ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 37 ปลดปล่อย ในที่สุดผมก็ได้ถามมันออกไปครับคำถามในผลทุกสิ่งที่ผมทำทุกสิ่งที่ผมอดทนเพื่อให้คนๆหนึ่งมีชีวิตที่ดีไม่ต้องเผชิญเรื่องร้ายๆอย่างที่ผมเจอในที่สุดผมก็จะได้ฟังมันเพราะผมเริ่มไม่แน่ใจจากนิยามความรักของใครบางคน “ถ้าถามเรื่องชีวิตนะก็สบาย สบายมากเป็นชีวิตที่ดีมากเลยหละ”เกดบอกกับผม ครับนั้นคือสิ่งที่ผมอยากได้ยินมากที่สุดในชีวิต “แต่แต้รู้ไหมตอนที่ทิพย์ไปทิพย์เสียใจมาก”เกดบอกต่อ ผมได้แต่นิ่งเพราะก็พอเข้าใจจากการที่ทิพย์ไม่กลับมารับปริญญาและไม่มีข่าวให้ผมได้รู้อะไรเลย “แต่ทิพย์กลับมาไม่ได้แล้วนะ” “ไม่เป็นไรหรอกแต่อยากได้รู้ว่าเขามีชีวิตที่ดีก็พอแล้ว” ผมก็ปากดีไปตามที่ผมเป็นครับเพราะก็ทำใจไว้แล้วและผมเองก็เป็นคนที่ทำให้มันเกิด “แต่ฝากบอกทิพย์อย่างหนึ่งได้หรือเปล่า” “อะไรหรือ”เกดถามผม “ฝากบอกเขาด้วยว่าตอนนี้รู้แล้วว่าทิพย์เป็นคนที่รักแต้มากที่สุดและอยากให้รู้ว่าทิพย์เป็นคนที่แต้รักมากที่สุดเช่นกัน” ครับนี้เป็นสิ่งที่ผมเก็บมันไว้ตลอดอันหนึ่งที่ไม่เคยบอกและคงไม่มีใครรู้ว่ามันคือความรู้สึกในส่วนลึกที่สุดในใจผม พอผมเดินออกมาจากโรงพยาบาลที่เกดทำงานผมก็รู้สึกโล่งที่สุดในชีวิตเพราะแม้ไม่ได้เจอแต่ก็ได้ยินในสิ่งที่อยากได้ยินแม้จะรู้สึกผิดแค่ไหนที่ทำให้เขาเสียใจแต่ก็ทำให้ผมสบายใจ ไม่น่าเชื่อครับผมเสียเงินไปกับการทดสอบที่ผมไม่คิดว่าจะกล้าลองผมเสียเงินไปกับคนที่ไม่ได้ต้องการอะไรจากผมเลยนอกจากเงินแต่ผมกลับได้สิ่งที่ผมไม่เคยได้ยินมาครับเหมือนไปพบจิตแพทย์ยังไงไม่รู้แต่ก็คุ้มกับเงินที่เสียไปครับ แต่ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยกับเรื่องที่ไม่อาจได้เจอกับทิพย์อีกเพราะมันยิ่งทำให้ผมคิดถึงทิพย์มากกว่าที่ผ่านมา แค่ได้ยินเพลงบางเพลงก็ร้องไห้ครับจำได้ว่าเคยนั่งรถติดๆอยู่บนรถเมล์แล้ววิทยุเล่นเพลงเหตุเกิดจากความเหงา(http://www.youtube.com/watch?v=EPEAjxx5bOI)   ขึ้นมาผมก็ร้องไห้ออกมาบนรถอย่างไม่รู้ตัวเพราะเหงามากตลอดเวลาที่ทิพย์หายไปแม้จะไปลองคบกับใครแต่ผมก็ยังเหงาและรู้แต่เพียงช่วงเวลาดีๆที่ผมมีในชีวิตก็มีแต่ตอนที่มีทิพย์อยู่ในชีวิต เพราะเงินที่เสียไปก็ยิ่งทำให้ผมห่างไกลความหวังที่จะได้เจอกับทิพย์เข้าไปมากกว่าเดิมแต่เรื่องดีๆก็มีมาเหมือนกันคือความเครียดที่มีทั้งหมดมันหายไปไม่รู้สึกถึงความกดดันต่างๆที่เคยมีมันหายไปหมด ก็เลยลองเขียนหนังสือเกี่ยวกับเรื่องผมกับทิพย์โดยเอาเรื่องต่างๆที่ผมกับเขาเคยทำกันมาเขียนเป็นหนังสือแต่ยิ่งเขียนผมยิ่งเกลียดพระเอกครับพอเขียนได้ 10 หน้าก็นึกตอนจบที่ลงตัวไม่ออกเลยเลิกเขียนไป พอได้ยินว่าไม่กลับมาอีกและเงินติดลบเล็กน้อยก็เลยคิดว่าคงต้องดำเนินชีวิตตัวเองจริงๆซักทีเพราะอย่างน้อยทิพย์ก็ได้มีชีวิตที่ดีตามที่ผมหวัง ได้เจอกับน้องคนหนึ่งครับชื่อยุ้ยเป็นเภสัชกรเข้ามาทำงานหลังผมประมาน 2 อาทิตย์จริงๆก็ลองมองหามาตั้งแต่เข้างานครับและตอนนั้นก็ทดลองอะไรบางอย่างจนไม่ได้สนใจที่จะจีบใครจริงจังแม้จะแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่คิดจะไปจีบคนที่มีแนวว่ามาชอบตัวเองและมีความหวังกว่า เริ่มกับยุ้ยก็เรื่อยๆครับเพราะไม่เร่งร้อนอะไรกับตอนนี้ยุ้ยก็เป็นคนดีครับง่ายๆไม่มีการวางตัวไม่ดีด้วยกับผมจะบอกว่ามีหลายอย่างจริงที่ยุ้ยเหมือนกับทิพย์เป็นคนที่เด่นกิจกรรมมนุษย์สัมพันธ์ดีแต่ที่เลือกจีบยุ้ยไม่ใช่เพราะเรื่องของเหมือนทิพย์ครับแต่มีหลายอย่างที่ทำให้รู้สึกดีกับน้องจริงๆ จะบอกว่าเพราะจิ๊บและคนที่หลอกเงินผมทำให้ความสามารถในการตีความเชิงบวกด้านความรักของผมสูญเสียไปจริงๆในตอนนั้นทำให้พอผมไปขอเบอร์ยุ้ยแล้วยุ้ยบอกมาว่า “ก็ไปหาเอาตามเสาตามกำแพงเอาก่อนสิ” ครับสำหรับคนทำงานด้วยกันคงรู้นะว่าให้ไปลองพยายามหาดูก่อนแล้วค่อยมาถามแต่สำหรับผมที่ด้านการดีความบวกติดลบผมก็ไม่สามารถนึกมันได้ครับนอกจากคิดว่าเขาไม่สนใจเราก็เลยพยายามคุยดูก่อนเผื่อใจอ่อนให้เบอร์มา ได้รู้ที่หลังครับว่ายุ้ยมีแฟนแล้วแค่กระท่อนกระแท่นนิดหน่อยในชีวิตพอเขาจะไปเที่ยวกับแฟนก็อยู่ไปหึงเขาซะเสียความดูดีไปเลย แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 15:13:59 จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 15:13:38

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 38 ข่าวดีหรือข่าวร้าย ตอนนี้ทำงานที่ปัจจุบันก็ฮาในชีวิตดีครับเพราะคนไข้มีมาหลากหลายรูปแบบมากอุบัติเหตุน่าสงสาร,ความประมาทที่ไม่น่าให้อภัยแต่สภาพหน้ากลัว, มาคุยแนวหาลูกทีมขายของ และเมาจนเพ้อ สองอย่างสุดท้ายนี้เจอแล้วฮามากๆครับเพราะเจอมาขายโสมขายประกันแล้วที่ฮาจริงก็คงจะเป็นแพทครับแพทเจ็บข้อมือมาแล้วก็เหมือนจะจำผมได้จากการไปเยี่ยมลูกพี่ลูกน้องที่หอคณะเภสัชที่อยู่ติดกับหอคณะผม ผมก็คุยไปเรื่อยๆครับแล้วก็ให้เบอร์ส่วนตัวผมไปเพราะเจ้าหน้าที่ห้ามขอเบอร์คนไข้ครับและผมก็ไม่แน่ใจว่าจำแพทได้จริงๆ ผมก็ออกแนวจีบตรงๆครับเพราะผมคิดว่าคนที่ใช่ก็ใช่คนที่คบมันไม่ต้องมีหรอกครับเวลาแต่ก็ไม่ได้คิดจะไปมีอะไรด้วยเลยนอกจากให้คบเป็นแฟนแล้วดูนิสัยครับ แต่ซักพักก็พาผมไปฟังแอมแวย์ครับไม่ใช่เรื่องไม่ดีนะแต่ผมไม่ชอบทำขายตรงแต่ก็ยอมเพราะอยากคบด้วยจริงๆ แต่ก็เล่นพาผมไปกินข้าวแล้วให้อัพลายมาคุยก็บอกว่าไม่เอาจริงๆแพทก็บอกว่าจริงๆแพทแต่งงานแล้วก็โอเคครับไม่เป็นไร หลังจากเรื่องของคนที่หลอกเงินผมๆก็ตั้งกฎขึ้นมากับตัวเองหนึ่งข้อครับ คนที่ฟังเรื่องคนที่ผมรัก 4คน แล้วยังอยู่ในสถานะไหนผมจะให้เขาเป็นสถานะนั้นตลอดไปครับแน่นอนกับยุ้ยยังไม่ได้ทำก็เลยเป็นแพทนี้หละคนแรก ก็เล่าจากคนที่ผมรู้สึกน้อยสุดไปมากสุดครับก็จากจิ๊บไปจุ๊บแล้วก็กุ้งและแน่นอนครับทิพย์เป็นคนสุดท้ายที่ผมเล่าถึง ไม่ใช่อะไรหรอกครับเพราะผมกังวลว่าคนที่ผมคบจะไม่รู้ว่าตัวเองต้องเอาชนะใครในใจผมบ้างเพราะผมไม่อยากให้เขาท้อและอดทนจนเขาได้เป็นแต่คนสุดท้ายที่จะอยู่กับผมแม้จะรู้ว่าไม่มีใครที่ผมจะรักมากไปกว่าทิพย์ได้ แต่กับคนที่เลือกเป็นเพื่อนผมจะเล่าให้ฟังเพื่อที่จะได้รับรู้และเข้าใจจะได้เป็นที่ปรึกษาเพราะจริงๆก่อนที่จะถึงทิพย์ผมก็ยังให้เลือกเปลี่ยนได้แต่พอเริ่มเรื่องทิพย์ผมจะไม่ให้ใครเปลี่ยนครับ สุดท้ายก็ได้เพื่อนสาวมาอีก 1 คนครับนอกจากกุ้ง เรื่องฮาๆในกลุ่มคนไข้เมาก็มีตั้งแต่มาเรียกชื่อผมเป็นอีกคนแล้วขู่จะถีบผมอีกต่างหากอีกแบบที่เจอเหมือนกันก็คนไข้ผู้หญิงบางคนเมามาแล้วพอผมพยุงเพื่อสอดฟิล์มกลับกอดผมไม่ปล่อยซะงั้นจนต้องเรียกน้องที่อยู่เวรด้วยมาแกะออกให้ทำงานพวกนี้ห้ามล็อคห้องครับเพราะได้ข่าวว่าโดนฟ้องกันกระจุยไปเลยก็มี ทำไปได้ซักพักเล็กกับปอก็มาชวนไปทำพาสไทม์ที่ทำงานปอโรงพยาบาลเดียวกับเกดครับแต่อยู่คนละแผนกก็ไปครับเพราะอยากได้เงินมาอุดที่เสียไปคราวก่อนจากการโดนหลอกแต่เขาก็รู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับการย้ายงานบ่อยๆของผม แต่ก็รู้อย่างเดียวครับไม่มีใครดวงซวยเหมือนผมแน่ๆในชีวิตการทำงานก็เลยตั้งหน้าตั้งตาทำงานให้เขาเห็นกันครับว่าเราย้ายไม่ใช่เพราะเราไม่ดี ทำงานที่นี้ก็ดีมากครับเป็นระบบดีๆกว่าระบบงานที่ผมทำอีกเพราะคนเพียงพอแถมทำงานกันเต็มที่เพื่อให้ผ่านเวลายุ่งๆไปด้วยกัน ตอนนี้ก็กลับไปคุยกับยุ้ยใหม่หลังจากเรื่องนั้นผมก็ไม่คุยกับเขาเกือบเดือนไม่ใช่เพราะรู้สึกไม่ดีกับเขานะแต่รู้สึกไม่ดีกับตัวเองครับไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรกับผม เพราะจริงๆไม่ใช่แค่กับยุ้ยที่โดนแปลกๆก็มีคนอื่นเหมือนกันที่โดนเพราะพอสบโอกาสที่จะไม่ก้าวต่อความสัมพันธ์กับใครผมก็คว้าเอาไว้โดยไม่สนว่าตัวเองจะดูแย่แค่ไหน เพราะอะไรก็ไม่เข้าใจ การทำงาน 2 ที่เหนื่อยมากครับแต่ก็สนุกได้เปลี่ยนบรรยากาศและก็ไม่น่าเชื่อว่าเจอคนที่เคยคิดจะจีบหรือคนที่คุยเยอะมากครับในที่ๆผมทำพาสไทม์เพราะพวกแอร์มาตรวจสุขภาพที่นี้เจอแม้กระทั้งคนที่ผมแอบชอบตอนมัธยมต้นครับแต่เพื่อนผมชอบอยู่ก่อนก็เลยต้องถอยตามมารยาท หลังจากทำงานพาสไทม์ได้ประมานเดือนก็บังเอิญเจอกับเกดครับไปทานข้าวที่โรงอาหารของโรงพยาบาลเหมือนกัน พอเจอกันเกดก็บอกว่า “พอดีเลยแต้” “อะไรหรือ”ผมก็งงว่าทำไมหรือ “แต้ทิพย์จะแต่งงานในอีก 2 อาทิตย์นะ” จากคุณ : Peera Ler เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 15:16:45