ความคิดเห็นที่ 1 แก้วนพเก้า บทที่ ๒๔ เงื่อนไข กว่าจะขึ้นมาถึงอาศรมพระดาบสก็เป็นเวลาย่ำสนธยาตามที่โอรสจากมัณฑรนครกล่าวไว้ ธีรวงศ์และมโนพัศคุกเข่าลงตรงหน้าอาศรมเพื่อทำความเคารพผู้ทรงศีลซึ่งยังคงอยู่ในฌานล้ำลึกเหมือนครั้งที่มโนพัศและขุนทหารทั้งสองได้พบหนแรก ต่างนั่งเงียบไม่มีใครกล้าเอ่ยวจีใดออกมารบกวน พระดาบสรูปนี้มิได้แก่ชราเคราขาว จะหนุ่มกว่าที่ธีรวงศ์นึกไว้เสียตั้งหลายปี...ก็ท่านโหราธิบดีบอกว่าท่านบำเพ็ญเพียรมาเป็นร้อยปีแล้ว แต่ที่เขาเห็นราวกับบุรุษอายุหกสิบเศษที่ยังแข็งแรง เกศาแซมเทาขมวดเป็นมวยเหนือศีรษะ นุ่งผ้า ย้อมฝาดและแขวนประคำสีดำ ธีรวงศ์หันมาสบตากับมโนพัศเป็นระยะ ก่อนที่โอรสแห่งมัณฑรนครจะเอ่ยทำลายความเงียบเพราะทนไม่ไหว “พระดาบสขอรับ หลานพาคนที่ท่านสั่งให้ไปตามหามาแล้วขอรับ” แต่ผู้ห่มผ้าย้อมฝาดก็ยังคงบำเพ็ญภาวนาต่อไปเสมือนไม่รับรู้ว่าพวกเขาอยู่ตรงหน้า “กราบนมัสการพระดาบส หลานชื่อธีรวงศ์ขอรับ” ธีรวงศ์เอ่ยขึ้นบ้าง แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอันใดจากผู้ทรงศีลที่เข้าญาณอยู่บนอาศรมตอบรับเลยแม้แต่น้อย “มโนพัศ เจ้าคิดว่าท่านจะหลับอยู่รึเปล่า” ธีรวงศ์กระซิบถามสหายใหม่ ก็พวกเขามานั่งรอตั้งนานแล้ว แต่พระดาบสก็ยังคงนิ่งเฉย “อืม...นั่นน่ะสิ พวกท่านว่ายังไง” มโนพัศหันไปถามความเห็นจากขุนทหารทั้งสอง “เอ่อ อาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้พระเจ้าค่ะ ข้าพระองค์ว่านี่ก็ค่ำแล้ว พระโอรสทั้งสองน่าจะทรงพักผ่อนในบริเวณนี้ก่อนนะพระเจ้าค่ะ รอจนถึงเช้าค่อยเข้าไปกราบนมัสการพระดาบสอีกที” ขุนแกล้วกล้าออกความเห็น “ใช่พระเจ้าค่ะ ทรงเดินทางเหนื่อยมาทั้งวันพระดาบสท่านคงทราบ อาจจะอยากให้ทรงพักผ่อนก่อนก็ได้นะพระเจ้าค่ะ” ขุนณรงค์เสริมเมื่อเห็นสองกุมารมีท่าทีลังเล แต่สุดท้ายก็เห็นด้วยกับคำแนะนำของขุนทหารทั้งสองจึงจำต้องกราบลาพระดาบสไปพำนักที่โคนไม้ใหญ่ เสวยผลไม้ที่ขุนทหารทั้งสองเก็บไว้เป็นเสบียงตั้งแต่กลางวัน และเข้านิทราอย่างไม่จำเป็นต้องกังวลภยันตรายใดๆ ภายในเขตอาศรมของพระดาบสนี้ :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: แสงทองทาบทาขอบฟ้าก่อนจะค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆ เสียงสกุณาขับขานระงมไปทั่วพงไพร สองขัตติยราชกลับมาพร้อมกล้วยสุกเครือใหญ่และผลไม้ที่ออกไปหากันมาตั้งแต่ตื่นบรรทม ทั้งสองนำผลไม้ขึ้นประเคนถวายพระดาบสที่ยังคง อิริยาบถเดิมไม่ต่างไปจากเมื่อคืนแต่ประการใด “พระดาบสขอรับ หลานนำผลไม้มาถวาย” ธีรวงศ์ลองเอ่ยทักทายอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีอากัปกิริยาใดตอบกลับมา จึงหันไปมองหน้ามโนพัศอย่างขอความช่วยเหลือ “พระดาบสขอรับ ผลไม้เพิ่งเก็บมาใหม่ๆ รสชาติคงกำลังหอมหวาน ไม่รีบฉันหรือขอรับ” มโนพัศเชิญชวนน้ำเสียงเริงร่า ธีรวงศ์มองพระดาบสอย่างรอคอยความหวัง แต่ก็ยังคงไร้ปฏิกิริยาตอบสนองอยู่ดี “สงสัย...ท่านคงจะยังไม่ตื่นล่ะมั้ง” โอรสแห่งคีรีรัตน์นครหันไปกระซิบกระซาบ “นั่นน่ะสิ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพระดาบสท่านก็ขี้เซาด้วย” มโนพัศออกความเห็น “ท่านอยู่แต่ในป่าคงไม่มีอะไรทำล่ะมั้ง เลยหลับยาวไปหน่อย” “หรือว่าอาจจะกำลังฝันอยู่ก็ได้” โอรสทั้งสองสนทนากันอย่างขบขัน ช่วยคลายความอึดอัดลงได้บ้าง โดยไม่ทันได้ระวังเศียรของตนเอง โป้ก! โป้ก! “โอ๊ย!” “โอ้ย!” มโนพัศและธีรวงศ์อุทานขึ้นพร้อมกัน คลำรอยนูนที่ผุดขึ้นบนเศียรเพราะหัวไม้เท้าที่กระทบลงมา เมื่อหันไปมองต้นตอก็พบว่าพระดาบสที่ควรจะเข้าฌานอยู่ ลืมตามองมายังทั้งสองด้วยแววตาที่เคร่งขรึม ธีรวงศ์และมโนพัศรีบก้มลงกราบขอขมาพระดาบสกันอย่างลุกลน “ละ หลานขออภัยขอรับ” “หลานก็ขออภัยขอรับ” “มหาบพิตรทั้งสองมีเรื่องอันใดต้องขออภัยจากรูปรึ” เสียงนิ่งเรียบที่ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ของผู้ทรงศีลดังขึ้นเป็นครั้งแรก เพิ่มความน่ายำเกรงแก่ทั้งสองยิ่งนัก “เอ่อ...ที่หลานคิดว่าพระดาบสหลับอยู่น่ะขอรับ” ธีรวงศ์สารภาพก่อน “แล้วก็ว่าพระดาบสขี้เซาด้วย” มโนพัศสารภาพตามด้วยสีหน้าสำนึกผิด บังเกิดความเงียบขึ้นชั่วครู่ ท่ามกลางความรู้สึกที่ประหม่าของโอรสทั้งสองกับผู้ทรงศีลที่ยากจะหยั่งถึงความคิดอ่าน “เอาเถิด คราวนี้รูปจะยกให้ แต่อยากเตือนมหาบพิตรทั้งสอง ว่าเกิดเป็นเชื้อชาติกษัตริย์คำพูดทุกคำดุจดั่งทองคำ จงคิดให้มาก พูดให้น้อยและรู้จักคิดก่อนพูดให้ดี” “ขอรับ” “ส่วนผลไม้นี่ รูปจะรับบิณฑบาตไว้ เชิญพระโอรสไปเสวยพระกระยาหารเช้าให้เรียบร้อยก่อนเถิด แล้วค่อยมาพบรูปที่นี่อีกครั้ง” ขัตติยราชทั้งสองจึงกราบลาออกมา แม้จะยังไม่เข้าใจในท่าทีของพระดาบสนัก :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ธีรวงศ์และมโนพัศก้มลงกราบพระดาบสอีกครั้ง เมื่อกลับมานมัสการเป็นครั้งที่สองของวัน เป็นการขอบคุณในพระคุณ “หลานกราบขอบคุณพระดาบสที่ช่วยหลานไว้ ไม่เช่นนั้นหลานคงจมน้ำตายไปแล้ว” หากพระดาบสกลับตอบว่า “รูปเพียงแต่ให้พระโอรสมโนพัศเสด็จไปรับพระองค์ที่ชายหาดเท่านั้น” “อ้าว! ท่านไม่ได้ช่วยหลานตั้งแต่เรือแตกหรอกหรือขอรับ!...ถ้าอย่างนั้นใครเป็นคนช่วยล่ะ” ธีรวงศ์ถามอย่างงงงัน เป็นไปไม่ได้แน่ที่เขาจะรอดตายจากพายุมาถึงชายฝั่งเทือกเขาอินทาได้ ซ้ำสิ่งสำคัญที่นำติดตัวมาก็ไม่ได้สูญหาย “ไหนๆ ก็ทรงมาถึงที่นี่แล้ว ทำไมจะต้องไปคิดว่าไม่ตายเพราะอะไร ทุกสรรพสิ่งล้วนแล้วแต่เกื้อกูลกันเสมอ ทั้งจากน้ำใจและบุญกรรมที่ผูกพัน” ธีรวงศ์ขมวดขนงครุ่นคิด “แล้ว...คนอื่นๆ ล่ะขอรับ” “ไม่ต้องทรงกังวลไปหรอก หากกระแสคงคาเมตตาต่อมหาบพิตร ก็คงเมตตาต่อทุกคนด้วย ผู้ติดตามของพระองค์ปลอดภัยดีทุกคน บัดนี้คงกลับบ้านกลับเมืองไปหมดแล้ว” ได้รับรู้ว่าทุกคนปลอดภัย...หรืออาจจะปลอดภัย ธีรวงศ์ก็ค่อยโล่งใจ แต่จะมีใครรู้ไหมนะว่าเวลานี้เขาอยู่ที่เทือกเขาอินทาแล้ว “แต่ถ้าหากมหาบพิตรเกรงว่าพระบิดาและพระมารดาของพระองค์จะทรงเป็นห่วง...” พระดาบสมองเลยไปยังขุนทหารของมโนพัศที่คุกเข่ารออยู่ข้างหลัง “ขุนณรงค์ ขุนแกล้วกล้า วานพวกท่านช่วยนำสาสน์แจ้งข่าวไปยังคีรีรัตน์นครด้วย องค์เหนือหัวศักรินทร์และมเหสีมณีกานต์จะได้เบาพระทัย” แล้วพระดาบสก็เสกสาสน์สีเปลือกไม้ฉบับหนึ่งขึ้นยื่นให้ขุนทหารทั้งสองที่กำลังตื่นงงกับสารพัดเรื่องราวที่พระดาบสเอ่ยราวกับรู้เห็นทุกเหตุการณ์ รวมทั้งชื่อของพวกตนด้วย ทั้งยังมอบหมายหน้าที่ให้จนตั้งตัวไม่ทัน แต่ด้วยความที่ถวายการ รับใช้ท้าวพระยามหากษัตริย์มานาน ขุนณรงค์จึงลุกขึ้นไปรับสาสน์จากพระดาบสมา “พระโอรสธีรวงศ์ พระองค์ควรจะนำสิ่งของของพระองค์สักชิ้นไปยืนยันการมีพระชนม์ชีพและความปลอดภัยให้พระบิดาและพระมารดาทรงทราบนะ” ธีรวงศ์ก้มกราบพระดาบสอย่างขอบคุณและศรัทธาในญาณรับรู้ของผู้ทรงศีลอย่างเต็มเปี่ยม ก่อนจะถอดธำมรงค์จากนิ้วน้อยๆ ยื่นให้ขุนแกล้วกล้า “ถ้าอย่างนั้นเราฝากแหวนประจำราชวงศ์ของเราไปเป็นเครื่องยืนยันนะ ฝากทูลเสด็จพ่อของเราด้วยว่าถ้าฝึกวิชาสำเร็จและนำสิ่งที่จะช่วยบ้านเมืองของเรามาได้แล้ว เราถึงจะกลับไปรับมันคืนพร้อมกับตำแหน่งรัชทายาทอย่างแท้จริง” “เอ่อ...แต่พระธำมรงค์วงนี้เป็นสิ่งสูงค่า ข้าพระองค์ไม่กล้าอาจเอื้อมแตะต้องหรอกพระเจ้าค่ะ” ขุนแกล้วกล้าพูดอย่างเจียมตน ทันใดนั้นธำมรงค์ในมือของธีรวงศ์ก็ลอยขึ้นไปพร้อมกับปรากฏแพรทองรองรับ ก่อนจะหล่นลงตรงหน้าขุนแกล้วกล้าซึ่งรีบรับไว้ได้ทันก่อนจะร่วงลงสู่พื้น “เพียงเท่านี้ท่านก็คงจะนำมันไปคีรีรัตน์นครได้แล้วสินะ...จงเดินเรือขึ้นไปทางด้านอุดร แล้วท่านทั้งสองจะพบนครที่รายล้อมด้วยขุนเขา” พระดาบสบอกทาง แต่ทั้งสองยังลังเล “ท่านไม่ต้องกังวลกับพระโอรสมโนพัศหรอก...ไปได้แล้ว” ทั้งสองจึงจำต้องกราบลาพระดาบสและทูลลามโนพัศเพื่อเดินทางไปยังคีรีรัตน์นคร เมื่อขุนทหารทั้งสองจากไปแล้ว ทั้งธีรวงศ์และมโนพัศต่างก็มอบราชสาสน์จากพระบิดาของตนให้พระดาบส หลังจากเปิดอ่านแล้ว ผู้ทรงศีลมองโอรสน้อยทั้งสองอย่างพิจารณา “เป็นเวลานานแล้วที่รูปไม่รับศิษย์ และปกติในแต่ละครั้ง รูปจะรับศิษย์เพียงคนเดียวมาโดยตลอด เพราะการฝึกฝนกับรูปต้องอาศัยความมุ่งมั่น อดทดและความมานะ พระเวทย์และเพลงศาสตราวุธแต่ละศาสตร์ จักถ่ายทอดสู่ผู้ที่เหมาะสม เพียงผู้เดียวเท่านั้น” “แต่ว่า...หลานกับมโนพัศมาด้วยกัน ท่านจะรับเราไว้ทั้งสองคนไม่ได้หรือขอรับ พวกเราสัญญาว่าจะตั้งใจเรียน ไม่เกเร ไม่ดื้อ ไม่ซน” ธีรวงศ์รีบอ้อนวอน เพราะกลัวว่าจะไม่ได้ร่ำเรียนตามที่มุ่งหวังไว้ และตนก็มาถึงทีหลังมโนพัศ โอกาส ที่จะได้เรียนมีน้อยยิ่งกว่า แล้วยังมีบ้านเมืองที่รออยู่เบื้องหลังอีก “นั่นสิขอรับ ท่านเองก็เป็นคนสั่งให้หลานไปรับธีรวงศ์ แล้วก็ให้ขุนณรงค์กับขุนแกล้วกล้านำสาสน์ไปแจ้งข่าวที่บ้านเมืองของธีรวงศ์ แล้วทำไม...” “ช้าก่อนมหาบพิตรทั้งสอง อย่างที่รูปได้บอกไปแล้ว ศาสตร์แต่ละศาสตร์มิอาจถ่ายทอดให้แก่ศิษย์เกินหนึ่งคนได้ในแต่ละครั้ง และผู้ที่จะมาเป็นศิษย์ของรูปก็ต้องเป็นผู้ที่เพียบพร้อมเท่านั้น มิได้หมายความว่าจะต้องเป็นผู้มาก่อนมาหลัง หรือมาจากฐานันดรสูงศักดิ์” “แล้วเราสองคนต้องทำยังไงขอรับ ท่านถึงจะรับเป็นศิษย์” ธีรวงศ์รีบถาม พระดาบสไม่ตอบแต่ลุกกลับเข้าไปในอาศรม ทิ้งให้สองกุมารมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ “เอาไงดีล่ะ” มโนพัศหันมาสะกิดถามผู้ที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ “ก็...ตามเข้าไปแล้วกัน ท่านไม่ได้สั่งห้ามนี่” แล้วธีรวงศ์ก็ลุกขึ้นเดินนำมโนพัศเข้าไปในอาศรม เพียงก้าวแรกที่ย่างเข้าไปก็ต้องตื่นตะลึงกับสัตว์รูปร่างประหลาด ขนาดโตเท่ามนุษย์ผู้ใหญ่คนหนึ่งหมอบนิ่งอยู่บนสาดที่ปูรองข้างพระดาบส ศีรษะของมันเฉกเช่นปูนปั้นนาคราชที่ธีรวงศ์เคยเห็นประดับหัวบันไดนาคในพระราชฐาน เกล็ดมรกต หงอนแดงก่ำ ดวงตาสีทับทิมกลอกกลิ้งได้ ทว่าร่างกายกลับคล้ายปักษาขนาดใหญ่ ขนสีเขียวมรกตแซมสลับทองดูงามสง่ากว่าปักษาใดๆ “นี่คือนาคปักษิณ...เป็นสัตว์ที่มีอยู่เฉพาะในป่าหิมพานต์เท่านั้น” พระดาบสลูบศีรษะมันด้วยความเมตตา “แล้วท่านได้มันมาได้ยังไงขอรับ” ธีรวงศ์ถามด้วยความสนใจ ขยับกายเข้าไปใกล้อย่างกล้าๆกลัวๆ “มันยังเป็นเพียงลูกนาคปักษิณ พลัดหลงกับแม่และได้รับบาดเจ็บหลุดออกมาจากเขตแดนป่าหิมพานต์” “ป่าหิมพานต์อยู่ที่ไหนขอรับ!” มโนพัศรีบคำถามที่ธีรวงศ์อยากจะถามพอดี “มีอยู่ทุกที่นั่นแหละ แล้วแต่ว่ามหาบพิตรจะค้นหาทางเข้าพบหรือไม่” มโนพัศจะถามต่อ แต่เมื่อเห็นพระดาบสไม่ได้สนใจจะตอบตนเท่าใดนักเลยหยุดแค่นั้น “น่าสงสารจัง” ธีรวงศ์เอื้อมมือไปแตะปีกสีมรกตแกมทอง นาคปักษิณกระตุกไหว ผงกศีรษะขึ้นมา ทำให้ธีรวงศ์รีบชักมือกลับด้วยเกรงว่าจะทำให้มันเจ็บหรือไม่ตนเองอาจจะได้รับบาดเจ็บไปด้วย “พระดาบสรักษามันได้มั้ยขอรับ” มโนพัศมองดูสัตว์ครึ่งนกครึ่งนาคที่หายใจโรยราดูอ่อนแรง แล้วท่านก็ลุกออกจากอาศรมไปอีกโดยไม่ตอบอะไร ทำให้พวกเขาต้องลุกตามออกไปด้วยความสงสัยว่าพระดาบส เพียงแค่พาเข้ามาดูสัตว์หิมพานต์เพียงแค่นั้นหรือ สองกุมารเดินตามพระดาบสมาถึงยอดผาสูงชัน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขตอาศรมเท่าใดนัก เบื้องล่างผาหินเต็มไปด้วยแมกไม้ลำเนาไพรขึ้นปกคลุมหนาทึบ ไกลออกไปมีแนวทิวเขาอีกมากมายหลายลูก พระดาบสชี้ปลายไม้เท้าไปยังยอดเขา แห้งแล้งลูกหนึ่ง เต็มไปด้วยหินผาโดดเด่น ท่ามกลางภูเขาลูกอื่นที่อุดมไปด้วยไม้เขียวครึ้ม “ทอดพระเนตรเห็นภูเขาลูกนั้นหรือไม่ ที่นั่นคือยอดเขาปราษาณ...ทุกๆคืนวันเพ็ญเดือนอ้ายของทุกปี ดวงจันทร์จักอยู่ใกล้พื้นปฐพีมากที่สุด สว่างสุกใสและมีพลังมากที่สุด และเมื่อดวงจันทร์ฉายตรงกับเกศา เมื่อนั้นบุษบงทิพย์จักเบ่งบาน เพื่อรับพลังจากไอจันทราอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง และใจกลางดอกบุษบงทิพย์นั้นคือเกสรที่มีสรรพคุณที่สามารถรักษานาคปักษิณตัวนั้นได้” “มีดอกบุษบงทิพย์อยู่ที่ภูเขาลูกนั้นหรือขอรับ” ธีรวงศ์ถามขึ้น “มหาบพิตรทั้งสองจงพิสูจน์ตนเองให้รูปเห็นว่าเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติพอที่จักมาเป็นศิษย์ของรูปได้ อีกสองราตรีจะถึงคืนวันเพ็ญเดือนอ้าย ทั้งสองพระองค์จะเริ่มเดินทางเมื่อไรสุดแล้วแต่วินิจฉัยเถิด” กล่าวจบพระดาบสก็เดินกลับไปยังอาศรม ทิ้งให้ธีรวงศ์และมโนพัศมองยอดเขาปราษาณ พรางครุ่นคิดถึงภารกิจที่จะพิสูจน์ตนเองให้พระดาบสยอมรับตนเป็นศิษย์ พระดาบสจะถ่ายทอดวิชาให้ศิษย์เพียงผู้เดียวเท่านั้น!... นี่เราจะต้องแข่งกับมโนพัศอย่างนั้นหรือ?!... ทั้งสองสบตากันอย่างอ่านใจว่าใครจะเป็นผู้ยอมถอยหลัง “เราจำเป็นต้องเป็นศิษย์ของพระดาบสให้ได้เพื่อบ้านเมืองของเรา!!” “เราก็ต้องทำตามคำสัตย์ปฏิญาณของเราที่ให้ไว้กับเสด็จพ่อเหมือนกัน!!” *************************************** จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 10:09:56

ความคิดเห็นที่ 2 แก้วนพเก้า บทที่ ๒๕ ศลภะนครา ความเงียบปกคลุมตลอดการเดินทางที่มุ่งสู่ยอดเขาปราษาณ ทั้งธีรวงศ์และมโนพัศต่างจมอยู่กับความคิดของตนเอง ไม่ได้เจรจา ไม่ได้หยุดพัก จนกระทั่งค่ำลง พวกเขาเดินทางลงมาถึงเชิงเขาอินทาอีกด้านหนึ่งที่ติดกับแนวป่าทึบ “ค่ำแล้ว เราพักกันก่อนเถอะ” มโนพัศเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบหลังจากที่เอาแต่เดินมาตั้งแต่สายจนค่ำ ธีรวงศ์เพียงแค่พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย ก่อนมองหาต้นไม้ใหญ่บริเวณนั้นเป็นที่นั่งพัก “เราจะไปหาผลไม้กับฟืนมาก่อไฟก็แล้วกันนะ ก่อนที่จะค่ำไปกว่านี้” มโนพัศว่า “ได้ เดี๋ยวเราจะไปหาน้ำในลำธารใกล้ๆ แล้วกลับมาเจอกันที่นี่” ธีรวงศ์อาสาไปอีกทางหนึ่ง มโนพัศพยักหน้ารับก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันไปคนละทาง ตึก! ตึก!! ตึก!!! เสียงฝีเท้าของธีรวงศ์วิ่งอย่างสุดกำลังไปตามทิศทางที่มุ่งหน้าไปยังเทือกเขาปราษาณ ไกลจากที่พักแรมออกไปทุกที การเดินทางไปให้ถึงที่นั่นต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสองวัน แต่เพียงแค่วันนี้เขาก็ใช้เวลาไปทั้งวันกว่าจะลงมาถึงเชิงเขาอิน ทา ถ้าจะไปให้ถึงที่นั่นทันตามเวลาที่กำหนดก็คงต้องใช้เวลาเดินทางทั้งวันทั้งคืน แต่มโนพัศล่ะ เขาตัดสินใจถูกแล้วหรือที่ทิ้งมโนพัศไว้ข้างหลัง แล้วชิงตัดหน้าไปหาต้นบุษบงทิพย์ก่อน ความรู้สึกของธีรวงศ์ก้ำกึ่งกันระหว่างมโนธรรมความเชื่อใจของเพื่อน และหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายของตน ธีรวงศ์แหงนมองยอดเขาสูงชันที่ตั้งตระหง่านอยู่ละลิบข้างหน้า ทาบทับเงาของจันทราที่เริ่มลอยสูงขึ้น แม้จะเห็นว่ามันใกล้เพียงแค่เอื้อมแต่แท้จริงแล้ว ต่อให้เดินจนเหนื่อยแทบขาดใจก็คงไม่ถึงง่ายๆ จะทันมั้ยนะ โอรสน้อยนึกในใจพลางผ่อนฝีเท้าลงเป็นเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน จนในที่สุดก็ต้องทิ้งตัวลงข้างทางหลังเอนพิงโคนไม้ใหญ่อย่างเหน็ดเหนื่อย ความหิวและกระหายน้ำเนื่องจากการเดินทางที่ผ่านมา พวกเขาไม่ได้หยุดพักเพื่อเพิ่มพลังงานทดแทนที่เสียไปเลย รู้สึกอ่อนเพลียแทบไม่มีเรี่ยวแรง เหนื่อยจนต้องหยุดพักเพราะร่างกายร้องประท้วงว่าไม่ไหว ธีรวงศ์มองไปรอบๆ ป่าที่สลัวลางด้วยแสงแห่งจันทราข้างขึ้น แม้จะยังไม่เต็มดวงนักแต่ก็สว่างมากพอที่จะทำให้หนทางในป่าไม่มืดมิดจนน่ากลัวเกินไป สายลมโบกโบยเย็นระรื่นรอบกายทำให้กุมารน้อยหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ...ถ้าพักสักหน่อยก็คงจะไปต่อได้... :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: สัมผัสอันเย็นเฉียบแตะลงบนอังสาโอรสแห่งคีรีรัตน์นคร ธีรวงศ์ลืมตาขึ้นมองที่มาของความเย็นนั้นด้วยความตกใจ ก่อนจะขยับตัวถอยห่างจากผู้รุกรานทันที แต่ก็ยังมีสติพอที่จะไม่ตื่นตระหนกจนเกินไป จึงสังเกตเห็นอาคันตุกะแปลกหน้า ชัดเจนขึ้นก็ต้องประหลาดใจ ร่างหนึ่งเป็นสตรีเพศที่ผิดแผกไปจากมนุษย์ธรรมดาทั่วไป รูปลักษณ์ที่คล้ายมนุษย์นั้นตัวเล็กกว่าเขาเสียอีก แต่อายุน่าจะประมาณวัยกลางคน อาภรณ์ที่สวมใส่เป็นสีขาวเหลือบเงิน และข้างๆสตรีเพศนั้นเป็นบุรุษที่มีลักษณะไม่ต่างกัน หาก แต่ดูอ่อนวัยกว่า ทั้งสองมีปีกบางใสคล้ายปีกของแมลงติดอยู่กับแผ่นหลัง ดวงตาโปนกลมโตดังลูกแก้วใส ดำขลับไปทั้งนัยน์ตาเสมือนตาของแมลง! “มนุษย์น้อย...เจ้าเป็นใครและจักไปที่ใด” เสียงของอมนุษย์เพศหญิงที่เอ่ยถามแหลมเล็ก ทำให้ธีรวงศ์ตื่นจากอาการตะลึง “เอ่อ...เราชื่อธีรวงศ์เป็นโอรสแห่งคีรีรัตน์นคร จะไปยังยอดเขาปราษาณ แล้วพวกท่านล่ะเป็น...” เป็นตัวอะไรกันแน่ “พวกข้าเป็นชาวศลภะ ข้าชื่อปาลีส่วนน้องชายข้าชื่อคหัฐ ไม่ว่าผู้ใดจะไปยังยอดเขาปราษาณก็ต้องผ่านศลภะนคราก่อนทั้งนั้น ข้าสามารถชี้ทางไปยังยอดเขาปราษาณได้ แต่นี่ก็เป็นเวลาราตรีอันเต็มไปด้วยอันตรายแล้ว มากับข้าเถิด พวก เรามีที่พักและอาหารดีๆต้อนรับผู้มาเยือนเฉกเช่นท่านอยู่เสมอ” ปาลีกล่าวด้วยรอยยิ้มต้อนรับ อมนุษย์หญิงเดินนำไปเบื้องหน้า ในขณะที่อมนุษย์ชายผายมือเชิญให้ธีรวงศ์ตามนางไปและมันปิดท้าย ปีกบางใสของทั้งสองเริ่มกระพือบินขึ้นและเพิ่มความเร็วลอยสูงขึ้นไปในระดับยอดไม้ ปีกสีใสตัดกับแสงนวลของจันทราและอาภรณ์สี ขาวที่เปล่งประกายราวกับภูตตัวน้อยๆ ธีรวงศ์มองด้วยความตื่นตาตื่นใจ ถ้าหากเขามีปีกโบยบินอย่างอิสระเช่นนี้บ้างคงจะดีไม่น้อย การขึ้นไปนำบุษบงทิพย์คงจะง่ายกว่านี้ โอรสน้อยเร่งฝีเท้าตามอมนุษย์ที่โบยบินล่วงหน้าไปตามเส้นทางที่ปกคลุมไปด้วยเครือเถาวัลย์ที่เพิ่มมากขึ้น ความรกชัฎของหมู่มวลพฤกษาทำให้แสงแห่งดวงจันทร์ไม่อาจสาดผ่านลงมาได้ แต่ร่างของอมนุษย์แมลงกลับเรืองแสงออกมาคล้ายหิ่งห้อยช่วยนำทาง “ขอต้อนรับพระโอรสน้อยสู่ศลภะนครา ท่านเปรียบเสมือนแขกบ้านแขกเมืองผู้สูงศักดิ์ของพวกเรา” ม่านเถาวัลย์ระย้าที่บดบังหนทางข้างหน้าถูกแหวกออกด้วยมือน้อยๆของอมนุษย์ทั้งสอง ราวกับเป็นอีกพิภพหนึ่ง พฤกษายืนต้นใหญ่โตสูงเยี่ยมแทรกแซงผ่านยอดหมู่พฤกษาโดยรอบขึ้นไปไม่อาจคะเนอายุได้ ธีรวงศ์แหงนเงยอย่างไรก็ไม่ เห็นยอดไม้ กิ่งก้านสาขาที่แผ่ขยายรอบๆต้นประดับไปด้วยประตูบานเล็กตามขนาดของลำตัวชาวศลภะ และแสงสว่างเรืองรองที่เปล่งออกมาจากตัวอมนุษย์แมลงทั้งหลาย บางตนมีปีกกลมๆบางใสคล้ายผึ้ง บางตนก็มีปีกแข็งสีดำถืออาวุธ บินโฉบไปมา นี่มันเป็นเมืองของแมลงจริงๆหรือ...เหมือนภูตเทพยดาในนิทานปรัมปราที่พระมารดาเล่าขานกล่อมบรรทม เทพนิยายที่ไม่คิดว่าจะมีอยู่จริง แต่แล้ววันนี้เขาก็ได้พบเห็นจริงๆ! อมนุษย์ปีกสีเขียวเลื่อมดุจแมลงทับสองตนบินเข้ามาทำความเคารพธีรวงศ์ ก่อนจะส่งจอกน้ำขนาดเล็กทรงกระบอกคล้ายไม้ไผ่มาให้   “นี่คือน้ำหวานจากดอกแก้วช่วยดับกระหาย” ปาลีแย้มยิ้มชักชวน ธีรวงศ์ยกกระบอกน้ำหวานขึ้นดื่มด้วยความกระหาย เพียงแค่ปลายลิ้นสัมผัส รสชาติความหอมหวานชุ่มชื่นก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ดังมีกำลังวังชากลับคืนมาอีกครั้ง “เชิญพระโอรสน้อยไปพำนักด้านในที่พวกเราจัดเตรียมให้เถิด” สิ้นคำพูดของปาลี ก็มีอมนุษย์ที่มีลักษณะคล้ายผึ้งสองตนเข้ามาประชิดตัวธีรวงศ์ก่อนประคองแขนเขาไว้ตนละข้าง นำโบยบินขึ้นสู่ประตูต้นไม้เบื้องซ้ายที่เปิดต้อนรับอาคันตุกะผู้มาเยือน ธีรวงศ์ถูกวางลงอย่างนุ่มนวลบนพื้นภายในคูหาที่มีลักษณะเป็นโพรงไม้ จากที่มองเห็นภายนอกไม่น่าเชื่อว่าภายในจะมีบริเวณกว้างขวางและโอ่อ่าเทียบเท่าท้องพระโรงของคีรีรัตน์นครเลยก็ว่าได้ ใจกลางโถงกว้างมีโต๊ะและตั่งไม้ผุดขึ้นจากพื้น เสมือนเป็นที่รับรองอาคันตุกะขนาดใหญ่ และมีร่างหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว บุคคลที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี มโนพัศ!! ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ เนตรสบกันราวกับต้องการอ่านความคิดอีกฝ่าย และก่อนจะได้เปิดปากถามกันว่าอีกฝ่ายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ชาวศลภะสี่ห้าตนก็ทยอยนำผลหมากรากไม้สีสดเข้ามาวางบนโต๊ะ อีกทั้งน้ำหวานกลิ่น หอมยั่วยวนใจที่ทำให้อุทรโหยหาอาหารตรงหน้า ปาลีพาธีรวงศ์มานั่งลงที่ตั่งไม้ฝั่งตรงข้ามกับมโนพัศที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว “นี่คือพระโอรสมโนพัศ เพิ่งมาถึงที่นี่ก่อนท่านเมื่อครู่นี้เอง และนี่คือพระโอรสธีรวงศ์” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เมื่อปาลีเอ่ยแนะนำ เขาจึงแกล้งทำเป็นไม่รู้จักอีกฝ่ายไปตามน้ำ เรื่องถามไถ่กันเอาไว้ทีหลัง “น่าประทับใจเหลือเกินที่อาคันตุกะของศลภะนคราในวันนี้เป็นขัตติยราชทั้งคู่ เชิญท่านทั้งสองทานอาหารที่พวกเราจัดมาให้เถิด ผลไม้เหล่านี้เป็นผลไม้รสเลิศในเมืองของพวกเราเอง นอกจากนี้ยังมีน้ำหวานจากเกสรดอกราตรี น้ำผึ้งเดือน ห้าหวานฉ่ำหรือน้ำค้างจากดอกมัลลิกาให้พวกท่านเลือกดื่ม” อาหารมากมายให้เลือกสรรตรงหน้าทำให้ธีรวงศ์หยิบจับอะไรไม่ถูก ได้แต่มองปาลีอย่างขอบคุณ “ไม่ต้องเกรงใจหรอก พวกเรามีหน้าที่ต้องรับอาคันตุกะผู้มาเยือนอย่างดีที่สุด และพวกท่านก็ให้เกียรติพวกเราในคืนนี้” ธีรวงศ์จึงคว้าผลไม้ตรงหน้ามากินและดื่มด่ำความหอมหวานจากน้ำหวานด้วยความกระหาย แต่แล้วความคิดบางประการก็แล่นเข้ามาในความคิด ‘จงอย่าหลงระเริงไปกับความสุขสบายตรงหน้า จนลืมตัวลืมสติ ลืมความผิดชอบชั่วดีไปจนสิ้น จงจำคำนี้ไว้ให้ดีนะธีรวงศ์...’ สุรเสียงของพระบิดาดังอยู่ในห้วงคำนึงของธีรวงศ์ โอรสน้อยชะงักค่อยๆ วางถ้วยน้ำหวานลงหันไปกล่าวกับปาลี “พวกท่านต้อนรับเราอย่างดีเช่นนี้ เรารู้สึกเกรงใจ ถ้ามีอะไรให้เราช่วยก็บอกได้เลย ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง เราจะช่วยพวกท่านเต็มที่” “ใช่ ถ้ามีอะไรที่เราพอช่วยได้เราก็ยินดีจะทำให้” มโนพัศเสริม เมื่อความโหยหิวได้รับการเติมเต็ม ก็ดูเหมือนจะลืมว่าตนกับธีรวงศ์กำลังอยู่ในระหว่างการแข่งขันกันเพื่อจะเป็นศิษย์พระดาบสอยู่ “อันที่จริงจะว่าพวกเรามิได้หวังผลตอบแทนก็มิใช่ มีสิ่งหนึ่งที่พวกท่านพอจะช่วยได้...ศลภะนคราของเราขาดราชาผู้ปกครองมานานแล้ว ถ้าเพียงแต่ท่านยินดีเป็นราชาองค์ใหม่ให้แก่เรา ทั้งแก้วแหวนเงินทองเหลือคณานับ อาหารอันโอชะ ความสุขสบายเยี่ยงราชาพึงมีจักนำมาสู่ท่าน และที่สำคัญที่สุดผู้เป็นราชาจักได้ครอบครองปีกภุมรามาศอันทรงพละกำลังมหาศาลซึ่งจะนำผู้ที่ครอบครองไปสู่ความเป็นใหญ่แห่งท้องนภา” ปาลีพร่ำสรรพสิ่งที่แสนล่อตาล่อใจแก่ผู้ ทะเยอทะยานทั่วไป “ในเมื่อตำแหน่งราชามีพร้อมขนาดนี้ แล้วพวกท่านไม่อยากเป็นกันเองล่ะ” ธีรวงศ์สงสัย “ท่านช่างฉลาดล้ำนัก โอรสธีรวงศ์!...ตำแหน่งราชามิใช่ว่าไม่มีใครอยากได้ แต่เพราะชาวศลภะมีมากมายหลายเผ่าพันธุ์ พวกท่านคงเห็นจากลักษณะของปีกและรูปร่างของพวกเราที่แตกต่างกันไปตามเผ่าพันธุ์ดั้งเดิมซึ่งเป็นเพียงสัตว์ เดรัจฉาน การจะให้เผ่าใดเผ่าหนึ่งเป็นใหญ่เหนือเผ่าอื่นนั้น ย่อมไม่มีใครยอมรับได้ ดังนั้นพวกเราจึงเห็นพ้องต้องกันว่าตำแหน่งราชานั้นจักตกเป็นของผู้ที่มาจากเผ่าพันธุ์ที่สูงส่งกว่าเรา และมนุษย์เช่นพวกท่านก็ถือเป็นเผ่าพันธุ์ที่สูงกว่า” “แล้วทำไมพวกท่านถึงยังไม่มีราชาล่ะ ได้มาง่ายๆ คงจะมีหลายคนสนใจไม่น้อย” “พระโอรสน้อย ท่านเห็นมนุษย์สักกี่คนกันในป่าแถบนี้ นานเหลือเกินกว่าจะมีมนุษย์อย่างพวกท่านผ่านมา” “แต่ว่าเราต้องไปตามหาต้นบุษบงทิพย์ที่ยอดเขาปราษาณ มารักษาลูกนกนาคปักษิณเพื่อให้ได้เรียนวิชากับพระดาบส และยังต้องไปตามหาไออุษณะกลับไปช่วยบ้านเมืองของเราไม่ให้กลายเป็นน้ำแข็งอีก” ธีรวงศ์ออกตัวขอสละสิทธิ์ “เราก็ต้องไปเอาต้นบุษบงทิพย์เหมือนกัน เสด็จพ่อทรงตั้งความหวังกับเราไว้มากและเราจะไม่ผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับเสด็จพ่อเด็ดขาด” มโนพัศเองก็บ่ายเบี่ยงที่จะรับตำแหน่งราชาของนครแห่งนี้ “ต้นบุษบงทิพย์อยู่บนยอดเขาสูง หนทางที่จะขึ้นไปก็แสนยากลำบากต้องผ่านห้วยวิริยาตร...ป่ามายา...และผาเมธาไปอีก เด็กอายุขนาดพวกท่านไม่มีวันทำได้หรอก แต่ถ้าท่านยอมรับตำแหน่งราชาของเรา ท่านก็จะสามารถใช้ปีกภุมรามาศได้ดังใจปรารถนา เพียงเท่านี้การไปเอาบุษบงทิพย์ก็แสนง่ายดาย แต่ปีกภุมรามาศมีเพียงหนึ่งคู่เท่านั้น ส่วนตำแหน่งราชาถ้าเป็นมากกว่าหนึ่งพวกเราก็ยินดี” มันเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อยหากได้ปีกภุมรามาศมา แต่ตำแหน่งราชาแห่งศลภะนคราคือสิ่งที่ติดขัด และมโนพัศก็คงต้องการปีกภุมรามาศเช่นเดียวกัน ปาลีเหลือบมองกุมารน้อยทั้งสองอย่างมีเลศนัย ก่อนจะเอ่ยเสนอแนะขึ้น “แต่เมื่อท่านทั้งสองมิอาจตัดสินใจได้ ก็น่าจะประลองฝีมือกัน ตำแหน่งราชาและปีกภุมรามาศก็จะเป็นของผู้ชนะทันที!” :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ลานประลองกลางเมืองพฤกษาเป็นพื้นวงกลมกว้างๆ เหล่าศลภะนคราทั้งหมดเกาะอยู่ตามกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ไล่ระดับขึ้นไปคล้ายอัฒจรรย์ เสียงโห่ร้องกึกก้องให้ความสนใจในการประลองเพื่อเลือกราชาองค์ใหม่ในครั้งนี้ “เชิญท่านทั้งสองเลือกอาวุธ” อมนุษย์แมลงปีกแข็งสีดำแบกเครื่องศาสตราวุธนานาชนิดบินเข้ามาเรียงแถวให้เลือก มีทั้งดาบ ธนู ทวน กริช กระบอง ธีรวงศ์เดินเข้าไปเลือกดาบ ส่วนมโนพัศเลือกธนูตามความถนัดที่เคยฝึกฝนมา ก่อนที่ ทั้งสองจะหันมายืนเผชิญหน้ากันเตรียมพร้อม นี่เราจะต้องสู้กับมโนพัศที่เป็นเหมือนผู้มีพระคุณอย่างนั้นหรือ แต่บ้านเมืองของเราก็สำคัญ ถ้ามีปีกภุมรามาศ เราก็จะช่วยเหลือบ้านเมืองได้... ...เสด็จพ่อ ลูกทำถูกรึเปล่าพระเจ้าค่ะ ลูกอยากทำตามคำปฏิญาณที่ให้ไว้กับเสด็จพ่อ แต่ลูกก็ไม่อยากทำร้ายธีรวงศ์ เขาเป็นเพื่อนของลูก... ความเงียบปกคลุมไปทั่วลานประลอง เมื่อโอรสทั้งสองยังคงยืนนิ่งราวกับหยั่งเชิงกันอยู่ในที “สู้เลยสิ สู้เลย!! เอาเลย!” อมนุษย์ปีกสีเหลืองตนหนึ่งตะโกนเร่งอย่างร้อนใจ “ยิงธนูไปเลยท่าน!” อมนุษย์แมลงปีกเทาตะโกนบ้าง “พวกเราหิวแล้วนะ รีบๆสู้ รีบๆตะ...” เจ้าตัวปีกสีแดงจุดดำตะโกนยังไม่ทันจบ เสียงปาลีก็ตะโกนแทรกเข้ามาก่อน “ท่านทั้งสอง! ต้นบุษบงทิพย์กำลังรอพวกท่านอยู่นะ ลงมือประลองสิ!” เสียงตะโกนโห่ร้องสร้างความกดดันให้แก่กุมารทั้งสองที่เอาแต่หยั่งเชิงกันทางสายตา แล้วมโนพัศก็เริ่มขึ้นสายเล็งหัวลูกศรไปยังธีรวงศ์ที่ตวัดดาบขึ้นรอรับศรที่กำลังจะพุ่งตรงมา รอบด้านเงียบกริบอีกครั้งรอเวลาที่ศรจะหลุดจากแล่ง แต่แล้วธีรวงศ์ก็ลดดาบลงทิ้งลงข้างกาย ท่ามกลางความแปลกใจของชาวศลภะ มโนพัศเห็นดังนั้นจึงลดคันธนูลงบ้างอย่างไม่เข้าใจ “เรายอมแพ้แล้ว เราสู้กับคนที่เป็นทั้งเพื่อนและผู้มีพระคุณของเราไม่ได้หรอก เสด็จพ่อทรงสอนไว้ว่าจงพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ อย่าอยากได้ของที่ไม่ใช่ของเรา ปีกภุมรามาศเป็นของชาวศลภะ เราเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาไม่ควรที่จะครอบ ครองมันหรอก ถึงจะไม่ได้เป็นศิษย์พระดาบสได้ เราก็จะหาวิธีช่วยบ้านเมืองของเราทางอื่น” แต่เมื่อธีรวงศ์พูดจบ มโนพัศกลับยกธนูขึ้นน้าวสายเล็งไปข้างหน้าทันที เพียงแค่ปล่อยมือลูกศรก็พุ่งตรงดิ่งเข้าหาธีรวงศ์ที่ยืนตะลึงอย่างคาดไม่ถึง! ศรพุ่งเฉียดเสี้ยวหน้าด้านขวาของธีรวงศ์ไปปักเข้ากลางข้อมือของอมนุษย์แมลงปีกสีเทาตนหนึ่งที่อยู่เยื้องไปด้านหลัง ส่งผลให้อาวุธในมือของมันที่กำลังเงื้อขึ้นหมายที่ร่างของธีรวงศ์ร่วงลงพื้น ส่งเสียงกรีดร้องแหลมโหยหวนก้อง “เจ้าโง่!! ทหาร! จับมนุษย์พวกนี้ไปขังเดี๋ยวนี้!” ปาลีตะโกนสั่งด้วยความเดือดดาล เพราะเจ้าตะกละนั่นแท้ๆ เชียวที่ทำให้ทุกอย่างพังหมด แต่ก่อนที่เหล่าอมนุษย์แมลงจะเข้ามาถึงตัว ธีรวงศ์ก็ก้มลงหยิบดาบที่ทิ้งอยู่ข้างกายขึ้นมากระชับเมื่อตั้งสติได้ พร้อมกับมโนพัศที่รั้งสายยกขึ้นเล็งไปทางปาลีด้วยความรวดเร็ว ผู้ที่กลายเป็นเป้าหมายชะงักไปเช่นเดียวกับเหล่าแมลงตนอื่นๆ “พวกเจ้าต้องการอะไรกันแน่ ถึงเอาตำแหน่งราชานี่มาหลอกล่อ แล้วปีกภุมรามาศมีจริงรึเปล่า!” มโนพัศเค้นถามเสียงแข็ง ในขณะที่ธีรวงศ์เหลียวมองมโนพัศที ปาลีทีอย่างระแวดระวัง   “พวกเราแค่ต้องการราชา ส่วนปีกภุมรามาศ...ท่านได้แน่ ถ้าหากยอมเป็นราชาของพวกเรา” ปาลีตอบด้วยสีหน้าที่ดูไม่มีความหวั่นเกรงต่อมโนพัศเลยแม้แต่น้อย “เจ้าโกหก! พวกเราเป็นแค่เด็กธรรมดาจะมายกตำแหน่งราชาให้ง่ายดายขนาดนี้ได้ยังไง พวกเจ้าต้องการอะไรกันแน่” ธีรวงศ์รู้เท่าทัน ทุกคำพูดของปาลีมันย้ำแล้วย้ำอีกจนน่าสงสัย “พวกเราต้องการราชา” “ถ้าเจ้าพูดคำว่าต้องการราชาอีกคำเดียวเราจะยิงเจ้าซะ!” “เราต้องการราชาจริงๆ” ปาลียังไม่เปลี่ยนแปลงคำตอบ มโนพัศน้าวสายเตรียมยิงอย่างไม่ลังเล แต่ก่อนที่ศรจะพุ่งออกไปนั้น ธีรวงศ์ก็ห้ามไว้เสียก่อน “เดี๋ยว มโนพัศ!” เขาไม่คิดว่าเด็กที่ร่าเริงอย่างมโนพัศจะมีอีกด้านที่เด็ดเดี่ยวขนาดนี้...โอรสแห่งมัณฑรนครกล้าหาญเข้มแข็งสมชาติขัตติยราช! “จะห้ามเราทำไม!” “ฟังนางพูดให้จบก่อนสิ”   “ก็ได้! ถ้าเจ้ายังไม่พูดความจริง เรายิงจริงๆ ด้วย” มโนพัศยอมผ่อนสายธนู แต่ก็ยังไม่ละจากเป้าหมาย “ข้ามิได้โกหก ตำแหน่งราชาจะได้ทุกอย่างที่ข้าพูดไปจริงๆ รวมถึงปีกภุมรามาศด้วย เพียงแต่ว่าตำแหน่งนี้ยิ่งใหญ่นัก ผู้ที่เป็นราชาจะต้องมีความเสียสละอันใหญ่หลวง เมื่อราษฎรเดือดร้อนก็ต้องช่วยบรรเทา เมื่อราษฎรอดอยากก็ต้อง บริจาคทาน ซึ่งถือว่าเป็นหน้าที่อันยิ่งใหญ่ที่ราชาของพวกเราพึงกระทำ” “ที่นี่อาหารการกินก็ออกจะสมบูรณ์ แล้วเจ้าบอกว่ายังมีสมบัติอีกมากมาย แล้วยังจะให้บริจาคทานอะไรอีก” มโนพัศถามด้วยความสงสัย “บริจาคทานให้แก่ราษฎรผู้หิวโหย นั่นก็คือชีวิตของราชาอย่างไรเล่า! พระโอรสมโนพัศ” ธีรวงศ์และมโนพัศเหลียวมองไปรอบด้าน เหล่าอมนุษย์ทั้งหลายต่างจ้องมองพวกเขาด้วยความกระหาย หากก็ไม่มีตนใดบุ่มบ่ามเข้ามาเหมือนเจ้าแมลงปีกเทาตนนั้นอีกเลย “ใช่จริงๆด้วย พวกเจ้าเป็นปิศาจแมลงกินคนนี่เอง” มโนพัศว่า “พวกเราชาวศลภะนครากินคนก็จริง แต่เราก็ยึดมั่นในคำสัตย์ พวกเราต้อนรับอาคันตุกะด้วยใจจริง ถ้ามนุษย์ผู้ใดเพียงแค่อยากผ่านมาและก็ผ่านไป พวกเราก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะกินมนุษย์ผู้นั้น แต่ถ้าหากเขารับตำแหน่งราชาแล้ว จักต้องเสีย สละชีพเพื่อชาวศลภะ นั่นคือกฎของพวกเรา!” “พวกเจ้าก็เลยต้องเอาตำแหน่งราชามาหลอกล่อให้มนุษย์ที่เดินทางมาผ่านไปมาหลงใหล ขุนให้อ้วน แล้วจับกินงั้นสิ” มโนพัศคาดคั้นด้วยความโกรธเคือง ในขณะที่ธีรวงศ์พยายามเอ่ยด้วยน้ำเสียงประนีประนอม “เราเข้าใจแล้ว ปาลี ถ้าเราสองคนจะไม่รับตำแหน่งราชาเราก็สามารถผ่านเมืองนี้ไปได้ด้วยดีใช่มั้ย” ปาลีพยักหน้ารับ “เห็นมั้ยล่ะมโนพัศ พวกเขาไม่ทำอะไรเราหรอก ตราบใดที่เรายังไม่เป็นราชา เจ้าลดธนูลงเถอะ”   มโนพัศยอมลดมือลง แต่สายตายังจับจ้องไปยังปาลีอย่างไม่ไว้วางใจ “เราสองคนขอบใจพวกท่านมากที่ต้อนรับเราอย่างดี ถ้าเราไม่มีภาระหน้าที่ไม่มีสิ่งใดต้องห่วงเราก็อาจจะยอมบริจาคทานให้พวกท่านได้อิ่มท้องเหมือนที่พวกท่านช่วยให้เราอิ่มบ้าง” ชาวศลภะนคราต่างแสดงความผิดหวังกันถ้วนหน้า แต่ถึงกระนั้นทุกตนก็ยึดมั่นคำสัตย์จริงไม่กรูกันเข้ามาอย่างตะกรุมตะกราม “ถึงเราจะบริจาคทานชีวิตให้พวกท่านไม่ได้ แต่เพื่อตอบแทนที่พวกท่านต้อนรับเราอย่างดี เราขอบริจาคความบันเทิงใจด้วยเสียงเพลง เสียงขลุ่ยของเราอาจจะช่วยทำให้พวกท่านลืมความหิวโหยไปได้ช่วงเวลาหนึ่ง” ชาวศลภะทุกตนต่างนิ่งเงียบยอมรับทานที่ธีรวงศ์จะบริจาค ท่วงทำนองรื่นเริงดังสะท้อนไปทั่วทุกสาขาแมกไม้ เหล่าอมนุษย์แมลงต่างเคลิบเคลิ้มในบทเพลงที่เปล่งออกมาจากขลุ่ยแก้ว และเมื่อซึมซับเข้าไปมากๆ ทุกตนก็เริ่มมีท่าทีที่อ่อนโยนลง “ไม่เคยมีใครบริจาคทานเช่นนี้ให้แก่พวกเรามาก่อนเลย...เราซาบซึ้งในน้ำใจของท่านมาก พระโอรสธีรวงศ์ และความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวของท่านด้วยพระโอรสมโนพัศ” ปาลีกล่าวชื่นชมทั้งสอง “คหัฐ เจ้าไปนำน้ำค้างแสงจันทร์มาให้ข้าที” ปาลีสั่งอมนุษย์เพศชายที่มักติดตามนางเสมอ สักครู่คหัฐก็กลับมาพร้อมกับกระบอกที่บรรจุน้ำใสที่มีละอองประกายแวววามราวเคลือบผิวมุกไว้เต็มเปี่ยม “นี่เป็นน้ำค้างแสงจันทร์ที่เราตวงจากยอดเกสรดอกไม้เก้าชนิดในทุกๆคืนวันเพ็ญ มันมีสรรพคุณช่วยให้ท่านมีพลังในการเดินทางอีกยาวไกล บุษบงทิพย์จะบานในคืนเพ็ญที่จะถึงนี้ หากท่านไม่เดินทางทั้งทิวาและราตรี ต่อให้พยายามแค่ไหนก็มิอาจไปถึงยอดเขาปราษาณทันก่อนคืนวันเพ็ญได้” ปาลีว่าพลางยื่นน้ำค้างแสงจันทร์ให้กับทั้งสอง “ดื่มเถอะ ข้าไม่ใส่พิษลงไปหรอก” อมนุษย์นางนั้นหัวเราะเมื่อเห็นธีรวงศ์และมโนพัศมองหน้ากันอย่างไม่ไว้ใจ ธีรวงศ์ตัดสินใจดื่มน้ำค้างแสงจันทร์ก่อน มโนพัศจึงดื่มตาม พลันความสดชื่นราวกับมีน้ำทิพย์ชโลมก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าหายไปสิ้น เสมือนได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม “ส่วนที่เหลือนี่พวกท่านเก็บไว้ดื่มยามกระหาย” ปาลียื่นกระบอกน้ำค้างแสงจันทร์ให้ทั้งธีรวงศ์กับมโนพัศคนละกระบอก ทั้งสองรับมาสะพายไว้พลางกล่าวขอบคุณในความมีน้ำใจของพวกนาง หลังจากนั้นปาลี คหัฐและอมนุษย์แมลงปีกสีเหลืองและเขียวอีกสองตนก็พาพวกเขาเดินทะลุโพรงไม้ใหญ่ที่คดเคี้ยววกวนออกมาถึงปากโพรงอีกด้านหนึ่ง ทั้งหมดพาธีรวงศ์และมโนพัศร่อนลงมาบนพื้นดินเบื้องล่างอย่างนุ่มนวล ก่อนจะนำทางผ่านม่านเถาวัลย์หนาทึบที่ปกคลุมศลภะนคราจากโลกภายนอก ออกมาจนถึงชายป่าที่แสงอรุณแห่งเช้าของวันใหม่สาดส่องไปทั่ว หนึ่งคืนในศลภะนครามันช่างรวดเร็วนัก! “หนทางข้างหน้าอีกยาวไกล ขอให้พวกท่านจงใช้ความพยายามเอาชนะความทุกข์ยากทั้งหลาย แล้วความสำเร็จจักเป็นของท่านทั้งสอง” ปาลีกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะปล่อยให้โอรสทั้งสองเดินทางต่อไป “มโนพัศ เจ้ารู้ได้ยังไงว่าที่ศลภะนครามีอะไรไม่ชอบมาพากล” ธีรวงศ์ถามถึงสิ่งที่ตนสงสัยตั้งแต่อยู่ในนครของอมนุษย์แมลง ท่าทางของมโนพัศไหวตัวทันและระแวดระวังอมนุษย์เหล่าอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่เขาไม่ทันได้สังเกตอะไรเลย “อ้าว เจ้าไม่เจออะไรแปลกๆก่อนเข้าไปที่นั่นหรือ” มโนพัศหันมาถามอย่างแปลกใจ แต่ธีรวงศ์แปลกใจยิ่งกว่า “ไม่นี่ อะไรแปลกหรือ” “ก็ก่อนที่เราจะเข้าไปในเมืองนั้น เราไปเจอโครงกระดูกมนุษย์เป็นกองราวกับสุสานเข้าน่ะสิ ซ้ำทุกโครงยังมีเครื่องประดับติดอยู่ด้วย เราตกใจก็เลยวิ่งหนีมาเจอกับอมนุษย์แมลงสองตนที่ชวนเราเข้าไปพักผ่อนในนั้น แล้วมันแปลกมั้ยล่ะมี กองกระดูกมนุษย์อยู่ใกล้ๆกับเมืองที่มีแต่พวกไม่ใช่มนุษย์อาศัยอยู่ แล้วทุกอย่างที่นั่นมันก็ได้มาง่ายจนเกินไป ว่าแต่...เจ้าขอถอนตัวจากการเป็นราชาเพราะอะไรล่ะ เราว่าจะลองสู้กับเจ้าดูท่าทีของพวกมันสักพักหนึ่ง” มโนพัศหันถามใน เรื่องที่ตนเองก็สงสัยเช่นกัน “ก็เพราะว่ามันไม่ใช่ของๆเราน่ะสิ ทั้งปีกภุมรามาศนั่นและตำแหน่งราชา อย่างที่เจ้าว่า การเป็นราชาที่นี่มันง่ายเกินไป สบายเกินไป เสด็จพ่อทรงสอนให้เรารู้จักประมาณตน พึงพอใจในสิ่งที่มีอยู่...และเราเคยอ่านตำราพวกปรัชญาของ องค์บรรพกษัตริย์ของเรากล่าวไว้ว่า บนพื้นปฐพีนี้ไม่มีสิ่งใดได้มาโดยง่าย เราต้องมีความมานะพยายามจึงจักได้มา ส่วนสิ่งที่ได้มาโดยง่ายนั้นอาจจะแฝงไปด้วยภัยอันใหญ่หลวงก็ได้” “บรรพกษัตริย์ของเจ้าช่างเป็นกษัตริย์ที่เฉลียวฉลาดน่าเลื่อมใสจริงๆ ถ้าเราไม่ไปเจอพวกโครงกระดูกพวกนั้นเข้า เราอาจจะตอบรับการเป็นราชาของที่นี่ก็ได้ คิดแต่ว่าจะไปให้ถึงความสำเร็จโดยไม่สนว่าของนั้นมันเป็นของเรารึเปล่า เรานี่ ไม่ได้ประมาณตนเอาซะเลยนะ” มโนพัศพูดหยามหยันตนเอง อีกทั้งเขายังรู้สึกผิดที่ทิ้งธีรวงศ์เพื่อไปหาต้นบุษบงทิพย์ตัดหน้าตามลำพังอีก “ไม่หรอก เราเชื่อว่าเจ้าไม่ใช่คนอย่างนั้น” ธีรวงศ์ตบไหล่มโนพัศเพื่อให้กำลังใจ ความรู้สึกผิดที่ทิ้งอีกฝ่ายไว้เพียงลำพังเริ่มเกาะกินจิตใจเขา อยากจะเอ่ยขอโทษในการกระทำที่เห็นแก่ตัวของตนเอง “มโนพัศ...” แต่เมื่อจะพูดจริงๆ เขากลับไม่สามารถเอ่ยคำใดออกมาได้ และยิ่งเมื่ออีกฝ่ายมองมาด้วยความสงสัย โอรสน้อยก็ตัดความรู้สึกผิดออกไป...ช่างเถอะ ในเมื่อมโนพัศเองก็ดูจะไม่ได้ใส่ใจอะไร “ไม่มีอะไรหรอก รีบเดินทางกันต่อเถอะ” *************************************** จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 10:12:20

ความคิดเห็นที่ 3 ^^ ฝากติชมด้วยนะคะ จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 10:18:10

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกดีค่ะ เป็นแนวที่ชอบเสียด้วยซีนะ  ^__^ ถ้าเอามาทำเป็นหนังทีวี แบบเกราะเจ็ดสีมณีเจ็ดแสง ที่ฉายทางช่อง 7 ตอนเสาร์อาทิตย์ ก็คงจะดีเนอะ  ^__^ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 14:45:31

ความคิดเห็นที่ 5 #4 ขอบคุณมาก ค่ะนึกว่าจะไม่มีใครแวะมาอ่านซะแล้ว สำหรับเรื่องนี้ คงได้กลิ่นอาย ละคร จักรๆวงศ์ๆ ตอนเช้าใช่ไหมคะ คือ พูดง่ายเลยว่า คนแต่งเรื่องนี้ทั้งสามคน  โตมากับละครพื้นเลยล่ะค่ะ แต่สำหรับเรื่องนี้ เราคิดว่า ต้องเป็นจักรๆวงศ์ๆ ที่แตกต่าง ตรงพล็อตที่ค่อนข้างมีความซับซ้อนขึ้น มีแง่มุมของตัวละคร ที่หลากหลาย มันจะทำให้เรื่องมันดูมีมิติขึ้น เรื่อง นี้ลงไว้ หลายที่เหมือนกัน อย่างบอร์ดที่เคยลงก็มีคนอ่านอยากให้เป็นละคร เหมือนกันค่ะ แต่เรายังแต่งไม่จบเลยเพราะเรื่อง ยาวมากจริงๆ รายละเอียด ปลีกย่อยค่อนข้างเยอะ ยังไงก็เอาใจช่วย พระเอกของเราด้วยละกันนะคะ ตรงไหนที่ เป็น จุดบกพร่อง สามารถ comment ได้เต็มที่ค่ะ เพราะตัวคนแต่งเอง อาจจะมองไม่เห็น ในแง่มุมที่คนอ่านมองเห็น และจะพยายามปรับปรุงแก้ไขให้ดีที่สุดค่ะ สุดท้ายขอขอบคุณ คุณ ลูนาติก, และคุณmementototem ด้วยนะคะ เห็น give คุณสองคนเลยมีกำลังใจลงต่อ 555 และขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 54 17:26:02 จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 17:13:33

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบมากเลยค่ะ รู้สึกเนื้อเรื่องสนุกขึ้นเรื่อยๆ เนื้อหาดีมากเลย ทั้งในฝั่งของเมืองและการผจญภัยของธีรวงศ์กับมโนพัศ เพิ่งดู Pirate Of the Caribbean ภาค2-3 ทางช่อง7 เมื่อหยุดสงกรานต์ พออ่านเงื่อนไขการเป็นราชาของศลภะนคราแล้ว นึกถึงกัปตันแจ็คเลย 55 ผูกเรื่องได้ดี มีที่มาที่ไป และสนุกมากค่ะ ขอชม บุคลิกมโนพัศดูจะใจร้อนพอสมควร ไม่รู้ว่าจะสร้างปัญหาให้ธีรวงศ์ในอนาคตหรือเปล่า ? คนเขียนเขียนบรรยายฉากได้ดีค่ะนึกภาพตามออกได้เลย แล้วก็ละเอียดด้วย ตรงที่บรรยายขบวนทูต และขบวนรัีบทูตน่าจะยาว มีรายละเอียด และมีพิธีรีตองมากกว่านี้อีกนิดนึง ชอบตรงที่บรรยายเครื่องบรรณาการค่ะ ดูละเอียดดี แต่ว่า ไม่ค่อยแน่ใจว่า ในกรณีของต้นไม้เงินต้นไม้ทอง ดูเหมือนไม่ใช่ของบรรณาการปกติทั่วไป ในโอกาสเจริญสัมพันธไมตรี ระหว่างมิตรประเทศธรรมดานะคะ แต่เป็นเครื่องราชบรรณาการจากเมืองประเทศราชที่ต้่องส่งเพื่อแสดงความจงรักภักดี ตามกำหนดหรือในโอกาสที่ต้องแสดงความจงรักภักดีเช่นผลัดแผ่นดิน ส่วนของอื่นๆ เราไม่ค่อยแน่ใจ อ้อ ติดอีกนิดก็เรื่องธูปในวิหารค่ะ ขอบคุณนะคะพี่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่าน มันจริงๆค่ะ จากคุณ : ข้าวเหนียวปิ้งไส้มัน เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 16:43:27