ความคิดเห็นที่ 1 14 ความลับของแม่มด ฉันกลับมาโลกปัจจุบันคราวนี้ ปรากฎว่าคุณพลพายัยแม่มดกลับไปแล้ว เย้...! พอยัยแม่มดกลับไป ตาทัพพีก็กลับมาเป็นปกติ... ฉันก็เลยซวย เย้ไม่ออก เพราะถูกตาทัพพีซักแทบตายว่าหายไปไหนมาสามวันเต็มๆ เฮ่อ... ไม่น่าเลยฉัน ดันเผลอใจอยู่ในโลกอดีตนานไปหน่อย... ต้องบอกเขาไปตามความจริง “หุหุ... ป้าไปวัดมาน่ะจ้า” “วัดอะไร?” “อ่า... วัด...” วัดอะไรล่ะค้า ...ก็วัดความสูงของหนุ่มน้อยปั้นเมฆอ่ะดี๊ (ฉันไม่ได้โกหกเลยเห็นมั๊ยคะ) “ตาทัพพีอย่าซักป้าเหมือนป้าทำผิดมาสิ วุ้ย บาปกรรมนะยะ ป้าไปล่ะ ง่วง...” ฉันแกล้งหาววอดๆ “ ฮ่าววววว...ป้าทำสมาธิมาท้างคืน” ฉันไม่ได้โกหกเหมือนกัน... ฉันทำสมาธิตั้งสติอยู่ทั้งคืนจริงๆ ก็มันสับสนหัวใจนี่นา ตั้งแต่เป็นสาวมา ไม่เคยมีหนุ่มมาจีบ เพิ่งจะมีก็คราวนี้ ดันเป็นหนุ่มวัยละอ่อนที่ฉันเห็นเขามาตั้งแต่ตอนตัวเท่าลูกหมา... เฮ่อ...ไม่รู้จะปรึกษาใครดี กามเทพกับพระแม่โพสพก็ไม่เห็นปรากฎตัวสักที “คุณย่าขา... แองจี้ควรทำยังไงดีคะ...” เมื่อไม่มีใครให้ปรึกษา ฉันเลยต้องมานั่งระบายความในใจให้คุณย่า...แม่ลุงสิบที่บ้านของแก “ เวลาที่นึกถึงเขา ...เวลาที่สบตา ...เวลาเขาเข้ามาใกล้ อกใจแองจี้ก็สั่นไหวกระเพื่อมๆ ไม่ยอมหยุด“ “อะไรนะ? ขี้กระเพื่อมเร๊อะ? นี่เอ็งแอบไปขี้ลงคลองรึ บอกหลายครั้งแล้วว่าให้ขี้ในนา จะได้ใช้เป็นปุ๋ย” “ม่ายช่ายยยย ไม่ใช่... อกใจค่า อกใจกระเพื่อมสั่นไหว” “อ่อ... อกสั่นหรอกเร๊อะ เล็กขนาดนั้น ” หญิงชราเหล่มองมาที่อกใจของฉัน “...สั่นได้ด้วยเหรอ?” กรี๊ด คุณย่าใจร้าย “คุณย่าว่า... ถ้าแองจี้รักเด็กนี่ผิดมากมั๊ยคะ?” “ผิดเซ่ ทำอีท่าไหน ถึงไปขี้เลอะเด็ก?” เฮ่อ... คุณย่าหูหนวกก็ดีไปอย่าง ฉันจะเล่าอะไรยังไงก็ได้ ความลับไม่แตก เหอๆ “แองจี้สับสนหัวใจไปหมดแล้ว ตอนแรกที่รับงานนี้มา ไม่เคยนึกว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ เฮ่อ... ภาระกิจยังไม่ทันทำได้สำเร็จ หนูก็เสร็จ... เอ้ย... ยัง ยังไม่เสร็จค่ะ หุหุ... แองจี้หมายถึงหนูสังเวยหัวใจให้เค้าไปแล้ว หนูควรทำยังไงดี ทำยังไงดี๊” ฉันไม่รู้ว่าคุณย่าได้ยินหรือเปล่า ฟังรู้เรื่องแค่ไหน แกใช้สายตาเอ็นดูมองฉันเงียบๆ นั่งเท้าคางฟังฉันบ่นไปเรื่อยๆ “เขาอายุแค่สิโหะเอง ยังหัวเกรียน เรียนหนังสืออยู่แค่มศ. สาม แองจี้ อายุ 22 แก่กว่าเค้าตั้ง 6 ปี คุณย่าว่าน่าเกลียดไม๊คะ ใครๆ จะมองว่าแองจี้หลอกกินเด็กรึเปล่า?” “กรุบๆ” “อ่า... คุณย่าว่าอะไรนะค้า?” “อ้าว ก็ตะกี๊เอ็งว่า กินเด็ก ไม่ใช่เหรอ? ก็เลยช่วยเอ็งพากย์เสียงกินเด็กไงล่ะ อิอิ...” “อ๊า... คุณย่าได้ยินได้ไง๊” “เอ็งพูดอย่างอื่นน่ะ ข้าฟังไม่ชัดหรอก แต่ ‘กินเด็ก’ ข้าได้ยินชัดแจ๋ว อิอิ เพราะข้าก็ช๊อบบบบบ กระดูกอ่อน กรุบๆ เคี้ยวมันดี อิอิ” เอ๋า... คุณย่านี่น้า ร้ายจริงๆ “ผัวข้าก็เด็กกว่าเหมือนกัน” “จริงดี๊” พ่อลุงสิบเด็กกว่าแม่ลุงสิบเหรอเนี่ย? “ไม่เห็นต้องไปกลัวเล้ย เดี๋ยวเด็กมันก็โต” โอ้... จริงด้วย เดี๋ยวเด็กมันก็โต!!! ฉันลืมไปได้ยังไงเนี่ย เรื่องง่ายๆ แค่นี้ ทำไมคิดไม่ออกนะแองเจล่า ๕๕๕ เวลาของสองมิติต่างกัน ฉันต้องใช้ตรงนี้ให้เป็นประโยชน์ ง่ายนิดเดียว ก็แค่รออยู่ในโลกปัจจุบันให้นานหน่อย อย่าข้ามไปข้ามมาบ่อยๆ ปล่อยให้เวลาทางโน้นเดินผ่านไปๆ ปั้นเมฆของฉันก็จะโตขึ้นๆ จนได้ที่ เส้นเหนียวนุ่มกำลังดี ไม่เคี้ยวกรุบๆ (นั่นมันมาม่าแล้วแองจี้) ภาพที่ฉันเห็นในสมองตอนนี้... ภาพปั้นเมฆกลายเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่วัยฉะกัน เอ้ย... วัยฉกรรจ์ สัก...25-26 ปี ...อืม... แก่กว่าฉันสัก 4-5 ปี กำลังงาม หุหุ เสียงห้าวเปลี่ยนเป็นเสียงทุ้มนุ่ม (แต่ต้องยังคงน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนตอนเป็นเด็กน้อยด้วยนะคะ) เรียกฉันอย่างอ่อนหวาน... “นางฟ้าที่รักของผม” อร๊ายยยยยยย... หัวใจละลาย ...กรี๊ดๆๆๆ แค่คิดก็เขินจะแย่แล้ว มันต้องให้ได้แบบนี้ซี่ ถึงจะสุขสม เอ้ย... เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกเซนเตอร์ “ขอบคุณนะคะ คุณย่าขา ที่อุตส่าห์ชี้แนะ” ฉันก้มกราบคุณย่างามๆ สามทีแล้วลาจากมา ...ตัดสินใจแล้วว่า จะรออยู่ทางนี้ ไม่กลับโลกอดีตสักอาทิตย์สองอาทิตย์ เพื่อพบกับปั้นเมฆโฉมใหม่ใหญ่กว่าเดิม หุหุ... ฉันหมายถึง...เป็นผู้ใหญ่กว่าเดิมค่า และแล้ว... ฉันก็ได้เห็นเขาสมใจ ปั้นเมฆที่เติบโตเป็นหนุ่มเต็มวัย รูปร่างของเขาสูงใหญ่อย่างที่ฉันคาดเดาไว้จริงๆ ด้วย แต่ไม่ได้สูงผอมเก้งก้างเหมือนตอนแตกเนื้อหนุ่มแล้ว กล้ามเนื้อแข็งแรงของชายหนุ่มเจริญเติบโตขึ้นมาจนดูสมส่วน อกผาย ไหล่กว้าง ใบหน้าคล้ำแดดคมคายขึ้นกว่าเดิม นัยน์ตาคมแพรวระยับรับกับคิ้วเข้มและผมหยักศกสีดำสนิทที่ตัดสั้นแต่ไม่ใช่เกรียนจนติดหัวอย่างครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอ อา... ในที่สุดเราก็ได้พบกัน เนื้อคู่ของฉันก็คือนายนั่นเอง... ปั้นเมฆ ซะเมื่อไหร่ล่ะ! ที่ไหล่กว้างของเขามี ‘ของแถม’ เกาะมาด้วยตัวหนึ่ง!! หญิงสาวหน้าตา... เอ่อ... ไม่เห็นได้เรื่องกำลังกอดแขนเขาแน่นไม่ยอมปล่อย วางท่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเต็มที่ “ใครเหรอคะ พี่เมฆขา? ทำไมมองพี่เมฆอย่างงั้น เหมือนเด็กบ้าหิวโหยเห็นขนม” “เอ่อ... จ๋า ไหว้พี่นางฟ้าเค้าสิ” เดี๋ยวก่อนนะ ชื่อจ๋าเหรอ? โอว... เธอคือยัยจ๋า เด็กผมบ๊อบใส่ชุดนักเรียนคอซองที่ชอบเหล่มองปั้นเมฆของฉันทุกครั้งเวลาที่เขาไปดูทีวีบ้านไอ้จ้อยตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แต่ฉันไม่เคยสนใจยัยนี่เลย เพราะหัวหูดูเชยระเบิดระเบ้อ ปั้นเมฆก็ไม่เคยรู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีเด็กหญิงแอบมอง แล้วทำไมเขาถึงปล่อยให้ยัยนี่คนที่ไม่เคยอยู่ในสายตามาเกาะหนึบเป็นตุ๊กแกติดข้างฝาแบบนี้? “พี่นางฟ้า เมฆขอแนะนำให้รู้จัก นี่... จ๋า เมียผม” “อะไรนะ! มะมะมะมียะ...เมีย?!!!” ฟังแล้วจะเป็นลม! “ มะ...ไม่จริง ไม่จริงใช่มั๊ย? เมฆแต่งงานแล้วเหรอ?” “เพิ่งแต่งได้ห้าเดือนเองครับ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีความสุข โอบยัยผมบ๊อบเข้ามาแนบตัวอย่างแสนรักแบบคนที่กำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน “...เมฆขอโทษด้วยที่ไม่ได้เชิญพี่มางานแต่งงาน เพราะไม่รู้จะส่งการ์ดไปให้พี่ที่ไหน ได้แต่จุดธูปอธิษฐานบอก ...แต่พี่ก็ไม่มา” “ไม่มางานแต่งงานแสนหวานของพวกเราก็ดีแล้วล่ะค่ะ จะได้ไม่ต้องปวดใจ!” หญิงสาวด้วยกันดูออก ว่าฉันรู้สึกยังไงตอนนี้ หัวใจเหมือนถูกแทงร้อยมีด ฟันพันดาบ จามหมื่นขวาน และเสียบล้านหอก ยิ่งกว่าชอกช้ำ ระกำเรียกแม่ “เมียจ๋าพูดกับพี่เขาดีๆ หน่อยซี่ ... นี่พี่นางฟ้าเค้าเป็นครูสอนพิเศษผมตอนเด็กๆ นะ ...พ่ออยากให้ผมเรียนเก่งๆ เลยแอบจ้างครูพิเศษมาสอนการบ้านเมฆในยุ้งข้าว” เวรกรรม ทำไมกลายเป็นแบบนี้?!?! เห็นฉันเป็น ‘แองจี้ สถาบันกวดวิชา’ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก๊าน บัดนั้น ฉันก็กลับกลายร่างเป็นเจ้าชมพูโดยไม่รู้ตัว โอ๊ะ... ฉันเสียใจจนเผลอตัวดันพูดเต็มประโยคออกไปหรือเนี่ย “ต๊าย พี่เมฆขา พี่เมฆมีควายเป็นครูเหรอค้า กิ๊วๆ” ปั้นเมฆทำหน้าเหมือนอับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน จึงตัดบทว่า “...เราไปกันเถอะ” ว่าแล้วก็จูงมือเมียของเขาเดินจากฉันไปจนสุดสายตา ไม่น้า.................. ฉันไม่ย้อม เอาปั้นเมฆของฉันคืนมาด้วย แง้... ฉันร้องไห้งอแงลงไปดิ้นพราดๆ แบบไม่เกรงใจใครทั้งนั้น กรี๊ดดดด... กรี๊ดๆๆๆ “กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องของฉันดังขึ้นในความมืดของยุ้งข้าว... สัมผัสของเตียงนุ่มกับแอร์เย็นฉ่ำเตือนว่าฉันไม่ได้ตื่นขึ้นมาในยุ้งข้าวหลังเก่าโน้น แต่เป็นยุ้งข้าวที่ดัดแปลงมาเป็นบ้านหลังปัจจุบันของฉัน ฝันเหรอเนี่ย น่ากลัวจริงๆ ฉันปาดเหงื่อที่เกาะอยู่เต็มหน้าผาก แล้วลูบหน้าอกปลอบประโลมหัวใจที่เต้นแรง พร้อมถอนหายใจ... เฮ่อ... ฝันร้ายชัดๆ! “คุณย่าขา ถ้าเกิดแองจี้ไม่ไปหาเขา รอให้เขาโตโดยที่ไม่ได้พบหน้ากันนานๆ เขาอาจจะเปลี่ยนใจไม่รักพี่นางฟ้าอีกแล้วรึเปล่าคะ? คุณย่าว่า... รักแท้แพ้ใกล้ชิดจริงมั๊ยคะ?” “ไม่แพ้! ข้าว่าไม่แพ้แน่นอน“ “จริงๆ นะคะ” ในเมื่อผู้มีประสบการณ์ให้ความมั่นใจกับฉันขนาดนี้ ฉันก็คงไม่มีอะไรต้องห่วง ยึดตามแผนเดิมก็แล้วกัน “...งั้นหนูจะรออีกสักสองสามวันค่อยไป” เมื่อสบายใจแล้ว ฉันก็กราบลาคุณย่าจากมา เลยไม่ได้ยินที่แกบ่นพึมพำคนเดียว... “ไม่แพ้ใกล้ชิดอยู่แล้ว ข้าอ่านข่าวทุระกิดทู๊กวัน เค้าว่าคอเกดเป็นเจ้าตลาด หึหึ... แต่ยังไงข้าก็ว่าดากี้อร่อยกว่าว่ะ ดอกบัวคู่ก็รสชาติไม่เลว” ภาพที่ฉันเห็นในฝันเมื่อคืนไม่มีจริงหรอกค่ะ... ปั้นเมฆไม่มีวันจะรักใครอื่นได้อีกนอกจากฉัน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เขาก็เฝ้ารอพี่นางฟ้าคนเดียวอย่างมั่นคง ต่อให้ใครมาใกล้ชิดยังไงเขาก็ไม่สน จะคอเกด ดากี้หรือดอกบัวคู่ก็ไม่อาจสู้รักแท้ของเขาได้ แต่ทว่า... ฉันกลับมายังโลกอดีตอีกที กลับไม่ได้เจอชายหนุ่มร่างสูงอย่างที่ควร เขาหายไปไหนปล่อยให้ ที่นากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาว่างเปล่า เหลือแต่ยุ้งข้าวหลังเก่ายืนสงบเงียบอยู่ที่เดิม ทุกคนหายไปไหนกันหมด? ...ความหวาดระแวงอันหนาวเหน็บเข้ามาเกาะกุมหัวใจทันใด เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ? “โอ... ในที่สุด... เธอก็กลับมา...” เสียงต่ำแหบพร่าเรียกให้ฉันหันกลับไปเพื่อพบกับชายชราแปลกหน้าคนหนึ่ง ดูจากท่าทางการเคลื่อนไหวที่แทบจะเคลื่อนไม่ไหวอยู่แล้ว กับผมหงอกขาวโพลนไปทั้งหัว ฉันไม่สามารถเดาอายุของเขาได้เลย “เอ่อ... คุณเป็นใครคะ? แล้วปั้นเมฆของฉันไปไหน?” “พี่นางฟ้า ” เอ๊ะ ทำไมเขาถึงเรียกฉันว่าพี่นางฟ้าเหมือนกับ... ปั้นเมฆ มือเหี่ยวย่นสั่นหงึกๆๆ ยื่นมาพยายามแตะตัวฉัน  “...พี่นางฟ้าจำเมฆไม่ได้เหรอ นี่เมฆไง” หา? ฉันขยี้ตาแล้วมองหน้าเหี่ยวย่นจนหาพื้นเรียบไม่ได้ของตาเฒ่าตรงๆ ใหม่อีกที อะไรกันนี่! ใบหน้านี้... อา... คลับคล้ายว่าจะเป็น... ไม่นะ... ไม่ไม่ไม่ ฉันไม่เชื่อ! ไม่เชื่อเด็ดขาด แต่จะไม่ให้เชื่อได้ยังไง ดวงตาฝ้าฟางท่ามกลางรอยตีนกาห้าร้อยฝูงคู่นั้น ถึงแม้ว่ามันแทบไม่หลงเหลือแววคมพราวระยับอย่างที่ฉันเคยเห็น แต่ก็เป็นดวงตาที่มองฉันด้วยความรักตลอดมา เหมือนแววตาของเด็กชายปั้นเมฆไม่ผิดเลย! เย้ย... อะไรกันนี่ ฉันไม่ได้ทะลุมิติมาแค่สามวันเองนะ ทำไมกลายเป็นอย่างงี้?! “เมฆเฝ้ารอพี่นางฟ้ามาเกือบร้อยปี หงึกๆ ชาตินี้ไม่เคยเหลียวแลหญิงใด หงักๆๆ เพราะเมฆรักแต่พี่นางฟ้าคนเดียวมาตลอด” ฉันได้ยินแล้วอ้าปากค้าง ยิ่งเมื่อตาเฒ่าปั้นเมฆโขยกเขยกคุกเข่า หงึกๆ หงักๆๆๆ ลงตรงหน้าฉัน... “พี่นางฟ้า... หงึกๆ...แต่งงานกับเมฆเถอะนะ นะ นะ” มือเหี่ยวสั่นสะท้านหงักๆๆ เขย่ามือฉันเพื่อขอคำตอบ จะว่าเป็นรักแท้น่าประทับใจก็ใช่อยู่หรอกนะ แต่... เอ่อ... คือว่า... “เมฆไม่เคยมีหญิงอื่นใด เก็บความบริสุทธิ์ไว้รอจนถึงวันนี้ หงักๆ เราจะอยู่ด้วยกันฉันผัวเมียนะพี่นางฟ้า หงึกๆ... ถึงไวอาก้าที่เมฆเตรียมไว้จะหมดอายุไปหลายสิบปีแล้ว แต่เมฆจะพยายามทำเต็มที่ ให้พี่นางฟ้ามีความสุขให้ได้เลยนะจ๊ะ หงึกๆ ...สู้ๆ หงักๆ” กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!! ฉันกระเด้งยืนขึ้นทันทีที่รู้สึกตัวตื่นมาโดยไม่ต้องเสียเวลาเปลี่ยนเป็นท่านั่ง! นี่ฉันฝันอีกแล้วใช่ไหม ฝันบ้าอะไรน่ากลัวอย่างงี้นะ เฮ่อ... ลืมคิดไป ถ้าฉันโอ้เอ้อยู่แถวนี้นานเกินไป ให้อีตาปั้นเมฆรอเงกจนแก่หงำเหี่ยวหง่อมซะก่อนล่ะ จะทำไงดี รักแท้ไม่ใกล้ชิด รักแท้ไม่แพ้กาลเวลา แต่รักแท้แพ้ความชรา! ไม่เอาดีกว่า คิดถึงตรงนี้ ฉันแทบจะกระโจนลงกระพ้อมเลย แต่ว่า... พอล้างหน้าล้างตาเปิดไฟสว่างไสวไล่ความตกใจไปแล้วก็เพิ่งจะมาคิดได้ อ่านะ... ฝันก็คือฝันล่ะว้า ฉันก็เคยไม่ทะลุมิติไปสามวันเหมือนกัน อย่างมากเวลาทางโน้นก็เดินไปหลายเดือน แต่ไม่เคยเกินหนึ่งปีนี่นา ถึงเวลาที่แตกต่างกันจะคำนวณไม่ได้เป๊ะๆ แต่ว่าก็พอประมาณๆ ได้ ฉันว่าสามสี่วันไม่ไป เวลาของทางโน้นก็คงล่วงเลยไปปีสองปี... อย่างมากสุดก็ไม่น่าจะเกินสี่ปี หุหุ... ปั้นเมฆก็ประมาณยี่สิบติ๊ดๆ... หุหุ อ่อนกว่าฉันปีสองปี ไม่เลวทีเดียว งั้น...เอาตามแผนเดิมดีกว่า วันมะรืนค่อยลงกระพ้อม สู้ๆ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 20:45:29

ความคิดเห็นที่ 2 เช้าวันต่อมา ฉันก็รีบแจ้นมาคุยกับคุณย่าตามเคย แต่ทว่า ฉันไม่ได้เจอคุณย่า กลับมาเจอคนที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอที่สุด ยัยแม่มดดำ ข้าวขวัญ! ไหนว่าชีกับคุณพลจากไปแล้วไง ไหงมาอยู่ที่นี่ แล้วชีมาทำอะไรที่บ้านลุงสิบคนเดียว? ที่น่าแปลกใจกว่านั้น ฉันไม่ได้เห็นชีมายืนเคาะประตูเรียกเจ้าของบ้าน แต่กลับเห็นชีกำลังเปิดประตูก้าวออกมาจากบ้าน สวมรองเท้าแล้วหันกลับไปล๊อคประตู เสร็จก็หย่อนกุญแจลงกระเป๋าถือของชี ราวกับชีคือเจ้าของบ้านหลังนี้ ...แองจี้งง? “อุ๊ย!!” โอ๊ะ ตายล่ะ ชีเห็นฉันเข้าแล้ว! แต่ไม่ใช่ฉันตกใจคนเดียว ชีก็ตกใจไม่แพ้ฉันเหมือนกัน “คุณข้าวมาทำอะไรที่นี่คะ?” + “คุณแองจี้มาทำอะไรที่นี่?” ฉันกับชีถามขึ้นมาพร้อมๆ กัน แต่กลับไม่มีฝ่ายใดยอมตอบ หลังจากปล่อยให้ความเงียบที่แสนน่าอึดอัดผ่านไปสิบวินาที ฉันก็คิดได้ว่า ผู้น้อยกว่าสมควรตอบก่อนตามมารยาท “เอ่อ... จี้มาคุยกับคุณย่า... แม่ลุงสิบค่ะ” ยัยแม่มดได้ยินคำตอบของฉันแล้วตกใจจนหน้าถอดสี ทำไมหนอ? ยัยแม่มดกลัวอะไร “คุณย่าเหรอ? เอ่อ... แล้วท่านบอกอะไรเธอบ้างรึเปล่า?” เอ... บอกอะไรเหรอ? หรือยัยแม่มดกลัวฉันรู้อะไร โอ... หรือว่า ที่ป๋าจอห์นกับเคียวโกะบอกคุณพลจะเป็นเรื่องจริง ยัยแม่มดกลัวฉันจะรู้ว่า ที่แท้ ชีคือลูกลุงสิบ หลานคุณย่า “ว่าไง ท่านคุยเรื่องอะไรกับเธอมั่ง?” “อ๋อ... ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เราคุยหนุงหนิงกันตามประสา ‘ผู้หญิงรักเด็ก’ เหมือนกันน่ะค่า หุหุ” เอ้า นี่ฉันพูดเรื่องจริงนะเนี่ย ”...ว่าแต่ เอ่อ... บอสก็มาหาคุณย่าเหมือนกันเหรอคะ?” “บ้าสิ เอ้ย... ไม่ใช่หรอก จะเป็นไปได้ไง ฉันเอ่อ... ฉันมาพบ อ่า... เจ้าของโรงเรียนชาวนาน่ะ คือมีอะไรอยากถามหน่อย แต่พอดีเค้าไม่อยู่” ยัยแม่มดคงไม่รู้ว่าฉันเห็นชีเดินออกมาจากประตู แถมมีกุญแจบ้านนี้ด้วย “ฉัน... อ่อ... ขอตัวก่อนนะ พอดีฉันมีธุระต่อต้องรีบไป” ตัดบทสนทนาฉับ... แล้วชีก็สะบัดหน้าจากไปโดยไม่สนใจฉันอีกเลย มีพิรุธเห็นๆ! ในวันเดียวกันนั้นเอง... บังเอิ๊ญ เคียวโกะซังกับป๋าจอห์นเห็นฉันนั่งเล่นอยู่คนเดียวริมคลอง เลยชวนฉันไปเดินโลตุ๊ดโชว์ห่วยยักษ์สาขาใกล้ๆ ฉันไม่ได้ไปเดินเล่นตากแอร์ตามห้างมานานแล้วจึงไปกับพวกเขา แล้วก็ได้เจอกับคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอในฟ๊าสฟู๊ตแมกดอเน่า... คุณพล! ไหนว่าเขากับยัยแม่มดจากไปแล้วไง ไหงตอนเช้าฉันเห็นคนหนึ่งเดินออกจากบ้านลุงสิบ ตอนบ่ายมาเจออีกคนนั่งทำอะไรอยู่ที่นี่คนเดียว จะว่ามากินอาหาร... ก็ไม่น่าใช่ เพราะคุณพลไม่ได้มีรสนิยมชมชอบอาหารขยะแบบนี้ เขาไม่เคยแตะอาหารแปรรูปหรือแช่แข็งยี่ห้อทีเอฟทรูฟู๊ตของเขาเองด้วยซ้ำ... ‘อาหารรสนิยมต่ำ เราทำไว้ขายชาวโลกที่ไม่เห็นการกินเป็นศิลปะ’ กรรมการผู้จัดการของทรูฟู๊ตคนปัจจุบันพิถีพิถันในการกินอย่างมาก อาหารของเขาต้องรสเลิศ เปี่ยมคุณค่าทางโภชนาการ และตกแต่งจานอย่างหรู ที่ผ่านมา ฉันรู้นะว่าเขาเก็บอาการรังเกียจอาหารพื้นๆ ที่แม่ครัวโรงเรียนชาวนาจัดมาให้แค่ไหน แล้วทำไมเขาถึงมานั่งอยู่ตรงนี้? ฉันเกือบจะเดินเข้าไปทักทายแล้ว แต่กลับมีใครคนหนึ่งตัดหน้าเข้าไปหาเขาเสียก่อน “สวัสดีครับท่าน” ชายไทยไม่ทราบชื่อคนหนึ่งยกมือไหว้เขาอย่างนอบน้อมก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามคุณพล ใครหว่า? ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน โชคดีที่มีกระถางต้นไม้ตั้งอยู่ข้างๆ โต๊ะที่ชายสองคนนั่ง ฉันเลยดึ๊บๆ แอบไปนั่งฟังเขาคุยอะไรกันอยู่ที่โต๊ะข้างๆ มีกระถางช่วยบังไม่ให้พวกเขาเห็น ก้มหน้าก้มตาแทะมันฝรั่งเหลือเดนที่คนเก่าทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ “เป็นไงมั่ง?” เสียงคุณพลถามขึ้นก่อน “สบายดีครับ” เสียงชายคนนั้นตอบ “ไม่ได้ถามว่าคุณเป็นไงมั่ง ผมถามเรื่องที่ผมจ้างให้คุณไปสืบมา” เสียงคุณพลบ่นอุบอิบ ‘...ไอ้เวรเอ๊ย’ “อ้าว เหรอครับ แฮะๆ... ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ ผมได้ข้อมูลมาเพียบ” อ๋อ... ที่แท้ คุณพลก็นัดนักสืบมาเจอกันนั่นเอง ว่าแต่ สืบเรื่องอะไรหนอ? “เป็นอย่างที่ท่านสงสัยเป๊ะเลยครับ คุณข้าวขวัญเป็นบุตรีเจ้าของโรงเรียนชาวนาจริงๆ!” โอ้ว... ฉันได้ยินชัดแจ๋วเลย อยากจะกรี๊ดๆๆๆ เป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย? ไฮโซข้าวขวัญเป็นลูกสาวชาวนา! ลูกสาวลุงสิบที่ตาทัพพีเคยเล่าว่าพ่อส่งเรียนเมกา กลับมาทำงานในเมือง โดนชาวบ้านเม้าว่าขายตัว ก็คือชีนั่นเอง! ไม่น่าเชื่อ!! แสดงว่าตาทัพพีต้องรู้จักกับชีมาก่อนแน่นอน และก็รู้ความลับนี้ด้วย ถึงได้มีท่าทีแปลกๆ แบบนั้น มิน่าเล่า เมื่อเช้าฉันถึงเห็นชีเดินหราหน้าตาเฉยออกมาจากบ้านน้อยหลังนั้น ส่วนเรื่องขายตัวก็ไม่แน่ อาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ ฉันนึกถึงข่าวเม้าในออฟฟิสว่ายัยแม่มดเป็นเด็กของนายใหญ่บริษัทแม่ที่ ‘เมกา ถึงไม่มีใครกล้าไล่ชีออก อายุแค่นั้นกลับได้ตำแหน่งกรรมการผู้จัดการคุมบริษัทลูก  แล้วยังข่าวคาวที่ชีควงหนุ่มไฮโซไม่ซ้ำอีกเล่า... คุณโสไฮโซ? ที่แท้คุณพลทำเหมือนไม่เชื่อป๋าจอห์น แต่ลับหลังยัยแม่มด กลับแอบมาจ้างนักสืบสืบเรื่องของชี ความลับระดับโลกเลยนะเนี่ย ข่าวนี้ถ้าเอาไปขายได้หลายตังค์ แถมดังระเบิดเถิดเทิง “...” คุณพลเพิ่งรับทราบความจริง ถึงกับนิ่งเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะถามเสียงเบา... “คุณแน่ใจนะ?” “ชัวร์ครับท่าน! นี่ครับ... หลักฐานที่ผมไปคัดมา เห็นมั๊ยครับ ชื่อนามสกุลบิดา...” “...” คุณพลดูหลักฐานแล้วถึงกับพูดไม่ออก “...แล้วแม่ของเธอล่ะ ทำไมไม่มีชื่อมารดาเลย” “ไม่มีในเอกสารหรอกครับ ผมไปสืบจากชาวบ้านแถวๆ นั้น หลายปากบอกว่า แม่แท้ๆ ของคุณข้าวขวัญเป็นคุณหนูตกยากมาอยู่กับพ่อของเธอ แล้วหนีไปแต่งงานใหม่เป็นไฮโซ ทิ้งลูกสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยง” “หรือว่า เธอเป็นไฮโซตามแม่?” คุณพลยังมีความหวังว่าแฟนสาวจะเป็นคนระดับเดียวกัน “อันนี้ผมไม่รับรองนะครับ ว่าปากชาวบ้านเชื่อถือได้มากแค่ไหน แต่ว่า ” “แต่ว่าอะไร?” “ดูเอกสารฉบับนี้สิครับท่าน” “บุตรบุญธรรมเหรอ?” “ครับ... ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ด.ญ.ข้าวขวัญเป็นลูกบุญธรรมที่เขาเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่แบเบาะ แล้วเลี้ยงดูเธอมาจนโต ส่งเสียทุกอย่างราวกับลูกในไส้... ผมพยายามสืบให้ไกลกว่านั้น แต่ก็ยังไม่พบว่าพ่อแม่ที่แท้จริงเป็นใคร” โอ... อย่างงี้ก็แปลว่า ไฮโซข้าวขวัญเป็นเด็กกำพร้าที่ลุงสิบเก็บมาเลี้ยงน่ะสิ ไม่รู้ว่าเรื่องนี้ตาทัพพีรู้ด้วยหรือเปล่า “ท่านครับ... คุณข้าวขวัญเธอยังมี ‘เรื่องเด็ดกว่านี้’ อีกเรื่องนะครับ” “มีอะไรก็รีบว่ามา?” “แต่ว่า... เรื่องนี้ ผมต้องเสียค่าใช้จ่ายไปมากทีเดียว กว่าจะหาข้อมูลมาได้...” “โอเคๆ... คุณต้องการค่าจ้างเพิ่มว่างั้นเหอะ เสนอมาสิ...เท่าไหร่?” นายนักสืบพลิกกระดาษรองอาหารในถาดแล้วเขียนอะไรขยุกขยุยลงบนไป ฉันเดาว่ามันต้องเป็นตัวเงินที่เขาต้องการแน่นอน “อะไรกัน ทำไมแพงอย่างงี้ นี่มันมากกว่าที่เราตกลงกันอีกนะ” “ก็ผมบอกแล้วไงครับ ว่าเรื่องนี้ ‘เด็ด’ และ ในฐานะ ’ผู้ชายด้วยกัน’ ... หึหึ ผมเชื่อว่าคุณพลต้องสนใจเรื่องนี้มากกว่าชาติกำเนิดของเธอแน่นอน” เหอๆ ...ฉันรู้ว่า คุณพลไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าชาติกำเนิดแฟนสาวของเขาแน่นอน แต่ฉันสิ อยากรู้แทบจะขาดใจอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่ยอมจ่าย แองจี้จะขอเทกระเป๋าเอาเงินที่เก็บมาตลอดยี่สิบสองปีจ่ายแทนก็ได้ “แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่ามันน่าสนใจจริงๆ คุณช่วยบอกหัวข้อสักนิดได้มั๊ยว่ามันเรื่องเกี่ยวกับอะไร ไม่แน่ว่า ผู้ชายใจกว้างอย่างผมอาจจะไม่สนใจก็ได้ ถ้าคุณจะเอาเรื่องแฟนเก่าทั้งหลายของเธอมาขายล่ะก็ ผมบอกได้เลยว่า ไม่มีประโยชน์” คุณพลคงรู้ว่ายัยแม่มดโชกโชนขนาดไหน ถ้าเขาต้องมานั่งจ่ายเพื่อจะรู้เรื่องเรื่องแฟนเก่าของชีล่ะก็ คงจ่ายกันสนั่นหวั่นไหวไม่จบไม่สิ้น เปลืองตังค์เปล่าๆ หาอ่านเอาตามคอลัมน์ซุบซิบในนิตยสารหรือหนังสือพิมพ์ก็ได้ “พอดีผมไปได้ข้อมูลนี้มากจากเพื่อนที่เป็นตำรวจ ความจริงเขาแค่จะช่วยผมค้นหาพ่อแม่แท้ๆ ของด.ญ. ข้าวขวัญ แต่พอค้นๆ ไป ดันไปพบชื่อของเธออยู่ในคดีหนึ่ง มันเป็นบันทึกประจำวันของเมื่อหลายปีก่อน ...ก่อนที่ทำเนียบเซเลบของไทยจะมีชื่อ ข้าวขวัญ สีลม” “คดีเหรอ?” สะดุดค่ะ สะดุดหูฉันอย่างแรง... คำว่า ‘คดี’ ทำให้ฉันนึกถึงคำพูดที่ตาทัพพีคุยกับยัยแม่มดในคืนนั้น ก่อนที่เขาจะโดนชีดูดวิญญาณ เอ...คดีเดียวกันหรือเปล่าหว่า? แล้วมันคดีอะไร? “หึหึ... คุณบอกแค่นั้นแล้วคิดว่าผมจะตกลงจ่ายรึ เกิดผมจ่ายไป แล้วมันเป็นแค่คดีแจ้งความหมาหาย ขโมยกระเป๋า หรือเมาแล้วขับล่ะ?” เจอกรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตซะก่อน ...ไม่เคยจ่ายอะไรง่ายๆ เลยจริงๆ “โอเค งั้นผมบอกใบ้อีกหน่อยก็ได้ ว่าคู่กรณีอีกฝ่ายในคดีนี้เป็นคนใกล้ชิดสนิทสนมกับท่านมากๆ” “เรื่องหลายปีก่อน ที่แม่ผมโวยวายว่าเธอขโมยกระเป๋าลิมิเต็ดอิดิชั่นมีแค่ใบเดียวในโลกที่ชาแนลออกแบบพิเศษให้แม่ผม แต่เธออ้างว่าซื้อมาจากร้านขายของเก่านั่นหรือเปล่า? ใครๆ ก็รู้กันนั้นประเทศ” จริงด้วย ฉันเกือบลืมไปเลย ที่ยัยแม่มดโด่งดังจนเข้าวงการไฮโซได้ มันก็เริ่มมาจากที่ชีเกือบจะลงไปตบกับคุณหญิงไพลินกลางงานเลี้ยงการกุศลแย่งกระเป๋ากัน นักข่าวแห่กันรุมสัมภาษณ์จนไม่ดังก็ต้องดังนั่นไง ใครๆ ก็คิดโดยอัตโนมัติเลยว่าชีต้องเป็นไฮโซอย่างแน่นอน แหม... จะตบตีกับคุณหญิงไพลินด้วยเรื่องติงต๊องๆ แบบไฮโซๆ ได้ ก็ต้องระดับสูสีคู่คี่กันนี่นา เหอๆ ตอนนั้นคุณหญิงคงนึกไม่ถึงว่า อีกหลายปีต่อมาลูกชายสุดที่รักจะไปคว้ามาเป็นว่าที่สะใภ้ “ตอนนี้ พอเราเปิดตัวให้สัมภาษณ์ว่าคบกัน คนเค้ารู้ก็เม้ามันเลย ว่าแม่ผมไม่ปลื้มว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้ รอดูละครน้ำเน่านอกจอกันอยู่ ทำไมผมจะไม่รู้” “ไม่ครับ รับรองว่าไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหญิงไพลินแน่ๆ” “หรือว่า มีคดีข้าวขวัญแย่งรองเท้ากับพ่อผมด้วย?” “ไม่เกี่ยวกับท่านเจ้าสัวเช่นกันครับ” “อ๋อ... งั้นคงเป็นพี่พลอยแน่ อะไรอีกล่ะครับคราวนี้...กระเป๋ารองเท้าหมวกยกทรงหรือกางเกงในแบรนด์เนมตัวเดียวในโลก? พวกผู้หญิงนี่ไร้สาระจริงๆ” “ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่คุณพลอย ...แต่เป็นคุณนำทัพพ์!“ ว่าแล้วเชียว! แองจี้คาดเดาไม่ผิดเลย ชีต้องมีอะไรกับตาทัพพีแน่ๆ อย่างงี้ก็แสดงว่า คดีที่พวกเขาพูดถึงในคืนดูดวิญญาณนั้นกับคดีที่นายนักสืบพูดถึงอยู่เป็นคดีเดียวกันชัวร์เลย จากมุมนี้ ฉันเห็นหน้าคุณพลไม่ชัด เดาไม่ได้เลยว่าเขาทำหน้ายังไง แต่เขาเงียบไปนานมาก ก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะฝืดๆ “คุณอย่าบอกนะว่า ข้าวขวัญไปมีคดีแย่งกางเกงตัวเดียวในโลกขายาวสั้นสองข้างไม่เท่ากันกับนายทัพพ์?” “ไม่ใช่ครับ ถ้าเรื่องแค่นั้น ผมคงไม่กล้าเอาข่าวมาเสนอขายท่านราคานี้แน่นอน ให้ผมเถอะครับ แค่นั้นขนหน้าแข้งท่านไม่ร่วง ผมมีสำเนาเอกสารคำให้การมาให้ท่านอ่านรายละเอียดด้วย ถือว่าให้ค่าถ่ายเอกสารผมละกัน ...นะครับ” “คุณบอกมาก่อนสิ ว่ามันคดีอะไร ถ้าผมว่ามันคุ้มจ่าย คนระดับอย่างผม เวลาพอใจก็อาจจะให้คุณมากกว่าที่ขอมาซะอีก ถือว่าตกรางวัลให้!” นายนักสืบได้ยินแล้วสีหน้าเบิกบานขึ้นทันที หันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นว่าลูกค้าในร้านไม่มีใครสนใจพวกเขาเลย ก็หันไปลดเสียงต่ำลงบอกคุณพลเบาๆ แต่ฉันก็ยังได้ยินคำเฉลยนั้นเต็มสองหู! “คดีข่มขืน!” เฮ่ยยยย!!! ไม่จี๊ง... คดีข่มขืน?! ...ตาทัพพีหลานฉันกับยัยแม่มดอ่ะนะ? เป็นไปได้ยังไง๊ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 20:47:54

ความคิดเห็นที่ 3 ณ จุดเกิดเหตุ... คดีข่มขืนสะเทือนขวัญ ‘อย่าเข้ามานะ อย่า...’ ‘หึหึ... จะไปไหน... ไม่มีทางหนีฉันพ้นร๊อก!’ ‘ได้โปรดเถอะ อย่าทำอะไรผมเลย ผมกลัวแล้ว’ (ท่านผู้อ่านที่เข้าใจผิด คิดว่าประโยคแรกเป็นของฝ่ายหญิงล่ะก็ ขอให้ย้อนกลับไปอ่านใหม่นะค้า) นำทัพพ์ถูกแม่มดร้ายไล่ต้อนจนมุมหลังติดเตียง เขาอ้อนวอนด้วยน้ำตานองหน้า แต่อนิจจา... ไม่มีคำว่าเมตตาอยู่ในพจนานุกรมของแม่มด! ‘แควกๆๆ’ แม่มดร้ายกระชากเสื้อผ้าของเขากระจุยจนเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่าขาวโพลน จากนั้นก็กดร่างสูงล้มลงจนจมเตียงแล้วกระโดดขึ้นทาบทับ ก่อนจะหลับหูหลับตาซุกไซ้ไปทั่วกายชายหนุ่มเคราะห์ร้ายอย่างหื่นกระหาย และเมื่อวินาทีชะตาขาดมาถึง... ‘ไม่นะ ม่ายย... ม่ายยย... ม่ายยยย... ม่ายยยยยยยย...’ เสียงร้องโหยหวนของนำทัพพ์ดังกึกก้องเมื่อร่างทั้งสองสนิทแนบแน่นเป็นหนึ่งเดียว! โอ้ว... โน้ววววว...!!! ทัพพีน้อยของป้า แค่คิดก็สยองแทนแล้ว โธ่... ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย หลานชายฉันเสร็จยัยแม่มดไปแล้วจริงเหรอเนี่ย “นี่ครับ ในซองนี้เป็นสำเนารายงานคำให้การของทั้งสองฝ่าย” คุณพลรับไปเปิดอ่านดูเงียบๆ แงๆๆ...ฉันอยากอ่านมั่งจัง จะได้รู้ว่ารูปคดีเป็นแบบที่ฉันเห็นในหัวรึเปล่า หลานชายฉันโดนทำอะไรไปบ้าง สึกหรอขนาดไหนก็ไม่รู้ “หึหึ... ร้อยเวรคนรับคดีนี้เค้าสอบสวนเก่งมากนะครับท่าน แถมเขียนสำนวนได้เห็นภาพชัดดีจริงๆ บรรยายรายละเอียดครบทุกขั้นตอน อ่านแล้วเกิดอารมณ์ไม่แพ้ดูคลิปวิดีโอ เหอๆ เฮอ... เฮอะ... เอ่อ... ขอโทษครับ ผมลืมไปว่าฝ่ายหญิงเป็น...อ่า... แฟนท่าน” อีตานักสืบเจอสายตาเหี้ยมเกรียมแท้ของคุณพลเข้าไปจังๆ ไม่กล้าปากมากอะไรอีกเลย “แฮะๆ... ไม่ทราบว่า ผลงานของกระผมเป็นอย่างไรบ้างครับ ท่านจะกรุณาอนุมัติให้ผมเบิกค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมได้เมื่อไหร่” “เอาไปเลยตอนนี้!” “โอ้ว... เยี่ยมเลยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณคร๊าบบบบ” ลูกค้าในร้านเห็นนายนักสืบเอาหัวโขกโต๊ะต่างก็หันมาดู แล้วก็ได้เห็นชายหนุ่มหน้าตี๋มาดดีลุกขึ้นยืนล้วงกระเป๋ากางเกงโยนเหรียญเงินสามสี่เหรียญให้ชายที่กำลังก้มประหงกๆ อยู่ตรงหน้าเขา “อยากได้นักก็เอาไป” “อ้าว... เฮ่ย... สี่บาทห้าสิบตังค์? ไหงเป็นงี้ล่ะ” “ก็คุณขอค่าถ่ายเอกสารไม่ใช่เหรอ นี่มันเก้าแผ่น แผ่นละห้าสิบตังค์!” ทรูเค็ม! พี่แกสมเป็นกรรมการผู้จัดการทีเอฟทรูฟู๊ตจริงๆ “ก็ไหนท่านว่า... ท่านจะให้ผมมากกว่าที่ขอ...” “...ถ้าผมพอใจแล้วคิดว่ามันคุ้มจ่าย” เขาเติมประโยคต่อไปให้ “...ผมไม่ได้หลอกนะ ได้บอกเงื่อนไขคุณชัดเจนแล้ว แต่ไอ้ที่คุณให้ผมมานี่ มันทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจ ไม่พอใจอย่างแรง!” “เฮ่ย... อย่างงี้ ผมสู้เอาไปขายนักข่าวไม่ดีกว่าเหรอ?” “ก็เอาซี่ ถ้ามีข่าวนี้เล็ดลอดออกมา แม้แต่ข่าวลือนิดเดียวล่ะก็... หึหึ... คุณคงทราบใช่มั๊ยครับ ว่าค่ารักษาพยาบาลเดี๋ยวนี้มันแพงแค่ไหน ไอ้อาการตับม้ามแตกไส้รั่วเพราะโดนของแข็งๆ กระแทกซ้ำๆ น่ะ มันต้องนอนโรง ’บาลนานซะด้วย เปลืองเงินก่อนตาย แถมทรมานกว่าเจอไข้โป้งซะอีก บางทีไอ้เงินที่ได้จากการขายข่าวนี้อาจจะไม่เหลือพอไปใช้จัดงานศพ!” โฮก... คุณพลโหดอ่ะ นายนักสืบจ๋อยไปเลย ถึงจะเป็นการขู่ แต่เขาย่อมรู้ดีว่าศักยภาพของคุณพลทำเรื่องแบบนั้นได้ง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ “เอ้า... นี่...” ชายหนุ่มโยนเศษกระดาษใบหนึ่งบนโต๊ะ “...เช็คค่าจ้าง ไม่ขาดไม่เกินจากที่ตกลงกันไว้สักกะบาทเดียว” ว่าแล้วเขาก็หมุนตัวจากมาด้วยมาดราวกับพระเอกนักเลงฮ่องกง “มาทำอะไรอยู่ตรงนี้?!” เสียงทักดังขึ้นเบื้องหลัง ทำเอาฉันสะดุ้งโหยง เฟรนช์ฟรายกระดอนออกจากปาก! “ พวกเราเดินหาตั้งนาน ที่ไหนได้ มาหลบกินแม๊กดอเน่าอยู่นี่” “โธ่เอ๊ย ป๋าจอห์นเองหรอกเหรอ ตกใจหมดเลย” เพื่อไม่ให้มีพิรุธ ฉันคงต้องพักเรื่องความลับของแม่มดกับคดีสะเทือนขวัญของหลานชายเอาไว้ชั่วคราวก่อน “ซื้อของเสร็จแล้วเหรอคะ โห... ซื้ออะไรมาตั้งเยอะตั้งแยะ” “ของกินของใช้ทั้งนั้นแหละ” เคียวโกะซังเปิดถุงนั้นถุงนี้อวด “...ชาวนาไฮเทคอย่างเราเน้นอยู่ดีกินดี” “เอ๊ะ ทำไมป๋าต้องซื้อข้าวด้วยล่ะคะ?” ฉันเหลือบไปเห็นมีข้าวสารอยู่หลายถุง “ หนูนึกว่าป๋าจะกินข้าวที่ตัวเองปลูกซะอีก” “ไม่ล่ะ จ้างเค้าเกี่ยวแล้วขายไปหมดเลยทั้งข้าวทั้งฟาง สะดวกดี” “อ้าว แล้วทำไมป๋าไม่เก็บไว้กินล่ะคะ” “จะให้กินยังไงล่ะ มันได้ข้าวเปลือกมา แล้วเราไม่มีเครื่องสี จะขนไปให้โรงสีจ้างเค้าสีก็ลำบาก ไม่คุ้มเหนื่อยหรอกวุ่นวาย” “มาสีที่โรงเรียนชาวนาก็ได้นี่คะ เค้ามีเครื่องสีขนาดเล็กให้บริการชาวนา” ตาทัพพีเล่าให้ฉันฟังว่าลุงสิบพยายามพัฒนาเครื่องสีขนาดเล็กและขนาดกลาง เพื่อเอาไปใช้ทำโรงสีชุมชน หวังว่าสักวัน ชาวนาทั่วประเทศจะสามารถพึ่งพาตัวเอง สีข้าวกินและทำข้าวขายได้โดยไม่ต้องง้อโรงสีขนาดใหญ่ บางจังหวัดก็มีโรงสีเคลื่อนที่ ดัดแปลงรถกระบะต่อเครื่องสีข้าวเข้าไป วิ่งรอบหมู่บ้านรับสีข้าว แลกเอารำและแกลบไปใช้เลี้ยงสัตว์ เป็นการพึ่งพาอาศัยกันในชุมชน “ไม่ล่ะ เครื่องสัปปะรังเคของไอ้สิบมันจะทำให้ข้าวหักหมดพอดี ...ป๋าว่าซื้อข้าวถุงมากินง่ายกว่า หุงขึ้นหม้อ สะอาดไม่ต้องซาว สะดวกดี มียี่ห้อด้วย แถมข้างถุงยังเขียนให้เรารู้หมดว่า มันมีวิตามินอะไรเท่าไหร่” เฮ่อ... ทุกวันนี้มีชาวนากี่คนหนอที่ยังกินข้าวจากยุ้ง หรือว่ากินข้าวจากถุงกันหมดแล้ว? “เดี๋ยวนี้อะไรๆ ก็สะดวก น้ำพริกก็ไม่ต้องตำเอง” เคียวโกะซังหยิบน้ำพริกในถุงพลาสติกวางบนถาดโฟมมีผักสด ลวก และทอด จัดมาเป็นชุดๆ ห่อด้วยแผ่นพลาสติกอีกชั้นหนึ่งออกมาจากถุงก๊อบแก๊บอวดฉัน “...ผักก็ไม่ต้องเด็ด ไม่ต้องล้าง ไม่ต้องหั่น ฉีกถุงแล้วก็กินอย่างเดียว จานก็ไม่ต้องล้าง กินเสร็จ ก็ทิ้งไป สบายจะตาย” แล้วขยะก็ล้นโลก เงินค่าน้ำพริกของชาวนาไทยต้องแบ่งกำไรไปให้โลตุ๊ด โชว์ห่วยยักษ์ต่างชาติ “เดี๋ยวนี้เค้าฮิตใช้ ‘ผักไฮโซ’ จิ้มน้ำพริกนะ อย่างแครอทออสเตเรียงี้ เห็ดสดจีนงี้ อร่อยอย่างมีรสนิยม” แทนที่จะเจ้าของที่ดินจะเด็ดพืชผักที่ขึ้นเองบนแผ่นดินตัวเองมากิน ไม่ต้องเสียอะไรสักบาท กลายเป็นซื้อยานำเข้ามาทำลายมันทิ้ง แล้วหันไปกินของที่ต้องขนส่งมาไกลๆ จากที่อื่น เปลืองน้ำมัน เปลือกหีบห่อสารพัด แต่ฉันขี้เกียจเถียงอะไรกับใครในตอนนี้ ...คิดถึงหนุ่มน้อยที่ตำน้ำพริกไม่เผ็ดเด็ดดอกไม้มาป้อนฉันคนนั้นสุดหัวใจ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันแล้ว ไม่รู้ป่านนี้... โตได้ที่รึยังน้า? จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 20:49:27

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 23:27:37

ความคิดเห็นที่ 5 คุณย่านี่ฮามาก จากคุณ : Blue Sky in My Heart เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 01:16:08