ความคิดเห็นที่ 1 13. จัตุวงกต (ครึ่งหลัง) “ช้าจริง” วิษณุวัติเร่ง “ท่านเจ้าคะจะเป็นการดีหากนายท่านไปยืนรอที่ด้านนอก ข้าจะทำได้เร็วขึ้น อีกอย่าง...ข้าคิดว่ายิ่งท่านห่างจากรามิตมากเท่าใด เขาก็ยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้นนะเจ้าคะ” ความจริงประโยคของไทรานั้นหมายความแค่ว่าเพราะฝ่ายตรงข้ามมือหนัก ช่วยอะไรรามิตไม่ได้เพราะมีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลง แต่ทว่ากลับได้ผลมหาศาลกว่าความหมายที่แท้จริงยิ่งนัก จอมเทพแห่งศิลาลัยถึงกับยืนนิ่ง ส่วนเวณิชอ้าปากค้างเพราะมีไม่กี่คนที่สามารถเอ่ยปากท้วงติงต่อหน้าโลกาธิบดีได้เช่นนี้ แต่ในที่สุดดูเหมือนวิษณุวัติจะมีความประหลาดใจมากกว่าโกรธ เขาหัวเราะในลำคอ พูดเสียงเบาคล้ายผู้เพิ่งสำนึกผิด “บางครั้งผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆ” “เจ้าคะ?” คล้ายอัศวินีจะยังคงไม่รู้ตัวว่าได้กล่าวสิ่งใดออกไป เธอผินหน้าไปมองจอมเทพแห่งศิลาลัยด้วยความสนเท่ห์ หากอีกฝ่ายก็เดินออกไปจากห้องเสียแล้ว ส่วนเวณิชทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ยกมือทั้งสองประสานหลังท้ายทอยแล้วเผ่นตามนายเหนือหัวออกไปติดๆ สุดท้ายเธอหันมาถามเด็กหนุ่มด้วยความไม่แน่ใจ “ข้าพูดอะไรผิดหรือ?” รามิตกลั้นหัวเราะไม่อยู่ขณะตอบ “ไม่เลยขอรับ” เมื่อได้ยินเสียงคนข้างในหัวเราะอย่างชอบใจ วิษณุวัติจึงไม่รอช้าก้าวเท้าเข้ามาในห้องอีกครั้ง คล้ายอีกฝ่ายรีรออยู่ข้างนอกตลอดอย่างคนใจร้อน “ไม่-ต้อง-ลุก!”  จ้าวปราสาทจันทรคราสตวาดเมื่อเห็นคนไม่สบายทำท่าจะหาเรื่องเจ็บตัวอีกครา เมื่อเห็นจอมเทพแห่งศิลาลัยกลับเข้ามา ไทราจึงล่าถอยและตั้งใจจะหลีกทางเพื่อให้จอมเทพแห่งศิลาลัยเข้าไปหาศิษย์ของตนได้ แต่ทว่า... “เอ๊ะ! ข้าบอกให้เจ้าไปได้หรือ?” วิษณุวัติกล่าวโดยไม่ได้หันมามองเธอ มีแต่รามิตที่ใช้สายตามองสลับไปที่จอมเทพแห่งศิลาลัยกับไทรา จากนั้นเขาแอบยิ้ม...น้ำเสียงแกล้งดุเล่นๆ เช่นนี้ นายท่านจะใช้เฉพาะกับ ‘ผู้ที่ถูกชะตา’ เท่านั้น รามิตจึงส่งสัญญาณบอกให้ไทรานั่งบนเก้าอี้ไม้ไร้พนักตัวหนึ่งริมหน้าต่าง ส่วนผู้ครองอาณาจักรทรุดกายลงนั่งข้างเตียง ไทราคิดว่ากำลังจะปล่อยให้ศิษย์อาจารย์สนทนากัน แต่แล้วเธอก็เหมือนคิดอะไรได้ “จริงสิ รามิตมีคนฝากของมาให้เจ้า...” จากนั้น เธอจึงยื่นมีดสั้นของบุษบรรณโดยไม่ได้พูดขยายความต่อว่ามีดเล่มนี้ช่วยชีวิตเธอมาแล้วครั้งหนึ่ง ด้วยเกรงว่าจะทำให้ต้องอธิบายเรื่องอื่นๆ ให้ยืดยาวออกไปอีก ครั้นพอเห็นสิ่งของที่อยู่ในมือของไทรา เด็กหนุ่มจำได้ทันทีว่ามีดเล่มนั้นเป็นของใคร เขาร้องอย่างระอาใจ หลังจากที่หญิงสาวบอกว่าบุษบรรณต้องการให้เขาทำอย่างไร “อะไรนะขอรับ? นี่เอาของมายัดเยียดให้และยังบังคับให้เอาไปคืน...ฮื้อ...คิดอะไรประหลาดๆ” ไทรายิ้มรับอย่างรู้ทัน “แถมยังบอกอีกว่าให้ไปไวๆ ไม่งั้นเดี๋ยวโกรธ” รามิตส่ายศีรษะ “ร่างกายข้าเป็นเช่นนี้ คงยังเดินทางไกลไม่ได้หรอกขอรับ” แปลว่าพอหายดีแล้วคงไปทันทีสินะ...ไทราคิดแต่ไม่ได้พูด เมื่อเห็นว่าธุระของเธอเสร็จแล้ว จึงยืนขึ้นหันไปค้อมศีรษะให้แก่จอมเทพเพื่อขออนุญาต ความจริงแล้วเทพีในศิลาลัยต้องถวายความเคารพแก่โลกาธิบดีด้วยการย่อกายลง หากตำแหน่งไทราไม่ใช่เทพีแต่เป็นอัศวิน เธอจึงกระทำการคำนับดังเช่นบุรุษได้ “ขออภัยเจ้าค่ะ ที่ไม่สามารถอยู่รับใช้ท่านได้ หากข้าต้องขออนุญาตไปเตรียม...เอ่อ...อาหารเย็นให้...อุดากัน” จากนั้นคล้ายเธอจะได้ยินเสียงของจอมเทพไอคลุกคลักในลำคอ “จริงสินะ...ข้าเป็นใครกัน? ถึงได้ปล่อยให้มังกรของเจ้าหิวโซ” ไทราตกใจจนแทบตกประหม่า “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้นนะเจ้าคะ เพียงแต่...” “อุดากันมาที่นี่ด้วยหรือขอรับ?” รามิตเอ่ยแทรกทำให้ช่วยสถานการณ์ของไทราไว้ได้ทันท่วงที เธอรีบผงกศีรษะรับ จากนั้นบรรยากาศจึงค่อยผ่อนคลายมากขึ้น วิษณุวัติพูดด้วยท่าทีสบายๆ กว่าเดิม “...อุดากันเป็นมังกรที่ฉลาดและเชื่องมาก ที่เป็นอย่างนี้เพราะว่าเจ้าเลี้ยงดูมันอย่างดี ไปเถอะ...มันเองป่านนี้ก็คงคิดถึงอาหารเย็นแย่แล้ว หึ...ช่างน่าอิจฉาเสียจริง” ประโยคหลังเขากล่าวด้วยน้ำเสียงแกมประชดและไม่สามารถเดาได้ว่าจอมเทพแห่งศิลาลัยกำลังกล่าวด้วยอารมณ์เช่นไร เขาเพียงพยักหน้าเป็นเชิงให้ไปได้ และรอจนไทราเดินลับหายไปจากห้อง ค่อยปรายตามองมีดสั้นที่อยู่ในมือของรามิต จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 22:59:20

ความคิดเห็นที่ 2 “ความจริง...ข้าก็มีของฝากให้เจ้าเหมือนกันนะรามิต แต่จะว่าไป...เจ้าคงสังเกตเห็นตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว” จอมเทพพูดลอยๆ จึงชี้ไปที่กล่องยาใบเล็กให้แก่เด็กหนุ่ม “มัสลินฝากข้าเพื่อมอบให้เจ้าตอนยังอยู่ที่มายาเล” เขาบอกคร่าวๆ พลางมองไปที่ศิษย์ของตนจึงกล่าวต่อ “เธอกลับไปแดนตะวันออกพร้อมกับหัสรังสี และตั้งใจว่าจะเข้าศึกษาต่อเพื่อเป็นเทพเวชรักษ์...สบายใจเถิดรามิต แม้ตัวเธอจะอยู่วังสุริยัน แต่ข้าคิดว่าใจของเธออยู่กับเจ้านะ” วิษณุวัติกล่าวพลางยิ้มนิดๆ ในวาระนั้นรามิตแทบทำกล่องยาร่วงลงพื้น “ตอนอยู่ใต้บาดาลก็หนึ่งคน ตอนอยู่ในศิลาลัยก็อีกหนึ่งคน เจ้านี่ใช้ของเปลืองเป็นบ้า...รู้ตัวไหม ฮึ?” “หา? อะ...อะไรนะขอรับ” จอมเทพแห่งศิลาลัยโบกมือไปมาคล้ายไม่ต้องการอธิบาย แล้วเอามือทั้งสองประสานกันไว้ด้านหน้าท่าทีเปลี่ยนเป็นทางการมากกว่าเดิม “ข้าเคยบอกว่าจะเล่าเรื่องทั้งหมดเมื่อเจ้าหายดี...เอาเถอะ...ถึงตอนนี้แม้เจ้าจะยัง ‘ดูไม่ดี’...ข้าคิดว่าคงถึงเวลาแล้ว เพราะมีหลายเรื่องทีเดียวที่เจ้าต้องรู้และเตรียมตัวไว้” เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของจอมเทพ รามิตจึงวางมีดสั้นและกล่องยาของมัสลินลงบนโต๊ะข้างเตียง และตั้งใจฟัง “ที่ข้าสามารถพาเจ้าหนีเทวโลกันตร์ จากส่วนที่ลึกที่สุดของบาดาลได้ รวมทั้งรอดพ้นเวทบุรุษเมธเป็นเพราะการเสียสละอย่างใหญ่หลวงของทิวากาล...ข้าคิดว่าเจ้าพอจะรู้อยู่บ้างแล้วใช่ไหม?” รามิตผงกศีรษะ “แม้ดูเหมือนตอนนี้จ้าวแดนตะวันออกจะได้บทเรียนจากบาดาลไปมากพอดู แต่ข้าเดาจากนิสัยของพวกวงศ์อาทิตย์แล้ว ข้าไม่คิดหรอกว่าท่านรังสีของเราจะยินดีที่ท่านลุงของเขาเป็นผู้เสียสละมากนักหรอก” จากนั้นเขาหันมาทางรามิต “ต่อไปจากนี้...ควรจะระวังเทพตะวันออกไว้ให้ดี โดยเฉพาะมาริตเทพหรือมือสังหารที่มาจาก ‘วิหารพระอาทิตย์’” รามิตคล้ายเพิ่งจะนึกความสัมพันธ์ที่น่ากลัวบางประการของมุตติและทิวากาล ครั้งหนึ่งพญามัจจุมารเคยบอกว่า มุตติคือมือสังหารอันดับหนึ่งของเขา เช่นนั้นมุตติรู้ความจริงมานานแค่ไหนว่ามีบิดาเป็นมาริตเทพ โดยเหตุนี้เขาจึงหันไปหาฝ่ายมารหรือ? รามิตเชื่อแน่ว่าท่านทรงกลดต้องไม่มีทางให้มุตติได้เข้าไปเฉียดใกล้วิหารพระอาทิตย์แม้เพียงกระพีกนิ้ว การที่ทิวากาลไม่ได้กลับมาหาบุตรชาย อาจเป็นเพราะโดนทรงกลดขัดขวางหรือไม่ก็เป็นการสั่งลงโทษพี่ชายตนเอง โทษทัณฑ์ที่ทิวากาลเคยบอกกับเขาว่า ผลของมันยังคงรุนแรงและส่งผลกระทั่งปัจจุบัน โดยเหตุนี้ทรงกลดจึงติดตามและดูแลเอาใจใส่มุตติอย่างใกล้ชิดเสียยิ่งกว่าหัสรังสีผู้เป็นบุตรชายแท้ๆ ของตนเสียอีก หากท่านทรงกลดพลาดตรงไหน? เขาเองก็ไม่อาจรู้ได้... “วิหารพระอาทิตย์ตั้งอยู่ที่เชิงเขาสาวิตรี ทางตะวันออกเฉียงใต้ของบุราทิศ ทางใต้ของวังสุริยัน” เสียงของวิษณุวัติทำให้สมาธิของรามิตกลับมาอยู่ในสถานการณ์ปัจจุบัน “ดูภายนอกก็เหมือนวิหารแดนตะวันออกธรรมดา แต่เจ้าคงจะเห็นเวทปราบมารอันร้ายกาจของทิวากาลแล้วสินะ ปรกติพละเวทของสุริยเทวาจะไม่ใช่ประเภทอภิฆาตเพื่อเอาชีวิต...แต่วิหารทองก็คือด้านทื่มืดกว่าของวังตะวันออก และมันไม่ได้ใช้ปราบมารได้เพียงอย่างเดียวมันยังใช้กำราบเวทรัตติกาลได้ด้วย แต่สิ่งเดียวที่พวกมันกลัวกลับเป็น ‘อัศนิเวท’ ซึ่งข้าก็ว่าตลกนักเพราะพวกมันกลับเกรงกลัวเวทที่อาจจะเรียกว่า ‘สว่าง’ ที่สุดในตระกูลรัตติกาล แต่ตามที่ข้าได้ยินเวณิชเล่ามา การที่ทิวากาลสามารถเรียกใช้สายฟ้าในโดมพิพากษาได้นั้น ข้าไม่คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรอก” “แต่ว่า...เรื่องนี้ทำให้ท่านทิวากาลล้มป่วยและสุขภาพร่างกายก็อ่อนแอลงนะขอรับ ข้าคิดว่ามันเหมือนการฆ่าตัวตายทางอ้อมมากกว่า” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 23:02:17

ความคิดเห็นที่ 3 วิษณุวัติพยักหน้า พลางใช้นิ้วลูบคาง “ข้าเองก็ตระหนักในข้อนี้อยู่” จากนั้นหันไปมองท้องฟ้าหลังช่องหน้าต่างคล้ายกำลังขบคิดปัญหาข้อนี้ไม่แตกเช่นเดียวกัน “หรือการฝึกเวทตรงข้ามสามารถทำได้...” รามิตเอ่ยถาม แต่จอมเทพส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก่อนที่รามิตจะกล่าวจบประโยค “อันตรายมาก...และผิดกฎอย่างมหันต์ มันจะส่งผลรุนแรงมากต่อร่างเทวะของเราโดยตรง เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นกับทิวากาล ดังนั้นกฎเบื้องต้นของเทพบรรพกาลจึงกล่าวห้ามไม่ให้เทพที่มีสายเลือดของสี่ตระกูลหลักฝึกใช้เวทของตระกูลตรงข้าม เพราะมันจะทำให้เกิดผลเสียมากกว่า” จากนั้นเขาหลับตาลง คล้ายกับกำลังคำนึงถึงเรื่องในอดีต “แต่ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีการแปรเปลี่ยน...” จากนั้นเมื่อจอมเทพหันมาทางเขา แต่รามิตกลับรู้สึกว่า แม้ฝ่ายตรงข้ามกำลังจ้องมองมาที่ตน หากจ้าวแดนตะวันตกกำลังมองหาใครอีกคนที่ซ่อนอยู่ในตัวเขาต่างหาก “อาณาจักรบุราทิศแบ่งอำนาจออกเป็นสี่ทิศมานาน บางทีมันคงนานเกินไปจนสมมุติกันไปเองว่าดินแดนเทพแห่งนี้เป็นอมตะ จ้าวเทวาทิศทั้งสี่ล้วนเทพไท้...ปราบเภทภัยมารผจญดับภูติผอง...หึ!” สองประโยคหลังวิษณุวัติเอ่ยถึงบททำนายพันปี “แต่เจ้าก็รู้ว่าที่ผ่านมามันแสนเปราะบาง เป็นภาพลวงตาที่พร้อมจะแตกสลายลงได้ทุกเมื่อ แม้ดูภายนอกเหมือนศิลาลัยยังคงแข็งแกร่งเฉกเช่นเมื่อพันปีก่อน แต่เจ้าก็เห็นความเสื่อมโทรมที่แทรกอยู่ในทุกอณูของนครศักดิ์สิทธิ์ด้วยตาตนเอง สภานักบวชต่างแย่งกันชิงดีชิงเด่นเพื่อลุแก่อำนาจ เหล่าเทพในอาณาจักรต่างยึดติดกับธรรมเนียมโบราณและแบ่งพรรคพวก ต่ำลงไปอีกนั้นเล่าคือเหล่ามนุษย์จนถึงอสุรกายเดรัจฉานที่ตกอยู่ภายใต้บัญชาของคำสาปมารที่กำลังใช้ทุกกลวิธีโดยไม่คำนึงถึงผิดถูก ในช่วงเวลาหนึ่งที่ทุกชีวิตบนแผ่นดินหรือแม้แต่ข้าเองยังไม่สามารถเข้าใจถึงความสำคัญที่แท้จริงของจ้าวเทวาทิศ” จากนั้นวิษณุวัติกล่าวกับศิษย์เอกของตนด้วยน้ำเสียงที่รามิตไม่เคยได้ยินมาก่อน มันไม่ใช่น้ำเสียงของอาจารย์กำลังสั่งสอนศิษย์ แต่เป็นน้ำเสียงที่ของผู้ที่อยู่ในฐานะเท่าเทียมกัน “นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งในการที่ข้ายอมรับตำแหน่งจอมเทพแห่งศิลาลัย” เขาเว้นวรรคนิดหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “ความชั่วร้ายยังคงฝังรากและแทรกซึมเข้าไปทั่วอาณาจักร ลำพังเพียงข้าคนเดียวก็ไม่อาจแก้ไขได้ แม้ข้าจะพยายามทุกอย่างเพื่อไม่ให้เจ้าต้องเสี่ยงภัย แต่...คราวนี้ดูเหมือนข้าจะทำให้เจ้าต้องลำบากอีกแล้วรามิต” เด็กหนุ่มมองกลับด้วยสายตาตื่นตระหนก เพราะอะไรที่นายท่านถึงขนาดออกปากว่า ‘ลำบาก’ นั้นคงหมายความมากกว่าความหมายจริงของคำว่า ‘ลำบาก’ อีกหลายเท่า จากนั้นจอมเทพแห่งศิลาลัยก็ไม่ปล่อยให้ศิษย์ตนสงสัยนาน เขายกมือขึ้นกลางอากาศในฉับพลันปรากฏสารสีเขียวสะท้อนแสงเหลื่อมพรายจนบางครั้งเกือบเป็นสีทอง “นี่คือสาส์นท้ารบจากไมยราญถึงเจ้าแต่เพียงผู้เดียว...” เขาเอ่ยเสียงเรียบคล้ายไม่ต้องการให้ฝ่ายตรงข้ามตกใจกลัว “ข้าได้มันมาเมื่อวันก่อน...กลางศิลาลัย แม้แต่อานนท์ก็ไม่รู้ว่ามันมาถึงศิลาลัยได้อย่างไรในหอจาตุรันต์ที่มีการรักษาการณ์แน่นหนา และนี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่เวณิชหุนหันเอาตัวเจ้าไปผาบั่นเศียร จนยอมเปิดเผยฐานะสายลับแดนตะวันตก ฮึ! ไม่นึกเลยว่าไปๆ มาๆ ท่านอดีตมือปราบกลับกลายเป็นห่วงเจ้ายิ่งกว่าห่วงทำงานให้ข้าเสียอีก” เมื่อสิ้นประโยคของโลกาธิบดี รามิตจึงได้ยินเสียงเวณิชกระแอมไอโคลกๆ  อยู่ภายนอกห้อง คล้ายต้องการขัดจังหวะคนพูด วิษณุวัติหัวเราะในลำคออย่างไม่ถือสาก่อนจะกล่าวต่อ “เนื้อกายของเจ้าไม่สามารถทนทานพิษของอดีตแม่ทัพมารได้ และดูเหมือนไมยราญเองก็สามารถคาดการณ์ได้ว่า ข้าจะแก้ปัญหาอย่างไร เขาจึงส่งสาส์นฉบับนี้มาล่วงหน้า” จากนั้นวิษณุวัติคล้ายลังเลนิดหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจยื่นสารท้ารบให้แก่เด็กหนุ่มพร้อมกับกำชับหนักแน่น จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 23:06:04

ความคิดเห็นที่ 4 “นี่ไม่ใช่สาส์นท้าดวลธรรมดา แต่เป็นเวท ‘เอตทัคคะ’ เวทโบราณนี้อันตรายมาก เพราะต้องใช้พละเวทอย่างมากมายและไม่มีทางคลายสะกดจนกระทั่งเวทเอตทัคคะจะหน้าที่มันได้อย่างสมบูรณ์ ดังนั้นพละมนตราประเภทนี้จึงถูกกำหนดใช้ให้เป็นมนตราสายตุลาการเพื่อลงอาญาขั้นอุกฤษฏ์ต่อชาวเทวะ และมีเพียงคณะเทพตุลาการสูงสุดและเทวะไม่กี่สายตระกูลที่ยังสามารถใช้เวทเอตทัคคะโดยตรงหรือร่ายมนตร์สะกดลงบนสิ่งของแบบนี้” วิษณุวัติหมายถึงสาส์นท้ารบที่อยู่ในมือ “หรือ...เจ้าคงจำได้...ไม้เท้าอาญาของทิวากาลเองก็คือเวทเอตทัคคะชนิดหนึ่ง ผลของมันรุนแรงขนาดที่แม้แต่ผู้ร่ายเวทเองก็ไม่สามารถแก้สะกดมนตราที่ตนเองสร้างขึ้นมาได้ ดังนั้นจึงไม่มีทางทำลาย ไม่ว่าจะใช้ไฟ น้ำ สายฟ้าหรือซ่อนด้วยวิธีไหนก็ตาม ต่อให้เจ้าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจทำให้มันสูญหาย แต่ในที่สุดมันก็จะเดินทางกลับมาหาเจ้าโดยทางใดทางหนึ่ง และจะไม่มีผู้ใดปลดผนึกสารนี้ได้นอกจากพลังของมันเอง แม้แต่ข้าก็ไม่อาจเปิดหรือทำลายมันได้ มันน่ากลัวใช่ไหม? ใช่...ข้าจะไม่ปกปิดเจ้าล่ะ ฉะนั้น...เก็บรักษามันไว้ให้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อย่า-ให้-เทพ-ตะ-วัน-ออก-รู้-เรื่อง-เด็ด-ขาด” รามิตเพ่งมองสารท้ารบที่ยังอยู่ในมือของจ้าวปราสาทจันทรคราสโดยไม่กล่าวสิ่งใดออกมา ดูคล้ายว่าเด็กหนุ่มกำลังตกใจกลัว แต่ความจริงแล้ววิษณุวัติคาดเดาความคิดของศิษย์ตนไปผิดถนัด “ไมยราญเป็นนักรบจากยุคเก่า...” วิษณุวัติอธิบายแทรก “แม้จะเป็นเชื้อสายเดรัจฉาน แต่ว่ากันว่าแท้จริงแล้วมันอาจเป็นเทพบนสวรรค์จากยุคบรรพกาลเพราะความผิดอย่างอุกฉกรรจ์ทำให้ต้องอยู่ในร่างครึ่งยักษ์ครึ่งนาคา นี่อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ไมยราญไปรับใช้ฝ่ายมารก็ได้...ดังนั้นเมื่อมันเป็นฝ่ายท้าดวลเอง ไมยราญจะไม่มาหาคู่ต่อสู้จนกว่าฝ่ายตรงข้ามจะพร้อมรบและรับคำท้าดวลอย่างขาวสะอาด แต่ถึงกระนั้นก็อย่าวางใจนัก” รามิตตั้งใจจะกล่าวทักท้วงว่าเขาไม่ได้วิตกในเรื่องสาส์นท้าดวลนั้นเลย แต่เมื่อครั้นจะเอ่ยปากบอกก็เกรงจะทำให้จอมเทพแห่งศิลาลัยเป็นกังวลกว่าไปอีก จึงตัดสินใจเงียบเสียดีกว่า เขาจึงรับสาส์นของไมยราญมาเก็บไว้กับตัว วิษณุวัติลอบผ่อนลมหายใจ จากนั้นเขาจึงฉุกคิดได้ว่าศิษย์ตนเงียบจนผิดปกติ  รามิตก็เงียบเช่นนี้เมื่อคราที่เขาตัดสินใจบุกคุกมัจจุราชเพียงลำพัง “รามิต...เจ้าคงไม่ได้ปิดบังสิ่งใดอยู่ใช่ไหม?” “การฝืนคำสั่งนายท่านเพียงครั้งเดียว ข้าก็แทบเอาตัวไม่รอด ข้าไม่กล้าทำซ้ำสองหรอกขอรับ” วิษณุวัติชะงัก จ้องมองกลับไปที่เด็กหนุ่มอย่างนึกฉงน จะว่าไปแล้วช่วงเวลาที่ผ่านมา รามิตได้เผชิญหน้ากับภาวะวิกฤตหลายครั้งหลายครา เหตุการณ์ที่แม้แต่ข้าหรือบิดาของเขาเองก็อาจทำไม่ได้ดีเท่าด้วยซ้ำไป จริงสิ ยังมีเรื่องนี้อีก เรื่องสำคัญ “ข้าบอกแล้วว่า ข้าจะไม่ปกปิดอะไรอีก สุสานรัตติกาลคงบอกแล้วว่าบิดาของเจ้าเป็นใคร แต่สิ่งที่ข้าจะกล่าวกับเจ้าเป็นสิ่งที่ไม่มีใครได้ล่วงรู้มาก่อน” รามิตอยากจะเอ่ยถามด้วยไม่สามารถเดาได้ว่าโลกาธิบดีต้องการกล่าวสิ่งใดกันแน่ แต่วิษณุวัติก็ไม่เปิดโอกาสให้ศิษย์ตนได้ไต่ถามข้อสงสัยนั้น “นานมาแล้ว น้องชายของข้าเคยเตือนข้ามาก่อนถึงความสำคัญและหน้าที่ของจ้าวแดนตะวันตกและโลกาธิบดี แต่ข้ากลับต้องใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตในการเข้าใจความหมายที่แท้จริงของมัน” เมื่อวิษณุวัติโพล่งประโยคนั้นออกมา คล้ายเขาเองก็รู้สึกว่าได้ยกก้อนหินที่แสนหนักอึ้งออกไปจากไหล่ตน ประโยคต่อมาเขาจึงสามารถรักษาน้ำเสียงของตนจนเกือบเป็นปกติ “ตอนนั้นข้ายังคงหลงทาง ไม่สามารถเข้าใจความคิดหรือการกระทำของน้องชายตัวเองเลยสักนิด หากเมื่อข้าคิดได้...มันก็สายเกินไปที่จะเรียกร้องสิ่งใดแก่ผู้ที่วายชนม์ไปแล้ว รามิต...ข้าจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง” วิษณุวัติจงใจเรียกชื่อเขา ก่อนจะกล่าวช้าๆ แต่มั่นคงยิ่งนัก หนักแน่นจนไม่อาจปฏิเสธ “เมื่อเจ้าแข็งแรงดีแล้ว ข้าจะประกาศให้เจ้าเป็นทัณฑธรแห่งตะวันตก” ***** คุยท้ายบท: ครึ่งหลังนี้มีแต่บทสนทนาเยอะไปนิดนะคะ เพราะมีการเท้าความ เนื้อหาของท้ายๆ บทเล่มสองเพื่อให้เป็นข้อมูลกับนักอ่านที่ไม่เคยอ่านงานสองเล่มแรกมาก่อนค่ะ รวมทั้งเป็นการอุ่นเครื่องนิดๆ กับนักอ่านความจำดีทั้งหลาย ตอนหน้าเราจะเร่งและเนื้อหาจะหนักขึ้นแล้วค่ะ (ก็ไอ้รามิตมันกลับมารับบทหนักๆ ของมันแล้วง่ะ) ในตอนที่ 14: ลอบสังหาร ปล. 1 ตัวละครที่เปิดไว้ตั้งแต่ช่วงแรกๆ ของภาคนี้จะค่อยๆ ทยอยกันออกมาตามคิวนะคะ ปล. 2 พรุ่งนี้จะกลับมาคุยด้วยยากหน่อยนะคะ ชีวิตช่วงนี้มันยุ่งวุ่นวายเหลือเกิน จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 23:11:38

ความคิดเห็นที่ 5 มันแปลว่าอะไรอะทัณฑธรเนี่ย ป๋า .. ป๋าจะจีบเด็กหรอ .. รามิตไปฝึกวิชาเตรียมรับการท้าดวลหรือไง ทำไมนิสัยเปลี๊ยนไป๋ หรือเป็นเวทเปลี่ยนนิสัย ฮึ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 23:55:25

ความคิดเห็นที่ 6 ทัณฑธร คือ ผู้ลงโทษ ผู้พิพากษา ความหมายกินไปถึงพระราชาเลยล่ะค่ะ เพราะอำนาจนี้แต่เดิมเป็นของพระราชา นักเขียนยังมีอาถรรพ์กับ คห. 4 น้า บรรทัดที่สอง หลุดไปคำหนึ่ง เวทเอตทัคคะจะหน้าที่? ตกคำว่า ทำ เนอะ อ้อ ท้ายๆ คห. 2 วิหารพระอาทิตย์กับวิหารทอง นี่ที่เดียวกัน? ลุงซึนมีพูดประชด แนวใจน้อย และแซวหลาน ใช้ของเปลือง? อะไรเปลืองอะ (ลุงซึนมาแนวน่ารักขึ้น อะกรี๊ด) จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 01:17:24

ความคิดเห็นที่ 7 รามิต กลับมาแบบนี้ รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ บุษบรรณก็พลอยหายไปด้วย เห็นแต่มีดไว้ดูต่างหน้า รามิตยังจะมาทำระอาใจอีก หนอย.... เกินไปแล้วนะ รู้บ้างว่าไผเป็นไผ ทัณฑธร ทำให้ผมนึกถึง ขัณฑสกร น้ำตาลเทียม ความหมายกินไปแล้ว หวานปางตาย ^^.. จากคุณ : บุษบรรณแฟนคลับ (GTW) เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 09:16:42

ความคิดเห็นที่ 8 ดูท่าตำแหน่งใหม่ของรามิตต้องมีบทบาทสำคัญต่อเรื่องแน่เลย .........สู้ๆครับไรเตอร์ จากคุณ : Phoenixorus เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 17:48:47

ความคิดเห็นที่ 9 มาเก็บเรียบร้อย ป๋าวิษของผมเปี่ยนไป๋ ปกติแกเงียบๆ ไม่พูดไม่จา จะพูดก็แค่ครึ่งเดียว ให้เก็บไปคิดผิดๆ เอาเอง แถมปล่อยมุกเพียบเลย ...แต่ผมก็ยังชอบป๋านะ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 08:28:16

ความคิดเห็นที่ 10 แปลกใจว่า มัสลินก็อีกคนเหรอในรามิตแฟนคลับ แล้วเจ้าวังตะวันออกกะพี่ชายนางเอกมิต้องไปปลูกไร่สมหวัง(แห้ว)กันหมดเหรอ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 10:09:40

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาคุยก่อนนะคะ, คุณ Scottie: ตอนที่จดคำแปลแล้วมาเขียนลงในแฟ้มส่วนตัวของเรา เราเขียนเพียงว่า ผู้ถือคทา ค่ะ แต่ตอนนี้ไม่ได้แบกหนังสือเล่มนั้นมาเลยไม่รู้ว่ามีคำแปลความหมายอื่นอีกหรือไม่ แต่พออ่านความเห็นของคุณ ซาลาสซา แล้วน่าจะมีความหมายใกล้เคียงค่ะ (นักอ่านพันทิปนี่ประมาทไม่ได้จริงๆ) เอาเป็นว่า...เราตอบในความหมายที่ใช้เฉพาะในเรื่องนี้ก็แล้วกันนะคะ ทัณฑธร เป็นการเรียกชื่อตำแหน่งค่ะ หมายถึง ผู้ที่จะได้รับการสืบทอดเป็นผู้ครองคทาเทพค่ะ ตำแหน่งนี้ตาหัสฯ ของเราก็เคยเป็นมาก่อนในเล่มสอง (สำหรับเวอร์ชั่นที่ได้พิมพ์เป็นหนังสือ) แต่ทางตะวันออกจะเรียกตำแหน่งนี้ว่า อนุตราทิตย์ ค่ะ (อ่านว่า อะ นุด ตรา ทิด) << ไม่มีในดิกฯเล่มไหนนะคะ ข้าพเจ้าปั้นขึ้นมาเอง ถ้าจำไม่ผิด มาจากคำว่า อนุตร ที่แปลว่า วิเศษ ดีเลิศ กับ อาทิตย์ ค่ะ คุณ ซาลาสซา: ขอบคุณมากๆ สำหรับความหมายของคำศัพท์ แบบว่าใช่เลย ขอบคุณจริงๆ รวมทั้งทักเรื่องคำที่หายไปด้วยค่ะ, สำหรับวิหารพระอาทิตย์ (ชื่อจริง) และวิหารทอง (ชื่อเล่น) คือที่เดียวกันค่ะ เราเขียนเพลินไปหน่อยเลยไม่ได้อธิบาย ภาคนี้จะมีช่วงหนึ่งที่เป็นช่วงสปอตไลท์ของเฮียวิษฯ โดยเฉพาะ (ความจริงทั้งสองภาคแกก็แย่งเวทีชาวบ้านเขาอยู่แล้วนี่หว่า) คุณ GTW: กลับมาแบบแปลกๆ แปลกตรงไหนอะ? เราก็ว่ามันดูปกติดีนะ หรือว่าคุณติดภาพอีตาอารมันไปแล้ว << ถ้าเป็นแบบนี้ต้องโทษคนเขียนที่เอาพลังดูดซีนของอารมันมาขึ้นต้น แต่ช้าก่อน...บอกแล้วว่า รามิตมันต่อให้ไง ช่วงนี้หากคิดถึงน้องบุษฯ ต้องรออีกสักพักใหญ่เลยค่ะ, อย่างที่คุณว่า ต้องดูมีดต่างหน้าไปก่อนนะคะ แต่ขำความหมายของ ขัณฑกรของคุณมาก หวานปางตาย...เออ จริงด้วย คุณ Phoenixorus: เป็นเรื่องที่ต้องอ่านต่อไปค่ะ คุณ zoi: เก็บไปคิดผิดๆ เอาเอง << แบบว่าใช่เลยค่ะ แล้วแกก็ไม่สนใจด้วยว่าว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรค่ะ (หมายถึงในเรื่องนะคะ) แต่หลังจากพ้นช่วง สปอตไลท์ของเฮียวิษฯ แล้วเราจะได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของแกมากขึ้นกว่าเดิมค่ะ คุณ ลูนาติก: เหอ? รามิตมันมีแฟนคลับด้วยเหอ? เพิ่งรู้เหมือนกันค่ะ, ส่วนตาหัสฯ กับพี่ชายบุษบรรณ (เอ๊ะ ใครว่าบุษบรรรณเป็นนางเอกคะ?) จะได้แห้วแบ่งกันกินหรือเปล่านั้น To be continued ค่ะ ปล. ทิ้งท้ายไว้หน่อย อาทิตย์หน้าขอเบรคนะคะ (เกือบลืม) จะมาลงตอนที่ 14 หลังวันหยุดยาวค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 23:22:04 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 23:15:54 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 23:15:19 จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 23:14:04