ความคิดเห็นที่ 1 ข้อกังขาตีแสกหน้าเด็กหนุ่มจนมึนชา ราชมัลพวกนี้ไม่ได้ต้องการคำสารภาพ หากต้องการแค่นั้น คงหยุดมือตั้งแต่ชาลัวห์ซัดทอดเขาแล้ว พวกนั้นต้องการทรมาน...แววตาของราชมัลเฒ่าบอกตั้งแต่ต้นแล้วแท้ๆ ว่าแค่ต้องการใครสักคนให้ทรมาน ไม่มีหนทางหนี ไม่มีทางเลย เขากลัว...พระวิญญาณของเสด็จพ่อหรือเทพเจ้าพระองค์ใดช่วยทีเถอะ เขากลัวจริงๆ “ตาแกแล้ว” ชายชราเอ่ยเสียงเย็น อาเมียร์พยายามดิ้นรน...แต่ไม่เป็นผล พวกผู้คุมกดให้เขาคุกเข่า บิดแขนซ้ายไพล่หลัง ดึงแขนขวาออกมาข้างหน้า เด็กหนุ่มปิดตาแน่น กัดฟันที่สั่นระริกเพื่อข่มเสียงร้อง ขณะที่ปลายนิ้วถูกบังคับให้กางออก ทาบลงบนร่องเหล็กแต่ละร่อง ซึ่งยังมีของเหลวข้นหนืดติดอยู่ ใครก็ได้!! ใครก็ได้ช่วยข้าที!! ตะปูเกลียวบิดเอียดอาด เหล็กบีบคงกำลังเคลื่อนลงมาเรื่อยๆ และอีกไม่นานก็จะอัดนิ้วของเขา ความเจ็บปวดกำลังจะตามมา ...ทว่าความเจ็บปวดนั้นไม่เคยมาถึง... เสียงตะปูเกลียวต่างหากที่เงียบไป... “หยุดทำไม” ชายชราถามอย่างประหลาดใจ “มัน...แข็งมากจนบิดไม่ไปขอรับ” ผู้บิดคงเป็นคนตอบ เสียงครางของเขาตามมาเหมือนกำลังออกแรง “เจ้าลองดูซิ” อาเมียร์ลืมตาอย่างประหลาดใจ แต่ก็ไม่กล้าหันไปมอง เขาได้ยินเสียงฝีเท้า ดูเหมือนผู้คุมจะผลัดเปลี่ยนที่ อีกคนส่งเสียงครางยาวขณะพยายามบิดตะปูเกลียว “ไม่ไหว ไม่ไปเลยขอรับ” “อะไรกัน กับคนเมื่อกี้ยังบีบได้สุดอยู่เลย” ชายชราเปรยอย่างสงสัย “ไปเอาน้ำมันมาหยอดเพิ่มซิ” มีเสียงรับคำ และเสียงฝีเท้า เครื่องบีบเล็บยังคงคาอยู่กับนิ้วเขา เด็กหนุ่มภาวนาอย่าให้มันบีบลงได้อีก ภาวนาอย่างแรงกล้าให้เจ้าเครื่องอุบาทว์นี้พังไปเสีย แต่ไม่ช้า น้ำมันเย็นๆ สองสามหยดก็ตกลงบนปลายนิ้ว เขาเผลอหลับตาเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนออกแรงบิดตะปูเกลียวอีกครั้ง แทนที่เสียงกระดูกแตกและความเจ็บปวด...กลับมีเสียงเหล็กแตกกระจาย...และเสียงร้องโหยหวนที่ไม่ใช่ของเขา อาเมียร์เงยมองทันทีตามสัญชาตญาณ แล้วก็ก้มหลบแทบไม่ทัน ภาพที่เห็นยังติดตา...ราชมัลผู้พยายามหมุนเครื่องบีบเล็บมีปลายตะปูเกลียวปักคาท่อนแขนตน เลือดไหลชุ่มโชกแดงฉาน “อะไร...นี่มันอะไรกัน!!” เด็กหนุ่มอยากถามเช่นกัน เขาไม่รู้เลยว่าตะปูเกลียวหักครึ่ง แล้วกระเด็นไปทิ่มราชมัลคนนั้นได้อย่างไร “เจ้าพาเขาไปทำแผล” ชายชราร้องสั่งในเวลาไม่นาน ตามด้วยเสียงตอบรับ อาเมียร์รู้สึกได้ว่าชายคนหนึ่งที่คุมตนอยู่ผละออกไป แต่เขาอ่อนเปลี้ยและสับสนเกินกว่าจะใส่ใจ เด็กหนุ่มได้ยินเสียงร้องกลั้วสะอื้นของคนเจ็บ และเสียงฝีเท้าของทั้งคู่ดังออกห่าง “ลากตัวมันไปตรงนั้น” ราชมัลเฒ่ายังออกคำสั่ง อาเมียร์หวังว่าพวกนั้นจะพาเขากลับห้องขัง แต่ชายชรากลับเข้ามาช่วยราชมัลอีกคนคุมตัวเขาแทน ทั้งสองกระชากเด็กหนุ่มขึ้นยืน...ก่อนจะดึงตัวไปยังแท่นเอียงที่มีเชือกและรอก ปลดโซ่ข้อมือข้อเท้า รัดแทนด้วยปลอกหนังที่มุมทั้งสี่ของกระดานนั้น “อย่าคิดว่ายืดตัวทรมานน้อยกว่าบีบเล็บล่ะ” ชายชราพูดเหี้ยมเกรียม “สารภาพเสีย ก่อนข้อต่อในตัวแกจะหลุดเป็นชิ้นๆ โชคดีไม่มีเป็นครั้งที่สอง” “ไม่ว่าข้าจะพูดอะไร...พวกแกก็ตั้งใจทำอย่างนั้นอยู่แล้วนี่!” เด็กหนุ่มพยายามกัดฟันข่มความกลัว “หึ...” ราชมัลเฒ่าหัวเราะ “เอาอย่างนั้นก็ตามใจ แต่บอกไว้ก่อนว่าเราไม่มีบริการต่อข้อกลับ...ลงมือได้!” เกิดเสียงเอียดอาดเมื่อราชมัลอีกคนหมุนรอกที่ข้างแท่น อาเมียร์หลับตาลง รู้สึกได้ว่าข้อมือข้อเท้าถูกยืดห่างกันจนแขนขาเริ่มตึง เด็กหนุ่มพยายามอย่างหนักที่จะผ่อนลมหายใจ นึกถึงเสด็จพ่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวเดียวให้เขารับความทรมานเหล่านี้ได้อย่างสมศักดิ์ศรี... ...แต่แล้ว...เชือกทั้งสองเส้นพลันขาดดังผึงก่อนความทรมานมาถึง... เด็กหนุ่มเสี่ยงลืมตา เห็นชายชรามองแท่นยืดตัวที่เพิ่งใช้การไม่ได้ตาค้าง กระนั้น เมื่อราชมัลสองคนที่คุมตัวชาลัวห์กลับห้องขังย้อนมา...เขาก็ได้ยินคำสั่งที่ทำให้รู้ว่าความทรมานยังไม่จบสิ้น ...เพียงแต่เด็กหนุ่มเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว ว่าเป็นความทรมานของใครกันแน่... * * * * * ดูเหมือนราชมัลเฒ่าจะเป็นพวกไม่ยอมแพ้... เขาสั่งให้นำตัวอาเมียร์ไปนั่งเก้าอี้ตะปู...ตะปูทุกตัวบนพนักพิงและที่นั่งก็หักงอราบไปกับพื้นเก้าอี้ก่อนร่างเด็กหนุ่มทันสัมผัส เขาสั่งให้พวกนั้นนำปลอกเหล็กมาสวมขาเด็กหนุ่ม และตอกลิ่มตามรูบนปลอกให้กระดูกขาแตก ราชมัลที่ได้รับคำสั่งก็เหวี่ยงค้อนหลุดมือไปถูกอีกคน...รุนแรงจนต้องถูกพาไปพยาบาลอย่างเร่งด่วน ครั้นราชมัลเฒ่าสั่งให้พวกนั้นคีบถ่านร้อนมานาบตัวเด็กหนุ่ม คีมก็ละลายในกองถ่าน...ซ้ำตะกร้อถ่านเหล็กหลุดมือ ลวกแขนราชมัลผู้ถือเสียเอง จึงต้องถูกพาตัวไปพยาบาลแผลไฟลวกเป็นรายที่สาม อาเมียร์เริ่มไม่แน่ใจว่าตนกลัวหรือไม่...และกลัวอะไรมากกว่า ระหว่างความเป็นไปได้ที่ยังเหลืออยู่ ว่าเขาจะไม่โชคดีทุกครั้งไปกับเครื่องทรมานซึ่งยังไม่พังไปด้วยวิธีใดสักวิธี...หรือกลัวอำนาจลึกลับที่ยังคงคุ้มกันเขาอย่างเหนียวแน่น ราชมัลลำดับรองที่ยังปลอดภัยเพียงคนเดียวเริ่มหน้าเสียและขอให้พอ...หลังจากเห็นเพื่อนร่วมงานบาดเจ็บอย่างไม่น่าเชื่อถึงสามคน แต่ดูเหมือนราชมัลเฒ่าจะเป็นพวกชอบเอาชนะยิ่งกว่านั้น... “ลองสาวพรหมจรรย์เหล็กอีกเครื่องเดียวพอ ถ้ายังไม่ได้อีกค่อยว่ากัน!” เด็กหนุ่มถูกผลักหัวซุนไปยังโลงเหล็กที่มีหนามภายใน เขาเริ่มหวั่นใจรุนแรงอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังถูกปลายหนามบางอันสะกิดเข้า ดูจากหนามแหลมที่ปักพราวไม่เว้นกระทั่งใบหน้า...หนำซ้ำยังตรงกับดวงตาทั้งสองข้าง ดูเหมือนพวกนี้จะตั้งใจให้เขาพิการ ไม่ก็ตายเสียแน่แล้ว ถึงอย่างนั้น...อาเมียร์ก็ได้แต่สูดลมหายใจลึก ก่อนจะหลับตารอรับชะตากรรม โลงเหล็กปิดพร้อมเสียงสะท้อนก้อง...แต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดตามเดิม ข้างนอกมีเพียงความเงียบ จนกระทั่งใครเปิดโลงให้แสงไฟสาดเข้ามา เด็กหนุ่มเสี่ยงลืมตา เห็นหนามยาวทุกอันในโลงหักงอเป็นมุมฉากหรือมุมที่แหลมกว่านั้น ไม่มีอันใดทิ่มแทงเขาเลย “ท...ท่านหัวหน้า” ราชมัลที่เสียงหนุ่มกว่าพูดสั่นๆ “ข...ข้าว่ามันไม่ใช่คนแล้ว” “พูดบ้าๆ!” ชายชราตวาด “มันแค่มี ‘เวทมนตร์’ เท่านั้นเอง! แต่พระเถระสะกดเวทมนตร์มันไว้แล้ว!!” “ถึงสะกดไว้...มันยังทำได้ขนาดนี้...ข...ข้าว่ามันน่ากลัวเกินไปนะขอรับ! พอทีเถอะ!!” ราชมัลเฒ่าแค่นเสียงไม่สบอารมณ์ แต่ก็ออกคำสั่งคุมตัว และปราดเข้ามากระชากตัวอาเมียร์ออกจากโลงเหล็กที่เสียหายยับเยินอย่างประหลาด ถึงราชมัลอีกคนจะจับตัวเด็กหนุ่มอย่างกล้าๆ กลัวๆ ชายชรากลับมีแรงมากเกินวัย จนเด็กหนุ่มซึ่งถูกจำตรวนไม่กล้าเสี่ยงขัดขืน...ในเมื่อยังไม่เห็นทางหลบหนี “อย่าเพิ่งนึกล่ะ...ว่ามันจะจบแค่นี้!” ชายชราเข่นเสียง “คิดจะทำอะไรข้าอีก” อาเมียร์รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของตนเหนื่อยหน่ายพิกล “เขาว่ากันว่าพวกแม่มดหมอผี ‘กลัวน้ำ’ ใช่ไหมนะ” อีกฝ่ายหัวเราะเหมือนคลั่ง เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายฝืดๆ เขาไม่รู้ว่าสิ่งใดคุ้มครองตนจากเครื่องเคราทรมานทั้งหลาย แต่...การจมน้ำตายน่าจะเป็นคนละเรื่อง ไม่ว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดก็คุ้มกันไม่ได้เสียแล้ว “เบื้องบนจะไม่ลงโทษพวกท่านหรือ หากนักโทษตายไปก่อนพิจารณาคดี” อาเมียร์พยายามใช้เหตุผลเอาตัวรอด “เจ้าหญิงกับท่านผู้สำเร็จราชการคงไม่ทราบเรื่องที่พวกท่านทรมานเราใช่ไหม หากเลิกเสียตอนนี้ พวกท่านยังมีโอกาสเก็บเรื่องเงียบไว้ และข้าจะไม่บอกใคร...” “ช่างมัน!” ชายชราแผดเสียง “ข้าไม่สน! ข้าทำงานที่นี่มาตั้งแต่เจ้าหญิงหรือแม้แต่ฝ่าบาทรัชกาลก่อนจะเกิดเสียอีก!! ข้าไม่ยอมให้นักโทษคนไหนหยามข้ากับห้องทรมานของข้าเป็นอันขาด!! ต่อให้มันเป็นจอมขมังเวทหรือปีศาจจากนรกขุมไหนก็เถอะ!!” เด็กหนุ่มเงียบไป ใช่เพราะจำนน แต่เพราะคำคำหนึ่งที่ชายชราพูดตอกย้ำบางสิ่งในใจเขาเสียจนไม่อาจนึกอย่างอื่นได้อีก คงไม่ใช่ว่า ‘เจ้าชายทัมมุซ’ รอดจากเครื่องทรมานพวกนั้นมาได้เพราะเป็นปีศาจจริงๆ ตามที่สาวกของเทพเจ้าแห่งแสงสว่างเคยกล่าวหาใช่ไหม อาเมียร์สั่นศีรษะอยู่ในใจ บ้าที่สุด! ข้าจะเป็นปีศาจทั้งๆ ที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองเป็นปีศาจได้อย่างไร! * * * * * เด็กหนุ่มถูกผลักหัวคะมำเข้าไปในกรงว่างเปล่า ร่างล้มกระแทกพื้นด้วยน้ำหนักตรวน แล้วประตูก็ปิดลง “หย่อนกรงลงไปในน้ำ” ราชมัลเฒ่าเอ่ยอย่างเย็นชาทันที “ต...แต่ว่า...” “นี่เป็นคำสั่ง! กะแค่นักโทษประหารตายไปสักคน...จะเป็นอะไรหนักหนา!!” “ต...แต่เขายังไม่ได้ถูกตัดสินว่ามีความผิดนะขอรับ” “หรือเจ้าอยากเข้าห้องทรมานแทนมัน ข้าวของที่ยังใช้ได้ก็พอมีอยู่นี่” ความเงียบผ่านไปครู่หนึ่ง ก่อนโซ่จะค่อยๆ ขยับเกรื่องกร่าง กรงของเด็กหนุ่มลดต่ำลงเบื้องล่าง อารามเร่งร้อนทำให้อาเมียร์ผุดลุกขึ้นเกาะลูกกรงทันควัน “พวกท่านจะถูกลงโทษ! ถ้าข้าตาย...พวกท่านต้องถูกลงโทษแน่ๆ!!” “แล้วอย่างไร” ชายชรากลับเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ “พวกท่านอยากถูกออกจากราชการ...หรือลงโทษหนักยิ่งกว่านั้นหรือ! คิดถึงครอบครัวของพวกท่านบ้างเถอะ!! พวกเขาย่อมไม่อยากให้ท่านถูกคุมขัง...ทรมาน...หรือกระทั่งประหารชีวิตไม่ใช่หรือ!!” “ไอ้หนู คิดว่าราชมัลประจำคุกกรงน้ำอย่างพวกเรามีครอบครัวได้หรือ ...เจ้าเป็นคนต่างชาติ คงยังไม่รู้สินะ เอาเป็นว่าข้าจะสงเคราะห์ประวัติของ ‘คุกกรงน้ำ’ ให้สักเล็กน้อยก่อนตายแล้วกัน” ราชมัลเฒ่าเอ่ยช้าๆ “นี่เป็นคุกที่ฝ่าบาทรัชกาลก่อนหน้าฝ่าบาทพระองค์ก่อน หรือพระราชอัยกาของเจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงมีพระบัญชาให้สร้างขึ้นหลังการกบฏของพระอนุชา...เพื่อกักขังพระอนุชาของพระองค์เอง...รวมทั้งพระญาติและครอบครัวของขุนนางที่สนับสนุนพระอนุชาให้ตายไปช้าๆ เครื่องทรมานที่เจ้าเห็นพวกนั้นลิ้มรสเลือดและความทรมานของพวกเขามานานนมแล้ว พวกเราราชมัลที่ดูแลคุกนี้แต่เดิมก็ล้วนเป็นเด็กกำพร้าไร้ครอบครัว จึงถูกคัดเลือกมา ตอนเริ่มทำงานทีแรก ข้ายังอายุน้อยกว่าเจ้าด้วยซ้ำ!” อาเมียร์เบิกตาโพลง คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ใจเขาเย็นวาบกว่าน้ำทะเลที่บัดนี้ท่วมถึงอกเสียอีก “ชีวิตของพวกเราเหลือแต่คุกกรงน้ำ...แต่พอผลัดเปลี่ยนแผ่นดิน คุกกรงน้ำก็ถูกปลดประจำการ ถึงอย่างนั้น...ฝ่าบาทรัชกาลก่อนก็ยังทรงให้พวกเรารับราชการเฝ้าคุกเปล่าๆ ต่ออย่างเสียไม่ได้ เราทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็นนอกจากทรมานนักโทษ เจ้าไม่รู้หรอกว่าการได้รับคำสั่งให้ทรมานนักโทษอีกครั้งมีความหมายอย่างไรกับพวกเรา!” ชายชราหัวเราะออกมา “แล้วใคร!!” เด็กหนุ่มอดร้องถามไม่ได้ “ใครสั่งพวกเจ้า!!” ไม่มีคำตอบจากราชมัลเฒ่า หรือมิเช่นนั้น...เขาก็ให้คำตอบหลังจากกรงของอาเมียร์จมน้ำจนมิด เด็กหนุ่มกลั้นหายใจ พยายามลอยตัวอย่างยากเย็น ในเมื่อต้องรบกับโซ่ตรวนที่ถ่วงทั้งข้อมือข้อเท้า เขาว่ายไปที่ลูกกรงด้านหนึ่ง พยายามอย่างจนตรอกเพื่อแหกซี่กรงออกห่างจากกันเพียงเล็กน้อย...ให้แทรกตัวออกไปได้... ข้ายังตายไม่ได้...แม่...นาสิรา...ฟาร์ฮานาห์...อาซิซ....ท่านอา...พวกเขายังรอข้าอยู่...ยังอยากให้ข้ากลับไป...ข้าจะตายไม่ได้!! และยังมีคนอื่นๆ อีก ลีชาที่เกล็นต้องการคนปกป้อง กับรูอาร์คที่เพิ่งเสียพี่ชาย...โดยอาเมียร์มีส่วนเป็นต้นเหตุแท้ๆ...แต่ก็ยังเชื่อใจเขา และรับปากจะรีบกลับไปแจ้งข่าวให้ครอบครัวเขาโดยเร็วที่สุด แล้วก็แอช เธอจะเสียใจเพียงไร หากเขาต้องมาตายในคุกตามเฟลิม เพราะคำสั่งที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยอย่างนี้ สุดท้ายลูกกรงเหล็กก็แยกออก อาเมียร์ไม่มีเวลาคิดว่าเขาใช้แค่มือเปล่าถ่างพวกมันได้อย่างไร เขาถีบขาพยายามว่ายขึ้นมา อากาศคือสิ่งที่ต้องการที่สุดในตอนนี้...ต้องรีบขึ้นสู่ผิวน้ำ...และหาทางขึ้นฝั่งโดยเร็ว แต่แล้ว...เด็กหนุ่มก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งยึดขาตนไว้ น่าแปลก น้ำทะเลตอนกลางคืนน่าจะยิ่งมืดมิด ทว่าอาเมียร์กลับรู้สึกเหมือนเห็นสิ่ง...หรือที่ถูกควรจะเป็น ‘คน’ ที่ใช้มือทั้งสองจับขาของเขาไว้แน่นหนาชัดเจน...ผิวขาวเผือด ร่างเปลือยเปล่ากลางห้วงน้ำ ผมดำยาวสยายพัดปลิวเหมือนสาหร่าย และใบหน้าเย็นชาของเด็กชายอายุราวสิบสามสิบสี่ เด็กนั้นมีหน้าตาเหมือนเขาไม่มีผิด เว้นเพียงนัยน์ตาสีทอง ส่องประกายเหมือนไม่ใช่ดวงตามนุษย์ ...ไยจึงลืม... เสียงหนึ่งดังขึ้น ไม่ใช่จากปากของร่างตรงหน้า ไม่ใช่ดังในหู แต่เสียดแทรกเข้ามาในใจ ...ไยจึงลืม... เด็กหนุ่มมองร่างนั้นตะลึงงัน กระทั่งตระหนักได้ว่าอากาศในปอดกำลังจะหมดลง เขาพยายามดิ้นรนเฮือกสุดท้าย แต่ก็ไม่อาจเอาชนะภูตพรายนั้น และสติที่เริ่มรางเลือนในห้วงมืดของคุกกรงน้ำ * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 22:36:31

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๒๗ ดำเนินการ เมื่อรู้สึกตัว สิ่งแรกที่กระทบผัสสะเต็มๆ คือความหนาวเยือกของร่างกาย อาเมียร์ไม่เข้าใจในทีแรกว่าทำไมตนจึงหนาว แต่แล้วก็นึกได้เมื่อลิ้นเจอรสเค็ม และตระหนักว่าทั่วร่างเปียกชุ่มโชก ...เขาถูกจับถ่วงทะเล... แต่ยังไม่ตาย...สินะ หากตายไปแล้วคงไม่รู้สึกถึงความหนาว ความเปียก และรสเค็มเป็นแน่ มิหนำซ้ำหูยังได้ยินเสียงสาดซ่าของน้ำตกใกล้ ‘คุกกรงน้ำ’ และเสียงเกรื่องกร่างของโซ่ซึ่งกำลังกว้านกรงของเขาขึ้นไปเรื่อยๆ เด็กหนุ่มยันกายลุกขึ้น น้ำหยดเปาะแปะจากปลายผม แต่เขายังหายใจคล่องคอดีโดยไม่สำลัก ครั้นคืบกายไปชะโงกมองที่ขอบกรง ก็เห็นร่างในชุดขาวร่างหนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้าราชมัลเฒ่า ...พระเถระมาดาย... “ข้าหวังว่าจะไม่มีเรื่องเช่นนี้เป็นครั้งที่สอง” มาดายเอ่ยเย็นชากับคู่สนทนา ซึ่งดูไม่สบอารมณ์นัก “ข้าทำตามคำสั่งของนายท่าน ไม่ทราบว่าพระเถระห้ามทรมานพวกเขา” ราชมัลเฒ่าตอบ “ไม่ใช่ ‘พวกเขา’ แต่เป็นชายคนทรายต่างหาก” อีกฝ่ายแก้คำพูด “ส่วนอีกคน...จะเล่นอะไรกับมันก็ตามใจ แต่ห้ามแตะต้องคนทรายนั่นเด็ดขาด” ชายชราทั้งสองเงียบไป ขณะที่อาเมียร์จับตามองอย่างครุ่นคิด ดูเหมือนเขารอดเพราะมาดายช่วย และที่รู้สึกเหมือนตนเองแหกลูกกรงออกมาได้ แต่ว่ายขึ้นมาไม่ทันถึงผิวน้ำ...เพราะมีอะไรก็ตามที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ดึงขาตนไว้...ก็คงเป็นเพียงความฝันเลอะเลือนตอนหมดสติไปแล้ว แต่มาดายมีจุดประสงค์อะไรจึงห้ามพวกนั้นทรมานเขา...แต่อนุญาตให้ทรมานชาลัวห์ “ข้าคิดว่าซาเกรดา โซล นิยมทรมานพวกนอกรีตให้รับสารภาพเสียอีก” ราชมัลเฒ่าเปรย “และข้าก็นึกว่าท่านเห็นด้วยกับท่านแฟคท์นา...ว่าเจ้าคนทรายนี่เป็นภัยต่อ ‘แผนการ’ จนปล่อยไว้ไม่ได้ ไม่ว่ามันจะมีอาคมจริงๆ หรือไม่ก็ตาม” แฟคท์นา...เด็กหนุ่มหรี่ตา เขารู้จักชื่อนี้ อย่างน้อยต้องเคยได้ยินผ่านๆ สักครั้งสองครั้ง แต่นั่นใครกัน “ข้าไม่คิดแทรกแซงการเมืองของธีร์ดีเร” มาดายตอบ “เพียงแต่ร่วมมือกับนายของท่านเพื่อเป้าหมายเดียวกันบางประการ ที่ห้ามไม่ให้ทรมานชายคนนั้นเพราะห่วงความปลอดภัยของพวกท่าน ข้าไม่อาจสะกดอำนาจของเขาได้อย่างสมบูรณ์ สิ่งที่ท่านเพิ่งทำก็เหมือนยั่วเสือให้โกรธและอาละวาดทลายกรง หรือต้องรอให้ห้องทรมานระเบิด ให้พวกท่านตายหมดเสียก่อนจึงเข้าใจ” “...ท่านขู่ข้าหรือ” ราชมัลเฒ่าถามเสียงเครียด “ข้าเพียงพูดถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุดเท่านั้น” พระเถระยังมีน้ำเสียงเรียบเฉยเช่นเดิม “จะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ” ชายทั้งสองจ้องมองกันเงียบๆ อีกครู่หนึ่ง ก่อนมาดายจะเป็นฝ่ายกลับหลังหันเดินจากไป ราชมัลเฒ่าแค่นเสียงเมื่อลับร่างเขา แล้วก็เงยมองกรงของเด็กหนุ่ม อาเมียร์จึงรีบทิ้งศีรษะลงทำเป็นสิ้นสติ “แกยังโชคดี” ชายชราเปรยก่อนจะพูดดังขึ้น “เอานักโทษอีกกรงลงมา เผื่อจะทำให้มัน ‘สารภาพ’ อะไรได้อีกบ้าง” เสียงโซ่ที่ห้อยกรงชาลัวห์ดังแทบพร้อมเสียงร้องอย่างหวาดผวาของคนในกรง อาเมียร์ผุดลุกขึ้นทันที “หยุดนะ!!” ราชมัลที่กำลังชักกรงลงมาหยุดมือทันควัน ส่วนราชมัลเฒ่าเงยมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “แกไม่เกี่ยว ดีใจเถอะที่รอดตัวไป...อย่างน้อยก็จนกว่าพระเถระจากซาเกรดา โซลจะมาถึง” “เขาสารภาพแล้วไม่ใช่หรือ” เด็กหนุ่มผมดำค้านเสียงแข็ง “แล้วจะเอาไปทรมานอีกทำไม!” ชายชรากลับหัวเราะเหมือนขบขันเต็มประดา “ไหนยืนกรานว่าไม่ได้เป็นพวกเดียวกับไอ้นี่ แล้วแกจะช่วยมันไปทำไม” “ข้าไม่ใช่พวกเดียวกับเขา” อาเมียร์พูดหนักแน่น “แต่ก็ไม่วิปริตขนาดทนเห็นใครถูกทรมานจนไม่เป็นผู้เป็นคนต่อหน้าต่อตาได้หรอก!” “หึ” ราชมัลเฒ่าแค่นเสียง “ข้าเกลียดพวกอย่างแกที่สุด...ชอบทำเป็นมีคุณธรรมสูงส่งนัก!” “คุณธรรมไม่เกี่ยว” เด็กหนุ่มแย้ง “แต่เป็นเรื่องความยุติธรรม ถ้าเขาต้องโทษประหาร ก็สมความผิดที่ฆ่าท่านเฟลิมแล้ว แต่ทรมานมากกว่านี้มันเกินไป” “เกินไป...ลองพูดอย่างนี้กับผู้หญิงที่มันฉุดไปเป็นนางบำเรอ หรือต่อให้ไม่ได้ฉุดเอง ก็ถูกโจรของพ่อมันฉุดไปขายเป็นทาสหรือนางโลมดูสิ” ชายชราไม่ลดรา “ยังจะบอกว่า ‘ทรมานมากกว่านี้มันเกินไป’ ได้อยู่อีกหรือเปล่า” อาเมียร์หรี่ตาลง ใช่เขาไม่เคยคิดเรื่องนั้น ถึงไม่รู้ว่าชาลัวห์เคยฉุดคร่าผู้หญิงจริงๆ หรือรู้เห็นเป็นใจกับวิธีขูดรีดข่มเหงชาวบ้านของบิดาหรือไม่ เขาก็เคยเห็นข้อหลังมาเกินพอ ชีวิตของเกล็นต้องดับสิ้นเพราะคนพวกนี้ ชีวิตของลีชาก็ต้องแหลกสลายเพราะคนพวกนี้... กระนั้น...บางสิ่งในใจเขาก็ยืนกรานว่าไม่ได้ เขาไม่คิดว่าตนมีสิทธิ์ตัดสินโทษที่สาสมกับใครก็ตาม ยิ่งไม่รู้ว่าชาลัวห์ควรได้โทษอะไร แต่สิ่งที่พวกราชมัลทำเป็นเพียงการทำร้ายผู้อื่นเพื่อสนองความสะใจส่วนตัว อาจไม่ต่างจากสิ่งที่ชาลัวห์เคยทำ แต่ก็ไม่ถูกต้องเช่นกัน “พวกท่านไม่มีสิทธิ์ตัดสินโทษเขา อย่าทรมานเขาอีกเป็นอันขาด” เด็กหนุ่มลองขู่ “หรืออยากโดนข้าระเบิดคอเสียตรงนี้ นักบวชนั่นพูดถูก ข้ายังมีอำนาจพอจะฆ่าพวกท่านทั้งหมดได้ไม่ยากเลย” เด็กหนุ่มเพ่งมองราชมัลเฒ่า พยายามให้อีกฝ่ายสัมผัสแรงกดดันและจิตสังหารจากสายตาของเขา ชายชรายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง...ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้น เขายกมือขึ้นจับลำคอของตน ส่งเสียงร้องขัดๆ เหมือนที่ชาลัวห์เคยทำ กว่าอาเมียร์จะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ราชมัลเฒ่าก็ทรุดลงดิ้นทุรนทุรายบนพื้นเสียแล้ว ราชมัลหนุ่มผละจากรอกวิ่งเข้ามาหาหัวหน้า “นายท่าน!! เป็นอะไร!!” ไม่มีเสียงตอบจากราชมัลเฒ่า อาเมียร์เริ่มเบิกตากว้างขณะร้องสั่งตนเอง ไม่จริง!...ข้าไม่ได้อยากฆ่าเขาจริงๆ!! พอได้แล้ว!...พอ— สิ่งที่ตอบรับคำห้ามมีเพียงเสียงคล้ายถุงหนังใส่น้ำเต็มเปี่ยมตกกระทบพื้นจนแตก และภาพของสีแดงที่พวยพุ่งเหมือนน้ำพุสาดกระจาย ราชมัลหนุ่มร้องลั่นก้องบริเวณกรงน้ำ ตามด้วยเสียงของชาลัวห์ มีเพียงอาเมียร์ที่ไม่อาจส่งเสียง เขาถัดตัวถอยไปจนแผ่นหลังติดซี่ลูกกรง หนีจากภาพศพกับเลือดของชายชรา แม้สองตาเบิกโพลงยังจ้องไปข้างหน้า ไม่ใช่...ไม่ใช่ข้า...ข้าไม่ได้ทำ...ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น!! เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปิดหู สั่นศีรษะซ้ำๆ ไม่ใช่เขา...เขาไม่ได้ทำ เขาไม่ได้ตั้งใจ ก็เขาไม่ได้แตะราชมัลเฒ่าแค่ปลายเล็บด้วยซ้ำ “ข้า...ข้าไม่ได้ตั้งใจ...” อาเมียร์สะอื้น “ข้า...ข้าก็แค่คิด...แค่คิดมันผิดด้วยหรือ...” เด็กหนุ่มขดตัวกลม ปิดตาแน่น มือยังคงปิดหู หนีเสียงโหวกเหวกในคุกกรงน้ำซึ่งยังแทรกเข้ามา...อึงอล...มากมาย เหมือนเสียงที่เล็ดลอดเข้ามาในถังมืดวันนั้น ...เขาไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว... * * * * * รูอาร์คควบม้าฝีเท้าดีที่เพิ่งทุ่มเงินซื้อมาแทบไม่หยุดพัก จนเกือบเช้ามืดจึงถึงหมู่บ้านอาแดร์ เด็กหนุ่มผูกม้าไว้ที่ชายหมู่บ้าน  ย่องเข้าไปเงียบกริบจนพบบ้านของอาเมียร์ จากนั้นก็ตัดสินใจลอดรั้วเข้าไปเคาะประตูหลังบ้าน ท่านซิอ์บุลหูไวสมเป็นนักรบ เพียงเขาเคาะประตูเบาๆ ได้ไม่ถึงห้านาทีก็มีเสียงปลดกลอน เจ้าของบ้านแง้มประตูออกมาอย่างระแวดระวังพร้อมกระซิบถาม “ใคร” “ข้าเอง ท่านซิอ์บุล” คนนอกบ้านตอบเบาพอกัน “รูอาร์คหรือ เจ้ากลับจากเมืองหลวงเมื่อไร” อีกฝ่ายถามอย่างประหลาดใจ “...ท่านยังไม่ได้ข่าวสินะ” “ข่าวอะไร” “เรื่องสำคัญมาก ข้าคิดว่าเราควรพูดกันข้างใน” อดีตนักรบผละจากหน้าประตูทันที “รีบเข้ามา” ในบ้านยังไม่จุดตะเกียง รูอาร์คถือวิสาสะลงกลอนประตูหลังเสียเอง ก่อนจะรีบเอ่ยขณะที่ท่านซิอ์บุลเก็บดาบโค้งเล่มยาวที่ถืออยู่เข้าฝัก “พี่เฟลิมถูกลอบสังหาร” เด็กหนุ่มพยายามข่มเสียงให้เรียบที่สุด “อาเมียร์ถูกจับเป็นคนร้าย” “เจ้าว่าอะไร!” อดีตนักรบอุทานอย่างร้อนรน แต่เสียงยังเบาอยู่ “เกิดอะไรขึ้น” รูอาร์ครีบเล่าเรื่องเท่าที่จำเป็นอย่างรวบรัด ท่านซิอ์บุลฟังแล้วนิ่งไปโดยไม่ตอบอะไร “ข้ารู้ว่าพวกท่านคงเป็นห่วงเขามาก” รูอาร์ครีบเอ่ยต่อ “แต่พวกท่านควรรีบหนีไปก่อน ถ้าศาสนจักรซาเกรดา โซลจับตัวได้ พวกมันคงจะทรมานพวกท่านทุกคน ไม่เว้นทั้งเด็กและผู้หญิงแน่ๆ” เด็กหนุ่มผมแดงไม่รู้ว่าตนเหมารวมหรือพูดเกินความจริงหรือไม่ แต่เขาเชื่อว่าคนพวกนั้นทำได้ ในเมื่ออาเมียร์อาจมีเวทมนตร์ในตัวจนเผาใบแชมร็อคลงอาคมได้อย่างนี้...คนในครอบครัวเด็กหนุ่มผมดำคงถูกระแวงว่าเป็นแม่มดหมอผียิ่งขึ้นไปอีก แต่ทุกคนจะมีเวทมนตร์จริงหรือไม่...ไม่สำคัญเลย รูอาร์คยังคงไม่อยากให้ทุกคนที่บ้านนี้ตกอยู่ในอันตราย ทั้งท่านซิอ์บุล ท่านสิมา เด็กๆ ไร้เดียงสาทั้งสาม และลีชาที่ย่อมถูกลากเข้ามาด้วย เขาเชื่อการมองคนของตน อาเมียร์กับครอบครัวมีจิตใจดีโดยไม่เสแสร้ง และแน่นอนว่าไม่ได้ฆ่าเฟลิม ถึงเด็กหนุ่มผมดำจะมีลับลมคมในหรือมีเวทมนตร์อะไรโดยไม่รู้ตัวก็ตาม “ข้ารู้แล้ว” ชายวัยกลางคนตอบเรียบๆ “ขอบใจมากที่มาเตือน ข้าจะไปบอกสิมาให้เตรียมตัว เจ้ารีบกลับไปก่อนใครเห็นเถอะ” “ข้าจะไปด้วยขอรับ” เด็กหนุ่มผมแดงกลับพูดหนักแน่น “ข้าเคยซื้อบ้านเล็กๆ อยู่ในเมืองระหว่างหมู่บ้านนี้กับเมืองหลวง ไว้พักแรมเวลาเดินทางคนเดียว ที่บ้านท่านพ่อไม่มีใครรู้ คนแถวนั้นก็ไม่รู้ว่าข้าเป็นลูกชายเจ้ามณฑล พวกท่านไปซ่อนตัวที่นั่นเถอะ ข้าจะดูลาดเลาให้” อดีตนักรบเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสอบถามที่ตั้งของบ้านหลังนั้นแน่ชัด แล้วพยักหน้าในที่สุด “ตกลง เดี๋ยวข้าจะไปปลุกสิมา ขอบใจเจ้ามาก” อดีตนักรบกลับเข้าห้องนอนของตน อีกพักหนึ่ง ท่านสิมาก็ตามออกมา นางตรงไปปลุกลีชาที่พักอยู่ห้องของอาเมียร์ จากนั้นเจ้าบ้านจึงเตรียมเกวียน และหญิงทั้งสองช่วยกันเก็บสัมภาระที่จำเป็น ไม่นานรูอาร์คก็อุ้มนาสิราซึ่งยังหลับสนิทไปขึ้นเกวียนในสวนหลังบ้าน ขณะที่ลีชาอุ้มฟาร์ฮานาห์ และท่านสิมาอุ้มอาซิซ “ข้าผูกม้าไว้ที่ชายหมู่บ้าน” เด็กหนุ่มผมแดงบอกอดีตนักรบ หลังจากส่งตัวเด็กหญิงให้ผู้เป็นแม่ที่รอรับบนเกวียน “ถึงที่นั่นแล้วให้ปล่อยม้าของท่านไป แล้วใช้ม้าข้าเทียมเกวียนแทน ข้าซื้อผ้าคลุมเกวียนใหม่มา หากเปลี่ยนผ้าคลุมแล้วให้ข้าขับเกวียน พวกท่านหลบอยู่ข้างใน เช้ามากอย่างนี้คนคงไม่สังเกต” ท่านซิอ์บุลมองเขานิ่งไปอีกครั้ง “เจ้ารอบคอบมาก วางแผนทุกอย่างไว้เรียบร้อยหมด” รูอาร์คยักไหล่ “ข้าก็แค่...พยายามหาทางที่ดีที่สุดขอรับ แต่พวกท่านคงต้องทิ้งม้า ปศุสัตว์กับไร่ไว้ ข้าหาคนมาช่วยดูแลไม่ได้” อดีตนักรบหัวเราะเฝื่อนๆ “อย่าใส่ใจเลย ข้าเสียของพวกนี้จนชินแล้ว เห็นทีชะตาข้าคงไม่เหมาะจะเป็นชาวไร่จริงๆ” เขาพอพูดเล่นได้ แต่ก็ไม่นานนัก “ห่วงแต่อาเมียร์ เจ้าคิดว่าพอมีทางช่วยเขาได้ไหม ให้ภรรยาข้ากับพวกเด็กๆ ไปอยู่ในที่ปลอดภัยก่อน แล้วข้าจะพาเขาหนีออกมาสมทบ” รูอาร์คไม่กล้าบอกความคิดของตน หากเป็นคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขา และเขาไม่ต้องพะวงถึงชะตากรรมของคนคนนั้น เด็กหนุ่มผมแดงคงพูดทีเล่นทีจริงได้...ว่าอีกฝ่ายน่าจะแขนขาหลุดเป็นชิ้นๆ สิ้นสภาพไปแล้ว เด็กหนุ่มเคยได้ข่าวลือเรื่องความแน่นหนาของ ‘คุกกรงน้ำ’ ในพระราชวังหลวงมาแต่ไหนแต่ไร ไม่นับพิษสงและความโหดเหี้ยมของราชมัลที่ดูแลคุกนั้นตั้งแต่สมัยสร้างเสร็จใหม่ๆ เขาได้แต่ภาวนาว่าอาเมียร์จะเอาชีวิตรอดจากคุกกรงน้ำได้จนพระมหาเถระลูเธียนมาถึง...ก่อนหวังว่าอีกฝ่ายจะปลอดภัยครบสามสิบสองประการด้วยซ้ำ ตอนนี้รูอาร์ครู้ว่าตนช่วยอะไรอาเมียร์โดยตรงไม่ได้ ทำได้เพียงเตือนครอบครัวของผู้เป็นทั้งอาจารย์และเพื่อนให้รู้ตัว...ตามที่อีกฝ่ายขอร้องก่อนถูกคุมตัว และถ้าจะให้ดีกว่านั้น ต้องช่วยพวกเขาไม่ให้ถูกจับโดยศาสนจักรแห่งซาเกรดา โซล หรือใครก็ตามที่ต้องการหาแพะรับบาปในเหตุลอบสังหารเฟลิม ข้อนี้รูอาร์คเป็นผู้กำหนด และมอบหมายหน้าที่ให้ตนเองเสร็จสรรพ “เอาเถอะ ข้ารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องนั้น” ท่านซิอ์บุลตัดบท “พาทุกคนไปถึงที่ปลอดภัยแล้วค่อยว่ากัน” “ขอรับ” รูอาร์คพยักหน้า เขาเองก็ได้แต่หวังว่าเรื่องทั้งหมดจะเรียบร้อย...ไม่เพียงในส่วนที่ตนทำได้ แต่ในส่วนของคนที่อาจถูกจับเข้าห้องทรมาน...หรือถูกทรมานหนักเบาอย่างไรไม่ทราบไปแล้วก็ได้ * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 22:37:45

ความคิดเห็นที่ 3 แอชลีนน์ว้าวุ่นใจ อยากไปเยี่ยมอาเมียร์ อยากถามความจริงจากเขาให้แน่ชัด แต่ก็รู้ว่าตนไม่อาจทำได้ จึงได้เพียงฝากให้ดูลัสคอยรายงานความคืบหน้าของคดี รวมทั้งความเป็นอยู่ของเด็กหนุ่มในคุกเท่านั้น ที่จริง การสอบสวนผ่านมาหนึ่งวันแล้ว แต่เธอยังไม่มีโอกาสพบองครักษ์หนุ่มเลย เมื่อวานเด็กสาวต้องอยู่ร่วมพิธีศพของเฟลิมกับครอบครัวของท่านเจ้ามณฑลยาร์ลาธ ในอารามเล็กๆ ประจำพระราชวัง ก่อนพวกเขาจะนำศพกลับไปฝังที่มณฑลตามความตั้งใจ ในงาน เธอได้ยินข่าวที่ไม่รู้ว่าน่ากังวลหรือไม่ คือรูอาร์คหายตัวไปโดยไม่เข้าร่วมพิธี หลังการไต่สวน เด็กหนุ่มออกนอกพระราชวังก่อนบิดา ไม่บอกใครเลยว่าจะไปที่ไหน เด็กสาวจึงไม่มีโอกาสพูดคุยสอบถามเขา ซ้ำร้าย ในเช้าวันต่อมา ดูลัสที่ควรอยู่อารักขาก็กลายเป็นราชองครักษ์คนอื่นที่เธอไม่สนิทด้วย “ดูลัสไปไหนหรือ เคียรา” แอชลีนน์ถามหลังอาหารเช้าในห้องของตน “ท่านดูลัสได้รับอนุญาตให้ลาพักเพคะ” สีหน้าของคนตอบแจ่มใสจนเธอประหลาดใจ “ลาพัก...อะไรกัน” เด็กสาวขมวดคิ้ว “ทำไมลาพักเอาตอนนี้” “สัปดาห์หน้าจะมีการประลองใหม่เพคะ” เคียราอธิบาย “ท่านดูลัสจึงได้รับอนุญาตให้พักผ่อน เพื่อเตรียมตัวสู้กับผู้กองคาเฮียร์ในการคัดเลือกพระคู่หมั้นคนใหม่” “อะไรนะ!” แอชลีนน์อุทาน “ก็คดี...ยังสอบสวนไม่เรียบร้อยเลยนี่ว่าใครฆ่าเฟลิม” “เมื่อคืนวาน ชาลัวห์สารภาพแล้วเพคะ” ถูกขังเพียงคืนเดียว...ชาลัวห์ก็สารภาพแล้ว แอชลีนน์ประหลาดใจ แต่ก็ไม่มากนัก เธอเป็นห่วงใครอีกคนที่ถูกส่งเข้าคุกพร้อมเขามากกว่า “แล้ว...อาเมียร์?” “ยังไม่ยอมสารภาพ แต่เมื่อพระเถระลูเธียนมาถึงก็คงยอมจำนน...ไม่ก็ถูกจัดการขั้นเด็ดขาดเพคะ” โทสะลุกวูบในใจแอชลีนน์ “เคียราก็เชื่อว่าเขาผิดหรือ!” นางกำนัลสาวชะงักครู่หนึ่ง แล้วก็ให้เหตุผลเสียงเบา “หม่อมฉันทราบว่าองค์หญิงทรงเคยสนิทกับเขา แต่เขาอาจวางแผนการร้าย...หรือมีอำนาจมืดอยู่จริงๆ นะเพคะ ได้ยินว่า...ทั้งๆ ที่อยู่ในคุก...เขายังฆ่าราชมัลตายไปได้อีกคน ซ้ำทำร้ายอีกสามคนบาดเจ็บสาหัสด้วย” “ใครที่ไหนพูดอย่างนั้น” เด็กสาวพยายามสะกดความประหลาดใจ “ทหารยามเขาลือกันทั่วเพคะ” เคียราเอ่ยหนักแน่น “องค์หญิงก็ทรงเห็นแล้วนี่เพคะ แม่มดนั่นทำให้ทหารเส้นเลือดคอระเบิดตายได้ต่อหน้าพระพักตร์ ทำไมเขาจะฆ่าพวกราชมัลแบบเดียวกันไม่ได้” “แล้วเขาจะทำไปทำไม” แอชลีนน์แย้ง “ถ้าฆ่าราชมัลได้จริงๆ ใครจะกล้าขวางเขา ทำไมฆ่าแล้วไม่รีบหนีไป” “ก...ก็พระเถระมาดายสะกดอำนาจเขาไว้นี่เพคะ” “แล้วถ้าพระเถระมาดายสะกดอำนาจเขาไว้จริง ทำไมเขาถึงยังฆ่าคนได้อีก” นางกำนัลสาวนิ่งอึ้งไป แต่แล้วก็ออกตัว “หม่อมฉันไม่รู้จักเวทมนตร์ จะทราบได้อย่างไรเพคะ” แอชลีนน์กลั้นเสียงถอนใจ เธอไม่รู้เวทมนตร์เช่นกัน แต่ก็เชื่อว่าอาเมียร์ที่เธอรู้จักไม่ใช่พ่อมดหมอผี และไม่ได้วางแผนลอบสังหารเฟลิมเป็นอันขาด อาเมียร์ไม่มีวันทำเรื่องทั้งหมดนี้ได้แน่ ในเมื่อไม่มีดูลัสคอยช่วยอย่างนี้...คงมีแต่ต้องพยายามทำอะไรสักอย่างด้วยตนเอง “ไปตามราชมัลที่อยู่ในเหตุการณ์มาซิ” เคียรามีสีหน้าประหลาดใจถึงขีดสุด “ว่าอะไรนะเพคะ” “ตามราชมัลที่อยู่ในเหตุการณ์มาพบเรา เดี๋ยวนี้” แอชลีนน์ย้ำหนักแน่น “เรามีเรื่องจะถามเขา” “แต่ว่า...เรื่องแบบนี้...ให้ท่าน....ท่านผู้สำเร็จราชการจัดการไม่ดีกว่าหรือเพคะ” “หมายความว่า...เราจัดการอะไรเองไม่ได้เลยใช่ไหม!” เด็กสาวย้อนเสียงแข็ง “เราไม่ใช่เด็กอมมือแล้วนะ ถ้าแค่ถามงานจากข้าราชบริพารเรายังทำไม่ได้...แล้วเราจะเป็นราชินีไปทำไม!!” เคียรารีบค้อมศีรษะ ดูหวาดหวั่นขึ้นทันที “ข...ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันจะไปแจ้งท่านผู้สำเร็จราชการให้เพคะ” แอชลีนน์มองอีกฝ่ายเดินจากไปด้วยตัวลีบเล็กลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะถอนใจออกมาดังๆ เมื่อไม่มีใครอยู่ในห้องด้วยอีก เรื่องทั้งหมดเริ่มสับสนยุ่งยากจนแทบจับต้นชนปลายไม่ถูก เด็กสาวได้แต่หวังว่าเธอจะสามารถทำให้มันสิ้นสุดลงได้โดยปราศจากผู้สูญเสียยิ่งกว่านี้ อาเมียร์กับครอบครัวเขาไม่ควรเป็นแพะรับบาป...ไม่ควรเลยจริงๆ * * * * * “เจ้าหญิงมีรับสั่งอย่างนี้หรือ” ขุนนางผู้อาวุโสถามหลังเคียรามาแจ้งข่าวในห้องสมุดของพระราชวัง ซึ่งกั้นส่วนหนึ่งไว้เป็นห้องทำงานของท่านกลายๆ นับแต่ได้รับตำแหน่งผู้สำเร็จราชการ “เจ้าค่ะใต้เท้า” “ข้าจะจัดการตามนั้น กลับไปกราบทูลพระองค์ด้วยนะ” “เจ้าค่ะ” เธอค้อมศีรษะ “ถ้าอย่างนั้น...ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” นางกำนัลสาวกลับหลังหัน ทำท่าจะเดินจากไป แต่แล้วก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกตามมา “เดี๋ยวก่อน เคียรา” “เจ้าคะใต้เท้า?” เธอเหลียวหน้ากลับไป เห็นชายวัยกลางคนมีสีหน้ากังวล “เรียกพ่อก็ได้ เราใช่เป็นคนอื่นไกล แล้วที่จริง...เราสองคนก็ไม่ได้พูดคุยอย่างพ่อลูกมานานด้วย ลูก...สบายดีหรือ” หญิงสาวกลับมองที่ปรึกษาของท่านพ่อซึ่งยืนอยู่ด้วยอย่างลำบากใจ...แม้ว่าเขากับข้าราชบริพารใกล้ชิดคนอื่นๆ จะรู้เรื่องที่เธอเป็นธิดาของชายตรงหน้าแล้วก็ตาม ดูเหมือนชายวัยกลางคนจะเข้าใจ และหันไปทางชายอีกคน “ตามรองราชมัลของคุกกรงน้ำมาที่นี่ บอกว่าข้ามีเรื่องจะถาม” “ขอรับ” อีกฝ่ายค้อมศีรษะ แล้วผละไปตามคำสั่ง เหลือเพียงทั้งสองในห้องสมุดกว้างขวางอีกครั้ง “นั่งก่อนเถอะ” ท่านพ่อผายมือมาทางเก้าอี้ตรงหน้า เคียราจำใจเลื่อนเก้าอี้ออก แล้วนั่งลงอย่างแผ่วเบาที่สุด กระนั้น เสียงผ้าไหมเสียดสีกับเบาะยังดังก้องเหลือเกิน ในห้องที่มีเพียงหนังสือนับพันๆ เล่มกับคนสองคน “ลูก...สบายดีใช่ไหม” ชายตรงหน้าเธอค่อยๆ ถามอย่างลังเล “ข้า...สบายดีเจ้าค่ะ” หญิงสาวพยายามยิ้มน้อยๆ ตามคำตอบ ช่างเป็นบทสนทนาที่ห่างเหินอย่างคุ้นเคยเสียเหลือเกิน เคียรายังจำได้ ในวัยเด็ก...เมื่อท่านพ่อแวะเยี่ยมท่านแม่กับเธอที่บ้านพักในชนบทเพียงนานๆ ครั้งทีไรก็ถามเธอเช่นนี้ ทั้งเด็กหญิงกับแม่ย่อมตอบว่าสบายดีทุกครั้ง แม้แม่จะเพิ่งหายป่วย หรือเคียราไปเล่นซุกซนเกือบจมน้ำในลำธารใกล้ๆ เมื่อสองสามวันก่อน แม่ปลูกฝังให้เธอคิดว่าพ่อเป็นเหมือนนายเหนือ...และผู้มีพระคุณที่ต้องเกรงใจ เพราะเขายังอุตส่าห์รับเลี้ยงดูส่งเสียเธอกับแม่ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง แม้จะมีความใกล้ชิดเพียงผู้อุปถัมภ์มากกว่าจะเป็นพ่อหรือสามี เคียราเมื่อโตขึ้นค่อยตระหนักได้ ความสัมพันธ์ใกล้ชิดของพ่อแม่เธอดูเหมือนจะสิ้นสุดลงก่อนเธอจำความได้เสียอีก พ่อมาเยี่ยมทั้งสองแค่สองสามชั่วโมงต่อครั้ง พูดคุยซักถามความเป็นอยู่และปรึกษาเรื่องสิ่งขาดเหลือตามจำเป็น แล้วก็นั่งรถม้ากลับบ้านของท่านกับภรรยาหลวงก่อนตะวันตกดิน “เราไม่ค่อยมีโอกาสพูดกันเลย” ท่านพ่อเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ทั้งๆ ที่ช่วงหลังนี้อยู่ใกล้กันกว่าแต่ก่อนมากแท้ๆ” “คงเพราะต่างคนมีงานยุ่งกระมังคะ” หญิงสาวรับ นั่นคงเป็นความจริง เมื่อแม่เสียชีวิตตอนเคียราอายุแค่สิบสองปี เธอก็ได้รับพระกรุณาจากพระราชินี ให้เข้ามาเป็นนางกำนัลในวัง และรับใช้ใกล้ชิดเจ้าหญิงแอชลีนน์มาแต่นั้น ส่วนท่านพ่อก็เหมือนได้รับอภัยโทษกลายๆ จากคดีคบชู้กับแม่เธอ เพื่อเข้ามารับหน้าที่ผู้สำเร็จราชการในวังหลวง หลังเหตุลอบปลงพระชนม์เกือบสี่ปีก่อน ทว่าทั้งสองก็ไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวตามประสาพ่อลูกเลย เหมือนที่ไม่เคยมีตั้งแต่ต้น “นั่นสินะ” เขาเงียบไปอีกครู่ ”ลูกอายุเท่าไรแล้วนะ เคียรา” “...ปีนี้ก็...จะยี่สิบเอ็ดเจ้าค่ะ” นางกำนัลสาวหลบสายตา “ยี่สิบเอ็ดปีแล้วหรือ...นั่นสินะ” ชายวัยกลางคนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “หลังงานอภิเษกของเจ้าหญิงแอชลีนน์ ลูกก็ควรแต่งงานได้แล้ว” “...สุดแต่ท่านพ่อเจ้าค่ะ” เคียราตอบง่ายๆ ครั้งยังเยาว์วัยกว่านี้...เธอเคยหวังจะได้แต่งงานกับท่านดูลัสผู้สง่างาม แต่นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ พระราชินีไม่ได้มีพระประสงค์ให้เธอรู้เรื่องการทาบทามลับๆ และคำปฏิเสธของครอบครัวฝ่ายชายเลย ทว่าเสียงซุบซิบในวังเล็ดลอดออกมาง่ายดายกว่าที่คิด “ใครจะอยากแต่งงานกับลูกของผู้หญิงแบบนั้น” หญิงสาวเคยเจ็บปวดในใจ...เมื่อได้ยินนางกำนัลที่อายุมากกว่านินทาอย่างนั้น แต่ตอนนี้เธอยอมรับความจริงได้แล้ว เธอเป็นลูกนอกสมรส เป็นเด็กที่เกิดจากการคบชู้ ไม่แปลกที่ไม่มีชายใดสู่ขอ ต่อให้องค์ราชินีทรงทาบทามชายใดให้ ตระกูลของเขาก็ย่อมปฏิเสธ อายุของเคียราล่วงเลยจากสิบห้าถึงสิบเก้า อันเป็นวัยที่หญิงส่วนมากออกเรือนไปเรียบร้อยแล้ว ถึงอย่างนั้น เธอก็พยายามไม่ใส่ใจนัก “พ่อจะหาคู่ครองที่เหมาะสมให้ ลูกเป็นถึงนางกำนัลคนสนิทของเจ้าหญิงแอชลีนน์ ฐานะในตอนนี้ก็นับว่าเกื้อหนุนฝ่ายชายได้มาก อย่าห่วงไปเลย” “...เจ้าค่ะ” นางกำนัลสาวรับลอยๆ ...ความเงียบยาวนาน... “เรามาดื่มน้ำชากันหน่อยไหม” “อย่าเลยเจ้าค่ะ เจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงรออยู่” เคียรารีบปฏิเสธทันที “พ่อหมายถึง...ตอนที่เราสองคนว่างกว่านี้” ชายวัยกลางคนขยายความ “คงเป็นช่วงก่อนอภิเษก ไม่ก็หลังจากนั้นอีกสักพัก เราจะได้มีเวลาพูดคุยเป็นส่วนตัวกันสักหน่อย พ่อมีเรื่องอยากพูดกับลูก...มากมายเหลือเกิน” “...เจ้าค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจว่าควรพอเสียที “ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ เดี๋ยวเจ้าหญิงแอชลีนน์จะทรงรอนาน” “ไปเถอะ” ท่านพ่อรับพร้อมกับพยักหน้า “ทูลเชิญเจ้าหญิงมาที่นี่ได้เลย ไม่นานรองราชมัลน่าจะมาถวายรายงาน” “เจ้าค่ะ” เคียราลุกจากเก้าอี้ ค้อมคำนับ แล้วกลับหลังหันออกเดินไป เธอไม่เหลียวกลับไปมองบิดาของตนอีกครั้งก่อนออกจากห้องเสียด้วยซ้ำ * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 22:37:57

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๒๘ ปิดบังความเศร้า “อย่างนั้นหรือ” ซิอ์บุลเปรยหลังฟังเรื่องเล่าโดยละเอียดจากรูอาร์ค ขณะที่ตนเอง สิมา กับเด็กหนุ่มนั่งล้อมวงบนพื้นไม้ ในห้องว่างเปล่าของบ้านหลังเล็กในเมือง อดีตนักรบเชื่อว่าอาเมียร์ไม่มีวันคิดฆ่าเฟลิมแน่นอน แต่ดูเหมือนเรื่องทั้งหมดจะซับซ้อนกว่าที่คาดไว้ เขาหวังว่าหากพระเถระลูเธียนเป็นผู้ไต่สวน ก็น่าจะล้างมลทินให้เด็กหนุ่มได้ไม่ยาก และหากสิ่งที่แฝงเร้นในตัวอาเมียร์สำแดงอำนาจออกมาจริงๆ ก็คงจะถูกผนึกได้อีกครั้ง แต่ชื่อของพระเถระมาดายทำให้ซิอ์บุลกังวล หลังคิดกำจัดพวกเขาในทะเลทรายเมื่อสี่ปีก่อน มาดายก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย หากพระเถระผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่จริง และไม่ทิ้งจุดมุ่งหมายเดิม ไยจึงให้เรียกพระเถระลูเธียนผู้เป็นศัตรูกลายๆ มายังธีร์ดีเร ไม่ขอให้คุมตัวอาเมียร์ส่งซาเกรดา โซล เพื่อให้คณะพระเถระซึ่งเป็นฝ่ายตนประหารชีวิตในฐานะบุตรแห่งอสุรเทพ ซิอ์บุลไม่อาจหาคำตอบได้ “ตอนนี้ อาเมียร์ถูกขังใน ‘คุกกรงน้ำ’ ขอรับ” รูอาร์คพูดต่อ “ไม่ทราบพวกท่านเคยได้ยินเรื่องคุกนี้ไหม” ชายวัยกลางคนสั่นศีรษะ “เป็นคุกใต้พระราชวัง ติดทะเล ได้ยินว่าเรียกอย่างนั้นเพราะห้องขังในคุกมีลักษณะเหมือนกรงนกแขวนไว้เหนือน้ำ เรียกได้ว่าแทบไร้ทางหนีออกมาเอง ซ้ำในบริเวณคุกยังมีห้องทรมานที่ทำไว้เป็นพิเศษด้วย ข้าเกรงว่า...คนที่คิดป้ายสีอาเมียร์จะทรมานเขาให้ยอมรับสารภาพแน่ๆ” สิมาหันมาสบตากับซิอ์บุลอย่างกังวล แต่ก็ไม่พูดอะไร อดีตนักรบใช่จะไม่กังวลเรื่องนั้น นั่นเป็นเรื่องแรกๆ ที่เขาคิดขึ้นมา และคิดตลอดทางตอนนั่งเกวียนมาที่นี่ด้วยซ้ำ เป็นครั้งเดียวที่เขาหวังว่า ‘สิ่งนั้น’ จะช่วยคุ้มครองอาเมียร์ไม่ให้ได้รับอันตราย...แต่คงไม่ร้ายแรงถึงขั้นสังหารใครก็ตามที่คิดคุกคามเด็กหนุ่มอีก เขายังไม่อยากให้เรื่องทั้งหมดยุ่งยากไปกว่าเดิม “แล้วพอมีทางเข้าไปช่วยเขาไหม” “ยากมากขอรับ” รูอาร์คตอบ “คุกนี่เป็นส่วนหนึ่งของพระราชวัง ตั้งบนเกาะในอ่าว ทางเข้ามีแต่สะพานใหญ่ด้านหน้ากับเรือเท่านั้น” ที่สะพานใหญ่ย่อมมีทหารยามเฝ้าอยู่ตลอดเวลา จะปลอมตัวลอบเข้าไปก็ยังต้องเจอการตรวจตราแข็งขัน เท่ากับเหลือหนทางเดียวโดยปริยาย “ถ้าลอบเอาเรือเล็กเข้าไปตอนกลางคืนล่ะ” อดีตนักรบเสนอ “เจ้าบอกว่าคุกกรงน้ำอยู่ติดทะเล แสดงว่าหากใช้เรือเข้าไปน่าจะมีโอกาสมากกว่าใช่ไหม” “เป็นไปได้ขอรับ” รูอาร์ครับ “แต่ข้าเกรงว่าเวรยามทางทะเลคงเข้มงวดไม่แพ้กัน ต้องสืบเรื่องการคุ้มกันให้แน่ชัดก่อน ถึงวางแผนว่าจะลอบเข้าไปช่วยอย่างไรดี” ซิอ์บุลกลั้นเสียงถอนใจ รู้ทั้งรู้ว่ามีแต่ต้องทำงานแข่งกับเวลาแท้ๆ แต่ก็จะรีบร้อนไม่ได้ เขาเองไม่ได้ฉลาดเจ้าแผนการเท่ากับคนที่อยากช่วยออกมา หรือคนที่เด็กคนนั้นเชื่อว่าเป็นพ่อของตนเสียด้วย “ข้าจะคอยสืบข่าวให้เองขอรับ” รูอาร์คพูด “พวกท่านก็ขอให้หลบอยู่แต่ในบ้านก่อน เดี๋ยวข้าจะออกไปซื้อของจำเป็นกับลีชา แล้วรีบกลับมา” “จ้ะ ฝากด้วยนะ” สิมารับ “ลีชาไม่คุ้นกับคนพลุกพล่านเท่าไร รูอาร์คต้องดูแลนางดีๆ นะ” “ขอรับ” เด็กหนุ่มผมแดงรับรอง แล้วลุกจากไป ทันทีที่ประตูปิดลง อดีตนักรบก็หันมาสบตากับภรรยาทันที “ข้า...ขอโทษนะ” สิมากลับยิ้มเจื่อนๆ ให้เขา แม้นัยน์ตาจะบอกความรู้สึกอีกอย่าง “เรื่องอะไรล่ะคะ” “ก็...เรื่องที่...” ซิอ์บุลเรียบเรียงคำพูดอย่างยากลำบาก “ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้กับอาเมียร์ ซ้ำช่วยอะไรแกไม่ได้เลย” “ไม่ใช่ความผิดของท่านหรอกค่ะ ไม่มีใครรู้หรอกว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น” หญิงสาวก้มลงมองมือของตนอย่างเลื่อนลอย “ข้าก็ได้แต่หวังว่าเขาจะปลอดภัยดีเท่านั้น” “...สิมา...” เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มเฝื่อนๆ ให้เขาอีกครั้ง “ข้าขอตัวไปดูแลพวกเด็กๆ ก่อนนะคะ” หญิงสาวลุกขึ้นก่อนจะกำชับ“ท่านซิอ์บุล...อย่าคิดมากเลยค่ะ เราต้องค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำในส่วนที่เราทำได้ไม่ใช่หรือคะ ตอนนี้ยังไม่รู้แน่ว่าอาเมียร์มีอันตรายหรือเปล่า เราไม่ควรทำให้เด็กๆ ไม่สบายใจไปด้วยนี่คะ” “อือม์...” ซิอ์บุลรับ แล้วก็มองภรรยาของตนเดินออกไปจากห้อง ต่อให้เธอพูดเช่นนั้น เขากรู้ได้ว่าหญิงสาววิตกกว่าที่คิด อาเมียร์สนิทกับสิมามากกว่าที่สนิทกับเขาเสียอีก ถึงแม้ช่วงหลังสองแม่ลูกจะไม่ค่อยมีเวลาพบปะพูดคุยกันเลย อาเมียร์เป็นศูนย์กลางความรักของซิอ์บุลกับสิมานับแต่ถือกำเนิดมาจนบัดนี้ เช่นเดียวกับศูนย์กลางความรักของใครอีกคนที่ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว แต่อดีตนักรบหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะคอยคุ้มครองเด็กที่เขาคนนั้นรักเหมือนลูกเช่นกัน “ถ้าเป็นท่าน...” อดีตนักรบอดเปรยไม่ได้ “ถ้าเป็นท่านจะทำอย่างไรกัน...ท่านพี่” * * * * * “เรากับท่านผู้สำเร็จราชการบอกแล้วนี่ ว่าห้ามทรมานนักโทษเด็ดขาด!” แอชลีนน์คาดคั้นทันทีที่รองราชมัลพูดถึงตอนพาอาเมียร์กับชาลัวห์ไปห้องทรมาน หลังจากฟังอีกฝ่ายเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตามคำสั่งของท่านน้าคอนรอยมาได้ครู่เดียว “พ...พระอาญามิพ้นเกล้า” รองราชมัลยิ่งเสียงสั่น “กระหม่อม...พ...พวกกระหม่อม...ม...ไม่ทราบเลยพ่ะย่ะค่ะ...พวกกระหม่อมก็แค่...แค่ทำตามคำสั่งของท่านหัวหน้าราชมัล...กระหม่อมไม่...ไม่ทราบเรื่องนี้จริงๆ เขา...เขาอยากสร้างผลงานพ่ะย่ะค่ะ เขา...อยากให้ปิดคดีเร็วๆ ตนเองจะได้มีความชอบ จึงได้บังคับให้พวกกระหม่อมทรมานนักโทษพ่ะย่ะค่ะ” “หมายความว่า...ชาลัวห์สารภาพเพราะถูกทรมานสินะ” เด็กสาวนึกได้ทันที “พ...พ่ะย่ะค่ะ” “แล้วอาเมียร์...” แอชลีนน์รู้สึกเหมือนลมหายใจติดขัด และศีรษะร้อนผ่าวขึ้นกะทันหัน “อาเมียร์ถูกทรมานเหมือนกันใช่ไหม” “ห...หามิได้พ่ะย่ะค่ะ...พ...พอจะ...จะทรมานเขา...เขาก็ทำร้ายพวกเราก่อนแล้ว” ราชมัลรีบพูด “เขาฆ่าหัวหน้าราชมัลด้วยเหตุนี้ใช่ไหม” ท่านน้าคอนรอยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่แปรเปลี่ยน “ม...ไม่ใช่ขอรับ หัวหน้าราชมัลถูกฆ่าเพราะ...เพราะจะนำตัวลูกเจ้ามณฑลชอร์ซามาทรมานอีก คนทรายนั่นขู่เขาไม่ให้ทำ...แล้วก็...” “เข้าใจแล้ว” ท่านน้ารับ “ว่าแต่ ลูกเจ้ามณฑลชอร์ซาตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง” “ก...ก็แค่...แค่ถูกบีบเล็บมือเดียวเท่านั้นขอรับ พวกเรา...ดูแลแผลตามสมควรแล้ว” “ไปตามหมอมารักษาเขาด้วย” ท่านน้าคอนรอยบอก “ขอรับใต้เท้า” รองราชมัลมองไปรอบๆ อย่างไม่สบายใจนัก “ข้าไปได้หรือยังขอรับ” “อีกคำถามเดียว” ท่านผู้สำเร็จราชการย้ำ “เจ้ารู้ได้อย่างไร ว่าหัวหน้าราชมัลต้องการสร้างผลงาน” “เอ่อ...” “เขาบอกอย่างนั้นหรือ” “ช...ใช่ขอรับ เขา...เขาบอกอย่างนั้น” “เข้าใจล่ะ” ท่านน้าคอนรอยพยักหน้า “ขอบใจมาก เจ้าไปเถอะ” รองราชมัลรีบทำความเคารพ แต่แล้วก็ยืนนิ่งอยู่โดยไม่ออกไป “ต...ใต้เท้า ข้าไม่ทราบว่าเหมาะจะพูดตอนนี้หรือไม่ แต่...แต่ว่า...ได้โปรดอนุญาตให้ข้าลาออกนะขอรับ” เขาอ้อนวอน “ข้า...ข้าเพิ่งยื่นใบลาออกที่กรมตุลาการเมื่อเช้านี้ ข้าหวังว่า...” “หากเป็นความต้องการของเจ้า ข้าก็ไม่ขัดข้อง ไปเถอะ” “ข...ขอบคุณมากขอรับ” แอชลีนน์มองชายวัยกลางคนเดินตัวลีบออกไปนอกประตู แล้วจึงหันมาถามชายอีกคนในห้อง “เราไม่ต้องลงโทษเขาหรือคะ พวกนั้นขัดคำสั่งของเราไม่ใช่หรือ” “เราต้องสืบก่อนพ่ะย่ะค่ะ ว่าพวกเขาเห็นชอบกับหัวหน้าราชมัลหรือถูกบังคับ แต่กระหม่อมรู้สึกเหมือนคำพูดของเขามีพิรุธ เขารีบพูดเกินไป บอกโดยเราไม่ได้ถาม เหมือนมีคนซักซ้อมคำพูดให้ก่อนหน้านี้” ท่านน้าคอนรอยเอ่ยอย่างครุ่นคิด “กระหม่อมจะให้คนจับตามองราชมัลที่เหลือ และสืบว่าก่อนหน้านี้หัวหน้าราชมัลติดต่อกับใครบ้าง” เด็กสาวพยักหน้ารับ ก่อนตัดสินใจเอ่ยปาก “แล้ว...จะเลื่อนการประลองระหว่างดูลัสกับคาเฮียร์ไปก่อนได้ไหมคะ” แอชลีนน์รีบให้เหตุผล “หลาน...ไม่ได้ระแวงว่าพวกเขาคนใดคนหนึ่งเป็นคนร้าย แต่หากคดียังไม่กระจ่าง ผู้ต้องหาอาจรับสารภาพเพราะถูกทรมาน ยิ่งดึงดันคัดเลือกพระคู่หมั้นก่อนคงเป็นที่ครหา...ใช่ไหมคะ” “ตรัสได้ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ท่านผู้สำเร็จราชการรับ “แล้ว...อีกเรื่องหนึ่ง หลานอยาก...ลงไปสอบปากคำผู้ต้องหาในคุกกรงน้ำด้วยตนเอง...จะได้ไหมคะ” เด็กสาวเสี่ยงถาม แต่สีหน้าของท่านน้าให้คำตอบชัดเจนก่อนคำพูดเสียอีก “กระหม่อมไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องที่องค์หญิงถึงกับต้องทรงลดพระองค์ลงมาปฏิบัติเองพ่ะย่ะค่ะ” “แต่หลานอยากฟังด้วยหูของตนเองค่ะ ว่าความจริงเป็นอย่างไร” เธอแย้ง “จะให้ฟังความข้างเดียวแค่รองราชมัลหรือคะ” “ให้เจ้าหน้าที่ที่ไว้ใจได้เป็นผู้สอบปากคำ แล้วกลับมารายงานดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ” แอชลีนน์ก้มศีรษะซ่อนสีหน้าผิดหวัง เธออยากพบอาเมียร์ อยากถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น อยากดูให้เห็นกับตาว่าเขาปลอดภัย แต่ก็นึกข้ออ้างอื่นไม่ได้อีก ถึงจะขอเคียราไปเยี่ยมเด็กหนุ่มที่ห้องขังอย่างลับๆ อีกฝ่ายก็ย่อมไม่อนุญาตแน่นอน “องค์หญิง” ท่านน้าคอนรอยเรียกด้วยเสียงเคร่งขรึมทันควัน “กระหม่อมขอบังอาจกราบทูลสักเรื่องได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ” “ทำไมหรือ” แอชลีนน์ได้แต่รับ...ทั้งๆ ที่รู้สึกไม่ดีนัก “กระหม่อมทราบว่าองค์หญิงทรงรู้จักชายชาวทรายคนนั้นมาก่อน และทรงเห็นว่าเขาเป็นคนดี แต่ความเห็นส่วนพระองค์จะสำคัญกว่าพยานหลักฐานที่ชัดเจนไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ยิ่งทรงแสดงท่าทีเข้าข้างและเป็นห่วงเขาอย่างนี้ กระหม่อมเกรงว่าจะ...ไม่เหมาะสมนัก องค์หญิงทรงเป็นประมุขแห่งธีร์ดีเร ย่อมต้องคำนึงถึงอาณาจักรก่อนพ่ะย่ะค่ะ” เด็กสาวลอบกำมือแน่น รู้สึกเหมือนตนเป็นเด็กที่ถูกผู้ใหญ่ตำหนิ แต่ก็ยังอยากยืนยันความคิดเดิม “ก็หลานรู้จักเขา...อย่างน้อยก็มากกว่าพวกขุนนางที่จ้องจับผิดเขานี่คะ หลานจะเป็นพยานให้เขาไม่ได้เลยหรือ” “กระหม่อมไม่ได้จะทูลว่าพระวินิจฉัยขององค์หญิงผิดพลาด แต่คนนอกล้วนมากด้วยเล่ห์เหลี่ยมเกินไว้ใจเต็มที่พ่ะย่ะค่ะ ถึงอย่างนั้น กระหม่อมเชื่อว่าหากเขาไม่ใช่คนลอบสังหาร เราก็ย่อมทราบได้ด้วยพยานหลักฐาน และคำยืนยันของพระเถระจากซาเกรดา โซล” “แต่ถ้าพระจากซาเกรดา โซล เอาผิดเขาแค่เพราะมีเวทมนตร์ละคะ” แอชลีนน์นึกได้อีกเรื่องหนึ่ง “ถ้าเขาไม่ได้ฆ่าเฟลิม แต่ฆ่าหัวหน้าราชมัลหรือทำให้พวกนั้นบาดเจ็บเพื่อป้องกันตัว ศาสนจักรจะไม่...” “นั่นเป็นเรื่องนอกเหนือความรับผิดชอบของเราพ่ะย่ะค่ะ” คำตอบนั้นยิ่งทำให้เด็กสาวกังวล หากอาเมียร์มีเวทมนตร์จริงๆ ...ศาสนจักรแห่งซาเกรดา โซล จะปล่อยเขาไว้ได้อย่างไร แอชลีนน์เคยได้ยินว่าผู้มีมนต์มืดเป็นสาวกของปีศาจร้าย เป็นศัตรูขององค์เทพแห่งแสงสว่างและมวลมนุษย์ แต่เธอไม่เคยรู้สึกเลยว่าอาเมียร์เป็นเช่นนั้น เด็กหนุ่มเป็นคนดี มีครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่น สาวกแห่งปีศาจร้ายจะเป็นอย่างนี้ หรือแสดงละครตบตาทุกๆ คนได้แนบเนียนถึงเพียงนี้เชียวหรือ เธออยากเสี่ยงเชื่อความรู้สึกตนเองสักครั้ง “แล้วถ้าซาเกรดา โซลจับพ่อแม่กับน้องๆ ของเขามาลงโทษด้วยล่ะคะ” เธอถามต่อ “ในเมื่อเรื่องนั้นยังไม่เกิด ก็ทรงอย่าเพิ่งกังวลเลยพ่ะย่ะค่ะ” “แต่ก็เกิดขึ้นได้นี่คะ” เสียงของเด็กสาวแข็งขึ้น “ถ้ามีทางเป็นไปได้ จะไม่คิดเผื่อไว้เลยได้อย่างไร” ท่านน้าคอนรอยนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ครั้นแล้วก็ตอบช้าๆ “หากเป็นอย่างนั้นจริง องค์หญิงต้องทรงชั่งน้ำหนัก ว่าจะทำสิ่งใดเพื่อช่วยเหลือพวกเขาได้ โดยไม่กระเทือนความสัมพันธ์ระหว่างเรากับซาเกรดา โซล หรือประชาชนชาวธีร์ดีเร ซึ่งอยู่ในพระราชภาระรับผิดชอบโดยตรงของพระองค์ กระหม่อมเห็นว่าดีแล้วที่องค์หญิงทรงตรองเรื่องนี้ด้วยเหตุผลและความเป็นไปได้ แต่ก็ควรทรงวางพระทัยเป็นกลาง ไม่ตัดสินสิ่งต่างๆ ด้วยอารมณ์ และความรู้สึกส่วนพระองค์เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ” “แล้วถ้าคนที่จะถูกลงโทษเป็นคนที่ท่านน้ารู้จักล่ะคะ!” แอชลีนน์อดพูดไม่ได้ “ถ้าเป็นคนรู้จัก...เป็นเพื่อน...เป็นญาติ...เป็นใครก็ตามที่ท่านน้ารักมาก ท่านน้าก็จะปล่อยให้เขาถูกลงโทษ...ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นคนดีได้หรือคะ!” ชายตรงหน้าเธอนิ่งงันไปเป็นครั้งที่สอง ก่อนจะเอ่ยตอบเบาๆ “หากกระหม่อมมีหน้าที่ต้องรักษาสิ่งอื่นที่สำคัญและยิ่งใหญ่กว่า กระหม่อมก็ต้องยอมสละความรู้สึกของตน ยิ่งผู้ปกครองเช่นองค์หญิง ก็ต้องทรงเรียนรู้ที่จะสละเพื่อส่วนรวม...ก่อนจะเป็นห่วงคนส่วนน้อยที่รู้จักเป็นการส่วนพระองค์พ่ะย่ะค่ะ” “ท่านน้า...” ความเจ็บแปลบในใจทำให้คอของเธอตีบตัน เอ่ยได้เพียงเท่านั้น...ทั้งๆ ที่มีเรื่องอยากบอกมากมาย ว่าความคิดนั้นช่างเลือดเย็น ท่านน้าพูดออกมาได้เพราะไม่เคยต้องทนดูใครที่ตนรักและสนิทสนมตายไปอย่างอยุติธรรมแท้ๆ แต่เธอพูดไม่ได้ ท่านน้าเป็นญาติผู้ใหญ่ที่เธอเคารพ และที่จริง ท่านน้าก็สูญเสียเสด็จแม่ที่เป็นพี่สาวไปในเหตุลอบสังหารด้วย “กระหม่อมเชื่อว่าองค์หญิงทรงหวังดีต่อทุกคน แต่ความหวังดีควรมาพร้อมกับความรอบคอบ และความคำนึงถึงพระราชภาระด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ชายวัยกลางคนลุกจากเก้าอี้ด้วยรอยยิ้มเฝื่อน “กระหม่อมมีงานต้องทำต่อ ขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ” “หามิได้ค่ะ” แอชลีนน์จำใจรับ และลุกไปจากห้องนั้นพร้อมกับเคียรา ซึ่งยืนเฝ้าอยู่ห่างๆ ตลอดการสนทนา เด็กสาวยังเร่งคิด..ว่าตนเองจะหาทางช่วยอาเมียร์ได้อย่างไร แทนที่จะห่วงพระราชภาระ ซึ่งเธอพบว่าเป็นเรื่องไร้เหตุผลสิ้นดีด้วยซ้ำ หากไม่อาจปกป้องประชาชนเพียงครอบครัวเดียว...เพราะต้องรักษาเกียรติของพระราชวงศ์ หรือความสัมพันธ์ต่ออาณาจักรอื่นที่เห็นกฎสำคัญกว่าชีวิตคน เธอจะถือว่าตนเองมีหน้าที่ดูแลทุกข์สุขของชาวธีร์ดีเรได้อย่างไรกัน * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 22:38:36

ความคิดเห็นที่ 5 ในตลาดอันจอแจ ลีชาก้มลงมองพื้นปูหิน สลับกับแผ่นหลังของเด็กหนุ่มร่างสูงผมแดงที่เดินนำหน้า มือหิ้วตะกร้าใส่เนื้อรมควันกับผักไปตามทาง โดยพยายามไม่สนใจเสียงอึกทึกรอบด้าน บางเสียงยืนยันข่าวร้ายว่าพี่ชายของรูอาร์คตายแล้ว และอาเมียร์ถูกจับเป็นฆาตกร ตอนที่ท่านสิมาเล่าให้ฟังในเกวียน เธอแทบไม่อยากเชื่อ ตอนนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเป็นความจริงไปไม่ได้ ในเมื่อรูอาร์คพูดคุยทักทายบรรดาพ่อค้าแม่ค้าได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซ้ำตอบคำถามของแม่ค้าร้านขนมปังอย่างร่าเริง “แหม...ไม่เห็นแผล็บเดียว แต่งงานตั้งแต่เมื่อไรกันจ๊ะ ภรรยาน่ารักดีนะ” “ก็...ก่อนย้ายมาที่นี่เลย” “น่าอิจฉาจัง” สาวใหญ่ร้านขนมปังถอนใจ “แต่แต่งกันใหม่ๆ ก็ดูแลหน่อยสิ ดูซิ มือไม้ไม่ยักกะจับกะจูง เดี๋ยวผู้หญิงน้อยใจแย่” รูอาร์คหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะหันมามองเธอแวบหนึ่ง “ไม่หรอกพี่สาว ภรรยาข้าเป็นคนเรียบร้อย แค่ออกมาเดินตลาดด้วยกันนางก็เขินแย่แล้ว” ลีชาหันหลบ ซ่อนสีบนแก้มของตน เธอบอกตนเองว่าไม่ได้เขินแน่นอน แต่ลำบากใจ และโมโหที่เขายังพูดเล่นกับเรื่องแบบนี้ได้ต่างหาก “โธ่! เอาเถอะ เดี๋ยวอยู่กันไปก็หายเขินเอง แต่ระวังนะ เขาว่าผู้หญิงที่ก่อนแต่งงานกับช่วงแต่งงานใหม่ๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจา ลองแต่งกันไปนานๆ จะบ่นรัวจนฟังไม่ทัน ยิ่งมีลูกขึ้นมาล่ะก็นะ” เด็กหนุ่มผมแดงหัวเราะอีกครั้ง เด็กสาวจึงตัดสินใจก้าวยาวๆ ไปจากร้านนั้นโดยไม่รอเขา ก็รู้อยู่ว่าแค่เล่นละคร รูอาร์คเป็นคนวางบทและหว่านล้อมเธอให้ยอมร่วมมือด้วยเสร็จสรรพ เขาอ้างว่าตนอาจต้องกลับจวน หรือไปสืบข่าวที่อื่นบ้าง จึงต้องให้ลีชาออกมาซื้อของจำเป็นและอยู่รับหน้าชาวเมืองแทนคนทั้งบ้าน เพราะเธอเป็นชาวธีร์ดีเร ซึ่งดูสะดุดตาน้อยกว่าครอบครัวของท่านซิอ์บุล ซ้ำพวกชาวบ้านที่หมู่บ้านเดิมก็ไม่ได้เห็นหน้าเธอบ่อยๆ จนจำติดใจด้วย หากต้องทำเพื่อครอบครัวของท่านซิอ์บุลกับท่านสิมาจริงๆ เด็กสาวก็ยินยอม ถึงจะหายใจไม่ทั่วท้องนักเมื่อต้องอยู่ท่ามกลางคนไม่รู้จักมากมาย ในเมืองที่ตนไม่คุ้นเคยอย่างนี้ ทว่ารูอาร์คไม่เพียงเที่ยวแนะนำคนอื่นๆ ไปทั่วว่าทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน แต่ยังหาแหวนแต่งงานจากไหนก็ไม่รู้มาสวมติดนิ้วนางซ้ายของตน...ถึงจะเป็นโลหะคนละสี มีลวดลายขดเป็นเกลียว ผิดกับแหวนแต่งงานสีเงินวงเกลี้ยงที่เกล็นมอบให้เธอ “เดี๋ยว! รอด้วยสิลีชา!” อีกฝ่ายหิ้วตะกร้าใส่ขนมปังวิ่งตามมาจนทัน “อย่าโกรธสิ ข้าแค่พูดไปตามบทเท่านั้นเอง” “เวลาแบบนี้ ท่านยังมีแก่ใจพูดเล่นอีกหรือ” เด็กสาวพูดเบาๆ “จะให้ข้าตีหน้าโศกที่ลูกชายคนโตของท่านเจ้ามณฑลตายไป เหมือนรักกับเขามาแต่ชาติปางก่อนหรืออย่างไร” รูอาร์คกลับพูด “เราเล่นละครเป็นคู่แต่งงานใหม่ ข้าก็ต้องทำทุกอย่างให้เราสองคนดูสมเป็นคู่แต่งงานใหม่น่ะสิ” “แต่ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้” ลีชายังคงแย้ง “ใครทัก ท่านก็ต้องบอกให้หมดหรือ เรื่องแบบนี้น่าอายจะตายไป” “ก็ถ้าสามีภรรยามาด้วยกัน สามีจะไม่แนะนำภรรยาให้คนรู้จักของตัวเองหรือ นี่ข้าอุตส่าห์พูดแทนเจ้าทุกอย่าง เพราะเห็นเจ้าไม่อยากพูดหรอกนะ” เด็กสาวปิดปากเงียบ และก้าวยาวๆ ไปข้างหน้าอย่างพยายามไม่สนใจอะไรอีก “จะไปไหน” เด็กหนุ่มไม่วายถาม “กลับบ้าน” “บ้านอยู่ทางโน้น หรืออยากเดินเล่นอ้อมเมืองด้วยกัน...ข้าก็ไม่ว่าหรอกนะ” ลีชาหยุดเดิน ปล่อยให้รูอาร์คก้าวขึ้นนำอีกครั้ง เขาเลี้ยวไปอีกทาง “ถึงไม่ชอบ ก็ทนหน่อยเถอะ ออกจากตลาดไปคงไม่ค่อยมีคนแล้ว ข้าแค่หวังจะฝากให้พวกเขาช่วยดูแลเจ้ากับ ‘ครอบครัวล่องหน’ ในบ้านเรา ตอนที่ข้าไม่อยู่จริงๆ เท่านั้นเอง” “บ้านของท่าน ไม่ใช่บ้านของข้า” เด็กสาวพูดเสียงแข็ง “ถึงอย่างไรก็คงต้องอยู่ด้วยกันในบ้านนั้นสักพัก คิดเสียว่าเป็นบ้านของตัวเองเถอะ” “ท่านต้องการอะไรจากข้ากันแน่” ลีชาตัดสินใจถามเบาแทบเป็นกระซิบ เมื่อทั้งสองพ้นจากตลาด มายังบริเวณบ้านเรือนที่เรียงรายเป็นแถว “ก็รู้อยู่แล้วว่าข้าเป็น...อะไร ทำไมถึงยังยุ่งกับข้าไม่เลิก” “ก็เจ้าน่ารัก” รูอาร์คพูดตรงๆ อย่างไม่อายฟ้าดิน “ข้าชอบเจ้า เลยอยากมาพูดด้วย อยากมาอยู่ใกล้ๆ ...ผิดด้วยหรือ” “ผิดสิ” เด็กสาวเผลอตัว พูดเสียงดังขึ้น “ข้ามีสามีแล้ว มีลูกแล้ว ไม่ใช่คนที่ท่านจะ...จะชอบได้หรอก” “แล้วใครตัดสินล่ะ ว่าข้าชอบเจ้าไม่ได้ พามาคุยหน่อยสิ” ลีชาไม่อยากเชื่อเลย ว่าในโลกจะมีคนกวนประสาแถมดื้อแพ่งแบบนี้อยู่ ยิ่งไปกว่านั้น... “พี่ชายท่านเพิ่งตายไปไม่กี่วัน อาเมียร์ก็ถูกขังคุก ท่านยังมีแก่ใจพูดเล่นอย่างนี้หรือ” เด็กหนุ่มผมแดงชะงักกึก “นึกว่าเจ้าจะแยกออกเสียอีก ว่าคนแกล้งพูดเล่นปิดบังความเศร้า กับพูดเล่นจริงๆ มันต่างกันตรงไหน” เด็กสาวหยุดเดินตาม ดีที่ตอนนี้ทั้งสองอยู่ริมถนนที่ไม่ค่อยมีคนนัก จึงไม่มีใครมาสนใจให้เธอไม่สบายใจไปกว่าเดิม “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร พูดเล่นปิดบังความเศร้านี่ทำได้ด้วยหรือ” “ทีเจ้ายังเคยยิ้มปิดบังความเศร้าเลย ทำไมจะไม่ได้” ลีชาเสหลบไปทางอื่น บังคับตนเองอย่าให้ถามว่ารูอาร์ครู้ได้อย่างไร เพราะนั่นจะเป็นการยอมรับความจริงต่อหน้าเขา บางทีเด็กหนุ่มก็สายตาแหลมคม มองใจเธอทะลุปรุโปร่งเหมือนเกล็นจนเกินไป ทั้งๆ ที่การแสดงออกแตกต่างกันสิ้นเชิง รูอาร์คถอนใจยาว “ข้าไม่อยากเอาแต่นั่งเศร้า ในเมื่อรู้ว่ามีอะไรให้ทำดีกว่านั้นตั้งมากมาย ข้าร้องไห้ให้พี่เฟลิมจนปวดตาแล้ว ส่วนอาจารย์น่ะไม่อยากร้องไห้เป็นลางแช่งแก ต่อให้ว่ากันตามจริง ข้าตีหน้าเศร้าให้เจ้าดูคงเรียกคะแนนเห็นใจได้มากขึ้นอีกโข” “เรื่องแบบนั้น...” เด็กสาวจะแย้งว่าประโยคสุดท้ายไม่เป็นความจริง ก็พอดีเขาพูดต่อไป “เจ้าก็เคยเล่นละคร น่าจะรู้นี่ นักแสดงน่ะ พอสวมบทอยู่ ต่อให้ปวดหัวปวดท้องจะแย่ก็ยังต้องเล่นต่อไปจนกว่าจะลงจากเวที ต่อให้ญาติพี่น้องนอนป่วยร่อแร่อยู่ที่บ้านก็ต้องหัวเราะเล่นตลกได้ ต่อให้ไม่อยากทำก็ต้องทำ ไม่อยากยิ้มก็ต้องยิ้ม มันเป็นเรื่องเจ็บปวด แต่ก็เป็นหน้าที่” “ข้าไม่เข้าใจว่าท่านจะพูดอะไร” เด็กสาวตัดสินใจบอกดื้อๆ “ถ้าตอนนี้ยังไม่เข้าใจ เก็บไปคิดทีหลังก็ได้ ที่จริง ข้าก็แค่อยากบอกว่ารู้...ว่าการจำใจเล่นตามบทที่คนอื่นเขียนให้ หรือบทอะไรก็ตามที่ไม่ใช่เรามันเจ็บปวดแค่ไหน เท่านั้นเอง” ลีชากลืนน้ำลายฝืดๆ แล้วตัดสินใจพูดตรงๆ ด้วยหวังจะปรามเขาเสียก่อนคิดอะไรมากกว่าล้อเล่นด้วยวาจา “หมายความว่า...ท่านรู้สินะ ว่าก่อนแต่งงานข้าเคยเป็นอะไร” “ฮื่อ” รูอาร์คหันกลับมาสบตากับเธอ พยักหน้าขึงขัง “แล้ว...ทั้งๆ ที่รู้...ก็ยังบอกว่า...ชอบ...ข้าได้อีกหรือ ที่ว่าชอบ...หมายความว่าท่านคิดว่าข้าจะ...ยอมให้ง่ายๆ ใช่ไหม” “เปล่า ข้าอยากให้เจ้ามอบใจให้ก่อนอย่างอื่นมากกว่า คำว่าชอบคงเบาไป ข้ารักเจ้า เลยอยากแต่งงานกับเจ้า” เด็กสาวเบิกตากว้างตะลึงงัน บีบหูตะกร้าแน่นขึ้น ไม่ให้เผลอทำมันร่วงลงพื้น “โกหก” ใช่ ต้องโกหกแน่ๆ มีผู้ชายที่ไหนเขาขอแต่งงานกันดื้อๆ อย่างนี้ ซ้ำกับผู้หญิงที่เขารู้ว่าเป็นนางโลมมาก่อน ไม่มีผู้ชายที่ทำอย่างนี้ได้เหมือนกันถึงสองคนแน่นอน ...และคนที่เคยทำคนหนึ่งก็ต้องมาร่วมแบกรับบาปของเธอ ซ้ำชดใช้มันด้วยความตายก่อนเวลาอันควรไปแล้วมิใช่หรือ... “ถ้าข้าคิดจะเที่ยวเล่น สู้ไปหาคนอื่นตั้งมากมายที่พูดคำเดียวก็ตกลงแล้วไม่ดีกว่าหรือ” รูอาร์คยักไหล่ “ข้าพูดจริงนะ ถ้าเจ้าต้องการเวลาพิสูจน์สักห้าปี...ข้ารอได้ สิบปีนานอยู่...แต่ข้าก็รอได้ ยี่สิบปี...เจ้าใจร้าย แต่ข้ารอได้ ห้าสิบปี...เราคงกลายเป็นตาแก่ยายแก่ไปแล้ว แต่ขอแค่มานั่งเลี้ยงหลานด้วยกันหลังขดหลังแข็ง ข้าก็รอได้ ขออย่างเดียวอย่าถึงร้อยปี หลุมศพมันมืดและเงียบดี...แต่คงไม่มีใครไปนอนกอดกันในนั้น” ลีชาตกอยู่ในภาวะน้ำท่วมปาก ไม่มีเสียงเหมือนเมื่อก่อนหน้านี้ไปเสียดื้อๆ เธอพูดได้อย่างเดียวเมื่อกล่องเสียงของตนยอมทำงาน “พ...พอแล้ว” รูอาร์คเดินนำไปโดยไม่พูดอะไร แต่ผิวปากเป็นเพลงเกี้ยวสาวที่เธอจำเนื้อร้องได้รางๆ ว่า “แม่ดอกไม้แรกแย้มจะประวิงเวลาไปไย” ทำให้เด็กสาวได้แต่บังคับสองเท้าให้ยอมก้าวต่ออย่างแข็งขัด เธอไม่เชื่อหรอก ไม่มีวันเชื่อ นั่นก็แค่คำพูดที่คนปากหวานใช้หลอกผู้หญิงชัดๆ ไม่เหมือนคำพูดของเกล็น ซึ่งไม่ประดิดประดอย และฟังจริงใจกว่ากันเป็นไหนๆ แล้วถึงรูอาร์คจะจริงใจและจริงจัง นั่นก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เธอเคยเป็นนางโลม เป็นหญิงม่ายลูกติด เป็นเหยื่ออารมณ์ของพวกโจรและชายอื่นๆ อีกมากมายซึ่งเธอไม่เคยและไม่กล้านับ เป็นทุกสิ่งที่ไม่มีวันแต่งงานกับขุนนางระดับลูกชายเจ้ามณฑลได้อย่างถูกต้องเหมาะสม สำคัญยิ่งกว่านั้น...เธอไม่ได้รักเขาแม้แต่น้อย ต่อให้เด็กหนุ่มมองทะลุความเศร้าที่เธอปิดบังไว้ได้เหมือนเกล็นก็ตาม * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 22:38:50

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ ๒๙ เส้นทางใหม่ “ไม่ขมจริงๆ หรือคะท่านหมอ” แอชลีนน์แสร้งเบ้หน้า พยายามซ่อนความดีใจขณะมองโหลแก้วใบเล็ก ภายในใส่ยาลูกกลอนสีดำเข้มหลายสิบเม็ด เธอเขย่ามันเล่นเบาๆ จนได้ยินเสียงดังกรุกกริก “องค์หญิงก็เคยเสวยแล้วนี่พ่ะย่ะค่ะ” “อย่างนั้นหรือ...ขอโทษนะ ตอนนั้นรับประทานยาหลายตัวเสียจนลืมไปหมดแล้ว ว่ายาตัวไหนมีรสอย่างไรบ้าง” “หามิได้พ่ะย่ะค่ะ ยาสมุนไพรนี้ไม่ขมมาก ยิ่งผสมน้ำผึ้งปั้นเป็นลูกกลอนเช่นนี้ก็มีรสหวานจางๆ เสียด้วยซ้ำ” แพทย์หลวงวัยกลางคนกราบทูล “ผสมกับนมแล้วเสวยยังได้เลย” “แล้ว...ถ้ารับประทานมากไปจะมีผลข้างเคียงไหม” “อาจจะบรรทมนานกว่าปกติ หรือถ้าทรงตื่นก่อนเวลาก็อาจจะทรงง่วงบ้าง แต่ไม่มีผลข้างเคียงนอกจากนี้” “ถ้าอย่างนั้นเราขอเลยนะ” เด็กสาวหยิบโหลแก้วใส่ช่องกระเป๋าสำหรับเก็บผ้าเช็ดหน้าในแขนเสื้อยาวตัวนอก “หมู่นี้นอนไม่ค่อยหลับเลย แถมเมื่อคืนยังหลับไม่สนิทแล้วฝันเลอะเลือนด้วย คงเพราะมีเรื่องให้คิดมากแน่ๆ” “พ่ะย่ะค่ะ” แพทย์หลวงรับ “หากพระโอสถตัวนี้ไม่ได้ผล ก็ขอให้ตรัสบอกกระหม่อมนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะได้จัดพระโอสถที่แรงกว่ามาถวาย แต่...องค์หญิงไม่ได้เสวยพระโอสถขนานนี้มานานเป็นปีแล้ว กระหม่อมคิดว่าคงไม่มีอาการดื้อหรอกพ่ะย่ะค่ะ” “เข้าใจล่ะ ขอบคุณท่านหมอมาก” แอชลีนน์ลุกจากเก้าอี้ในห้องรับรอง “เราขอตัวก่อนนะ ท่านหมอกรุณาอย่าบอกใครเรื่องยานี่ล่ะ เดี๋ยวนมกับเคียราจะเป็นห่วงเกินเหตุเปล่าๆ พวกนางยิ่งไม่อยากให้เรารับประทานยานอนหลับอีกด้วย” อย่างน้อย นั่นก็เป็นเรื่องจริง หลังเกิดเหตุลอบปลงพระชนม์ เจ้าหญิงแอชลีนน์วัยสิบสามชันษาซึ่งลุกขึ้นมาร้องไห้อาละวาดขว้างปาข้าวของเป็นพักๆ ต้องเสวยโอสถระงับประสาทเป็นกิจวัตร ตั้งแต่ยาตัวที่อ่อนที่สุดและไร้รสขมอย่างยาลูกกลอนที่เธอเพิ่งได้มา ไปจนถึงยาผสมเหล้าและสมุนไพรอื่นๆ ที่แรงกว่านั้นให้หลับข้ามวันข้ามคืน และตื่นมาด้วยอาการง่วงซึมไร้เรี่ยวแรง เรียกได้ว่ากว่าจะมีสภาพร่างกายและจิตใจดีพอให้กลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติ เด็กสาวก็ต้องทรมานกับการถอนยาอยู่เป็นเดือนเช่นกัน “หากไม่เสวยติดต่อกันนานๆ ก็เห็นจะไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ” แพทย์หลวงรับรอง “และหมอก็มีหน้าที่รักษาความลับของคนไข้อยู่แล้ว” “ดีแล้วล่ะ ขอบคุณมาก” เด็กสาวหัวเราะน้อยๆ * * * * * เมื่อแอชลีนน์ออกจากห้องรับรอง ก็พบเคียรารอเธออยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ท่านหมอว่าอย่างไรบ้างเพคะ” “ก็ไม่ได้ว่าอะไร เราคงคิดมากไปเองจริงๆ นั่นล่ะ” “แล้วท่านหมอไม่ได้ให้ยามาเลยหรือเพคะ” “ท่านหมอบอกว่าถ้ามียาแก้โรคคิดมากคงให้เรามาแล้ว แต่ในเมื่อไม่มี จะให้รับประทานยาอะไร” แอชลีนน์พูดแล้วก็เดินนำไป “เดี๋ยวไปห้องสมุดต่อนะ เราว่าจะหาหนังสือมาอ่านสักหน่อย” “หม่อมฉันกลับคิดว่าองค์หญิงควรจะทรงพักผ่อนมากกว่านี้นะเพคะ” นางกำนัลสาวกลับแย้ง “วันนี้เทียวเสด็จไปมาหลายที่เหลือเกิน ทั้งอาราม ท่าเรือเล็ก ป้อมปราการหน้าปราสาท แล้วยังนัดท่านเสนาบดีคลังไว้ตอนบ่ายอีก” “ก็เราไม่อยากอยู่เฉยนี่” เด็กสาวให้ข้ออ้าง “เราอยากทำอะไรให้ท่านเฟลิมได้สักอย่าง ยิ่งเขา...อุตส่าห์มาหาเราทั้งทีอย่างนี้” “องค์หญิง!” น้ำเสียงของเคียราหวาดหวั่นขึ้นทันควัน “ย...อย่าตรัสแบบนี้สิเพคะ ตรัสว่าวิญญาณคนตายมาหานี่เป็นลางไม่ดีนะเพคะ” “แต่เขาก็ไม่ได้มาร้ายนี่ แค่มายืนมองเราตรงปลายเตียงเท่านั้นเอง สีหน้าของเขาดูเศร้ามากเลยนะ” “องค์หญิง...ม...หม่อมฉันขอเถอะเพคะ อย่าตรัสอย่างนี้เลย” แอชลีนน์ซ่อนความยินดีเจือสำนึกผิดไว้ สิ่งที่เคียรากลัวที่สุดในชีวิตเห็นจะเป็นผีสางนี่เอง ไม่นึกเลยว่าแผนการหลอกนางกำนัลสาวจะได้ผลเกินคาด...ถึงจะดูไม่ดีต่อคนที่ตายไปจริงๆ สักเท่าไร แค่เธอแกล้งทำเป็นตกใจตื่นกลางดึก แล้วผลุนผลันออกมาหน้าห้องเพื่อบอกให้ราชองครักษ์เรียกเคียราจากห้องพักนางกำนัล แล้วละล่ำละลักเล่าให้อีกฝ่ายฟังว่าเห็นวิญญาณของเฟลิม วันนี้หญิงสาวก็ถึงกับยอมตามเธอต้อยๆ ไปทุกที่เพื่อทำพิธี ‘ปลอบขวัญวิญญาณ’ ทั้งไปสวดมนต์ที่อารามของพระราชวัง ลงไปที่ท่าเรือเล็กของปราสาทเพื่อลอยดอกไม้ไว้อาลัย และขึ้นไปฟังเสียงระฆังมหาวิหารจากบนป้อมใกล้สนามประลองฝั่งตะวันออก เพื่อให้เสียงนั้นขับไล่วิญญาณร้าย แม้ไม่อาจออกไปสวดมนต์ในมหาวิหารได้ ซ้ำยังเชื่อสนิทเมื่อแอชลีนน์บอกว่าอยากพบเสนาบดีการคลังเพื่อขอให้ออกเหรียญกษาปณ์ที่มีรูปเฟลิมเป็นการให้เกียรติ ในเมื่อครอบครัวของชายหนุ่มปฏิเสธการฝังศพเขาในสุสานของขุนนางผู้มีความชอบและจงรักภักดีในเขตอารามของพระราชวังไปแล้ว ที่ห้องสมุด แอชลีนน์ทักทายท่านน้าคอนรอยในห้องทำงานของท่าน กับท่านราชครูและคณะนักปราชญ์ตามสมควร แล้วจึงไปค้นหนังสือดู ไม่นานก็พบหนังสือภูมิศาสตร์ที่มีแผนที่ภูมิประเทศต่างๆ ในธีร์ดีเรแทรกอยู่ หนังสือประวัติการก่อตั้งเมืองหลวงกับแผนที่อย่างละเอียด หนังสือบอกชนิดและประเภทของเหรียญกษาปณ์ซึ่งเธอไม่เคยอ่านมาก่อน ซ้ำยังขอแผนที่พระราชวังมาได้ง่ายๆ โดยอ้างว่าจะมาดูพื้นที่ว่างซึ่งพอจะต่อเติมหรือสร้างอนุสรณ์อย่างใดอย่างหนึ่งให้เฟลิมได้ เด็กสาวขอยืมหนังสือเหล่านี้กับแผนที่ออกไปอย่างเงียบๆ แล้วก็ไปรับประทานอาหารกลางวัน ก่อนจะพบเสนาบดีการคลังที่ห้องรับรอง เขานำเหรียญกษาปณ์ต่างๆ มาให้เธอดูและอธิบายมูลค่าของพวกมัน รวมทั้งหลักเกณฑ์การใช้เนื้อโลหะและตราประทับบนเหรียญ ซึ่งแตกต่างกันไปตามเขตเมืองหลวงกับสามแคว้นใหญ่ แอชลีนน์ฟังคำอธิบายเบื้องหลังระบบเงินตราที่ตนไม่รู้มาก่อนอย่างสนใจจนแทบลืมจุดประสงค์เดิม “แล้วถ้าเราจะให้ผลิตเหรียญที่มีรูปท่านเฟลิมเป็นอนุสรณ์จะได้ไหม” เด็กสาวแสร้งถาม “หมายถึงจะมีพระดำริให้ยาร์ลาธผลิตหรือพ่ะย่ะค่ะ” “เราหมายถึงเหรียญที่ผลิตในเมอร์คาห์ค่ะ” แอชลีนน์บอก “เขาเป็นถึงคู่หมั้นของเรา ถ้าไม่เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นก็ย่อมได้เป็นราชาแห่งธีร์ดีเรไม่ใช่หรือ เราอยากให้เกียรติเขาในฐานะนั้น ถ้าเป็นเหรียญร้อยวีร์ของเมอร์คาห์ละคะ พระพักตร์ของเสด็จพ่อก็มีบนเหรียญห้าร้อยวีร์แล้วนี่” “กระหม่อมเกรงว่าอาจสูงค่าไปพ่ะย่ะค่ะ อีกสองแคว้นที่เหลือคงไม่เห็นด้วย แต่ว่าไปชอร์ซาคงไม่มีทางต่อรองอะไรได้ ถึงอย่างนั้นก็ต้องคำนึงถึงอุลทูร์ให้มาก กระหม่อมคิดว่าเหรียญห้าสิบวีร์น่าจะเหมาะกว่า” “เข้าใจล่ะ ฝากท่านเสนาบดีจัดการด้วยนะ” เด็กสาวรับ “พ่ะย่ะค่ะ” ชายวัยกลางคนทำท่าจะเก็บเหรียญต่างๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะเข้าถุงกำมะหยี่ แต่แอชลีนน์รีบขัดขึ้น “เอ้อ...เราจะขอเหรียญพวกนี้ไปดูได้ไหม” “ขอไปดูหรือพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีคลังถามอย่างสงสัย “ใช่...เราแค่อยากเก็บไว้ดูอะไรหลายๆ อย่าง” เธอพยายามพูดให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าเป็นความอยากรู้ธรรมดา “เราเพิ่งยืมหนังสือเรื่องเหรียญกษาปณ์มา อยากศึกษาลักษณะของเหรียญ กับวิธีพิสูจน์เหรียญปลอม แต่เราจะไม่ทำให้เหรียญพวกนี้เสียหายหรอก ใช้เสร็จแล้วจะรีบคืนแน่ๆ” “ตามสบายเถิดพ่ะย่ะค่ะ” อีกฝ่ายกลับยิ้มอย่างเอ็นดู “ทรงเก็บไว้เลยก็ได้ ถึงอย่างไรเหรียญเงินทั้งหมดในธีร์ดีเรก็ถือเป็นพระราชทรัพย์ของพระองค์กับพระราชวงศ์อยู่แล้ว ที่จริง จะทรงขอเบิกเหรียญเงินต่างๆ โดยตรงจากท้องพระคลังมาทอดพระเนตรก็ได้” “นั่นสิคะ แต่ก่อนหน้านี้ เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเบิกจากท้องพระคลังไปทำอะไร อยากซื้ออะไรก็ฝากคนอื่นๆ ไปซื้ออยู่แล้ว เลยไม่ค่อยได้แตะต้อง ‘พระราชทรัพย์’ ของตัวเองจริงๆ” เด็กสาวพูดเล่น “ขอบคุณมากนะ ท่านเสนาบดี แล้ววันหลังเอาเหรียญปลอมมาให้เราดูด้วยนะ จะได้ทดสอบว่าเราแยกออกไหม” “ด้วยความยินดีพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีคลังตอบง่ายๆ ดูจะไม่สังเกตพิรุธอะไร ขณะที่เด็กสาวเก็บเหรียญไว้ในแขนเสื้อเช่นเดียวกับโหลยา * * * * * “องค์หญิงไม่เสวยเอ็กน็อกให้หมดล่ะเพคะ” เคียราตั้งคำถามหลังจากเข้ามาในห้อง และชะโงกดูถ้วยเงินใกล้มือของนายหญิงที่นั่งอ่านหนังสือเล่มใดสักเล่มซึ่งเพิ่งไปยืมมาวันนี้ใต้แสงตะเกียง ทั้งๆ ที่ค่ำเต็มทีแล้ว “ก็ทรงขอให้คุณท้าวทราซาชงให้แท้ๆ นี่” “เราพยายามแล้ว แต่นมเล่นชงเยอะจนจะดื่มได้สองคนอย่างนี้ ดื่มหมดคงท้องอืดไม่ก็ท้องเสียแน่ๆ” เด็กสาวเบ้หน้าพลางเอามือกุมท้อง กระนั้นยังเอื้อมมือไปคว้าถ้วยทรงสูง ยกขึ้นใกล้ริมฝีปาก “เสวยไม่ไหวก็วางไว้เถอะเพคะ” เคียรายิ้มอย่างอ่อนใจ “คงเพราะช่วงหลังนี้คุณท้าวไม่ได้ชงเอ็กน็อกให้องค์หญิงเลยกระมัง ถึงได้ทำเยอะไปหน่อย” “แต่เกิดนมรู้ว่าเหลือคงเสียใจแย่เลย” เด็กสาวมีสีหน้ากังวล “ก็เสวยไม่ไหวจริงๆ ไม่ได้อยากเสวยเหลือนี่เพคะ” “แต่ว่า...” เจ้าหญิงแอชลีนน์ถอนใจ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเธอเหมือนนึกอะไรออก “เคียราช่วยดื่มให้หมดได้ไหม นมจะได้ไม่รู้ แล้วก็ไม่เสียใจด้วย” “แต่หม่อมฉัน...” หญิงสาวลำบากใจทันที “คงไม่ดีนะเพคะ ถ้าคุณท้าวทราซารู้ว่าหม่อมฉันดื่มของเสวยเข้าไป” “ใครจะไปรู้ ก็เราอยู่กันสองคนเองนี่นา” เจ้าหญิงทรงอ้าง “น่านะ...เคียรา ช่วยเราหน่อยนะ นิดเดียวเอง” เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “ก็ได้เพคะ” เคียรายกถ้วยเงินขึ้นจรดริมฝีปาก ดื่มของเหลวข้นรสหวานซึ่งปั่นจากนมผสมไข่ น้ำตาลและเครื่องเทศอื่นๆ เข้าไปให้หมดถ้วย ว่าไปเธอก็ไม่เคยดื่มเอ็กน็อกตำรับพิเศษของคุณท้าวทราซาเลย รสชาติของมันอร่อยสมกับที่เจ้าหญิงแอชลีนน์โปรด แต่ตอนนี้ออกจะเย็นชืดไปนิด หญิงสาวนำถ้วยเงินออกไปส่งให้นางกำนัลข้างนอกเก็บล้าง แล้วจึงกลับมาอยู่รับใช้เจ้าหญิงแอชลีนน์อีกครั้ง เธอเคี่ยวเข็ญให้อีกฝ่ายยอมวางหนังสือ สวดภาวนา และเข้าบรรทมสำเร็จ โดยที่เจ้าหญิงต่อรองขอไม่ดับตะเกียงเพราะกลัวความมืด หรือที่จริงคือสิ่งอื่นซึ่งมากับความมืด เคียราแอบยอมรับเงียบๆ ว่าตนกลัวเหมือนกัน เลยไม่คัดค้าน ตะเกียงดวงเล็กบนโต๊ะอักษรจึงยังลุกไหม้ริบหรี่ ขณะที่นางกำนัลสาวผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนหลังฉากไม้ที่มุมห้อง แล้วนอนบนฟูกที่ปูพื้นข้างเตียง เป็นเพื่อนร่วมห้องตามที่เจ้าหญิงขอไว้ตั้งแต่ตอนสาย นึกดูวันนี้ก็แปลกดี เจ้าหญิงแอชลีนน์ไม่พูดถึงคนทรายนั่นเลย หรือจะเป็นเพราะวิญญาณของพระคู่หมั้นมายืนยันว่าเขาเป็นคนร้ายจริงๆ กันนะ ที่แปลกอีกอย่างคือพอพบวิญญาณเขาแล้ว เจ้าหญิงกลับดูปลอดโปร่งพระทัยขึ้น คงนับได้ว่าเขามาดีจริงๆ กระมัง พอดีกว่า มืดค่ำอย่างนี้อย่านึกถึงวิญญาณเลย ประเดี๋ยวอีกฝ่ายจะมาหาจริงๆ เธอเองก็ไม่อยากพบอยากเจออะไรพวกนี้ด้วย เคียราหาวหวอดขึ้นมาจนยกมือปิดปากแทบไม่ทัน ทั้งๆ ที่ไม่มีใครอื่นมองเห็น เอ...ทำไมวันนี้ถึงได้ง่วงมากนะ คงเพราะเหนื่อยที่ติดตามเจ้าหญิงแอชลีนน์ไปหลายต่อหลายที่กระมัง หญิงสาวหันหน้าหนีหน้าต่างห้องบรรทม แล้วหลับตาลง เธอหลับลึกกว่าปกติในไม่ช้า * * * * * “เคียรา” แอชลีนน์เสี่ยงเรียกเบาๆ ไม่มีเสียงตอบ เด็กสาวลุกขึ้นนั่งทันที ก่อนจะก้มลงสะกิดแก้มและเขย่าแขนของอีกฝ่ายให้แน่ใจ ยาของท่านหมอหลวงได้ผลชะงัด เมื่อเห็นเช่นนั้น แอชลีนน์ก็กลิ้งหมอนข้างมาไว้กลางเตียง คลุมด้วยผ้าห่มหนาที่ขยุ้มให้พองเหมือนมีคนนอนอยู่ข้างใต้ เสร็จแล้วก็รีบไขไฟตะเกียงขึ้นเพื่อเตรียมการขั้นต่อไป เหรียญเงินสารพัดหน่วยอยู่ในถุงผ้าที่ซ่อนในอกเสื้อใน ทับด้วยโหลยาที่ได้มาจากแพทย์หลวง สร้อยประคำฝังพลอยสวมคอ เธอฉีกแผนที่จากหนังสือมาปะใต้กระโปรงชั้นในด้วยเข็มจากกล่องเย็บปักถักร้อย เอามีดสั้นประจำพระราชวงศ์ที่ได้ตกทอดจากเสด็จพ่อมัดไว้กับต้นขาให้แน่นด้วยผ้าผูกผม ยังดีที่เก็บช้องผมสีน้ำตาลเข้มที่เธอใช้สวมตอนปลอมตัวเป็นแอชเอาไว้ แอชลีนน์หยิบชุดนางกำนัลของเคียราซึ่งแขวนหลบอยู่หลังฉากกั้นมาเปลี่ยน ชุดของนางกำนัลสาวหลวมกว่าเธอนิดหน่อย แต่คงไม่มีใครสังเกตในเวลาค่ำมืดแบบนี้ กระนั้นเธอคงต้องใส่เจ้ารองเท้าส้นสูงคู่เดิมของตนไปก่อน เพราะเคียราตัวสูงกว่าเธอพอสมควร พอสวมชุดเสร็จ เด็กสาวก็สวมช้องผม คลุมทับด้วยผ้าคลุมผมของอีกฝ่าย ครั้นแต่งตัวแล้ว เธอก็ไปตรวจดูความเรียบร้อยที่กระจกบานยาวเต็มตัว พอเหมือนเคียราอยู่ หากเป็นองครักษ์คนอื่นที่ไม่ใช่ดูลัสก็คงไม่สังเกต ด้วยเหตุนี้เอง แอชลีนน์จึงรีบดำเนินการในวันที่ดูลัสยังไม่กลับมาพอดี เด็กสาวตรวจสอบข้าวของต่างๆ อีกครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบตะเกียงแล้วเปิดประตูออกไป “คุณเคียราจะไปไหนขอรับ” ราชองครักษ์ที่หน้าห้องถาม “กลับห้องค่ะ เจ้าหญิงบรรทมสนิทดีแล้ว ข้าเลยคิดว่าไม่อยู่รบกวนพระองค์ดีกว่า แล้วจะรีบกลับมาตอนเช้านะคะ” “ขอรับ” เธอรู้สึกเหมือนเห็นชายหนุ่มยิ้มเจื่อนๆ “เป็นนางกำนัลนี่ก็ลำบากเหมือนกันนะขอรับ” “ค...ค่ะ” เด็กสาวรับก่อนจะค้อมศีรษะ “ขอตัวก่อนนะคะ” เด็กสาวเดินไปตามทางเดินที่มีตะเกียงจุดไว้เป็นระยะๆ เพิ่งรู้สึกว่าทางเดินในพระราชวังตอนกลางคืนดูแปลกตาและน่ากลัวกว่าตอนกลางวันมากจริงๆ เธอลงไปชั้นล่างซึ่งเป็นที่พักของพวกนางกำนัล แล้วก็เลยลงไปยังบริเวณห้องเครื่อง โดยอ้างกับทหารยามว่าเจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงไหว้วานเรื่องบางอย่างมา ดูเหมือนเธอจะกะเวลาได้ถูกต้องตามที่ไปเลียบๆ เคียงๆ มา ในครัวสำหรับข้าราชบริพาร ซึ่งอยู่ไม่ห่างแต่แยกเป็นสัดส่วนจากห้องเครื่องหลวง คนครัวกำลังเตรียมอาหารให้ทหารยามที่อยู่เวร รวมถึงทหารชุดใหม่ที่มาเฝ้าคุกกรงน้ำแทนราชมัลชุดเดิม ซึ่งบ้างลาออกไปแล้ว ที่เหลือก็บาดเจ็บจนต้องลางานระยะหนึ่ง “ข้าขอนำอาหารไปให้ทหารยามที่คุกกรงน้ำได้ไหมคะ” แอชลีนน์ในคราบของเคียราถาม “ที่จริง...เจ้าหญิงทรงฝากข้าให้ไปถามอะไรพวกเขาหน่อยค่ะ ข้าจะได้ไปทีเดียวเลย” พวกคนครัวดูแปลกใจ แต่ไม่มีใครกล้าคัดค้าน เพียงแค่เตือนว่า “ระวังตัวด้วยขอรับคุณหญิง” “ค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก” เด็กสาวทำเป็นยิ้มเจื่อนๆ แล้วดึงสายสร้อยที่สวมคอออกมา “ที่จริง...ข้าก็ขอสร้อยประคำจากอารามมาป้องกันตัวไว้แล้วค่ะ” * * * * * แอชลีนน์ไม่เคยไปที่คุกกรงน้ำเลย แต่ก็ได้ฟังเรื่องเล่าเกี่ยวกับที่นั่นมาบ้าง ตอนเด็กๆ เสด็จแม่เคยขู่เธอว่าหากซนนักจะจับไปขังในคุกกรงน้ำ โตขึ้นมาก็ได้ยินพวกนางกำนัลพูดกันว่าที่นั่น ‘ผีดุ’ เพราะมีนักโทษถูกคุมขังหรือทรมานจนเสียชีวิตมากมาย เธอเคยแปลกใจว่าทำไมถึงต้องทำคุกขังนักโทษไว้ในปราสาท เพราะใครๆ ย่อมไม่อยากให้มีคนตายกลายเป็นผีในบ้านของตน แต่ในเมื่อบริเวณอารามของปราสาทยังมีสุสานที่ได้ชื่อว่ามีคนเห็นวิญญาณอยู่บ้าง เด็กสาวจึงไม่รู้ว่าอะไรประหลาดกว่ากัน ระหว่างคุกกับสุสานในวัง ขณะเดินตามหลังทหารนำทาง ซึ่งถือไต้อยู่ท่ามกลางความมืดของผา แอชลีนน์ก็พบว่าทางไปคุกกรงน้ำดูวังเวงจริงๆ ไม่นึกเลยว่าจะอยู่ใต้ป้อมกำแพงฝั่งตะวันตก ใกล้กับสนามประลองนี่เอง มองลงไปจากริมทางเดินเห็นแต่ทะเลมืดมิด คลื่นสาดกระทบผาอยู่ครืนๆ และลมกระโชกแรงจนน่ากลัวจะพัดร่างกายคนปลิวไปได้ง่ายๆ เด็กสาวอาศัยจังหวะที่เสียงคลื่นดังสนั่นไม่ขาดสายล้วงหาโหลยาในคอเสื้อ สำรับอาหารมื้อดึกสำหรับทหารยามห้าคนนั้นประกอบด้วยขนมปังห้าก้อนในตะกร้า ซ้อนเหนือชามซุปใหญ่ที่มีทัพพีให้ตักแบ่งใส่ชามไม้เล็กๆ ที่วางซ้อนกันบนมุมถาด ภาชนะทั้งหมดทำจากไม้เนื้อเบาจึงไม่หนักมาก เธอนำตะกร้าขนมปังขึ้นทูนศีรษะ เทยานอนหลับใส่หม้อซุปจนหมด ก่อนจะโยนโหลแก้วว่างเปล่าลงทะเล จากนั้นก็รบรากับการรับน้ำหนักถาดอาหารด้วยมือเดียวและทรงตัวไม่ให้ขนมปังหล่น ขณะเร่งใช้ทัพพีคนซุปและบี้เม็ดยาในชามสุดชีวิต แอชลีนน์เผลอร้องเมื่อลมแรงวูบหนึ่งพัดตะกร้าขนมปังตกจากศีรษะ เคราะห์ยังดีที่เธอยึดผ้าคลุมผมไว้ทัน เกิดใครเห็นช้องผมที่สั้นกุดเป็นทรงผู้ชายขึ้นมาต้องไม่โสภาแน่ๆ “เป็นอะไรหรือขอรับ” ทหารที่นำทางหันกลับมาถาม “ม...ไม่เป็นไรค่ะ แต่ขนมปัง...” “ลมแรงมากก็พลาดกันได้ขอรับ นำซุปไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวข้าจะย้อนไปเอาขนมปังใหม่ เดินเลยไปนิดเดียวก็จะเข้าที่ร่มมีคบไฟแล้ว” “ค่ะ ขอโทษนะคะ” เด็กสาวรับ แล้วก็ตัดสินใจบอกเมื่อนึกได้ “เอ้อ เดี๋ยวข้าต้องอยู่พูดกับนักโทษค่ะ ไม่แน่ใจว่าจะนานหรือเปล่า ท่านนำขนมปังมาส่งแล้วก็ไม่ต้องรอนะคะ ข้าจำทางเดินกลับได้” “แต่ว่า...” “เดี๋ยวข้ายืมไต้จากทหารข้างล่างขึ้นมาเอง ทำให้ท่านต้องเทียวไปเทียวมาอย่างนี้ ซ้ำต้องรอข้าอีก ข้าเกรงใจนะคะ” แอชลีนน์พยายามโน้มน้าวเต็มที่ “ปราสาทของเราก็มีการคุ้มกันแน่นหนาอยู่แล้ว จะมีอันตรายอะไรได้ล่ะคะ ไปทำหน้าที่ของท่านต่อเถอะค่ะ” “ขอรับ” ทหารคนนั้นตอบ “แต่ถ้าขึ้นมาคนเดียวไม่ได้ ก็ให้ทหารที่เฝ้าคุกคนหนึ่งขึ้นมาส่งนะขอรับ นักโทษแค่สองคน แถมเป็นคุกกรงน้ำ งานเฝ้าจริงๆ ไม่หนักหนาเลย” “อ้าว แล้วที่บอกว่านักโทษคนหนึ่งมีอาคมขนาดฆ่าคนได้ล่ะคะ” “ถ้าไม่ไปยุ่งกับเขา ก็ได้ยินว่าเขาไม่ทำอะไรนี่ขอรับ” ทหารตอบ “ทหารที่เฝ้าคนหนึ่งก็เพื่อนข้าเอง ทีแรกเขาบอกว่ากลัวเหมือนกัน แต่เห็นนักโทษคนนั้นนั่งเงียบไม่พูดจา ไม่มีทีท่าจะทำอะไร อาหารกับน้ำยังไม่ยอมแตะ ดูๆ ไปก็ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยขอรับ ก็คนทรายธรรมดาๆ คนหนึ่ง เห็นว่ายังเด็กกว่าพวกเราด้วยซ้ำ” “...อย่างนั้นหรือ” เด็กสาวเป็นห่วงอาเมียร์ขึ้นมาทันใด “ที่จริง เขาจะฆ่าหัวหน้าราชมัลก็ไม่แปลกหรอกขอรับ พวกราชมัลที่คุกกรงน้ำเดิม...ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร ยิ่งหัวหน้านี่อย่าให้พูดเลย” “ทำไมหรือคะ เขาเป็นอย่างไรหรือ” เธอถามอย่างสงสัย “เอ้อ...” อีกฝ่ายยกมือขึ้นเกาศีรษะ “ให้ข้าพูดคงไม่ดีต่อคนตายหรอกขอรับ” ที่จริงแอชลีนน์อยากขอให้เขาบอก แต่จุดมุ่งหมายของเธอไม่ใช่เรื่องที่ควรเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์เช่นนี้ เธอจึงตัดบทแทน “ค่ะ ถ้าอย่างนั้นข้ารีบไปก่อนนะคะ เดี๋ยวซุปจะหายร้อนหมด” * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 22:39:46

ความคิดเห็นที่ 7 พวกทหารข้างในดูประหลาดใจเล็กน้อย ที่คนนำอาหารมาส่งเป็นนางกำนัลคนสนิทของเจ้าหญิงแอชลีนน์ เมื่อเด็กสาวอธิบายว่าเจ้าหญิงทรงมีเรื่องฝากถามนักโทษ พวกเขาก็เตือนเธอเหมือนเดิม แต่อนุญาตให้ตามประสงค์ ทหารคนหนึ่งพาเธอเดินลึกเลยโต๊ะยาวที่พวกเขานั่งอยู่ ไปยังบริเวณลานใต้กรงขัง ซึ่งดูเหมือนกรงนกทรงกลมขนาดยักษ์หลายกรง และเก่าโทรมกว่าภาพที่แอชลีนน์เคยวาดในความคิด ทหารคนนั้นคงเกรงใจถ้าจะให้เธอตะโกนพูดแข่งกับเสียงน้ำตกและคลื่นทะเลเบื้องล่าง จึงช่วยชักรอกกรงของอาเมียร์ลงมาในระยะที่เขาบอกว่า ‘พอสมควร’ คือไม่สูงเกินจะพูดคุยลำบาก แต่ก็ไม่ใกล้เกินเธอเป็นอันตราย...จากเวทมนตร์ แม้แอชลีนน์จะให้พวกเขาดูว่าเธอมีสร้อยประคำติดตัวมาด้วยก็ตาม เด็กสาวกลืนน้ำลายฝืดๆ ขณะมองกรงที่มีเด็กหนุ่ม ดูเหมือนเขาจะเห็นเธอนานแล้วเช่นกัน จึงได้ตรงมายืนชิดลูกกรงด้านที่ใกล้กับเธอ เขาดูซูบลง และซีดเซียวกว่าปกติมาก นัยน์ตาลึกโหล ที่ริมฝีปากและคางเริ่มมีไรหนวดขึ้นเขียว เสื้อผ้าซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นชุดเดียวกับเมื่อวันไต่สวนดูหมองและสกปรก เหมือนไม่ได้ผลัดเปลี่ยนหรือแม้แต่จะซัก นัยน์ตาสีดำของเขาฉายแววประหลาดใจ...ซึ่งค่อยๆ คลายลงเมื่อทั้งสองสบตากันเงียบๆ จนกระทั่งกรงหยุดในระยะที่เธอต้องแหงนมองเล็กน้อย ทหารยามหยุดหมุนรอกในตอนนั้น “มีอะไรก็ตะโกนนะขอรับ พวกเราจะรีบมาให้เร็วที่สุด” เขาไม่วายบอก “ค่ะ ขอบคุณมาก” แอชลีนน์ตอบตามมารยาท เธอมองทหารยามนั้นจนเขาเดินไปจากบริเวณกรงขัง แล้วจึงหันกลับมามองคนที่เธอต้องการพบ “เจ้าหญิง...หรือ” เสียงเรียกของอีกฝ่ายแหบแห้ง “เรียกแอชสิ” เธอรีบแย้งก่อนจะตั้งคำถาม “ท่านเป็นอย่างไรบ้าง พวกเขาทำอะไรท่านหรือเปล่า” อาเมียร์ทรุดตัวลงนั่ง ระดับสายตาของเขาลงมาใกล้เธอมากขึ้น “พยายามทำ...แต่ไม่สำเร็จ ว่าแต่ฝ่าบาทเสด็จมาที่นี่ทำไมพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่ต้องใช้ราชาศัพท์!” เด็กสาวเอ็ดเบาๆ “รุ่มร่ามอย่างนี้เสียเวลาพูดกันแย่ ท่านไม่เป็นไรจริงๆ หรือ” เด็กหนุ่มพยักหน้า “แสดงว่าเป็น...หรือ” เขาเปลี่ยนเป็นสั่นศีรษะก่อนจะออกตัวเก้อๆ “ข้า...ยังไม่ชินกับการตอบคำถามปฏิเสธแบบธีร์ดีเร” แอชลีนน์ถอนใจ ...ยังจะมาห่วงเรื่องนี้อีก! “แล้ว...แอชมาที่นี่ทำไม” “ถามได้ ก็มาช่วยพาท่านหนีน่ะสิ” อาเมียร์กะพริบตาปริบๆ “ต้องถามด้วยหรือว่าทำไม” เธออ่านสายตาเขา “ขืนอยู่ที่นี่ท่านต้องตายแน่ๆ ถึงท่านจะไม่ได้ฆ่าเฟลิม...ข้าหมายถึง...ข้าเชื่อว่าท่านไม่ได้ฆ่าเฟลิม แต่ท่านมีเวทมนตร์ใช่ไหม พวกเขาพูดกันว่าท่านฆ่าหัวหน้าราชมัล กับทำให้ราชมัลคนอื่นๆ บาดเจ็บได้อย่างประหลาด ถ้าท่านทำอย่างนั้นได้ละก็...ศาสนจักรแห่งซาเกรดา โซล ไม่ปล่อยท่านไว้แน่ พวกเขาจะเผาท่านทั้งเป็นนะ!” “แต่ข้า...ข้าฆ่าคนไปจริงๆ” เด็กหนุ่มหลบสายตาของเธอ “ข้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นถึงขั้นนี้ แต่มีแวบหนึ่งที่ข้าอยากให้ราชมัลเฒ่าตาย แค่เพราะข้าโมโหเขา...แค้นเขา...ชังเขา คิดไปว่าเขาโหดเหี้ยม...มีความเป็นมนุษย์น้อยกว่าข้า ฆ่าคนด้วยเหตุผลแค่นี้ไม่ผิดหรือ” แอชลีนน์ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง ใช่...เธอเชื่อว่าการฆ่าคนเป็นความผิด เพราะเสด็จพ่อ เสด็จแม่ กับเสด็จพี่ของเธอล้วนถูกฆ่าอย่างทารุณ เธอคิดว่าหากฆาตกรที่ฆ่าทั้งสามพระองค์ต้องตายตกตามกันก็เป็นโทษที่สาสมแล้ว เพราะชีวิตย่อมล้างด้วยชีวิต แต่เธอไม่อาจคิดถึงอาเมียร์ในแง่นั้น อาเมียร์ที่ยิ้มแย้ม หัวเราะขณะเล่นกับน้องๆ แสดงท่าทางโมโหหรือรำคาญรูอาร์คบ้างแต่ก็ใช่จะโกรธเกลียดอีกฝ่าย และสำคัญที่สุดคือสอนเธอ เฟลิม กับรูอาร์คให้เห็นคุณค่าของชีวิตในฐานะผู้ปกครอง...จะสามารถฆ่าคนจริงๆ ด้วยโทสะเพียงชั่ววูบ และอำนาจเหนือธรรมชาติได้อย่างไร “แต่ท่านก็ไม่ได้ตั้งใจ...ไม่ใช่หรือ” เด็กสาวแย้งเมื่อตั้งสติได้ “ท่านบอกว่าแค่อยากให้เขาตายขึ้นมาแวบหนึ่ง...เขาก็ตาย ท่านไม่ได้คิดจะฆ่าเขาโดยไตร่ตรองไว้แล้ว นี่ก็ไม่ใช่ฆ่าคนโดยเจตนาสิ แล้ว...แล้วถ้าข้า...ข้านึกอยากฆ่าใคร...ก็ทำให้เขาล้มลงตายเฉยๆ ได้ ข้าคงฆ่าคนไปมากกว่าท่าน...หลายรอบกว่าท่านแล้วด้วย ท่านก็รู้นี่ว่าเสด็จพ่อ เสด็จแม่ กับเสด็จพี่ของข้าถูกพวกคนเถื่อนฆ่าตาย ข้าแค้นพวกมัน...แค้นมาตลอดจนอยากฆ่าให้ตายเป็นสิบๆ รอบ อย่างนี้ข้าจะไม่สมควรตายเหมือนกันหรือ” เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายมีสีหน้าประหลาดใจบ้าง กระนั้นยังดูเหมือนจะแย้ง “แต่ว่า...” “ไม่ต้องพูดเลยว่าข้าคิดไปเท่าไรก็ไม่มีใครตาย แต่ท่านคิดขึ้นมาแล้วมีคนตาย เจตนาสำคัญพอกับ...ไม่สิ...สำคัญยิ่งกว่าผลของการกระทำอีกไม่ใช่หรือ” แอชลีนน์พูดต่อ “ท่านจะยอมถูกฆ่าเพราะเรื่องแค่นี้ ไม่คิดเลยหรือว่าครอบครัวของตัวเองจะรู้สึกอย่างไร” “พ่อกับแม่ยังมีน้องๆ อยู่” อาเมียร์อ้างแผ่วเบา แต่ก็ยังไม่ยอมสบตาเธอ “ถ้าได้ยินที่ข้าฝากรูอาร์คให้รีบไปแจ้ง ก็คงจะรีบหนีไปที่ปลอดภัยแล้ว พวกเขาน่าจะรู้ว่าข้าไม่มีทางหนีไปไหน และศาสนจักรย่อมลงโทษข้าแน่นอน” เด็กสาวได้ข่าวมาเช่นกัน นอกจากรูอาร์คหายตัวไปหลังออกจากห้องไต่สวน ครอบครัวของเด็กหนุ่มก็หายไปจากบ้านอย่างไร้ร่องรอยในเช้าวันต่อมา พวกเขานำม้าและเกวียนไป แต่ทิ้งไร่นา ปศุสัตว์ และเครื่องเรือนชิ้นใหญ่กับสิ่งของที่ไม่จำเป็นไว้ทั้งหมด แต่เธอไม่เชื่อว่าพวกเขายอมทิ้งอาเมียร์ไปเฉยๆ แน่นอน “ข้าไม่รู้ว่าพวกท่านเคยทำอะไร และข้าไม่สน รู้แต่ข้าเชื่อว่าท่านกับครอบครัวเป็นคนดี ข้าไม่อยากให้ท่านตาย ถึงได้เสี่ยงลงมาช่วยท่าน...แต่กลับต้องฟังท่านพูดหมดอาลัยตายอยากอย่างนี้น่ะหรือ!” แอชลีนน์พูดเสียงแข็ง “อาเมียร์ที่ข้ารู้จักไม่ใช่คนอย่างนี้สักหน่อย!” “ข้าอาจไม่ใช่คนที่ท่านรู้จักมาตั้งแต่ต้นแล้วก็ได้” เด็กหนุ่มกลับพูดขื่นๆ ก่อนจะหันมามองเธอ สายตาของเขาทำให้ใจเธอร่วงวูบ...เพราะเธอไม่เคยเห็นและรู้จักสายตาเช่นนี้มาก่อน มันดูปวดร้าว...มืดมน ไม่เหมือนดวงตาของอาเมียร์คนเดิม ไม่เหมือนดวงตาของใครเลยที่เธอเคยเห็น “แต่...ทำไมล่ะ” เด็กสาวตั้งคำถาม “ท่านจะบอกว่า...ที่ข้าเห็นในตอนนั้นไม่ใช่ท่านตัวจริง แต่ตอนนี้เป็นตัวจริงหรือ” อาเมียร์ก้มหน้าลงสั่นศีรษะ “ข้า...ข้าก็ไม่รู้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้ามีตัวจริงหรือเปล่า ทุกอย่างรอบตัวข้า...รู้สึกเหมือนมันไม่เป็นความจริงเลย” “รวมทั้งข้าด้วยหรือ” ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย แอชลีนน์แทบถอนใจดังๆ ด้วยความระอา ก่อนจะกลับหลังหันแล้วก้าวยาวๆ กลับไปยังที่นั่งพักของทหารยาม “เดี๋ยวข้ากลับมา” เขาไม่ตอบคำพูดของเธอด้วยซ้ำ ทหารยามทั้งห้าคนดูเหมือนจะฟุบหลับคาโต๊ะในท่าต่างๆ ไปเรียบร้อย บางคนกรนเสียงดัง ก้อนขนมปังที่มีรอยกัดคาอยู่ครึ่งก้อนวางบนโต๊ะ มีบางก้อนกลิ้งลงไปบนพื้น ครั้นแอชลีนน์เห็นว่าปลอดคนอย่างสมบูรณ์แล้ว ก็รีบก้าวสวบๆ กลับไป เมื่อถึงลานด้านหน้ากรงขัง เธอก็มองมือหมุนรอกบนยกพื้นไม้ แล้วสลัดรองเท้าส้นสูงทั้งสองข้างออกอย่างไม่เบานัก ก่อนจะเดินเท้าเปล่าบนพื้นหินขรุขระเย็นเฉียบ และไต่บันไดไม้ขึ้นไปยังยกพื้นนั้น “จะทำอะไร!” อาเมียร์ผุดลุกขึ้นร้องทันที “ข้าตั้งใจมาช่วยท่าน ไม่ยอมออกไปมือเปล่าหรอก!” เด็กสาวแทบตะโกน “รู้ไหมว่าข้าลำบากขนาดไหนกว่าจะมาถึงนี่ได้! ต้องหลอกใครๆ เขาไปทั่วกันกี่คน! แถมยังวางยานอนหลับไปอีกกี่คน! ถึงอย่างไรข้าก็ต้องเอาตัวท่านลงมาต่อยเรียกสติสักเปรี้ยงให้ได้นั่นล่ะ! ถึงตอนนั้นจะยังบอกว่าทุกอย่างรอบตัวไม่เป็นความจริงได้ไหม! คนอะไร! พ่อแม่พี่น้องก็มีครบ...กลับอยากตายด้วยความคิดบ้าๆ อย่างนั้น! แค่ข้าเห็นพ่อแม่กับน้องสาวเฟลิมต้องร้องไห้แบบนั้นก็แย่พอแล้วนะ!” “แอช...” มือหมุนนั้นแข็งและหนัก แอชลีนน์กัดฟันค่อยๆ รวบรวมเรี่ยวแรงแขนสาวกรงลงมา จนกระทั่งได้ยินเสียงพูดอย่างจำนนของอีกฝ่าย “พอได้แล้ว แค่นี้ข้ากระโดดข้ามได้” เด็กสาวหันขวับไปมองอย่างประหลาดใจ นึกได้ว่าอันที่จริงเธอต้องเลื่อนยกพื้นไม้ที่ดูท่าจะหมุนได้อีกอันไปรองไว้ใต้กรง และถึงเธอจะเชื่อว่าอาเมียร์มีร่างกายแข็งแรงพอจะกระโดดได้ไกลพอสมควร เขาก็ยังดูอิดโรยเพราะถูกขังในที่แคบและอดข้าวมาเป็นวันๆ ซ้ำยังมีของถ่วงน้ำหนักไว้เสียอีก “แต่ตรวน...” เด็กหนุ่มขยับมือกุกกักที่ตรวนข้อมือข้างหนึ่ง ทำให้มันหลุดลงมาอย่างง่ายดาย ก่อนที่ตรวนข้อมืออีกข้างจะตามมาในเวลาไม่นาน เขาโยนตรวนคู่นั้นลงทะเล เกิดเสียงดังต๋อมเบาๆ จนแทบไม่ได้ยินท่ามกลางเสียงน้ำที่ไหลอยู่ตลอดเวลา แอชลีนน์แทบอ้าปากค้าง “ท่านทำได้อย่างไร!” “...ข้าไม่รู้” อาเมียร์ตอบขณะก้มลงปลดตรวนข้อเท้าของตนบ้าง ก่อนจะพูดเรียบๆ “ที่จริง ข้าสังเกตว่ามันหลุดไปตั้งนานแล้ว แต่ไม่ดึงออกเพราะกลัวทหารยามแตกตื่น” แอชลีนน์เริ่มทำสีหน้าไม่ถูก “ถ้ากลัว...ถอนตัวตอนนี้ยังทันนะ” เขาบอก “ไม่มีวัน!” เด็กสาวตอบทันที “ถ้าอย่างนั้นก็...อย่าต่อยข้าตอนออกมาได้ก็แล้วกัน” อาเมียร์ดูเหมือนจะยักไหล่เศร้าๆ ไม่ทันตอบ เธอพลันนึกอะไรเกี่ยวกับการ ‘ออก’ ได้ “เดี๋ยวก่อน ข้าต้องไปเอากุญแจจากทห—“ คำพูดของเธอเงียบหายไปเท่านั้นเมื่อเด็กหนุ่มแตะที่ประตูกรง แล้วผลักมันจนหมุนเปิดออกมาง่ายดาย แอชลีนน์มองตาค้างขณะที่เขาเขี่ยตรวนเท้าลงทะเลตามไปอีกคู่ ก่อนจะแกว่งกรงให้เหวี่ยงเป็นลูกตุ้มสองสามครั้งเพื่อเพิ่มแรงส่ง แล้วกระโดดลงมาบนพื้นได้ไม่ยากแม้จะเซไปบ้าง อาเมียร์เงยหน้าขึ้นมองเธอก่อนจะพยักหน้าเงียบๆ เด็กสาวจึงรีบไต่บันไดลงมาหาเขา “ข้าไม่รู้เหมือนกันว่ามีอะไรอยู่ในตัวข้า” เด็กหนุ่มเอ่ยแผ่วเบาแต่เคร่งขรึม “มันอาจเป็นเวทมนตร์จริงๆ หรือเป็นอำนาจที่เลวร้ายกว่านั้น ข้าอาจฆ่าใครโดยไม่รู้ตัวอีกก็ได้ ถึงอย่างนี้ท่านจะยังเชื่อข้า...จะช่วยให้ข้าหนีไปอีกหรือ” เธอพยักหน้าหนักแน่น “ข้าเชื่อว่าอาจารย์เป็นคนดี ใครจะว่าอะไรก็ช่าง” เขายิ้มเจื่อนๆ เหมือนอาเมียร์คนเดิมที่เธอรู้จักอีกครั้ง “ข้าเกรงว่าท่านอาจเชื่อใจคนง่ายไป แต่...ขอบใจมากนะที่เชื่อใจข้า” “นี่!” เด็กสาวร้อง แต่เขากลับหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะตั้งคำถามจริงจังอีกครั้ง “แล้วจะให้ข้าหนีไปจากที่นี่อย่างไร” “มีท่าเรือเล็กอยู่ลึกไปข้างหลัง” แอชลีนน์รีบบอก “ข้าวางยานอนหลับทหารของคุกหมดแล้ว ท่านเอาชุดพวกเขาคนหนึ่งไปปลอมตัว แล้วไปท่าเรือด้วยกัน” เด็กหนุ่มกะพริบตาปริบๆ อย่างไม่อยากเชื่อ แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับ และทำท่าจะเดินนำไปข้างนอก ขณะที่เด็กสาวสวมรองเท้าส้นสูงอีกครั้ง แต่แล้ว...อีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นโดยไม่คาดฝัน “เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งไป! ได้โปรด...ได้โปรดพาข้าไปด้วยเถอะ!!” แอชลีนน์เงยหน้าขึ้น เห็นชาลัวห์กำลังเกาะลูกกรงมองลงมา มือข้างที่มีผ้าพันแผลหนาโบกเปะปะ “ข้าไม่อยากตาย! ถ...ถ้าปล่อยข้าไว้ที่นี่...พวกมันต้องทรมาน...ไม่ก็ฆ่าข้าทิ้งแน่ๆ ! ขอร้องล่ะ!!” เด็กสาวขมวดคิ้ว กำลังจะตอบพอดีว่าเธอจะช่วยชีวิตฆาตกรที่ฆ่าเฟลิมไปทำไม แต่อาเมียร์กลับหลังหันเสียก่อน และเดินผ่านเธอไปเงยมองกรงนั้น “แล้วถ้าข้าพาเจ้าออกไป เจ้าจะยอมไปคุกเข่าขอขมา สารภาพความผิดกับพ่อแม่พี่น้องของท่านเฟลิมแต่โดยดีไหม” ชายในกรงแขวนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “ได้สิ! ได้! ข้าจะทำทุกอย่าง...ทำทุกอย่างที่พวกจ...พวกท่านต้องการเลย!” เด็กหนุ่มหรี่ตามองคนรับรองอย่างเย็นชา “และเจ้าต้องยินดีรับโทษทุกประการที่พวกเขาตัดสิน” ชาลัวห์ชะงักไปอีกครั้ง “ต่อให้โง่แค่ไหน เจ้าก็รู้สินะ ว่าตัวเองอาจรอดตายจากที่นี่ แค่เพื่อระหกระเหินทรมานนานขึ้นก่อนถูกประหารชีวิตจนได้เท่านั้นเอง” อาเมียร์พูดเรียบๆ “ยังจะยอมไปด้วยไหม” อีกฝ่ายนิ่งคิดอยู่นาน จนเด็กหนุ่มผมดำเร่ง “เราไม่มีเวลาทั้งคืน” “ป...ไป! ข้าจะไป! ได้โปรดเถอะ!” “อาจารย์ แต่ว่า...” แอชลีนน์พยายามแย้งเบาๆ “เขาเป็นคนฆ่าเฟลิมไม่ใช่หรือ ถ้าเขาตายก็สมควรแล้วนี่” “เขาเป็นแค่เบี้ยในแผนการที่ใหญ่กว่านั้น” อาเมียร์ตอบเบาพอกัน “เท่าที่ข้าปะติดปะต่อได้ มีคนปลอมตัวเป็นข้า ไปหลอกใช้ชาลัวห์ให้ฆ่าเฟลิม แล้วใช้พวกราชมัลทรมานเราสองคนให้รับสารภาพ พวกนั้นยอมรามือจากข้าเพราะพระเถระมาดายห้ามไว้ และข้าก็ได้ยินจากพระเถระ ว่าพวกราชมัลทำตามคำสั่งของคนชื่อแฟคท์นา...” “ท่านแฟคท์นาน่ะหรือ...เป็นไปไม่ได้!” เด็กสาวตะลึงงัน “แอชรู้จักเขาหรือ” อาเมียร์รีบถาม “เขา...เป็นพ่อของดูลัส” แอชลีนน์รีบพูดต่อ “แต่เป็นไปไม่ได้ ดูลัสไม่ทำอะไรแบบนี้แน่ ท่านแฟคท์นาก็เป็นข้าราชบริพารที่จงรักภักดีต่อราชวงศ์มาตั้งแต่สมัยเสด็จปู่ พวกเขาไม่มีทางฆ่าเฟลิมหรอก” “ข้าคิดว่าดูลัสน่าจะรู้มากกว่าที่เราคิด แต่เป็นไปได้ว่าเขาคงไม่รู้เห็นเป็นใจกับแผนลอบสังหารท่านเฟลิม” เด็กหนุ่มพูดเสียงเครียด “ถึงอย่างนั้น ท่านบอกว่าแฟคท์นาจงรักภักดีต่อราชวงศ์ เขาอาจเห็นท่านเฟลิมเป็นภัยเพราะมีคนต่างชาติอย่างข้าหนุนหลังอยู่ใช่ไหม” “แต่ว่า...” “ยังไม่มีใครรู้เรื่องที่ข้าจะลาออก นอกจากครอบครัวของท่านเบเรค กับดูลัสซึ่งท่านเป็นคนบอก” เด็กสาวเงียบไป ทั้งไม่เชื่อ...และไม่อยากยอมรับ “เอาเถอะ นี่ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องยุ่งยาก เราควรรีบหนีมากกว่า” อาเมียร์ตัดบทแล้วตรงไปไต่บันได ก่อนจะชักรอกกรงของชาลัวห์ลงมาโดยเร็ว ครั้นกรงลงมาถึงพื้นไม้ซึ่งเด็กหนุ่มเลื่อนมารองข้างใต้ด้วยรอกอีกตัว เขาก็ไต่ลงมา เดินไปแตะกลอนประตูกรงเฉยๆ เพียงเท่านั้นมันก็เปิดออกเองเหมือนประตูกรงก่อนหน้า ชาลัวห์มองการสะเดาะกลอนอย่างพิสดารของอีกฝ่ายด้วยตาโตแทบถลนออกมานอกเบ้า “เข้าใจเสียแต่ตอนนี้ ว่าข้าไม่ได้ช่วยเจ้า ไม่ได้เมตตาสงสาร แต่คิดว่าญาติพี่น้องของเฟลิมต่างหากที่ควรตัดสินโทษของเจ้าที่สุด เพราะฉะนั้น หากตุกติกขึ้นมา ข้าจะฆ่าเจ้าในทันที” เด็กหนุ่มพูดกับชายที่ยืนตัวสั่นอยู่ในกรง “ออกมา” ชาลัวห์ตาลีตาลานทำตามคำสั่งทุกประการ อาเมียร์ปลดตรวนมือเท้าของอีกฝ่ายด้วยการแตะเช่นเดียวกัน ก่อนจะบิดแขนซ้ายซึ่งมือยังดีอยู่ไพล่หลัง แล้วกระตุ้นให้เขาเดินออกไปพร้อมทั้งสอง * * * * * พวกเขาใช้เวลา ‘ลอกคราบ’ ทหารยามสองคนอยู่อีกครู่ใหญ่ ที่นานเป็นเพราะเด็กหนุ่มผมดำต้องช่วยเชลยแต่งตัวอย่างเสียไม่ได้ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่อาจใช้มือขวา ซึ่งดามไม้ทั้งแผงและพันผ้าแน่นหนา เห็นแอชเดินขัดๆ เพราะส้นสูงที่ถึงกับต้องถอดทิ้งตอนปีนบันไดไปชักกรงของเขาลงมา เด็กหนุ่มจึงเสนอให้เธอสวมรองเท้าหนังฟอกของเขาแทน มันอาจหลวมและถูกน้ำทะเลกับความชื้นจนหนังเสียรูปไปบ้าง แต่ก็พอใช้การได้ อย่างน้อยก็สวมสบายกว่ารองเท้าหนังเนื้อแข็งหุ้มเกราะเหล็กซึ่งเขา ‘ยืม’ มาจากทหารคนหนึ่ง เมื่อปลอมตัวเรียบร้อย เด็กสาวก็นำถุงเงิน แผนที่พระราชวัง รวมทั้งแผนที่อื่นๆ ซึ่งปักเข็มซ่อนไว้ใต้กระโปรงชั้นในมาให้เขาดู นั่นทำให้อาเมียร์ประหลาดใจและชื่นชมเธอขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากได้ฟังคร่าวๆ ว่าเจ้าหญิงวางแผนปลอมตัวเป็นนางกำนัล และวางยานอนหลับทหารยามของคุกกรงน้ำได้หมด ใครที่หาว่าเจ้าหญิงแอชลีนน์ทรง ‘พระเศียรช้า’ หรือ ‘ไม่มีพระสติปัญญาเพียงพอ’ สมควรพิจารณาตนเองใหม่จริงๆ * * * * * ในความมืดและเงียบงัน ทั้งสามนำตะเกียงบนโต๊ะทหารยามมาให้แสงนำทางขณะเดินขึ้นไปตามแนวผา ก่อนจะลงบันไดหอคอยเวียนหลังหนึ่งมาถึงชั้นใต้ดิน ลัดเลาะไปยังท่าเรือเล็ก อันมีลักษณะเป็นแผงไม้กระดานยื่นออกไปในทะเล ในถ้ำโปร่งซึ่งเต็มไปด้วยหินงอกหินย้อยรูปร่างแปลกตา มีเรือพายลำย่อมผูกอยู่เพียงสองสามลำ แน่นอนว่าอาเมียร์ซึ่งมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรือมากที่สุด และมีมือที่ใช้การได้ครบถ้วนดีทั้งสองข้างคงต้องรับหน้าที่ฝีพายจำเป็น “ท่านนำเข็มทิศมาด้วยหรือเปล่า” เขาถามแอช เด็กสาวมีสีหน้าเจื่อนลงทันที “เอ่อ...ข้าไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลย” “ไม่เป็นไร ตอนนี้ฟ้ายังมืด พอใช้ดาวดูทิศทางได้” เด็กหนุ่มปลอบ แต่ไม่วายเตือน “แต่เราคงต้องรีบไปถึงฝั่งก่อนเช้า” “แล้วจะพายเรือออกนอกเมอร์คาห์ทันหรือ” แอชลีนน์ตั้งคำถาม “ไม่น่าจะได้ แต่ตามแผนที่นี้ เมืองชั้นนอกก็มีท่าเรืออยู่ใช่ไหม” “มี แต่ถ้าออกทางประตูเมืองจะถูกตรวจค้นนะ” “ไว้ถึงฝั่งก่อนค่อยว่ากัน” เด็กหนุ่มบอกขณะครุ่นคิด “ท่านนำเงินมาด้วยมากขนาดนี้ เราหาทางรอดได้ไม่ยากหรอก” “‘เรา’...นี่รวมข้าด้วยหรือเปล่า” เด็กสาวพูดเสียงแข็ง สบตากับอาเมียร์ที่เพิ่งโบกมือบอกให้ชาลัวห์นั่งในเรือ ก่อนจะเริ่มแก้เชือกที่ผูกเรือไว้กับท่า เหมือนไม่คาดหมายว่าจะมีผู้โดยสารคนอื่น เขานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็รีบสั่นศีรษะ “ไม่ได้ ท่านช่วยพวกเรามากเกินพอแล้ว ข้าให้ท่านเสี่ยงมากไปกว่านี้ไม่ได้เด็ดขาด” “ตราบใดที่ท่านยังอยู่ในเขตเมอร์คาห์ ข้าก็ยังวางใจไม่ได้ อย่างน้อย มีข้าไปด้วยก็เหมือนมีตัวประกันชั้นยอดไม่ใช่หรือ” แอชลีนน์รีบพูด “ข้าจะไม่ถ่วงท่าน จะไม่สร้างปัญหา ขอแค่...ไปส่งท่านจนรู้ว่าถึงที่ปลอดภัยก็พอแล้ว” “แอช...” “ถ้าจำเป็น ข้าจะไปพูดกับท่านเจ้ามณฑลยาร์ลาธเองว่าท่านบริสุทธิ์ ข้าเชื่อว่าเขาต้องเข้าใจ และปล่อยให้ท่านกับครอบครัวหนีออกนอกอาณาจักรแน่ๆ” อาเมียร์ยังคงไม่เห็นด้วย แต่พอนึกถึงเรื่องที่เพิ่งพูดกับแอชเกี่ยวกับ ‘ผู้บงการ’ ของแผนทั้งหมด ก็ตระหนักว่าเธอจะถูกทิ้งไว้ในกำมือของคนคนนั้นแท้ๆ พวกขุนนางคงผลักดันให้ดูลัสกับคาเฮียร์ประลองให้รู้ผลกันในไม่ช้า และมีแววสูงว่าดูลัสที่มีชั้นเชิงมากกว่าจะชนะโดยไม่ต้องอาศัยกลโกงใดๆ ต่อให้ดูลัสไม่รู้เห็นเป็นใจจริงๆ อาเมียร์ก็ไม่อาจยอมรับสิ่งที่บิดาของเขาทำ...ยืมมือราชมัลทรมานนักโทษหาแพะรับบาป เขายังเกรงว่าเจ้ามณฑลอุลทูร์กับพระเถระมาดายอาจหลอกใช้ชาลัวห์ให้สังหารเฟลิมด้วยซ้ำ มันคดโกงและสกปรกเกินไป คนที่มีเล่ห์เหลี่ยมขนาดนั้นไม่มีทางคำนึงถึงความสุขของแอชหรือประชาชนชาวธีร์ดีเรเป็นสำคัญแน่นอน ให้แอชไปด้วยน่าจะดีกว่า ท่านเบเรคย่อมปกป้องเธอจากอำนาจของคนพวกนั้น ขณะเดียวกันก็พยายามเปิดโปงแผนการของพวกมัน นี่ต่างหากที่ควรเป็นการช่วยเหลือธีร์ดีเร และทวงความยุติธรรมให้เฟลิมอย่างแท้จริง ด้วยเหตุนี้ เด็กหนุ่มจึงสาวเชือกให้เรือเข้าใกล้ฝั่งขึ้น ก่อนจะส่งมือให้กับเด็กสาว “ก้าวระวังนะ” แอชลีนน์ยิ้มให้อาเมียร์อย่างตื้นตัน และจับมือเขาบีบแน่นหนา คนสามคนลงเรือเล็กลำเดียว พายออกไปจากปราสาทกลางน้ำ สู่ชายฝั่งที่มีแสงไต้ริบหรี่ดูวังเวง เวลานั้น พวกเขายังไม่รู้ดอก...ทว่าเจ้าชายไร้บัลลังก์แห่งแดนใต้ และเจ้าหญิงไร้อำนาจแห่งแดนเหนือ ได้เริ่มเส้นทางแห่งชะตากรรมที่จะเปลี่ยนแปลงธีร์ดีเรในไม่ช้า * * * * * โปรดติดตามภาคต่อไป ใน ตำนานสงครามบัลลังก์เหนือ ภาค 2 - เจ้าชายแห่งความมืดกับเจ้าหญิงแห่งความฝัน จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 22:39:59

ความคิดเห็นที่ 8 ฉบับรีไรท์ของช่วงนี้มีเพียงแก้ไขหลักๆ ให้กระชับขึ้น และเพิ่มคำถาม "ไยจึงลืม" ของภูตพรายที่อาเมียร์เห็นตอนจมน้ำครับ ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาโดยตลอดนะครับ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 22:41:22

ความคิดเห็นที่ 9 จบภาคแล้ววว ^ ^ ตามอ่านที่นี่บ้างที่เด็กดีบ้าง แต่เว็บเด็กดีเราโหลดได้ช้ามาก ขอลงชื่อไว้ที่นี่แล้วกันนะคะ ไว้มีเวลาจะค่อยๆ ตามอ่านภาคสองต่อ เพิ่งทราบว่ามีตำนานอาณาจักรมนตราเป็นภาคก่อนหน้า ไว้ถ้าได้กลับไทยเมื่อไหร่จะลองหาดูนะคะ จากคุณ : Liebestraum เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 01:38:14

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ Liebestraum - ขอบคุณที่ติดตามนะครับ ^^ ว่าแต่คุณ Liebestraum อยู่ต่างประเทศหรือเปล่าฮะ เพื่อนผมอยู่อเมริกาก็มีปัญหาโหลดเว็บเด็กดีช้าเหมือนกัน ^^a ถ้ามีคอมเมนต์อะไรของภาคสอง ส่งมาทางหลังไมค์ได้นะฮะ เพราะกระทู้ลงคลังจะโพสท์คอมเมนต์ไม่ได้ ขอให้อ่านให้สนุกนะครับ ^^ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 22:38:48

ความคิดเห็นที่ 11 อยู่เยอรมันน่ะค่ะ ภาคสองกะว่าจะอ่านช่วงหยุดยาวอีสเตอร์สุดสัปดาห์นี้ล่ะ (ถ้าไม่ถูกรบกวน) งานการไม่ต้องทำกันพอดี ๕๕๕ แต่ถึงจุดนึงก็พบว่าไม่สามารถดำรงชีพโดยปราศจากนิยายไทยได้แฮะ ขอบคุณอินเตอร์เน็ตจริงๆ ^ ^ จากคุณ : Liebestraum เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 00:16:36

ความคิดเห็นที่ 12 ^ โอ ชื่อล็อกอินก็ไปทางนั้นเนอะ :D ค่อยๆ อ่านได้ตามสบายเลยฮะ ^^ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 17:19:18