|
รัตติลวง บทที่ 17
วโรณิกาพยายามไม่คิดหมกมุ่นเรื่องเมื่อวาน แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน
‘ไม่โกรธที่ผมแอบอ้างว่าเป็นแฟนใช่ไหม...แต่ผมหึงเขาจริงๆ นะ’
คำพูดของภควไม่จางหายไปจากความคิดง่ายๆ เธออยากจะคิดว่าเขาล้อเล่น ทว่าแววตาและน้ำเสียงของเขาช่างดูจริงจังเหลือเกิน แล้วไหนจะยังจูบนั่นอีก นี่ถ้ารณเดชไม่โทรศัพท์มาขัดจังหวะ ไม่รู้ว่าเธอกับภควจะลงเอยยังไง ไปไกลขนาดไหน ที่ห้องนั่น บนเตียงนั้น เหตุการณ์เกือบเหมือนคืนลวง ทว่าความรู้สึกนั้นต่างกัน
โอ...เธอไม่อยากคิด...ไม่สิ เธอคิด แต่มันช่าง...
หญิงสาวยกมือกุมสองข้างแก้มซึ่งร้อนผ่าว เธอหลับตาลง พยายามปิดกั้นความคิด หากยังคงเห็นใบหน้าของภควลอยมา ไม่ว่าจะอย่างไร เธอก็ลบเขาออกไปไม่ได้สักที สงสัยจะมีอยู่ทางเดียว ต้องพักเรื่องของเขาและทำงานเสียที
วโรณิกาเหลือบตามองโน้ตบุ๊ก สมุดโน้ต รูปภาพ และแผ่นซีดีที่กองอยู่รวมกัน มือเอื้อมไปหยิบรูปในโทรศัพท์มือถือของเปรมาที่เพิ่งพิมพ์เสร็จออกมาวางเรียงไว้ใกล้รูปอื่นๆ ดวงตาสีน้ำตาลอมแดงกวาดมองรูปทุกใบ คิ้วเรียวเริ่มขมวดขึ้น เธอมองรูปใหม่และเก่าอีกครั้ง...และอีกครั้ง คิ้วขมวดม้วนมากกว่าเดิม เธอดึงรูปจากมือถือเปรมาและจากข้อความภาพมาเปรียบเทียบอย่างละเอียด แล้วเธอก็ถึงกับช็อกกับสิ่งที่ค้นพบ
นี่มัน...
หญิงสาวเผยอปากกว้าง รูม่านตาขยายออกด้วยความแปลกใจ
“ไม่จริงน่า ตาฝาดใช่ไหม” เธอพึมพำ พลางเลื่อนสายตาขึ้นๆ ลงๆ ระหว่างรูปทั้งสองซ้ำอีกครั้ง จึงแน่ใจในสิ่งที่เห็น
โอ...เธอไม่อยากเชื่อเลย รูปจากมือถือของเปรมกับรูปที่ถูกส่งมาเป็นข้อความภาพไม่เหมือนกัน...ไม่เหมือนเสียทีเดียว
แล้วรูปอื่นๆ ล่ะ จะต่างกันไหม วโรณิกาถามตัวเองแล้วเริ่มเปรียบเทียบรูปทั้งหมด เธอแยกกองรูปต้องสงสัยออกมา หน้านิ่วเคร่งเครียด
เธอแบ่งรูปเปลือยของเธอคนเดียวออกเป็นสามกอง เป็นรูปที่เปรมาบอกว่าตัวเองเป็นคนถ่าย แต่มาจากสามแหล่ง คือจากรายงานของเธอในห้องประชุม จากข้อความรูปภาพที่ถูกส่งมาในโทรศัพท์มือถือ และล่าสุด...จากเมมโมรี่การ์ดในโทรศัพท์มือถือของเปรมา ซึ่งเป็นกองที่มีรูปภาพมากกว่าหนึ่งใบ นับรวมได้สิบเอ็ดใบ ทว่าทั้งสิบเอ็ดใบนั้น ไม่มีรูปไหนที่ถ่ายรูปติดวัตถุบางอย่างดังในสองรูปแรกที่เธอได้มาจากการประชุมแสนป่วน
วโรณิกาฉวยปากกาเน้นข้อความมาทำเครื่องหมายวงกลมรอบของสองสิ่งนั้น เธอเกือบจะไม่สังเกตเห็นพวกมันซึ่งเป็นเพียงจุดครึ่งวงกลมขนาดเล็กจิ๋ว ถ้าไม่มีรูปจากกล้องมือถือของเปรมามาเปรียบเทียบ พวกมันอาจจะโดนมองข้าม เพราะเธอใส่ใจรูปตัวเองบนเตียงมากเกินไป
สิ่งแปลกปลอมไม่ชัดเจน หญิงสาวเปิดไฟล์ในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก ขยายรูปเป็นสองร้อยเท่าจึงเห็นของเหล่านั้นเป็นรูปเป็นร่าง แม้คุณภาพของภาพจะเริ่มแตกเป็นเม็ดๆ แต่เธอดูออกว่าเป็นรูปอะไร พวกมันดูเหมือนหัวแหวนและปลายรองเท้า
ช่างคุ้นเหลือเกิน เธอเคยเห็นพวกมันที่ไหนนะ
เธอเคาะปากกา พยายามคิดแล้วคิดอีก ไม่นาน เธอก็ทราบคำตอบ
| จากคุณ |
:
มิถุนายน   
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 เม.ย. 54 00:25:58
|
|
|
| 
รัตติลวง บทที่ 17
