ความคิดเห็นที่ 1 17 วอนเธอ อะไรกัน มันคืออะไร... สัมผัสนั้น... สัมผัสที่ริมฝีปากของฉันไม่เคยได้พบเจอมาก่อน ...นุ่มนวลยิ่งกว่าปลายพู่กันขนกระต่าย...หวานละมุนยิ่งกว่าขนมปุยฝ้าย แต่กลับทำให้ฉันถึงกับหมดแรงทรงตัวแทบไม่อยู่ ปั้นเมฆจูบฉัน! เขาจูบฉันจริงๆ ใช่มั๊ย? ต้องใช่สิ ถึงเขาจะถอนริมฝีปากออกไปแล้ว แต่สัมผัสหวานๆ อุ่นๆ ยังติดอยู่ที่ริมฝีปากฉัน... “เมฆขอโทษ” เขาก้มหน้ามองปลายเท้าอย่างสำนึกผิด โธ่ ปั้นเมฆ... พี่นางฟ้ายังไม่ได้ว่าอะไรสักคำ จูบอีกทีก็ได้นะ ตะกี๊มันงงงง ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ (อ้าว จี้...หายโกรธเค้าไปเลยเร๊อะ) “...พี่ผิดหวังในตัวเมฆรึเปล่า?” ไม่ผิดหวังหรอก ทำเอาหมดแรงเลยเชียวล่ะ เพียงแต่...เป็นจูบแรกในชีวิต หุหุ ไม่คาดคิดมาก่อน เขินจัง “...ขอโทษจริงๆ...ที่เมฆพูดอะไรสิ้นคิดแบบนั้นออกไป ทำให้พี่เสียใจ...” อ่อ... ไม่ได้ขอโทษเรื่องจูบหรอกเหรอ? ฉันรีบสะบัดหัวสองที ตั้งสติๆๆ สติสมาธิปัญญาจงกลับคืนมาเดี๋ยวนี้ จริงด้วย ฉันกำลังโกรธเขาอยู่นี่นา “ พี่อย่าโกรธเมฆเลยนะ เป็นเพราะเมฆรู้สึกว่าตัวเองได้พยายามทำอะไรตั้งมากมาย เหนื่อยทั้งกายและใจ แต่ก็ช่วยพ่อแม่ไม่ได้ เหมือนเป็นลูกชายที่ไม่เอาไหน หนังสือก็ไม่ได้เรียน ทำนาก็ไม่ได้ ที่นาโดนยึดไปแล้ว หนี้ก็ยังใช้เค้าไม่หมด พ่อก็ไม่หาย มองไปทางไหน มันก็ตันไปหมดทุกทาง ...เมฆอยากให้พี่นางฟ้ามาอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจให้เมฆ แต่พี่ก็หนีเมฆไปไหนไม่รู้...” เขาซบหน้าลงบนไหล่ของฉัน เหมือนคนเดินทางไกลท่ามกลางความเหน็บหนาวเหนื่อยล้าเต็มที ขอหยุดพักตรงไหนสักที่ที่อบอุ่นและปลอดภัย แม้ชั่วครู่ยามก็ยังดี ...ฟังที่เขาพูดมา ฉันก็พอเข้าใจและสงสารเขาเหลือเกิน ...ฉันไม่น่าปล่อยให้เขารอคอยวันแล้ววันเล่า จมอยู่กับความทุกข์ เผชิญหน้ากับอุปสรรคตามลำพังแบบนี้เลย “...สิ่งที่พี่นางฟ้าสอนเมฆ เมฆก็เข้าใจนะ ถ้าทำนาอย่างที่พี่บอกได้ มันต้องดีแน่ๆ ...แต่ไม่รู้ทำไม ลองทำดูแล้วมันล้มเหลว... เมฆกำลังรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก เข็ดกับชีวิตลำบากของชาวนา แล้วพี่ก็มา ...บอกให้เมฆเป็นวีรบุรุษชาวนาในวันที่เมฆไม่มีนา ต่อให้เมฆอยากลองทำนาอย่างที่พี่ว่าดูอีกครั้ง ก็ไม่มีที่นาให้ทำแล้ว” ความจริง เด็กชายปั้นเมฆคนดีของฉันไม่ได้หายไปไหนเลย แต่เด็กคนนั้นถูกปัญหามากมายรุมเร้าจนหลบเข้าไปแอบซ่อนอยู่ในร่างหนุ่มน้อยตัวโตที่กำลังอ่อนล้าหมดแรงซบไหล่ฉันอยู่นี่เอง ทำยังไงหนอ เด็กน้อยคนดีของฉันถึงจะกลับออกมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ฉันอยากยกตัวอย่าง เรื่องของศิษย์เก่าโรงเรียนชาวนาที่เอาความรู้ที่ได้ไปปรับใช้กับนาเล็กๆ ไม่กี่ไร่ที่บ้าน จนกระทั่งมีเงินซื้อที่นาเพิ่มได้ ตอนนี้มีถึงสองร้อยไร่ แต่ไม่รู้จะเล่าให้ฟังยังไงในเมื่อมันเป็นเรื่องในอนาคต... “ไม่ใช่ไม่มีนาเหลือเลยสักหน่อย ยังมีเหลือที่ตรงนี้” “แค่สิบกว่าไร่นี่เหรอ?” เขาเงยหน้าขึ้นมาถามฉัน “เป็นที่ปู่ทวดไม่ใช่เหรอ? สมัยก่อน ...ถางป่ามาทำนาเท่านี้ แสดงว่า ทำแค่นี้ก็พอกิน ...ลองดู มีหนึ่งไร่ก็ทำหนึ่งไร่ มีสิบไร่ก็ทำสิบไร่ ทำได้แล้วค่อยซื้อเพิ่มจากสิบเป็นยี่สิบ เป็นสามสิบ...เป็นร้อย... ค่อยๆ ทำไป เริ่มจากน้อยๆ “ “แต่รถไถเครื่องไม้เครื่องมือไม่เหลือแล้ว จะเช่าเขาก็... เมฆไม่มีทุนเลย” “มีสิ... มีทุนที่แม่ให้มา...” ฉันนึกถึงสิ่งที่แอบได้ยินพ่อลูกคุยกัน ลุงสิบขา ขอยืมคำพูดที่คุณย่าสอนลุงมาใช้สอนเด็กน้อยของหนูหน่อยนะคะ “...สิบนิ้วและสองมือนี่ไง” เขาก้มลงมองฝ่ามือตัวเอง แล้วงอนิ้ว กำมือแน่น “ขอบคุณพี่นางฟ้านะที่อุตส่าห์ช่วย... วันนั้น หมอว่าถ้าไม่ได้น้ำแข็งนั่น เนื้อมันจะตาย ต่อนิ้วไม่ได้” “โชคดีจังนะ ที่หมอช่วยมันเอาไว้ได้” ฉันจับมือทั้งสองข้างของเขาชูขึ้นมา “ เห็นไม๊ว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง อยากให้ปั้นเมฆเก็บมันทั้งสิบนิ้วไว้ใช้งานไง” “ที่พี่นางฟ้าเขียนท้องของเมฆว่าสิบนิ้ว ก็เพื่อเตือนสติเมฆใช่มั๊ย?” “เอ่อ... ใช่... ใช่แล้ว แหะๆ” ฉันรู้สึกหน้าร้อนวูบๆ เมื่อรับสมอ้าง อายจัง...ปั้นเมฆช่างมองพี่นางฟ้าของเขาในแง่ดีจริงๆ นี่ถ้าเขารู้ว่าฉันคิดอะไรทะลึ่งๆ ตอนเขียนแกล้งเขาล่ะก็ คงไม่มีสายตาหวานซึ้งแบบนี้ให้ฉันแน่ “พี่นางฟ้า...” มือใหญ่ที่ฉันกุมอยู่หมุนเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายกุมมือฉัน... แล้วมือเล็กๆ ขาวๆ ก็หายเข้าไปในอุ้งมือหยาบใหญ่สีคล้ำที่อุ่นระอุ “...ขอเป็นยี่สิบนิ้ว ...สี่มือได้ไหม?” เขามองหน้าฉันนิ่งด้วยสายตาเปี่ยมหวัง “พี่อยู่ช่วยเมฆได้หรือเปล่า?...อยู่ด้วยกัน อย่าหนีจากเมฆไปไหนอีก ...เมฆไม่ได้ต้องการให้พี่ลงมือทำอะไรหรอกนะ ขอแค่...มีมือนุ่มนิ่มคู่นี้จับสองมือเมฆไว้แบบเมื่อกี๊ เวลาที่เมฆเหนื่อยล้ากลับบ้านมาก็พอ” ปั้นเมฆ พูดแบบนี้ หมายความว่ายังไง แล้วทำไมฉันต้องถึงรู้สึกหัวใจพองโต เหมือนมีดอกไม้บานสะพรั่งอยู่ข้างในอกเต็มไปหมดเลย (สมองแองจี้ช้ากว่าหัวใจ ตามความรู้สึกไม่ทันค่ะ) “เอาไปสิบห้านิ้วสามมือละกันนะ ขาดตัว ห้ามต่อ เหอๆ” ฉันเขินหรอกนะ ถึงได้พยายามขำแก้ขวย... แต่ปั้นเมฆไม่ขำไปด้วย “ถ้าพี่ต้องการแค่สามมือจริงๆ เมฆยอมตัดมือหนึ่งแลก เพื่อให้พี่อยู่ด้วย” เขาจริงจังกับสิ่งที่พูดออกมาจนฉันก็ชักขำไม่ออกเหมือนกัน “ล้อเล่นน่า” “แต่เมฆไม่ล้อเล่นนะพี่นางฟ้า... ถ้าเมฆเป็นชาวนาที่ดีอย่างที่พี่อยากให้เมฆเป็น พี่อยู่กับเมฆที่นี่ตลอดไปได้ไหม?” นี่... นี่เขามาขออะไรฉันอย่างงี้ ถึงจะไม่ใช่ขอแต่งงาน แต่... อา... อยู่กับเขาตลอดไปเชียวนะ ...แล้วจะให้ฉันตอบเขาว่ายังไงดี “พี่นางฟ้าอย่าหาว่าเมฆเห็นแก่ตัวเลยนะ เมฆรู้ว่าตอนนี้เมฆไม่มีอะไรเลย ไม่มีทั้งคุณวุฒิ วัยวุฒิ ไม่มีสิทธิ์ขออะไรจากพี่ทั้งสิ้น ตัวเองยังเอาตัวไม่ค่อยรอด มองแทบไม่เห็นอนาคต ไม่รู้จะทำที่พี่ต้องการสำเร็จหรือเปล่า แต่เมฆสัญญาว่าจะพยายามสุดความสามารถ ขอแค่รู้ว่ามีพี่อยู่เคียงข้าง... จะได้มั๊ย?” มันเป็นความรู้สึกที่ผสมปนเปกันจนสับสนไปหมด ...ทั้งดีใจ ทั้งเขินอาย ทั้งหวามลึกๆ ข้างในอกอย่างหญิงสาวที่เพิ่งได้ยินชายหนุ่มที่ตัวเองหลงรักขอให้เธออยู่เคียงข้างเขาตลอดไป... หลังจากถูกเขาจุมพิตอย่างอ่อนหวาน แต่ก็กลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องมหัศจรรย์จนเหลือเชื่อที่ชายหนุ่มตรงหน้า คือคนเดียวกับเด็กชายตัวน้อยที่ฉันเฝ้าดูการเจริญเติบโตของเขาเรื่อยมา ...และรู้สึกหวาดกลัวกับอนาคตข้างหน้าที่ยังมาไม่ถึง ไม่แน่ใจ... ถ้าฉันตัดสินใจอยู่ในมิตินี้ แล้วโลกของฉันล่ะ? ตาทัพพี... เพื่อนๆ... และทุกสิ่งทุกอย่างทางโน้น... ปั้นเมฆเห็นฉันนิ่งเงียบไป ก็ไม่ได้รุกเร้าเอาคำตอบ “ตอนแรก เมฆคิดว่าถ้าพี่นางฟ้าไม่มา เมฆจะไปเสี่ยงโชคทำงานในกรุงเทพฯ” “กรุงเทพเหรอ?” “ใช่... ตอนที่เมฆส่งพ่อไปโรงพยาบาล เจอเค้าถ่ายหนังกันอยู่ พอดีกำลังเกณฑ์ตัวประกอบเข้าฉากไทยมุง เมฆอยากได้เงินเลยไปสมัคร ปรากฎว่าผู้กำกับเค้าเห็นเมฆ บอกว่าหน้าตาท่าทางใช้ได้ เลยชวนไปทำงานด้วย” “งานอะไร? อย่าบอกนะว่า...” “เค้าจะลองให้รับบทละคร ถ้าเมฆเล่นได้ดี เรื่องต่อไปเค้าว่าอาจจะให้เป็นพระเอก” ว่าแล้วเชียว! หน้าอย่างงี้ หุ่นอย่างงี้ ฉันบอกแล้วว่าเป็นดาราได้สบายๆ ถึงยุคฉันจะฮิตหนุ่มเกาหลี แต่ยุคนี้หนุ่มหน้าไทยน่าจะยังฮอตอยู่ “...เป็นดาราแบบที่ดูในทีวีก็ไม่เลวนะ เห็นเค้าบอกว่ารายได้ดี พอมีชื่อเสียง ไปทำงานพิเศษ แค่ใส่เสื้อผ้าของห้องเสื้อแล้วเดินไปเดินมาให้คนดูสองสามรอบก็ได้เงินแล้ว ถ่ายรูปลงหนังสือก็ได้เงินเพิ่มอีก ไปโชว์ตัวงานโน้นงานนี้ก็มีซองให้ด้วย ถ้าเมฆร่ำรวย เมฆจะได้เลี้ยงพ่อแม่กับพี่นางฟ้าให้อยู่สบาย พี่จะว่ายังไง?” จะว่ายังไงล่ะ แค่เขารวมเอาฉันไปเลี้ยง นับเป็นคนในครอบครัวของเขาด้วย ก็รู้สึกปลื้มใจเหลือเกินแล้ว “เมฆอยากรู้ว่าพี่คิดยังไง? พี่ชอบดารารึเปล่า? หรือว่าชอบให้เมฆเป็นชาวนามากกว่า?” ถ้าเป็นสมัยก่อน ฉันคงตอบไม่ต้องคิด ระหว่างดารา กับ ชาวนา... ฉันก็ต้องเลือกเอาดาราแน่นอนอยู่แล้ว แต่มาวันนี้ ฉันกลับไม่อยากตอบ เพราะอนาคตเป็นของเขา... เขาต้องตัดสินใจเอง ฉันแค่เขียนบอกอะไรบางอย่างให้เขาได้คิด ‘ที่ผ่านมา คนไทยเราเป็นชาวนากันหมด ไม่เคยมีใครอดตาย ในน้ำมีปลาในนามีข้าว แต่ในอนาคต... ถ้าลูกหลานชาวนาเปลี่ยนไปทำอาชีพอื่นกัน แล้วคนไทยรุ่นลูกหลานเหลนโหลนต่อๆ ไป เราจะเอาข้าวที่ไหนกิน ในเมื่อไม่เหลือใครเป็นชาวนาแล้ว เราคงต้องซื้อข้าวจากประเทศอื่น หรือแย่กว่านั้น ...อาจต้องซื้อข้าวจากคนต่างชาติที่เข้ามาทำนาในประเทศเราก็ได้’ “จริงๆ เมฆก็รู้อยู่แล้วว่าพี่นางฟ้าต้องอยากให้เมฆเป็นชาวนามากกว่าดารา” เพราะในโลกที่ฉันจากมา มีแต่เด็กไทยฝันอยากเป็นดารานักร้องกันเต็มไปหมด ฉันไม่เคยเห็นเด็กคนไหนฝันอยากเป็นชาวนาเหมือนปั้นเมฆตอนเด็กๆ เลยสักคน ก็เลยอยากเห็นเด็กที่ฝันอยากเป็นชาวนาคนนั้นได้เป็นชาวนาที่ประสบความสำเร็จ ...เป็นชาวนาหนุ่มที่หล่อกว่าพระเอกในทีวี ...และถ้าเป็นไปได้ ขอให้เป็นวีรบุรุษคนนั้นที่สวรรค์ส่งฉันมาตามหาถึงนี่ ‘^_^...ชาวนาไม่ดูทีวีก็ไม่ตาย แต่พระเอกไม่มีข้าวกินน่ะ อดตายนะเมฆ’ “พี่นางฟ้า...ตกลง ถ้าเมฆเป็นชาวนาอย่างที่พี่ต้องการ พี่นางฟ้าจะอยู่กับเมฆที่นี่ตลอดไปหรือเปล่า?” ปั้นเมฆย้ำคำถามเดิม มันทำให้ฉันสับสนใจอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้านิ่งมองดูมือคู่เล็กๆของตัวเองจมหายเข้าไปในมือคู่ใหญ่ของเขา แต่แล้ว ยังไม่ทันรอให้ฉันตอบอะไรเลยสักคำ เขาก็โน้มตัวต่ำลงมาปิดปากฉันจนสนิทแนบแน่นด้วยริมฝีปากของเขาอีกครั้งโดยไม่ให้ฉันตั้งตัว คราวนี้ เขาไม่ได้หยุดแค่จุมพิตเพียงแผ่วเบาทิ้งสัมผัสอ่อนหวานไว้ที่ริมฝีปากแล้วจากไปอย่างทีแรก แต่เขาจูบฉันด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่เขามี ทุกสัมผัสในปากของฉันยามนี้ คือความรักความปรารถนาปรี่ล้นหัวใจที่เขาต้องการระบายถ่ายทอดมาให้ฉัน โอ...ปั้นเมฆ... รู้หรือเปล่าว่าทำแบบนี้ พี่นางฟ้าจะขาดใจแล้ว ฉันกำลังจะจมน้ำตาย ...แต่น้ำที่ไหลทะลักเข้ามาในปากกลับเป็นน้ำผึ้งรสหอมหวานอย่างที่ไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน ยิ่งเมื่อถูกเขารุกเร้าทวงเอาความรู้สึกลึกซึ้งที่ฉันเก็บซ่อนไว้ออกมาเพื่อดูดกลืนกลับไปอย่างโหยหา ฉันปล่อยตัวปล่อยใจยอมให้เขาจูบแล้วจูบเล่าอยู่เนิ่นนาน ราวกับแรงรักแรงปรารถนาที่เขามีต่อฉันส่งผ่านมากับจูบนั้นไม่หมดไม่สิ้น และเรียกร้องเอาจากฉันไปอย่างไม่รู้อิ่มรู้พอ เวลาก้าวเดินช้าๆ ผ่านไป นานแค่ไหนฉันไม่รู้ตัวเลยจนกระทั่งเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นหอบเอาอากาศเข้าปอดของตัวเอง ...ริมฝีปากฉันได้รับอิสรภาพแล้ว แต่ริมฝีปากของปั้นเมฆไปได้จากไปไหน กลับเคลื่อนไหวอย่างอ้อยอิ่งไปทั่ว...ทั้งหน้าผาก ปลายจมูก ข้างแก้ม เรื่อยมาจนถึงติ่งหู... สัมผัสนั้นแผ่วเบาแต่ทำเอาฉันขนลุกไปหมดทั้งตัว สัญชาติญาณหญิงกรีดร้องเตือนทันทีที่ลมหายใจของเขาเป่ารดซอกคอ ถ้าฉันตามใจปล่อยให้เขาจูบไปทั่วแบบนี้ละก็ มีหวังได้โดนเขา... อา... โดนเขา... วูบนั้น...รู้สึกผิดชอบชั่วดีบังเกิดขึ้นกระทันหัน พร้อมกันนั้นใบหน้าพระแม่โพสพก็ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด “นี่เธอ เราส่งมาทำงานนะ ไม่ใช่ให้มาทำบัดสีในยุ้งข้าว ช่างไม่ได้มีความเกรงอกเกรงใจเราเลย” ตามติดมาด้วยใบหน้ากามเทพ “ไม่บัดสีหรอกน่า... สงสารเด็กตาดำๆ ให้มันมีความสุขบ้างเหอะ ปัญหาชีวิตเยอะเหลือเกิน” โอ... แองจี้จะเลือกเชื่อเทพองค์ไหนดีล่ะเนี่ย? “แล้วเรื่องงานเราล่ะจะว่ายังไง?” เทพีแห่งข้าวทวงถาม อา... จริงด้วย ฉันยังไม่เข้าใจว่าทำไมนาอินทรีย์ที่ฉันจำมาถ่ายทอดให้ปั้นเมฆทำถึงได้ล้มเหลว ฉันควรกลับโรงเรียนชาวนา ถามพี่:-)กับตาทัพพี ศึกษาให้ดีๆ ก่อนกลับมาช่วยเขาเพิ่มเป็นยี่สิบนิ้วสี่มือ “เอาให้เสร็จก่อนก็ด๊าย แล้วค่อยไป๊... เอ่อ แม่โพสพ อย่ามองหน้าเราอย่างงั้นซี่ ...เราหมายความว่า ทำอะไร ก็ควรเอาให้เสร็จเป็นอย่างๆ ไป” กามเทพรีบเนียน “พอเสร็จแล้ว เธอก็หมดแรงไปไหนไม่รอดน่ะสิ” “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า นอนพักหน่อยก็ไหวแล้ว ที่ไปไหนไม่รอดน่ะ เพราะโดนเค้าซ้ำอีกรอบมากกว่า” อ๊าก ท่านกามเทพเจ้าขา พูดอะไรออกม๊า หนูอายน้า “บ้า... ฉันหมายความว่า ความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เขาผูกพันเธอไว้ จะทำให้เธอหมดแรงใจจะปฏิบัติหน้าที่ ยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในมิติโน้น รวมทั้งพี่ชายพิการคนนั้น มาอยู่กินกับเขาในมิตินี้ตลอดไปน่ะสิ” เทพีแห่งข้าวพูดถูก ขนาดยังไม่มีอะไรกันฉันก็แทบไม่อยากจากเขาไปไหนแล้ว ถ้าเกิดว่าฉันกับเขา... เรา... โอ... ฉันคงใจอ่อนไปไหนไม่รอดจริงๆ ...ไม่ ฉันอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้ ...คุณหญิงกับท่านเจ้าสัว คุณพลคุณพลอยคงไม่มีใครสนใจฉันนักหรอก แต่ทัพพีน้อยสิ ป่านนี้คงเป็นห่วงป้าจี้ของเขาแย่แล้ว ถ้าฉันหายไปจากโลกนั้นตลอดกาล เขาจะทำยังไง เศร้าเสียใจขนาดไหน แล้วยังเรื่องคดีของทัพพีกับยัยแม่มดนั่นอีก มันคาใจเหลือเกิน... ไม่นะ... ฉันยังตัดใจไม่ได้... มีสิ่งที่ฉันยังอยากทำตั้งมากมาย ฉันยังไม่มีผลงานศิลปะอวดชาวโลกเลยสักชิ้น เสื้อผ้าเครื่องประดับทั้งหลายที่ฉันทำมากับมือก็จะไม่มีใครชื่นชมอีกต่อไป “ที่สำคัญ ใจคอท่านกามเทพจะให้เด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดปีกระทำเรื่องเช่นนี้ก่อนวัยอันควรหรือ ขนาดแค่ชมภาพยนตร์เรทยังมิได้ มันผิดกฎหมายนะท่านก็รู้ เธออาจโดนข้อหาพรากผู้เยาว์” หา?...ตะกี๊ฉันได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า เขาอายุ... สติฉันกลับคืนมาทันใดราวกับโดนสายฟ้าฟาด จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 23:22:30

ความคิดเห็นที่ 2 “เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวก่อน ปั้นเมฆ!” ฉันรีบตะกายยกมือดันหน้าเขาห่างออกไปจากร่างฉันทันที (มัวแต่ฟังพระแม่โพสพเถียงกับกามเทพ ตอนนี้ใบหน้าเขาลงต่ำมาอยู่ที่หน้าอกฉันแล้ว กรี๊ด) ปั้นเมฆทำหน้างง เหมือนเด็กที่กำลังนอนฝันดีถูกปลุกให้ผวาตื่นขึ้นมากระทันหัน (โถ น่าสงสารจริงพ่อคุณเอ๋ย ฉันก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอกนะ) “อายุเท่าไหร่?” “อ่า... อีกไม่กี่เดือนก็จะ...สิบแปดแล้ว” เขาตอบฉันเสียงเบาด้วยสีหน้าสำนึกผิด “อะไรนะ?” ยังไม่ถึงสิบแปดอีกเร๊อะ? เป็นเพราะเขาตัวโตและมีใบหน้าคมเข้มนั่นเอง เลยดูเป็นหนุ่มเกินวัย “พี่นางฟ้า... รังเกียจว่าเมฆอ่อนกว่าพี่หลายปีใช่มั๊ย” โถ ปั้นเมฆอย่าทำหน้าจ๋อยอย่างงั้นซี่ “ไม่ใช่ ไม่ได้รังเกียจ แต่... แต่ รู้ตัวรึเปล่า ว่ากำลังทำอะไรอยู่?” ฉันกลัวเหลือเกินว่ามันคืออารมณ์ชั่ววูบของเด็กหนุ่ม “รู้ตัวสิ... ทำไมเมฆจะไม่รู้ตัว” เขายืนยันหนักแน่น “...เมฆรู้ด้วยว่า ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา... เมฆไม่สมควรคิดเรื่องอะไรแบบนี้เลย แต่... ไม่รู้จะทำยังไงดี เมฆรักพี่มากเหลือเกิน ...รักมากเหลือเกิน” อา...เขาบอกรักฉัน! ปั้นเมฆบอกรักฉัน!!! และสายตาของเขาก็ช่วยยืนยันว่ามันไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบเลย “เมฆขอโทษ... เมฆสัญญาก็ได้ว่า จะอดใจรอ... รอให้อะไรๆ มันดีขึ้นกว่านี้ รอให้เมฆพร้อมกว่านี้ รอให้พี่รักเมฆมากพอ” ละลายหมดแล้วฉัน... ฟังแล้วไม่อยากรอ แต่จะขอเป็นฝ่ายผูกโบว์ตัวเองเอาใส่พานประเคนให้เขาเดี๋ยวนี้เลย “ขอเพียงพี่ช่วยบอกให้เมฆมั่นใจหน่อยได้ไหมว่าจะมีวันนั้น... พี่นางฟ้า...รักเมฆบ้างหรือเปล่า?” โง่จัง ไม่เห็นต้องถามเลย ถ้าไม่รักฉันจะยอมปล่อยให้ทำแบบนี้เหรอ “บอกเมฆหน่อยนะ ว่าพี่ก็รักเมฆเหมือนกัน” ฉันก็อยากบอกอยู่หรอกนะ ว่า ‘ฉันรักปั้นเเมฆ’ แต่... พูดจบฉันก็กลายเป็นควายน่ะสิ ขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่ว่า ควรบอกรักเขายังไงดี ไม่ให้มีประธาน กริยา กรรมครบประโยคบอกเล่า ยังไม่ทันที่ฉันจะได้บอกอะไรเขา ก็มีเสียงใครบางคนตะโกนเรียกชื่อเขาอยู่ด้านนอก “เฮ่ย... ไอ้เมฆ!...ไอ้เมฆอยู่นี่รึเปล่า” เขานิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะกระซิบบอกฉัน “เงียบไว้นะพี่” จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นไปแง้มประตูเปิดแค่พอเดินออกไปแล้วปิดลงอย่างรวดเร็ว “อ้าว พี่ดำ มาทำอะไรถึงนี่?” ฉันนั่งฟังเขาเงียบๆ พี่ดำคือลูกศิษย์วัดที่รู้จักกันนั่นเอง “แม่มึนโทรไปที่วัด วานให้ใครช่วยวิ่งมาบอกมึนหน่อย ว่าให้รีบไปโรง’บาลเร็วๆ พ่อมึนถามหา” “พ่อ! ...พ่อเป็นอะไร?” “กูก็ไม่รู้ว่ะ มึนรีบไปเหอะ” สังหรณ์ใจไม่ดีเลย หรือว่า... อา ฉันไม่อยากเดาอะไรอย่างงั้น แต่มัน... “รอเมฆอยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวเมฆมา” เขาเคาะประตูบอกฉันจากด้านนอก “...ขอร้องล่ะ...อย่าหนีเมฆไปไหนอีกเลยนะ” แล้วฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ย่ำลงบันไดไป “มึนพูดกับใครวะไอ้เมฆ” “ไม่มี” “ก็กูได้ยินมึนพูดอ่ะ... อย่าบอกนะว่ามึนเก็บสาวเอาไว้ในยุ้งจริงๆ อย่างที่ชาวบ้านว่า” แล้วเสียงของพวกเขาก็ค่อยๆ ไกลออกไปจนฉันไม่ได้ยินอีกเลย “เกือบไปแล้วไหมล่ะ” เสียงหวานใสดังมาก่อนเจ้าของเสียงปรากฎตัวขึ้น พระแม่โพสพนั่นเอง ฉันรีบทำความเคารพทันที “เราส่งให้มาปฏิบัติภาระกิจ ด๊าน...มาจุ๊บุ๊กะเด็ก ดีนะที่ฉันช่วยเตือนสติทัน ไม่งั้น ล่ะก็ เจอข้อหาพรากผู้เยาว์เห็นๆ” “รู้นะ...เสียดายล่ะซี่ อิอิ” กามเทพหนุ่มซึ่งปรากฎตัวตามมาทีหลังกระซิบแซวฉัน “รีบๆ ไปทำงานต่อเร็วๆ เข้าซี่ มัวชักช้าอะไรอยู่เล่า”   “อา... แต่ว่า พ่อของปั้นเมฆเค้า...” ฉันยังไม่อยากจากปั้นเมฆไปตอนนี้เลย เกิดพ่อเขาเป็นอะไรไปจะทำยังไง “เธอเป็นหมอเทวดาเร๊อะ ถึงรออยู่นี่ก็ช่วยอะไรเค้าไม่ได้หรอกน่า” “ตะ แต่ปั้นเมฆเขาขอให้หนูรอ ถ้าเขากลับมาไม่เจอ ต้องเสียใจมากแน่ๆ ” “งั้นก็รอเค้าอยู่นี่ เราจะไปหาคนอื่นมาช่วยเราแล้ว เลือกยัยคนนี้มาทำไมก็ไม่รู้” ประโยคสุดท้าย มารดาแห่งข้าวหันไปบ่นกามเทพเสียงดัง “ใจเย็นน่า เทพีสุดสวย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเราดีกว่า” กามเทพกระแอมสองทีแล้วหันมาดึงฉันไปคุยมุมหนึ่งของยุ้งข้าว ทำเหมือนโค๊ชนักกีฬาขอเวลานอกแล้วประชุมนักกีฬาวางแผนว่าต้องเล่นยังไงต่อไป “เราจะไม่สั่งเธอว่า ต้องทำอย่างงั้นอย่างงี้ เธอต้องใช้ความสามารถและสัญชาติญาณตัดสินใจเองว่าจะกลับไปทางโน้นหรืออยู่ที่นี่ เพื่อให้วีรบุรุษที่สวรรค์ต้องการปรากฎตัว แต่ฉันจะบอกความจริงอะไรให้อย่างหนึ่ง ...เป็นข้อมูลที่เชื่อถือได้จากกามเทพอย่างฉัน” “ความจริง?” “ถูกต้อง ที่ฉันบอกเธอนี่ก็เพื่อไม่ให้เรื่องของหัวใจเข้ามาทำให้เธอปฏิบัติหน้าที่ไม่ได้เต็มประสิทธิภาพ ...ฟังให้ดีนะ เด็กคนนั้นน่ะ ยังไงก็รักเธอ หัวใจของเขาหนักแน่น มั่นคง ซื่อตรงและจริงใจ ความรักของเขาก็แข็งแกร่ง ทนทาน อายุการใช้งานนานจนเธอคาดไม่ถึง” โอ ฟังแล้วซึ้งจริงๆ (ถึงท่านเทพแห่งความรักจะใช้ศัพท์อย่างกับโฆษณากระเบื้องหลังคาก็เถอะ) นี่แปลว่าปั้นเมฆจะรักฉันไปตลอดชีวิตใช่ไหมเนี่ย “ใช่แล้ว อย่าว่าแต่เธอให้เขารอเป็นปีๆ เลย ต่อให้ต้องรอเธอสิบ ยี่สิบ สามสิบปี เขาก็รอได้ ไม่ว่าเธอจะทำยังไง เขาก็ไม่เปลี่ยนใจ ถึงต้องเจ็บปวดเพราะรักเธอแค่ไหน เขาก็ไม่ยอมตายง่ายๆ หรอก เชื่อเราสิ ’กามเทพ...หมอรักของแท้’ ฟันธง! ดังนั้น จงทำในสิ่งที่รู้สึกว่า ‘ต้องทำ’ เพื่อหน้าที่อันทรงเกียรติสมกับที่เราเลือกเธอ ไม่ต้องไปห่วงเขา” “ขอบคุณมากค่ะ ท่านกามเทพ” ปาดน้ำตาป้อยๆ เสร็จฉันก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “เอ่อ... หนูขอยกเว้นพรที่ได้รับมาชั่วคราว เป็นกรณีพิเศษหน่อยได้มั๊ยคะ?” “อะไรรึ?” “หนูอยากบอกรักเขาค่ะ” “อ้าว ก็ไปบอกสิ มาขอเราทำไม?” “แต่ถ้าพูดเป็นประโยคบอกเล่า หนูจะกลายเป็นน้องบือนี่คะ” “งั้นก็บอกเขาด้วยภาษากายสิ ใช้ลีลาสื่อรัก อิอิ... ผู้ชายชอบการกระทำมากกว่าคำพูดอยู่แล้ว” “โห...สุดยอด สมเป็นคำชี้แนะของกามเทพจริงๆ เย้ย... ไม่ได้...” “๕๕๕ ล้อเล่นน่า ร้องซะเสียงหลงเชียว... บอกรักเขาแล้วกลายเป็นน้องบือหรือ เอ...เห็นทุกทีก็สื่อสารกับเขาได้นี่” “หนูไม่อยากบอกใบ้ใช้มือช่วยหรือเขียนใส่กระดาษ ความรู้สึกมันต่างกับการได้ยินนี่นา ได้โปรดเถอะท่านกามเทพ นี่มันมีความหมายมากนะคะ หนูอยากบอกรักเขาด้วยเสียงหวานๆ ชัดเจนเต็มประโยคค่ะ” “แต่นั่นเป็นพรแม่โพสพ เราคงไปขัดอะไรมิได้ เอาอย่างงี้ก็แล้วกัน เราจะบอกใบ้ให้ว่า จงใช้พรของเราให้เป็นประโยชน์” “หมายความว่ายังไงคะ?” “ก็หมายความตามนั้นแหละ ไปคิดดูเอาเอง เราคงต้องไปก่อนล่ะ โชคดีนะ” หลังจากนั้น กามเทพก็ทิ้งฉันไว้แล้วหายตัวไปพร้อมๆ กับเทพีแห่งข้าว ใช้พรกามเทพให้เป็นประโยชน์เหรอ? อืม... ไม่เข้าใจ ช่างเถอะ ฉันต้องรีบแล้ว ไม่ควรปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยไร้ค่า ยิ่งชักช้า เขายิ่งต้องรอนานกว่าไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยเท่า ‘ปั้นเมฆจ๋า ขอโทษด้วยนะ ที่ฉันไม่สามารถทำตามที่เมฆขอได้ในตอนนี้ เพื่อหน้าที่... พี่นางฟ้าต้องกลับไป’ แล้วฉันก็ตัดใจกระโดดลงกระพ้อมข้าวไทมม์แมชชีนอีกครั้ง... “อ๋อ... :-) ใช้ไอ้น้ำหมักก้างปลา หอยเชอรี่ สูตรนี้มันเป็นฮอร์โมน เหมือนพวก รกหมู รกวัว ถ้าใช้เข้มข้นไป ใส่:-)เข้าไปเยอะๆ ใบมันจะงามจัด แต่รวงน้อย เวลามีลมแรงๆ มา ต้นข้าวที่:-)หนักใบก็จะล้มได้” แป่ว! ได้ยินพี่แม่รงเฉลย แล้วฉันรู้สึกผิดจริงๆ ที่ไปบอกเขาว่าใส่เผื่อๆ เข้าไป เยอะไว้ดีกว่าขาด ขอโทษนะ ปั้นเมฆ “นี่ที่น้องป้าหายไปให้ไอ้ทัพพ์ตามหาเกือบตาย คือไปสอนใครทำนามาเหรอ? ซวยจริงๆ เลยชาวนาคนนั้น” “จี้ไม่รู้นี่นา คิดว่ามันเป็นของธรรมชาติใส่เยอะแค่ไหนก็ได้” “แล้วแต่สูตรโว้ย อย่างดินจีเอ็มโอ ใส่เข้าไปมากเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร :-)แต่เปลือง อย่างน้ำหมักสะเดา ใส่เข้มข้นมากๆ ใบก็ไหม้ได้ อุปมาดั่งทุเรียนกินได้ คนกินไม่ตาย แต่กินมากไป:-)ก็ร้อนในตายห้า” อุปมาได้เห็นภาพมากค่ะพี่ “จริงๆ ทำเกษตรอินทรีย์น่ะ ง่าย แต่ต้องรู้จักธรรมชาติ ทำอะไร ทำให้พอดีตามวิถีธรรมชาติ” “มันจะมีปัญหาอื่นๆ อีกมั๊ยคะ ถ้าชาวนาที่เคยทำนาแบบใช้สารเคมีหันมาทำนาอินทรีย์ใหม่ๆ นอกจากเรื่องความเข้มข้นของปุ๋ยน้ำหมักที่ใช้ต้องให้พอดี” ฉันถามเผื่อไว้เลย จะได้ไม่พลาดอีก “ปัญหาหลักเลยนะ :-)คือ ใจ... ใจต้องแข็ง มารผจญมันเยอะ ...:-)ทั้งเพื่อนบ้าน ญาติพี่น้อง เกษตรอำเภอ ผลัดกันบอก...โอ๊ย ปุ๋ยเคมีดีกว่า สะดวกอย่างงั้นอย่างงี้ ไม่ต้องหมักอะไรเสียเวลา ไม่ฉีดยากันไว้ก่อน หนอนมานามึนเจ๊งแน่นอน สมุนไพรเอาไม่อยู่ และอื่นๆ อีกมากมาย... :-) ถ้าไม่เชื่อมั่นว่าอินทรีย์ทำได้จริงก็จะถอดใจ พ่ายแพ้ หันกลับไปใช้ปุ๋ยยา” ชาวนาของฉันเด็ดกว่า ถอดใจทิ้งนา จะเปลี่ยนอาชีพไปเป็นดาราเลย เหอๆ “ส่วนใหญ่ปัญหาที่เกิดขึ้นตอนแรกๆ :-)...มันเกิดจากการใช้สารเคมีมานานเป็นปีๆ มากกว่า ทำให้ตัวห้ำตัวเบียน อย่างพวก แมงมุม แมงปอ แตน ต่อตายหมด ไม่มีตัวช่วยฆ่าแมลงร้าย ทำปีแรกๆ สมุนไพรอาจจะเอาไม่อยู่ แต่ถ้าเราเลิกใช้ยา ใช้แต่สมุนไพรไปเรื่อยๆ  ตัวห้ำตัวเบียนก็จะกลับมา” “และต้องใช้สมุนไพรตั้งแต่แรกด้วยใช่ไหมคะ” ข้อนี้ฉันจำได้แม่น เหอๆ “ใช่แล้ว” พี่:-)ยิ้ม “...เกษตรอินทรีย์น่ะ ยิ่งทำไปนานๆ ก็จะยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ ...ทำแรกๆ ดินที่ใส่ปุ๋ยเคมีมาหลายปีมันแข็ง ต้องหมักฟางดีๆ ไถกลบซัง ไม่ใช่:-)มักง่ายเผาเอาเร็ว ...จากนั้นใช้น้ำหมักจุลินทรีย์ย่อยสลาย เลิกใช้ปุ๋ยเคมี ดินก็จะค่อยๆ นิ่มขึ้นๆ” “สรุปว่า ต้องค่อยเป็นค่อยไป” “ถูก... อย่างเมล็ดพันธุ์ก็เหมือนกัน ตามท้องตลาดที่เค้าขายจะเป็นพันธุ์ข้าวที่ถูกพัฒนามาให้กินปุ๋ยเคมี เราต้องเอามาปลูกแล้วคัดแล้วปลูกแล้วคัด...ไปเรื่อยๆ ฝึกนิสัยให้ต้นข้าวกินปุ๋ยชีวภาพ พอหลายฤดูผ่านไป เราก็จะได้พันธุ์ข้าวอินทรีย์ที่แข็งแรง ทนโรค ได้ผลผลิตดี” หลังจากรับมรดกหนี้จากพ่อตา นายอาทิตย์ก็จำเป็นต้องขายข้าวเอาเงินมาหมุนหมด ไม่ได้เก็บเมล็ดพันธุ์ไว้เหมือนสมัยก่อนที่เขาทำพอมีพอกินอีก สุดท้ายก็ต้องเสียเงินไปซื้อทุกครั้ง มาถึงปั้นเมฆเลยต้องไปซื้อเหมือนกัน ฉันคงต้องไปบอกเขาให้เริ่มคัดพันธุ์ข้าวมาปลูกแล้ว “ใช้เมล็ดหว่านแค่สองถังครึ่งก็พอนะ นาอินทรีย์ต้องใส่ข้าวให้บาง ให้แดดส่องถึงโคน ทำให้ไม่เป็นรา ผลผลิตก็ดีไม่แพ้พวกที่ใช้สี่ห้าถังให้ข้าวขึ้นแน่นแล้วอัดปุ๋ยเคมีเข้าไปให้:-)งาม ถ้าใครไม่รู้ คิดจะทำนาอินทรีย์แต่:-)หว่านมันเข้าไปสี่ห้าถัง ข้าวก็จะไม่โตเพราะมันหนาแน่น แย่งอาหารกันกิน ...อย่าไปคิดว่า ต้นข้าวเยอะๆ เกี่ยวได้ข้าวมาก กลับเปลืองเมล็ดพันธุ์เปล่าๆ มีชาวนาคนหนึ่งเค้าทำนาดำ ใช้กล้าต้นเดียว ดำทีละต้นๆ :-) เกี่ยวได้ตั้งไร่ละเกวียนกว่าๆ” เอ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่ผ่านมาปั้นเมฆหว่านไปกี่ถัง ไว้ต้องไปบอกเขา รู้สึกกระวนกระวายใจยังไงไม่รู้ นี่ฉันทิ้งเขามาหลายชั่วโมงแล้ว ไม่รู้ทางโน้นผ่านไปนานแค่ไหน ปั้นเมฆจะว่ายังไง ทั้งพี่นางฟ้าทั้งเจ้าชมพูหายจากเขาไปทั้งคู่แบบนี้ ฉันรีบบอกขอบคุณพี่:-)แล้วลาจากมาเพื่อไปหาทัพพีน้อยที่บ้านของเขา ระหว่างทางก็ครุ่นคิดหาวิธี ว่าควรบอกตาทัพพียังไงดีน้า ถ้าฉันจะขอหายตัวไปสักเดือนสองเดือน ปีสองปี หรือบอกว่าไปเรียนต่อต่างประเทศซะเลย สมเหตุสมผล กลับมาหน้าฉันคงแก่ขึ้นเพราะไปอยู่มิติอดีตหลายปี ก็มีข้ออ้างว่าเรียนหนัก แต่ถ้าเกิดโดนจับได้ขึ้นมาล่ะ เมื่อคืนก่อนก็เกือบโดนจับได้ ฉันแว๊บหายไประหว่างยัยแม่มดแอบออกไปคุยกับลุงสิบ พอชีกลับเข้ามาไม่เจอฉันนอนอยู่ก็ตกใจ ดูในห้องน้ำไม่มีชีก็แจ้นออกไปเคาะประตูบอกตาทัพพี ยังโชคดีที่คราวนี้ฉันไปไม่นาน เวลาทางนี้ผ่านไปแค่ไม่ถึงชั่วโมง ก็เลยกลับมาใส่เสื้อผ้าทันพอดีก่อนตาทัพพีมา เรื่องเลยกลายเป็นว่า ยัยแม่มดโวยวายไปเอง ฉันแค่ลงไปนอนในกระพ้อมข้าวเท่านั้น ไม่หาให้ดีก่อน (แอบสะใจ) แต่เห็นสายตาของทัพพีน้อยแล้วหนาวๆ ร้อนๆ เหมือนเขากำลังสงสัย พยายามจับผิดฉันอยู่ ดังนั้น ฉันควรหาเหตุผลดีๆ ยังคิดไม่ออก สองเท้าก็เดินมาถึงบ้านเขาซะแล้ว แต่ว่า... ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เดินขึ้นเรือนไปก็ได้ยินเสียงโครมเหมือนมีของขนาดใหญ่ตกกระแทรกพื้นไม้ดังมาจากบนเรือนตามด้วยเสียงกระแทกเท้าดังปังๆๆ ก้าวยาวๆ อยู่บนนั้นแล้วลงบันไดอีกด้านหนึ่งจากไป เกิดอะไรขึ้น? “ทัพพี!” ฉันวิ่งขึ้นไปเห็นสภาพของหลานชายที่นอนแผ่หราอยู่บนพื้นแล้วอยากร้องไห้ “...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ใครกล้ามาทำอะไรแบบนี้กับทัพพีของป้า?” “ช่างเถอะ ป้า” ตาทัพพีถ่มเลือดคำโตใส่ผ้าเช็ดหน้าที่ฉันยื่นให้ “...ฟันหน้าไม่หักหมดหล่อก็ดีแล้ว” เขาพยายามหัวเราะ แต่ฉันเห็นปากบวมตุ่ยแดงช้ำไปถึงลักยิ้มที่แก้มนั่นแล้วอยากฆ่าคนทำนัก “ใครมันบังอาจขนาดนี้ บอกมา ป้าจี้จะไปจัดการ” “เอาน่า... แค่นี้เอง” เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดินกระเผลกไปซักผ้าเช็ดหน้าเอง แล้วหยิบน้ำแข็งในตู้เย็นห่อผ้ากลับมานั่งประคบ แต่ฉันไม่ยอมง่ายๆ หรอก “ถ้าไม่บอกว่าใครทำ ป้าจี้จะไปแจ้งความให้ตำรวจมาค้นหาหลักฐาน เอาเรื่องให้ถึงที่สุด” สุดท้าย หลานชายฉันต้องยอมเปิดปาก “ลุงสิบงั้นเหรอ?” ฉันงงกับคำตอบนั้นจริงๆ “...ลุงสิบต่อยทัพพ์ทำไม? แล้วทำไมไม่สู้เค้าล่ะ ถึงจะตัวโตแต่ก็แก่แล้วนี่” “บ้า... ขำน่า จะให้ทัพพ์ต่อยลุงสิบเหรอ ...นี่ ป้าจี้สัญญาแล้วนะว่าจะไม่ไปมีเรื่องอะไรกับแกทั้งสิ้น แล้วถ้าเจอแกก็ห้ามเสียมารยาทด้วย” “อู๊ย พระเอกแสนดี” ให้ตายสิ ฉันล่ะเจ็บใจ อยากเอาคืนจริงๆ ...ไม่เคยอยากต่อยคนแก่ขนาดนี้มาก่อนเลย แต่ติดที่เจ้าตัวห้ามไว้... น่าสงสารทัพพีน้อยของฉัน โดนลูกสาวเค้าทั้งปล้ำทั้งดูดวิญญาณแล้วนี่ยังมาโดนพ่อต่อยซ้ำอีก พ่อลูกช่วยกันรังแกคนพิการชัดๆ! “ลุงสิบเค้ามาต่อยทับบี้น้อยของป้าจี้เรื่องอะไร?” “เรื่อง... อ่า... เข้าใจผิดกัน... อ่า... นิดหน่อย” ไม่จริง ฉันดูสีหน้าของตาทัพพีแล้ว ไม่นิดหน่อยแน่ “เล่าไป ป้าก็ไม่เข้าใจหรอก ทัพพ์กำลังกลุ้มใจมากนะ ขอร้องล่ะ ป้าจี้อย่าเพิ่งถามอะไรเลย อยู่เฉยๆ ...อย่าหายไปไหนให้ทัพพ์กลุ้มใจอีกเรื่องได้มั๊ย” เวรกรรม! วกกลับมาเรื่องของฉันจนได้... โธ่ แล้วอย่างงี้ฉันควรทำยังไงดี? “ป้าจี้... ทัพพ์ถามจริงๆ ป้าจี้หายไปไหนมา ทำไมบอกทัพพ์ไม่ได้?” “...” ก็มันบอกไม่ได้นี่นา “ป้าจี้ไปอยู่กับใครมา?” เจอคำถามนี้เข้าไป ฉันถึงกับสะดุ้ง “อ่า... ทำไมหนูทัพพีถามป้าจี้อย่างงี้ล่ะ?” “แล้วจะให้ทัพพ์ถามว่าอะไรล่ะ หรือจะให้ถามตรงๆ ว่าป้าจี้ไปนอนกับผู้ชายมาใช่มั๊ย ถึงได้บอกทัพพ์ไม่ได้!” “ตายแล้ว! นี่ทับบี้เห็นป้าจี้เป็นหญิงร่านไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตีให้ตายเลย นี่แน่ะ” ขอตีสองที โทษฐานที่ฉลาดเกินไป “ไม่ใช่หญิงร่าน แต่ป้าจี้ดูเหมือนคนกำลังมีความรัก” โอ... ทัพพีน้อยตาแหลมจัง มองฉันซะทะลุเลย “...เขาเป็นใคร? พามาเจอทัพพ์หน่อยได้มั๊ย?” “บ้าสิ มีใครที่ไหนกัน ไม่มี๊” ฉันรีบปฏิเสธทันที “...ป้าจี้ไม่เคยมีแฟน หนูทัพพ์ก็รู้” “ทำไมต้องปิดบังด้วย ป้าจี้ก็โตเป็นสาวแล้ว ถ้าจะมีแฟน ทัพพ์ก็ไม่ได้ห้าม แต่ขอให้มาทักทาย แนะนำตัวให้รู้จักกันบ้าง ไม่ใช่แอบคบกัน ทำลับๆ ล่อๆ แบบนี้ เดี๋ยวๆ ป้าจี้ก็หายตัวไปเฉยๆ ...ทัพพ์เป็นห่วงป้าจี้เหลือเกิน กลัวถูกเค้าหลอกเอา” ไปหลอกเค้าซะล่ะมากกว่า เหอๆ “ว่าไง... พาเค้ามาให้เห็นหน้าค่าตาหน่อย ทัพพ์อยากเจอ จะได้ช่วยดูให้... ผู้ชายด้วยกัน มองปั๊บก็รู้แล้วว่าจริงใจหรือว่ามาเล่นๆ” ก็อยากพามาอยู่หรอกนะ แต่อยู่คนละมิติกัน แล้วจะให้ฉันพามายังไงล่ะ? “ไม่ต้องกลัว ทัพพ์ไม่ทำอะไรเค้าหรอก ทัพพ์ไม่ใช่คนหัวโบราณ ต่อให้ป้าจี้...อ่า...อยู่กับเขาก่อนแต่งงาน ทัพพ์ก็ยังไม่ว่า ขอแค่รักกันจริงและป้าจี้มีความสุข ทัพพ์ก็โอเค พร้อมเมื่อไหร่ค่อยทำตามประเพณีก็ยังได้ แต่ก็ไม่ได้สนับสนุนนะ” นี่ตาทัพพีลงทุนหว่านล้อมซะขนาดนี้ คงเชื่อว่าฉันไปนอนกับผู้ชายมาจริงๆ ใช่มั๊ยเนี่ย? “ตกลงเมื่อไหร่เค้ามาได้? พรุ่งนี้เลยนะ กินข้าวกลางวันกัน” ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็คงต้องใช้ไม้ตายล่ะ ช่วยไม่ได้นะตาทัพพี อยากบีบบังคับป้าจี้เอง “ป้าจี้ไม่ได้หนีไปนอนกับผู้ชายมาจริงๆ นะ มีหลักฐานตรวจสอบได้ว่าป้าจี้ยังจิ้นอยู่ ยังไม่มีใครหลงมาฟันเล้ย ทัพพ์จะดูมั๊ยล่ะ?” ถามเสร็จไม่รอคำตอบ ฉันก็ยืนขึ้น ถอดกางเกงในออกมา แล้วเตรียมถลกกระโปรง “อย่าอ่าอ่าอ่าอ่า!!!” ไม่เคยเห็นทัพพีน้อยอ้าปากกว้างขนาดนี้มาก่อนเลย เหอๆ ร้องซะเสียงหลงเชียว อีตาบ้า ของเคยเห็นๆ อยู่ สมัยก่อนตอนเด็กๆ ฉันอึเสร็จก็เรียกเขามาล้างก้นให้ ...อาบน้ำเปลี่ยนผ้าอ้อมก็เคยทำมา เห็นของฉันหมดแล้วทุกซอกมุม ไม่รู้จะร้องทำไม? ตาทัพพีรีบดึงชายกระโปรงฉันเอาไว้ แต่กระโปรงเจ้ากรรมฉันดันทำหลวมไป พอโดนเขาดึงลงมาอย่างแรง แทนที่จะช่วยไม่ให้โดนฉันถลกขึ้นมา กลับกลายเป็นว่ามันหลุดลงมากองอยู่ที่พื้น! ทำเอาตาทัพพีตาเหลือกค้าง “กรี๊ดดดดดด!” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 23:28:40

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 00:05:44