ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 30 ออกเดิน จะว่าไปตอนนี้ก็ค่อนข้างแน่นอนแล้วว่าผมไม่มีวันจะได้เจอกับทิพย์อีกไม่มีทางที่จะได้คบกับทิพย์ที่เสียใจคือไม่มีทางไหนที่จะได้บอกความจริงให้ทิพย์เข้าใจในเรื่องทั้งหมดแต่ชีวิตก็คงต้องเดินต่อไปเพราะผมก็ต้องมีชีวิตต่อแม้จะไม่มีทิพย์อีกต่อไปก็ตามที อย่างแรกครับก็ต้องหางานทำก่อนเพราะจะมาหวังพึ่งพ่อแม่คงไม่ได้ครับ ระบบครอบครัวคงทำให้ผมได้เงินต่อเดือนแค่ 4000 บาทเพราะเงินที่ได้จากกิจการเป็นค่าใช้จ่ายในครอบครัวเลยไม่มีการจ้างในแบบแพงๆเพราะถ้าแพงพ่อก็ทำเองดีกว่าและดูเหมือนแม่จะอยากให้กิจการเป็นของน้องมากกว่าเพราะบางคำที่บอกเหมือนอยากให้ผมไม่เข้าไปยุ่งกับกิจการมากนัก ก็อย่างที่เคยเกรินอาชีพนักรังสีตอนนั้นไม่มีใบประกอบเข้ามาทำให้มีแต่โรงพยาบาลใหญ่ๆจริงเท่านั้นที่พอจะเห็นคุณค่าในนักรังสีเพราะเขาเอาพวกที่ไม่ได้ฝึกมาใช้งานก็ถูกกว่าแถมมีรุ่นเก่าที่จบอนุปริญญาเข้ามาอยู่ในตลาดอยู่แล้วซึ่งทำงานด้านเอ็กซเรย์ทั่วไปได้ดีกว่านักรังสีที่จบใหม่ซะด้วยซ้ำเลยทำให้นักรังสีจริงๆหางานได้ยาก แต่โรงพยาบาลใหญ่คงไม่อยากรับเกรดอย่างผมเท่าไหร่และคงต้องเจอกับคนที่รู้เรื่องของผมกับทิพย์และก็คงมีหลายคนที่โกรธผมเรื่องทิพย์แต่ก็เข้าใจเพราะผมไม่บอกใครในเหตุผลที่ทำในสิ่งต่างๆและไม่อยากให้ใครมารับรู้และไปบอกกับทิพย์เพราะผมอยากบอกด้วยตัวเองคงจะเข้าใจได้มากกว่าและตอนนี้หากทิพย์มีความสุขอยู่มันก็โอเคแล้วสำหรับผม การหางานก็ส่งใบสมัครไปทั่วครับไปสมัครด้วยตนเองบ้างแต่ก็มีบ้างที่บังเอิญเจอคนที่หน้าเหมือนทิพย์บนรถเมล์ตอนแรกก็ดีใจครับแต่ก็รู้ว่าคงไม่ใช่ เลยพยายามมองที่ข้อศอกซ้ายเพราะจำได้ว่าทิพย์มีไฝที่ข้อศอกอยู่เม็ดหนึ่งที่เห็นตอนทิพย์เล่นมุขครั้งแรกพยายามดูจนเขากลัวลงจากรถไปก็ไม่น่าแปลกใจที่เขาจะกลัวแต่สำหรับผมก็ยิ่งทำให้รู้ว่ายังไงผมก็ไม่ลืม นอกจากไม่ลืมแถมมีอาการอื่นๆตามมาผมตื่นมาตอนตี 3 ของทุกวันโดยไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกฝันถึงทิพย์แทบทุกอาทิตย์ในสถานที่ๆไม่ซ้ำไม่เคยเห็นรู้แต่เป็นมหาวิทยาลัยและเหมือนจะวิ่งหนีผมไปตลอดเวลา และเพราะนอนไม่ได้เต็มที่ผมเลยหงุดหงิดง่ายในช่วงนั้นและขอบตาก็เป็นแพนด้าขึ้นทุกทีแต่สุดท้ายก็หางานได้เป็นโรงพยาบาลใกล้บ้านผมเองไปมาสะดวกมาแม้จะต้องผ่านรถติดอยู่เล็กน้อย เครื่องมือจัดได้ว่าเก่ามากๆและจริงๆผมก็เป็นนักรังสีคนที่ 2 ของที่นั้นแม้จะเครื่องมือเก่าเก็บแค่ไหนแต่ที่เกินที่อื่นก็คือมีเครื่องตรวจแบบแม่เหล็กที่ถือว่าหาได้น้อยมากในสมัยนั้นแต่ก็เป็นเครื่องที่ไม่ต้องคิดอะไรกดตามไฟตั้งตามค่าแล้วได้ภาพมาหมอบอกไม่ดีก็ทำใหม่แต่มันทำให้ผมรู้สึกไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ก็ได้เรียนรู้วัฒนธรรมแปลกๆของคนไทยอีกเรื่องครับคือมีน้องคนหนึ่งเป็นผู้ช่วยพยาบาลตอนเรียนแม่ก็ช่วยส่งเรียนปกติครับแต่ทันทีที่จบแม่ก็เล่นไม่ทำงานต่อเอาดื้อๆทั้งๆที่ยังมีแรงจนน้องที่ว่าต้องส่งเงินที่มีทั้งหมดให้แล้วก็มานั่งกินมาม่าทุกวัน เอาเถอะครับชีวิตใครผมคงเข้าไปยุ่งไม่ได้เพราะเรื่องที่ตัวเองเพิ่งรู้มันทำให้ผมปวดหัวมากกว่าเพราะผมมารู้ว่าที่โรงพยาบาลนี้จ้างผมเพราะว่าผมเขียนเงินเดือนไปถูกมากเพราะไม่รู้เลยเขียนเงินเดือนไปในราคาเท่ากับคนจบปริญญาตรีทั่วไม่ที่ไม่ได้เรียนทางด้านวิชาชีพเฉพาะครับ ก็มีเรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตผมเรื่องหนึ่งครับคือบังเอิญไปเที่ยวห้างๆหนึ่งคนเดียวแล้วบังเอิญได้เจอกับรุ่นน้องมหาวิทยาลัยคนหนึ่งเข้าชื่อจิ๊บครับ จริงๆตอนน้องจิ๊บเข้ามาปีหนึ่งก็มีรุ่นพี่ไปตามจีบกันเยอะมากๆเพื่อนที่ไปจีบน้องคนหนึ่งก็อยู่ในกลุ่มผมนั้นหละแต่พอผ่านไปได้ซักเดือนน้องเขาก็ไปคบกับรุ่นเดียวกันทำเอาเพื่อนเราแห้วไปก็ทำเอาขำไปตามเรื่อง ก็เลยขอเบอร์ติดต่อก็เป็นเรื่องน่ายินดีที่มีคนให้ไปไหนมาไหนด้วยเพราะน้องเขามีแฟนอยู่คณะวิจิตรศิลป์แล้วต้องเรียนอีกปีถึงจะจบก็เลยมีเวลาว่างไปเป็นเพื่อนกันก็เลยตกลงกันว่าที่เราได้คบกันคบกันแบบพี่แบบน้องเท่านั้นไม่เป็นอย่างอื่น แต่ก็เพราะน้องจิ๊บนี้หละครับที่ทำให้ผมเริ่มคิดว่าอยากให้ตัวเองดีกว่าเดิมเพราะชีวิตที่อยู่ที่ทำงานนี้มันเป็นชีวิตที่อยู่ไปวันๆมากๆจึงเริ่มไปหางานที่ใหม่ทำเพราะว่ารู้สึกแย่ที่ตัวเองเป็นรุ่นพี่แท้ๆและยังเป็นผู้ชายด้วยทำไมยังทำเงินได้น้อยกว่าคนที่จบใหม่ๆอย่างจิ๊บ ตอนแรกก็ไม่รู้สึกอะไรเลยแต่ยิ่งอยู่กับจิ๊บยิ่งรู้สึกดีมากๆเพราะไม่มีใครเอาเปรียบใครและเวลาที่ผมเลี้ยงอย่างหนึ่งจิ๊บก็จะพยายามเลี้ยงผมกลับแต่ที่ไม่เหมือนอยู่กับใครเลยจริงก็คงเป็นเรื่องที่ผมแปลกใจกับตัวเองมากๆเพราะเวลาที่อยู่ด้วยกันหนึ่งชั่วโมงเหมือนเป็นเวลาเพียงแค่ 10 นาทีเท่านั้น หลังจากหางานมาได้ 3 เดือนก็ได้งานใหม่อยู่ไกลมากๆจากบ้านก็เลยต้องเอารถที่บ้านมาใช้ในการไปทำงานในตอนนั้นน้ำมันลิตรละ 9 บาทนิดๆแต่ก็ต้องใช้เงินประมาน 1500 บาทต่อเดือนเพื่อใช้ในการไปทำงานไม่รวมค่าซ่อมอื่นๆครับเพราะวันหยุดก็ไม่ได้เอาไปใช้ ตอนแรกงานก็ไปได้สวยแต่ก็เผลอลืมเวรไป 1 ครั้งครับเลยทำเอาต้องโดนฆ่าโทษเรื่องเวลา ผ่านไปในที่ทำงานใหม่ได้ซัก 2 เดือนก็ไม่มีปัญหาอะไรเรื่องงานก็ดีเรื่องน้องจิ๊บก็รู้สึกดีมากขึ้นเรื่อยๆเข้ากันได้ทุกๆอย่างไม่อยากบอกว่าเหมือนกับได้อยู่กับทิพย์ตอนแรกๆ แต่ในที่สุดผมก็ได้ยินคำถามนี้จนได้จากพี่ปานที่ฝากผมเข้ามาทำงาน “แล้วตอนนี้ทิพย์อยู่ไหนแล้วหละ” จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 00:03:32

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 31 สะดุด กับคำถามที่พี่ปานถามผมก็ยังรู้สึกกับมันครับแม้ผมจะไม่ได้เจอทิพย์เกือบปีแต่ความรู้สึกคิดถึงก็มีอยู่ตลอดเวลาและอาจเป็นเหตุผลนี้หละมั้งที่มันทำให้ผมมีความสัมพันธ์ที่ดีกับจิ๊บแบบที่ไม่ค่อยกังวลอะไรมาก แต่อีกเรื่องที่ผมคิดว่าผมเปลี่ยนก็คือผมเริ่มที่จะคิดว่ารักมันไม่ใช่แค่คน 2 คนที่บังเอิญเจอกันแล้วมารักกันแต่เป็นการที่ไขว่คว้ามันมาไว้กับเรา ตอนนี้จากแค่น้องความรู้สึกผมเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ยังไงก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆมันในแนวที่ดีเพราะเข้ากันได้ในแทบทุกเรื่องทุกรูปแบบแต่ก็ไม่มีอะไรเกินกว่าไปเที่ยวกันครับ ไม่รู้เพราะผมหรือใครแต่การแต่งตัวของจิ๊บก็เปลี่ยนไปในแนวที่ดีขึ้นจิ๊บสวยขึ้นจากที่เคยรู้จักเริ่มเปลี่ยนจากแว่นเป็นคอนแทคเลนส์เริ่มมาร์คหน้าแต่งหน้ามากกว่าเดิมส่วนผมเองก็เริ่มกลับมาลดน้ำหนักแต่งตัวให้ดีพยายามให้ไปไหนกับจิ๊บแล้วดูเหมาะกัน แต่ก็ตอนกลับจิ๊บก็ไปส่งแค่ 4 แยกหน้าปากซอยเข้าบ้านผม ไปไหนกันเกือบครึ่งปีแต่ผมก็ไม่เคยชวนไปเจอพ่อแม่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมแม้จิ๊บจะ มีมาพูดเรื่องมีเพื่อนมาขอคำปรึกษาเรื่องแฟนซึ่งตอนนั้นก็ไม่เก็ดครับว่าให้หึงหรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้ ชีวิตดำเนินไปอย่างมีสุขดีครับจนเข้าเดือนที่ 3 ของการทำงานในที่ปัจจุบัน น้องชายผมตัวปัญหาเดิมๆสำหรับผมครับเพราะน้องอยากใช้รถมากขึ้นลำบากไม่มีรถไปรับแฟนก็ไม่รู้ค่านิยมอะไรที่ดูกันที่รถแต่จริงๆน้องผมมันก็ทำตัวแบบนี้มาได้พักใหญ่ๆแล้ว และ 2 ปีก่อนก็เพราะเรื่องอยากจะมีรถใช้จึงได้ยุให้พ่อซื้อรถใหม่เลยบอกพ่อผมว่า “อยากให้พ่อสบายมีรถใหม่ๆขับ” เลยโดนผมด่าไปทีว่า “ถ้าอยากให้พ่อสบายจริงก็ลาออกมาช่วยทำงาน” เพราะเจ้าน้องตัวแสบไม่เคยรู้เรื่องปัญหาในบ้านเห็นแต่เงินเข้ามาเพราะแล้วจริงๆเศรษฐกิจทางบ้านก็เรื่อยๆไม่วูบวาบผ่อนรถที่ใช้ทำงานหมุนผ่อนบ้านก็ไม่ฝืดเคืองแค่นั้นยิ่งแท็กซี่มิเตอร์ออกมาไม่มีกำหนดก็ยิ่งทำให้รถออกมาเรื่อยๆคนที่มาทำก็เพิ่มแต่คนนั่งก็นั่งแต่รถใหม่ทำให้คนที่ซื้อรถเองก็ขาดทุนเพราะรถรุ่นใหม่เถ้าแก่ที่ไม่ซื้อรถใหม่ก็เป็นแบบเดียวกันในขณะที่คนขายรถรวยครับ กลับมาเรื่องผมดีกว่าน้องตัวแสบคนเดิมก็ไปบอกพ่อว่าผมดูแลรถไม่ดีไม่ยอมล้างรถแต่ตอนนั้นมันช่วงหน้าฝนนะครับล้างมาก็เปื้อนโคลนอยู่ดีเพราะผมต้องขับเป็นระยะทางไกลอยู่แล้วรถก็เลอะไปตามรูปแบบปกติ และเรื่องอะไรจะล้างบ่อยครับเข้าเครื่องก็ 2000 จะล้างเองก็กลับจากงานไกลมาเหนื่อย สุดท้ายก็ตามแนวลูกรักลูกชังครับน้องผมได้ไปแล้วผมก็ไม่ได้ไปใช้อีก การนั่งรถไปจากบ้านไปที่ทำงานปัจจุบันเป็นเรื่องลำบากเพราะไกลมากๆไปก็เหนื่อยมากครับและมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่มีความสำคัญสำหรับบ้านหลังนี้ก็เลยตัดสินใจย้ายออกจาบ้านครับเพราะอยู่ก็ไม่สะดวกแล้วก็รู้ตัวเองไม่มีค่าในสายตาพ่อแม่ยังไงไม่รู้ ก็เลยย้ายไปอยู่กับเพื่อนสมัยมัธยมปลายแต่อยู่ก็ไม่ให้อยู่เปล่าครับเพราะต้องไปทำงานให้ด้วยในวันหยุดแล้วเพื่อนทำงานเริ่ม 9 โมงจนเสร็จเกือบเที่ยงคืนเกือบทุกวันแม้จริงๆจ่ายค่าอยู่ด้วยเดือนละ 1500ก็ตามที มาอยู่ก็ต้องซักผ้าเองรีดผ้าเองเพราะไม่มีร้านซักผ้าแถวนั้น หลังจากออกจากบ้านความสัมพันธ์กับจิ๊บก็เริ่มกระท่อนกระแท่นเพราะไม่รู้ว่ามีคนอื่นเข้ามาอีกคนหรืองานยุ่งครับเพราะจากที่รับสายในเสียงดังไม่กี่ครั้งก็กลายเป็นนานขึ้นและเริ่มที่จะไม่รับจนสุดท้ายผมเริ่มเกริ่นๆกับจิ๊บว่าผมเริ่มมีความรู้สึกรักใครบางคนแล้วและผมก็รู้สึกดีกับเขามากด้วย แต่ก็ไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมครับจนถึงจุดหนึ่งผมว่าผมทนไม่ไหวเพราะแม้แต่กับจิ๊บผมก็เหมือนมีค่าน้อยลงไปทุกทีจึงเลยตัดสินใจจบเรื่องเพียงเท่านี้เพราะทั้งเรื่องเพื่อนเรื่องบ้านเรื่องแฟนเรื่องงานที่ไปกับเพื่อนจนดึกทุกวันเริ่มทำชีวิตผมรวนไปหมด ผมก็เลยคิดจะไปเที่ยวกับจิ๊บอีกครั้งก่อนที่จิ๊บจะไปรับปริญญาแล้วจะบอกลาเพราะไม่ไหวแล้วจริงๆก็เลยไปเที่ยวจนหมดวันแล้วก็ยื่นมือเพื่อเป็นเหมือนตกลงแล้วผมก็พูดว่า “ลาก่อนนะ” แต่จิ๊บก็ไม่จับกลับครับเหมือนรู้อะไรบางอย่างแต่ผมก็ไม่คิดว่าอะไรแต่คงจะไม่ไปอยู่ในวงจรที่แสนจะปวดหัวนี้อีกแต่จิ๊บก็ถามกลับว่า “เป็นอะไรหรือเปล่าดูแปลกนะ” ครับแปลกเพราะตอนนี้ผมเกินครับเกินไปไกลมากด้วยแต่ก็ทำให้เริ่มกลับมาดีขึ้นเล็กน้อยก็เลยต้องหาทางตัดอย่างอื่นออกก็เรื่องเพื่อนผมที่ไปพักด้วยเพื่อนทำกิจการตัวเองครับเลยไม่แคร์ใคร ประกอบคอมพิวเตอร์ลงโปรแกรมซึ่งก็สอนผมไปด้วยจนได้เรื่องคอมพิวเตอร์เบื้องต้นไปดีครับ แต่เพราะเป็นกิจการตัวเองก็ต้องไปหาเครือข่ายในการทำงานก็ไปดื่มกันแทบทุกคืนและแน่นอนผมก็ไปด้วยไม่ได้ดื่มกับเขาหรอกครับแต่แค่ไปรอก็เพลียแล้ว งานประจำก็เริ่มมีปัญหาจากการที่นอนน้อยและคนไข้ที่ไฮโซแบบแปลกๆคนไข้เป็นคนทำงานสนามบินส่วนใหญ่แต่กลัวรังสีมากๆพูดอะไรผิดหูไม่ได้แปบเดียวอารมณ์ขึ้นจนโดนไม่รู้จะโดนยังไงทางแผนกเลยไม่ให้ผ่านทดลองงานซักทีจน เกือบครบ 6 เดือน จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 00:04:42

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 32 ล้ม ในที่สุดก็โดนยื่นคำขาดครับถ้าไม่ปรับตัวก็ต้องให้ไปหางานใหม่ แต่จะให้ทำไงครับปัญหาส่วนตัวก็เคลียไม่ออกเรื่องงานก็จะตายเรื่องเพื่อนก็ขัดไม่ได้เพราะแฟนเพื่อนเริ่มคิดว่าผมไม่ดีมาอยู่ไม่ทำอะไรไม่ช่วยงานบ้านเพราะเพื่อนก็ไม่เคยบอกว่าผมให้เงินเดือนละ 1500 เป็นการช่วยค่าใช้จ่าย ผมก็ยังเล่นกับเรื่องปวดหัวนี้ต่อไปสุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวครับกับเรื่องของจิ๊บเพราะอยากรู้ว่าผมสำคัญยังไงกับเขาสุดท้ายก็บอกว่ารักไป แต่ก็ไม่มีอะไรตอบกลับมาที่ดีขึ้นครับผมบอกรักเพื่อยื้อเขาไว้เป็นการบอกที่ทำให้รู้ว่าคำๆนี้มันมีค่ามากสำหรับคนที่รักกันแต่มันไร้ค่ามากๆหากบอกไปเพื่อที่จะได้บางอย่างกลับมาและมันก็เป็นครั้งสุดท้ายครับที่ผมพูดออกมาจากใจ ผมอยากจัดการปัญหาอยากพูดให้รู้เรื่องกันไปในทีเดียวจนผมไปที่ทำงานของจิ๊บครับแต่จิ๊บติดเคสอยู่และหันหลังไม่ยอมมองผมตอนนั้นผมโกรธมากจนไม่รู้จะทำไง พอจิ๊บเสร็จเคสก็ไม่ยอมพูดด้วยและเดินไปด้านหลังแผนกก็ต้องกลับครับแล้วไม่ได้ติดต่อกันอีก แล้วไม่รู้อะไรดลใจครับบังเอิญไปเดินห้างเดิมที่ไปเดินกับจิ๊บประจำก็เจอกันครับแน่นอนมากับคนอื่นผมไม่รู้หรอกว่าน้องชายหรือคนที่จิ๊บบอกว่าแค่เพื่อนที่โทรมาปรึกษาปัญหาแต่ก็ทะเลาะกันกลางห้างนั้นหละครับ จิ๊บโกรธผมที่ทำตัวเหมือนคนบ้าโทรหาเขาไม่รู้กี่สายแต่ทำไมกลับไม่คิดว่าตัวเองที่เปลี่ยนก่อนผมก็พูดไปต่อหน้าคนใหม่เขานั้นหละครับเพราะผมจำได้แค่ไม่ใช่แฟนที่ยังเรียนที่เชียงใหม่แน่ๆ แต่ที่ผมรู้เขาคนที่ผมเจอมีความสนิทและสำคัญกับจิ๊บมากกว่าผม ผมยอมรับเรื่องที่ผมไปยุ่งที่ทำงานเขาแต่ก็เพราะเขาไม่ยอมติดต่ออะไรกลับมาจริงๆบอกไม่อยากเจอกันอีกก็บอกได้ครับมีคนที่ดีกว่าก็ยอมรับได้ครับแต่ทำไมไม่บอกผมตรงๆ หลังจากนั้นผมก็คิดว่าจะไม่ยุ่งกับคนที่มีแฟนแล้วอีกเพราะเรื่องนี้ทำให้ผมคิดได้ว่าหากเราไปแย้งใครมาเราก็ต้องโดนคนอื่นแย่งต่อไป งานก็ถึงจุดล่มเต็มที่ครับเพราะยิ่งไม่มีความรู้สึกอยากทำเข้าไปอีกแฟนเพื่อนก็มองไม่ดีเพื่อนก็พาไปช่วยงานทุกวันหยุดจากงานประจำก็ต้องไปช่วยส่งของไม่ได้พักครับจากตอนแรกนอนโซฟาชั้นล่างตอนเช้าได้ก็ไม่ให้นอนเพราะบอกเป็นสำนักงานมันจะดูไม่ดี งานก็มีแต่คนเอาตัวรอดครับผมมีตำแหน่งรองหมอในแผนกแต่ก็เจอแนวเก๋าทำตามใจแต่พอพลาดมาผมก็ต้องรับผิดไปครับก็ต้องยอมโดยตำแหน่งครับ สุดท้ายก็ต้องลาออกเพื่อนก็โดนแฟนกดดันจนต้องให้ผมออกจากบ้านสุดท้ายก็ต้องออกมาจากบ้านเพื่อนเพราะพอไปทำงานด้วยก็บอกไม่มีตำแหน่งจะให้ทำถ้าช่วยไม่เอาเงินหรือเอาเงินมาช่วยลงทุนก็จะให้ทำ ก็เข้าใจครับธุรกิจกับเพื่อนมันคนละเรื่องกันสุดท้ายก็ต้องออกจากบ้านเพื่อนเพราะเพื่อนก็เอาเรื่องน้องสาวที่อยู่ด้วยมาเป็นข้ออ้างเลยกลับมาบ้านพ่อแม่ตัวเองเพราะก็ไม่มีที่ไหนจะไป พอออกจากงานก็รู้สึกเหมือนจะบ้าอยากไปทำงานอยากมีงานทำอยากมีกิจกรรมไม่อยากอยู่เฉยรู้สึกโหวงเหวงกับชีวิตเพราะยิ่งทำให้คิดถึงทั้งจิ๊บและทิพย์ ก็เลยไปออกหางานก็ได้งานที่โรงพยาบาลรามาทำเกี่ยวกับรังสีรักษาเพื่อใช้ฆ่ามะเร็งเข้าไปได้ก็เงินเดือนเท่ากับที่แรกที่ทำคือน้อยถึงน้อยมาก แต่ไปทำก็มีปัญหาอีกหนะแหละครับเพราะอย่างแรกเลยมือผมใหญ่มากๆการทำงานด้านนี้ต้องเอามือสอดเข้าไปในช่องเพื่อไปใส่อุปกรณ์บังรังสีไม่ให้โดนเนื้อเยื่อที่ไม่ต้องการ งานหนักก็หนักแต่ก็ไม่รู้สึกอะไรเพียงแค่มันไม่ใช่ที่อยากทำเรื่องที่เพื่อนที่ทำงานก็เข้าใจดีครับแต่ก็ไม่ได้สนิทด้วยมากเท่าไหร่จนบอกเลยว่าไม่ได้สนใจกับมันเลยเพราะก็เคยฝึกที่ลำปางกับที่โรงพยาบาลมหาราชเชียงใหม่มาแล้ว สุดท้ายก็เลยต้องขอลาออกเพราะไม่ได้บรรจุเป็นพนักงานอยู่แล้วได้ตำแหน่งก็ลูกจ้างชั่วคราวไม่มีสิทธิเบิกอะไรได้มาก ก็ไปได้งานที่เกาะภูเก็ตโดยน้องที่มหาลัยอยู่ที่นั้นก่อนผมเป็นคนชวนและเป็นคนจัดหาที่พักให้ก็ได้ที่พักที่ถูกมากแต่ก็ตก 2500 ต่อเดือนเป็นที่พักของพวกที่มาเรียนบนเกาะ พอมาที่เกาะก็ได้เปลี่ยนบรรยากาศดีครับทำให้ลืมเรื่องต่างไปได้เยอะเกาะภูเก็ตค่าครองชีพสูงมากครับมากกว่ากรุงเทพเสียอีกแต่ก็พอที่จะหาร้านที่ราคาอาหารพอเหมาะพอสมได้ มาทำงานก็เริ่มจัดการชีวิตตัวเองใหม่ครับรักเริ่มยุ่งให้มันน้อยลงใช้เวลาหน้ากระจกน้อยมากชีวิตเลือกแต่งานครับจริงก็มีสาวในโรงพยาบาลหน้ารักหลายคนอยู่เหมอนกันแต่ก็ยังเข็ดและหลังจากเรื่องของจิ๊บก็ทำให้ความเชื่อมันในตัวเองลดลงและไม่เชื่อใจในความรัก จริงก็แอบเหล่น้องฝ่ายบริหารที่ออกทอมๆหน่อยที่เข้ามาพร้อมกัน กับน้องมหาวิทยาลัยที่อยู่แผนกข้างเคียงแต่ก็ไม่สน ด้านงานเริ่มมีข่าวดีออกมาคือเริ่มมีการสอบใบประกอบวิชาชีพครับก็รีบไปสมัครและสอบในคราวนั้นเลย ก็ได้เป็นโชคดีครับที่ผมเคยไปทำงานมา 2 ใน 3 ของเรื่องที่จะสอบทำให้เข้าใจเรื่องหลายอย่างได้มากว่าคนอื่นเขาตอนสอบก็มีจัดอบรมก่อนสอบก็เหมือนบอกแนวข้อสอก่อนสอบแหละครับเจออาจารย์อุทุมาด้วยก็เลยไปแซวว่า “มาบอกเยอะอย่างนี้ ก็ ปาเจรา”ครับคำขึ้นบทสวดไหว้ครู จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 00:05:51

ความคิดเห็นที่ 4 ช่วงนี้โทษทีครับสำหรับคนที่ตาม ไม่ได้โพสต่อเนื่อง เพราะเพิ่งจัดหน้าส่งสำนักพิมพืนกฮูกไปเมื่อวันศุกร์ ส่วนแจ่มใสหาเมล์ไม่เจอเลยใครมีบอกให้หน่อยก็ดีครับเพราะหาไม่ได้โพสจบก็จะพิมพ์เองเลย จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 00:07:54