ความคิดเห็นที่ 1 หญิงสาวผละจากวงสนทนา เดินกระแทกฝีเท้าออกจากห้องครัวด้วยความขุ่นเคืองใจ และทันทีที่ร่างเพรียวก้าวพ้นประตูหินทรงสูงของปราสาท ลมหนาวระลอกหนึ่งก็พัดโชยมา ปลิดเอาใบไม้แห้งร่วงหล่นลงบนพื้นสนามหญ้าเป็นจำนวนมาก นั่นคงเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงฤดูเหมันต์ ที่กำลังจะแวะเวียนมาทักทายดินแดนทางแถบนี้อีกครั้งในไม่ช้า... “เกลน !” หล่อนตะโกนเรียกชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ที่เพิ่งกึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงไปยังคอกม้า แลเห็นเสื้อคลุมสีน้ำตาลกับทรงผมและหนวดเคราที่รกรุงรังของนายสารภีประจำตระกูลเซซิล สารรูปดังกล่าวคล้ายหมีภูเขาตัวหนึ่ง ซึ่งคงไม่แปลกอะไรถ้าหากเขายึดคอกม้าแทนถ้ำ แล้วหลับจำศีลอยู่ภายในนั้นตลอดฤดูหนาวอันยาวนาน แต่ความจริงก็คือ เกลน เลสเซอร์ไม่ใช่หมี และคอกม้าก็ไม่ใช่ถ้ำ เขาชะงักฝีเท้าทันควันที่ได้ยินน้ำเสียงคุ้นหูเรียกขานชื่อตน ก่อนจะหันมาทางต้นเสียง มองเห็นสาวใช้คนหนึ่งวิ่งเหยาะเข้ามาหา ชายผ้าคลุมศีรษะสีดำยาวถึงกลางหลังปลิวพลิ้วตามแรงลม ขับเน้นให้ดวงหน้ารูปไข่ สะอาดสะอ้าน แลดูเด่นสะดุดตาไม่น้อย ...หล่อนจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเมเบล แม็คคลีน เด็กสาวกำพร้าที่จำต้องอาศัยอยู่ใต้ใบบุญของตระกูลเซซิลมาตั้งแต่น้อยคุ้มใหญ่ หากแต่เพราะหล่อนตกเป็น ‘ทาสติดที่ดิน’ สืบเนื่องมาจากรุ่นพ่อแม่ผู้ล่วงลับ มิใช่เพราะได้รับความเมตตากรุณาจากพระคาร์ดินัลผู้กระหายในอำนาจอย่างแท้จริง นอกจากนี้ เกลนยังรู้อีกอย่างหนึ่งด้วยว่า หล่อนสนิทสนมกับเลดี้โรซาลินด์พอสมควร ดวงตาสีเขียวมรกตจึงหรี่ลงเล็กน้อย ตรงกันข้ามกับความระแวดระวังที่เพิ่มมากขึ้น ขณะพยายามรักษาสีหน้าและกิริยาท่าทางให้เป็นปกติที่สุด ไม่เผลอหลุดพิรุธใด ๆ ออกมาให้อีกฝ่ายสังเกตเห็น “มีอะไรหรือเบลล่า” เมเบลชะลอฝีเท้าเมื่อวิ่งเข้ามาใกล้ ลมหายใจของหล่อนเป็นกระไอจาง ๆ ลอยอยู่บนใบหน้า หล่อนตอบคำถามเขาโดยการถามกลับว่า “คุณรู้อะไรเกี่ยวกับการหายตัวไปของเลดี้บ้างไหม... เมื่อวานตอนขับรถม้าไปส่งเลดี้ที่วิหาร คุณเห็น เอ่อ... เห็นคนแปลกหน้ามาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ ๆ เลดี้บ้างรึเปล่า” คำถามเหล่านี้แม้จะมิได้อยู่นอกเหนือการคาดคำนวณของเขา แต่เกลนก็นิ่งอึ้งไปชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนส่ายหน้าช้า ๆ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ติดจะเคร่งขรึมอยู่ในที “เกรงว่าจะไม่... ฉันไม่เห็นใครหรืออะไรเฉียดเข้าใกล้เลดี้เลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อวานพอหล่อนลงจากรถม้า ก็ก้าวเข้าไปในวิหาร สวดมนต์ภาวนาอยู่ในนั้นนานพักใหญ่ ค่อยกลับออกมาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดูจะสดใส สบายอกสบายใจขึ้น ฉันไม่ได้ถามหล่อน เราสองคนแทบไม่เคยได้คุยกัน ยกเว้นเลดี้จะออกคำสั่งเท่าที่จำเป็น แล้วฉันก็เพียงแต่ขานรับตามหน้าที่เท่านั้น” เมเบลกัดริมฝีปากเล็กน้อย พูดกันตามตรง หล่อนไม่ค่อยพึงพอใจกับคำตอบที่ได้รับสักเท่าไหร่ เพราะถึงแม้เกลนที่หล่อนรู้จักจะไม่ใช่คนชอบพูดโกหก แต่ครั้งนี้มั่นใจได้เลยว่าสิ่งที่เขาพูด ไม่ใช่ความจริงทั้งหมดอย่างแน่นอน “ขอโทษนะ ฉันคงเชื่อคุณได้สนิทใจมากกว่านี้ เกลน...” เมเบลลดเสียงให้แผ่วเบาลง พอที่จะได้ยินระหว่างกันและกันแค่สองคน “ถ้าหากไม่บังเอิญว่า ฉันเคยเห็นคุณกับเลดี้แอบนัดพบกันกลางดึกกลางดื่นหลายคืนแล้ว” “เธอตาฝาดไปเองต่างหาก สาวน้อย” เกลนบอกหน้าตาเฉย ท่าทางไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด “แล้วมันก็ไม่ดีแน่ ถ้าเธอจะเที่ยวสอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่นในเวลาดึกดื่นมืดค่ำแบบนั้น” เขาข่มขู่หล่อนด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงเย็นชา เมเบลได้แต่จ้องหน้าเขาเขม็ง ไม่รู้จะหาหลักฐานอะไรมาต้อนให้อีกฝ่ายจนมุมดี หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ หล่อนไม่มีพยานหลักฐานใด ๆ สักอย่างเลยด้วยซ้ำ นอกจากคำพูดของตัวเองที่ว่า 'ฉันเคยเห็น...' ซึ่งนั่นทำให้เกลนยักไหล่ใส่หล่อนอย่างยียวน พลางบอกว่า “ฉันมีเวลากับเรื่องไร้สาระไม่มากนักหรอกนะ สาวน้อย... ลอร์ดมาร์ตินสั่งให้ฉันเข้าไปสืบข่าวในตัวเมือง นี่ก็สายมากแล้ว...” เขาเหลือบตามองดูท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยมวลเมฆสีเทาหม่นหมอง “ฉันไม่อยากโดนลงโทษในช่วงที่สภาพอากาศเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นเห็นทีคงต้องขอตัวก่อน” ว่าแล้วก็ตัดบท หาทางผละจากหล่อนไปอย่างง่ายดาย เกลนไม่สนใจว่าเมเบลจะคิดอย่างไร เขารู้แค่ว่าหล่อนไม่ใช่ 'พวกช่างฟ้อง' และตราบใดที่ยังไม่มีพยานหลักฐานชัดเจน เมเบล แม็คคลีนจะไม่มีทางนำเรื่องพวกนี้ไปเที่ยวโพทะนาให้ใครต่อใครฟังเป็นอันขาด แต่ถึงอย่างนั้นก็ประมาทไม่ได้ ! ชายหนุ่มเตือนตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนตวัดกายขึ้นนั่งบนหลังม้า ต้องรีบแล้ว... มือหนากระตุกสายบังเหียนโดยแรง บังเกิดเสียงอาชากู่ร้องโหยหวนออกมาคำหนึ่ง จากนั้นเจ้าม้าขาวก็ควบฝีเท้าเร็วรี่ ตะบึงพาร่างของเกลนเคลื่อนห่างออกไปตามเส้นทางท้ายปราสาท เมเบลยืนดูอยู่จนกระทั่งทั้งคนทั้งม้าลับหายไปจากคลองจักษุ หล่อนทอดถอนใจแผ่วยาว นึกโกรธตัวเองนิดหน่อยที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้ กระนั้นหล่อนก็มั่นใจว่า เกลนต้องรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับการหายตัวไปของเลดี้โรซาลินด์แน่ ...เพียงแต่เมเบลไม่อยากคิดว่าเขาคือ 'แมวดำแห่งบริตานี่' จอมโจรที่หญิงสาวกว่าครึ่งค่อนเมืองปรารถนาจะให้มาปรากฏกายอยู่ตรงหน้า และเรียกร้องให้ลักพาตัวพวกหล่อนไป ! จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 20:30:03

ความคิดเห็นที่ 2 “เลดี้ ! เลดี้ของผม...” ทันทีที่ได้ยินเสียงเกลนเรียกหา โรซาลินด์ เซซิลก็ก้าวออกมาจากโบสถ์ร้างอันใช้เป็นสถานที่หลบซ่อนชั่วคราว หล่อนไม่ลังเลที่จะโผเข้าหาอ้อมกอดที่เปิดอ้ารอท่าอยู่ตรงหน้า แล้วปล่อยให้วงแขนแข็งแรงล่ำสันโอบรัดร่างไว้แนบแน่นด้วยความเต็มใจอย่างถึงที่สุด “โอ... เกลน อย่าทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียวนานนักซี ฉันใจคอไม่ดีเลยรู้ไหม” โรซาลินด์ซุกหน้าลงบนแผงอกกว้าง ดุจจะซึมซับเอาความอบอุ่นทั้งมวลเป็นเครื่องปลอบประโลมขวัญ ทั้งนี้เพราะการหลบหนีออกมาจากปราสาทเซซิล นับเป็นความผิดร้ายแรงประการหนึ่งที่หล่อนไม่เคยคิดมาก่อน ว่าตัวเองจะกล้าทำ... จะว่าไปแล้ว อันความกล้าบ้าบิ่นชนิดนี้ ล้วนเป็นผลมาจากการที่หล่อนตกหลุมรักเกลน เลสเซอร์เพียงข้อเดียวเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าอานุภาพของความรักช่างรุนแรงร้ายกาจเกินกว่าหญิงสาวตัวเล็ก ๆ อย่างหล่อนจะหักห้ามต้านทานไหว มันชักนำหล่อนไปสู่ห้วงเหวของบาปมหันต์ ขณะเดียวกันก็ล่อหลอกให้หัวใจดวงน้อยฟองฟูเบิกบานขึ้นอย่างน่าประหลาด ด้วยความหอมหวานเย้ายวนอันลึกลับนั้นได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นในที่สุด หลังจากหลับใหลมาเป็นเวลานานแสนนาน ภายใต้บทบัญญัติข้อห้ามต่าง ๆ นานาที่ทางศาสนาจักรคอยขีดเส้นกำกับไว้ เกลนฝังปลายจมูกลงบนเรือนผมสีทองอ่อนนุ่มของหล่อน จุมพิตหล่อนอย่างสุดรัก และตื่นเต้นยินดีเกินกว่าจะกักเก็บรอยยิ้มไว้ภายใต้ใบหน้าได้อีกต่อไป “ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เลดี้ที่รัก” เสียงห้าวกระซิบบอก “พ่อกับพี่ชายของคุณเชื่อว่าเป็นฝีมือของแมวดำแห่งบริตานี่จริง ๆ ...ไม่น่าเชื่อเลยว่าแค่กระดาษแผ่นเดียวก็สามารถหลอกคนพวกนั้นได้สำเร็จ” “อย่าเพิ่งดีใจไป... ฉันเกรงว่า ความลำบากที่แท้จริงกำลังจะเริ่มต้นขึ้นหลังจากนี้ต่างหาก” โรซาลินด์กล่าวอย่างเป็นกังวล “ถ้าพ่อสั่งให้ระดมกำลังผู้คนออกตามหา ก็แน่ใจได้เลยว่าจะไม่มีที่ใดในบริตานี่ปลอดภัยสำหรับเราสองคน” “คุณวางใจได้เปลาะหนึ่ง ยอดรัก พระท่านเป็นห่วงชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลเกินกว่าจะป่าวประกาศให้ผู้คนทั้งเมืองรับรู้ว่า ลูกสาวของท่านถูกจอมโจรลักพาตัวไป แล้วพี่ชายของคุณก็ยังไม่ละทิ้งความคิดที่จะผูกสัมพันธ์กับพวกมาร์ควอนแห่งนอร์ธไชร์” “หมายความว่าอย่างไร” เลดี้คนงามเงยหน้าขึ้นถามอย่างงุนงง เกลนยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงราย ขณะก้มลงตอบ “ก็หมายความว่า พ่อของคุณสั่งให้ดำเนินการตามหาคุณอย่างเงียบเชียบและเป็นความลับที่สุด เพราะไม่ต้องการให้ข่าวเสียหายนี้แพร่ไปถึงหูท่านดุ๊กแห่งนอร์ธไชร์น่ะสิ ...นี่เป็นโอกาสดีนะ ที่ผมจะพาคุณหนีไปวินเชสเตอร์ ก่อนที่ใครบางคนจะนึกเอะใจสงสัยอะไรขึ้นมา” พูดถึงตรงนี้ เกลนนึกถึงเมเบล แม็คคลีนเป็นคนแรก แต่เขาพยายามปัดความกังวลดังกล่าวออกไปจากใจอย่างรวดเร็ว ...ผู้หญิงที่อับอายกระทั่งสีผมของตนเอง ถึงขนาดต้องหาผ้ามาคลุมศีรษะไว้ตลอดเวลาแบบนั้น ไม่น่าจะกล้านำเรื่องสำคัญไปแจ้งต่อแลนด์ลอร์ดผู้เปรียบเสมือนซาตานในคราบนักบุญ หรือต่อให้หล่อนกล้า มันก็สายเกินกว่าที่เขาจะยอมให้ใครหรืออะไรจะมาขัดขวางแผนการนี้ได้ทั้งนั้น ! เกลนกุมมือโรซาลินด์ไว้ ดวงตาสีเขียวมรกตจ้องมองหล่อนด้วยประกายแห่งความเด็ดเดี่ยว แน่วแน่ “ผมอยากได้ยินคำยืนยันจากปากของคุณอีกครั้ง เลดี้ ...คุณยินดีจะตามผมไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่วินเชสเตอร์ เพื่อเป็นภรรยาที่ดี คอยอยู่เคียงข้างผมตลอดไปใช่หรือไม่” จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 20:31:07

ความคิดเห็นที่ 3 บางทีหล่อนอาจจะคิดผิดก็ได้... แต่โรซาลินด์ เซซิลบอกตัวเองว่า หล่อนจะไม่มีวันเสียใจเป็นอันขาด ต่อให้เกลนถามคำถามนั้นซ้ำอีกร้อยกี่พันครั้ง คำตอบของหล่อนก็จะยังคงเป็นคำตอบเดิมไม่เปลี่ยนแปลง 'คำตอบ' ที่ทำให้หล่อนได้มาโดยสารอยู่บนหลังม้าตัวเดียวกับเขาในขณะนี้ ...ได้อิงแอบแนบชิดแผ่นอกกว้าง และวาดหวังถึงอนาคตอันยาวไกลที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า ! ความวิตกกังวลไม่ได้มลายหายไปหมดสิ้นในคราวเดียว แต่อย่างน้อย มันก็ค่อย ๆ ตกตะกอนนอนนิ่งอยู่ใต้ก้นบึ้งแห่งจิตใจอย่างสงบ หล่อนเฝ้าปลอบตนเองไม่ให้หวาดกลัวต่อผลลัพธ์ที่ติดตามมา ตราบเท่าที่ยังมีอ้อมกอดอันอบอุ่นของเกลนคอยปกป้องคุ้มครองอยู่ข้าง ๆ และหลังจากพูดคุยตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว การเดินทางของสองหนุ่มสาวก็ได้เริ่มต้นขึ้น โดยทั้งคู่พยายามหลีกเลี่ยงเส้นทางสายหลักซึ่งพลุกพล่านไปด้วยผู้คน และขอบข่ายการตรวจค้นของเจ้าหน้าที่ซึ่งได้รับคำสั่งให้ออกค้นหาร่องรอยของเลดี้เซซิล กับจอมโจรผู้มีฉายาว่า 'แมวดำแห่งบริตานี่'... เกลนไม่ได้หวั่นวิตกต่อการแอบอ้างเอาชื่อจอมโจรมาใช้โดยมิได้ขออนุญาต ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายมาก่อนเลยก็ตาม ชายหนุ่มบังคับม้าให้ลัดเลาะไปตามแนวป่า อาศัยพุ่มไม้ใบหนาเป็นเครื่องอำพรางสายตา จวบจนกระทั่งพระอาทิตย์คล้อยเคลื่อนต่ำลง ม้าขาวของตระกูลเซซิลจึงพาหนุ่มสาวทั้งสองทะลุผ่านชายป่าด้านทิศเหนือ มาหยุดอยู่เบื้องหน้าทางสี่แพร่ง อันเป็นจุดแยกครั้งสำคัญ ที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของหญิงสาวสองคนไปตลอดกาล... 'โรซาลินด์ เซซิล' กับ 'เมเบล แม็คคลีน' ! “เอาล่ะ ขอผ้าเช็ดหน้าของคุณให้ผมได้ไหม เลดี้” โรซาลินด์เงยหน้าขึ้นสบตาเกลน ลังเลนิดหน่อยก่อนจะส่งผ้าเช็ดหน้าสีขาวชายติดลูกไม้ลายละเอียดให้แก่ชายหนุ่ม ริมฝีปากบางของหล่อนเม้มสนิทเกือบเป็นเส้นตรง ไม่ได้เอ่ยถามเขาสักคำว่าต้องการผ้าเช็ดหน้าไปทำอะไร “ขอบคุณ” เกลนชักม้ามุ่งหน้าตรงขึ้นไปตามเส้นทางสายเหนือ แล้วหย่อนผ้าเช็ดหน้าที่เพิ่งได้รับจากมือของหญิงคนรักลงบนกอหญ้าข้างทาง “พวกที่ออกตามหาเราจะค้นพบผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ แล้ววิ่งเลยไปจนจรดชานเมืองด้านนู้น” “แล้วเราล่ะ” “เราจะไปวินเชสเตอร์...” เกลนบอก พลางชักม้าหันกลับด้วยหัวใจที่พองโต “เมืองเมืองนั่นตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ผมจะเร่งเดินทางให้เร็วที่สุด ไม่ถึงสองสัปดาห์ พวกเราจะปลอดภัย และหลุดพ้นจากการตามล่าอย่างแน่นอน” โรซาลินด์รับคำในลำคอเบา ๆ ความหวังของเขาคือความหวังของหล่อนด้วยเช่นกัน เราสองคนจะแผ้วถางอนาคตด้วยมือของเราเอง ! ไม่นาน หญิงสาวก็หลับตาลง เงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าม้าควบเหยาะ ๆ ย้อนกลับมายังสี่แยก แล้วเมื่อพวกเขาบ่ายหน้าไปยังเส้นทางด้านขวา ความเร็วของอาชาพ่วงพีก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นตามลำดับ โชคดีที่ระยะนี้อากาศค่อนข้างแห้งแล้ง ฝนไม่ตกติดต่อกันมานานหลายเดือนแล้ว พื้นดินจึงเต็มไปด้วยฝุ่นละออง ลมพัดเพียงไม่กี่วูบ ก็ทำลายรอยเท้าม้าที่เหยียบย่างไปมาจนหมดสิ้น วินเชสเตอร์... โรซาลินด์รำพึงชื่อนั้นขึ้นในใจ ก่อนจมูกจะได้กลิ่นหอมของดอกไม้ชนิดหนึ่งรำเพยมาตามสายลม กุหลาบดอกสุดท้ายแห่งบริตานี่กำลังจะร่วงโรย ลาลับ เมื่อหิมะแรกของเหมันตฤดูโปรยปรายลงมา ทุกสรรพสิ่งจักจมอยู่ภายใต้ความเหน็บหนาวสีขาวโพลนเนิ่นนาน... แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 20:35:19 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 20:33:34 จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 20:31:43

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกับคนอ่าน คุณสร้อยดอกหมาก : เป็นปลื้ม... สร้อยมาเม้นท์ให้ ถึงจะออกแนวบิวตี้ก็เถอะ คุณแก้วกังไส : เรื่องนี้ไม่โรมานซ์นะ คุณ Waasuthep : ขอบคุณมากค่ะ :) คุณ makokchor : ลองติดตามต่อไปนะน้องเกด เรื่องนี้ไม่ใช่โรมานซ์ คุณกุลธิดา : อีโรติก (-_-") โอย... ไปกันใหญ่แล้ว แต่ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับคำแนะนำเกี่ยวกับการออกเสียง ตอนนี้ปรับแก้แล้วค่ะ คุณ Setakan : อีโรติกอีกคน จริงๆ เลิฟซีนมีแค่นี้แหละค่ะ แหะๆ ส่วนที่เหลือจะไปในแนวไหนนั้น คงต้องติดตามนะคะ คุณ scottie : ไม่ทำมะดานี่ความหมายคล้ายๆ โรมานซ์กับอีโรติกรึเปล่าคะ คุณนารีจำศีล : คนเขียนไม่ปฏิเสธแล้วค่ะ (ชักเริ่มคล้อยตามคนอ่าน ประหนึ่งว่าการถูกตอกย้ำซ้ำๆ เป็นการสะกดจิตอีกรูปแบบหนึ่ง) ขอบคุณกิ๊ฟจากคุณ makokchor, ศิลาจันทรา, สามปอยหลวง, อสิตา, npuiy, mimny ด้วยนะคะ ลิ้งค์ตอนที่แล้วค่ะ กุหลาบมายา ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10381366/W10381366.html แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 20:50:30 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 20:40:55 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 54 20:34:05 จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 20:33:13

ความคิดเห็นที่ 5 แมวดำแห่งบริตานีนี่นึกถึง Zorro ค่ะ เป็นประเภทไม่ค่อยอ่านนิยายโรมานซ์สมัยใหม่ ก็เลยนึกถึงแต่เรื่องเก่าๆ อะค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 54 01:46:11 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 02:39:07

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่อยากบอกเลยค่ะว่า 'แมวดำแห่งบริตานี่' ทำให้นึกถึงหน้ากากทักซิโด้อ่ะค่ะ ไม่รู้ไปเกี่ยวกันได้ยังไงสิเนอะ ยังรอคอยฉากโรมานซ์อยู่ค่ะ อิ อิ จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 16:45:40

ความคิดเห็นที่ 7 หมายถึงเกลน ต้องมีกึ๋นไม่น้อยค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 18:38:31

ความคิดเห็นที่ 8 คาดเดาบางอย่างเกี่ยวกับเบลล่าอยู่ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกไหม รอติดตามต่อไปล่ะกันเน้อ ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 16:31:31

ความคิดเห็นที่ 9 หรือเบลล่าจะถูกจับไปเข้าพิธีแต่งงานแทนเลดี้โรส จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 23:08:08