ความคิดเห็นที่ 1 . บทที่  24  ยิ้มไม่ได้... วันรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์ วันสุดท้ายของการพักผ่อน วันเดินทางกลับ          สองหนุ่มเก็บของออกรถแต่เช้า แวะกินโจ๊กที่ตัวอำเภอ แล้วรถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อคันโตติดฟิล์มกรองแสงดำมืดก็มุ่งสู่กรุงเทพฯ โดยมีเสียงเพลงจากซีดีแผ่นเดียวกันกับตอนขามาขับกล่อม          โตมรเหลือบมอง ‘ท่านเจ้าของรถ’ ที่ดูมีสมาธิแน่วแน่ตามปกติ  ขนาดตัวเขาเองเป็นคนนอกแท้ๆ ยังรู้สึกใจหายที่ต้องกลับ แล้วพี่ชายของเขาจะรู้สึกมากมายขนาดไหน          เมื่อเช้าที่แวะลาบุญทาเจ้าของบ้าน เจ้าเอกก็พาวัวออกไปทุ่งแล้ว ต้องล่ำลากันล่วงหน้าตั้งแต่เมื่อคืนตอนกินข้าวเสร็จ  โตมรถึงกับอึ้งไปเมื่อหลานชายคนใหม่เข้ามากอดแน่นๆ เงียบๆ  สนุกกันมาบ้างก็ใช่ แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับเกียรติ ได้รับความไว้วางใจจากหนุ่มน้อยแบบนี้          แล้วภาพที่ชะลอกอดลูกทูนหัวนิ่ง... นาน... มันดูอุ่นเหลือเกินในความรู้สึก  ตอนที่พี่ชายจูบหน้าผากเจ้าหลานชาย เหมือนไม่อยากจะคลายแขนปล่อยมือ          หลังจากนั้นชะลอไม่ได้พูดอะไรอีก โตมรก็ไม่คิดจะรบกวน ปล่อยให้พี่ชายใช้เวลาดื่มด่ำซึมซับชั่วโมงนาทีสุดท้ายไปเงียบๆ  ตอนเข้านอนเขารู้สึกอยากกอดพี่ชาย แต่ฝนไม่ตก อากาศไม่หนาว เขาเลยเพียงแต่จับมือพี่ชายไว้เหมือนคืนที่ผ่านมา          จะว่าไปตอนนี้เขาก็รู้สึกอยากจับมือพี่ชายไว้เหมือนกัน แต่ฝ่ายนั้นกำลังขับรถ  โตมรเหลือบมองมือข้างซ้ายของพี่ชายสลับกับเสี้ยวหน้าคมสันบ่อยครั้ง          นึกปลอบใจตัวเองว่า ถึงเขาจะไม่มีโอกาสได้กลับไปเจอเจ้าหลานชายจอมขรึมที่นั่นอีก แต่ภายในไม่กี่เดือนข้างหน้าพี่ชายก็จะมีเวลาหยุดพัก และจะได้กลับไปเจอลูกชายเหมือนเดิม          แค่ได้รู้ว่าพี่ชายมีความสุข เขาก็ยิ่งกว่าดีใจแล้ว แวะจอดรถถ่ายรูปทิวทัศน์ข้างทางนิดหน่อย แต่ก็มาถึงกรุงเทพฯ ทันก่อนเวลารถติดรอบเย็นพอดี          สองหนุ่มช่วยกันขนของลงจากรถเข้าไปไว้ที่โถง เหลือกระเป๋ากีฬาขนาดกลางที่โตมรหย่อนไว้ข้างประตูรั้ว ก่อนจะเดินไปลาพี่ชาย แต่ยังไม่ทันพูดอะไร อีกฝ่ายก็ชิงบอก          “เดี๋ยวไปส่ง”          โตมรส่ายหน้ายิ้มกว้าง          “ไม่ต้องหรอกครับ ผมไปแท็กซี่สบายมาก  พี่ลอขับรถมาทั้งวัน พักผ่อนดีกว่าครับ  แล้วก็ขอบคุณมากๆ นะครับที่พาผมไปเที่ยวด้วย สนุกมากเลยครับ”          เห็นพี่ชายย่นคิ้ว โตมรก้าวเข้าไปประชิดตัวแล้วกราบลงตรงเนินบ่าของอีกฝ่าย กลิ่นเหงื่อของผู้ชายสองคนกระจ่างชัดอยู่ท่ามกลางกลิ่นหวานอ่อนของดอกไม้รายรอบ  พี่ชายยืนนิ่งขึงอยู่ชั่วอึดใจ          ก่อนจะยกสองแขนขึ้นมาโอบกระชับเขาไว้เบาๆ วันอาทิตย์ถัดไปเป็นการเริ่มวาดจริง  โตมรมาถึงตอนบ่ายโมงตามที่ชะลอขอเลื่อนเวลาให้เร็วขึ้น          พอเข้าห้องทำงานก็สังเกตเห็นว่ามีการเตรียมอุปกรณ์เคร่งครัดกว่าคราวก่อนๆ  กล้องวิดีโอวันนี้ย้ายไปวางอยู่หลังตำแหน่งยืนวาดของชะลอ แม้ขาตั้งภาพก็ยังมีเทปพลาสติกสีน้ำเงินติดเป็นเครื่องหมายไว้ที่พื้น แล้วยังมีม้วนเทปกับกรรไกรวางอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์มุมห้องด้วย          เขาถอดเสื้อผ้าพับวางบนเก้าอี้ไม้ ส่วนพี่ชายเดินไปเดินมาระหว่างขาตั้งภาพกับกล้องวิดีโอ คงต้องการให้มุมกล้องใกล้เคียงกับตาเห็นมากที่สุด  ยืนรอซักพัก พี่ชายก็หันมาชี้บอกให้เขาก้าวเข้าประจำที่          ภาพนี้จะโชว์กล้ามเนื้อของเขาในมุมที่สวยงามที่สุด พี่ชายบอกว่าอย่างนั้น  โตมรจัดท่าทางตามคำสั่ง  บิดตัวไปทางซ้ายเล็กน้อยแต่ให้หันเฉพาะหน้าไปมองทางขวาที่หน้าต่างเหนืออ่างล้างมือ  พี่ชายสั่งให้เขาเปลี่ยนทิศทางชี้ปลายเท้าไปทางนั้นทางนี้จนได้มุมที่พอใจ แล้วให้เขาเกาะมือขวาไว้หลวมๆ ที่หลังสะโพก ส่วนมือซ้ายให้ยกขึ้นจับท้ายทอย ขยับศอกขึ้นลงอยู่หลายครั้งกว่าจะได้ที่            พี่ชายสั่งให้เขาจำท่านี้ไว้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องยากสำหรับโตมร เพราะเขารู้จักกล้ามเนื้อทุกชิ้นของตัวเองอย่างดีเยี่ยมมานานแล้ว เพียงแค่หลับตาตั้งสมาธิ ส่งความรู้สึกไปตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย จดจำตำแหน่งและมุมนั้นไว้ ไล่ขึ้นไล่ลงซักสามสี่เที่ยวก็เรียบร้อย          ลืมตาอีกทีก็เห็นพี่ชายก้มติดเทปสีน้ำเงินลงบนพื้นรอบเท้าเขา  พี่ชายลุกขึ้นมาขมวดคิ้วดุ โตมรยิ้มทะเล้นแล้วรีบหันหน้ากลับไปทางหน้าต่าง ...มุมเดิมเป๊ะ...  แอบชำเลืองเห็นพี่ชายหรี่ตาทำท่าพินิจพิเคราะห์เหมือนจะจับผิดอยู่พักนึง แล้วก็พยักหน้านิดเดียว เดินกลับไปที่หน้าขาตั้งภาพ          ...เข้มจริงเว้ยพี่เรา... น่าแกล้งชะมัด...          ...ซักนิดละกันนะครับพี่ชาย...          “พี่ลอครับ”          ตัวนิ่งสนิท แต่แกล้งหันหน้าไปเรียก  พี่ชายตวัดสายตาดุส่งมาทันที  โตมรยิ้มเผล่สะบัดหน้ากลับไปทางหน้าต่างในองศาที่ถูกต้องทุกประการ แล้วทำเสียงซื่อสุดใจ          “ผมยืนโป๊คนเดียวเหงาชะมัดเลยครับ พี่ถอดผ้าขาวม้าวาดได้มั้ยครับ จะได้เป็นเพื่อนกัน”          มองเหล่ๆ แบบนี้ไม่ได้อารมณ์ โตมรเลยหันหน้าไปยิ้มแป้นส่งสายตาใสปิ๊งๆ ให้คุณพี่ชายที่ไม่ยักขมวดคิ้ว แต่ทำท่าถอนหายใจสั้นๆ แบบไหล่ไหวเห็นได้ชัด หน้าตาเบื่อโลกหน่อยๆ          กะว่าพี่ชายต้องหลุดปากบ่นแน่แล้วรอบนี่ โตมรแอบยักคิ้วสองจึ๊ก  พี่ชายสบตากลับมานิ่ง          หรี่ตา          แล้วปลดผ้าขาวม้าทิ้งลงพื้น . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 16:33:05

ความคิดเห็นที่ 2 . ชะลอเสียบพู่กันลงในขวดแก้วที่มีขดลวดคาดปากไว้เพื่อประคองไม่ให้พู่กันจมลงไปถึงก้นขวดจนขนหักงอ หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดมือ กลิ่นน้ำมันสนรุนแรงจนแม้แต่เขาซึ่งชินแล้วยังรู้สึกได้ เจ้าน้องชายคงรำคาญน่าดูเหมือนกัน          ระบายลมหายใจยาว  ...ขอซื้อเวลาอีกนิด...  คิดผิดจริงๆ ที่ยืนแก้ผ้าวาดรูปตามคำท้าทายเล่นๆ ของเจ้าน้องชายจอมซน  กะว่าจะแกล้งเจ้าตัวดีกลับเท่านั้นเอง ไม่นึกเลย...          บุญเหลือหลายที่เจ้าน้องชายต้องหันหน้าไปทางหน้าต่างนู่นตลอดระยะเวลาวาด  ชะลอมั่นใจว่าชาตินี้ตัวเองเห็นมามากจนตายด้านแล้วแท้ๆ ไม่เคยรู้สึกวาบหวิวอะไรกับเรือนร่างของใคร ...ส่วนอาการตอนเช้าไม่นับเพราะไม่เกี่ยวกัน... แม้แต่ร่างกายของเจ้าน้องชาย เขาก็ไม่เคยนึกถึงในแง่นั้นเลยซักนิด          คงเป็นเพราะความรู้สึกเปลือยโล่งไม่คุ้นเคยนี่มากกว่า ที่ทำให้ร่างกายเขาเกิดปฏิกิริยาขึ้นมาหลายครั้งหลายหนแบบนี้  ถึงชะลอจะเห็นมามากจนเกินนับ แต่นอกจากไอ้นุตั้งแต่สมัยเรียนนู่น กับเจ้าลูกชายที่แก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันมาตั้งแต่มันยังเดินไม่ได้แล้ว เขาก็ไม่เคยเป็นฝ่ายเปลื้องผ้าต่อหน้าใครที่ไหนอีก          บุญเหลือหลายจริงๆ ที่เจ้าน้องชายไม่ได้หันมาทางนี้  ไม่อยากให้อีกฝ่ายนึกว่าเขาคิดอะไรเกินเลย  เพิ่งได้เป็นพี่น้องกันแค่ไม่กี่วัน ชะลอไม่อยากจะสูญเสียน้องชายเร็วเกินไป          ...ไม่อยากสูญเสียไปเลยด้วยซ้ำ...          คิดว่าซื้อเวลามากพอแล้ว ...ร่างกายเขาสงบเรียบร้อยดีแล้ว...  ชะลอสูดหายใจเข้าลึก กลิ่นคมฉุนของน้ำมันสนชวนมึนเมาเสียมากกว่าจะทำให้กะปรี้กะเปร่า  เขาร้องบอกพัก          เจ้าน้องชายหันมายิ้มกว้างสบตา ไม่ได้เหลือบแลลงเบื้องล่างเลยแม้แต่น้อย ทำให้ค่อยรู้สึกหายใจได้ทั่วท้อง  ร่างกำยำนั่นก้าวถอยทั้งปากก็พูดพลาง          “เมื่อยเหมือนกันนะครับเนี่ย  พี่ลอมาเต้นรำกับผมหน่อยนะครับ”          ...เอาล่ะสิ...          เห็นอีกฝ่ายหันหลังง่วนกับเครื่องเล่นเอ็มพีสามที่โต๊ะแล้วชะลอก็ก้มมองตัวเอง  ...ยังปลอดภัยอยู่หรอกนะ... แต่... ก็ไม่อยากเสี่ยง...  กำลังย่อตัวลงจะหยิบผ้าขาวม้าบนพื้น พอดีกับที่มีเสียงเย้าลอยมา          “แก้ผ้าเต้นคนเดียวมาตั้งหลายครั้ง เบื่อชะมัด  ไม่รู้วันนี้พี่ชายจะยอมเต้นเป็นเพื่อนผมรึเปล่าน้อ”          ชะลอยิ้มออกมา ยืดตัวกลับขึ้นตรง  ...ก็แค่น้องชายซนๆ... จะวิตกกังวลอะไรให้มันมากมายนักหนา...          ออกเดินข้ามกองผ้าขาวม้าไปหาเจ้าน้องชายตัวดี พอยืนประจันหน้ากันจริงๆ ชะลอกลับรู้สึกปลอดโปร่งดี  เห็นร่างกำยำผงกกระดึ๊กๆ ตามจังหวะดนตรีแล้วชวนให้รู้สึกขำจนลืมใส่ใจในความเปล่าเปลือยของตัวเองไปเลย  เจ้าน้อยชายยิ้มกว้างเงยหน้าน้อยๆ สบตาเขาตลอด          “พี่ลอปล่อยให้น้องโตเต้นคนเดียวอีกแล้วววว...”          น้ำเสียงซุกซนจนชะลออดนึกสงสัยไม่ได้ว่าถ้าลูกศิษย์มาได้ยินเข้าจะว่ายังไงกัน เขาเองไม่หลุดพรืดออกไปใส่หน้าอีกฝ่ายก็บุญโขแล้ว          “เร็วไป เต้นไม่ไหว แก่แล้ว”          กวนมาก็กวนไป แกล้งตีหน้าซื่อมองตอบ  เจ้าน้องชายทำคิ้วกระตุกๆ สองทีแล้วหยุดเต้น          “งั้นเปลี่ยนเป็นเพลงช้าๆ ก็ได้ครับ  ว่าแต่พี่ลอจะกล้าเต้นกับผมจริงเร้อ...”          ยิ้มกว้างนั่นอวดฟันตั้งไม่รู้กี่ซี่ แถมยังมียักคิ้วท้าทายอีก  ชะลอแกล้งกระตุกหนวดตอบเสียงเรียบ          “กล้า แต่เต้นไม่เป็น”          คราวนี้เจ้าตัวดีหัวเราะร่า          “งั้นไม่มีปัญหา ผมสอนพี่เองครับ ครูพละซะอย่าง...  พี่ลอเลือกเพลงเลยครับ”          เจ้าน้องชายดึงมือเขาไปที่เครื่องเล่นเอ็มพีสาม  ชะลอกดดูชื่อเพลงไปก็สงสัยไปว่ามันเกี่ยวอะไรกับการเป็นครูพละ  ...เรื่อยเปื่อยจริงเว้ยน้องเรา... อดหลุดยิ้มออกมาไม่ได้ ...อยู่มาจนแก่ปูนนี้ ไม่เคยยิ้มบ้ายิ้มบออะไรถี่ขนาดนี้มาก่อน จนมาเจอเจ้าน้องชายตัวดีนี่แหละ...          ถ้อยคำในจอกระทบสายตา ชะลอหยุดนิ้วที่กำลังกดเลื่อนชื่อเพลง          ...ยิ้มไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ...          เลิกคิ้วน้อยๆ เผลอยิ้มออกมาอีกที เงยหน้าขึ้นยื่นส่งให้เจ้าน้องชาย ...เธอคงรู้... ฉันยิ้มไม่ได้... ถ้าไม่มีเธอ...          เสียงอบอุ่นกังวานของนักร้องสาวคนโปรดของเจ้าน้องชายดังขึ้นเป็นจังหวะเนิบนาบ ไม่ถึงกับช้ามาก คล้ายจังหวะก้าวของคนที่เดินคุยกันไปตามทุ่งหญ้าป่าเขา          ชะลอยืนประจันหน้ากับเจ้าน้องชายอีกครั้ง ระยะห่างประมาณหนึ่งช่วงศอก ไม่ไกลจนห่างเหิน แต่ก็ไม่ใกล้จนเกินไป  เจ้าน้องชายเงยหน้าน้อยๆ สบตาเขาตลอด ยิ้มพลางพูดพลาง          “ผู้ชายมือขวาแตะเอวผู้หญิง ผู้หญิงมือซ้ายเกาะบ่าผู้ชาย  เราผู้ชายทั้งคู่งั้นเอามือขวาแตะเอวอย่างเดียวไม่ต้องเกาะบ่านะครับ เท่าเทียมกันดี”          ชะลอเลิกคิ้ว ...เจ้าน้องชายจะสอนเขาเต้นรำแบบในหนังฝรั่ง... แล้วถ้าใช้มือขวาแตะเอวอีกฝ่ายไว้ทั้งคู่ มือซ้ายก็อยู่คนละฝั่ง แล้วจะยกขึ้นมาจับกันไว้อย่างคู่เต้นรำหญิงชายได้ยังไง...          คิดแล้วก็ยกมือซ้ายขึ้นชูไว้ลอยๆ  เจ้าน้องชายเหลือบมองตาม ทำปากกลมแป๊บนึง แล้วก็หัวเราะแหะ          “เออจริงด้วย งั้นผมเกาะบ่าพี่ก็ได้ครับ”          คราวนี้ชะลอเป็นฝ่ายหัวเราะ          “อย่าดีกว่า หล่อล่ำอย่างคุณเป็นฝ่ายหญิงได้ไง ทำเหมือนกันทั้งสองมือละกัน ไม่เห็นเป็นไร”          ...จะเอวหรือบ่าก็แค่ปลายนิ้วเหมือนกัน...  ชะลอยิ้มมองอีกฝ่าย ...ตกลงใครสอนใครกันแน่ฮึ...          เจ้าน้องชายพยักหน้าหงึกๆ ย่นคิ้วน้อยๆ ทำท่าคิดทั้งยังสบตาเขาอยู่          “ได้ครับ แตะเอวสองมือเลยนะครับ”          พอพูดจบก็ขยับเข้ามายกสองมือขึ้นแตะสองข้างเอวของเขาแผ่วเบาโดยไม่ต้องก้มลงมองเลยซักนิด          ชะลออยู่มาจนอายุปูนนี้ ต้องศึกษาวัฒนธรรม ‘ไฮโซ’ จากหนังฝรั่งอยู่บ้าง พอจะรู้ว่าที่จริงแล้วฝ่ายชายต้องอ้อมมือไปประคองหลังบั้นเอวของฝ่ายหญิง เพื่อควบคุมทิศทางการก้าวเท้าไปรอบวงตามแบบการเต้นรำที่ผู้ชายเป็นฝ่ายนำและผู้หญิงเป็นฝ่ายตาม  แต่ในเมื่อเขาสองคน ‘เต้นรำ’ เล่นๆ อยู่กับที่ ไม่ต้องเดินไปไหน แตะข้างเอวกันแบบนี้ก็คงพอ          ...แค่นี้ระยะห่างระหว่างสองคนก็เหลือไม่ถึงคืบแล้ว...          พอจะแตะเอวเจ้าน้องชายบ้าง ก็หลุบตาลงเห็นว่าศอกของอีกฝ่ายแนบตัวอยู่ คงไม่จำเป็นต้องสอดมือข้ามแขนเจ้าน้องชายเข้าไปแตะให้โดนเอวจริงๆ ก็ได้ ชะลอตัดสินใจเปลี่ยนเป็นแตะสองข้างศอกของอีกฝ่ายแทน          เจ้าน้องชายโยกตัวน้อยๆ ไปทางซ้ายทีทางขวาทีตามจังหวะเนิบนาบของเพลง  ชะลอผ่อนร่างกายให้โอนอ่อนตามความเคลื่อนไหวผ่านสัมผัสตรงเอวและท้องแขนตลอดถึงปลายนิ้ว  เสียงกีตาร์เบสดีดไล่โน้ตสามตัวจากต่ำไปสูงเหมือนก้าวเท้าขึ้นบันได          ...แล้ววันหนึ่งเธอก็เข้ามา... ราวกับว่าเป็นเสียงเพลง... เธอทำให้วันคืนของฉันสดใส...          เสียงอบอุ่นกังวานโอบล้อมคนสองคนไว้  ใบหน้าที่เงยน้อยๆ ของเจ้าน้องชายระบายไปด้วยยิ้มสว่างไม่ต่างจากถ้อยคำในเพลง  ชะลอยิ้มตอบ ร่างกายขยับไหวตามกันเป็นจังหวะ ช่องว่างระหว่างสองคนเดี๋ยวห่างออกเดี๋ยวแคบเข้า จนเขารู้สึกราวกับมีระลอกลมบางเบาแตะต้องผิวตัว ตั้งแต่หน้าอกลงไปถึงหน้าขา...          ...รู้สึกถึงความเปล่าว่างอย่างที่สุด...          ชะลอเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง ความเปลือยโล่งแผ่รอยผ่าวร้อนไปตามผิวเนื้อ แล้วจมลึกลงไปถึงข้างใน          ...เวรแล้ว...          ร่างกายของเขาตื่นตัวขึ้นตอบรับร่องรอยที่ไม่มีอยู่จริง  บุญเหลือหลายที่เจ้าน้องชายเงยหน้าขึ้นสบตาเขาตลอด  ชะลอแอบระบายลมหายใจ          แต่แล้วสัมผัสแตะต้องเพียงแผ่วเบาที่เบื้องล่างก็ทำให้สองร่างชะงักงันไปพร้อมกัน          ...เวรจริงๆ แล้ว... . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 16:33:39

ความคิดเห็นที่ 3 . บทที่  25  ...ถ้าไม่มีเธอ ชะลอยืนตัวแข็ง          ยิ้มของเจ้าน้องชายเจื่อนจางลงแม้เพียงนิดเดียว สายตาคู่นั้นหลบไปจับจ้องอยู่แถวหนวดของเขาแทน  ชะลอสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกช่วงอกช่วงท้องหมุนคว้างเหมือนมีคลื่นลมอยู่ข้างใน          แต่ร่างกายเขาก็ไม่ได้ลดราวาศอกลงเลย          ควรจะถอยตัวออกห่าง แต่มือของเจ้าน้องชายยังแตะประคองอยู่สองข้างเอว  ถ้าเขาขืนตัวออกตอนนี้ มันจะเหมือนรังเกียจหรือเปล่า?          ...คง... ไม่หรอกมั้ง... เว้นแต่ว่า...  ชะลอหลุบตาลงต่ำ แล้วก็เผลอหลับตา เกือบส่ายหน้าแต่ยั้งไว้ทัน          ไม่ใช่เขาคนเดียวที่กำลังเกิดอาการน่าละอายนี้          ลืมตากลับขึ้นไปดูหน้าเจ้าน้องชาย  สายตาฝ่ายนั้นยังจับจ้องอยู่ที่หนวดของเขา รอยยิ้มสุภาพคลี่คลุมริมฝีปากที่ล้อมรอบด้วยเงาเขียวจางของวันหยุด และร่างนั้นยังยืนนิ่งสนิทไม่ต่างจากเขาเลย          หัวใจชะลอไหวยวบ          น้องชายตัวดีที่กล้าเล่นซนต่อหน้าเขา ตอนนี้กลับกลายเป็นผู้ชายแสนสุภาพที่ควบคุมทุกกิริยาท่าทางของตัวเองไว้อย่างมิดชิดเรียบร้อย          ...เหมือนตอนที่เพิ่งเจอกัน...          ชะลอส่ายหน้าช้าๆ          ...ไม่ใช่... เขาไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้... เขาอยากให้น้องชายได้เป็นตัวของตัวเองเมื่ออยู่กับเขา ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องอาย ไม่ต้องห่วงกังวลกับอะไรทั้งนั้น...          “โตครับ”          เขาเห็นฝ่ายนั้นกะพริบตาทีเดียว แล้วเหลือบขึ้นมาสบตาเขา  ชะลอยิ้มรับ          “ไม่เป็นไรนะ”          เพลงเงียบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  ร่างกายเบื้องล่างยังสัมผัสกันอยู่  เจ้าน้องชายกะพริบตาอีกที แผงอกล่ำสันนั่นยกไหวน้อยๆ ตามจังหวะหายใจเนิบชัด            แล้วชะลอก็ขมวดคิ้ว...  บ่ายวันนี้ตั้งแต่เขาปลดผ้าขาวม้าวาดรูปมา โตมรไม่เคยหันมามองต่ำลงไปกว่าหนวดเคราของเขาเลย ไม่ว่าจะยืนใกล้ไกลกันแค่ไหนก็ตาม          ชะลอละสายตากลับขึ้นไปสบตาเจ้าน้องชายอีกครั้ง หัวใจไหวยวบอีกครั้ง          ...เขาเข้าใจผิดไป... เจ้าน้องชายไม่ได้เขินอายร่างกายตัวเอง... และเขาก็เห็นมาตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายมั่นอกมั่นใจในตัวเองขนาดไหน... แต่เขากลับลืมนึกไปเสียสนิท...          เจ้าน้องชายไม่อยากให้เขาอายต่างหาก          ชะลอยิ้มกว้าง  ...ทุเรศตัวเองจริงๆ... แก่จนป่านนี้ยังต้องให้เจ้าน้องชายตัวดีมาเป็นห่วง...          ฝ่ายนั้นกะพริบตาปริบ รอยยิ้มยังค้างอยู่บนหน้า แต่คิ้วเลิกสูงขึ้นนิดเดียวเหมือนงง  ชะลอพยักหน้า          “ก้มดูสิโต”          หลายอึดใจ กว่าที่อีกฝ่ายจะยอมหลุบตาลงมองเบื้องล่าง  ชะลอกกระชับมือบนศอกสองข้างของเจ้าน้องชายแผ่วเบา          “ไม่เป็นไรนะโต  ไม่เป็นไร” ชะลอนั่งหลับตาอยู่ที่เก้าอี้ยาวห้องดอกไม้เหมือนเดิม ซ้ายมือมีถ้วยชาสองถ้วยไอฉุยเหมือนเดิม          แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเขาไม่ได้นุ่งผ้าขาวม้า          ผิวไม้เรียบเย็นแตะต้องผิวเนื้อตรงที่ไม่คุ้นเคยทำให้รู้สึกแปลก แต่ก็สบายดีเหมือนกัน          ...อิสระ...          อาจเป็นความรู้สึกแบบนี้กระมังที่ทำให้เจ้าน้องชายไม่ยอมนุ่งผ้าเวลาพัก และบ้านเขาก็มิดชิดจากสายตาคนภายนอกเป็นอย่างยิ่ง ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล          ถ้าจะห่วงก็มีแต่สายตาคนในบ้านด้วยกันเองเท่านั้น          ชะลอรู้ว่าโตมรไม่เคยสนใจร่างกายเขาอย่างผู้ชายคนหนึ่ง และตอนนี้ฝ่ายนั้นก็ยอมรับเขาเป็นพี่ชายแล้ว ...เขามั่นใจอย่างนั้น... ไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นการยั่วยุแน่ๆ          ในเมื่อเจ้าน้องชายไว้ใจเขามากพอที่จะเปิดเปลือยตัวตนทุกอย่างให้เขาเห็น ...ไม่ใช่แค่เรือนร่าง... และไม่ใช่แค่ในงานวาดภาพ... ชะลอก็อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่า พี่ชายคนนี้ก็ไว้ใจน้องชายมากมายทัดเทียมกัน          ช่วงแรกทั้งเขาทั้งเจ้าน้องชายคงจะยังขัดเขินอยู่บ้าง แต่อีกหน่อยก็ชินกันไปเอง          พอภาพเสร็จแล้วก็คงไม่มีเวลาแบบนี้อีก . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 16:34:19

ความคิดเห็นที่ 4 . เสียงฝีเท้าเบากริบบนพื้นหญ้าเรียกให้ชะลอลืมตาหันไปมอง          ร่างกำยำที่ก้าวตรงมาสง่างามตามธรรมชาติ แต่ใบหน้านั้นยิ้มเขินดูอ่อนเยาว์ และพอตาสบกัน ฝ่ายนั้นก็แลบลิ้นแผล็บนิดเดียว ทั้งที่อกหลังยังผึ่งผายเหมือนเดิมเป๊ะ          ชะลอยิ้ม  ...นี่แหละ เจ้าน้องชายที่เขารักใคร่นักหนา... ถึงทีท่าจะเป็นผู้ใหญ่แค่ไหน แต่ลึกที่สุดในหัวใจก็ยังเป็นเด็กหนุ่มซุกซนน่าเอ็นดูของเขาเหมือนเดิม          สายตาคู่นั้นสบตาเขาอยู่  ชะลอแกล้งก้มดูตัวเองแล้วชำเลืองกลับไปดู เห็นเจ้าน้องชายเผลอหลุบตามองตามแล้วก็กลับมาสบตาเขาตามเดิม  คล้ายๆ มีเสียงฮึ่มฮ่ำปนหึๆ ลอยมา ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะหย่อนตัวลงข้างๆ          “พี่ลอไม่ได้สูบบุหรี่”          ชะลอพยักหน้า          “วันนี้วันอาทิตย์”  ...เรื่องอะไรจะบอก... ว่าอยู่กับเจ้าน้องชายแล้วไม่เหมือนกำลังทำงาน...          “วันธรรมดายังสูบรึเปล่าครับ”          เสียงถามเรื่อยๆ เหมือนคุยกันเรื่องทั่วๆ ไป  ชะลอแอบระบายลมหายใจ จำได้ว่าเจ้าน้องชายเคยขอไว้          “สูบ”          ฝ่ายนั้นเพียงแต่พยักหน้า ไม่ได้ตอบว่าอะไร แม้แต่รอยยิ้มก็ยังคงสว่างกว้างขวางเหมือนเดิม  ชะลอรู้สึกผิดวูบ สูดลมหายใจเข้าลึก          “ที่จริงก็ไม่ใช่ว่ามีอะไรต้องคิดมากมายหรอก แต่ผมไม่อยากให้ลูกค้าชวนคุย”          เจ้าน้องชายเลิกคิ้วสูง ยิ้มที่กว้างตะกี๊เปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ซุกซน แถมมีเสียงจึ๊กจั๊กประกอบ          “งั้นก็ง่ายนิดเดียวครับ  พี่ลอถือสมุดโน้ตกับดินสอสิครับ ทำเป็นวางแผนวาดรูปไป แต่ไม่ต้องเขียนจริงๆ หรอกครับ จะพักสายตามองฟ้าก็ได้ แค่นี้ลูกค้าเขาก็ไม่มากวนพี่แล้วครับ”          ชะลอยิ้ม พ่นลมหายใจออกจมูกพรืด ส่ายหน้าน้อยๆ          “อาจารย์พละสอนได้ทุกอย่างจริงๆ  ไว้จะลองดู”          คนถูกชมหัวเราะหึๆ ในลำคอ ยกถ้วยชาขึ้นอังใต้จมูก เอียงหน้าน้อยๆ มองมา          “เมื่อเช้าพี่ไปสอนรึเปล่าครับ”          ชะลอสบตาตอบ          “ทุกอาทิตย์แหละ ถ้าไม่ติดอะไรสำคัญจริงๆ ก็ไม่งด”          เจ้าน้องชายหันกลับไปหลุบตามองถ้วยชาในมือ          “ปีหน้าจะเข้ามหาลัยสามคน... พี่ลอมีเงินพอรึยังอะครับ”          ชะลอขมวดคิ้ว จำไม่ได้ว่าเคยบอก... ไม่ใช่สิ... เขาจำได้ว่าไม่เคยเอ่ยปากบอกเจ้าน้องชายเลยซักครั้ง ว่าเขาจะส่งเด็กๆ ที่วัดเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย          “ก็พอมีอยู่ ผมเก็บมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่เริ่มสอนมานั่นแหละ”          เจ้าน้องชายพยักหน้าทั้งยังก้มมองถ้วยชา          “ปีแรกสามคน ปีต่อไปก็คงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ  อีกสองสามปีก็คงเป็นสิบเลยนะครับ”          ถึงเขาจะไม่ได้เก่งคำนวณ แต่เรื่องแค่นี้ไม่ใช่จะไม่รู้  ชะลอถอนหายใจ          “ผมพอรู้จักอาจารย์อยู่บ้าง  ถ้าเด็กมันขยันแล้วฝีมือไม่ขี้เหร่นัก ก็คงพอจะขอทุนยกเว้นค่าเล่าเรียนได้อยู่ล่ะ  เหลือค่าใช้จ่ายส่วนตัวแล้วก็พวกอุปกรณ์กับตำรา คิดว่าคงพอสู้ไหว ไม่งั้นก็ค่อยรับงานให้มากขึ้น”          เจ้าน้องชายจิบชาเงียบอยู่ชั่วครู่ แล้วหันมาขมวดคิ้วน้อยๆ เหมือนครุ่นคิด          “ผมก็ไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอกนะครับ แค่คิดว่า... อืม... นอกจากรับงานตามสั่งอย่างที่ทำอยู่แล้วนี่ พี่ไม่ลองวางขายตามแกลเลอรี่ดูมั่งเหรอครับ ตั้งราคาสูงๆ แบบงานสั่งนี่แหละครับ  พี่วาดสวยขนาดนี้ขายได้อยู่แล้ว”          ชะลอยิ้ม ส่ายหน้าน้อยๆ          “รูปที่วาดลูกค้าเอามาขายไม่ได้หรอก ต้องรักษาความเป็นส่วนตัวให้เขา”          “ไม่ใช่ครับ”  เจ้าน้องชายวางถ้วยชากลับลงบนเก้าอี้ ตาก็หลุบมองตามมือตัวเอง  “ผมหมายถึงรูปอื่นน่ะครับ อย่างรูปวิวที่พี่วาด ผมว่าสวยมากๆ เลยครับ  หรือถ้า...”  เจ้าน้องชายหยุดเม้มปากนิดเดียวก่อนจะพูดต่อ  “...ถ้าพี่คิดว่ารูปคนจะขายได้ ผมเป็นแบบให้พี่ได้นะครับ ขอแค่ไม่ให้เห็นหน้าผมก็พอครับ”          ชะลอนิ่งเงียบ สายตาจับจ้องเสี้ยวหน้าที่หลุบต่ำน้อยๆ ของเจ้าน้องชาย หัวใจอุ่นฟูขึ้นมาเต็มช่องอก ปล่อยให้เงาแดดระริกไหวหยอกล้อกับกลิ่นหอมหวานของดอกไม้อยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะพยักหน้า          “ขอบคุณมากนะ ผมจะคิดดู”          เจ้าน้องชายเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา ใบหน้าครุ่นขรึมเริ่มคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ          “พี่ลอไม่โกรธผมนะครับ”          “โกรธ...”  ชะลอกระตุกหนวด  “...ที่โตคิดว่าพี่จะโกรธ...”  พอเห็นเจ้าตัวดีทำหน้าเหรอหราก็พ่นพรืดออกมา  “ดีใจสิไม่ว่า”          เจ้าน้องชายหัวเราะตาม แล้วทำหน้ากระตือรือร้น          “ถ้าพี่ลอคิดดูแล้วสนใจ พี่บอกผมนะครับ  ผมมีรุ่นพี่คนนึงเป็นคอนซัลแตนท์ครับ เก่งมากๆ เลย  เดี๋ยวผมแนะนำให้รู้จักนะครับ”          ชะลอยิ้มกว้าง ส่ายหน้าน้อยๆ  ความรู้สึกอุ่นฟูในอกแผ่กระจายไปทั้งเนื้อทั้งตัว          ...อยากดึงเจ้าน้องชายมากอดไว้เหลือเกิน... กว่าจะเลิกก็เย็น  เจ้าน้องชาย ‘เชิญ’ เขาไป ‘เต้นรำ’ ด้วยกันอีกรอบ  คราวนี้ ‘ควบ’ สองเพลง เริ่มจากเพลงโปรดของเจ้าน้องชายที่คราวนี้เปิดซะสองรอบ คงเพราะยืนเป็นแบบจนเมื่อยมากหรือไม่ก็ชดเชยเมื่อตอนบ่ายที่หยุดเต้นเปลี่ยนเพลงไปกลางคัน          พอเจ้าน้องชายรื่นเริงหายเมื่อยดีแล้ว ก็ขยับเข้ามาแตะสองข้างเอวเขา และชะลอก็ประคองศอกของเจ้าน้องชายไว้เหมือนเมื่อตอนบ่าย ปล่อยให้ร่างกายโยกไหวไปตามจังหวะอบอุ่นของเสียงเพลง          ...เธอคงรู้... ฉันยิ้มไม่ได้... ถ้าไม่มีเธอ...          ชะลอยิ้มอ่อน  เจ้าน้องชายเงยหน้าขึ้นมาสบตายิ้มทะเล้น  และถึงสายตาคู่นั้นจะไม่ได้หลุบมองลงต่ำ แต่ชะลออยากจะมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกอึดอัดกังวลใจแล้ว          ถึงบางส่วนของร่างกายจะปัดป่ายกันบ้างก็ช่างปะไร          ระยะเวลาไม่กี่นาทีผ่านไปรวดเร็วราวกับแค่ไม่กี่อึดใจ  พอปล่อยมือจากศอกของอีกฝ่าย ชะลอก็หันไปมองแสงอ่อนยามเย็นนอกหน้าต่างห้องดอกไม้          “เดี๋ยวผมไปส่ง”          เจ้าน้องชายคว้าผ้าสีขาวชิ้นเล็กมาก้มตัวยงโย่ยงหยกใส่ แต่ยังอุตส่าห์เงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้าง          “ไม่เป็นไรครับ  ผมแค่ยืนเฉยๆ ไม่เหนื่อยหรอกครับ  พี่อะเหนื่อยกว่าผมเยอะเลย พักผ่อนดีกว่าครับ  วันอาทิตย์แบบนี้รถไม่ติด  นั่งแท็กซี่แป๊บเดียวก็ถึงครับ”          ชะลอพยักหน้า ยืนมองอีกฝ่ายแต่งตัวจนเรียบร้อยแล้วค่อยนึกได้ เดินกลับไปหลังขาตั้งภาพ หยิบผ้าขาวม้าที่พาดไว้บนโต๊ะมาเคียนเอว กดปุ่มปิดกล้องวิดีโอ ก่อนจะเดินตามเจ้าน้องชายออกไปหน้าบ้าน          กลิ่นดอกไม้หอมหวานที่เขาชินจนไม่รู้สึกอะไร พอเห็นเจ้าน้องชายทำท่าสูดหายใจหลับตาพริ้มแถมยิ้มหวานไม่แพ้กลิ่นดอกไม้ ชะลอก็อดยิ้มตามไม่ได้          แล้วก็ขำตัวเอง... อยู่กับเจ้าน้องชายวันเดียว เขายิ้มมากกว่าที่ใช้ชีวิตปกติทั้งเดือนเสียอีก          ...หรืออาจจะทั้งปี...          เจ้าน้องชายไขกุญแจประตูรั้วแล้วหันกลับมาค้อมตัวไหว้  วูบหนึ่งที่เขารู้สึกอยากดึงร่างนั้นเข้ามากอด แต่ชะลอเพียงแค่ยกมือขึ้นกระชับต้นแขนอีกฝ่ายเบาๆ          รอจนเจ้าน้องชายออกไปปิดประตูล็อคกุญแจเรียบร้อย จนเสียงฝีเท้าบนถนนปูนห่างเงียบไป แล้วค่อยหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้าน          ยิ้มกับตัวเอง ...เดี๋ยวก็วันอาทิตย์อีกแล้ว... ฮัมเพลงเบาๆ ในลำคอ          ...เธอคงรู้... ฉันยิ้มไม่ได้... ถ้าไม่มีเธอ... (ติดตามตอนต่อไปกระทู้หน้าครับ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 16:35:01

ความคิดเห็นที่ 5 เจิมก่อน เดี่ยวค่อยอ่าน คุณพีท เที่ยวให้สนุก เดินทางปลอดภัยเด้อ เค้ายิ้มตามพี่ลออ่ะ ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้หวาน ชวนฝันอีกแล้ว ปล.อยากเห็นรูปห้องดอกไม้ของพี่ลออ่ะ คุณพีทททททททททท แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 17:54:05 จากคุณ : beemanufan เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 17:45:43

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านตอนนี้แล้วแพนด้ายิ้มตามตลอดเลย โดยเฉพาะตอน....ฮ่าๆๆ ม่ายบอกกกก XD ว่าแต่ช่วงไหนพี่ลอไม่อยู่บ้านบ้างนะคะ? จะแอบเข้าไปยืมวิดีโอที่อัดไว้มาก๊อปปี้ซะหน่อย กรั่กๆๆ จากคุณ : แพนด้าจะเปียกน้ำแว้ว (Applebee) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 20:50:15

ความคิดเห็นที่ 7     ...เธอคงรู้... ฉันยิ้มไม่ได้... ถ้าไม่มีเธอ... จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 21:35:39

ความคิดเห็นที่ 8 ...เที่ยวให้หนุกหนานนะคะคุณพีท ... จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 03:28:35

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านไปผิ้มไปเหมือนกันค่า เที่ยวช่วงนี้คงเจอคนกรุงเทพเพียบ ยังไงก็ขอให้สนุกนะคะ จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 11:09:54

ความคิดเห็นที่ 10 ยกมือง้าบ ยกมือๆๆๆๆ(เลียนแบบเจ้าป๊อง) สงสัยจังค่ะคุณพีท อ่านสองตอนนี้ แรกๆก็อารมณ์โรแมนติกอยู่ดีๆ พอคิดตามเรื่องมือซ้ายมือขวา เอวซ้ายเอวขวาไปซักประเดี๋ยว...(ถ้าไม่คิดตามเก๊าะงงอ้ะค่ะ) เอ๊่ะๆๆๆๆ...เลือดกำเดาจะไหล ชักจะอีโรติก จากนั้นก็โแมนติกสลับอีโรติกไปเรื่อยๆ(เพราะหยุดคิดตามไม่ได้เสียแล้ว) ทำไงดีค้าบบบบบบ (แก้คำผิดค่ะ) แก้ไขเมื่อ 13 เม.ย. 54 19:33:45 จากคุณ : schneesturm เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 19:32:52

ความคิดเห็นที่ 11 แอร๊คุณพีทคะ ถึงกับต้องความหาเพลงมาฟังตอนอ่านเลยค่า >.< (หนีเรื่องสอบ+การบ้านมาอ่านนิยาย) จากคุณ : noei1984 (noei1984) เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:27:33

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : วันเนา 54 18:00:54

ความคิดเห็นที่ 13 ผ้าหลุดซะแล้ว ุถ้าไอ้ป๊องกะเจ้าหัวเม่นมาเห็นตอนนี้คง...หยองน่าดู จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : วันเนา 54 22:32:18

ความคิดเห็นที่ 14 ิอื้มมมม ได้ยินเสียงโช้งเช้งในตอนนี้้ด้วย อิอิ จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 00:54:58

ความคิดเห็นที่ 15 คุณบี (๕) ขอบคุณคร้าบ ปลอดภัยกลับถึงบ้านเรียบร้อย ไม่ได้สนุกมากมายแต่มีความสุขมากๆ ครับ หนุ่มเหนือก็... อะอู๊ว (ปู๊ด โดนดูดเสียง)  หวานหลายตอนติดๆ กัีนนี่ ชักไม่ค่อยดี แล้วเนอะ แบบว่ามันเลี่ยนอะ เดี๋ยวหาไรเผ็ดๆ มาสลับบ้างดีปะครับ (เอ หรือขมๆ ดี) ห้องดอกไม้ ผมก็อยากเห็นงะ ไว้ไปบุกรัง เอ๊ย บ้านพี่ลอกันดีมะ คุณด้าเปียก (๖) โดยเฉพาะตอนไหนคร้าบ บอกมาซะดีๆ นะ อย่าให้จิ้นเอง ไม่งั้นอาจจะนึกไปถึงตอน น้องต้นอุ้มพี่ไผ่ โฮะๆๆ  พี่ลอปกติไม่อยู่บ้านวันธรรมดาตอนกลางวันครับ แล้วก็วัน อาทิตย์เช้าที่ไปสอนที่วัดไง (อะ ถามมาก็ตอบไป งิๆ) คุณปอมม (๗) ช่างหารูปได้เก่งจริงๆ เลยครับ ขนาดไม่ใช่ขนมยังหาได้เลยนะเนี่ย (ว่าแต่... แล้ว ขนมอยู่ไหนอะครับ ผมเปล่าทวงนะ ไอ้ป๊องมันถามมา) คุณสิงห์ (๘) เหนื่อยนิดหน่อย แต่มีความสุขมากมายเลยครับ พี่คอปฝากบอกว่า โจ๊กสมเพชรอะ ย้ายไปนานนนนน แล้วน้า อิๆ คุณริเวอร์ (๙) ดีใจที่อ่านแล้วยิ้มไปด้วยกันครับ คนเขียนตอนเขียนก็ยิ้มนะ แต่ตอนกลับมาอ่านเอง แล้วก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ แบบว่ามันอิจฉาาาาา อิๆ  คนกรุงเทพฯ เยอะจริงๆ ครับ แต่ ก็ไม่ได้ทักนะ ไม่สน มองแต่หนุ่มเหนือ กร๊าก คุณ schneesturm (๑๐) (ซักวันจะถามให้ได้ว่าชื่ออ่านว่าอะไร แหะๆๆ)  คิดตามมือแล้วอีโรติกเหรอครับ ลืมไปแล้วอะ เดี๋ยวขอคิดตามอีกรอบนะ ว่ามือไหนอยู่ตรงไหน โดนอะไรมั่ง อิๆๆ ทำไงดีว้า... ติ๊กต่อกติ๊กต่อก ขอเสนอว่า ให้ลองทำมือตามด้วยเลยครับ เพื่อความ ชัวร์ื (ว่าไม่ได้คิดไปเอง) กร๊าก คุณเนย (๑๑) ฮั่นแน่ วันนี้บุกมาล็อกอินพันทิปได้ อะนะคนเรา อ่านนิยายเสร็จแล้วกลับไปทำการ บ้านดีๆ นะ อ่านหนังสือสอบด้วย ไม่งั้นเดี๋ยวจารย์โตดุเอานะครับ (น่ากลัวมั้ยเนี่ย) ว่าแต่ไปหาเพลงไรมาฟังนี่... คุณเร่ (๑๒) ขอบคุณคร้าบ กลับมาโหมดพระจันทร์ยิ้ม อิๆ พี่โก้ (๑๓) ในที่สุดพี่ลอก็... จนได้... อิๆๆ  เด็กสองตัวคงไม่มีโอกาสได้หยองหรอกครับ เพราะ ยังไง้ จารย์โตก็เปลือยอยู่แล้ว มาดูไม่ได้ ผู้กำกับหวง เอ๊ย ห้าม แหะๆ ทิพ (๑๔) หูไวมากกกกกก ขนาดซ่อนๆ ไว้แล้วนะเนี่ย เก็บได้หมดทุกเม็ดเลยนะ อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:18:24

ความคิดเห็นที่ 16 บทที่ 26 คนที่รอคอย + บทที่ 27 คนที่พบเจอ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10466679/W10466679.html จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 11:21:17