ความคิดเห็นที่ 1 . บทที่  22  ครอบครัวใหม่ โตมรลืมตาตื่นขึ้นมาในแสงสลัว          กะพริบตาจับต้นชนปลายอยู่ครู่ใหญ่ถึงค่อยนึกออกว่าเรือนร่างอุ่นแน่นที่ตัวเองคว่ำทับกอดรัดอยู่นี่คือเนื้อตัวของพี่ชายคนใหม่          ...เกือบผงะแล้วเชียว... ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มมายังไม่เคยเสียท่าให้ผู้ชายคนไหนได้นอนกอด ...ต่อให้มีเสื้อผ้าห่อตัวมิดชิดแบบนี้ก็เถอะ... แต่ความรู้สึกอบอุ่นคุ้นเคยบางอย่างทำให้โตมรสะกดใจไว้ ไม่กระชากตัวออกเสียก่อน          แล้วที่สำคัญ พี่ชายกอดเขาด้วยแขนข้างเดียว เขาเองตะหากที่ทั้งกอดทั้งรัดทั้งทับอีกฝ่ายด้วยสองแขน สองขา หัวด้วยเอ้า แถมตัวทั้งตัว แล้วยัง...          ...ตายชัก...          โตมรเครียดปนขำ  ...ทำไมพี่เราถึงได้ซวยอย่างงี้ว้า... ต้องมาเห็น ‘เสากระโจม’ ของเขาเต็มๆ ตาตั้งหลายครั้ง แถมในท่าสะพานโค้งอีกหน แล้ววันนี้ยังมาโดนเขาประทุษร้ายต้นขาเข้าอีก  นี่ถ้าพี่ชายตื่นขึ้นมาแล้วนึกอยากจะเตะก้านคอเขา โตมรก็จะไม่แปลกใจเลยจริงๆ          เสียงหัวใจหนักแน่นของพี่ชายดังอยู่ใต้หู ชัดเจนยิ่งกว่าเสียงฝนสม่ำเสมอข้างนอกมากมาย  จังหวะหายใจของคนสองคนดูจะพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้ตั้งใจ  อากาศในมุ้งเยียบเย็น แต่ร่างกายโตมรรู้สึกอุ่นสบาย ...ไม่ใช่เพราะผ้านวม แต่เพราะเนื้อตัวของผู้ชายในอ้อมกอด...          ...ของพี่ชายในอ้อมกอด...          ยิ้มกับตัวเอง ยิ้มกับผ้านวม แล้วค่อยสังเกตว่าอกไหล่อีกซีกของพี่ชายไม่ได้โดนผ้านวมคลุมไว้ ...คงจะกลัวผ้ามาปิดหน้าปิดตาเขาจนหายใจไม่สะดวก...  โตมรละมือซ้ายจากสะโพกของพี่ชาย เลื่อนโปงผ้าให้คลุมสูงขึ้นไปถึงไหล่ข้างนั้น แล้วลดมือตัวเองไปซุกไว้ที่ซอกแขนอีกฝ่ายเหมือนเมื่อคืน          พี่ชายขยับตัว          “หิวรึเปล่า”          ...จ๊าก... พี่ชายตื่นแร้ว...          ...แต่เอ๋... ไม่ได้ดุแฮะ...  โตมรแหงนคอทั้งยังไม่ยกหัวขึ้นจากอกของอีกฝ่าย เห็นพี่ชายก้มมองข้ามจมูก (และหนวด) ตอบกลับมาพอดี  โตมรยิ้มตอบแล้วส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก  พี่ชายผงกหัวนิดเดียว          “ฝนยังไม่หยุด นอนต่อซักพักก็ได้”          โตมรพยักหน้ารับอยู่บนอกของพี่ชาย แต่เขาก็ไม่ได้หลับ  แสงในห้องสลัวพอให้รู้ว่าเช้าแล้ว เสียงฝนข้างนอกดังสม่ำเสมอแต่ไม่แรง อากาศในมุ้งยังเย็นจนรู้สึกได้ โตมรก็เลยถือโอกาสแกล้งนอนกอดพี่ชายให้มันอุ่นๆ เล่นไปอย่างนั้นเอง          ...โอกาสดีๆ แบบนี้คงไม่โผล่มาบ่อยๆ...          แล้วพี่ชายก็ช่างแสนใจดี ปล่อยให้เขานอนกอดเล่นตามสบาย  จะว่าอีกฝ่ายคิดอะไรกับร่างกายของเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะนอกจากแขนข้างหนึ่งที่โอบหลัง กับมืออีกข้างที่แตะประคองศอกเขาเบาๆ ฝ่ายนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีอยากสัมผัสจับต้องเนื้อตัวเขาซักนิด ...เหมือนไม่รู้สึกรู้สาเสียด้วยซ้ำ...  เขาเองต่างหากที่เป็นฝ่ายควบคุม ‘ปฏิกิริยา’ ของร่างกายไม่ได้ เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงตลอดระยะเวลายาวนานที่นอนกอดกันอยู่ในท่านั้น          ...ตกลงไม่รู้ว่าแกล้งพี่ชายหรือแกล้งตัวเองกันแน่...          เสียงฝนซาลงพักใหญ่ จนในที่สุดก็เงียบไป  พี่ชายยังคงนอนนิ่งไม่พูดอะไร แต่โตมรคิดว่าคงได้เวลาแล้ว  เขาคลายอ้อมแขนที่รัดอีกฝ่ายไว้ซะอุ่น ขยับตัวพลิกลอดใต้วงแขนของพี่ชายกลับนอนหงายลงด้านข้าง พลอยลากให้ผ้านวมติดตัวมาด้วย  พี่ชายยกแขนข้างนั้นข้ามหัวเขาคืนไป แล้วลุกขึ้นมุดออกไปจากมุ้ง          กว่าโตมรจะสลัดกองผ้านวมออกจากตัว (หรือสลัดตัวออกจากห่อผ้านวม?) พี่ชายก็เก็บมุ้งเสร็จรวดเร็วเรียบร้อย ม้วนพับคร่าวๆ เป็นทบสวย เงยหน้ามาบอก          “ไม่ต้องรีบ”          โตมรยิ้มเผล่ ลุกขึ้นไปแย่งเก็บไม่ทัน และถ้าเขาลุกขึ้นตอนนี้ ที่นอนก็อาจโดนแย่งเก็บอีก ...งั้นนอนทับไว้ก่อนแล้วกัน...  ตัดสินใจได้อย่างนั้นก็เริ่มลงมือปฏิบัติการปลุกตัวเองอันเป็นกิจวัตรยามเช้า ...ซิตอัพยี่สิบทีตามด้วยสะพานโค้ง... โชคดีวันนี้นุ่งกางเกงเลแถมเสากระโจมก็เก็บเรียบร้อยไปนานแล้ว ตอนพี่ชายเดินผ่านปลายเท้าไปที่ประตูห้องคงไม่เสียสายตาเท่าไหร่          ...มั้ง... เก็บที่นอนเสร็จ เปิดประตูห้องออกมาที่ชานเรือน โตมรก็ชะงัก          ข้างนอกสว่างแล้ว  ร่างสูงกว้างของชะลอยืนตระหง่านเป็นเงามืดย้อนแสงอยู่เกือบสุดขอบชาน ในอ้อมแขนมีร่างเพรียวโปร่งของหนุ่มน้อยที่สูงเกือบเท่ากัน          หยุดยืนมองนิ่งอยู่อย่างนั้น  ในใจรู้สึกแปลบวาบขึ้นมาแม้เพียงนิดเดียว ...คงเพราะไม่ทันตั้งตัว... ถ้าเป็นเมื่อก่อน ...เมื่อนานมาแล้ว... เขาคงรู้สึก...          ...อิจฉา?...          แต่ตอนนี้... ที่เขาเติบโตมาจนป่านนี้... โตมรมั่นใจว่าความรู้สึกของตัวเองมันก็แค่...          ...ว่างเปล่า...          โตมรไม่เคยมีพ่อที่แยแสถึงการมีตัวตนอยู่ของเขา ...อย่าว่าแต่จะกอดเลย...  แต่หนุ่มน้อยคนนี้ได้มีพ่อถึงสองคนที่รักลูกชายมากมาย...  ร่องรอยแปลบวาบในอกค่อยเปลี่ยนอุ่นซ่าน  ...ดีใจกับหนุ่มน้อยด้วยจริงๆ...          เงามืดย้อนแสงนั้นขยับ ...เหมือนพี่ชายพยักหน้าเรียก...  โตมรก้าวเท้าเข้าไปหา บนพื้นกระดานมีขันใส่แปรงสีฟันสองอันกับยาสีฟันหนึ่งหลอด แล้วก็เป้ผ้าใบที่มีหนังสือเรียนวางทับอยู่  โตมรละสายตากลับไปที่สองพ่อลูกตรงหน้า  พี่ชายของเขายิ้มกว้างแบบที่จำได้ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน          “รู้จักกันมาตั้งสามวันแล้ว อาโตมากอดรับขวัญหลานชายหน่อยซิ”          โตมรกะพริบตาปริบ เหลือบลงมองแขนของพี่ชายที่อ้าออกรอ เหลือบกลับขึ้นไปมองหน้าหนุ่มน้อยที่คอยดูแลเขาเวลากินข้าวตลอดทุกมื้อเย็นที่ผ่านมาทว่าก็เงียบขรึมเก็บตัว  สายตาที่หนุ่มน้อยวัยรุ่นมองพ่อทูนหัวนั้นดูรักใคร่ลึกซึ้ง และเมื่อหันมองตอบเขาก็ดูราวกับจะเผื่อแผ่ความไว้เนื้อเชื่อใจมาให้ด้วย          เหลือบไปสบตาพี่ชายอีกที เห็นฝ่ายนั้นผงกหัวนิดเดียวทั้งยังยิ้มกว้าง  กลิ่นดินฉ่ำฝนปนแผ่วมากับลมอ่อนยามสาย  โตมรยิ้มรับ แล้วก้าวเข้าไปในอ้อมแขนที่รออยู่นั้น          ยกสองมือขึ้นกอดตอบพี่ชาย ...และหลานชาย... ความรู้สึกอุ่นผ่าวไหลรินจากสัมผัสบนร่างกายเข้ามาถึงหัวใจ          ...เหมือนเป็นครอบครัวใหม่... ที่เขาไม่เคยมี... . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 18:20:55

ความคิดเห็นที่ 2 . ชะลอเหลือบมองหนุ่มน้อยต่างวัยสองคนที่เบียดกันอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ          วันนี้ฝนตก เอาวัวออกไปเลี้ยงในทุ่งไม่ได้ พอเจ้าลูกชายเอาหญ้าใส่คอกใต้ถุนเรือนเสร็จแล้วก็ว่าง เขาเลยพามาเที่ยวด้วยกัน  แต่รถคันนี้ถอดเบาะหลังออกเพื่อใช้ขนย้ายอุปกรณ์ข้าวของ เจ้าลูกชายเลยอาสาจะนั่งพื้นหลังรถไปกับสัมภาระ แต่เขาว่ามันไม่ปลอดภัย เลยฝากให้นั่งเบียดไปกับน้องชายที่เบาะหน้าด้วยอีกคน          สงสารอยู่เหมือนกัน เพราะเจ้าลูกชายก็ไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ แล้ว ...รู้สึกหลานจะสูงเท่าอาแล้วด้วยซ้ำ... จะมานั่งตักกันก็คงไม่รอด มีหวังหัวทะลุหลังคารถพอดี ทั้งสองคนเลยต้องนั่งตะแคงขวาแบ่งเบาะกันคนละครึ่ง แต่คุณหลานก็ต้องนั่งเกยไปบนขาคุณอาอยู่ดี แล้วเขาก็ต้องขอให้คุณอาเหนี่ยวเอวคุณหลานไว้ด้วย ไม่งั้นตอนรถไต่ปากหลุมปากบ่อเดี๋ยวเจ้าลูกชายจะกระเด็นข้ามเกียร์มาฝั่งนี้ (ถึงจะคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ก็เถอะ)          แต่เห็นสองคนนั่งเบียดเสียดโยกเยกกันไปตลอดเส้นทางดินลูกรังแล้วก็ขำ          ...อโหสิเถอะนะเด็กๆ... ถนนมันไม่ดี... ไม่ได้แกล้งเลยจริงๆ...          ...แค่หักพวงมาลัยถี่เกินจำเป็นไปนิดเดียวเท่านั้นเอง... ฝนตกมาทั้งคืนแบบนี้ดินหญ้าเปียกชุ่ม ชะลอเตรียมผ้าพลาสติกสีเขียวทหารมาคลี่ปูให้เด็กๆ นั่งนอนวางของกันได้ ส่วนตัวเองก็กางเก้าอี้ผ้าใบตรงหน้าขาตั้งภาพตามปกติ          รู้สึกชุ่มชื่นรื่นรมย์ใจอย่างที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยเลยในชีวิต  ฟ้าใสสวย อากาศฉ่ำชื้น กับหยดน้ำพราวหญ้า ยังไม่ทำให้เขาชื่นใจได้เท่ากับการมีคนสำคัญสองคนป้วนเปี้ยนอยู่ข้างตัว          แอบหันไปมอง เห็นเจ้าน้องชายถือกล้องดิจิตอลออกเดินถ่ายภาพเหมือนเคย ดูท่าวันนี้จะเน้นหยดน้ำฝนที่ค้างคาอยู่ตามกิ่งไม้ใบหญ้า ส่องไปก็หันคุยเรียกหลานชายชี้ชวนให้ดูรูปในกล้อง พยายามส่งกล้องให้บ้าง แต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับท่าเดียว แค่ยื่นหน้าก้มมองใกล้ชิดดูสนอกสนใจ          ชะลอนั่งยิ้มอยู่คนเดียว ไม่ค่อยมีสมาธิกับการวาดรูปวันนี้เท่าไหร่ ...แต่ก็ไม่เป็นไร... เกือบสองปีแล้วที่เจ้าลูกชายไม่ได้ติดสอยห้อยตามเขาออกมาเที่ยว  ตั้งแต่ขึ้นชั้นมัธยมปลาย เจ้าลูกชายคนเก่งก็ใช้เวลาวันหยุดเพื่อทบทวนตำรับตำราเป็นส่วนใหญ่ ...บอกว่าอยากเป็นหมอ...  แม้ตอนเอาวัวไปเลี้ยงในทุ่งช่วงปิดเทอมเพื่อให้ปู่มีเวลาหยุดพักบ้าง ก็ยังหนีบหนังสือติดมือไปด้วยทุกวัน และวันนี้ในเป้ที่ถือมานั่นก็ใช่          ...นานทีจะมีลูกชายอยู่ใกล้ๆ  ถึงรูปจะเสร็จไม่เสร็จแค่ไหนก็ช่างมัน...          หันไปอีกทีก็ต้องเลิกคิ้ว  เจ้าลูกชายตัวบางขี่คอเจ้าน้องชายตัวหนา คนข้างล่างจับขาคนข้างบนมั่น ส่วนคนข้างบนเหยียดแขนยื่นกล้องจ่ออะไรก็ไม่รู้บนคาคบไม้          อดไม่ได้ต้องหัวเราะออกมาเบาๆ  ...น้องใครวะร้ายจริง... หลอกล่อหลานชายให้ยอมถือกล้องจนได้          รู้สึกอุ่นกรุ่นอยู่ในอก... นึกถึงเมื่อเช้า ตั้งแต่ตอนตื่นมาเมื่อก่อนฟ้าสางเขาก็ไม่ได้หลับอีก ปล่อยให้เจ้าน้องชายอุ่นสบายคาอกยืดยาวจนฝ่ายนั้นตื่นขึ้นเองอีกรอบ  ชะลอคุ้นเคยกับอากาศเย็นจัดช่วงปลายฝนต้นหนาวดีแล้ว แต่หนุ่มน้อยชาวกรุงคงรู้สึกหนาวมากทีเดียว  เห็นตื่นแล้วก็ยังกอดซุกแนบแน่นไม่ผละออกไป          พลอยให้เขารู้สึกอุ่นไปด้วย ...ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่เหมือนมันลึกเข้ามาถึงหัวใจ...          และตอนฝ่ายนั้นเปิดประตูออกมาเห็นเขากอดเจ้าลูกชายอยู่ที่ริมชาน สายตาคมกริบของชะลอมองเห็นอย่างชัดเจนว่าร่างกำยำนั่นผงะชะงักแม้เพียงนิดเดียว          สามครั้งแล้วที่ชะลอเห็นกิริยาทำนองนี้จากอีกฝ่าย...  เมื่อโตมรไปหาเขาที่บ้านครั้งแรก ตอนที่เขาพูดเปรยถึง ‘พ่อแม่’...  กับที่วัดตอนเขาพูดว่า ‘กำพร้าพ่อแม่ทิ้ง’...  แล้วก็คราวนี้...          ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร และไม่คิดจะถาม แต่วูบนั้นเขาอยากให้โตมรได้รู้ ...ได้อุ่นใจ... ว่าสำหรับเขา ฝ่ายนั้นไม่ใช่คนนอก ไม่ใช่ลูกค้า          ไม่ใช่แค่ใครที่ไม่มีความสำคัญ          และถ้าโตมรต้องการ เขาก็อยากจะต้อนรับฝ่ายนั้นเข้ามาสู่ครอบครัวบ้านนอกยากจนของผู้ชายคนนี้          ชะลอมั่นใจว่าเมื่อเช้าเจ้าน้องชายตอบรับคำชวนของเขาแล้ว ตลอดช่วงสายชะลอรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงกระซิบจิ๋วๆ เอิ๊กอ๊ากแว่วมากับสายลม  บางทีก็เหมือนมีอะไรยุกยิกอยู่บนต้นขาเขาบ้าง แต่ส่วนใหญ่เหมือนจะมาจากทางสองอาหลานนู่นมากกว่า          ...สนุกกันใหญ่เชียวนะ... ทั้งคนทั้ง... ภูต?...          อาหลานผลัดกันถือกล้องปีนป่ายถ่ายรูปกันซักพัก หันไปอีกทีก็มานั่งงัดข้อกันอยู่บนผ้าพลาสติกสีเขียวทหาร ...คุณอาต่อให้คุณหลานใช้สองมือซะด้วย...  เผลอแป๊บๆ ได้ยินเสียงหอบหายใจโวยวาย (เบาๆ) หันไปเห็นคุณหลานกับคุณอาเล่นมวยปล้ำกันซะแล้ว ...ขนาดตัวต่างกันตั้งแค่นี้... แล้วมันจะรอดรึ...          ...ถ้ากล้องอยู่ใกล้มือก็ดี...          นึกอย่างนั้นแต่ก็ไม่อยากลุกไปหยิบ ...เดี๋ยววงแตก...  ถึงเขาจะสนิทกับเจ้าลูกชายมากมายกว่าใคร แต่ก็ไม่เคยเล่นตลกโปกฮาอะไรกันแบบนี้  ได้มีคุณอาจอมซนซักคนก็ดีเหมือนกัน  ...เสียดาย... ถ้ามีรูปเก็บไว้...          ชะลอกะพริบตา  กล้องดิจิตอลค่อยๆ ลอยดึ๊กดึ๋ย... ดึ๊กดึ๋ย... จากบนผ้าพลาสติก เฉียดยอดหญ้าตรงมาทางนี้  ซักแป๊บก็มาหย่อนปุ๊ลงบนตัก คล้ายๆ มีเสียงร้องเพลงหงุงหงิงเกี่ยวกับลูกกบอะไรซักอย่างแว่วมาด้วย          อดยิ้มออกมาไม่ได้  ...ขอบใจนะ เจ้าภูต... ชื่ออะไรนะ...          ++ ป๊องงับ ป๋มชื่อป๊องงับ เป็นปู้ดเอ๊ยภูตตัวเล็กๆ น่ารักที่ฉุดเยยงับ  ลูกกบตัวหน่อย ลูกกบตัวหน่อย... อ๋อย... เจ้านายหนีบหัวป๋มทำไมงับ หงิงๆ ++ แน่นอนว่ายังไงคุณหลานตัวบางก็ไม่มีทางชนะคุณอาตัวหนาไปได้ ถึงจะมีแกล้งอ่อนข้อให้ตั้งหลายครั้งก็เถอะ          พอการต่อสู้ยาวเหยียดสิ้นสุดลง หนุ่มน้อยต่างวัยสองคนก็เงยหน้าขึ้นมาเห็นหนุ่มใหญ่กับกล้องถ่ายรูปที่ส่องตรงมาพอดี  เจ้าลูกชายร้องโวยก่อนเลย คงเพราะท่าแพ้ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ รีบตะเกียกตะกายจะลุก แต่ดูเหมือนจะลื่นเหงื่อ คุณอาเลยต้องช่วยหิ้วปีกคุณหลานอีกแรง          เสร็จแล้วสองหนุ่มก็ย่ำหญ้าชื้นตรงมา  หนุ่มน้อยวัยรุ่นหน้าแดงเหงื่อซึมหายใจหอบ ส่วนหนุ่มน้อยวัยฉกรรจ์ดูตัวชื้นนิดหน่อยแต่ท่าทางไม่เหมือนเหนื่อยเลยซักนิด แวะคว้าขาตั้งกล้องติดมือไปปักไว้ไม่ไกล เข้ามาดึงกล้องออกจากมือเขาในขณะที่เจ้าลูกชายแกล้งนัวเนียกอดรัดเผื่อแผ่เหงื่อให้พ่อสนุกใหญ่          เจ้าน้องชายก้มหน้ากดปุ่มง่วนอยู่ชั่วครู่แล้วเดินตรงเข้ามา ดึงมือเขาลุกยืนขึ้นจากเก้าอี้ผ้าใบ แล้วไปประกบอีกข้างของหลานชาย มือก็ชี้ชวนให้มองกล้อง  ชะลอเห็นไฟแดงกะพริบเป็นระยะแล้วถึงรู้ว่าเจ้าน้องชายตั้งเวลาถ่ายแบบยิงภาพต่อเนื่องเอาไว้  ซักพักเจ้าลูกชายก็มุดตัวออกไปด้านข้าง ให้พ่อโดนหนีบอยู่ตรงกลางแทน แถมจับให้อาช่วยกันเผื่อแผ่เหงื่อให้พ่อด้วยอีกแรง          ชะลอแกล้งเก๊กหน้าขรึม ปล่อยให้เด็กๆ สองตัวแกล้งจนพอใจ แล้วค่อยผละตัวออกด้านข้างบ้าง คราวนี้เขากับลูกชายประกบร่างกำยำล่ำสันของเจ้าน้องชายไว้ตรงกลาง          ...ต้อนรับสู่ครอบครัวใหม่อย่างเป็นทางการ... หลังกินข้าวเที่ยงดูเด็กๆ จะสงบลงไปเยอะ ไม่รู้ว่าอิ่มจนง่วงหรือว่าเล่นจนหมดแรง          หนุ่มน้อยสองคนช่วยกันขยับผ้าพลาสติกไปชิดโคนต้นไม้  คุณอานั่งพิงเหยียดขาหลับตา ให้คุณหลานนอนหนุนต้นขาอ่านทบทวนหนังสือเรียน  ชะลอรู้สึกว่าวาดรูปทิวทัศน์มาหลายชิ้น เปลี่ยนเป็นวาดรูปอื่นบ้างท่าจะดี  ขยับขาตั้งภาพกับเก้าอี้ผ้าใบหันกลับไปหาสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดในวันนี้          ...ครอบครัว... เย็นนั้นชะลอแวะปล่อยลูกชายลงที่เรือนใหญ่ก่อนที่จะขับรถกลับไปจอดบ้าน ช่วยกับน้องชายขนภาพขึ้นไปตากบนห้อง แล้วค่อยเดินเท้าออกไปกินข้าวเหมือนเดิม          บรรยากาศในวงข้าวก็ยังเหมือนเดิม  บุญทาผูกขาดการคุยกับ ‘อาจารย์’ ซะเป็นส่วนใหญ่ แต่ชะลอสังเกตเห็นว่าสองอาหลานสบตายิ้มกันเป็นระยะๆ          โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เจ้าน้องชาย ‘นินทา’ เขาให้เจ้าบ้านฟัง (เป็นการตอบแทน?)          ทั้งที่บุคคลผู้ถูกพาดพุงนั่งหัวโด่อยู่นี่แหละ (มันจะยังเรียกว่า ‘นินทา’ ได้หรือเปล่า ชะลอก็ชักไม่แน่ใจ แต่ดูสามคนนั้นคุยกันออกรสยังกับลืมว่าเขานั่งอยู่ในวงด้วยอีกคน)          ทั้งๆ ที่วันนี้เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้เล่าถึงได้มากมายซะหน่อย แต่กว่าจะแงะเจ้าน้องชายกลับบ้านได้ ชะลอก็รู้สึกว่าผิวหนังตัวเองเกรียมไหม้เรียบร้อยไปแล้ว          ...ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า ตอนอาบน้ำรู้สึกแสบๆ คันๆ ยังไงชอบกล...          กลับขึ้นมาแต่งตัวบนห้อง  คืนนี้อากาศกำลังเย็นสบาย ไม่หนาวฝนอย่างเมื่อคืน  ชะลอปิดไฟ มุดมุ้ง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมอกตัวเองกับน้องชายตามปกติ          เนื้อตัวไม่ได้สัมผัสกัน  ...คืนนี้ไม่หนาว... คงไม่ต้องห่วงอะไร...          พื้นกระดานสะเทือน ผ้านวมที่ปูนอนถูกรั้งตึงเป็นจังหวะกระดึ๊บๆ  ชะลอรู้สึกว่าแขนของเจ้าน้องชายขยับเข้ามาแนบชิดแขนซ้ายของเขาตลอดทั้งแนว แล้วมือของฝ่ายนั้นก็หงายสอดเข้ามารองใต้มือเขาไว้          ยิ้มกับตัวเองในความมืด  ...โตจนขนาดนี้แล้วจะยัง...          สัมผัสอุ่นเบาที่มือที่แขนซึมซ่านลึกเข้ามาถึงในอก  ...สำหรับคนเป็นพี่ ถึงน้องจะโตเป็นผู้ใหญ่แค่ไหน บางทีก็อาจยังคงเป็นเด็กอยู่ดีในความรู้สึก...          แอบส่ายหน้าเอ็นดูนิดเดียว แล้วกระชับมือข้างนั้นไว้เบาๆ          ...มือของเจ้าน้องชาย... . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 18:21:50

ความคิดเห็นที่ 3 . บทที่  23  ในแดดสาง เช้าวันรุ่งขึ้นฝนไม่ตก สองหนุ่มออกจากบ้านตั้งแต่ฟ้ายังมืดตามปกติ          พอใกล้ถึงที่หมาย โตมรก็จำได้ว่ากำลังมุ่งหน้าไปยังเนินสูงสวยสุดๆ ที่ชะลอพาเขามาในเช้าวันแรก          ที่จำได้ไม่ใช่ว่าดูจากทิวทัศน์มืดตื๋อสองข้างซ้ายขวา แต่เพราะเส้นทางวกเวียนที่รู้สึกเหมือนกับไต่สูงขึ้นทีละน้อย กับอาการที่คนขับคอยเพ่งมองหาช่องเลี้ยว ซึ่งเหมือนกับวันแรกไม่มีผิด          ยิ่งช่วงสุดท้ายยิ่งเหมือนขับฝ่าเข้าไปในป่ายังไงชอบกล โตมรลุ้นจะแย่ว่ารถขับเคลื่อนสี่ล้อคันโตนี่จะอ้อมต้นไม้ใหญ่มุดอุโมงค์มืดได้สำเร็จ หรือจะทะลุไถลลงข้างทางไปแทน แต่ดูเหมือนชะลอก็มีความมั่นใจอย่างเต็มที่ และพาทั้งรถทั้งคนทั้งข้าวของไปถึงลานแคบข้างเนินดินได้อย่างเรียบร้อยไร้รอยขีดข่วน          อยู่ด้วยกันมาหลายวันจนคล่อง สองหนุ่มหอบหิ้วสัมภาระถือไฟฉายคนละกระบอก เดินแถวตามลำดับอาวุโส เลาะขึ้นเนินดินจนไปโผล่ที่ลานกว้างมืดสนิท  หนุ่มรุ่นพี่ดูเหมือนจะจำตำแหน่งทิศทางต่างๆ ได้เป็นอย่างดี ชี้ให้โตมรวางของลงตรงนั้นตรงนี้ พอเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างก็หันมาบอกเสียงเรียบนิ่งตามปกติ          “ผมมีเรื่องอยากขอให้ช่วย ไม่ใช่คำสั่ง ไม่เกี่ยวกับงานที่ผมทำให้คุณ  ถ้าไม่สะดวกใจก็ขอให้บอกตามตรง ไม่ต้องเกรงใจ ตกลงมั้ย”          โตมรเลิกคิ้วสูง ...นานๆ จะได้ยินพี่ชายอารัมภบทยาวๆ แบบนี้ซักที... รีบตีหน้าขรึม (ถึงจะมืดจนมองเห็นกันเท่าที่ไฟฉายส่องไปโดนแค่นั้นก็เถอะ) ทำเสียงเรียบร้อยตอบ          “ตกลงครับ”          “ผมอยากขอให้คุณช่วยเป็นแบบ... หันหลังให้ผม มองไปที่พระอาทิตย์ขึ้น...”          โตมรทำปากกลมร้องอ๋อในใจ ...ไม่เห็นจะยากเย็นอะไรนี่นา... แต่อีกฝ่ายยังพูดไม่จบ          “...ถอดเสื้อ กางเกงไม่ต้องถอด แต่ร่นลงไปหน่อย ผมอยากเก็บให้ถึงช่วงสะโพก”          แล้วก็เงียบไป ดูเหมือนจะจบคำขอแค่นี้  โตมรหันซ้ายหันขวามองความมืดรอบตัว จำได้ว่าเป็นลานโล่งกว้าง มีต้นไม้ให้ร่มเงาแค่ต้นเดียว ตรงริมหน้าผามองลงไปที่แผ่นดินไกลลิบเบื้องล่าง          “เอ่อ... พี่ลอครับ...”          อีกฝ่ายชิงพูดขัด          “ไม่เป็นไร ผมแค่ลองถามดู”          โตมรหัวเราะ          “เดี๋ยวสิครับ ผมแค่จะบอกว่าผมถอดหมดเลยดีกว่า จะได้ไม่มีกางเกงมาเกะกะสายตาพี่  แล้วจะวาดแค่ไหนก็ตามใจพี่เลยครับ”          ศิลปินหนุ่มรุ่นพี่เงียบไป แสงไฟฉายจับนิ่งอยู่บนพื้นหญ้าตะคุ่มใกล้ๆ  สักพักฝ่ายนั้นก็พูดเสียงอ่อน          “ขอบคุณนะ แต่ผมไม่อยากให้คุณเสี่ยง”          “ไม่เสี่ยงหรอกครับ”  โตมรส่ายหน้ายิ้มในความมืด  “ทางที่เราวิ่งมามันเป็นป่ารกแบบนั้น แสดงว่าไม่มีคนใช้มาตั้งนานแล้ว คงไม่มีใครขึ้นมาเห็นผมหรอกครับ  แล้วหน้าผานี่ก็สูงชะมัด ต่อให้มีคนข้างล่างส่องกล้องขึ้นมา อย่างมากก็เห็นผมเป็นจุดเล็กๆ แค่นั้นเอง แล้วเช้าๆ แบบนี้คงไม่มีใครออกมาส่องกล้องหรอกครับ”          เงียบไปอีก... พักใหญ่... แล้วหนุ่มรุ่นพี่ก็ตอบกลับมาเรียบๆ          “ผมไม่อยากให้คุณถอดหมด”          โตมรอ้าปากจะแย้ง แต่พี่ชายก็ยังพูดไม่จบ          “ถ้าคุณอยากถอดจริงๆ ผมก็จะไม่ว่า แต่อย่าทำเพราะอยากให้ผมวาดรูปสะดวก ผมไม่สบายใจ”          โตมรนิ่ง          แล้วยิ้ม          “ตกลงครับ” โตมรยืนนิ่งอยู่ในความมืดหลายนาที ก่อนจะได้เห็นท้องฟ้าดำสนิทกลับซีดจางลงช้าๆ จนกระทั่งมีจุดสว่างเรืองขึ้นนิดเดียวตรงสุดขอบโลก แล้วแผ่ขยายเป็นแถบยาวสีเหลืองทอง สอดแซมไปบนฉากหลังที่เริ่มปรากฏสีฟ้า          ลมอ่อนตอนรุ่งสางรินแผ่วมาแตะต้องเนื้อตัว  โตมรสูดหายใจเข้าลึก กลิ่นลมบนเขาเบาแปลกกว่ากลิ่นลมข้างล่าง แต่ก็มีร่องรอยชุ่มชื้นคล้ายกัน และเหมือนมีกลิ่นเขียวของไม้ป่าแบบที่เขาไม่รู้จักแทรกปน          หลุบตามองแผ่นอกตัวเองที่ค่อยๆ เห็นได้ชัดเจนขึ้นด้วยแสงสะท้อนจากท้องฟ้า  จนเมื่อดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบโลกขึ้นมาจริงจัง ผิวเนื้อของเขาก็เหมือนจะสุกปลั่งเป็นสีทองตามไปด้วย          โตมรถอดเสื้อฝากพี่ชายไว้ ส่วนกางเกงยีนสีน้ำเงินเข้มร่นลงไปที่โคนขา  ที่จริงพี่ชายขอให้เอาลงนิดเดียวเหมือนกับนายแบบนิตยสารผู้หญิงสมัยนี้ที่ใส่กางเกงแบบ ‘เอวต่ำ’ แต่โตมรก็ยังอยากให้พี่ชายศึกษาแสงเงาอะไรนั่นได้ตามสบายไม่เกะกะสายตา  ดีที่ขาเขากับขากางเกงขนาดไม่ต่างกันมาก เนื้อผ้าแข็งเลยทรงตัวเกาะต้นขาเขาไว้สบาย ไม่ร่วงลงไปกองอยู่ที่แข้ง          ส่วนชิ้นในสีดำ เขารูดด้านหลังตามขอบเอวกางเกงยีนลงไปเต็มๆ แต่ด้านหน้าถึงจะร่วงต่ำก็ยังรั้งปิดไว้  เขาเองมั่นใจว่าไม่มีความเสี่ยงที่ใครจะมาเห็นเข้าเป็นอันขาด แต่ก็ไม่อยากดื้อดึงให้พี่ชายไม่สบายใจ          รู้สึกอุ่นเบาไปทั้งตัว ไม่ใช่ด้วยแดดสางที่อาบห่มลงมา แต่ด้วยสายตาที่โอบหุ้มเขาไว้จากเบื้องหลัง          ...สายตาห่วงใยของพี่ชาย... โตมรหมุนตัวกลับตามเสียงเรียกพัก          พระอาทิตย์ขึ้นสูงอีกนิดแต่ก็ยังเช้าอยู่มาก ที่แน่ใจเพราะมีแต่เสียงนกออกหากินอยู่ไกลๆ ไม่มีเสียงจิ๋วๆ เอิ๊กอ๊ากอยู่ใกล้ๆ ซึ่งต้องสายกว่านี้มากๆ นู่นแหละถึงจะโผล่มา          ไม่ได้ดึงกางเกงสองตัวทั้งนอกในกลับขึ้นมา ปล่อยให้เกาะคาไว้แค่นั้น  ที่พี่ชายเป็นห่วงก็เข้าใจอยู่ล่ะ แต่ก็อดไม่ได้ ...วันนี้ทำขรึมดีนัก ขอแกล้งเล่นนิดเดียว รับรองไม่เกินสิบนาที...          พี่ชายก้มตัวเอาภาพที่คงจะยังชื้นหมาดเสียบลงกล่องขนย้าย ...สงสัยเดี๋ยวจะไปที่อื่นต่อ...  โตมรเดินตรงไปหากล้องวิดีโอบนขาตั้งที่ไฟแดงยังกะพริบวาบ  พอช่วยกดปิดเรียบร้อยก็ยกทั้งกล้องทั้งขาไปวางส่องเข้าหาต้นไม้ต้นเดียวในลาน แล้วหันกลับไปหาพี่ชายที่กำลังเดินตามมา บนไหล่มีเสื้อยืดคอปกของเขาพาดฝากไว้          ...เก๊กนักใช่มั้ยครับ พี่ชายคนดีของผม...          โตมรแสยะยิ้ม . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 18:22:40

ความคิดเห็นที่ 4 . ชะลอเดินกลับไปหาน้องชายที่ใกล้ต้นยางใหญ่ เสื้อยืดคอปกที่เจ้าตัวดีใส่ซ้ำเมื่อวานยังพาดคาอยู่บนบ่า ตั้งแต่ตอนที่ฝ่ายนั้นถอดฝากมาเมื่อเช้าแล้วพื้นหญ้ามันทั้งมืดทั้งเปียกน้ำค้างจนเขาไม่อยากวางทิ้งไว้ตรงไหน          เห็นสารรูปเจ้าน้องชายแล้วก็อยากจะส่ายหัว ...ทำไมไม่นุ่งกางเกงกลับขึ้นไปให้มันดีๆ ล่ะนั่น... แล้วยังมาทำหน้าเป็นอีก...  เหลือบไปที่กล้องวิดีโอข้างๆ ...จะเล่นอะไรแผลงๆ อีกล่ะสิเนี่ย...          เกือบกระตุกหนวดยิ้ม แต่เปลี่ยนใจ กดมุมปากลงให้ยิ่งขรึมหนักกว่าเก่า เลิกคิ้วตอบยิ้มร่าของเจ้าตัวดี          “ยืนมาตั้งชั่วโมงกว่าแน่ะ ขอผมพักหน่อยนะครับพี่”          ชะลอสะกดใจไม่ให้เผลอยิ้ม แค่พยักหน้ารับ  โตมรยืนเป็นแบบนานพอให้เขาสเก๊ตช์ภาพแดดเช้าตกกระทบเป็นมุมต่างกันได้ตั้งหกภาพ รวมเวลาน่าจะเกือบสองชั่วโมง พอกันกับการทำงานที่บ้านเลยทีเดียว          พอได้รับสัญญาณอนุญาต เจ้าน้องชายก็เดินยิ้มตรงมาทั้งกางเกงตัวนอกยังยู่ค้างอยู่ที่ต้นขาและตัวในยังเกาะคาอยู่อย่างนั้น  พอมาถึง เจ้าตัวดีก็ยกนิ้วชี้ขึ้นจิ้มปุลงบนอกเขา แต่ไม่หยุดเดิน กลับรุนตัวเขาเบาๆ  ชะลออยากหัวเราะแต่ก็ยังปั้นหน้าเคร่ง ยอมชักเท้าถอยตามแรงนิ้ว อยากรู้ว่าเจ้าน้องชายแอบมีแผนร้ายอะไร          จนเขาเดินถอยวนเป็นวงโค้งมาหยุดยืนหลังชนต้นยาง ฝ่ายนั้นถึงยอมละมือ ยักคิ้ว ฉีกยิ้มกว้างแบบเจ้าเล่ห์มากมาย ยกสองมือขึ้นกำหลวมไว้ข้างตัวราวอก...          ...คุ้นมากนะท่านี้...  ชะลอเพ่งสมาธิกดมุมปากเต็มกำลังไม่ให้หลุดหัวเราะพรืดออกมา ในขณะที่โตมรเริ่มผงกตัวกระดึ๊กๆ ซ้ายทีขวาที ทำหน้ารื่นเริงเต็มพิกัด แถมยังอ้าปากร้องเพลงภาษาอังกฤษเพลงนั้นเบาๆ ด้วยตัวเองอีกซะด้วย          ...เธออยู่ในใจของฉันเสมอ... จากฟ้าสาง... จวบฟ้ามืด... ขอให้ฉันได้เห็นยิ้มแสนหวานของเธอทุกวัน... เจ้าน้องชายโยกซ้ายโยกขวาแบบที่เคยทำตามปกติอยู่ซักพัก แล้วเหมือนจะไม่สะใจ เปลี่ยนเป็นท่าเต้นยั่วยวน บิดเนื้อบิดตัวเป็นคลื่น ขยับเข้ามาใกล้ ทำทีเหมือนจะถูไถร่างกายไปบนเนื้อตัวคนดู ทั้งที่ไม่ได้สัมผัสกันซักนิด          พอถึงท่อนกลางๆ เพลง ฝ่ายนั้นก็ยกแขนซ้ายขึ้นค้ำลำต้นของต้นยางที่ชะลอพิงอยู่ เฉียดข้างขมับขวาเขาไปนิดเดียว  ส่วนใบหน้าที่ระบายด้วยรอยยิ้มกึ่งร้อนแรงกึ่งซุกซน ก็ทำท่าละเลียดสูดดมไปตามช่วงคอช่วงอกเขา ...โดยที่ไม่ได้สัมผัสกันอีกนั่นแหละ... แถมเงยหน้าขึ้นมาทำตาวาวเลียปากเป็นระยะอีกต่างหาก          ...อยากบ้า...          ชีวิตชะลอเคยมีแต่ไม่อยากยิ้มแล้วต้องฝืนยิ้ม ไม่เคยซักครั้งที่ต้องกลั้นหัวเราะยากเย็นขนาดนี้!          บุญเหลือเกินที่เพลงนี้ไม่ได้ยืดยาวมากมาย ประโยคสุดท้ายกระซิบอยู่ข้างหูจนลมอุ่นพ่นพรูเฉียดแก้ม          ...ขอให้ฉันได้เห็นยิ้มแสนหวานของเธอทุกวัน...          แล้วก็ย้ายลงไปกระซิบที่ซอกคอ          ...ขอให้ฉันได้เห็นยิ้มแสนหวานของเธอทุกวัน...          แล้วก็กลับขึ้นมากระซิบที่ปลายคาง ...ประโยคนี้มันซ้ำกี่รอบกันล่ะเนี่ยยยย!...          ...ขอให้ฉันได้เห็นยิ้มแสนหวานของเธอทุกวัน...          เสียงสูงตอนท้ายชวนให้โล่งใจว่าคราวนี้เพลงจบแล้วจริงๆ  ชะลอพยายามขมวดคิ้วให้ผูกกันแน่นๆ เข้าไว้ หวังว่ามันจะช่วยกักเสียงหัวเราะข้างในไม่ให้ระเบิดออกมา ...ใส่หน้าเจ้าน้องชาย... ที่ตอนนี้อยู่ใกล้จนปลายจมูกแทบจะแตะกันแล้ว...          ร่างกำยำถอนแขนจากที่ค้ำต้นไม้ไว้ ถอยไปหนึ่งก้าว ยืดอกผึ่งผาย ใบหน้ายิ้มแป้นซนจัด แถมยังเลิกคิ้วน้อยๆ กระดุ๊กกระดิ๊กแบบแสนจะภาคภูมิใจในการแสดงที่เพิ่งจบลง ...ยังกับเด็กอนุบาลรอให้ครูชม...  ชะลอทำหน้ายู่หนักกว่าเดิม แต่ดูอีกฝ่ายไม่มีวี่แววสะทกสะท้าน  ...รู้จักพี่ลอน้อยไปซะแล้ว ไอ้น้องโต...          ยกสองมือขึ้นกอดอกหลวม พิงหัวไปข้างหลังพอให้เอียงหน้ามองข้ามจมูกแบบหมิ่นๆ ได้ถนัด คลายคิ้วปรือตาคล้ายว่าไม่มีอะไรน่าสนใจ เหยียดริมฝีปากปั้นเสียงกึ่งกวนกึ่งท้าทาย          “เสียดาย... ไม่เห็นข้างหลัง”          ชะลอกระตุกหนวดข้างเดียวเยาะ เห็นหน้าเป๋อเหลอนั่นแล้วก็แสนจะสะใจ แต่เพียงอึดใจเดียว เจ้าน้องชายก็ฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ ยักคิ้วสองแผล็บ หันหลังขวับทั้งกางเกงยังเกาะกองอยู่ที่ต้นขาทั้งตัวนอกตัวใน ยกมือขึ้นกำหลวม บิดเอวซ้ายทีขวาทีเหมือนคลายเมื่อย แหงนคอเหยียดแขนตึงเหนือหัวชั่วครู่          แล้วก้มจับข้อเท้าตัวเอง ...อยากบ้า...          ชะลอยอมให้ตัวเองหลุดยิ้มออกมาได้ในที่สุด นั่งลงพิงโคนต้นยาง ปากก็เรียกเจ้าตัวดี          “เลิกเล่นได้แล้ว มานั่งพักมา”          ร่างกำยำยืดตัวขึ้นตรงแล้วหันกลับมาตามคำสั่ง  คงเพราะท่าก้มเมื่อครู่ ขอบเอวกางเกงตัวในที่เคยเกาะรั้งเอาไว้เลยหลุดลงไปกองรวมกับขอบเอวกางเกงตัวนอกเรียบร้อย  เจ้าน้องชายก้มมองตัวเองหัวเราะแหะ  ชะลอส่ายหน้า หงายมือขวาทำท่าตบอากาศจากด้านล่าง ส่งสัญญาณให้รีบๆ นุ่งกลับขึ้นไปได้แล้ว          พอเรียบร้อยก็ยื่นเสื้อยืดคอปกบนบ่าให้  เจ้าน้องชายรับไปสวมแล้วนั่งลงพิงต้นยางเคียงกัน          ปกติเวลาพักชะลอมักจะหลับตา แต่วันนี้เขาอยากมองภาพลานผาตรงหน้าอีกสักหน่อย พรุ่งนี้ก็ขับรถกลับกรุงเทพฯ แล้ว ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้มีเวลาพักออกมาเติมไฟให้ตัวเองแบบนี้อีก          ...และคราวหน้าก็คงไม่มีเจ้าน้องชายมาเล่นแผลงๆ ให้เขาอยากบ้าแบบนี้อีก...          เอียงหน้าไปทางซ้ายก็เห็นฝ่ายนั้นยิ้มกว้างตาเป็นประกายมองตรงมาอยู่ก่อนแล้ว          “อยู่นี่ไม่เห็นพี่สูบบุหรี่เลยครับ”          ชะลอเลิกคิ้วนิดเดียว          “ก็ไม่ได้ทำงาน”          เจ้าน้องชายหันไปมองขาตั้งภาพใกล้ริมผา          “แต่พี่ก็วาดรูปทุกวันนี่ครับ”          ชะลอส่ายหน้า          “ไม่เหมือนกันหรอก  งานรับจ้างวาด ตอนลูกค้าพักผมก็ไม่ได้พัก ต้องคิดตลอด จะทำไงให้งานออกมาดี  แต่อยู่นี่ผมวาดเล่นสบายๆ วาดอย่างที่อยากวาด ไม่ได้คิดว่าจะต้องสวย”          เจ้าน้องชายพยักหน้าหงึกๆ          “ผมไม่มีความรู้เรื่องศิลปะหรอกนะครับ แต่ดูแล้วก็รู้สึกว่าสวยดีอะครับ  พี่ขายรูปพวกนี้ด้วยปะครับ”          “ไม่หรอก”  ชะลอหันกลับไปทางขาตั้งภาพ  “รูปวิวคนเขียนกันเยอะ ผมแข่งไม่ไหว”          “แต่ผมว่ารูปพี่ไม่เหมือนใครนะครับ”  เจ้าน้องชายขยับตัว ชะลอหันไปเห็นฝ่ายนั้นโน้มตัวใกล้เข้ามาอีกนิด พูดทั้งยิ้มกว้างตาเป็นประกาย  “รูปพี่ดูแล้วมันรู้สึก... ฝันๆ... เหมือนหลุดออกมาจากตำนาน... ยังกับมาจากอีกโลกนึงงั้นแหละครับ...   ขนาดรูปที่พี่วาดแบบป้ายๆ ผมดูแล้วรู้สึกยังกับเป็นหุบเขาในนิทานเลยครับ”          ชะลอยิ้ม  เวลาออกมาพักแบบนี้เขารู้สึกผ่อนคลายมีความสุข เวลาวาดรูปเลยมักจะใช้สีโทนสว่างเบาสบายตา  เจ้าน้องชายคงจะชอบสไตล์นี้  จำได้ว่าตอนคุยกันครั้งแรกฝ่ายนั้นเปรยว่าชอบภาพจากวรรณคดีฝีมืออาจารย์ท่านหนึ่ง ซึ่งเขาพอเดาได้ว่าน่าจะเป็นใคร  งานของอาจารย์เป็นสไตล์ที่อบอุ่นอ่อนหวานมากทีเดียว          ทอดสายตาไปทางขาตั้งภาพอีกครั้ง  ...ไว้จะวาด ‘หุบเขาในนิทาน’ แถมให้เจ้าน้องชายซักรูปนึง...          “พี่ลอครับ”          เสียงเรียกเบาเหมือนไม่มั่นใจ  ชะลอหันกลับไปทันเห็นเจ้าน้องชายหลบตาทำหน้ายุ่ง          “คือผม... อยากขออะไรพี่ซักอย่าง... ถ้าพี่ให้ได้ ผมก็จะดีใจมากๆ เลยครับ”          ท่าทางเจ้าตัวดีดูลังเล ไม่เหมือนมีเล่ห์กลซุกซนอะไร  ชะลอนิ่ง รอจนอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาพูดต่อเอง          “พี่ลอเลิกสูบบุหรี่ได้มั้ยครับ” แดดสางกลายเป็นแดดสาย แต่ความอบอุ่นที่อาบห่มเนื้อตัว ยังไม่อุ่นลึกถึงข้างในเท่ากับสายตาไม่มั่นใจของเจ้าน้องชายที่มองตรงมาเวลานี้          อยากยิ้มตอบสายตาคู่นั้น แต่ริมฝีปากเจ้ากรรมกลับเม้มนิ่งไม่ยอมขยับ          สูดลมหายใจเข้าลึก กลิ่นหอมชื้นของดินหญ้าผสานกับกลิ่นหอมอุ่นของละอองแดด แล้วยังมีกลิ่นเนื้อตัวของเจ้าน้องชายที่เขาจดจำได้จนขึ้นใจ          วาดแขนซ้ายข้ามหัวเจ้าน้องชายไปโอบบ่าล่ำสันนั่นไว้          ยกมือข้างเดียวกันขึ้นยีหัวเจ้าน้องชายเบาๆ          แล้วดึงให้วางซบลงมาบนบ่าตัวเอง          ...น้องชายคนดีของเขา... (ติดตามตอนต่อไปกระทู้หน้าครับ) แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 18:25:55 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 18:23:18

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว...มาเมื่อไหร่เนี่ย...อิอิ เจิมๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 18:45:11

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ได้อ่านอะ แต่เข้ามากรี๊ดดดดดด ได้มั้ยคะ ปล. คิดถึงอะ เอาความคิดถึงไปเลย บั้งไฟพญานาค 7 ดวง ฮา.... จากคุณ : มณีนาคา เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 18:51:21

ความคิดเห็นที่ 7 ู^ ^ หายหัวฟูหรือยังครับ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 20:36:58

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านภาระกิจนี้ ได้อารมณ์เหมือน อาจารย์-ศิษย์ มากกว่า พี่-น้อง คนนึงก็ขี้เล่นอีกคนก็....เก๊กมากจนหนวดกระตุกไปหลายรอบ อยากรู้ว่าคุณพีทเอาบุคลิกพี่ลอมากจากใคร (หรือว่าจะเป็นของคุณพีทเอง?) ^^ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 20:41:57

ความคิดเห็นที่ 9 ลุ้นแทบแย่...ว่ากุงเกงจะหลุดหรือไม่หลุด ป.ลิง.เหนื่อยก็พักบ้างนะคะ จากคุณ : schneesturm เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 21:38:28

ความคิดเห็นที่ 10 อร๊ายยยย ไม่อยากบอกเลยว่า ตอนอ่านประโยคนี้ อ่านไปขยี้ตาไป "ปล่อยให้เจ้าน้องชายอุ่นสบายคาอกยืดยาว" เพราะมันอ่านได้ใจความว่า "ปล่อยให้เจ้าน้องชายอุ่นสบายคาอวัยวะ" เล่นเอาสะดุ้งกันเลยทีเดียว นึกว่าคราวนี้เฮียเล่นแรง 5555 จารย์โตติดนิสัยนอนจับมือซะแล้ว เหมือนตอนเด็กๆเลย ต้องนอนจับหูญาติทุกคืน แล้วงี้กลับเข้าเมืองไม่ได้นอนจับมือจะหนาวกันมั๊ยน้า ปอลิ่ง สอยโซดาไอซ์มาแล้ว รอลายเซ็นต์เด้อค่ะ จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 03:25:04

ความคิดเห็นที่ 11 ดีๆ.....เลิกบุหรี่นะจ๊ะ... ส่งหมากฝรั่งมาให้พี่ลอนะ.... เจ้าป๊อง...ชอบอ่ะเปล่าจ๊ะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 12:11:16

ความคิดเห็นที่ 12 โอ๊ยยยย อะไรมันจะบรรยากาศชวนฝันกันขนาดนี้ อ่านไปอิจฉาตาร้อนจะละลายแล้วนะ พี่ลอก็จะขี้เก๊กไปไหนเนี่ย เดี๋ยวปั๊ดจับโกนหนวดซะเลย >< ปล. ภาพวาดวรรณคดีฝีมืออาจารย์มีชื่อท่านหนึ่ง ใช่ อาจารย์ จ. หรือเปล่าน้า ที่ชอบวาดนางในวรรณคดีสวยๆ น่ะค่ะ? ถ้าใช้ก็จะบอกว่าชอบเหมือนกันล่ะ จากคุณ : แพนด้า ฮาเอ (Applebee) เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 22:30:56

ความคิดเห็นที่ 13 ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มมายังไม่เคยเสียท่าให้ผู้ชายคนไหนได้นอนกอด โอ้ จารย์โต จะสามสิบแล้ว ยังไม่เคยโดนหนุ่มกอดเหรอเนี่ย ตอนนี้หวานอีกแล้วอ่ะ อิจฉา จากคุณ : beemanufan เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 18:01:55

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นพี่น้องที่ร๊ากกกกกันจิงจิ๊ง จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 18:03:48

ความคิดเห็นที่ 15 ดีค่ะพี่พีท อร้ายยยย ๆ  อิจฉาเนาะ  อบอุ่น ๆ อ่าน2 กระทู้รวด มีตาลายบ้าง อ่านผิดอ่านถูกตามจินตนาการ 5555+ จากคุณ : Hey VEE เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:56:54

ความคิดเห็นที่ 16 ... มารออ่านเม้นท์ อิอิ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 12:22:49

ความคิดเห็นที่ 17 คุณดาว (๕) มาแบบเงียบๆ กลัวประชาชนแตกตื่น อิๆ คุณส้ม (๖) กรี๊ดเบาๆ นะครับ เดี๋่ยวจะเจ็บคอ อิๆ พี่โก้ (๗,๘) ดีนะเนี่ยเป็นอาจารย์ศิษย์ ไม่ใช่ลุงกับหลาน อิๆ  บุคลิกพี่ลอไม่ใช่คุณพีทหรอก คร้าบ มิบังอาจ (นึกๆ แล้วก็แอบสงสัยตัวเอง ถ้าคิวจังมาจากคุณพีท ไอ้โต๊ะก็ มาจากคุณพีท ตาพิุถก็มาจากคุณพีท แล้วพี่ลอยังมาจากคุณพีทอีก สงสัยคุณ พีทต้องเป็นจอมโจรพันหน้าแน่ๆ เลย กร๊าก) คุณ schneesturm (๙) ขอบคุณคร้าบ พยายามพักนิดๆ ครับ แต่อดใจไม่ไหว อิๆ  ตกลงไม่เสียทีที่ ลุ้นเลยนะครับ หลุดเห็นๆ ว่าแต่... น้องจารย์โตก็หลุดประจำอยู่แล้ว ลุ้นมัยเนี่ย ทิพ (๑๐) อร๊ายด้วย เห็นเป็นอวัยวะได้ไงเนี้ย มันไม่คล้ายมากนะ อิๆ (แอบนึกภาพตาม ขำกลิ้งเลย)  จารย์โตติดแล้วแหงๆ เลย หนึบๆๆ กลับบ้านล่ะแย่แน่ ป.ล. เย้ๆ ขอบคุณที่อุดหนุน สงสัยจะเป็นลูกค้ารายเดียวของงานนี้ ฮ่าๆ คุณปอม (๑๑) ขอบคุณสำหรับหมากมิ้นต์ครับ สีสวย กลิ่นคงหอมด้วย มามะพี่ลอมาเคี้ยวกัน ส่วนไอ้ป๊อง เกรงว่าจะต้องใ้ช้เป็นหมอนมากกว่า อิๆๆ คุณด้า (๑๒) บรรยากาศมันขนาดนั้นเลยเหรอครับ ทำไมคนเขียนเห็นภาพเป็นป่าอีสานเขียวๆ ่รกๆ ล่ะเนี่ย ฮ่าๆๆ  หนวดพี่ลอถ้าโกนแล้วหน้าจะโล้นมั้ยนะ... ป.ล. อาจารย์เดียวกันแหงๆ เลยครับ อันนี้แหละชวนฝันจริง ยิ่งภาพหนุ่มๆ นะ โอ๊ว เห็นแล้วจะละลาย (ขอแนะนำพรานบุญ) คุณบี (๑๓) จารย์โตเก็บเนื้อเก็บตัวมั้งครับ เอ... เดี๋ยวต้องไปตรวจทานใหม่ซะละ จริงๆ ก็มีได้ กอดมั่งนะ แต่เฉพาะบางคนที่สำคัญจริงๆ อิๆ  (มันหวานตรงหนายเนี่ย ออกจะซน) คุณเร่ (๑๔) หมู่นี้คุณเร่กระบะแตกแหงๆ เลย สองเมนต์ติดแล้ว ตื่นเต้นๆๆ อิๆๆ คุณวี (๑๕) ผมก็อิจฉาครับ แต่ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะอิจฉาน้องโตหรือพี่ลอดี ทางนั้นก็เท่ ทางนี้ ก็ล่ำ เฮ้อ เฮือก  น่า่น... อ่านผิดอ่่านถูกเนี่ย ไปถึงไหนแล้วก็มิรุนะเนี่ยยยย คุณสิงห์ (๑๖) เขียนจบแล้ว ขอเช่าลิขสิทธิ์คนอ่านมาพิมพ์เมนต์ขายดีมั้ยคุณสิงห์ ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 16:18:50

ความคิดเห็นที่ 18 บทที่ 24 ยิ้มไม่ได้... + บทที่ 25 ...ถ้าไม่มีเธอ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10442676/W10442676.html จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 16:36:02