ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 34 กลับสู่ความหลัง หลังจากเหตุการณ์ผมก็รู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างสั้นจริงๆอะไรจะเกิดกับเราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เราจะเป็นคนในกลุ่มไหนต่อไปจะมานั่งหมดหวังเหมือนคนอื่นไหมหรือจะไปตั้งหลักต่อแต่ตอนนี้ยังไม่มีคำตอบ ซึนามิผ่านไปคนไข้ก็ลดลงมากจากเดิมเพราะลูกค้าของโรงพยาบาลส่วนใหญ่เป็นพนักงานโรงแรมที่เกาะมาตรวจร่างกายเข้าทำงานหรือตรวจประจำปีกันแต่ก็ไม่ค่อยเกี่ยวกับผมเท่าไหร่ แต่ที่มาเกี่ยวก็ตอนหลังนี้แหละเพราะหลังเหตุการณ์ผมก็ผ่านทดลองงานพอดีแต่ปัญหาก็คือเงินที่ตกลงกันไว้ไม่ให้ผมเพราะตกลงว่าผ่านทดลองจะขึ้นให้ ก็เลยไปตรวจสอบดูก็พบว่ามันเป็นปัญหาเรื้อรังของโรงพยาบาลที่ผมทำงานมานานแล้วเพราะผู้ช่วยผู้บริหารที่มีอยู่เกิดจากบุคลากรที่ทำงานกันกับผู้บริหารมาเป็นเวลานานเริ่มมาจากผู้ช่วยพยาบาลแล้วพอโรงพยาบาลใหญ่ขึ้นกลุ่มนี้ก็มีตำแหน่งมากขึ้น แต่ปัญหาก็คือพอเอาพวกวิชาชีพที่มีตำแหน่งหรือฐานเงินเดือนที่มากกว่ากลุ่มเก่าเข้ามาก็จะมีปัญหาเรื่องเงินเพราะกลุ่มคนเก่ามักจะไม่อยากให้คนใหม่มีเงินเดือนใกล้เคียงหรือมากกว่าตัวเองไม่ว่าจะใกล้เคียงแค่ไหน แต่ผมก็ไม่สนที่จะรอผลหรอกครับเมื่อมันไม่ได้ตามตกลงผมก็ออกไปหาที่ใหม่เพราะผมไม่ใช่คนพื้นที่แล้วผมหมุนเงินไม่ทันถึงขั้นต้นเดือนเอาเงินให้พ่อ 5000 แต่ก็มักจะขอมาเกือบ 8000 เพื่อให้พอใช้ในที่นั้นเปลืองค่าโอนอีกต่างหาก ข่าวเรื่องทิพย์เงียบมากไม่ปรากฏบนเวปคณะอีกจนผมนึกวิธีบางอย่างออกว่า หากถึงวันที่ 1 เมษายน ปีนั้นผมจะพิมพ์ประกาศว่าผมจะแต่งงานแต่ก็คิดกลับครับว่าถ้าทิพย์ว่าเป็นเรื่องจริงจะยิ่งไปกันใหญ่ไหมแม้จะไปแก้ตัวว่ามันเป็นวันเมษาโกหกของต่างประเทศแล้วจะไปรอดไหม ตอนหลังผมก็ได้งานที่เชียงใหม่ ครับกลับไปที่ๆมีความทรงจำกับทิพย์ครับแต่ได้งานแถวชานเมืองนะครับไม่ได้ในแถวตัวเมืองตรงๆ งานที่เชียงใหม่ก็ไม่ได้เงินเดือนเยอะมากอะไรแต่อยู่ได้ครับเพราะว่าค่าครองชีพต่ำมากตอนที่ผมไปน้ำมันยังไม่แพง 40 บาทก็อยู่ได้ทั้งวันเพราะราคาอาหารถูกมาก ไปก็ติดต่อกับเพื่อนที่เล่นเกมด้วยกันครับเพราะเพื่อนที่อยู่ที่เรียนก็ต่างแยกกันไปหมด ไปทำงานได้ซักพักก็คิดจะไปเยี่ยมอาจารย์แต่ก่อนไปก็แวะร้านเกมแล้วไปที่หอคณะก่อนครับแต่พอไปถึงแค่ที่หอคณะก็ไม่อยากไปต่อ เพราะตอนนั้นหอไม่ได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใดการตบแต่งก็เหมือนเดิมครับนอกจากนั้นความทรงจำทุกอย่างก็อยู่ครบไม่ว่าตอนเจอครั้งสุดท้ายตอนที่บอกให้พี่ ปริญญาโท มาบอกว่าไม่มีอะไรกัน ครั้งแรกที่เจอหลังจากบอกว่ารัก เดินไปเดินมาอยู่หน้าหอได้ซักพักก็คิดว่าคงไม่ไปต่อเพราะเริ่มรู้สึกกลับมาเศร้ากับตัวเองอีกครั้งครับยิ่งอยู่ก็ยิ่งคิดถึง เรื่องที่คิดว่าลืมก็จำได้แม้แต่ตอนที่ถ่ายรูปให้ทิพย์กับเกดด้วยกันที่สนามบาสก็จำได้ครับไม่เคยหายไป พอรู้สึกตัวได้ก็กลับครับไปก็รู้สึกแต่ความเจ็บความเสียใจคิดถึงทุกเรื่องที่อยากจะทำทุกเรื่องที่ไม่ได้ทำแต่ผมก็ไม่เคยที่จะบอกเขาในเรื่องจริงทั้งหมดซักที พอมาทำที่เชียงใหม่ก็อยู่เวร ทั้งวันเว้น 1 วันครับเพราะไม่มีนักรังสีและคนในแผนกน้อยมาก ก็ได้สัมผัสกับเครื่องที่แบรนที่แย่ที่สุดในวงการนักรังสีครับเพราะเครื่องเป็นแบบที่ผ่านสเป็คในการซื้อแน่ๆแต่รายละเอียดไม่เหมือนทุกแบรนที่ใช้กันอยู่ผมก็เลยจำไว้เผื่อวันไหนเกิดการที่ต้องตรวจรับเครื่องจะได้แจ้งผู้ใหญ่ได้ ระบบงานที่นี้ไม่เหมือนที่ไหนที่เคยอยู่แต่งานก็สบายมากๆเพราะคนไข้วันหนึ่งมีไม่ถึง 30 เคสทั้งวันแต่ตอนกลางคืนแล้วแต่ดวงครับเพราะถ้าดวงดีก็ไม่มีแต่ไม่ดีก็ทั้งคืนแถมหมอไม่สามารถดูผลสแกนสมองเองได้หากมีการใช้เครื่องสแกนก็ต้องตามหมอเอ็กซเรย์มาอ่านในตอนนั้นเลย ก็ไม่มีปัญหาอะไรกับชีวิตมากมายเพราะเราก็มีทางแก้เรื่องของผมเองคือวันไหนลงเวรแล้วตอนดึกไม่มีคนไข้ผมก็จะออกไปเล่นเกมออนไลน์ทั้งวันเพื่อให้ตัวเองกลายเป็นอีกคนในโลกสมมุติเพื่อจะได้ไม่ต้องมาสนใจโลกจริงที่ตอนนี้ผมอยู่ในที่ๆผมเคยอยู่กับคนที่ผมรักแต่ตอนนี้ไม่มีเขา เล่นจนติดจนวันที่ไม่ทำอะไรก็เล่นแต่เกม พอวันทำงานก็ทำแต่งานหมุนไปมาอยู่อย่างนั้นเรื่อยๆไปจนวันหนึ่งก็มีเรื่องจนได้เพราะที่นั้นก็มีเจ้าหน้าที่แบบเดียวกับที่ทำให้ผมต้องออกมากจากที่ทำงาน 2 ครับคือเก๋าแต่เกิดเรื่องผมโดนและพี่แกก็ไม่รู้ไงมานอนหลับแถวเคาท์เตอร์ได้ทุกวันก็เลยโดนผมบ่นไปที เวลาทำงานกับพี่เขาก็จะต่างคนต่างเข้าครับเพราะผมเกรงว่าพลาดแล้วเดี๋ยวจะซวยหาผมอีกจนวันที่ผมต้องทำเคสเด็กแล้วน้องดิ้นไม่มีญาติมาด้วยทั้งปลอบทั้งขู่ก็แล้วแต่ก็ไม่นิ่งครับเลยไปตั้งปริมาณรังสีที่จะให้แล้วบอกให้พี่เขาแค่กดปล่อยรังสีครับแต่แทนที่จะทำตามที่ผมบอกพี่เขาตั้งค่าปริมาณใหม่ครับ พอทำเสร็จผมก็บ่นตามเรื่องตามราวและก็บอกว่า “พี่ถ้าผมบอกให้ปล่อยรังสีอย่างเดียวก็ทำอย่างเดียวสิพี่ครับเพราะมันเหมือนกับไม่มั่นใจตัวผมและเกิดผิดมาพี่รับผิดชอบนะ” จากนั้นผมก็ไปนั่งดูทีวีครับ แล้วพี่แกก็เดินมาต่อยหน้าผมเลย จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 10:29:53

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 35 ไม่ผิดแต่ไม่ถูก ด้วยความที่ไม่ได้ตั้งตัวผมโดนต่อยเข้าที่ปากเจ่อไปเลยแต่ในขณะที่เขาจะเล่นผมต่อผมก็ลุกถอยออกจากเก้าอี้เขาไม่ปล่อยผมไปแน่ผมคิดในใจตกลงเขาไม่รู้ใช้ไหมว่าการกระทำของเขาถือว่าผิดมารยาทในการทำงานแล้วยังมาหาเรื่องผมอีก พอผมยืนขึ้นผมก็สูงกว่าเกือบ 20 เซนติเมตรเมื่อไม่ปล่อยผมและผมก็ไม่ใช่ไม่เคยต่อยคนหลังจากออกไปสองหมัดขานั้นก็ลงไปนอนครับ ผมก็รีบออกมาทางประตูเพราะพี่แกเล่นหยิบมีดครับวิ่งออกนอกแผนกเลยเพราะถ้าอยู่ต่อไม่เขาก็ผมตายไปข้างแน่พอผมเดินออกเขาก็ได้สติครับว่าเกินเพราะจริงๆต้องมาถามผมดีๆก่อนไม่ใช่มาหาเรื่องผม จากนั้นก็ปากเจ่อเป็นอาทิตย์ สุดท้ายก็ต้องบีบเลือดออกถึงได้หายตอนบีบนี้เจ็บมากขมเลือดอีกต่างหากแน่นอนครับความซวยที่ไม่ได้เป็นคนเริ่มก็มาหาผม ไม่ไล่ออกแต่ไม่ให้ผ่านทดลองงานเฮ้อแต่หลังจากนั้นก็ดีกันครับไม่ได้โกรธเพราะผมไม่ได้แสดงว่าผมมีความรู้กว่าเขาแต่แรก ตอนแรกก็กะอยู่ต่อไปเรื่อยๆจนเรื่องซาค่อยไปขอโอกาสอีกทีแต่ก็ไม่รอครับเพราะแม้โอทีเยอะแต่เงินน้อยและแถมตอนนี้ผมอยากลองเก็บเงินดูเพราะก็อยากลองไปทำงานเมืองนอกบ้างเผื่ออะไรจะดีขึ้นและอาจจะไปที่อเมริกาได้เหมือนกัน แต่นอกจากอะไรทั้งสิ้นก็ราคาน้ำมันขึ้นครับค่าครองชีพที่โน้นที่ว่าน้อยก็เริ่มสูงขึ้นมาก็เลยมาสมัครที่กรุงเทพดูกลับบ้านแหละครับ แต่แค่กลับมาเจอที่ทำงานแรกก็โดนดีเลยครับ เพราะอยู่ๆมีการหักค่าประกันความเสียหายครับครบปีได้คืนแต่ไม่มีดอกให้อ้าวก็ผิดกฎหมายสิเพราะผมไม่ได้ทำเรื่องบัญชีหรือส่งของถึงจะได้ต้องมามีค่าค้ำประกัน(จำกันไว้นะครับผิดกฎหมายแรงงานจริงๆ) ก็เลยลาออกในบัดดลแม่ก็เลยถามว่าทำไมไม่ขอเงินไปเยอะๆที่ใหม่ลองดูก็เลยไปสมัครที่ใหม่ครับตอนแรกก็ไม่เอาครับแต่หมอเรียกสัมภาษณ์อีกรอบก็ได้งานมาโดยบัดดลเพราะไม่ใช่ไม่มีความรู้นิ พอเข้ามาได้ก็รู้ว่าคนที่เป็นหัวหน้าไม่ถูกกับหมอครับเพราะหมอเขาเก่งและมั่นแต่ฝ่ายหัวหน้าเป็นเจ้าหน้าที่อนุปริญญาจริงๆผมก็ไม่ถือนะเรื่องนี้เพราะคนที่เป็นอนุปริญญาแล้วเก่งก็มีเยอะ แต่ในยุคที่ผมอยู่มันไม่ได้มีแค่เรื่องของการทำกับคนไข้เพียงอย่างเดียวครับยังมีเรื่องเอกสารเรื่องการปรับเปลี่ยนอุปกรณ์และการรับรองจากบริษัทที่ทำ(HA)ซึ่งแน่ครับพื้นไม่แน่นทำไม่ได้ พอทำไปทำไปหมอก็พูดออกเหมือนๆจะให้ไปเอาเขาลงมาจากหัวหน้าแต่ก็ยังไม่เข้าใจระบบของที่นั้นดีเลยยังไม่ขอคิดและไม่รู้ว่าคนที่เป็นอยู่มีปัญหาอะไรหรือเปล่าก็ลองให้โอกาสเขาก่อน แต่ยังไม่ทันจะคุยอะไรกันหมอก็เกิดมีเรื่องทางบ้านจนแกไม่อยากทำงานเลยส่วนผมก็ไม่อะไรอยู่แล้วเพราะใจอยากแค่ลองเก็บเงินแล้วไปเมืองนอกเก็บได้ก็ดีไม่ได้ก็หาเงินตั้งตัวกันไป ก็ลองๆดูครับว่าหัวหน้าผมเป็นคนยังไงยิ่งอยู่ๆไปยิ่งรู้ครับว่าไม่แม่นทุกๆเรื่องครับไม่ว่าเอกสารความรู้เทคนิคความเข้าใจในงานในขณะที่หัวหน้าเก่าที่มาทำพาสไทม์ยังดูดีกว่าเยอะเลย ก็เลยทำเอกสารให้เขาไปลองปรับดูก็เอาไปเสนอผู้ใหญ่ครับแต่ผลที่ออกมาเขาไปบอกผู้ใหญ่ว่าเขาไปหามาเองจากอินเตอร์เน็ต เฮ้อเอากะเขา แต่เรื่องของเขาก็ช่างเหอะครับเดี๋ยวก็อาจจะเริ่มทำเองได้จริงๆผมคิดอย่างนั้นนะแต่ก็ไม่รู้ครับเพราะไอ้เรื่องที่ไปบอกว่าหาจากเนตเนี่ยเซ็งครับ แล้วหมอที่รับผมเข้ามาก็ประสบอุบัติเหตุครับมาพักโรงพยาบาลพี่แกเล่นไปเยี่ยมเฉยไม่รู้หวังดีหรือร้ายแต่ตอนหมอลงมาถ่ายเอ็กซ์เรย์ผมก็เป็นคนถ่ายให้ครับ แต่ก่อนขึ้นไปหมอเล่นถามผมว่าอยู่ที่นี้สบายใจไหมเหอะๆคนสนิทฝั่งหัวหน้าก็อยู่ข้างๆผมตอนนั้นตอบไปก็ตายสิครับ นอกจากนั่งรถไปทำงานไกลหน่อยจากบ้านการไปทำที่ปัจจุบันก็ไม่มีเรื่องอะไรไม่ดีครับและหลังจากที่ปิดตัวเองมา 2 ปีเพราะเรื่องของจิ๊บ แม้จริงๆก็ส่งข้อความไปเตือนเรื่องต่างๆที่ได้ข่าวมากับเขาไปแฮปปี้เบิร์ดเดย์เขาอยู่ ก็เจอน้องคนหนึ่งมาฝึกงานอยู่คอนโดใกล้ๆกับที่ผมทำงานอยู่ก็ตามเดิมครับแพ้คนสวย ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรเจอกัน 2-3 ครั้งก็ลองขอเบอร์ดูแต่ก็ขอไปเล่นๆไม่กะได้จริงแต่ก็ได้มาครับก็เป็นน้องที่ยังเรียนไม่จบดีครับแต่มาฝึกงานที่นั้นก็เลยชวนไปทานข้าวก็ดูติดดินดีครับไม่ต้องไปร้านหรูๆแค่ร้านถูกๆในห้างก็พอ แต่เนื่องด้วยยังเรียนไม่จบก็เลยต้องเป็นผมที่เลี้ยง ก็คุยไปซักพักก็บอกบ้านไม่ได้รวยมากนักไม่มีเงินก็ไม่เป็นไรคิดแต่ว่าน่าสงสารครับแต่ก็เริ่มแหม่งเพราะบอกว่า “ยืมเงินเติมมือถือหน่อยดิ” ก็ไม่รู้ยังไงแต่ก็ให้ครับอย่างว่าช่วงโปรอยากได้อะไรก็เอาไปสิครับไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็พอให้ได้ ตอนที่ติดจะเริ่มคบกับน้องดูผมก็อยากรู้ครับว่าคราวที่ผมจีบจิ๊บผมพลาดตรงไหนเพราะตอนนั้นทุกอย่างดีหมดก็เลยโทรไปหาจิ๊บครับ “เอ่อนี้พี่แต้นะ” ผมเปลี่ยนเบอร์จากก่อนที่จีบเขาแต่ก็ใช้เบอร์นี้คอยถามสารทุกข์สุกดิบเขา “ถามตรงๆเหอะคราวที่พี่จีบจิ๊บพี่ผิดตรงไหนหรือเพราะพี่กำลังจะลองคบคนๆหนึ่งอยู่จะได้ไม่ไปทำอีก” ผมอยากรู้จริงครับไม่มีเรื่องอื่นเจือปน “ไม่รู้เหมือนกันเพระๆไม่รู้ว่าพี่จีบ” หลังจากนั้นก็ตัดสายและไม่รับสายผมอีกเลย เรื่องเงินของคนที่คุยใหม่ตอนหลังยิ่งหนักครับบอกเงินหายตอนทำบัญชีที่ทำงานหายไป 3000 ให้ผมช่วยออกให้ก่อนเพราะไม่มีเงินครับ จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 10:30:26