ความคิดเห็นที่ 1         “ฉันแค่ฝึกนิสัยเจ้าชายผู้สมบูรณ์แบบเท่านั้นเอง” ไม่ยอมแพ้ ธามพยายามอีกครั้งคลี่ยิ้มกระชากใจสาว ทำตาวิบวับ เพื่อหวังให้เด็กสาวตรงหน้ามีปฏิกิริยาที่บ่งบอกว่าหลงเสน่ห์ความหล่อของเขาบ้าง “สมจริงใช่ไหมครับ”          “นายสนุกงั้นเหรอ ? ”          นอกจากเธอจะไม่ยิ้ม ยังหันมาทำหน้าเคร่ง ถามคำถามชวนเครียดเขาอีก          “สนุกอะไร ? ”          “สำหรับฉัน ถ้าให้เลือกระหว่างเพื่อนนิสัยแย่แต่จริงใจ กับเพื่อนที่แกล้งทำนิสัยสมบูรณ์แบบ ฉันเลือกเป็นเพื่อนกับคนนิสัยแย่ดีกว่า เพราะถึงจะแย่ แต่เค้าก็จริงใจพอจะกล้าเปิดเผยตัวเอง ภูมิใจในตัวเอง” คนพูดเชิดจมูกขึ้น เสมองเขา “คนที่ไม่ยอมรับตัวเอง...ไม่จริงใจแม้แต่กับตัวเอง แบบนั้นจะมาจริงใจกับเราได้ยังไงล่ะจริงไหม”            ธามประหลาดใจว่า สาวไม่เต็มบาทผู้กลัวเอเลี่ยนขึ้นสมอง จะพูดจาฉะฉานมีหลักการเป็นด้วย เธอมีอะไรให้เขาแปลกใจได้เสมอ            ดวงตากลมเปล่งประกายขึงขัง เกาะกินหัวใจธามอย่างน่าประหลาด !           “ดังนั้นนายก็ช่วยภูมิใจกับนิสัยแย่ ๆ ของตัวเองหน่อย ...อ๊า....ขะ...ขอโทษที่เผลอพูดออกไป เผอิญนึกว่าพูดอยู่กับคน ไม่ใช่เอเลี่ยน”           “วอนซะแล้วยัยเตี้ยนี่ ฉันไม่ใช่เอเลี่ยนเฟร้ย! ” เขาตวาดลั่น แสร้งยกหมัดขู่ผู้หญิงตากลมตรงหน้าให้เธอขวัญผวา           “ขะ....ขอโทษ.....ง่า....”           ยัยเตี้ยหดคอลงเหมือนเต่า ท่าทางช่างน่าขัน จนเขายิ่งครึ้มใจจะหลอกให้เธอลนลานกว่าเก่า ธามยกหมัดวาดไปมาเหมือนควงสว่าน           “กวนประสาทเองก่อนแท้ ๆ ไม่ต้องทำมาเป็นขอโทษเลยยัยต๊อง”           การกลั่นแกล้งที่สนุกสำหรับธามคนเดียว จำต้องสะดุด เมื่อได้ยินเสียงร้องระงมของวินธัยดังมาแต่ไกล เสียงร่ำร้องโหยหวนว่าไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่มนตราของเขาจะมีปัญหา ก่อนจะมาปรากฎตัวด้วยสีหน้าเครียดจัด           “ท่านวินธัย”           “โอย...ก็พวกเจ้าปั้นนั่นแหละ ตกลงกันไม่ได้สักทีว่าจะทำโครงงานอะไร แต่ข้าร้อนใจเรื่องลบความทรงจำมากกว่า ระหว่างพวกมันเอาแต่เถียง ๆ ๆ  ข้าเลยชิ่งมาซะเฉย ๆ  ....เรื่องนั้นจริงดิท่านธาม ? ”           ท่านราชองครักษ์วินธัยหยุดตรงหน้าเด็กสาว จ้องเข้าไปในดวงตาเธอ ก่อนร้องเหมือนคนสติแตก ทำเอาเขาและชูการ์สะดุ้งโหยง !          “มนตราที่ข้าร่ายไว้มันผลุบหายไปไหน”          “เป็นอะไรมากรึเปล่าวินธัย รึท่านเป็นโรคมนตราเสื่อมถอย” ธามเสมองท่านองครักษ์เกียรตินิยมอันดับหนึ่งซึ่งท่านพ่อส่งมาให้เป็นเพื่อนเรียน เป็นบอดี้การ์ดเขาบนโลกสีน้ำเงินใบนี้          “ไม่ตลกเลยท่านธาม โอย...ทำไมวันสองวันนี้มีแต่เรื่องคอขาดบาดตาย” วินธัยยกมือแตะศีรษะคล้ายวิงเวียน ธามเบะปากแล้วถอนใจเฮือก          “เรื่องผู้หญิงเตี้ยคนเดียว ถึงกับคอขาดบาดตายเลยเหรอ”          “ก็บางที...ข้าอาจจำต้องนำเรื่องผู้หญิงคนนี้เข้าที่ประชุมรัฐมนตรีตามกฎขอรับท่านธาม”          “แค่เอาเรื่องนี้ไปบอกท่านพ่อ...ข้ายังคิดว่ามันเล็กน้อยเกินไป เจ้าบ้ารึเปล่า ที่จะนำความไปบอกคณะรัฐมนตรี ข้าโตแล้วนะ จัดการทุกอย่างเองได้น่า” ธามหงุดหงิด ทั้งที่ตนคือเจ้าชายรัชทายาทลำดับที่สาม แต่เรื่องยุ่งยากครั้งนี้มาจากผู้หญิงเพียงคนเดียว           แต่ท่านองครักษ์ก็ไม่วายตั้งท่าจะเถียง ธามรำคาญจนอดไม่ได้ที่จะใช้ไม้ตายอันเดิม...อันเดียวซึ่งจัดการพี่เลี้ยงเจ้าระเบียบชะงัก           “ท่านธามตะ....แต่....”           “เจนิส”           วินธัยที่เปิดปากค้าง ค่อย ๆ เม้มริมฝีปากเข้าหากันสนิท           “เข้าใจไหม ถ้าเจ้าขืนปากมาก...ข้าจะให้เจนิสจัดการ”           องครักษ์พยักหน้าหงึกหงัก คำว่า ‘เจนิส’ เหมือนมีมนตราให้วินธัยยินยอมทุกกรณี            ธามเห็นวินธัยยอมตามใจแล้ว จึงหันกลับไปหายัยเตี้ยชูการ์ติ๊งต๊องที่ตั้งใจจะแกล้งเล่นอีกสักพัก ค่อยพาเจ้าหล่อนไปส่งห้องพยาบาล แต่พอเหลียวมองหาคนเจ็บขา ยัยบ้านั่นก็ดันไม่นั่งอยู่ติดที่ วิ่งปร๋อหนีไปไกลแล้ว ยังกับลืมว่าเท้าตัวเองเจ็บ หรือว่าแกล้งเจ็บ?            องครักษ์วินธัยเสมองเขา พร้อมตั้งท่าจะวิ่งไปจับตัวชูการ์กลับมาให้ หากธามรีบยกมือห้าม ตะโกนถามยัยต๊องนั่นแทนว่า จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 16:25:07

ความคิดเห็นที่ 2         “เธอเจ็บขาไม่ใช่เหรอ ! ”         ร่างเล็กเซ ก่อนหล่นตุ๊บลงบนพื้นหญ้าราวทรงตัวยืนไม่ไหว ธามบิดริมฝีปากเยาะยังติ๊งต๊องไม่เจียมบอดี้ จากนั้นก็เร่งก้าวเท้าไปยืนดักหน้าคนเจ็บขาอย่างสบายอารมณ์          “จริงด้วยสิ...เรามันเจ็บเท้าอยู่นี่หว่า” ชูการ์บ่นงึมงำ  เขาได้ยินเข้าจึงอดขำไม่ได้ เลยถูกคนตัวเล็กถลึงตาใส่ วีนลั่น “ไม่ตลกเลยนะ”          “ทีหลังก็หาวิธีหนีให้แยบยลกว่านี้หน่อยสิ หนียังไง...ยังฝากกระเป๋าเป้ไว้กับเอเลี่ยน” เขาอวดกระเป๋าเป้ใบโตที่คล้องกับต้นแขน ยัยคนถูกเยาะเย้ยงุดหน้าลง ธามเย้ยต่อ “ไงล่ะครับ...น้องชูการ์”           “......ฮึก....ฮือ.....”           หูเขาได้ยินยัยเตี้ยบ่นพึมพำ  เธอขยับตัวยุกยิกแล้วทำท่าจะคลานต่อ ธามรีบนั่งลง ยกมือรั้งไหล่บางตรึงไว้ไม่ให้หนี ยัยนั่นเลยเงยหน้าขึ้นมาร้องตะโกนใส่ว่า           “ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ง่า ....ฮือ ๆ ”           “หา ! ”           “ฉะ...ฉันไม่ได้จะคลานหนีเพราะท้าทายนะ ฉันจะไปฉี่อ้า” คนพูดรีบยกมือขึ้นปิดหน้า “ตอนนี้ปวดมาก ๆ ๆ นายเข้าใจไหมว่าฉันอายที่ต้องพูด ฮือ ทำไมฉันต้องมาพูดเรื่องนี้กับผู้ชายด้วย”            “ปะ...ปวดฉี่เหรอ” ไม่รู้ทำไมธามต้องรู้สึกเขินไปด้วย “แล้วทำไมไม่บอก เธอเจ็บขาจนเดินไม่ไหว งั้นฉันจะอุ้มพาเธอไปเองนะ ขืนพยุงให้ค่อย ๆ เดิน ฉี่คงจะราดพอดี”           ว่าแล้ว ธามจึงช้อนร่างเล็กมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะอาศัยพละกำลังวิ่งโดยมีจุดหมายปลายทางที่ห้องน้ำหญิง           “ฮือออ..อ” ชูการ์ยังเอามือปิดหน้า “นะ...นายอย่าวิ่งแรงนักสิ....ฉี่ฉัน....ฉี่ฉันจะราดเอาง่า...”           “เหวออ...อ...ไม่เอานะ อดทนหน่อยสิยัยเตี้ย”           ธามคิดว่าชูการ์เป็นผู้หญิงประหลาด ซะจนแทบจะเรียกได้ว่าประหลาดมหัศจรรย์ที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา ก็เขาอุตส่าห์ช่วยอุ้มมาส่งจนถึงหน้าประตูห้องน้ำ แทนที่จะได้รับคำขอบคุณสักคำจากเจ้าหล่อน กลับกลายเป็นใบหน้าบึ้ง และเสียงปิดประตูโครมใหญ่ ราวคุณเธอเหมาจ่ายว่าความผิดความชั่วทุกอย่างมาจากเอเลี่ยนชื่อธามล้วน ๆ          เขากดปุ่มรับโทรศัพท์ทั้งที่ยังไม่หยุดขำ ปลายสายคือท่านองครักษ์วินธัย ธามจึงรีบบอกถึงสาเหตุที่ต้องรีบบึ่งมาห้องน้ำให้พี่เลี้ยงทราบ ปลายสายฟังแล้วเงียบไปนาน ก่อนจะโพล่งขึ้นว่า          “ข้าจะขอกลับไปยังจักรวาลกาลิเลียนสักพัก! ”          “ว่าไงนะ”          “ข้าอยากจะค้นหาคำตอบของปริศนา ทั้งเรื่องที่ข้าลบความทรงจำเธอคนนั้นไม่สำเร็จ เรื่องพลังของข้าด้วย”          “อือฮึ....ข้าเข้าใจว่าเจ้ากำลังกังวลสินะ” เขารู้ดีว่า ท่านองครักษ์ภาคภูมิใจในพลังมนตราลบความทรงจำของตนเสมอ ดูเหมือนต้นตระกูลของวินธัยจะมีชื่อในศาสตร์นี้           “ท่านต้องระวังเธอนะ อย่าปล่อยให้เธอเปิดเผยเรื่องพวกเรา”           “เรื่องทางนี้ปล่อยข้าจัดการเถอะ” ธามมองเห็นร่างเล็กค่อย ๆ เดินโขยกเขยกออกมาจากห้องน้ำหญิง จึงรีบตัดบทไล่ส่งท่านวินธัยไป ๆ ซะ “แล้วจะส่งใบลาให้ โอเค๊....เดินทางโดยสวัสดิภาพเหอะท่านองครักษ์”           พอชูการ์เห็นเขา เธอก็เบะปากทำหน้าเหม็นเบื่อ ธามโบกโทรศัพท์มือถือ ส่งยิ้มละมุน          “วินธัยโทรมาบอกว่าจะกลับกาลิเลียนชั่วคราว มันเป็นคนจริงจัง เรื่องที่ลบความทรงจำเธอไม่สำเร็จทำมันทุกข์พอสมควร”           “นายไม่กลับไปด้วยซะล่ะ”           ออกปากไล่ซึ่งหน้าขนาดนี้ แล้วเรื่องอะไรเขาจะกลับให้หมดสนุก           “วินธัยมันฝากให้ฉันคอยดูเธอไม่ให้คลาดสายตา แบบนั้น...คงกลับไม่ได้หรอก” ธามยกมือตะเบ๊ะ “เราคงได้เห็นหน้ากันจนเบื่อ ฝากตัวด้วยคร้าบ”           “หวา...ไม่นะ !!! ” ยัยบ๊องชูการ์ทำหน้าช๊อก           “ไม่...แต่ก็เป็นไปแล้ว” ธามขยิบตาส่งให้ผู้หญิงคนแรก ซึ่งกล้ารังเกียจเขาต่อหน้าและลับหลัง            ความกล้าที่ไม่ดีอย่างนี้ ธาม กาลีเลียน มารีนที่สาม จะแกล้งซะให้เข็ดเลย  :::จบบทที่ 3 ติดตามตอนต่อไป::: ในที่สุดบทที่ 3 ก็ลงจบแล้วค่ะ อาทิตย์หน้ามาพบกับบทที่ 4 กันนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ m(_ _)m อ่านแล้วรู้สึกอย่างไรแสดงความคิดเห็นได้ค่ะ จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 16:30:59

ความคิดเห็นที่ 3 อันที่จริงไม่ใช่แนวเท่าไหร่ค่ะ ป้าแก่แล้ว อ่านเรื่องเด็กๆ ไม่ถนัด จะดูให้ต่อไปแล้วกันนะคะ ยังพอไหวอยู่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 22:20:03