ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 13 : จิราพร ประกายแก้ว สกุลสุวรรณในชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลาย ‘ ลานนาวิทยาลัย ’ กำลังเดินเข้าโรงเรียนทางประตูหน้า แม้เหตุการณ์วุ่นวายจากการเสียชีวิตของจิราพรจะผ่านพ้นมาแล้วถึงสามวัน แต่กระนั้นบรรยากาศภายในรั้วโรงเรียนก็ยังเต็มไปด้วยความอึมครึม แก้วรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงหนาวๆร้อนๆ ด้วยพักนี้มีเหตุร้ายเกิดขึ้นในรั้วโรงเรียนอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าจะเป็นการเสียชีวิตของครูพยาบาล ครูฝึกสอนรตี หนำซ้ำยังมีการตายของจิราพรเพื่อนร่วมห้องอีก ยิ่งยายจิเป็นบุตรสาวของผู้ที่มีสายสัมพันธ์กับนักการเมืองท้องถิ่น ด้วยเหตุนี้สื่อต่างๆเลยมุ่งคุ้ยแคะเจาะประเด็น สันนิษฐานกันยกใหญ่ สำนักข่าวหลายเจ้าพยายามผูกเรื่องของยายจิเข้ากับคดีฆ่าตัวตายที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ ... และนั่นยิ่งทำให้ประกายแก้วยิ่งหวาดหวั่นใจมากขึ้น เพราะเด็กสาวรู้ดีว่าเรื่องทั้งหมดล้วนเกี่ยวเนื่อง เชื่อมโยงกัน ... ทว่าไม่ใช่อย่างที่สำนักข่าวพยายามสันนิษฐานและโยนบาป โยนความผิดต่างๆให้กับนายภูวดล หนึ่งในตัวเก็งผู้สมัครรับเลือกตั้งผู้ว่าฯเชียงใหม่ ทว่าเบื้องหลังแล้วอาจมีใครบางคนชักใยอยู่ !? ประกายแก้วเดินเกือบถึงปากประตูทางเข้าโรงเรียน เด็กสาวถอนใจเมื่อเห็นบรรดานักข่าวที่นั่งรอเตรียมสัมภาษณ์หากมีครูหรือใครสักคนเดินผ่านมา เด็กสาวเดินทำตัวลีบๆผ่านประตูเข้าไป เธอทำหูทวนลมเมื่อได้ยินนักข่าวสองสามคนตะโกนให้หยุดเพื่อขอสัมภาษณ์ คงไม่มีใครให้ข้อมูลง่ายๆ นั่นเพราะทั้งครูใหญ่ ทั้งครูประจำชั้นแต่ละห้องได้ทำการขอร้องเอาไว้ก่อนแล้ว เมื่อเด็กสาวเดินเลยเข้าไปในเขตรั้วโรงเรียนเล็กน้อย แก้วจึงเจอกับใครคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะกำลังรอเธออยู่ ... เขาคือวิญญาณนายทหารผู้รักษาโรงเรียน “ เด็กน้อยหยุดก่อนเถิด ” เสียงผู้พิทักษ์เรียก ประกายแก้วหยุดฝีเท้า เมื่อมองไปทางต้นเสียงจึงได้เห็นคุณลุงเจ้าที่ในชุดขุนพลทหาร เธอไม่รู้สึกกลัวด้วยตระหนักดีว่าลุงเจ้าที่คงไม่ทำร้ายเธอ “ คะ ? ” แก้วขานรับพร้อมทำทีเป็นยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาคุย เด็กสาวเดินไปนั่งที่ม้านั่งริมรั้วติดประตูทางเข้า “ เด็กน้อยพอมีเวลาคุยหรือไม่ ? ” “ ก็พอมีค่ะ ยังไม่แปดโมง ว่าแต่วันนี้คุณลุงดูไม่อ่อนเพลียเหมือนวันก่อนนะคะ ” เด็กสาวพูดตามความเห็นของตัวเอง เพราะวันที่จิราพรกระโดดตึกนั้น ลุงทหารเจ้าที่ดูหมดสิ้นเรี่ยวแรงซ้ำยังถูกโซ่บางอย่างพัวพันรัดแน่น “ ตอนนั้นข้าโดนอาคม ” “ อาคม ? หมายความว่ายังไงคะ ? ” แก้วถามด้วยไม่เข้าใจในสิ่งที่นายทหารเทพพิทักษ์พูด “ เอาเถอะ ... ไว้ทีหลังเราค่อยคุยกัน แต่ตอนนี้มีคนอยากคุยกับเจ้า ” ลุงทหารบอกจุดประสงค์ที่มาดักรอ “ ใครคะ ? ” แก้วถามงงๆ “ แก้ว ... เราเอง ” เสียงหวานทว่าเศร้าสร้อยดังจากทางด้านหลังของวิญญาณเจ้าที่ มันเป็นเสียงที่เด็กสาวคุ้นหู และเมื่อมองตามไปเธอจึงได้เห็น เด็กสาวในชุดมัธยมปลายกระโปรงม่วงเหมือนกับที่เธอใส่ ใบหน้าจริงจังทว่าแฝงแววหวานซึ้งที่บัดนี้กำลังถูกทาทับด้วยความโศกาอาดูรนั้นเป็นดวงหน้าที่เธอคุ้นเคย “ จิราพร ? ” ประกายแก้วอ้าปากค้าง ขนลุกชูชันทั่วทั้งร่างราวกับถูกราดด้วยน้ำแข็งไล่จากต้นคอจนลงมาถึงก้นกบ “ ใช่จ้ะ ... เราเอง ” วิญญาณเพื่อนตอบเด็กสาว แก้วเห็นเลือดที่ศีรษะของจิราพรกำลังไหลรินเอื่อยๆ “ จิ .. จิราพรตายไปแล้วนะ ” แก้วชี้แจง ปากคอสั่น “ จ้ะ แก้ว เรารู้ว่าตัวเองตายไปแล้ว ” “ ว้าย ! งั้นจิราพรอย่ามาหลอกแก้วเลย ไปผุดไปเกิดเถอะนะ แก้วกลัว ” เด็กสาวรีบบอก สั่นทั้งปาก สั่นทั้งตัว เด็กสาวลุกขึ้นจากที่นั่งเตรียมใส่หลวงพ่อโกย ... ก็เล่นโดนผีหลอกกลางวันแสกๆนี่นา “ ช้าก่อนเด็กน้อย วิญญาณดวงนี้ไม่ได้มาหลอกหลอน รวมถึงยังไปเกิดไม่ได้ ” เจ้าที่รีบบอก คงเพราะกลัวว่าประกายแก้วจะเผ่นป่าราบไปเสียก่อน “ ใช่จ้ะ เรามาขอความช่วยเหลือจากแก้ว ” ยายจิพยายามอธิบาย “ ให้แก้วช่วย ? ยังไงจ๊ะ ? ” เด็กสาวถาม ใจชื้นมาเล็กน้อย แต่ในใจก็ยังงงๆด้วยเพราะช่วงเวลาก่อนตายเธอและจิราพรก็แทบไม่ได้คุยกัน “ คือ ... เอ่อ คือว่า ... ” คนตายหน้าหวานอึกอัก   “ รีบว่าไปเถิด เดี๋ยวก็แปดโมงเคารพธงชาติกันพอดี ” ลุงทหารเจ้าที่เร่ง สงสัยจะเริ่มรำคาญ “ คือที่เราไปเกิดไม่ได้ ... ก็เพราะมีเรื่องคาใจ ” ยิ่งท้ายประโยค เสียงยิ่งเบา ประกายแก้วแทบจะตะแคงหูเข้าไปฟังใกล้ๆ แต่พอนึกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนตาย เด็กสาวจึงรีบกระเด้งตัวกลับในท่าตั้งตรงทันควัน “ คาใจ ? คาใจเรื่องอะไรล่ะ แล้วแก้วช่วยได้ไหม ? ” “ คือ ... เรื่องนี้มันน่าอาย ... ” วิญญาณสาวน้อยมีท่าทางขวยเขิน แก้วแทบไม่เชื่อสายตาว่าวิญญาณที่ไม่มีการเต้นของหัวใจแล้ว ไฉนแก้มถึงแดงเปล่งปลั่งราวกับลูกตำลึงสุกได้ขนาดนี้ “ ก็บอกไปสิว่าชอบใครอยู่ ” เจ้าที่ในชุดทหารโบราณพูดแทรกอีก ท่าทางแกคงรำคาญเกินทน “ หา ? ” เด็กสาวอุทาน “ ว้าย ! อย่าบอกใครนะแก้ว ! ” วิญญาณจิราพรอุทานบ้าง โธ่ถัง ! ถ้านี่เป็นการคุยกันระหว่างสองสาวแรกแย้มโดยที่ยังไม่มีใครตายล่ะก็คงจะดูน่ารักกว่านี้ จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : วันเนา 54 19:49:02

ความคิดเห็นที่ 2 ยังไม่ทันจะคุยอะไรกันต่อ ฟุตบอลลูกหนึ่งก็กลิ้งหลุนๆมาทางม้าหินที่เด็กสาวกำลังนั่ง “ อุ๊ย ! ” วิญญาณสาวน้อยอุทาน ใบหน้ายิ่งแดงซ่านหนักเข้าไปอีก “ เฮ้ ! แก้ว ... เก็บบอลให้หน่อย ” เสียงเรียกจากเจ้าของลูกบอล “ ได้ๆ ” ประกายแก้วใช้เท้าเตะบอลเบาๆให้กลิ้งไปทางคนที่ร้องขอ เสร็จสรรพหันไปอีกที ปรากฏว่าวิญญาณยายจิไปยืนแอบหลบอยู่หลังตัวเธอเสียแล้ว “ จิราพร เธอจะแอบทำไมจ๊ะ ก็เป็นวิญญาณไม่ใช่เหรอ คนอื่นนอกจากแก้วมองไม่เห็นหรอก ” เด็กสาวบอก ตอนนี้ในใจเริ่มขำมากกว่าที่จะกลัว “ ข .. ขอโทษจ้ะ ” จิราพรตอบอึกอัก ใบหน้ายังระเรื่อเป็นสีชมพูใส ประกายแก้วถอนหายใจ เด็กสาวไม่คิดว่าสาวสวยแถมยังเรียนได้ลำดับต้นๆของชั้นเรียนจะมาชอบอีตานั่นไปได้ “ จิราพร ... แปลว่านี่เธอชอบตาคนนั้นเรอะ ? ” เด็กสาวถามร่างวิญญาณพร้อมชี้มือไปทางหนุ่มนักกีฬาที่เก็บลูกบอลวิ่งปร๋อไปแล้ว “ จ .. จ้ะ ” สาวน้อยผู้ล่วงลับพยักหน้า “ โธ่เอ๋ย ... สาวสวยเรียนดีห้องเราดันไปชอบนายพยนต์เอาเสียได้ ” ... ใช่แล้ว หนุ่มที่วิ่งไปเมื่อครู่ก็คือ ‘ พยนต์ ’ เพื่อนร่วมชั้นผู้เป็นนักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียนนั่นเอง ประกายแก้วทั้งส่ายศีรษะ ทั้งเกาหัว อีตาพยนต์นี่มีดีตรงไหนกันนะ ทำเอาวิญญาณจิราพรเป็นเอามากถึงขั้นตายแล้วไม่ไปผุดไปเกิด “ จิราพร นายพยนต์นี่มีดีตรงไหนรึ ? ” ในที่สุดก็อดรนทนไม่ไหว โพล่งถามออกไปอย่างใจคิด ดวงวิญญาณยิ้มอย่างเศร้าสร้อย อาจเป็นเพราะรู้ตัวดีว่าความรักครั้งนี้ไม่มีทางสมหวัง “ สมัยที่เราเข้า ม.1 เราไม่มีเพื่อนเลยสักคน พยนต์เป็นคนที่เข้ามาคุยด้วยเป็นคนแรก แถมเวลางานกลุ่มยังชวนเราเข้ากลุ่ม ทั้งที่บ่อยครั้งเราเป็นเศษที่ไม่มีใครเอา แก้วก็รู้ว่ามนุษยสัมพันธ์เราไม่ค่อยดีนัก ” จิราพรเล่าเสียงอ่อยๆ ฟังถึงตรงนี้ประกายแก้วรู้สึกเห็นใจจิราพรอยู่ครามครัน การอยู่โดดเดี่ยวเดียวดายนั้นทำให้คนเรารู้สึกเปลี่ยวเหงาอย่างยิ่ง ตัวเธอเองหากไม่มีเพื่อนซี้อย่าง มิ้นท์ – ศศิรัตน์ที่เข้าใจความสามารถมองเห็นสิ่งลึกลับแล้วล่ะก็ ตัวเธอคงอ้างว้างเดียวดายเป็นแน่แท้ “ แล้วจิราพรจะให้แก้วทำยังไงล่ะ อย่าบอกว่าให้แก้วไปบอกความในใจแทนนะ เดี๋ยวพยนต์มันหาว่าแก้วเป็นคนเพี้ยนไปเสียอีก ” แก้วถามความต้องการของวิญญาณ จิราพรยิ้มอายๆนิดหนึ่งก่อนที่จะตอบอดีตเพื่อนร่วมชั้นเรียน “ ไม่ต้องหรอกแก้ว ... ความจริงเราวางแผนที่จะบอกความในใจให้พยนต์รู้อยู่แล้ว ” “ ทำยังไงล่ะ ? ” เด็กสาวถามเพื่อนต่างภพ “ เอ่อ ... ว้าย ! แก้วอย่าบอกใครนะ ” ประกายแก้วพยักหน้ารับคำ ตาเหลือบมองไปทางนายทหารเจ้าที่ก็เห็นส่ายศีรษะทำหน้าเซ็งๆ “ เรา ... เราเขียนจดหมายเขียนบอกความในใจน่ะ ” “ จดหมายรัก ? ” ประกายแก้วแปลให้อีกทีหนึ่ง “ ง่า ... จะเรียกว่าจดหมายรักก็ได้จ้ะ ” วิญญาณหน้าแดงตอบ “ แล้วจดหมายอยู่ไหนล่ะ ” เด็กสาวถาม “ แหะๆ จริงๆแล้วเราใส่ไว้ในลิ้นชักโต๊ะเรียนของพยนต์น่ะ ตั้งใจว่าจะให้เขาเจอเอง ” “ หา ? ตอนนี้จดหมายอยู่ที่โต๊ะนายพยนต์แล้ว ? ” แก้วตกตะลึง เธอเผลออุทานเสียงดังจนต้องรีบลดเสียงอย่างรวดเร็ว “ ใช่จ้ะ ซ่อนไว้ใต้สุด ถ้าไม่เจอระหว่างนี้ ตอนเรียนจบที่ต้องเก็บกวาดโต๊ะก็ต้องเจออยู่ดีน่ะ ” ฟังๆไปก็เป็นแผนที่เข้าทีเหมือนกัน แต่ให้รู้เอาตอนเรียนจบนี่ไม่สายไปหน่อยรึไงเจ๊จิ “ แล้วจิจะให้แก้วทำยังไงล่ะ ” ประกายแก้วถามถึงความต้องการของเพื่อนผู้ล่วงลับ “ ง่า ... เราอยากให้แก้วเอาจดหมายให้พยนต์ดูตอนนี้เลย ” “ ตอนนี้เลยเหรอจิราพร ” เด็กสาวทวนคำ “ ใช่จ้ะ เพราะก่อนไปสู่สุขคติ เราอยากเห็น อยากรู้ความรู้สึกของพยนต์น่ะ ” ประกายแก้วอึ้งไปเล็กน้อย อย่างนี้ถ้าหากพยนต์เกิดไม่ชอบหรือไม่สนใจจิราพรล่ะ ? เธอจะไม่กลายเป็นวิญญาณที่มีห่วง หรือเผลอๆอาจจะกลายเป็นวิญญาณร้ายไป “ แต่แก้วไม่ต้องห่วงนะ เราทำใจไว้แล้ว ต่อให้พยนต์ไม่ได้คิดอะไร เราก็สามารถตัดใจและไปสู่ปรภพตามทางที่ควรได้ ” จิราพรรีบบอกราวกับสามารถรับรู้ความคิดของเพื่อนร่วมห้องได้ “ ตามใจนะเด็กน้อย คำขอของวิญญาณ ... เจ้าจะทำตามหรือไม่ก็ได้ ” เจ้าที่ผู้ปกปักโรงเรียนพูดแทรกอีกครั้ง คุณลุงคงสังเกตเห็นว่าแก้วกำลังลังเล ประกายแก้วชั่งใจอยู่เพียงเล็กน้อย เด็กสาวจึงให้คำตอบแก่อดีตเพื่อนร่วมชั้นเรียน “ ตกลง แก้วจะช่วยจิราพรเอง ” จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : วันเนา 54 19:50:23

ความคิดเห็นที่ 3 วิญญาณสาวน้อยยิ้มกว้างอย่างดีใจ มันเป็นรอยยิ้มที่แก้วไม่เคยเห็นเมื่อครั้งสมัยจิราพรยังเป็นมนุษย์ นี่ถ้าหากเพื่อนผู้ล่วงลับคนสวยสามารถยิ้มสดใสได้อย่างตอนนี้ ป่านนี้แฟนคลับเธอคงมากมายเกลื่อนกลาดทั่วท้องถนน “ ขอบคุณมาก แก้วใจดีจังเลย ” วิญญาณจิราพรผวาเข้ามาเพื่อจะกอดเพื่อนทว่าร่างโปร่งแสงนั้นกลับทะลุผ่านตัวประกายแก้วไป “ เหวอ ! ทีหลังอย่าทำอีกนะจิ แก้วกลัว ! ” เด็กสาวร้องเสียงหลง ความรู้สึกหวาดกลัวคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง ในใจแอบคิดว่าจริงๆแล้วไม่ใช่ใจดีอะไรหรอก เพราะถ้าเกิดวิญญาณจิราพรไม่ได้ไปสู่ปรภพแล้วล่ะก็ ใครจะรับประกันได้ว่าจิราพรจะไม่มารบกวนเธอทุกวันล่ะ ก็เธอเป็นคนเดียวนี่นะ ... ที่มองเห็นวิญญาณ ! “ งั้นไปกันเถอะ นายพยนต์ท่าทางจะขึ้นห้องเรียนแล้วล่ะ ” แก้วชวนวิญญาณสาวเมื่อเห็นว่าใกล้แปดโมงเข้าไปทุกที อีกทั้งในสนามฟุตบอลไม่มีใครเหลือเล่นแล้ว ประกายแก้วเดินขึ้นตึกและตรงไปยังห้องเรียน เด็กสาวรู้สึกแปลกๆที่คราวนี้มีวิญญาณถึงสองดวงกำลังตามติดตัวเธอทางด้านหลัง ... นี่ถ้าไปบอกใคร เขาคงหาว่าเธอเพี้ยนแน่ๆ และเมื่อถึงห้องเรียน ก็ราวกับอะไรบางอย่างดลใจ เพื่อนคนอื่นๆต่างพากันมาเล่นอยู่หน้าห้อง ไม่ก็เตรียมตัวลงไปเข้าแถวเคารพธงชาติที่สนามด้านล่าง ดังนั้นในห้องตอนนี้จึงมีแต่พยนต์เท่านั้น “ แก้วจะเข้าไปแล้วนะ ” เด็กสาวหันไปถามจิราพรที่แอบหลบอยู่ด้านหลังเธออีกครั้ง “ จ .. จ้ะ ” ผู้ล่วงลับตอบเสียงอ้ำอึ้ง ทันทีที่ได้รับคำยืนยัน ประกายแก้วสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อรวบรวมความกล้า สองเท้าก้าวตรงไปข้างหน้า ขณะที่ในใจยังสับสนว่าทำไมต้องมาเป็นแม่สื่อแม่ชักให้กับคนที่ตายไปแล้วด้วย “ พยนต์ ” เด็กสาวก็ทักเพื่อนร่วมห้องผู้เป็นนักกีฬา “ อ้าว ? ว่ายังไง ประกายแก้ว ” หนุ่มนักบอลทักกลับ “ เอ่อ ... พอดีเรามีเรื่องเกี่ยวกับจิราพรน่ะ ” แก้วเข้าประเด็นทันที “ จิราพร ? จิราพรทำไมรึ ? ” เด็กสาวเหลือบตาไปด้านหลังนิดหนึ่งก็เห็นวิญญาณยายจิกำลังใช้มือปิดหน้าปิดตาอยู่ เธอคงลุ้นระทึกอยู่ในใจ “ คือเมื่อหลายเดือนก่อน ยายจิเคยมาบอกเราน่ะ ” แก้วพยายามปั้นเรื่อง “ หลายเดือน ? หมายถึงก่อนที่จิราพรจะ ... ” เด็กหนุ่มละคำสุดท้ายเอาไว้ การสูญเสียเพื่อนร่วมชั้นทำให้พยนต์รู้สึกไม่ค่อยดี “ อ่า ... ใช่ ว่าแต่พยนต์เคยเปิดลิ้นชักโต๊ะดูไหม ? ” แก้วลองหยั่งเชิงถาม เด็กหนุ่มไม่ตอบโดยตรง เขาชักลิ้นชักใต้โต๊ะออกมาดู เท่านั้นเองแก้วก็แทบลมใส่ โธ่ถัง ! ยายจิเพื่อนเอ๋ย ... โต๊ะนายพยนต์รกอย่างกับรังหนู แล้วนี่เจ้าหนุ่มนักกีฬาคนนี้จะหาจดหมายรักเจอไหมนี่ ? แล้วไอ้แผนที่ว่าปลายเทอมพยนต์จะเก็บของแล้วบังเอิญเจอจดหมาย ... เอ่อ แผนนี้บางทีอาจจะไม่ได้ผลนะ จิราพร เผลอๆดีไม่ดี คุณท่านอาจจะเก็บของในโต๊ะทิ้งไปเสียหมดก็ได้ เฮ้อ ... รักชอบใครทำไมไม่บอกตรงๆเล่า จิราพร “ ลิ้นชัก ? ลิ้นชักมีอะไรเหรอ ? ” เจ้าของโต๊ะที่รกสุดๆถามเพื่อนสาวร่วมห้อง “ เอ่อ ... จิราพรเคยบอกกับเราว่าเธอได้ใส่จดหมายไว้ในลิ้นชัก น่าจะอยู่ล่างๆนะ ” แก้วบอกพลางหันไปมองวิญญาณเพื่อนที่ใบหน้าแดงก่ำ พยนต์ใช้เวลาหาจดหมาย ... บางทีเรียกว่าคุ้ยอาจจะถูกต้องมากกว่า สักครู่เดียวเด็กหนุ่มก็พบซองจดหมายปิดผนึกอยู่ใต้สมุดเล่มที่อยู่ล่างสุด “ อันนี้ใช่ไหม ? ” พยนต์ถาม ประกายแก้วหันไปมองด้านหลังเห็นจิราพรพยักหน้าหงึกๆแทนคำตอบ “ ใช่ๆ นี่ไงลายมือจิราพร ” เด็กสาวตอบพร้อมกับชี้มือไปที่หน้าซองที่เขียนระบุว่า ‘ ถึงพยนต์ ’ “ งั้นเราแกะเลยนะ ” พูดพลางใช้มือค่อยๆแกะผนึกซองให้หลุดออก พยนต์นิ่งเงียบขณะยืนอ่านเนื้อความในจดหมาย สายตาที่ไล่ละไปทุกตัวอักษรทำเอาประกายแก้วชักรู้สึกอึดอัด เหลือบมองวิญญาณอดีตเพื่อนร่วมห้องก็เห็นทำหน้าลุ้นอย่างตื่นเต้น พยนต์นำจดหมายในมือกลับใส่ซองแล้วนำเก็บไว้ในลิ้นชักตามเดิม ใบหน้าของเด็กหนุ่มนั้นแก้วอ่านไม่ออกว่าเศร้าหรือว่าเคร่งเครียดกันแน่ “ ว่ายังไงบ้างพยนต์ ” ประกายแก้วถาม พยนต์อึ้งไปนิดหนึ่งก่อนที่จะตอบเพื่อนร่วมห้อง “ เราไม่เคยรู้มาก่อนว่าจิราพรคิดกับเรา ... เอ่อ แบบนี้ ” “ แล้วพยนต์รู้สึกยังไงล่ะ กับจิราพรน่ะ ? ” แก้วถามกลับ เด็กสาวรู้สึกถึงความตื่นเต้นของจิราพรผ่านทางใบหน้าที่แสดงความวิตกกังวล “ ฮ่ะๆ ประกายแก้วนี่บ้าจริง ป่านนี้แล้วจะไปมีประโยชน์อะไรกัน ” เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนจะเก็บของเพื่อเตรียมลงไปเข้าแถวเคารพธงชาติ แก้วหันไปมองวิญญาณจิราพรที่ยืนสลดก้มหน้า เด็กสาวรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ เธอจึงตัดสินใจเรียกพยนต์อีกครั้ง “ แก้วอยากรู้ ! จิราพรสนิทกับแก้ว ตอนนี้จิราพรตายไปแล้ว แก้วขอเป็นคนรับรู้คำตอบแทน ” หนุ่มนักกีฬาหยุดนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหันกลับมาหาเพื่อนร่วมห้อง ประกายแก้วเห็นหยาดน้ำคลอหน่วยที่เบ้าตาทั้งสอง “ เราจำได้ ... จำได้นับตั้งแต่แรกที่ได้เจอกัน เราเรียนไม่เก่งก็เลยไม่อาจเทียบเท่าจิราพรได้ ... ทีหลังเราจึงได้รู้ว่าการเล่นฟุตบอลอาจทำให้ตัวเองมีคุณค่าได้บ้าง ” “ หมายความว่า ... ” จิราพรเอ่ยเป็นครั้งแรกหลังจากเงียบมานาน “ หมายความว่า ... ” แก้วเผลอพูดตามดวงวิญญาณเพื่อนร่วมห้อง “ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะที่ผ่านมาเรากับจิราพรก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากมายเป็นพิเศษ ” พยนต์กล่าว “ หรือว่าพยนต์จะชอบจิราพร ? ” เด็กสาวโพล่งออกไป เธอไม่อยากเชื่อว่าสองคนนี้จะมีใจตรงกัน เด็กหนุ่มทำหน้านิ่ว เขาเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง จิราพรกับเขารู้จักกันมาตั้งแต่เข้าเรียน ม.1 จิเองเป็นคนสวย เรียนเก่ง แถมยังดูเชิดๆ แต่กระนั้นจิราพรก็ยังเข้ามาคุยกับเขาบ่อยๆ ซึ่งหากเทียบกันกับเพื่อนผู้ชายคนอื่นแล้ว จิราพรแทบไม่เคยคุยด้วยเลย ส่วนตัวเขาเองก็ไม่มีใคร ... ยายจิก็เป็นเพื่อนผู้หญิงที่สนิทด้วย และการที่เขาพยายามเล่นกีฬาจนได้เป็นถึงตัวแทนโรงเรียนนั้น เหตุหนึ่งก็เพื่อที่จะให้จิราพรได้เห็นความสามารถ แต่เช่นนี้แล้วจะเรียกว่ารักใคร่ชอบพอได้อย่างนั้นหรือ ? “ ความรู้สึกของผมที่มีต่อจิราพร ... ” พยนต์เริ่ม ทั้งแก้ว ทั้งจิราพรนิ่งเงียบ ใจเต้นตึกตักรอคำตอบ “ จิราพรเป็นเพื่อนที่ดี ” เพียงแค่ประโยคแรกแก้วก็เห็นน้ำตาของจิราพรไหลพรากอาบแก้ม “ ทว่าหากจะถามว่าชอบหรือไม่ ... คงไม่ใช่ชอบหรือรัก ก็เราไม่เคยคบกันแบบนั้นเลย ” “ แต่ผมยืนยันอย่างมั่นใจว่า จิราพรเป็นเพื่อนที่ผมรู้สึก ‘ พิเศษ ’ มากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ ” กล่าวจบพยนต์รีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกไปจากห้องทันที ประกายแก้วหันไปมองวิญญาณผู้ล่วงลับ จิราพรกำลังใช้มือปิดหน้าร้องไห้ หากแต่เด็กสาวรับรู้ว่าน้ำตาที่เห็นนั้นหาได้หลั่งไหลจากความโศกเศร้าเสียใจไม่ หากแต่มันคือน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ “ ขอบคุณมากนะแก้ว ... ” จิราพรกล่าวขอบคุณทั้งรอยยิ้ม ทั้งน้ำตา ประกายแก้วสังเกตเห็นว่าร่างของยายจิกำลังจางลงเรื่อยๆ “ วิญญาณแม่หนูกำลังจะไปสู่สุขคติ ” วิญญาณเจ้าที่เอ่ยหลังจากนิ่งเงียบไม่ออกความเห็นมานาน “ เพราะแก้วถึงทำให้เราไปสู่สัมปรายภพได้ ... ขอบคุณนะ ” “ เดี๋ยวๆ จิราพร แก้วอยากรู้บางอย่าง ” ประกายแก้วนึกขึ้นได้ “ เวลายังพอมี ... แก้วบอกมาสิ ถ้าเรารู้เราจะพยายามช่วย ” “ ทำไมจิราพรกระโดดตึก ! ” เด็กสาวถามตรงประเด็น วิญญาณสาวน้อยเงียบไปครู่หนึ่ง แก้วเห็นจิราพรใช้ฟันหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง “ เราไม่อยากทำ เรารู้ว่ามันไม่ดี ... แต่เหมือนมีใครบอกให้ทำ ! มันบอก ... มันพูดอยู่ตลอด ! ” เด็กสาวผู้ล่วงลับพูดด้วยความขมขื่น “ มันคือปิศาจตัวดำๆ ผมเผ้ารุงรังที่เกาะติดหลังจิราพรใช่ไหม ? ” แก้วถาม เธอยังจำภาพติดตาขณะที่จิราพรกำลังจะกระโดดตึกได้ วิญญาณส่ายหน้า “ ไม่รู้สิ ตอนนั้นเราไม่เห็น สมองมันเบลอๆ เหมือนต้องทำตามเสียงกระซิบที่ได้ยิน ” “ แต่เราก็รู้นะว่าพ่อ แม่ เพื่อนๆทุกคนเป็นห่วงเรา แม้เราจะไม่ค่อยได้คุยกับใครก็ตาม ” ร่างวิญญาณจางลงทุกทีๆ “ พวกเราทุกคนรักจิราพรเสมือนเพื่อนร่วมห้องเสมอ และจะรักตลอดไปด้วย ” แก้วยืนยัน วิญญาณเพื่อนร่วมห้องยิ้มน้อยๆให้ประกายแก้ว หยาดน้ำใสไหลรินจากดวงตา ร่างของเธอจางลงจนกระทั่งหายไปกับอากาศในที่สุด จิราพรเอ๋ย ... ลาก่อน ขอจงไปสู่สุขคติสัมปรายภพด้วยเถิด (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : วันเนา 54 19:52:35

ความคิดเห็นที่ 4 โฮ อย่ามัวแต่ช่วยทีละคนสิ คนอ่านขัดใจ ต้องลุย (หาพระก่อนนะ คนอ่านกลัว แหะๆ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 00:09:31

ความคิดเห็นที่ 5 หุ....หุ...... เห็นไหม....จะทำอะไรแล้วไม่รีบทำ.... ดีนะที่มีคนทำให้แทน....ไม่งั้นคาใจกันแน่.... ไหนๆก็ไหนๆ....วันนี้วันสุดท้ายของการเล่นน้ำแล้ว... ขอเล่นสงกรานต์กับคุณหมอนะจ๊ะ...... โครมมมมมม......เปียกซะ..... จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 09:14:16

ความคิดเห็นที่ 6 บทนี้ไม่ค่อยน่ากลัว...หุๆๆ ไม่รู้จักชื่อหนังค่ะ..ดูจากทีวีที่สิงคโปร์ช่องรายการของคนมาเลย์ (คนมุสลิมที่นี่จะเรียกมาเลย์ )..จะลองถามเพื่อนให้นะค่ะ แนะนำให้คุณหมอดูเรื่องนี้ค่ะ วีเจอั๊ต.....จากเอ็มที่วีเป็นคนจัดรายการ... Incredible Tales Singapore น่าจะหาดูได้จากอากู๋ บ้างตอนก็มีเนื้อเรืองเกี่ยวกับไทยด้วย เป็น ประเภทเนื้อเรื่องลึกลับของสิงคโปร์ จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 16:49:51

ความคิดเห็นที่ 7 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10470020/W10470020.html#3 จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 11:28:26