ความคิดเห็นที่ 1 จากใจ IVORY นักธุรกิจ... หมอ... ตำรวจ... ศิลปิน... เชค... พ่อมด... แวมไพร์... ทำไมหนอ อาชีพพระเอกนิยายไทยฮอตฮิตบนชั้นหนังสือทุกวันนี้ หา ‘ชาวนา’ อาชีพหลักของคนไทยเราแทบไม่ได้เลย IVORY อดแปลกใจไม่ได้ ที่สาวไทยน้อยใหญ่ฝันถึงพระเอกผีดูดเลือด แต่กลับไม่มีใครฝันถึงพระเอกชาวนา? อาจเป็นเพราะ ในโลกแห่งความเป็นจริงอันโหดร้าย ภาพพจน์ชาวนาไทยมาคู่กับความลำบากและยากจน ไม่ชวนให้ฝันถึง คิดดูสิคะว่า สาวๆ อยากโดนดูดเลือด แต่ไม่อยากทำนา! IVORY คิดไปคิดมา เอ... เราก็กินข้าวทุกวัน... ทุกวัน... (แค่นานน้าน กินต้มเลือดหมูซักที) ทำไมเราไม่ลองเขียนนิยายที่มีชาวนาเป็นพระเอกบ้าง ตอบแทนคุณชาวนาที่ปลูกข้าวให้เรากินแต่เล็กจนเติบใหญ่ อย่าให้วีรบุรุษไทยแพ้แวมไพร์! แต่ปัญหาคือ IVORY เป็นเด็กเมืองที่โตมากับป่าคอนกรีต ไม่เคยทำนามาก่อนเลย ไม่มีความรู้ ขาดประสบการณ์ ไร้ซึ่งอารมณ์ร่วมกับแผ่นฟ้าและผืนนา แล้วจะมีปัญญาเสกสรรค์ปั้นพระเอกแต่งเรื่องชาวนาได้อย่างไร? เป็นบุญเหลือเกินที่ IVORY ได้มีโอกาสเข้าพบนักการเกษตรคนสำคัญของไทย คุณเดชา ศิริภัทร ประธานมูลนิธิข้าวขวัญ โดยความช่วยเหลือของคุณนิด และคุณวิรัตต์ยา (ผู้แต่งเรื่อง ดุจสวรรค์สรรสร้าง พระจันทร์เร้นฟ้าและฝันลายเมฆ) ซึ่งถือว่าเป็นผู้มีพระคุณที่ทำให้ ‘พระเอกชาวนา’ ได้ถือกำเนิดขึ้นมาจริงๆ นอกจากความรู้ที่ได้รับคำชี้แนะจากการสัมภาษณ์คุณเดชา ศิริภัทร แล้ว ยังมีหนังสือสำคัญหลัก 3 เล่ม ที่ IVORY ดึงสาระความรู้มาเขียนเป็นนวนิยาย ได้แก่ เส้นทางเกษตรกรรมยั่งยืน ปล้นผลิตผล และนำอาหารกลับบ้าน    เส้นทางเกษตรกรรมยั่งยืน  เดชา ศิริภัทร : เขียน, จัดพิมพ์โดย มูลนิธิชีววิถี (Biothai Foundation) ปล้นผลิตผล ! ปฏิบัติการจี้ยึดเสบียงอาหารโลก  (Stolen Harvest) วันทนา ศิวะ : เขียน, ไพโรจน์ ภูมิประดิษฐ : แปล  สำนักพิมพ์สวนเงินมีมา นำอาหารกลับบ้าน (Bringing the Food Economy Home) เฮเลนา นอร์เบอร์ก-ฮอดจ์ และคณะ : เขียน, ไพโรจน์ ภูมิประดิษฐ์ : แปล สำนักพิมพ์สวนเงินมีมา สิ่งที่ได้จากคุณเดชาและเนื้อหาในหนังสือทั้งสามเล่ม เป็นเรื่องที่น่าตกใจ  IVORY เชื่อว่ามีชาวนาไทยอีกมากมายที่ไม่รู้ และนี่คือโอกาส... พลิกจาก ‘ความกลัว’ ให้เป็น ‘ความกล้า’ ...จากที่เคยกลัวว่าไม่รู้จริง ไม่กล้าเขียนเรื่องของชาวนา กลับกลายเป็นว่า อยากนำเอาสิ่งที่ได้มีโอกาสศึกษา มาเขียนตีแผ่ความจริงเกี่ยวกับข้าวไทย ที่ชาวนาและลูกหลานมาอ่านแล้วก็ยังได้ความรู้ กว่าจะได้ ‘ข้าวของขวัญ’ IVORY ยังต้องค้นคว้าหาข้อมูล จากการสัมภาษณ์เกษตรกร อาจารย์ นักวิทยาศาสตร์ นักธุรกิจในวงการเกษตร ถามเพื่อนๆ ลูกหลานชาวนา และอ่านบทความต่างๆ ทั้งเวบไซด์ หนังสือ วิทยานิพนธ์ และดูสารคดี ดังนั้น ‘ข้าวของขวัญ’ จึงเป็นนวนิยายที่ IVORY ติดค้างพระคุณคนมากที่สุด ทุ่มเทที่สุด ใช้เวลามากที่สุด เขียนยากที่สุด ภาคภูมิใจที่สุด และหวานที่สุด... (อันหลังนี้ นอกจากเพื่อป้องกันมิให้นวนิยายขายไม่ออกแล้ว ยังทำไปเพราะสงสารพระเอก อยากช่วยให้เขามีความสุข 555 ...ไม่ยอมรับว่าตัวเองหื่น) IVORY ขอกราบขอบพระคุณผู้มีพระคุณทุกๆ ท่าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณเดชา ศิริภัทร ผู้ให้กำเนิดวีรบุรุษพระเอกชาวนา หากผู้อ่านได้สาระความรู้อันเป็นประโยชน์ใดๆ ผู้เขียนขอมอบเครดิตให้แก่ท่าน ตลอดจนผู้มีพระคุณทั้งหลาย ...ส่วนความบ้าๆ บอๆ ตลก ทะลึ่งตึงตัง ที่มากับนวนิยายเรื่องนี้ IVORY ขอรับไว้เองแต่เพียงผู้เดียว ...และสำหรับเลิฟซีนหวานอมหื่นนั้น ขอส่งเครดิตไปให้คุณหญิงไพลิน แม่นางเอก ซึ่งคอยเป็นที่ปรึกษา และให้กำลังใจ IVORY มาตลอดการเขียนเรื่องนี้ก็แล้วกันค่ะ จุ๊บๆ ...รักคนอ่าน IVORY จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 21:45:20

ความคิดเห็นที่ 2 ที่มาแห่งนาม ‘ข้าวของขวัญ’ ‘ข้าวของขวัญ’ มาจากคำว่า ‘ข้าวขวัญ’ ซึ่งท่านประธานมูลนิธิข้าวขวัญอธิบายว่า คือ ข้าวมงคลที่ใช้ประกอบพิธีสู่ขวัญ แต่คนไทยใช้คำว่า ‘บายศรี’ แทน ‘บาย’ เป็นภาษาเขมร แปลว่า ‘ข้าว’  ส่วน ‘ศรี’ เป็นภาษาสันสกฤต แปลว่า สิริมงคล รวมแล้ว ‘บายศรี’ จึงเป็นราชาศัพท์ของ ‘ข้าวขวัญ’ หมายถึง ข้าวมงคลที่ใช้ประกอบพิธีสู่ขวัญนั่นเอง แปลกแต่จริง... เมื่อครั้ง IVORY เขียนนวนิยายเรื่องแรก คุณกรมาศ (ผู้แต่งเรื่อง ณ เส้นขอบฟ้า คืนใจให้รัก) เคยตั้งชื่อนางเอกให้ ‘พระเอกโลกร้อน’ ว่า ‘ข้าวขวัญ’ แต่พอดีโดนฮันนี่ สุทธิลักษณ์ ชิงไปก่อน ‘ข้าวขวัญ’ เลยไม่ได้เป็นนางเอกจนกระทั่งถึงเรื่องนี้  ด้วยความที่ IVORY รู้สึกติดใจชื่อ ‘ข้าวขวัญ’ มากมาย (แหม...ก็คนชื่อขวัญ ในโลกนี้ มีแต่สวยๆ ทั้งนั้นนี่คะ) ชื่อ ‘ข้าวขวัญ’ ก็ช่างประจวบเหมาะ สมกับ ‘พระเอกชาวนา’ ราวกับฟ้าประทาน ยิ่งนึกไม่ถึงว่า ในโลกนี้จะมีมูลนิธิที่ช่วยเผยแพร่เกษตรอินทรีย์ มีชื่อว่า ‘ข้าวขวัญ’ และข้อมูลเนื้อหาหลักของเรื่องนี้ก็ยังได้จาก ‘มูลนิธิข้าวขวัญ’ อีกต่างหาก แล้วทำไมต้องมี ‘ของ’ กลายเป็น ‘ข้าวของขวัญ’? คำว่า '...ของ...' นั้น ถ้าเติมนามเข้าไป 2 ตัว  คำนามที่อยู่ข้างหน้าคำว่า ‘ของ’ จะตกเป็นสิทธิของคำนามที่อยู่ข้างหลังทันที เช่น ถ้วยของภูมิ ถ้วยเป็นกรรมสิทธิของภูมิ ภูมิเป็นเจ้าของถ้วย แต่ถ้าข้างหลังคำว่า ‘ของ’ เป็นคำว่า ‘ขวัญ’ กลับเป็นอีกความหมายหนึ่ง เช่น ถ้วยของขวัญ เรานึกถึง ถ้วยที่มอบให้ใครสักคนเป็นของขวัญ ของขวัญ  ไม่ได้แปลว่า เป็นของใคร แต่หมายถึงสิ่งที่มีคนมอบให้ ถึงได้มาฟรี แต่ต้องรักษาไว้ให้ดี   ข้าวของขวัญ เพราะข้าวไม่ได้เป็นของใคร  ข้าว... คือ ‘ของขวัญ’ บนผืนแผ่นดิน พวกเราได้รับของขวัญอันล้ำค่านี้มา จึงต้องรักษาไว้ให้ดี จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 21:46:50

ความคิดเห็นที่ 3 13 ตำน้ำพริกละลายหัวใจ ที่ฉันเคยสงสัยว่า ถ้าชาวไร่ชาวนาเลิกปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลงแล้ว ทรูฟู๊ตจะได้อะไร ตอนนี้ ฉันเริ่มเข้าใจแล้ว คำว่า ผู้นำเทคโนโลยีเกษตรอินทรีย์ ยิ่งได้เห็นโลโก้ใหม่ของทรู... ทรูออแกนนิค “เราจะใช้โลโก้นี้ โลโก้เดียว ใช้ทั่วประเทศ ทั่วโลก ให้ผู้บริโภคจดจำว่าเป็นสัญลักษณ์อาหารอินทรีย์ของไทย เห็นแล้ว เกิดความมั่นใจ ปลอดภัยแน่นอน รัฐบาลไทยรับประกัน” พอดีสามีคุณพลอยได้นั่งเก้าอี้ผู้ช่วยรัฐมนตรีเกษตร คุณพลเลยวางแผนผลักดันเกษตรอินทรีย์ของทรูฟู๊ตเป็นนโยบายระดับชาติ ไม่ใช่แค่ให้เกษตรกรเปลี่ยนมาใช้ปุ๋ยอินทรีย์สำเร็จรูปยี่ห้อข้าวขวัญเท่านั้น แต่เขาอยากทำให้ครบวงจร ทั้งเมล็ดพันธุ์ใหม่ที่ใช้เทคโนโลยีชีวภาพทำให้มีความสามารถต้านแมลงและโรคต่างๆ โดยไม่ต้องใช้ยา และ การตลาด รวมไปถึงการแปรรูปอาหาร “สำหรับเกษตรกร เราจะกระจายวิทยุท้องถิ่น เชิญชวนให้เข้าร่วมโครงการ เข้าทางผู้นำชุมชนและเกษตรอำเภอ เราจะเป็นตัวกลางในการผสานองค์กรอิสระทั้งหลายให้รวมตัวกันด้วยทุนสนับสนุนของเรา” ฉันเพิ่งถึงบางอ้อ ว่าที่คุณพลกับยัยแม่มดสิงสถิตอยู่ในบ้านตาทัพพีนานเป็นสิบๆ วัน เพราะอะไร “ผมเอาจริงนะ เรื่องเชิญให้ลุงสิบมาเป็นที่หนึ่งในคณะกรรมการที่ปรึกษาด้วย น่าเสียดายที่ผมยังไม่มีโอกาสพบแกสักที” ฉันไม่รู้ว่าที่ลุงสิบหลบหน้าหลบตาจนป่านนี้ฉันก็ยังไม่เห็นตัวจริงเสียที เป็นเพราะแกหนีคุณพลหรือเปล่า “ยังไงก็ฝากบอกแกด้วยว่าผมมีทุนวิจัยสนับสนุนโครงการดีๆ ...มีอะไร ต้องการยังไง ตกลงกันได้ ขอให้เราได้มาคุยกันสักครั้ง” “ทัพพีน้องรัก แกก็เหมือนกันนะ ...รีบๆ ไสหัวกลับมาช่วยกันทำงาน แกอยากวิจัยอะไรบอกมา ฉันสนับสนุนเต็มที่ โดยเฉพาะเรื่องพันธุ์ข้าว” คุณพลพูดแค่นั้น แต่ความจริงแล้ว มันไม่ใช่แค่นั้น เขายังมีแผนการที่เหนือชั้นกว่านั้นมาก... เพียงแต่ ณ ขณะนั้น ฉันยังไม่รู้ว่า ‘มัน’ คืออะไร และมันจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงทางการเกษตรในยุคสมัยนี้ ยิ่งกว่าที่ฉันเคยเห็นการเปลี่ยนแปลงในยุคอดีตนั่นเลย จุดเปลี่ยนที่สำคัญที่สุดของบ้านปั้นเมฆ คือเมื่อตาของเด็กชายล้มป่วยและเสียชีวิตตอนเขาอายุสิบสี่ ทั้งภาระและหนี้สินทุกอย่างตกเป็นของนายอาทิตย์และแม่ฝน ครอบครัวชาวนาเล็กๆ ที่เคยมีความสุข ใช้ชีวิตแบบพอเพียง ถูกดูดเข้าไปในวังวงปัญหาหนี้ชาวนาแบบลืมหูลืมตาไม่ขึ้น จากที่เคยทำไร่นาสวนบนที่ดินผืนเล็กๆ พออยู่พอกิน ไม่ติดหนี้ติดสินใคร แต่เมื่อต้องมาดูแลรวมกับที่นาขนาดใหญ่เกินกำลังตัว กลับกลายเป็นว่าจะขยับตัวทำอะไรล้วนต้องลงทุนใช้เงินทั้งสิ้น ฉันกลับมาแต่ละครั้ง เห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน... กังหันลมถูกเก็บไปไหนแล้วไม่รู้ กลายเป็นเครื่องสูบน้ำแทน ยุ้งข้าวเล็กๆ ที่เคยมีข้าวเก็บเต็มเกือบทุกกระพ้อมเสมอมา ก็กลับมีแต่กระพ้อมเปล่าๆ ข้าวที่เกี่ยวมาได้ ไม่ใส่กระพ้อมสานไม้ไผ่ยาขี้ควายแล้ว แต่เอาใส่ถุงปุ๋ยเคมีเป็นกระสอบๆ ...ยังไม่ทันขนขึ้นยุ้งก็ต้องรีบขาย ได้ราคาเท่าไหร่ ต่อให้ต่ำแค่ไหนก็ต้องยอม เพราะต้องรีบเอาเงินมาใช้คืนเขา ไม่มีโอกาสเก็บไว้รอขายตอนราคาข้าวดีๆ ต้นไม้ที่เคยให้ดอกผลก็ไม่ติดผลดีเหมือนก่อน เพราะแมลงดีที่ช่วยผสมเกสรโดนยาพากันตายหมด นายอาทิตย์เข้าใจผิดคิดว่ามันแก่เกินไปแล้ว เมื่อต้องการเงิน ก็เลยขยายพื้นที่เพาะปลูกโดยการตัดพวกมันทิ้งจนเหลือแต่นาโล่งๆ เสียดายที่ฉันห้ามไว้ไม่ทัน โชคดีที่ต้นทองหลางข้างยุ้งข้าวยังอยู่ ควายก็ค่อยๆ หายไปทีละตัวๆ... (ฉันเสียวๆ อยู่ ไม่รู้เมื่อไหร่จะถึงตาเจ้าชมพู ยังดีที่ฉันเป็นควายเผือกตัวเล็กผอมแห้งดูพิกลพิการหน้าตาน่าสงสาร คงขายไม่ออก... เหอๆ ) ความเปลี่ยนแปลงที่เห็นชัดเจนที่สุดคือ นายอาทิตย์ ฉันเห็นสภาพร่างกายของเขาทรุดโทรมลงทุกทีๆ ที่กลับมามิตินี้ น่าสงสารชาวนาที่เคยชินกับการทำทุกอย่างในนาด้วยสองมือ เมื่อคิดจะลดต้นทุน เขาก็ใช้วิธี พยายามทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ซึ่งก็หมายความว่า เขาต้องทำงานไถพรวน หว่านปุ๋ยเคมี หรือฉีดพ่นยาฆ่าแมลงเองด้วย “พ่อไม่ค่อยยอมให้เมฆช่วยงานในนาเหมือนแต่ก่อน” ปั้นเมฆบ่นกับฉัน “...เพราะไม่อยากให้เมฆสูดเอายาฆ่าแมลงเข้าไป มันไม่ดี” ช่วงชีวิตย่างเข้าสู่วัยรุ่นของเด็กชาย เป็นช่วงที่ฐานะครอบครัวตกต่ำลงเรื่อยๆ ปั้นเมฆรู้ว่าพ่อแม่ลำบาก ก็ไม่กล้าออกนอกลู่นอกทาง เลิกเรียน เขาก็รีบกลับบ้านมาช่วยพ่อแม่ทำงาน แต่คนเป็นพ่อกลับไม่ชอบใจ ‘ไม่ต้องมายุ่งเลย ไอ้เมฆ เอ็งตั้งใจเรียนหนังสือไปเถอะ รีบเรียนให้จบ มีใบปริญญา หางานดีๆ ทำในเมืองดีกว่ามาลำบากเป็นชาวนาอย่างพ่อ’ ที่เปลี่ยนไปยิ่งกว่าร่างกายภายนอกของนายอาทิตย์คือ ทัศนคติ ...ชาวนาหนุ่มที่เคยสอนลูกชายให้อธิษฐาน จับมือน้อยๆ หว่านเมล็ดข้าวคนนั้นหายไปแล้ว ความคิดที่จะส่งต่อผืนแผ่นดินเป็นมรดกให้ลูกหลานได้ใช้ทำกินแทบไม่เหลืออีกเลย เพราะเขาก็ไม่แน่ใจ ว่าจะรักษาเอามันไว้ได้อีกนานแค่ไหน ในสมัยของปั้นเมฆ ระบบการศึกษาไทยจะเรียนประถม 7 ปี ป.1-7 แล้วต่อมัธยมอีก 5 ปี ม.ศ. 1-5 เด็กแถวๆ นี้ส่วนมากเรียนไม่สูง จบแค่ป.4 ก็ออกมาช่วยพ่อแม่ทำนา หลังๆ มา ส่วนใหญ่นิยมเข้าไปหางานทำในเมืองมากกว่า แต่ครูที่โรงเรียนบอกนายอาทิตย์ว่าปั้นเมฆเรียนดีมาก เด็กมีแววอย่างงี้ น่าจะส่งเขาเรียนสูงๆ ...ปั้นเมฆก็เลยได้เรียนต่อมาเรื่อยๆ จนตอนนี้เขาอายุย่าง 15 ปี ย้ายไปเรียนชั้นม.ศ. 1 ที่โรงเรียนในตัวอำเภอไกลบ้านกว่าเดิม “วันหลังเมฆต้องไปเรียนไกลกว่านี้อีก” เขาบอกกับฉัน พ่อกับแม่ของเขาฟังคำแนะนำจากครู เลยหมายมั่นจะส่งลูกชายคนเดียวไปเรียนในกรุงเทพให้ได้ “แต่... เมฆไม่อยากไปเลย ไม่อยากให้พ่อแม่ต้องลำบากไปกว่านี้ แล้วก็... เมฆไม่อยากจากพี่นางฟ้าไปไหนไกลๆ ด้วย” จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังติดฉัน ถึงจะไม่ได้ร้องไห้งอแงออกอาการให้เห็นแบบเด็กติดพี่เลี้ยงคนเก่าก็ตาม แต่ถ้าช่วงไหนพี่นางฟ้าไม่ปรากฎตัวนานๆ ฉันในร่างเจ้าชมพูก็จะได้เห็นเขาซึมๆ ตกกลางคืนก็ชอบเข้าไปนั่งจุดตะเกียงทำการบ้านอ่านหนังสือจ๋อยๆ อยู่ในยุ้งข้าว เฝ้ารอพี่นางฟ้าปรากฎตัว เขามักจะถอนใจเป็นพักๆ สลับบ่นเบาๆ กับเจ้ากระบือน้อย ‘เมื่อไหร่พี่นางฟ้าเค้าจะมาซักทีน้า นายแกไปไหนหึ?’ แต่บางครั้ง พอฉันแปลงร่างเป็นพี่นางฟ้ามาหาเขา แทนที่เขาจะดีใจ กลับหลบหน้าหลบตา ฉันนึกว่าเขางอนฉันที่มาช้า ปล่อยให้เขารอ ที่ไหนได้ พอซักจนได้ความ ปรากฎว่า เขาแค่อาย ไม่อยากให้พี่นางฟ้าเห็นสิวหัวช้างที่จมูก ปั้นเมฆของฉันแตกเนื้อหนุ่มแล้วเหรอเนี่ย... งั้น ที่ฉันกลัวว่าสักวันจะต้องพบกับปั้นเมฆตอนโตเป็นหนุ่มเต็มตัวก็ใกล้เข้ามาทุกทีๆ แล้วสินะ ร่างกายของหนุ่มน้อยวัยแรกรุ่นยืดตัวเร็วมาก ไม่นาน...ปั้นเมฆก็สูงแซงฉันไปมากแล้ว ดูจากลักษณะโครงสร้าง ท่าทางเขาน่าจะสูงใหญ่กว่าพ่อของเขาเป็นแน่ คนที่เหนื่อยแทบแย่คือ เจ้าชมพูที่เคยเดินตามเด็กชายตัวน้อยไปทั่วทุกที่ แต่ยิ่งผ่านไปนานวัน... ขาสั้นๆ ทั้งสี่ก็วิ่งตามก้าวยาวๆ ของเขาไม่ทันอย่างเมื่อก่อนอีกเลย จนพักหลังๆ เขาตัดความรำคาญด้วยการอุ้มเจ้าชมพูเดินไปไหนมาไหนแทน ใครเห็นคงเป็นภาพที่ตลกพิลึก คนบ้าอะไรอุ้มน้องบือเหมือนน้องหมา บางครั้งเขาก็บ้าพลัง ถึงกับแบกเจ้าชมพูปีนขึ้นไปนั่งเล่นบนต้นไม้ด้วยกัน วิวบนต้นทองหลางข้างยุ้งข้าวสวยมาก มองลงมาจะเห็นมุมบนท้องนาบ้านพ่อของเขาที่เราเคยวิ่งเล่นด้วยกันได้ทั่วทั้งผืน แต่ทว่า... น้องบือน้อยไม่เคยมองวิวได้อย่างสบายใจเลย ต้องอยู่บนที่แคบๆ สูงๆ พึ่งพาวงแขนร้อนๆ กอดเกี่ยวเอาไว้ไม่ให้หล่นตุ๊บลงไปข้างล่าง... มันหวิวๆ ยังไงอยู่ ...ไม่รู้กลัวตก หรือ กลัวอะไรแน่? ตอนเด็กๆ ฉันเคยเลี้ยงหมาพุดเดิ้ลทอยอยู่ตัวหนึ่ง มันชื่อตุ๊กๆ พอมันอายุได้สี่ขวบ เพื่อนของตาทัพพีก็ให้ลูกหมาอัลเซเชี่ยนอายุเดือนเศษมาอีกตัวหนึ่ง ฉันตั้งชื่อให้มันว่า ฮีโน่ ...เมื่อมีลูกหมาตัวเล็ก นุ่มนิ่ม ดูอ่อนแอมาอยู่ด้วย เจ้าตุ๊กๆ ก็ถือโอกาสวางก้าม ข่มเหงรังแกน้องใหม่สารพัด ทั้งงับทั้งตะปบเล่นแรงๆ โดยหารู้ไม่ว่า เพียงแค่ไม่กี่เดือนผ่านไป เจ้าฮีโน่น้อยก็โตขึ้นๆ จนตัวใหญ่กว่ามันสองสามเท่า แค่เป่าลมหายใจเบาๆ สองฟืด เจ้าตุ๊กๆ ก็ยืนไม่ติดพื้นแล้ว ยังดีที่เจ้าฮีโน่ไม่ติดใจเอาคืนรุนแรง แค่วันไหนครึ้มอกครึ้มใจ ก็จะหันข้างเอาสะโพกบ๊ำเจ้าตุ๊กๆ เบาๆ ให้มันกระเด็นหงายท้องเล่นเท่านั้น ส่วนเจ้าตุ๊กๆ ก็ได้แต่เห่าเสียงแหลมข่มขู่ เพราะสู้ไม่ได้ ถึงอยากจะงับหูเค้าก็กระโดดไม่ถึง ฉันอดขำไม่ได้ ทุกครั้งเวลาที่เจ้าตุ๊กๆ เห็นเจ้าฮีโน่เดินมาใกล้ มันจะเชิดหน้า วางฟอร์มทำท่าเหมือน ฉันไม่กลัวนายหรอกนะ เช๊อะๆ แต่สีหน้าแววตาฟ้องว่า มันกำลังหวั่นๆ กลัวโดนเจ้าตัวโตรังแก ไม่รู้ไอ้ที่ฉันรู้สึกอยู่ในตอนนี้ เหมือนที่เจ้าตุ๊กๆ รู้สึกกลัวเจ้าฮีโน่หรือเปล่านะ เวลาที่ปั้นเมฆเข้าใกล้ในระยะประชิดตัว ฉันจะรู้สึกหวั่นๆ กลัวๆ วูบไหวอยู่ลึกๆ ในอกยังไงไม่รู้ แปลกจัง... ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่เคยเอาสะโพกบ๊ำฉันจนกระเด็นหงายท้องเลยสักครั้ง เหอๆ... นอกจากขนาดตัวที่โตขึ้นทุกทีๆ แล้ว ยังมีอีกหลายอย่างที่เด็กชายปั้นเมฆเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม... เสียงที่เคยแหลมใสแบบเด็กน้อยก็กลายเป็นแหบห้าวแล้วทุ้มต่ำลงเรื่อยๆ ... ผิวเนื้อเนียนนุ่มกลับกลายเป็นกล้ามเนื้อแข็งๆ ... แป้งที่เคยปะเป็นวงขาวๆ ที่แก้มหายไป กลายเป็นไรเคราบางๆ ... มีขนขึ้นมาตามแขนขา และเอ่อ... ลำตัว... อร๊าย... บรรยายโวหารไม่ไหวแล้วค่า หนูอาย... “ลงมาซี่ เจ้าชมพู” เด็กหนุ่มถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าพักหลังๆ นี้เจ้าชมพูสัตว์เลี้ยงแสนรักไม่ยอมอาบน้ำกับเขาเหมือนทุกที “...อาบน้ำเร็วๆ ไม่งั้นเดี๋ยวเหม็นนะ พี่นางฟ้าไม่ชอบเด็กสกปรก” ใช่ค่ะ ฉันเคยไล่ให้เขาไปอาบน้ำบ่อยๆ เพราะฉันไม่ปลื้มเด็กชายมอมแมม มีกลิ่นเหงื่อเหม็นเปรี้ยวๆ ยังไงไม่รู้ ฉันชอบเวลาเด็กชายอาบน้ำปะแป้งใหม่ๆ เนื้อตัวหอมๆ น่าฟัดน่ากอดกว่ากันเยอะ อ่า... แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะค้า “เป็นไรไปหึ?” เป็นไร ถามได้... ทำคนเค้าหัวใจวายตายขึ้นมาทำไงยะ เล่นแก้ผ้าหน้าตาเฉยต่อหน้าต่อตาฉันอย่างง้าน อร๊าย... ไม่ไหวแล้วค่า ไม่กล้ามอง ‘น้องเมฆ (ไม่) น้อย’ แล้ว ...มันเปลี่ยนไป๋ ช่วยด้วยเจ้าข้าเอ๋ย จากที่เคย ‘ยืนหันหน้า’ อาบน้ำด้วยกัน ฉันก็เริ่ม ‘ยืนก้มหน้า’ แล้วเปลี่ยนท่าเป็น ‘ยืนเอียงๆ’ จากนั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป ‘ยืนหันข้าง’ จนสุดท้าย ก็พ่ายแพ้ให้แก่ ‘พัฒนาการเยาวชน’ ทนดูไม่ได้ค่า หมุนตัว ‘ยืนหันหลัง’ ให้ซะเลย อยากจะบอกเขาจริงๆ ว่า เจ้าชมพูไม่ใช่น้องหมานะยะ ไม่ต้องสะอาดนักก็ได้ (ยังดีที่เขาไม่บ้าจับฉันอาบน้ำแล้วตัดขนด้วย คงแย่แน่เลย) จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 21:48:46

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อหนี้เก่ายังไม่ทันใช้ หนี้ใหม่ก็ทับถมทวี คราวนี้นายอาทิตย์หมดหนทางจริงๆ เลยปล่อยที่นาบางส่วนให้เจ้าหนี้ยึดไป และเพื่อปกป้องที่นาส่วนที่เหลือไว้ทำกิน จึงขายควายออกไปจนหมด คำว่า ‘หมด’ หมายความว่า ขายเขาแบบเหมาเอาไปทั้งคอก ความซวยเลยระบาดมาถึงฉันด้วย! วันนั้น ฉันโผล่มาจากกระพ้อมในร่างน้องบือน้อย ไม่รู้อีโหน่ออีเหน่  คนที่มารับซื้อควายกำลังต้อนพวกเจ๊ๆ ขึ้นรถเห็นฉันเข้าพอดี “อ้าว นั่นมีอีกตัวอยู่ตรงนั้นนี่” “จะเอาไปด้วยเหรอ ขี้ก้างอย่างงั้น เกะกะเปล่าๆ เดี๋ยวเราต้องไปรับควายบ้านโน้นอีก” “เอาไปเหอะน่า ถึงเอาไปใช้งานไม่ได้ แต่ขายถูกๆ ให้โรงฆ่าคงมีคนเอา ถึงเนื้อจะน้อย แต่น่าจะได้ลูกชิ้นหลายลูก” เจี๊ยก... ได้ยินแล้วฉันรีบวิ่งหนี ปั้นเมฆอยู่ไหนช่วยด้วย... ฮือๆ มองซ้ายมองขวา เห็นนายอาทิตย์กำลังก้มหน้าก้มตานับเงินอยู่ตรงโน้น ฉันแทบจะโผเข้าไปกอดขาเขา แต่ทว่า สายไปแล้ว... มีมือสกปรกของใครบางคนดึงเขาฉันเอาไว้ แล้วจับฉันโยนขึ้นท้ายรถอย่างไม่ปรานีใดๆ ทั้งสิ้น! แง้... เสร็จแน่ ทำไงดี ฉันยังไม่อยากเป็นลูกชิ้นนะ ฮือๆ ฉันยังไม่ได้เจอเนื้อคู่เลยนะ (จะตายแล้วยังหมกมุ่นอีก) “ช่วยด้วยยยย” ฉันโวยวายไปตลอดทาง แต่ต่อให้ตะโกนแทบตายยังไง ก็ไม่มีใครสนใจเสียงร้องของน้องบือน้อย “ไม่มีประโยชน์หรอก น้องนางฟ้า” เจ๊ๆ ทั้งหลายยอมรับชะตากรรมแต่โดยดี “ช่วยไม่ได้จริงๆ นายเราหมดหนทางนี่ แต่ยังดีที่พวกเรายังทำงานได้ อย่างมากก็เปลี่ยนนาย ย้ายที่อยู่” เจ๊ๆ พูดเหมือนเปลี่ยนงานไปทำบริษัทอื่น “...แต่เค้าก็ไม่เอาไปทำลูกชิ้น” “น่าสงสารนางฟ้ามันจริงๆ นะ เฮ่อ... เมื่อก่อนเคยนอนหมอนมุ้งในยุ้งข้าว ไม่เหมือนพวกเรานอนในคอก นายรักเป็นพิเศษ พอนายลำบาก มันก็ซวยเป็นพิเศษ แต่ก็นะ ยังไงนายก็คงไม่ทิ้งหรอก” “เจ๊จะบอกว่า ยังไงปั้นเมฆก็ต้องมาช่วยหนูทันใช่มั๊ยคะ” “เจ๊จะบอกว่า ยังไงเค้าก็คงทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แล้วไม่กินลูกชิ้นไปตลอดชีวิตต่างหาก” แง๊... ไม่อ๊าว รถแล่นออกมาไกลกว่าที่ที่ฉันเคยไปจนจำทางไม่ได้ ฉันไม่รู้ควรทำยังไงดี ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงด้วยความกลัว จะเอื้อมมือไปแตะตัวคนขับรถแล้วครางเพื่อแปลงร่างก็ได้ แต่ผู้หญิงตัวคนเดียวบนรถบรรทุกควายไม่มีเสื้อผ้าใส่ ชะตากรรมต้องเลวร้ายกว่านี้แน่นอน ถ้าต้องถูกปู้ยี่ปู้ยำแล้วโดนบังคับให้ขายตัว สู้กลายเป็นลูกชิ้นดีกว่าเสียศักดิ์ศรี นี่คือจินตนาการในหัวของฉัน... ในตู้กระจกตู้ใหญ่ มีหญิงสาวติดเบอร์นั่งเรียงรายอยู่ในนั้นมากมาย ฉันนั่งอยู่ตรงกลาง เพราะเป็นสินค้ามาใหม่ New Arrival ซิงๆ ...มีผู้ชายหลายคนมาเกาะตู้ดูสาว แล้วหันไปบอกเบอร์ที่ต้องการกับแม่เล้า จากนั้น หญิงสาวในตู้ก็หายไปกับผู้ชายเหล่านั้นคนแล้วคนเล่าๆ... จนเหลือฉันกับสาวล่ำหน้าเหมือนเจ๊นางรมอีกคน สองสาวทำท่ากอดกันตื่นเต้นๆ เหมือนกำลังฟังประกาศผู้ที่จะได้สวมมงกุฎนางสาวไทย แล้วลูกค้าคนสุดท้ายก็มาเกาะตู้มองดูพวกเรา ‘เอาเบอร์นั้นละกัน’ เขาชี้ไปที่เจ๊นางรม ‘...สินค้าใหม่วันนี้ไม่เห็นได้เรื่องเลย หน้าจืดสนิท หุ่นแห้งแก๋ นมแบนแต๋ มิน่า ไม่มีใครเอา รับมาได้ไงคนนี้?’ แล้วเจ๊นางรมก็ถูกเรียกออกไป เหลือฉันอยู่คนเดียวในตู้กระจกที่กำลังมืดลงๆ! อ๊ากกกก... เสียศักดิ์ศรีที่สุด ฉันยอมไปเป็นลูกชิ้นดีกว่า ลาก่อนนะทุกคน ทัพพีน้อย... ป้าไปรอบนสวรรค์ก่อนนะ ชาติหน้ามีจริง เราคงได้เป็นป้าหลานกันอีก... ขอโทษด้วยนะคะพระแม่โพสพที่หนูปฏิบัติภาระกิจไม่สำเร็จ ขอโทษด้วยนะคะกามเทพที่หนูไม่เอาไหน พกพาเยื่อพรหมจารีย์กลับบ้านเก่า (ระวังนะคะ ลูกชิ้นบางลูกอาจจะมีส่วนผสมของเยื่อฉันก็ได้) ปั้นเมฆจ๋า... ลาก่อน ว่าที่วีรบุรุษน้อยของฉัน เสียดายที่นายโตไม่ทันให้ฉันฟัน เอ้ย... โตไม่ทันให้ฉันเห็น นี่เขาคงไม่รู้ว่า พระอาจารย์โดนเค้าจับมา เพราะเจ้าชมพูก็ไม่ได้อยู่กับเขาตลอดเวลา บางครั้งหายหน้าหายตาไปเป็นเดือนๆ นี่เขาคงคิดว่าฉันหายไปกับพี่นางฟ้าเหมือนอย่างเคยแน่ๆ แต่ดวงฉันยังไม่ถึงฆาต หรืออาจะเป็นเพราะ ฉันยังปฏิบัติภาระกิจสวรรค์ไม่เสร็จ พระแม่โพสพคุ้มครอง (อีกทีก็ กามเทพคุ้มครอง เพราะไม่อยากให้ฉันพกเยื่อขึ้นสวรรค์) ปั้นเมฆกลับจากโรงเรียนมา พอรู้ว่าพ่อขายควายหมดเกลี้ยงก็นึกเอะใจ ‘พ่อขายเจ้าชมพูไปด้วยรึเปล่า? เมฆบอกพ่อแล้วนะครับ ว่าตัวนี้ห้ามขาย เมฆขอ’ เด็กหนุ่มย้ำกับพ่อของเขาทุกทีที่มีรายการขายควายใช้หนี้ และทุกครั้งเขาก็เป็นคนจูงตัวที่จะขายขึ้นรถ เว้นแต่ครั้งนี้ “พ่อไม่เห็นมันมาหลายวันแล้วนี่” “อืม” เขาพยักหน้า แต่พอคิดไปคิดมา “...พ่อตรวจดูตอนเค้าต้อนขึ้นรถรึเปล่า?” “เปล่า ...เจ้าหนี้รออยู่พ่อเลยมัวแต่นับเงินให้เค้า อีกอย่าง พ่อก็ผูกพันกับควายพวกนั้น ไม่อยากเห็นตอนพวกมันจากไปเลย เดี๋ยวกลั้นน้ำตาไม่ได้ อายเค้า” “รถออกไปนานรึยัง?” เขาถามพ่อเสียงเครียด “เอ็งจะไปไหน?” “เมฆจะไปตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีเจ้าชมพูหลงอยู่ในนั้น” “ไปนานแล้วล่ะ อ้อ... แต่เห็นว่าจะไปรับควายบ้านนายปอที่คลองโน้น เอ็งลองไปดูก็ได้” ก่อนที่รถขนส่งซึ่งมาจอดรับควายอีกคอกจะออกตัว ฉันก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยตะโกนไล่หลังมาแต่ไกล “เดี๋ยว! หยุดก่อน” รีบหันไปตามเสียงนั้นด้วยหัวใจพองโต แล้วก็ได้เห็นร่างสูงเก้งก้างวิ่งกระหืดกระหอบมา ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย... ไม่ได้ฝันสิ ฉันรู้ว่าปั้นเมฆผูกพันกับเจ้าชมพูเกินกว่าที่จะยอมปล่อยให้ใครเอาไปทำลูกชิ้นได้ ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงของปั้นเมฆตอนนั้น มันมากกว่าความผูกพันระหว่างคนกับสัตว์เลี้ยง เขาไม่แน่ใจว่าพี่นางฟ้าของเขาคือเจ้าชมพูหรือเปล่า แต่มั่นใจว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างสัมพันธ์กัน ถึงเขาจะเคยสับสนกับความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าใช่รักหรือเปล่า ถ้าใช่ เขารักอะไร รักแบบไหนกันแน่... แต่ตอนนี้ เขารู้แล้วว่าเขารักเหลือเกิน จะรักแบบไหนไปสนใจทำไม ดังนั้น... เขายอมไม่ได้ ที่จะมีใครหรืออะไรมาพรากสิ่งที่เขารักสุดหัวใจจากไป แค่การเฝ้ารอเธอปรากฎตัวตลอดมาก็ทรมานเหลือเกินแล้ว ปั้นเมฆโกรธจนแทบคลั่งตอนที่เห็นฉันอยู่บนรถคันนั้นจริงๆ ฉันยังจำความรู้สึกนั้นได้ไม่มีวันลืม ตอนที่เขากระโดดขึ้นมาแล้วกอดฉันเอาไว้แน่น มันเป็นความรู้สึกแสนดีที่ไม่รู้จะหาภาษาใดในโลกมาบรรยายได้ถูก “พวกน้าจะเอาเจ้าชมพูไปไม่ได้นะ ...ของผม... ผมรักของผมมาก” คำพูดของเขาสะดุดหูฉันเหมือนกัน แต่ว่าตอนนั้นฉันมัวแต่ดีใจ โล่งใจ ปลื้มใจไม่ทันคิดอะไรมาก ดีที่ฉันไม่ใช่ควายล่ำบึกบึนน่าเลี้ยง ปั้นเมฆแทบไม่ต้องไปเถียงกับเค้าเพื่อแลกเอาอิสรภาพของฉันเลย คืนนั้น เขาโกรธพ่อถึงกับงอน หอบผ้าหอบผ่อนมานอนในยุ้งกับฉัน น่า... ไม่เป็นไรหรอก ถึงเขาจะนอนกอดฉันอยู่ในมุ้งเดียวกันทั้งคืน แต่ถือว่าไม่เสียหายสึกหรอ เขาก็แค่เด็กสิบห้าสิบหก ยังไม่นับว่าโตเต็มวัย เพราะไม่มีสิทธิ์เลือกตั้ง เหอๆ (พยายามหาเหตุผลปลอบใจตัวเอง) แล้วฉันก็อยู่ในร่างเจ้าชมพูด้วย เหมือนหมาน้อยกลายเป็นตุ๊กตาหมอนข้างให้เจ้าของกอดเล่นเท่านั้นแหละน่า อย่าใจสั่นเซ่ แองจี้... เดี๋ยวกลายเป็นคนขึ้นมาก็ได้เรื่องหรอก นั่นเป็นคืนแรก ที่เรานอนกอดกัน... ฉันอยู่ในร่างน้องบือน้อย ได้แต่นอนตัวแข็งในวงแขนอบอุ่นของเขา กำหนดลมหายใจเข้าออก ไม่กล้าหายใจแรงหรือส่งเสียง (กลัวเดี๋ยวเผลอหอบหรือครางออกมา) จนหลับไปพร้อมกับสิ่งสุดท้ายที่ค้างคาอยู่ในหัวใจ... ไม่รู้ว่า การที่ฉันมายังโลกอดีตนี้ มันจะจบสิ้นลงตรงไหนยังไง รู้แต่ว่า ความผูกพันระหว่างฉันกับปั้นเมฆก่อตัวมากขึ้นทุกทีๆ วันเวลาผ่านไป... ผ่านไป... พระอาจารย์อย่างฉันพยายามเท่าไหร่ก็ไม่สามารถทำให้ปั้นเมฆโน้มน้าวพ่อของเขาทดลองทำนาอินทรีย์แบบที่โรงเรียนชาวนาสอนได้ (ใครจะไปเชื่อเธอล่ะแองจี้ คราวที่แล้วก็สูตรน้ำสะเดา เน่าไปทีแล้ว) ฉันเคยบอกให้ปั้นเมฆแบ่งที่ดินผืนเล็กๆ มาทดลองทำนาอินทรีย์ให้พ่อดูเป็นตัวอย่าง แต่นายอาทิตย์ตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ให้ปั้นเมฆเป็นชาวนา จึงไม่อยากให้เขาทำในสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์ เสียเวลา และมีความเสี่ยง... เพราะหนี้สินที่มีกำหนดต้องชดใช้เขา นายอาทิตย์ไม่กล้า ‘ออกนอกลู่นอกทาง’ ...’สูตรเขาว่า’ ต้องใส่ปุ๋ยใส่ยายังไง เกษตรอำเภอแนะนำปุ๋ยตราอะไร โฆษณาเขาว่ายายี่ห้อไหนดีกว่า ก็หันไปใช้ ‘ตามที่เขาว่า’ ...ให้กลับไปทำนาแบบสบายๆ พอกินพออยู่อย่างแต่ก่อนก็ไม่ได้ เพราะกลัวได้ผลผลิตต่อไร่ไม่มากพอขายใช้หนี้โดนยึดที่ดินไปอีก สิ่งที่อยู่ในจานอาหารและผักแนมข้างถ้วยน้ำพริกก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป จากที่เคยมีผักแปลกๆ หลากหลายแล้วแต่ฤดู หาได้ตามหัวนาท้ายนาไม่มีใครปลูก กลายเป็นผักเดิมๆ ที่ต้องตั้งใจซื้อเมล็ดมาปลูกเพื่อเป็นอาหาร ปั้นเมฆเริ่มต้องไปจ่ายตลาด แทนที่จะถูกใช้ให้วิ่งไปเด็ดนั่นเด็ดนี่เหมือนสมัยก่อน เพราะ ‘วัชพืช’ ซึ่งหมายถึงพืชที่ขึ้นเองโดยธรรมชาติหลายชนิด ที่เคยเป็นอาหารและยาของชาวนาและสัตว์เลี้ยง พลอยโดนยากำจัดวัชพืชพากันล้มหายตายจากไปเรื่อยๆ... มิน่าล่ะ ตาทัพพีถึงบอกว่า ในอนาคต สิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่สัตว์หรือพืชเศรษฐกิจอาจจะต้องสูญพันธุ์ พันธุ์ที่โตช้า ไม่ทำกำไร และอะไรที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ไม่เป็นที่ต้องการ ก็จะไม่ได้เกิด แล้วโลกของเราก็จะเหลือสิ่งมีชีวิตอยู่แค่ไม่กี่อย่าง... ตอนปั้นเมฆยังเด็ก เขาชอบเด็ดดอกไม้มาให้พี่นางฟ้ากิน แม่ฝนชอบใช้ลูกชายเด็ดเอาไปทำอาหาร ลวกบ้าง ทอดบ้าง ยำบ้าง จิ้มน้ำพริกบ้าง... ไม่นับ ดอกแค โสน ขจร ดอกไม้ยอดนิยมที่ใครๆ ก็รู้ว่ากินได้ แต่ดอกไม้สวยๆ บางชนิดก็กินได้ อย่างพวงชมพู เฟื่องฟ้า เข็ม โบตั๋น ดาหลา หรือลีลาวดี ยังดีที่ไม้ยืนต้นที่ให้ดอกพวกนั้นไม่ได้ขึ้นอยู่ในท้องนาที่ต้องโดนยากำจัดวัชพืช แต่ปลูกอยู่ในสวนรอบๆ ยุ้งข้าวนี่เอง ดอกไม้ก็เลยยังได้อยู่ในเมนูอาหารของบ้านนี้ เพียงแต่... ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เด็กชายปั้นเมฆกลายเป็นนายปั้นเมฆแล้ว ดอกไม้ที่เด็กน้อยคนเดิมให้ฉันก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน... วันหนึ่ง ก็มีดอกไม้กับผักหลายอย่างมากับน้ำพริกรสหวานๆ ของเขา ฉันกินเข้าไปจนจะหมดจานแล้วเหลือดอกปาริชาติจากต้นทองหลางข้างยุ้งข้าวสีแดงที่แตกต่างจากดอกไม้อื่นๆ คือมาสดๆ เป็นดอก ฉันได้แต่มอง... เอ...จะให้ฉันกินยังไงล่ะเนี่ย? เสียดายจัง ดอกไม้สวยขนาดนั้น ปั้นเมฆเล่นอะไรของเขานะ? พอเห็นฉันจดๆ จ้องๆ เขาก็เลยบอกว่า... “ดอกนี้... เมฆไม่ได้ให้พี่นางฟ้ากิน” “งั้น... ให้ดมเหรอ?” ฉันหยิบดอกไม้สีแดงแสนสวยขึ้นมาแตะจมูก “ไม่ได้ให้ดม” มือใหญ่ดึงดอกไม้ออกจากจมูกฉันเบาๆ แล้วเอามาทัดไว้ที่ข้างหูฉันแทน สัมผัสนุ่มนวลตอนที่นิ้วร้อนๆ เกี่ยวจอนผมฉันไว้หลังหูกับตาคมพราวระยับที่จ้องมองมาคู่นั้น ทำหัวใจฉันหล่นวูบลงไปเต้นตุ๊บๆ อยู่ที่ใต้ถุนยุ้ง แอร๊ยยยยย... ตายแล้วๆๆ ปั้นเมฆ ถึงนายจะยังไม่มีสิทธิ์เลือกตั้ง แต่ก็ไม่ใช่เด็กน้อยไร้เดียงสาเหมือนแต่ก่อนนะ ดูซิ...ตัวโตจนเวลาเข้ามาใกล้กันอย่างงี้เงานายทาบทับฉันมิดหมดทั้งตัวแล้ว มาทำอะไรแบบนี้ มันหมายความว่าไง๊ “ให้ฟัง” เอ๋... ฟัง?...“ฟังอะไร?” “ไม่บอก...” ถึงใบหน้าคมเข้มของเขาจะคล้ำแดดจนไม่เห็นว่าหน้าแดง แต่ฉันรู้นะ ว่าหนุ่มน้อยกำลังเขิน “...พี่นางฟ้าต้องฟังเอง” “ไม่เห็นมีเสียงอะไรเลยนี่” ฉันก็เขิน เลยต้องแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ “...” ปั้นเมฆไม่ตอบอะไรฉันเลย แต่เมื่อได้สบสายตาของเขา ฉันก็ได้ยินแล้วว่าดอกไม้ที่หูกระซิบบอกว่าอะไร จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 54 21:53:42

ความคิดเห็นที่ 6 ได้อ่านคำนำและที่มาของ "ข้าวของขวัญ" แล้วต้องขนลุก ประทับใจในประโยคนี้มาก "เพราะข้าวไม่ได้เป็นของใคร  ข้าว... คือ ‘ของขวัญ’ บนผืนแผ่นดิน พวกเราได้รับของขวัญอันล้ำค่านี้มา จึงต้องรักษาไว้ให้ดี" ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายดีๆ ให้อ่าน แล้วจะซื้อมาเก็บไว้ในครอบครองแน่นอนค่ะ :) ตอนนี้ขอกดโหวต 1 จึ๊ก ให้เป็นกำลังใจค่ะ จะได้มีคนเข้ามาอ่านมากขึ้น ^_^ **************************** พูดถึงเรื่องสารเคมีใส่ในนาข้าว เมื่อต้นปีไปต่างจังหวัด ได้ยินคุณป้าท่านนึงพูดถึงลูกชายด้วยความภาคภูมิใจว่าขายปุ๋ยขายยาจนบริษัทออกรถราคาเป็นล้านให้ขับได้ภายใน 1 ปี ฟังแล้วก็เศร้าใจ...คนได้กำไรคือบริษัทค้าปุ๋ยค้ายากำจัดศัตรูพืชเห็นๆ T^T ที่น่าตกใจกว่าก็คือ โปรโมชั่นขายยากำจัดศัตรูพืชแถมน้ำมันพืชกันเป็นลังๆ วันไหนบริษัทไหนแถมอะไร ชาวบ้านก็เฮโลกันไปซื้อยี่ห้อนั้น เฮ้อ... **************************** พล่ามเสียยาวเข้าเรื่องนิยายสักนิด มุขจีบสาวของปั้นเมฆนี่ร้ายนักเชียว ><" จากคุณ : Blue Sky in My Heart เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 02:11:01