ความคิดเห็นที่ 1 มาอ่านต่อกันค่ะ เจ้านางบุษบามินตราประทานรอยแย้มสรวลเป็นกำลังใจให้บุรุษหนุ่มน้อยตรงหน้าพาให้คนที่กำลังขึ้นหม้อเหิมเริงใจเป็นเท่าทวี หัตถ์เรียวเล็กปล่อยลูกดอกดอกที่สามออกไปอีกครา แลมิทำให้ผู้ที่ยืนนิ่งจับตาตามไปเสียหน้าไม่ ลูกธนุเรียวเล็กปลายหางทำด้วยขนนกแร้งตัวใหญ่แหวกอากาศลิ่วปักลงเคียงข้างสองดอกแรกในบัดดล เรียกเสียงปรบมือจากบรรดาผู้ที่ยืนจ้องมองอยู่ได้ทันใด เสียงเฮโลอื้ออึงยินดีดังระงมไปทั่ว พาให้เจ้าชายต่างแคว้นลำพองพึงพอใจยิ่งนักขณะที่เจ้าของที่พำนักแลสองแม่ทัพซ้ายขวาที่จ้องมองจับตาอยู่ต่างรู้สึกทึ่งระคนหวั่นใจในเชิงฝีมือของหนุ่มน้อยเบื้องหน้าอยู่เบื้องลึก ด้วยชันษาเพียงเท่านี้ฝีมือเชิงศัสตราวุธยังล้ำหน้ากว่าอายุตัวเป็นไหนๆ หากเติบใหญ่มิพักสงสัยเลยว่าจะกลายเป็นคู่ต่อสู้หาผู้ไดต่อกรได้โดยง่ายไม่ ร่างสูงตระหง่านคิดพลางสืบเท้าเข้ามาหาผู้ที่เพิ่งจะสำแดงฝีมือออกมา หัตถ์ใหญ่ตบลงพระอังสาของคนตรงหน้าเบาๆเป็นเชิงแสดงความยินดีอย่างจริงใจ สร้างความปลาบปลื้มปิติสุขใจให้มิใช่น้อยเลย “เก่งมากชยยเกศวร ทรงเป็นนักรบที่ดีในกาลภายหน้าเป็นแน่ น่าภูมิใจแทนพระเจ้าศรีสุริยเทพเสียจริง” “ขอบพระทัย หม่อมฉันฝีมือยังห่างพระพี่นางแสนอัปสรมากกว่ามากนัก หากพระองค์ได้ปะมือจะรู้แน่แก่หทัย ภายหน้าหากมีเพลาทูลเชิญศรีศนะจะปุระพ่ะย่ะค่ะ” เสียงแปร่งหลงของของบุรุษที่กำลังจะแตกเนื้อหนุ่มเอ่ยพาดพิงถึงเชษฐภคินีองค์โตเรียกความสนใจจากสหายตัวโตได้เป็นอย่างดี ทรงสดับมานานถึงปรีชาชาญของสรีสูงศักดิ์นางนี้ ยิ่งมาได้ยินกับหูเยี่ยงนี้ มีฤาบุรุษชาตินักรบที่นิยมชื่นชอบในผู้ฝีมือจะเพิกเฉยไม่ใส่ใจอยู่ได้สืบไป “เป็นเยี่ยงนั้นเทียวฤา เห็นทีคงต้องหาเพลาไปเยือนศรีศนะจะปุระเสียแล้วกระมัง” สุรเสียงเข้มตรัสเย้าแกมหยอกคล้ายไม่เชื่อในถ้อยวาจาของบุรุษตรงหน้าสักเท่าใด ผินพักตร์เข้มคมมามองสรีที่ยืนนิ่งอยู่เบื้องข้าง พระขนงยกขึ้นเป็นเชิงถามว่าถ้อยจำนรรจาของอนุชาที่เพิ่งตรัสออกมานั้นเชื่อถือได้จริงหรือ แต่ทว่าสีหน้าของเจ้านางต่างแคว้นกลับเรียบนิ่งไม่สำแดงความรู้สึกใดๆออกมาราวกับว่ามิสนใจ ทำเอาคนที่หันมามองถึงกับหน้าร้อนผ่าวเก้อไปเลย “แล้วเจ้าหล่ะบุษบามินตรา ฝีมือเชิงอิษุของเจ้าเป็นเยี่ยงใด จะสมกับที่เกิดเป็นชาวศรีศนะจปุระหรือไม่ ฤาว่าเจ้าไม่กล้า” เสียงทุ้มตรัสเข้มคล้ายไม่พอหทัยพาลเอากับคนที่มิได้รู้เห็นเป็นใจให้ ทำเอาเจ้าดวงหน้างามผุดผาดถึงกับอึ้งงุนงง มิคิดว่าบุรุษตัวโตเป็นถึงแม่ทัพใหญ่จักทำตัวพาลพาโลเอากับคนอ่อนวัยกว่าเยี่ยงนี้ได้ ครั้นจะปฏิเสธก็รู้สึกเสียหน้าขายพักตร์ไปทั่ว เลือดขัตติยะมานะที่ติดตัวมาแต่กำเนิดทำให้มิอาจยอมให้ผู้ใดสบประมาทดูแคลนเอาได้ พักตร์งามสวยใสหันมาสบตาผู้เป็นน้องชายอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะตรัสรับปากออกไป สร้างความประหลาดใจให้สองบุรุษต่างชันษาต่างวัยที่ยืนเคียงกันยิ่งนัก มิคิดว่าจักกล้ารับคำท้านั้น “หากเป็นพระประสงค์ หม่อมฉันยินดี” “เอ่อ...ทรงประชวรผิดอากาศอยู่มิใช่ฤาพระพี่นาง อย่าหักโหมเลยเพลาหน้ายังมี รอให้เสด็จเยือนนคราก็ยังมิสาย จริงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เสียงแปร่งพูดทักท้วงเป็นเชิงปรามกลัวภคินีของตนจะลำบากใจแต่หาทันหัตถ์เรียวบางที่เอื้อมมาคว้าคันศรจากนายหทารองครักษ์ที่เพิ่งนำมาทูลถวายให้เสียก่อน ดัชนีเรียวบางอ้างสายศรเหยียดออกเต็มวงแขน สายเนตรนิ่งมองตรงไปยังเป้าตาไม่กระพริบ ก่อนจะปล่อยลูกธนุออกไป ชั่ววิบตาแต่ราวโกฏิปีที่บุรุษหนุ่มทอดเนตรจับตามลูกดอกที่ทะยานออกจากแล่งไปหทัยระทึกเต้นหายใจไม่ทั่วท้องเอาเสียเลย เหตุที่เจ้านางบุษบามินตราหาได้เชี่ยวชำนาญในเชิงศัสตราวุธใดมาแต่แรกทำให้ลูกดอกที่แหวกอากาศพุ่งทะยานไปเบื้องหน้าละลิ่วลอยหายลับเข้าป่าละเมาะข้างทางไปไกล ท่ามกลางสายตาที่ผิดหวังของใครหลายคนความขวยใจกระดากอายบังเกิดขึ้นโดยพลันหน้าร้อนผ่าวจรดใบหูอยากจะแทรกพสุธาดลหนีไปในบัดดล มิมีสรรพเสียงใดดังเล็ดลอดออกมามีเพียงสายตาของอนุชาที่ทอดมองมาอย่างเห็นใจยิ่ง ทำเอาคนถูกมองเป็นตาเดียวร่ำไห้เดินห่างจากไปในทันที มิพักฟังเสียงเรียกของผู้เป็นน้องชายที่ดังขึ้นเบื้องหลัง รุ้สึกอับอายขายหน้าเป็นที่สุด สองเท้าก้าวพรวดๆไม่รู้เหนือรู้ใต้อยากจะหลีกหนีหลบหน้าไปให้ไกลจากสายตาที่จ้องมองมาด้วยความสมเพชเวทนา อารามร้อนรนจึงสะดุดเข้ากับชายภูษาล้มลงนั่งข้างพุ่มไม้ประดับในเขตอุทยานหลวงร่ำไห้ปรารมภ์พึมพำระบายความคับแค้นในใจออกมาชั่วครู่ใหญ่ จึงค่อยคลายใจลง พักตร์งามที่ก้มงุดอาบอาบน้ำตาจึงค่อยเงยขึ้นมาในที่สุดสานสบเข้ากับวรองค์สูงสง่าของเจ้าชายมหิยเตศวรที่ทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างตั้งแต่เพลามิรู้ได้ ทำเอาคนที่เพิ่งจะหยุดร่ำไห้สะดุ้งสุดตัว “ฮือ ฮือ ไม่ควรเลย ข้าไม่น่ารับคำท้านั้นเลย เจ็บใจนัก ฮือ ฮือ เอ่อ...เสด็จมาตั้งแต่เพลาใดกัน นี่จักตามมาหาเรื่องกันอีกฤา” ทันทีที่เหลือบมาเห็นคนตรงหน้าเสียงใสเอ่ยห้วนขึ้นจมูกหางเสียงกระด้างไม่พอใจยิ่ง สะบัดหน้าพรืดหันไปอีกทางความเคืองขุ่นอัดแน่นเต็มหัวใจ แต่หาทำให้หน้าเข้มคมดุดันเรียบเฉยของคนที่ยังนั่งจ้องหน้านิ่งแปรเปลี่ยนเป็นโกรธขึงไม่แต่อย่างใด แต่กลับประทานแววตาอ่อนโยนปรานีให้แทน ทรงรู้สึกตัวดีว่ายั่วเย้าท้าทายสรีตรงหน้าทำตามอำเภอน้ำใจเกินไป จึงได้เดินตามมาห่างๆมิให้คนถูกติดตามทันรู้ตัว ทันทอดเนตรน้ำตาที่หยาดหยดออกมาด้วยความน้อยใจ ทำเอาหัวใจแกร่งกล้าของบุรุษไหววูบอ่อนยวบสงสารจับหทัย นึกเอ็นดูคนตรงหน้าขึ้นมาอย่างน่าประหลาด มิอาจรู้ได้ ว่าเป็นเพราะเหตุใดกัน รู้แต่เพียงว่ามีหทัยผูกพันให้สองพี่น้องนี้มากมายเหลือเกิน “พี่ขอโทษบุษบามินตรา อย่าได้ค่อนว่าเยี่ยงนี้อีกเลย พี่แค่เย้าเจ้าเล่น มิได้คิดว่าจะทำให้เสียใจถึงเพียงนี้ มาพี่จะซับน้ำตาให้ แม้เจ้ามิเก่งในเชิงอิษุพี่ก็จะสอนให้ เจ้าอยากเรียนรู้สิ่งใดพี่ก็จักสอนให้หากเจ้าต้องการ อย่าร่ำไห้อีกเลยนะคนดีของพี่” สุรเสียงทุ้มอ่อนโยนยิ่งนักยามตรัสประทานปลอบใจคนตรงหน้า พาให้ความเคืองขุ่นไม่พอใจมลายหายไปสิ้น มิได้ติดใจขึงโกรธผู้ใดนานตามวิสัยของพระองค์ “จริงฤาเพคะ กษัตริย์ตรัสแล้วหาคืนคำได้ไม่ ทรงอย่าลืมนะเพคะ เจ้าพี่มหิยเตศวร” เสียงหวานจำนรรจาเจื้อยแจ้วทันทีที่น้ำตาเหือดแห้งลง ท้วงทักบุรุษตัวโตอย่าได้ลืมคำสัญญาที่ประทานให้ในเพลานี้ ความใสซื่อจริงใจใฝ่รู้เป็นที่ถูกหทัยผู้ที่หมายจักประสิทธิประสานวิชาให้ยิ่งนัก เมื่อความเคืองขุ่นไม่พอใจมลายหายสิ้นความพึงพอใจเคลื่อนเข้ามาแทนที่ คำเรียกขานพระนามที่ตรัสออกมาจึงได้สนิทสนมเคยคุ้นตามมา “พี่ไม่มีวันลืมสัญญาที่ให้ไว้แก่เจ้าแน่นอน บุษบามินตรา” สิ้นถ้อยดำรัสประทานรอยแย้มสรวลให้อย่างเอ็นดูปรานียิ่ง พลอยทำให้คนนั่งนิ่งแย้มยิ้มตามไปด้วย นับแต่นั้นมาความผูกพันชิดเชื้อจึงเริ่มก่อร่างสร้างตัวขึ้นในบัดดล สนิทสิเน่หากับผู้อ่อนวัยกว่าทั้งสององค์อย่างรวดเร็ว มิรู้องค์เองเลยว่าความผูกพันที่ประทานให้แก่เจ้านางต่างแคว้นในเพลานี้จะแปรเปลี่ยนเป็นความสิเน่หาเยี่ยงบุรุษพึงมีต่อสรีในกาลต่อมาในที่สุด สองทิวาพ้นผ่านย่ำรุ่งอรุโณทัยมาเยือนภายนอกพระตำหนักที่พำนักของพระชายาสิริสุภาปรากฏร่างสูงตระหง่านน่าคร้ามยำเกรงของผู้ที่ปวารณาตนขันอาสาตกปากว่าจักถ่ายทอดสรรพวิทยาเชิงอิษุให้ขนิษฐาต่างแคว้นด้วยความเต็มหทัยยิ่ง แต่หาเห็นแม้แต่เงาของลูกศิษย์เลยไม่ สร้างความขุ่นใจให้ผู้อุปโลกน์ตนเองขึ้นเป็นอาจารย์ยิ่งนัก ครั้นสอบถามเอาความกับอีกคนก็บอกแต่เพียงว่าพระพี่นางประชวร ทิวานี้วรองค์สีเข้มจึงได้เสด็จมาชิงรับตัวลูกศิษย์ด้วยองค์เอง ร่างสูงใหญ่งามสง่าเดินวนเวียนกลับไปกลับอยู่เบื้องหน้าพระตำหนักพาให้เหล่านางในที่ผ่านไปมาต่างยอบกายถวายพระพรแลชักสีหน้าฉงนไปตามกัน ต่างเข้าใจตรงกันว่าสรีสูงศักดิ์ที่ประทับอยู่ข้างในนั้น องค์หนึ่งมีพระยศเป็นถึงพระชายาเอกของแขกเมืองคนสำคัญ มิหนำยังมีพระชันษามากกว่าหลายขวบปี แลอีกองค์หนึ่งเป็นเพียงดรุณีหาใช่สรีแรกรุ่นวัยกำดัดแต่อย่างไร หากต้องหทัยคงต้องรออย่างน้อยกว่าขวบปี พักตร์เข้มคมของคนที่เดินพล่านไปมาทอดเนตรเหล่านางกำนัลต่างแคว้นสายตากร้าววาวดุดันยิ่งทำเอาคนที่ลอบมองอยู่มิกล้าเงยขึ้นสบตาเพียงแต่ส่งสายตาถ่ายทอดความสงสัยภายในใจให้แก่สหายเคียงใกล้ กิริยาเหล่านางข้าหลวงเบื้องหน้าทำเอาองค์รัชทายาทมหิยเตศวรถึงกับกระอักกระอ่วนหทัยไพล่คิดเอาเองว่า “เหตุใดข้าถึงได้หาเรื่องให้ตนเองเยี่ยงนี้ ครั้นจะตระบัดสัตย์ไม่รักษาคำมั่นก็หาทำได้ไม่ มิน่าหลงใจอ่อนตกปากออกไปยามแลเห็นน้ำตาของสรีเลย” ดำริพลางเคืองกรุ่นอยู่ในหทัยเพียงคนเดียวนึกเจ็บใจตัวเองยิ่งนัก มิพักมิช้านานเสียงกระซิบกระซาบของเหล่านางกำนัลดังขรมลือเข้าไปถึงภายในห้องพระบรรทมของสรีสูงศักดิ์ผู้เป็นแขกเมือง ร่างอรชรสมวัยของพระชายาสิริสุภาจึงเผยบานพระทวารออกมาพร้อมด้วยโอรสธิดาที่ประทับอยู่ถัดไป มีต่อค่ะ จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 09:59:31

ความคิดเห็นที่ 2 มาอ่านต่อกันค่ะ ทันทีที่เจ้านางน้อยทอดเนตรผู้มากชันษากว่าเบื้องหน้าถึงกลับกระถดถอยไปหลบอยู่เบื้องหลังพระมารดาในทันที แต่หาทันสายตาคมกล้าที่จับจ้องตามมาอยู่ก่อนแล้วไม่ ร่างใหญ่ถวายพระพรสรีผู้มากชันษากว่าอย่างนอบน้อมพลอยทำให้ผู้ที่อ่อนวัยกว่าทั้งสองจำต้องพากันถวายพระพรบุรุษตรงหน้าเฉกเช่นกัน “เสด็จมาชวนชยยเกศวรไปซ้อมศัสตราวุธกระนั้นฤา ไยลูกมิบอกแม่เล่า มิพักให้ทรงรอนานหาดีไม่” สุรเสียงตรัสเอ็ดพระโอรสเข้าใจไปว่าเองบุรุษเบื้องหน้ามีจิตสิเน่หาถูกใจผู้อ่อนชันษากว่าถึงกับเสด็จมาตามไปฝึกปรือฝีมือ หาได้คิดไปไกลว่าผู้ที่ประสงค์ตามตัวนั้นเป็นภคินีบุษบามินตรา สิ้นถ้อยรับสั่งพาให้คนถูกดุโดยมิรู้อิโหน่อิเหน่ชักสีหน้าขึงไม่พอพอใจขึ้นมาในบัดดล ด้วยไม่รู้มาก่อนเลยว่าไปนัดแนะพระเชษฐาต่างแคว้นตั้งแต่เพลาใด แต่ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายลุกลามเป็นเรื่องใหญ่ เจ้าชายมหิยเตศวรจึงชิงตรัสออกตัวตัดบทสนทนาลงเสียก่อน “หามิได้พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันประสงค์มารับตัวบุษบามินตราไปถ่ายทอดสรรพวิชาที่เคยออกปากรับคำเอาไว้ แต่รออยู่สองทิวามีเห็นมาเสียที ทิวานี้ราชกิจเสร็จสิ้นแล้วจึงได้มารับด้วยตนเอง น้องลืมแล้วฤาว่าต้องไปเรียนวิชาใดกับพี่” สิ้นถ้อยรับสั่งทำเอาพระมารดาแลนางกำนัลที่หมอบก้มถวายการรับใช้อยู่ถึงกับชักสีหน้าฉงนระคนกังขายิ่ง หากแต่อนุชาหัวไวเจ้าความคิดชิงพูดเกลื่อนกลบแก้แทนให้เสียก่อน เกรงว่าพระมารดาอาจติดใจสงสัยซักไซร้สอบถามขึ้นมาอาจบังเกิดเป็นเรื่องราวใหญ่โตเอาได้ มองเลยไปถึงเรื่องที่ทรงถลันเข้าไปปะดาบกับเหล่าพระสหายจะยุ่งยากวุ่นวายไปกันใหญ่ “อ้อ...หม่อมฉันนึกได้แล้ว เจ้าพี่มหิยเตศวรมาตามพี่นาง แต่ข้าเลือนเสียสิ้น ไป เรารีบไปกันเถอะ อย่าให้ผู้เป็นอาจารย์คอยเก้อ...เอ้ย คอยท่านานหาดีไม่ ใช่ฤาไม่พระมารดา” เสียงเจ้าชายชยยเกศวรตรัสกลั้วสรวลร่าในลำคอ แก้ต่างแก้ตัวจนหลุดพ้นจากสถานการณ์ที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยได้ในที่สุด สร้างความประหลาดใจให้ผู้เป็นเชษฐภคินียิ่งนัก แต่มิพักจะได้ทักท้วงสิ่งใด หัตถ์เรียวของคนที่เพิ่งเพ็ดทูลออกไปก็ฉุดลากให้เดินห่างออกมาเสียก่อนแล้ว โดยมีร่างสูงตระหง่านสืบเท้าตามมา ท่ามกลางสายเนตรพระมารดาที่ยืนนิ่งจับตามร่างของบุตรธิดาทั้งสองไปจนลับตา “โอ๊ย....บัดเดี๋ยวก่อนชยยเกศวร พี่ พี่ไม่ อยาก...ไป” เสียงหวานเอ่ยทัดทานคนที่ลากข้อมือของตนมาอย่างไม่เต็มใจ มิอยากจักร่ำเรียนสิ่งใดสักนิดเดียว แต่หาหยุดยั้งได้ไม่มือใหญ่ยังคงลากข้อมือบางตามบุรุษตัวโตมาจนถึงลานกว้างในที่สุด “เอ้ย เกือบไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ทีหน้าทีหลังบอกหม่อมฉันก่อนล่วงหน้าจะดีมิใช่น้อยเลย แล้วนี่ถึงกับเสด็จมาด้วยองค์เอง พี่นางจะใจดำไม่ยอมเรียนอิษุศรกับเจ้าพี่เทียวฤา” เสียงคนเพิ่งเพ็ดทูลถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จำนรรจาเจื้อยแจ้วทึกทักสรุปเอาเองถ่ายเดียว ทำเอาคนที่ยืนอยู่เคียงข้างอดที่จะเอื้อมมือมาเหน็บบั้นเอวมิได้หมั่นไส้เหลือคณา “พูดมากไปแล้วชยยเกศวร เจ้ากี้เจ้าการดีนักแล นี่ๆ จะหยิกซะให้เข็ด สู่รู้ดีนัก” เสียงใสแหวใส่อนุชาช่างจำนรรจาอย่างไม่ค่อยพอพระทัย ร้อนถึงวรองค์สูงใหญ่ต้องเข้ามาห้ามเอาตัวมาบังขวางเอาไว้จึงพาลโดนหยิกไปด้วยอีกคน “โอ๊ย นี่เจ้ามาเหน็บพี่เรื่องอะไรฤา บุษบามินตรา” สุรเสียงเข้มดำรัสขึ้นเป็นเชิงถามเรียกค้อนจากสรีตรงหน้าได้วงใหม่ “ไม่รู้หล่ะ ทรงเอาตัวมาขวางเอง หม่อมฉันมิได้เชิญเสียหน่อย นี่แน่ะ นี่แนะ หยิกเสียให้เขียวทั้งคู่เลย” เสียงใสทูลตอบคล้ายมิค่อยมีเหตุผลสักเท่าไหร่ทำไปด้วยอารามหมั่นไส้โดยแท้ แต่กลับเรียกเสียงหัวร่อจากคนถูกหยิกจนขึ้นรอยแดงที่กำลังเบี่ยงตัวหลบพัลวันได้ทันใด ชั่วอึดใจสุรเสียงสรวลร่าของทั้งสามวรองค์จึงดังประสานขึ้นพร้อมกัน รอยแย้มสรวลผุดเกลื่อนวงพักตร์งาม สิ้นเสียงหัวเราะ พักตร์เข้มคมดุดันผินมาทอดเนตรเจ้าร่างบางนิ่ง รับสั่งเสียงเข้มให้ดำเนินตามไปยังสนามฝึกยิงธนุในบัดดล สีหน้าจริงจังน้ำเสียงขึงขังครั่นคร้ามยิ่งนัก มิพักที่จักกล้าเลี่ยงหลบไปทางใดได้อีกสืบไปแลล่วงรู้ดีว่าหารอดพ้นสายตาไม่ จำใจเดินตามไปในที่สุด “บุษบามินตราจงตามพี่มา ทิวานี้เจ้าต้องฝึกยิงธนู” เสียงเข้มบัญชาห้วนทำเอาคนถูกระบุนามพรั่นคร้ามอยู่ในใจ จำต้องขานรับบัญชาเดินตามร่างสูงใหญ่ไปจนถึงสนามประลอง “เพคะ” สิ้นดำรัสตอบรับเบาแผ่ว สีหน้าเจื่อนเฝื่อนสิ้นดีเมื่อถูกบังขับขืนใจในสิ่งที่ไม่สันทัด หามีใจใฝ่รู้ไม่ แต่มิอาจเลี่ยงหลบได้ ได้แต่เดินตามมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเป้าธนูใหญ่ที่ห่างออกไปเกือบห้าวา ทอดเนตรวงกลมที่แต้มทาสีชาดเอาไว้ใหญ่เท่าโล่พลางนึกในใจว่า “ไกลโขเยี่ยงนี้ ข้าจักยิงถูกฤา ไยต้องทรมานข้าเยี่ยงนี้หาเข้าใจไม่” ร่างเล็กรับคันอิษุมาถือเอาไว้มั่นก่อนจะเหยียดแขนอ่อนเรียวง้างค้างเอาไว้ วงแขนงามระหงสั่นระริกสะท้านไปทั่วหลังไหล่ พละกำลังที่มีอยู่หาเพียงพอไม่ ยามปล่อยลูกธนุออกไปจึงตกอยู่เพียงเบื้องหน้าข้างบาทขององค์รัชทายาทที่ยืนมองจ้องมองอยู่ พักตร์เข้มส่ายน้อยๆแววเนตรวาวไม่ค่อยพอใจเท่าใดนัก แต่หาได้ตรัสออกมาไม่ สืบเท้ามายืนเบื้องข้างเจ้าร่างบางเอื้อมหัตถ์ซ้ายมาจับคันธนูเอาไว้มั่นเหยียดแขนออกไปขึ้นลูกอิษุเตรียมปล่อยออกไป ท่วงท่างามสง่ายิ่ง ทำเอาคนเคียงข้างอดที่จักชื่นชมอยู่ในใจมิได้เลย เจ้าชายมหิยเตศวรตั้งใจสำแดงท่วงท่าที่ถูกต้องให้คนเบื้องข้างได้จดจำเอาไว้จนขึ้นใจ ก่อนปล่อยปลายดัชนีออกไป ยังผลให้ลูกอิษุศรพุ่งละลิ่วปักกลางเป้าพอดิบพอดี เสียงลูกอิษุทะลุเป้าดัง”กึก”สะท้านสนั่น บ่งบอกถึงความแข็งแกร่งของผู้ยิงได้เป็นอย่างดี ผิดกับเมื่อชั่วครู่เป็นไหนๆ ทำเอาคนถูกสอนชักสีหน้าง้ำงุดขุ่นใจไม่ยอมเงยขึ้นมาสานสบสายตาคาดคั้นที่จ้องมองมาอีกเลย “พระองค์ควรตั้งใจให้มากกว่านี้ แม้แต่เด็กเพิ่งโกนจุกยังทำได้เลย มิรู้ดอกฤา” เสียงเข้มตรัสขึงขังคล้ายกระทบกระเทียบอยู่ในทีพาให้คนไม่มีแก่ใจจักเรียนอยู่ก่อนยิ่งขึงโกรธไม่พอใจเข้าไปใหญ่ ประทับยืนนิ่งหน้าง้ำอยู่เป็นนานมิยอมขยับเคลื่อนทำสิ่งใดอีกสืบไป “ในเมื่อข้ามิได้มีใจฝักใฝ่ มีฤาจะเอาใจใส่จนสัมฤทธิ์ผลได้” คิดแล้วขัดใจยิ่งนัก มิพักอยากจะอยู่ต่อไปไม่ แต่ถ้าเสด็จหนีไปคงต้องถูกเปรียบเปรยปรามาสอีกเป็นแน่แท้ ฝีปากขององค์รัชทายาทหาใช่เบาไม่ ถ้อยพจนากระทบกระเทียบเปรียบเปรยแต่ละคราล้วนเหน็บแหนมให้เจ็บใจมิใช่น้อยเลย คิดพลางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหนัก “เอ่อ เมื่อไหร่เจ้าพี่จักปล่อยข้าไปเสียที” กิริยาถอดใจของสรีอ่อนชันษาพาให้ผู้ตั้งใจที่จะถ่ายทอดวิชาให้รู้สึกอิดหนาระอาหทัยตามไปด้วยอีกคน แต่หาระย่อท้อทิ้งความตั้งใจแต่เดิมไม่ สู้อดทนข่มความเอือมระอาอ่อนใจเอาไว้ ถลันเข้ามาจัดแจงท่าทางเงื้อง่าอาวุธร้ายให้คนเบื้องหน้าที่ตั้งท่าเงอะงะไม่ได้ความจนเข้าที่เข้าทางในที่สุด “มาพี่จะทำให้ดู ดูให้ดีนะ มิเห็นจักยากเย็นตรงไหนเลย เอ้า ยกคันธนุขึ้นมาสิ ยืนนิ่งแล้วจักยิงได้ฤา” สุรเสียงคนพูดกระแทกแดกดันทำเอาคนฟังหมดกำลังใจในบัดดล แต่จำต้องทนยกคันธนุขึ้นประทับบ่าอย่างเสียไม่ได้ เกรงจักถูกคนตรงหน้าค่อนว่าให้เจ็บใจอีกครา หัตถ์เรียวใหญ่เกาะกุมอุ้งมือเรียวบางที่กำชับคันศรเอาไว้อย่างหลวมๆขยับบังคับให้กุมแน่นกระชับมั่นกว่าเดิม หัตถ์อีกข้างเอื้อมมาประกบดัชนีเรียวบางเอาไว้ ดูผาดเผินเหมือนว่ากำลังโอบร่างบางเอาไว้ในอ้อมพาหา แต่กิริยาที่สำแดงออกมาหาทำให้ผู้ที่กำลังอยู่ในสมาธิตั้งใจจะถ่ายทอดวิชามีใจคิดไปทางชู้สาวเลยไม่แม้แต่น้อย ดุจเดียวกับคนที่ถูกโอบกอดเอาไว้ ที่ขุ่นเคืองไม่พอใจเฉกเช่นกัน มีต่อค่ะ จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 10:02:20

ความคิดเห็นที่ 3 มีต่อค่ะ ดวงหน้างามผุดผาดไม่แย้มสรวลเลยแลหาแจ่มใสไม่ มีแต่ความหวั่นเกรงพรั่นในหทัย ได้แต่ชักสีหน้าอ่อนใจเช่นเดียวกับผู้จ้ำจี้จ้ำไชอยู่เบื้องหลัง “บุษบามินตราไยเจ้าถึงสอนยากสอนเย็นเยี่ยงนี้เล่า พี่ไม่เข้าใจจริงๆ” เสียงเข้มกระชากห้วนทำเอาคนฟังระคายหูยิ่งนัก พยายามข่มความไม่พอใจเอาไว้ด้วยมิอยากจะต่อความยาวให้มากความสืบไป แต่ยิ่งตั้งใจเพียรทำตามคำสั่งสอนมากเท่าใดก็หาได้เป็นผลไปเสียที ชั่วครู่ใหญ่คนสอนจึงเริ่มระอาท้อใจพาลเลิกลาความตั้งใจไปในที่สุดสร้างความปิติดีใจให้ใครอีกคนยิ่งนัก “เอาล่ะๆ ทิวานี้พอแค่นี้ก่อน หาไม่พี่คงคลั่งใจตาย สรีนี่หนอสอนยากเย็นเสียจริง” เสียงเข้มตรัสขึ้นอย่างไม่ค่อยจะเต็มหทัยนักประทานอนุญาตให้เจ้าร่างบางเสด็จกลับไปพักผ่อนได้ พาให้คนอดกลั้นมานานถึงกับแย้มยิ้มในแววตา เหลียวหาพระอนุชาที่ประทับฝึกศัสตราวุธอยู่มิไกลออกไปด้วยหทัยที่ลิงโลดยิ่ง ทำเอาคนที่เพิ่งจะเอ่ยปากให้เลิกซ้อมได้รู้สึกหมั่นไส้หงุดหงิดขึ้นมาอย่างมิมีเหตุผล อยากจะกลับคืนคำเรียกให้กลับมาฝึกใหม่อีกคราแต่หาทำได้ไม่ บัดเดี๋ยวจะกลายเป็นว่าพาลพาโลกับเด็กเอาได้ ได้แต่มองตามสองศรีพี่น้องที่สืบเท้าห่างออกไปอย่างไม่พอใจ “เฮ้ย ...เด็กหนอเด็กทำเอาข้าปวดหัว มาเจ้าสองคนเข้ามาพร้อมๆกัน ข้าอารมณ์ไม่ดีจงระวังตัวกันไว้ให้ดี เข้ามา” สิ้นกระแสรับสั่งให้เหล่าสหายสนิทเข้ามาปะดาบโดยพร้อมเพรียง สร้างความประหลาดใจให้ประดาคนฟังเป็นล้นพ้น ก่อนจักทยอยเข้าไปเป็นคู่ซ้อมให้บุรุษตัวโตได้ระบายความไม่ชอบใจออกมา มิพักมิช้านานร่างทหารที่ดาหน้ากันเข้าไปถูกเตะกระเด็นออกมาทีละคนสองคนมิวายแม้แต่สองสหายสนิทที่เซถลาล้มลงเบื้องข้างไม่ห่างออกไป อารมณ์แปรปรวนฉุนเฉียวง่ายของผู้เป็นนายหาได้รอดพ้นสายตาของเหล่าสหายคนสนิทไปได้ไม่ จำเพาะสองแม่ทัพคู่พระทัยที่ลอบจับสังเกตอยู่เป็นนาน ตามปกติวิสัยมิเคยสำแดงกิริยาเยี่ยงนี้ออกมาให้ผู้ใดเห็นได้โดยง่าย หากมิได้มักคุ้นสนิทใจ มาบัดนี้บุรุษหนุ่มแลดรุณีเยาว์ชันษาสองพระธิดาองค์รัชทายาทจากศรีศนะจะปุระกลับทำให้ทรงเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ ผู้ใดบ้างจะไม่กังขาฉุกใจ ตลอดเพลาที่แขกเมืองประทับอยู่มหินธราปุระ เจ้านางบุษบามินตราแลเจ้าชายชยยเกศวรต่างพึงพอหทัยสหายตัวโตยิ่งนัก มินับที่ทรงเพียรคะยั้นคะยอให้เจ้านางน้อยร่ำเรียนฝึกซ้อมอิษุศรจักยิ่งพาให้พึงหทัยเข้าไปใหญ่ ความผูกพันค่อยก่อร่างสร้างตัวขึ้นอย่างช้าๆบังเกิดเป็นความสนิทสิเน่หาลึกซึ้งตามมาในที่สุด ท่ามกลางสายตาของพระบิดาแลพระมารดาที่พอพระทัยสหายคนใหม่อยู่มิใช่น้อยเลย จำเพาะผู้เป็นบิดาทรงถูกชะตาเจ้าของบ้านตั้งแต่เมื่อสิบกว่าขวบปีก่อน ครานั้นเจ้าชายมหิยเตศวรยังเป็นเพียงบุรุษหนุ่มน้อยรุ่นกระทงเสียด้วยซ้ำไป อุปนิสัยเด็ดเดี่ยวกล้าหาญจริงใจปราดเปรื่องเยี่ยงปราชญ์แลนักรบผู้ยิ่งใหญ่ดุจเดียวกับผู้เป็นบิดาพาให้นึกเอ็นดูเข้าไปใหญ่ บัดนี้เติบโตเป็นบุรุษฉกรรจ์ยิ่งเพิ่มความพึงใจเป็นเท่าทวี มักอยู่เจรจาสนทนาแลมีปฏิสันถารด้วยคราละนานๆตามประสาคนนิยมในกันแลกัน ทิวานี้ก็เฉกเช่นกันภายหลังจากที่อยู่สนทนาด้วยพักใหญ่ เจ้าชายมหิยเตศวรจึงได้ทูลลาแขกเมืองออกมา “หม่อมฉันขอทูลไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ ขอให้ทรงพระสำราญ” สืบบาทมาตามทางลาดปูศิลาผ่านอุทยานหลวงเพื่อเสด็จกลับพระตำหนัก ระหว่างดำเนินพลันสายเนตรคมกล้าสบเข้ากับเจ้านางบุษบามินตราที่ประทับยืนอยู่ใต้ต้นสรัลทมใหญ่กำลังออกดอกสีขาวสะพรั่งพราวเต็มต้น ใบเขียวร่วงหล่นเกลื่อนพื้นหญ้าระคนดอกที่เพิ่งสลัดร่วงลงมาดูงามตาราวกับภาพจิตรกรรม ส่งกลิ่นหอมโชยกำจายแตะนาสิกของบุรุษที่เพิ่งสืบเท้าก้าวเข้ามา คราแรกที่ทอดเนตรทรงตั้งใจจักเอ่ยทักแต่กลับยั้งโอษฐ์เอาไว้ยามเห็นดวงหน้าใสงามผุดผาดแย้มสรวลร่าให้สองนางกำนัลที่หมอบก้มอยู่ข้างบาทไม่ห่างออกไป เสียงใสจำนรรจาแย้มหัวให้สองนางในดูเป็นธรรมชาติงามจับนัยน์ตายิ่ง รอยแย้มยกเต็มวงหน้าของเจ้าร่างบางสะดุดใจคนที่แอบลอบมองอยู่ก่อนยิ่งนัก สองบาทก้าวยาวประชิดติดร่างบางตรงหน้าเอื้อมหัตถ์คว้าดอกสรัลทมสีขาวที่ห้อยเป็นพวงย้อยอยู่เหนือสิระเจ้านางบุษบามินตราที่กำลังเอื้อมมือมาปลิดอยู่พอดี ดัชนีเรียวใหญ่สัมผัสกับอุ้งมือของคนที่พยายามเขย่งปลายเท้าโน้มกิ่งลงมาหมายปลิดไม้หอมดอกนั้นโดยมิได้ตั้งใจ ถึงกับสะดุ้งชักมือกลับในบัดดล เสหันมามองตามหัตถ์เรียวใหญ่ที่ยื่นส่งดอกสรัลทมที่เพิ่งเด็ดมาให้พอดี เสียงใสอุทานขึ้นอย่างหลากหทัย เมื่อทอดเนตรเต็มสายตาว่าคนที่จู่ลู่เข้ามาใกล้นั้นเป็นผู้ใด ยอบกายถวายพระพรพลางตรัสขอบพระทัยออกมาในทันที “อุ๊ย เจ้าพี่มหิยเตศวร เอ่อ...ขอบพระทัยเพคะ เสด็จมาตั้งแต่เพลาใดน้องไม่รู้เลย” มือบางรับดอกไม้หอมที่คนตรงหน้าประทานให้ขึ้นดอมดมพริ้มเปลือกตางามลงสูดกรุ่นกลิ่นหอมนั้นเนิ่นนาน เผยให้เห็นขนพระเนตรหนาเข้มดกดำขยับไปมาเรียกความสนใจจากสายตาคมกล้าที่จ้องจับตามมาได้ในทันที รู้สึกหวามในอุระอย่างบอกไม่ถูก ชั่ววิบตาเจ้าของดวงหน้างามจึงค่อยเปิดเปลือกตาขึ้นทันได้เห็นรอยแย้มสรวลของคนร่างใหญ่ที่ประทานให้มา จึงได้ฉีกยิ้มหวานตอบกลับไป ทำเอาหัวใจบุรุษแกร่งสับสนว้าวุ่นหทัยขึ้นมาอย่างประหลาด ชักสีหน้าไม่ถูกมิรู้ว่าจักทำองค์เช่นไร เพียรข่มความรู้สึกเอาไว้เปลี่ยนมาชวนดรุณีตรงหน้าสนทนาแทน “เจ้าชอบมันมากนักฤาบุษบามินตรา รู้ฤาไม่ว่า สรัลทม มีความหมายเยี่ยงใด สรัลทมเปรียบได้กับความรักอันยิ่งใหญ่ ดอกสีขาวนวลหอมชื่นนาสาส่งกลิ่นกำจายไปไกลดุจรักอันยิ่งใหญ่สมความหมายของมัน” เสียงทุ้มตรัสเล่าที่มาที่ไปของดอกไม้ในมือพาให้คนสดับชักสีหน้าประหลาดหทัย มิคิดว่าผู้ชื่นชอบในศัสตราวุธพิไชยสงครามจักใฝ่หทัยในเรื่องปลีกย่อยเหล่านี้ ฤาจักมีครูดีเฝ้าสอนสั่งเป็นการส่วนพระองค์ ด้วยความสนิทเคยคุ้น เจ้านางบุษบามินตรามิทันได้รำลึกถึงสิ่งใดไปมากกว่านับถือศรัทธาจึงกล้าแย้งเย้าชวนสนทนาออกไปโดยมิได้ตั้งใจ “มีชื่อเรียกแลความหมายเยี่ยงนี้เอง เจ้าพี่ทราบได้เยี่ยงใดเพคะ ฤาว่าเคยประทานให้สรีใดมาก่อน เอ่อ...ขอประทานอภัยที่กราบทูลล่วงเกินเพคะ” เสียงใสตรัสขอโทษพลางยวบตัวลงทันใด ทรงมิได้ตั้งใจที่จักล่วงเกินแต่อย่างใดเพียงแต่กังขาสงสัยเท่านั้นเอง กิริยาสำนึกตัวนอบน้อมอ่อนหวานของคนตรงหน้าที่สำแดงออกมาพาให้คนมีจิตเสน่หาเอ็นดูเมตตาให้เต็มเปี่ยมหาถือสาหาความไม่ กลับพึงพอใจในเชาวน์ปัญญาแลความเอาใจใส่ในความรู้สึกของผู้อื่นยิ่งนัก คาดมิถึงว่าจักเฉลียวฉลาดกว่าเยี่ยงนี้มาก่อนเลย ช่างเจรจาพาทีอ่อนหวานหว่านล้อมรู้จักผ่อนหนักให้เป็นเบาสมเป็นพระธิดาของพระชายาสิริสุภายิ่งนัก พักตร์เข้มคมทอดมองสรีตรงหน้าอีกคราก่อนจักประทานสรวลร่าให้อย่างพึงพอหทัย “เจ้านี่สำคัญนักกล้าเย้าพี่เทียวรึ มิมีผู้ใดสอนเรื่องเยี่ยงนี้ให้พี่ดอก บางคราเรื่องอ่อนไหวเยี่ยงนี้มักมากับความใฝ่ใจเองต่างหาก ใช่ฤาไม่บุษบามินตรา ทว่าบุษบามินตรา แปลว่ากระไรฤา    บุษบา...มินตรา อืม...พี่จักเรียกเจ้าว่ามินตรา ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงเข้มกังวานตรัสกลั้วสรวลหัวเราะร่าออกมาอย่างพึงพอใจเป็นที่สุด ที่ได้เย้าแย้มหัวสรีสูงศักดิ์ที่ยังคงยืนรำลึกถึงถ้อยดำรัสที่ตรัสออกมา กว่าจักล่วงรู้ว่าถูกแกล้งเย้าแลเพิ่งเข้าใจในความหมาย วรกายสูงใหญ่ก็สืบเท้าห่างออกไปจนเกือบลับสายตาเสียแล้ว ปล่อยให้คนที่เพิ่งคิดได้ยืนหน้าง้ำงุดค้อนขวับให้เสียหลายวงพึมพำออกมาแผ่วเบาอย่างขัดหทัย “บุษบามินตราแปลว่าพุทธรักษา ส่วนมินตรานั้นความหมายถึงต้นกระถิน ฮึ ทรงแกล้งเย้าหม่อมฉันกระนั้นฤา ปาตีเจ้าแอบหัวเราะข้าอยู่ฤา” ดำรัสพลางขยำดอกสรัลทมน้อยในอุ้งมืออย่างเคืองขัดหทัย ทันทีที่ได้ยินถ้อยพึมพำที่หลุดโอษฐ์ของนายสาวออกมาทำเอานางบ่าวคนสนิทที่หมอบก้มอยู่เบื้องบาทอดจักหัวเราะออกมามิได้ พาให้ดวงหน้างามผุดผาดหันควับมาค้อนเข้าให้สืบเท้ากลับที่พำนักในบัดดล นับแต่เพลานั้นมายามประทับอยู่ในที่รโหฐานเจ้าชายมหิยเตศวรมักตรัสเย้าเรียกขานเจ้านางบุษบามินตรา เป็นเจ้านางมินตราอยู่เนืองๆทำเอาคนถูกตัดทอนเปลี่ยนนามอดที่จักกรุ่นเคืองมิได้ ได้แต่เก็บงำซ่อนความไม่พอใจเอาไว้ในเบื้องลึก โดยมิรู้ความนัยที่ซ่อนเอาไว้ในถ้อยคำเย้านั้นเลยแม้แต่นิดเดียว ที่ผ่านมาเจ้าชายมหิยเตศวรมิเคยแย้มหัวสนิทกลับสรีใดเป็นพิเศษ มาบัดนี้ยามประทับอยุ่ต่อหน้าเจ้านางบุษบามินตรากลับรู้สึกประหม่าระคนสุขหทัยอย่างบอกไม่ถูก ทรงมิต้องการเห็นดวงหน้างามง้ำงอไม่แช่มชื่นสดใส มิเข้าใจองค์เองว่าเหตุใดจึงต้องใฝ่ใจในความรู้สึกของสรีนางนี้ถึงเพียงนั้น รู้แต่เพียงว่ายินดีพอใจเป็นที่สุดยามทอดเนตรรอยแย้มยิ้มสดใสของเจ้านางบุษบามินตรา ทิวานั้นเจ้าของพระตำหนักเข้าบรรทมอย่างสุขหทัย ดวงหน้าแฉล้มแช่มนวลของใครบางคนยังคงลอยเด่นแวบแทรกมาในห้วงคิดคำนึงพาให้คนสับสนว้าวุ่นใจไม่เข้าใจตนเองว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ รู้แต่ว่ามิอาจข่มใจมิให้ถึงดวงหน้าของใครบางคนได้เท่านั้นเอง ได้แต่ปรารมภ์รำพันออกมา “บุษบามินตรา แม่ดอกพุทธรักษาของพี่ แม่กระถินในใจข้าตลอดไป” เสียงพึมพำในพระศอเพรียกหาแต่เจ้ากระถินดอกน้อยในหทัยจนล่วงเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์ไปในที่สุด ทรงมิล่วงรู้เลยสักนิดว่าพระนามเรียกขานที่ทรงตั้งใจเรียกใครบางคนนั้น จักถูกจารจารึกไว้ในหทัยของพระองค์ไปตลอดกาล จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 10:05:57

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนเก่าค่ะ บทสามสิบสาม   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10353221/W10353221.html บทสามสิบสี่   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10371128/W10371128.html ขอบคุณๆ kdunagin, สามปอยหลวง, GTW, yaimooyoyo สำหรับกิ๊ฟนะคะ ...................... จากคุณ : รสนิยม ตามสบายเลยค่ะ  แหะๆ แล้วมาอ่านอีกนะคะ จากคุณ : กุลธิดา บทนี้มีคำตอบให้คุณกุลแล้วค่ะ ถึงจะไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ แต่พอจะเดาๆได้นะค่ะ ปล. ตุลานี้จะรอนะคะ(ดี๋ด๋า ดีใจจัง) จากคุณ : KTH ง่ะ มาหาว่าเราไฮเปอร์ ขอบคุณนะคะสำหรับคำแนะนำดีๆ (ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจค่ะ) จากคุณ : อินทรายุธ เหอๆ บทนั้นติดตาอินมากเลยหรือจ๊ะ ถึงได้จำแม่นเชียว ฮี่ๆๆ จากคุณ : GTW สงสัยอาจารย์จีจะอ่านหลายเรื่องมากเลยนะคะ ถึงได้เอามายำซะขนาดนี้ จากคุณ : kaburapat แหะๆ ขอบคุณนะคะที่ติดตามมาโดยตลอด นางร้ายกี่ตัวกี่ตัวจำได้หมดเลย เหอๆ บุษบามินตราเป็นนางเอกมั๊ย เรื่องนี้ต้องแล้วแต่คนอ่านตัดสินเองค่ะ ................................. ขอบคุณนักอ่านเงาทุกๆท่านนะคะ จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 10:16:57

ความคิดเห็นที่ 5 แหมมมมมมมมมมมมมม รู้ใจจริงๆ อิอิ เออแฮะ อ่านง่ายขึ้นกว่าเดิมจริงๆ ด้วยอ่ะ จากคุณ : อายุเพิ่มอีกปีแล้วง่า T^T (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 19:12:28

ความคิดเห็นที่ 6 คู่เจ้าชายชยยเกศวรกับบุษบามินตราน่ารักดีค่ะ ไม่เหมือนเจ้าชายอาทิตฯในเรื่องโน้น ขออย่างให้ชยยเกศวรเจ้าชู้อีกคนเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 07:17:27

ความคิดเห็นที่ 7 ^ เอ๋..:) ทายว่าจ้าชายชยยเกศวรไม่เจ้าชู้เท่าไรหรอกครับ ท่านชายมหิ น่าจะหนักกว่า :) จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 08:19:41

ความคิดเห็นที่ 8 เจ้าพี่เจ้าน้องรักกันดีครับ เจ้าชายมหิยเตศวรนี่ดูดีนะครับ แมนมากๆ แบบนี้สาวๆชอบแน่เลยครับ ตามอ่านทั้งสองเรืองเลยครับ แม้จะมีบางส่วนคล้ายๆกันอยู่บ้างแต่ยังให้อรรถรสดีเหมือนเดิมครับ ขออนุญาตคุณมนนะครับ คือว่าผมงงนิดหน่อย ที่คุณกุลธิดาบอกว่า เจ้าชายชยยเกศวรไม่น่าจะเจ้าชู้เหมือน เจ้าชายอาทิตยะ ไม่แน่ใจว่า จะหมายถึง เจ้าชายมหิยเตศวรหรือเปล่าครับ เพราะเจ้าชายชยยเกศวรเป็นน้องชาย เจ้านางบุษบามินตรานะครับ หรือว่าผมจะเข้าใจผิดไปเอง ถ้าเป็นอย่างนั้นต้องขออภัยด้วยครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 21:14:09