ความคิดเห็นที่ 1 15 อุบัติเหตุ คืนต่อมา ฉันไม่ได้ฝันร้ายว่าปั้นเมฆไปมีแฟนใหม่ หรือ รอฉันจนเหี่ยวหงำอีกเลย เพราะฉันยังไม่ทันล้มตัวลงนอนก็รู้สึกเหมือนมือยื่นมาจากไหนไม่รู้ โป๊กหัวฉันหนึ่งที โอ๊ยยยย! “นี่หล่อน จะอู้งานไปถึงเมื่อไหร่กัน หา?” “อ้าว... พระแม่โพสพนั่นเอง หุหุ สวัสดีค่ะ” ฉันรีบยกมือไหว้เทพีแห่งข้าวในชุดเขียวเปรี้ยวจี๊ดจ๊าด แล้วหันไปไหว้หนุ่มหล่อสะท้านปฐพีในชุดลำลองสีชมพู “ สวัสดีค่ะ คุณกามเทพ” “นี่ทิ้งงานทิ้งการมาตั้งกี่วันแล้วน่ะ” แง...พระแม่โพสพดุฉันใหญ่เลย “...มัวมาอู้อยู่แถวนี้ รอให้เด็กทางโน้นสุกกำลังกิน ...รู้รึเปล่าว่าเขากำลังมีปัญหาอย่างแรง แทนที่เธอจะช่วยทำอะไรสักอย่าง” “ใจเย็นๆ น่าแม่โพสพ สงสารหญิงสาวที่กำลังมีความรักมั่งสิ” “เย็นไม่ไหวล่ะ มัวแต่อ้อมค้อม นิมิตฝันอย่างที่ท่านทำสองคืนมาแล้ว ไม่เห็นได้ผลเลย ไม่รู้เมื่อไหร่ยัยนี่จะเข้าใจ ...ต้องบอกกันตรงๆ แบบนี้แหละ เน่... รีบๆ ไปทำงานจริงจัง” “เดี๋ยวค่ะ ตะกี๊ ท่านว่า ใครกำลังมีปัญหานะคะ?“ “จะใครล่ะ ก็เด็กเธอไง เขากำลังย่ำแย่ ...ได้เวลาออกโรงของเธอแล้วล่ะ” ได้ยินกามเทพหนุ่มบอกแค่นั้น ฉันก็รู้สึกเป็นห่วงปั้นเมฆขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่ต้องให้เทพีแห่งข้าวสั่ง ฉันก็รีบยกมือไหว้ลาเทพทั้งสองแล้วกระโดดลงกระพ้อมข้าวทันที โดยไม่สนใจอีกแล้วว่าเขาจะเป็นเด็ก ผู้ใหญ่หรือแก่แค่ไหน ขอให้ช่วยเขาได้ทันก็พอ ปั้นเมฆ! ไม่ต้องไปตามหาที่ไหนก็ได้พบกับคนที่กำลังเป็นห่วงนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียวบนระเบียงยุ้ง อา... ค่อยยังชั่วหน่อย อย่างน้อย เขาก็ไม่ได้เลือดตกยางออกนอนหยอดน้ำข้าว มองด้วยตาเปล่าก็ยังอยู่ดีครบสามสิบสองประการ   ปั้นเมฆอยู่ในชุดกางเกงจีนสีดำตัวเก่งแบบที่ชอบใส่ทำงานประจำ เสื้อยืดเก่าๆ ถูกถอดพาดไว้บนบ่า มองจากเบื้องหลังอย่างงี้ รู้สึกได้ชัดเจนเลยว่าเขาสูงใหญ่ขึ้นมากจากที่เห็นครั้งสุดท้าย ไหล่กว้างและแขนขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อดูแข็งแรงสมส่วนกว่าหนุ่มน้อยปั้นเมฆที่สูงโย่งเก้งก้างคนเก่า อา... แปลว่าฉันหายไปนานใช้ได้ทีเดียว ฉันแอบย่องเข้าไปใกล้ด้วยใจเต้นระรัว ด้วยความร้อนใจอยากคุยกับเขาให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จึงตัดสินใจสัมผัสแผ่นหลังเปลือยเปล่านั้น แล้วรีบหลบเข้าไปในยุ้งข้าวเพื่อกลายร่างกลับเป็นหญิงสาว เขาหันกลับมาพบกับความว่างเปล่าก็ทอดถอนใจ แต่เมื่อฉันแต่งตัวเรียบร้อยเปิดประตูออกมาให้เขาเห็นเท่านั้น... “พี่นางฟ้า!” ร่างสูงก็ผุดลุกขึ้นแล้วก้าวเข้าหาทันที แขนยาวกางออกทำท่าเหมือนจะโอบเอาตัวฉันเข้าสู่อ้อมกอด แต่แล้วกลับหยุดไว้ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปแล้วก้าวลงจากยุ้งโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ “เดี๋ยว... เดี๋ยวสิ หยุดก่อน!” ปั้นเมฆยอมหยุด แต่ไม่ยอมหันกลับมา “ทำไมพี่เพิ่งมา?” นี่หรือเปล่า คือเหตุผลที่ทำให้เขามีท่าทางอย่างงี้ เขากำลังงอนฉัน ทำไงดี? ...หลังจากที่ฉันเคยบอกเด็กชายปั้นเมฆให้มั่นใจว่าพี่นางฟ้าไม่มีวันทิ้งเขา ต่อให้หายไปนานแค่ไหนก็จะกลับมา เขาก็ไม่เคยงอแง โกรธ งอนฉันเลย อย่างมากก็ซึมๆ จ๋อยๆ เวลาที่ฉันไม่ปรากฎตัวเป็นพี่นางฟ้านานๆ พอเจอหน้าฉันอีกทีก็ดีใจ ไม่ใช่แสดงกริยาแบบนี้ “อ่า... ไม่รู้ว่า ไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วเหรอ แฮะๆ” ฉันลองแย๊บๆ ถามดูเพราะแค่อยากรู้เท่านั้น แต่แล้วกลับได้คำตอบแบบที่ฉันคาดไม่ถึง “1 ปี 2 เดือนกับอีก 17 วัน จากที่เราเจอกันครั้งสุดท้าย!” ปีกว่า... ก็ไม่ได้ช้าหรือเร็วกว่าที่ฉันคาดคิดไว้สักเท่าไหร่ แต่ที่น่าตกใจคือปั้นเมฆสามารถหันกลับมาตอบฉันได้ทันทีโดยไม่ต้องหยุดคิด แสดงว่าเขาถึงกับนับวันรอฉันมาเลยเหรอเนี่ย แองจี้เอ๋ย ทำไมถึงได้เห็นแก่ตัวอย่างงี้นะ เป็นเพราะเธอไม่ยอมรักกับเด็ก ก็เลยขี้โกงอยู่รอในมิติโน้น ปล่อยให้เวลามิตินี้ผ่านไป เพื่อให้เด็กที่แอบหลงรักโตทันกัน โดยไม่สนใจเลยว่าเด็กคนนั้นจะรู้สึกยังไงกับการรอคอย “ขอโทษนะ” ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ได้แต่สัญญากับตัวเองในใจว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก “ว่าแต่ อ่า... มีเรื่องอะไรรึเปล่า?” ฉันนึกถึงที่พระแม่โพสพบอกว่าเขากำลังแย่ ถึงแม้ว่าเขาจะดูแข็งแรงดี แต่ฉันก็ไม่รู้ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ เขามีปัญหาอะไรบ้าง “พี่นางฟ้าไม่ได้ยินที่เมฆภาวนาเหรอ” เอาล่ะสิ นางฟ้าเก๊อย่างฉันจะไปได้ยินเสียงภาวนาได้ไงล่ะ... ครั้งก่อนที่เจอกัน ปั้นเมฆอายุสิบห้า เขาบอกว่าฉันไม่มาปีกว่า ก็หมายความว่าตอนนี้เขาอายุสิบหกย่างสิบเจ็ดแล้ว ทำไมยังไร้เดียงสาหลงเชื่อว่าฉันเป็นนางฟ้าอยู่อีกเหรอเนี่ย โธ่... “เมฆอ้อนวอนทุกวัน...ทุกวัน ขอให้พี่กลับมาหาเมฆ เวลาที่เมฆต้องการพี่อยู่เคียงข้างที่สุด แต่รอแล้วรอเล่า พี่นางฟ้าก็ไม่มา...” ใบหน้าคมคายมีแววเศร้าตอนที่เขาบอกฉันว่า “ เมฆลาออกจากโรงเรียนแล้วล่ะ” “อะไรนะ?” “ในเมื่อพี่นางฟ้าไม่มา เมฆไม่รู้จะปรึกษาใครดี เลยตัดสินใจเอง...  เมฆไม่เรียนต่อแล้ว” “หา? ทำไมล่ะ?” “เมฆเรียนไม่ไหว เทอมนี้เมฆก็สอบตกด้วย ไม่อยากซ้ำชั้นมศ.3 อีกปี เปลืองเงินเปล่าๆ” “ทำไม? เป็นไปได้ยังไง?” เด็กชายที่เคยเรียนเก่งจนครูทุกคนชื่นชมเนี่ยอ่ะนะเรียนไม่ไหวและสอบตก? โอ... ต้องเป็นเพราะเขารักฉัน วันๆ มัวแต่คิดพร่ำเพ้อละเมอหาแต่ฉันแน่ๆ ความรักในวัยเรียนทำให้เด็กใจแตกเสียผู้เสียคน ไม่น่าเลย บาปกรรมจริงๆ แองเจลล่า เสน่ห์เธอแรงจนทำให้เยาวชนของชาติหมดอนาคตไปคนหนึ่งเลย เห็นมั๊ย “พ่อไม่สบายมาก...” โอ... ความรักในวัยเรียนทำให้ผู้ปกครองไม่สบายมาก เอ๊ะ?...ได้ด้วยเหรอ??? ไม่ใช่แล้วยัยบ้า “เมฆต้องหยุดเรียนมาช่วยงานแม่ในนาตอนเช้า บ่ายทำงานพิเศษในโรงงานจนถึงเย็น กลางคืนรับจ้างเขานั่งเฝ้าโกดังถึงตีสองทุกวัน ไม่มีเวลาเลย เทอมที่แล้วขาดเรียนจนครูไม่ให้เข้าสอบ” “เฮ่ย...ทำไม (เมฆ) ต้องหักโหมทำงานเยอะขนาดนั้นล่ะ?” “ไม่งั้นเราจะไม่มีเงินพอจ่ายค่ารักษาพ่อ นี่ขนาดเมฆทำงานแบบนี้ ยังไม่พอเลย” “(พ่อของเมฆ) ไม่สบายมากเหรอ เป็นอะไรน่ะ?” “พ่อเป็นมะเร็ง!” นายอาทิตย์ซูบลงๆ ทุกครั้งๆ ที่ฉันกลับมาเห็น ก็เพราะเขาป่วยเป็นมะเร็งมาสักพักแล้ว แต่เขาไม่รู้ตัว จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาถึงกับล้มอยู่กลางนา เมื่อตรวจพบเนื้อร้าย นายแพทย์จึงส่งเขาไปทำการรักษาเฉพาะทางในโรงพยาบาลใหญ่ ซึ่งมีค่าใช้จ่ายสูงมาก ปั้นเมฆเลยต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่อช่วยพ่อกับแม่ ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาต้องลำบากและเป็นทุกข์มากขนาดไหน “พี่นางฟ้า... อย่าทิ้งเมฆไปเวลาที่เมฆต้องการมีพี่อยู่ข้างๆ แบบนี้อีกได้มั๊ย” ฉันรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ มาจุกที่คอ เลยไม่มีเสียงจะตอบเขา ได้แต่พยักหน้าเบาๆ ตัดสินใจไม่กลับโลกปัจจุบันสักพักใหญ่ กะว่าจะอยู่ดูแลปั้นเมฆจนกว่าอะไรๆ ทางนี้ให้ดีขึ้นก่อน เฮ่อ... แล้วค่อยหาทางแก้ตัวกับทัพพีน้อยเอาทีหลังก็ละกัน ฉันยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องสะสางกับเขาอีกเรื่อง เกี่ยวกับคดีระหว่างเขากับยัยแม่มด ตกลงความจริงมันเป็นยังไง เขาทำอีท่าไหนถึงไปโดนชีข่มขืนเอาได้ คิดไปคิดมา... ฉันอาจจะใช้มันมาเป็นข้ออ้างซะเลย ที่ป้าจี้หายตัวไปเพื่อสืบคดีหลานชายถูกข่มขืน เหอๆ ใจจริง ฉันไม่อยากให้ปั้นเมฆลาออกจากโรงเรียนทั้งๆ ที่ยังไม่จบ มศ.3 เลย (มศ.3 เท่ากับม.4 ในยุคปัจจุบัน) เพราะฉันก็รู้ว่าในโลกอนาคตของปั้นเมฆ คนจะเห็นความสำคัญของระดับการศึกษามากขึ้นทุกที ยิ่งวุฒิการศึกษาต่ำ โอกาสของเขาก็ยิ่งน้อย แต่ทำไงได้ล่ะคะ เด็กหนุ่มไม่ใช่แค่ขาดแคลนทุนการศึกษา ปัญหาของเขาหนักหนากว่านั้นมาก... “เมฆผลัดหนี้มาสี่เดือนแล้ว ไม่ได้จ่ายเค้าเลยทั้งต้นทั้งดอก เพราะหามาได้เท่าไหร่ก็เอาไปจ่ายค่าหมอหมด” นอกจากทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อตแล้ว ปั้นเมฆยังต้องรับภาระทำหน้าจ๋อยคอยเจรจาประนอมหนี้ให้พ่อกับแม่ด้วย ” สองเดือนที่แล้ว เมฆบอกเขาไปตรงๆ ว่าไม่มีเงินให้ เดือนก่อน ก็บอกเขาว่าไม่มีเงินอีก ...นี่วันนี้ครบกำหนดแล้ว เค้าต้องมาอีกแน่เลย จะบอกเค้าว่ายังไงดี เมฆไม่มีเงินจ่ายจริงๆ” “ก็บอกไปเหมือนเดิมนั่นล่ะว่าไม่มีเงิน” ฉันเขียนปลอบใจเขาไป... ‘ลูกผู้ชายอย่างเราต้องพูดคำไหนคำนั้นนะเมฆ ^_^Y ’ บอกเค้าไปแล้วว่าไม่มีเงิน ก็ต้องยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ...หุหุ มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ “...” ปั้นเมฆยิ้ม (เศร้า) “...ขอบคุณครับพี่นางฟ้า” อ่ะนะ ฉันก็กลุ้มใจเหมือนกันที่ช่วยอะไรเขาไม่ได้ แต่อย่างน้อยทำให้เขายิ้มได้สักสองวินาทีก็ยังดี น่าเสียดายที่ฉันไม่มีเงินติดตัวมาเลย ทั้งๆ ที่เงินในธนาคารซึ่งฉันสะสมไว้ตั้งแต่เด็กนั้น เมื่อกลายเป็นค่าเงินในสมัยของปั้นเมฆ อย่าว่าแต่แค่ส่งเสียเขาเรียนได้จนจบดอกเตอร์เลย มันมีมากพอที่จะล้างหนี้สินของเขาทั้งหมดได้สบายๆ ยังเหลือเลยด้วยซ้ำ “จะบ้าเหรอเธอ โอนเงินข้ามมิติ? คิดได้ไง ฉันไม่ใช่โพสพแบงค์กิ้งนะยะ มาขออะไรอย่างงี้” “ใจเย็นๆ น่า” “พระแม่โพสพไม่ช่วยหนู กามเทพขา ช่วยหนูหน่อยได้มั๊ยคะ?” “โทษทีสาวน้อย เราไม่รู้เรื่องการเงินเลย ...เหอๆ แม้ว่าเราจะเป็นหนึ่งในคณะกรรมที่ปรึกษากิติมศักดิ์ตอนเค้าก่อตั้งธนาคารสเปิร์ม ถึงจะชื่อธนาคารเหมือนกัน แต่มันคนละแบบนี่นา” นายโต...ลุงของปั้นเมฆก็ร้อนเงินไม่แพ้กัน เขาขายที่นาส่วนที่ตาของปั้นเมฆแบ่งสมบัติให้ไปจนหมด และใจดีเผื่อแผ่ประกาศขายที่ดินให้น้องสาวของเขาด้วย “ขายเหอะว่ะฝน ได้เงินเป็นก้อน เอาไปลงทุนทำอะไรได้เยอะแยะ ดีกว่ามานั่งทำนาขาดทุนทุกๆ ปี หรือถ้าอยากออกกำลังกายนักล่ะก็ เช่าที่นาเค้าเอาก็ได้ เข้าไปลึกกว่านี้ ที่มันถูกๆ” จากนั้นมา ก็มีนายหน้าค้าที่ดินมาติดต่อขอซื้อที่นากับปั้นเมฆหลายเจ้า ในยุคนี้ เริ่มมีโรงงานเกิดขึ้นแถบปทุมธานีมากมาย ที่นาของบ้านปั้นเมฆนับว่าเป็นทำเลทองสำหรับเก็งกำไรในอนาคต มีเพื่อนบ้านหลายคนเริ่มขายที่นาแล้วอพยพออกไป บ้างก็เช่าที่นาตัวเองทำนาไปก่อน ระหว่างที่นายทุนเจ้าของที่ใหม่ยังไม่ได้สร้างอะไร “อย่าเพิ่งปฏิเสธซี่ ราคาที่พี่เสนอให้ ใช้หนี้เถ้าแก่ไปแล้วยังเหลือตั้งหลายหมื่น ยังไงก็ดีกว่าถูกเค้ายึดไป ไม่ได้อะไรเลยนะน้อง คิดดูดีๆ ก็แล้วกัน” “ครับๆ แล้วยังไง ผมจะลองคุยกับแม่ดู” แม่ฝนนั้นอยากขายที่นาเอาเงินมารักษาสามี เพราะค่ารักษาโรคมะเร็งของชาวนา ไปเบิกใครไม่ได้ กู้ธกส.ก็ไม่ได้ ที่ทำได้คือขายสมบัติ แต่ฉันห้ามปั้นเมฆไว้ “ขายได้ไง ที่ดิน ขายไปแล้วจะเอาที่ไหนปลูกข้าวกิน?” “พี่นางฟ้าไม่ต้องกลัว เมฆขายไม่ได้หรอก พ่อสอนเมฆไม่ให้ขายแผ่นดินกิน ...แต่แม่สิ บอกว่าชีวิตของพ่อสำคัญกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร แม่ก็ยอม” ฉันเข้าใจหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน แม่ฝนรักนายอาทิตย์มากเหลือเกิน ส่วนปั้นเมฆนั้น ฉันก็รู้ว่าเขาทั้งรักทั้งผูกพันกับพ่อของมากแค่ไหน ...ไม่ใช่แค่ ‘รัก’ แต่ ‘เข้าใจ’ พ่อด้วย “เมฆไม่รู้จะทำยังไงดี ใจหนึ่ง เมฆก็คิดเหมือนแม่ ขอแค่ให้พ่อหายป่วย ไม่ว่าอะไร พวกเราก็ยอมแลก แต่พ่อรับไม่ได้หรอก ถ้าต้องขายที่นาจนหมดเนื้อหมดตัวเพราะพ่อ เมฆรู้นะ ว่าพ่ออยากเก็บไว้...ให้เมฆ...ให้ลูกของเมฆ” ถึงคนเป็นพ่อจะประกาศว่า อยากให้ลูกชายเรียนสูงๆ จะได้ไม่ต้องลำบากมาเป็นชาวนา แต่ใจลึกๆ แล้ว ฉันคิดว่าเขาก็เสียดาย อยากให้ลูกหลานได้สืบทอดสิ่งที่เป็นของเขาเหมือนกัน ‘ปั้นเมฆ เชื่อพี่นางฟ้ามั๊ย ว่าถ้าเมฆกล้าพอ เลิกใช้ปุ๋ยใช้ยา แล้วทำนาอินทรีย์อย่างที่พี่สอน เมฆจะมีเงินรักษาพ่อ ใช้หนี้เค้าได้ และเลี้ยงแม่อย่างสบาย’ ฉันเขียนบอกเขาไป ใจอยากบอกมากกว่านี้ด้วยว่า ในอนาคตมีชาวนาหลายคนที่โรงเรียนชาวนายกเป็นเกษตรกรตัวอย่าง พวกเขาทำนาอินทรีย์ลดต้นทุน จนมีเงินส่งเสียลูกเรียนจบปริญญาโทได้หลายคน ซื้อที่ดินหลายร้อยไร่ ซื้อสิบล้อได้หลายคัน และมีคุณภาพชีวิตดีกว่าคนทำงานออฟฟิสในเมืองเสียอีก “จริงเหรอ?” ‘จริงซี่ ...แล้วถึงตอนนั้นนะ ถ้าเมฆยังอยากเรียนต่อ ค่อยส่งตัวเองเรียนก็ยังได้ เค้ามีระบบการศึกษานอกโรงเรียน อยากได้วุฒิก็ค่อยสอบเทียบเอา’ สมัยก่อน พี่นางฟ้าเคยสอนปั้นเมฆไปบอกพ่อเขาให้เลิกใช้ปุ๋ยยา แต่ว่ามันไม่เคยสำเร็จ ก็ได้แต่ถ่ายทอดแนวความคิดกับทฤษฎีเกษตรอินทรีย์ที่ฉันได้จากโรงเรียนชาวนามาบรรยายให้เด็กชายได้รู้ไว้ แต่ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว ปั้นเมฆลงมาทำนาแทนพ่อเต็มแบบนี้ ก็แปลว่า ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องออกโรงมาทำหน้าที่พระอาจารย์ตัวจริง ต่อมาไม่นาน ลานนวดข้าวข้างยุ้งก็มีเพิงไม้ไผ่ที่ปั้นเมฆต่อเองกับมือเพิ่มขึ้นมา ใต้หลังคาจากมีโอ่งใบใหญ่สามใบ โต๊ะไม้ไผ่หนึ่งตัว บนโต๊ะมีภาชนะใส่เครื่องปรุงต่างๆ ใกล้ๆ กันนั้น มีกองดินผสมรำข้าวกับน้ำตาลคลุมด้วยฟางอีกหลายกอง “ได้ผลแน่นะ พี่นางฟ้า” ใบหน้าของปั้นเมฆเหมือนยังไม่ค่อยเชื่อ  “ หวังว่าจะไม่เหมือนคราวโน้น” เขาคงเข็ดขยาดกับสูตรน้ำสะเดาผีบอกของฉันจนถึงวันนี้ “ใช้ได้ซี่” ฉันยืนยัน น้ำหมักสามโอ่งนี้มีแต่สูตรที่ฉันท่องได้จนขึ้นใจ ได้แก่ หัวเชื้อจุลินทรีย์ น้ำหมักจากพืชสีเขียว และน้ำหมักก้างปลาเปลือกหอย อันไหนไม่ชัวร์ ไม่กล้ามั่วนิ่มอีกแล้ว ไม่พลาดแน่คราวนี้... ‘นี่เค้าเรียกว่า วิธีปรับปรุงดินด้วยชีววิธี เพิ่มจุลินทรีย์ในดิน’ ฉันเขียนยืนยันให้น่าเชื่อถือ “กลิ่นมันเปรี้ยวๆ“ “ถูกแล้ว ต้องกลิ่นนี้แหละ ใช่เลย” “แล้วมันใช้ยังไงล่ะ?” นั่นสิ... ใช้ดมใช้ทาในโอ่งเดียวกันรึเปล่าหว่า มาถึงคำถามนี้ ชักไม่ชัวร์ “เอามาผสมน้ำ แล้วใช้แทนปุ๋ยได้เลย (มั๊ง) ใส่ดินก็ได้ (มั๊ง) หรือฉีดพ่นต้นใบก็ได้ (มั๊ง)” ...ฉันก็รู้แต่สูตรกับทฤษฎี ไม่เคยทำกับมือจริงๆ ซักที อยากกระโดดกระพ้อมกลับไปถามตาทัพพีกับพี่:-) แต่ก็กลัวปั้นเมฆจะคิดว่าฉันทิ้งเขาไปอีก ฉันรู้ว่าตอนนี้เขาต้องการกำลังใจจากฉันมากกว่าอะไรทั้งหมดจึงไม่กล้าจากเขาไปไหน ทำให้ปั้นเมฆต้องเดาต่อเอาเอง ว่าปุ๋ยสามโอ่งนั่นใช้ยังไงในอัตราส่วนเท่าไหร่ นอกจากเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการทำนาที่บ้านแล้ว เวลาที่เหลือ เด็กหนุ่มยังคงขยันไปทำงานพิเศษในโรงงานใกล้ๆ ในช่วงบ่ายถึงค่ำ แต่ตอนกลางคืน เขาไม่ไปเฝ้าโกดังแล้ว กลับมานั่งจุดตะเกียงอ่านหนังสือเรียนด้วยตัวเอง โดยมีพี่นางฟ้าอยู่เป็นเพื่อนจนดึก แล้วพอถึงเวลานอน ฉันก็หาโอกาสบอกลา แว๊บออกไปแปลงร่างเป็นเจ้าชมพูกลับเข้ามานอนกับเขา ...หุหุ... ไม่ได้หรอกค่า ไม่ได้ๆ เป็นพี่นางฟ้านอนกับปั้นเมฆไม่ได้หรอก ถึงเขาจะอายุแค่สิโหะสิเจะ แต่ตัวโตดูเป็นหนุ่มเกินวัย มันจะไม่งามนะค้า สู้อยู่ในร่างเจ้าชมพูปั้นหน้าไร้เดียงสาให้เขานอนกอดเป็นหมอนข้างดีกว่า ถึงแม้ว่าหัวใจจะเต้นแรง รู้สึกหวามลึกในอกจนปวดลงไปถึงท้อง แถมยังต้องกลั้นใจไม่ให้หอบหรือครางออกมาสุดแสนจะทรมาน  แต่... ไม่รู้ทำไม ...มีความสู๊ข มีความสุขจังเลย แอร๊ยยยย แอบเขิน จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 21:15:15

ความคิดเห็นที่ 2 “นี่ตาเมฆ เค้าลือกันใหญ่แล้วว่าลูกชายนายทิตย์พาสาวที่ไหนไม่รู้มาซ่อนไว้ในยุ้งข้าว จริงรึเปล่า?” แม่ฝนถามลูกชายด้วยความหนักใจ ในขณะที่ฉันในร่างเจ้าชมพูสะดุ้งโหยง “...พามาให้แม่ดูหน่อยได้มั๊ย? ลูกสาวบ้านไหน?” “บ้าสิ จะไปมีผู้หญิงได้ไง แม่ก็รู้ เมฆมีแต่เจ้าชมพูเท่านั้นแหละ” “แล้วทำไมมีคนเห็น เค้าบอกอีกด้วยนะว่า น่าจะเป็นลูกเจ็ก ตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ ” “นี่ เจ้าชมพู” ปั้นเมฆใช้มือใหญ่ๆ ของเขาลูบหัวฉัน “...ได้ยินมั๊ย มีคนตาถั่วเห็นเจ้าเป็นอาหมวยด้วย” “บางคนเค้าพูดกันไปโน่น... ว่าเมฆน่ะ เลี้ยงผี” “นี่เจ้าชมพู มีคนมาว่าแกเป็นผีด้วย ตลกจัง” ต่อหน้าแม่ เขาแกล้งทำไก๋ ไม่สนใจ แต่ลับหลังกลับเป็นอีกอย่าง “ทำไงดี มีคนเห็นพี่นางฟ้าแล้วล่ะ เจ้าชมพู ...เฮ่อ” ปั้นเมฆถอนหายใจอย่างหนักอก...พักนี้พี่นางฟ้าไม่มาเลย เหลือแต่เจ้า คงเป็นเพราะเรื่องนี้ใช่มั๊ย“ แหงล่ะ ฉันกะว่ารอให้เสียงเม้าบางเบาลงก่อน “...นี่... เจ้าห้ามหายไปด้วยนะ อยู่ด้วยกัน อย่าทิ้งกันล่ะ” ฉันไม่รู้ว่า ทำไมเด็กหนุ่มถึงมองสัตว์เลี้ยงของเขาด้วยสายตาแบบนั้น มันเหมือนกับตอนอ้อนพี่นางฟ้าให้อยู่กับเขาเลยแฮะ “พี่นางฟ้าไม่เห็นเคยออกมานอกยุ้งข้าวเลย...” ปกติ ฉันจะไม่กล้าออกมานอกยุ้งข้าวในร่างคน ต้องแปลงร่างเป็นเจ้าชมพูเสมอ “...แล้วจะไปมีคนเห็นได้ไง เจ้ารู้รึเปล่า?” รู้เซ่... เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อประมาณสัปดาห์ก่อน ตอนสายวันที่ปั้นเมฆพาพ่อของเขาไปหาหมอกับแม่ยังไม่กลับมา เหลือฉันซึ่งบังเอิญวันนั้นอยู่ในร่างแองจี้นอนเล่นอยู่คนเดียวในยุ้ง ขณะที่กำลังเคลิ้มๆ ใกล้หลับ ก็ได้ยินเสียงหญิงสาวสี่ห้าคนเถียงอะไรกันอยู่ไม่ไกล “ยุ้งข้าวนี่น่ะ คือที่ที่พี่เมฆเค้าชอบมาอยู่คนเดียวที่สุด พวกเธอไม่รู้ล่ะสิ ฮึ... แน่ล่ะ เพราะฉันมันคนพิเศษของเขา เราเป็นคู่หมายกันมาตั้งแต่ยังไม่เกิด ...ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายอยากให้เราดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน ยังไงซะ พี่เมฆก็ต้องตกเป็นของฉันอยู่วันยังค่ำ อา...คู่พระนางแห่งท้องนาของแท้” ฉันแอบโผล่หัวออกไปดู เห็นหน้าคนพูดคือ ยัยปากแหลม ขี้ตู่ตัวแม่ พี่สาวไอ้จ้อยจอมโม้นั่นเอง ยัยนี่ชอบมาป้วนเปี้ยนส่งสายตาปิ๊งๆ ให้ปั้นเมฆตั้งแต่เด็ก (แรแอ๊ดแต่เด็กว่างั้นเหอะ) ตอนนี้ได้ข่าวว่า หล่อนถึงกับลาออกจากโรงเรียน ตามปั้นเมฆเข้าไปทำงานกะบ่ายในโรงงาน นี่คงจะพาเพื่อนมาอวดว่ารู้เรื่องเบื้องหลังของปั้นเมฆมากกว่าใครล่ะสิ “ไม่มีทาง พี่เมฆเป็นของฉัน เรารักกันมาตั้งแต่เรียนปอสี่แล้ว” คนพูดคือ ยัยจ๋า เด็กผมบ๊อบเชยระเบิดที่ฉันเก็บเอาไปฝันถึงคนนั้นนั่นเอง “ ไอ้เรื่องคู่หมั้นตั้งแต่ในท้องน่ะ มันโบราณไปแล้ว ต้องตำนานรักของเราสิ หวานแหววล้ำยุคจนโด่งดังไปทั่วโรงเรียน ดาวเด่นประธานนักเรียนอย่างพี่เมฆ หล่อล่ำดำใหญ่ มาหลงรักรุ่นน้องจอมเปิ่น หน้าตาธรรมด๊าธรรมดาอย่างฉัน เม้ากันตั้งแต่ห้องพักภารโรงยันกุฎิเจ้าอาวาส” “ฝันกลางวันของอีบ้าน่ะสิ” หญิงสาวหน้ากลมคนนี้ฉันไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน “...ดาวโรงงานสุดฮ๊อตอย่างเขาที่สาวๆ ทั้งโรงงานต่างหมายปอง ย่อมควรคู่กับหลานสาวเจ้าของโรงงานอย่างฉัน นี่สิ ถึงจะเป็นตำนานรักร่วมสมัยกำลังดี เหมาะทำหนังจอเงิน” ...ขอบใจนะยัยหน้าซาลาเปาที่ทำให้ฉันรู้ว่าปั้นเมฆนอกจากเป็นดาวโรงนา ดาวโรงเรียน แล้วยังเป็นดาวโรงงานด้วย อะไรจะฮ๊อตฮิตขนาดนั้น นี่แปลว่าตลอดมา เขาตกอยู่ในห้วงอันตราย เป็นที่หมายปองของสาวๆ แบบนี้มาตลอดเลยเหรอเนี่ย ฟังยัยพวกนี้แย่งปั้นเมฆกันทางวาจาแล้วฉันละเหี่ยจิตจริงๆ ...ก็นะ เด็กมันมีเสน่ห์นี่นา ทำไงได้ ใจแข็งๆ อย่างฉันยังไม่รอดเล้ย แต่เรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอในโลกที่มีผู้หญิง ไม่กี่นาทีต่อมา จากแค่สี่ห้าสาวเถียงกันไปมากลับบานปลายกลายเป็นศึกชิงชาย ลงไม้ลงมือตบตีกันตะลุมบอนอยู่หน้ายุ้งข้าวได้ยังไงฉันก็ไม่รู้ ปกติเด็กศิลปกรรมอย่างฉันทนทานต่อคำหยาบระคายทุกประเภท แต่ที่ยัยพวกนี้พ่นออกมากจากปากมันพาดพิงไปถึงปั้นเมฆด้วยน่ะสิ ยอมไม่ได้! ด้วยอารมณ์ไหนไม่รู้ ฉันเปิดประตูผ่างออกไปในร่างหญิงสาวชุดผ้าถุงเกาะอก “หยุดเอ่ยชื่อปั้นเมฆของฉันเดี๋ยวนี้นะ แล้วก็ห้ามแอบอ้างเป็นอะไรของเขาทั้งนั้น” ได้ผล พวกหล่อนหยุดชะงักงันกันหมด “เธอเป็นใคร?” ยัยหน้าซาลาเปาถามงงงง “นั่นสิ ทำไมถึงได้อยู่ในยุ้งของปั้นเมฆล่ะ?” แม่ผมบ๊อบสุดเชยเงยหน้าถามอีกคน “ปั้นเมฆเป็นอะไรกันเธอ?” ยัยปากแหลมถามตรงประเด็นกว่าใคร “หึหึ... ฉันน่ะเหรอ ฉันก็เป็น...” อารมณ์ไหนไม่รู้อีกแล้ว ฉันประกาศลั่นทุ่ง “...ฉันเป็นผู้หญิงที่ปั้นเมฆเค้านอนกอดทุกคืนน่ะซี่!” อร๊าย...ฉันพูดออกไปแล้ว พูดออกไปแล้ว... เรื่องจริงด้วยนะคะ ไม่ได้โกหก 555 ดูสิ ยัยพวกนั้นยืนอ้าปากค้างแพ้น๊อคเอ๊าท์ไปเล้ย เย้! “กรี๊ดๆๆๆ ไม่ยอมๆๆ ไม่ย๊อม พวกเราอย่าไปยอม” แล้วยัยพวกนั้นก็สมานท์สามัคคีกันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พากันกรูเข้ามาจะจิกฉันไปตบตี น่ากลัวที่สุด ฉันต้องรีบหนีเข้าไปหลบในยุ้งแล้วแปลงร่างเป็นเจ้าชมพู จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ฉันก็ยังไม่ได้กลับไปเป็นพี่นางฟ้าอีกเลย ดีที่เดี๋ยวนี้ปั้นเมฆเลี้ยงเจ้าชมพูด้วยอาหารแบบเดียวกับพี่นางฟ้า ฉันเลยอยู่ในร่างน้องบือน้อยได้ตลอด ทำให้ฉันมีโอกาสใกล้ชิดเขาได้อย่างสบายใจ ไม่น่าเกลียด ไม่ต้องกลัวข้อครหาว่า กินเด็กกรุบๆ (แต่อาจจะโดนว่า ‘ควายแก่’ อยากกิน ‘หญ้าละอ่อน’ แทนได้นะ เหอๆ) เท่าที่ฉันสังเกต ขอแค่มีเจ้าชมพูอยู่ข้างๆ ปั้นเมฆก็ดูจะพอใจมากแล้ว เขาไม่ได้นั่งรอหรือบ่นถึงพี่นางฟ้าเหมือนสมัยก่อนอีก เด็กหนุ่มมักจะปล่อยให้เจ้าชมพูนั่งอู้อยู่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ เฝ้าดูเขาทำงาน แล้วหันมามองว่าฉันยังอยู่ดีรึเปล่าเป็นพักๆ บางครั้ง ปั้นเมฆก็อุ้มฉันขึ้นไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถแทรกเตอร์คันเก่าของเขา ถ้าใครไม่รู้เรื่องผ่านมาเห็น คงเข้าใจวิธีการทำนาผิดไปเลย แทนที่จะเป็นชาวนาจูงควายไถนา กลับกลายเป็นควายนั่งยิ้มบนตักชาวนาขับรถไถ เหอๆ แถมชาวนายังใจดี ใส่หมวกสานปีกกว้างคลุมผ้าขาวม้ารอบหัวปิดลงมาถึงคอกันแดดให้น้องควายอย่างดีอีกด้วย... แต่เขาคงอยากให้ฉันได้มีส่วนร่วม ไม่ก็กลัวฉันจะเบื่อหรือไงนี่แหละ เลยไปขุดเอาของเล่นเก่าแก่ที่พ่อทำให้เขาสมัยเด็กๆ ออกมา ...แอกกับคันไถอันเล็กที่ฉันเคยโดนจับใส่ไถนานั่นไง คราวนี้เด็กหนุ่มเอามันมาดัดแปลง โดยซื้อล้อเล็กๆ มาติดสองข้างคันไถเหมือนจักรยานเด็กฝึกขี่ แล้วสวมใส่ฉัน “แค่นี้... ควายก็ไถนาได้เองไม่ต้องมีใครจูงแล้ว” คิดได้ไงนะ สร้างสรรค์ซะไม่มี สมเป็นศิษย์แองจี้จริงๆ เขายืนดูผลงานตัวเองแล้วหัวเราะขำเหมือนสุขใจที่ได้แกล้งฉัน เอาน่า ยอมเป็นตัวตลกให้เขาได้คลายเครียดหน่อยก็ได้ “ไถนาแข่งกันมั๊ยล่ะ?” อ๊าย ขี้โกงนี่ ตัวเองขี่รถไถ แต่เค้าต้องเดินไถด้วยลำแข้งน้อยๆ ทั้งสี่ ถ้าเปลี่ยนเป็นไถตังค์ตาทัพพีล่ะก็ ฉันถนัด “เอ้า... ต่อให้ก็ได้ เจ้าไถไร่เดียว ฉันไถสิบไร่ อืมๆ... ยี่สิบไร่เลยยังได้ ดูสิว่าใครไถเสร็จก่อนกัน” แหม... เขาต่อให้ฉันขนาดนี้ แน่น๊อน...ผลการแข่งขันไถเป็นยังไง ก็คงเดากันได้ใช่ไหมคะ เหอๆ ฉันชนะแน่นอนเหอๆ... ซะเมื่อไหร่ล่ะ ถ้าแข่งไถเร็วล่ะก็ ฉันแพ้แหงๆ แต่ถ้าแข่งความคิดสร้างสรรค์ล่ะก็ ฉันต้องได้รางวัลชัวร์ ดันเอาศิลปินอย่างฉันมาไถนา แค่ย่ำไปย่ำมาแป๊บเดียวก็เกิดไอเดียบรรเจิด นึกอยากทำอะไรแปลกใหม่บ้าง อย่างเช่นแทนที่จะไถไปมาเป็นเส้นตรงๆ เหมือนขีดไม้บรรทัด น่าเบื่อจะตาย นึกถึงเวลาไปเที่ยวทะเล ฉันชอบเอาเท้าเขียนตัวอักษรบนพื้นทรายริมหาด เลยลองไถนาเป็นรูปหัวใจ เพื่อบอกเค้าว่า ไอเลิฟยู...ยู้ฮู   พอเขียนเสร็จก็มานั่งงุงิบิดไปบิดมาอยู่บนคันนา... เขินๆ...เปล่าน้าค้า แองจี้ไม่ได้แอบบอกรักใครเลยน้าตะเอ๊ง อร๊าย อายจัง ทำไปได้นะช้านนนนน...น “เสร็จแล้วเหรอ?” ปั้นเมฆมองฉันสลับกับแปลงนาตรงหน้า แล้วยิ้มแปลกๆ “...เฮ่อ...คนเค้าถึงไม่ปล่อยให้ควายไถนาเองไง” อีกนานต่อมา... ฉันถึงได้รู้ว่า เขาแอบดูเจ้าชมพูอยู่บนต้นทองหลาง เห็นชัดเจนว่าน้องบือน้อยไถนาเป็นรูปอะไร ฝนหยุดตกแล้ว เหลือแต่เสียงเม็ดฝนจากบนหลังคาหล่นร่วงลงมากระทบผิวน้ำดังจ๋อมแจ๋ม... ตอนนี้เมล็ดข้าวที่หว่านเอาไว้แทงยอดพ้นน้ำขึ้นมาเห็นเป็นใบสีเขียวใสทั่วทั้งผืนแล้ว ส่วนไหนที่เมล็ดจมดิน ไม่งอกขึ้นเป็นต้น เขาก็หว่านเพิ่ม ซ่อมนาส่วนที่แหว่งจนเต็ม หลังจากนี้เขาต้องคอยดายหญ้าถอนวัชพืชทิ้งไป (เพราะไม่เหลือควายมาคอยช่วยกินแล้ว นอกจากฉันตัวเดียวซึ่งกินไม่เป็น) และดูแลระดับน้ำในนาให้พอดี ช่วงนี้ฝนตกหนักตลอด พอฝนหยุดเขาต้องรีบจัดการสูบน้ำออก ขณะที่ปั้นเมฆกำลังก้มๆ เงยๆ ซ่อมเจ้าเครื่องสูบน้ำรุ่นเก่ากึ๊กของเขาอยู่นั้น ฉันดันตาดีเหลือบไปเห็นแมงปอเคราะห์ร้ายตัวหนึ่งถูกเม็ดฝนหล่นใส่หรือไงไม่รู้ ร่วงลงมาหงายท้องดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่บนผิวน้ำในนา แรงตึงผิวดึงปีกของมันทำให้บินไม่ขึ้น ฉันหันซ้ายหันขวาหาอุปกรณ์อะไรสักอย่างยาวๆ ยื่นลงไปเขี่ยมันขึ้นมา แล้วฉันก็เจอกับมีดพร้าที่ปั้นเมฆพกติดตัวสำหรับดายหญ้าและงานตัดสารพัดวางอยู่ที่พื้นข้างๆ ตัวเจ้าของ... ‘ขอยืมหน่อยนะปั้นเมฆ’ ฉันคิดในใจก่อนจะใช้ปากคาบด้ามมีดแล้วยื่นลงน้ำหวังช่วยชีวิตเพื่อนร่วมโลกตัวจิ๋ว แต่ฉันคำนวนผิดไปหลายอย่าง หนึ่ง... แม้ระยะระหว่างจุดที่ฉันยืนอยู่กับเจ้าแมงปอจะห่างแค่แขนเอื้อมถึง แต่ฉันไม่ได้อยู่ในร่างคน ความยาวของคอน้องบือน้อยสั้นกว่าช่วงแขนของแองจี้มาก สอง... ดินตรงนั้นนุ่มและลื่น กีบเท้าของน้องบือพอเหยียบลงไป หัวจะทิ่มลงน้ำ สาม... มีดเป็นของมีคม สี่... เวลาตกใจ ฉันอ้าปากอุทานเสมอ ห้า... พออ้าปากแล้ว มีดย่อมร่วงลงพื้น หก...โชคร้ายสุดๆ มีดหล่นโดยหมุนเอาด้ามมีดลงดิน ชี้ปลายแหลมขึ้นฟ้า เมื่อทุกข้อมารวมกันแล้วก็จะภาพเสียวสยองภาพหนึ่ง เป็นภาพที่ปั้นเมฆหันมาเห็นเข้าพอดี... เจ้าชมพูพยายามเอื้อมคอสั้นๆ เพื่อยื่นมีดพร้าลงไปช่วยแมลงปอขึ้นจากน้ำ แต่เมื่อกีบเท้าเล็กๆ เหยียบดินลื่นไถลเสียการทรงตัวก็อ้าปากร้องด้วยความตกใจ มีดพร้าแหลมคมจึงหล่นลงพื้นดินนิ่มๆ แล้วปักคาอยู่อย่างงั้นโดยชี้ปลายแหลมขึ้นฟ้าราวกับกับดักมหาภัยรอคอยเจ้าบือน้อยที่กำลังหัวทิ่มตามลงไป! ฉันยังจำความรู้สึกขณะนั้นได้ วินาทีที่ความตายรออยู่ตรงหน้า ฉันไม่สามารถสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลกได้แต่หลับตาปี๋ เตรียมรอรับความเจ็บปวดที่กำลังจะมาถึง! รู้ตัวอีกที จมูกของฉันได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปหมด ตาของฉันก็ได้เห็นผิวสีชมพูซีดของตัวเองเปรอะไปด้วยของเหลวสีแดงเข้มน่ากลัว แต่ความเจ็บปวดกลับมาไม่ถึงฉัน ...ทำไมฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บที่ตรงไหนเลยจนนิดเดียว? สัมผัสที่ได้รับกลับเป็นวงแขนอบอุ่นของใครบางคนที่อุ้มฉันเอาไว้จนตัวลอยจากพื้น ...ปั้นเมฆนั่นเอง! เขาช่วยฉันเอาไว้ได้ทันเวลาเหรอเนี่ย งั้น...เลือดนี่เป็นของใคร? ลางสังหรณ์บางอย่างวูบผ่านเข้ามาในหัว ฉันรีบตะกายลงพื้น แขนล่ำสันก็ปล่อยฉันตกลงอย่างง่ายดายเหมือนไร้เรี่ยวแรง แล้วฉันก็ได้รู้ว่าเลือดมากมายพุ่งออกมาจากมือข้างหนึ่งของเขาราวกับน้ำพุ! นะ...นิ้ว... นิ้วนั่น... เป็นเพราะปั้นเมฆพยายามคว้าตัวฉันก่อนจะล้มลงอย่างเฉียดฉิว นิ้วก้อยของเขาเลยสังเวยให้กับคมมีดแทนฉัน และตอนนี้มันก็ห้อยต่องแต่งเกือบจะขาดออกจากมืออยู่แล้ว แต่เจ้าตัวกลับไม่ร้องสักแอะ กัดฟันข่มกลั้นความเจ็บปวดที่ฉันคิดไม่ออกเลยว่าจะมากมายขนาดไหนพยายามกดบาดแผลที่เลือดทะลักออกมาไม่หยุดเอาไว้ ทั้งๆ ที่เจ็บจนหน้าซีดเหงื่อท่วมตัว เขายังตั้งสติได้ก่อนถอดเสื้อตัวโตที่เปรอะไปด้วยเลือดของเขาออกมาสวมใส่ฉันแล้วกระซิบสั่งเสียงพร่า... “รีบไปตามคนมาช่วยเมฆหน่อยนะ จะห้ามเลือดรออยู่ตรงนี้” ในตอนนั้น ฉันไม่มีกะใจจะสงสัยว่า ทำไมปั้นเมฆถึงพูดกับควายอย่างเจ้าชมพูเหมือนรู้ว่าฉันฟังภาษาคนรู้เรื่อง แค่ได้ยินที่เขาบอก ฉันก็รีบวิ่งไปหาคนช่วยอย่างไม่คิดชีวิต ...ด้วยพรกามเทพ ฉันโดนปั้นเมฆอุ้ม หัวใจเต้นแรง และหอบหายใจ ระหว่างทาง ฉันจึงกลายร่างเป็นหญิงสาวอยู่กลางทุ่งนา ฉันไม่ทันได้คิดว่าปั้นเมฆคาดการณ์อะไรเอาไว้ ถึงได้สวมเสื้อของเขาให้ฉัน มันตัวโตจนคล้ายชุดกระโปรงแสกสั้น ทำให้ฉันไม่โป๊โดยไม่ต้องลำบากวิ่งหาเสื้อผ้าใส่ สามารถปรากฎตัวต่อหน้าคนอื่นได้ โชคดีที่วิ่งไปไม่ไกล ก็เจอนายโต ลุงของปั้นเมฆกับเพื่อนบ้านหลายคนนั่งล้อมวงกงเหล้ากันอยู่ใต้ต้นไม้ ฉันเห็นกระติกน้ำแข็งปุ๊บก็ไม่สนใจมารยาทใดๆ ทั้งสิ้นรีบกระโดดเข้าไปคว้ามาทันที “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย แฮ่กๆๆ...ช่วย...” ฉันทั้งตื่นเต้นทั้งเหนื่อยหอบจนพูดแทบไม่เป็นภาษามนุษย์ เลยไม่ได้หลุดประโยคบอกเล่าออกมา “...ช่วยไปตามหมอมาที” ฉันหันไปตะโกนบอกพวกเขาระหว่างหมุนตัววิ่งกลับไปช่วยคนเจ็บ “เดี๋ยว... บอกก่อน ใครเป็นอะไร น้อง?” พวกเขาได้ยินว่าคำว่า ‘ช่วยด้วย’ กับ ‘หมอ’ อีกทั้งยังเห็นเสื้อยืดโชกเลือดที่ฉันใส่มา พากันตกใจหายเมาลุกขึ้นพร้อมกัน “ปั้นเมฆค่ะ” “ไอ้เมฆเหรอ? มันเป็นอะไร?” ฉันไม่ได้ตอบคำถามพวกเขา แต่ได้ยินเสียงลุงของเขาตะโกนลั่นทุ่ง “มัวแต่ถามอยู่ได้ รีบไปตามหมอมาสิวะ” ตอนฉันกลับไปอีกครั้ง เห็นปั้นเมฆนอนหลับตานิ่งอยู่บนพื้นดินก็ตกใจ ถลาเข้าไปร้องไห้กอดเขาอย่างขวัญเสีย “ปั้นเมฆ!!!” คนเจ็บไม่ได้สลบไสลหมดสติไปอย่างที่ฉันกลัว เขาลืมตาขึ้นมาฝืนยิ้มให้ฉัน “พี่นางฟ้า อย่าร้องไห้สิ เมฆยังไม่ตายสักหน่อย แค่นอนราบกับพื้นเพื่อให้เลือดไหลช้าลง นั่นน้ำแข็งใช่มั๊ย“ ปั้นเมฆเตือนให้ฉันนึกขึ้นได้ รีบเปิดฝาให้เขาเอามือที่บาดเจ็บแช่น้ำแข็งในกระติก ลิ่มเลือดสดๆ ทะลักจนน้ำในถังเป็นสีแดงเข้มน่ากลัวทันที ฉันหวังว่าความเย็นของมันจะพอช่วยรักษานิ้วของเขาไว้ได้ “ขอโทษ” ฉันรู้สึกผิดมากมาย ถ้าเขาต้องกลายเป็นไอ้ด้วน “ขอโทษนะ” เป็นเพราะฉันแท้ๆ เลย “แค่นี้เอง ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก ไกลหัวใจ” เขากลับเป็นฝ่ายปลอบโยน ยกมือที่เหลืออีกข้างมาเช็ดน้ำมูกน้ำตาให้ฉัน “...อย่าร้องไห้เลยนะ” ฉันพยายามกลั้นสะอื้นแล้ว แต่สัมผัสอบอุ่นอ่อนหวานจากมือที่ไล้ไปมาบนแก้มยิ่งทำให้ฉันหยุดร้องไห้ไม่ได้ ฮือๆ... ปั้นเมฆของฉันทำไมน่ารักอย่างงี้ “แค่มีดบาดนิ้วนะ พี่นางฟ้า... เมฆไม่ได้โดนยิง” โถ พ่อคุณ ยังพยายามขำได้อีก “...จำได้มั๊ย ตอนเด็กๆ เมฆเคยตกต้นไม้ ทั้งเข่าทั้งแขน ถลอกปอกเปลือก พี่นางฟ้าเป็นคนห้ามเมฆร้องไห้ บอกว่าลูกผู้ชายต้องไม่ขี้แย” เออ ใช่ ฉันบอกเองแหละ ตอนเขาเป็นเด็กซน ห้อยโหนปีนป่ายได้แผลมาจนฉันชินชา แต่ไม่เคยมีครั้งไหนหนักหนาเท่าครั้งนี้นี่นา “แต่ว่า นิ้ว... นิ้ว...” นี่มันนิ้วด้วนเชียวนะ “น่า... เหลือเก้านิ้วก็ยังทำงานได้ หรือว่าพอเมฆพิการไม่ครบสิบนิ้ว พี่นางฟ้าก็ไม่รักแล้ว?” ฉันได้ยินเขาอ้อนแล้วสงสารจับใจ กอดเขาเอาไว้แน่น “รักๆๆๆ...” อย่าว่าแต่เหลือแค่เก้านิ้วเลย ต่อให้แค่นิ้วเดียวฉันก็รักเขา “...เหลือเท่าไหร่ก็เท่านั้นแหละ” แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 54 21:19:00 แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 54 21:18:16 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : วันจักรี 54 21:17:59

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 00:34:22

ความคิดเห็นที่ 4 ส่งเพื่อนไปซื้อแล้วค่า สามเล่มรวด พ่อแม่จะพาบินมาให้ที่บอสตันเดือนหน้า เย้ๆๆๆๆ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 54 05:32:37