ความคิดเห็นที่ 1 ตกบ่ายหลังจากกินอาหารกลางวันง่าย ๆ ที่ซื้อมาจากปากซอยเสร็จ มาธวีก็เริ่มที่จะเก็บของเกี่ยวกับตาหนูให้เรียบร้อย และพบว่ามีเอกสารที่เกี่ยวกับเด็กคนนี้และยืนยันว่าปัณฑ์ธรนั้นเป็นบิดาของเด็กจริง ส่วนแม่ของเด็กก็เป็นผู้หญิงไทยที่ชื่อ ‘เจนจิรา โคโรลาโด้ ’ ซึ่งถ้าลองคิดดี ๆ แล้ว ชื่อนี้ไม่น่าจะเป็นชื่อจริง เด็กคนนี้เกิดที่ประเทศไทย มีสัญชาติไทย และแจ้งเกิดที่กรุงเทพฯมหานครด้วยซ้ำไป มาธวีจึงนำหลักฐานทั้งหมดที่มีไปให้ปัณฑ์ธรดู “ แกดูดิ แกรู้จักผู้หญิงที่ชื่อเจนจิราคนนี้ไหม ” ปัณฑ์ธรรับเอกสารเหล่านั้นไปดู ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ “ ไม่อ่ะ  แต่ฉันว่าชื่อนี้มันแปลก ๆ บางทีแม่ของเด็กอาจจะใช้เอกสารปลอม ชื่อปลอมในการแจ้งเกิดเด็กคนนี้ และคิดจะเอามาให้ฉันตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ แต่เพราะฉันยังไม่กลับมาจากต่างประเทศเขาเลยยังไม่เอามาให้ พอฉันกลับมาเขาเลยทำแบบนี้ ” หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ “ แต่มันก็ซวยดีนะ ที่มันดันสะกดรอยตามแกในวันที่แกมาอยู่ที่บ้านฉันอ่ะ วันเดียวแท้ ๆ เลย ” ปัณฑ์ธรหัวเราะเบา ๆ “ บางทีเจนจิราเขาอาจจะอยากมอบเด็กคนนี้ให้แกก็ได้นะ ” มาธวีหันไปมอง ‘เจ้าเด็กน้อย’ ตัวเล็กที่พยายามหัดเดินและเรียนรู้โน่นนี่รอบบ้านอย่างรู้สึกเอ็นดู ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก “ เราลืมเรื่องสำคัญอะไรไปอย่างนะ ” ปัณฑ์ธรขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ ก็ชื่อของตาหนูน่ะสิ เราเรียกเขาว่าตาหนูบ้างล่ะ เด็กนั่นบ้างล่ะ เด็กน้อยบ้างล่ะ เขายังไม่มีชื่อเลยนิ ” “ แล้วชื่ออะไรดีวะ” มาธวีเหลือบมองเอกสารในมือ ชื่อจริงของเด็กที่ระบุเอาไว้นั้นคือชื่อ ‘ปรมะ’ ชื่อที่น่าจะเอาอักษรตัวหน้ามาจากชื่อของพ่อเป็นแน่ แต่ชื่อเล่นของเด็กน้อยคนนี้น่าจะเท่ห์ แต่แฝงความน่ารักอยู่ด้วยในตัว ทั้งสองจึงได้ตกลงกันอยู่นานว่าจะให้ปรมะนั้นมีชื่อเล่นว่าอะไร ผลที่สุดก็ได้ข้อสรุปว่า ให้เขาชื่อ ‘ท็อป’ ที่เป็นคำแปลของชื่อจริงเป็นดีที่สุด และดูเหมือนตาหนูก็จะชอบชื่อนี้เหมือนกัน เพราะทันทีที่มาธวีแจ้งชื่อนี้ให้เขาฟัง เจ้าตัวก็หัวเราะชอบใจ ร้อง ‘ต็อป ต๊อป’ ยกใหญ่ “ ไอ้ชื่อ ท๊อป นี่มันเป็นชื่อที่เท่ห์และแผงความน่ารักตรงไหนวะ ฉันว่าชื่อนี้ก็ออกจะธรรมดา ๆ นะ ” ปัณฑ์ธรบ่นอุบ หลังจากได้ฟังชื่อเล่นของลูกชายของตัวเอง แต่มาธวีก็อ้างไปข้าง ๆ คู ๆ ว่าท็อป จะแปลว่า อยู่เหนือคนอื่นก็ได้ แปลว่า ลูกข่างก็ได้ ทั้งเท่ห์และน่ารักจริง ๆ อย่างที่ต้องการ ซึ่งปัณฑ์ธรเองก็ขี้เกียจจะเถียง หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จในตอนเช้า สิรดนัยในชุดเสื้อเชิ้ตสีเหลืองครีมกับกางเกงสีเทาเข้าชุดกับสีวันก็ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ เนื่องจากจำเป็นที่จะต้องลงมาเพื่อรับประทานอาหารเช้าร่วมกับเพ็ญนีต์อีกครั้ง หลังจากที่เมื่อวานนี้ มื้อเย็นก็ที่เกิดขึ้นก็เป็นมื้อที่ค่อนข้างเครียดพอสมควร เนื่องจากเพ็ญนีต์ไม่ยอมพูดกับเขาสักคำ และเช้านี้ก็เช่นกัน เมื่อเขาเดินลงมาชั้นล่าง ที่โต๊ะอาหารเขาก็พบเพ็ญนีต์นั่งอยู่ก่อนแล้ว สภาพของเธอดูเหมือนคนที่กำลังจะออกไปข้างนอกมากกว่าอยู่ที่บ้าน เขาจึงเอ่ยถามอย่างสงสัย “ น้องเดือนกำลังจะไปไหนครับ ” เขาเอ่ยถามอย่างสุภาพ “ เดือนจะไปตามหาพี่ปัณค่ะ ” เธอบอก “ พี่ปัณหายไปจากบ้าน 3 วันแล้ว แต่ไม่มีใครสักคนที่คิดจะตามหาเลยหรือคะ ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง ” สิรดนัยถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะทรุดตัวนั่งตรงข้ามกับเพ็ญนีต์ “ พี่ทราบว่านายปัณอยู่ไหน เพียงแค่ไม่อยากทำอะไรวู่วามตอนนี้ ” เขาบอกอย่างสุภาพ ก่อนจะหันไปเอ่ยขอบคุณแม่บ้านที่ตักข้าวต้มให้ เด็กสาวถอนหายใจอย่างนึกรำคาญกิริยาท่าทางที่เหมือนถูกวางโปรแกรมไว้ของผู้ชายตรงหน้าเหลือเกิน “ ถ้าทราบทำไมไม่ไปพาตัวเขากลับมาล่ะคะ รออยู่ทำไม ” “ เดือนแน่ใจเหรอว่าจะรับได้ ถ้าพี่จะพานายปัณกลับมาที่บ้าน ” เขาถามอย่างอยากลองใจ “ ถ้านายปัณพาใครมาอยู่ด้วยล่ะ เธอจะรับได้เหรอ ” เพ็ญนีต์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ ทำไมคะ ทำไมต้องรับไม่ได้ แล้วพี่เขาจะพาใครมาอยู่ด้วยคะ ” เธอไม่เข้าใจคนตรงหน้า ไม่เคยเข้าใจสักครั้งเลยด้วย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องทำเหมือนตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลก และความคิดของเขาก็ถูกต้อง เรื่องที่ปัณฑ์ธรหายตัวไปนี่ก็อีก ในเมื่อเขารู้อยู่แล้วว่าปัณฑ์ธรหายตัวไปไหนแต่ก็ไม่ยอมตามกลับมา ซ้ำพอถามหาเหตุผลก็ไม่ยอมบอก เหมือนพยายามใช้อำนาจอย่างไรอย่างนั้น เพ็ญนีต์จ้องคนตรงหน้านิ่ง จนสิรดนัยรู้สึกตัว เขาถอนหายใจเบาๆอย่างยอมแพ้ในความดื้อรั้นของเด็กสาว “ ถ้าเธอพร้อม อีกสองสามวันนี้จะไปรับปัณกลับมา เดือนจะไปกับพี่ไหมล่ะ ” “ ได้สิคะ ไปพรุ่งนี้เลยยังได้ ” เพ็ญนีต์รับคำของสิรดนัย พลางคิดทบทวนคำพูดของคู่หมั้น แน่นอนว่าคำพูดทำนองนี้ของเขาต้องเป็นคำพูดลองใจเธออย่างแน่นอน เพ็ญนีต์คิดเสียว่ามันเป็นคำพูดท้าทายที่เธอต้องทำมันให้สำเร็จให้เขาเห็นความพยายามของเธอให้ได้ แต่เด็กสาวคิดว่ามันไม่น่าจะใช่คำถามลองใจของเธออย่างเดียวเป็นแน่ มันต้องมีเหตุการณ์หรือเรื่องราวบางอย่างที่สำคัญมาก ๆ เกิดขึ้นแน่ ๆ และไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องอะไรก็แล้วแต่ เธอจะไม่มีวันยอมให้ใครได้ปัณฑ์ธรไปอย่างแน่นอน !! จากคุณ : kibosi เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 20:41:46

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากตกลงกับปัณฑ์ธรเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่า หน้าที่ดูแลหนูน้อยปรมะนั้น ตอนกลางวันเป็นของปัณฑ์ธรที่ไม่มีงานประจำ ส่วนเธอก็ทำหน้าที่ดูแลตั้งแต่สองทุ่มรวมไปถึงการเตรียมอาหารเช้าและพาตาหนูอาบน้ำในตอนเช้า แม้ฟังดูแล้วรูปแบบความสัมพันธ์ของเธอ ปรมะ และปัณฑ์ธรจะดูพิลึกหรือประหลาด ๆ ไปสักหน่อย แต่พอได้ลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีระเบียบและมีหน้าที่ของตนเองแบบนี้ บ้านของเธอก็เป็นบ้านที่น่าอยู่และมีความสุขขึ้นมากเมื่อเทียบกับ ตอนที่เธอยังไม่เจอกับปัณฑ์ธรอีกครั้ง ก่อนนั้นนั้นชีวิตของเธอเรียบง่ายมาก วันว่างทั้งวันอุทิศให้การนอนและการพักผ่อนแบบไม่ต้องเผาผลาญพลังงานมาก แทบจะไม่ได้ออกไปเหยียบเปลือกโลก แม้เธอจะไม่ใช่สาวโสดสนิทไร้ชายหนุ่มมาเกี่ยวพัน เพราะก่อนหน้านี้ก็เคยมีคนรักอยู่บ้าง แต่ก็ทำตัวเหมือนไม่มี รักถึงติดขัดจนถึงขั้นเลิกรากันไปในที่สุด ทำให้มาธวีตัดสินใจที่จะไม่โหยหาความรักแบบหนุ่มสาวที่มันฉาบฉวยอีก จึงได้ตัดสินใจเริ่มต้นหาสิ่งดี ๆ ให้ชีวิตใหม่ด้วยการย้ายสถานที่ทำงานและย้ายที่อยู่ใหม่เสีย เพื่อรับสิ่งใหม่ ๆ ให้เข้ามาในชีวิต แต่ดูเหมือนสิ่งใหม่ ๆ ที่เข้ามามันแปลกประหลาดและมหัศจรรย์กว่าที่เคยคิดเอาไว้มากโข หลายวันมานี้หลังจากที่เธอได้ดูแลลูกชายของปัณฑ์ธร เธอรู้สึกรักและเอ็นดูเด็กคนนี้มาก แม้ว่าเด็กจะไม่ยอมเรียกเธอว่า “แม่ ” เหมือนที่เธอพยายามยัดเยียดให้เรียก ด้วยกลัวว่าเด็กจะโตไปแล้วกลายเป็นเด็กมีปัญหา และยังคงเรียกเธอว่า ‘ฟูฟู’ เหมือนเดิม แต่เธอกลับโกรธไม่ลงสักครั้งที่ได้เห็นเด็กน้อยหัวเราะอย่างมีความสุข ส่วนนักร้องอินดี้หนุ่มก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาก ดูมีความรับผิดชอบและอบอุ่นขึ้นมาทันทีที่อยู่กับลูกชาย วันนี้มาธวีกลับบ้านได้เร็วกว่าปกติ เพราะทางบริษัทกำหนดให้วันพุธเป็นวันพิเศษที่จะให้ทุกคนเลิกงานเวลา 16.30 น.ตรงเป๊ะไม่มีการขอให้ทำงานเพิ่มเติมเด็ดขาด  มาธวีเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นวันนี้ แต่ที่แน่ใจก็คือว่าเธอดีใจที่จะได้พาตาหนูไปเดินเล่นออกกำลังกายที่สวนหย่อมในหมู่บ้าน “ กลับมาแล้วครับ ” มาธวีเอ่ยเสียงใส พร้อมกับเปิดประตูห้องพักเข้าไปอย่างอารมณ์ดี ภาพที่เห็นคือนายปัณกำลังนั่งกินขนมดูทีวีอย่างมีความสุข โดยที่มีปรมะเดินต้วมเตี้ยมอยู่ไม่ไกลนัก หญิงสาวฉีกยิ้มทันทีที่เห็นเด็กน้อยหันมามองเธอพร้อมจะยิ้มแป้น และทำท่าเหมือนจะวิ่งตรงมาหา “ มะ มะ ” เด็กน้อยร้องเรียก ทำให้มาธวีถึงกับเลิกคิ้วอย่างสงสัย หัวใจเต้นแรงราวกับว่าจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกอก หญิงสาวย่อตัวลงช้า ๆ ก่อนจะอ้าแขนรับเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “ ปัณ เค้ายอมเรียกฉันว่าแม่แล้ว ” เสียงสั่นเครืออวดอย่างมีความสุข “ เค้าไม่ได้เรียกว่าแม่หรอก แต่เขาจะเรียกชื่อแกต่างหาก มาธวีอ่ะ ฉันสอนเค้าเองแหละ เค้าจะไม่ได้เรียกแกว่า ฟู ฟู หรือ บ๊อก บ๊อก อีกไง แล้วถ้าโตกว่านี้ค่อยฝึกให้เรียกแม่ ”   คำพูดของปัณฑ์ธรทำลายความฝันของเธอให้พังครืน ความปิติยินดีเมื่อครู่กลายเป็นความว่างเปล่า หญิงสาวหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ พร้อมทั้งกอดเจ้าตัวเล็กจนแน่นกว่าเดิม “ ฉันมันไม่ใช่แม่เข้านิ จะให้เขาเรียกว่าแม่ได้ไงล่ะ ” สิรดนัยเดินนำร่างบางในชุดกระโปรงสีชมพู ใบหน้าอ่อนวัยมองรอบตัวอย่างสงสัยใบหน้าเหยเก คงเพราะไม่ค่อยชอบใจกับบรรยากาศไม่น่าพิศสมัยของคอนโดแห่งนี้ ที่ดูเก่าคร่ำครึไปเสียหน่อย ชายหนุ่มกดเรียกลิฟท์ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปยืนในลิฟท์ที่ค่อนข้างแคบ และไม่น่าปลอดภัย “ ทำไมไม่เข้ามาล่ะ ” เขาเอ่ยถามเด็กสาวที่ยืนรั้งสายกระเป๋าตัวเองแน่น “ มันไม่น่าไว้ใจ ถ้ามันค้างขึ้นมาจะทำไงคะ เราเดินขึ้นกันเถอะ ” เพ็ญนีต์ส่งสายตาอ้อนวอนให้คนที่อยู่ในลิฟท์เปลี่ยนใจออกมา และเดินขึ้นบันไดกับเธอแทน ใบหน้าเคร่งขรึมส่ายไปมาช้า ๆ ก่อนมองเด็กสาวด้วยสายตาคมทรงอำนาจ  และเดินออกมาลากตัวเด็กสาวเข้าไปแทน เพ็ญนีต์ทำหน้ามุ่ย “ พี่ก็อยู่ด้วย เธอจะกลัวอะไรล่ะ ” เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ ก่อนจะตบไหล่เด็กสาวเบา ๆ เป็นเชิงปลอบ “ เดือนไม่ได้กลัว แต่เดือนไม่อยากอยู่ในที่แคบ ๆ กับพี่แดนต่างหากล่ะคะ ” หญิงสาวบอก ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดค้อนคนที่ไม่ยอมทำตามความต้องการของเธอวงใหญ่ นี่ถ้าไม่ถือว่าเป็นน้องเป็นนุ่ง จะแกล้งกอดแนบแน่นให้ดู สิรดนัยมองเด็กน้อยเอาแต่ใจตัวเองอย่างแสนเหนื่อยหน่าย เขาคิดไม่ออกเลยว่าถ้าเธอต้องไปเจอกับความจริงที่ไม่ได้เตรียมใจรับไว้จะทำอย่างไรกันนะ เมื่อประตูลิฟท์ค่อย ๆ เปิดออกช้า ๆ สิรดนัยก็ต้องเบิกตากว้างอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าใครคือคนที่ยืนรออยู่หน้าลิฟท์ ไม่ต่างจากผู้ร่วมทางของเขาที่ร้องขึ้นอย่างตกใจ “ พี่ปัณ !!! ” เด็กสาวร้องอย่างดีใจ ก่อนจะวิ่งตึง ๆ ออกจากลิฟท์และโผเข้ากอดชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจว่าข้างกายของ ‘พี่ปัณ’ ของเธอนั้น มีใครอีกคนที่ยืนมองเธอราวกับเธอเป็นสัตว์ประหลาดจากนอกโลก ปัณฑ์ธรตะลึงตาค้างทันทีที่ประสาทการรับรู้ของเขากลับคืนมา ชายหนุ่มพยายามที่จะยกมือขึ้นแกะผู้หญิงที่กระโดดออกจากลิฟท์และเกาะเขาแน่นหนึบเหมือนทากในหน้าฝนอย่างนึกสยอง และไม่ลืมที่จะมองคนข้างตัวที่จ้องเขาด้วยสีหน้าสงสัยสุดฤทธิ์ และทำหน้าเหมือนต้องการจะขอโทษ “ มะ ป้อ ทำไร ” เสียงเด็กน้อยช่างสงสัยร้องถามขึ้น เป็นผลให้สิรดนัยก้มลงมองเด็กน้อยวัยกำลังน่ารักในรถเข็นเด็กอย่างตกตะลึง สลับกับหญิงสาวหน้าตาน่ารักที่ยืนยิ้มเจื่อน ๆ คนนั้น “ เด็กคนนั้นเรียกพี่ปัณว่าไงนะคะ ” เพ็ญนีต์คลายอ้อมกอดออก ก่อนจะถามปัณฑ์ธรเสียงแหลม “ พี่ว่าเราต้องคุยกันยาวแล้วล่ะปัณ ” สิรดนัยเอ่ยด้วยเสียงทรงอำนาจ “ คุณช่วยนำผมไปที่ห้องพักของคุณหน่อยได้ไหมครับ ” พูดจบเขาก็หันมาถามมาธวีหน้าเครียด หญิงสาวหัวเราะแฮะ ๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ....ก็ใครจะไปกล้าปฎิเสธล่ะ หน้าดุซะขนาดนั้นนิ จากคุณ : kibosi เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 20:42:55

ความคิดเห็นที่ 3 ลิงค์ตอนก่อนหน้่่่านี้ค่าาาา บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10341205/W10341205.html ตอนที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10342839/W10342839.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10371674/W10371674.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10425464/W10425464.html ***************************** อยากเปลี่ยนชื่อเรื่องใหม่ เป็น คอนเฟิร์มหัวใจว่าใช่เธอ นะคะ แก้ไขเมื่อ 13 เม.ย. 54 09:05:51 จากคุณ : kibosi เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 20:44:46

ความคิดเห็นที่ 4 เรียกฟูฟูน่ารักออกนะ ฟังละม้ายคล้ายหมา ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 18:33:54

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : วันเนา 54 18:39:44