ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 22 จิตใต้สำนึก ก่อนที่จะเริ่มฝึกงานทิพย์ไปอยู่กับพ่อแม่ที่อเมริกาประมาน 1 เดือนผมอยู่ที่เชียงใหม่นั้นแหละทำอะไรไม่ถูกคิดถึงเริ่มรู้สึกเหงามากๆจนคืนหนึ่งก็ออกไปเที่ยวคนเดียวที่ร้านเหล้าแถวๆกาดสวนแก้ว พอดื่มไปได้ซักพักก็จีบเด็กเสริฟ์ที่ร้านก็อยู่จนร้านปิดแล้วก็ไปต่อที่ห้องของผู้หญิงก็คงไม่ต้องบอกกันนะครับว่าลงท้ายเกิดอะไรขึ้นแต่มันไม่เกิดโดยสมบูรณ์เพราะเมื่อถึงเวลาจริงๆผมไม่สามารถทำมันได้บางอย่างมันไม่ยอมให้ทำเพราะจะทำก็นึกถึงหน้าทิพย์ที่โกรธขึ้นมาจนไม่สามารถทำอะไรได้ กลับมาถึงห้องก็กลุ้มใจมากไม่รู้เพราะเมามากในวันนั้นหรือว่าอะไรต้องปรึกษาแพทย์ไหมก็ไปอ่านหนังสือและทดสอบตามที่หนังสือบอกก็ร่างกายปกติไม่มีอะไรที่ไม่ผ่านซักอย่างเพียงแต่เวลาที่จะทำมันทำไม่ได้ไม่เข้าใจตัวเองพออาทิตย์ต่อไปลองอีกก็เหมือนเดิมพอถึงเวลาจริงกลับทำไม่ได้ หลังจากทิพย์กลับมาจากเมืองนอกก็ปรากฏว่าทิพย์ตัดผมจะพูดไงดีผู้หญิงตัดผมก็หมายถึงการตัดใจหรือผมคิดไปเองแต่จะบอกว่าก่อนทิพย์ไปผมก็ทำไม่ดีด้วยแหละเพราะผมเริ่มอยากคุยกับทิพย์มากจริงๆจนวันหนึ่งทิพย์ก็ใช้วิธีเดิมคุยแต่ผมกลับตะโกนกลับไปว่าพอได้แล้ว แต่สิ่งที่ผมทำก็เหมือนเดิมไปที่หลังหอทิพย์เหมือนเดิมไม่มีการไปให้ใครเข้ามาเกินกว่าเพื่อนจนอยู่ไปอยู่มาวันหนึ่งทิพย์ก็ไปสนิทกับคนๆหนึ่งที่อยู่หอถนนเดียวกับหอประชุมมหาวิทยาลัย ผมขับผ่านไปเจอรถทิพย์จอดอยู่ที่นั้นครั้งแรกไม่คิดอะไรแต่พอเห็นซัก 2-3 ครั้งก็เริ่มอยากรู้ครับว่าใครไปลองดักก็ไม่เจอทิพย์เห็นแต่รถจนกุ้ง ที่เป็นรูมเมทใหม่ของทิพย์โวยทิพย์ขึ้นมาว่า “นี้หรือที่รักใครบางคนจริง ไปอยู่ที่ห้องคนอื่นแทบทุกวัน” ผมก็ฉุนนะหึงด้วยแต่ไม่รู้จะทำไงก็เลยไปลองจีบกับน้องปี 2 คณะตัวเองคนหนึ่งชื่อ แพร น้องแพรเป็นคนหน้าตาดีคุยสนุกติดโวยนิดๆเอาแน่เอานอนไม่ค่อยจะได้จนเพื่อนตั้งฉายาให้ว่าหนูป่วง ก็มีเรื่องขำๆตอนจีบ อย่างตอนยังไม่ได้เป็นแฟนจริงๆก็ไปซ้อมบาสกับน้องเลยฝากมือถือไว้กับพวกผู้จัดการพอดีก็นัดไว้ว่าว่างเมื่อไหร่ให้โทรมาเพราะจะได้ไปรับเลิกซ้อมจะได้ไปทานนมหลังมหาวิทยาลัยกันแต่เล่นๆไปโทรศัพท์ผมก็ดังกำลังติดพันอยู่ในสนามน้องผู้จัดการก็รับขึ้นมา “ฮาโหล สวัสดีค่ะ” แล้วสายก็ตัดไปงานเข้าครับผมโทรมาจริงๆด้วยแล้วผู้หญิงรับทำไงดีเนี่ยผมเลยต้องเลิกซ้อมเลยครับรีบไปหาด่วนๆก็ไม่เจอแต่วันหลังไปอธิบายก็เข้าใจกันดี สมัยนั้นเริ่มมีการปรับปรุงเวปคณะเพื่อให้ทันสมัยขึ้นก็มีเวปบอร์ดเกิดขึ้นในคณะผมแล้วก็แน่นอนมีห้องของรุ่นผมเพื่อนก็มาบอกกันว่าตอนนี้เป็นไงทำงานไหนผมก็โพส เรื่องของผมไปว่าตอนนี้กำลังคบอยู่กับน้องปี 2 คนหนึ่งก็ลงไปไม่ได้ปิดบังอะไรก็บอกว่าน้องก็ดีโอเคดี หลังจากโพสไปได้ประมาน 2 อาทิตย์ก็มีอันว่าผมกับแพรก็ต้องแยกกันเพราะมีคนไปบอกว่าผมไปพูดลับหลังเรื่องแพรเสียๆหายๆบอกผมพูดว่าน้องเป็นคนใจง่ายผมได้กับน้องแล้ว โมโหมากครับเพราะไม่ได้ทำไม่เคยพูดลับหลังอย่างนั้นมีแต่พูดกับน้องบางคนก่อนจีบว่าผมน่าจะจีบน้องได้เพราะดูเหมือนน้องจะมีความรู้สึกกับผมก็เลยถามออกไปว่าไปเอาข้อมูลมาจากไหน แพรบอกว่าไม่บอกแต่บอกได้ว่าเป็นคนที่เชื่อถือได้ ก็ไม่รู้ครับว่าใครเพราะต้นน้องของปอที่รู้จักกับน้องก็ออกไปเรียนที่กรุงเทพฯ(ปุ้ยเสียใจมากตอนต้นบอกจะไปเพราะปุ้ยก็เหมือนผมอย่างน้อยได้เจอทุกวันก็ยังดี)สรุปหาไม่ได้เลยต้องเลิกไปเพราะผมมาคิดดูถ้าน้องเชื่อใจคนอื่นมากกว่าผมคบกันไปก็ไม่มีประโยชน์ ก็เลยต้องมาทนกันต่อไปสภาวะกดดันมากเพราะตอนนี้มันก็ไม่เหมือนตอนปี 2 ที่ผมยังไม่มีความรู้สึกกับทิพย์มากเท่าตอนนี้ไปคบคนอื่นก็ไม่ได้เพราะก็เจอมารพจนอีกแต่ที่ต้องหาให้ได้ก็คือใครที่เอาเรื่องไม่จริงไปบอกต่อจนเป็นเรื่องแต่ในใจคิดว่าถ้าเป็นทิพย์ก็แล้วไปเพราะก็คงดีที่ยังหึงผม แต่ก็ผ่านไปได้ 2 อาทิตย์ก็มีจดหายมาติดที่รถผมบอกว่ามีบางคนแอบชอบผมอยู่สนไหมก็สนแต่แค่อยากรู้มากกว่าเพราะผมคิดว่ามีใครมาแกล้งผมมากกว่า และที่ทำหาไม่ได้ว่าใครเพราะตอนนั้นต้องไปจอดรถทิ้งไว้ที่หอคณะเพราะโดนขโมยอะไหล่รถมา 2 ครั้งแล้ว ก็ไม่ได้ติดตามหาทั้ง 2 คนว่าเป็นใครคนที่ส่งจดหมายหาผมกับคนที่ไปบอกกับแพรเรื่องนั้นพอผมทนไม่ไหวเรื่องทิพย์มากๆเพราะผมไม่มีที่จะระบายก็ฮัมเพลงๆหนึ่งออกมาก็คือเพลงไม่กล้าบอกเธอของโจ-ก้อง(http://www.youtube.com/watch?v=5TMBF3mqxtM) จริงๆก็ไม่ได้หวังอะไรมากมายครับแต่ที่ได้คือทิพย์ก็ไปเอาของทุกอย่างจากห้องของคนๆนั้นสรุปครับทุกอย่างก็เหมือนเดิมคือเขาก็ยังรักผมเหมือนเดิมแต่จะบอกว่าไงดีมาได้จังหวะผิดมากครับเพราะเขาเอาของมาคืนพร้อมทิพย์ตอนที่ผมมาที่หอพอดีก็เลยต้องร้องรักด้วยน้ำตาอีกเพลงของโจ-ก้องก่อนหนีไป(http://www.youtube.com/watch?v=Z2W9H18gra4&feature=related) หลังจากนั้นก็เริ่มหัดเขียน SMS ภาษาอังกฤษครับเป็นคำหวานๆประโยคหลายๆประโยคที่เราอยากพูดให้กับทิพย์แต่ได้แต่ส่งให้กับเพื่อนเช่น I can do for you anything Except One thing. I can’t. It be forget you from my mind. และอื่นๆอีกมากมายที่พิมพ์และส่งไปให้กับเพื่อนๆผมการไปจอดรถที่หอคณะก็ทำให้เกิดเรื่องดีๆกับผมครับเพราะก็จะแกล้งขับอ้อมผ่านมาทางหลังห้องทิพย์แล้วก็อยู่ซักพักค่อยขับเข้าหอจนกระทั่งวันหนึ่งไม่รู้ใครไปบอกทิพย์หรือเปล่าเพราะพอหยุดยังไม่ทันจอดทิพย์ก็ออกมาหลังห้องแล้วเหมือนจะโบกมือให้ก็เลยไม่ได้ไปอีกเลย จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:28:02

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 23 เครียด หลังจากที่เกิดสิ่งต่างๆในชีวิตก็มาถึงจุดที่ จิตใจส่งผลต่อร่างกายของผม แน่นอนอย่างแรกคือผมไม่สามารถไปมีอะไรกับใครได้ ท้องเสีย นอนไม่หลับและอื่นๆที่เริ่มเพิ่มเข้ามาในชีวิตเรื่อยๆจนตัวเองคิดเป็นโรคร้ายอะไรหรือเปล่าซะด้วยซ้ำ เคยอยู่เจ็บหน้าอกจนทรุดลงไปนอนกับพื้นก็เคยในตอนนั้นเครียดจนไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไร แต่ในความเครียดก็มีเรื่องขำๆเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นคืออาการบางอย่างที่ไม่แน่ใจว่าเกิดจากความเครียดหรืออะไรคือตาข้างซ้ายของผมเกิดอาการเจ็บเหมือนมีใครเอามีดมาแทงเจ็บจนอาจารย์ต้องพาไปพบแพทย์แต่แพทย์ก็หาสาเหตุไม่ได้เอากล้องส่องตาวัดความดันและหลายๆอย่างแต่ก็ไม่ทราบสาเหตุน้ำตาไหลทุกครั้งที่เจ็บและไหลข้างเดียวอยู่อย่างนั้น จนเกิดเหตุการณ์อย่างหนึ่งคือตอนนั้นกำลังบ้าดูดวงกันเล็กน้อยก็อาจารย์อุทุมาบอกพอจะดูลายมือได้แล้วทิพย์ก็ทำเป็นดูกับอาจารย์ในห้องฝึกงานด้านข้างผมเองเสร็จก็พูดขึ้นมาว่า “หมอดูบอกว่าเนื้อคู่ทิพย์ตาบอดข้างหนึ่งหละ” คิดอยู่ในใจครับตอนนั้นถ้าเกิดควักออกตอนนี้แล้วทำให้เธอกับฉันอยู่กันตลอดไปได้ก็จะทำแต่ก็พูดไปแก้เขินว่า “ลายมือมันอยู่ในมือเพราะฉะนั้นดวงทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเราทำ” หลังจากนั้นอาการเจ็บก็ค่อยๆลงบ้างแต่ก็มีบ่อยครั้งที่อยากจะลองควักลูกตาออกมาเพราะก็อยากให้ทิพย์อยู่แต่ก็รู้ว่าที่พูดเป็นคำล้อเล่น หลังจากนั้นทิพย์ก็มาพูดอีกหลายเรื่องที่เข้าใจครับว่ารักแต่ผมกลัวจะทำให้ทิพย์คิดว่าถ้าทำไปเพราะผมจะรักเงินหรือสิ่งอื่นอื่นที่ไม่ใช่ตัวเขาอย่างเช่น “ที่โรงงานพ่อเขาก็รับนักรังสีนะเอาไว้วัดความหนาของแผ่นโลหะที่ผลิต” และอื่นๆอีกหลายอย่างครับรู้ครับว่าบ้านทิพย์รวยแต่สิ่งที่ทำมันกลับทำให้ผมกังวลว่าผมจะกลายเป็นคนที่เห็นแก่เงินหรือเปล่าที่คบกับเขาคบกันไปพ่อทิพย์จะมองหน้าผมยังไงมาเกาะลูกสาวเขากินหรือเห็นว่าทิพย์รวยเลยมาคบด้วยหรือยิ่งคิดยิ่งหนักครับ ยอมรับครับว่าผมคิดมากเกินไปแต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไปคบกับใครอื่นอีกเพราะตอนหลังผมก็ได้จดหมายมาอีกฉบับที่รถของผมเขียนว่า ”Just Kidding(ล้อกันเล่น)” ก็ไม่หาอะไรหรอกครับเพราะว่าถ้าเจอก็คงจะบอกไปว่าผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว แม้หลายๆครั้งผมจะเห็นทิพย์ไปกับคนอื่นอยู่แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้คือสำหรับเขาผมคือคนที่สำคัญที่สุดเช่นกัน ในตอนหลังๆอาร์ทก็โทรหาผมเพราะอยากรู้ว่าธาราบำบัดคืออะไรก็ไม่รู้ว่าหาเรื่องคุยกับผมหรืออย่างไรแต่ก็ไปหาข้อมูลให้ครับเพราะก็เกี่ยวกับคณะของตัวเองแม้จะคนละสาขาก็ตามทีเพราะยังไงผมเองก็ต้องไปหากายภาพอยู่แล้วเพราะมีปัญหาเรื่องข้อเท้าจากบาสและเข่ามีปัญหาจากอุบัติเหตุรถชนสุนัขในปีก่อนทำให้ไปเล่นมากไม่ได้แต่สิ่งที่ทำให้ผมถูกรุกหนักมากที่สุดก็คงจะเป็นคำพูดหนึ่งของทิพย์ที่ว่า “ถ้ามีคนๆหนึ่งบอกให้เขาไม่ไปอเมริกาเขาก็จะไม่ไป” นั้นแหละครับเป็นคำพูดที่ทำให้ผมเครียดมากที่สุดเพราะผมกลัวอยู่แล้วกับการที่ทิพย์จะไม่ไปเมืองนอกเพราะผมก็คงจะเป็นคนนั้นที่เกลียดตัวเองมากกว่าใครที่ทำให้คนที่เรารักไม่ได้ทำสิ่งที่ฝันผมอยากพูดว่าให้อยู่แน่ครับแต่ยังไงผมขอทนอีกนิดให้เขาไปลองในสิ่งที่ฝันได้ไหมแล้วช่วงรับปริญญาผมจะพูดสิ่งที่ต้องการแน่นอน เรื่องที่ทิพย์จะไปตามฝันได้หรือเปล่าผมว่ายังไงก็ได้อยู่แล้วครับเพราะตอนนำเสนอ  ผลงานวิจัยของคนอื่นที่น่าสนใจเพื่อเป็นแนวในการทำเทอมทิพย์เลือกนำเสนอเป็นภาษาอังกฤษ จะบอกว่าทำได้ดีด้วยแม้สำเนียงภาษาอังกฤษที่ใช้จะดูแอ็กเซนต์ไปหน่อยแต่ก็ดูว่าไม่มีส่วนงานวิจัยที่ผมได้รับจากอาจารย์ที่ปรึกษาของผมเป็นงานวิจัยใหม่เกี่ยวกับเรื่องเครื่องตรวจด้วยสนามแม่เหล็กเพื่อบอกอายุการตายของสมองในการศึกษาเพื่อเตรียมนำเสนอของผมทำให้เข้าใจในเครื่องตัวนี้มากขึ้นแล้วทำให้รู้สึกว่าเครื่องนี้แหละที่เราชอบ ตอนปิดกลางปีการศึกษาก็โดนแยกกันไปตามโรงพยาบาลต่างๆเพื่อเห็นการปฏิบัติงานจริงในห้องผ่าตัดสวนหัวใจและเครื่องตรวจพิเศษอื่นๆแต่บังเอิญอาจารย์ที่มาฝากผมกับพี่ที่ฝึกไม่ค่อยคุยกันเท่าไหร่ผมเลยเปลี่ยนการฝึกงานของตัวเองจากเครื่องทั่วไปเป็นเครื่องตรวจแม่เหล็กเพิ่มเพราะบังเอิญพี่ที่ฝึกใจดีเขาเลยให้ผมได้ทำเครื่องด้วยตัวเองแม้มันจะเป็นอัตโนมัติส่วนใหญ่ก็ตาม แต่อาทิตย์สุดท้ายอาจารย์ก็จับได้ว่าผมไม่ได้ไปฝึกเครื่องทั่วไปเลยเลยโดนด่ากระจายน้องที่ไปด้วยก็โดนจนต่างฝ่ายต่างต้องแยกเขียนรายงานผมก็ทำรายงานไม่เก่งอยู่แล้ว พอกลับมาก็ได้ฝึกที่ห้องตรวจแม่เหล็กที่มหาวิทยาลัยต่อแต่ไม่ได้ทำเพราะว่าที่มหาลัยเคสเยอะมากๆและต้องใช้เวลาต่อเนื่องจนไม่ได้ทำแต่ก็มีเรื่องให้ตกใจเพราะเกิดเหตุการณ์ 11กันยายน ก็เป็นห่วงพ่อแม่ทิพย์เหมือนกันแต่ทิพย์ว่าอยู่แอลเอก็ไม่น่าจะเกี่ยวกัน กลับมาเรื่องความเครียดผมก็ยังคงอยู่และก็มากขึ้นเรื่อยๆเพราะยิ่งได้ยินว่าทิพย์จะไม่ไปผมยิ่งเครียดไม่รู้จะทำยังไงก็บังเอิญไปเจอกับรุ่นพี่คนหนึ่งชื่อจุ๊บผ่านมาที่หอพอดีก็เลยชวนคุยก็เลยได้เรื่องว่าจุ๊บกะจะไปเป็นแอร์แต่ก็เกิดเรื่องของ 11 กันยายน ทำให้ไม่มีที่ไหนเขารับแอร์กันทั้งๆที่อุตส่าห์ไปฝึกภาษาที่เมืองนอกมาเกือบ 3 เดือน จริงๆผมก็เคยไปคุยเล่นกับจุ๊บตอนที่ผมอยู่ปี 3 เหมือนกันแต่จุ๊บมีแฟนอยู่คณะวิจิตรศิลป์อยู่แล้วแต่ก็ออกแนววิจิตรครับคือติสกินไม่ได้แต่เท่ห์พอได้รู้เรื่องว่าตอนนี้จุ๊บกับแฟนก็เริ่มห่างๆและจุ๊บจะหางานทำแถวๆเชียงใหม่ก่อนเพราะพ่อกับแม่ของจุ๊บอยู่ที่นี้ ผมก็เลยคิดได้ว่าอย่างนั้นผมก็ลองคบกับจุ๊บดูไหมเพราะถ้าผมมีคนอื่นทิพย์จะได้ยอมไปแล้วหลังจากนั้นผมค่อยกลับไปบอกความจริงเพราะจุ๊บเป็นคนสวยอยู่แล้วก็ไม่น่าจะมีปัญหาหากเลิกกันในตอนหลัง แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 12:32:58 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:28:39

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 24 ไม่อาจบอก ใครจะว่าผมไม่ดีก็คงต้องยอมให้มองอย่างนั้นเพราะตอนนี้หมดมุขแล้วจริงที่จะให้ไปเพราะความที่ไม่ได้คุยกับทิพย์ดีๆตั้งแต่แรกแต่ก็ยังดีที่เคยได้บอกรักเพราะไม่ว่าไงก็ต้องให้เขาได้ลองในสิ่งที่เขาฝันเพราะตอนนี้ก็เริ่มเข้าใจว่าไม่จำเป็นที่ต้องให้เขาไปอยู่กับพ่อแม่อย่างเดียว ในช่วงนั้นนักรังสียังเป็นอะไรที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ในเรื่องงานเพราะมีหลายๆโรงพยาบาลฝึกเจ้าหน้าที่ขึ้นมากันเองเพื่อใช้เครื่องถ่ายเอ็กซ์เรย์เพราะเขาคิดว่าไม่ต่างกับการถ่ายรูปที่มีการจัดท่าแล้วตั้งค่าตามกำหนดแล้วกดถ่ายไม่ดีก็ถ่ายใหม่แต่ก็เป็นเรื่องหน้าขำที่นักรังสีกลับเป็นที่รู้จักเพราะการขโมยของซาเล้งที่ไปขโมยเอาสารรังสีพลังงานสูงเข้าจนต้องตัดขากันไป เรื่องคนที่ส่งจดหมายมาหาผมก็คือปุ้ยแฟนเก่าต้นหนะแหละครับพอบอกก็เกือบโดนผมเขกกระบานไปทีเพราะถึงผมไม่สนใจแต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครแต่มาคิดดูการที่ปุ้ยเสียใจผมก็มีส่วนเพราะเป็นคนยุให้คบกันและเหมือนว่าต้นเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับทั้งปุ้ยและแอ้วเท่าไหร่เหมือนๆการที่ต้นไปจีบแอ้วเพื่อตัดหน้าผมเล่นเท่านั้นเอง การคบกับจุ๊บเป็นอะไรที่ลื่นไหลมากๆเพราะไม่เหมือนคราวก่อนเนื่องจากต่างคนต่างมีมือถือแต่ผมเป็นคนโทรแทบตลอด แม้จุ๊บจะไปทำงานที่เชียงรายหรือผมจะมีไปอบรมงานที่ลำปางเกือบ 2 เดือนก็ไม่มีอะไรที่ลำบากเลยทุกๆ 2 อาทิตย์ก็มาเจอกันทีไปทานข้าวบ้างดูหนังบ้างไม่มีใครเลี้ยงใครครับเพราะผมยังไม่ได้ทำงานไม่มีเงินเดือนแต่ที่แน่ๆไม่ยอมให้ฝ่ายหญิงเลี้ยงแน่ มีเรื่องให้รู้สึกดีกับจุ๊บอยู่อย่างคือผมฝึกงานเหนื่อยมากๆแล้ว 2 คนไม่รู้ทำอะไรดีก็เลยดูหนังกันจุ๊บเลือกดูการ์ตูนปีเตอร์แพนด้วยความเหนื่อยครับและก็ทั้งโรงมีคู่เรากับคู่พ่อลูกที่มาดูอยู่ห่างๆไม่ได้ทำอะไรแผลงๆนอกจากผมหลับแทบตลอดเรื่องครับพอออกมาจุ๊บก็ถามว่า “หลับสนุกไหม” เรื่องของทิพย์เจอหน้ากี่ทีก็ทรมานเหมือนเดิมเพราะสำหรับผมทิพย์ก็ยังเป็นคนสำคัญที่สุดครับแม้จะคบกับคนอื่นอยู่ก็ตามงานเลี้ยงส่งปีที่จะจบผมก็ได้เป็นพี่ปีที่จะจบเหมือนกันทิพย์ก็ด้วย จะบอกว่าปีนี้ทิพย์สวยมากในชุดเจ้าหญิงกระโปรงฟูๆสีเขียวเหมาะดีครับเจ้าหญิงอยากจะมีรูปคู่ด้วยแต่ก็ไม่ทำเพราะคิดว่าหากเรื่องทั้งหมดเรียบร้อยดีผมคงมีเวลาอีกแทบทั้งชีวิตที่จะได้อยู่กับคนๆนี้ พอทำเทอมเพื่อจบไปได้ซักพักก็มีปัญหาครับเพราะเรื่องที่ทำไม่สามารถทำในไทยได้เนื่องจากการที่คนไทยไม่ชอบมีการบันทึกเวลาที่เกิดอาการจริงๆและพอเป็นหนักๆถึงจะมาหาหมอและงานต้องขอให้แพทย์ร่วมทำและดูเหมือนถ้าแพทย์ทำจะดูดีกว่าสุดท้ายเลยต้องเปลี่ยนเรื่องด่วนเพราะไม่สามารถทำได้ ยังดีที่ยังไงผมก็ต้องลงซัมเมอร์อีกเทอมเพราะผมยังไม่ได้เรียน Eng ตัวที่ 4 เพราะเมเจอร์ที่ผมเรียนอะไรก็มากกว่าชาวบ้านครับเกือบจะเป็นหมอบวกวิศวะกรไปแล้ว อาจารย์ที่ปรึกษาผมทั้ง 2 คนดีมากๆครับอาจารย์ท่านหนึ่งคอยห่วงอยากให้จบอีกท่านหนึ่งก็คอยสอนเรื่องต่างๆแบบแนวประยุกต์ดีครับ แต่ที่อาจารย์แปลกใจผมกันคือบางครั้งแกมาสอบปากเปล่าผม ผมกลับตอบได้ดีมากจนเรียกว่าเข้าใจทุกเรื่องจนอาจารย์งงว่าตกลงทำไมผมทำข้อสอบได้ไม่ดีแต่คงบอกไปไม่ได้ว่าจริงๆตอนเรียนมัวแต่มองทิพย์จนแทบไม่เป็นอันเรียน ยิ่งฝึกงานไปฝึกงานไปก็ยิ่งแน่ใจว่าการที่ทิพย์ไปเมืองนอกถือว่าโอเคมากเพราะแม้มีเรื่องใบประกอบขึ้นมาก็ยังไม่มีแววว่าจะออกมาใช้เมื่อไหร่เพราะเรื่องไปติดที่กระทรวง ส่วนทางด้านทิพย์ก็มีเพื่อนมากขึ้นแต่ก็ไม่มีคนไหนที่ทิพย์จะไปด้วยบ่อยๆนอกจากพี่ปริญญาโทคนหนึ่งที่ดูเหมือนสนิทมากแต่ก็ดูออกครับว่าแค่พี่ชายสำหรับทิพย์เพราะมีเพื่อนรุ่นพี่อีกคนคอยไปด้วยเสมอต่างกับคนอื่นๆที่พยายามเหมือนเข้ามาจีบทิพย์แต่ทิพย์ก็คงรู้ทันจนถอยออกมากันเอง แต่จะว่าไปบางทีผมก็จ๊ะเอ๋กับทิพย์ตอนออกไปกับเพื่อนเหมือนกันที่หนักสุดก็ตอนงานเลี้ยงของน้องชมรมบาสที่จะออกไปทานข้าวกันแล้วผมต้องให้น้องคนหนึ่งซ้อนออกไปก็พอดีครับที่ทิพย์เข้ามาพร้อมกับเพื่อนแล้วน้องเอามือมาเกาะที่ไหล่ผมเหอะๆรีบออกจากหอแล้วนะแต่ก็ยังเจอ จนถึงงานรับปริญญาเพื่อนๆที่เข้ามาปีเดียวกันจนกันแทบทั้งรุ่นเหลือผมทิพย์เท่งและเอกที่โดนเรียนเพิ่มอีกหนึ่งปีทิพย์ไม่มีปัญหาอยู่แล้วเพราะดรอปไปเตรียมเอ็นส่วนผมก็ไม่มีปัญหาเหมือนกันเพราะแค่ได้เจอและรับปริญญาพร้อมกับทิพย์ก็โอเคแต่เท่งเสียใจจนร้องให้ตอนไปเลี้ยงกัน งานรับปริญญาก็ไม่มีอะไรมากเพราะจุ๊บเองก็รับปีนั้นผมเลยต้องไปเทคแคร์ตลอดงานยกเว้นวันที่เขาถ่ายรูปกันกับวันรับจริงเพราะในมหาวิทยาลัยบอกว่าส่วนใหญ่คนที่เป็นแฟนกันตอนเรียนมักจะไม่ได้คบกันหลังจบแต่คนที่มางานรับปริญญาด้วยกันแล้วได้ตามไปทั้งงานมักจะได้แต่งงานกันใน 2 ปี เพราะงานรับปริญญาของมหาลัยเชียงใหม่จัดแบบมาราธอนมากคือ 1 อาทิตย์เต็มๆก็เป็นการวัดใจกันไปในตัว พอผ่านงานรับปริญญาไปได้ซักพักผมก็ต้องรีบไปล่ารายชื่อนักเรียนที่เรียน Eng 4 เหมือนผมเพื่อขอเปิดตอนซัมเมอร์ เพราะข่าวแว่วว่าจะไม่เปิดและจะทำให้ร่นไปปีต่อไปก็ได้เพื่อนๆคณะเกษตรช่วยอีกแล้วครับนอกนั้นก็ต้องไปช่วยร่างของบให้ชมรมถ่ายภาพคณะเพื่อขอซื้อกล้องดิจิตรอนเพราะกล้องที่ผมซื้อใช้มันดูไม่ดีและเขียนเพื่อให้ปีต่อๆไปได้งบไว้ใช้กัน แต่ไม่รู้ยังไงอยู่ทิพย์ก็พาที่ปริญญาโทที่ผมคิดว่าก็แค่พี่ชายที่ให้คำปรึกษาทิพย์มาที่ลานจอดมอร์เตอร์ไซด์คณะแล้วทิพย์ก็ชี้มาที่ผมแล้วพี่เขาก็เดินเข้ามาบอกผมว่า “พี่กับทิพย์ไม่มีอะไรกันนะ” จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 20:29:12