ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 13 “ลูกเพชร พูดอย่างนั้นได้ยังไงลูก” พัสตร์ตกใจร้องห้ามลูกเสียงหลง เธอเกรงใจนิศาเหลือที่จะกล่าว เมื่อลูกชายพูดออกไปอย่างนั้น นิศาเองก็วางหน้าไม่ถูก จะโกรธเด็กก็ใช่ที่ ครั้นทำเฉยๆ ก็กลัวว่าคนบางคนจะได้ใจ “เอ่อ... ช่างเถอะค่ะพี่พัสตร์” “นั่นน่ะสิครับ พี่พัสตร์ อย่าไปดุแกเลย” คนได้ใจเสริมขึ้นทันที ดูท่าทางจะถูกอกถูกใจเต็มที่ ประโยคแรกก็ทำท่าว่าจะดี แต่พอประโยคหลังกลับพูดหน้าตาเฉย “เด็กๆ ก็อย่างนี้แหละครับ เข้าใจยังไงก็พูดออกมาอย่างนั้น” แล้วพลินก็หันไปถามคู่กรณี “จริงไหมครับ คุณนิศา” หญิงสาวไม่ตอบ อยากจะค้อนเขาอีกสักขวับ แต่เป็นเพราะพัสตร์กำลังจ้องมองมาที่เธอ จึงได้แต่ยิ้มรับ แล้วพูดเบาๆ พอให้ได้ยินเพียงสองคน “ค่ะ เด็กๆ มักจะเข้าใจผิด พอๆ กับผู้ใหญ่ที่ชอบสำคัญผิด” พลินกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น นึกในใจว่า คารมของนิศาก็ไม่เบาเหมือนกัน สมกับเป็นหมอดูที่ต้องอาศัยวาทศิลป์ในการโน้มน้าวให้ผู้ฟังศรัทธา นิศาเห็นท่าทางของพลินแล้วก็หมั่นไส้ เขาตบไหล่หลานชายเบาๆ ราวกับจะชมเชยเสียอย่างนั้น นิศาเดินตามพัสตร์เข้ามาในบ้าน วันนี้ต่างจากวันวานตรงที่ของเล่นของเด็กชายเพชรไม่รู้กี่อย่างต่อกี่อย่างวางไว้เกลื่อนพื้น “ขอโทษทีนะคะ คุณนิศา บ้านรกไปหน่อย” พัสตร์เอ่ยอย่างเกรงใจ ซึ่งนิศาก็ยิ้มอ่อนโยน หากพลินซึ่งถูกหลานชายจูงตามเข้ามาเห็นของเล่นวางเกลื่อนก็ส่งเสียงดุ “อ้าว ไอ้เสือ... ทำไมเลิกเล่นแล้วไม่เก็บที่ล่ะครับ” เด็กน้อยไม่สนใจ พยักพเยิดพลางฉุดให้พลินนั่งลงเพื่อตนเองจะได้ขี่คอ คนเป็นน้าชายจึงเอ่ยเสียงเข้มๆ “ไปเก็บของเล่นก่อน ไม่งั้นน้าไม่ให้ขี่คอ” เด็กชายเพชรยังอิดออด พอถูกสายตาดุอีกครั้งจึงยอมไปเก็บของเล่นแต่โดยดี พัสตร์มองลูกชายก่อนหันมาทางนิศา “ไม่ค่อยเชื่อฟังแม่เท่าไหร่ค่ะ ต้องเป็นน้าถึงจะพอฟังบ้าง” นิศารู้สึกผิดคาด ตอนแรกเธอเข้าใจว่าพลินจะตามใจหลานมากจนผู้เป็นแม่ปวดหัว หากความเป็นจริงกลับตรงกันข้าม แต่ถึงกระนั้นหลานชายก็ยังติดแจ เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดังไม่หยุดหย่อน เกมขี่ม้าส่งเมืองเป็นที่ถูกอกถูกใจเด็กน้อย แม้แต่น้าชายก็พลอยหัวเราะร่าไปด้วย แต่พอพัสตร์กับนิศานั่งลงบนโซฟาเตรียมพร้อมจะเริ่ม ‘ดูหมอ’ พลินก็บอกกับพี่สาว “ตามสบายนะครับพี่พัสตร์ ไม่ต้องห่วงเจ้าเพชร เดี๋ยวผมจะพาไปอาบน้ำนอนเอง” แล้วม้าตัวโตก็พาอัศวินตัวน้อยเดินโขยกๆ ออกจากห้องไป นิศาส่งยิ้มให้พัสตร์ พยักหน้าเริ่มกระบวนการเหมือนๆ เดิม นั่นคือนั่งจับมือกันแล้วหลับตากำหนดจิตมุ่งไปยังผู้ที่เธอกำลังค้นหา หมอดูสาวเตรียมรับมือเต็มที่ วันนี้เธอจะต้องรู้ให้ได้ว่าดนัยอยู่ที่ไหน แม้จะต้องเผชิญหน้ากับปีศาจร้ายก็ตามที หากวันนี้กลับไม่เหมือนวันวาน นิศารวบรวมสมาธิอยู่นาน แต่สิ่งที่พบเห็นคือความว่างเปล่า... ไม่หลงเหลืออะไรอยู่เลย แล้วในที่สุดเธอก็ต้องขอหยุดพัก “เป็นอย่างไรบ้างคะหมอนิศา เห็นพี่ดนัยไหม” ความรู้สึกของพัสตร์จับความผิดปกติของนิศาได้ เมื่อวานถึงจะเหนื่อยอ่อน เหงื่อซึม แต่ใบหน้าก็ไม่แสดงความผิดหวังออกมาอย่างวันนี้ นิศาส่ายหน้าแทนคำตอบ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น จะว่าเป็นเพราะวันนี้ทำงานมาทั้งวันจนอ่อนเพลียก็ไม่น่าจะใช่ เพราะอย่างน้อยก็ต้อง ‘เห็น’ อะไรบ้าง ไม่ใช่มีแต่ความเวิ้งว้างเหมือนอย่างนี้ “นิศาขอลองอีกครั้งค่ะ” คราวนี้นานกว่าครั้งแรก พัสตร์รู้สึกว่ามือของนิศาอุ่นจนเกือบเรียกได้ว่าร้อน หากผลลัพธ์ยังคงเป็นเช่นเดิม นิศาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนระบายออกมายาว มันจะต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอมองไม่เห็นอะไรเลย พลินเดินเข้ามาในห้องรับแขก ไม่ทันสังเกตอาการของนิศา เขายิ้มให้หญิงสาวทั้งสองก่อนบุ้ยใบ้ไปยังทิศทางที่เดินมา “แหม... กว่าเจ้าเพชรจะหลับได้ เล่านิทานจบไปไม่รู้กี่เรื่อง ดีนะที่...” ชายหนุ่มชะงักคำพูดอยู่แค่นั้น เขาเห็นแล้วว่านิศาเคร่งเครียดปากเม้มแน่น ส่วนพี่สาวถึงกับมีท่าทีหมดหวังเลยทีเดียว “มีอะไรหรือครับ รู้หรือยังว่าพี่ดนัยอยู่ที่ไหน” พลินถามทั้งๆ ที่พอจะเดาออกจากอาการของทั้งคู่ ว่าคำตอบจะต้องเป็นไปในทิศทางใด “ไม่สำเร็จค่ะ... แย่ยิ่งกว่าเมื่อวานเสียอีก” นิศาเป็นคนตอบ เธอคาดเดาไปต่างๆ นานาว่าทำไมจึงเป็นเช่นนี้ สาเหตุที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดก็คือ ฝ่ายโน้นรู้ตัวแล้วว่ามีการตามหา จึงเพิ่มการป้องกัน ปิดกั้นดนัยไว้ไม่ให้ใครมองเห็นอีก “แย่ขนาดนั้นเลยหรือครับ” พลินรู้สึกผิดคาด เขาหวังไว้มากว่านิศาจะทำสำเร็จ ชายหนุ่มเดินมานั่งบนโซฟาตรงข้ามกับเธอ แล้วครุ่นคิด คงต้องหาวิธีอื่นกันต่อไป นิศาเห็นสีหน้าผิดหวังของพี่น้องทั้งสอง พาลโทษตัวเองที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้มากไปกว่านี้ เธอคิดอย่างหนักหน่วงเพื่อหาวิธี พลังจิตของเธอที่ผ่านทางพัสตร์อาจยังไม่เข้มแข็งพอ ต้องหาใครมาช่วยอีกแรง ทว่าบุคคลนั้นต้องมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับดนัย ดูแล้วทั้งบ้านนอกจากพัสตร์แล้วก็เห็นจะมีเพียงเด็กชายเพชรอีกคนเดียวเท่านั้น ฉับพลันความคิดบางประการก็วาบเข้ามาในสมอง นิศาเงยหน้ามองชายหนุ่มซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ แล้วเอื้อมมือไปจับมือเขาทันที พลินถึงกับสะดุ้ง ที่จู่ๆ หญิงสาวก็คว้ามือเขาไปจับ ยังไม่ทันจะถามอะไร นิศาก็ชิงพูดออกมาก่อนพร้อมๆ กับใช้มืออีกข้างจับมือของพัสตร์ด้วย “คุณพลิน ทำใจให้ว่างๆ ค่ะ ไม่ต้องถามอะไรทั้งสิ้น” เธอบอกชายหนุ่ม ส่วนพัสตร์นั้นรู้งานกว่า นั่งหลับตาไปตั้งแต่แรกแล้ว พลินไม่เข้าใจว่าตัวเองไปเกี่ยวข้องอะไรด้วย ดนัยกับเขาถึงจะเป็นพี่เขยน้องภรรยากัน หากความสัมพันธ์ค่อนข้างห่างเหิน ความเกี่ยวพันทางสายเลือดยิ่งเป็นศูนย์ “เดี๋ยวสิคุณ...” ชายหนุ่มท้วง แต่หญิงสาวไม่สน จับมือของเขาไว้ไม่ให้ขยุกขยิก “อยู่เฉยๆ สิคะ ดูพี่พัสตร์เป็นตัวอย่าง” พลินไม่หันไปมองพี่สาวเลยสักนิด ใจเขามุ่งอยู่ที่อย่างอื่นมากกว่า แล้วเขาก็ชักมือกลับมา “คุณจะทำอะไรน่ะ จะดูอะไรผมหรือ” นิศาลืมความเคร่งเครียดไปชั่วขณะ นึกขำชายหนุ่มอยู่ในใจ ที่แท้ก็กลัวว่าเธอจะดูอะไรเขานั่นเอง โถ... มีความลับปิดบังอยู่ก็ไม่บอก “นิศาไม่ทำอย่างที่คุณพลินคิดหรอกค่ะ ไม่ต้องห่วง” “แน่นะครับ” พลินยังกังวล จนนิศาต้องยืนยันหนักแน่น “แน่สิคะ นิศาไม่ดูดวงให้ใคร โดยที่เจ้าตัวไม่ต้องการหรอกค่ะ” พลินได้ยินดังนั้นก็ค่อยวางใจ ยื่นมือกลับมาให้นิศา แต่ก็ยังไม่วายต่อรอง “ถ้าจะให้ดี ผมว่าเป็นผมจับมือคุณได้ไหมครับ” พลินพยายามให้เหตุผล “เพื่อความปลอดภัย” “ไม่ได้ค่ะ” นิศาตอบสั้นๆ เสียงเข้มๆ ได้ใจความ พัสตร์ซึ่งนั่งรออยู่นานแล้วกระแอมขึ้นมาเบาๆ ทั้งคู่จึงไม่พูดอะไรกันอีก มีแต่ค้อนวงใหญ่ที่นิศาส่งให้พลินหนึ่งวง มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 10:14:21

ความคิดเห็นที่ 2 . พอมีความเงียบ สมาธิก็เกิดขึ้น จากความเวิ้งว้างไร้สิ่งใด นิศาก็ค่อยๆ มองเห็นภาพอันเลือนราง เธอดีใจเหลือที่จะกล่าว รีบรวบรวมกระแสจิตเพ่งต่อไป ร่างของผู้ชายค่อยๆ ปรากฏจนชัด นิศารู้สึกประหลาดใจ เขาไม่ใช่ดนัยที่เธอตั้งใจหา ผู้ชายวัยประมาณหกสิบปี ผู้ยังองอาจเปี่ยมด้วยบารมีคนนี้ เธอไม่รู้จักและไม่เคยเห็นมาก่อนเลย นิศาเพ่งต่อไป นอกจากชายคนดังกล่าวแล้ว ยังมีชายในวัยฉกรรจ์อีกสองสามคน ท่าทางของพวกเขานิ่ง ดูราวกับเป็นคนที่ผ่านการฝึกฝนเรื่องระเบียบวินัยมาเป็นอย่างดี นอกจากนี้แล้ว หมอดูสาวยังมองเห็น “คุณดนัย...” พอชื่อหลุดออกจากปาก จิตของนิศาก็กลับมายังที่เดิมทันที เธอหอบหายใจแรงๆ อีกตามเคย คราวนี้มิใช่เพราะความเหน็ดเหนื่อยเพียงอย่างเดียว หากเป็นเพราะมีความตกใจผสมอยู่ด้วย “เจอพี่ดนัยแล้วเหรอคะ” พัสตร์ละล่ำละลักถาม สีหน้าเกิดความหวังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง สิ่งที่เธอได้ยินเมื่อสักครู่ ยากที่จะแปลความหมายเป็นอย่างอื่น พลินก็พลอยดีใจไปด้วย ทั้งๆ ที่ยังมีความเคลือบแคลง เหตุใดนิศาที่บอกว่าย่ำแย่จึงกลับกลายเป็นความสำเร็จไปได้ เพียงแค่จับมือของเขา นิศายังตกใจไม่หาย ดนัยที่เธอเห็นนั้น เอวคอดกิ่วแทบขาดออกจากกัน ด้วยเชือกที่พันธนาการเขาไว้นั้นถูกปีศาจร้ายเหนี่ยวรั้งไว้เต็มที่ เมื่อไม่ได้ผลมันก็ใช้มือยาวๆ ของมันบีบคอดนัยเต็มแรง ดนัยจึงตกอยู่ในภาวะที่น่าสงสาร ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากอุ้งมือของมัน แต่ก็ไม่สามารถทำได้ ความทรมานทุรนทุรายจึงมีให้เห็น “คุณนิศาเจอพี่ดนัยแล้วใช่ไหมครับ” พลินถามซ้ำแทนพี่สาว เมื่อเห็นว่านิศานิ่งเงียบ “ค่ะ” หญิงสาวยอมรับ เธอเห็นดนัยแล้วจริง ทว่าคราวนี้ผิดจากครั้งก่อนๆ มาก ทั้งตัวดนัยเอง คนรอบข้าง และสภาพแวดล้อม “แต่คุณดนัยไม่ได้อยู่กับผู้หญิงคนนั้นแล้ว” “ก็ดีสิคะ...” คำพูดของนิศาทำให้พัสตร์มีสีหน้าดีขึ้นทันตาเห็น “แต่...” นิศาอ้ำอึ้ง พลินชักเอะใจจึงรีบถาม “แต่อะไรครับ พี่ดนัยไม่ได้อยู่กับผู้หญิงคนนั้นแล้ว หรือว่า... ไปอยู่กับใคร” “นิศาไม่รู้จักหรอกค่ะ รู้แต่ว่าเป็นผู้ชาย มีทั้งสูงวัยและชายฉกรรจ์” “รูปร่างหน้าตาเป็นยังไงครับ” พลินถามเร็วปรื๋อ ใจเริ่มไม่ดีเมื่อสิ่งที่นิศากล่าวเริ่มเข้าเค้า “ผู้ชายสูงวัยที่คุณว่า ตัวเท่าๆ ผม หน้าคล้ายๆ พี่พัสตร์หรือเปล่าครับ” นิศาคิด จริงอย่างที่เขาว่า ชายสูงวัยคนนั้นรูปร่างเท่าๆ พลิน และใบหน้าก็มีส่วนคล้ายกับพัสตร์ นึกมาถึงตรงนี้แล้วเธอก็พอจะเดาออกว่าชายผู้นั้นคือใคร น่าเอะใจตั้งแต่แรกแล้วว่าทำไมจึงได้เห็นดนัย ทั้งๆ ที่ตอนแรกไม่เห็นอะไรเลย พลินคงจะนึกถึงชายสูงวัยผู้นั้นอยู่ สมาธิของเขาจึงอยู่ที่นั่น และพาเธอไปหาด้วย ‘ยุ่งแล้วพี่พัสตร์’ พลินร้อนรนขึ้นมาทันทีทันใด ไม่ต่างจากคนเป็นพี่สาว “ทำไงดีล่ะพลิน” นิศางงงัน ความกังวลของเธออยู่ที่ปีศาจร้าย หาใช่ชายสูงวัยผู้นั้นไม่ แต่พี่น้องคู่นี้กลับดูวิตกเหลือเกิน “พ่อของผมเองครับ” พลินบอกซึ่งก็ไม่ผิดไปจากความคาดหมายของนิศา หากที่เกินคาดก็คือ “ท่านให้ลูกน้องออกตามหาพี่ดนัย ผมเกรงว่าจะพลาดพลั้งมีอะไรที่รุนแรงเกิดขึ้น... นี่แหละครับที่เป็นเหตุผลให้ผมต้องขอความช่วยเหลือจากคุณนิศา” “ถ้าอย่างนั้น นิศาคงช่วยไม่ทันแล้วละค่ะ แต่เท่าที่เห็น คุณพ่อของคุณก็ไม่ได้ทำอะไรคุณดนัยนี่คะ” แม้จะได้รับการยืนยันจากนิศา แต่พลินก็ยังไม่วางใจอยู่ดี เขาหันไปพูดกับพี่สาว “พี่พัสตร์ครับ คุณพ่อต้องพาพี่ดนัยมาที่นี่แน่ๆ” พัสตร์ก็เห็นด้วยกับน้องชาย ดังนั้นจึงบอกนิศาอย่างเกรงอกเกรงใจ “ดิฉันขอบคุณมากนะคะ รบกวนเวลาหมอนิศามามากแล้ว เดี๋ยวจะให้พลินไปส่งที่บ้าน หรือหมอนิศาจะไปไหนต่อก็บอกพลินได้เลยค่ะ” ทำไมนิศาจะมองไม่ออกว่าพัสตร์เห็นความวุ่นวายอันจะเกิดขึ้นที่นี่ในเร็วๆ นี้ การที่บิดาของพี่น้องทั้งสองไปพาดนัยมา คงไม่ใช่แค่พามาส่งบ้าน หากเป็นเพราะมีเรื่องที่ต้องตกลงกัน เป็นเรื่องที่ต้องคุยกันเฉพาะคนในครอบครัว คนอื่นไม่เกี่ยว ถ้าเป็นดังนี้ในกรณีปกติ นิศาก็จะทำตามที่พัสตร์บอก ทว่ากรณีนี้ไม่ปกติอย่างแน่นอน ดนัยตกอยู่ในอำนาจและการควบคุมของปีศาจ เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามดิ้นให้หลุดพ้น หากมันเกินกำลังจะสู้ไหว ‘คนนอก’ อย่างเธอจึงจำเป็นต้องยุ่งเกี่ยว “นิศาขออยู่อีกสักพักได้ไหมคะ” หมอดูสาวบอก พัสตร์สบตาน้องชายด้วยความยุ่งยากลำบากใจ พลินจึงเป็นฝ่ายพูดแทน “กลับก่อนเถอะครับ ผมเกรงว่าเมื่อพี่ดนัยมาแล้วคุณจะไม่ได้รับความสะดวก แล้ววันหน้าผมจะไปขอความช่วยเหลือจากคุณอีก” “ถ้าจะให้ช่วยก็ต้องเป็นวันนี้ค่ะ วันหน้าอาจจะช้าไม่ทันการ” “หมายความว่าอย่างไรครับ” “ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละค่ะ” พลินหันไปสบตาพี่สาวอีกครั้ง พอฝ่ายนั้นพยักหน้า เขาก็พูดกับนิศา “คงต้องรบกวนคุณนิศาอีกแล้วนะครับ เอ่อ... ถ้ารู้สึกอึดอัดไม่สะดวกเมื่อไหร่ก็บอกผมได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” นิศาพยักหน้ารับคำชายหนุ่ม วันนี้อาจจะเป็นโอกาสที่ดีที่จะช่วยดนัยให้พ้นจากปีศาจ ที่ผ่านมาเธอต้องอาศัยทั้งสิ่งของและคนซึ่งมีความสัมพันธ์กับเขาเชื่อมโยงไปหา พลังจิตของเธอจะถูกลดทอนลงไป เมื่อได้เจอกันใกล้ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยอะไรอีก จิตของเธอจะเข้มแข็งเต็มที่ หากปัญหาที่มีอยู่ก็คือ เธอยังไม่รู้ว่าจะปราบหรือไล่ปีศาจตนนั้นไปได้อย่างไร รถยนต์เจ็ดที่นั่งของพล.ท. พฤกษ์ มีผู้โดยสารนั่งเกือบเต็มคัน สองในจำนวนนั้นก็คือเจ้าของเองกับลูกเขยที่เพิ่งไป ‘รับ’ ตัวมาจากคอนโดมิเนียมริมแม่น้ำย่านกลางกรุง เมื่อกลางดึกที่ผ่านมานี้เอง อดีตลูกน้องสมัยที่ยังรับราชการอยู่โทรศัพท์มาหาว่าสืบพบที่อยู่ของดนัยกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว “จะให้เข้าไปรับคุณดนัยเดี๋ยวนี้เลยไหมครับ ท่าน” ลูกน้องคนหนึ่งถามมาตามประสาคนทำงานฉับไว หากผู้เป็นอดีตเจ้านายยังใจเย็น “ไม่ต้อง เขาคงไม่ไปไหนหรอก ไม่ต้องใจร้อน พรุ่งนี้เช้าเราค่อยเข้าไปด้วยกัน” และนั่นก็เป็นเหตุให้ดนัยกับปุณยวีร์เจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิดตั้งแต่ตื่นนอน ยังไม่ทันได้รับประทานอาหารเช้า เมื่อเห็นชายฉกรรจ์ไม่ต่ำกว่าสี่คนยืนเรียงรายกดกริ่งอยู่หน้าประตูห้อง “พี่ดนัย ทำอย่างไรดีคะ มีใครก็ไม่รู้ยืนอยู่หน้าห้องเต็มเลย” ปุณยวีร์ละล่ำละลักบอกเมื่อเธอมองผ่านช่องมองเล็กๆ ที่บานประตู “เฉยๆ ไว้เถอะปิ๋ม ถ้าเราไม่เปิดเสียอย่าง เขาก็เข้ามาไม่ได้” ดนัยพูดพลางเอานิ้วชี้แตะริมฝีปาก “เงียบๆ ด้วย พวกนั้นจะได้ไม่รู้ว่ามีคนอยู่” แล้วทั้งสองก็นิ่งเงียบไม่พูดไม่จากันอีก การทำผิดศีลธรรมอันดีทำให้เกิดความหวาดระแวง จะไปไหนมาไหนก็ต้องหลบๆ ซ่อนๆ มีใครมองนิดมองหน่อยก็หวาดกลัวไปหมด นอกจากเสียงกริ่งที่ดังเป็นระยะๆ แล้ว ยังมีเสียงเคาะประตูเพิ่มขึ้นมา เมื่อเวลาผ่านไป ความกดดันทำให้ปุณยวีร์เริ่มคุมสติไม่อยู่ เมื่อหนักๆ เข้าเธอจึงตัดสินใจโทรศัพท์ลงไปหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ชั้นล่าง โดยหวังว่าพวกเขาเหล่านั้นจะจัดการปัญหาให้เธอได้ ครู่ใหญ่ๆ ต่อมา ปุณยวีร์ก็ยิ้มออก ทั้งเสียงกริ่งและเสียงเตะประตูเงียบไปหมดแล้ว ทว่ารอยยิ้มที่ส่งให้ดนัยยังไม่ทันจางหายไปจากใบหน้า เธอก็ได้ยินเสียงเรียก “คุณปิ๋มครับ ช่วยเปิดประตูหน่อย” เสียงเรียกนั้นดังอยู่สองสามครั้ง เธอกับดนัยก็ยิ้มออกอีกครา เป็นเสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่คุ้นเคยกันดีนั่นเอง ปุณยวีร์มองผ่านช่องมองเล็กๆ ที่บานประตูเพื่อความมั่นใจ พอเห็นว่าใช่แน่แล้วจึงเปิดประตู ตั้งใจจะสอบถามให้รู้ความ แต่พอเปิดได้เพียงครึ่งเดียว เธอก็ต้องรีบปิดเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไร ทว่าช้าเกินไปเสียแล้ว ชายฉกรรจ์คนหนึ่งดันประตูค้างคาไว้ ที่เหลืออีกสามสี่คนก็กรูกันมาออที่ทางเข้า โดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของคอนโดมิเนียมสองคนยืนชะเง้อชะแง้มองอยู่ด้านหลัง “พวกคุณเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่” ปุณยวีร์ร้องถามพลางออกแรงปิดประตูอย่างสุดฤทธิ์ แต่ไม่สำเร็จ จึงตะโกนบอกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสอง “ยาม... มัวทำอะไรอยู่ ทำไมไม่จัดการพวกนี้” ‘ยาม’ ได้แต่ยิ้มแหยๆ ไม่กล้าแม้แต่จะตอบ “ผมมาหาคุณดนัยครับ กรุณาเรียกคุณดนัยออกมาด้วย” ชายฉกรรจ์ตอบอย่างสุภาพ ผิดจากพฤติกรรมโดยสิ้นเชิง “ไม่... ไม่มี...” ปุณยวีร์ปฏิเสธปากคอสั่น “ที่นี่ไม่มีคนชื่อดนัย” ดนัยซึ่งแอบอยู่ในห้องน้ำนึกภาวนาให้ชู้รักของเขาปากแข็งอย่างนี้ไปตลอด แต่แล้วเขาก็รู้สึกเย็นวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เมื่อได้ยินเสียงบุคคลหนึ่งดังขึ้นมา “อย่าปฏิเสธเลยหนู ฉันรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่” เป็นเสียงพ่อตาของเขานั่นเอง ------------- จบบทที่ 13 ------------- ต่อบทที่ 14 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 10:15:35

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 14 ปุณยวีร์ตกใจขวัญแทบหนีออกจากร่าง เมื่อเจ้าของคำพูดนั้นก้าวเข้ามา ทำไมเธอจะจำไม่ได้ว่าชายสูงอายุหากท่าทางยังผึ่งผายผู้นี้คือใคร “ว่าไงจ๊ะหนู ช่วยเรียกดนัยออกมาหน่อยได้ไหม” พล.ท.พฤกษ์ พูดอย่างไพเราะ ไม่ได้มีทีท่าคุกคามหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย ทว่าคนฟังกลับรู้สึกว่าในน้ำเสียงนั้นแฝงความ ‘เอาจริง’ ไว้เต็มเปี่ยม ปุณยวีร์ปลุกปลอบใจตัวเองให้เข้มแข็ง พยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่า ถ้าไม่ยอมรับเสียอย่าง ใครจะมาทำอะไรได้ และห้องน้ำก็เป็นของๆ เธอ ถ้าไม่อนุญาตไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ล่วงล้ำเข้าไป “ไม่มีค่ะ... ที่นี่ไม่มีคนชื่อดนัย” ชายฉกรรจ์ที่ยืนคุมเชิงอยู่ขยับตัว ทว่าผู้เป็นเจ้านายยังใจเย็น “ถ้าหนูยืนยันอย่างนั้น ฉันขอเข้าไปดูข้างในนะ” แล้วพล.ท.พฤกษ์ ก็เดินเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจว่าปุณยวีร์จะยืนขวางอยู่ จนหญิงสาวต้องเบี่ยงตัวหลบไปเอง แล้วบรรดาชายฉกรรจ์ก็เดินตามเจ้านายเข้าไปเป็นพรวน “ท่านจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ” ปุณยวีร์ส่งเสียงอยู่หน้าห้อง ก่อนหันไปเล่นงานเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “ยืนบื้ออยู่ทำไมเล่า ช่วยกันหน่อยสิ” คนยืนบื้อจนปัญญาที่จะช่วย ได้แต่ชะเง้อชะแง้เข้าไปในห้องแล้วส่ายหน้า หญิงสาวเห็นว่าพึ่งใครไม่ได้แน่แล้วจึงเดินฉับๆ ไปดักหน้าดักหลังท่านนายพลกับลูกน้อง “ท่านทำอย่างนี้ก็เท่ากับบุกรุกนะคะ” เธอหวังใช้กฎหมายเป็นที่พึ่งจึงพูดขู่ “ถ้าไม่ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้ ดิฉันจะแจ้งความ” ไม่มีใครกลัวในคำขู่นั้นเลย พล.ท.พฤกษ์ ตอบกลับมาเสียงเรียบๆ “อยากจะแจ้งความก็ตามใจหนู ฉันก็คงต้องสู้คดี ผิดถูกอย่างไรก็ว่าไปตามกฎหมาย แต่ตอนนี้ฉันขอเจอดนัยก่อน” ด้วยห้องชุดห้องนี้ไม่ใหญ่โต มีเพียงหนึ่งห้องโถงหนึ่งห้องนอน และหนึ่งห้องน้ำ ดังนั้นไม่ถึงหนึ่งนาทีชายฉกรรจ์ก็ค้นจนทั่ว ยกเว้นห้องน้ำที่ปิดสนิทเพียงห้องเดียว ชายฉกรรจ์คนหนึ่งจับลูกบิดบิดดูก็รู้ว่าล็อคจากด้านใน เขาหันมามองปุณยวีร์เป็นเชิงถาม เธอหน้าซีดเผือดได้แต่สั่นศีรษะไม่พูดจาใดๆ บรรดาชายฉกรรจ์ต่างพยักหน้าให้กันเป็นสัญญาณพังประตู ทว่าผู้เป็นนายยกมือห้ามเอาไว้ “ใจเย็นๆ พวกเรา ถ้าเขาจะอยู่ในนั้นทั้งวันก็อยู่ไปเถอะ ฉันรอได้” แล้วคนพูดก็ทำอย่างที่กล่าว โดยเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเล็กอย่างสบายอกสบายใจ ดนัยอกสั่นขวัญแขวนตั้งแต่รู้ว่าพ่อตาของเขาเดินเข้ามาในห้องได้อย่างง่ายดายแล้ว เขาได้ยินคำโต้ตอบกันทุกคำพูด ได้แต่หวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น เวลาผ่านไปแต่ละนาที ดนัยรู้สึกนานราวครึ่งค่อนวัน เขารู้ดีว่าพล.ท.พฤกษ์สามารถทำได้ตามที่พูด ทว่าตัวเขาเองไม่อาจทนอยู่ในห้องน้ำแคบๆ นี้ได้ตลอดไปแน่ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องเผชิญหน้ากัน ดังนั้นทางที่ดีเขาควรจะออกไปพบตั้งแต่เดี๋ยวนี้ ลูกผู้ชายด้วยกัน น่าจะคุยกันรู้เรื่อง บรรดาลูกน้องของท่านนายพลแหวกกันเป็นทางเมื่อดนัยเปิดประตูห้องน้ำพาร่างอันงองุ้มกับใบหน้าซีดเซียวออกมา ไม่หลงเหลือความเป็นด็อกเตอร์และข้าราชการระดับสูงอยู่เลย แม้แต่พล.ท.พฤกษ์ ก็อดแปลกใจไม่ได้กับบุคลิกที่เปลี่ยนไปของลูกเขย เขาไม่นึกเลยว่าเพียงไม่ได้เจอกันประมาณไม่กี่สัปดาห์ ด็อกเตอร์หนุ่มจะตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แทนที่จะโกรธ เมื่อเห็นแล้ว พล.ท.พฤกษ์ กลับรู้สึกสังเวชใจ เขารอจนดนัยเดินเข้ามานั่งบนพื้นใกล้โซฟาแล้วจึงพูด “คงไม่ต้องบอกนะว่าพ่อมาหาแกเรื่องอะไร ว่าไง จะกลับไปคุยกันที่บ้านหรือจะอยู่ต่อที่นี่” ดนัยก้มหน้านิ่ง รับสภาพคนถูกจับได้ว่ากระทำความผิด ครั้นพอถูกถามซ้ำอีกหนเขาก็เงยหน้าเหลียวหาปุณยวีร์ หญิงสาวเว้าวอนด้วยสีหน้า แต่เมื่อเขาหันกลับมาเจอแววตาเข้มๆ ของพ่อตาก็ตอบโดยพลัน “ผมจะกลับไปคุยที่บ้านครับ” “พี่ดนัย” ปุณยวีร์แผดเสียงออกมาทันทีอย่างลืมตัว ถ้าถูกบังคับยังพอทำเนา หากนี่เธอเห็นกับตาว่าดนัยเป็นฝ่ายเลือกเอง ทว่าเธอก็ยังมั่นใจในบางสิ่งซึ่งควรจะยังสัมฤทธิ์ผลอยู่ “พี่จะทิ้งปิ๋มไปอย่างนี้ไม่ได้นะคะ อย่าลืมว่าเราเป็นอะไรกันแล้ว” ดนัยได้ยินเข้าก็ออกอาการลังเล ทำท่าจะเปลี่ยนใจ จนท่านนายพลต้องสำทับ “คิดให้ดีนะดนัย พ่อให้โอกาสแกแล้ว” ชายหนุ่มรู้สึกสับสนจนทุกสิ่งรอบตัวหมุนคว้าง เขาหลับตาไม่กล้ามองหน้าใคร “พี่ดนัย... อยู่กับปิ๋มเถิดนะคะ” ยิ่งถูกปุณยวีร์เว้าวอน ดนัยก็ยิ่งใจอ่อน จากที่เตรียมตัวจะลุกขึ้นยืนอยู่แล้ว ก็กลับเป็นนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน พล.ท.พฤกษ์ เห็นดังนั้นก็รำคาญเต็มทน จึงยื่นคำขาด “แกจะไปหรือไม่ไปก็รีบบอกมา ถ้าจะไปก็ต้องไปเดี๋ยวนี้ ถ้าขืนชักช้าอยู่ เมียแกก็จะหอบลูกไปหาฉันอีก ไม่ต้องคุยกันแล้วทีนี้” เพราะคำพูดนี้เองที่ทำให้ดนัยตัดสินใจเด็ดขาด เขาจะกลับบ้านไปหาภรรยาผู้เป็นดังดวงใจ ไหนจะรอยยิ้มอันแสนบริสุทธิ์ของลูกที่ผุดขึ้นมาในความทรงจำ “ผมจะกลับไปคุยที่บ้านเดี๋ยวนี้ครับ คุณพ่อ” ไม่เพียงแต่พูดเปล่า ดนัยลุกขึ้นยืนทันที เขาพร้อมแล้วที่จะกลับไปกับคณะของพล.ท.พฤกษ์ ท่านนายพลยิ้มออกมาอย่างพอใจ ลุกขึ้นยืนตาม ก่อนออกเดินนำหน้า ก่อนที่ดนัยจะเดินพ้นประตูห้องออกไปข้างนอก ปุณยวีร์ก็ปราดเข้าหาอย่างรวดเร็ว ทั้งฉุดทั้งดึง เหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ “อย่าไปเลยนะคะ ปิ๋มขาดพี่ดนัยไม่ได้” ดนัยสุดปัญญาที่จะสลัดให้พ้นจากพันธนาการ ร้อนถึงบรรดาชายฉกรรจ์ที่ต้องเข้ามาช่วยกันแกะมือของปุณยวีร์ออกจากแขนของดนัย ปุณยวีร์พยายามไขว่คว้าคนที่เธอรัก หากถูกชายฉกรรจ์เหล่านั้นกันไว้ ก่อนที่ประตูห้องจะปิดพร้อมๆ กับร่างของหญิงสาวทรุดฮวบลงกับพื้นร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเศร้าโศกเสียใจ น้ำตาที่รินไหลแปรเปลี่ยนความเจ็บช้ำเป็นคับแค้น ดวงตาของเธอวาวโรจน์ไม่ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น เธอทุ่มเทเพื่อให้ดนัยมาอยู่ด้วยมากมายแล้ว ไม่ว่าวันนี้จะเป็นอย่างไร แต่ผลสุดท้ายแล้ว เธอต้องเป็นผู้ชนะ ดนัยจะต้องเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว พัสตร์นั่งอยู่กับนิศาในบ้านเมื่อคณะของพล.ท.พฤกษ์กับดนัยเดินทางมาถึง ก่อนหน้านี้ประมาณสิบนาที เธอได้รับโทรศัพท์จากบิดาว่ากำลังจะพาสามีของเธอมาหาเพื่อตกลงกันให้รู้เรื่อง พลินจึงบอกให้พี่สาวรออยู่ข้างใน เขาจะออกไปเปิดประตูให้บิดากับพี่เขยเข้ามาเอง เขาให้เหตุผลว่าพัสตร์ไม่ควรออกไปรับดนัย ฝ่ายนั้นต่างหากที่ควรเดินเข้ามาหาเธอ พอพลินเห็นสภาพพี่เขยแล้วก็นึกถึงวันที่ล้มเจ็บถึงขนาดเข้าโรงพยาบาล ร่างสันทัดเดินไหล่ห่อหลังงองุ้มหมดสง่าราศีเหมือนวันนั้นไม่มีผิด พอเขายกมือไหว้ ดนัยก็รับไหว้ราวกับคนไร้จิตใจ จนบิดาเขาเดินตามลงมาจากรถ แล้วเป็นฝ่ายเดินนำเข้าบ้าน ดนัยจึงค่อยมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง นิศาซึ่งนั่งคุยกับพัสตร์อยู่เงียบๆ เห็นพล.ท.พฤกษ์กับดนัยเดินเข้ามาเธอก็ลุกขึ้นไหว้แล้วเดินเลี่ยง ตั้งใจจะหลบออกไปข้างนอก ให้คนในครอบครัวเขาคุยกัน ส่วนเธอจะ ‘ดู’ ส่วนเกินที่มาพร้อมดนัยอยู่ห่างๆ หากยังไม่ทันเดินพ้นห้อง พลินก็แนะนำเธอให้บิดารู้จัก เพราะคำถามที่มาด้วยสายตาของท่าน “นิศา เพื่อนของผมเองครับ” นิศามองตาท่านนายพลก็รู้ว่าไม่เชื่อ แต่เมื่อไม่ถามออกมาตรงๆ ก็ไม่รู้จะแก้ไขได้อย่างไร จึงทำใจต้องปล่อยเลยตามเลย “พลิน พาเพื่อนกลับไปก่อน” พล.ท.พฤกษ์สั่งลูกชาย ก่อนหันหน้ามาพูดกับนิศาอย่างสุภาพ “ขอโทษนะจ๊ะหนู บังเอิญเรามีธุระสำคัญต้องคุยกันนิดหน่อย” นั่นเป็นสิ่งที่นิศารู้ล่วงหน้าอยู่แล้ว และที่เธอยังไม่กลับก็เพราะรู้ล่วงหน้าอีกนั่นแหละว่า ถ้าเธอไม่ช่วย การพูดคุยกันครั้งนี้ของพัสตร์กับดนัยจะต้องพบกับความล้มเหลว พลินรับคำบิดา หากเมื่อพ้นออกมาจากห้อง เขาก็บอกหญิงสาวเบาๆ “คุณนิศา... มาทางนี้” นิศาโล่งใจที่ชายหนุ่มยังไม่คิดจะพาเธอไปส่งที่บ้านจริงๆ เธอเดินตามเขาไปยังสวนหย่อมเล็กๆ ซึ่งติดกับรั้วด้านข้างของตัวบ้าน ชิงช้าไม้ตัวเล็กขนาดสองที่นั่งตั้งอยู่บนแผ่นหินทราย รายล้อมด้วยไม้ดอกหอมกรุ่นและไม้ใบเขียวขจี หญิงสาวนั่งลงก่อน โดยเหลือที่ว่างสำหรับชายหนุ่มพอสมควร พลินซึ่งตอนแรกไม่คิดจะนั่ง แต่พอเห็นนิศาทำอย่างนั้นจึงนั่งลงแบบเบี่ยงตัวเองชิดริม ต่างคนต่างระวัง จนกระทั่งชิงช้าขนาดสองคนนั่งยังเหลือที่ว่างอีกตั้งคืบ “ผมดีใจที่พี่เขยกลับมา...” พลินเว้นคำว่า ‘อย่างครบสามสิบสอง’ เอาไว้ “แต่จะคุยกันรู้เรื่องหรือเปล่า นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง เพราะถ้าคุณพ่อไม่ไป... รับตัว... ก็จะไม่กลับ” นิศาแกว่งชิงช้าเบาๆ พร้อมกับถอนหายใจ “ใจของพี่เขยคุณก็มีส่วนค่ะ เขาต้องการกลับมาหาลูกเมียอยู่แล้ว แต่ถูกครอบงำเอาไว้ พอคุณพ่อของคุณไปบังคับ... เอ่อ... รับตัว... จึงกลับมา แต่เชื่อเถอะค่ะ ถ้ายังอยู่ในสภาพนี้ อีกไม่นานก็ต้องไปอีก” พลินพยักหน้าเห็นด้วย เพราะเหตุการณ์ทำนองนี้ก็เคยเกิดขึ้นมาแล้ว ครั้งนั้นพี่เขยของเขาเป็นฝ่ายกลับมาหาเองโดยไม่ถูกใครบังคับเสียด้วยซ้ำ แต่พอเข้าโรงพยาบาลได้แค่คืนเดียว ก็ปีนกำแพงโรงพยาบาลหนีไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นเสียแล้ว “เราควรจะทำอย่างไรดีครับ” ชายหนุ่มถาม หากนิศาไม่ตอบ พอนานเข้าเขาก็ชักเอะใจหันไปมองคนนั่งข้างๆ ปรากฏว่าเธอนั่งหลับตาเข้าสมาธิไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ชิงช้ายังคงแกว่งน้อยๆ พลินมองใบหน้าของนิศาภายใต้แสงสีเหลืองนวลจากโคมไฟสนาม ผู้หญิงคนนี้บางครั้งก็เข้าใจยาก บางครั้งก็เข้าใจง่ายๆ เช่นเดียวกับบางครั้งพูดจาเป็นหลักเป็นฐานเหมือนผู้ใหญ่ แต่กลับชอบแต่งตัวเป็นเด็กกะโปโล พลินนึกถึงตัวเองแล้วก็ถอนหายใจ บางทีเขานึกหมั่นไส้ หากบางทีเขากลับรู้สึก... เฮ้อ... ชายหนุ่มรีบขจัดความคิดนั้นทิ้งไปทันที แต่ก็อดเสียดายไม่ได้ที่บรรยากาศแบบนี้ไม่น่ามาเกิดขึ้นในขณะที่มีความตึงเครียดอยู่เลย มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 10:16:57

ความคิดเห็นที่ 4 . เป็นอย่างที่นิศาคิดไว้ไม่มีผิด ปีศาจตนนั้นตามดนัยเข้ามาถึงในบ้าน มันต้องมีอำนาจพอสมควร เจ้าที่เจ้าทางจึงไม่สามารถทำอะไรมันได้ หมอดูสาวเห็นดนัยย่ำแย่เต็มทน เท่าที่เขายื้อจนกลับมาบ้านได้ก็นับว่าเยี่ยมยอดแล้ว เจ้าปีศาจร้ายกำลังทำทุกวิถีทางเพื่อให้ดนัยไปกับมัน “ผู้ที่เจ้ากำลังทำร้ายคือพี่เขยของเพื่อนเรา จะละเว้นได้หรือไม่” นิศาพูดกับมันตรงๆ แต่ก็เหมือนกับโยนหินลงบ่อแหน ปีศาจร้ายชะงักเพียงนิดเดียวแล้วก็บีบคอฉุดกระชากต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น นิศาคิดอย่างหนักหน่วงเพื่อหาทางช่วย กายของดนัยกำลังคุยอยู่กับภรรยาก็จริง ทว่าจิตของเขากำลังต่อสู้กับปีศาจอย่างสุดฤทธิ์ ปีศาจตนที่โน้มน้าวให้เขากลับไปหาชู้รัก แล้วเธอก็คิดออก ในเมื่อไม่สามารถห้ามหรือลดกำลังเจ้าปีศาจร้าย เธอก็ต้องทำในสิ่งตรงกันข้าม นั่นคือไปเพิ่มกำลังให้ดนัยแทน แต่คนที่จะทำอย่างนั้นได้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น นิศาลืมตาขึ้นมาก็พบว่าพลินกำลังจ้องหน้าเธออยู่ เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนทำไก๋แสร้งมองเลยเธอไป แต่แล้วเขาก็ต้องกลับมามองเธออีกทีเมื่อถูกเรียก “คุณพลินคะ” นิศาสบตาเขาตรงๆ แทนความหมายในคำพูดต่อไปนี้ว่าจริงจัง “นิศาอยากให้คุณไปบอกพี่พัสตร์ว่า การให้อภัยเป็นสิ่งสำคัญ คุณดนัยยังต้องการความรักจากพี่พัสตร์อยู่” พลินทำหน้างงๆ เธอจะให้เขาเข้าไปพูดอย่างนี้ในขณะที่สามีกับภรรยากำลังพูดทำความเข้าใจกันอยู่นะหรือ ไหนจะบิดาที่นั่งคุมเชิงอยู่ไม่ห่างอีก ดีไม่ดีก็ถูกไล่ตะเพิดออกมาเท่านั้น “สำคัญมากนะคะ” นิศาย้ำ “ชีวิตคู่ของพี่พัสตร์กับสามีจะสามารถเดินต่อไปได้หรือไม่ อยู่ที่คุณพลินแล้วล่ะค่ะ” พลินยิ่งมึนกว่าเดิม จู่ๆ เธอก็โยนภาระมาใส่เขาเสียอย่างนั้น “แล้วทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะครับ” “ไม่ใช่คุณพลิน แล้วจะให้เป็นนิศาอย่างนั้นหรือคะ” หญิงสาวย้อน ก่อนพูดขู่ด้วยเสียงเข้ม “ถ้าไม่อยากให้ชีวิตคู่ของพี่สาวคุณพังลงไปต่อหน้า คุณพลินก็ต้องเข้าไปพูดกับเธอค่ะ” เจอไม้นี้เข้าไป พลินก็ต้องจำยอม หากยังอิดออดพอเป็นพิธี “ไม่ให้กำลังใจผมหน่อยหรือครับ” เขายื่นมือไปใกล้นิศา จึงถูกตีเผียะ “รีบไปเถอะค่ะ ประเดี๋ยวจะไม่ทันการณ์” พลินหัวเราะเบาๆ แล้วเดินมุ่งหน้าเข้าไปในบ้าน เขาเห็นพี่สาวนั่งหน้าบึ้งน้ำตาคลอเบ้า ส่วนพี่เขยนั่งหน้าซีดเซียวจับมือภรรยาไว้ โดยมีบิดาของเขานั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟาอีกตัวหนึ่ง ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนระบายออกมาช้าๆ แล้วตรงเข้าไปหา ทว่ายังไม่ทันพูดอะไรกับพี่สาว บิดาของเขาก็พูดออกมาก่อน “เข้ามาทำไมพลิน ไปส่งเพื่อนมาแล้วหรือ” “ยังครับ แต่กำลังจะไป” “ก็ไปเสียทีสิ จะเข้ามาทำไมอีก ผัวเมียเขาจะคุยกัน ตกลงกัน” “เข้ามาตามคุณพ่อออกไปข้างนอกครับ” พลินกล่าวหน้าตาเฉย แล้วก็ให้เหตุผล “โธ่... คุณพ่อ... นั่งอยู่อย่างนี้แล้วพี่พัสตร์กับพี่ดนัยจะคุยกันสะดวกได้อย่างไรเล่าครับ ปล่อยให้เขาตกลงกันตามลำพังเถิด” พล.ท.พฤกษ์นิ่งไปชั่วอึดใจ แล้วก็คิดได้ ท่านมัวแต่นึกว่าตัวเองเป็นคนกลาง คอยดูแลไม่ให้ทะเลาะกันใหญ่โต โดยลืมนึกไปว่า เรื่องบางเรื่องก็ไม่ต้องการคนกลาง “เออ... จริงว่ะ ขอบใจที่เข้ามาเตือน” แล้วท่านนายพลก็ลุกขึ้นยืนโอบไหล่ลูกชายทำท่าจะพาเดินออกไปจากห้อง พลินไม่ปล่อยโอกาสทองในช่วงนั้น ก้มลงมาพูดกับพี่สาวเบาๆ พอให้ได้ยินกันเพียงสองคน “พี่พัสตร์ คุณนิศาบอกว่าพี่ดนัยยังต้องการความรักจากพี่อยู่ อภัยให้เขาเสีย” ชายหนุ่มพูดได้เพียงเท่านั้น บิดาก็ดึงแขนเขาขึ้นมา “ไปๆ มาตามพ่อแล้วกลับโอ้เอ้เสียเอง เจ้านี่” พลินพยักหน้าให้พี่สาวยืนยันตามคำพูดนั้น พัสตร์ปาดน้ำตามองน้องชายกับบิดาเดินออกไปจากห้องก่อนหันหน้ากลับมาทางสามี นิศาถึงกลับถอนหายใจเมื่อเห็นพลินเดินออกมากับบิดา เขาลอบส่งสัญญาณมือโดยชูนิ้วโป้งแสดงว่าสิ่งที่ได้รับมอบหมายนั้น สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี คราวนี้ก็เหลือปัญหาอีกเพียงประการเดียว... พัสตร์จะทำตามที่เธอแนะนำหรือเปล่า นิศานึกชมเชยพลินอยู่ในใจที่เขาฉลาดและเข้าอกเข้าใจเธอ ไม่พาบิดาเดินมาทางนี้ เธอจะได้ทำงานต่อได้อย่างสะดวก ไม่ต้องคอยระแวงว่า บิดาของพลินจะซักถามอะไร ยามที่เห็นเพื่อนของลูกนั่งหลับตานิ่ง อาการย่ำแย่ของดนัยค่อยๆ ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด นิศายิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะนั่นหมายความว่าพัสตร์ทำตามอย่างที่เธอฝากพลินไปบอก เมื่อได้กำลังใจจากภรรยา กำลังจิตของดนัยก็เข้มแข็งขึ้น จนปีศาจร้ายทำอะไรไม่ได้ถนัดเหมือนเดิม กรงเล็บของมันที่จิกเข้าไประหว่างบ่ากับคอของดนัยก็ค่อยๆ คลายลง มือที่ฉุดลากก็เริ่มไม่ได้ผล ร่างของดนัยแข็งแกร่งดั่งหินผา สุดที่มันจะโยกคลอนได้ แล้วในที่สุดมันก็ผละออกจากร่างของดนัย พุ่งหายไปในความมืด เหลือไว้แต่เพียงเชือกเส้นที่ปลายข้างหนึ่งยังคงพันธนาการดนัยไว้เท่านั้น นิศาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอยิ้มออกมาได้ รู้สึกทั้งดีใจและโล่งใจที่หาทางช่วยพัสตร์กับดนัยจนสำเร็จ บางทีเธอจะยกกรณีนี้ให้ทิวาพี่ชายเห็น จะได้เลิกห้ามเธอไม่ให้ศึกษาไสยศาสตร์เสียที หากที่เหนืออื่นใด นิศาภูมิใจมากที่เธอมีส่วนทำให้สามีภรรยาคู่หนึ่งกลับมาครองรักกัน รอยยิ้มของหญิงสาวคงชัดเจนถึงขนาดมองเห็นได้จากบริเวณม้าหินบนเฉลียงหน้าบ้าน เพราะไม่อย่างนั้น พลินซึ่งถ่วงเวลาบิดาให้นั่งอยู่ที่นั่นคงไม่ยิ้มตอบมา “ทำไมปล่อยให้เพื่อนนั่งอยู่คนเดียว” พล.ท.พฤกษ์ ก็มองเห็นเช่นกันจึงถามลูกชาย พลินไม่ตอบคำถาม เขาเอาแต่ยิ้มพลางไพล่ไปพูดถึงเรื่องอื่น “คุณพ่อว่าพี่พัสตร์กับพี่ดนัยจะคืนดีกันไหมครับ” ท่านนายพลถอนหายใจ เท่าที่เห็นสภาพของดนัยกับผู้หญิงคนนั้นในวันนี้แล้ว มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ดนัยจะไม่หวนกลับไปหาเธออีก แต่ที่ท่านจำเป็นต้องพาเขามาบ้านก็เพื่อตกลงกันให้เด็ดขาดไปเลยว่าจะเอายังไงกันแน่ ถ้ายังลังเลตัดสินใจไม่ได้ ก็คงต้องลงเอยด้วยการหย่าร้าง ท่านไม่ต้องการให้ลูกสาวเสียใจซ้ำซาก เจ็บหนเดียว ร้องไห้หนเดียวก็น่าจะพอ “เตรียมใจไว้เถิด พลิน” พล.ท.พฤกษ์ตอบลูกชาย “ลูกได้มีพี่สาวเป็นแม่หม้ายแน่ๆ” แต่แล้วท่านก็ต้องแปลกใจ เพราะเพียงพูดขาดคำ ลูกสาวกับลูกเขยก็เดินจูงมือกันออกมาหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผลการเจรจาเป็นอย่างไร ------------- จบบทที่ 14 ------------- ต่อบทที่ 15 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 10:18:06

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 15 ยุพิน แม่บ้านวัยกลางคนถือถาดใส่อาหารออกมาจากลิฟต์ เลี้ยวซ้ายแล้วเดินตรงไปยังห้องที่อยู่เกือบสุดทางเดิน วางถาดไว้ตรงประตู และเคาะเรียกเจ้าของห้องสองสามครั้ง รอจนมีธนบัตรฉบับละหนึ่งร้อยบาทสอดออกมาจึงหยิบใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินกลับ โดยไม่สนใจว่าเจ้าของห้องจะออกมาเอาอาหารที่นางมาส่งเมื่อไร นางทำอย่างนี้เป็นวันที่ห้าแล้ว หลังจากเจ้าของห้องนั้นโทรไปสั่งให้ทำอย่างนี้ทุกมื้อ จนกว่าจะมีคำสั่งเปลี่ยนแปลง แรกๆ ก็กังวลใจด้วยคำสั่งนั้นบอกเพียงอาหารอะไรก็ได้หนึ่งจาน เครื่องดื่มไม่ต้อง นางเลือกอาหารตามสั่งง่ายๆ ที่ใครๆ ก็สามารถรับประทานได้ พอผ่านวันที่สองก็โล่งใจด้วยไม่มีคำตำหนิ และหากจะว่าให้ถูกก็คือไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย ยังคงเป็นไปแบบอัตโนมัติเหมือนเช่นเคย นั่นคือส่งอาหารเสร็จก็รับเงินที่สอดออกมาโดยไม่ได้พูดจากันสักคำ ความประหลาดใจนั้นมีแน่ แต่นางจะสนใจอะไรเล่า ในเมื่อรายได้พิเศษเยี่ยงนี้หาไม่ได้ง่ายๆ ยังนึกปลื้มใจในวาสนาของตนเอง และยิ้มเยาะป้าที่เปิดร้านขายอาหารตามสั่งที่อยู่ตึกแถวฝั่งตรงข้ามคอนโดมิเนียมนี้ไม่ได้ อุตส่าห์ทั้งผัดทั้งปรุง ไหนจะมีต้นทุนอาหารสด ยังขายได้แค่สี่สิบบาท สู้นางก็ไม่ได้ เพียงนำไปส่งแล้วรับเงินหนึ่งร้อย หักค่าอาหารให้ป้าไปสี่สิบบาทแล้วยังเหลืออีกตั้งหกสิบ วันละสามมื้อรวมเป็นหนึ่งร้อยแปดสิบ กับการเดินไปมานิดหน่อยเท่านั้น คิดแล้วก็อยากให้มีเจ้าของห้องสั่งนางแบบนี้อีกสักสิบราย คงจะตั้งตัวได้กันละคราวนี้ ค่ำแล้ว ปุณยวีร์ยังนั่งซึมอยู่ในห้อง โคมไฟเปิดเพียงดวงเดียวตรงทางเข้า ทำให้บรรยากาศมืดทึมชวนหดหู่ ห้าวันแล้วที่นางหมกตัวอยู่ที่นี่ ไม่ออกไปไหนเลยนับตั้งแต่ดนัยจากไปพร้อมกับพ่อตาของเขา เธอซึมเศร้าเฝ้ารอวันที่ชู้รักจะกลับมา ด้วยเชื่อมั่นในอิทธิฤทธิ์แห่งคุณไสย ความหวังริบหรี่ลงไปเรื่อยๆ อย่าว่าแต่กลับมาเลย แม้แต่โทรศัพท์ก็ยังไม่เคย ครั้นพอนางเป็นฝ่ายโทรไปก็ได้พบว่าหมายเลขโทรศัพท์ที่ใช้ติดต่อกันอยู่เป็นประจำนั้นถูกยกเลิกไปแล้ว ข้าวผัดกะเพราไก่พร่องไปเพียงไม่กี่คำ และสุดท้ายมันก็คงเป็นเหมือนอาหารอื่นทุกๆ มื้อที่จบลงด้วยการถูกกวาดลงทิ้งถังขยะ ปุณยวีร์ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดมนตรานั้นจึงเสื่อมลงได้ทั้งๆ ที่ ‘อาจารย์’ รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ คงต้องไปหาอีกสักหน สอบถามกันให้รู้เรื่อง จะต้องเพิ่มเงินค่าใช้จ่ายอีกเท่าไรก็ยอม เมื่อคิดได้ดังนั้น ปุณยวีร์จึงลุกขึ้นเดินสโหลสเหลเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว สิบห้านาทีต่อมา เธอก็คว้ากระเป๋าถือเดินออกจากห้อง ตรงไปยังลิฟต์ ตอนค่ำๆ อย่างนี้มีคนใช้เยอะ เธอจึงต้องรออยู่สักพัก แต่พอลิฟต์มาถึงและเปิดออก เธอกลับพบว่ามันว่างเปล่าไม่มีใครเลย ปุณยวีร์ก้าวเข้าไปในลิฟต์ด้วยใจเลื่อนลอย พอจะกดปุ่มปิดก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาพร้อมๆ กับเสียงพูดระรัว “เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวคะ รอด้วยคน” หญิงสาววัยเดียวกับปุณยวีร์วิ่งปราดเข้ามา แต่พอถึงหน้าลิฟต์แทนที่จะรีบเข้ากลับชะงักตัวแข็งทื่อ ปากที่ร้องเรียกก็อ้าค้าง ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา ในขณะที่ประตูลิฟต์เลื่อนปิดช้าๆ ปุณยวีร์เห็นแววตาตระหนกสุดขีดของผู้หญิงคนนั้น “ยายบ้า” เธอนึกในใจ ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ห้องไหน แม้จะอยู่ชั้นเดียวกัน แต่สังคมที่นี่ก็เหมือนกับที่อื่นๆ ทั่วกรุง นั่นคือต่างคนต่างอยู่ ลิฟต์เลื่อนลงมาชั้นถัดไปประตูก็เลื่อนเปิดอีกครั้ง คราวนี้เป็นเด็กหนุ่มเด็กสาวสองคนที่เรียก สองคนนั่นคุยกันกระหนุงกระหนิง พอเหลือบตาเข้ามาในลิฟต์ เด็กหนุ่มก็ร้อง “เฮ้ย...” ฝ่ายหญิงเสียอีกที่ตั้งสติได้ รีบยกมือปิดปากฝ่ายชาย หากกระนั้นทั้งคู่ก็ก้าวถอยหลังไปพร้อมๆ กัน ดวงตาทั้งคู่ฉายแววพรั่นพรึงเห็นได้ชัดเจน ขณะที่ประตูลิฟต์เลื่อนปิด ปุณยวีร์ก็ชักเอะใจ ไม่ใช่ความบ้าหรือความบังเอิญแน่ เพราะคนสามคนล้วนมีปฏิกิริยาเดียวกันเมื่อมองเข้ามาในลิฟต์ เธอเหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ และพอมองไปที่ผนังด้านหลัง เธอก็ต้องสะดุ้งสุดตัว ในกระจกเงาปรากฏร่างของหญิงสาวผมยาวเป็นกระเซิง ใบหน้าซูบซีด กับดวงตาแดงก่ำจ้องเขม็งมายังเธอ ปุณยวีร์เกือบจะกรีดร้องออกมาแล้ว ถ้าไม่นึกขึ้นมาได้เสียก่อนว่าหญิงสาวในกระจกเงานั้น ก็คือตัวเธอนั่นเอง ห้าวันห้าคืนกับความไม่ใส่ใจ กินข้าวบ้างไม่กินบ้าง ผมเผ้าหน้าตาไม่แตะต้องดูแลรักษา มีผลให้เธอเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ ก็สมควรอยู่หรอกที่ใครๆ จะพากันตกใจไปเสียทั้งหมด เมื่อยามได้พบเห็น ปุณยวีร์รีบหยิบหวีในกระเป๋าออกมาหวีผม แล้วแต่งหน้าทาปากอย่างรวดเร็วก่อนลิฟต์จะลงไปถึงชั้นล่างซึ่งมีคนมากมาย ดีนะที่รู้ตัวเสียก่อน มิฉะนั้นแล้วคงแตกตื่นกันทั่วกรุง ปุณยวีร์ต้องขับรถออกจากเมืองไปถึงชานพระนคร ลัดเลาะไปตามถนนเลียบคลองมุ่งหน้าสู่บ้านไม้ชั้นเดียวเก่าคร่ำคร่า ชำรุดทรุดโทรมราวกับไม่ได้บำรุงรักษามานานปี เธอจอดรถชิดริมถนน แล้วลงไปกดกริ่งหน้าประตู ยังไม่ทันมีใครในบ้านโผล่ออกมาดู สุนัขก็เห่ากันขรมวิ่งกรูกันออกมา แต่พอพวกมันเห็นว่าเป็นใครก็กระดิกหางพร้อมกับกระโจนเข้าใส่ประตูที่ปิดอยู่ด้วยความดีใจ “อ้าว... คุณปิ๋ม... เข้ามา เข้ามา” เสียงชายวัยประมาณห้าสิบปีโผล่หน้าออกจากหน้าต่างร้องทัก พร้อมเชื้อเชิญ แต่ปุณยวีร์ก็ยังต้องรอเขาออกมารับเธออยู่ดี ด้วยสุนัขเหล่านี้พร้อมจะตะกายเธอทันทีที่เปิดประตูเข้าไป “ไปๆ ไอ้พวกนี้ ไม่รู้จะถูกชะตาอะไรกันนักกันหนา” ชายคนนั้นเดินออกมาอย่างเร่งรีบ ตวาดใส่สุนัขจนพวกมันกระเจิดกระเจิง ปุณยวีร์ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมพวกมันถึงได้ดีใจนัก พอลับหลังเจ้าของบ้าน เธอก็แอบโยนขนมให้พวกมันผูกมิตรกันไว้ไม่เสียหลาย เผื่อได้พึ่งพายามจำเป็น “เป็นอย่างไรบ้างครับคุณปิ๋ม เรียบร้อยดีไหม” ชายเจ้าของบ้านถามอย่างอารมณ์ดี ผิดกับคนตอบราวฟ้ากับดิน “เรียบร้อยกับผีอะไรเล่าอาจารย์บุญธรรม ป่านนี้พี่ดนัยคงนอนกกเมียเพลินอยู่ละมั้ง” “อ้าวแล้วกัน” อาจารย์บุญธรรมหน้าเหลอ “ไม่ได้ผลหรอกหรือ... คุณปิ๋มทำตามขั้นตอนที่ผมบอกหรือเปล่า” “ทำตามสิคะ ทำตามทุกขั้นตอนไม่ขาดตกบกพร่องตรงไหนเลย” หญิงสาวยืนยัน แล้วเธอก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง อาจารย์บุญธรรมได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้ว “เอ... ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นไปได้” ปุณยวีร์นึกในใจ คำถามนี้น่าจะเป็นเธอถามมากกว่า หากเป็นเพราะเธอไม่ได้สนใจถึงเหตุผล ไม่ต้องการค้นหาว่ามันเกิดจากอะไร เธอต้องการเพียงทำอย่างไรถึงจะให้ดนัยกลับมาเท่านั้น “แล้วอาจารย์จะว่าอย่างไรคะนี่ ดิฉันจ่ายเงินไปเยอะแล้วนะคะ” พอได้ยินเรื่องเงิน คนฟังก็หน้าเสีย พยายามพูดปลอบใจ “ใจเย็นๆ น่าคุณ ของอย่างนี้มันต้องมีทางแก้ไขสิ” อาจารย์บุญธรรมหันรีหันขวาง ก่อนพาปุณยวีร์เข้าไปในบ้าน ทันทีที่หญิงสาวเดินเข้าไป กลิ่นธูปและกลิ่นดอกไม้แห้งๆ ก็ลอยมากระทบจมูก จนเธอทำหน้าเหยเก ไม่ชอบเลยกลิ่นแบบนี้ แต่ก็ต้องทน เพราะเธอเข้าใจดีว่ามันเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับพิธีกรรม ปุณยวีร์เดินไปนั่งหน้าโต๊ะหมู่บูชาอย่างรู้ขั้นตอน พระพุทธรูปโลหะชุบทองหน้าตักสี่นิ้วประดิษฐานอยู่โต๊ะบนสุด เธอนึกสงสัยว่าพระพุทธรูปมาเกี่ยวข้องกับพิธีกรรมเยี่ยงนี้ได้อย่างไร แต่ก็ไม่เคยสอบถามอาจารย์บุญธรรม โต๊ะลำดับต่ำลงมาวางเครื่องรางของขลังต่างๆ เช่น เขี้ยวเสือ ตะกรุด เหล็กไหล หากที่ดูน่าสะพรึงกลัวและโดดเด่นกว่าสิ่งอื่น นั่นก็คือกะโหลกศีรษะมนุษย์ “รอสักครู่นะครับ” อาจารย์บุญธรรมนั่งลงตรงหน้าก่อนเอี้ยวตัวหันไปทางโต๊ะหมู่บูชา ค้นหาอะไรสักพักก็หันกลับมา พร้อมกับสิ่งหนึ่งในมือ มันคือตุ๊กตาดินปั้นขนาดเล็กกว่าฝ่ามือคู่หนึ่งกำลังกอดกันอยู่ “เจอสาเหตุแล้วครับ” ปุณยวีร์ยื่นมือรับตุ๊กตาคู่นั้นจากอาจารย์บุญธรรมมาดู แล้วเธอก็หน้าถอดสี ก่อนหน้านี้เมื่อประกอบพิธีในครั้งแรก ส่วนผสมต่างๆ เธอเป็นคนจัดหามาให้ตามคำสั่ง ไม่ว่าจะเป็นเส้นผมของดนัย ปลายเล็บ หรือแม้กระทั่งคราบเลือดที่เธอต้องลงทุนแกล้งทำเป็นอุบัติเหตุใช้ปลายเข็มกลัดแทงแขนเขาแล้วเอากระดาษชำระซับมา ทุกสิ่งทุกอย่างน่าจะยังอยู่ครบถ้วนในตุ๊กตาตัวแทนดนัย หากที่ผิดไปก็คือ ตัวแทนของเธอ เชือกที่พันธนาการไว้อย่างแน่นหนา บัดนี้กลับขาดสะบั้น เหลือเพียงปลายเชือกพันตุ๊กตาตัวแทนของดนัยไว้เพียงหลวมๆ เท่านั้น จากที่ไม่สนใจสาเหตุ จึงกลายเป็นอยากรู้ทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น “ทำไมถึงเป็นอย่างนี้คะ อาจารย์” อาจารย์บุญธรรมมีสีหน้าเคร่งขรึม หยิบตุ๊กตาดินปั้นทั้งสองตัวกลับคืนมา “เราเจอคนมีฝีมือเข้าแล้ว” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 10:22:09

ความคิดเห็นที่ 6 . ปุณยวีร์หน้าเสีย เพ่งมองตุ๊กตา พยายามหาเหตุผลอื่น “เป็นเพราะเชือกหลุดออกมาเองหรือเปล่าคะ บางที... บางทีอาจจะมัดไว้ไม่แน่น” อาจารย์บุญธรรมสั่นศีรษะ เอี้ยวตัวหันไปทางโต๊ะหมู่บูชาอีกครั้ง หยิบพานทองเหลืองเล็กๆ มาตั้งตรงหน้า แล้ววางตุ๊กตาดินปั้นคู่นั้นไว้ “ต้องทำพิธีกันใหม่ คุณปิ๋มจะว่าอย่างไรครับ” หญิงสาวนั่งนิ่งปากเม้มแน่น ‘ว่าอย่างไร’ ของอาจารย์บุญธรรมแปลความได้ว่า ‘จะจ่ายหรือเปล่า’ เงินทองเธอไม่เสียดายหรอก ถ้าหากว่ามันได้ผล แต่นี่ยังไม่ทันไรก็ต้องจ่ายเพิ่มเสียแล้ว “เท่าไรคะ” เธอถามเบาๆ อาจารย์บุญธรรมถอนหายใจหนักๆ ก่อนกล่าว “เท่าเดิม ก็แล้วกันครับ” คราวนี้คนถอนหายใจเปลี่ยนเป็นหญิงสาว ‘เท่าเดิม’ ก็เท่ากับเงินค่าผ่อนรถถึงสองเดือน “ไม่ลดหน่อยหรือคะ อาจารย์ พิธีครั้งนี้ไม่ได้เริ่มต้นใหม่นี่คะ” คำต่อรองของปุณยวีร์สมเหตุสมผล ครั้งนี้ไม่ต้องปั้นตุ๊กตาใหม่ ไม่ต้องปลุกเสกใดๆ เพียงแต่ร่ายมนต์มัดตุ๊กตาทั้งสองไว้ด้วยกันเท่านั้น ทว่าคำบอกกล่าวของอาจารย์บุญธรรมกลับมีเหตุผลกว่า “ไม่ได้เริ่มตั้งแต่ต้นก็จริงครับ แต่คราวนี้ยากกว่าคราวก่อนหลายเท่านัก ฝ่ายโน้นคลายมนต์สะกดได้ แสดงว่ามีฝีมือพอตัว อาจารย์จำเป็นต้องร่ายมนต์ผูกมัดให้แน่นหนากว่าเดิม” นอกจากจะไม่ลดราคาให้แล้ว ยังมีการทวงบุญคุณ “เท่าที่คิดราคาเดิมเพราะเห็นว่าเป็นคุณปิ๋มนะครับ ถ้าเป็นคนอื่นผมจะบวกเพิ่มเป็นสองเท่า” ในความเป็นจริงแล้ว ต่อให้บอกราคามาเท่าไร ปุณยวีร์ก็ต้องจำใจและจำยอมที่จะจ่าย มาถึงขั้นนี้แล้ว จะไปเริ่มต้นกับหมอไสยศาสตร์อื่นก็ใช่ที่ เผลอๆ อาจจะเสียเงินมากกว่านี้ก็เป็นได้ เธอจึงตอบตกลงโดยมีเงื่อนไข “คราวนี้ต้องไม่พลาดแล้วนะคะ อาจารย์” “รับรองครับ คราวที่แล้วผมประมาทไปหน่อย คราวนี้ต่อให้ฝ่ายโน้นมีสิบอาจารย์ คุณดนัยก็ไม่สามารถจากคุณปิ๋มไปได้ตลอดกาลครับ” ได้ยินดังนั้นปุณยวีร์ก็พอใจ เปิดกระเป๋านับธนบัตรมาจ่ายให้อาจารย์บุญธรรม แล้วนั่งดูการประกอบพิธีอย่างตั้งใจ อาจารย์บุญธรรมหยิบตุ๊กตาดินปั้นทั้งสองขึ้นยกมือประนม แล้วเอาเชือกพันไปรอบๆ ในขณะที่ปากว่าคาถาสำเนียงแปร่งๆ ไม่รู้ว่าเกิดจากอุปาทานหรืออย่างไร หญิงสาวรู้สึกว่ากลิ่นธูปและดอกไม้แห้งนั้นค่อยแรงขึ้นๆ จนกระทั่งฉุนกึก ทั้งๆ ที่ธูปก็มีจำนวนเท่าเดิม ปุณยวีร์ทำจมูกฟุดฟิดด้วยแสบจนแทบจะทนไม่ไหว ที่ทรวงอกก็เริ่มอึดอัดมากขึ้นทุกที ลมหายใจติดขัด ต้องหายใจแรงๆ จนตัวโยน “อาจารย์... อาจารย์คะ” เธอรู้สึกไม่ค่อยดีจึงส่งเสียงเรียก หากฝ่ายนั้นยังบริกรรมคาถาอย่างต่อเนื่องไม่สนใจสิ่งอื่นใด ปุณยวีร์เงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ เสียงสวดรัวและเร็วนั้นเหมือนกับมันหมุนอยู่รอบศีรษะ แล้วตาของเธอก็เริ่มลาย ลมหายใจขาดห้วง จึงตัดสินใจเรียกอีกหน “อาจารย์คะ ดิฉันไม่ไหวแล้ว” เธอสูดลมหายใจสุดท้ายในขณะที่อาจารย์บุญธรรมท่องคาถาเสร็จพอดี เขาเป่าพรวดลงที่ตุ๊กตาทั้งสอง แล้วปุณยวีร์ก็รู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ลมหายใจที่ติดขัดก็กลับมาคล่องดังเดิม “เรียบร้อยแล้วครับ” อาจารย์บุญธรรมกล่าว หลังจากผูกเชือกที่มัดตุ๊กตาดินปั้นเป็นเงื่อนตาย แล้ววางมันบนพาน ก่อนหยิบพานนั้นวางบนโต๊ะหมู่บูชาอีกที “ภายในสามวันนี้ คุณดนัยจะต้องติดต่อมาหาคุณปิ๋มอย่างแน่นอน” อีกไม่กี่นาทีจะเที่ยงคืน ปุณยวีร์ถึงได้ออกมาจากบ้านไม้ของอาจารย์บุญธรรม สีหน้าเธอแช่มชื่นเปี่ยมไปด้วยความหวัง ผิดกับขามาราวกับเป็นคนละคน “ภายในสามวันแน่นะคะ” เธอถามย้ำเพื่อความมั่นใจ ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ายืนยัน “ถ้าไม่เป็นไปตามนั้น คุณปิ๋มมาเอาเงินคืนได้ครับ” อาจารย์บุญธรรมเดินมาส่งปุณยวีร์จนถึงรถ พอหญิงสาวขับออกไปแล้ว เขาก็นึกกระหยิ่มอยู่ในใจ ยกธนบัตรปึกหนึ่งซึ่งเป็นค่าประกอบพิธีกรรมขึ้นมาจุมพิต ลูกค้าที่จ่ายงามๆ อย่างนี้หาได้ไม่ง่ายนัก ความลุ่มหลงมัวเมาทำให้ขาดสติยั้งคิด จะชักจูงไปในทางใดจึงไม่ใช่เรื่องยาก เขานึกถึงเชือกมัดตุ๊กตาที่ขาดแล้ว ยังนึกขอบคุณที่มันเป็นเช่นนั้น ความจริงแล้วอาจจะเป็นอย่างที่ปุณยวีร์บอกก็ได้ นั่นคือคราวแรกเขาอาจจะมัดมันไม่แน่น จึงหลุดลุ่ยอย่างที่เห็น หากข้อสันนิษฐานที่เขาบอกเธอเรื่องผู้มีฝีมือก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะเกิดจากสาเหตุใด ผลของมันก็คือทำให้เขามีรายได้เพิ่มอย่างนี้ “เชิญครับ” ชายฉกรรจ์ผู้ทำหน้าที่ตรวจตราและกลั่นกรองคนที่จะเข้ามาในบ้านของทิวากับนิศาก้มศีรษะให้ ‘แขกพิเศษ’ ตั้งแต่เขายังเดินมาไม่ถึง กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่พลินจะได้รับการต้อนรับเยี่ยงนี้ ทุกวันในตอนค่ำเขาจะมารับนิศาไปบ้านพี่สาว โดยอ้างเหตุผลว่า ทั้งพี่สาวและพี่เขยของเขานั้น สภาพจิตใจยังไม่เข้าที่เข้าทาง ขอให้เธอไปช่วยดูแลหน่อย เผื่อมีปัญหาใดๆ จะได้แก้ไขได้ทันท่วงที นิศาไม่ปฏิเสธ เพราะเป็นอย่างที่พลินอ้างจริงๆ เธอเชื่อเหลือเกินว่าปีศาจร้ายที่รามือไปนั้น มันยังไม่ได้จากไปไหน ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เพื่อรอโอกาสกลับเข้ามาครอบงำดนัยอีกหน พัสตร์ต้อนรับนิศาเป็นอย่างดี เธอแนะนำต่อสามีว่าเป็นเพื่อนของน้องชายตามความต้องการของเจ้าตัวซึ่งไม่อยากให้ดนัยรู้ถึงสถานะของตน ด้วยเกรงว่าจะเกิดความหวาดระแวง หรือไม่ก็มองเธอในแง่ร้ายที่เข้ามาวุ่นวายในครอบครัวของเขา พอหญิงสาวมาทุกวันๆ เข้า ดนัยก็เริ่มสงสัยว่าเธอคงไม่ใช่แค่เพื่อนของน้องภรรยาเสียแล้ว เขาเคยถามพัสตร์ ก็ได้รับเพียงรอยยิ้มและคำตอบสั้นๆ ว่าให้ดูกันต่อไป ส่วนพลินนั้น เอาอกเอาใจนิศาทุกอย่าง เขาบอกตัวเองอยู่เสมอว่าที่ทำเช่นนี้ก็เพราะนิศาทำให้ชีวิตคู่ของพี่สาวกลับมาดีเหมือนเดิมได้ ต้องตอบแทนทุกๆ โอกาสที่มี อย่างเช่นวันนี้ซึ่งเป็นวันอาทิตย์ เมื่อว่างๆ ไม่มีอะไรจะทำ จึงมา ‘ตอบแทน’ โดยอาสามาช่วยงานเธอ พลินเดินตรงลิ่วเข้าไปด้านใน ไม่ต้องมีคนนำทางอีกแล้ว เพียงชั่วอึดใจเขาก็ถึงประตูด้านข้างของอาคารรับรองหลังเล็กที่ทำงานของนิศา ประตูนี้มีไว้สำหรับให้ ‘คนใน’ ใช้เท่านั้น “มาไม่เคยสายเลยนะคะ” นิศาดูนาฬิกาก่อนทักทายชายหนุ่ม ข้อดีประการหนึ่งของเขาก็คือ ไม่ว่าจะนัดเวลาใด เขาไม่เคยมาช้ากว่ากำหนดเลยสักครั้ง “ทำไมล่ะครับ อยากให้ผมมาสายอย่างนั้นหรือ” พลินพูดยิ้มๆ ใช่ว่าเขาไม่เคยผิดนัดคนเดียวเสียเมื่อไร นิศาเองก็เป็นคนตรงต่อเวลาเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มมองนิศาใน ‘เครื่องแบบ’ หมอดูตามแบบฉบับของเธอ เขาไม่แน่ใจตัวเองว่าในสายตาของเขา ระหว่างนิศาที่สวมกระโปรงพลิ้วไหวกับนิศาที่สวมกางเกงยีนส์ อย่างไหนจะดูดีกว่ากัน “ขอยืมกางเกงด้วยครับ” พลินบอกหญิงสาวซึ่งฝ่ายนั้นทำหน้าตาเหลอหลา “กางเกง... กางเกงอะไรคะ” “ก็กางเกงสีขาวแบบชาวเล ที่คุณให้ผมสวมวันนั้นไง” พลินหมายถึงวันที่เธอยื่นเงื่อนไขให้เขามาเป็นผู้ช่วย พอนิศานึกออกเธอก็หัวเราะคิก “อ๋อ... ไม่ต้องหรอกค่ะ ชุดไหนๆ ก็ช่วยงานนิศาได้ทั้งนั้นแหละ จะใส่สีขาวสีดำหรือว่าสีอะไร ก็ไม่มีผลใดๆ หรอก” “อ้าว...” พลินลากเสียงยาว “ถ้าเป็นอย่างที่ว่าแล้ววันนั้นคุณให้ผมเปลี่ยนชุดทำไม” คราวนี้นิศาปล่อยคิกดังกว่าเดิม “อะไรกันคะ นี่คุณพลินยังไม่รู้ตัวอีกหรือ” พลินถึงกับสะดุ้ง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน จ้องมองหญิงสาวด้วยความขัดเคืองแกมอาฆาตอยู่ในใจ เห็นตัวเล็กๆ เหมือนเด็กกะโปโลอย่างนี้ ที่จริงแล้ว... แสบไม่เบาเลยทีเดียว ------------- จบบทที่ 15 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 10:23:37

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทนำ และบทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10229368/W10229368.html บทที่ 2,3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10250404/W10250404.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10379506/W10379506.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10395387/W10395387.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10428377/W10428377.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 10:24:06

ความคิดเห็นที่ 8 55555 เพิ่งรู้ตัวหรือไงนายพลิน จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 13:16:23 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านคนเดียวตอนกลางคืน น่ากลัวขนลุกเลยค่ะ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 13:22:22

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนหน้ารบกันแล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 16:44:52

ความคิดเห็นที่ 11 จะไหวรึเปล่าน้อออออ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 18:55:45

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนนี้สนุกค่ะ เเต่ดูท่าทางหมอนิศาจะเจอศึกหนักอีกเเล้ว กลัวอย่างเดียวว่าดนัยจะทนไม่ไหวเสียก่อน จากคุณ : โตยธาร เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 20:17:50 A:118.208.208.76 X: TicketID:313270

ความคิดเห็นที่ 13 ปอลอ อ่านคอมเม้นท์ตัวเองเเล้วเเปลกๆ ไม่ได้หมายความว่าตอนอื่นไม่สนุกนะคะ เเต่ชอบตอนนี้เป็นพิเศษ เพราะนายพลินน่ารักขึ้นเยอะ : )) จากคุณ : โตยธาร เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 20:19:18 A:118.208.208.76 X: TicketID:313270

ความคิดเห็นที่ 14 ลุ้นค่ะ ^^ จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 21:19:20

ความคิดเห็นที่ 15 ... ความรู้สึกช้ามากพระเอกของเรา ^^ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 03:31:45

ความคิดเห็นที่ 16 สนุกมากค่ะตอนนี้ มีเรื่องให้ยิ้มได้แต่ตอนหน้าจะต้องเจอกับอะไรอีกน้า สงสารดนัย เกิดมาหล่อ ครบเครื่องเกิน จากคุณ : justforme เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 11:05:38

ความคิดเห็นที่ 17 ความงมงาย ความหลงใหล นำพาไปสู่ความเสื่อมจริงๆ แต่ก็น่าแปลกนะ ที่ยังมีบางคนเลือกหนทางเหล่านี้อยู่ จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 13:23:10

ความคิดเห็นที่ 18 ฮิๆ ให้รู้ฤทธิ์นิศาเสียบ้าง รู้ว่าเจอคุณไสย ไม่เข้าวัดเข้าวาบ้างหรือคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 17:34:31

ความคิดเห็นที่ 19 หึหึ คุณพลินนี่ยังไม่ทันคุณหมออีกนะ ^^ จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:41:59

ความคิดเห็นที่ 20 555 มีหลานแบบนี้สงสัยได้ตีกันตายมั้งพี่ตั๋ม นายพลินหงอไปเยอะนะคะ และนิศาก็แสบขึ้น เยอะจริงๆ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันเนา 54 17:26:42

ความคิดเห็นที่ 21 หาเหตุผลเข้าข้างตัวเองทั้งน้าน พลิน แล้วก็ได้รู้ว่า โดนนิศาเล่นเข้าให้แล้ว รอลุ้นตอนหน้าค่ะ ว่าใครจะช่วยดนัยได้ ก็ตราบใดที่หุ่นดนัยยังอยู่ในมืออาจารย์ ก็ต้องวนอย่างนี้ แปลกว่า เคยเห็นเค้าให้หุ่นไปฝังไว้ที่บ้าน แต่นี้เก็บไว้ที่บ้านอาจารย์ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 21:09:21

ความคิดเห็นที่ 22 นิศาน่าจะหาเครื่องรางอะไรที่แก้คุณไสยได้มาให้พัสตร์นำมาให้ดนัยสวมป้องกันตัวบ้าง จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 21:45:51