รักร้อยใจ บทนำ

อโณชารู้ตัวว่า เธอกำลังป่วยด้วยอาการ “แอบรักเขาข้างเดียว”

แถมเป็นมาตั้งหลายปี ทั้งๆ ที่คนทำให้เกิดโรคก็ไม่ได้เจอกันตั้งน้านนนน...นาน ทิ้งให้อาการของเธอมีแต่ทรงกับทรุด ไร้คนดูใจ น่าสงสารตัวเองชะมัด

จนกระทั่งอติชาติกลับเข้ามาในชีวิตของทนายสาวอีกครั้ง โรค “แอบรักดีสีท” เริ่มมีทางรักษาพร้อมๆ กับจำเลยคดีฆาตกรรมที่ไม่ซับซ้อนแต่หาพยานหลักฐานยากเหลือเกินมาจ้างให้หล่อนว่าความให้ อะไรไม่ร้ายเท่า...คดีนี้ คนที่หล่อนแอบรัก กลายเป็นอัยการผู้ฟ้องคดีซะงั้น!

โรคแอบรักก็กำลังรักษา ปัญหาก็ถาโถม แถมยังมีคนลอบยิงหล่อนอีก โอ้ย...อโณชาปวดหัว!

..................

บทนำ

...เสียงหัวใจของเธอเต้นดังไม่เป็นส่ำ...

    อโณชาช้อนสายตามองชายหนุ่มที่กำลังประคองเธอให้ไปนั่งม้านั่งใต้ร่มไม้  ลมเย็นสบายที่พัดมาแผ่วๆ ทำให้ผมปอยเล็กๆ พลิ้วมาเคลียแก้มเนียนใสที่เป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเอียงอายในสัมผัสใกล้ชิด...

    “พี่ติ...มีเรื่องอะไรจะคุยกับพายเหรอคะ”

    ร่างสูงที่นั่งเคียงระบายยิ้มอบอุ่น ดวงตาพราวระยับดั่งดาวนับล้านล้วนมีจุดโฟกัสเดียวที่เธอ ชายหนุ่มโน้มใบหน้าคมสันลงใกล้จนปลายจมูกโด่งปัดผ่านแก้มนวลบางเบาราวสายลมพัด  พลางกระซิบถ้อยคำเพียงเบาๆ แต่สะท้านใจคนฟัง

      “พี่...พี่ชอบพายนะครับ  พี่รักพายนะ  พายคิดเหมือนกันกับพี่รึเปล่า”
หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง “พี่ติ...”
     
      “พายล่ะครับ  คิดเหมือนกันกับพี่รึเปล่า  บอกพี่ให้ชื่นใจหน่อยได้มั้ยว่าเราสองคนใจตรงกัน” อติชาติรุกเร้าเอาคำตอบ เมื่อเห็นหญิงสาวข้างกายยังดื้อรั้นไม่ยอมพูดคำรักออกมาง่ายๆ มือเรียวจึงยกขึ้นเชยคางมนให้แหงนเงยสบดวงตาสีดำสนิทที่ฉายแววเว้าวอน

    “พี่ติ...” อโณชาพยายามเบี่ยงใบหน้าหลบ แต่เจ้าของมือแข็งแรงกลับประคองดวงหน้าหวานไว้ด้วยสองมือ  กักดวงใจของหญิงสาวที่กำลังดิ้นรนด้วยความอายไว้ในหัวใจรักของเขา “...อย่าค่ะ...พายจะบอกแล้ว  พี่ติอย่าแกล้งพายเลยนะคะ”

    สัมผัสรุกเร้าจนหญิงสาวหวามไหวหยุดลง แต่อติชาติกลับไม่ปล่อยมือที่ประคองดวงหน้านั้นไว้ อโณชากระแอมเสียงแผ่ว  ก่อนพูดราวกระซิบ

    “พายรักพี่ติค่ะ”

    รอยยิ้มของคนข้างตัวขยายกว้างมากขึ้นจนหญิงสาวอดยิ้มตามด้วยไม่ได้  และพริบตานั้นเองชายหนุ่มก็ก้มลงมาประกบริมฝีปากนุ่มตรงหน้า พลางบดเบียดหาความหวานจากร่างบางที่กำลังอ่อนระทวยไปกับรสสัมผัสแปลกใหม่  ก่อนเธอจะรู้สึกเจ็บแปลบที่ริมฝีปากราวกับโดนกระแสไฟแรงสูงดูด มือบางขยับผลักคนตรงหน้าทันที  เป็นผลให้...

      “โอ้ย!”

      อโณชาผุดลุกจากเตียงรวดเร็วต่างจากดวงตาหรี่ปรือเต็มที่ ร่างบางที่โอนไปเอนมาถึงความไม่มั่นคงของลำตัวที่เจียนล้มลงกับที่นอนหนานุ่ม ก่อนส่งเสียงเขียวไปถึงคนที่โดนผลักจนเซถลาไปติดชั้นวางหนังสือที่กำลังยกมือคลำหัวป้อยๆ เพราะเอาหัวไปกระทบกับชั้นวางของอย่างจัง

      “อะไรของแกเนี่ยผึ้ง  คราวนี้แก ’ปลุก’ ฉันอีท่าไหนอีกล่ะ” คนนั่งบนเตียงถามเอาเรื่อง

      ร่างบางที่ยังกุมหัวส่งเสียงเฮอะในคอไม่เบานัก “ก็อย่างแก  ไม่หาสารพัดวิธีปลุกก็ไม่เคยตื่นนี่นา รอบนี้ก็แค่...” เสียงเขียวเพราะโดนผลักอ่อยลงนิด “...กิ๊บติดผม  เอามาหนีบปากแก...”

      “ไอ้บ้า!” คราวนี้คนบนเตียงกระโดดผลุงเดียวมาตะปบไหล่บางของอีกฝ่ายรวดเร็ว ก่อนใช้มือเรียวจี้บริเวณเอวเพื่อน ทำเอามธุการีบิดตัวเร่าๆ พร้อมเสียงหัวเราะที่ไม่อาจกลั้นได้เพราะความจั๊กจี้ “คราวหน้าคราวหลัง...จะปลุกใคร...ก็ให้มันน้อยๆ หน่อยสิยะ! คิดได้ไงเนี่ย...กิ๊บติดผมหนีบปาก...”

      “ก็แกมันตื่นง่ายซะที่ไหนล่ะพาย” พอหญิงสาวสะบัดตัวหลุดออกจาก ‘มือปอบ’ ของเพื่อนได้ก็รีบเบี่ยงกายหลบอยู่หลังประตูห้อง  พลางทำหน้าคว่ำค้อนหญิงสาวอีกคน...แล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์...ล้อเลียน...”เอ..ว่าแต่ก่อนที่ฉันจะปลุกแก เหมือนฉันจะได้ยินชื่อใคร...ใครรักใครน้า...”

      ไม่ทันพูดจบประโยค  หมอนสีขาวสะอาดที่อยู่บนเตียงดีๆ ก็ลอยมาเกือบปะทะใบหน้า ดีที่หญิงสาวรับได้ทันก่อนที่มันจะมาปะเข้ากับจมูกโด่งๆ ของเจ้าหล่อน  มธุการีกอด ‘ของกลาง’ ไว้ในอ้อมแขนก่อนเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นจริงจัง...

      “แกยังไม่เลิกรักพี่ติอีกเรอะยัยพาย”

...............

สวัสดีค่ะ...

       ส้มเป็นคนที่เคยอ่านนิยายของคนอื่นเค้ามาก็หลายเรื่อง จับปากกา (และพิมพ์คีย์บอร์ด) ขีดๆ เขียนๆ เรื่องราวตามที่ตัวเองคิดก็หลายหน แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเป็นเรื่องเป็นราวกับเค้าซะที มารอบนี้เลยคิดว่า เอ้า! อย่างน้อยก็ลองดูซักหน่อยแล้วกัน

       เรื่องนี้ส้มเอาไปลงที่บล็อกของตัวเองมาแล้ว แต่ก็ไร้เสียงตอบรับใดๆ (เศร้า) อาจเป็นเพราะเป็นหน้าใหม่ และเขียนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ส้มก็ยังอยากได้เสียงติชมกับเรื่องที่ส้มเขียน เพื่อที่จะได้นำไปพัฒนาผลงานต่อไปในอนาคต หวังว่าในถนนนักเขียนนี้ส้มคงได้รับคำแนะนำติชมเพื่อเป็นแนวทางในการเขียนนะคะ ^^

       ตอนนี้เรื่องนี้อยู่ที่ www.hongsamut.com ด้วยค่ะ ลองเอาไปลงดู ก็เห็นว่ามีกระแสตอบรับค่อนข้างดี (มั้ง?) เลยอยากลองเอามาให้นักอ่านที่นี่ดูด้วย

       รักร้อยใจ...เป็นหนึ่งในสามเรื่องที่มีตัวเอกสามคนเป็นเพื่อนกัน และดำเนินเรื่องของตัวเองไป อย่างเรื่องนี้ ส้มลองเอาสิ่งที่ตัวเองเรียนมาคือกฎหมายมาลองเขียนเป็นนิยายที่อ่านได้สบายๆ และได้ความรู้ทางกฎหมายและกระบวนการทางศาล ไม่ได้เน้นที่สืบสวนสอบสวนแต่อย่างใด อีกสองเรื่องนั้น เรื่องหนึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับการพิสูจน์หลักฐานและจิตวิทยา อีกเรื่องเป็นเรื่องเกี่ยวกับแวดวงนิติเวชศาสตร์ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ส้มให้ความสนใจอยู่ อยากเอามาเล่าสู่กันฟังในรูปแบบนวนิยาย เพื่อเผยแพร่ว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่น้อยไปกว่าศาสตร์ด้านอื่นๆ เลย

       หวังว่าทุกๆ คนคงให้คำติชมส้มนะคะ เห็นแก่คนอยากเขียนตาดำๆ คนนึง ^^ ขอบคุณล่วงหน้าทุกๆ ความคิดเห็นเลยค่ะ

ปณัชญา

จากคุณ	: ส้มเช้งเองจ้า
เขียนเมื่อ	: 3 เม.ย. 54 14:43:29