ความคิดเห็นที่ 1 5 เด็กกำพร้า ด้อยโอกาส ขาดแคลนฝัน สิ่งประดิษฐ์ใดก็ตามที่ผลิตขึ้นมาใช้ทำงานทดแทนมนุษย์ เพื่อปรนเปรอความสะดวกสบายของมนุษย์ เมื่อถึงจุดๆ หนึ่ง ย่อมให้โทษต่อมนุษย์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เทคโนโลยีที่พยายามทำตัวเป็นดัชนีชี้วัดคุณค่าความเป็นมนุษย์... แล้ว ‘เครื่องแนะแนวอัจฉริยะ’ ก็ทำพิษจนได้! คนที่ซวยซ้ำซวยซ้ำก็หาใช่ใครอื่นไม่... นอกจาก ‘หนูรูชา’ ลูกสาวคุณพ่อขา...ย๊าวยาวนั่นเอง “อย่าเข้ามานะ!” “เดี๋ยวสิ ฟังฉันก่อน” ภาพเด็กหนุ่มม.6 ตัวอ้วนกลมที่กำลังนั่งหมิ่นเหม่อยู่บนราวกันตกขอบตึกเรียนสูงแปดชั้นพร้อมแล้วที่จะโดดดิ่งสู่เบื้องล่างนั้นทำเอาจารุชาอยากจะบ้า เธอแค่เบื่อๆ เลยขออนุญาตครูไปเข้าห้องน้ำ แล้วแอบหนีเรียนขึ้นมานั่งเล่นอ่านการ์ตูนที่ซ่อนไว้บนดาดฟ้า หารู้ไม่ ต้องมาเจอกับเหตุการณ์ตรงหน้านี้ เขาคือนายแฮปปี้เพื่อนร่วมห้องเรียนของจารุชา ซึ่งเจ้าเครื่องแนะแนวอัจฉริยะฟันธงว่า อัจฉริยภาพด้านตรรกะ 0.035 อั๊จ แทบไม่ปรากฎ อัจฉริยภาพด้านความคิดสร้างสรรค์ 0.936 อั๊จ แทบไม่ปรากฎ อัจฉริยภาพด้านศิลปะ 0.003 อั๊จ แทบไม่ปรากฎ อัจฉริยภาพด้านการแสดงออก 0.001 อั๊จ แทบไม่ปรากฎ อัจฉริยภาพด้านการใช้แรง 0.037 อั๊จ แทบไม่ปรากฎ อัจฉริยภาพด้านอื่นๆ 0.000 อั๊จ ไม่ปรากฎเลย * อั๊จ = หน่วยมาตรวัดอัจฉริยภาพ บรรยัดศัพท์โดยหนูดือ อัจฉริยะ มหาวิทยาลัยฮาสาด สาขาวิชาชีพที่เหมาะสม 1.  ทำงานด้านอุตสาหกรรม เช่น ห่อลูกกวาด ตัดขี้ด้าย (เรียงจากมากไปหาน้อย) 2.  รับราชการหรือรัฐวิสาหกิจ เช่น เลียซองติดสแตมป์                                                3.  นั่งเฉยๆ ก็ดีนะ ประเทศชาติจะได้ไม่เสี่ยง คณะและมหาวิทยาลัยที่เลือกแล้วมีโอกาสสอบติดมากที่สุด อย่าสอบอะไรเลยดีกว่า สิ้นเปลืองค่าสมัครสอบเปล่าๆ ! สำหรับเด็ก ม.6 ที่ถูกกระแสสังคมขู่บังคับให้ฝากชีวิตไว้กับการสอบเข้ามหา’ลัย ผลจากเครื่องแนะแนวอัจฉริยะแบบนั้นคือ ‘คำสั่งฆ่า’ ดีๆ นี่เอง! “อย่าเพิ่งคิดสั้นอย่างง้าน-น-น-น!!!” สาววัยยี่สิบสองในชุดมัธยมปลายตะโกนลั่น แต่ อนิจจา... จารุชาไม่รู้ตัวเลยว่า คนที่คิดสั้น แท้จริงแล้ว กลับเป็นเธอ! ไม่ค่ะ... เธอไม่ได้พลาดตกลงไปพร้อมๆ กับก้อนเนื้อมหึมาที่ตั้งท่าตีลังกาม้วนหลังสามรอบครึ่งโหม่งพสุธา แต่ลูกสาวท่านประธานกลับพลาดหลุดปากบอก ‘ความลับ’ สำคัญของเธอออกไปในยามคับขัน! ปกติจารุชาเป็นเหมือนถังขยะระบายความทุกข์ของเพื่อนๆ ...ด้วยพรสวรรค์ในการปลอบใจ ใครมีปัญหาอะไร คิดไม่ตก อกหัก รักคุด ทุกข์สุดทน ก็มักจะยกหูโทรมาคุยกับเธอเสมอ บ่าของเธอเป็นซบซับน้ำตาเพื่อนมาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว แม้ไม่ได้เรียนมาทางนี้ แต่เธอมีจิตวิทยาในการพูดให้กำลังใจคน ซึ่งวิธีพูดก็แตกต่างกันไป บ้างก็ต้องเปรียบเทียบให้เห็นภาพ... บ้างก็ต้องกระตุ้นเตือนตรงๆ... บ้างก็ต้องพาหนีไปคิดเรื่องอื่นที่ให้ความสุข... บ้างก็ต้องคอยชี้ให้เห็นคุณค่าของตัวเอง... บ้างก็อาศัยยกตัวอย่างประสบการณ์ของคนอื่นๆ ประกอบ... พอมาถึงตอนนี้ มีหนึ่งชีวิตแขวนห้อยโตงเตงอยู่บนเส้นด้าย จารุชาขุดเอาทุกวิธี สรรหาทุกคำพูดมายื้อยุดฉุดกระชากนายแฮปปี้ไว้สุดกำลัง... “แม่เธออุตส่าห์เลี้ยงมาจนสมบูรณ์ขนาดนี้ ฆ่าตัวตายไปตกนรกเป็นหมูตุ๋นกระทะทองแดงไม่รู้ด้วยนะ” “ฮือๆๆๆ... ใช่ซี่ ฉันมันเกิดมาอ้วนนี่” โอ๋ๆ... งั้นเอาใหม่ เปลี่ยนแผน “จะรีบตายทำไม เธอยังไม่เคยมีแฟนเลยนะ” “โฮๆๆๆ... ใช่ซี่ฉันมันไม่หล่อนี่” โอ๊ยแย่แล้ว... งั้นลองแบบนี้ “เดี๋ยวต้องไปเกิดใหม่ เริ่มเรียนใหม่หมด ...ได้ข่าวว่ากระทรวงศึกษาเขาจะเปลี่ยนหลักสูตรใหม่ยากกว่าเดิมด้วยนะ” “...” อุ๊ยได้ผล! นายแฮปปี้เงียบอึ้งไป จารุชาได้ทีรีบพูดต่อ “...เธออุตส่าห์เรียนมาตั้งแต่อนุบาลจนถึงตอนนี้ สิบห้าปีเชียวนะ ไม่เสียดายเหรอ อีกนิดเดียวก็จะเข้ามหา’ลัยแล้ว” “แง๊ ฉันอยากต๊าย... ฮือๆ... โฮๆ... เค้าว่าฉันสอบเข้ามหา’ลัยไม่ได้อ่ะ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป” “เย้ย... เดี๋ยวๆ... ฟังฉันก่อน... สอบเข้ามหา’ลัยได้แล้วมีอะไรดีล่ะ?” ณ วินาทีนั้น จารุชาคิดอะไรไม่ออกนอกจากขายเรื่องราวชีวิตบัดซบของตัวเองเป็นอุทาหรณ์สอนใจ “ดูฉันซิ... สอบเข้ามหา’ลัยได้ตั้ง 4-5 ครั้งแล้ว แต่สุดท้าย ไม่จบอะไรสักอย่าง ตอนนี้อายุยี่สิบสองแล้ว แต่ต้องกลับมาเรียนม.6 ใหม่ ยังไม่เห็นตายสักหน่อย ...อุ๊บส์!” พูดออกไปแล้วค่อยคิดได้... นี่มัน ‘ความลับสุดยอด’ ที่เธอสัญญากับคุณพ่อขา...ย๊าวยาวว่าจะเก็บไว้รู้กันแค่สองคนนี่นา! “จริงเหรอ? เธอ... อ่า... พี่... พี่อายุยี่สิบสอง? แล้วทำไมพี่เรียนไม่จบล่ะ? ทำไมต้องกลับมาเรียนม.6 กับพวกเรา? ทำไมพ่อพี่ไม่ช่วยพี่ล่ะ ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของมหา’ลัย?” นายแฮปปี้ยิงคำถามรัวมาเป็นชุด จารุชาสูดหายใจเข้าช้าๆ ตั้งสติแล้วตัดสินใจ... เพื่อแลกกับความปลอดภัยของชีวิตหนึ่ง เธอจะยอมเปิดเผยความจริง ‘บางส่วน’ “ถ้าเธอสัญญาว่าจะไม่บอกใคร ฉันก็จะเล่าให้เธอฟังคนเดียว มานั่งใกล้ๆ ฉันตรงนี้สิ จะได้ไม่มีใครได้ยิน” นายแฮปปี้ได้ยินดังนั้นก็รีบกลับหลังหันกระโดดดึ๋งมานั่งตรงหน้าเธอรอฟัง ‘ความลับ’ ด้วยแววตาเป็นประกายอยากรู้อยากเห็น เด็กบ้า ไหนว่าอยากโดดตึกตายไงยะ “อ๋อ... เป็นอย่างงี้นี่เอง พี่อยู่ปี 1 มา 5 ปีซ้อน เรียนยังไงก็ไม่ได้ขึ้นปี 2 เลยโดนพ่อพี่...ท่านประธานทำโทษส่งมาเรียนม.6 ใหม่” จารุชาเล่าความจริงเฉพาะเรื่องที่เธอเป็นเด็กซุปเปอร์ซิ่ว อายุยี่สิบสองต้องมาเรียนมัธยมกับเขา แต่ยังคงไว้ซึ่งสถานะลูกสาวท่านประธาน “นึกว่ามีแต่เราไม่เอาไหนอยู่คนเดียวซะอีก ที่แท้... ลูกสาวท่านประธานก็ห่วยแตกเหมือนกันเหรอเนี่ย” “ไม่จริง ฉันไม่ได้ห่วยแตกสักหน่อย เธอด้วย...แฮปปี้ เธอก็ไม่ได้ห่วยแตก อย่าไปเชื่อไอ้เครื่องแนะแนวบ้าๆ นั่น ปัญหาของฉันมันก็แค่... แค่...” บัดนั้นเอง จารุชาก็สรุปได้ว่า ปัญหาของเธอคืออะไร... “ฉันยังค้นหาตัวเองไม่เจอ ว่าเกิดมาเพื่อเป็นอะไรกันแน่!” คำพูดนั้น เหมือนกำปั้นอัดโดนหัวใจหนุ่มน้อยเข้าเต็มๆ “เกิดมาเพื่อเป็นอะไรกันแน่!?” “ฉันไม่รู้ว่า ทำงานอะไรถึงมีความสุข ฉันไม่มีความฝันอยากเป็นโน่น อยากเป็นนี่... ฉันเรียนได้ทุกอย่าง แต่ไม่รู้ว่าเรียนอะไรดี เพื่อจบไปเป็นอะไรดี ฉันเสียเวลามาตั้งหลายปี เปลี่ยนจากคณะโน้น มหา’ลัยนี้... แต่สุดท้ายก็ยังไม่เจอสิ่งที่ใช่สักที” จากที่ตอนแรก จารุชาแค่พูดเพื่อปลอบใจเพื่อนต่างวัยในยามท้อแท้ กลับกลายเป็นฝ่ายระบายความทุกข์ของตัวเองให้อีกฝ่ายฟังโดยไม่ตั้งใจ “ไม่เหมือนอย่างบางคน ที่เขามีความถนัดเฉพาะทางโดดเด่น เกิดมาเพื่อเป็นสิ่งที่เขาเป็น หรือบางคนที่มีใจรักในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ถึงจะไม่ได้มีพรสวรรค์อะไรโดดเด่น แต่ใจรักในงานที่อยากทำก็เป็นพลังผลักดันให้เขาก้าวไปทำความฝันให้เป็นจริงจนได้” พูดมาถึงตรงนี้ จารุชาก็นึกถึงคุณพ่อกำมะลอของเธอ ...หึหึ คนบ้า น่าอิจฉาชมัดเลย พูดออกมาได้อย่างมั่นใจ ‘เกิดมาเพื่อเป็นกวี’ แต่คิดอีกทีก็... สมน้ำหน้า นั่งเขียนเซียมซีเก็บตังค์ไม่ได้ สุภาษิตสอนหญิงอะไรขายไม่ออก...แบร่! “แต่ทุกชีวิตก็มีอุปสรรคล่ะนะ ใช่ว่าค้นหาตัวเองเจอแล้ว โลกทั้งโลกจะอยู่ในกำมือซะที่ไหน บางคนรู้ทั้งรู้ว่าอยากเรียนอะไร แต่ก็เรียนไม่ได้ โดนพ่อแม่บังคับให้เรียนอย่างที่ใจเขาไม่ได้รัก” ...อย่างคุณพ่อกำมะลอของเธอก็โดนผู้ปกครองบังคับให้เรียนโน่นเรียนนี่จนประกาศนียบัตรแทบล้นห้อง ต้องมานั่งตำแหน่งประธานบริหารมหา’ลัย ทั้งๆ ที่ใจเขาอยากเป็นแค่กวี แต่ไม่มีปริญญาด้านอักษรศาสตร์สักกะใบ “...ในรุ่นของฉัน ก็มีเพื่อนหลายคนเรียนไป... เรียนไป... จนจบ ค่อยพบว่าไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากเป็น หรือหลายคนเรียนจบมาหางานทำไม่ได้ บางคนต้องเปลี่ยนอาชีพไปทำอย่างอื่นซึ่งไม่ได้เรียนมาเลยก็มี บ้างต้องทนทำงานที่ไม่ได้อยากทำเพราะไม่มีทางเลือก มีภาระทางการเงินต้องรับผิดชอบ” เพื่อนๆ ของจารุชาหลายคนมาปรับทุกข์ให้เธอฟังเสมอ มันยิ่งทำให้จารุชารู้สึกว่า ถ้าเธอยังมีโอกาส เธอต้องเลือกหนทางชีวิตให้ดี “ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย พ่อแม่ฉันไม่บังคับอะไรเลย ฐานะทางบ้านก็ไม่เดือดร้อน สมองฉันก็ปานกลาง เรียนอะไรก็ได้ แถมยังไร้ฝัน เลยไม่มีแรงผลักดันให้ฉันต้องรีบเรียนจบ สุดท้าย ยังเคว้งคว้างค้นหาตัวเองมาจนถึงตอนนี้” “แล้วพี่ไม่เสียดายเวลาที่มันผ่านๆ มาเหรอครับ?” “ก็เสียดายนะ แต่คิดดูสิแฮปปี้ เราต้องเสียเวลาไปตั้ง 4 ปีเป็นอย่างน้อย ในการเรียนปริญญาตรีสักใบ ถ้ามันไม่ใช่สิ่งที่เราอยากเรียน มันก็เท่ากับเราเสียเวลาในชีวิตฟรีๆ เหมือนกัน... แต่นั่นก็ยังไม่แย่เท่ากับ จบมาแล้วต้องทำงานที่ตัวเองไม่ชอบ จำใจทำไปเพื่อเหตุผลต่างๆ ทั้งชีวิต ...คำนวนง่ายๆ เราทำงาน 8 ชั่วโมงต่อวัน สัปดาห์ละ 5 วัน 4 สัปดาห์ต่อเดือน 12 เดือนต่อปีไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เรียนจบอายุ 22 จนเกษียณอายุ 60 ปี... เราต้องเสียเวลาในชีวิตไปกับงานที่ไม่อยากทำกี่ชั่วโมง?” “เอ่อ... พี่ครับ ผมไม่เก่งคำนวน” เด็กหนุ่มตอบพร้อมโชว์กระดาษที่พิมพ์จากเครื่องแนะแนวอัจฉริยะให้เธอดู แต่แล้วก็กลับซุกมันกลับใส่กระเป๋ากางเกง เปลี่ยนเอามือถือขึ้นมากด “...ไม่เก่งคำนวน แต่มีตัวช่วยเฟ้ย” ด้วยความอยากรู้ที่ถูกจารุชากระตุ้นให้คิด ในที่สุด แฮปปี้ก็หาทางคำนวนจนได้คำตอบ... “8 ชั่วโมง x 5 วัน x 4 สัปดาห์ x 12 เดือน x 60 – 22 ปี = 72,960 ชั่วโมง!” “เจ็ดหมื่นกว่าชั่วโมง กับ การต้องทนทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ!” จารุชาย้ำ “...และเสียเวลาไปชาติหนึ่ง กับการต้องเป็นในสิ่งที่ไม่อยากเป็น!” แฮปปี้อ้าปากค้างพยักหน้าหงึกๆ... จริงด้วย! “ทีนี้ ฉันถามหน่อย ว่าไอ้เครื่องแนะแนวอัจฉริยะอะไรนั่น มันบอกเราสักคำไหมว่า เราทำงานอะไรแล้วจะมีความสุข อาชีพอะไรที่เราอยากเป็น?” แฮปปี้ส่ายหน้า... “ไม่มีใช่มั๊ย? ...เพราะมันบอกเราไม่ได้หรอกว่า ความสุขของเราอยู่ที่ไหน เมื่อทำอะไร ...ไม่ว่าใคร หรือ ตัวอะไร อัจฉริยะมาจากไหน ก็บอกเราไม่ได้ว่า เราอยากเป็นอะไร นอกจากตัวเราเอง ...ใจเราเอง!” อย่างเธอ... ในเมื่อตัวเธอยังไม่รู้ แล้วใครมันจะรู้ “ดังนั้น อย่าให้ใครมา ‘ตัดสิน’ เรา ...เราจะเป็นอะไร ต้อง ‘ตัดสินใจ’ ด้วยตัวเอง” ฟังมาถึงตอนนี้ แฮปปี้ก็หยิบกระดาษใบเดิมออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วฉีกมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย “ต่อไปนี้ แทนที่เธอจะมัวกลุ้มใจ เปรียบเทียบคะแนนสอบ กลัวเรียนไม่เก่งเท่าคนอื่นเขา ลองมองดูรอบๆ ตัวใหม่ให้ดี ว่ามีอะไรที่เธอสนใจเป็นพิเศษ สังเกตุตัวเองดูว่า ทำอะไรแล้วมีความสุข ไม่แน่ว่า พรสวรรค์ของเธออาจจะอยู่ตรงนั้นก็ได้ ...ถ้ามีใจรัก มีความฝันแล้ว ต่อให้ไม่มีพรสวรรค์ ก็มีต้องมีพรแสวงแน่ๆ ” “ขอบคุณมากครับพี่รูชา” เด็กหนุ่มปาดน้ำตาออกจากแก้มแดงยุ้ยของตัวเอง “...ผมจะพยายามครับ” “พวกเราไปกันเถอะ นี่พักเที่ยงพอดีเลย ไปหาอะไรกินดีกว่า” จารุชาลุกขึ้นบิดขี้เกียจ “ชั่วโมงแห่งความสุขของผมเลยพี่ อิอิ เรื่องเรียน ผมอาจสู้คนอื่นไม่ได้ แต่เรื่องกินนี่รับรอง ผมไม่แพ้ใคร” เด็กหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดี "ถ้ากินเป็นอาชีพได้ ผมก็คงไม่ต้องกลุ้มใจแล้วล่ะพี่ เหอๆ" “นี่แฮปปี้ไม่ต้องเรียกฉันว่า ‘พี่’ ก็ได้” “แต่พี่โตกว่าผมตั้งห้าปีนะ” เด็กสิเจะตัวจริงแย้ง “ฉันกลัวเธอหลุดปากออกไป เดี๋ยวคนจะสงสัยน่ะสิ อย่าลืมนะ เรื่องของฉัน เธอต้องเก็บเป็นความลับล่ะ” หญิงสาวกำชับก่อนจะเดินนำเพื่อนต่างวัยเดินลงบันไดจากไป “ครับๆ ” แฮปปี้พยักหน้าอย่างว่าง่าย “...แต่หน้าพี่... เอ้ย... เธอไม่เหมือนอายุยี่สิบสองเลยนะ บอกว่าสิบห้ายังเชื่อเลย” จารุชารู้สึกโชคดีจริงๆ ที่คนรู้ความลับเธอเป็นเด็กอ้วนใสซื่อ ไม่คิดอะไรมากมาย หารู้ไม่... หลังแท๊งเก็บน้ำขนาดใหญ่ที่พวกเขาเพิ่งลุกขึ้นเดินจากไปนั้นเอง มีใครอีกคนแอบฟังทั้งสองคุยกันมาตลอดอย่างตั้งใจ และใครคนนั้นไม่ได้ใสซื่ออย่างนายแฮปปี้เลย แม้ว่าผลจากเครื่องแนะแนวอัจฉริยะจะฟันธงว่า อัจฉริยภาพในทุกๆ ด้านของเขาแทบไม่ปรากฎ และผลสรุปมหาวิทยาลัยที่มีโอกาสสอบติดจะออกมาเหมือนๆ กันว่า ‘อย่าสอบอะไรเลยดีกว่า’ ก็ตาม เขาคือ นายแก๊ก เด็กหนุ่มร่างเล็กเพื่อนนักเรียนร่วมห้องของจารุชาอีกคน แก๊กเองก็กลุ้มใจกับผลจากเครื่องแนะแนวอัจฉริยะไม่แพ้แฮปปี้ เขาสืบจนรู้ว่า ถ้าคะแนนอัจฉริยภาพไม่มีตัวเลขติดลบ ก็มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่มีผลคะแนนต่ำที่สุดในห้อง หลายวันมานี้ เขาพยายามหาจังหวะ ปรึกษาเรื่องนี้กับแฮปปี้ หวังว่าจะได้มีเพื่อนร่วมชะตากรรมที่ปรับทุกข์ได้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีขนาดรูปร่างตรงข้ามกับเขาแบบสุดขั้วก็ตาม วันนี้ เขาแอบเห็นแฮปปี้เดินขึ้นมาบนดาดฟ้า ก็คิดว่าน่าจะเป็นโอกาสอันดี ที่จะได้คุยกันตามลำพังประสาคนไร้อัจฉริยภาพ แต่แล้วกลับพบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น... คำพูดของจารุชาช่วยทำให้เขารู้สึกดีและมีกำลังใจขึ้นมาก แต่กระนั้น ก็ไม่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงอย่างมีชีวิตชีวาเท่ากับการได้รู้ความลับสำคัญอันน่าแตกตื่นของเธอ ลูกสาวท่านประธานเรียนปี 1 มาถึง 5 ปีแล้ว และเธออายุ 22 ไม่ใช่ 17! เขาจำได้ว่าท่านประธานอายุแค่ 34 ปี ไม่ผิดแน่... เพราะเขาทำเวบไซด์ ‘ข่าวโรงเรียน’ เป็นคนพิมพ์ประวัติท่านประธานฯ ลงข่าวในวันที่ท่านรับตำแหน่ง แม้ว่าไอ้เครื่องแนะแนวอัจฉริยะจะให้คะแนนอัจฉริยภาพด้านตรรกะเขาแค่ 0.639 อั๊จ ก็ตาม แต่เมื่อได้รู้อายุจริงของจารุชา สมองเขากลับทำงานเร็วจี๋เปรียบเทียบอายุกับท่านประธานฯ ทันที... พ่ออายุ 34 ปี จะมีลูกสาวอายุ 22 ได้ยังไง พ่อลูกอายุห่างกัน 12 ปี ...เป็นไปไม่ได้! อา... เขาจะต้องสืบรู้ให้ได้ว่า เรื่องมันเป็นยังไงมายังไง! แต่ก่อนที่จะไปไกลขนาดนั้น เขามี ‘อะไรดีๆ’ สำหรับลงข่าวซุบซิบในเวบไซด์แล้ว! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 23:45:33

ความคิดเห็นที่ 2 “ยัยแอบแอ๊บ! เธอทำแบบนี้ได้ยังไง?!” จารุชาสะดุ้ง อยู่ๆ คุณพ่อขา...ย๊าวยาวก็ถือวิสาสะเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาในห้องนอนเธอตอนห้าทุ่มกว่าโดยไม่ขออนุญาตหรือแม้แต่เคาะประตูสักก๊อกหนึ่ง! ปกติพ่อลูกกำมะลอคู่นี้จะพบพูดคุยกันในห้องนั่งเล่น บ่อยสุดก็ระหว่างมื้ออาหาร โดยมีไอ้ยืดนอนอยู่ด้วย เป็นพยานว่าหนุ่มสาวไม่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองในที่รโหฐาน ไม่มีพฤติกรรมผิดศีลธรรมอันใด นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มล่วงละเมิดความเป็นส่วนตัวทางสถานที่ของหญิงสาว และเพิ่งได้เห็นความเป็นห้องนอนอีกครั้ง หลังจากที่มันถูกอัดแน่นไปด้วยข้าวของมากมายอยู่หลายปี หากยามนี้ เขาไม่มีกะจิตกะใจจะชื่นชมบรรยากาศการตกแต่งภายในห้องนอนฝีมือเธอแต่อย่างใด ตาของเขาแทบจะพ่นไฟเผาร่างน้อยๆ ในชุดนอนลายจุดสีฟ้าที่กำลังนอนกระดิกขาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่บนเตียง จารุชาตกใจลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งแทบไม่ทัน เธอรีบกดปุ่มวางสายโทรศัพท์โดยไม่บอกลาเพื่อนสักคำ เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณพ่อขา...ย๊าวยาวถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้?! “ฉันไม่ยอมนะ ห้ามเด็ดขาด ห้าม... ห้ามๆๆๆๆ...” เสียงนุ่มเนิบของชายหนุ่มเปลี่ยนไป กลายเป็นตะโกนลั่นบ้านแบบที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย เขากำลังโมโหเธอเรื่องอะไร? ...ห้าม? “ห้ามอะไรคะ?” “ห้ามมีแฟน!” กวีหนุ่มผู้แต่งสุภาษิตสอนหญิงยุคปัจจุบันสั่งคุณลูกสาวกำมะลอของเขาด้วยเสียงเฉียบขาด ...แล้วเขาก็ลงโทษเธอด้วยการจับร่างเล็กบางมาคว่ำหน้าลงที่ตัก ถลกชุดนอนเธอขึ้นจนถึงเอว ดึงกกน.เธอลงมา แล้วหลับหูหลับตาตีตีตีตีตีตี... ตีก้นนุ่มๆ ขาวๆ ของเธอไม่ยั้ง!   ‘เธอเป็นของฉัน... เป็นของฉัน... เป็นของฉัน... เข้าใจมั๊ย เธอจะไปเป็นแฟนใครอื่นไม่ได้ ฉันไม่ยอม!’ อา... ไม่ไม่ไม่ เขาทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะมันโป๊ ไม่เหมาะกับเด็กและเยาวชน แต่เดี๋ยวก่อน... ถ้าเขาบรรยายตอนนี้เป็นบทร้อยกรองก็น่าจะทำได้นี่นา เพราะยังมีฉากเข้าพระเข้านางเป็นบทกวีในแบบเรียนภาษาไทยของนักเรียนเลยนี่นา งั้นเอาใหม่... บัดนั้น... พระองค์ทรงพิโรธนัก จับนารีสุดที่รักพาดตักคว่ำ เปลื้องเครื่องทรงฉีกทึ้งดึงลงต่ำ บ้าระห่ำตีตีตีตีตี...ตีก้นจนหนำใจ! เจ้าเป็นสตรีของข้าห้ามใครต้อง แม้แค่มองก็มิได้เข้าใจไหม ยิ่งอย่าริคิดมีรักกับผู้ใด จำเอาไว้เจ้าของเจ้าไม่ยินยอม!!! ตุเรง ตุเรง... ชะเอิงเอย... ๕๕๕ แบบนี้ก็ไม่นับว่าตอนนี้อนาจารแล้ว ถือว่าช่วยอนุรักษ์วัฒนธรรมด้วยซ้ำไป! ...อิอิ “ห้ามมีแฟน? หมายความว่ายังไงคะ?” เสียงของหญิงสาวช่วยปลุกสติคุณพ่อขา...ย๊าวยาวให้สะดุ้งตื่นขึ้นจากห้วงจินตนาการบรรเจิด ชายหนุ่มรีบสะบัดหัวขับไล่ภาพแก้มก้นขาวผ่องของเธอออกไปจากสมอง แล้วก็ได้เห็นเจ้าตัวยังอยู่บนเตียง ไม่ได้คว่ำหน้าอยู่บนตักเขา และชุดนอนลายจุดสีฟ้าที่ใส่อยู่ยังปกติดี เมื่อสบตากลมแป๋วกระพริบมองหน้าเขาด้วยความงุนงง ก็แอบเขิน... รีบแก้คำพูดที่เพิ่งตะโกนกึกก้องอยู่ในใจตอน ‘ใช้พลังจิต’ ตีก้นเธอเป็นบทร้อยกรอง... ‘เจ้าเป็นบุตรีของข้าห้ามใครต้อง แม้แค่มองก็มิได้เข้าใจไหม ยิ่งอย่าริคิดเป็นแฟนกับผู้ใด จำเอาไว้พ่อของเจ้าไม่ยินยอม!!!’ เขาเป็น ‘พ่อ’ เชียวนะ พ่อ... พ่อ... พ่อจะหวงลูกสาวคนเดียว ...มีปัญหาไรป่ะ? แล้วที่เขาหน้าแดง ก็เพราะโมโหหรอกนะ โมโหจริงๆ... ดูรูปนี้ซี่... “หา?” กว่าจารุชาจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ก็เมื่อเธอได้เห็นภาพ ‘ลูกสาวท่านประธานฯ โดดเรียนแอบไปพลอดรักกับนายแฮปปี้บนดาดฟ้า’ ในข่าวซุบซิบเวบไซด์ของโรงเรียน ! “ยัยโคแก่คิดจะหม่ำหญ้าอ่อนเหรอ อย่าหวังฟันเด็กม.6 เลยเชียวนะ มีฉันอยู่ทั้งคน ฝันไปเหอะ ข้ามศพฉันไปก่อน!” ท่านประธานพูดเหมือน เขาจะปกป้องเด็กม.6 ในโรงเรียนของเขาด้วยชีวิต แต่...หึหึ จ้างให้ก็เดาไม่ถูกหรอกว่าเขาหวงหญ้าอ่อนหรือยัยโคแก่! “บ้าดิ! ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเด็กสักหน่อย” จารุชาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คุณพ่อขา...ย๊าวยาวฟังตามความเป็นจริง แล้วสรุปว่า... “ฉันไม่มีทางคว้าเอาเด็กม.6 มาเป็นแฟนอยู่แล้ว คุณไม่ต้องห่วงหรอกน่า” เมื่อได้รู้ว่า ยัยโคแก่ไม่ได้หม่ำหญ้าอ่อน เสียงของท่านประธานหนุ่มก็ลดโทนต่ำลงมากลับกลายเป็นนุ่มเนิบอีกครั้ง “ไม่ใช่แค่เด็กม.6 เท่านั้นนะ แต่ฉันห้ามไม่ให้เธอมีแฟน” “เอ๊ะ หมายความว่าไง? คุณจะไม่ให้ฉันมีแฟนเลยเหรอ?” “ใช่! ในฐานะพ่อ ฉันขอสั่งเธอ...ลูกสาวของฉัน ห้ามมีแฟน จนกว่าจะเรียนจบ!” ชายหนุ่มพยายามเก็กมาดคุณพ่อจอมโหดโคตรหวงลูกสาวเต็มที่ “...ถ้าฉันจับได้ว่าเธอริมีรักในวัยเรียนล่ะก็...” ตาคมสวยหรี่มองเธอ... ตุเรง... ตุเรง... ข้าจะตีตีตีตีตีตี... ตีก้นเจ้าเป็นบทกวี!!! แม้ว่าจารุชาไม่รู้ว่าคุณพ่อกำมะลอของเธอคิดอะไรอยู่ในใจ แต่แค่นี้ เธอก็อยากจะบ้าแล้ว คนอะไรเผด็จการที่สุด พ่อแท้ๆ ที่เธอรับกางเกงยีนส์ยี่ห้อดีเอ็นเอมายังไม่เคยสั่งอะไรเธอแบบนี้เลยนะ ทว่า... ยังไม่ทันได้อ้าปากเถียง เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นเสียงก่อน เมื่อก้มลงไปมองก็พบว่าเป็นอีตาคิตตี้หรือนายกิตติ...เพื่อนที่กำลังคุยกันค้างอยู่เมื่อครู่ คงสงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆ เธอก็ตัดสายเขาทิ้งไป จึงพยายามติดต่อเข้ามาใหม่อีกครั้ง “ใครโทรมาน่ะ ดึกๆ ดื่นๆ ?” เขาถาม “เอ่อ... เพื่อนค่ะ” จารุชาอ้อมแอ้มตอบ “ผู้หญิงหรือผู้ชาย?” มาคำถามนี้ เสียงนุ่มเนิบเริ่มเขียว “อ่า... คิตตี้เป็นผู้... ผู้หญิงค่ะ” เธอโกหกเขาเพื่อตัดปัญหา ให้มันผ่านๆ ไป ไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วรีบกดปุ่ม ‘ไม่รับ’ โทรศัพท์ ทั้งๆ ที่ความจริง เธอกับนายคิตตี้ไม่มีอะไรเลย เขาก็แค่เพื่อนเก่าตั้งแต่สมัยเธอเข้ามหา’ลัยปีแรกคณะสัตว์แพทย์ฯ ซึ่งกำลังจะโดนแฟนสาวทิ้ง ส่วนเธอก็แค่ทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาปัญหาหัวใจให้ว่าที่คุณหมอผู้รักษาสัตว์โลกทุกชนิดแต่ไม่สามารถรักษาหัวใจตัวเองได้เท่านั้น “มีเรื่องอะไรคุยกันนักหนา หา?... นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว? ฉันเห็นเธอชอบคุยอะไรกับใครอยู่ได้ทุกคืนๆ ... ไม่หลับไม่นอน” ก็เพราะเธอรวยเพื่อนไง แล้วพวกเขาก็ชอบพากันเอาปัญหามาปรึกษา ...จารุชาคิดในใจ แต่ปากกลับเถียง “นี่มันเพิ่ง 5 ทุ่มกว่าๆ เองนะคะ” ปกติ ‘แอ๊บแบ๊วคลีนิค’ เปิด 24 ชม. บางรายมาฉุกเฉิน เธอนอนคุยจนถึงเช้าด้วยซ้ำ “แต่ตอนนี้ เธอเป็นแค่เด็กม.6 เองนะ ต้องนอนหัวค่ำสิ จะได้ไปโรงเรียนแต่เช้า” พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง จารุชาจะกดปุ่ม ‘ไม่รับ’ อีกครั้ง แต่ช้าไปเสียแล้ว ชายหนุ่มที่อ้างตัวเป็นพ่อ ใช้อำนาจ ‘ท่านผู้ปกครอง’ ดึงโทรศัพท์เธอไปกดปุ่มรับสายแล้วเอามันแนบหูหน้าตาเฉย! “ฮาโหล... แบ๋วแบ๊ว มีอะไรรึเปล่า?” คิตตี้เพื่อนเธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย แต่ ‘เสียงผู้ชาย’ ของเขาทำให้คนรับสายหรี่ตาคมลง กระตุกมุมปากยิ้มเหี้ยม ก่อนจะตอบด้วยเสียงนุ่มเนิบมากถึงมากที่สุด... “มี!” “อ่า...” อีกฝ่ายได้ยิน ‘เสียงผู้ชาย’ จากโทรศัพท์เพื่อนของเขาก็รู้สึกตกใจไม่แพ้กัน ละล่ำละลักถาม “...คุณเป็นใครน่ะ? แล้วแบ๋วแบ๊วอยู่ไหน?” “แบ๋วแบ๊วของผมน่ะเหรอ? เธอก็อยู่บนเตียงผม... ในห้องนอนผม... ที่บ้านผมไง... มีปัญหาอะไรมั๊ย?” เขาไม่ได้โม้นะ... แบ๋วแบ๊วอยู่ในฐานะลูกสาวของเขา ก็นับว่าเป็น ‘ของเขา’ เตียงที่เธอนอนอยู่นี่ก็เป็นเตียงเก่าของเขาสมัยเด็กๆ ...นี่ก็ห้องนอนของเขาจริงๆ ...อาคารนี้ก็ชื่อเขาเป็นเจ้าของ 100% ไม่ได้กู้ ไม่ต้องผ่อนนี่นา กรี๊ดดดดด!!! จารุชาได้ยินเสียง ‘นุ่มเนิบเป็นพิเศษ’ ที่เขาใช้พูดใส่โทรศัพท์เธอแล้วจะเป็นลม ไอ้คุณพ่อบ้า ทำแบบนี้ เดี๋ยวคิตตี้ก็เข้าใจเธอผิดนะซี่ “ผมขอเตือนคุณไว้ก่อนนะ... ว่าอย่าริอาจมายุ่งกับเธอเด็ดขาด ผมไม่อนุญาต!” ตอนแรกชายหนุ่มคิดใช้ ‘ความเป็นพ่อ’ รับสายลูกสาว เพื่อตักเตือนเพื่อนๆ ของเธอว่า อย่าเม้ากันจนดึกดื่นทุกคืนๆ นะลูก เดี๋ยวจะเสียการเรียน... แต่เมื่อ ‘คิตตี้’ ที่ว่านั้นเป็น ‘เสียงผู้ชาย’ คำพูดที่เขาเตรียมไว้จึงเปลี่ยนไปโดยอัตโนมัติ หึหึ... อึ้งไปเลยล่ะสิ ไอ้เด็กบ้า คิดจะจีบยัยแอบแอ๊บของเขาเร๊อะ ฝันไปเหอะ! “...?...” อีกฝ่าย แม้ไม่เคยคิดจีบแอบแอ๊บหรือแบ๋วแบ๊วของใครเลย แต่ก็อึ้งไปจริงๆ อ่า... หรือว่า จารุชาเพื่อนรัก... ที่เธอเรียนเท่าไหร่ ไม่ยอมจบสักที ที่แท้เธอ... เธอเป็นนักศึกษาอย่างว่าหรือนี่? “มันไม่ใช่อย่างที่เธอเข้าใจผิดนะ คิตตี้” จารุชารีบแก้ตัวเป็นพัลวัน “... เขาเป็น... อ่า... พ่อของฉัน” “อ่อ... สมัยนี้เค้าไม่เรียกคนส่งเสียกันว่า ‘ป๋า’ แล้ว แต่เรียก ‘พ่อ’ งั้นเหรอ?” “ไม่ใช่นะ เขาเป็นพ่อจริงๆ...” โธ่... จะให้พูดยังไงดี เพราะอีตาบ้านั้นแท้ๆ เลย วันนี้ นายคิตตี้เลยนัดเธอออกมากินข้าวกัน เพื่อตักเตือนเพื่อนรักด้วยความปรารถนาดี ไม่อยากให้เธอเสียอนาคต แต่... ทำไงดี จารุชาอายนี่นา เธอไม่กล้าบอกความจริงเรื่องที่เธอกำลังจะโดนรีไทร์จากอีแบค ต้องย้ายที่เรียนเป็นครั้งที่ 5 แต่คราวนี้ ย่ำแย่กว่าเดิม ไม่ใช่ไปเริ่มปี 1 ใหม่เหมือนทุกที แต่ต้องกลับไปเรียนม.6 ในขณะที่เพื่อนรุ่นเดียวกัน ไม่เรียนจบก็ใกล้เต็มทีแล้ว ขายขี้หน้าที่สุดเลย เธอจะต้องปิดเรื่องนี้เป็นความลับสุดยอด ให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด! “เขาเป็นพ่อฉันจริงๆ นะ พ่อ พ่อ พ่อ...” เธอพยายามย้ำฐานะกำมะลอของเขา “อย่ามาโกหก ฉันรู้จักพ่อเธอนะ จำได้ไหม ตอนปี 1 พวกเราเคยยกขโยงกันไปเลี้ยงวันเกิดที่บ้านเธอ พ่อเธอที่ฉันเคยเจอน่ะ ฮาจะตาย ไม่มีทางพูดจาแบบนี้แน่!” โอ้จริงด้วย ตายแล้ว ทำไงดีล่ะเนี่ย? “บอกมาตามตรงดีกว่า ว่าผู้ชายที่เธออยู่บนเตียงเขาคืนก่อนนั้นเป็นใคร แล้วนี่พ่อแม่เธอรู้เรื่องนี้ไหม?” แว๊ก!!!... ถ้ารู้ล่ะก็ เธอคงต้องตายซ้ำตายซ้อน ไม่ได้ผุดได้เกิดแหงๆ “ว่าไง... พ่อแม่เธอไม่รู้ใช่ไหม อืม... ฉันมีเบอร์บ้านเธอด้วย ฉันควรฟ้อง... เอ้ย เรียนให้พวกท่านทราบพฤติกรรมของลูกสาวสุดที่รักดีไหม?” คิตตี้ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจิ้ม “อย่าน้า ได้โปรรรรรด คิตตี้จ๋า ฆ่าฉันให้ตายไปเลยยังง่ายซะกว่า” “งั้นก็เลิกกับคุณพ่ออะไรนั่นสิ กลับตัวกลับใจตอนนี้ก็ยังไม่สายนะ แอ๊บแบ๊ว... ฉันไม่เข้าใจเลย บ้านเธอก็มีฐานะดี พ่อแม่ก็น่ารัก ไม่ใช่เด็กใจแตกมีปัญหาซะหน่อย ทำไมต้องเป็นนักศึกษาไซไลด์ด้วย ฉันรู้สึกผิดหวังในตัวเธอจริงๆ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าเกิดพลาดป่องขึ้นมาจะว่ายังไง เฮ่อ...ไอ้ฉันก็ทำหมันเป็นแต่ของหมาแมวเท่านั้นซะด้วยสิ” “อร๊าย! อีตาบ้าคิตตี้ มันจะมากไปแล้ว คิดจะจับฉันไปตอนเลยเร๊อะ ฉันยังไม่ได้มีโอกาสแอ้มหนุ่มเลยนะยะ” จารุชาโวยวาย ในขณะที่คิตตี้กลับนิ่งเงียบไป สายตาของเขามองข้ามไหล่เธอไปทางเบื้องหลัง ทำให้เกิดสังหรณ์ใจไม่ดี รู้สึกมีรังสีอำมหิตพุ่งมาทิ่งแทง เธอจึงเหลียวไปดู แล้วก็ได้พบกับร่างสูงใหญ่ของ ‘เขา’ ยืนเป็นเงาทะมึนค้ำหัวเธออยู่นี่เอง กรี๊ดดดดด!!! คุณพ่อขา...ย๊าวยาว มาได้ยังไงนี่? “อ่า... ขอแนะนำให้รู้จักนะคะ นี่คิตตี้...” “ฉันไม่ต้องการรู้จักใครทั้งนั้น” เสียงนุ่มเนิบเย็บเยียบแทรกขึ้นตัดบทของเธอฉับ “...ฉันมารับเธอกลับบ้าน” ฮือ... น่ากลัวจังเลย แบ๋วแบ๊วจะทำยังไงดี “ผู้ชายคนนี้เหรอ ที่เธอเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ ?” คิตตี้หันไปกระซิบถามเพื่อน เธอพยักหน้าพร้อมส่งยิ้มเจื่อนๆ กระซิบตอบ “ใช่... คนนี้แหละพ่อฉันไง ไม่ได้เจอกันนาน เธอเลยจำเขาไม่ได้?” “ทำไมจะจำไม่ได้ ความจำฉันแม่นจะตาย ฉันมั่นใจว่าพ่อเธอแท้ๆ ไม่ใช่... อื้มๆๆ...” พูดยังไม่จบ คิตตี้ก็โดนอุดปาก จารุชาย่อมไม่ปล่อยให้เพื่อนหลุดอะไรออกมาตอนนี้แน่ เธออยากจะร้องไห้ ไม่รู้ว่ากลัวความลับไหนแตกมากกว่ากัน ระหว่างเรื่องที่เธอกลายเป็นลูกสาวกำมะลอของท่านประธานฯ อีแบคแลกกับการรักษาสถานภาพนักศึกษา กับ เรื่องที่เธอโกหกคุณพ่อขา...ย๊าวยาวว่า เธอเป็นเด็กกำพร้า! หารู้ไม่ว่า ตอนนี้ชายหนุ่มที่อ้างตัวเป็นพ่อเธอนั้น ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย หูของเขาอื้อไปหมดแล้ว ตั้งแต่ที่เห็นภาพ ‘ลูกสาว’ นั่งกินข้าวคุยกันกระหนุงกระหนิงกับไอ้หนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน แถมยังหน้าตาดี พอเห็นเขามาก็ยังไม่รู้จักรีบมาหา ยืนข้างเขา กลับยืนข้างไอ้หมอนั่น แถมยังกระซิบกระซาบอะไรกันไม่หยุด และขณะนี้ มันกำลังจูบมือเธอต่อหน้าต่อตา! (คุณพ่อมองยังไงไม่รู้นะคะ จาก ‘อุดปาก’ กลายเป็น ‘จูบมือ’ ได้?) เธอหันมาสบตาคมกริบที่เหมือนกำลังจะพ่นไฟได้ก็รีบยิ้มประจบ แหะๆ คิดในใจ... รีบเผ่นดีกว่า! “เหอๆ ...โทษทีนะ คิตตี้ ฉันต้องไปแล้ว พ่อฉันคนนี้เขาหวงลูกสาวน่ะ บ๋ายบาย” เธอกระซิบบอกลาเพื่อน แล้วจูงมือคุณพ่อกำมะลอตั้งท่าจากไป แต่... “เดี๋ยวสิ แบ๋วแบ๊ว อย่าเพิ่งไป” คิตตี้ดึงมืออีกข้างหนึ่งของเธอไว้ “...คุยกันให้รู้เรื่องก่อน ไม่งั้นฉันจะโทรฟ้องพ่อ... โอ๊ย!” จารุชาไม่รู้ว่าควรดีใจดีหรือเปล่า นายคิตตี้ยังไม่ทันหลุดความลับของ ‘เด็กกำพร้า (แฟน) ด้อยโอกาส (แอ้มหนุ่ม)’ ออกมาเต็มๆ ประโยค ข้อมือเขาข้างที่กำลังยื้อเธออยู่นั้นก็ถูกมือใหญ่ซึ่งแข็งแรงกว่ามากำแน่น “ปล่อย!” เสียงนุ่มเนิบสั่งยังไม่ทันขาดคำ คิตตี้ก็ปล่อยมือเธอทันที คนอะไรน่ากลัวชะมัด ในที่สุด คิตตี้ก็ช่วยเพื่อนไม่ได้ ได้แต่อ้าปากค้างมองตาปริบๆ ดูร่างสูงจูงเธอก้าวยาวๆ จากไป... ผู้ชายคนนั้นดูทรงพลัง เกินกำลังที่เขาจะจัดการเพียงลำพัง! ว่าแต่... ทำไมเขาดูคุ้นๆ จัง... น่าจะเป็นคนดัง อืม... หน้าตาคมคาย... มาดนิ่งๆ... เสียงเนิบๆ อายุ... ราวๆ สักสามสิบต้นๆ ...ใครหนอ? ไฮโซ? ดารา? แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่พ่อของจารุชาที่เขาเคยพบ! คิดไปคิดมา... คิตตี้ก็ตัดสินใจลองกดโทรศัพท์ไปที่บ้านเธอ เพื่อพูดคุยกับคุณพ่อตัวจริง! “จะทำอะไรน่ะ?” กลับบ้านมาถึง จารุชาก็เห็นคุณพ่อขา...ย๊าวยาวตั้งเตาต้มน้ำหม้อใหญ่ แล้วหยิบสุภาษิตสอนหญิงออกมาเล่มหนึ่ง “ต้มให้เธอกินไง จะได้รู้จักรักนวลสงวนตัว! ...ไม่ใช่เผลอหน่อย เธอก็แอบไปพลอดรักกับหนุ่มในห้างท่ามกลางสาธารณะชนคนเป็นล้าน” จารุชาโดนคุณพ่อกำมะลอสวดยับเป็นชั่วโมง จนสุดท้ายเขาก็สรุปย้ำอีกครั้งว่า... “ไม่รู้ล่ะ ฉัน... ในฐานะพ่อ ขอสั่งห้ามเธอมีแฟนเด็ดขาด จนกว่าจะเรียนจบ!” พูดออกไปแล้ว ท่านประธานก็รู้สึกเหมือนยังไม่ยินยอม อีกแค่ไม่กี่ปีเธอก็คงจะเรียนจบแล้ว เดี๋ยวมีไอ้บ้าที่ไหนมาแย่งเอาเธอไปจากเขาเร็วไป งั้นเอาใหม่... “จนกว่าจะเรียนจบปริญญาโท...” อืม ไม่พอๆๆ... ขอตั้งเป้าเผื่อๆ ไว้สูงอีกหน่อย... “จนกว่าจะเรียนจบปริญญาเอก...” ไม่ ไม่... แค่ทำดอกเตอร์ยังน้อยไป... ต้องนี่สิ... นี่เลย “จนกว่าจะได้โพสด๊อก (Post Doctoral) อย่างน้อย... สัก 2 ใบ ไม่งั้น ฉันไม่อนุญาตให้เธอมีแฟน!” หึหึ... แบบนี้เป็นไง เธอจะได้ไม่ต้องไปไหน ชาตินี้อย่าหวังเลยว่าจะได้แต่งงานกับใคร เขาจะตอกคานให้เธอขึ้นอยู่ในบ้านเขานี่แหละ ฮึ่ม! คุณลูกสาวได้ยินเป้าที่คุณพ่อกำมะลอตั้งไว้แล้วน้ำตาไหลพรากๆ โพสด๊อกอย่างน้อย 2 ใบ ฮือๆๆๆ... แล้วเมื่อไหร่เธอจะเรียนจบล่ะนี่? จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 23:50:42

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยฮา แต่ว่า... เป็น Concept ของเรื่องนี้เลยนะคะ ^___^ อย่าง IVORY เอง โชคดีที่มีความฝัน ตั้งแต่ม.2 ก็อยากเป็นสถาปนิก เพราะตอนนั้น พ่อแม่สร้างบ้าน จ้างสถาปนิกมาออกแบบ เราชอบดูพิมพ์เขียว ชอบดูโมเดล บ้านน้อยๆ ที่ยังไม่สร้าง มันชวนฝัน ดูแล้วมีความสุข ต่อมาได้มีโอกาสไป Stonehenge รู้สึกทึ่งมากกับโครงสร้างอลังการที่คงอยู่มานาน นานจนคนรุ่นหลังไม่รู้ว่า ใครสร้าง และ สร้างเพื่ออะไร ว้าว... เจ๋งจัง อยากสร้างอะไรที่มันยิ่งใหญ่แบบนี้ ตัวเราตายไปแล้ว แต่ผลงานเรายังอยู่บนโลก มันบ้าคับพี่น้อง... เสร็จแล้วเราก็มาร้องไห้ทะเลาะกับพ่อแม่ ซึ่งอยากให้เรียนบัญชีหรือบริหาร จบมาทำธุรกิจ แน่นอน เด็กว่านอนสอนง๊ายง่ายอย่างเราเชื่อพ่อแม่ซะที่ไหนล่ะ ในที่สุดก็ตามฝัน เป็นเด็ก'ถาปัดสมใจ จบมาบ้าหนักขึ้น สร้างตึกมันเล็กไป   โน่นเลยครับ... ไปเรียนต่อ Urban Design ออกแบบเมือง แล้วเป็นไง... ทำงานได้ไหม ออกแบบเมืองในเมืองไทยน่ะเหรอ ...เหอๆ เฮ่อ... งานนี้มันไม่ใช่ทำเพื่อ "เมืองของเรา" แต่ทำเพื่อ "งบของใคร" แล้วมันเหมาะกับคนแรงๆ ตรงๆ อย่างเราไหม? ไม่โดนเก็บก็คงโดนแช่แข็ง ไม่ได้เห็นแสงเดือนแสงตะวันแน่ๆ มาเป็นอาจารย์ก็เจอกับปัญหา การเมืองมหา'ลัย ช่วงนั้น มีทั้งปัญหาสาธารณะ ปัญหาครอบครัว และปัญหาส่วนตัว คำพูดของจารุชาวันนี้ IVORY เคยบอกลูกศิษย์ ที่เดินเข้ามาปรึกษาว่า ทำไงดี โดนพ่อแม่บังคับมาเรียน ไม่อยากเรียน'ถาปัด ไม่ได้อยากเป็นสถาปนิกเลย พอเราพูดไป... ลูกศิษย์ลาออกไปเรียนคณะอื่นอย่างมีความสุข เราโดนคณบดีเรียกไปด่า ประมาณว่า ไล่ลูกค้าเค้าทำไม เฮ่อ....... หันกลับไปทำอาชีพรับจ้างเขาออกแบบตึก ชีวิตก็ไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิด ย้ายอาชีพมาหากินด้วยการทำธุรกิจ หาเงินจนได้ทุนสร้างตึกตัวเองก็ยังต้องเจอปัญหามากมาย ก็ต้องสู้ต่อไป... ทำไงได้... ตึกมันไม่ได้สร้างด้วยฝันอย่างเดียวนี่คะ สุดท้าย... มามีความสุขใจจริงๆ ก็เมื่อได้เขียนนิยาย เฮฮา ลั้นลาอยู่เนี่ยล่ะค่ะ ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน ไม่มีปริญญาอักษรศาสตร์บัณฑิต สะกดผิดๆ ถูกๆ พิมพ์ดีดก็ช้า ตายังต้องจ้องแป้นทีละตัว จะแต่งกลอนสุภาพ ก็ไม่ค่อยจะสุภาพ 5555 ^_____^ แต่ก็มีความสุขกับงานเขียนเหลือเกิน รู้สึกโชคดีที่ได้ทำงานเพื่องานจริงๆ เป็นงานที่รักแบบไม่มีข้อแม้อะไรมาผูกมัด ไม่หวังรายได้ ไม่หวังรางวัล แค่ได้เขียนอย่างที่อยากเขียน มีคนมาอ่าน มาเม้น มาเล่นด้วย ทำให้คนอ่านมีความสุข เราก็พอใจมากมายแล้ว ...มีเพื่อนเคยถาม IVORY ว่า อยากเป็นนักเขียนต้องทำยังไง? เราก็ตอบไปว่า ...มรึงก็เขียนดิ! แค่นั้นจริงๆ ค่ะ  ไม่ต้องใช้ทุนอะไรเลย แค่มีสมอง สองมือ กับใจรัก ที่เหลือ... ข้อมูลทั้งหลาย ไม่ตายก็หาเอาได้ค่ะ อย่างข้าวของขวัญ IVORY ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับข้าวและการทำนามาก่อนเลย ไม่เหมือนรักหนูร้อน ข้อมูลเต็มหัว ทั้งเซเว่นและฮันนี่อาชีพเรา ไอ้โจรซ่าทรายจรดฟ้าก็ข้อมูลเพียบ ส่วนที่ขาดหาเพิ่มเอาทีหลัง มาปั้นเมฆ นี่ ไม่มีข้อมูลอะไรเลย ไม่มีพรสวรรค์ ก็มีพรแสวงค่ะ ใจรักซะอย่าง หุหุ... แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 23:58:58 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 23:55:05

ความคิดเห็นที่ 4 วันนี้ เป็นวันจักรี และเป็นเป็นวันเกิดคุณพ่อของ IVORY ด้วยล่ะค่ะ   ^______^ คุณพ่อจริงๆ นะคะ ไม่ใช่คุณพ่ออย่างของจารุชา 555 เดี๋ยว ส่ง e-card + sms  "HBD"   ไปให้ดีกว่า อิอิ พ่อ IVORY เค้า High-Tech ค่ะ   ชอบคุยกับลูกทาง e-mail   ใช้อิโมติค่อนได้ด้วยนะคะ ขอบอก   แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 54 00:46:20 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 00:42:49

ความคิดเห็นที่ 5 วันนี้คุยยาวเลย บำบัดจิตทางกระทู้ คิดว่าโชคดีที่รู้ว่าอยากทำอะไรอีกคนค่ะ แม้จะไม่รุ่งเท่าไหร่ แหะๆ อ๊ะๆ สุขสันต์วันเกิดให้คุณพ่อด้วยค่ะ (แอบสงสัยว่าจะฮาเหมือนคุณลูกหรือเปล่า) สุขสันต์วันเกิดนะค้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 11:58:27

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ฮาที่ไหนคะ น่ารักมากค่ะ อ่านแล้วยิ้มไปด้วยตลอด ความน่ารัก กวนทีนของพระนาง มีเสน่ห์เหลือเกิน พระเอกเริ่มสำแดงความรู้สึกชัดเจนแย้ว บอกตามตรงว่า ไม่อยากอ่านที่นี่เลย ถ้าไม่ใช่เพราะสนุกน่ารักเกินห้ามใจ อยากอ่านตอนรวมเล่มมากกว่า รอค่ะ รอตอนรวมเล่มจริงๆ จะอ่านทุกบรรทัดเลย ต้องเป็นละครเรื่องโปรดของเราอีกเรื่องหนึ่งในชีวิตแน่ๆเลยค่ะ จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 18:10:03