ความคิดเห็นที่ 1     “เธอไม่เอากะเค้ามั่งเหรอ” เอเลี่ยนบาปหนาคลี่ยิ้มสดใส แบบที่เขามักใช้ละลายใจสาว ๆ ผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่     “ไม่เข้าใจ...นายจะให้ฉันเอาอะไร หมายความว่าไง” ชูการ์พิจารณารอยยิ้มแล้ว สรุปว่าวางใจไม่ได้     “ก็เอาอย่างคนอื่น ด้วยการกรี๊ดฉันไงล่ะ”     ฟังเสร็จเธอแทบร้องกรี๊ดออกมาจริงๆ แต่ไม่ใช่เพราะคลั่งไคล้ เพราะหมั่นไส้ต่างหาก !     “แหวะ...นี่คิดอยากให้ฉันอ้วกข้าวเที่ยงออกมาเหรอ” ชูการ์บึ้งหน้าใส่       “หวา...งั้นน้ำลำไยสามแก้วที่เธอโซ้ยคนเดียวหลังอาหารมื้อเที่ยงนั่น มันก็คงจะออกมาด้วยใช่ไหม หยึย ไม่เอาหรอก ผู้หญิงอะไรกันน้า คำพูดคำจาน่าเกลียดโคตร” ดวงตาซึ้งสีน้ำตาลหรี่แคบลง คล้ายอยากจะบอกว่าเขารู้...เขาเห็น...เขาติดตามเธอเหมือนหมากฝรั่งติดกระโปรงไงล่ะ     “ทำไมฉันไม่ยักกะเห็น...นาย...” ชูการ์ใจหายวาบ “กะ....ก็ฉันใช้สายตาเรดาร์ตรวจหาสิ่งมีชีวิตจากนอกโลกทุกตารางเซนติเมตรแล้วนะ ! ”     “ตาโตซะเปล่า ดั๊นตาเซ่อ”     ชูการ์แยกเขี้ยว แต่ก่อนจะหันไปซัดเอเลี่ยนกลับด้วยคำด่า ประตูห้องชมรมก็เปิดขึ้นอีกครั้ง ประธานชมรมศิลปะคนเดิม คนเดียวกับที่ปฏิเสธเธอทั้งสองหนโผล่หน้าออกมา ชูการ์จึงรีบยื่นสมุดวาดเขียนให้     “คะ...คือหนูตั้งใจอยากจะเข้าชมรมนี้จริง ๆ ค่ะ อยากให้พี่ช่วยกรุณาพิจารณา”     ประธานชมรมเหลือบดูแค่ปกสมุดไม่ทันเปิดดูภาพข้างในเลยด้วยซ้ำ ก็ส่ายหน้าให้ทันที     “เคยบอกน้องไปสองหนแล้วไงคะว่า ชมรมศิลปะไม่รับสมาชิกเพิ่ม เว้นแต่คนสมัครใหม่จะได้รับเสียงโหวตจากสมาชิกเก่ามากกว่า 90%  ส่วน...เอ่อ...น้องธามช่วยตามพี่เข้ามาข้างในเลยค่ะ เพราะทางเราโอเครับน้องแล้วนะคะ เข้าไปกรอกใบสมัครได้เลยค่ะ”     แฮตทริกจนได้... ชูการ์คิด มันอดเศร้าไม่ได้จริง ๆ ที่ชมรมศิลปะรับธามง่ายดาย การเป็นเจ้าชายกุหลาบสีฟ้าคนดังดีอย่างนี้เอง     “ให้ผมกรอกคนเดียว แล้วน้องคนนี้ล่ะครับ ? ” เสียงธามคล้ายโกรธ เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาจะต้องโกรธ แต่ก็รีบหันไปแก้ต่างแทนชมรมศิลปะสุดรัก     “ไม่มีใครโหวตให้ฉันนี่ นายมีสิทธิก็สมัครไปสิ ยุติธรรมดีแล้ว ดีเสียอีก....ฉันจะได้ไม่ต้องเจอนายที่ชมรมไง วะฮ่ะฮ่า” ปากพูดอย่างนั้นก็อดเศร้าไม่ได้อยู่ดี ประธานชมรมไม่ยอมพลิกสมุดที่เธอตั้งใจวาดมาด้วยซ้ำ “อีกอย่างฝีมือวาดรูปฉันมันห่วยจะตาย วะฮ่ะฮ่า นายเข้าไปเหอะน่า เดี๋ยววันหลังฉันอาจจะกลับมาสมัครอีกหน”     “ใช่จ้ะน้องธาม...ฝีมือน้องเค้ายังไม่ดีพอ” ประธานชมรมเสริม คนพลาดหวังแอบถอนใจอีกเฮือก...ยิ่งฟังยิ่งช้ำ     ธามนิ่งอยู่อึดใจ ก่อนคว้าสมุดวาดเขียนของชูการ์มาพลิกดูอย่างตั้งใจทีละหน้า...ละหน้า เอ่ยน้ำเสียงหงุดหงิด “ฝีมือน้องเค้าดีกว่าผมอีกนะครับ...แบบผมนี่ไม่ห่วยกว่าเหรอ”     ประธานชมรมทำหน้าอึกอัก รู้อยู่ว่ามันดูไม่ยุติธรรมกับเด็กผู้หญิงตรงหน้าที่เวียนมาสมัครหลายครั้งจนเธอคุ้นหน้า แต่สำหรับเจ้าชายกุหลาบฟ้านั้นไม่เหมือนกัน เพราะต่อให้ธามร้องเพลงไม่ได้เรื่อง ชมรมประสานเสียงก็ยังอยากจะรีบ รึต่อให้วิ่งช้ายิ่งกว่าเต่าแล้วใจอยากวิ่ง หน้าไหนเล่าจะกล้าปฏิเสธไอดอลคนนี้ได้     “...และอย่างที่พี่ได้อธิบายไป ถึงธามจะวาดรูปไม่ได้ ชมรมศิลปะก็....”     เอเลี่ยนธามดึงมือชูการ์ออกมาจากหน้าชมรมศิลปะ โดยไม่รอฟังประธานชมรมอธิบายเกี่ยวกับเรตติ้งเจ้าชายและความสำคัญจนจบ หมอนั่นฮึดฮัดไปตลอดทาง มือจับข้อมือชูการ์แน่นจนเจ็บ ก็ไม่รู้ว่านายเอเลี่ยนอารมณ์เสียเพราะอะไรในเมื่อชมรมศิลปะอ้าแขนรับเต็มที่     “กลับไปกรอกใบสมัครสิ เดี๋ยวชมรมเค้าเกิดเปลี่ยนใจไม่รับนายขึ้นมา”     เอเลี่ยนธามชะงักเท้า ชูการ์คิดว่าเขาน่าจะกำลังละล้าละลังว่าควรกลับไปกรอกใบสมัครชมรม เธอต้องพยายามสนับสนุน เผื่อว่าสัตว์ต่างดาวจะปล่อยมือที่จับแน่น     “ไปสิ ๆ น่าดีใจออก คิดดูว่าฉันยังทำได้แค่ฝันเลย โอ๊ย อิจฉานะเนี่ย”     “ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยรึไง” ดวงตาซึ้งสีน้ำตาลตวัดมองเกรี้ยว “ทั้งที่ฉันวาดรูปไม่ได้ แต่ยัยประธานนั่นดันรับฉัน แล้วปฏิเสธน้ำใจคนที่อุตส่าห์วาดรูปแสดงความตั้งใจมาซะกองโตเนี่ยนะ”     “วันนี้ไม่รับ พรุ่งนี้ก็สมัครใหม่สิ...จะไปยากอะไร” ชูการ์ตอบไปตามคิด หมอนั่นขมวดคิ้ว ยิ้มชืดคล้ายไม่รู้จะทำยังไงกับคนตรงหน้า     “โหย...นี่ยังคิดจะมาสมัครไอ้ชมรมสั่วนี่อีกเหรอ เธอนี่มัน ?!?! ”     ชูการ์ค้อมหน้า     “รู้ไหมว่า ความมุ่งมั่นบางทีก็เป็นแค่นิสัยมุทะลุไร้ประโยชน์ จริงอยู่ว่าเธอพยายาม แต่...”     “ฉันมีความสุขที่ได้พยายามนี่ ต่อให้ประตูความสำเร็จมีช่องแค่นิดเดียว...ก็ใช่ว่าจะไร้ความหวัง นายก็หัดคิดบวกมั่งสิ”     เธอทำท่าสั่งสอนนายเอเลี่ยนต่างดาวอยู่ก็จริง แต่ในใจแอบนึกขอบคุณที่มีเขามาอยู่เคียงข้าง อาจเพราะมีธาม...แฮดทริกจึงไม่เป็นคำที่เลวร้ายเกินไป ชูการ์ฉีกยิ้มขอบคุณธามอย่างจริงใจ หากแทนที่จะได้รอยยิ้มตอบ กลายเป็นว่าเธอถูกเอเลี่ยนใจอำมหิตใช้สองมือกุมหัว จากนั้นเขย่าแรง ๆ เหมือนกำลังจะผสมสมองชูการ์กินต่างมิลล์เชค     “แบบฉัน...เค้าเรียกว่ามองโลกจากความเป็นจริงต่างหากเล่า ยัยติ๊งต๊อง ! ”     “เจ้าเอเลี่ยนบ้า เจ็บนะ....!!! ” ชูการ์หยีตา พยายามดิ้นรนหนี แต่เอเลี่ยนต่างดาวแรงเยอะจนดิ้นยังไงก็ไม่หลุด     “ที่ฉันเขย่า เพราะอยากให้ตะกอนความคิดลบในหัวขี้เลื่อยของเธอ ลอยขึ้นมาผสมกับความคิดบวกไงเล่า ฮ่า ๆ ๆ ”     “คิดลบคิดบวกของนายคงไม่ผสมกันหรอก จะมีแต่เจ็บกะโหลกมากกว่า..โอ๊ย ๆ ๆ ”     “ธามกับน้องม.4คนนั้น รอเดี๋ยวค่ะ” เสียงประธานชมรมเหมือนระฆังช่วยชีวิต ธามจึงคลายมือออก ชูการ์ได้โอกาสถอนใจโล่งอก นึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์แล้วยกมือสางผมที่ยุ่งเหยิง     ประธานยื่นเอกสาวใบสมัครขนาดเอสี่มาตรงหน้าทั้งสอง “นี่ใบสมัครค่ะ เอาไปคนละแผ่น กรอกมาทั้งสองคนเลยนะ เพราะสาว ๆ ในชมรม..อุ๊บ...ไม่ใช่ คืออาจารย์ท่านเห็นในความตั้งใจน่ะจ้ะ”     ชูการ์รับใบสมัครของชมรมศิลปะที่ใฝ่ฝันมาตลอดไว้ในมือ ระมัดระวังราวกับเป็นของล้ำค่า     “ไงล่ะ...ผลแห่งความพยายามของเธอ” ธามยักคิ้วให้ ในมือเขามีใบสมัครซึ่งเพิ่งได้รับจากประธานชมรมเช่นกัน     “อื้อ เห็นไหมว่าความพยายามอยู่ที่ไหน...” ชูการ์ร่ายไม่ทันจบ เจ้าเอเลี่ยนบ้าก็ต่อให้     “...ความพยายามก็อยู่ที่นั่น”     “เอามาส่งพรุ่งนี้ทั้งสองคนนะจ้ะ” ประธานชมรมศิลปะยิ้มโล่งอก ที่ภาระบ้าบอคอแตกได้แก่การทำอย่างไรก็ได้ที่ให้เจ้าชายกุหลาบฟ้ายอมมาเป็นสมาชิกชมรมศิลปะประสบความสำเร็จงดงาม     ชูการ์ยิ้มกว้าง สายตายังบ่งบอกความปลาบปลื้มสุดขีด แม้พี่ประธานชมรมจะเดินกลับไปได้ครู่นึงแล้วและอาจได้ใช้เวลาล่องลอยในความดีใจนานกว่านี้สักหน่อย ถ้าเอเลี่ยนข้าง ๆ จะไม่พูดขึ้นว่า     “ฉันอยากกลับบ้านแล้ว เธอกลับยังไงเหรอยัยเตี้ย” ดวงตาซึ้งสีน้ำตาลหรี่แคบลงอีกแล้ว ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ     “กลับ...ฉันกลับเองได้” เธอรีบปิดประตูที่จะให้เอเลี่ยนตัวโตแปลงร่างเป็นหมากฝรั่งติดกระโปรงอีก คิดจะติดหนึบเธอไปถึงบ้านรึ ฝันไปเถอะ แล้วชูการ์ก็สรุปเองในใจว่า...ตัวเองปลอดภัยแล้ว !     “โหย...ตอบตรงคำถามมาก ! ” ธามคลี่ยิ้มหวานหยด แววตาวิบวับ “ฉันเป็นหมากฝรั่งติดกระโปรงเธอนี่นะ แล้วจะปล่อยชูการ์กลับคนเดียวได้ไงกัน...มนุษย์ชื่อธามไม่ใจร้ายกับชูการ์ผู้น่ารักขนาดนั้นหรอก ฮ่าๆๆ ”     ฟังดูก็รู้ว่าเป็นเสียงหัวเราะที่ชั่วช้าหาใดเปรียบ เสียงหัวเราะนั่นดังลั่นระเบียงทางเดินของตึกชมรม เคราะห์ดีที่ถัดจากชมรมศิลปะมีแต่ห้องว่าง ๆ  เอเลี่ยนที่ธามยกมือดึงแก้มชูการ์ยืดออก ราวกับคิดว่ามันเป็นหนังสติ๊ก     “บอกมาเด่ะ” สิ่งมีชีวิตสัญชาติต่างดาวเป่าลมพองสองแก้ม ทำหน้าตาเด็กดื้อเหมือนกับขู่เข็ญเธอว่า ถ้าไม่บอก...แก้มข้างนี้ของเธอไม่ปลอดภัยแน่     ชูการ์สะอื้นในอก สารภาพเสียงอ่อย “รถเมล์สาย 90  ฮือออ...อ” จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 20:41:34

ความคิดเห็นที่ 2     “ต้นไม้มนตรานั่นสุดยอดจริงด้วยเนอะ” จินนี่กล่าวอย่างตื่นเต้น หลังวางกระเป๋าแหมะและทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ภายหลังเดินเข้ามาในโฮมรูมตอนเช้า “ตอนที่เห็นข้อความว่าเข้าชมรมศิลปะได้แล้วของชูการ์ในเฟซบุ๊ค จินนี่รีบยกมือขยี้ตาใหญ่เลย ฮุ ๆ ๆ เค้าดีใจด้วยน้า”     “อะ...อืม...ดีจ้ะ...ดีที่สุดเลย”     ชูการ์พยักหน้าหงึกหงัก ยิ้มฝืดเฝื่อน...แน่นอน...ดี...ดีที่สุด...หากไม่มีธาม !     เอเลี่ยนบ้าใจอำมหิตทำตัวสมหมากฝรั่งติดกระโปรงเธอเสียจริง เพราะนอกจากเกาะชูการ์ไม่ปล่อยตั้งแต่หน้าชมรมไปจนถึงหน้ารั้วบ้านแล้ว ยังมาแสร้งเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายน่ารำคาญ แถมเข้าชมรมเดียวกันแบบนี้...มีหวังเธอโดนเจ้าหมากฝรั่งต่างดาวเกาะหนึบติดกระโปรงกลับบ้านทุกวันแน่          “ดีจริง ๆ ล่ะชูการ์ งั้นคราวหน้าจินนี่จะลองไปขอบ้างน้า” เพราะชูการ์มัวคิดไม่ตกเรื่องธาม เลยไม่ทันสังเกตสีหน้าเคลิ้มฝันของเพื่อนสนิท     “อือ เอาสิจ้ะ” เธอผงกหน้าสุดทดท้อและอ่อนล้า ก่อนจะเหลือบมองเห็นเพื่อนสนิทอีกคนเดินเพิ่งเข้าห้องมาทางประตู มือหนึ่งของยัยเอ๋ยถือนมกล่อง ส่วนแขนข้างนึงเหน็บปึกกระดาษเล่มบางคล้ายหน้าตาหนังสือพิมพ์โรงเรียน ใช่น่าจะเป็นหนังสือพิมพ์โรงเรียน ก็ยัยเอ๋ยเสียเงินรับหนังสือพิมพ์นี้ตลอดปีนี่ ทั้งที่ชูการ์ว่ามันน่าเบื่อ ชอบพูดเรื่องวิกฤติสิ่งแวดล้อม...เกาะติดการประชุมรัฐสภาที่นักเรียนควรรู้...ข้อมูลโครงงานวิทยาศาสตร์แต่ละชั้นปีพร้อมแนวคิดในการทำผลงาน ชูการ์อยากได้สกู๊ปประเภทสอนทริกทำข้อสอบฉลุย เลือกคณะกับมหาวิทยาลัยยังไงจะเข้ากับตัวคุณ หรือรวบรวมข้อสอบเก่าตั้งแต่สมัยมีระบบเอนทรานซ์มากกว่า     “ฉบับนี้ก็มีสกู๊ปน่าสนใจเยอะเลยเพื่อน ๆ ” เอ๋ยวางหนังสือพิมพ์บนโต๊ะ จินนี่ทำหน้าแหย ไม่ยอมแม้จะเหลือบมอง “อ้า...จริงสิ ยินดีด้วยน้าชูการ์เรื่องชมรมศิลปะ เอ๋ยเห็นในเฟซบุ๊คแล้วแหละ”      “จ้า ชูการ์เข้าได้แล้ว” ชูการ์ยังคงกลั้นใจยิ้ม     “เอ๋ยเอาไปอ่านคนเดียวเหอะ จริง ๆ ไม่ต้องเผื่อแผ่ก็ได้นะ หนังสือพิมพ์โรงเรียนเราน่ะ...น่าเบื่อได้อีก” จินนี่เอานิ้วคีบหนังสือพิมพ์อัดแน่นสาระเลื่อนไปไกลเขตโต๊ะของตัวเอง ซึ่งมีอาณาเขตต่อกับโต๊ะสาวแว่น “แทนที่จะลงกอสซิปรอบรั้วโรงเรียนว่า ใครทำอะไรที่ไหน ใครเลิกกับใครแล้วยังคบใครเป็นแฟน หรือไม่ก็เจาะลึกอาการป่วยเจ้าชายกุหลาบขาววินธัย...นี่ได้ยินว่าพี่เค้าไม่มาโรงเรียนวันสองวันแล้วนะ มีสกู๊ปเด็ดประเภทเกาะติดว่าเจ้าชายธามกับวินธัยชอบแอบไปซ่อนตัวที่มุมไหนในโรงเรียน หึ ๆ ไม่ก็แอบไปถ่ายภาพหลุดตอนเจ้าชายเปลี่ยนชุดพละ กรี๊ดดดด...ด”     “วิตถาร รับรองว่าต้องไม่มีใครซื้อ” เอ๋ยบ่นพึมพำ ขณะเจ้าของความคิดชวนขนหัวลุกกลับยกมืออังแก้ม ใบหน้าเคลิ้มฝันราวเห็นภาพจินตนาการฉายชัดในหัว       “ใครบอกล่ะยะ รู้ไหมว่าถ้าหนังสือพิมพ์โรงเรียนปฏิวัติตัวเองให้มีคอลัมน์อย่างที่ฉันบอก หนังสือพิมพ์เนี่ยจะต้องขายหมดเป็นประวัติการณ์แน่ ๆ  นั่นคือจะไม่มีเหลือไปยัดเยียดคุณลุงภารโรงใช้เช็ดกระจกเหมือนทุกวันนี้”     แฟนตัวจริงหนังสือพิมพ์โรงเรียนสุดประเทืองสมองชะงักนิดหนึ่ง ก่อนโต้กลับด้วยสาระ “ฮึ ให้เป็นหนังสือพิมพ์น่าเบื่อแต่คุณภาพแบบนี้แหละดีแล้ว ประเภทซุบซิบเอย ปาปารัสซี่เอย เท่าที่มีให้เห็นในสื่อทั่วไปยังไม่พออีกเหรอ ถามจริงเหอะว่าจะรู้ไปทำไมฮึ เรื่องที่คนโน้นเลิกคนนี้ คนนี้ตบตีกะคนนั้น ...ชอบใครก็ติดตามที่ผลงานสิจ้ะ รู้แล้วมันช่วยให้ชาวระวันดารอดจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์รึเปล่า”     “คุณภาพ...ชิส์...” จินนี่เบะปาก “ตีพิมพ์ตั้งแยะแต่ไม่มีคนอ่าน แบบนั้นก็มีแต่เผาผลาญทรัพยากรกระดาษไปเปล่า ๆ เท่านั้น ฉันว่าหนังสือซุบซิบมีข้อดีเหมือนกันนะ อย่างน้อยก็ช่วยให้คนอ่านพัฒนาภาษาไทยอันเป็นมรดกของชาติ คนเขียนข่าวเขียนเยอะ ๆ ย่อมเก่งภาษาไทยขึ้น คนอ่านก็ได้เพิ่มเลเวลการอ่านหนังสือให้ชาติ จากวันละ 8 บรรทัดเป็นหนังสือทั้งเล่ม เลิศจะตาย”     “พูดไปก็มีแต่จะทะเลาะเปล่า ๆ ...ไร้ประโยชน์ ทัศนคติที่แตกต่างก็เหมือนคนยืนดูวิวภูเขาลูกเดียวกันจากคนละมุมนั่นแหละ” สาวแว่นผู้ยึดมั่นในสาระ วางเรื่องทะเลาะ แล้วพลิกอ่านหนังสือพิมพ์โรงเรียน     “เฮ้ย...คอลัมน์นี้น่าสนใจอ่ะเอ๋ย ขอดูหน่อยได้ไหม” ปากบอกน่าเบื่อ บอกไม่อ่าน แต่อย่างไรจินนี่ก็อดไม่ได้ที่จะแกว่งตามองหน้าหนังสือพิมพ์ มองจนเจอเรื่องน่าสนใจเข้า “คอลัมน์เรื่องฮอตจากเวบบอร์ดโรงเรียนเหรอ ...หูย น่าสนใจนะเนี่ย เอ๊ะ หล่อนอย่าเพิ่งเปิดหนีสิยัยแว่น ‘หรือเวทย์มนต์จะเสื่อม เรื่องน่ากังขาของต้นไม้ที่พึ่งคนมีฝัน’ อยากอ่านได้อีกอ่ะ อ่านนี่ดูหรือยังเอ๋ย ? ”     เจ้าของหนังสือส่ายหน้า  ก่อนมองรอยยิ้มหวานของสาวฟันเหล็กอย่างรู้ความหมาย “อยากอ่านล่ะสิ งั้นก็ช่วยอ่านออกเสียงให้ฉันกับชูการ์ได้ยินด้วยนะ”     “เคโอ” จินนี่ตอบรับ กระแอมสองสามทีให้คอโล่ง จึงได้เริ่มต้นอ่าน...     “...นักเรียน A ผู้เปิดประเด็นนี้ในเวบบอร์ดโรงเรียน ให้สัมภาษณ์ทีมข่าวว่า ...ตนเองขอพรกับต้นไม้มนตราตั้งแต่เทอมก่อน ปฏิบัติตามกฎกติกาทุกอย่าง อาทิขอพรได้เพียงข้อเดียว ก่อนขอพรต้องผูกริบบิ้นสีแดงบนกิ่งไม้ ยืนขอพรโดยปราศจากใครรบกวน หนำซ้ำตนเองยังไม่เคยเข้าไปป้วนเปี้ยนในทรี-การ์เด้น ...เอ๊ะ ๆ เวลาขอพรต้นไม้แต่ละทียุ่งยากขนาดนั้นเลยเหรอ อันนี้ความคิดเห็นของจินนี่เอง เอ้า...ฉันจะอ่านต่อล่ะนะ เมื่อทีมข่าวสอบถามนักเรียน  A  ถึงคำขอพร เธอถึงกับชะงัก ทำหน้าเขิน พร้อมกระซิบกระซาบว่า ‘ หนูขอให้ความรักสมหวังน่ะค่ะ ’  ทีมข่าวจึงสอบสวน..เอ๊ย..สอบถามต่อว่าชายผู้โชคดีคนนั้นคือใคร”     เพื่อนสนิทบีบเสียงเล็ก ๆ สมมติตัวเองเป็นนักเรียน A   “...วี๊ด ๆ ว้าย ๆ ถามอะไรก็ไม่รุ๊ค่ะ โอ้ย...จะให้พูดออกไปได้ไงคะว่า ชายโชคดีคนนั้นก็คือเจ้าชายกุหลาบสีฟ้า จุ๊ ๆ  พี่ธามเค้าอยู่ม. 5/1 เลขที่ 18 หมายเลขประจำตัว 9876543 กรี๊ดดดด...อ๊ายยย...หลุดปากไปแล้ว อายจังเลยค่า ...โอ๊ย ย่ะยัยสตอเบอแหล พูดละเอียดขนาดนี้ยังกล้าพูดว่าอาย ต๊าย...ลิงปังคุงยังไม่เชื่อหล่อนเล้ย”     ประโยควิพากษ์วิจารณ์ต่อท้ายนั่น ชูการ์คิดว่าไม่น่าใช่ทรรศนะของหนังสือพิมพ์สาระข้น เพื่อนซี้เธอคงเติมเองแหง     “น่าแปลกว่าต้นไม้มนตราซึ่งเคยเป็นที่พึ่งคนมีฝันในโรงเรียนมากว่าสิบปี จะไม่ตอบสนองกับคำขอใหม่ ๆ  หลังทีมข่าวทำการสำรวจจึงพบเรื่องน่าประหลาดว่า คำขอที่เกี่ยวข้องกับเจ้าชายกุหลาบคู่ฮอตของโรงเรียนจะมีอัตราสมหวังเท่ากับ 0%  ส่วนคำขออื่น อัตราความเร็วในการสมหวังก็ลดลงต่อเนื่องจนน่าใจหาย ...แต่เอ๊ะ ของชูการ์ก็สมหวังนี่นา เพราะชูการ์ทำตามกติกาทุกอย่างใช่ม้า”     “กติกาเหรอ ? ” ชูการ์เหลอหลา สารภาพว่าเธอเพิ่งรู้กติกาขอพรวันนี้เอง เช่นนั้นจะมีปัญญาปฏิบัติกติกายาวเหยียดได้ยังไง แต่หากพูดว่า ‘ไม่’ เธออาจโดนจินนี่กับเอ๋ยทั้งซักทั้งฟอกก็ได้ แล้วที่สุดก็จะหลุดปากเรื่องธามเป็นมนุษย์ต่างดาวกับเรื่องเขายืนยันว่าตัวเองไม่ใช่เกย์     “จะ...จ้า ทำตามกติกาทุกอย่างเลยแหละ” ชูการ์แอบกลืนน้ำลายเอื๊อก รู้สึกผิดที่โกหก แม้จะเป็นการโกหกเพราะเหตุการณ์บังคับ จินนี่ฟังเสร็จรีบชิงพูดต่อ       “ฉันว่าเรื่องขอพรเนี่ยขึ้นอยู่กับดวงล่ะมั้ง เอ้อ...เคยได้ฟังเรื่องประหลาดเกี่ยวกับต้นไม้มนตรามาจากพี่ญาติด้วยล่ะ พี่เค้าชื่อพี่เจิน พี่เจินเล่าว่าเคยเห็นริบบิ้นแดงที่ตัวเองผูกกับมือบนกิ่งไม้หายวับไปกับตาเลย จากนั้นแค่สามชั่วโมงคำขอพรก็สมหวัง แปลกดีเนอะ!  ว่าแต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะเอาริบบิ้นแดงไปทำอะไร” คนพูดกวาดสายตาเจอะเพื่อนผู้ร่วมอุดมการณ์เลิฟเจ้าชายสองกุหลาบ จึงทักขึ้นว่า “มอร์นิ่งจ้าหมิง”     ประธานกลุ่มแฟนคลับเจ้าชายประจำชั้นม. 4/5 มองตอบจินนี่ ก่อนยกหนังสือพิมพ์โรงเรียนฉบับใหม่ ฉบับเดียวกับที่วางตรงหน้าคนทักขึ้นอวด “ได้มารึยังจินนี่”     “หา” จินนี่ร้องเสียงหลง         “เห็นมะว่าคนเราต้องมีการพัฒนา ดูประธานกลุ่มเจ้าชายเธอสิ บ้าเจ้าชายขนาดนั้นก็ยังไม่ลืมหาสาระใส่ตัวด้วยการอ่านหนังสือดี ๆ ” เอ๋ยตบบ่าเพื่อนสาวฟันเหล็กผู้อ่อนสาระเบา ๆ  ราวกับจะบอกว่า...เธอแพ้แล้วย่ะกอสซิปเกิร์ล  “จากนี้ก็เลิกอคติกับหนังสือพิมพ์โรงเรียนเถอะ”     “ไม่เชื่อ...ยังไงเค้าไม่เชื่อว่าหมิงจะอ่านหนังสือพิมพ์น่าเบื่อพรรค์นั้น ฉันรู้จักยัยหมิงดีนะ” ว่าแล้วจินนี่ผู้เป็นสมาชิกหนึ่งในกลุ่มแฟนคลับเจ้าชายสองกุหลาบประจำชั้นม.4/5 ก็ร้องถามท่านประธานซึ่งเธอเชื่อมั่นว่าไม่ได้เคร่งสาระไปมากกว่าตน คำตอบจากหมิงคือหน้าหนังสือพิมพ์ซึ่งปรากฏเจ้าชายยืนส่งยิ้มหวาน สวมเสื้อยืดพิมพ์คำว่า H2O ที่กลางอก เสื้อยืดสีฟ้าตัวอักษรสีขาว ด้านล่างมีคำโปรยเขียนอะไรสักอย่าง     “มะ...หมิง...กรี๊ดดด...” จินนี่กรีดร้อง ก่อนเด้งขึ้นจากเก้าอี้ พุ่งตัวเข้าไปประชิดท่านประธานกลุ่มแฟนคลับเจ้าชายประจำชั้น ม.5/4 แบบทันทีทันควัน จากนั้นก็มีเพื่อนนักเรียนหญิงร่วมชั้นคนอื่น ๆ ทยอยเข้าไปมะรุมมะตุ้มท่านประธานหมิง ไม่พอยังส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ประมาณว่า... ‘ซื้อมารึยัง’  ‘ซื้อมาแล้วเหรอ’  ‘อุ๊ย ๆ กล้าแถมของแบบนี้มาได้ไง ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่ามะ’ จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 20:47:23

ความคิดเห็นที่ 3     “ธาม...ทำไม ? ” ชูการ์เอียงคอมองเพื่อนนักเรียนหญิงกลุ่มใหญ่ ด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจว่าเอเลี่ยนอำมหิตนั่นมีเสน่ห์ที่ตรงไหน     “นี่ไงล่ะชูการ์” เอ๋ยเลื่อนหนังสือพิมพ์หน้าซึ่งมีรูปธามสวมเสื้อยืดพิมพ์อักษรคำว่า H2O ยืนส่งยิ้มหวาน ล่างภาพเขียนว่า ร่วมรณรงค์ลดโลกร้อนกับชมรมหนังสือพิมพ์ด้วยการสนับสนุนโครงการลดโลกร้อน ‘ใช้กล่องผลิตจากชานอ้อยแทนกล่องโฟมในโรงอาหารและร้านค้าโรงเรียน’ โดยซื้อเสื้อยืด H2O ตัวละ 300 บาท พิเศษ !  ตัดคูปองล่างภาพลดทันที 50 บาท พร้อมรับโปสการ์ดเจ้าชายกุหลาบสีฟ้าในชุดคอสเพลย์คุรัน คานาเมะฟรี (จำนวนจำกัด)     ชูการ์เหลือบมองนายแบบโปสการ์ดอีกหน ธามสวมเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนแขนสั้น กางเกงยีนส์ขาเดฟสีเข้ม ยืนสบาย ๆ ฉีกยิ้มชวนหัวใจละลายหัวใจคนอื่นไม่ใช่เธอ     อย่างธาม...แต่งเป็นแวมไพร์จะไปเหมาะอะไร แต่งคอสเพลย์เป็นซุน โกคูสิน่าจะเหมาะ ก็มาจากต่างดาวเหมือนกัน ปล่อยพลังได้เหมือนกันนิ     “ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรชูการ์ อย่าบอกนะว่าแอบกิ๊กเป็นแฟนคลับลับ ๆ เจ้าชายธามเหมือนจินนี่มัน”     ชูการ์หุบยิ้มทันทีที่ได้ยินความคิดชวนสยองนั่นจากปากเพื่อนสนิท ว่าแต่เธอยิ้มออกไปเมื่อไหร่     “ไม่ใช่สักหน่อย” ปฏิเสธเสียงเข้ม แสร้งชี้มือไปยังสาวกเจ้าชายกุหลาบสีฟ้าเอเลี่ยน ซึ่งพากันวิ่งออกจากชั้นเรียน “ชูการ์ขำพวกหมิงพวกจินนี่ต่างหาก ตลกดีกะอีแค่รูปแค่เสื้อจะอยากได้อะไรนักหนา ดูสิวิ่งหน้าตั้งจะไปซื้อเสื้อเพื่อโปสการ์ดกันใหญ่ เฮ้อ...เป็นอะ...ธาม...ไม่ใช่พี่บี้สักหน่อย”     เกือบจะหลุดปากพูดว่า ‘เอเลี่ยน’ แต่โชคยังดีที่ยั้งไว้ทัน     “ก็นะ...เรื่องไหนที่เกี่ยวกับความรัก มักจะไม่ชอบมีเหตุผล” แม้เอ๋ยพูดเหมือนเข้าข้างเหล่าแฟนคลับเจ้าชายกุหลาบเอเลี่ยน แต่กลับพยักหน้าราวกับเห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า...พวกมันบ้า! เธอจึงโล่งอกที่ไม่โดนเอ๋ยจับพิรุธ สาวแว่นหยิบบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋า โปสการ์ดรูปนายเอเลี่ยน !     “เอ้า เอ๋ยยกนี่ให้ชูการ์จ้ะ เอาไปเผื้อใช้เป็นแบบวาดรูป เหอะ...ก็ไม่ใช่รูปลีมินโฮนี่นา...เอ๋ยเลยไม่อยากจะได้”     โปสการ์ดที่เอ๋ยยื่นให้มีรูปหมอนั่น...นายเอเลี่ยนตัวร้าย ยืนเก้กังสวมชุดนักเรียนสีขาวขลิบริมสีดำแบบเดียวจากการ์ตูนฮิต ผมสีดำสนิทยาวระคอถูกเซ็ทให้ยุ่งเหยิงเหมือนเพิ่งตื่นนอน ใบหน้าหล่อราวประติมากรรมบรรจงปั้นดูไม่มั่นอกมั่นใจเช่นทุกครั้ง เขาขมวดคิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงรูปกระจับเม้มเป็นเส้นตรง ตาซึ้งฉายแววเย็นชาหากยังเต็มไปด้วยเสน่ห์ เสน่ห์ซึ่งก่อปฏิกิริยาดึงดูดสายตาเธอ?     “อืม ถึงไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไรก็...ขอบใจนะ” ความคิดซึ่งโผล่ขึ้นมาในหัวสักครู่...น่าขนลุกจริง! ไอ้ที่เธอตัดสินใจรับโปสการ์ดรูปเอเลี่ยนก็เพราะกลัวเอ๋ยจะสงสัย ไม่อย่างนั้นไม่รับหรอก... ไม่เคยอยากได้ ไม่เคยสนใจนายเอเลี่ยนตัวซวยตนนั้นจริง ๆ      ให้สาบานก็ได้!     “น่าจะเอาโปสการ์ดอันนี้ให้จินนี่เนอะ จะได้ไม่ต้องลำบากไปซื้อ” ชูการ์พลิกดูหลังโปสการ์ด มีชื่อนายแบบและโครงการเล็ก ๆ ที่มุมหนึ่ง     “ทีแรกก็คิดจะให้หรอก เอ๋ยออกจะดีใจที่มีโอกาสช่วยสมทบทุนโครงการโลกร้อนแล้วยังได้เสื้อสวย เสื้อมันสวยนี่นา เลยกลัวจินนี่มันอ้อนขอเอาไปใส่ให้เหมือนพี่ธาม” แม้จะทะเลาะบ่อยครั้ง เพื่อนสองคนของเธอกลับสนิทสนมกันมาก ความสนิทสนมในนิยามของกลุ่มเธอ อาจไม่ใช่การที่เพื่อนต้องเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย สนิทแนบแน่นเป็นเนื้อเดียวเหมือนก้อนดินน้ำมัน ทว่าเพื่อนทั้งสอง รวมเธอเข้าไปด้วยก็เป็นสาม ต่างสนิทกันโดยมีความเป็นตัวของตัวเอง เช่นชูการ์ชอบพี่บี้ เดอะ สตาร์ เอ๋ยชอบลีมินโฮหรือจุนพโยแห่ง F4 เกาหลี ส่วนยัยจินนี่เป็นที่รู้กันดีว่าชอบไอ้เจ้าชายกุหลาบสองสี        สำหรับเธอ ความแตกต่างและการเรียนรู้สิ่งที่แตกต่างสนุกก็จริง แต่ถ้าแตกต่างกันมากขนาดอยู่บนดาวต่างดวงคงไม่ไหว ...อ้าว ไหงมาจบตรงเรื่องตาบ้านี้ล่ะ !?!?     “ระวังล่ะ จ้องโปสการ์ดมาก ๆ จะเผลอใจรักพี่ธามเข้า” เอ๋ยคงเตือนเล่น ๆ  แต่ว่าคนถูกเตือนกลับไม่เล่นด้วย ชูการ์สะดุ้งโหยง โวยวายเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา     “หวา...ยี้...บ้าเหรอ ๆ  หลงเสน่ห์เอ...เอ๊ย...พี่ธามเหรอไม่มีทาง ชูการ์ไม่เอาด้วยหรอก”      คนออกปากเตือนเพื่อนไม่ได้เอะใจสักนิด คิดเป็นเรื่องขำ ๆ     “โหย...พี่ธามเค้าระดับหนุ่มในฝันของนักเรียนหญิงเกือบหมดทั้งโรงเรียน และพื้นที่ใกล้เคียงเลยนะนั่น ชูการ์จะมาทำท่าหวีดสยองเหมือนเจอผีได้ไง อ้อ ตัวเองกลัวเอเลี่ยนกับพรีเดเตอร์นี่ เหอะน่า พี่เค้าหล่อลากซะขนาดนั้น สูง เรียนดี ถึงนั่งรถเมล์มาเรียนแต่ได้ยินว่าทางบ้านก็มีสตางค์พอสมควรนะ โอขนาดนี้จะปันใจชอบคงไม่แปลกหรอก ก็พี่เค้าเป็นคนนี่เนอะ ไม่ใช่เอเลี่ยนหรือพรีเดเตอร์สักหน่อย”     “อือออ...แหะ ๆ เหรอ...มั้ง”     “เอ๊ะ...หรือจะเปลี่ยนจากพี่บี้มาชอบกูจุนพโยของเค้า” เอ๋ยชี้หน้าอย่างจับผิด “ไม่ยอมด้วยนะ ก็ทีแรกชูการ์บอกชอบโดเมียวจิที่จุน มัตสึโมโตะเล่นมากกว่า นี่จะเปลี่ยนใจเหรอ”     “ไม่ช่ายยยย” เธอรีบส่ายหัวดิก ปฏิเสธลั่นให้ยัยจอมสาระแต่ดันคลั่งสี่หนุ่ม F4 สัญชาติเกาหลี โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนุ่มกูจุนพโย หรือชื่อโดเมียวจิตามต้นฉบับ “คิดไกลไปแล้วยัยคุณนายลี แม่สอนชูการ์ว่าความรักน่ะ ยิ่งไล่ตาม มันก็จะยิ่งหนีหายจากเรา ชูการ์ตั้งปณิธานว่าจะไม่เสียเวลาตามหามันแถวนี้หรอก ความรัก...มันคงจะมาเมื่อมันอยากมาแหละ เฮ้อ แต่ถ้ามาจริง ๆ ก็ต้องเข้าเกณฑ์ใจดี ร่าเริง นิสัยเข้ากับคนง่าย ไม่มีฟอร์ม โอบอ้อมอารีย์ สำคัญสุดคือวาดรูปเก่งด้วย”     “เกณฑ์แยะจัง คนแบบนั้นจะหามีเรอะ” เอ๋ยใช้ปลายนิ้วชี้ดุนแว่นขึ้น “แต่เอาเถอะ ถึงพี่มินโฮจะนิสัยเข้าเค้า โชคยังดีที่น่าจะเป็นคนวาดรูปไม่เก่ง ฉะนั้นลีมินโฮจึงเป็นของฉันคนเดียว ฮุฮุ”     “เชิญจ้า” ชูการ์แบสองมืออัญเชิญท่านพี่ลีมินโฮกลับไปหาซ้อลี     “เอ๋ยเคยได้ยินคนเค้าพูดกันว่า ‘ความรักไม่ได้เกิดจากเหตุผล แต่ความรักเกิดขึ้นจากความรัก’ ล่ะ” อาซ้อลียกสองมือกวักลีมินโฮเข้าหาตัว รับมุกชูการ์ “แล้วเอ๋ยจะรอดูแฟนชูการ์นะ ว่าเป็นไปตามเกณฑ์หัวใจยาวเหยียดที่ว่ามาทั้งหมดรึเปล่า”     “แน่นอนสิ” ชูการ์เชิดหน้าขึ้น รับปากอย่างมั่นอกมั่นใจที่สุดว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามคิด จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 20:50:55

ความคิดเห็นที่ 4     คาบชมรมกำลังจะเริ่มต้นในอีกไม่กี่นาที หากเพราะสายตามัวแส่ส่ายหาเจ้าเอเลี่ยนอำมหิตบ้า ที่บอกจะตามติดเธอเหมือนหมากฝรั่งติดกระโปรง ใบหน้าของชูการ์จึงชนโครมเข้ากับหน้าอกใครคนหนึ่งซึ่งสวนทางมา ต่างฝ่ายต่างล้มลง แย่กว่านั้นคือข้าวของพะรุงพะรังของอีกฝ่ายดันหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น ชูการ์มองเหวอ ส้มหลายผลของคนนั้นกลิ้งอยู่บนพื้น ยังมีเพลทรองเขียน สมุด ดินสอสำหรับสเก็ตช์หลายแท่งเรี่ยราดคนละทิศละทาง เธอรู้สึกเจ็บข้อเท้าขึ้นมานิดหน่อย คงเพราะอาการยังไม่หายสนิทดี     “ลุกไหวไหมครับน้อง”     คู่กรณีของชูการ์แทนที่จะห่วงตัวเองก่อน กลับเดินเข้ามาถามไถ่อาการเจ็บอีกฝ่าย ใบหน้าเรียบ ๆ แสนสุภาพฉายความกังวลชัด ชูการ์เลยแกว่งหน้าให้ ปฏิเสธความช่วยเหลือไป พลางชี้มือบอกให้เขาสนใจกลับไปเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายนั่นดีกว่า เรื่องนี้เกิดเพราะความซุ่มซ่ามของเธอเอง เธอต่างหากที่ควรเข้าไปถามสารทุกข์สุขดิบ ไม่ใช่เขา     “ช่างเถอะ สิ่งของหรือจะสำคัญไปกว่าคน ว่าไง..เรายังไม่ตอบเลยว่าลุกไหว...ไหวไหมครับ” น้ำเสียงของเขา แค่ฟังก็รู้ว่าเป็นคนอ่อนโยนและจริงใจ     “ไหวหรอกค่ะ เท่านี้เอง” ชูการ์ค่อย ๆ ยันตัวลุกยืนขึ้น บนปกเสื้อเขาผู้ใจดีมีดาวปักอยู่สองดวง เขาเป็นพี่ชั้นม.5  คนใจดีเห็นเธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนทรงตัวยืนไม่ถนัดจึงยื่นแขนให้เกาะพยุงตัว “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ทั้งที่ชูการ์เป็นฝ่ายซุ่มซ่าม ของ ๆ พี่กระจายไปหมดเลย อ่า..ส้มนั่น ตกพื้นแล้วจะกินได้ไหมเนี่ย”     “ไม่เป็นไรๆ ส้มพวกนั้นพี่ใช้มาเป็นแบบวาดรูปน่ะครับ” เมื่อเขาเห็นว่าเธอพอทรงตัวอยู่ได้ ก็ค่อย ๆ ปลดมือออก เพื่อตนเองจะได้เดินไปเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายบนพื้นทีละชิ้น     “แบบวาดรูปเหรอคะ” ชูการ์ตื่นเต้น กระโผลกกระเผลกขาตามหลังรุ่นพี่ท่าทางใจดี ก่อนพยายามช่วยเก็บของที่หลุดรอดสายตาเขา มียางลบก้อนเล็ก แท่งถ่านสำหรับวาดภาพที่ชูการ์ไม่รู้วิธีใช้ แต่เห็นขายในร้านเครื่องเขียน พี่ใจดีส่งยิ้มกว้าง บอก...ขอบคุณ ๆ เป็นระยะ แล้วจึงชวนคุยเรื่องศิลปะ     “เดาว่าชอบวาดรูปใช่ไหมครับ”     “ค่ะ” พลางพยักหน้า “ชอบมาก ๆ เลยค่ะ ถึงจะวาดไม่เก่งเลยก็เหอะ”     คนใจดียิ้มกว้าง กว้างเสียจนตาเล็กเรียวใต้แว่นกลายเป็นเส้นตรงบาง ๆ     “ฝีมือน่ะสร้างได้ครับ แต่ความชอบศิลปะน่ะสร้างไม่ได้นะ แล้วก็ไม่ได้มีกันทุกคนด้วย”     “พี่วาดรูปเก่งไหมคะ ถ้าไม่รังเกียจชูการ์ขอดูภาพในสมุดนั่นหน่อยได้ไหมคะ” ชูการ์ชี้ไปยังสมุดปกแข็งที่คนใจดีใช้ต้นแขนหนีบไว้ ใจพองโต ปลายปลื้มกับคำพูดเมื่อครู่นี้จริง ๆ เขาดูเป็นคนอัธยาศัยน่ารัก น่าคบ ผิดกับใครบางตนซึ่งเธอหวาดผวา     “พี่ชื่อสีฝุ่นครับ เรียกพี่สั้น ๆ ว่าฝุ่นก็ได้ น้องอยู่ม.4ใช่ไหมครับ”     “ชื่อชูการ์ค่ะ” ชูการ์แนะนำตัวเองบ้าง มือรับสมุดปกแข็งมาพลิกดู ในเล่มมีทั้งภาพแรเงาสามเหลี่ยม กรวยแหลม บอลทรงกลมด้วยดินสอ ภาพลายเส้นทิวทัศน์รอบรั้วโรงเรียน ในจำนวนภาพทั้งหมดนั้น ภาพผลส้มที่เขียนจากสีน้ำดูเตะตากว่าทุกภาพ ผลของมันดูกลมแป้น เปลือกสีเขียวอมส้มจัดแซมฟ้าอ่อน มีชีวิตชีวาราวกับสามารถจินตนาการได้ว่าใต้เปลือกบางนี้มีเนื้อส้มสดฉ่ำ     “โห...พี่ฝุ่นสุดยอดเลย ว่าแต่ใช้ดินสออะไรแรเงาคะ ไส้ถึงเข้มขนาดนี้ ชูการ์น่ะก็แค่ชอบ แต่ไม่ยักรู้อะไรเกี่ยวกับศิลปะเลย ทั้งที่กำลังจะเอาใบสมัครไปส่งชมรมแท้เชียว”      “พี่ใช้ดินสอเบอร์EEครับ ดินสอนี้ใช้สำหรับดรออิ้ง อ่า..พี่เองก็อยู่ชมรมศิลปะเหมือนกันนะ ยินดีต้อนรับสมาชิกน้องใหม่ มีอะไรไม่เข้าใจเราก็ถามพี่ได้ ยินดีสอนครับ”     ว่าที่สมาชิกก้มมองผลงานพี่ฝุ่นอีกหน ก่อนบ่นอุบอย่างแอบเหงื่อตกว่า “งานในชมรมยากขนาดนี้เลยเหรอคะ โอย รู้แล้วล่ะว่าทำไมเราไปสมัครกี่ครั้งก็ไม่ยอมรับ ตายล่ะ...งั้นต่อไปชูการ์คงจะต้องขอพึ่งพี่ฝุ่นเยอะ ๆ เลยแหง ขอบคุณล่วงหน้าค่า”      “น้องคือ...คนที่มาสมัครพร้อมเจ้าชายเมื่อวานใช่ไหม? ”     “ค่ะ” แต่เรื่องนั้นไม่ต้องไปสนใจหรอก...ชูการ์แอบต่อท้ายในใจ “จริง ๆ ก็มาสมัครหลายหนแล้ว แต่...เค้าไม่รับสักที เอ้อ ฝีมือแบบพี่ฝุ่นคงวาดรูปสวยตั้งแต่เด็ก ๆ ใช่ไหมคะ”     “ชอบวาดตั้งแต่เด็ก ๆ  แต่เรื่องฝีมือ...ท่าจะมาสวยตอนโตแหละ หัดไปเดี๋ยวก็วาดสวย พี่รับรอง” พี่ฝุ่นชวนให้เดินไปคุยไป ชูการ์แอบนึกขอบคุณขาตัวเองที่ซุมซ่ามเซ่อซ่า “นอกจากพี่ฝุ่น เรารู้จักใครอื่นในชมรมบ้างไหม ?”     ชูการ์สั่นหัว ใจคิดอยากเกาะติดพี่ฝุ่นพร้อมฝากตัวเป็นศิษย์ซะเดี๋ยวนี้     “ถ้าไม่รังเกียจ ไปนั่งวาดรูปกับกลุ่มของพี่ดีไหม พี่จะได้คอยสอนเรา” ฟังพี่ฝุ่นจบ ชูการ์ก็แทบกรี๊ดออกมาด้วยความดีใจ     “ได้เหรอคะ ?!?! ”     “ได้...ที่ไหนกันเล่า! ”     น้ำเสียงทุ้มแต่เหี้ยมดังกรรโชกมาจากด้านหลัง หัวใจพองฟูของชูการ์ค่อย ๆ หดฟีบ จากนั้นก็รูดไปกองที่ตาตุ่ม ไม่ต้องเดาก็รู้.....คนพูดน่ะไม่ใช่คน     เป็นมนุษย์ต่างดาว !     “คิดจะทิ้งให้นั่งคนเดียวหรือไง ฉันไม่ยอมหรอกนะ” เขาลดโวลุ่มเสียงโหดลงจากประโยคก่อนมากแล้ว แต่ความกลัวยังสะกดร่างเล็ก ๆ ของเธอให้หยุดชะงัก ทำอะไรหรือไปต่อไม่ถูกเลย เจ้ามนุษย์ต่างดาวที่บอกว่าจะติดหนึบชูการ์เป็นหมากฝรั่งกระชากข้อมือเธอไปกุมแน่นเกาะหนึบ เมื่อวานธามก็ทำแบบนี้ นั่นทำให้คนอื่นในเหตุการณ์แบบฝุ่น อดมองความสัมพันธ์แปลกด้วยความประหลาดใจไม่ได้     “น้องชูการ์เป็นคนรู้จักของเจ้าชายกุ....เอ้อ...ธามหรือครับ” แววตาฝุ่นประหลาด เหมือนงงงันระคนดีใจ     “มะ....”     ชูการ์ตั้งใจปฏิเสธ แต่เอเลี่ยนใจอำมหิตบ้ากลับโพล่งเสียงดังตัดหน้าอย่างไม่แยแส “ถ้าไม่รู้จัก...เราคงไม่จับมือหวานแหววกับน้องเค้าแบบนี้หรอกครับ นายเนี่ยใส่แว่นไปก็เสียเปล่า เพราะใส่แล้วตายังเซ่อ”     คำพูดแรงได้อีก !  คนบังเอิญตกกระไดพลอยโจนเลยยิ่งประหลาดใจซะจนตาเล็กเรียวเบิกกว้าง แม้ฝุ่นไม่เคยรู้จักธามส่วนตัว ไม่เคยเป็นเพื่อนด้วยเพราะเรียนกันคนละห้อง แต่เขาก็มักได้ยินผ่านหูเสมอว่า เจ้าชายกุหลาบสีฟ้าธามนั้นนิสัยดีสมกับใบหน้าหล่อ ๆ ประหนึ่งเทพบุตร คำบอกเล่านี้ท่าจะต่างจากของจริงเอาเรื่อง     “อ่า...ครับ เข้าใจแล้วครับ” ฝุ่นพยักหน้า ตั้งใจขอตัวเพื่อจะไม่เป็นก.ข.ธ. (ก้างขวางธาม)  ทว่าความตั้งใจคงไม่ทันใจเจ้าชายรูปโฉมงาม ธามทำหน้าหงิก ก่อนฉุดข้อมือฝ่ายหญิงอย่างเอาแต่ใจ เพราะชูการ์ตัวเล็ก หนำซ้ำขายังไม่หายเจ็บ การต้องเร่งฝีเท้าก้าวถี่ ๆ ตามหลังคนสูงกว่าร้อยแปดสิบจึงเป็นภาพดูไม่จืด       สีฝุ่นคิดว่า...ตัวเองไม่ควรจะอยู่เป็น ก.ข.ธ. จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 20:55:03

ความคิดเห็นที่ 5    “ปล่อยเซ่...ปล่อยนะ...โอ๊ย...งั้นขอเป็นนายเดินช้าลงหน่อยได้ไหม” ชูการ์วีนแตก เริ่มทนไม่ได้หลังเจ็บข้อเท้าขึ้นเรื่อย ๆ     “ฮึ เพราะเตี้ยไง...ขาเลยสั้น” ธามขึงตา หันกลับมาจ้องหน้ายัยขาวีนถี่ยิบ “เรื่องอะไรจะปล่อยเล่า ปล่อยให้เธอไปเดินคุยกับคนอื่นแล้วหลุดปากเรื่องมารีนออกไปงั้นสิ เมินเสียเถอะ! ”     “บ้าสิ ใครมันจะบ้าหลุดปากเรื่องพรรค์นั้นออกมา เอาเป็นว่าถ้านายอยากบังคับฉันเดินต่อ ก็ช่วยเดินให้ช้าลงหน่อยได้ไหม”     “หึ ๆ  ข้อนี้ฉันช่วยเธอไม่ได้จริงจริ๊ง เพราะขายาว หุ่นเท่ยิ่งกว่าพวกนายแบบตามหน้าปกนิตยสาร ขอโทษด้วยที่เกิดมาเป็นแบบนี้ วะฮ่ะฮ่า” ธามกระหยิ่มยิ้มย่อง จากนั้นก็ลากแขนเธอให้เดินต่อ     พระเจ้าช่วย... ชูการ์บ่นในใจ สูดน้ำมูกฟืดฟาด นอกจากเป็นเอเลี่ยนยังเป็นเอเลี่ยนที่หลงตัวเองอีก เฮ้อ...กรรมของไอ้ดาวมารีน ดาวเลี่ยน ๆ นั่น กรรมเวรของมนุษยชาติ กรรมเก่าของเธอด้วย...     “งั้นนายแค่ช่วยเดินห่างฉันหน่อยก็ได้” ระหว่างทาง เธอสังเกตเห็นตาหลายคู่เหลือบมองมา บ้างแค่จ้องเฉย ๆ บ้างเหลียวมองตาม แต่มาก (เฉพาะนักเรียนหญิง) ที่มองตามเธอด้วยสายตาทิ่มแทง ชูการ์อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกคล้ายหน้าผากตัวเองมีคำว่า ‘เชิญมอง’ อย่างนั้นแหละ     “ทำไม ? ”     “กะ...ก็...ก็มันอึดอัด นายเป็นคนดังไง ใคร ๆ เลยชอบมองนาย ดังนั้นเมื่อฉันมาเดินกับนาย คนเค้าเลยพาลจ้องฉันด้วย” อุตส่าห์หยอดคำชมว่าเป็นคนดัง ชูการ์เลยคาดหวังให้ธามยอมรับฟังที่เธอพูดซักนิด แต่เปล่า...เจ้าเอเลี่ยนบ้าดันคิดไปอีกอย่าง     “กับฉันล่ะบ่น ทีกับเจ้าแว่นทำหน้ามีความสุขเชียว ชิส์...ตกลงที่อยากเข้าชมรมศิลปะนักหนา เพราะไอ้แว่นหน้าจืดตัวนั้นใช่ป่ะ”     “หา ?!?!” เอเลี่ยนเบื้องหน้าหลงตัวอย่างเดียวไม่พอ จินตนาการยังกว้างไกลอีกต่างหาก     ชูการ์แอบสังเกตใบหน้าหล่อราวเทพบุตร ดวงตาซึ้งสีน้ำตาลส่องสะท้อนความหวานปนขม เขาฉีกยิ้มเสแสร้งชัดเจน ยิ้มสดใสเหมือนแสงแดดทั้งที่ตาไม่ได้ยิ้ม หลังเห็นว่าเธอมองตรงมา     “คำตอบล่ะ ไม่ใช่มาร้องห๊าคำเดียว ใครมันจะไปรู้เรื่อง”     “กับพี่ฝุ่น ฉันเพิ่งรู้จักพี่เค้าไม่ถึงสิบนาทีเอง ฉันบังเอิญซุ่มซ่ามเดินชนพี่ฝุ่นเข้า แต่ว่าก็ดีใจที่ได้รู้จักกันนะ พี่เค้ารีบเข้ามาช่วยฉันก่อน ทั้งที่ข้าวของตัวเองก็หล่นกระจายเต็มพื้น เขาใจดีนะว่าไหม” คิดถึงความใจดีของพี่ฝุ่นแล้ว ชูการ์ก็อดยิ้มไม่ได้     “แล้ว...ที่ฉันพาเธอไปห้องพยาบาลเมื่อวันก่อน ตอนนั้นก็...เอ่อ...น่าประทับใจสุด ๆ เลยใช่ป่ะ” ธามพูดไม่เต็มเสียง ชูการ์หัวเราะคิก ก่อนตอบตามความจริงให้คนตรงหน้าได้คลายสงสัย     “ไม่เลย ๆ  นั่นฉันถือเป็นความซวยมากกว่า...อุ๊บ” ตายละ...เธอดันลืมว่าธามปล่อยแสงได้ รีบยกมืออุดปาก ฉีกยิ้มเจื่อน ๆ อย่างขอความเมตตา     “ว่าไงนะ!” ไงล่ะ...เธอซวยไม่ทันขาดคำจริง ๆ เลยโดนเจ้าเอเลี่ยนธามตวาดลั่นเข้าให้ “บอกว่าซวยเหรอ...งั้นก็จงซวยต่อไปเหอะยัยเตี้ยชูการ์ !!! ” บทนี้เต็มไปด้วยตัวการ์ตูนและดารามากมาย อันที่จริงก็กลัวคนอ่านจะไม่เก็ตมุก แต่... เพื่อความสมจริงเลยคิดว่าเอาแบบนี้ไปแหละดีแล้วล่ะค่ะ = =; อาทิตย์นี้ลงซะยาว เพราะอาทิตย์หน้าจะเว้นว่างหนึ่งอาทิตย์ค่ะ (เนื่องจากเราไปเที่ยวสงกรานต์ค่ะ) จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 20:59:06

ความคิดเห็นที่ 6 แสดงว่าไต้ฝุ่นรู้ว่าธามคือใครสินะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 00:46:06