ความคิดเห็นที่ 1 ภควกะพริบตาปริบๆ แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นทีละนิดสู้แสงจัดจ้าของดวงอาทิตย์ที่ส่องผ่านผ้าม่านโปร่งบางสีขาวเข้ามาในห้อง เช้าวันใหม่ดูสดใสยิ่งกว่าทุกวันที่ผ่านมาในชีวิตของเขา มุมปากของชายหนุ่มโค้งนิดๆ ยามระลึกถึงคืนที่แสนหวานระหว่างเขากับวโรณิกา อา...ณิกา...ณิกา เขาคร่ำครวญถึงหญิงสาวที่เข้ามาครอบครองพื้นที่ความคิดทั้งหมดของเขาพลางสูดลมหายใจลึก ยิ้มยังคงค้างในหน้าขณะเบือนหน้าและกวาดมือไปข้างกาย หวังจะดึงเธอมากอดรัด...จุมพิตรับอรุณ ทว่าริมฝีปากนั้นคลายออกเป็นเส้นตรงเมื่อพบแต่ความว่างเปล่า เธอไม่อยู่ เธอหายไปไหน เขาผุดลุกขึ้นยืนและร้องเรียกขณะหยิบเสื้อและกางเกงบ็อกเซอร์บนพื้นมาสวมลวกๆ “ณิกา” ไม่มีเสียงตอบรับ เธอไม่ได้อยู่ในห้องน้ำ ชายหนุ่มเดินออกจากห้องด้วยความกังวล เธอคงไม่ได้หนีเขาไปอีกครั้งหรอกนะ ภควะยังจดจำเช้าวันนั้นได้ เช้าที่เธอหายตัวไปก่อนที่เขาจะทันได้สอบถามอะไร และเขาไม่โทษเธอ เป็นเขาก็คงจะหนีเหมือนกัน แต่สำหรับเมื่อคืนที่ทุกอย่างถูกต้อง เธอก็ไม่ควรจะล่องหนแบบนี้สิ หรือว่า...เขาจะทำอะไรพลาดอีก หรือว่าเธอจะเพิ่งรู้ตัวว่าตัดสินใจผิด ไม่นะ มันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้นสิ แล้วชายหนุ่มก็ระลึกถึงคำพูดเมื่อคืนระหว่างเขากับเธอได้ ‘ณิกาไม่อยากให้คุณภาคหยุด’ ‘ณิกาแน่ใจนะ’ ‘ค่ะ ณิกาแน่ใจ...คราวนี้ณิกาเป็นคนเลือกเอง’ เลือกเอง? เลือกเองงั้นหรือ สิ่งที่วโรณิกาพูด...สิ่งที่เขามองข้ามสะท้อนกังวานในความคิดเขา เธอคงไม่ได้หมายความว่าเธอเลือกเพราะครั้งนี้เธอ ‘ได้เลือก’ ไม่เหมือนครั้งก่อนที่ถูกบังคับให้อยู่กับเขาหรอกนะ เธอเลือกเพราะจะได้ลบล้างความผิดพลาดเมื่อคืนนั้นหรือเปล่า จะได้พิสูจน์ว่าไม่มีใครมาบังคับกะเกณฑ์เธอได้อย่างนั้นใช่ไหม ภควสับสนสงสัย เขาไม่เคยเกิดความไม่มั่นใจมาก่อน ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น เขาคงจะปล่อยให้ทุกอย่างผ่านเลยไป แต่กับวโรณิกา เขาทำไม่ได้ คงเป็นเพราะเขาแคร์...รักเธอจริงๆ เสียงตึงตังจากด้านบนเรียกให้วโรณิกาเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้มอ่อนหวานเมื่อเห็นเจ้าของบ้าน...คนสำคัญเดินหน้าตื่นลงมาข้างล่าง “คุณภาค” เธอเรียก “ตื่นแล้วหรือคะ” แก้มของเธอแดงขึ้นในทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน...ที่ตัวเองตอบรับเขาด้วยความเต็มใจ เธอไม่เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอคิดว่าตัวเองเลือกได้ถูกต้อง และจำต้องยอมรับว่ามันดีกว่าตอนที่เธอไม่รู้สึกตัวเป็นไหนๆ โอ...นี่เธอคิดอะไรของเธอ ความร้อนบนใบหน้าทวีทบมากกว่าเดิมจนหญิงสาวต้องรีบก้มหน้าซ่อนความอายที่ผุดพุ่งขึ้นมาอย่างมิอาจระงับได้ “ทันกินอาหารเช้าร้อนๆ พอดีเลยค่ะ” เธอลำเลียงไข่ดาวที่เพิ่งทอดในน้ำเสร็จใส่จานแบนกว้างซึ่งมีไส้กรอกกับแฮมหลายชิ้นจัดรออยู่ก่อนหน้า เมื่อเห็นหน้าวโรณิกา ภควก็เก็บซ่อนความกลัดกลุ้มไว้ในลิ้นชักที่ลึกที่สุดของหัวใจ เขาจะไม่ถาม...ไม่สิ เขาจะยังไม่ถาม เพราะเวลา ณ ขณะนี้ดีเกินกว่าจะถูกรบกวนให้ขุ่นข้องหมองใจ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำอาหารเช้าให้เขามาก่อน มันทำให้เขาพอใจกับการเป็นผู้รับเช่นนี้ “ไม่รู้ว่าคุณภาคชอบไข่ดาวแบบไหน แต่ที่ณิกาทอดได้เป็นแบบสุกหมดเลย” เธอหันไปหยิบขนมปังปิ้งที่เด้งขึ้นมาจากเครื่องปิ้งขนมปัง “ผมทานแบบไหนก็ได้ ไม่เลือกกินเท่าไหร่หรอกครับ” ภควตอบ และได้โอกาสสำรวจหญิงสาวอย่างถ้วนทั่ว ผมยุ่งฟูของเธอถูกรวบเป็นมวยกลม หน้าตาดูซีดเซียวเล็กน้อยเพราะไม่ได้ตบแต่งด้วยเครื่องสำอาง แต่สีหน้านั้นแจ่มใสจนหัวใจของเขากระตุกเต้นผิดจังหวะ เธอใส่ชุดของเขา...เสื้อยืดกับกางเกงตัวโคร่ง เขาไม่ถือที่เธอถือวิสาสะหยิบเสื้อผ้าของเขามาสวมใส่ เขาชอบให้เธอใส่ชุดของเขา...วโรณิกเป็นของเขา และเธอสวยเสมอไม่ว่าจะสวมอะไร เขาคาดว่าเธอยังไม่ได้อาบน้ำ หากหยิบยืมเสื้อผ้าเขาชั่วคราวเนื่องจากพวกมันสวมใส่สบายกว่าเสื้อผ้าเก่าของเธอ ชายหนุ่มเหลือบมองตัวเองนิดๆ ถ้าเทียบกับเธอแล้ว เขาดูไม่ได้เอาเสียเลย ตอนลุกจากเตียง เขาไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟัน...หรือกระทั่งปลดทุกข์ หากหยิบเสื้อเชิ้ตกับกางเกงบ็อกเซอร์มาใส่ลวกๆ ยังกลัดกระดุมเสื้อไม่ครบถ้วนเสียด้วยซ้ำ เขาทนให้เธอหนีกลับไปเหมือนคืนนั้นมิได้ จึงเร่งรุดตามหาดังที่เห็น หน้าของภควแต้มด้วยสีระเรื่อ ขัดเขินที่ตัวเองสวมเพียงบ็อกเซอร์กับเสื้อเชิ้ต...แต่เธอคงไม่ว่ากระไรหรอกมั้ง เขาไม่คิดจะหวนกลับไปแต่งตัวใหม่ คิดว่าเท่านี้ก็เหมาะสม...เป็นธรรมชาติดีอยู่แล้ว เขารีบกลัดกระดุมเพิ่ม ทว่าตายังคงจับจ้องอยู่ที่เธอ “ดีแล้วค่ะ ณิกาก็เหมือนกัน ทานแบบไหนก็ได้ เพราะบางทีก็ทอดไม่สุก บางทีก็ทอดเสีย อย่างที่บอก...ณิกาแค่ทำอาหารได้ ไม่ได้ทำอาหารเก่ง” “เท่านี้ก็ดีมากแล้วครับ น่ากินจัง” ภควสูดเอากลิ่นหอมเข้าเต็มปอด ก่อนจะช่วยเธอยกจานไปวางที่โต๊ะรับประทานอาหาร แล้วจึงมาจัดการกับกาแฟ “ณิกาจะดื่มกาแฟด้วยไหม” “แน่นอนค่ะ ขาดไม่ได้เลย” ชายหนุ่มพยักหน้ารับและเริ่มกดน้ำร้อนใส่ถ้วย วโรณิกาฉวยกระปุกเนยเทียมและแยม พร้อมชะโงกหน้าบอก “ของณิกา...” เขาทราบว่าเธอจะพูดอะไร จึงเอ่ยแทรกกลางคัน “กาแฟหนึ่ง น้ำตาลหนึ่ง ครีมหนึ่ง ผมจำได้” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง และเธอก็ยิ้มตอบ วโรณิกานั่งรอเขาที่โต๊ะ ขณะที่เขายกแก้วกาแฟหอมฉุยเดินตามมาสมทบ “ขอบคุณสำหรับอาหารเช้าครับ” หญิงสาวยิ้มตอบ และเมื่อเขาจ้องหน้าเธอนานเกินไป เธอก็เสจิบกาแฟซึ่งร้อนจัดจนเธอสะดุ้ง ภควแอบอมยิ้มก่อนจะลงมือกินอาหารเช้าฝีมือเธอ ในใจพลางคิด คงไม่เป็นไรที่จะกินข้าวเช้าทั้งที่ยังไม่แปรงฟัน ภควะยิ้มกับตัวเอง และไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยนั้น ตอนนี้เขาอยากอยู่กับวโรณิกามากกว่า เอาเถอะ ณิกาไม่รู้หรอก ใช่ เธอไม่มีทางรู้ว่าตอนที่เขาตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบเธอ เขาตกใจเพียงใด และนั่นทำให้เขาคิดได้ว่ามันคงจะดีไม่ใช่น้อยถ้าได้ตื่นขึ้นมาและเห็นหน้าเธอทุกวัน จบบทที่ 18 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:05:04

ความคิดเห็นที่ 2 รัตติลวง บทที่ 19 กาลแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังรับประทานอาหารเช้าและคุยเรื่องไร้สาระโดยไม่แวะข้องปริศนาที่พวกเขากำลังแก้ไข ภควก็ชวนวโรณิกาลงเล่นน้ำทะเลทั้งที่ยังสวมชุดเดิม ก่อนจะวิ่งไล่ตัวเปียกซกกลับเข้าบ้าน เป็นครั้งแรกที่วโรณิกาอาบน้ำร่วมกับคนอื่น และจะว่าไปเธอได้ทำอะไรหลายอย่างเป็นครั้งแรกกับภคว หญิงสาวนอนหงายบนเตียง ตาเหม่อมองเพดาน สมองครุ่นคิดทบทวนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เหตุไฉนเธอจึงเปลี่ยนไป เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง ทุกอย่างเริ่มต้นที่คืนนั้นและความเข้าใจผิด แผนลับที่ถูกวางแผนมาเป็นอย่างดีพันธนาการพวกเขาไว้ด้วยกัน ความเจ็บช้ำขมขื่นและความกระหายที่จะกระชากหน้ากากผู้หักหลังบังคับให้พวกเขาร่วมมือกัน และเธอมีโอกาสได้รู้จักภควดีขึ้น เขาไม่ใช่หนุ่มเจ้าสำราญตามที่รูปโฉมภายนอกปรากฏ หากยังจริงใจ เห็นอกเห็นใจ และเปี่ยมด้วยอารมณ์ขัน ความรู้สึกที่มีต่อภควแปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว...เร็วมาก เร็วจนเธอแทบตั้งตัวไม่ติด วโรณิกาเพิ่งจะรู้จักเขาได้สองอาทิตย์แท้ๆ แต่เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองรู้จักเขามานาน...และรู้จักดีกว่าคนในครอบครัวที่ทรยศเธออย่างโหดร้าย ภควทำให้เธอรู้ว่าตัวเองไม่ใช่เจ้าหญิงน้ำแข็ง ไม่ใช่คนเย็นชาอย่างที่ใครๆ ตั้งฉายาให้ เธอมีเลือดเนื้อและจิตใจ และเธอกำลังมีความรัก เธอรักภคว อารมณ์ต่างๆ พุ่งโผนเข้าใส่ และวโรณิกายอมรับด้วยความเต็มใจ ใช่ เธอรักเขา และเธอคงจะคิดลอยละล่องไปไกลกว่านี้ถ้าไม่เห็นใบหน้าของเขา...ชายที่เธอรัก มองลงมา “ยังไม่แต่งตัวอีกหรือณิกา” ภควถาม มุมปากโค้งขึ้นเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองไล่ร่างบอบบางที่มีเพียงผ้าขนหนูห่อพันอย่างกระหายหิว เธอยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ผิดกับเขาที่เพิ่งแต่งตัวเต็มยศครบถ้วน ภควทราบจากการมองทางหางตาว่าระหว่างที่เขาแต่งตัว เธอกำลังนอนเล่นบนเตียง...นอนใจลอย เขาอยากรู้ว่าเธอคิดอะไร อยากรู้ว่าเธอจะนอนมองเพดานอีกนานไหม จึงไม่ทักถามใดๆ จนกระทั่งตัวเองแต่งตัวเสร็จ เขาระงับความสงสัยไม่ได้ จำต้องเอ่ยถาม “ตายจริง ณิกามัวแต่นอนเพลิน” หญิงสาวกระเด้งตัวขึ้นมานั่ง มือรีบตะครุบผ้าเช็ดตัวที่เริ่มหละหลวมหมิ่นเหม่ ก่อนจะลุกจากเตียง แล้วควานหยิบเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมา วโรณิกาสวมบรากับเสื้อยืด และถือกางเกงยีนส์ไว้ในมือ เธอหันซ้ายหันขวามองหากางเกงในที่ไม่รู้หล่นหายไปไหน “ที่ณิกากำลังหา...อยู่นี่ครับ” เสียงแหบห้าวดังอยู่ใกล้ๆ วโรณิกาหันกลับไปและถูกเขารวบตัวไว้ในอ้อมแขน ดวงตาสีน้ำตาลอมแดงเบิกกว้าง ริมฝีปากอิ่มเผยอนิดๆ ชายหนุ่มอดใจไม่ได้ ฉวยโอกาสจุมพิตเธอ ร่างของหญิงสาวสั่นสะท้าน ขาแข้งอ่อนกำลัง ตรงข้ามกับหัวใจที่ดูจะเต้นระริก...ทำงานหนักกว่าปรกติ ภควหยุดตัวเองไว้ได้เมื่อเธอเริ่มจูบตอบเขาอย่างอ่อนหวานระคนเร่าร้อน เขาประคองใบหน้าของเธอไว้ ตาสบตา แล้วเอ่ยเสียงเบา “เราต้องหยุดอีกแล้วณิกา ไม่งั้นวันนี้คงไม่ได้กลับกรุงเทพฯ กันแน่” และคงจะไม่ได้สืบหาหลักฐานอะไรอื่นเพิ่มด้วย พวกเขาเป็นเหมือนคนเรือแตก กำลังจะจมน้ำ และพยายามทุกวิถีทางเพื่อเอาตัวรอดจากมหันตภัยนั้น ทั้งที่ความจริงพวกเขาอยากจะปล่อยตัวปล่อยใจไปกับกระแสธาราแห่งปรารถนา “คุณภาคบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้” วโรณิกาตีแขนเขาเสียงดัง หน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุก ชายหนุ่มหัวเราะ ก่อนจะยัดเยียดกางเกงในตัวเล็กจิ๋วใส่มือเธอ “ผมไปรอข้างล่างนะครับ” เขาเดินออกจากห้อง อยู่ต่ออีกวินาทีไม่ได้ เพราะเกรงว่าตัวเองจะหมดความตั้งใจดีที่จะต่อต้านเธอ ประตูปิดลง วโรณิกาถอนหายใจด้วยความขอบคุณ เธอเองก็คิดไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่ ถ้าภควไม่เป็นฝ่ายไป เธอคงจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามครรลองหัวใจอย่างไม่ต้องสงสัย หญิงสาวหน้าแดง เธอเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอไม่เคยปล่อยตัวกับใคร เพิ่งจะมีภควเป็นคนแรก เขาคงไม่คิดว่าเธอ...ใจง่ายหรอกนะ   ไม่...มันไม่เกี่ยวกัน พวกเขาโตแล้ว มีวุฒิภาวะเพียงพอ และพวกเขาก็มีใจให้กัน แม้ภควจะไม่ได้เอ่ยตรงๆ แต่เธอรู้ดี เธอเชื่อเขา เท่านั้นก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรือ พาราไดซ์หรือมิราเคิลส์ไม่สำคัญอะไร หากแม้จะบอกตัวเองเช่นนั้น ลึกๆ แล้ววโรณิกาอดกังวลมิได้ เธอกลัวว่าในอนาคต เธอและเขาอาจจะต้องเลือกอีกครั้ง หญิงสาวลุกขึ้นยืนและใส่เสื้อผ้าที่เหลือ ในใจภาวนา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขออย่าให้ความรู้สึกระหว่างพวกเขาเปลี่ยนแปลงเลย - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:05:19

ความคิดเห็นที่ 3 กว่าพวกเขาจะออกจากหัวหินก็เกือบเที่ยง และเนื่องจากยังไม่ได้รับประทานอาหารกลางวัน ภควจึงเลี้ยวรถเข้าแฟคตอรีเอาต์เล็ต...ห้างรวมสินค้าแบรนด์เนมลดราคา วโรณิกาเลิกคิ้วนิดๆ แล้วถาม “ตกลงว่าเราเปลี่ยนแผนมาช็อปปิ้งแทนแล้วหรือคะ” เขาบอกว่าจะแวะกินข้าวกลางวันก่อนกลับ หากเธอจำได้ว่าที่นี่ขายแต่เสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย และอาจจะมีฟู้ดคอร์ต...ศูนย์รวมร้านอาหารปลีกย่อยกับร้านขนมนิดหน่อย เอ...หรือว่าจะมีร้านอาหารตกสำรวจนะ เธอเองก็ใช่จะเคยเดินถ้วนทั่ว เพราะพื้นที่ห้างใหญ่โตและเธอมีเวลาช็อปปิ้งจำกัด “เปล่าครับ เรายังมีแผนกินข้าวกลางวันเหมือนเดิม ที่นี่มีร้านอาหารอร่อยๆ บรรยากาศดีๆ ที่ผมชอบแวะกินอยู่ร้านนึง” “อ้อ” วโรณิกาพยักหน้า “ณิกาไม่ยักรู้ ปรกติเดินเล่นซื้อของอย่างเดียว” “ณิกาก็ชอบช็อปปิ้งเหมือนกันหรือ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วนิดๆ ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ “แหม...ณิกาก็ผู้หญิงคนนึงนะคะ ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ชอบช็อปปิ้งทั้งนั้นแหละ” เธอค้อนเขาน้อยๆ “หรือณิกาต่างตรงไหน” ภควะยิ้มกว้าง “ไม่เลยครับ ไม่ต่าง ใครว่าณิกาไม่เหมือนผู้หญิง ผมขอเถียงขาดใจ” ตาวาวจับจ้องมองเธออย่างลึกซึ้งและแฝงความนัย ทำเอาคนถูกมองถึงกับทำหน้าไม่ถูก รถยนต์จอดนิ่งสนิท วโรณิกาฉวยโอกาสลงจากรถ ชายหนุ่มดับเครื่องยนต์แล้วจึงตามมาสมทบกับเธอ เขายังคงมองเธอด้วยสายตาเดียวกับเมื่อครู่ เธอหมั่นไส้จึงตีแขนเขาดังเพียะ “โอ๊ย! เจ็บนะครับเนี่ย” ภควลูบแขนตัวเองเบาๆ “เห็นณิกาหน้าตาท่าทางเงียบๆ เฉยๆ ไม่คิดว่าจะมือหนักอย่างนี้” ปากบอกว่าเจ็บ แต่หน้ายังยิ้มระรื่น หญิงสาวเลยซัดเขาอีกหนึ่งที “แกล้งเจ็บน่ะสิไม่ว่า” “อ้าว! แล้วกัน ตีผมเพลินเลยล่ะสิ” เขาอุทาน มือรวบเอวบาง ดึงเธอเข้ามาใกล้และกระซิบ “ไม่กลัวถูกทำโทษหรือครับ” น้ำเสียงของชายหนุ่มบ่งบอกว่ามันจะไม่ใช่การทำโทษธรรมดา แก้มของวโรณิกาเห่อร้อน เธอผลักเขาออกห่าง “บ้าสิคุณภาค แกล้งพูดแบบนี้อีกแล้วนะ” “ไม่ได้แกล้ง แต่คิดจะทำจริง” เสียงหัวเราะกระหึ่มในลำคอของภคว หญิงสาวยั้งใจไม่อยู่ เผลอฟาดเขาเป็นครั้งที่สาม “อุ๊ย! คุณภาคเนี่ย ช่างยั่วจริงๆ” วโรณิกาบ่นอุบอิบ ปรกติเธอเป็นคนควบคุมตัวเองได้ดี แต่เขากลับทำเธอหมดกลั้นโดยง่าย ภควหยุดล้อเลียน ก้มหน้ามองเธอ แววตาพร่างพราว “ณิกาก็ยั่วขึ้นเหมือนกันนะ นึกไม่ถึงเลยจริงๆ” “บอกตามตรงว่าไม่เคยมีใครยั่วณิกาขึ้น...จะยกเว้นก็คุณภาคนี่แหละ ดูสิ เสียชื่อเจ้าหญิงน้ำแข็งพอดี” เธอค้อนอีก “แต่ผมชอบให้ณิกาเป็นแบบนี้มากกว่านะ” ใครจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่เคยมองเขาด้วยดวงตาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งขั้วโลก “น่ารักกว่าตั้งเยอะ” วโรณิกายิ้มเขินๆ ตอบแทนคำพูด เธอยอมรับว่าชอบตัวเองในปัจจุบัน...ที่อยู่กับภควเช่นกัน เขาเป็นเหมือนเลือดที่หล่อเลี้ยงให้ชีวิตแก่เธอ หญิงสาวมองมือใหญ่แข็งแรงของเขาแล้วฉวยมันไว้ ความอบอุ่นแผ่ซ่านส่งผ่านถึงเธอ ยืนยันว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความจริง - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:05:35

ความคิดเห็นที่ 4 ร้านอาหารที่ภควตั้งใจพาเธอไปกินเป็นร้านอาหารแนวบาร์บีคิวที่เน้นขายอาหารทะเลเป็นหลัก ร้านตกแต่งหรูหราและทันสมัย สีเหลืองของผนังและเครื่องเรือนบางส่วนโดดเด่นท่ามกลางสีดำ ขาว และเทา พวกเขาสั่งเมนูย่างคนละจาน อาหารอร่อยสมกับที่เขาโอ่อ้าง รสชาติปรุงแต่งจัดจ้าน ผิดกับบาร์บีคิวแบบบ้านๆ และง่ายๆ เมื่อคืน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว กินไปพลาง คุยไปพลาง ไม่นานจานก็ว่างเปล่า แต่พวกเขายังอุตส่าห์เถลไถลกินของหวานและจิบไวน์ก่อนจะออกจากร้าน เหตุผลสั้นๆ เพราะไม่อยากจะกลับกรุงเทพฯ ไวๆ ต่างเกรงว่าถ้าเข้าเมืองเมื่อไหร่ พวกเขาจะหมกหมุ่นกับปริศนาในคืนนั้นจนกระทั่งไร้อารมณ์ผ่อนคลาย ความรู้สึกและการยอมรับยังสดใหม่ และพวกเขาอยากจะซึมซับมันให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ พวกเขาเดินควงแขนกันออกมาจากร้านอาหารขณะเห็นคนคุ้นเคยเดินเข้ามาใกล้ ทั้งสองยังไม่เห็นพวกเขา เนื่องจากต่างคุยเล่นหยอกล้อเหมือนอยู่ในโลกส่วนตัว ภาพตรงหน้าทำให้วโรณิกาจ้องเขม็ง ปากขยับพูดกระซิบเสียงเบาราวกับละเมอ “คุณภาคเห็นเหมือนที่ณิกาเห็นหรือเปล่า” “ครับ ผมคิดว่าเราต่างเห็นเหมือนกัน” ภควพยักหน้าช้าๆ งุนงงกับสิ่งที่เห็น กันติยาและบัวบุษย์เดินเคียงมาด้วยกัน ท่าทางที่แสดงออกนั้นดูสนิทสนมกันมาก...มากอย่างน่ากลัว มือข้างที่ไม่ได้ถือถุงช็อปปิ้งของบัวบุษย์สอดรอบเอวของกันติยา ซึ่งเอนศีรษะพิงอีกฝ่ายนิดๆ สองสาวหัวร่อต่อกระซิกเบาๆ ชนิดฟังไม่ได้ศัพท์ พวกเธอไม่ได้สนใจคนนอกที่มองมาเลย หลายคนอาจจะไม่แปลกใจที่เห็นผู้หญิงหน้าตาท่าทางดีสองคนเดินอย่างใกล้ชิดสนิทสนมเป็นพิเศษ หากคนที่รู้จักพวกเธอทั้งสองต่างประหลาดใจเหลือล้น  เพราะนอกจากจะต่างทำงานให้กับบริษัทคู่แข่ง พวกเธอยังดูไม่เหมือนเพื่อนหญิงที่สนิทกันแบบธรรมดา กิริยาอาการที่แสดงออกบ่งบอกความนัยนั้น กันติยากับบัวบุษย์รู้จักกัน วโรณิกายังคงอ้าปากค้าง เธอช็อก ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่พบเห็น ชิ้นส่วนของจิกซอว์เลื่อนเข้าหาช่องว่างที่เหลืออยู่ไม่มาก ภาพใกล้เสร็จสมบูรณ์ แล้วนี่...รู้จักกันมานานหรือยัง หญิงสาวสงสัย ตายังไม่เปลี่ยนโฟกัส กันติยาดูแปลกไปกว่าที่เคย ดูอ่อนหวาน...และเหมือนผู้หญิง ส่วนบัวบุษย์ ผู้ที่เธอไม่รู้จักดี ดูแกร่งกร้าวกว่าเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าปรกติบัวบุษย์เป็นคนอย่างไร แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าบัวบุษย์เป็นผู้นำ ขณะที่กันติยาเป็นผู้ตาม...ผู้ตามที่น่ารักเสียด้วย กันติยาที่แข็งแกร่งและช่างเอาชนะเนี่ยนะเป็นผู้ตาม...และน่ารัก วโรณิกาสั่นหน้าเบาๆ ด้วยความประหลาดใจ ภควเองก็อึ้งจนพูดแทบไม่ออก เขายังคงมองดูพี่สาวของเขาและน้องสาวของวโรณิกา สงสัยว่าเมื่อใดทั้งคู่จะรู้ว่ามีใครบางคนกำลังยืนรอให้พวกเขาเดินมาถึงตัวด้วยความสงสัย “ณิกาไม่รู้เลย” เธอพึมพำ “ผมก็ไม่รู้ พี่บัวไม่เคยบอก...คงไม่ยอมบอก” บัวบุษย์คงจะตระหนักได้ถึงข้อเสียมากกว่าข้อดี เขารู้ดีเชียวล่ะ “ณิกาไม่รู้ด้วยว่าพวกเขาเป็น...” ดวงตาสีน้ำตาลอมแดงไม่ละวางภาพตรงหน้า เธอกลืนน้ำลายแล้วพูด “คุณภาคคิดเหมือนณิกาหรือเปล่า...ว่าติยากับพี่บัว...” เธอหยุดเงียบ และภควพยักหน้าตอบ “คงจะใช่ มันชัดเจน...” เขาพูดไม่ทันจบ ก็เห็นกันติยาแหงนหน้าขึ้นจุมพิตแก้มพี่สาวเขาเบาๆ “โอ...พระเจ้า! ผมไม่อยากเชื่อ” ชายหนุ่มคราง เพราะอย่างนี้ใช่ไหม เขาและใครๆ จึงไม่เคยเห็นบัวบุษย์คบหาผู้ชายที่ไหน นั่นก็เพราะบัวบุษย์ชื่นชอบ ‘อย่างอื่น’ มากกว่า วโรณิกาเองก็ไม่เคยรู้มาก่อน และถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาสองตาคงจะไม่เชื่อ ยิ้มที่ไม่เย็นชาของกันติยาที่มีต่อบัวบุษย์ก็นับว่าแปลกแล้ว แต่...แต่จุมพิตนั่นมัน... เข้าระยะสองเมตร สองสาวจึงเห็นผู้ที่ตื่นตะลึง และพวกเธอก็ตกใจไม่แพ้กัน “ภาค” “รอนนี่” บัวบุษย์และกันติยาร้องออกมาพร้อมๆ กัน ไม่มีใครคิดว่าจะได้เจอภควหรือวโรณิกา พวกเธอไม่เคยเจอใคร ปรกติพวกเธอระมัดระวังตัวตลอด หากเพียงครั้งแรกที่บัวบุษย์ยอมตามใจกันติยา พามาหัวหิน...ถิ่นประจำของน้องชาย กลับได้เรื่องขึ้นมาทันที จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:05:57

ความคิดเห็นที่ 5 ภควกับวโรณิกาก้าวเข้าหาพวกเธอโดยอัตโนมัติ อยากจะดูให้เห็นชัดๆ ว่าทั้งคู่จะตีหน้าอย่างไรในระหว่างนี้ เพราะขณะนี้พวกเขาคิดว่าสองสาวทำหน้าเหมือนคนเห็นผี ก็น่าจะตกใจอยู่หรอก ถ้าเธอเป็นติยา ก็คงจะหน้าซีดสลดแบบนี้ วโรณิกาคิด เธอนิ่วหน้าเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมโชยมาแต่ไกล และยิ่งเดินเข้าไปใกล้ กลิ่นหวานเอียนนั้นก็ยิ่งฉุนติดอวลในจมูก ติยามีน้ำหอมกลิ่นนี้ด้วยหรือ เธอสงสัย ปรกติน้องสาวเธอมักจะพรมน้ำหอมกลิ่นหวานๆ ซึ่งเป็นกลิ่นประจำตัวเพียงบางๆ บางทีอาจจะเป็นของบัวบุษย์กระมัง แต่เธอไม่คิดว่าน้ำหอมหวานและฉุนอย่างที่กำลังได้กลิ่นเหมาะสมกับบุคลิกที่ดูแข็งกร้าวของบัวบุษย์ “รู้จักกันด้วยหรือ” วโรณิกาไม่ทักทาย หากมุ่งหมายถามน้องสาวด้วยคำถาม พร้อมพยักพเยิดไปยังผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กลิ่นน้ำหอมเอียนๆ ยังคงรบกวนความคิด เธอไม่แน่ใจแล้วว่ามันมาจากใคร เพราะมันดูราวกับว่าระเหยออกมาจากตัวของทั้งสอง เธอแยกไม่ออก เจ้าของกลิ่นประพรมชนิดที่เรียกว่าอาบเลยก็ว่าได้ กันติยาคอแข็ง หน้าเชิดขึ้น ยังไม่ตอบพี่สาวในทันทีจนอีกฝ่ายต้องถามซ้ำ “ว่ายังไงล่ะติยา ไปรู้จักคนของมิราเคิลส์ตั้งแต่เมื่อไหร่” สัมพันธ์ลับนี้เกี่ยวข้องกับแผนการคืนนั้นด้วยหรือเปล่า กันติยายังมีความลับอื่นที่เธอยังไม่รู้อีกไหม แล้วนอกจากกันติยากับเปรมา ยังมีคนของพาราไดซ์คนไหนที่รู้จักคนของมิราเคิลส์อย่างลับๆ บ้าง จีรายุล่ะ...ทัณฑิกาล่ะ...หรือพวกเขาต่างรู้จักกัน และรวมหัวกันทำลายเธอ “จะอยากรู้ไปทำไม มันไม่ใช่เรื่องของรอนนี่เลยนะ” กันติยาข่มเสียงที่แข็งขึ้นเป็นลำดับ คอยเตือนตัวเองว่าตอนนี้เธอจะต้องใจเย็น...เย็นให้มาก เพื่อรับมือกับสถานการณ์เฉพาะหน้านี้ “ใครว่ามันไม่ใช่เรื่องของฉัน ติยาก็รู้ว่ามันเกี่ยวข้องกันยังไง” สาเหตุของการลาพักร้อนของเธอไม่ใช่ความลับ กันติยาทราบเหมือนกับคนอื่นๆ ว่าเธอถูกพักงานเพราะมีข่าวว่าคบหากับภควซึ่งเป็นทายาทของคู่แข่งคนสำคัญ “มันเป็นเรื่องส่วนตัว ทีรอนนี่ยังคบหากับคนของมิราเคิลส์ได้เลย แล้วทำไมติยาจะคบบ้างไม่ได้” กันติยาปรายตามองภควอย่างเย็นชา “งั้นถ้าพ่อกับลุงพิธานและลุงติรู้ ติยาก็คงจะไม่เดือดร้อนใช่ไหม” “ทำไม รอนนี่จะฟ้องเหรอ” กันติยาลอยหน้าตอบ ทำเหมือนไม่แคร์ ทั้งที่ความจริงใจสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น ถ้าพ่อรู้...จะต้องโกรธเธอเหมือนที่โกรธรอนนี่แน่ๆ “พ่อและคนอื่นๆ ควรจะรู้ ไม่งั้นคงจะไม่ยุติธรรมที่กล่าวโทษฉันเรื่องข่าวภายในพาราไดซ์รั่วไหล” วโรณิกาเอ่ยเสียงราบเรียบ ทั้งที่ในใจคุกรุ่นด้วยความโกรธเคือง เปรมา จีรายุ ทัณฑิกา กันติยา... ทุกคนต่างมีความลับ...ความลับที่ส่งผลต่อเธอ “แล้วเปรมล่ะ ไม่ใช่มีแต่พวกเราสักหน่อย” กันติยาเถียงเสียงดัง ปราการเหล็กกล้าที่พยายามก่อร่างค่อยๆ หลอมละลาย “ฉันไม่ลืมหรอก...ฉันไม่ลืม” วโรณิกาสบตาน้องสาวคนรอง แววตาเยือกเย็นพอๆ กับน้ำเสียงที่ย้ำหนักแน่น นี่แหละ วโรณิกาคนที่เขารู้จักในตอนแรก ภควคิดเงียบๆ ขณะที่วโรณิกากับกันติยากำลังโต้เถียงกัน เขากับบัวบุษย์ได้แต่หยั่งเชิงทางสายตา ผู้เป็นน้องชายบ่งบอกว่ารู้เท่าทัน ส่วนพี่สาวได้แต่ขึงตามองตอบทำนองว่าอย่ามายุ่ง “จีก็ด้วย จีก็รู้จักน้องชายของเขา” กันติยาพยักพเยิดไปทางภคว รู้อะไรก็บอกออกไปหมด ไม่เว้นกระทั่งข่าวใหม่ที่เปรมาคาบมาเล่าอย่างสนุกสนาน เธอพยายามทำอย่างไรก็ได้เพื่อลดทอนความผิดของตัวเอง “งั้นรึ ก็ดีแล้วนี่ จะได้โดนเท่าๆ กัน” วโรณิกาตอบเสียงเย็น จีรู้จักภัคงั้นรึ ภายใต้หน้ากากไม่แสดงอารมณ์ เธอตกใจ ภควก็เช่นกัน จีรายุกับภัค...ไปรู้จักกันตอนไหน ภัคคงไม่ได้...คบหากับจีรายุหรอกนะ หรือว่ากันติยาจะสร้างเรื่องโกหกเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องของตน เขาสงสัย “ดี งั้นก็เชิญพูดไปเลย อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อจะเชื่อใคร” กันติยาท้า หากใจเสียไปมากกว่าครึ่ง รู้ดีว่าพ่อจะต้องเชื่อพี่สาวมากกว่าเธอ มันช่างน่าเจ็บใจนัก เธอไม่เคยสู้พี่สาวของเธอได้เลย และนั่นเป็นเพียงเพราะเธอไม่ใช่ลูกของผู้หญิงต่างชาติคนนั้น   วโรณิกาหัวเราะเยาะหยันในลำคอ มุมปากข้างหนึ่งยกสูงคล้ายจะสื่อว่ารู้ว่าพ่อจะเชื่อใคร การที่เธอเป็นคนโปรดไม่ใช่ความลับ แต่วโรณิกาไม่เคยเอาเรื่องนี้มาข่มน้องสาว หากตอนนี้ความอดทนของเธอขาดผึง กันติยาก็เช่นกัน ทว่าเธอตอบโต้ด้วยความรุนแรง “รอนนี่อย่ามาหัวเราะแบบนี้นะ” หญิงสาวกรีดเสียงแหลม เธอมีปมเรื่องพ่อรักวโรณิกามากกว่าเธอ น้อง และแม่มาโดยตลอด ปมนั้นขมวดขดหนาแน่นขึ้นทุกปีๆ จนบัดนี้เธอมองไม่เห็นหนทางที่จะแก้พันธนาการได้ วโรณิกาได้แต่ไหวไหล่ตอบ ยิ้มเย้ยยังคงแต้มบนหน้า ท่าทางเย็นยะเยือกดูยียวนกวนประสาทในสายตาของน้องสาวต่างแม่ กันติยาทนไม่ไหว เธอกำลังจะกระโจนเข้าใส่พี่สาว แต่บัวบุษย์กระตุกแขนเตือนแล้วบอกว่า “เราไปกันเถอะติยา อย่าไปสนใจคนพวกนี้เลย” และหนึ่งในคนพวกนี้...ที่เธอไม่เคยสนใจคือน้องชายที่มีสายเลือดครึ่งหนึ่งร่วมกับเธอ หญิงสาวผู้อ่อนวัยกว่าชะงัก สองจิตสองใจจนอีกฝ่ายต้องย้ำ “ติยา” กันติยาผู้เยือกเย็นอยู่เป็นนิจจึงได้สติ เธอสูดลมหายใจลึก แววตาเคียดแค้นจับจ้องพี่สาวไม่ละวาง แต่ก็ยอมให้บัวบุษย์ลากจูงตัวเองออกไปจากสถานการณ์นี้แต่โดยดี จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:06:15

ความคิดเห็นที่ 6 “วาว...ณิกาโกรธน่ากลัวจัง” ภควผิวปากเบาๆ ตายังคงเฝ้ามองแผ่นหลังของพี่สาวและกันติยาที่เดินห่างออกไปไกลเกินระยะได้ยิน เขาทราบว่าวโรณิกากำลังโกรธ แม้ท่าทางที่แสดงออกนั้นจะดูเย็นชาราวกับน้ำแข็ง หากก็เป็นน้ำแข็งที่กำลังลุกเป็นไฟด้วยเพลิงโทสะ และเป็นเพลิงที่น่ากลัวกว่าปรกติ เพราะเจ้าของไฟควบคุมตนเองได้เป็นอย่างดี เขาไม่แปลกใจที่เธอโกรธ เธอสมควรจะโกรธ แต่ที่ทำให้เขาแปลกใจคือการแสดงความโกรธของเธอ ปรกติเขามักจะเห็นผู้หญิงโกรธแล้วทำร้ายทุบตี โกรธแล้วกรี๊ด...อย่างกันติยาเมื่อครู่ แต่ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนโกรธแล้วควบคุมตัวเองได้ดีขนาดนี้ ฉายาเจ้าหญิงน้ำแข็งดูท่าจะลบเลือนไม่ได้ง่ายๆ เสียแล้ว “รู้ด้วยหรือคะว่าณิกาโกรธ” ริมฝีปากของเธอโค้งนิดๆ เธอคิดว่าตัวเองเย็นเป็นน้ำแข็งแล้วเชียว “ถึงณิกาจะพูดเสียงเย็นยังไง ผมก็ยังเห็นไฟในตาคู่นี้ตลอดเวลา” ชายหนุ่มยิ้มใส่ดวงตาที่เป็นประกายกร้าวของเธอ คำพูดของเขาทำให้แววตาเธออ่อนแสงลง และลำคอเปล่งเสียงหัวเราะขันอย่างไม่น่าเชื่อ ปรกติในเวลาแบบนี้เธอมักหัวเราะไม่ออก จะยืนนิ่งกดอารมณ์ไว้ในใจมากกว่า แต่เธอก็เปลี่ยนไปแล้ว...เปลี่ยนไปง่ายๆ เพราะภคว “มันน่าโกรธไหมล่ะคะ เจอคนปากแข็งแบบนี้ ตอนนั้นล่ะช่วยกันรุมณิกาเรื่องคุณภาคกันใหญ่ พอณิกามาเห็นตัวเองทำบ้าง ก็เถียงข้างๆ คูๆ” วโรณิกาเอ่ยเสียงสูงด้วยความหมั่นไส้น้องสาว ก่อนแววตาจะขรึมลงเมื่อนึกถึงข่าวสารใหม่ที่กันติยาเอ่ย “เรื่องจีกับภัค...คุณภาคคิดว่ายังไง” “ไม่รู้สิ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย” น้ำเสียงไม่แน่ใจ “ก่อนหน้านี้เราเคยไม่รู้อะไรหลายอย่าง” “นั่นสิ” ภควพึมพำ “คุณภาคว่านี่...ทั้งหมดนี่จะเกี่ยวข้องกับเรื่องคืนนั้นไหม” วโรณิกาย้ำเสียงในบางคำพูด สื่อว่าสิ่งที่เธอสงสัย นอกจากเรื่องของกันติยาและบัวบุษย์ ยังรวมไปถึงเรื่องของจีรายุกับภัคอีกด้วย “ก็ไม่แน่ หลักฐานบางอย่างยังไม่แน่ชัด ยังตัดสินทีเดียวไม่ได้” “อืม...” หญิงสาวทำเสียงรับรู้ในลำคอ สีหน้าครุ่นคิด “แต่ผมว่าเราอย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้เลย ตอนนี้เราทำใจให้สบายๆ ก่อนดีกว่า แต่ถึงกรุงเทพฯ แล้ว เราจะเข้าไปที่มิราเคิลส์ เพื่อเทียบลายมือที่เหลือกันต่อ ผมว่าเราน่าจะใกล้ได้ข้อสรุปแล้ว” ถ้าทราบว่าใครเป็นผู้เขียนจดหมาย ก็จะทราบคนที่ล่อพวกเขาเข้าไปติดกับ และนั่นก็น่าจะช่วยสาวไปหาตัวการอีกคนได้ไม่ยาก วโรณิกาพยักหน้ารับ ไม่ท้วงที่เขาจะชวนเธอเข้าไปในมิราเคิลส์ เพราะนั่นหมายความว่าเขาไว้ใจเธอเต็มเปี่ยม และเธอพอใจ “ณิกาสังหรณ์ว่ามันจะจบลงเร็วๆ นี้” เธอเอ่ยขึ้นมาเบาๆ “ครับ มันจะต้องจบลง แต่เรื่องเราจะไม่ใช่หนึ่งในนั้น” ภควให้คำมั่น หญิงสาวเงยหน้าขึ้น หัวใจของเธอเต้นรำเมื่อเห็นดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอ่อนหวานของเขามองมาอย่างลึกซึ้ง ใช่...เรื่องของพวกเขาจะไม่จบลงง่ายๆ จบบทที่ 19 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:06:29

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีวันสงกรานต์ค่ะ มาทักทายในวันหยุด มีใครไม่ได้ไปไหนเหมือนมิถุนาไหมคะ ปรกติถ้าเป็นหน้าเทศกาล ไม่ค่อยไปไหนเท่าไหร่ เพราะไม่ชอบที่คนเยอะๆ นั่นเอง เลยเอานิยายมาแปะต่อเสียเลย เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วนะคะ ครั้งหน้าเจอกัน คงได้แปะจนจบค่ะ บทที่ 18 กับ 19 ภาคกับณิกาแอบหวานกันอีกแล้ว หวังว่าจะถูกใจคนที่รอลุ้นคู่นี้อยู่ และในบทที่ 19 มีอีกหนึ่งความลับถูกเปิดเผย แต่จะเกี่ยวข้องกับเรื่องในคืนนั้นไหม รอลุ้นกันต่อไปนะคะ ครั้งหน้าห้ามพลาดค่ะ เพราะจะเฉลยปมทั้งหมดแล้ว หลายๆ คนคงจะรอลุ้นว่าใครเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดนี่ เจอกันเร็วๆ นี้ค่ะ มิถุนา Busaba401แอตhotmail.com จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:06:46

ความคิดเห็นที่ 8 ผังตัวละคร จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:07:21

ความคิดเห็นที่ 9 รัตติลวง ตอนเก่าๆ (ถ้าลิงค์ในพันทิปเสีย สามารถเข้าไปอ่านในบล็อกของมิถุนาได้ค่ะ ช่วงนี้ไม่ได้ล็อกพาสเวิร์ด เข้าไปอ่านได้โดยไม่ต้องอีเมลมาขอพาสเวิร์ดเพื่อปลดล็อกค่ะ) บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9735582/W9735582.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9759026/W9759026.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9786203/W9786203.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9829459/W9829459.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9922661/W9922661.html บทที่ 6 - 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10001764/W10001764.html บทที่ 8 – 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10133028/W10133028.html บทที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10192616/W10192616.html บทที่ 11 - 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10291165/W10291165.html บทที่ 13 - 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10334595/W10334595.html บทที่ 15 - 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10363638/W10363638.html บทที่ 17 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10417769/W10417769.html บทที่ 18 - 19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10445952/W10445952.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:08:19

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบกระทู้ บทที่ 17 แสนดีคนในพื้นที่ ขอบคุณค่า :-)) :::อาราเร่:::  เห็นด้วยว่าเ็ป็นอะไรที่ยุ่งและสับสนมากๆ เลยค่ะ แต่ตอนหน้าจะคลี่คลายแล้นะคะ อิๆ ส่วนข้อเสนอ...รอดูนะคะว่าภาคกับณิกาิคิดจะทำยังไง Toodmeeh  ช่ายแล้วค่ะ แก้แล้วนะคะ ขอบคุณมากค่ะ คนแต่งเบลอน่ะค่ะ -)) scottie เดี๋ยวตอนหน้าคงจะไม่งงแล้วล่ะค่ะ :-)) ช่ายๆ ค่ะ เห็นบางคนมักจะมีขีดที่หลังชื่อ แต่มิถุนาชอบเขียนหลังลายเซ็นเป็นเครื่องหมายจุด บางทีก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องจุด แต่มันมักจะลืมตัวจุดลงไปทุกทีเลย เลยเป็นเหตุที่เอามาใช้กับจดหมายลวงนี่ล่ะค่ะ MiniBelle เค้า่ว่ากันว่าคนที่นิ่งๆ นี่แหละค่ะ บางทีน่ากลัวกว่าคนที่ชอบโวยวายเสียอีก แต่อย่าเพิ่งตัดสินไปก่อนนะคะ รอดูกันต่อไปค่ะ มีลุ้น แล้วเจอกันค่า goldensun คนร้ายเรื่องนี้...นิ่งๆ กันทั้งนั้นค่ะ อย่าเพิ่งตัดสินจนก่าจะเฉลยนะคะ รอลุ้นกันต่อตอนหน้าค่า จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:16:31

ความคิดเห็นที่ 11 โอ้ววววว!!!เหนือความคาดหมาย จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : วันเนา 54 10:39:23

ความคิดเห็นที่ 12 โอย หวานขนาด ไม่คิดว่ากันติยาจะหลุดง่ายๆ นะเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเนา 54 14:45:37

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นคู่ๆ เลยแฮะ รวมกิจการกันเห๊อะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : วันเนา 54 18:11:37

ความคิดเห็นที่ 14 อืม เรื่องพลิกโผจริงๆ แต่ยังไงก็ขอเชียร์เจ้าหญิงน้ำแข็งนะค่ะ จากคุณ : sudawo เขียนเมื่อ : วันเนา 54 19:55:32

ความคิดเห็นที่ 15 ตอบกระทู้ บทที่ 18 - 19 (บอกไว้เผื่อว่าถ้าใครเมนต์ถัดจากนี้ จะตอบให้ในกระทู้นะคะ) และ รัตติลวง บทที่ 20 - 21 (บทจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10451435/W10451435.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:53:20