ความคิดเห็นที่ 1 สิบห้าปีก่อน แคว้นเฟิง...           ท่ามกลางไฟสงครามอันร้อนระอุเผาผลาญไปทั่วทุกหย่อมหญ้า สร้างความสูญเสียต่อผู้คนนับ จำนวนไม่ถ้วนนั้น ทว่าผู้คนที่อยู่ภายในเมืองหลวงแห่งนี้แทบจะไม่ได้รับรู้ถึงชีวิตที่จากไปวันแล้ววันเล่า เพราะพวกเขาเองก็ต้องดิ้นรนที่จะมีชีวิตท่ามกลางไฟสงครามที่โอบล้อมชีวิตของตนมานับสิบปีเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาต่างก็มิได้รับรู้ถึงเหล่าทหารหาญผู้ซึ่งสละชีพและลมหายใจสุดท้ายของตนลงในสนามรบ ที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด เพียงเพราะว่าศึกสงครามที่ดำเนินมาเนิ่นนานอย่างไม่มีวี่แววจบสิ้นจน หลายคนเลิกที่จะนับวันรอคอยความสุขสงบแล้วนั้นเอง           เด็กหนุ่มที่ก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่วันก็ไม่ได้ต่างจากชาวเมืองส่วนใหญ่เช่นกัน เขาแทบจะไม่รู้เลย ว่าสถานการณ์การรบที่บริเวณชายแดนไกลออกไปนับร้อยลี้นั้น เป็นอย่างไรบ้าง หากมิใช่ผู้ที่ล้มหายตาย จากเป็นคนที่มีความสำคัญต่อแคว้นจริง ๆ เกรงว่ากว่าจะได้รู้ข่าวการจากไปของคนในครอบครัวก็คงเป็น ตอนที่สงครามจบลงแล้วก็เป็นได้           ร่างเล็กผอมบางทว่าสูงใหญ่กว่าคนทั่วไปในวัยเดียวกัน ยืนนิ่งราวรูปปั้นหินสลักเป็นเวลาหลายชั่วยาม แล้วอยู่ตรงเนินดินที่มีขนาดไม่ใหญ่นัก นัยน์ตาเรียวดุจตาหงส์จ้องมองป้ายแผ่นหินที่มีชื่อและข้อความสอง สามประโยคเอ่ยเชิดชูเกียรติสลักลึกลงไป เบื้องใต้นั้นได้กลบฝังและโอบอุ้มร่างของบิดาของเขาที่ได้จาก ไปตลอดกาลอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน           ใบหน้าเด็กหนุ่มราบเรียบราวกับแท่งหยกน้ำแข็งที่สลักเสลาขึ้นมาด้วยความประณีตงดงามชวนลุ่ม หลงอย่างหาที่สุดมิได้ หากบนเรือนกายสูงนั้นไม่ได้สวมอาภรณ์ของบุรุษอยู่ ก็เกรงว่าพานจะให้ผู้คนชวนนึก ไปว่าเขาเป็นโฉมสะคราญเสียได้ เพราะใบหน้าที่งดงามจนไม่มีสตรีใดสามารถเทียบเทียมได้เลยนั่นเอง           ใบหน้าที่แม้แต่องค์ชายรัชทายาทที่เขาถูกส่งให้ไปเป็นสหายทรงพระอักษรอยู่หลายปี ก็ยังมักจะ ล้อเลียนใบหน้านี้อยู่บ่อย ๆ เช่นกันว่า “ใบหน้าเช่นนี้ช่างชวนให้บุรุษหัวใจสั่นไหวเสียจริง” แต่เขาที่ถูก วิพากษ์วิจารณ์เช่นนั้นก็มักจะทำราวกับคำที่เอ่ยออกมา เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านมิได้นำพามาใส่ใจแม้แต่น้อย           และเพียงเพราะเป็นบุตรชายคนเดียวที่มี ทำให้บิดาของเขาเลี้ยงดูราวกับไข่ในหินก็ไม่ปาน ยิ่งเมื่อ มารดาจากไปความรักความเอาใจใส่ทั้งหมดของบิดาก็ทุ่มเทให้แก่เขาแต่เพียงผู้เดียว แม้ว่าจะมีใบหน้า งดงามมากกว่าที่จะเรียกได้ว่าหล่อเหลาดังที่บุรุษควรเป็น จนทำให้ถูกกลั่นแกล้งและหยามเหยียดเสมอมา ยามเป็นเด็กก็ตาม แต่ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำให้บิดาของเขานึกอับอายกับรูปลักษณ์ของบุตรชาย ซึ่ง เหตุผลหนึ่งอาจเป็นเพราะว่าบนใบหน้านี้มีเค้ารางของมารดาอยู่หลายส่วนก็เป็นได้           เด็กหนุ่มที่มีนัยน์ตาเศร้าหมองอดนึกไปถึงคู่หมั้นที่มีการจัดการหมั้นหมายไว้ตั้งแต่ยังเป็นเพียงเด็ก ทารกไม่ได้ ทันทีที่ข่าวการเสียชีวิตของบิดาแพร่กระจายออกไป ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องที่จะสามารถปกปิดหรือทำ อะไรจำพวกนั้นได้อยู่แล้ว กับการเสียชีวิตกลางสนามรบของแม่ทัพคนหนึ่ง เพียงไม่นานผู้ใหญ่ของทางฝ่าย นั้นก็ได้ส่งคนมาเจรจาเรื่องถอนหมั้นเสียแล้ว           เขาไม่นึกปฏิเสธ แน่นอนว่าเขาย่อมไม่คิดปฏิเสธการขอถอนหมั้นอยู่แล้ว หากจะค้นพบคนที่เราสามารถ จะไว้วางใจได้ก็ควรจะเป็นในยามยากเช่นนี้เอง ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอะไร หากในวันนี้พวกเขายังเห็นว่าสาเหตุ เช่นนั้นเพียงพอสำหรับการเลิกไว้เนื้อเชื่อใจต่อกัน เช่นนั้นในวันหน้าก็คงจะยิ่งมีเหตุผลให้ดูแคลนกันมากยิ่งขึ้น อย่างไม่ต้องสงสัย           สุดท้ายเขาจึงไม่คิดดึงดันให้คงการหมั้นที่เกิดขึ้นระหว่างสองตระกูลเอาไว้แม้แต่น้อย           ใช่ว่าการตายของผู้เป็นบิดาจะทำให้ตระกูลหยางต้องถึงกับยากจนข้นแค้น เพียงแต่นั่นก็ได้ทำให้ อำนาจและศักดิ์ฐานะบารมีที่เคยมีในวงสังคมชั้นสูงสูญสลายไป ก็เท่านั้นเอง พวกเขาจะคาดหวังอะไร เอากับเด็กหนุ่มในวัยสิบห้าปีได้เล่า           เด็กหนุ่มที่ไม่มีอะไรโดดเด่นนอกจากใบหน้า เด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่บังเอิญมีชาติกำเนิดสูงศักดิ์ ทว่าไม่ เคยแสดงออกถึงความต้องการแสวงหาอำนาจหรือลาภยศสรรเสริญแม้แต่น้อย ร่างกายผอมบางของเขายัง ทำให้คนนึกไปว่าอ่อนแอไร้กำลังจนไม่มีความสามารถแม้จะฆ่าไก่สักตัว           มือเรียวบางไม่ต่างจากมือของสตรีนั้นไหนเลยจะมีกำลังไปสังหารชีวิตสักชีวิตได้เล่า คงมีก็แต่บิดาที่ จากไปแล้วของเขาเท่านั้นกระมัง ที่รู้ว่าเพียงสันมือบางของบุตรชายที่มีใบหน้างดงามราวกับสตรีผู้นี้ มีความ สามารถสังหารแม้กระทั่งมนุษย์ด้วยกันเองเพียงเวลาชั่วพริบตาเท่านั้น           เขารู้ดียิ่งกว่าใครว่าสายตาของผู้คนที่มองมานั้น หากมิใช่เป็นเพราะบิดาชีวิตของเขาคงมิได้สุขสงบ ดังเช่นที่ผ่านมานี้หรอก ทุกคนต่างคิดว่าการที่เขาได้มีสิทธิ์เข้าไปศึกษาในฐานะผู้ติดตาม และสหายของ รัชทายาทนั้นเป็นเพราะความกว้างขวางของบิดามากกว่าความสามารถของตนเอง    “หากเจ้าทำตัวเป็นเพียงกระบี่ในฝัก แล้วไหนเลยผู้คนจะนึกยำเกรงเจ้าในวันหน้า”           นั่นคือคำสอนของบิดาเมื่อนานมาแล้ว แต่ทว่ากลับมิได้ทำให้บุตรชายรู้สำนึกจนกระทั่งในวันนี้           เขาเป็นเช่นนั้นเสมอมา มักจะเลือกทำในสิ่งที่ตนเองต้องการเท่านั้น ดังนั้นแม้ผู้ที่กล่าวเตือนจะเป็น บิดา คำพูดนั้นกลับมิได้ทำให้เขานึกสนใจเปลี่ยนแปลงนิสัยของตนเองแม้แต่น้อย อาจเป็นเพราะตัวเขารู้ดีว่า สิ่งที่ต้องการนั้นล้วนมิต้องลงแรงเพื่อให้ได้มาก็เป็นได้           หากมิใช่อยู่ในการสอบเด็กหนุ่มก็แทบไม่คิดที่จะแสดงความรู้และความสามารถของตนออกมาให้ ใครได้เห็นแม้แต่น้อย แต่เนื่องจากว่าอยู่ในฐานะพระสหายขององค์รัชทายาท ดังนั้นฝีมือที่ได้แสดงต่อหน้า ผู้คนนั้นจึงน้อยครั้งยิ่งนัก และถูกจำกัดสายตาของผู้ชมให้เหลือน้อยลงจนสามารถนับนิ้วได้           เนื่องจากธรรมเนียมในการทดสอบฝีมือของรัชทายาทนั้นถือได้ว่าเป็นความลับสำหรับแคว้นเฟิง แม้ว่าจำนวนผู้ที่ทำการทดสอบอาจมีมากมายก็จริงอยู่ แต่จะไม่มีใครแพร่งพรายผลลัพธ์ของการทดสอบ ที่ว่าออกมาให้คนนอกได้รู้แม้แต่น้อย และผู้ได้รับการทดสอบก็ถูกจำกัดจำนวนเพียงกลุ่มน้อยเท่านั้น ที่จะมีสิทธิ์อยู่ในเหตุการณ์ขณะที่สหายของตนถูกทดสอบ           ที่น่าขันก็คือคนที่อยู่ในกลุ่มนั้นโดยมากจะเป็นชนชั้นสูงแทบทั้งสิ้น จึงยิ่งทำให้คนนอกที่มองเข้ามา ไม่แน่ใจว่าที่แท้แล้ว พวกเขามีความสามารถกันจริง ๆ หรือแค่เป็นเพราะเป็นบุตรหลานขุนนางจึงมีสิทธิ พิเศษที่แตกต่างจากคนอื่นกันแน่           หลังการจากไปของบิดา หยางเฟยเยี่ยก็สังเกตเห็นว่า อภิสิทธิ์และความยำเกรงที่เคยมี ซึ่งเขาไม่ เคยสังเกตเห็นมันมาก่อนนั้น ถูกลดทอนไปทีละเล็กละน้อยจนแทบจะไม่มีเหลือเลยทีเดียวในเวลานี้ อีกทั้ง ในตอนนี้ผู้ที่เหลืออยู่ในตระกูลก็ยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่ไม่โดดเด่นผู้หนึ่งเท่านั้น ผู้นำตระกูลที่ดูไร้ทั้งความ สามารถและหยิ่งยโสเกินกว่าจะลดตัวลงประจบสอพลอใครได้ ทำให้ในสายตาของหลายคน ตระกูลหยาง ในยามนี้ก็เปรียบเสมือนเรือกลางทะเลไร้พายที่รอวันจมลงเท่านั้น จากคุณ : Black Chip (siMiSma) เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 15:04:55

ความคิดเห็นที่ 2           อย่างไรก็ตาม แม้จะกล่าวว่าทั้งสองตระกูลได้ตัดขาดจากกันไปแล้ว ทว่าดรุณีน้อยนางนั้นยังคงเฝ้า แวะเวียนมาตระกูลหยางมิได้ขาดดังเช่นกาลก่อน ก่อเกิดเป็นความรักมั่นอันตราตรึงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ รุนแรงของหนุ่มน้อยและเด็กสาว ซึ่งยากนักที่ผู้ใดจะขวางกั้น           แต่เมื่อถึงท้ายที่สุด หญิงผู้นั้นยังคงเลือกอำนาจอยู่นั้นเอง แม้จะยังคงเป็นเพียงสาวน้อยอายุย่างสิบห้า ทว่าดูเหมือนนางก็ยังคงถูกการกล่อมเกลา และสายเลือดที่ใฝ่หาในอำนาจของตนเองเลือกผลลัพธ์สุดท้ายที่ ได้ตัดขาดคนทั้งสองออกจากกันชั่วนิรันดร์           ก็ใช่ว่าเขาจะเศร้าโศกมากมายอะไรนัก เพียงแต่การถูกหักหลังจากคนที่เคยไว้วางใจนั้นออกจะเกิน กำลังที่จะรับได้เท่านั้น สำหรับเขาในยามนี้... เขาคิดเสมอมาว่าหากนางคิดจะทำเช่นนี้แต่แรกก็ไม่ควรหวน คืนหลังจากการถอนหมั้นระหว่างคนทั้งสอง นางเป็นคนแรกที่สอนให้เขารู้ว่า สตรีเป็นสิ่งมีชีวิตที่เล่นละคร เก่งที่สุดอย่างหาใดปาน           ทั้ง ๆ ที่นางมักจะพร่ำบอกคำรักอยู่เสมอแต่ก็กลับไม่ได้ทำอะไรที่แสดงถึงรักที่นางพูดถึงแม้แต่น้อย  เมื่อถึงเวลาที่จำเป็นที่คำนั้นมีความหมายกับเขาจริง ๆ ดังนั้นสิ่งที่เขาเกลียดรองลงมาจากการเสแสร้งของ สตรีก็คือการฟังสตรีพร่ำพรอดเอ่ยคำรักนั่นเอง           ใช้แล้ว... ความรักของนางมีอย่างล้นเหลือเลยทีเดียว นางมิใช่สตรีที่เขินอายในการแสดงออกถึง ความรักแต่อย่างใด ในตอนนั้นเขาที่เป็นเพียงเด็กหนุ่มตามืดมัวกลับมองว่านิสัยเช่นนั้นของนางดูน่ารักไปได้           หลังจากนั้นเขาก็พบว่าการเสพสมไปตามความปรารถนาทางกายและสัญชาตญาณนั้น ก็ดูเป็นที่น่า พึงพอใจในระดับหนึ่ง ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปก็กลับกลายเป็นเรื่องที่ชวนให้เบื่อหน่ายด้วยเช่นกัน เมื่อผลลัพธ์ หลังความสุขสมไม่ว่ากับสตรีนางใดก็ไม่แตกต่างกันนัก           ในระหว่างที่เขาใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ทั้งสุรานารี ดูเหมือนชื่อของตระกูลหยางก็ได้ถูกลบเลือนไปในหมู่ ขุนนางทีละเล็กละน้อยจนแทบจะไม่มีใครในที่นั้นให้ความสนใจอีกต่อไปแล้ว ในเรื่องนี้เขาไม่โทษใครเพราะ มันเป็นตัวเขาเองที่จงใจทำให้ฐานะของตนเองตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น กระทั่งผู้ที่เคยเป็นสหายเก่าของบิดา ยังถูกเขาล่วงเกินจนไม่คิดกลับมาเหยียบคฤหาสน์ตระกูลหยางอีกครั้งด้วยซ้ำไป           ในขณะนั้นเป็นช่วงเวลาที่ตระกูลหยางตัดขาดจากราชสำนักอย่างแท้จริงเป็นครั้งแรกในรอบหลายร้อย ปีนับแต่มีการก่อตั้งราชวงศ์มา ในช่วงเวลานั้นเขาไม่ทราบว่าการที่ตัวเองแสดงออกมาเช่นนั้น เป็นเพราะ ความเศร้าโศกที่ยังคงไม่จางหายจากการสูญเสียบุคคลในครอบครัวเพียงคนเดียวไป หรือเป็นเพราะตัว เขาเองนั้นอ่อนแอจนเกินไปกันแน่ จนกระทั่งหลายปีต่อมาที่เขาเรียนรู้ที่จะไม่รู้สึกรู้สาต่อสิ่งต่าง ๆ รอบตัว เขาก็ยังคงให้คำตอบในเรื่องนี้ไม่ได้เลย           แต่แล้วเหตุเปลี่ยนแปลงไม่คาดคิดก็กลับเกิดขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางสงครามอันขมุกขมัวไม่จบไม่สิ้น ที่ได้คร่าชีวิตผู้คนจนไม่ทราบจะนับจำนวนเท่าไรได้นั้น           สหายเก่าที่เขาไม่คาดคิดก็ได้ปรากฏกายขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง เจ้าหนูที่เขาเห็นวัน ๆ เอาแต่เล่นสนุก เมื่อหลายปีก่อนนั้นได้เปลี่ยนจากรัชทายาทสู่ตำแหน่งอันยิ่งใหญ่มากกว่าเดิม ท่วงท่ากิริยาล้วนเปี่ยมอำนาจ ราวกับมังกรที่พร้อมจะทะยานเพื่อประกาศศักดาของตน           ทันทีที่มายืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้งก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่คิดร่ำไรว่า    “ข้าให้เวลาเจ้าได้ทำใจและเรียนรู้ที่จะเติบใหญ่ขึ้นมาหลายปีแล้ว เจ้าเห็นว่าเพียงพอหรือไม่”    “เพียงพอ” เสียงเอ่ยตอบของเขาในยามนั้นช่างราบเรียบนัก สามารถตอบออกไปทันทีโดยไม่ต้อง คิดราวกับว่ารอคอยคำถามนี้มาเป็นเวลานานแล้ว เพียงคำพูดประโยคเดียวนั้นกลับทำให้เขากระจ่างแจ้งในทันที    “เช่นนั้นก็ดี!” องค์จักรพรรดิองค์ปัจจุบันเอ่ยด้วยความยินดี ก่อนจะกล่าวถึงจุดประสงค์ในการมา เยือนครั้งนี้ “ได้เวลาที่เราจะทำให้สงครามนี้จบสิ้นเสียที สงครามที่คนรุ่นก่อนไม่มีความสามารถหยุดมันลงได้”    “เจ้าออกจะเล่นสนุกกับชีวิตของผู้คนมากเกินไปแล้วกระมัง” เอ่ยพลางจ้องเขม็งไปยังคนพูดอย่าง ไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด แค่คำพูดประโยคแรกเขาก็เริ่มจับเค้าลางความไม่ชอบมาพากลบางอย่างได้แล้ว    “การรู้จักเลือกใช้คนที่มีความสามารถและไว้วางใจได้ นั่นก็เป็นคุณสมบัติอย่างหนึ่งที่คนเป็นจักรพรรดิ ต้องเรียนรู้ นั่นเป็นเรื่องที่ตัวท่านเองเคยสอนข้าไม่ใช่หรือ ตอนนี้ข้าก็เรียนรู้มันแล้ว ท่านที่เป็นอาจารย์จะไม่ดีใจ กับการเรียนรู้ของศิษย์ผู้นี้หน่อยหรือ”           คนพูดกล่าวอย่างไม่มีความสำนึกตัวสักนิดทั้งยังยกเหตุผลขึ้นมาอ้างอีกด้วย และที่สำคัญยิ่งกว่าที่เขา ไม่พูดออกไปคือ การเลือกใช้ให้ถูกเวลานั้นสำคัญยิ่งกว่าสิ่งที่ได้กล่าวออกไปมากนัก แต่เกรงว่าจะทำให้คน ตรงหน้าเดือดดาลขึ้นมาจนไม่อาจยอมรับข้อเสนอของเขาเอาไว้ได้ เช่นนั้นไม่ควรละหรือที่จะยังคงเก็บมัน ไว้ก่อน    “อย่างนั้นรึ” ชายหนุ่มเอ่ยถามย้ำ เรียวคิ้วงดงามเลิกขึ้นราวกับไม่ว่าอย่างไรเหตุผลที่กล่าวมานั้น ยังคงฟังไม่ขึ้นอยู่ดี    “ผู้หญิงคนนั้นไม่คู่ควรจะเป็นผู้หญิงของเจ้าหรอก วางใจเถอะ วันหน้าข้าจะต้องหาคนที่คู่ควรให้เจ้า ได้อย่างแน่นอน” คำพูดและน้ำเสียงเปี่ยมพลังเต็มไปด้วยความมั่นใจในความคิดของตน อย่างไม่มีเศษ เสี้ยวแห่งความเคลือบแคลงสงสัยใด ๆ          ที่แท้แล้วหญิงสาวนางหนึ่งก็เป็นเพียงหมากในกระดานที่สามารถกำจัดทิ้งได้ตลอดเวลาเท่านั้นเอง  ทว่าแม้จะทราบว่าเป็นเช่นนั้นในตอนนี้หยางเฟยเยี่ยก็ไม่คิดจะแยแสอีกต่อไป ความรู้สึกอ่อนไหวที่เคยมอบ ให้ได้หายไปตั้งแต่ในวันที่นางตัดสินใจจากไปแล้ว    “หึ ไม่จำเป็น” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไม่แยแสต่อข้อเสนอนั้น นัยน์ตางดงามสาดประกายเย็นยะเยียบ ราวกับเป็นการเตือนในทีว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้เด็กหนุ่มยังคงไม่ยุ่งเกี่ยวจะดีกว่า    “แล้วเรามาคอยดูกัน” จักรพรรดิผู้เยาว์วัยยังคงกล่าวด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจเช่นเดิม          ในตอนนั้นเขามองคำพูดนั้นเป็นเพียงเรื่องไร้สาระที่ไม่ควรค่าพอให้นำมาใส่ใจจริง ๆ เพียงไม่นานก็ลืม มันไปจนหมดสิ้น          เขาเคยคิดเสมอมาตลอดหลายปีต่อจากนั้นว่าเรื่องราวที่พูดกันในวันนั้น เป็นเพียงตลกร้ายอีกเรื่องหนึ่ง เท่านั้น          ในวันที่ได้รู้ข่าวเรื่องงานสมรสพระราชทานเป็นครั้งแรก ภาพที่เจ้านั่นเคยพูดอย่างมั่นอกมั่นใจในวันนั้น ก็ย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำของเขาอย่างกะทันหัน เรื่องที่ว่าจะหาเจ้าสาวให้เขาเองจะมีวันเป็นจริงขึ้นมา ได้ ราวกับเป็นการเย้ยหยันถ้อยคำเมื่อวันวานก็ไม่ปาน         ไม่คิดเลยว่าการแต่งงานที่เจ้าจักรพรรดิตัวร้ายนั้นจัดขึ้นมา จะทำให้คนเช่นเขาต้องก้มหน้ารับโดยไม่ สามารถปฏิเสธหรือทำอะไรได้มากกว่านั้น         และช่างบังเอิญเหลือเกินที่เจ้าสาวที่ส่งมาจากเมืองหลวงคนนี้ นางได้ทำให้เขาใคร่ได้อยากฟังคำรักจาก ปากของสตรีอีกครั้งหนึ่งขึ้นมาเสียแล้ว จากคุณ : Black Chip (siMiSma) เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 15:05:30

ความคิดเห็นที่ 3 แม้การเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิจะจบลงตั้งแต่ยามโหย่วสือ* แต่กว่าที่หยางเฟยเยี่ยจะกลับมาถึงบ้านของตนได้นั้นก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ยามเฝ้าหน้าประตูเปิดรับเขาเข้ามาภายในบ้านด้วยความแปลก ใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอย่างรู้หน้าที่ เมื่อมาถึงสถานที่แรกที่เขามุ่งไปก็คือส่วนที่อยู่ลึกเข้าไปภายในตัวเรือน ซึ่งคือห้องนอนของเจ้าบ้านนั่นเอง ร่างสูงใหญ่เปี่ยมพลังเดินไปด้วยฝีเท้าที่ซวนเซไม่มั่นคงเล็กน้อย ราวกับว่าเจ้าตัวได้เมามายด้วยฤทธิ์ของสุรามากระนั้น อีกทั้งกลิ่นสุราที่ลอยคละคลุ้งออกมาอย่างบางเบาก็ราวกับจะเป็นการยืนยันข้อสันนิษฐานนั้นได้เป็นอย่างดี ดูเหมือนนี่จะเป็นอีกครั้งหนึ่งที่ชายหนุ่มได้มอมเมาสติสัมปชัญญะของตนด้วยฤทธิ์สุรา ใบหน้างดงามปรากฏรอยยิ้มเหยียดหยันออกมา มือหนาค้ำยันบานประตูที่ปิดกั้นระหว่างโถงทางเดินและห้องนอนของเขาที่ไม่ได้ใช้มาเป็นเวลานานมากแล้ว นับจากที่เขาไปทำงานที่เฟิงอู่เกือบหนึ่งปีเต็ม บัดนี้บนเตียงที่ตั้งอยู่เบื้องหลังประตูบานนี้ คาดว่าคงมีร่างของสตรีผู้หนึ่งนอนหลับใหลอยู่ สตรีผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา สตรีที่จนบัดนี้เขาก็ยังไม่อาจรู้ได้ว่าภายในใจของนาง ในยามนี้นางคิดอ่านประการใดเกี่ยวกับการแต่งงานในครั้งนี้กันแน่ ใช่ว่าความคิดของนางยังคงเป็นเช่นเดิม เหมือนเมื่อแรกของการเริ่มต้นระหว่างคนทั้งสองใช่หรือไม่ หรือว่ามันเปลี่ยนไปแล้วเช่นที่นางแสดงออกต่อเขา แม้ในยามที่ร่างทั้งสองแนบชิดร้อนเร่าไปด้วยเพลิงเสน่หา นางจะโอนอ่อนและตอบสนองเขาในทุกทางเท่าที่ความเขินอายของนางจะอำนวย แต่เขาในยามนี้ไม่ได้เป็นเด็กหนุ่มผู้อ่อนหัดดังเช่นในอดีตเมื่อนานมาแล้ว จากประสบการณ์ในอดีตทำให้เขารู้ดีเกินกว่าจะไว้วางใจสตรีทุกนาง และได้รู้ซึ้งมาเนิ่นนานแล้ว ว่าความปรารถนาทางกายของมนุษย์กับหัวใจคนเรานั้นสามารถแยกออกจากกันได้อย่างสิ้นเชิง นับจากที่ได้เริ่มใช้ชีวิตสมรสด้วยกันมา นางได้ตรงไปตรงมาอย่างยิ่งตั้งแต่ในตอนแรกนั้นเลยเทียว แต่ในทางตรงกันข้ามเขากลับไม่ได้ซื่อตรงกับมันแม้แต่น้อย แม้ในส่วนลึกหากจะจริงใจต่อตัวเองสักเล็กน้อยแล้ว เขาเองก็คงจะไม่ต่างจากนางสักกี่มากน้อย เขาก็ไม่ได้ต้องการให้เกิดการสมรสขึ้นระหว่างนางและตนเองเช่นกัน หากจะพูดให้ถูกก็คือ ชายหนุ่มไม่ต้องการแต่งงานกับสตรีนางใดทั้งนั้น แต่ว่าสุดท้ายเขาก็แต่งกับนางไปแล้ว และตั้งแต่คืนแรกของการแต่งงานเขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้น เหตุผลนั้นคงจะเป็นเพราะเขาถูกนางจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว เสียจนงุนงงไปตั้งแต่ในคืนแรกนั้นแล้ว เนื่องจากเขาเองก็ไม่ใช่คนดีนัก ดังนั้นจึงตั้งใจอยู่แต่แรกว่าจะให้นางชดใช้การแต่งงานที่เกิดขึ้นด้วยร่างกายของนางหนึ่งคืน ใช่แล้วก่อนที่จะครอบครองนาง เขาไม่ได้คิดว่าตนเองจะแตะต้องนางเป็นครั้งที่สองด้วยซ้ำ เขาคิดว่าในเมื่อนางอยากแต่งเขาก็จะให้แต่ง เขาไม่สนด้วยซ้ำว่ามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่กล้าขัดพระประสงค์ขององค์จักรพรรดิ และยิ่งนางเป็นสตรีที่มาจากตระกูลผู้มีอำนาจมากเท่าไหร่ เขาก็ตั้งใจจะหยามเกียรติของนางมากเท่านั้น แต่เขาก็ยังไม่ทันได้ลงมือทำอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรกด้วยซ้ำ ตัวเขากลับถูกนางหยามเกียรติเข้าเสียก่อน ดังนั้นสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นจึงเป็นอารมณ์ชั่ววูบที่คนอย่างเขาไม่เคยมีมาก่อน แทนที่เขาจะได้เป็นคนพูดถึงการหย่ากลับเป็นภรรยาผู้ขี้อายอย่างยิ่งไปเสียได้ ที่พูดถึงมันตั้งแต่ยังไม่ร่วมหอด้วยซ้ำ นางไม่คิดจะรอจนกระทั่งเขาเบื่อหน่ายนางด้วยซ้ำ เป็นสตรีที่ลงมืออย่างเด็ดขาดและมุ่งมั่นจนทำให้เขานึกแปลกใจ หากเป็นพลทหารเกรงว่าคงจะได้เลื่อนตำแหน่งในเร็ววัน แต่ช่างน่าเห็นใจที่นางไม่เคยรู้ว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขานางจะกลายเป็นคนที่ไร้กำลังไปในชั่วพริบตา เจิ้งเยี่ยอิงอาจมิได้เก่งกล้าถึงขั้นยอมสละชีพเพื่อปณิธาน อันที่จริงก็คือนางยังไม่ได้เรียนรู้กระทั่งความกลัวด้วยซ้ำตลอดชีวิตที่ผ่านมา แต่เขาก็คงสอนให้นางได้รู้จักกับมันในเวลาไม่นานอย่างไม่ต้องสงสัย ก็ใครใช้ให้นางทำตัวน่าดึงดูดใจแล้วคิดจะจากไปกันเล่า หากนางยอมคล้อยตามเขาแต่แรก รู้จักเอาอกเอาใจอย่างสตรีทั่วไปควรจะเป็น เขาอาจปล่อยนางไปตั้งแต่เช้าวันแรกหลังการแต่งงานแล้วก็ได้ แต่ในเมื่อนางไม่ได้เป็นเช่นนั้น ก็ไม่น่าแปลกใจอันใดที่เขาไม่ได้ปล่อยนางไปอย่างที่ตั้งใจ จะว่าไปแล้วชีวิตของนางยังดูน่าสงสารกว่าเขามากนัก เขายังรู้ว่าตนถูกบังคับให้แต่งงาน ในขณะที่นางแต่งงานมาเพื่อที่จะเป็นทูตเจรจาในการยกเลิกการแต่งงาน นางไม่ได้ตั้งใจมาเป็นภรรยาของผู้ใด และย่อมมิได้เตรียมตัวเพื่อมาทุ่มเทหัวใจให้กับใครทั้งนั้น นั้นเป็นข้อผิดพลาดครั้งใหญ่ของนางในการรับมือกับเขา หากถามว่าสิ่งใดในตัวภรรยาดึงดูดใจเขามากที่สุดในตอนแรก ก็คงจะเป็นแววตาของนางกระมัง ทันทีที่ได้เห็นความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวในแววตาของนางเมื่อครั้งแรกนั้น ก็ราวกับว่าบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ลึกลงไปภายในกายเขาได้ค่อย ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ จนแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่ทันได้สังเกตถึงความผิดปกติใด ๆ จะว่าไปในครั้งแรกที่ทั้งสองได้เผชิญหน้ากันนั้นนางแทบไม่ได้มองหน้าเขาด้วยซ้ำกระมัง บางทีคงเป็นเพราะท่าทีไม่แยแสนั้นของนางก็เป็นได้ที่ดึงดูดความสนใจของเขา หากเปลี่ยนเป็นสตรีนางอื่นล่ะก็เกรงว่า เพียงแค่เขาปรายตามองก็คงแทบจะอ่อนระทวยไปตรงหน้านั้นแล้ว แต่เจิ้งเยี่ยอิงกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพียงเปิดปากพูดออกมาทุกคำล้วนเป็นถ้อยคำที่ต้องการจะให้เขาล้มเลิกการแต่งงานในครั้งนี้ไปเสียทั้งสิ้น แม้ว่านางจะตกเป็นของเขาไปแล้ว ทว่าเรื่องแรกที่นางพูดถึงคืออะไร มันยังคงเป็นเรื่องการหย่าใช่หรือไม่ ช่างน่าขันเสียจริงที่ดูเหมือนใบหน้าล่อดอกท้อที่ทุกคนต่างชื่นชมนี้ ดูเหมือนจะไม่ใคร่มีผลใด ๆ ต่อสตรีตัวเล็ก ๆ ผู้นี้มากนัก มันก็ออกจะดูเป็นตลกร้ายไปเสียหน่อย ที่เสน่ห์ที่เขาเคยชิงชังรังเกียจที่มักจะมีผลต่อเพศตรงข้ามเสมอมานั้น กลับไม่ได้มีผลอะไรเลยต่อสตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาเอง ส่วนเรื่องการหย่าที่นางพูดถึงนั้น ในคืนแรกนั้นเขายังคิดว่านางคงกำลังเล่นละครเพื่อความแปลกใหม่ แต่ในเช้าวันต่อมาเมื่อนางยังตั้งหน้าตั้งตาพูดถึงมันอีก เขาก็เริ่มคิดแล้วว่ามันไม่ใช่การเล่นละครที่น่าสนุกอีกต่อไป และมันยังทำให้เขาหงุดหงิดไม่พอใจอีกด้วย แม้จะไม่รู้ว่าทำไมนางถึงต้องการหย่าจากสามีแปลกหน้าตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าหอจนกระทั่งตอนนี้ แต่จากนิสัยของนางเขาเชื่อว่าคงไม่ใช่เพราะนางมีใจให้แก่คนอื่นอย่างแน่นอน นางไร้เดียงสาเกินไปและไม่รู้จักเก็บงำซ้อนเร้นความรู้สึกของตัวเองจนเกินไป เกินที่จะสามารถปกปิดความรู้สึกผิดและทำเรื่องเช่นนั้นได้ คำถามต่าง ๆ ได้ผุดขึ้นมาภายในใจที่เคยเฉยชาไม่แยแสต่อสิ่งใดของหยางเฟยเยี่ย มากมายจนเกินไปเสียแล้ว คำถามที่เกิดจากความเป็นจริงอันน่ารังเกียจที่เขาเก็บมันไว้ในส่วนลึกของหัวใจตลอดเวลา แต่แทนที่ฤทธิ์เหล้าจะทำให้สติพร่าเลือนจนความคิดต่าง ๆ ไม่กระจ่างชัดนั้น บัดนี้มันกลับแจ่มใสยิ่งกว่าเวลาใดที่ผ่านมาเสียอีก การที่นางยังคงอยู่กับเขาและตอบสนองเขานั้นเป็นเพราะเขาได้บังคับข่มขู่นางหรือไม่ เป็นเพราะเล่ห์เหลี่ยมกลลวงที่เขาได้วางให้นางตกลงมาหรือเปล่า ยอมรับมันเสียเถอะว่าเขารู้เสมอมาว่านางชื่นชอบเขา แต่หาใช่เพราะใบหน้านี้หรอก เป็นเพราะนางไม่เคยมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับบุรุษใดมาก่อนเลยต่างหาก แต่ว่านางควรมีโอกาสนั้นหรือ ไม่! ไม่หรอกเรื่องพวกนั้นเขาสอนนางเองได้ แม้ว่าการวางแผนหลอกล่อให้ผู้อื่นมาติดกับนั้นไม่ใช่นิสัยของเขาแม้แต่น้อย แต่เห็นได้ชัดว่าเมื่อเกี่ยวกับนางแล้วไม่ใช่ เขาจงใจหว่านเสน่ห์ใส่นางและจากนั้นเมื่อหนูติดกับแมวก็เตรียมขย้ำ จนกระทั่งในตอนนี้ ชายหนุ่มก็ยังไม่อาจรู้ได้ว่าในใจของเจิ้งเยี่ยอิงยังกระหวัดปรารถนาที่จะจากเขาไปดังเช่นในกาลก่อนอีกหรือไม่ หากนางจะจากไปจริงดังว่าสุดท้ายแล้วเขาจะทำอะไรได้เล่า แต่หากเวลานั้นมาถึงเขาก็ยังไม่อาจตอบตัวเองได้ว่าเขาจะสามารถวางมือจากนางได้อย่างง่ายดายหรือไม่ และสำหรับตัวเขาเองในยามนี้ความรู้สึกจริง ๆ ที่เขามีต่อนางนั้นควรจะเรียกมันว่าอะไรกันแน่ เขาก็ยังไม่สามารถตอบได้ และยังไม่พร้อมจะตอบมันจนกว่าจะแน่ใจความจริงบางอย่าง องค์จักรพรรดิได้ตั้งคำถามแก่เขาและคิดว่าคำตอบที่เขามอบให้นั้นไม่ได้จริงจังอะไร แต่พระองค์หารู้ไม่ว่าคำตอบนั้นเป็นคำตอบที่จริงจังอย่างที่สุดแล้ว สำหรับเขาแล้วเขาต้องการจะครอบครองเป็นเจ้าของนางทั้งหมด ลมหายใจทั้งหมดของนาง ความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดของนาง ร่างกายนวลละมุนหอมหวานของนาง เขาล้วนต้องการครอบครองเอาไว้ทั้งหมด แต่ความต้องการเช่นนี้ควรจะเรียกว่าอะไร เขายังไม่ต้องการจะแสวงหาคำเรียกมันในตอนนี้ ชายหนุ่มเค้นเสียงออกมาคล้ายต้องการเย้ยหยันตนเอง พลางสะบัดศีรษะขับไล่ความคิดของตนออกไป ราวกับการกระทำเช่นนั้นจะขับไล่เรื่องราวต่าง ๆ ที่เขาไม่ต้องการคิดถึงออกไปได้จริง ในค่ำคืนนี้ต่อให้นางหลับไปแล้วเขาก็จะปลุกนางขึ้นมาเพื่อเค้นเอาสิ่งหนึ่งจากปากนางให้ได้ สิ่งที่จะทำให้เขาวางใจและดับความรุ่มร้อนที่เผาผลาญอยู่ภายในนับจากที่ได้รับราชโองการเรียกตัวกลับเมืองหลวงฉบับนั้น สิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะมีวันที่จะต้องการมันอีก มือของเขาค่อย ๆ ผลักประตูออกอย่างเชื่องช้าและแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงเสียดสียามที่ประตูเปิดออก ภาพที่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าท่ามกลางความมืดสลัวรางเลือน ที่อาศัยแสงจันทร์สาดส่องให้เห็นสภาพแวดล้อมโดยทั่วได้เพียงเล็กน้อยนั้น ทำให้ร่างของหยางเฟยเยี่ยถึงกับแข็งค้างชะงักกึกอย่างช่วยไม่ได้ ในความมืดอันสลัวรางนั้นเขามองเห็นสีขาวที่ดูสว่างเรื่อเรืองล้อแสงจันทร์อยู่ตรงกลางห้องอย่างชัดเจน ขาของเขาก้าวตรงไปยังจุดสีขาวนั้นราวกับคนละเมอ จดจำได้ตั้งแต่แวบแรกว่าต้องเป็นนางอย่างแน่นอน แม้ว่าเท้าที่ก้าวเดินไปนั้นจะไม่ใคร่มั่นคงนัก ทว่าในทุกย่างก้าวที่เคลื่อนเข้าไปใกล้กลับเงียบกริบจนน่าแปลก ไม่ได้ส่งเสียงใด ๆ ออกมาราวกับสัตว์ป่าที่ออกล่าเหยื่อในยามราตรี และร่างโปร่งสูงใหญ่กำยำดังเช่นผู้เป็นจอมทัพและฝึกยุทธ์มาเป็นเวลานาน กลับมิได้เป็นอุปสรรคมากพอที่จะทำให้เกิดเสียงในความมืดแม้แต่น้อยเช่นกัน เมื่อเข้าไปใกล้จนเกือบจะถึงที่หมาย เท้าของเขากลับหยุดชะงักราวกับถูกปักตรึงเอาไว้ด้วยตะปูล่องหน มือเท้าราวสิ้นไร้เรี่ยวแรงในทันทีทันใดกับภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาเฝ้ามองภาพนั้นอยู่เนิ่นนานเท่าใดก็มิอาจรู้ได้ หญิงสาวเบื้องหน้าตกลงสู้ห้วงนิทราอย่างลึกล้ำและไม่ได้รับรู้แม้แต่น้อย ว่าบัดนี้ตนได้ตกเป็นอาหารตาให้แก่คนผู้หนึ่งไปเสียแล้ว ดวงหน้าขาวผ่องที่ทอดตะแคงลงไปบนท่อนแขนเล็ก ๆ ที่ประสานไว้ด้วยกันบนโต๊ะต่างหมอนนั้น เปิดให้ผู้เฝ้ามองได้เห็นใบหน้าของนางเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น อีกทั้งเส้นผมดำขลับยาวสลวยที่ปล่อยกระจายอยู่เต็มแผ่นหลังนั้นก็หลุดลุ่ยลงมาคลุมใบหน้าอยู่เล็กน้อย แต่กระนั้นผิวที่ขาวนวลท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่างเมื่อถูกขับเน้นด้วยสีดำสนิทของเส้นผมยาวสลวย ก็ยิ่งเปล่งประกายราวกับผิวกายนั้นเป็นจันทร์เสี้ยวน้อยอีกเสี้ยวหนึ่งที่บังเอิญถูกทำหล่นอยู่บนโลกมนุษย์ก็ไม่ปาน อาภรณ์ที่นางสวมใส่อยู่ในยามนี้คาดว่าหากไม่เป็นสีที่อ่อนมาก ๆ แล้วละก็ จะต้องเป็นสีขาวอย่างแน่นอน เพราะเมื่อสีอ่อนจางของอาภรณ์ต้องแสงจันทร์ก็ราวกับมันได้เปล่งประกายออกมาท่ามกลางความมืดโดยรอบ คล้ายกับจะช่วยดึงดูดให้ผู้พบเห็นเกิดความสงสัยใคร่รู้และอดใจไม่ไหวจนต้องเข้ามาดูใกล้ ๆ ให้รู้ว่าสีขาวที่กระจ่างตาในราตรีนั้นคือสิ่งใดกันแน่ เวลาที่ผ่านไปอย่างเนิ่นนานและเชื่องช้าราวกับถูกเจ้าตัวใช้ไปเพื่อเก็บรวบรวมเศษเสี้ยวของสติให้กลับมาทีละเล็กทีละน้อยจนครบถ้วนทุกชิ้น นางนั่งอยู่ตรงนี้เพื่อเฝ้ารอให้เขากลับมาจนหลับไปอย่างนั้นหรือ? เมื่อคำถามนี้ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด มันก็ทำให้เกิดอุปาทานราวกับมีรสชาติอุ่นซ่านหวานหอมผุดขึ้นอย่างไม่ทราบที่มาภายในอกของเขา เขาพบว่าตนชื่นชอบความคิดนี้อย่างยิ่ง ต่อให้สติลึก ๆ จะยังคงกระซิบกระซาบภายในห้วงความคิดของตนว่าเขาออกจะคิดเข้าข้างตัวเองไปเสียหน่อย แต่เขาก็รีบปัดมันออกไปอย่างรวดเร็วทันทีเช่นกัน ความคิดที่มุ่งหมายไว้เมื่อก่อนหน้ากลับไม่ทราบถูกทำหล่นไว้ ณ ที่ใดเสียแล้ว บัดนี้ความอุ่นซ่านที่ผุดขึ้นภายในนั้นทำให้เขาไม่นึกอยากทำให้นางตื่นขึ้นมาเสียแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้เช้าก็แล้วกัน หยางเฟยเยี่ยลอบให้สัญญากับตัวเอง ชายหนุ่มก้าวเข้าไปประชิดร่างที่นอนหลับไม่ได้สติตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าหากชักช้าภาพนั้นจะอันตรธานหายไปเสียก่อน แล้วก้มลงช้อนร่างของนางขึ้นมาในอ้อมแขนของตนด้วยท่าทางทะนุถนอม ราวกับนางเป็นแก้วเปราะบางที่หากลงแรงสัมผัสมากเกินไปสักนิดก็จะทำให้เกิดรอยร้าวขึ้นมาได้ ก่อนจะพานางมุ่งตรงไปยังส่วนที่เป็นที่ตั้งของเตียงนอนด้วยก้าวย่างที่กลับมามั่นคงอย่างไม่น่าเชื่อจนน่าอัศจรรย์ ร่างในอ้อมแขนขยับไปมาเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ว่าถูกรบกวน ก่อนที่เขาจะวางลงบนเตียงนอนที่มีขนาดใหญ่กว่าเตียงในจวนแม่ทัพของเขาในเมืองเฟิงอู่อยู่หลายส่วน เจิ้งเยี่ยอิงที่หลับพักผ่อนมาเต็มวันก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที หญิงสาวค่อยเผยอเปลือกตาที่หลับพริ้มขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงงัวเงียว่า “อา... ท่านกลับมาถึงเมื่อไหร่กัน นี่ข้าเผลอหลับไปหรอกหรือ” ต่อให้นางยังไม่เห็นใบหน้าของชายตรงหน้า แต่ก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเป็นสามีของตนด้วยสัมผัสจากอ้อมแขนและกลิ่นหอมอันเคยคุ้น จึงเอ่ยปากถามอย่างไม่ลังเล นางว่าพลางยกมือขึ้นขยี้ตาของตัวเองเบา ๆ เพื่อให้นัยน์ตาที่พร่าเลือนด้วยความง่วงงุนนั้นมองเห็นภาพเบื้องหน้าได้ชัดเจนยิ่งขึ้น นางหยัดกายลุกขึ้นนั่งบนเตียงมองฝ่าความมืดแล้วจึงเห็นเงาร่างที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงขอบเตียง ทันทีที่สติกลับมาแจ่มใสอีกครั้ง เมื่อมองออกไปด้านนอกแล้วเห็นเพียงความสว่างอันสลัวรางของแสงจันทร์ยามค่ำคืน คำถามต่าง ๆ ก็พร่างพรูออกมาด้วยความกังวลทันที “นี่ก็ดึกมากแล้วไม่ทราบว่าท่านพี่ทานข้าวเย็นมาหรือยังเจ้าคะ หิวหรือไม่ ข้าให้พ่อบ้านเตรียมอาหารมาให้ตั้งแต่ตอนค่ำเกรงว่าป่านนี้คงจะเย็นชืดหมดแล้ว” เพราะยังจำได้อยู่ว่าวันนี้เขาดูอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นนางจึงคิดที่จะเอาอกเอาใจเขาเป็นพิเศษ แต่เมื่อเห็นว่ามีแต่ความเงียบตอบกลับมาจากเขาอย่างผิดปกติ ใจนางก็ยิ่งเป็นกังวลยิ่งขึ้น “อย่างนั้น เอ่อ... ท่านคงจะหิวกระมัง ประเดี๋ยวข้าออกไปอุ่นน้ำแกงร้อน ๆ ให้ท่านสักถ้วยก็แล้วกัน” นางพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ นางคิดว่าหากจะไปปลุกให้ข้ารับใช้ในบ้านของเขาไปทำเรื่องเช่นนี้ในยามดึกดื่นเช่นในยามนี้ กว่าเขาจะได้กินคงจะหายหิวไปแล้ว อีกทั้งยังเป็นการรบกวนเวลานอนหลับของผู้อื่นอย่างไร้ซึ่งความเกรงใจ เช่นนั้นหากนางลงมือทำเองก็จะเร็วกว่า และยังไม่ต้องไปรบกวนคนอื่นอีกด้วย งานเพียงแค่นี้นางสามารถทำเองได้สบายมาก ยิ่งคิดความมั่นใจของนางก็เริ่มกลับคืนมาทีละเล็กละน้อย คิดได้ดังนั้นร่างบางระหงก็เคลื่อนกายลงจากเตียงอย่างไม่ลังเล แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อถูกมือแกร่งของหยางเฟยเยี่ยคว้าเอาไว้ได้ด้วยความแม่นยำตรงข้อมือผอมบางของตนอย่างกะทันหันเข้าเสียก่อน “ท่านต้องการอะไรเพิ่มหรือ ข้าจะได้จัดเตรียมมาให้ในคราวเดียว” นางหันไปถามเขาด้วยความแปลกใจ แต่ยังคงเป็นความเงียบที่ทอดยาวออกไปของเขาที่สะท้อนกลับมาดังเดิม “ท่านพี่?” นางเอียงศีรษะเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัยมากยิ่งขึ้น ความเงียบที่แผ่กระจายออกมาราวกับจะไม่มีวันได้รับคำตอบใด ๆ จากเขาทำให้นางไม่สบายใจ ภายในใจลึก ๆ นั้นอดที่จะนึกหวาดระแวงไม่ได้ว่าเขาเกิดไม่พอใจอะไรนางอีกหรือเปล่า “ไม่ต้องลำบากเจ้าหรอก”     ในที่สุดหยางเฟยเยี่ยก็เอ่ยตอบออกมาอย่างเชื่องช้าที่สุดในความรู้สึกของเจิ้งเยี่ยอิง “ไม่ลำบาก! ไม่ลำบากแม้แต่น้อย เพียงแค่ไปอุ่นน้ำแกงที่ท่านพ่อบ้านเตรียมไว้ เรื่องแค่นี้ข้าจัดการได้สบายมาก” นางรีบอธิบายอย่างร้อนรนให้เขาฟัง ความเงียบเมื่อก่อนหน้านี้ทำให้นางไม่สบายใจ แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงไพเราะของเขาดังเข้าหู นางก็แทบพร้อมจะโบยบินออกไปจัดการอุ่นน้ำแกงเพื่อเอาอกเอาใจเขาไม่ทันเสียแล้ว “เอ่อ อันที่จริงหากท่านไม่รังเกียจที่อาหารบนโต๊ะในห้องด้านนอกเย็นชืด จะทานแก้ขัดระหว่างที่ข้าไปอุ่นน้ำแกงในครัวก็ได้” อากาศเย็น ๆ แบบนี้หากได้ดื่มน้ำแกงร้อน ๆ คงจะทำให้เขาอารมณ์ดีไม่น้อย หญิงสาวคิดง่าย ๆ อย่างบริสุทธิ์ใจ และยังเสนออาหารที่แม้จะเย็นชืดบนโต๊ะที่นางนั่งเฝ้ามาตลอดค่ำอย่างไม่ถือโทษที่เขาทำให้นางรอเก้ออีกด้วย “อาหารบนโต๊ะหรือ?” “เอ๊ะ! ก็โต๊ะที่ข้าเผลอฟุบหลับไปเมื่อครู่นี้อย่างไรเล่า” นางตอบด้วยความอับอายขายหน้า ทั้งที่ตั้งใจรอเขากลับมาทานข้าวแต่ตัวเองกลับง่วงงุนจนเผลองีบหลับจนถึงขั้นฟุบลงไปกับโต๊ะ แม้จะไม่แน่ใจนักว่าสภาพที่เขามาเห็นเป็นเช่นไร แต่คาดว่าคงน่าอนาถใจเป็นที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัยเป็นแน่ แล้วจึงเอ่ยออกมาด้วยความสงสัยกับตัวเองเบา ๆ ว่า “หรือว่ามีคนมาเก็บอาหารออกไปแล้ว?” ว่าพลางก็รีบร้อนเดินออกไปดูยังห้องที่คั่นกลางระหว่างห้องนอนกับประตูทางออกของห้องนอน ดูเหมือนห้องส่วนนี้จะสร้างฉากกั้นขึ้นมาเพื่อเพิ่มความเป็นส่วนตัวในส่วนของห้องนอนกับโถงด้านหน้า ทั้งยังเป็นการเพิ่มประโยชน์ใช้สอยมากกว่าเดิมในห้องที่มีขนาดกว้างใหญ่ห้องนี้อีกด้วย อาจเนื่องมาจากขนาดที่กว้างขวางกว่าห้องนอนในจวนแม่ทัพที่เมืองเฟิงอู่ ทำให้ห้องนอนใหญ่ของเจ้าบ้านสกุลหยางถูกแบ่งซอยเป็นห้องเล็กสำหรับรับประทานอาหารและห้องสำหรับอาบน้ำออกจากห้องนอนอย่างเป็นสัดส่วนชัดเจนมากขึ้น นางยื่นหน้าออกไปกวาดตามองผ่านความมืดมิดที่ต้องอาศัยเพ่งมองเพื่อช่วยในการมองเห็น เมื่อยังเห็นว่าบนโต๊ะมีถ้วยชามสี่ห้าใบวางเป็นเงาตะคุ่ม ๆ อยู่พร้อมกับฝาปิดก็อุทานออกมาเบา ๆ กับตัวเอง “เอ๊ะ! ก็ยังอยู่นี่นา” แล้วหันกลับไปถามกับชายหนุ่มเสียงใสว่า “ท่านพี่ ท่านไม่เห็นหรอกหรือ” ในเมื่อเขาเป็นคนอุ้มนางมาที่เตียงเขาก็น่าที่จะเห็นถ้วยหลายใบที่วางอยู่บนโต๊ะนั่นสิ “อืม พอดีข้าไม่ทันสังเกตนะ” ชายหนุ่มตอบรับเบา ๆ ออกมา พลางคิดในใจว่าช่างดีเหลือเกินที่ภายในห้องค่อนข้างจะมืด นางจึงไม่อาจเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน เพราะบัดนี้ใบหน้าของเขาได้กลายเป็นสีเข้มด้วยความอับอายอย่างรุนแรง เกรงว่าเมื่อครู่เขาคงมัวแต่จับจ้องมองนางจนไม่ทันสังเกตสิ่งรอบข้างใดเลยกระมัง “เจ้ากลับเข้ามานอนต่อเถอะ ข้าทานข้าวมาจากข้างนอกเรียบร้อยแล้ว ถ้วยชามพวกนั้นก็ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่านางมีทีท่าเหมือนกำลังจะก้าวออกไปด้านนอกอย่างที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก “แต่ว่าหากวางทิ้งไว้จนถึงพรุ่งนี้คงไม่ค่อยดีกระมัง” นางค้านขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกังวลใจ เมื่อเขาไม่คิดจะกินแล้วก็ควรจัดเก็บถ้วยชามพวกนี้ให้เรียบร้อยสิ “กว่าพวกเราจะตื่นก็มีคนมาเก็บกวาดทำความสะอาดไปแล้ว เจ้าอย่ากังวลกับเรื่องเช่นนี้เลย มานี่สิ มาช่วยข้าถอดเสื้อผ้าออกหน่อยถ้าเจ้ายังไม่ง่วง” ว่าพลางก็ยกมือขึ้นกวักเป็นเชิงให้นางเข้ามาหาเขาใกล้ ๆ เจิ้งเยี่ยอิงรีบเดินตรงไปหาเขาโดยไม่รอช้า เพื่อทำตามที่เขาบอกอย่างไม่ต้องคิดให้มากความด้วยความกระตือรือร้น หวังเพียงว่าอารมณ์ดี ๆ ที่เป็นอยู่ตอนนี้ของผู้เป็นสามีจะไม่เกิดพลิกตลบกลายเป็นขุ่นเคืองไปเสียอีกเพียงเพราะว่านางไปขัดใจความต้องการเล็กน้อยเพียงแค่ช่วยเขาจัดการถอดเสื้อตัวนอกออกเท่านั้น หญิงสาวก้าวมายืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มภายในเวลาเพียงชั่วอึดใจ มือเพรียวบางของนางยกขึ้นทำท่าจะถอดสายรัดเอวของเขาออกเป็นอันดับแรก แต่ปลายนิ้วเรียวดุจลำเทียนเล็ก ๆ นั้นกลับชะงักแข็งค้างก่อนที่จะสัมผัสถูกชายผ้าราวกับเจ้าตัวเพิ่งจะคิดอะไรบางอย่างออกมาได้อย่างกะทันหัน “มีอะไรหรือ” หยางเฟยเยี่ยเอ่ยถามทันทีเมื่อนัยน์ตาคมสังเกตเห็นอาการแข็งค้างอย่างกะทันหันของนาง เรียวคิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยในความมืดสลัว “เอ่อ ข้าว่าจุดตะเกียงเสียหน่อยดีกว่านะเจ้าคะ” นางเอ่ยออกมาเบา ๆ เป็นเชิงขออนุญาต แล้วค่อยเคลื่อนกายอย่างแผ่วพลิ้วภายใต้อาภรณ์สีขาวนวล เดินไปจุดตะเกียงที่วางอยู่บนโต๊ะไม้แกะสลักลายตรงมุมหนึ่งของห้องใกล้กับเตียงนอนอย่างสบายอารมณ์ เพียงชั่วครู่ไฟก็ถูกจุดขึ้นจนสาดแสงสว่างไปทั่ว แม้จะไม่ถึงขั้นส่องสว่างทั่วทั้งห้องเช่นในยามกลางวัน ทว่าเปลวไฟที่ไหววูบนั้นก็ทำให้ภายในห้องที่สลัวรางเมื่อก่อนหน้าดูสว่างขึ้นมาอีกหลายส่วน เมื่อจุดตะเกียงเรียบร้อยแล้วเจิ้งเยี่ยอิงก็เดินกลับมาหาหยางเฟยเยี่ยอีกครั้งในทันที ราวไม่ต้องการปล่อยให้เขารอนานนัก เพราะหากเป็นเช่นนั้นไม่ทราบว่าจะเป็นการปล่อยโอกาสให้เขาได้ขุ่นเคืองและอ้างเหตุกลั่นแกล้งนางอีกหรือเปล่า เรื่องทำนองนี้ก็ยังคงมีเพียงตัวเขาเองและสวรรค์เบื้องบนเท่านั้นที่ทราบ สรุปแล้วนางไม่อยากทำให้เขาขุ่นเคืองใจเลยสักนิด เกรงว่าหากเขาทนไม่ไหวขึ้นมาเกิดนึกเบื่อหน่ายนางเข้า คนที่จะเสียใจที่สุดก็คงเป็นตัวนางคนเดียว โดยเฉพาะพักหลัง ๆ มานี้นางมักจะคาดเดาและรับมือกับอารมณ์อันปรวนแปรของเขาได้อย่างยากลำบากเข้าทุกทีอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นเจิ้งเยี่ยอิงจึงไม่อยากขัดใจเขาโดยไม่จำเป็น เมื่อกลับมายืนตรงหน้าเขาอีกครั้ง มือเล็กทั้งคู่ของนางก็ไม่รอช้า รีบยกขึ้นปลดผ้าคาดเอวของเขาออกอย่างตั้งอกตั้งใจในทันที แม้ว่าการผูกผ้าคาดเอวของบุรุษนั้นจะไม่ได้ยุ่งยากซับซ้อนอะไร แต่ถ้าหากต้องให้แก้มันออกมาในความมืด เกรงว่าก็ยังไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายนักสำหรับเจิ้งเยี่ยอิง คาดว่าหากเป็นในความมืด กว่านางจะแกะผ้าคาดเอวของเขาเสร็จก็คงทำให้อารมณ์ของเขาต้องขุ่นมัวอย่างไม่พอที่เกินไป หญิงสาวคิดในใจริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อฉายยิ้มด้วยความพึงพอใจเมื่อสามารถแก้ผ้าคาดเอวสีเข้มออกมาจากเอวของเขาอย่างไม่ยากเย็นภายในเวลาอันรวดเร็ว หลังจากที่แถบผ้าคาดเอวของชายหนุ่มหลุดออกมาอยู่ในมือนางเรียบร้อยแล้ว เจิ้งเยี่ยอิงก็ถอยออกมายืนด้านข้างอย่างรู้หน้าที่เพื่อปล่อยให้ชายหนุ่มถอดเสื้อตัวนอกให้นางนำไปเก็บ นางยืนรออยู่ชั่วครู่ก็ค่อย ๆ รู้สึกประหลาดใจอย่างเชื่องช้า และรับรู้ถึงความผิดปกติได้ในเวลาไม่นานนัก เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคงยืนนิ่งเฉยดังเดิม โดยไม่มีทีท่าว่าจะผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือถอดเสื้อคลุมตัวนอกส่งให้นางแม้แต่น้อย แต่ก่อนที่นางจะได้เอ่ยคำพูดอะไรออกมา หยางเฟยเยี่ยก็ชิงเอ่ยออกมาเสียก่อนว่า “ข้าบอกว่าเสื้อผ้าไม่ใช่หรือ” “เสื้อผ้า หมายความว่า...” เอ่อ...เสื้อ...ผ้า... ก่อนจะได้พูดออกมาจนจบประโยคกลับถูกชายหนุ่มตัดบทชิงพูดขัดขึ้นมาอีกครั้งว่า “อืม ใช่แล้ว วันนี้เจ้าต้องช่วยข้าถอดเสื้อผ้าทั้งหมด” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยทีท่าไม่ยินดียินร้าย ใบหน้าหล่อเหลางดงามนั้นจะว่าบึ้งตึงก็ไม่ใช่ แต่จะบอกว่ายิ้มก็ไม่ชัดเจนนักอยู่ดี ทำให้นางไม่อาจคาดเดาอารมณ์ของเขาได้เลยแม้แต่น้อย “แต่ว่า นั่น...” นางเอ่ยออกมาแค่นั้น ก่อนจะเม้มปากแน่นสนิทกลืนคำพูดที่ตั้งใจลงท้องไปเสียเมื่อสังเกตเห็นคิ้วเข้มเหนือดวงตางดงามดุจนัยน์ตาหงส์ของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แล้วรีบวางผ้าคาดเอวที่อยู่ในมือตนลงบนเตียงก่อนจะก้าวเข้าไปช่วยเขาถอดเสื้อผ้าด้วยทีท่าที่ความกระตือรือร้นเมื่อก่อนหน้าได้ถูกลดทอนลงไปกว่าครึ่งอย่างเห็นได้ชัด มือของนางเกิดอาการชะงักกึกก่อนที่จะจัดการกับเสื้อผ้าของเขาอีกครั้ง “ทำไม เกิดอะไรขึ้นมาอีกล่ะคราวนี้” คำถามของเขาในบรรยากาศเช่นนี้ทำให้นางสะดุ้งเฮือกขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ “เอ่อ ข้าว่าดับตะเกียงเสียหน่อยดีกว่านะเจ้าคะ” นางตอบอ้อมแอ้ม ตั้งท่าจะหมุนกายเดินไปยังโต๊ะที่วางตะเกียงอยู่ “ไม่ต้องหรอก ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละดีแล้ว เจ้ามาจัดการถอดเสื้อผ้าของข้าให้เสร็จ ๆ ดีกว่า” หยางเฟยเยี่ยรั้งแขนนางเอาไว้ จากนั้นก็จัดการหมุนร่างที่แข็งทื่อของนางให้กลับมาจัดการงานของนางให้เรียบร้อยอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจจะหาเรื่องกลั่นแกล้งนางอีกแล้ว นางหรืออุตส่าห์ตั้งใจไว้ว่าวันนี้จะเอาอกเอาใจเขาให้มากหน่อย เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ตอนกลางวันทำเรื่องน่าขายหน้าอย่างการร้องไห้ออกมาต่อหน้าธารกำนัลของนาง แต่ดูเหมือนเขาจะยังคงไม่ละเว้นนางอยู่ดี หญิงสาวโอดครวญอยู่ในใจ ดูสิเขาบอกว่าให้นางช่วยแต่กลับให้นางเป็นคนจัดการเสียทั้งหมด ตัวเขาเพียงยืนนิ่ง ๆ ไม่ขยับเขยื้อนปล่อยให้นางถอดเสื้อผ้าออกจากกายของเขาด้วยความทุลักทุเลเป็นที่สุด เนื่องจากร่างกายที่สูงใหญ่กว่านางมากนั้นย่อมจะเป็นเรื่องยากและอุปสรรคสำคัญอยู่นั่นเองเมื่อให้คนที่มีรูปร่างเล็กกว่ามาช่วยถอดเสื้อผ้าให้ และเขาก็ไม่ได้นั่งลงเพื่อเพิ่มความง่ายในการนี้เลยแม้แต่น้อย อีกอย่างในชีวิตนี้นางก็ยังไม่เคยถอดเสื้อผ้าให้ผู้อื่นมาก่อนด้วย นางย่นจมูกเล็กน้อยเมื่อกลิ่นบางอย่างโชยเข้ามาอย่างบางเบา เมื่อลองลอบสูดหายใจลึก ๆ สองถึงสามครั้งก็ทราบได้ทันทีว่ากลิ่นที่โชยเข้าจมูกนั้นเป็นกลิ่นสุราอย่างไม่มีทางที่จะเป็นสิ่งอื่นไปได้ แม้ดูเหมือนโดยปกติเขาไม่ใคร่จะนิยมดื่มสุรามากนัก ตั้งแต่แต่งงานมาก็มีเพียงคืนส่งตัวเข้าหอเท่านั้นที่เห็นได้ชัดว่าเขาดื่มมาอย่างหนัก แต่หลังจากวันนั้นนางก็ไม่เคยเห็นเขาแตะต้องสุราแม้แต่ครั้งเดียว แม้จะรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างแต่นางก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา มือผอมบางยังคงวุ่นวายกับการถอดเสื้อผ้าให้เขาอย่างมุ่งมั่นต่อไป ผ่านไปอีกพักใหญ่ในที่สุดก็นับว่าเสร็จเสียทีเมื่อร่างสูงใหญ่ของหยางเฟยเยี่ยในยามนี้ หลงเหลือเพียงเสื้อและกางเกงตัวในสีขาวเนื้อบางปกคลุมร่างอยู่เท่านั้น นางพรูลมหายใจออกมาเบา ๆ แต่กลับกลายเป็นเสียงที่ดูเหมือนออกจะดังเกินไปเสียแล้ว เมื่อมันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของยามราตรีเช่นนี้ “แค่ก ๆ ๆ” เจิ้งเยี่ยอิงรีบกลบเกลื่อนโดยการแสร้งทำเป็นกระแอมกระไอทันที ก่อนจะรีบหาคำพูดมาเบี่ยงเบนความสนใจ ได้แต่ทอดถอนใจกับตัวเองไปเงียบ ๆ ไม่คิดเลยว่าในที่สุดนางจะต้องงัดเอาวิชาที่สั่งสมมาจากชิงจื่อออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์ หลังจากที่สั่งสมประสบการณ์มาเป็นเวลานาน แต่ไม่เคยคิดเลยว่าในที่สุดวันนี้ตนจะต้องนำมาใช้ “เอ่อ เสร็จแล้วเช่นนั้นขอท่านพี่เชิญพักผ่อนตามสบาย วันนี้ท่านเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวข้าจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปเก็บก่อนก็แล้วกัน” ว่าพลางก็รีบรวบรวมเสื้อผ้าของเขาที่นางเป็นคนลงมือถอดด้วยตัวเองมารวบเก็บไว้ในอ้อมแขนทั้งสองข้าง แล้วค่อยถอยกลับออกไปอีกครั้ง หากว่าเขาไม่ได้จ้องมองอยู่นางก็อยากจะยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อนัก ตลอดเวลาที่แต่งงานมาเขายังไม่เคยเรียกใช้ให้นางทำเช่นนี้แม้แต่ครั้งเดียว อันที่จริงแล้วเขาจะเป็นคนลงมือจัดการเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและของนางด้วยตัวเองตลอดมา ดังนั้นงานที่เขามอบหมายให้นางทำให้วันนี้จึงนับว่ายังเป็นเรื่องใหม่มากสำหรับเจิ้งเยี่ยอิง แต่ก่อนที่นางจะได้ทำตามที่ตั้งใจไว้สำเร็จ กลับต้องหยุดชะงักลงเพราะถูกมือแกร่งที่จู่ ๆ ก็ยื่นมายึดรั้งไว้โดยไม่บอกกล่าวอีกครั้ง การกระทำที่อุกอาจและเงียบกริบของเขาในครั้งนี้ ทำให้ร่างนางที่ตั้งท่าจะหมุนกายเดินจากไปสูญเสียการทรงตัวไปในทันที จากนั้นร่างเล็ก ๆ ของนางก็ล้มลงไปซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขาตามแรงดึงเพียงเบา ๆ ของแขนที่จับยึดนางไว้อย่างช่วยไม่ได้ * ยามโหย่วสือ ช่วงเวลา 17:00 – 19:00 น. แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 15:17:18 จากคุณ : siMiSma เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 15:13:54

ความคิดเห็นที่ 4 ลิงค์คะ http://writer.dek-d.com/inmy/writer/view.php?id=545325 http://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=401 จากคุณ : Black Chip (siMiSma) เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 15:18:38

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นสหายกันก็เลยเรียกจักรพรรดิว่าเจ้านั่นหรอ ยังไม่รู้สึกถึงความสัมพันธ์ของคนคู่นี้เท่าไหร่ค่ะ แต่พอเข้าใจเรื่องสมรสพระราชทานละ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 22:13:45