ปริศนารักแชงกรีลา บทที่ 2 และ 3
|
 |
หญิงสาวจากทะเลสาบหลับๆตื่นๆมาบนหลังม้ารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองถูกอุ้มมา ไว้ในกระโจม ชายผู้ช่วยชีวิตเธอไว้กำลังจุดฟืนที่อยู่ตรงกลางกระโจมก่อให้เกิดความ สว่างไสวไปทั่ว เสียงซื้ดๆที่บ่งบอกถึงความหนาวของหญิงสาวได้ยินอย่างแจ่มชัด ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบของในห่อผ้าแล้วจึงวางไว้ข้างตัวเธอ
“เปลี่ยนชุดเถอะครับ เสื้อผ้าคุณเปียกมาก ถ้านอนทั้งอย่างนี้ คืนนี้คุณอาจจะแข็งตายได้”
เธอลุกขึ้นมาหยิบชุดที่เขาส่งให้พร้อมมองหน้าเขาอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก แสงไฟในกระโจมเผยให้เห็นชายหนุ่มวัยประมาณสามสิบปีผมยาวผิวไม่ขาวจัดนัก ใบหน้าขรึมจริงจัง นัยน์ตาเรียวยาวนั้นแสดงถึงความเป็นห่วงอย่างจริงใจ
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะปิดตาหันหน้าไปอีกด้าน คุณเปลี่ยนชุดเสร็จเมื่อไหร่บอกผมแล้วกัน” เขาบอกพร้อมทำอย่างที่พูด
เธอลุกขึ้นยืนเดินอ้อมมาข้างหน้าชายผู้นั้นพร้อมทั้งเอามือโบกไปโบกมาผ่านหน้า เขาเพื่อให้แน่ใจว่าเขาหลับตาจริงๆจากนั้นจึงเดินย้อนกลับไปค่อยๆปลดเสื้อ คลุมขนสัตว์ คาร์ดิแกนสีม่วง พร้อมทั้งชุดแซคสีขาวที่ชุ่มไปด้วยน้ำเหลือเพียงชุดชั้นใน ชายแปลกหน้าคนนี้ถึงแม้จะเป็นผู้ช่วยชีวิตเราไว้ แต่เขาเป็นใคร ไว้ใจได้แค่ไหนก็ไม่รู้ หญิงสาวคิดพลางสวมชุดประหลาดที่เขาส่งมาให้มันดูเหมือนชุดที่เขาสวมอยู่ชุด แขนยาวติดกันยาวสีเขียวเข้ม เธอหยิบสายรัดมาพันรอบเอวอย่างเก้ๆกังๆและสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีก ครั้งก่อนจะตะโกนบอก
“เสร็จแล้วค่ะ หันมาได้” ชายหนุ่มหันกลับมาแล้วอดยิ้มกับภาพตรงหน้าไม่ได้ หญิงสาวตัวเล็กบอบบางในชุดของเขามันเหมือนเด็กที่ยังโตไม่เต็มที่แล้วเอา เสื้อผ้าพ่อแม่มาใส่ไม่มีผิด
“คุณขยับมาใกล้กองไฟเถอะจะได้อุ่นขึ้น” เธอทำตามที่ชายผู้นี้บอกแต่ยังคงเว้นระยะห่างพอสมควร ผ้าห่มขนสัตว์หนานุ่มถูกส่งให้เธอ
“ผมว่าคุณยังหนาวอยู่ ห่มผ้าห่มนี่อีกชั้นเถอะ ผมคงต้องจัดการกับตัวเองเหมือนกัน” เขาพูดพร้อมลุกขึ้นถอดชุดคลุมตัวนอกออกต่อด้วยเสื้อขาวแขนยาวตัวใน
“ว้าย” เธอหันมาพอดีกับจังหวะที่เขากำลังถอดเสื้อแล้วรีบหันกลับเอามือปิดตา
“อ้าว คุณ มาแอบดูผม แล้วร้องซะเอง” ชายหนุ่มพูดแซว หลังจากถอดเสื้อออกเหลือไว้เพียงท่อนล่างที่เป็นกางเกงเขาทรุดกายลงนั่งผิง ไฟโดยกะระยะให้ห่างจากเธอผู้นั้นพอสมควร
“เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณช่วยใส่เสื้อจะได้ไหมคะ"เธอเอ่ยขึ้นมาเมื่อเหลือบไปเห็นเขายังคงเปลือยท่อนบนอยู่
“ผม ก็อยากจะทำอย่างนั้นนะ แต่ว่าชุดที่ผมจะเปลี่ยนได้ก็ยกให้คุณไปแล้ว ถ้าผมยังขืนใส่เสื้อเปียกๆนี่อยู่ เกรงว่าปอดบวมจะกินเอาได้น่ะครับ” ชายหนุ่มตอบพร้อมยื่นเสื้อที่เปียกไปด้วยน้ำไปให้เธอดู ร่างเล็กบางนั้นถอยห่างออกจากเขาด้วยความตกใจ
“งั้น เหรอคะ” เธอพูดขึ้นมาอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดีในเมื่อเขามีเหตุผลที่ฟังขึ้น บรรยากาศแบบนี้มันช่างน่าอึดอัดนัก การต้องมาอยู่ในกระโจมกับผู้ชายแปลกหน้าสองต่อสองแถมผู้ชายคนนั้นยังเปลือยท่อนบนอีก
“ผม เข้าใจ คุณคงกลัวแล้วก็ไม่ไว้ใจผมใช่มั้ย ผมไม่รู้จะการันตีกับคุณยังไง แต่เอาเป็นว่าผมคงไม่ทำอะไรผู้หญิงที่ผมพึ่งช่วยให้เธอรอดจากการจมน้ำมาหยกๆ แน่ๆ” เขาพูดเมื่อเห็นท่าทีของเธอพร้อมสบตาเธออย่างจริงใจ
“ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยฉันไว้” หญิงสาวพูดออกมาเมื่อนึกได้ว่าหล่อนยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย
“ว่า แต่คุณนึกยังไงถึงลงไปในทะเลสาบในเวลาแบบนี้เหรอครับ” คำถามนี้ทำให้ร่างบางนิ่งไป จริงสิ ทำไมเรามาจมน้ำในทะเลสาบนี่ได้ เรามาทำอะไรที่นี่ เธอพยายามคิดแต่คิดไม่ออก
“ฉัน จำไม่ได้ค่ะ” เธอตอบด้วยสีหน้างุนงง “แล้วทำไมคุณถึงแต่งตัวประหลาดคล้ายๆในหนังจีนที่ฉันเคยดูคะ หรือว่าคุณเป็นชาวเขา แล้วยังมีม้าอีก” เธอถามกลับ
“แล้วกลับกันถ้าผมถามว่าทำไมคุณถึงแต่งตัวประหลาดจังไม่เหมือนผมล่ะครับ” เขาตอบ หญิงสาวทำหน้างุนงงหนักเข้าไปอีก
“งั้นผมถามใหม่ว่า บ้านคุณอยู่ที่ไหน ผมจะได้ติดต่อที่บ้านคุณมารับ หรือผมจะได้พาไปส่ง” ชายหนุ่มถาม
“บ้านฉันอยู่นครนายก”
คำตอบที่ได้ยินทำให้เขาผ่อนลมหายใจออกมา ให้ตายเหอะ เรื่องยาวแน่ๆงานนี้ เขามองหญิงสาวนิ่ง พยายามคิดหาคำตอบว่าจะตอบหล่อนอย่างไรให้ง่ายสั้นและตรงประเด็นที่สุด
| จากคุณ |
:
moonlightsonata
|
| เขียนเมื่อ |
:
12 เม.ย. 54 11:12:53
A:94.36.120.80 X: TicketID:313202
|
|
|
| 
