ความคิดเห็นที่ 1 18 ผูกพันเธอไว้ในอ้อมกอดฉัน เสียงกรีดร้องนั้นไม่ใช่ของฉันหรอกค่ะ อ้าวก็ฉันจะถอดโชว์เค้าอยู่แล้วนิ แล้วก็ไม่ใช่ของตาทัพพีด้วย ก็เขาไม่ใช่แต๋ว แต่มันดังมาจากด้านหลังของฉันต่างหาก แล้วฉันก็หันไปเห็นคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเจ้าของเสียงกรี๊ด ยัยแม่มด! โอ้แม่เจ้า ชีเข้าฉากได้ประจวบเหมาะมาก ภาพที่ชีเห็นคือ ฉันยืนจังก้าหันหลังให้ประตู ส่วนตาทัพพีนั่งคุกเข่าดึงกระโปรงฉันลงมาพอดี หน้าเขาจึงอยู่ระดับเดียวกับก้นฉัน มองจากมุมนั้นอาจเข้าใจผิดคิดว่าเขากำลังเอาหน้ามาซุกไซ้อะไรฉันอยู่ก็ได้ มิน่าล่ะ กรี๊ดสนั่นเลย “ขอโทษนะ ที่เข้ามาขัดจังหวะ” ว่าแล้วชีก็รีบปิดประตูดังปัง! “เดี๋ยวก่อน ขวัญ... มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด” ทัพพีแทบจะวิ่งวิญญาณปลิวตามไปติดๆ เหอๆ คราวที่แล้วเจอฉากน้ำแข็งถูหลัง คราวนี้ก็เจอฉากซุกไซ้ โถ...ทับบี้น้อยโดนจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้จะแก้จะตัวยังไงไหวน้อ? ฉันกลับมาถึงบ้านหลังน้อยอีกที ก็ปรากฏว่ากระเป๋าเดินทางและข้าวของของยัยแม่มดดำหายไป นี่ชีโมโหหึงถึงขนาดหนีกลับกรุงเทพเลยเหรอ อา... อย่างงี้ก็เป็นจังหวะเหมาะที่สุดที่จะได้กลับไปหาปั้นเมฆแล้วสิ หัวใจของฉันกระโดดลงกระพ้อมไปถึงไหนแล้ว แต่ตัวกลับเกิดอาการลังเล ในหูได้ยินคำพูดของตาทัพพีสะท้อนก้องกลับไปกลับมา... ‘วันหลังป้าห้ามหายไปแบบนี้อีกนะ ทัพพ์จะขาดใจให้ได้’ ‘ทัพพ์กำลังกลุ้มใจมากนะ ขอร้องล่ะ ป้าจี้อยู่เฉยๆ ...อย่าหายไปไหนให้ทัพพ์กลุ้มใจอีกเรื่องได้มั๊ย’ ‘เดี๋ยวๆ ป้าจี้ก็หายตัวไปเฉยๆ ...ทัพพ์เป็นห่วงป้าจี้เหลือเกิน กลัวถูกเค้าหลอกเอา’ จะให้ฉันหายไปเฉยๆ ก็รู้สึกผิดต่อเขาเหลือเกิน ยิ่งถ้าเกิดครั้งนี้ ฉันต้องไปอยู่ทางโน้นนานกว่าปกติล่ะ ฤดูทำนาตั้งแต่เริ่มหว่านจนเกี่ยวได้ ฉันตั้งใจว่า ไปคราวนี้ จะอยู่ช่วยปั้นเมฆทำนาอินทรีย์ให้ได้ผลดีสักสามสี่ครั้งจนมั่นใจก่อนแล้วค่อยกลับมา น่าจะใช้เวลาอยู่ทางโน้นราวสองสามปี ไม่รู้ต้องหายจากทางนี้ไปนานแค่ไหน ทัพพีน้อยคงเป็นห่วงกระวนกระวายน่าดู ฉันควรเขียนโน๊ตสั้นๆ ให้เขาสักหน่อย ป้าจี้ไปช่วยชาตินะ ไม่ต้องตามหา อย่าเป็นห่วง จุ๊บๆ รักทับบี้ที่สุด ป้าจี้ อ่า... แต่เดี๋ยวทัพพีน้อยเข้าใจว่าฉันไปรวมพลคนเสื้อแดงกับเค้าล่ะยุ่งเลย ขยำๆ ทิ้งลงถัง งั้นเอาใหม่... หรือว่า... ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ฉันควรหลอกให้ตาทัพพีเข้าใจผิดคิดว่าฉันหนีตามผู้ชายไปดี? หนีตามผู้ชายเหรอ? จะว่าไป...ก็ไม่ถือว่าหลอกนะ ทัพพีน้อยคนดีของป้าจี้... ป้าจี้เสียใจจริงๆ ที่ไม่สามารถพาเขามาหาทัพพีได้ แต่ป้าจี้กลับต้องเป็นฝ่ายไปกับเขา ทัพพีไม่ต้องตามหาป้าจี้นะ ไม่ต้องเป็นห่วงด้วย เขาเป็นเด็กดี คนดี ไม่มีพิษมีภัยอะไร... (เขียนมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอเลียริมฝีปากโดยไม่ได้ตั้งใจ เหมือนทำไปเพื่อลบความรู้สึกร้อนวูบริมฝีปากเมื่อนึกถึงรอยจูบที่เขาประทับฝากไว้... ยืนยันว่า เขาไม่มีพิษมีภัยจริงๆ) ...ป้าจี้มั่นใจว่าเขาไม่ได้หลอกป้าจี้อย่างที่ทัพพีคิด เขาจริงใจและรักป้าจี้มากเหลือเกิน ป้าจี้ก็รักเขามากเกินกว่าจะทิ้งเขาได้ ทัพพีน้อยอย่าเสียใจนะที่ป้าจี้ตัดสินใจจากทัพพีไป ไม่ว่าไกลแค่ไหนนานเท่าไหร่ ถึงยังไงหัวใจของป้าจี้ก็ยังมีทัพพีน้อยคนดีอยู่เสมอ ไม่มีใครแทนที่ได้ตลอดไป ป้าจี้ ฉันรีบเช็ดหยดน้ำที่ตกใส่จดหมายถึงหลานชายออกไปอย่างรวดเร็ว เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าแค่เขียนประโยคสั้นๆ ไม่กี่คำ ฉันถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้ม หรือว่า... จากไปคราวนี้ ฉันจะไม่ได้กลับมา? ไม่... คงไม่หรอกน่า อย่าเพิ่งคิดอะไรให้ไกลไปกว่านี้เลย รีบไปก่อนดีกว่า ป่านนี้ปั้นเมฆจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ??? กลับมาอีกครั้ง ยุ้งข้าวหลังน้อยว่างเปล่า นอกจากกระพ้อมข้าวใบใหญ่ที่ฉันใช้ข้ามมิติแล้วก็ไม่มีอะไรอีกเลย กระพ้อมข้าวใบอื่นๆ ไปไหนหายหมด ที่นอนหมอนมุ้ง สมุดหนังสือเครื่องเขียน และข้าวของเล็กๆ น้อยๆ ของปั้นเมฆที่เขาค่อยๆ ขนมาใส่ไว้ตั้งแต่เด็กจนโตหายเกลี้ยง เสื้อผ้าของฉันที่ซ่อนไว้ก็ไม่มีด้วย จะว่าขโมยขึ้นยุ้งก็ไม่น่าใช่ เพราะไม่ได้เก็บข้าวหรือผลผลิต และไม่มีของมีค่าอะไรเลย ดูจากฝุ่นที่เกาะบนพื้นหนา ฉันเข้าใจว่าปั้นเมฆคงไม่ได้มาอยู่ที่นี่สักพักแล้ว... หรือว่า เขา... ฉันไม่อยากคิดเลยว่าเขาย้ายไปอยู่ที่อื่น? สมมุติฐานของฉันยิ่งเห็นชัดเจนขึ้นเมื่อเปิดประตูยุ้งออกไป นาข้าวที่เคยเห็นจนชินตา กลับกลายเป็นป่าหญ้า มีวัชพืชที่ฉันไม่รู้จักชื่อออกดอกสีเหลืองสะพรั่งเต็มไปหมด นาที่ลุ่มมีน้ำขังกลายเป็นหนองน้ำตื้นๆ มีต้นกกขึ้นเป็นหย่อมๆ นกกระยางสีขาวฝูงใหญ่กำลังหาปลากิน พอได้ยินเสียงฉันเปิดประตูก็พากันบินห่างออกไป ถึงภาพตรงหน้าฉันจะเป็นภาพธรรมชาติในชนบทที่ดูสงบงดงาม แต่ฉันกลับเกิดความรู้สึกวังเวง เหมือนเหลืออยู่คนเดียวในโลกกว้างเปลี่ยวร้าง อ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก มองทางไหน ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาใครสักคน “ปั้นเมฆ...!!!” ฉันพยายามเรียกหาเขา แต่หูของฉันกลับได้ยินเสียงร้องของลูกควายตัวหนึ่งก้องกังวาลไปทั้งทุ่ง เสียงของฉันทำฝูงนกกระยางตกใจบินหนีไปทั้งฝูงจนลับตา พร้อมๆ กับความหนาวยะเยือกแผ่ซ่านเข้ามาเกาะกุมหัวใจ       อา... ปั้นเมฆจากไปแล้วจริงๆ เขาทิ้งได้แม้แต่ยุ้งข้าวที่เขาบอกว่าหวงนักหนา คงโกรธ เสียใจ น้อยใจที่ฉันไม่ยอมอยู่กับเขา ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฉันได้แต่บอกให้เขารอ... รอ... รอ... เขารอฉันมากี่ปีแล้วไม่รู้ ...จนถึงวันนี้ เขาคงถอดใจ ไม่รอพี่นางฟ้าคนนี้อีกต่อไปแล้ว นี่ฉันควรทำยังไงดี จะไปตามหาเขาได้ที่ไหน? ไม่น่าเลย... วันนั้นฉันไม่น่าจากเขาไปเลย ฮือๆๆๆ... ไม่รู้ว่าฉันนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน มารู้ตัวอีกครั้ง ก็เมื่อหูแว่วเสียงเครื่องยนต์ดังมาแต่ไกล... รถ! เสียงรถนี่นา ปั้นเมฆกลับมาแล้วเหรอ? ฉันรีบวิ่งแจ้นไปตามที่มาของเสียง แต่ปรากฎว่า คนที่มากับรถยนต์คันนั้น ไม่ใช่คนที่ฉันกำลังคิดถึง กลับเป็นชายแปลกหน้าสามคน ฉันจึงรีบหลบเข้าไปในพงหญ้าใกล้ๆ แอบฟังเขาคุยอะไรกัน “ตกลง เค้ายอมขายแปลงนี้แล้วรึ?” ชายหนุ่มรูปร่างสันทัดที่ก้าวลงมาจากหลังรถเอ่ยถาม “ยอมแล้วครับ ผมตะล่อมกล่อมจนได้” ชายร่างเล็กซึ่งนั่งด้านหน้าคู่กับคนขับรถตอบนอบน้อม “งั้นก็ดี แล้วทำไมไม่รีบๆ นัดโอนล่ะ เงินเราก็พร้อม” ฟังแค่นั้นฉันก็แทบไม่ต้องเดา เขาต้องเป็นเจ้าหนี้ปั้นเมฆที่ยึดนาเขาไปแล้วพยายามขอซื้อที่ดินที่เหลือแน่นอน “ผมพยายามนัดโอนตั้งหลายครั้ง แต่ลูกชายนายอาทิตย์ผลัดเรื่อยมา บอกว่าพ่อยังไม่ทันเผา จะให้เอาสมบัติออกขายเลย รู้สึกไม่ดี” อา... ฉันได้ยินแล้วรู้สึกตกใจจนเกือบเปล่งเสียงร้องไห้โฮออกมา... นายอาทิตย์ตายแล้วเหรอ? หัวใจของฉันตอนนี้เหมือนถูกบีบคั้นอย่างแรงจนเจ็บหน้าอก ถึงจะรู้ทั้งรู้ว่า เขาเป็นคนในอดีต ยังไงก็ไม่มีชีวิตเหลืออยู่ในโลกของฉันอีกแล้ว แต่ฉันก็ได้ย้อนเวลากลับมาเห็นเขาตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา ตั้งแต่ตอนเป็นหนุ่ม ขยันขันแข็ง ประหยัดและอดทน... เคยเห็นเขามีความรักหลบๆ ซ่อนๆ แอบพาหญิงสาวเข้ากระท่อม จนกระทั่งมีลูกชายน่ารักออกมาให้ฉันเล่น เป็นพ่อที่แสนดี เลี้ยงลูกขำๆ ทำให้ฉันหัวเราะได้ตลอดทุกครั้งที่แอบฟังพ่อลูกคุยกัน... เขาป่วย ฉันก็รู้สึกสงสาร แต่ก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย จนตอนนี้ ต้องมารับรู้ว่าเขาตายจากไป น้ำตาที่ยังไม่แห้งก็กลับไหลทะลักทะลายลงมา ฉันยังเสียใจขนาดนี้ แล้วปั้นเมฆล่ะ ลูกชายที่ผูกพันกับพ่อเหลือเกินคนนั้น จะเศร้าเสียใจขนาดไหน? “แล้วเมื่อไหร่จะเผาล่ะ?” “เพิ่งเผาไปเมื่อวานครับ หลังจากเก็บศพมาเกือบห้าเดือน” “เฮ่ย... เก็บเกินร้อยวันแล้วมันไม่เน่าเหรอวะ หรือว่าไม่มีเงินจัดงาน? ทำไมลื้อไม่บอกอั๊ววะ จะได้ให้เค้ายืมไปก่อน” “เรื่องของเรื่องคือ เมียนายอาทิตย์ทำใจไม่ได้ ไม่ยอมเผาผัวซักที นี่ถ้าไม่ได้ลูกชายกับหลวงพ่อที่วัดช่วยกันเกลี้ยกล่อม ป่านนี้ก็ยังไม่ยอมให้ใครแตะ” “แล้วนี่พวกเค้าไปไหนล่ะ บ้านปิดเงียบเชียว หรือย้ายออกไปแล้ว?” “เห็นเค้าว่า สองแม่ลูกย้ายไปอยู่กับญาติที่กรุงเทพฯ ครับ” กรุงเทพเหรอ? โธ่... กรุงเทพกว้างใหญ่ไพศาล แล้วฉันจะไปหาเขายังไงล่ะ? แค่เดินทางเข้ากรุงเทพฯ ในร่างนี้โดยไม่โดนใครจับไปทำลูกชิ้นยังยากเลย หรือต่อให้แปลงร่างเป็นคน ผู้หญิงตัวคนเดียวไม่มีเงินติดตัวสักบาท ไม่มีเสื้อผ้าใส่ จะให้เข้าเมืองยังไง? “ความจริงไม่ต้องรีบย้ายออกไปก็ได้นะ กว่าเราจะวางผัง ขออนุญาต ทำเรื่องสินเชื่อก็ใช้เวลาเป็นปีๆ ถ้าไม่มีที่ไปก็ให้เค้าอยู่ไปก่อน อั๊วไม่ไล่” “อย่างงี้ดีแล้วครับ เราจะได้มั่นใจว่าไม่ต้องฟ้องไล่ที่กันทีหลัง” “งี้ลื้อก็รีบโทรนัดจัดการซื้อขายซะให้เรียบร้อย เดี๋ยวเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะยุ่ง” “ครับ... ผมจะรีบจัดการให้เร็วที่สุด” อา... เขาติดต่อปั้นเมฆได้ แต่ตอนนี้ สมองฉันตื้อไปหมด คิดหาวิธีสื่อสารกับพวกเขาไม่ออกเลย ได้แต่มองผ่านม่านน้ำตาดูพวกเขาก็เดินไปเดินมา ชี้ตรงโน้นตรงนี้ และถ่ายรูปที่ดิน ก่อนจะขึ้นรถจากไปเหลือฉันไว้คนเดียว สุดท้ายฉันก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทิ้งตัวลงปล่อยเสียงที่กลั้นไว้ ร้องไห้โฮออกมาอยู่ในพงหญ้านั่นเอง ฉันนั่งร้องไห้จนท้องฟ้าเปลี่ยนสีถึงได้รู้ตัว ดวงอาทิตย์ยามเย็นวันนี้ทอแสงเศร้าเกินกว่าฉันจะรับได้ จึงเดินคอตกกลับไปนอนขดตัวอยู่ในยุ้งข้าวที่ว่างเปล่า ปล่อยให้ความมืดค่อยๆ กลืนกินฉันหายเข้าไปช้าๆ อากาศค่ำคืนนี้ค่อนข้างร้อนอบอ้าว แต่ฉันกลับรู้สึกหนาวจับใจ เมื่อไม่มีแสงอบอุ่นจากตะเกียงเจ้าพายุดวงนั้น ที่ปั้นเมฆจุดสว่างไว้อ่านหนังสือกับพี่นางฟ้าตอนหัวค่ำ และหรี่แสงลงเมื่อเห็นเจ้าชมพูมุดเข้ามุ้งนอนตอนดึกอีกแล้ว มีแต่ความมืดมิดในคืนเดือนมืด... กับความรู้สึกมืดในหัวใจฉันที่มืดมิดยิ่งกว่า... เสียงท้องฉันร้องดังแทรกขึ้นมาผสานกับเสียงหรีดริ่งเรไรและเสียงใบไผ่เสียดสีกัน ฉันไม่มีอาหารตกถึงท้องมาหลายชั่วโมงแล้ว แต่กลับไม่รู้สึกหิวเลยแม้แต่น้อย ได้แต่กล้ำกลืนความขมขื่นที่เอ่อล้นขึ้นมาจุกคอเข้าไป ตอนนี้ปั้นเมฆของฉันอยู่ที่ไหน ...รู้บ้างไหมว่าพี่นางฟ้าของเขาคิดถึงเหลือเกิน ฉันได้แต่เฝ้ารอด้วยความหวัง และภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยดลใจให้เขากลับมา... กลับมาเถอะนะปั้นเมฆ... กลับมาหาพี่นางฟ้าอีกสักครั้ง ได้โปรด... นี่ใช่ไหม ความรู้สึกของปั้นเมฆที่รอคอยฉันกลับมาหาเขา หรือว่ามันเป็นกรรมที่ตามสนองฉัน ถ้าอย่างนั้น ไม่รู้ว่าฉันต้องรอคอยเขาไปอีกกี่เดือนกี่ปีถึงจะสาสมกับที่เคยให้เขาเฝ้ารอ... จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 22:36:08

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันนอนร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหล สะอึกสะอื้นจนเหนื่อยและหลับไปบนพื้นไม้กระดานแข็งๆ มุมหนึ่งของยุ้งข้าวเมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเลย  แต่แล้ว ในความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่น... เหมือนมีใครบางคนเข้ามากอดฉันไว้ อุ่นไอสัมผัสที่ได้รับบอกว่านั่นคืออ้อมกอดของปั้นเมฆ ฉันกำลังฝันอยู่ใช่ไหม... ฝันว่าปั้นเมฆกอดฉัน จูบฉัน อุ้มฉันจนตัวลอยขึ้นมาแล้ววางลงอีกครั้งอย่างนุ่มนวล ฉันรู้สึกตัวตื่นทันทีที่รอบคอสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่คล้ายกับเชือก เมื่อรู้ว่ามันไม่ใช่ความฝัน ฉันจึงรีบลืมตาขึ้นมาดู แล้วก็ได้พบกับแสงสว่างจากตะเกียงเจ้าพายุดวงเดิม... แสงสีส้มที่แสนอบอุ่นนั้นส่องให้ฉันมองเห็นดวงหน้าของคนที่กำลังคิดถึงสุดหัวใจมาอยู่ชิดใกล้จนลมหายใจของเขาเป่ารดแก้มฉัน อา... คำภาวนาของฉันได้ผล ปั้นเมฆกลับมาแล้ว! “ในที่สุด ก็กลับมา... คนเค้าคิดถึงใจแทบขาด ทรมานแค่ไหน รู้บ้างหรือเปล่า?” เสียงทุ้มนุ่มอันเคยคุ้นเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก กระซิบบอกฉันด้วยประโยคที่ฉันอยากเป็นฝ่ายพูดออกมา ส่วนฉันกลับเปล่งได้แค่เสียงลูกควายร้องเท่านั้นตอนที่เข้าไปตะกองกอดเขาด้วยความดีใจจนแทบบ้า แขนแข็งแรงที่โอบรอบตัวฉันกับเสียงหัวใจเขาที่เต้นตุ้บๆ อยู่ข้างหูบอกฉันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ปั้นเมฆของฉันเป็นความจริง... อ้อมกอดของเขาเป็นของจริง... และสัมผัสที่อยู่รอบคอฉันก็เป็นเชือกจริงๆ... อ๊ะ... เชือก? ฉันรีบมองตามเชือกจากคอของฉันไป แล้วก็พบว่ามันไปสิ้นสุดที่... โอ... ไม่จริงใช่มั๊ย ปั้นเมฆผูกคอฉันล่ามไว้กับเสากลางยุ้ง! อะไรกันนี่ “โชคดีจังที่เมฆลืมเก็บเชือกผูกมุ้งนี่ไปด้วย...” เขาบอกฉันยิ้มๆ ...เป็นยิ้มประหลาดแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ทำเอาฉันรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ “...ถึงมันจะสั้นไปหน่อย แต่เอามาต่อกันก็พอใช้งานได้” ฉันเพิ่งเห็นว่า มันคือเชือกสี่เส้นที่เคยใช้แขวนมุ้งผูกเงื่อนต่อกันจนเป็นเส้นยาว นี่เขาทำแบบนี้กับฉันทำไม? “แปลกใจอะไร หึหึ... ไม่เคยโดนผูก เลยไม่คุ้นงั้นสิ” ใช่ ปั้นเมฆไม่เคยทำกับฉันเหมือนสัตว์จริงๆ เลยสักครั้ง “...ช่วยไม่ได้นะ อยากมาเป็นควายเอง ก็ต้องโดนเจ้าของล่ามไว้แบบนี้แหละ จะได้ไม่ต้องหายไปไหนอีก ที่ผ่านมา เจ้าของใจดีเกินไป ไม่เคยผูกเคยล่าม ก็เลยต้องทรมานกับการรอคอยไม่จบไม่สิ้น แต่ต่อไปนี้ ไม่ยอมแล้วนะ ถ้าจะคิดหนีไปอีกล่ะก็ อย่าหวัง!” เห็นแววตาของเขาที่จ้องฉันเขม็งแล้วเกิดสังหรณ์ประหลาด รู้สึกเหมือนเขาไม่ได้พูดกับเจ้าชมพู แต่กำลังพูดกับ... ไม่นะ ปั้นเมฆเด็กดีของฉันไม่เคยพูดจากับพี่นางฟ้าโหดร้ายแบบนี้ แต่... อะไรที่เขาไม่เคยทำอย่างจับฉันล่ามก็ทำแล้วนี่ไง “ตึงไปรึเปล่า” เสียงของเขาอ่อนลงเมื่อเข้ามาดูเงื่อนที่คอฉันแล้วขยับให้มันหลวมขึ้น “...ไม่อยากใช้วิธีนี้เลย แต่... ไม่รู้ล่ะ เมฆจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เธอหายไปโดยไม่เลือกวิธี!” สีหน้าของเขาไม่ได้บอกว่าล้อเล่นสักนิด “...ถ้ามาเป็นควายก็จะล่ามด้วยเชือก ...แต่ถ้าเมื่อไหร่เป็นคนล่ะก็... “ ฉันไม่กล้าต่อประโยคที่เขาพูดค้างเอาไว้ ...ถ้าเมื่อไหร่เป็นคน?... หมายความว่ายังไง? ปั้นเมฆสงสัยอะไรเจ้าชมพูกับพี่นางฟ้าใช่มั๊ย? ...ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าชมพู เลยเจอเชือกล่าม แต่ถ้าฉันเป็นพี่นางฟ้าล่ะ จะต้องเจอกับอะไร เขาจะล่ามฉันด้วยอะไรงั้นเหรอ? ปั้นเมฆเข้ามาอุ้มฉันขึ้นนั่งตัก แล้วจับฉันหันไปเผชิญหน้ากับเขา ตัวเองพิงเสาที่ผูกฉันไว้ “คิดว่าจะไม่ได้เจอกันแล้วซะอีก ” เขาถอนหายใจยาวราวกับจะระบายสิ่งที่อยู่ในหัวใจออกมา “ วันนั้น เมฆดีใจแค่ไหนรู้หรือเปล่า ที่พี่นางฟ้ารับรักเมฆ...” ได้โปรดเถอะ ปั้นเมฆ อย่ามองตาฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันจะละลายอยู่แล้ว “...ถึงแม้ไม่ได้พูดออกมา ไม่ได้ให้สัญญาอะไรด้วยวาจา แต่จูบนั้น... บอกทุกสิ่งทุกอย่างหมดแล้ว ว่า...พี่นางฟ้ารู้สึกยังไงกับเมฆ” อร๊าย...อย่าพูดถึงเรื่องนั้นได้มั๊ย คนเค้าอายนะเด็กบ้า ไม่น่าเผลอตัวเผลอใจโดนเค้าจับได้เลยฉัน “...แต่แล้ววันนั้น พ่อเมฆก็จากไป เมฆเศร้าเสียใจแค่ไหน ก็ต้องเก็บกลืนเอาไว้ข้างใน จัดการทำทุกอย่างตามพิธี แล้วพอเมฆกลับมา หวังว่าจะได้อ้อมอกของคนที่เมฆรักเป็นที่พักพิง ฟังคำกระซิบปลอบโยนบรรเทาความรู้สึกจากการสูญเสียลงได้บ้าง ...แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า วันที่เมฆเศร้าเสียใจที่สุด พี่นางฟ้าที่ว่ารักเมฆ กลับทิ้งเมฆไปอีกคน” แววตาตัดพ้อของเขาทำฉันรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก โธ่ปั้นเมฆ... ฉันขอโทษ เขาคงเจ็บปวดมากสินะ ถึงร่างกายของเขาจะดูสูงใหญ่แข็งแรงเหมือนเดิม แต่ก็ดูซูบลง ใบหน้าคมสันดูอิดโรยเหนื่อยล้า บ่งบอกว่าเขาต้องผ่านช่วงเวลาเลวร้ายมามากเพียงใด “เมฆหวัง... รอคอย... วิงวอน... ภาวนา... ขอให้พี่นางฟ้ากลับมา จนเกือบสิ้นหวังแล้ว ...เมื่อวานเผาพ่อเสร็จ เมฆไปส่งแม่ที่บ้านญาติในกรุงเทพ แต่ตัวเองกลับตัดใจไม่ได้ แม้มีความหวังแค่เพียงริบหรี่ เมฆก็ขอกลับมา ขอนอนที่นี่คืนนี้เป็นคืนสุดท้าย คิดว่า ถ้าพี่นางฟ้าไม่มา... เมฆก็คงต้องถอดใจ เก็บกระพ้อมข้าวใบนั้นจากไป หมดหวังที่จะได้เจอกันอีกตลอดกาล” โอ... ปั้นเมฆ ทำไมถึงพูดเหมือนรู้ว่าฉันมาจากกระพ้อมใบนั้น... นี่เขารู้อะไรมากน้อยแค่ไหนกัน? “เมฆไม่รู้หรอกว่า แท้จริงแล้วพี่นางฟ้ามาจากไหน แต่เมฆสังเกตว่าทุกครั้ง พี่จะออกมาจากยุ้งข้าว ส่วนเจ้าชมพูจะออกมาจากกระพ้อมข้าวใบนี้ เมฆเลยไม่กล้าย้ายมันไปไหน เพราะ... กลัวว่าพี่นางฟ้าจะไม่มา” หลอกเด็กฉลาดนี่มันยากจริงนะ โดยเฉพาะเด็กที่ช่างสังเกตและมีจินตนาการอย่างปั้นเมฆ คาดเดาความลับของฉันได้ใกล้เคียงกับความจริงมาก “ที่ดิน ยุ้งข้าว กับบ้านหลังเก่าของพ่อเมฆ เราคงตัดใจขาย ไหนๆ พี่นางฟ้าก็ไม่ยอมอยู่กับเมฆแล้วนี่ ถึงเก็บไว้ก็ไม่ได้ทำนา สู้ขายเป็นทุนรอนไปตายเอาดาบหน้าในเมืองดีกว่า ผู้กำกับคนเดิมเค้าติดต่อมา บอกว่าอยากให้เมฆไปแสดงหนังกับเค้าจริงๆ เมฆรับปากเค้าไปแล้ว... แต่ถ้าพี่นางฟ้า...” แต่ถ้า...? แต่ถ้าพี่นางฟ้าอะไร...? ถ้าฉันกลับมาอยู่กับเขา เขาก็จะไม่ไปกรุงเทพ อยู่ที่นี่ทำนาต่อไปใช่ไหม? “ช่างเหอะ... เพราะถึงตอนนี้ พี่นางฟ้าก็ยังไม่ยอมมา” ตาคมจ้องหน้าฉันเหมือนจะมองทะลุเข้าไปเห็นพี่นางฟ้าของเขาอยู่ข้างใน “...พรุ่งนี้เช้าเมฆจะไปโอนที่ดิน... ไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว... เมฆจะนอนรอจนถึงเช้า ถ้าพี่นางฟ้ายังไม่มา เมฆก็ไม่ขอรออีกต่อไป... เอ... แล้วเมฆควรทำยังไงกับเจ้าชมพูดีน้า” เขายิ้มอีกแล้ว ยิ้มแบบที่ทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวแปลกๆ “...จะเอาเข้ากรุงเทพไปเลี้ยงก็เหม็นสาปควายอายคนกรุงเค้า อาจจะต้องตัดใจขายให้แม่ค้าเอาไปทำลูกชิ้น...” โฮ... ใจร้าย ปั้นเมฆจะให้น้องบือน้อยที่เขาเคยวิ่งเล่นกอดรัดฟัดเหวี่ยงมาตั้งแต่เกิดกลายเป็นลูกชิ้นเหรอ พูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วเขาก็หยิบหมอนเล็กๆ ใบหนึ่งออกจากกระเป๋าผ้ามาตบๆ แล้วล้มตัวลงนอนตะแคงบนพื้นไม้กระดานหันหน้ามาทางฉัน “เตรียมหมอนมานอนแค่ใบเดียวเพราะไม่อยากหวังลมๆ แล้งๆ ว่าจะได้เจอใครอีก ถ้าพี่นางฟ้ามาจริงๆ ล่ะก็... จะแบ่งให้หนุน” แบ่งให้หนุนเหรอ? อา... นอนหนุนหมอนใบเดียวกัน ฉันคิดตามแล้วรู้สึกเหมือนจะละลาย หมอนใบน้อยนั่น ถ้าแบ่งกันหนุนแล้วหัวเราสองคนจะต้องชิดติดกันขนาดไหน “แต่พอดีที่เจอ กลับเป็นเจ้าชมพู ควายนอนไม่ต้องหนุนหมอนนี่นะ” เด็กบ้านี่รังแกสัตว์ชัดๆ ฮือๆ... แล้วทำไมไม่หลับตานอนๆ ไปซะ จ้องฉันตาแป๋วอยู่อย่างงั้นทำไมหา? โอ้ว... อย่าบอกนะว่าเขาจะนอนเฝ้าดูฉันแปลงร่าง!? ทำไงดี? สัญชาติญาณบอกว่าฉันควรหนีไปซ่อนที่ไหนสักที่ก่อน ไม่สิ ฉันควรหาเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยซ่อนตัวแปลงร่าง จะให้ล่อนจ้อนต่อหน้าเขาเหรอ แค่คิดก็... ไม่อ่ะ ตายซะดีกว่า เห็นแววตาคมคู่นั้นมั๊ยแองจี้ ถ้าสายตาของเขามีลูกศรพุ่งออกมา ฉันคงเป็นรูพรุนไปหมดทั้งตัวแล้ว เสื้อผ้า... เสื้อผ้า... ฉันจะไปหาเสื้อผ้าได้จากไหนล่ะ เท่าที่เห็น ในยุ้งข้าวว่างเปล่านี้ นอกจากเสื้อผ้าบนตัวของปั้นเมฆแล้ว ยังมีกระเป๋าผ้าที่เขาเอามาอีกใบ หวังว่าคงจะมีชุดที่เขาสำรองมาเปลี่ยนนะ แย่จัง ที่กระเป๋าใบนั้นอยู่ไกลเกินกว่าความยาวของเชือกที่ล่ามฉันอยู่ ฉันพยายามแก้เงื่อนออก แต่เวรกรรม ขากีบคู่หน้าของฉันมันไม่เหมาะกับการใช้งานอะไรแบบนี้เลย แง้... “จะทำอะไรน่ะ หึหึ... ขาควายทำไม่ได้หรอก แต่ถ้าเป็นคนมีสองมือสิบนิ้วนะ แก้เงื่อนนั่นง่ายนิดเดียว” ฉันอยากหักนิ้วทั้งสิบที่กำลังทำท่ากระดิกดิ๊กๆ ตรงหน้านี่จัง เสียดายวันนั้นน่าจะปล่อยมันด้วนซะให้เข็ด “ถ้าเป็นคน ต้องโดนผูกอีกแบบหนึ่ง ถึงจะแก้เชือกไม่ได้” ขอบใจนะปั้นเมฆ ที่อุตส่าห์บอก “...ต้องมัดมือมัดเท้าหมดทั้งสองข้าง ...อืม... เรามีเชือกสี่เส้นพอดีนี่นา” อ๊าก... คิดจะขึงพรืดฉันเลยเหรอ ไอ้เด็กอกัตญญู “ล้อเล่นน่า... จุ๊ๆ เมฆไม่น่าพูดอย่างงี้เลย เดี๋ยวถ้าพี่นางฟ้าได้ยินแล้วกลัว ไม่กล้าออกมาหาเมฆ เมฆไม่ทำแบบนั้นหรอก รักออกจะตาย... ใครจะใจร้ายใจดำมัดคนที่เรารักด้วยเชือกล่ะ ว่ามั๊ย...เจ้าชมพู?“ ฉันไม่ตอบ แน่นอน เพราะฉันพูดไม่ได้ ถึงพูดได้ก็ออกเสียงไม่ถูกแล้ว เพราะฉันอาย...ทั้งคำพูด ทั้งสายตาของเขา แทบจะเผาฉันไหม้ทั้งตัวแล้ว “...มัดด้วยเชือกหรือจะสู้มัดใจได้?” แอร๊ย... ขอยาดมให้ฉันที ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ “...แต่สำหรับพี่นางฟ้าของเมฆ มัดใจไม่อยู่ เมฆรักแค่ไหนก็ไม่เคยรู้... ทิ้งเมฆหนีไปทุกครั้งๆ อย่างงี้ต้องทำยังไงดีล่ะ หืม?” โธ่ ก็พี่นางฟ้าจำเป็นต้องไปนี่นา ว่าแต่... ปั้นเมฆคิดจะทำอะไร อ่า...จะทำอะไรพี่นางฟ้าเหรอ? ความรู้สึกนั้นกลับมาอีกแล้ว... ความรู้สึกหวาดหวั่นอยู่ลึกๆ ในอก กลัวอะไรก็บอกไม่ถูก เหมือนกับที่ฉันเคยกลัวเจอปั้นเมฆตอนโตเป็นหนุ่ม หนักใจที่ได้เห็นร่างกายของเขาเปลี่ยนแปลงไปทุกครั้งที่กลับมา สุดท้าย ฉันก็หลงรักเขา จึงเข้าใจว่า นั่นคือเหตุผลที่ฉันหวั่นๆ มาตลอด เพราะฉันกลัวว่าจะต้องรักเขาสักวันนั่นเอง... แต่ในเมื่อกลัวว่าจะรัก ก็รักไปแล้ว ยังหลงเหลือความกลัวอะไรเขาอยู่อีกเล่า? ปั้นเมฆเฝ้ามองฉันเงียบๆ เขาทิ้งคำถามสุดท้ายให้ฉันหวั่นใจเอาไว้แค่นั้น ปล่อยให้เสียงแมลงร้องจากข้างนอกลอดเข้ามาแทนที่ เวลาผ่านไป... ผ่านไป... เราสองคน... ไม่สิ เราหนึ่งคนหนึ่งควายนอนประสานสายตากันในแสงสีส้มอย่างงั้นอยู่นาน สุดท้ายฉันก็เผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 22:38:03

ความคิดเห็นที่ 3 แต่เหมือนโชคเข้าข้าง ฉันตื่นก่อน! ...555 ลั้นลา ฉันชนะ เย้เย... รอดแล้วฉัน! อย่ามัวเต้นระบำดีใจอยู่เลย แองจี้ รีบๆ จัดการแปลงร่างแล้วใส่เสื้อผ้าก่อนที่เจ้าเด็กยักษ์นี่จะตื่นเถอะ จะได้พูดจากันให้รู้เรื่อง ทำหน้าที่พระอาจารย์โน้วน้าวไม่ให้เขาขายที่ดินผืนสุดท้ายนี้ ตั้งใจเป็นชาวนาที่ดี ทำเกษตรอินทรีย์ให้สำเร็จ จากนั้นค่อยว่ากันใหม่ ฉันจะทำยังไงต่อไป ...จะอยู่ต่อหรือไป ค่อยตัดสินใจอีกที ไม่อยากคิดตอนนี้ให้จิตใจวุ่นวายจนทำอะไรไม่ถูก ฉันกลายเป็นคนภายในเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที เพราะเดี๋ยวนี้ แค่สัมผัสปลายผมของปั้นเมฆฉันก็หัวใจเต้นแรง แทบไม่ต้องเปล่งเสียงคราง เพียงหายใจออกก็แรงพอแปลงร่างแล้ว (บอกแล้วไง ว่าของเค้าดีจริงๆ) บ้าจริง อีตาปั้นเมฆผูกเงื่อนซะแน่นเชียว ฉันตื่นเต้นจนมือไม้สั่นไปหมด เสียเวลาแก้เงื่อนที่คอนานพอสมควรกว่าจะคิดได้ว่า คอคนเล็กกว่าคอควาย และไม่มีเขา เลยดึงมันหลุดออกมาง่ายๆ ทางศีรษะเหมือนถอดเสื้อยืด จากนั้นก็ไม่รอช้า รีบย่องไปค้นกระเป๋าผ้าของเขาทันที แต่... ไม่มี! ...ไม่มีเสื้อผ้าเลย มีแต่สมุดฉีก ปากกา ข้าวกล่องและกระติกน้ำดื่ม เอาแล้วไง! ฉันพยายามตั้งสติ หาทางออก ...ติ๊กตอก ติ๊กตอก ติ๊กตอก ปิ๊ง! ใช่แล้ว เชือก! เอ่อ... แองจี้ เธอจะครีเอถีบไปถึงไหนยะ จะเอาเชือกเส้นเล็กๆ มาพันตัว แทนที่จะปิดอะไรต่อมิอะไร กลายเป็นชุดเต้นอะโกโก้โชว์ เซ็กซี่ไปหน่อยมั๊ยยัยบ้า เอาใหม่ ...ติ๊กตอก ติ๊กตอก ติ๊กตอก ปิ๊ง! อา... เสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่! เอาแค่เสื้อตัวเดียวก็พอ ฉันเคยลองใส่เสื้อของเขามาแล้วในวันที่เขานิ้วขาดให้ฉันวิ่งไปหาคนมาช่วย มันตัวโตพอจะใส่เป็นชุดกระโปรงแสกได้เลย ไม่โป๊ ย่องๆ ย่องๆ... เข้าไปใกล้ ตึกตัก... ตึกตัก... เอาไงดี จะถอดเสื้อเขาออกมาได้ยังไงโดยไม่ให้ตื่น ยากยิ่งกว่าถลกหนังเสือตัวเป็นๆ ซะอีก แง... ดีที่วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตมา ถ้าเป็นเสื้อยืดล่ะก็อย่าหวัง สู้ๆ แองจี้ ...ดูสิ กระดุมของเขาติดอยู่แค่สี่เม็ดเท่านั้น เม็ดบนสุดและล่างสุดหลุดออกมาไม่ต้องเสียแรงปลดแล้ว แค่สี่เม็ดเองแองจี้ เธอต้องทำได้ซี่ มือสั่น... ปลดกระดุมเม็ดที่หนึ่ง... ปาดเหงื่อ... ยังไม่ตื่น... มือสั่นสั่น... ปลดกระดุมเม็ดที่สอง... ปาดเหงื่ออีกที... ยังไม่ตื่น... มือสั่นสั่นสั่น... ปลดกระดุมเม็ดที่สาม... ปาดเหงื่ออีกสองที... เหอๆ ยังไม่ตื่น... มือสั่นสั่นสั่นสั่น... ปลดกระดุมเม็ดที่... อ๊าก!!! เขาตื่นแล้ว! ไม่สิ... ไม่ใช่ตื่นแล้ว แต่ไม่ได้หลับเลยต่างหาก! ตาคมพราวระยับคู่นั้นลืมขึ้นมาทันที ไม่มีแววงัวเงียแบบคนเพิ่งตื่นนอนเลยแม้แต่น้อย พร้อมกับที่ข้อมือของฉันหายสั่นสะท้านไปเลยเมื่อถูกอุ้งมือใหญ่รวบกำไว้ทั้งสองข้างราวกับล๊อคฉันด้วยกุญแจมือ “จะทำอะไรฮึ คิดจะลักหลับฉันเหรอ เจ้าชมพู?” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบถามพร้อมหัวเราะน้อยๆ ฉันสะบัดตัวด้วยความตกใจทันทีแล้วคลานหนีตามสัญชาติญาณ แต่แทนที่จะได้รับอิสรภาพ ข้อเท้ากลับถูกอุ้งมือร้อนผ่าวคู่เดิมบีบไว้แน่นไม่ให้ไปไหน ความรู้สึกนั้นเหมือนนักโทษที่ถูกล่ามด้วยโซ่เส้นโต “จะหนีไปไหน ฮึ? อย่าให้ถึงกับต้องขึงพืดกันจริงๆ ล่ะ” ฮือ... น่ากลัวจังเลย ใครก็ได้ช่วยเอาปั้นเมฆน้อยน่ารักคนเก่ามาคืนฉันที “อย่าหนีเมฆไปอีกได้รึเปล่า พี่นางฟ้า...อยู่กับเมฆเถอะนะ” น้ำเสียงออดอ้อนนั้นทำให้ฉันใจอ่อนยวบ... ปั้นเมฆคนดีของฉันกลับมาแล้วใช่มั๊ย “โอเคๆ ไม่ไปไหนก็ได้ แต่ขอเสื้อผ้าใส่ก่อน” “ไม่ให้!” โอ... ดูเขาสิคะ ไม่ได้บอกว่า ‘ไม่มี’ แต่บอกว่า ‘ไม่ให้’! ปั้นเมฆฉันแปรงร่างเป็นซาตานอีกแล้ว   “...ไม่ให้ จะได้ไม่ต้องหนีไปไหน อยู่ด้วยกันแบบนี้แหละ” นี่ใจคอเขาจะให้ฉันล่อนจ้อนต่อหน้าอย่างงี้น่ะเหรอ ฉันอายนะ ดูสิ... จ้องเอาจ้องเอา... เขาก็ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้ว สายตานั่นยิ่งไม่ใช่เด็กเลย ไม่ใช่แน่ๆ มันไม่ไร้เดียงสาเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้เขินอายหลบสายตาต่ำมองพื้นเหมือนเด็กหนุ่มเมื่อไม่กี่วันมานี้ด้วย   แต่เป็นสายตา... อ่า... สายตาคมพราวระยับร้อนแรงของชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองดูหญิงสาวที่เขาปรารถนา... ด้วยอารมณ์ปรารถนา! “ถอดเสื้อออกมาให้พี่นางฟ้าเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันขู่เสียงดุกลบเกลื่อนความเขินอาย ทั้งที่อยากร้องไห้เต็มที “ถอดก็ได้... ถ้าพี่นางฟ้าต้องการ” ในที่สุด ปั้นเมฆยอมทำตามที่ฉันขอ แต่พอสบัดเสื้อหลุดออกมาจากแขน แทนที่เขาจะส่งมาให้ฉันใส่ เขากลับโยนมันลงพื้นต่างที่นอน ก่อนจะเอนตัวลงแล้วดึงฉันให้ล้มตามลงไปในอ้อมกอดเขาโดยไม่ทันให้ฉันตั้งตัว! กรี๊ด... ไม่น่าบอกให้เขาถอดเสื้อเลย หน้าอกคู่น้อยๆ ของฉันเลยต้องสัมผัสกับแผ่นอกกว้างเปลือยเปล่าของเขาเข้าเต็มๆ! พยายามดันตัวออกห่างแค่ไหน ก็สู้แรงแขนที่โอบฉันอยู่ไม่ได้ โธ่... ยิ่งดิ้นก็ยิ่งยกระดับจากแค่ ‘นาบแนบ’ กลายเป็น ‘ถูไถ’ จนในที่สุดก็ต้องยอมแพ้ ได้แต่ปล่อยให้เขากอดเอาไว้อย่างงั้น ...นอนแนบหน้าไว้กับไหล่กว้าง ฟังเสียงหัวใจสองดวงที่เต้นระรัวอยู่คู่กันเป็นจังหวะเดียว “ตกลงที่ว่าเป็นนางฟ้าน่ะโกหกเมฆใช่มั๊ย จริงๆ เป็นควายฟ้าต่างหาก!”   เด็กบ้า... มาหาว่าฉันเป็นควายฟ้า “ที่เมฆเคยเห็นเมื่อตอนเล็กๆ นั่น ไม่ใช่ฝัน... ที่เมฆเคยเห็นวันนั้น เจ้าชมพูกลายเป็นพี่นางฟ้านั่นก็ไม่ได้ตาฝาด” อา... เขารู้ความลับของฉันแล้ว ทำไงดี? “ตั้งแต่เด็ก เมฆก็สงสัยอยู่ ว่าควายอะไรหนอ ไม่มีสาปเลย” จมูกโด่งก้มลงตรงขมับฉันแล้วสูดหายใจเข้าแรงๆ “...มีแต่กลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนผมของพี่นางฟ้า” นี่ต้องโทษพระแม่โพสพ แปลงร่างให้ฉันไม่ใส่สาปควายมาด้วย โดนเค้าจับได้เลย “หึหึ... ควายอะไรไม่ยอมนั่งบนพื้นดิน แต่มาแย่งที่บนเสื่อ ให้เมฆต้องนั่งบนหญ้า” เอ่อ... นี่คงต้องโทษฉันมีพิรุธเอง เหอๆ “ควายอะไรฟังเมฆกับพ่อคุยกันแล้วแอบหัวเราะตลอด” ก็มันขำจะตายอ่ะ “ควายอะไรไม่เคยให้ปุ๋ยกลางนา แต่แอบไปนั่งหลบหลังต้นไม้ทุกครั้ง...” แว๊ก...นี่เขาแอบดูฉันอึเหรอเนี่ย?   “ควายอะไรกินน้ำพริกหน้าตาเฉย... ควายอะไรไม่กล้ามองเมฆอาบน้ำ...” นี่...นี่เขาสงสัยฉันมานานแล้วงั้นสิ ถึงได้ทดสอบฉัน แล้ว... แล้ว... เขาแก้ผ้าโทงๆ เพื่อให้ฉันดูเหรอ ไอ้เราก็นึกว่าเขาต้องไม่รู้แน่ๆ เลย ถึงได้กล้าแก้ ที่แท้ก็... โอ๊ย งั้นที่เขานอนกอดทุกคืนๆ ก็รู้ด้วยสิว่าเป็นฉัน อร๊ายยยย... เขิน “แต่ไม่ว่าจะเป็นพี่นางฟ้าหรือเจ้าชมพู เป็นผี เป็นเทพ หรือเป็นควาย มาจากไหน เมฆก็ไม่สนแล้ว เมฆจะรักของเมฆล่ะ” แล้วริมฝีปากก็ประทับลงมาเพื่อยืนยันคำรักของเขา ทำเอาฉันแทบสำลักความหวานที่ถูกเขาดูดขึ้นมาจากซอกหลืบเร้นลึกในหัวใจ ซึ่งฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีความหวานขนาดนี้ซ่อนอยู่ในตัวเอง จากนั้นก็ไม่มีส่วนไหนบนใบหน้าฉันที่รอดพ้นรอยจูบของเขาเลยสักส่วนเสี้ยว เขาจูบไปทั่วหน้าฉันซ้ำแล้วซ้ำอีกจนพอใจแล้วค่อยไล่ต่ำลงไป... อา... เด็กบ้า ใครสั่งใครสอนให้ทำแบบนี้ พี่นางฟ้าจะขาดใจแล้ว... ขาดใจตายแล้ว! ต้องโทษฉันเองที่ชอบเปิดละครวิทยุเพี๊ยะจ๊วบฟัง ตอนเขาเด็กๆ ได้ยินกรอกหูประจำ... ไม่สิ... ต้องโทษแม่ไอ้จ้อยที่ชอบเปิดละครทีวีตบจูบให้เด็กๆ ดูกัน ปั้นเมฆต้องจำติดตามาแน่เลย ...แย่จริงๆ อา... ไม่ไม่... ที่เขากำลังทำกับฉันอยู่ตอนนี้มันเลยล้ำไปถึงไหนๆ ถ้าเป็นละครทีวีคงโดนกบว.เซนเซ่อร์ไปนานโขแล้ว ...ก็นี่น่ะ มันหนังโป๊ชัดๆ! อา... โอว... น่าตีจริงๆ ไปแอบดูของใครที่ไหนมาเนี่ย?   เดี๋ยวก่อนนะแองจี้ แทนที่จะมัวสนใจมานอนถามว่าทำไมเขาทำเป็น ฉันควรถามก่อนว่าทำไมฉันถึงยอมปล่อยให้เขาทำ?  และที่สำคัญกว่านั้น ทำไมเขาสามารถปลุกเร้าให้ฉันเกิดปฏิกริยาตอบสนองและ กระตุ้นความรู้สึกอะไรบางอย่างข้างในตัวฉันจนเดือดพล่านรุนแรงได้ถึงขนาดนี้ “อ่า... เดี๋ยวๆ” ฉันพยายามตั้งสติ กัดฟันดันเขาออกห่าง “ตอนนี้ เมฆอายุเกินสิบแปดมาเกือบสองเดือนแล้วนะ” เขารีบเงยหน้าขึ้นมาบอกฉัน โถ...คงคิดว่าฉันจะหยุดเขาไว้เพราะอายุไม่ถึงเหมือนคราวที่แล้วอีกละมั๊ง “อายุเกินสิบแปด เลยดูหนังโป๊มาใช่มั๊ย?” ฉันแกล้งดุเขา ในใจรู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆ ที่พ่ายแพ้หัวใจให้กับเด็กหนุ่มอายุแค่นี้ “หนังโป๊อะไร?” เขาเอียงคอถามงงงง ท่าทางกลับมาเหมือนเด็กชายปั้นเมฆยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ “ก็... ก็... ไม่งั้นทำไม... ทำไมถึงทำแบบนี้กับพี่นางฟ้าได้ล่ะ?” “เมฆก็แค่... ทำ...อย่างที่เคยคิดฝันอยากทำมานาน...” เขาหลุบตาต่ำลงไม่กล้ามองหน้าฉันตอนที่สารภาพอายๆ ฉันฟังแล้วจะเป็นลมตาย ...ไม่เคยรู้เลยว่าเขามีจินตนาการอะไรอย่างงั้น แล้วนี่เขาคิดฝันอยากทำแบบนี้กับฉันมานานแค่ไหนแล้ว เด็กบ้า มิน่าล่ะ... จิตใต้สำนึกฉันถึงได้รู้สึกกลัวเขานัก “ตอนเด็กๆ เมฆอยากหอมแก้ม...” ใช่ฉันจำได้ หอมทีไร แก้มฉันเป็นต้องเลอะน้ำลายเหนียวๆ ของเด็กน้อยทุกที “...โตขึ้นมาอีกหน่อยก็เริ่มคิดอยากจุ๊บที่ปาก...” นี่ถ้าเขาไม่สารภาพ ก็ไม่รู้นะนี่ เจ้าปั้นเมฆน้อยชีกอฉัน น่าตีที่สุด “...แล้วพอต่อมาก็ฝันอยากจูบไปทั่วๆ ตัว...โดยไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไม จนกระทั่งเมฆเห็นพี่... อ่า...เห็นหมดทั้งตัว” ปั้นเมฆคงหมายถึงวันที่เขาเปิดประตูยุ้งเข้ามาเห็นฉันแปลงร่าง “...จากนั้นมา เมฆก็เกิดจินตนาการอยากทำอะไรหลายๆ อย่างกับพี่นางฟ้า ถึงแม้จะรู้สึกผิดมากมาย แต่หักห้ามใจเท่าไหร่ก็หยุดตัวเองไม่ได้...” “พอแล้วๆ... ไม่ต้องพูดแล้ว” บ้าจริงๆ เลย ปั้นเมฆ ไม่ต้องมาทำหน้าใสซื่อสารภาพซะละเอียดแบบนั้นก็ได้ “...จนเมฆโตขึ้น ถึงรู้ว่า นั่นเป็นเพราะเมฆรักพี่นางฟ้ามาตลอด... ขอร้องล่ะ อย่าทิ้งเมฆไปอีกเลย ได้โปรดอยู่เป็นนางฟ้าของเมฆที่นี่เถอะนะ” เป็นเพราะฉันแพ้เสียงอ้อนของปั้นเมฆหรือเปล่าไม่รู้ เลยยินยอมอยู่เป็นนางฟ้าให้เขาติดตรึงร่างไว้บนพื้นไม้แข็งๆ ที่มีเพียงเสื้อเก่าๆ ยับยู่ปูรองแทนตั่งเตียง แล้วเมื่อร่างสูงใหญ่ทาบทับลงมา ฉันก็ได้แต่หลับตา...ปล่อยตัวปล่อยใจ ให้เขาได้ทำทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยคิดฝันอยากทำกับฉันมานาน จนสมปรารถนาหมดทุกจินตนาการ อิ่มเอมเต็มหัวใจภายในค่ำคืนเดียว จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 22:40:00

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 23:42:15

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าอยากฟังละครวิทยุก็ฟังได้ที่ สถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทย เพื่อการศึกษา (สวศ.) เอเอ็ม 1467 และอีก 11 สถานีทั่วประเทศ จ.-ศ. 17.00-17.30 น. หรือฟังทางเว็ปของกรมประชาสัมพันธ์ครับ ตามเวลาข้างต้นครับ http://www.prd.go.th/main.php?filename=radioonlinepage&source=http://prdonline.prd.go.th:8018 อ้อ เปิดด้วย ie นะครับ firefox เปิดไม่ได้ครับ จากคุณ : ไอ (tinun9) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 54 00:38:11