก็พอจะมีของดีอวดชาวบ้านได้อยู่เหมือนกัน นั่นคือ วิทยุเครื่องหนึ่ง พ่อของเขาซื้อของเก่ามาจากตลาดนัด ตอนมา อาการมันโคม่าร่อแร่เต็มที ฉันไม่รู้ว่านายอาทิตย์เคยเรียนเครื่องกลมาจากโรงเรียนไหนหรือมีพระดี แต่เขาก็ซ่อมมันได้ภายในสองสามวัน จากนั้น ฉันก็เห็นปั้นเมฆหิ้วมันติดตัวไปทุกที่ เท่ซะไม่มี... ‘หิ้ววิยุ’ เหมือนลุงแช่มคนขับรถของคุณหญิงไพลินเล้ย โธ่เอ๋ย...ว่าที่วีรบุรุษของฉัน ถ้าเอาไอพอตกับหูฟังดีไซน์กิ๊บเก๋มาให้เขาได้ ฉันจะรีบเอามาให้เขาทันที “เออ... เป็นเพราะงี้ไง พวกเราเลยไม่ให้เธอเอาอะไรมาเลยแม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่ให้ใส่” พระแม่โพสพเอารวงข้าวในมือตีหัวฉันสองที (ยังดี...ที่ไม่ใช้เคียวในมืออีกข้างแทน สมองฉันเป็นรูแหงๆ) ปั้นเมฆชอบเปิดวิยุฟังเพลงลูกกรุงสุดฮิตในสมัยนั้นสลับกับรายงานข่าว แต่ถ้าเขาเผลอ เจ้าชมพูก็จะแอบเอาตีนกีบไปเขี่ยหมุนปุ่มเปลี่ยนช่องเป็น ‘ละครวิยุเพี๊ยะจ๊วบ’ (เสียงตบจูบไงคะ คือไม่มีภาพ มีแต่เสียงพากย์ กั๊กๆ) ฉันชอบฟังค่ะ ขำจะตาย สนุกที่สุดเลย พากย์กันอยู่แค่สองคน แต่ต้องทำเสียง ‘นางเอกโดนแม่พระเอกกับนางร้ายรุมตบตีอยู่ข้างน้ำตกหน้าคฤหาสน์จนหมาเห่ากันระงม แล้วพระเอกก็ขับรถบรื๋นๆ มีคนใช้วิ่งแต๊ดๆ ไปเปิดประตูให้เขาเข้ามาช่วยนางเอกกำลังร้องไห้กาซิกๆ พอพระเอกไล่แม่กับนางร้ายไปแล้วก็จูบกันจ๊วบๆ’ (เหนื่อยนะคะนั่น)... แต่ปั้นเมฆไม่ชอบฟัง เขาจะรีบเปลี่ยนช่องทุกครั้ง บ่นว่าฟังแล้วหูเจ็บ ฉันเห็นด้วยว่าเสียงพากย์นางเอกแหลมบาดหูม๊ากค่ะ นอกจากนั้น ยังมีคลื่นวิทยุท้องถิ่นที่พูดถึงแต่เรื่องการทำนาแบบใหม่ ใช้ข้าวพันธุ์ดีกับปุ๋ยเคมี และยากำจัดศัตรูพืช ทำให้ได้ผลผลิตสูง พูดทุกวั๊น... ทุกวัน เหมือนล้างสมองชาวไร่ชาวนา และไม่ว่าจะเพลง ละครเพี๊ยะจ๊วบ หรือข่าวสารอะไรก็ตาม จะคั่นรายการด้วยสปอตโฆษณาปุ๋ยกับยาฆ่าหญ้า ฉันฟังจนแทบจะร้องเพลงโฆษณาได้ทุกจิงเกิ้ลแล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่:-)ถึงบอกว่าชาวนาติดยากับงอมแงม ฉันเห็นเพื่อนบ้านของปั้นเมฆ ใช้กระสอบปุ๋ยเคมีใส่ข้าวขึ้นยุ้งแทนกระพ้อมแล้วรู้สึกหดหู่ใจจริงๆ ความเปลี่ยนแปลงนี้ตอนแรกๆ ไม่ได้มีผลอะไรกับบ้านปั้นเมฆซึ่งบริหารงานโดยนายอาทิตย์ผู้มีแนวคิดคอนเซอร์เวถีบเลย จนกระทั่งมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น เหมือนเป็นลางร้ายส่อเค้าราวกับท้องฟ้าที่มีก้อนเมฆสีดำทะมึนลอยมาแต่ไกล “จะเอาเงินตั้งมากขนาดนั้นไปทำอะไรรึ?” นายอาทิตย์ถามเมียรักด้วยความสงสัย “พี่โตมาขอยืม” พี่โตคือพี่ชายของแม่ฝน ลุงขี้เมาของปั้นเมฆนั่นเอง “ฝนก็รู้นี่ ว่าเราไม่มีเงินสด ” แต่พอสายตาของเขามองตามหางตาภริยาไปที่ยุ้งข้าวก็เข้าใจ “เอ่อ... จะตวงข้าวขายเอาเงินก็ได้ แต่... เราจะไม่รอหลังเกี่ยวเที่ยวนี้ก่อนรึ? เมื่อสามเดือนก่อนก็เพิ่งตวงขายจ่ายค่าเรียนให้ไอ้เมฆมัน พ่อกลัวไม่พอกิน ไม่อยากไปซื้อข้าวคนอื่นมากิน” นายอาทิตย์เหมือนชาวนารุ่นโบราณ เขาจะเก็บข้าวไว้จนกว่าขนข้าวเข้ายุ้งในฤดูกาลใหม่ เมื่อมั่นใจว่ามีข้าวพอกินตลอดทั้งปีและเก็บไว้เป็นเมล็ดพันธุ์ในฤดูต่อไปได้ ก็ค่อยกล้าขายข้าวเก่าในยุ้งออกไป แลกเอาเงินมาไว้ใช้สอย ค่อยๆ ออมเก็บไว้ซื้อที่ดินและวัวควาย “แต่พี่โตว่า หนี้คราวนี้ร้อนจริงๆ ผลัดมาหลายเดือนแล้ว ถ้าไม่มีให้เค้าจะยึดโฉนดที่นาผืนใหญ่ตรงด้านหลังบ้านพ่อ ขายหน้าแย่เลย” “นี่หมายความว่าพ่อฝนก็รู้เรื่องด้วยเหรอเนี่ย? แล้วทำไมพ่อไม่จ่ายเค้าไปล่ะ” “อ่า... พ่อไม่มีเงินสดเหลือเลย” พูดให้ถูกต้องบอกว่า ‘ยังติดลบอยู่เลย’ จึงจะถูกต้องกว่า หลังๆ มานี้ ตาของปั้นเมฆจ่ายเงินเกินตัว นอกจากทำการเกษตรแบบใหม่ใช้ต้นทุนสูงแล้ว กู้ธนาคารได้ก็ไม่ได้เอามาใช้ในการทำเกษตรอย่างเดียว แต่หมดไปกับการซื้อข้าวของเครื่องใช้สิ้นเปลือง จัดงานเลี้ยงใหญ่โตเพื่อความมีหน้ามีตาในสังคม ใครบวชใครแต่งใครตายก็ช่วยทั้งการเงินและส่งลูกจ้างไปเป็นแรงจัดงาน บ้างขัดสนก็มาขอหยิบยืม ผู้ใหญ่บ้านก็ใจกว้าง ให้ไม่มากก็น้อย ที่แย่กว่านั้น พี่ชายของแม่ฝนเห็นว่าสามารถกู้เงินได้ใช้คล่อง ดอกไม่แพง ก็เลยถือโอกาสเอาเงินกู้ไปลงทุนในธุรกิจที่ไม่มีวันกำไร... อะไรเหรอคะ ก็ถลุงเล่นพนันไง ยิ่งนานวัน เงินที่เคยมีก็ยิ่งหดหาย พอปลายปีไม่มีจ่ายคืนธกส. ก็กลัวว่าจะเสียเครดิต ปีหน้าฟ้าใหม่เขาไม่ให้กู้ เลยต้องไปกู้นอกระบบมาใช้ชั่วคราว ยอมโดนดอกเบี้ยแบบชนิดขูดเลือดซิบๆ ทำไปทำมา หนี้เก่าทบหนี้ใหม่ สุดท้ายก็เลยเดือดร้อนมาถึงบ้านนี้ “ขายเกือบหมดยุ้ง หักค่าขนส่งแล้ว เหลือเงินมาเท่านี้เอง” นายอาทิตย์บ่นหลังจากกลับจากโรงสี ปรากฎว่าข้าวของเขาที่ตัดใจขายเพื่อเอาเงินมาช่วยบ้านพ่อตาโดนกดราคาต่ำมาก “เค้าว่าข้าวเราไม่ใช่ข้าวพันธุ์ดีที่ตลาดต้องการ แถมเก็บไม่ดี ทำให้เมล็ดข้าวผสมกันหลายพันธุ์ แย่กว่านั้นยังมีเมล็ดข้าวแดงปนเปื้อนด้วย เขารับซื้อก็บุญแล้ว ถือว่าช่วยๆ กันไป” “อ้าวเหรอ” แม่ฝนฟังแล้วจ๋อย “...งี้คราวหน้าเวลาขนขึ้นยุ้งต้องแยก ระวังไม่ให้ปนกัน” “ยิ่งถ้าข้าวแดงนี่ ห้ามปนมาเลย แม้แต่เมล็ดเดียวก็ไม่ได้ เค้าแนะนำว่า ถ้าจะปลูกขาย ควรปลูกพันธุ์เดียวไปเลย เลือกเอาพันธุ์ดีที่เค้าส่งเสริมให้ปลูกนั่นแหละ เป็นที่ต้องการ เฮ่อ...สงสัยเราต้องเปลี่ยนไปปลูกข้าวพันธุ์ที่มันมีตัวเลขต่อท้าย กู้เงินมาซื้อปุ๋ยใส่เหมือนชาวบ้านเค้าแล้วล่ะแม่ฝน” “แต่เราไม่มีลูกจ้างช่วย จะเกี่ยวทันเหรอพ่อ” “ก็คงต้องลงทุนจ้างเค้า ทำไงได้ เราต้องใช้เงินสดนี่นา” “แล้วคราวนี้... เอ่อ... ที่ยังขาดอยู่อีกล่ะ ทำไงดี?” “ก็คงต้องขายควายสักสองตัว เฮ่อ... หรืออาจจะต้องสามหรือสี่ตัว เดี๋ยวนี้ขายควายก็ไม่ค่อยได้ราคาเหมือนสมัยก่อนแล้วด้วย เค้าเปลี่ยนไปจ้างรถไถ มันสะดวกกว่ากันเยอะ” แล้วพี่นางแอ่น นางแย้ม กับนางอายก็หายไป ไม่รู้ต้องกลายไปเป็นชิ้นหรือสดหรือเปื่อยรึเปล่าหนอ น่ากลัวจริงๆ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 22:25:08

ความคิดเห็นที่ 3 การเปลี่ยนแปลงที่ฉันได้ร่วมรู้อยู่ในเหตุการณ์เมื่อสมัยโน้น พัฒนาเรื่อยมาจนถึงเทคนิคการทำนาในสมัยนี้ ถ้าคุณอยากรู้ว่าเป็นยังไง ต้องลองฟังปาดชาวบ้านเค้าเล่าค่ะ เพราะเค้าคือกูรูตัวจริง กูรู้จริงการทำนาแบบไฮเทค “ง่ายมากน้อง ก่อนอื่น เราก็ต้องเตรียมดิน...” ป๋าจอห์นเสยผมปาดจากด้านหลังมาเป็นผมม้าแล้วเลคเชอร์ให้ฉันฟังอย่างตั้งใจ “...วิธีการเตรียมดิน เราก็จะต้องมีอุปกรณ์สำคัญ อันได้แก่ มือถือ 1 เครื่อง” เอ่อ ฉันรู้ว่ามือถือสมัยนี้ฉลาดมาก เป็นได้ตั้งแต่เครื่องคิดเลข พจนานุกรม แผนที่ หนังสือพิมพ์ ตารางหุ้น จนถึงคำนวนแรงสั่นสะเทือนของแผ่นดินไหวทั่วโลกได้ แต่... เพิ่งจะรู้ว่า “...ใช้มือถือไถนาได้ด้วยเหรอคะ?!” “ไม่ใช่ แค่ไถนาเท่านั้นนะ เรายังใช้มือถือสำหรับทุกขั้นตอนการทำนาสมัยใหม่ด้วย ไม่ว่าจะหว่าน ใส่ปุ๋ย พ่นยา ฉีดฮอร์โมน จนถึงเก็บเกี่ยว ยันไปถึงขั้นตอนการขนส่งถึงโรงสี เราก็อาศัยมือถือนี่แหละ” ป๋าจอห์นทำท่าราวกับเป็นพรีเซนต์เตอร์โนเกีย “ในขั้นแรก เราก็จะใช้มือถือโทรไปจ้างเค้ามาย่ำนา นาหว่านน้ำตมไม่ต้องทำเทือกอะไรให้ยุ่งยาก เราจ้างเค้ามามีรถตีนตะขาบ มีคนขับ รวมค่าน้ำมันทุกอย่าง เราสบาย พอสูบน้ำเข้านาแล้วก็อย่าลืมยาคุม” “เอ๋ ยาคุม?” นอกจากมือถือแล้วยังมียาคุมอีกด้วย? “ยาคุมหญ้าไง ถ้าไม่ใส่ หญ้ามันจะขึ้น” ปาดชาวบ้านให้ความรู้ใหม่กับฉัน “...จากนั้นก็ใช้มือถือเครื่องเดิมโทรจ้างเค้ามาหว่านเมล็ดที่เราเอาแช่น้ำเตรียมไว้ เค้าใช้เครื่องพ่น แป๊บเดียวก็เสร็จ 10 ไร่ไม่ถึงครึ่งวัน” จากนั้น ฉันก็ได้ยินแต่คำว่า โทรจ้างเค้าในทุกขั้นตอนการทำนา “...โทรจ้างเค้ามาหว่านปุ๋ยครั้งที่หนึ่ง แล้วก็โทรจ้างเค้ามาฉีดยากันรา แล้วก็ยากันแมลง” “เอ่อ... ยากันแมลงกับยาฆ่าแมลงมันต่างกันตรงไหนคะ?” ฉันยกมือถามปาดชาวบ้าน “ยากันแมลงก็คือยาฆ่าแมลงที่เราฉีดป้องกันไว้ก่อนไงล่ะ” ปาดชาวบ้านตอบข้อสงสัย “...ต้องฉีดเพื่อความสบายใจ ถ้าเราไม่ฉีดนะ เดี๋ยวนาข้างๆ เค้าฉีด แมลงก็บินย้ายบ้านหนีมาอยู่นาเรา” เลยแข่งกันฉีดใหญ่เลย เฮ่อ... แต่ฉันมารู้จากพี่:-)ทีหลังว่า จะไม่มีวันเกิดเหตุการณ์ที่ป๋าจอห์นเป็นกังวลเลย เพราะยาฆ่าแมลงแรงมาก แมลงที่โดนยาจะเดี้ยงทันที ไม่มีปัญญาบินหนีไปนาข้างๆ แน่นอน “แล้วเราก็ร้องเพลงรอ แต่ต้องคอยดูแลให้น้ำสูงพอดี กับตรวจเช็ค อย่าให้มีราหรือแมลง ถ้าเจอแมลงก็ต้องโทรจ้างเค้ามาพ่นยาฆ่ามัน” ฉันว่าใครกินเจคงต้องงดกินข้าวด้วยนะคะ เพราะกว่าจะได้ข้าวมา ชาวนาอย่างป๋าจอห์นฆ่าสัตว์เล็กๆ ตายไปไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว “ระหว่างนั้นก็ต้องโทรไปจ้างเค้ามาหว่านปุ๋ยอีกสองรอบ แล้วพอใกล้ๆ จะเกี่ยว เราก็ต้องโทรไปนัดรถเกี่ยวไว้ล่วงหน้า เพราะคิวเค้าแน่นเอี๊ยด ใครๆ ก็จ้าง แต่ของป๋าน่ะ ขาใหญ่ เค้าต้องเกรงใจ เหอๆ” เรื่องโม้นี่ป๋าจอห์นไม่แพ้ใครจริงๆ ฉันล่ะคันปากยิบๆ อยากถามว่า แกเป็นอะไรกับพ่อไอ้จ้อน แหมตอนที่ป๋าร่ายประวัติศาสตร์ชาติตระกูล ไอ้เราก็ดันไม่สนใจ แต่ถ้าให้เดาก็คงไม่พ้นเป็นลูกหลานบ้านนั้นแน่นอน “สะดวกมาก รถเกี่ยวเดี๋ยวนี้ไฮเทคสุดๆ เกี่ยวไปนวดไปเสร็จออกมาเป็นข้าวเปลือกเลย ดี๊ดี พ่นฟางออกมาม้วนเป็นก้อนให้เสร็จขายเค้าเอาไปเลย สมัยก่อนนะ ต้องมานั่งนวด นวดเสร็จ ต้องตาก ต้องตำ ต้องสี ขนขึ้นยุ้ง ปวดหัว เดี๋ยวนี้ไม่ต้องมียุ้งแล้ว เกี่ยวเสร็จก็โทรเรียกเค้ามาเอาไปส่งโรงสีให้หมดเลย” ฟังจบ ฉันก็เข้าใจแล้วว่ามือถือทำนาได้อย่างไร ใช้โทรไปจ้างๆๆๆ จ้างเค้าทุกอย่างนั่นเอง “โอ๊ย เราทำเองไม่ไหวหรอก เดี๋ยวผิวเสียหมด” เคียวโกะซังหัวเราะโฮะๆ “ชาวนาสมัยก่อนหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน แต่เดี๋ยวนี้เราพัฒนาจนไฮเทคแล้ว มือถือเครื่องเดียวก็เอาอยู่ ยกระดับขึ้นมาเป็นเมเนเจอร์... ‘ผู้จัดการนา’ 555 มีหน้าที่บริหารและจัดจ้าง ด้วยนโยบายเอ๊าซอด” โอ้ ป๋าแกคงจะหมายถึง Outsource  อะไรจะทันสมัยขนาดน้าน “ดังนั้น ชาวนาก็คือ ‘นักลงทุน’ นั่นเอง” เอาเข้าไป คิดได้นะป๋า... นับถือๆ สมเป็นปาดชาวบ้านตัวจริง “ถ้าคิดอีกอย่าง เราถือได้ว่าเป็นนักพัฒนาที่ดินผู้ยิ่งใหญ่ เพียงแต่เราไม่ได้ทำบ้านจัดสรรหรือคอนโด ที่เราจัดสรรคือต้นข้าว ดังนั้น ชาวนาก็คือนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์นั่นเอง” โอ้... คำคมสุดยอด ข้าน้อยขอคารวะสามจอก คำนับหนึ่ง... คำนับสอง... คำนับสาม! “พอเราบริหารแบบเอ๊าซอด ก็จะมีเวลาว่างเหลือไปทำงานอย่างอื่น” ฉันเคยได้ยินตาทัพพีเล่าว่าป๋าจอห์นมีอาชีพเสริมเป็นหัวหน้ายาม ที่แกเลือกทำงานนี้เพราะชอบเครื่องแบบของบริษัทรักษาความปลอดภัย ใส่แล้วโก้ ดูเหมือนตำรวจดี คือแกฝันอยากเป็นคนในเครื่องแบบตั้งแต่ตอนหนุ่มๆ แล้วน่ะค่ะ “ยามเยิมที่ไหน ใครบังอาจมาเล่าว่าป๋าเป็นยาม มันไม่รู้อะไร ฮึ...ไม่อยากจะคุย ป๋ามีตำแหน่งเป็นถึงซิเคียวริตี้กาดเชียวนะ” แล้วมันต่างกับยามตรงไหนฟะ? พักนี้ป๋าจอห์นข้ามคลองมาทางนี้บ่อยๆ หลังจากเกษตรอำเภอซึ่งมาเลียแข้งเลียขาคุณพลแนะนำให้รู้จักกัน ฉันก็เห็นแกมาคอยเทคแคร์ท่านเจ้าสัวน้อยในฐานะปาดชาวบ้านเจ้าถิ่น ผู้นำชุมชน พลัส ซิเคียวริตี้กาด ต้องดูแลความปลอดภัยให้กับแขกคนสำคัญ ...จริงๆ คือมาดักโม้โน่นโม้นี่น้ำลายแตกฟองให้คุณพลฟังมากกว่า แต่เห็นหน้าคุณพลก็รู้ว่าไม่ได้สนใจอะไรที่แกพยายาม ‘ถ่ายทอดวิชา’ เล้ย ยกเว้นเรื่องเดียว... เรื่องเดียวเท่านั้นที่ทำให้คุณพลนั่งนิ่งอยู่นานจนฉันสงสัย “คุณพลเป็นอะไรไป ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะ?” เหมือนไม่แน่ใจว่าปวดท้องอึหรือปวดท้องเมนส์ “...ป๋าพูดอะไรกับเขาเหรอ?” “อ๋อ... ไม่มีอาไร้ ป๋าก็แค่เตือนคุณพลท่านให้ระวัง ‘ลูกสาวบ้านโน้น’ ไว้เท่านั้นเองแหละ” ป๋าจอห์นบุ้ยใบ้ไปทางบ้านแม่ลุงสิบ “เคียวโกะจังบอกป๋าตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อนโน้นแล้วว่าเห็นแว๊บๆ เหมือนยัยนั่นมันกลับมาเยี่ยมบ้าน แต่หลบหน้าหลบตาจนป๋าไม่เห็นมันก็เลยลืมไป พอดีเมื่อวานป๋ามองข้ามคลองมา เห็นมันเกาะแกะๆ เจ้าสัวน้อย ป๋าเลยต้องเตือนภัยให้ท่านระวังหน่อย ยัยนั่นเห็นหนุ่มรวยๆ เป็นไม่ได้เลย รีบตะครุบเชียว” “เอ่อ ลูกสาวลุงสิบคนไหนคะ?” ฉันเองก็อยากรู้จักเหมือนกัน ลูกสาวชาวนาที่พ่อส่งเรียนจบโทจากอเมริกา แต่โดนชาวบ้านแถวนี้นินทาหาว่าเป็นคุณโส “ก็แหม... คนที่เมื่อวานตอนเย็นนั่งเบียดอยู่ข้างๆ เจ้าสัวน้อยไง” ป๋าพูดเหมือนฉันอยู่ในเหตุการณ์ เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน หรือฉันอยู่จริงๆ? เมื่อวานเย็นเหรอ??? ฉันต้องลำดับความจำในสมองอยู่ครู่ใหญ่ เพราะเวลาที่ยาวสั้นต่างกันของสองมิติ “อา... ตอนที่หนูกับนำทัพพ์นั่งอยู่ด้วยตรงศาลาริมน้ำนั่นเหรอคะ?” ใช่แล้ว ตอนนั้นฉันเห็นป๋าจอห์นกับเคียวโกะซังยืนเมียงๆ มองๆ อยู่อีกฝั่งหนึ่ง “นั่นแหละ คนที่นั่งตรงข้ามหนูนั่นแหละ” หา?! ยัยแม่มดอ่ะนะ? “ดะ...เดี๋ยวค่ะ ป๋าคงไม่ได้หมายถึงเอ่อ... คุณข้าวขวัญ คงไม่ใช่มั๊งคะ ก็ชีเป็นไฮโซ...” “ไฮโสอ่ะดิ ยัยนี่ชอบทำตัวสวยเริดเชิดหยิ่งหลอกชาวบ้านเค้าไปทั่ว จะได้อั๊บค่าตัวสูงๆ ไง” อะไรกัน...ฉันงงไปหมดแล้ว ลูกลุงสิบกับยัยแม่มด จะเป็นคนเดียวกันไปได้ยังไงกัน? ฉันว่าป๋าจอห์นต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ เลย ...เหอๆ มิน่าล่ะ คุณพลถึงได้นั่งทำหน้าแบบนั้น เฮ่อ... เวรกรรมจริงๆ แต่ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย ที่เขาไม่ได้เชื่อตามที่ป๋าจอห์นแกซี้ซั๊วพูด อย่างว่าล่ะนะ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ อีกอย่าง ความรักทำให้คนตาบอด ตอนนี้พี่แกกำลังตามืดบอดสุดๆ ต่อให้ยัยข้าวขวัญเป็นกระสือหรือเป็นมนุษย์ต่างดาว เขาก็คงไม่สน คนมันจะรักซะอย่าง “ไอ้ทัพพ์ มืงช่วยพูดให้พี่ชายมืงเอากลับไปได้มั๊ย ไอ้ปุ๋ยตราสยองขวัญอะไรนี่น่ะ” พี่:-)เต้นเป็นเจ้าเข้าอยู่หน้าโรงเรียนชาวนา เมื่อรถสิบล้อที่มียี่ห้อ ‘ทีเอฟ’ ของทรูฟู๊ตแปะไว้ตัวเบ่อเริ่มเทิ่มเพิ่งถอยออกไป ฉันเห็นของที่เขาเอามาส่งให้ได้แก่ถุงปุ๋ยออกใหม่ของเครือทรูฟู๊ตกองเท่าภูเขาแล้วแอบฮา คุณพลหลงยัยแม่มดถึงขนาดตั้งชื่อ ‘ผลิตภัณฑ์ปุ๋ยอินทรีย์’ ยี่ห้อ ‘ข้าวขวัญ’ เลยเหรอเนี่ย 555 ขำว่ะ โลแม้งซะไม่มี (รู้สึกโชคดีจริงๆ ที่คนอื่นไม่รู้ว่าเขาเป็นพี่ชายร่วมสายเลือดของฉัน) “ผมเห็นว่าโรงเรียนชาวนาส่งเสริมเกษตรอินทรีย์ ก็เลยส่งปุ๋ยอินทรีย์รุ่นข้าวขวัญมาแจกให้นักเรียนเอาไปลองใช้ดู จะไม่ต้องมานั่งหมักจุลินทรีย์เองมือเลอะ สะดวกกว่ากันเยอะเลย” “แต่...:-)...แบบว่า...” พี่:-)พยายามปฏิเสธ “ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า เอาเป็นว่า ต่อไปนี้ทรูฟู๊ตเราขอเป็นสปอนเซอร์หลักให้กับโรงเรียนชาวนาเอง” “เฮ่ย... ไม่ ” พี่:-)พยายามปฏิเสธ “อาจารย์ใหญ่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมรับรองได้ว่า ปุ๋ยอินทรีย์ของเรา 100% ไม่มีเคมีเจือปน ผลิตจากโรงงานได้คุณภาพ มาตรฐาน ISO” “ดะ...เดี๋ยว...” พี่:-)พยายามปฏิเสธ “ด้วยนโยบายของผม ตอนนี้ทรูฟู๊ตต้องการเป็นผู้นำตลาดเกษตรอินทรีย์ และเทคโนโลยีชีวภาพปลอดสารพิษ ผลผลิตที่ได้จากการใช้ปุ๋ยและเมล็ดพันธุ์ของเรา บริษัทแปรรูปอาหารในเครือทีเอ็ฟของเราจะรับซื้อในราคาที่สูงกว่า เพื่อสร้างมาตรฐานใหม่ให้กับเกษตรอินทรีย์ไทย ดีกว่าปล่อยให้องค์กรอิสระต่างคนต่างทำ มีแต่โลโก้ๆๆๆ เป็นร้อยๆ โลโก้ แต่ไม่มีใครจำได้ เพราะ ไม่มีใครเป็นผู้นำทำการตลาดอย่างจริงจัง ดังนั้น...” “อ่า...” พี่:-)จะปฏิเสธก็ไม่ทันเขาเสียแล้ว... “...ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมและเครือทีเอฟ ทรูฟู๊ตเถอะครับ!” ฉันไม่รู้จะบรรยายหน้าพี่:-)ตอนนั้นยังไงดี รู้แต่ว่า เขาทำปากขมุบขมิบ... ‘ทรูฟุ๊ต :-)... โส๊นตีนจริงๆ!!’ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 22:28:04

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 23:46:20

ความคิดเห็นที่ 5 รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ มันปลื้มใจ ภูมิใจ ยังไงไม่รู้ อาจเป็นเพราะรู้สึกว่า ดีใจที่มีนิยายรักที่สอดแทรกสาระความรู้ ประเด็นทางสังคมที่อ่านแล้วสนุกไม่น่าเบื่อมั้งคะ ทั้งที่เราเป็นเพียงแค่คนอ่าน เรายังรู้สึกแบบนี้ เชื่อว่าคุณ IVORY ต้องภูมิใจกับนิยายเรื่องนี้อย่างมาก ที่เขียนออกมาเป็นรูปเล่มเสร็จสมบูรณ์ได้ ขอชื่นชมจากใจเลยว่าคุณ IVORY เขียนเรื่องยากๆ ให้เข้าใจได้ง่ายมากและสนุกด้วย เขียนนิยายที่สอดแทรกสาระความรู้แบบนี้ต่อไปนะคะ จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ :) จากคุณ : Blue Sky in My Heart เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 00:20:35