ความคิดเห็นที่ 1 9/2 รุ่งทิพย์มองทิวทัศน์สองข้างทางอันไม่คุ้นตาด้วยความกระวนกระวายใจ รถยนต์พุ่งทะยานไปข้างหน้าตามท้องถนนโล่ง แต่เธอไม่กล้าท้วงทักเจ้าของใบหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์ เออหนอ ตนคงทำอะไรให้เขาไม่พอใจอีกกระมัง “รุ่งทิพย์” เสียงแข็งเป็นฝ่ายทำลายความเงียบในที่สุด “ใจคอเธอจะไม่ถามหน่อยเรอะว่าฉันจะพาเธอไปไหน” “คุณโต้งกำลังโกรธทิพย์ไม่ใช่หรือคะ” “ใช่ซี แล้วตอนนี้ฉันก็โกรธมากขึ้นแล้วด้วย ทำไมฮึ ทำไมเธอถึงได้เย็นชากับฉันนัก ทีกับหมอนั่นล่ะก็...” “คุณโต้งเข้าใจผิดแล้ว ทิพย์กับนัทเป็นเพื่อนกันนะคะ” เธออ้อมแอ้มตอบอย่างกระดากอาย โธ่เอ๋ย อย่าบอกนะว่าเขากำลังหึงหวงตน มันก็ดีอยู่หรอกที่เธอมีค่าให้เขาหวงแหน แต่ยามเขาโมโหโกรธาเช่นนี้ ชายหนุ่มก็แสดงออกว่าเป็นคนวู่วามไม่น้อยเลย รุ่งทิพย์พยายามทำใจดีสู้เสือ “ฉันไม่ชอบให้เธอไปพูดจาสนิทสนมกับผู้ชายพวกนั้นเลย ทิพย์ ไอ้พวกนักศึกษามันดีแต่กะล่อนไปวันๆ อนาคตจะเอาอะไรกินยังไม่รู้เลย อย่าเผลอไปหลงคารมมันเชียว” เขาขู่ “นัทไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกค่ะ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก” “เห็นไหม ไม่ทันไรเธอก็ปกป้องมัน” ประตูรถถูกกระแทกปิดแรงตามแรงอารมณ์ พิรุณยืนจังก้าเท้าเอว สูดลมทะเลเข้าปอดลึก หวังดับอุณหภูมิเดือดในใจตน ร่างบางก้าวไปยืนเคียงข้างเขา แสงสีส้มแต่งแต้มฟากฟ้ากว้างและเป็นดวงเด่น ณ สุดขอบฟ้าจรดผืนน้ำทะเล จากบนเนินแห่งนี้มองลงไป คู่หนุ่มสาววัยรุ่นกำลังรอดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่บนผืนทรายเช่นกัน “สวยจัง” นายทหารหนุ่มตวัดค้อนผู้ยังมีแก่ใจชื่นชมความงามของธรรมชาติราวกับเธอไม่รับรู้ถึงความขุ่นเคืองของเขาเลย หากความโกรธในใจตนก็ค่อยบรรเทาเบาบางลง เมื่อได้ซึมซับดวงหน้าเปื้อนยิ้มไว้เต็มสองตา...หนึ่งใจ... การได้ทำอะไรให้เธอมีความสุข ได้เห็นรอยยิ้มของเจ้าหล่อน กลายเป็นความภาคภูมิใจของเขาเสียแล้ว หวนนึกถึงร่างเด็กหญิงผอมโซซึ่งสลบไสลด้วยพิษไข้ เขาเป็นผู้ช่วยเหลือเธอให้พ้นจากทุกขโรค แล้วยังปกป้องเธอจากการเอาเปรียบของแม่บ้านชราผู้นั้นอีก เพราะฉะนั้นชายหนุ่มจึงกระหยิ่มใจไปว่าตนมีสิทธิ์อันชอบธรรมต่อรุ่งทิพย์ทุกประการ “ทิพย์ ฉันขอห้ามให้เธอนอกใจฉัน ห้ามให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าฉัน เข้าใจไหม” เออหนอ คำขอของเขาช่างเอาแต่ใจเหลือเกิน รุ่งทิพย์ลอบค้อนลมค้อนแล้งกับอกเสื้อเขา พิรุณรวบมือบางทั้งสองข้างมากุมไว้ คาดคั้นต่อไปอีกเมื่อไม่ได้คำตอบดังใจ “ห้ามแก้ตัวใดๆ ทั้งนั้น แค่ตอบมาว่าทำเพื่อฉันได้ไหม ว่าอย่างไรล่ะ” “ค่ะ ทิพย์ไม่เคยคิดทำอะไรแบบที่คุณโต้งกังวลเลย สบายใจเถอะนะคะ” “ชื่นใจจริง” วงแขนแข็งแกร่งดึงร่างแบบบางเข้าแนบอก หญิงสาวได้แต่ใจเต้นไม่เป็นส่ำในอ้อมอกเขา ไม่กล้าสะบัดตัวหนีเหมือนครั้งก่อนอีกแล้ว “ขอฉันได้ชื่นใจเธอสักครั้งเถอะนะ ทิพย์” “คุณโต้ง...” เสียงหวานตื่นตระหนก “ฉันยอมขอเธอขนาดนี้แล้ว เธอจะไม่เห็นใจฉันบ้างเชียวหรือ” ดวงหน้าสวยหวานแดงก่ำ ซุกซบฝังแน่นลงกับอกเสื้อเขาไปอีก ชายหนุ่มกลั้นหัวเราะขัน จมูกโด่งก้มลงสูดหาความหอมตั้งแต่ขมับ...ระเรื่อยลงไปถึงแก้มนวล “คุณโต้ง พอ...พอแล้วค่ะ” พิรุณตัดใจผละออกโดยดี กลิ่นกรุ่นเนื้อสาวและอาการตัวสั่นอย่างไร้เดียงสาของเธอทำให้เขายากจะข่มความต้องการทางกาย “เมื่อไรเธอจะเรียนจบเสียทีนะ ฉันไม่อยากรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังรังแกเด็กเลย” เขาบอกด้วยน้ำเสียงแปร่งปร่า รุ่งทิพย์ยิ้มหวานเอียงอาย น้ำคำของเขาพาให้ท้องทะเลกลายเป็นสีชมพู และมันคงหวานไม่ต่างจากธารน้ำผึ้งในดวงตาเขานั่นเลย จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 15:19:15

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงเปิดประตูรั้วดังแผ่วเบาเหมือนผู้กลับผิดเวลาไม่ต้องการให้ใครรับรู้การมาของตน ดารินทร์มองเข็มนาฬิกาซึ่งชี้ยังเลขสิบ ความห่วงกังวลค่อยบรรเทาพร้อมๆ กับความขุ่นเคืองแล่นรี่ขึ้นมา รุ่งทิพย์หน้าถอดสีเล็กน้อยเมื่อเห็นคุณน้านั่งหลังตรงแน่วด้วยความไม่พอใจ “น้าดาว ทิพย์ขอโทษค่ะที่กลับดึก” “น้าไม่โกรธหรอกนะถ้าเราต้องทำรายงานจริงๆ แต่น้าบอกจะไปรับ ทำไมทิพย์ต้องปฏิเสธ” “ทิพย์เกรงใจ” “ไปทำที่บ้านเพื่อนคนไหนก็ไม่บอก จู่ๆ ตัดสายทิ้งไปอย่างนั้น ติดต่ออีกก็ติดต่อไม่ได้ คิดดูเถอะว่าคนรอจะเป็นทุกข์แค่ไหน” หญิงสาวก้มหน้าซ่อนพิรุธ พาลโกรธเคืองผู้ที่บอกบทให้ตนโกหก แล้วยังถือวิสาสะแย่งโทรศัพท์ไปจากเธอ ก่อนกดตัดสายทิ้ง หากก็ไม่กล้าแสดงออกต่อหน้าเขาว่าตนรู้สึกอย่างไร “ทิพย์ขอโทษค่ะ ต่อไปทิพย์จะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว” เธอให้สัญญาต่อคุณน้าและต่อตัวเอง “อย่าให้มีแบบนี้อีกแล้วกัน น้ายอมเรื่องเรียนให้แล้ว จะทำให้น้าผิดหวังอีกไม่ได้เชียว” รุ่งทิพย์พยักหน้ารับแข็งขัน เธอเริ่มมองเห็นริ้วรอยแห่งวัยบนใบหน้าสะสวยยามปราศจากเครื่องสำอางบดบัง มีรอยอ่อนล้าจากการงานปรากฏชัดอยู่บนนั้น แล้วก็ให้ตระหนักว่าผู้มีพระคุณของตนนั้นผ่านร้อน ผ่านหนาว ผ่านพายุโหมกระหน่ำมาเนิ่นนานเพียงใด ไม่สมควรที่เธอจะต้องพบเจอความผิดหวังใดๆ อีกแล้ว โดยเฉพาะจากเด็กซึ่งเธอชุบเลี้ยงดูแลมา “น้าดาวทานข้าวหรือยังคะ” “น้ากำลังไดเอต เราล่ะ กินอะไรมาหรือยัง” “ค่ะ” “ไหนเล่าเรื่องที่มหาวิทยาลัยให้น้าฟังบ้างซิ ทุกคนดีกับเราหรือเปล่า” “ทุกคนดีกับทิพย์มากค่ะ” ว่าแล้วก็นึกได้ “จริงสิคะ วันนี้ทิพย์เจอเพื่อนสมัยเด็กด้วย หลานชายน้าส้มไงคะ” ดารินทร์นิ่งงันอย่างคาดไม่ถึง เธอลืมเรื่องอดีตเพื่อนรักไปเสียสนิท ทราบเพียงว่าส้มหนีออกจากร้านอาหารของเสี่ยสมานได้ในที่สุดเมื่อสี่ปีที่แล้ว แล้วก็ไม่ได้รับข่าวคราวอีกเลย เออหนอ แต่นี่โชคชะตากำลังจะเล่นตลกอะไรกับเธอ “นัทบอกว่าน้าส้มสบายดีค่ะ ตอนนี้แต่งงานมีลูกกับชาวออสเตรเลียไปแล้ว” “เหรอ ก็ดีนี่” “ค่ะ ทิพย์ก็ดีใจ” “แล้วหลานยัยส้มคนนี้เขาพูดอะไรอีกหรือเปล่า” น้าสาวถามพลางพยายามเกลื่อนพิรุธ “เขาบอกว่ายายศรีเสียแล้วค่ะ น้าดาวคะ ทิพย์อยากกลับไปกราบยายศรีสักครั้ง ได้ไหมคะ” “แล้วเราจะไปอย่างไร ป่านนี้ถนนหนทางคงเปลี่ยนไปมาก จะไปถูกหรือ น้าอยากพาไปอยู่หรอก แต่งานน้าก็มาก ทิพย์ก็เห็นอยู่” “ถ้าทิพย์จะขอไปกับนัทล่ะคะ” “ฮื้อ ชักจะเอาใหญ่แล้วนะเรา หญิงชายไปไหนมาไหนกันสองต่อสองน่ะมันควรแล้วเรอะ น้าห้ามเด็ดขาด ขึ้นไปอาบน้ำนอนได้แล้วเรา น้าจะได้พักผ่อนบ้าง” สายตาหวาดระแวงมองตามท่าทางผิดหวังของเจ้าร่างอรชรซึ่งหายขึ้นข้างบนไป เธอยอมให้รุ่งทิพย์กลับไปที่นั่นไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นความจริงที่ตนปกปิดมาตลอดคงถูกเปิดเผย แค่คิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา ดารินทร์ก็หายใจไม่ทั่วท้องเสียเลย จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 15:20:22

ความคิดเห็นที่ 3 บนม้าหินอ่อนตัวเดิมใต้ร่มเงาแมกไม้ใหญ่ปรากฏร่างนักศึกษาสาวนั่งอยู่เพียงลำพังต่างจากนักศึกษาคนอื่นซึ่งจับกลุ่มใกล้ๆ บนไหล่ของเจ้าหล่อนสะพายกระเป๋าราวกับเตรียมพร้อมจะลุกจากไปทุกเมื่อ ตรงกันข้ามกับสายตาซึ่งมองเหม่อจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์ บทสนทนาซึ่งผ่านพ้นไปเมื่อครู่จบลงไม่ดีนัก เสียงทุ้มที่เพียรพร่ำถ้อยคำออดอ้อนอ่อนหวานแข็งขึ้นด้วยความไม่พอใจหลังเธอปฏิเสธน้ำใจไม่ให้เขามารับในวันนี้ และยังปฏิเสธมื้อเย็นที่เขาสัญญาว่าจะเลี้ยงล่วงหน้าเนื่องในวันเกิดเธอ สาเหตุก็เพราะดารินทร์บอกว่าจะมารับนั่นเอง เสียงฝีเท้าก้าวดังเป็นจังหวะใกล้เข้ามาเรียกสติรุ่งทิพย์คืนมาอีกครั้ง ก่อนร่างสูงเพรียวในเครื่องแบบนักศึกษาชายหลุดลุ่ยจะหยุดยืนหอบแฮ่กตรงหน้าเธอ “นึกว่า...ทิพย์...กลับไปแล้วเสียอีก” เขาเอ่ยปนหอบ “ยังจ้ะ วันนี้น้าดาวเธอจะมารับ” ใบหน้าคมเข้มชื้นเหงื่อฉายแววสนใจใคร่รู้ทันที เออนะ เขาอยากเห็นผู้หญิงใจร้ายใจดำที่ทิ้งลูก ทิ้งเพื่อนได้ลงคอเหลือเกิน “เหรอ นัทอยากเจออยู่พอดี” หญิงสาวเห็นดีด้วย บางทีศรัณย์อาจสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจแก่คุณน้าของเธอมากพอที่ท่านจะยอมอนุญาตให้เธอกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดอีกครั้งหนึ่ง “อ้อ ว่าแต่ผู้ชายคนเมื่อวานเขาเป็นอะไรกับทิพย์หรือ” ชายหนุ่มถามถึงสิ่งที่ติดค้างในใจมาทั้งคืน เขาไม่ได้โทรศัพท์หาเธออย่างคำอวดอ้างหรอก เพียงแต่นึกไม่ชอบใจยามบุรุษผู้นั้นแสดงตัวราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเพื่อนเขา ก็รุ่งทิพย์เป็นคนนี่นะ มีหัวจิตหัวใจ มีเกียรติศักดิ์ศรีให้รักษา “เอ่อ เขาเป็นคนรู้จักของน้าดาวน่ะจ้ะ” “แล้ววันนี้เขาไม่มารับทิพย์เหรอ เขามารับทิพย์บ่อยไหม” “ทิพย์ต้องไปซื้อของกับน้าดาวต่อน่ะ แต่ส่วนใหญ่แล้วทิพย์ก็กลับเอง” “ดีสิ ถ้าอย่างนั้นวันหลังให้นัทไปส่งไหม เราจะได้มีเวลาคุยกันด้วย นัทมีเรื่องเพื่อนๆ อยากเล่าเยอะแยะเลย เพียงแต่ว่าต้องนั่งรถเมล์กลับนะ” “ทิพย์ก็นั่งรถเมล์เป็นประจำอยู่แล้วจ้ะ” เพื่อนสาวยิ้มขัน ก่อนเผื่อแผ่รอยยิ้มไปยังสุภาพสตรีอีกคนที่กำลังเดินตรงมา รุ่งทิพย์ลุกยืนพลางกระชับกระเป๋าสะพายกับไหล่ ศรัณย์หันมองตามก็ได้พบกับร่างระหงสมส่วนในชุดเสื้อแขนกุดสีดำและกางเกงยีนส์รัดรูปทะมัดทะแมง ใบหน้ารูปไข่สวยจัดซึ่งแต่งเติมเครื่องสำอางแต่พอดีปรากฏสู่สายตา หลังเจ้าหล่อนยกแว่นกันแดดขึ้นทัดผมอย่างโก้เก๋ ชายหนุ่มที่เพิ่งจะโตเต็มหนุ่มมาไม่กี่ปีครางในอกกับความงามและเสน่ห์อันล้นเหลือของดารินทร์ เขาเกือบลืมความขุ่นข้องหมองใจที่ตนมีต่อสตรีผู้นี้ไปสิ้น หากไม่แว่วเสียงหวานใสเอ่ยแนะนำ ศรัณย์จึงได้ถอนตัวจากภวังค์ “สวัสดีจ้ะ” น้ำเสียงซึ่งดัดให้หวานเจี๊ยบเป็นพิเศษตอบรับพร้อมกับรับไหว้ ดารินทร์ข่มใจทำดีด้วยเพราะค่อนข้างมั่นใจว่านักศึกษาหนุ่มผู้นี้ยังไม่ได้หลุดปากแพร่งพรายความลับของเธอแก่บุตรสาวตน หรือไม่...เขาอาจจะไม่รู้อะไรเลยก็ได้ โธ่เอ๋ย ดูจากสายตาคมเข้มที่เผลอมองเธออย่างหลงใหลนั่นไง “ทิพย์เพิ่งพูดถึงเธอให้น้าฟังเมื่อวาน แหม โลกมันกลมจริงๆ เลยนะจ๊ะ แยกย้ายกันไปตั้งหลายปียังกลับมาเจอกันจนได้” “ครับ” “ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อนยัยทิพย์ เธอจะไปไหนต่อหรือเปล่าจ๊ะ ติดรถไปก็ได้นะ” “ไม่เป็นไรครับ หอผมอยู่แถวนี้เอง” “ถ้าอย่างนั้นน้ากับยัยทิพย์ขอตัวก่อนล่ะ หวังว่าจะได้เจอเธออีกแล้วพูดคุยกันมากขึ้นกว่านี้นะจ๊ะ” ศรัณย์มองตามสองร่างบางซึ่งห่างออกไป ก่อนสูดหายใจเข้าลึกได้เต็มปอดครั้งแรกนับจากสตรีผู้นั้นก้าวเข้ามา เพราะกลิ่นน้ำหอมจากเจ้าหล่อนหรืออะไรก็สุดรู้ พาให้บรรยากาศรอบตัวช่างอึดอัดเสียจริง ต่างกับบุตรสาวของเธอลิบลับ เขาอดนึกเปรียบเทียบมิได้ ใครได้อยู่ใกล้รุ่งทิพย์ย่อมรู้สึกรื่นรมย์ไม่ต่างจากเขา น้ำเสียง...ตลอดจนแววตาของเธอเสมือนธารน้ำใสไหลรินสู่จิตใจของผู้ฟัง ผู้พบเห็น พลอยให้ชื่นฉ่ำ อิ่มเอิบหัวใจ เขายังจำวันแรกตอนเธอเอ่ยแนะนำตัวหน้าชั้นเรียนได้ดี เด็กหญิงที่ทุกคนในบ้านเขาเฝ้าลุ้นและเป็นกำลังใจให้เธอเอื้อนเอ่ยอะไรบ้าง ยามริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มขยับเปล่งเสียงออกไป เขาก็พลอยยิ้มตามด้วยความยินดี จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 15:21:20

ความคิดเห็นที่ 4 คุณmakokchor - ได้เชียร์กันยาวๆเลยค่ะ ต่อจากนี้นัทจะค่อยๆมีบทบาทขึ้นเรื่อยๆ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณ=FriEnDiY= - แหะๆ แล้วแพรวจะพยายามทำให้ไม่ผิดหวังนะคะ ดีใจที่ทราบว่ามีคนอ่านเพิ่มค่ะ :) พี่ไก่ - ขำกับคำว่า "เฒ่าหัวงู" อดนึกภาพตามไม่ได้ค่ะ อิอิ ตอนนี้พี่ไก่คงเกลียดพิรุณมากขึ้นอีกเหมือนกัน แล้วก็ขอบคุณสำหรับดอกไม้ด้วยค่ะ พี่พิชช์ - ใช่เลยค่ะ พิรุณเป็นคนแบบนั้นเลย เห็นทิพย์หัวอ่อนก็ขู่ๆเอาไว้ให้กลัว และสร้างภาพว่าตัวเองนั้นดีที่สุดคนเดียว ขอบคุณสำหรับกิฟนะคะพี่พิชช์ แพรวรออ่านบล็อกเสมอๆนะคะ คุณscottie - อิอิ แพรวไม่ชอบทำให้ผิดหวังซะด้วยสิคะ พี่มาลัย - 555 นัทมาไม่ทันไรมีแม่ยกซะแล้วหรือนี่ แล้วใครจะยกพิรุณล่ะคะ หรือบางคนคงอยากยกเขาไปทิ้งไกลๆ แหะๆ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 54 15:41:32 จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 15:37:27

ความคิดเห็นที่ 5 กำลังจะเชียร์นัท พอเจอตรงที่นัทแอบมองดาว ตาเยิ้มนี่แอบเคืองนะคะ มาให้อภัยได้หน่อย ตอนสุดท้าย แต่ชักรู้สึกว่าผู้ชายเรื่องนี้กิเลส เยอะจัง หลงรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส จะมีดีๆ แบบไม่ยึดติดกับรูปกายภายนอก บ้างเลยสักนิดบ้างไหมอ่ะคะ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 20:39:12

ความคิดเห็นที่ 6 แม่ยกมาเชียร์นัทต่อ ชวนสาวขึ้นรถเมล์ ติดดิน ป้าชอบบบบ ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 22:37:06

ความคิดเห็นที่ 7 มาเชียร์นัทค่ะ ไมเอาพิรุณนะค่ะไม่ชอบเลยย จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 03:38:08

ความคิดเห็นที่ 8 แม่ยกนัทอีกคนค่ะ ส่วนพิรุณตัดออกจากกองมรดกเรียบร้อยเลยตอนนี้ แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 11:38:15 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 09:39:30

ความคิดเห็นที่ 9 น้องแพรวคะ ถ้าไม่ยกนัทให้รุ่งทิพย์ จะยกให้พี่แทนก็ได้นะจ้ะ 55++ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 13:38:27

ความคิดเห็นที่ 10 ยิ่งไม่ไหวเอาจริงๆจ้า  พิรุณเนี่ย.. ปล.พี่พิชช์มาช้าเพราะไปต้องค่อยๆตามเก็บซากตัวเองจากเบอร์นาบิวนี่ล่ะ5555 ส่วนบล็อกนี่ เดี๋ยวหลังสงกรานต์พี่ตั้งใจว่าจะเข้าไปหักร้างถางพงแล้วล่ะจ้า จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 21:37:40