PANTIP.COM : W10414185 เทพมารสะท้านมิติ (PSYCHO WAR) ตอนที่ 6 [นิยาย]

เทพมารสะท้านมิติ (PSYCHO WAR) ตอนที่ 6

“เจ้ายังไม่นอนอีกหรือ”

เด็กน้อยละสายตาออกจากตำราฟ้าดิน ข้อมูลมากมายที่บรรจุอยู่ภายในนั้นดึงดูดความสนใจของเธอเอาไว้อย่างต่อเนื่อง จากสิ่งหนึ่งไปสู่อีกสิ่งหนึ่ง กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเธอให้ฟุ้งต่อไปไม่สิ้นสุด

“สิ่งที่บรรจุอยู่ในนี้น่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง”

สูญนอนบนกิ่งไม้ใหญ่ที่อยู่สูงขึ้นไป เธอจึงไม่เห็นท่าทางของเขา

“หากมันมีความรู้มากมายอย่างที่เจ้ากล่าวอ้างจริง ลองตอบคำถามของข้าข้อหนึ่งได้หรือไม่”

เด็กน้อยขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนตอบอย่างมั่นใจ

“ย่อมได้แน่นอน”

สูญยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม มือทั้งสองวางประสานกันอยู่ใต้ศีรษะ สายตาจ้องมองผ่านช่องว่างของกิ่งใบต้นไม้ใหญ่ขึ้นไปสู่ท้องฟ้าเบื้องบน มองดูหมู่เมฆลอยล่องผ่านท้องทะเลแห่งดวงดาวพราวพร่าง

“ข้าเป็นใครกัน”

“...ท่านเป็นเทพ ในตำราฟ้าดินย่อมไม่มีเรื่องราวของท่าน”

เธอเสียเวลาไปกับการค้นหาเรื่องราวเกี่ยวกับเทพวานร แต่กลับไม่พบสิ่งใดเลย

“ท่านลองถามเกี่ยวกับเกาะเวียนเกิดแห่งนี้ รับรองว่าเราสามารถตอบได้แน่”

สูญเงียบไป เขาไม่มีความทรงจำใดๆ ก่อนหน้าที่จะออกมาจากแผ่นหินหลงเหลืออยู่เลย แต่ในความดำมืดนั้นคล้ายมีความฝันอันลางเลือน ดำผุดดำว่ายให้เห็นอย่างเลือนลาง แต่ด้วยเวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งวันนับตั้งแต่ได้ลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง เขาก็เกิดคำถามขึ้นแล้ว

“มนุษย์ทุกคนล้วนต้องตายใช่หรือไม่”

“แน่นอน”

เด็กน้อยตอบอย่างไม่ต้องขบคิด คำถามเช่นนี้ไม่ว่าผู้ใดก็สามารถตอบได้ สูญทบทวนสิ่งที่ได้พบเห็นนั้นอีกครั้ง ในยามที่เต๋าสิ้นชีวิตลง มีพลังงานถูกปลดปล่อยออกมาจากร่าง แต่แทนที่พลังงานนั้นจะไหลไปกับกระแสธารของพลังงานอย่างที่เขาคาด มันกลับสลายหายไปอย่างประหลาด ทั้งหมดนี้ก่อกวนความสงสัยของเขาให้เกิดขึ้น

“หลังจากนั้นแล้วจะเป็นเช่นไร”

“...ท่านหมายถึงหลังจากสิ่งใด”

“หลังจากตายแล้วจะเป็นเช่นไร”

“...เรื่องนั้น”

เด็กน้อยรีบใช้ตำราฟ้าดินในมือค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับความตาย 'เป็นคำที่ใช้เรียกในยามที่คลื่นสมองของสิ่งมีชีวิตหยุดลง' เธอไม่เข้าใจสิ่งที่มันบอก และมันก็ไม่เข้าใจคำถามที่เธอพยายามจะถาม ความมั่นใจในตอนแรกมลายหายไปหมดสิ้น

“...ตำราฟ้าดินไม่อาจตอบได้”

“ข้าถามเจ้า มิได้ถามตำราเล่มนั้น”

เด็กน้อยหยุดคิดนิดหนึ่ง ก่อนตอบอย่างไม่มั่นใจ

“ผู้คนที่ใช้ชีวิตดีงามย่อมเดินทางไปสู่แดนสวรรค์ ส่วนผู้ที่ใช้ชีวิตเหลวแหลกจะตกไปสู่แดนบาดาล”

“อันใดคือเหลวแหลก เช่นใดคือดีงาม”

เด็กน้อยขบคิดเนิ่นนาน คำอธิบายนั้นมีอยู่มากมายเกินไป และไม่มีคำอธิบายใดๆ ที่เหมาะสม เธอทอดถอนใจ สุดท้ายเพียงตอบว่า

“ดีงามย่อมไม่เหลวแหลก ส่วนเหลวแหลกย่อมไม่ดีงาม”

“หลังจากนั้นเล่า”

“...หลังจากสิ่งใดอีก”

“หลังจากใช้ชีวิตในสวรรค์ หรือบาดาลแล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป”

“...เราก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“เจ้าคิดว่าปู่ของเจ้าจะตอบคำถามนี้ได้หรือไม่”

“เราคิดว่าคงไม่...เพราะหากท่านปู่รู้ ท่านย่อมบอกกับเราแต่แรกแล้ว”

สูญไม่ไต่ถามอะไรอีก เด็กน้อยกลับเป็นฝ่ายที่ถูกคำถามของเขาก่อกวนเข้าให้ จิตใจของเธอวุ่นวายกับสิ่งที่เธอไม่เคยคิดที่จะหาคำตอบอย่างจริงจังมาก่อน สิ่งที่เธอเคยคิดว่ารู้จักดี แต่ความจริงแล้วกลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย แม้จะนอนหลับไปแล้ว เธอก็ยังคงมีท่าทางกระสับกระส่ายอยู่

สูญยังคงนอนแหงนมองฟ้าอยู่เช่นเดิม ดูเหมือนว่าความง่วงจะยังห่างไกลจากเขาในค่ำคืนนี้ อาจเป็นเพราะเขานอนหลับอยู่ในแผ่นหินมาตลอดสิบสองปีเต็มอย่างที่เด็กน้อยบอกก็เป็นได้ แต่นอกจากนั้นแล้วยังมีความรู้สึกแปลกๆ อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้เขายังคงตื่นอยู่

เสียงจากส่วนลึกในจิตใจของเขาร่ำร้องถึงสิ่งอันตรายที่กำลังจับจ้องรอโอกาสที่จะลงมือ 'ค่ำคืนนี้ยาวนานยิ่งนัก ไม่รู้ว่าจักข้ามผ่านได้หรือไม่'

#####

กรุณามองดูตัวเอง ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กหญิงอายุสิบสองอีกต่อไปแล้ว เธอกลายเป็นหญิงสาวที่งดงามยืนอยู่ในบ้านหลังใหญ่ มีชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าคมเข้มเดินเข้ามายิ้มให้กับเธอ

“เจ้ายังคงงดงามไม่เปลี่ยนแปลง”

เด็กน้อยน่ารักอีกคนหนึ่งวิ่งโผเข้ามากอดเธอเอาไว้แน่น

“ท่านแม่รักกระพรวนน้อยหรือไม่”

เธออุ้มเด็กน้อยขึ้นมากอดเอาไว้ ความรู้สึกผูกพันอัดแน่นอยู่ภายในอก เด็กคนนี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ คือส่วนหนึ่งที่แบ่งออกมาจากชีวิตของเธอ ชายหนุ่มเดินเข้ามาโอบสองแม่ลูกเอาไว้ น้ำตาแห่งความตื้นตันพลันไหลรินลงมา

ทันใดนั้นรอบกายเธอกลายเป็นกลุ่มควัน เปลวไฟพวยพุ่งขึ้นแผดเผาทุกสิ่ง ทั้งสามต่างส่งเสียงกรีดร้อง รีบช่วยกันค้นหาทางออกจากกองเพลิง ความร้อนพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ลูกน้อยในอ้อมกอดส่งเสียงร้องไม่ยอมหยุด ทั้งสองต้องก้มตัวลงคลานไปตามพื้นจนในที่สุดค้นเจอทางออกช่องหนึ่ง

“เจ้ารีบออกไปก่อน”

“ให้กระพรวนน้อยออกไปก่อน”

“เจ้าออกไปก่อน แล้วข้าจะส่งลูกให้เจ้า”

ชายหนุ่มอุ้มกระพรวนน้อยออกไปจากอ้อมกอด เธอรีบคลานผ่านช่องนั้นออกไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และเมื่อหันหลังกลับ เขากำลังช่วยดันร่างของเด็กน้อยออกมา เด็กน้อยที่พยายามคืบคลานส่งเสียงไอไม่ยอมหยุด แต่ในที่สุดก็ลอดผ่านออกมาได้

เมื่อลูกน้อยได้กลับมาสู่อ้อมอกอีกครั้ง เธอจึงกลับไปสนใจชายหนุ่ม

“ท่านพี่รีบออกมา”

เขายิ้มให้กับเธอผ่านช่องดังกล่าว

“เจ้ารีบพาลูกหนีไป”

“ท่านพี่มัวทำอะไรอยู่ รีบออกมาเร็ว”

“...ช่องนี้เล็กเกินไป เจ้ารีบพาลูกหนีไปก่อน รักษาตัวด้วย...ข้ารักเจ้า”

“ท่านพี่ ท่านพี่...ท่านพี่”

เปลวเพลิงด้านในพลันลุกท่วม ช่องเล็กนั้นกลายเป็นดั่งเตาไฟ ความร้อนพวยพุ่งออกมา น้ำตายังคงไหลหลั่งไม่ขาดสาย เธอได้แต่หันหลังกลับ กอดลูกน้อยแนบอกแล้ววิ่งหนีไปสุดฝีเท้า

กองเพลิงถูกทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง รอบกายเธอมีเพียงความมืดมิด แขนขาเธออ่อนล้าหมดแรงจนล้มลงในที่สุด เธอยังคงกอดกระพรวนน้อยไว้แนบอก แต่เมื่อเธอก้มลง และได้เห็นใบหน้าที่สงบนิ่งอย่างแปลกประหลาดของลูก เธอก็ต้องกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง

“กระพรวนน้อย กระพรวนน้อยลูกแม่”

ไม่มีการตอบสนอง ใบหน้านั้นยังคงนิ่งสงบอยู่เช่นเดิม เธอค่อยๆ วางร่างของกระพรวนน้อยลงบนพื้น สองมือลูบไล้ไปตามใบหน้า และร่างกายของลูก 'เมื่อครู่เจ้ายังถามว่าแม่รักเจ้าหรือไม่ เมื่อครู่เจ้ายังกอดแม่จนแทบหายใจไม่ออก แต่ตอนนี้' เธอส่งเสียงกรีดร้อง สองมือกุมเป็นกำปั้นทุบลงบนพื้นดิน

ความเจ็บปวดทางร่างกายนั้น ไม่อาจเทียบได้กับดวงใจที่กำลังแหลกสลาย เมื่อครู่เธอยังมีสามี มีลูก มีบ้าน มีครอบครัว แต่ตอนนี้กลับไม่เหลือสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว

เธอตะโกนถามตัวเอง ชีวิตคือสิ่งใดกัน 'ปิดผนึกขั้นที่หนึ่ง วงจรไร้สิ้นสุด' ใยจึงต้องมีเรื่องเช่นนี้ 'ปิดผนึกขั้นที่สอง เร่งปฏิกิริยา' เราควรทำเช่นไร 'ปิดผนึกขั้นที่สาม ไร้ตัวตน'

กรุณายืนขึ้นช้าๆ ก่อนวกฝ่ามือพาดใส่ทรวงอกของตนเอง คลื่นกระแทกแทรกสอดผ่านจังหวะการเต้นของหัวใจ และหยุดมันในทันใด เธอล้มลงขาดใจตาย พลังงานที่เก็บสะสมเอาไว้ในร่างถูกปลดปล่อยออกมาลอยขึ้นไปสู่สายธารเหนือเวียนเกิด

#####

กรุณามองดูตัวเอง ตอนนี้เธอเป็นหญิงชรากำลังนอนอยู่บนเตียง ตลอดร่างกายสิ้นไร้เรียวแรง ความเจ็บปวดทิ่มแทงอยู่ในทุกส่วนของร่างกาย สายตาที่ฝ้าฟางของเธอมองไปรอบๆ มีคนหลายคนกำลังมองเธออยู่ด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย

“ท่านแม่ นอนพักเถอะ”

เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น แม้จะเห็นหน้าเขาได้ไม่ชัดเจนแต่เธอจดจำได้ว่านั่นคือกระพรวนน้อยของเธอ หญิงสาวกับเด็กน้อยอีกคนหนึ่งขยับเข้ามาใกล้เตียง

“ท่านแม่ต้องพักผ่อนให้มากๆ นะคะ”

“หลานรักท่านย่านะคะ”

เด็กน้อยคนนั้นเอื้อมมาจับมือเธอเบาๆ แต่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้เธอสะดุ้งจนร่างกายเกิดอาการกระตุก กระพรวนรีบให้เด็กน้อยปล่อยมือ

“พ่อบอกเจ้าแล้วว่าห้ามแตะต้องร่างท่านย่า”

เด็กน้อยก้มหน้าสำนึกผิด เธอพยายามจะยิ้ม และส่งเสียงพูด แต่ดูเหมือนแค่การขยับริมฝีปากก็ยากเย็นเป็นอย่างยิ่ง

“...อย่า...ว่า...หลาน”

เธอพูดได้เพียงแค่นี้ก็แทบหมดแรงแล้ว ความเจ็บปวดที่ดูหนักหนาในตอนแรกกลับรู้สึกค่อยๆ คุ้นชินกับมันมากขึ้น เธอจดจำได้แล้วว่า ที่ยืนอยู่รอบเตียงทั้งหมดในตอนนี้คือครอบครัวของเธอนั่นเอง

หลังผ่านชีวิตมาอย่างยาวนาน ผ่านคลื่นลมมรสุม พานพบกับสิ่งต่างๆ มากมาย ทั้งความสุข ความเศร้า รอยยิ้ม น้ำตา แต่ในเวลานี้สิ่งเหล่านั้นกลับคล้ายเป็นเพียงความฝัน ที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริง

“...น้ำ”

กระบอกน้ำถูกยกออกมา กระพรวนจุ่มไม้แท่งหนึ่งลงไปก่อนนำมันมาแตะที่ริมฝีปากของเธอ ความชุ่มชื้นของมันค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปภายในปาก แม้จะไม่อาจบรรเทาสิ่งใดได้มากนัก แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้ก็อาจนับเป็นความสุขได้ ความสุขที่เธอไม่ค่อยได้พบเจอในยามชรา และเจ็บป่วยเช่นนี้

“...พอ”

“...ท่านแม่พักผ่อนเถอะ”

เธอคาดเดาได้แล้วว่าทำไมทุกคนถึงมาชุมนุมกันอยู่เช่นนี้ เวลาของเธอคงใกล้หมดสิ้นลงแล้ว เธอกำลังจะตาย 'ตายก็ตาย แล้วจะเป็นไรไป ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครหนีพ้นอยู่แล้ว'

เธอมีครอบครัว มีลูกหลาน และใช้ชีวิตที่ผ่านมาอย่างที่ต้องการแล้ว 'ไม่มีสิ่งใดให้ต้องเสียใจอีก' แม้จะคิดเช่นนั้นแต่ลึกๆ ลงไปข้างในกลับยังคงมีความคลางแคลงใจหลงเหลืออยู่ 'ไม่มีสิ่งใดต้องเสียใจแน่หรือ'

ทุกสิ่งที่เคยกระทำนั้น บางครั้งอาจมีพลาดผิด บางครั้งอาจมีเสียใจ แต่เธอเข้าใจดีว่าพวกมันล้วนผ่านไปแล้ว 'ทุกสิ่งที่ผ่านไป ย่อมไม่หวนคืน' ไม่อาจมัวพะวงอยู่กับมันตลอดไปได้ แม้ไม่อาจทำทุกสิ่งให้สมบูรณ์ แต่จะมีใครสามารถทำเช่นนั้นได้ 'เพราะชีวิตเป็นเช่นนี้เอง'

แม้คิดว่าตนเองเข้าใจในเรื่องเหล่านี้ ก็ยังคงมีบางสิ่งที่ค้างคาใจ แต่เธอไม่อาจบอกได้ว่ามันคืออะไรกันแน่ ความเจ็บปวดค่อยๆ ลอยห่างออกไป ทุกสิ่งรอบกายคล้ายผิวน้ำที่ถูกหินโยนใส่ลงไปก้อนแล้วก้อนเล่า ระลอกคลื่นมากมายสั่นไหวไม่สิ้นสุด ภาพทั้งจากอดีต และปัจจุบัน แตกกระจายหายไปเหลือเพียงความมืดมิด

ในหูแว่วได้ยินเสียงเรียกหาชื่อเธอคล้ายดังมาจากที่ไกลๆ เสียงนั้นแสนคุ้นเคยแต่กลับนึกไม่ออกว่าเป็นผู้ใด ความมืดพลันแย่งชิงเอาไปแม้แต่เสียงเหล่านั้น สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย

เธอถามตัวเอง ชีวิตคือสิ่งใดกัน 'ปิดผนึกขั้นที่หนึ่ง วงจรไร้สิ้นสุด' ใยจึงต้องมีเรื่องเช่นนี้ 'ปิดผนึกขั้นที่สอง เร่งปฏิกิริยา' เราควรทำเช่นไร 'ปิดผนึกขั้นที่สาม ไร้ตัวตน'

ลมหายใจของกรุณาค่อยๆ ผ่อนช้าจนขาดห้วง หัวใจของเธอหยุดเต้น เธอนอนสิ้นใจในท่ามกลางครอบครัวที่รักของตน พลังงานที่เก็บสะสมเอาไว้ในร่างถูกปลดปล่อยออกมาลอยขึ้นไปสู่สายธารเหนือเวียนเกิด

#####

สูญไม่แน่ใจว่าตนเองนอนหลับ หรือถูกทำให้สิ้นสติไปกันแน่ แต่เสียงร้องเบาๆ ของเด็กน้อยปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่เขารับรู้ได้คือกลิ่นหอมจางๆ ที่ตกค้างอยู่ในอากาศ และในชั่วพริบตาที่ลืมตาขึ้น ก็คล้ายกับมีเงาของเรือนร่างที่งดงามสลายกลายเป็นอากาศธาตุ เขาแน่ใจว่ามันต้องไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่าความฝันอย่างแน่นอน

ร่างของเขาดีดพุ่งออกไปทั้งที่ยังอยู่ในท่านอน สองเท้าเลียนแบบท่าบันไดเมฆาที่พึ่งเห็นเด็กน้อยใช้ออกมาได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน แต่ดูเหมือนว่าเงาลึกลับนั้นจะมีความรวดเร็วยิ่งกว่า เขาหยุดยืนอยู่ที่ยอดสูงสุดของต้นไม้ใหญ่ รอบกายมีเพียงสายลมโบกพัด โยกเอนเหล่าต้นไม้ให้ส่ายเต้นรำไปมา

ความรู้สึกกดดันที่มีมาตั้งแต่ตอนหัวค่ำหายไปแล้ว ไม่ว่าสิ่งที่เคยเฝ้าดูอยู่จะเป็นสิ่งใด ตอนนี้มันได้จากไปเรียบร้อยแล้ว เขากลับลงมายังที่เดิม ก่อนก้มมองลงไปยังกิ่งไม้ที่เด็กน้อยนอนหลับอยู่ เธอกำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด นอนกระสับกระส่ายไปมา คล้ายกับกำลังติดอยู่ในฝันร้าย

ไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งนั้นจะมีเป้าหมายอะไรกันแน่ แต่ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ไม่สำคัญแล้ว 'กังวลไปก็ไม่เกิดประโยชน์อันใด' สูญล้มตัวลงแล้วนอนหลับต่อไป

'ตรวจพบระดับพลังงานสูงผิดปกติในหน่วยผลิต กระบวนการป้องกันฉุกเฉินเกิดความผิดพลาด' เด็กน้อยกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน จึงไม่ได้ยินเสียงกระด้างไร้อารมณ์ของผู้ชายคนเดิมดังขึ้นในกลางดึกของค่ำคืนที่ผ่านมา มันดังขึ้นก่อนหน้าที่สูญจะลืมตาเพียงครู่เดียวเท่านั้น

เธอตื่นขึ้นพร้อมกับความรู้สึกที่หนักอึ้งอยู่ภายในใจ 'ทำไมจึงฝันแปลกๆ แบบนี้นะ' ต้องเป็นเพราะคำถามของเทพวานรแน่ๆ แสงอาทิตย์ค่อยๆ เผยตนเองออกมาจากขอบฟ้าที่ไกลตา เหล่านกกาที่บินออกหากินอย่างขยันขันแข็งพากันส่งเสียงร้องขับขานปลุกให้ผืนป่าค่อยๆ ตื่นขึ้นจากความหลับไหล เธอลุกขึ้นยืน และพบว่ากิ่งไม้ที่เขาเคยนอนอยู่ตอนนี้กลับมีเพียงความว่างเปล่า

กรุณารีบหมุนตัวกลับพร้อมกับใช้สองมือทำเลียนแบบเป็นรูปหัวนกกระเรียน ก่อนคว้าจับวัตถุกลมๆ สองลูกที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ห่างออกไปไม่ไกลนักมีร่างๆ หนึ่งยืนอยู่บนกิ่งไม้คล้ายกับเป็นลิงใหญ่ตัวหนึ่ง เธอมองดูสิ่งของที่อยู่ในมือก่อนจะส่งมันเข้าปากกัดคำโต

“ข้าไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร แต่อร่อยดี”

สูญเองก็กำลังกัดกินผลไม้ชนิดนี้อยู่เช่นกัน

“ตกลงว่าเราจะไปทางใด”

เด็กน้อยถามหลังจากกัดกินผลไม้หมดสิ้น

“...ข้าอยากเข้าเมืองดูสักครั้ง ดูว่าพวกเจ้าใช้ชีวิตกันอย่างไร”

กรุณายิ้มเพราะเธอเองก็ต้องการแบบนั้นเช่นกัน ถึงแม้ท่านปู่จะเคยพาเธอเข้าเมืองมาหลายครั้ง แต่เธอกลับไม่ได้ใส่ใจผู้คนเหล่านั้นมากนัก แต่หลังจากผ่านความฝันเมื่อคืน เธอก็คิดอยากจะทำความเข้าใจกับสิ่งต่างๆ ให้มากขึ้นกว่าเดิม

จากคุณ : zoi

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 08:43:33

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10321224/W10321224.html
ตอนที่ 2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10328927/W10328927.html
ตอนที่ 3
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10338737/W10338737.html
ตอนที่ 4
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10363794/W10363794.html
ตอนที่ 5
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10389979/W10389979.html

คุณ Psycho man คุณธรรม มีชีวิตตัวเองเป็นเดิมพันครับ
สู้ก็ตาย ถ้าหนีก็ต้องโดนจ้าวสำนักฟ้าดินลงโทษ

คุณ รัน สูญเกิดใหม่ ไร้ซึ่งความหลัง ไม่มีดีชั่ว มีเพียงความสงสัยเท่านั้น
ตอนนี้ค่อนข้างหนักไปหน่อย ตอนต่อไปคงเบาลง

คุณ เซโก้4 สูญไร้ความทรงจำ เขาจึงไม่ใช่มังกรดำ หรือสังหารสิ้นอีกต่อไป

คุณ หนูอิน ขอบคุณที่แวะมาทักทาย สู้ สู้ นะคร๊าบ

สุดท้าย คุณ แพรวดาว ขอบคุณสำหรับส้มตำครับ 555

จากคุณ : zoi

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 08:50:30

ความคิดเห็นที่ 2

ตอนกลางๆ ที่กรุณาเป็นสาวเป็นหญิงชรา เหมือนไม่ใช่ความจริงนะครับ
หรือเป็นการพยายามบอกอะไรบางอย่าง
อ้ะ หรือว่าเธอจะเป็นไซบอร์กซีวภาพ
(โห..คิดไปไกลมากเลย ^^...X

จากคุณ : GTW

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 12:40:53

ความคิดเห็นที่ 3

yellowrose ... กันท่า ...

อ้าว...ไม่ทันนี่นา ... ^____^

สงสัยสติปัญญาคนอ่านอย่างเรา จะไม่เทียบเท่าคนเขียนอย่างเขาแฮะ ^^'
แต่เอาเถอะ ... อ่านไปอ่านมา ปัญญาคงเกิดซักวัน ... ฮี่ๆๆๆ
แล้วตกลงว่าอันไหนฝัน อันไหนจริง อันไหนก่อนหลังเนี่ย ... เก็บไปเป็นการบ้านต่อ ^____^

อะไร?...ส้มตำที่ไหน จริงๆ ของจริงๆ แล้ว นั่นคือต้มกะทิสายบัวต่างหาก
(แถข้างๆ คูๆ ตามประสาอยากเถียง และอยากกิน...มีไรป่ะ? อิอิ)

คุณคนข้างบน...ทำไมไม่ไปโรงเรียนคะนั่น???

ฝากความคิดถึงไว้ให้คุณรุริกะ กับคุณนู และทุกๆ คนที่จะเข้ามาด้วยนะคะ

yellowrose

.

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 14:56:58

ความคิดเห็นที่ 4

มารับความคิดถึงจากคุณแพรวดาวค่ะ :D
แลกกันๆ

ดอกไม้

น้องนูอยู่ว่างๆ แต่ยังไม่ได้แวะเข้ามา
คงกำลังงุ้งงิ้งอยู่กับ twitter นะคะ (เห็นว่าเพิ่งหัดเล่น ^^)

จากคุณ : รุริกะ

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 16:40:57

ความคิดเห็นที่ 5

ฮ่าๆๆๆๆ คุณรุริก๊ะ ... ของเค้าง้องแง้ง ของคุณนูงุ้งงิ้ง ... งิงิ

คุณนูกำลังเพลินกับทวิตเตอร์ ... ส่วนเค้ากำลังเพลินกับทวิตตี้ ... เคี้ยวมันสนุก
มาเคี้ยวด้วยกันม้า??? (อ่า...ไม่ได้ชวนม้ามาเคี้ยวนะ ชวนคุณรุริก๊ะ ค่ะ ฮี่ๆๆ)
เอ่อ...ชวนทุกคนด้วยค่ะ ไม่ชวนเดี๋ยวมีงอน ... ฮ่าๆๆ

เมื่อวานเปลี่ยนเวลาแล้ว Daylight saving ถอยกลับมาหนึ่งชั่วโมง
คราวนี้ล่ะ มาดึกกว่าเดิม คนยิ่งโหรงเหรง คงจะหรอมแหรมกว่าเดิมแน่ๆ

^________^

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 17:10:55

ความคิดเห็นที่ 6

คุณนูจะเป็นอะไรมากไหมนี่
เจอทวิคเตอร์
ส่วนคนกินทวิตตี้ คงไม่น่าเป็นห่วง ยังไงก็อร่อย
แต่ทวิตเตอร์นี่สิ โอ....

จากคุณ : Psycho man

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 17:21:25

ความคิดเห็นที่ 7

^
^
^

แหม...ซื้อล็อตโต้ไม่ยักกะถูกแฮะ ... ว่าแล้วต้องมาแนวเนี้ย ^^'

วันนี้ทำนมข้าวโพดแล้วล่ะ แต่ไม่แบ่งใครหรอก เดี๋ยวจะหาว่าเป็นน้ำซาวข้าว !!

(แก้ไขพิมพ์ผิด คุณระรุก๊ะ เห็นมะคะ?)

แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 17:37:10

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 17:36:22

ความคิดเห็นที่ 8

แอ๊ >.< นินทาอะไรเค้า ไปกินข้าวก่อน กลับมาจะมาตามเก็บ ฮี่ ๆ

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 18:40:25

ความคิดเห็นที่ 9

คุณนู...คิดถึงจังค่ะ จุ๊บๆ ไม่ต้องไปทำงานแล้วสิคะ น่าอิจฉาเสียนี่กระไร ^____^
ถ้าอยู่ว่างๆ แล้วเหงา แปะรูปเกาะนามิให้ดูหน่อยสิคะ...ฮี่ๆๆๆ

ปล. ทานข้าวเยอะๆ นะคะ จะได้มีแรงมาตามเก็บให้เกลี้ยง...เอิ๊กๆๆ

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 19:08:42

ความคิดเห็นที่ 10

มาแว๊ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 20:31:13

ความคิดเห็นที่ 11

^
^
^
หูยยยยย ... คุณนูหม่ำข้าวนานมว้ากกกก เกือบสองชั่วโมงเชียว ^____^
ปล. ทำมายริชโหมดมีแต่ตัวหนังสือเท่าลูกมดหรือคะนั่น? เห็นใจชราชนหน่อยค่า หงิงๆ

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 21:24:21

ความคิดเห็นที่ 12

ค่อย ๆ ละเลียดค่ะ แหะ ๆ

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 21:41:21

ความคิดเห็นที่ 13

แวะมาจุ๊บลาคุณนู ก่อนหนีไปมุดผ้าห่มค่ะ ^_____^

moonstar

.

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 22:49:45

ความคิดเห็นที่ 14

เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ลาเจ้าของบ้าน

กลัวจะถูกนิ้วชี้ขวาสองนิ้ว ดีดหู โทษฐานไปไม่ลา มาไม่ม้า เอ๊ย ช้าง เอ๊ยไหว้ เอ๊ย...ถูกแล้ว !!!!

ลาทุกคนด้วยค่า ผ้าห่มรออยู่

^_______^

moonstar

.

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 23:04:28

ความคิดเห็นที่ 15

อรุณสวัสดิ์ค่ะ

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 04:50:58

ความคิดเห็นที่ 16

มาวิ่งเล่นกันใหญ่เชียว
เดี๋ยวจับตีก้นให้หมดเลย555

คุณ จารย์จี กรุณาฝันไปครับ
เกิดขึ้นจากคำถามของสูญ ไปกระตุ้นสิ่งที่เธอได้รับการสั่งสอนมาจากเต๋า
ตอนนี้ต้องการชี้ให้เห็นแรงกระตุ้นที่สูญจะไปตะวันตก
ชีวิต ความตาย และหลังจากนั้น ทั้งหมดคืออะไร
ซึ่งผมจะให้คำตอบแบบ นิยายไซไฟ ไม่ใช่ ศาสนา

คุณ นู คุณ แพรวดาว กินไม่แบ่งระวังจู๊ดๆ นะคร๊าบ

ทักทายคุณ รุริกะ ด้วย

จากคุณ : zoi

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 08:11:46

ความคิดเห็นที่ 17

วิ่งจับทันจะให้ตีเลยค่ะคุณ zoi อิอิ

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 14:14:24

ความคิดเห็นที่ 18

แง้วววว...คุณนูไปท้าแบบนั้นทำไมคะ?
เราต้องประเมินกำลังข้าศึกก่อน นี่เรายังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอวบอ้วนสูงโย่งของคุณโส่ยเลย
ไปท้าแบบนั้น เกิดวิ่งจับทันให้ตีคุณนูคนเดียวนะคะ (อิอิ...เอาตัวรอดก่อนล่ะ)

เค้าไม่ท้าด้วยหรอก ทุกวันนี้แค่หายใจก็เหนื่อยแย้ว...แฮ่กๆๆ ^____^

แช่งให้จู๊ดๆ จ้างให้ก็ไม่กลัวค่ะ
ทุกวันนี้ก็ทำดีท็อกซ์ด้วยกาแฟทุกอาทิตย์อยูู่แล้ว...ฮี่ๆๆ
เปลี่ยนใจแบ่งแล้วงัย ทั้งทวิตตี้ ทั้งนมข้าวโพด ... ยังจะมาแช่งอีก เอ๊อ !!!

ไปไหนกันหมดนะ?

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 19:26:52

ความคิดเห็นที่ 19

มาอ่านแล้วค่ะ คุณ zoi,

ไม่เป็นไรค่ะ อ่านแล้วยังรับได้หนักกว่านี้มาก ดังนั้นอยากเขียนอะไร ใส่มาได้เต็มที่เลยค่ะ, เรื่องนี้คุณ zoi ตีความไซไฟกับศาสนา ว่าด้วยกำลังภายในใช่ไหมคะ? เราว่าเป็นแนวที่น่าสนใจมาก เพราะเราเคยชอบเรื่องหนึ่งที่คุณ zoi เขียนเป็นเรื่องสั้นที่เป็นตอนๆ ว่าด้วยการเกี่ยวเนื่อง/ ตีความเกี่ยวกับ จักรวาล ไซไฟ กับ เทวนิยม แล้วเล่าด้วยแนวสืบสวน สอบสวน << แต่ตอนนั้นไม่ได้อ่านต่อเพราะยุ่งมากๆ (แต่เราก็ยุ่งทุกทีแหละ ไม่มีช่วงไหนที่ว่างกับเขาเล้ย)

ลองเอาเรื่องมาโพสที่นี่สิคะ เผื่อจะมีคำแนะนำจากนักอ่าน 'ไซโค' ที่นี่ค่ะ

ปล. (ขอบ่น) ช่วงนี้เราเดินทางขึ้นๆ ลงๆ เป็นว่าเล่น วันนี้มาอยู่กท.แว่บหนึ่ง (แว่บหนึ่งจริงๆ ค่ะ) สองวันกลับไปใหม่ (- -")

จากคุณ : run saya

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 19:47:54

ความคิดเห็นที่ 20

คุณแพรวดาวทิ้งเค้าเฉยเลย แง๊ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 20:29:35

ความคิดเห็นที่ 21

อ่านรอบแรกก็งง งง
มาอ่านรอบสองโอเคขึ้น โดยเฉพาะลายแทงที่ คห16 ช่วยได้มากเลย

จากคุณ : เซโก้4

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 20:29:38

ความคิดเห็นที่ 22

ฮี่ๆๆๆ ... คุณนูขร๋าาาาา ... มามะๆ กลับมาจูงมือวิ่งแล้วไง ... เร็วๆ สิคะ
เดี๋ยวเจอเท้าซ้ายสองเท้าหรอกค่ะ....คิคิ

สวัสดีค่ะคุณ run saya (ทักเค้าไปทั่ว ประหนึ่งเป็นเจ้าบ้านเลยเนาะเรา ^___^)

ดีค่าพี่โก้ ... ห๊า อะไรนะ .... จะแทง คห. 16 หรือคะ? O_o'

อิอิ

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 21:05:42

ความคิดเห็นที่ 23

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 21:10:24

ความคิดเห็นที่ 24

คุณนูยิ้มดีใจอาราย....แฮ่ๆ ... เมื่อไหร่จะได้ดูรูปเกาหลังอ่า???

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 21:17:47

ความคิดเห็นที่ 25

วันนี้เขียนไปได้นิดหน่อย ถ้ายังไงจะพยายามลงให้นะคะ

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 21:22:36

ความคิดเห็นที่ 26

เย้ๆ จุ๊บๆ ... ลงไว้ที่ไหนอย่าลืมมาจูงมือไปชมน้า

อ่ะ ...เอารูปเพนกวินมาแลก...คิคิ

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 21:55:22

ความคิดเห็นที่ 27

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 21:57:20

ความคิดเห็นที่ 28

คุณรัน ให้ใส่เต็มที่คงไม่ไหว เดี๋ยวไม่มีใครอ่านกันพอดี
และลึกๆ แล้ว แนวคิด ความเชื่อ ของผม ก็ออกจะแปลกๆ สักหน่อย
ใส่ลงไปมากๆ เดี๋ยวเป็นเรื่องครับ

เรื่องชุดเจฟผมเอาเก็บขึ้นแล้วครับ
เพราะตอนนั้นเอาไปทำอะไรบางอย่าง
ว่าจะพยายามเขียนเพิ่ม
อาจจะเอามาลงให้อ่านเล่นๆ กันก็ได้ครับ

เย้ คุณโก้ ยังอ่านอยู่ ช่วงต่อไปกำลังคิดอยู่อย่างปวดหัวครับ
ไม่รู้ใครเป็นอย่างผมบ้างหรือเปล่า
ตอนคิดเอาไว้อย่าง แต่พอตอนกำลังเขียนบางทีมันก็ตามน้ำไปทางอื่นเสียได้

คุณนู สงกรานต์มีโปรแกรมไปไหนครับ
กลับมาก็ได้ทำงานใหม่แล้วใช่ไหม

คุณแพรวดาว ไม่เห็นเพนกวินเลยครับ
เห็นแต่ โพลาแบร์ !!!!!
แว๊บ...วิ่งหลบไปโดยพลัน

จากคุณ : zoi

เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 08:25:33

ความคิดเห็นที่ 29

ฮึ่ยยยยย...พันทิปเป็นอะไรไปนะวันนี้
ปล้ำมาตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะเข้ามาได้

แล้วดูดิ เข้ามาปุ๊บกลายเป็นหมีปั๊บ เย้ยยย....จริงดิ?
เค้าอ้วนขนาดนั้นเลย? แง๊ๆ

ไปอาบน้ำดีกว่า...งืออออ

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 20:47:34

ความคิดเห็นที่ 30

ขออภัย คุณแพรวดาว ด้วยครับ
ตาลายดูผิดไปหน่อย เห็นขาวๆ แวบๆ เลยนึกว่าใช่
ที่แท้ก็เป็นรูป...แพนด้านี่เอง น่ารักที่ซู๊ดดดด

แวบหายไปอีกครั้ง

จากคุณ : zoi

เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 07:36:56

ความคิดเห็นที่ 31

ปกติสงกรานต์จะอยู่บ้านค่ะ กลัวเปียก แหะ ๆ จริง ๆ แล้วเล่นน้ำไปท่ามกลางอากาศร้อนจะไม่สบายค่ะ เลยไม่เล่น
ปล. คุณแพรวดาวไม่อ้วนน๊า เค้า confirm ถ้าคุณแพรวดาวอ้วน แล้วเค้าจะเรียกว่าอะไรดีล่ะคะ

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 07:39:27

ความคิดเห็นที่ 32

เอาเข้าไป O_o'... เข้ากระทู้โน้นก็เพิ่งขึ้นจากน้ำ
ดีนะมาที่นี่เป็นหมีแพนด้า เปลี่ยนจากหมีขั้วโลกก็ดีแล้ว
เพราะเค้าไม่อยากเป็นตัวการทำให้โลกร้อน ... ฮี่ๆๆๆ
(คุณนู...มุกนี้รู้มั้ย???)

คุณนู...อ้วนที่ว่าเนี่ย เค้าหมายถึงว่ามันอ้วนขึ้นจากเดิมไงคะ
ไม่อยากบอกเลย ตอนนี้ขึ้นมา 4 โลแว้ว....แง้ๆ

สวัสดีวันหยุด .. อิอิ

redrose redrose redrose redrose redrose redrose redrose

.

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 07:59:47

ความคิดเห็นที่ 33

มาขึ้นแข่งกันมั๊ยคะ อิอิ
ปล. เค้าชอบหมีแพนด้าค่า

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 21:27:51

ความคิดเห็นที่ 34

เอ๋า...คุณนู มาชวนขึ้นแข่งกันซะงั้น
ลดแข่งกันดีกว่าเอามั้ยคะ? ใครชนะเลี้ยงเซนหนึ่งอิ่ม...^_____^
(แล้วใครจะยอมชนะเนี่ย...ฮ่าๆๆๆๆ)

คุณรุริกะหนีไปเที่ยวไหนไม่ระบุ (กลัวทวงของฝาก...อิอิ)
จานจีหนีไปกินหมกฝีมือแม่ อร่อยปางตายไปแล้วมั้ง

ใครไปไหนเล่าให้ฟังบ้างน้า ... แล้วก็เดินทางไปกลับปลอดภัย เที่ยวให้สนุกด้วยค่ะ

แล้วเราก็ก้มหน้าก้มตาเฝ้าคอมต่อปายยยยยยย !!!

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 19:37:57

ความคิดเห็นที่ 35

^
รูปคุณดาว น่ารักดีนะ

คุณนู
ยิ้มแข่งด้วยคน
ขอยิ้มแบบ ยิ้มทั้งน้ำตา นะครับ
:)

จากคุณ : GTW

เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 09:09:35

ความคิดเห็นที่ 36

ทำไมต้องยิ้มทั้งน้ำตาล่ะคะ

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 19:52:57

ความคิดเห็นที่ 37

yellowrose ...ประกาศคนหาย !!!!...

ทางกระทู้ให้อภัยหมดแล้ว กลับมาลงตอนที่ 7 ด๊วนนนนนนน ++++

.

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : วันเนา 54 06:05:40

ความคิดเห็นที่ 38

เราเป็นกองหลัง คอยสนับสนุนคุณแพรวดาว
ถ้าคุณโส่ยกลับมาแล้วยังไม่มีแก่ใจจะลงตอนต่อไป
เรามี(รูป)สาวเชียงใหม่เล่นน้ำสงกรานต์มาฝากค่ะ :D~

(คนนี้เจอหน้ากาดสวนแก้ว น่ารักหลายคนแต่ถ่ายไม่ค่อยทัน ^^)

จากคุณ : รุริกะ

เขียนเมื่อ : วันเนา 54 17:00:26

ความคิดเห็นที่ 39

^
^
^
^
แอ๊๊๊๊๊๊๊๊๊ .... อีกแล้ว !!!!
งั้นเค้าดึงคุณนูเป็นแนวหน้า....ฮี่ๆๆๆ

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 13:42:17

ความคิดเห็นที่ 40

moonstar

.

จากคุณ : แพรวดาว

เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 54 00:19:25

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป