|
10/1
ครบรอบวันคล้ายวันเกิดปีที่สิบแปดของรุ่งทิพย์ งานเลี้ยงเล็กๆ จึงถูกเนรมิตขึ้นบนสนามหญ้าขนาดย่อมหน้าบ้าน อาหารหลากหลายทั้งจากฝีมือเฉลาและร้านอาหารถูกสั่งมามากมาย หากอะไรก็ไม่สร้างความประหลาดใจแก่เจ้าของวันเกิดเท่าดารินทร์อนุญาตให้เธอชวนเพื่อนมาร่วมงานได้ตามสมควร
เพราะวันเวลาที่กระชั้นประกอบกับเป็นวันหยุดยาว บรรดาเพื่อนสนิทจึงแยกย้ายกันออกต่างจังหวัดไปกับครอบครัว รุ่งทิพย์ไล่สายตาดูหมายเลขโทรศัพท์ ก่อนจะนึกถึงใครบางคนขึ้นมา
ศรัณย์ตอบรับคำชวนด้วยความเต็มใจยิ่งและเลื่อนวันเดินทางกลับบ้านออกไป หญิงสาวนึกขอบคุณที่อย่างน้อยเขาก็มีส่วนให้วันคล้ายวันเกิดเธอปีนี้ไม่ได้มีแค่ตนกับคุณน้าเพียงลำพังเช่นทุกปี ทั้งยังหวังว่าความสัมพันธ์อันดีระหว่างผู้มีพระคุณกับชายหนุ่มจะเปลี่ยนใจน้าสาว อนุญาตให้เธอกลับไปเยี่ยมบ้านกับเขานั่นเอง
ร่างบางหยุดมองภาพสะท้อนของตัวเองกับกระจก ชุดกระโปรงสายเดี่ยวสีโอลด์โรสที่ดารินทร์ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดและกำชับให้ใส่ในวันนี้ สร้างความไม่มั่นใจแก่เธอจนต้องหาเสื้อคลุมลูกไม้มาสวมทับ อำพรางลาดไหล่นวลเนียนและเนินอกอิ่มสมวัย
เสียงออดร้องดังเรียกฝีเท้าจากคนซึ่งเพิ่งแต่งตัวเสร็จให้ก้าวเร็วลงบันได ครั้นเห็นว่าเป็นแขกของตนจึงอาสาออกไปต้อนรับ เจ้าของบ้านแลเลยไปยังร่างชายหญิงซึ่งเดินเคียงคู่กันเข้ามาพลางกดเก็บความไม่พอใจ
เออหนอ เธออนุญาตให้ชวนเพื่อนมาได้ แต่ทำไมต้องเป็นนายคนนี้ด้วยเล่า หรือว่ารุ่งทิพย์จะชอบมัน แค่คิด...ผู้เป็นแม่ซึ่งมีชนักติดหลังก็นึกหวาดระแวงจนหัวอกหวิวโหวง
แล้วเพื่อนๆ คนอื่นล่ะจ๊ะ ดารินทร์เค้นเสียงถามหวานเจี๊ยบตามเคย
เพื่อนๆ เขาออกต่างจังหวัดกับครอบครัวกันหมดเลยค่ะ มีแต่นัทคนเดียว
แล้วนัทไม่กลับบ้านหรือจ๊ะ หยุดหลายวันแบบนี้
ผมก็ว่าจะกลับครับ แต่ทิพย์โทรศัพท์มาชวนพอดี เลยไว้กลับพรุ่งนี้เช้าก็ได้ ทิพย์น่าจะไปกับนัทด้วยนะ แม่บ่นคิดถึงเสมอเลย ท้ายประโยคหันมาชวนคนข้างกายดื้อๆ
ฮื้อ พรุ่งนี้ทิพย์ต้องไปธุระกับน้านี่นะ คุณน้ากำมะลอแย้งขึ้นทันควัน
ดวงตากลมโตซึ่งจ้องมองด้วยความหวังพลันสลดลง
พาเพื่อนไปหาอะไรทานก่อนเถอะ น้าจะโทรถามคุณโต้งเสียหน่อยว่าถึงไหนแล้ว
คุณโต้งจะมาหรือคะ
ใช่ซี ก็น้าเป็นคนชวนเธอเอง ริมฝีปากเคลือบสีแย้มยิ้มอย่างกระหยิ่มใจ
ศรัณย์ลอบสังเกตใบหน้าผุดผาดเผือดสีลงสลับแดงระเรื่อของเพื่อนสาว มีความไม่ชอบมาพากลซ่อนอยู่ในนั้น ซึ่งเขาเชื่อเหลือเกินว่าต้นเหตุต้องเกิดจากแขกที่กำลังจะมาถึงอย่างแน่นอน หากเขาไม่สบายใจ ไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่ตนรู้เรื่องเพียงครึ่งๆ กลางๆ เช่นนี้ หรือไม่...เขาก็อาจจะไม่รู้อะไรเลย
| จากคุณ |
:
ภาพิมล (thezircon)  
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 เม.ย. 54 10:55:16
|
|
|
|
กว่าจะถึงพรุ่งนี้ บทที่ 10/1
