ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 25 ลาจาก เคยคิดบ้างไหมว่าเราสามารถรักคนหนึ่งคนได้มากเท่าไหร่มีลิมิทไหมสำหรับคนที่คิดว่ามีตอนนี้บอกได้ว่ามันไม่มีหรอกครับลิมิตหนะมีก็แต่เพิ่มขึ้นหรือลดลงแค่นั้นแหละครับแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเพิ่มไปแค่ไหนกับคนๆนี้เพราะรักจนไม่รู้จะทำยังไงที่มาบอกเพราะเรื่องอะไรตอนนี้เดาไม่ออกแล้วครับเพราะผมมีคนอื่นประชดเขาหรือเพราะไม่ยอบบอกให้เขาอยู่บอกได้อย่างเดียวรักมากและมากกว่าเดิม ผมก็ไม่พูดอะไรออกมาเหมือนเดิมครับแค่เดินจากไปแต่ส่งผลอะไรกับผมบ้างหรือครับเครียดกว่าเดิมผลออกมาในรูปแบบที่ต่างจากเดิมคือผมทานอะไรก็ต้องอ๊วกออกมาเหมือนกระเพาะถูกบีบเป็นเวลาเกือบเดือน แล้วก็ถึงวาเลนไทย์ ผมก็เลยซื้อดอกไม้มาเอาไปให้ก็ไม่ได้ครับอยากให้เลยฝากน้องไปให้กับน้องที่ปลื้มผมตอนปี 2 เพราะไม่ให้จุ๊บเดียวจะเกินและถ้าให้ทิพย์ก็มีหวังเรื่องที่ทำมาก็คงต้องจบกัน แต่ก็มีคนเริ่มพูดมากันแบบแปลกๆว่าผมเป็นเพื่อนที่ดีเป็นพี่ที่เยี่ยมแต่เป็นแฟนที่แย่แต่ก็เอาไงเอากันครับข้อความหวานๆก็ไม่ได้ส่งครับเพราะส่งไปพอถึงทิพย์กลับส่งต่อซะงั้น เฮ้อ......เลยเลิกส่งกันไปเพราะไม่รู้คุณเธอส่งต่อให้ใคร ส่วนตอนนี้แพรที่เคยจีบก็มาบ่นกับผมเรื่องที่ตอนนี้โดนเพื่อนทิ้งตอนนั้นแยกกับผมเพราะเพื่อนแต่ตอนนี้เพื่อนกลับมาทิ้งเขาแถมพูดทิ้งท้ายว่า “เป็นไงหละฉันได้มีแฟนก่อนแก” จะสงสารหรือยังไงดีเพราะถ้าบอกผมแต่แรกก็คงจะพอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่กลับไปคบคงไม่หรอกครับรับฟังเฉยๆเพราะถึงรู้ตอนนั้นก็คงเลิกอยู่ดีเพราะเพื่อนตอนเรียนมันสำคัญกว่าแฟนในช่วงนั้น ตอนนี้ก็คบกับจุ๊บไปเรื่อยๆแม้ไม่เรียกกันว่าแฟนไม่มีคำหวานๆมาบอกกันแต่ก็ใช้การกระทำให้รู้ว่าเราก็แคร์เขาไม่เคยมีการขาดตกบกพร่องในการเป็นแฟนครับทำทุกอย่างที่ควรแต่ไม่มีคำว่าเซอร์ไพร์ครับ แต่จุ๊บก็ดูเหมือนจะเริ่มให้ผมเร่งขึ้นเพราะเกือบ 3 เดือนไม่มีอะไรนอกจากไปทานข้าวดูหนังแยกกันตลอดก็เลยโดนมุขที่เขาใช้กันประจำแหละครับพวกมีคนมาจีบแม่หาคนมาให้คบเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าไม่รู้เพราะที่รู้มาส่วนใหญ่ก็ใช้กันแบบนี้ ก็แฮปปี้ดีนีครับในการคบกับจุ๊บช่วยลดความเครียดในหลายๆเรื่องแต่ก็ส่วนใหญ่จะได้รับฟังการบ่นเรื่องงานมากกว่าเพราะนักกายภาพสมัยนั้นไม่ต่างกันเท่าไหร่เพราะไม่ค่อยมี ไปไหนก็โดนเป็นหัวหน้าก็เลยบ่นเป็นพิเศษเรื่องเอกสารเลยสุดท้ายบอกจะไปเรียนต่อโทละเลยถามผมว่าเอาไงดีจะเรียนที่เชียงใหม่หรือกรุงเทพดีเพราะเขาก็มีบ้านที่กรุงเทพเหมือนกัน อีกเรื่องที่มาบ่นให้ฟังประจำก็เรื่องพี่เขยจะบอกว่าไม่รู้อะไรใครเป็นคนเริ่มวัฒนธรรม แปลกๆเรื่องนี้ในไทยที่โดยมากพวกเขยหรือสะใภ้มักจะมายุ่งกับทรัพย์สินในครอบครัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ครับนอกจากรับฟัง เรื่องเรียนของจุ๊บผมก็บอกให้ไปกรุงเทพดิจะได้เจอกันไปไหนบางทีก็ขับรถคุณเธอให้ครับไปรับไปส่งเพื่อไปเตรียมสอบเหมือนแฟนทั่วๆไปจนได้คุยกับแม่ของจุ๊บซะด้วยซ้ำรู้สึกว่าตัวเองไปไกลขึ้นเรื่อยๆครับ แต่ผมเองก็ยังคอยฟังข่าวเรื่องทิพย์ตลอดและก็ไม่ไปทำให้เขาเสียใจครับแม้ที่ผมทำกับจุ๊บจะเข้าข่ายนอกใจทิพย์เต็มๆแต่ผมก็ไม่เคยพาจุ๊บมาที่บริเวณที่คิดว่าทิพย์อยู่เพราะถ้าเห็นผมก็คงเลิกกับจุ๊บแน่ๆ หลังสอบเสร็จก็กลับบ้านเลยครับตอนที่จะกลับบ้านก็รู้ว่าทิพย์จะไปแล้วเหมือนกันแต่ไม่รู้วันไหนพอไปเพื่อไปหาใครซักคนที่หอคณะไปส่งก็ไม่มีใครว่างที่จะไปส่งก็เลยต้องเดินลงมาเพื่อไปนั่งรถแดงครับพอลงมาก็เจอทิพย์พอดีก็อยู่ในชุดเสื้อที่ทิพย์ชอบใส่ตอนจะเดินทางครับแต่ผมว่าตัวใหม่นะแต่สีเดิมครับคือสีบานเย็น ผมก็เลยเดินออกจากหอไปทั้งอย่างนั้นเพราะทิพย์เองก็หาคนไปส่งเหมือนกันพอโบกรถได้ขึ้นรถไปนั่งไปซักพักก็อยากโดดลงจากรถกลับมาอยากมาคุยกับทิพย์อยากบอกให้รถวนกลับไปที่หอตั้งไม่รู้กี่ครั้งแต่ได้แค่อดทนเพราะมันเป็นช่วงสุดท้ายแล้ว ไปถึงสถานีรถไฟก็ทานอะไรไม่ลงเดินไปเดินมาตลอดการเดินทางนอนไม่หลับครับทั้งๆที่เป็นตู้นอนที่นอนเป็นปกติ พอมาถึงกรุงเทพก็นั่งถอนหายใจทุกวันจนพ่อแม่คิดว่ามันเป็นของมันแบบนี้อีกแล้วตลอดที่มากรุงเทพเพราะเรื่องทิพย์เรื่องหนึ่งมาพักที่บ้านก็เรื่องหนึ่งแต่เรื่องที่ต้องทำแล้วสะดวกกว่าเมื่ออยู่บ้านคือการลงทะเบียนเรียนครับเพราะตอนนั้นไม่เปิดลงทะเบียนที่คณะให้ไปลงทะเบียนจากอินเตอร์เน็ตทางเดียว วิชา Eng 4 ก็เปิดตามที่ทำเรื่องครับแต่ผมลงไปทางอินเตอร์เน็ตตามที่มหาวิทยาลัยบอกก็ปรากฏว่าลงไม่ได้ครับเลยต้องไปติดต่อที่มหาวิทยาลัยอีกรอบสรุปว่าคณะมนุษย์เขาให้ลงชื่อที่ภาคครับผมก็ไม่ยอมสิครับและก็มีหลายคนที่ลงไม่ได้เลยต้องเปิดเพิ่มและผมต้องรอผลนะตรงนั้นเลยไม่งั้นไม่ได้รับปริญญาพร้อมกับทิพย์ กำหนดการไปอเมริกาของทิพย์ก็เป็นช่วงเดียวกับที่ผมต้องไปตามเรื่องนี้พอดีแล้วผมจะทำยังไงดี จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 14:10:33

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 26 การค้นพบ แน่นอนครับผมก็เลือกเรียนอีกเช่นเคยก็อย่างที่เขาพูดผมเป็นแฟนที่แย่แต่ถ้าไม่ทันผมก็ไม่ได้รับปริญญาพร้อมกับทิพย์พ่อกับแม่ผมก็ต้องรอออกไปอีกไม่ได้เห็นลูกในชุดครุยซักทีแม้ว่าอยากจะไปเจออีกซักครั้งแค่ไหน เข้าร้านอินเตอร์เน็ตบ่อยมากขึ้นเรื่อยๆครับเข้าไปคอยเช็คข่าวว่าเป็นยังไงกลับมาบ้างไหมเช็คข่าวตลอดแต่ก็ไม่ค่อยมีข่าวซักเท่าไหร่แต่สิ่งที่ได้รู้คือไม่ว่าไปที่ไหนในมหาวิทยาลัยตรงไหนที่เคยเจอบางครั้งก็รู้สึกว่าทิพย์ยังอยู่ยังได้ยินเสียงตอนที่พูดดังๆกันมีแต่ความทรงจำดีๆยังคอยอยู่กับผมตลอด การเรียนก็มีสมาธิมากขึ้นตามเรื่องตั้งใจมากกว่าเดิมแม้ทุกวันเหมือนมีอะไรที่มันหายไปแต่ก็พยายามไม่สนใจมันเริ่มขับรถเลี่ยงไปที่เก่าๆที่เจอกันที่ๆมีความทรงจำแต่ก็มีที่ต้องไปก็หอคณะบ้าง พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่หาเพื่อนใหม่ๆเพราะเพื่อนๆที่มีก็จบกันไปแล้วชีวิตอยู่กับการทำเทอมพิมพ์เทอมแล้วส่งตัวอย่างให้อาจารย์ เทอมของผมตอนนี้เป็นการทดลองที่ไม่ยุ่งยากอะไรแต่ต้องใช้เวลาครับไม่ได้อาจารย์ที่ปรึกษา ดีก็คงไม่รู้ว่าจะจบไหม แต่ต้องหากิจกรรมยามว่างทำครับเพราะไม่งั้นคงบ้าแน่ๆเพราะว่างเมื่อไหร่ก็คิดอยากไปที่ๆเคยอยู่กับเขาอย่ากับติดยาแม้จะพยายามเลี่ยงก็ตามที ก็ได้กิจกรรมยามว่างเป็นการ์ดเกมครับ ก็บังเอิญไปเจอกับร้านที่ขายเกี่ยวกับพวกนี้อยู่ตรงแถวโรงเรียนใกล้อนุสาวรีย์ 3 กษัตริย์ก็ได้เจอเพื่อนใหม่ๆดีบ้างแย่บ้างแต่ก็ได้คนดีเป็นเพื่อนซะส่วนใหญ่ เรื่องของจุ๊บก็ยังคงคุยเรื่อยๆไม่มีปัญหาอะไรไม่เคยทะเลาะกันจนเริ่มไม่แน่ใจว่าเราเป็นเพื่อนหรืออะไรกันแน่แต่ก็เพราะผมไม่ไปมีข่าวอะไรกับใครมั่งครับเพราะไม่มีเหตุอะไรมากระทบ มาคิดดูตอนที่ทิพย์อยู่ผมทำตัวแย่มากเพราะเขามีคนมาคุยเขาก็คุยตามมารยาทแต่แทนที่ผมจะไปคุยกับทิพย์หรือคนเหล่านั้นทุกทีผมกลับไปคุยกับคนอื่นทำดีกับคนอื่นเพื่อประชดเขา คิดถึงมากจนทนไม่ไหวไปโพสในเวปบอร์ดของกลุ่มเพื่อนก็โดนเพื่อนด่ามาว่าไม่รอจนอุ้มลูกมาเจอกันเลยหละถึงค่อยบอก ก็จริงของเพื่อนเพราะหลังจากนั้นขนาดคนที่คบกับทิพย์ตอนปี 2 ยังมาโพสจนโดนด่าเปิงกันไปเลยพอถึงวันเกิดทิพย์ก็เลยไม่รู้จะไปบอกยังไงว่าเราไม่เคยลืมวันเกิดเขาเลย ทุกวันเก็บข้อมูลทำเทอมเพราะต้องใช้เวลาต่อเนื่องในการทดลองคาดว่าจะได้ครบสรุปหมดพอดีกับเรียนจบพอดี แต่ก็มีไปเล่นสงกรานต์กับเขาเหมือนกันเชียงใหม่เป็นอะไรที่เล่นสงกรานต์สนุกที่สุดเพราะเอาถังน้ำไปใบเดียวก็เล่นได้แค่เดินแถวคูเมืองอยากเล่นกับใครก็ไม่มีใครถือครับ แต่จะบอกว่าเป็นประเพณีที่จะไม่ยอมให้น้องที่เป็นผู้หญิงหรือแฟนไปเล่นเป็นอันขาดเพราะโดนลวนลามมากกว่ามาดีเพราะคนเมาเยอะมากรอบคู ก็ไปเล่นกับเพื่อนกลุ่มที่เล่นเกมด้วยกันแต่ก็เดินเร่งๆแถวทางออกหอพยาบาลเพราะเคยเจอทิพย์มาขายเบียร์เล่นตามคำชวนเพื่อนแถวนี้เมื่อ 2 ปีก่อนเดินเร่งนิดๆไม่อยากนึกถึง เพราะมาสนุกกับเพื่อนเดินไปได้ซักพักก็เพื่อนก็ไปจีบสาวขายเบียร์เข้าก็ไปคุยกันยาวอยู่แถวนั้นผมก็คุยกวนๆไปตามประสาผมพอซักพักก็มีสาวเดินผ่านมาก็ปะแป้งผมซะงั้นเพื่อนๆก็แซวกัน “ขอไว้อาลัยให้เจ้าแต้ที่โดนออกจากเกมแข่งจีบสาวในครั้งนี้” ผมได้แต่คิดในใจว่าไปจีบตอนไหนเนี่ยแต่ก็ไม่ว่าอะไรครับหัวเราะอย่างเดียว เล่นไปก็ตกน้ำขึ้นเกือบไม่ได้ขนาดไม่เมายังเกือบเอาตัวไม่รอด เรียนไปได้ซักพักก็มีการสอบเก็บคะแนนทำรายงานตามปกติครับได้เพื่อนเป็นคนสเปนจากที่เล่นเกมมาช่วยในการสัมภาษณ์ก็เลยได้ผ่านฉลุยคำนวณจากคะแนนเก็บได้ไม่ต่ำกว่า D ก็เลยสบายๆไปตามประสา แต่ก็เหลือทำเทอมยิ่งทำยิ่งงงเพราะตอนแรกไม่เข้าใจคอนเซปของเทอมแต่พอเข้าใจก็มาประมวลข้อมูลกันไป ในตอนนั้นคิดว่ายังไงก็จบในเทอมนี้แน่แน่ไม่ต้องไปต่ออีกเทอม เพราะถ้าได้เกรด C+ ก็จบแล้วไม่ต้องหาตัวเรียนเพิ่มแต่ก็ไม่ได้ดังหวังเพราะได้ D+มาแทนตอนนั้นก็งงมากอยากจะไปถามซะด้วยซ้ำว่าทำไมเพราะคิดว่าคะแนนเก็บก็เกินแล้วแต่เทอมยังไม่ได้พรีเซนต์ก็เลยช่างมันไปก่อน ก็เลยต้องอยู่กันไปอีกหนึ่งเทอมครับเพราะตัวเทอมก็ยังไม่พรีเซนต์แล้วแถมเจอเกรดผิดกับที่คำนวณอีกเลยเซ็งกันไปในบัดดล ระหว่างที่รู้ว่าต้องเรียนต่ออีกเทอมก็ได้ข่าวว่าทิพย์กลับมาเมืองไทยครับไปเที่ยวกับเกตและเพื่อนบางคนอยากรู้เหมือนกันว่าที่ไหนแต่ก็ไม่รู้จะติดต่อใครและเราต้องลงเรียนต่อส่วนจุ๊บก็ไปเรียนที่กรุงเทพตามที่ผมเสนอเรียบร้อยครับแต่ผมกลับติดอยู่ที่นี้เหมือนเดิม จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 14:11:31

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 27 ไม่เข็ด หลังจากที่ไม่สามารถจบได้ในช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนก็ทำให้เกิดความไว้ใจจากพ่อลดลงเลยโดนพ่อสั่งให้กลับบ้านแทบทุกอาทิตย์ไม่ให้ไปเถลไถลที่ไหนก็ไม่เดือดร้อนมากแต่เหนื่อยและเปลืองเงินพ่อแม่กว่าเดิมไปหลาย เพื่อลดภาระเรื่องเงินค่าหอเลยไปสิงน้องที่อยู่ชมรมบาสอยู่ไปก่อนแต่จริงด้วยความมั่นใจมากเลยคืนหอเดิมไปเรียบร้อยแล้วเขาไม่มีห้องให้เราอยู่และอยู่ก็อาจไม่ครบสัญญา เลยไปเป็นภาระให้น้องแต่ก็ไม่มีอะไรนอกจากเอาฟูกมาวางกลางห้องเพิ่มอีกตัวก็เลยเป็นข้อดีของน้องร่วมห้องคนหนึ่งที่เป็นอิสลามไปเพราะได้ที่ละหมาด เรียนเทอมนี้ก็ขำๆมาแต่เพราะมีเวลาพิมพ์เทอมมากทำให้อาจารย์มีเวลาตรวจมากเลยต้องไปแก้หลายรอบมากเลยไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายกันแน่นอกจากตัวเทอมก็จะมีตัววิชาเลือกที่ลงเอามาดึงเกรดเหมือนเดิมเพราะ D+ จาก Eng 4 ดันมาฉุดเกรดลงไปอีกเลยต้องหาอะไรมาดึงเพิ่มถ้าเป็นปี 8 นี้ตายไม่จบแน่ ตัวเทอมพอพิมพ์ไปได้ 3 รอบก็เป็นอันพอใช้ไปวัดได้แต่อาจารย์ก็ให้แก้พวกคำที่ไม่เหมือนกันและไปซ้อมให้ดีหลังจากตรวจรอบที่ 3 ส่วนเรื่อวิชาเลือกที่เอามาเป็นตัวช่วยก็คือวิชาแค้มป์ปิ้ง คือการตั้งแค้มป์หนะแหละครับก็มีรายละเอียดมากมายไม่ว่าการเลือกสถานที่การเตรียมอุปกรณ์ การเรียนก็ไม่มีอะไรแต่ไม่เข้าหัวเพราะตอนนี้ยิ่งคิดถึงทิพย์มากขึ้นเรื่อยๆและไม่มีแววว่าจะลดลงเวลาก็เลยหมดไปกับอ่านการ์ตูนเล่นเกมและอื่นๆเพราะเรื่องเทอมซ้อมจนไม่รู้ยังไงส่วนเรื่องของจุ๊บหรือครับก็ลองไปหาที่มหาวิทยาลัยของจุ๊บครั้งหนึ่งตอนช่วงที่ผมกลับบ้านบ่อยๆตามคำสั่งพ่อ การเรียน ปริญญาโทของจุ๊บวุ่นวายมากส่วนใหญ่เกี่ยวกับสถิติไปช่วยก็งงครับเพราะไม่รู้เรื่องนั่งอยู่ในห้องกันสองคนก็ไม่มีอะไรครับเหนื่อยมากจากการเดินทางเพราะจุ๊บเรียนต่อที่มหิดลคนละฝั่งเมืองของบ้านผมไปก็ง่วงอย่างเดียวช่วยทำรายงานอย่างเดียวซักพักก็ไล่ผมกลับเพราะที่อยู่เจ้าของที่รู้จักกับพ่อจุ๊บก็เลยกลับตามที่บอกแต่ก่อนกลับจุ๊บก็บอกให้โทรมาบ่อยๆนะเพราะใกล้จะเปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้ว แต่พอหลังจากกลับมาได้อาทิตย์ก็ไม่โทรผ่านไปเกือบเดือนผมถึงโทรเพราะจริงๆเริ่มไม่แน่ใจในตัวเองมากขึ้นทุกที่เพราะก็เริ่มรู้สึกกับจุ๊บเกินแล้ว และถ้าเกิดทิพย์มาแล้วผมมีจุ๊บอยู่จะทำอย่างไรดีพอฝั่งนั้นเปลี่ยนเบอร์แล้วไม่โทรมาผมก็ปล่อยเลยตามเลยครับเพราะก็กลัวเรื่องจะเกิดแต่ถามว่าปันใจให้คนๆนี้หรือไม่ตอบว่าปันครับแต่ไงๆก็ต้องให้ทิพย์ก่อนเพราะไม่ว่าจะกลับมาตอนไหนสำหรับตอนนี้ที่ทิพย์ได้ไปลองเรียนตามฝันแล้วยังไงผมก็เลือกทิพย์ครับแบบไม่มีอะไรให้อิดออดแล้ว เทอมนี้สงบเสงี่ยมมากครับไม่ไปเจาะแจะกับใครที่ฮาจริงๆก็วิชาแค้มป์ปิ้งจะต้องมีการเก็บคะแนนโดยการไปตั้งแค้มป์แล้วถ่ายรูปมาให้อาจารย์ดูตอนนั้นพรีเซนต์เทอมไปละจบแน่ทำเรื่องเรียนจบเรียบร้อยหมดแล้วด้วยก็เหลือเกรดตัวนี้แหละไม่รู้จะไปไหนกันตอนแรกก็จะไปที่ออบขานที่ผมไปมิตติ้งกับเมเจอร์กัน ถ้าวิขานี้ได้ Bกับเทอมได้ C+ก็จบด้วยเกรด 2.003ครับผมคำนวณมาเรียบร้อย ก็ขับรถกันไปสำรวจสถานที่ก็เจอเจ้าหน้าที่เข้าพอดีเขาบอกให้รีบออกไปด่วนเพราะจะปิดถนนแล้วหลังจากเขาออกเพราะฝนตกน้ำป่ากำลังจะมา ได้ยินอย่างนั้นผมกับน้องที่ไปกัน 2 คนก็รีบขี่รถออกมากันโดยด่วนระหว่างทางก็เห็นน้ำป่ามาจริงๆครับจากน้ำตรงพื้นที่ต่ำกว่าถนนประมาน 1 เมตรตอนเข้ามาก็กำลังเกือบถึงขอบถนนที่ขับกันและมีแนวโน้มว่าจะขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆ เจ้าหน้าที่ประจำที่นั้นก็ขับรถตามออกมาตลอดทางพอออกมาถึงข้างนอกเจ้าหน้าที่บอกเกือบไม่ทันเพราะคนที่อยู่กระบะท้ายบอกเขาเหลียวไปน้ำก็เริ่มท่วมเต็มถนนคงออกไม่ได้หลังจากนั้น ก็เลยต้องไปตั้งแค้มป์กันที่บ้านน้องที่อยู่ลำพูนนั่งรถแดงไปประมาน 1 ชั่วโมงก็ไปถึงก็ผ่านหมู่บ้านผ่านวัดไปเรื่อยๆมีไฟนะแต่ตอนนั้นสัญญาณมือถือยังแทบไม่มีเลย ไปถึงก็ตั้งเต้นที่ยืมมาแน่นอนพื้นที่ไม่พอเพราะเหลือที่ยังไม่ออกเกือบ 20 ชีวิตมีเต้นอันเดียวที่เหลือก็เลยต้องนอนหน้าโกดังเก็บของๆสวนนั้น ดึกก็เบื่อครับเหมือนเดิมกิจกรรมที่ทำประจำของผมเวลาต่างที่กับคนเยอะมากๆแล้วไม่มีเมาก็คือเล่าเรื่องผีครับ ฮะๆถึงแม้จะโดนไปรอบก่อนแล้วก็ตามกับการเล่าเรื่องผีแต่คราวนี้โล่งๆครับในสวนก่อนเขาลงพันธุ์พืช ก็ตามเรื่องครับเล่าทุกเรื่องมากมายที่เคยได้ยินและที่แน่ๆคือเรื่องผมเองที่โดนมาคราวก่อนหน้านี้เพราะเรื่องที่ผมโดนกันกับเพื่อนตอนปี 2 บอกว่าเพี้ยนไปเยอะมากๆจากกลิ่นดอกมะลิกลายเป็นกลิ่นธูปซะงั้นก็มีเรื่องฮาๆมากวนตอนกลางเช่นเคย เช่นเรื่องที่เขาบอกกันว่าถ้าวนรอบหอนาฬิกาของมหาวิทยาลัยโดยหากวนขวา 3 รอบแล้วมองเข้าไปที่หอนาฬิกาจะเจอผีและจะบอกว่ามีคนลองแล้วแต่ไม่เจอที่หอนาฬิกาแต่ระหว่างที่ไปหาตำนานใหม่ก็ไปโดนที่หอ 8 หญิงที่มีเรื่องห้องสีชมพู แต่ที่หมอนั้นเจอคือมีผู้หญิงไปนั่งอยู่ที่ม้าหินหน้าหอแล้วที่หอนั้นมีรั้วนอกกับรั้วในแล้วไปนั่งตรงนั้นได้ไงแต่ผมจะบอกว่าเพื่อนผมวนได้ครึ่งรอบเท่านั้นหละ โครมรถชนครับเพราะมันไปขับวนซ้ายตอนกลางวันรถสวนมาพอดีอย่าคิดมากนะไม่ได้เกิดขึ้นจริงแต่เอาฮา เล่าไปได้ซักพักใหญ่ๆไม่รู้เวลาครับไม่ได้มองน้องคนหนึ่งที่นั่งริมสุดอยู่ๆก็ร้องกรี๊ดขึ้นมาผมก็ว่าไม่ชอบมาพากลละเพราะน้องอีกคนยืนมองต้นไม้แบบแปลกๆก็เลยเดินเข้าไปหา “เห็นอะไรบอกพี่ได้นะแต่อย่าไปบอกคนอื่น” “เหมือนต้นตาลมันเกินมาต้นหนึ่งหนะพี่” น้องตอบมาพร้อมกับมองต้นตาล “เอาหละดึกแล้วสาวๆไปนอนเต้นหรือบ้านที่เหลือนอนกันนี้หละ” ผมตัดบทให้ทุกคนแยกกันไปนอน จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 14:12:02