ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 28 วิษุวัตนั่งเอนศีรษะพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยๆหลังจากพิมพ์ข้อความส่งไปให้อันธิกา ว่าถ้าเปิดเครื่องแล้วให้ โทรกลับหาเขาทันที  คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากัน ในขณะที่สายตาก็จ้องมองภาพถ่ายตอนไปค่ายครั้งก่อนบน หน้าจอโน้ตบุ๊คตรงหน้าไปเรื่อยๆ “เป็นไรรึเปล่าวะ  น้องเอินไม่ยอมคุยด้วยเหรอ ทำหน้าเครียดจัง” ปยุตซึ่งนั่งเปิดหนังสือเพลงเกากีต้าร์เล่นอยู่ที่โซฟาอีกฟากเอ่ยถามขึ้น  เวลานี้เกือบสี่ทุ่มแล้ว แต่ทั้งสอง ยังคงนั่งอยู่ด้วยกันที่ห้องทำงานขององค์การนักศึกษา “เมื่อกี้กูโทรไปหาเอินมา  มีผู้ชายรับสาย กูโมโหเลยลืมคิดไปว่าดึกป่านนี้ คงเป็นพี่ชายเอินรับแน่ๆ แต่ ตอนนั้นมันลืมไง เลยพูดไม่ดี ทำเสียงไม่ดี เค้าปิดโทรศัพท์ใส่เลยว่ะ  โทรไปใหม่ตั้งหลายครั้งแล้วก็ยังเหมือนเดิม เรื่องของเรื่องคือ น้องเอินงอนกูอยู่ด้วยน่ะสิ  ก็เลยไม่แน่ใจว่าที่ปิดเครื่องนี่ พี่สั่งให้ปิดหรือว่าเจ้าตัวไม่อยากคุย ซะเอง” อีกฝ่ายตอบเสียงเครียดพลางคลิกเมาส์กดดูภาพถ่ายไปด้วย “คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง  อย่าเพิ่งคิดมากเลยน่า สมมติว่าถ้าเป็นพี่ชายเอินรับโทรศัพท์จริงๆ เดี๋ยวเค้าก็ ต้องไปคุยกับเอิน แล้วเอินก็อธิบายให้เข้าใจเองแหละ   รอดูพรุ่งนี้ก่อนแล้วกัน ถ้าน้องเค้าไม่โทรกลับมาหรือ ไม่ยอมรับสายค่อยว่ากันอีกที” วิษุวัตไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก เหมือนในใจลึกๆก็จะเห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อน จึงเปิดดูภาพถ่าย อย่างมีสมาธิ โดยมีเสียงเพลงจากกีตาร์คลอเบาๆให้ไม่รู้สึกว่าเงียบสงัดเกินไปนัก   “กูชอบรูปนี้ว่ะ ยุต” ปยุตหยุดเล่นกีต้าร์และเงยหน้าขึ้นมอง แม้เห็นจากมุมไกลๆ แต่เขาก็พอจะนึกภาพเหตุการณ์ใน ภาพถ่ายได้ ภาพถ่ายจากมุมหน้าเวที ที่มองเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของชายหนุ่มที่กำลังใช้ลิปสติกเขียนบน ใบหน้าของสาวน้อยท่ามกลางแสงไฟสีส้มสลัว “เออ กูก็ชอบว่ะ น่ารักดี แต่กูไม่คิดว่ามืงจะจริงจังกับน้องเค้าขนาดนี้เลย  ไม่น่าเป็นไปได้” “ทำไมวะ  คนอย่างกูจะรักใครสักคนจริงๆบ้างไม่ได้รึไง  ที่ผ่านมากูอาจจะทำอะไรไม่ดีๆ ไว้เยอะ แต่ก็ เคยบอกตัวเองว่า กูพร้อมจะปรับเปลี่ยนตัวเอง ถ้าเจอใครที่รู้สึกว่าใช่ และอยากหยุดที่เค้าจริงๆ” “เรื่องนั้นน่ะ ก็พอเข้าใจอยู่ ที่บอกว่าไม่น่าเป็นไปได้เพราะ คิดว่าผู้หญิงในสเปคของมืงจะออกแนว สวย เซ็กซี่ แบบนั้นซะอีก ไม่ใช่ว่าน้องเอินไม่สวยนะเว้ย น้องน่ารักมากเลยล่ะ  ตาโต ผมยาว แก้มป่อง แต่เค้า ไม่สวยน่ารักแบบสะดุดตาน่ะ  ดูเรียบๆเกินไป” ปยุตวิจารณ์ไปตามที่รู้สึก  วิษุวัตฟังแล้วก็ยิ้มนิดๆ “สวย เซ็กซี่ก็เท่านั้นแหละวะ  มันก็แค่เปลือกนอก ให้คบแบบผิวเผินชั่วครั้งชั่วคราว โอเคอยู่ แต่ถ้าต้อง คบกันจริงๆ ขอแบบคนที่ทำให้เรารู้สึกดี เวลาได้อยู่ใกล้ๆ ได้คิดถึง แล้วก็ต้องเรียนรู้นิสัยใจคอตัวตนทีทแจริงของ กันและกันไปทีละนิด ไม่ต้องรีบร้อน  มันเป็นความรู้สึกที่ดีออก  กูก็ไม่เคยคิดว่า จะมีใครทำให้รู้สึกอะไรแบบนี้ได้ เหมือนกัน   น้องเอินมีอะไรที่บางทีก็คล้ายๆพี่สาวกูว่ะ กูชอบผู้หญิงแบบนี้” “กูก็ชอบผู้หญิงแบบพี่สาวมืงด้วยคนนะ  สวย เก่ง ฉลาด เป็นดอกเตอร์ที่ไม่ได้ดูเป็นสาวมั่นเกินไปจน ไม่น่าเข้าใกล้  ออกแนวหวานซึ้ง น่าทนุถนอมด้วยซ้ำ” วิษุวัตได้ยินแบบนี้ถึงกับหันขวับไปมองตาขวางใส่คนพูดในทันใด “เฮ้ยๆ  พอเลย หยุดลามปาม “ “ลามปามอะไรวะ กูพูดถึงแบบชื่นชมจากใจจริงเลยนะเว้ย  ทำมาเป็นหวงกับกู  ไม่เห็นจะกล้าหือกับ อาจารย์คณะเศรษฐศาสตร์คนนั้นเลย  ตกลงเค้าเป็นแฟนกันจริงเหรอวะ พักกลางวันเห็นออกไปด้วยกันตลอด” “เฮ้อ  พูดเรื่องนี้แล้วก็เซ็งว่ะ  กูก็ไม่เข้าใจพี่ว่านเหมือนกัน ว่าไอ้อาจารย์ขี้เก๊กนั่น มันมีดีตรงไหน กะอีแค่ เคยเป็นแฟนเก่าตอน ม ต้น ลืมๆไปไม่ได้รึไง คนที่ดูดีกว่านั้นมีตั้งเยอะแยะไม่ยอมสนใจ  มืงคิดดูละกัน ผู้ชายประเภทไหนวะกินวาซาบิ ยังไม่ได้เลย โดนกูแกล้งไป ถึงกับวิ่งไปอ้วก” ปยุตส่ายหน้าขำๆ กับอาการกระฟัดกระเฟียดของวิษุวัต “กูว่า อาจารย์แกก็หน้าตาดีจริงๆ บุคลิกสุขุม นิ่งๆ ขรึมๆ แบบนั้นขวัญใจสาวๆเลยนะ  ไม่งั้นคงไม่มีคนสนใจ เยอะแยะขนาดนี้หรอก  หมายถึงพวกนักศึกษาผู้หญิงน่ะ  ไปถามได้เลย แทบไม่มีใครไม่รู้จักอาจารย์กนต์รพี” “พอเถอะ  ฟังแล้วยิ่งหมั่นไส้ว่ะ  ยังไงๆ ก็ไม่คู่ควรกับพี่สาวกูอยู่ดี” วิษุวัตกระแทกเสียงตอบอย่างหงุดหงิด ปยุตจึงไม่โต้ตอบอะไรอีก  เหลือเพียงเสียงเกากีต้าร์เบาๆพอให้ รู้สึกผ่อนคลายอารมณ์ในค่ำคืนนี้ ฝนที่ตกกระหน่ำลงมาตั้งแต่เช้ามืด ทำให้หัวใจที่มืดมัวราวอยู่ท่ามกลางพายุของกนต์รพี ยิ่งหนาวเหน็บ ยิ่งกว่าเดิม ชายหนุ่มยืนเหม่อมองสายฝนอยู่ตรงประตูกระจกบานเลื่อนในห้องนอนสักพักใหญ่ๆแล้ว  วันนี้มีสอน ช่วงเช้า และเขาเพิ่งวางสายโทรศัพท์ที่โทรไปขอลาป่วย จากการอดนอนมาทั้งคืนเพราะนอนไม่หลับ บวกกับ อากาศที่แปรปรวนทำให้อาการป่วยเล่นงานได้ง่ายดายอีกตามเคย  ทุกครั้งที่มองเห็นเงารางๆในสายฝน ความทรงจำที่มีต่อใครคนหนึ่ง จะแจ่มชัดขึ้นมาในใจเสมอ... “ชื่อจริงของว่าน แปลว่า ฤดูฝน แล้วว่านชอบฤดูฝนรึเปล่า” เสียงเด็กชายที่ยืนกางร่มให้กับเด็กหญิง อยู่ใต้ร่มไม้ริมสนามเด็กเล่นของโรงเรียน ในระหว่างรอ ผู้ปกครองมารับหลังโรงเรียนเลิก ท่ามกลางบรรยากาศของฝนฟ้าคะนองแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “ชอบ  แต่ไม่ชอบฟ้าแลบฟ้าร้อง มันน่ากลัว แล้วเลิฟล่ะ ชอบฤดูไหน  ร้อน ฝน หนาว” “ก็ ต้องชอบฤดูฝนอยู่แล้ว  เย็นสบายดี” เด็กชายตอบพลางยื่นมือข้างหนึ่งออกไปข้างหน้าเพื่อสัมผัสกับสายฝน ทว่าก็ถูกมือเล็กๆตีเบาๆและ ดึงกลับอย่างรวดเร็ว “เลิฟอยากเป็นหวัดรึไง ยิ่งไม่สบายง่ายๆอยู่  พอไม่มาโรงเรียนแล้วใครล่ะต้องคอยบอกการบ้าน ต้องคอยสอนทบทวนวิชาที่เรียนไปแล้วให้” “อ๋อ  เมฆไง” ตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างแบบอยากจะแกล้ง “งั้นพรุ่งนี้เวลาเรียน ไปนั่งกับเมฆเลยนะ  ไม่ต้องมานั่งกับว่าน  ไม่เข้าใจอะไรก็ไม่ต้องมาถาม” เด็กหญิงตอบด้วยน้ำเสียงงอนๆ แต่กลับเรียกรอยยิ้มของเด็กชายได้อีกครั้ง   “โอ๋ๆ  อย่าเพิ่งงอนสิ  เลิฟแค่พูดเล่นเฉยๆ” ระหว่างที่กำลังพูด รถยนต์คันที่คุ้นตาก็แล่นมาจอดตรงริมฟุตบาธซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ทั้งสองยืนอยู่ มากนัก “น้องว่าน น้องเลิฟ มาขึ้นรถเร็วลูก” เด็กชายยืนนิ่งมองผู้เป็นพ่อของเพื่อน และไม่ยอมขยับเขยื้อน จนเด็กหญิงต้องดึงแขนเสื้อของเขา “ไปด้วยกันเร็ว เลิฟ  เดี๋ยวให้คุณพ่อพาไปส่งบ้านนะ” จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 07:03:09

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 28 ต่อ) ระหว่างเดินทาง เด็กชายนั่งปิดปากเงียบ ฟังสองพ่อลูกพูดคุยกันด้วยความรู้สึกที่อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากอยู่ตรงนี้  ไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยินเสียงผู้ชายคนนี้ “เดี๋ยวพ่อต้องแวะกลับไปที่ทำงานต่อนะลูก  คงต้องไปส่งน้องว่านที่บ้านก่อน ส่วนน้องเลิฟ ที่ทำงาน คุณแม่เค้าอยู่ตรงข้ามกับที่ทำงานพ่อเลย  แวะไปส่งที่นั่นแล้วกันนะ” “ว่านก็คิดว่าคุณพ่อจะไปส่งเลิฟก่อนแล้วเราก็กลับบ้านด้วยกันซะอีก  ป่านนี้ไม่รู้คุณแม่กับน้องจะ กลับมารึยัง  ทำไมคุณพ่อต้องกลับไปทำงานอีกล่ะคะ  ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้วนี่นา” เด็กหญิงถามอย่างไม่เข้าใจ   ผู้เป็นพ่อยิ้มและเอื้อมมือไปลูบศีรษะเบาๆด้วยความรัก “พ่อมีประชุมด่วนนะลูก  แต่พ่อจะรีบกลับไปอ่านหนังสือให้ลูกฟังก่อนนอนคืนนี้นะครับ พ่อสัญญา” เด็กชายเมินหน้าหนีจากภาพนั้น และไม่พูดอะไรเลยจนเมื่อมาถึงบ้านของเด็กหญิงวริษาและเธอก็ หันมาโบกมือลาเขาก่อนลงจากรถไป   ไม่มีการย้อนกลับไปที่บริษัทหรือพาเด็กชายไปส่งให้กับผู้เป็นแม่ตามที่ บอกลูกสาวไว้  แต่ พากลับไปถึงบ้าน  ซึ่งมีเจ้าของบ้านออกมารอต้อนรับอยู่แล้ว “ทำไมแม่ไม่ไปรับเลิฟล่ะครับ” เด็กชายถามด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองเมื่อเปิดประตูลงมาจากรถเดินเข้ามาในบ้าน “ก็คุณอาชาญวิทย์รับมาแล้วนี่ไงลูก  ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทำการบ้านได้แล้วไป” “เดี๋ยวก่อน  เลิฟ” เสียงเรียกจากผู้ชายที่เดินตามเข้ามา ทำให้เด็กชายต้องหยุดเดิน แต่ ก็ไม่ยอมหันหลังกลับไปมอง “อย่าลืมที่เราเคยตกลงกันไว้นะ  สัญญาลูกผู้ชาย จำได้ใช่มั้ย  น้องว่านจะต้องไม่รู้เรื่องที่อามาที่นี่” เด็กชายวิ่งหนีเข้าไปในบ้านตั้งแต่เขายังพูดไม่จบประโยคดีด้วยซ้ำ   มือทั้งสองข้างกำแน่นด้วยความอัด อั้นตันใจขณะยืนพิงผนังข้างบันไดชั้นบนสุด และก็อดไม่ได้ที่จะหันมาแอบมองภาพเบื้องล่างตรงปลายบันไดด้วย สายตาผิดหวังเสียใจและเจ็บปวดกับพฤติกรรมของผู้เป็นแม่  และไม่รู้เลยว่าจะต้องกล้ำกลืนฝืนทนกับความรู้สึก แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ใกล้หมอน ปลุกให้ชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับสนิทหลังจากกินยาแก้ไข้ ไปเมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ ค่อยๆพลิกตัวกลับมาพร้อมกับใช้มือควานหาโทรศัพท์มากดรับอย่างไม่เต็มใจ เท่าไหร่ “ครับ” เขาเอ่ยทักปลายสายสั้นๆ “เลิฟ  เดี๋ยวเที่ยงนี้ออกไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันนะ ฝนคงจะหยุดสนิทแล้วมั้ง  บ่ายนี้ว่าน ไม่มีสอนน่ะ” “ว่านเหรอ  ตอนนี้เลิฟนอนอยู่ที่ห้องนะ  ไม่ได้ไปทำงาน พอดีไม่ค่อยสบายน่ะ” กนต์รพีตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “อ้าว แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า  เสียงแหบมากเลยรู้มั้ย  เลิฟน่าจะโทรมาบอกให้ว่านรู้บ้าง” น้ำเสียงที่ได้ยิน ทั้งเป็นห่วงและ ตัดพ้อต่อว่าในประโยคสุดท้าย “เพิ่งเป็นเมื่อเช้า เลยไม่รู้จะบอกยังไง  นอนพักวันเดียว เดี๋ยวก็หาย ว่านไม่ต้องเป็นห่วงนะ  เนี่ยก็ว่าจะ ลุกมาทำงานต่อแล้วล่ะ” “แน่ใจนะ ว่านอนพักวันเดียวแล้วหายน่ะ  เท่าที่จำได้ ไม่เห็นจะมีสักครั้งเลยนี่ อย่างน้อยก็นานร่วมๆ สัปดาห์กว่าจะดีขึ้น  แล้วหิวรึเปล่า ให้ว่านซื้ออะไรไปให้มั้ย  ว่านมีเวลาถึงแค่ประมาณห้าโมเงเย็นนะ  เพราะวันนี้มีนัดคุยกับคุณโชติ” กนต์รพีได้ยินชื่อทนายความหนุ่มคนนั้นแล้วก็ลุกขึ้นนั่งทันที  ความง่วงงุนหายไปเป็นปลิดทิ้ง จากที่คิด ตอนแรกว่า จะบอกหญิงสาวว่าไม่ต้องมาหา ก็เปลี่ยนไปเป็นตรงกันข้าม “หิวสิ  หิวมากด้วย แต่ไม่รู้จะกินอะไรเหมือนกัน  ว่านซื้ออะไรมาให้หน่อยได้มั้ยล่ะ  ไม่เอาโจ๊ก หรือข้าวต้มนะ” “ถึงไม่ต้องบอก ว่านก็จำได้น่า ว่าเลิฟไม่ชอบโจ๊กกับข้าวต้ม  เป็นคนป่วยที่เอาใจยากไม่เปลี่ยนเลยนะ   โอเค ถ้าไปถึงคอนโดแล้วจะโทรหาอีกทีแล้วกัน” เมื่อกดวางสายจากวริษาและกำลังจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง  เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาหยิบ มันมากดรับโดยไม่ได้มองชื่อสายที่โทรเข้า เพราะคิดว่าวริษาโทรมา “ครับ ว่าไง” “อุ๊ย พี่พีเสียงแหบจังเลย  ไม่สบายมากรึเปล่าคะ  อายได้ข่าวจากพี่ข้างล่างว่าพี่พีลาป่วย เป็นห่วง มากๆเลย  เลยออกไปซื้อยากับข้าวต้มมาให้ ตอนนี้อยู่ชั้นล่างคอนโดพี่พีแล้วนะคะ” ชายหนุ่มเด้งตัวลุกขึ้นนั่งราวกับติดสปริง รู้สึกปวดหัวตุบๆขึ้นมา “คือ ผมไม่เป็นไร  แล้วก็ไม่อยากรบกวนด้วย  คุณอย่าลำบากดีกว่านะครับ  กลับไปเถอะ ผมต้องการ พักผ่อน ไม่อยากให้ใครรบกวน” “แหม ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยค่ะ คนกันเอง อายเป็นห่วงพี่พีจริงๆนะคะ  ไม่สนแหละ  ยังไงก็จะเอาของ ไปให้ ให้ได้ อย่าคิดว่าอายไม่รู้นะ ว่าพี่อยู่ห้องไหน ชั้นไหน  เดี๋ยวเจอกันนะคะ” เสียงจากปลายสายพูดเหมือนเป็นเรื่องสนุกสนานเหลือเกิน  ในขณะที่คนฟัง ก็ถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย  แต่ จะ มามัวเสียเวลาไม่ได้ สิ่งที่เขาต้องทำคือ ทำให้ไอลดารีบกลับไปก่อนที่วริษาจะมาถึง ชายหนุ่มลุกจากเตียงไปเปิด ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเอาเสื้อยืดลำลองและกางเกงขาสั้นมาสวมทับเสื้อกล้ามกับกางเกงแบบบอกเซอร์ที่ใส่อยู่ ก่อน จะออกไปรอไอลดา เขาเดินวนอยู่หน้าประตูห้องได้ไม่นานเสียงกดกริ่งก็ดังขึ้น กนต์รพีรีบกระชากประตูเปิดออก อย่างรวดเร็ว “ทำพูดเหมือนไม่อยากให้มา แต่ก็อุตส่าห์มารอนะคะ” หญิงสาวพูดเสียงหวานและทำท่าจะเดินเข้าไปในห้อง ทว่า ชายหนุ่มก็ยืนขวางไว้ “ผมขอร้องล่ะ  ขอเวลาให้ผมพักผ่อนเถอะนะครับ ยังไงก็ขอบคุณมากที่เป็นห่วง แต่คุณกลับ ไปก่อนเถอะ” “กลับก็ได้ค่ะ แต่พี่พีต้องรับของจากอายไว้ด้วยนะคะ” ไอลดาพูดอย่างไม่ยอมแพ้   ชายหนุ่มปรายตามองถุงยาจากโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยกับถุงใส่โจ๊กแล้วก็ลอบถอนใจ “ครับ ผมรับไว้ก็ได้  แล้วก็ขอตัวไปนอนพักผ่อนก่อนนะครับ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ” พอรับถุงทั้งหลายจากหญิงสาวแล้วเขาก็ปิดประตูอย่างไม่มีเยื่อใยใดๆอีก ทิ้งให้หญิงสาวยืนกระทืบเท้า อย่างไม่พอใจ  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อเขาแสดงอาการว่าไม่ต้อนรับขนาดนี้ เธอจึงต้องจำใจยอมกลับไปใน ที่สุด  เมื่อลิฟท์ลงมาถึงชั้นล่างสุดและเปิดออกพร้อมกับลิฟท์อีกตัวข้างๆกัน  สายตาของไอลดาก็มองเห็นร่าง อันคุ้นตาของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่เดินเข้าลิฟท์ตัวนั้นไปเป็นคนสุดท้าย  ดวงตาของหญิงสาววาวโรจน์ด้วยความ โกรธและเจ็บใจ  ที่เขาผลักใสไล่ส่งแบบไม่เห็นค่าขนาดนี้ ก็เพราะผู้หญิงคนนี้นี่เองเป็นสาเหตุ ดร.วริษา   หญิงสาวผู้เลิศเลอเพอร์เฟค งั้นเหรอ คอยดูเถอะ  พรุ่งนี้ เรื่องที่ดอดมาหาผู้ชายถึงคอนโด จะได้รู้กันไปทั่ว ทั้งมหาวิทยาลัยแน่ๆ จบตอนที่ 28 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 07:03:36

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 29 กนต์รพีจัดการเอาของที่ไอลดาซื้อมาฝากไปซ่อนไว้ด้านในตู้เก็บของที่ไม่ค่อยได้ใช้ในห้องครัวเรียบร้อยพอดี เมื่อเสียงกดกริ่งจากประตูดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง ชายหนุ่มรีบวิ่งออกไปเปิดประตูและยิ้มต้อนรับหญิงสาวผู้มาเยือน เป็นการทักทาย “เลิฟเป็นไงบ้าง ข้างนอกฝนยังตกไม่หยุดเลย ว่านซื้อน้ำเต้าหู้แบบไม่ใส่เครื่องกับขนมปังสังขยามาร้าน หน้ามหาวิทยาลัยมาให้ ดีนะ ป้าแกยังไม่เก็บร้านน่ะ” วริษาบอกพลางก้าวเข้ามาในห้อง พอส่งของที่ว่าให้เจ้าของห้องแล้ว หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ ห้องชุด ขนาด 2 ห้องนอนที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยความสนใจ โดยเฉพาะตรงระเบียงด้านนอก ที่มองเห็น ทิวทัศน์เมืองกรุงจากชั้น 19  ของคอนโดมิเนียมแห่งนี้ “ใครเป็นคนจัดสวนตรงระเบียงเนี่ย ถ้าให้เดา ต้องเป็นน้องเอินแน่เลย” หญิงสาวถามเมื่อมายืนมองสวนเล็กๆที่ระเบียงผ่านประตูกระจกบานเลื่อน กนต์รพีวางของไว้บน โต๊ะหน้าโทรทัศน์แล้วเดินเข้าไปหาวริษาใกล้ๆ และโอบกอดร่างเล็กนั้นไว้แน่น “เลิฟตัวร้อนจัง” วริษาบอกเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง  ชายหนุ่มวางคางลงกับไหล่ของหญิงสาว กระซิบเสียงแหบแห้ง คลอเคลียอยู่ข้างใบหูของเธอ “แต่เลิฟหนาว หนาวมาก ขอความอบอุ่นจากว่านหน่อยนะ” “ไม่สบายแล้วยังเจ้าเล่ห์อีก ต้องการความอบอุ่นก็ไปนอนห่มผ้าหนาๆสิ  มายืนตากแอร์อยู่แบบนี้จะ หายหนาวได้ไง  ฝนยิ่งตก อากาศก็ยิ่งเย็นนะ” “ไม่เอาหรอก เข้าไปนอนห่มผ้าหนาๆ  ก็อุ่นสู้กอดว่านไม่ได้อยู่ดี  วันนี้ว่านอยู่กับเลิฟนานๆนะ เลิฟเหงา เลื่อนนัดทนายความไปก่อนได้มั้ย  นะๆ” เขาบอกอย่างออดอ้อน และแตะริมฝีปากร้อนผ่าวกับข้างแก้มของเธอเบาๆ อย่างอดใจไว้ไม่อยู่ “เลื่อนไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องพานักศึกษาไปศึกษาเรื่องงานออกแบบวางผังพัฒนาอุทยานแห่งชาติที่ ชุมพรสามวัน กว่าจะว่างอีกก็คงสัปดาห์หน้าเลย ไม่อยากรอช้าไปกว่านี้แล้ว” คำว่าชุมพรทำเอาคนฟังดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาคลายอ้อมแขนที่กอดหญิงสาวและมอง เธอด้วยสายตาแสงความไม่พอใจ “ทำไมว่านไม่เห็นบอกเรื่องที่จะไปชุมพรกับเลิฟเลย” วริษาขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ แล้วก็พลันนึกขึ้นได้ว่า เธอลืมบอกเรื่องนี้กับเขาไปเสียสนิท “จริงด้วย  ขอโทษนะเลิฟ ว่านลืมไปเลย คิดว่าบอกไปแล้ว  แต่ถึงยังไงเลิฟก็ไปด้วยไม่ได้อยู่แล้วนี่ ต้องไปสอนวิทยาเขตระยองไม่ใช่เหรอ” กนต์รพีเม้มปากแน่น สีหน้าดูครุ่นคิดอย่างหนัก เขาไม่พูดอะไร และเดินกลับมานั่งเก้าอี้โซฟา โดยที่ วริษาก็มองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเดินตามมานั่งข้างๆ “เลิฟ   โกรธว่านเหรอ?” มีเพียงเสียงถอนใจแรงๆแทนคำตอบจากชายหนุ่ม   “ก็มันลืมจริงๆนี่นา  ไว้เราค่อยไปเที่ยวด้วยกันใหม่ก็ได้นี่นา  ไปแบบไม่ต้องไปทำงานน่ะ  ดีมั้ย หายงอน เถอะนะ  ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ  ผู้ชายขี้งอนไม่เห็นจะน่ารักตรงไหนเลย มาทานของอร่อยๆดีกว่า จะได้อารมณ์ดีขึ้น” หญิงสาวบอกและหยิบถุงน้ำเต้าหู้กับขนมปังสังขยาบนโต๊ะลุกขึ้นเดินไปทางห้องครัวด้านขวามือ จัดแจงใส่แก้ว และใส่จานออกมาให้ชายหนุ่ม “น้ำเต้าหูไม่ใส่เครื่องแบบอุ่นๆที่เลิฟชอบไง  ขนมปังสังขยาด้วย หอม น่าทานมาก  ทานเยอะๆ แล้วรีบ นอนพักผ่อน จะได้หายเร็วๆ” ชายหนุ่มได้ยินหันมามองเห็นเธอกำลังมองนาฬิกาข้อมือก็ถอนใจยาวอย่างเบื่อๆอีกครั้ง “ถ้าว่านรีบไปหาทนายความก็กลับไปก่อนก็ได้นะ  ไม่ต้องเร่งให้เลิฟรีบไปนอนหรอก” “ป่วยแล้วยังพาลอีกเหรอเนี่ย  จะให้กลับใช่มั้ย  ก็ได้” วริษาบอกอย่างเย็นชา  ทว่า พอจะไปจริงๆ กนต์รพีกลับไม่ยอม เขาลุกขึ้นเดินไปหาและกอดเธอเอาไว้ เป็นแบบนี้ทุกครั้ง  เป็นเขาที่ต้องยอมให้กับเธอตลอด “ไม่เอานะ  ไม่ให้ไป  เลิฟแค่พูดประชด ไม่ได้อยากให้ว่านไปจริงๆซะหน่อย อีกตั้งนานกว่าจะห้าโมง อยู่เป็นเพื่อนเลิฟก่อนนะ” ทั้งน้ำเสียงและแววตาอ้อนวอนของเขาทำให้เธอต้องใจอ่อนจนได้   “หายงอนอะไรไร้สาระแล้วแน่นะ   ถ้าใช่ ว่านก็จะได้อยู่ต่อ” “ไม่ได้ไร้สาระซะหน่อย” กนต์รพีพึมพำเสียงเบา พร้อมกับดึงแขนหญิงสาวให้มานั่งเคียงข้างบนเก้าอี้โซฟาตามเดิม “เลิฟถามอะไรว่านอย่างนึงสิ   สงสัยอยู่นานแล้ว  เรื่องที่ว่านไปคุยกับทนายความคนนั้นน่ะ คือ เค้า ไม่เชื่อว่า คุณแม่ของว่านฆ่าตัวตายเอง เลยอยากรื้อคดีนี้  นั่นก็หมายความว่า เค้ามีคนที่สงสัยว่าเป็นฆาตรกร อยู่ในใจ  แล้วเค้าเคยบอกรึยังว่าเป็นใคร” วริษาส่ายหน้าช้าๆ “เค้ายังไม่ได้พูดชี้ชัดลงไป อาจจะอยากให้ข้อมูลกับหลักฐานที่น่าเชื่อถือในข้อสันนิษฐานก่อน   แต่ว่านคิดว่า ว่านพอจะเดาได้” “ว่านคงไม่ได้หมายถึง ” “ว่านหมายถึง คุณพ่อนั่นแหละ” หญิงสาวตอบสวนไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แววตามีความเจ็บปวดฉายชัด จนชายหนุ่มต้องเบนสายตา ไปทางอื่น  น่าแปลกที่เขาอยากให้เธอร้องไห้ออกมา ซึ่งมันคงทำให้รู้สึกดีกว่าการนิ่งงันเป็นรูปปั้นไร้ชีวิตที่มองไม่ ออกว่ากำลังรู้สึกอะไรในตอนนี้ “ดูเหมือนว่าน จะเชื่อทนายความนั่นพอสมควรเลยนะ  ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าเขามีหลักฐานจริงๆรึเปล่า แล้วเค้าอยากยื่นมือเข้ามาช่วยเรื่องนี้เพื่ออะไร” “คนที่ต้องการยื่นมือเข้ามาช่วยคนแรกคือ ผู้กำกับเชาวน์ นายตำรวจพ่อของคุณโชติ  แล้วท่านก็ประสบ อุบัติเหตุยังไม่รู้สึกตัวจนถึงทุกวันนี้  คุณโชติเพียงแค่เข้ามาสานต่องานของพ่อ  และว่านก็คิดว่า ทั้งเค้าและพ่อ มีความน่าเชื่อถือ  ไว้ใจได้  ไม่อย่างนั้นคงไม่มาเสียเวลากับเรื่องที่ผ่านไปเป็นสิบปีแล้วแบบนี้หรอก  ทำไมเลิฟ พูดเหมือนไม่ค่อยเชื่อคุณโชติเลยล่ะ” วริษาถามน้ำเสียงจริงจังและจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของกนต์รพีคล้ายต้องการค้นหาความรู้สึก อะไรบางอย่าง ทว่าเขากลับหลบสายตามองไปทางอื่น “ไม่รู้สิ ก็มีสิทธิ์จะสงสัยได้ไม่ใช่เหรอ  อะไรๆมันก็เป็นไปได้ทั้งนั้นแหละ   แต่ที่แน่ๆนะ เลิฟไม่ชอบ สายตาที่เค้ามองว่านเลย  วันที่ไปหาแล้วเจอว่านเป็นลมพอดีน่ะ” “ทำไมเหรอ  เค้ามองว่านแบบไหน เลิฟถึงไม่ชอบ” กนต์รพีลอบถอนใจเบาๆ ก่อนจะเอื้อมแขนไปโอบเอวบางของหญิงสาวไว้ “จะต้องให้พูดตรงๆรึไง ว่าเลิฟไม่ชอบให้ว่านไปคุยกับเค้าตามลำพังสองคน  มันหวง เข้าใจมั้ย” วริษาฟังเหตุผลแล้วก็ส่ายหน้า “หึงหวงไร้สาระน่าเลิฟ  อย่างนี้ว่านก็คุยกับผู้ชายคนไหนไม่ได้เลยสิ แม้แต่เมฆ” จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 07:04:05

ความคิดเห็นที่ 4 (ตอนที่ 29 ต่อ) “มันไม่เหมือนกัน เมฆเป็นคนดี เพื่อนที่ไว้ใจได้  แล้วก็เป็นเพื่อนที่รักมากด้วย  แต่คนอื่น ขึ้นชื่อว่าผู้ชาย ก็ไว้ใจไม่ได้เหมือนกันหมดแหละ” ไม่เพียงพูด แต่เขยิบเข้าไปชิดและรั้งร่างของเธอให้เข้ามาใกล้กว่าเดิม “คงเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานใช่มั้ย ว่าผู้ชายไว้ใจไม่ได้เนี่ย เพราะอยู่ใกล้ทีไรก็ชอบฉวยโอกาสตลอด นี่ขนาดไม่สบายนะ “ นอกจากจะไม่สนใจฟังคำพูดนี้แล้ว กนต์รพียังถือโอกาสล้มตัวนอนลงบนตักของวริษาอีกด้วย “รู้สึกดีจัง แบบนี้คงหายป่วยเร็วขึ้นแน่นอน” “ที่พูดไป ไม่ได้เข้าหูเลยใช่มั้ย” หญิงสาวแกล้งดึงหูทั้งสองข้างของเขาเบาๆ พร้อมเสียงบ่นอย่างไม่จริงจังนัก “โอ๊ย  ว่าน อย่าใจร้ายกับคนป่วยนักสิ  ก็นอนตักว่านแล้วมันทั้งนุ่มทั้งสบายจนไม่อยากลุกเลยนี่ ขอนอนต่อแป๊บนึงนะ  แต่ถ้าเมื่อยเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน” เขาพูดพลางหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข อยากจะเก็บเกี่ยวและซึมซับช่วงเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันไว้ให้ นานแสนนาน  เพราะไม่รู้ว่าเวลาของเขาที่จะได้รักเธอมันใกล้จะหมดลงแล้วหรือยัง เผื่อว่าวันนั้นมาถึงก็จะได้ จดจำไว้ว่าอย่างน้อย ช่วงเวลาสั้นๆในชีวิตที่มีเธอก็เป็นช่วงเวลาที่มีความหมายมายกับเขาที่สุดแล้ว วริษาก้มมองชายคนรักด้วยสายตาไม่แน่ใจว่าเขาหลับไปจริงๆรึเปล่า  ใบหน้าของเขาดูยังซีดเซียว เพราะพิษไข้ พอลองแตะที่หน้าผากเบาๆก็ยังรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนจัด มีอเรียวเล็กลูบผมสีดำของเขาแผ่วเบา “เมื่อยรึยัง” เขาถามทั้งที่ยังหลับตา “อ้าว คิดว่าหลับไปแล้วจริงๆซะอีก” กนต์รพีลุกขึ้นนั่งและยิ้มมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี “อยากอยู่กับว่านแบบนี้ตลอดไปจังเลย  ตลอดชีวิตได้ยิ่งดี คงเหมือนฝันเป็นจริงเลย แล้วเลิฟก็คงมี ความสุขมากที่สุดในโลก” วริษาฟังแล้วก็ขมวดคิ้วแปลกใจ “แล้วทำไมมันจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ  ว่านก็อยู่กับเลิฟนี่ไง ไม่ใช่ความฝันซะหน่อย  ว่านก็มีความสุขมาก เหมือนกันที่มีเลิฟอยู่ด้วย  มันเหมือนกับว่า ว่านไม่ได้อยู่คนเดียว แต่มีเลิฟอีกคนที่เป็นส่วนหนึ่งในชีวิต เลิฟทำให้ ว่านรู้สึกว่าตัวเองมีค่า มีความหมายกับใครสักคน และไม่โดดเดี่ยว” สิ่งที่กำลังได้ยินทำเอากนต์รพีต้องดึงร่างของคนพูดเข้ามาในอ้อมแขนและกอดไว้แนบแน่น “ว่าน  เลิฟกลัว ” เขาหลับตาแน่นและพูดเสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน   “กลัวอะไร  เลิฟมีอะไรก็พูดกับว่านได้นี่  อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว” วริษารู้สึกเหมือนกำลังพูดกับหัวใจที่เต้นรัวแรงของเขา  ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก แววตาดูสับสนและ วิตกกังวลจนแทบมองไม่เห็นความสว่างสดใสใดๆ “เดี๋ยวว่านต้องออกไปพบคุณโชติแล้วนะ   ถ้าเลิฟไม่สบายใจเรื่องนี้  จะไปกับว่านก็ได้  เข้าไปนั่งฟัง ด้วยกัน  ว่านไม่มีอะไรต้องปิดบังเลิฟอยู่แล้ว  ถึงใจจริงจะอยากให้เลิฟนอนพักผ่อนก็เถอะ” กนต์รพีมีท่าทีลังเล  ทั้งที่ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ ที่เธอเปิดโอกาสให้ตามไปฟังและรับรู้ด้วยความเต็มใจ เช่นนี้  แต่ทำไม เขาถึงตัดสินใจได้ยากเหลือเกิน “เลิฟไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ  จะออกไปกันเลยมั้ย” เขาเอ่ยออกไปในที่สุด  วริษาพยักหน้ารับรู้โดยไม่ลำบากใจอะไร  บางที การที่กนต์รพีเข้ามามีส่วนร่วม รับรู้เรื่องนี้ของเธอด้วย ก็อาจจะเป็นผลดีกว่า การคิดทำอะไรคนเดียวก็ได้ ในเมื่อเขาเป็นผู้ชายที่เธอรักและหวัง จะร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะจัดการเรื่องนี้เพียงลำพังอีก  ธรรมโชตินั่งมองภาพถ่ายขาวดำจากในซองสีน้ำตาลที่ผู้เป็นพ่อ สืบเสาะหาและเก็บรวบรวมไว้ ใน ห้องประชุมเล็กๆของสำนักงาน ทนายความหนุ่มเข้ามานั่งรอวริษาอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน แล้วเสียง เคาะประตูก็ดังขึ้นก่อนถูกเปิดเข้ามาโดยเลขาฯของเขานั่นเอง “ดร.วริษา มาแล้วค่ะคุณธรรมโชติ” “เชิญเข้ามาเลยครับ” “คือ เธอไม่ได้มาคนเดียวนะคะ รู้สึกว่า จะมากับแฟน” ธรรมโชติละสายตาจากภาพถ่ายและเงยหน้ามองสบตากับเลขาฯสาว ที่มองตอบมาด้วยสายตา ลำบากใจ “ก็ ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ เป็นสิทธิ์ของ ดร.วริษา ที่จะให้ใครมาร่วมรับรู้ด้วยก็ได้” เลขาฯสาวพยักหน้าเข้าใจ เธอเดินออกไปไม่นานนัก วริษาก็เดินเข้ามาพร้อมกับกนต์รพี “คุณโชติคะ  นี่ เลิฟ นะคะ คงได้รู้จักกันบ้างแล้ว เมื่อคราวก่อน  ว่านอยากให้เค้ามาร่วมรับรู้ ด้วยอีกคนน่ะค่ะ  คงไม่รบกวนงานของคุณใช่มั้ย” “ไม่เลยครับ คุณว่าน  เชิญนั่งครับ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับ” ธรรมโชติตอบวริษาก่อนจะหันไปพูดกับกนต์รพีอย่างเป็นมิตร  ซึ่งเขาเพียงแต่ยิ้มตอบและนั่งลงข้างๆ หญิงสาวโดยไม่พูดอะไร “เริ่มเลยแล้วกันนะครับ เราช้ามามากแล้ว  คุณว่านครับ  ผมจำเป็นต้องให้คุณต้องดูภาพพวกนี้ ภาพจากกล้องวงจรปิดที่พ่อผมไปสืบเสาะหามาได้” วริษารู้สึกว่ามันรวดเร็วจนแทบไม่ทันตั้งตัว เมื่อเขาเลื่อนภาพมาตรงหน้าเธอ  มันเป็นภาพปริ๊นท์ขาวดำ ที่ดูเหมือนจะมาจากกล้องวงจรปิดในลานจอดรถศูนย์การค้า  ภาพที่เห็น มองปราดเดียวก็จำได้อย่างไม่ต้อง สงสัยว่าเป็น รศ.ดร.รุ่งทิวา  ผู้เป็นแม่ กับ ผู้ชายในชุดสูท หรือนายชาญวิทย์ผู้เป็นพ่อ ในภาพที่เป็นภาพ ต่อเนื่องกันหลายภาพนั้น บ่งบอกว่า ทั้งสองกำลังทะเลาะและมีปากเสียงกันจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ  หัวใจของ หญิงสาวชาวาบ สิ่งที่กำลังรับรู้ ได้ทำลายความทรงจำของครอบครัวแสนอบอุ่นในวัยเยาว์ของเธอแบบไม่มีชิ้นดี   แล้วอุ้งมืออุ่นๆของคนข้างๆก็จับมือเธอไว้อย่างให้กำลังใจ  หากความเจ็บปวดยังไม่จบเพียงแค่นั้น เมื่อพลิกภาพ ชุดต่อไป  แม้จะยังเป็นภาพจากกล้องวงจรปิดเหมือนเดิม แต่ตัวละครเปลี่ยนไป คราวนี้เป็นภาพผู้เป็นแม่ใ นลานจอดรถที่ไหนสักแห่ง กับ ชายหนุ่มในชุดนักศึกษา แม้จะมองเห็นไม่ชัดเจนแต่ก็มองออกว่า ทั้งสองกำลัง กอดกันอยู่ข้างรถยนต์ที่เธอจำได้ดี ว่าเป็นรถของแม่  หัวสมองของหญิงสาวเริ่มหนักอึ้งมากขี้นเรื่อยๆ  เธอไม่อาจ พูดหรือแสดงความเห็นอะไรได้  ทว่าในแววตาที่เริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอ เป็นภาพที่ธรรมโชติมองแล้วสะเทือนใจ ยิ่งนัก  ในขณะที่กนต์รพีก็กระชับอุ้งมือที่เย็นเฉียบของเธอแน่นขึ้น “ว่าน พอก่อนเถอะ เลิฟว่าว่านไม่ไหวแล้วล่ะ” เขาเอื้อมมืออีกมือไปจับมือที่กำลังจะพลิกดูภาพชุดหน้าถัดไปเป็นเชิงห้าม ท่าทางร้อนรนของเขาอยู่ใน สายตาคมกริบของทนายความหนุ่มที่จับคอยมองตาแทบไม่กระพริบ “ผมไม่เข้าใจ ว่าคุณจะขุดคุ้ยเรื่องพวกนี้ขึ้นมาทำไม มันเป็นเรื่องเสื่อมเสียของผู้ตาย และมันก็ไม่เห็นจะ มีประโยชน์อะไรเลย แทนที่จะจดจำกันแต่เรื่องดีๆ  กลับต้องมารับรู้แล้วเสียใจ เสียความรู้สึกยิ่งกว่าเดิมอีก หรือ คุณคิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ว่านยังเจ็บปวดไม่พอ” กนต์รพีพูดและมองธรรมโชติอย่างไม่พอใจ   ทนายความหนุ่มทำท่าเหมือนจะโต้เถียง แต่ เสียงร้องไห้ สะอึกสะอื้นของวริษาก็ทำให้เขาต้องหยุดและหันไปมองเธอด้วยแววตาห่วงใยโดยไม่ปิดบัง  ทว่า ก็ทำได้เพียงแค่ มอง มองคนรักของเธอเช็ดน้ำตาปลอบโยนอยู่ต่อหน้าของเขาราวกับจะตอกย้ำความจริงที่ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว ให้ฝังลึกลงไปในหัวใจ   จบตอนที่ 29 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 07:04:34

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีตอนเช้าค่ะ มาโพสไว้ก่อนออกเดินทางไปเที่ยวต่างจังหวัดนะคะ ขออวยพรให้ทุกๆคน มีวันหยุดพักผ่อนที่มีความสุขไว้ล่วงหน้าตรงนี้เลยแล้วกันค่ะ  ;) ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว ... ยังคงหมั่นไส้เลิฟอย่างต่อเนื่อง มีอะไรทำไมไม่พูดล่ะ ?? ดูท่าทางคุณทนายก็น่าสนนะคะ ไม่งั้นก็หาคู่ให้คุณทนายด้วยนะคะ^^ จากคุณ : รพิชา <<< บางทีคนเราก็คงมีเหตุผลที่ไม่พูดมั้งคะ แหะๆ ส่วนคุณทนายก็คอยติดตามต่อแล้วกันค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะึคะ ^^ เข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : บุหงาบาหยัน <<<  ^_________^  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ เอินกับปาล์มเป็นพี่น้องกันช่ายป่ะค่ะ??? จากคุณ : =FriEnDiY=  ไม่ได้เป็นค่ะ  ตามที่คุณหมอลูนาติกอธิบายไว้ด้านล่างเลย 55  ตอบได้ตรงใจทุกอย่าง  ขอบคุณที่ติดตามอ่านะคะ  :) เป็นพี่น้องคนละะพ่อ คนละแม่กันครับคุณ =FriEnDiY= เอินเป็นลูกสาวของพ่อและแม่ของเลิฟ ส่วนปาล์มเป็นลูกชายของพ่อและแม่ของว่าน ทั้งสองเป็นพี่น้องกันในมหาวิทยาลัย โดยปาล์มเป็นรุ่นพี่ ส่วนเอินเป็นรุ่นน้อง ที่เลิฟห้ามน้องสาวมายุ่งกะปาล์ม เพราะกลัวน้องจะเสียใจที่มารู้ทีหลังว่าแม่ของเอินมาเป็นชู้สาวกะพ่อของปาล์ม และอาจร่วมมือกันฆาตกรรมแม่ของปาล์ม  ไม่ใช่ห้ามเพราะทั้งสองเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน เหมือนนิยายของคุณเกตุ(ซึ่งสุดท้ายก็ไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ) เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก <<< ขอบคุณที่ช่วยตอบให้นะคะ ละเอียดและชัดเจนมาก :) ห้ามเอินคบปาล์ม...เลิฟก็ไม่ได้จริงจังกับว่าน...หรือเปล่า จากคุณ : :::อาราเร่::: <<< เลิฟคงไม่อยากให้น้องเป็นแบบเค้าด้วยล่ะค่ะ คงคิดหนักอยู่เหมือนกัน ><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) อ่ะพี่หมอ มีพาดพุงถึงกันด้วย - -' แต่กำลังคิดค่ะว่าที่คุณ=FriEnDiY=สงสัยนี่กำลังสงสัย ว่าน้องเอินจะเป็นลูกพ่อปาล์มกับแม่เลิฟหรือเปล่า ใช่ไหมคะ โดยส่วนตัวเกดสงสัยแค่เรื่องปมฆาตกรรมมากกว่าอ่ะ ตอนนี้ชักสงสารเลิฟนิดหน่อย(แต่ยังไงหมั่นไส้มากกว่าอยู่ดี) ที่ต้องอึดอัดทนกับอะไรอยู่คนเดียว แต่แนะนำว่าบอกว่าน ไปเลยดีกว่าค่ะ แม้ว่านอาจต้องเสียใจ แต่ดีกว่าให้มารู้กัน ตอนสุดท้าย จะเสียใจไปทั้งหมด แล้วจะเข้าหน้ากันลำบาก ขึ้นมากเน้อ จากคุณ : makokchor <<< ไม่ยอมพูดตั้งแต่ตอนนี้ มันจะสายเกินไปรึเปล่าก็ไม่รู้เนอะ  ส่วนเรื่องปมฆาตรกรรมก็ ต้องติดตามต่อไปค่ะ  ><   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ หรือว่าเป็นชู้กันมานานละ จากคุณ : scottie  <<< ก็นานมากเลยล่ะค่ะ ตั้งแต่เลิฟกับว่านเรียนอยู่ ม 2 และเกิดเหตุตอน ปลายๆเทอม ม 3  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) ตกลงเลิฟจริงจังกับว่านหรือเปล่าคะ? ไอ้ที่งึมงำนี่มันทำให้คนอ่านไม่ค่อยมั่นใจแล้วแฮะ จากคุณ : นารีจำศีล <<< อย่าเพิ่งไม่มั่นใจในตัวพระเอก(ที่ไม่ค่อยมีใครอยากให้เป็นพระะเอก) สิคะ 55 รอดูกันต่อไปค่ะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะื :) .......................................................................................................... ***ขอบคุณกิฟท์จาก  คุณรพิชา คุณบุหงาบาหยัน คุณลูนาติก คุณอาราเร่ คุณmakokchor คุณสามปอยหลวง คุณนารีจำศีล  ด้วยค่ะ ^^'' พบกันใหม่ประมาณสัปดาห์หน้าหลังวันหยุดยาวนะึคะ   ขอบคุณทุกคนอีกครั้งค่ะ ที่ติดตามกันเสมอมา   ;)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 07:20:02

ความคิดเห็นที่ 6 สงสารว่านจังค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 07:20:17

ความคิดเห็นที่ 7 โอ๊ยยยยย ไส้ศึกได้รู้ข้อมูลด้วย เมื่อไหร่ความลับที่เลิฟเป็นลูกของแฟน (หรือภรรยาใหม่) ของพ่อว่านจะแตกเนี่ย จะรอสมน้ำหน้าอีตาเลิฟค่ะ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 13:45:46

ความคิดเห็นที่ 8 เฮ้อ ยิ่งอ่านยิ่งสงสารว่าน รอดูว่าเมื่อไหร่เลิฟจะทำตัวสมเป็นพระเอกซะทีค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 14:50:51

ความคิดเห็นที่ 9 เลิฟจะทำตัวน่าอึดอัดไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย -*- จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 18:14:30

ความคิดเห็นที่ 10 ว่านจะอ่อนแอไปไหม จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 22:59:10

ความคิดเห็นที่ 11 ตกลงทนายยังสืบไม่รู้ถึงหญิงที่มาพัวพันกับพ่อว่าน หรือสืบรู้แล้วแต่ไม่รู้ว่าเลิฟเป็นลูกชายของผู้หญิงคนนั้น เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 14:25:44

ความคิดเห็นที่ 12 อึมครึม พูดไม่ออก >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 22:22:28

ความคิดเห็นที่ 13 เกลียดเลิฟฟฟแล้ว จากคุณ : ฉันคือกาต้มน้ำน้อย เขียนเมื่อ : วันเนา 54 02:22:43