ความคิดเห็นที่ 1 ที่ห้องฝีกกิจกรรมบำบัดอันแสนจะวุ่นวาย มุกล้อมกำลังฝึกมือให้ผู้ป่วยสองคน เธอจัดให้ทั้งคู่นั่งประจันหน้ากันแล้วก็หยิบพุตตี้มาวางตรงกลาง พุตตี้นี้เป็นอุปกรณ์ที่ใช้ในการฝึกการใช้มืออย่างหนึ่งมีลักษณะคล้ายดินน้ำมันแต่มีความเหนียวหนืดหลายระดับ แต่ละระดับจะมีสีต่างกัน ผู้ป่วยทั้งสองเอื้อมมือไปคว้าพุตตี้กล่องที่เหนียวที่สุดและแข่งกันดึงอย่างเอาเป็นเอาตายทันที ระหว่างนั้นกานพลูก็เดินเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง เธอพูดคุยกับเขาเป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว (แต่เพื่อความสะดวกของคนอ่านและคนเขียน เราจะพากษ์ไทย ไม่ใช้ซาวด์แทรค) ชายคนนั้นชะงักกึกเมื่อเห็นมุกล้อม กานพลูหันมามองแล้วยิ้ม เธอเดาว่า เขาคงแปลกใจที่เห็นการแข่งขันของผู้ป่วยสองคนนั้น “ไม่ต้องแปลกใจนะคะ คนไข้สองคนนี้เขามาโรงพยาบาลพร้อมๆกัน อาการเหมือนกันทุกอย่าง ผิดกันแค่ คนหนึ่งเป็นข้างซ้าย แต่อีกคนเป็นข้างขวา มุก โอที เอ่อ ขอโทษนะคะ ดิฉันชินกับการเรียกย่อๆไปนิด ดิฉันหมายถึงนักกิจกรรมบำบัดที่กำลังฝึกคนไข้อยู่ตรงนั้น เธอเห็นว่าอาการคนไข้เหมือนกันเกือบทุกอย่างก็เลยให้คนไข้ฝึกด้วยกันน่ะค่ะ” “เอ่อ หรือครับ ดูเขาจริงจังกันนะครับ” ชายคนนั้นตั้งข้อสังเกตหลังจากที่ยืนมองคนไข้สองคนนั้นประลองกำลังแย่งกันดึงพุตตี้จนเกร็งไปทั้งแขน “ก็ธรรมดาค่ะ ธรรมดาของคนที่ขี่รถชนกันจนต้องเข้าโรงพยาบาลทั้งคู่” กานพลูพูดหน้าตาเฉย พอเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหรอหรา เธอก็อธิบายต่อ “สองคนนี่เขาซิ่งมอเตอร์ไซค์สวนทางมาเจอกันค่ะ รถรุ่นเดียวกัน แต่งมาเหมือนกัน บิดสุดๆกันทั้งคู่” กานพลูหันไปมองคู่สนทนาก่อนจะเล่าต่อ “พวกเขาขี่ชิดเส้นกลางถนนมากันทั้งคู่ ตอนประมาณตีสอง ถนนว่างโล่งตลอดแนว แต่ต่างฝ่ายต่างวัดใจกับอีกฝ่ายว่าใครจะเป็นคนหลบ” “แล้วไงต่อครับ” คนฟังชักสนใจ “ใจสิงห์กันทั้งคู่ค่ะ ไม่มีใครหลบใคร ก็โครมสิคะ มือประสานมือ ขาเจอขา ก่อนจะกระเด็นกลิ้งไปคนละทาง กระดูกมือ กระดูกหน้าแข้ง หักแบบเดียวกันเปี๊ยบ แต่คนละข้าง” กานพลูเล่าเสียงเรื่อยๆ “อ้าว แล้วก็ให้มาฝึกด้วยกันหรือครับ” คนฟังชักจะนึกออกว่าทำไมบรรยากาศการฝึกมันตึงเครียดขนาดนี้ เป็นเขา เขาคงไม่อยากเห็นหน้าคนที่ซิ่งรถชนเขาจนเข้าโรงพยาบาลเท่าไร “ค่ะ เราให้อยู่ด้วยกันตั้งแต่รับตัวไว้เป็นคนไข้แล้วล่ะค่ะ หลังผ่าตัดก็ให้นอนข้างๆกัน กินด้วยกัน นอนด้วยกัน ทำกายภาพบำบัด กิจกรรมบำบัดด้วยกันตลอดเวลาเลยค่ะ อยู่ด้วยกัน 24 ชั่วโมงมาเป็นเดือนแล้วล่ะค่ะ” กานพลูเล่าไปยิ้มไปเหมือนเป็นเรื่องสนุก แต่คนฟังกลืนน้ำลาย “ที่นี่โรงพยาบาลเอกชนไม่ใช่หรือครับ น่าจะมีห้องพิเศษที่อยู่คนเดียวได้” เขาคิดในใจว่า ถ้าเป็นเขาต้องขอแยกห้องตั้งแต่วันแรกแน่ “มีค่ะ แต่เราคิดว่า สองคนนี่อยู่คู่กันจะดีกว่า” กานพลูตอบยิ้มๆ “ทำไมหรือครับ” “ก็เขาสองคนใส่หมวกกันน็อคนี่คะ พื้นฐานเดิมน่าจะพอมีความคิดดีๆอยู่บ้าง สมองก็น่าจะยังอยู่ครบพอที่จะเรียนรู้ว่า ถ้าซิ่งอย่างเดิมแล้วจะเกิดอะไรขึ้น” กานพลูยิ้ม “แล้วญาติของพวกเขา..” คนถามถามได้ไม่จบประโยค กานพลูก็พูดต่อ “อ๋อ เห็นด้วยกับทีมรักษาทุกประการค่ะ” --------------------------------------------------------------- “มุก” เสียงเรียกของกานพลูทำให้มุกล้อมเงยหน้าจากกิจกรรมที่เธอเพิ่งจัดให้คนไข้ฝึก พอผู้คุมไม่ว่าง คนไข้ทั้งสองก็เอามือดีดึงมือที่ใส่เครื่องดามอยู่ออกจากโต๊ะ แล้วหันหน้าไปคนละทางทันที มุกล้อมมองตามอย่างขำๆ “ผ่านมาตั้งเดือนแล้วยังไม่เลิกอีกแฮะ” แต่พอมุกหันไปทางกานพลูแล้วมองเลยไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง เธอก็เป็นอันต้องตะลึง “ต๊าย หน้าตาดีแถมมีน้ำใจคนนั้นนี่นา” “มุก มุกเป็นอะไรหรือเปล่า” กานพลูถามอย่างเป็นห่วง เมื่อลูกน้องเงียบไปนานผิดปกติ “อ๋อ เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าคะ” มุกล้อมตั้งตัวได้ในทันใด แม้จะหวั่นไหวที่ได้เจอคนที่เธอเก็บไปเพ้อหาตั้งหนึ่งคืนกระทันหัน “พี่ขอแนะนำ คุณจอห์น วอน นะมุก” กานพลูเปลี่ยนไปเป็นภาคภาษาอังกฤษแล้วนะคะ “จอห์น วอน” มุกล้อมทวนชื่อ เพราะรู้สึกคุ้นๆ ก่อนจะยื่นมือไปให้จับ “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” “คือคุณจอห์นเขาเป็นพี่ชายของเจฟฟรี่ย์ คนที่กระดูกข้อมือหักนั่นไง เขาอยากจะขอปรึกษาเรื่องการรักษาน้องชายเขา” กานพลูบอกมุกล้อมก่อนจะหันไปหาจอห์น วอน “มุกเป็นเจ้าของไข้ มีอะไรคุณคุยกับเธอได้เลยนะคะ” จากนั้นโลกของมุกล้อมก็เป็นสีชมพู จนกระทั่ง “พี่มุก พี่ต้องรับผิดชอบหมอนี่นะ” เสียงวรรณจันทร์ลอยเข้าโสตประสาทอย่างไร้ที่มา ทำให้มุกล้อมขัดเคืองที่มีใครมาบังอาจขัดจังหวะ “ใคร อะไร” เมื่อนึกได้ว่าเสียงห้วนไปหน่อย มุกล้อมก็หันไปบอกจอห์น “ขอตัวสักครู่นะคะ” “เชิญครับ” จอห์นบอกยิ้มๆ และพอหันไปเห็นวรรณจันทร์เขาก็ทักเป็นภาษาอังกฤษ “เจอกันอีกแล้วนะครับ” “ใครเหรอ” วรรณจันทร์ฉีกยิ้มให้ก่อนจะแอบถามมุกล้อม “คนที่บอกทางเราเมื่อวานไง” มุกล้อมกระซิบ “อ๋อ ชะ..” วรรณจันทร์ไม่สามารถหลุดคำว่าช่างออกจากปากได้ เพราะโดนมุกล้อมเหยียบเท้า “ช..ใช่ แต่ทำไมวันนี้คุณพูดอังกฤษล่ะ” วรรณจันทร์แอบโล่งอกที่หาทางรอดจนได้ “ผมพูดไทยได้แค่คำพื้นๆครับ” จอห์นยังตอบเป็นภาษาอังกฤษเหมือนเดิม “แม่ผมเป็นคนไทย เลยพูดได้นิดหน่อย” วรรณจันทร์ผงกหัวรับทราบก่อนที่จะลากมุกล้อมให้ไปสนใจใครอีกคนที่กำลังร้องโอดโอยจะเป็นจะตายอยู่กับธารระริน “อะ อะ โอ๊ย เจ็บครับ เจ็บ คุณพยาบาลเบาๆหน่อย คุณรินคร้าบอย่าทิ้งโผม...” ไอ้คุณชิตร้องลั่นเมื่อผู้ช่วยพยาบาลจะเข้ามาช่วยย้ายตัวเขาจากล้อเข็นไปไว้ที่เตียงผู้ป่วย “เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ เมื่อเช้ายังเดินได้ดีๆอยู่เลย” ธารระรินถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย แต่ประโยคสุดท้ายทำให้ผู้ช่วยพยาบาลหนุ่มหันขวับมาถามธารระริน “เมื่อเช้ายังเดินได้เองหรือครับ” “เอ่อค่ะ” ธารระรินยืนยันข้อมูลแบบงงๆ ก่อนจะให้รายละเอียดเพิ่ม “ไปเจอที่รถเข็นหมูปิ้งหน้าปากซอย ถ้าเดินออกมาจากบ้านก็คงราวๆครึ่งกิโลค่ะ” ธารระรินเล่าให้มุกล้อมฟังในภายหลังว่า เธอกับวรรณจันทร์ชวนกันมาซื้อหมูปิ้งหน้าปากซอยจึงไปเจอไอ้คุณชิตเข้า และเนื่องจากเขาทำท่าเหมือนหลังจะหักที่ตรงนั้น เธอกลัวว่าเขาจะพิการจึงรีบไปเอารถออกมาเพื่อส่งไอ้คุณชิตมาโรงพยาบาล คุณผู้ช่วยพยาบาลพยักหน้า “ที่แท้ก็อ้อนสาว ปวดหนึ่งร้องร้อย” เขาหันไปหาไอ้คุณชิต “คุณครับยืนขึ้น” ไอ้คุณชิตยืนขึ้นตามเสียงดุๆอย่างลืมตัว “เดินไปที่เตียงด้วยครับ” ไอ้คุณชิตมองหน้าธารระรินกับพยาบาลแล้วคิดได้ว่า พยาบาลที่นี่โคตรดุเลย ก็เลยยอมเดินไปที่เตียงเองดีๆ แต่ก็ทำเป็นจับหลังจับเอว เดินตัวแข็งเพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากสาวอยู่ดี “ไหน คนไข้อยู่ไหน” มุกล้อมเดินมาถึงพอดี ไอ้คุณชิตชูมือหราราวเป็นเด็กอนุบาลขานชื่อ “อยู่นี่คร้าบ” “เป็นอะไร” มุกล้อมกวาดตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า “ปวดหลังคร้าบ” ไอ้คุณชิตบอกด้วยท่าทางร่าเริงผิดปกติ แต่พอเจอตาดุๆขอวมุกล้อมก็เลยลดมือไปจับบั้นเอว แอ่นหลังราวกับปวดเสียเต็มประดาเหมือนเดิม “พี่มุก เขาปวดหลังเพราะพี่มุกใช้ให้เขายกทีวี พี่มุกช่วยเขาหน่อยสิ เป็นแค่คนขับรถ ไม่มีเงินรักษาตัวหรอก” ธารระรินช่วยเรียกร้องสิทธิให้คนปวดหลัง “อะไร ยกทีวีนิดเดียว เจ็บปางตายเลยรึ” ความจริงมุกล้อมตกใจไม่น้อย แต่เธอทำเสียงดุเข้าข่มไว้ก่อน หลังจากนั้น มุกล้อมก็กวาดตาสำรวจไอ้คุณชิตจนทั่ว พอเจอสายตาดุๆ คนแกล้งป่วยก็ชักจะประหม่าเริ่มวางมือวางไม้เปะปะ และอะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับที่เขาวางมือประกอบการร้องโอดโอยได้ไม่ค่อยจะตรงตำแหน่งเดิมสักเท่าไร มุกล้อมหรี่ตามองแล้วก็สั่งเสียงเข้ม “ไป ขึ้นไปบนเตียง จะได้ตรวจร่างกาย” เสียงดุๆของมุกล้อมทำให้ไอ้คุณชิตกลืนน้ำลายเอื้อก เขาพึมพำเบาๆ “อันที่จริง ผมมีตังค์ไปรักษาที่อื่นนะคุณริน ถ้าคุณรินจะไปส่ง...” “ฉันบอกให้ขึ้นไป อย่าโอ้เอ้” มุกล้อมขัดจังหวะด้วยความรำคาญความใจดีของน้องเล็ก “ยายรินนี่ก็... มัวแต่ใจดี คนแกล้งทำเป็นเจ็บหนัก ก็จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน ไม่เห็นหรือไง การเคลื่อนไหวกับการเจ็บปวดที่บ่นๆอยู่ มันไม่สอดคล้องกันสักนิด” มุกล้อมบ่นอุบอิบอยู่ในใจ ลืมไปสนิทว่า ธารระรินเป็นครูอนุบาล ไม่ใช่นักกิจกรรมบำบัด ระหว่างที่มุกล้อมกำลังตรวจและทดสอบไอ้คุณชิตด้วยวิธีการต่างๆนาๆ เพื่อจับผิดไอ้คุณชิต วรรณจันทร์ก็บรรยายให้ช่างแอร์ เอ๊ย จอห์น วอน ฟังไปว่ามุกล้อมกำลังทำอะไรอยู่ทั้งๆที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรกับเขาหรอก เธอเน้นอย่างเดียวว่ามุกต้องเป็นเวิร์คกิ้งวูแมนที่สวย เก่งและฉลาดสุดๆ  เผื่อพี่มุกได้ควงกับช่างแอร์แล้วจะไม่มีเวลาหาวิธีโยนคนโน้นคนนี้ส่งมาให้เธอต้องปวดหัว “ตรวจเสร็จแล้ว” มุกล้อมบอก มุกล้อมมองคนไข้ใหม่อย่างประเมิน ปวดหลังน่ะคงปวดจริงนิดหน่อย แต่ครางเสียเว่อร์ไปอีกสักสิบเท่า มุกล้อมตัดสินใจรักษาให้ก่อน เพื่อที่จะได้ไม่ผิดจรรยาบรรณ แต่คนแกล้งเจ็บอาจจะได้เจ็บจริงเท่าที่แสดงออกมาเลยทีเดียว และในขณะที่เธอกำลังจะบันทึกผลอยู่นั่นเอง เธอก็เห็น “อ้าว นี่มันชาร์ทเปล่านี่ ยังไม่ได้ทำบัตรคนไข้เลยหรือ” “เอ่อ ผม” ไอ้คุณชิตพยายามจะบอกว่า เขามีประวัติที่นี่อยู่แล้ว แต่ไม่ทันธารระริน “พี่มุกขา หนูขอโทษ หนูผิดเอง หนูเห็นเขากำลังเจ็บเลยไม่ทันคิดเรื่องทำบัตรโรงพยาบาล พามาหาพี่มุกก่อนเลย พี่มุกช่วยทำย้อนหลังได้ไหมคะ” มุกล้อมถอนหายใจเอือก เล่นพูดมาแบบนี้จะให้ว่ายังไงได้เล่า เธอหันไปหาไอ้คุณชิต “ชื่ออะไร” แล้วเตรียมจด ในขณะเดียวกัน วรรณจันทร์ก็อธิบายเหตุการณ์เป็นภาษาอังกฤษอย่างต่อเนื่อง รักษาภาพพจน์ให้มุกล้อมสุดชีวิต ไม่อย่างนั้นช่างแอร์คงจะกระเจิงไปเสียก่อน ไอ้คุณชิตฟังเสียงภาษาอังกฤษแจ้วๆของวรรณจันทร์จนคิ้วขมวด ชื่อชิตของเขา พูดเป็นภาษาอังกฤษยังไง๊ยังไงก็ไม่เพราะ ขืนคุณคนนี้แปลให้ไอ้หนุ่มนี่ฟังต่อหน้าคุณคนสวย เขาต้องเสียภาพพจน์อย่างแรงแน่ๆเลย “ว่าไง ชื่ออะไร” มุกล้อมชักขัดใจที่ไอ้คุณชิตไม่ตอบสักที “ณรงค์ครับ” ไอ้คุณชิตตัดสินใจบอกชื่อย่อแทนชื่อเล่นในทันที หลังจากนั้น โรงพยาบาลก็มีประวัติของไอ้คุณชิตเพิ่มอีกฉบับ ฉบับแรกในนาม ชิตณรงค์ทรงกลด ภูวนาถ กับนายณรงค์ ภูต๊ะคำ ซึ่งถึงแม้ว่าความจริงแล้ว ไอ้คุณชิตจะไม่เค๊ย ไม่เคย คิดจะทำตัวเป็นพระเอกหนังไทย ปลอมตัวเป็นคนขับรถไปจีบสาวเลย แต่โชคชะตาก็บันดาลให้ไอ้คุณชิตกลายเป็น นายณรงค์ไปเสียแล้ว ไอ้คุณชิตก็เลยอดที่จะตามน้ำไป และฝันว่า จะสุขสมหวังกับคุณคนสวยในตอนจบเหมือนหนังไทยน้ำเน่ายุงชุมทั่วๆไปไม่ได้ “นี่ชีวิตจริงนะ ไม่ใช่หนัง” เสียงมุกล้อมดังแทรกขึ้นมาในโสตประสาท “ของจริงน่ะ ถ้าไม่ระวัง เบาะๆก็แค่เดี้ยง หนักหน่อยก็พิการตลอดชีวิต” มุกล้อมขู่ก่อนที่จะสอนหลักการและท่าทางการยกของหนักที่ถูกต้องให้กับคนไข้เจ็บปลอมๆเพื่อที่ทีหลังจะได้ไม่เจ็บจริง แม้คุณคนสวยจะวางใจที่มุกล้อมเข้ามาดูแลด้วยตนเองจนหันไปคุยกับหนุ่มแปลกหน้าแล้ว ไอ้คุณชิตก็ยังเหม่อ “คุณคนสวยจะใจร้ายไหมหนอ ถ้ารู้ความจริง” “อ๊าก” ไอ้คุณชิตร้องลั่น เมื่อมุกล้อมปรับการ์เม้นท์ หรือเสื้อที่ช่วยพยุงหลังแน่นไปหน่อยอย่างจงใจนิดๆ เพราะหลังจากที่สอนสิ่งที่ควรจะสอนแล้ว มุกล้อมก็เริ่มสั่งสอนไอ้หนุ่มที่บังอาจมาทำเป็นปวดหลังเพื่อจีบน้องของเธอ “ถ้าแกล้งพิการ ก็จงรู้รสของการเดี้ยงจริงๆหน่อยก็แล้วกัน” “โวยอะไรหนักหนาฮึ บอกแล้วว่า โลกแห่งความเป็นจริง มันเจ็บจริง แล้วฉันแค่ลองปรับสายนิดหน่อย ร้องอย่างกับวัวถูกเชือด อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว ถ้าร้องอีก คราวนี้แม่เชือดคอให้จริงๆด้วย” มุกล้อมขู่ด้วยความสะใจ แต่ที่อีกมุมหนึ่งของห้อง วรรณจันทร์ยืนฟังจอห์น วอน พูดถึงมุกล้อมอย่างไม่อยากจะเชื่อหู “พี่สาวพวกคุณนี่น่าทึ่งจังนะครับ สวย เก่ง ทำงานเอาจริงเอาจัง ช่างเป็นผู้หญิงยุคใหม่ที่น่าสนใจจริงๆ” และในเย็นวันนั้น เมื่อวรรณจันทร์ถ่ายทอดคำพูดนี้ให้ทุกคนในบ้านดอกไม้รู้ มุกล้อมก็อายม้วนจนผิดวิสัย ส่วนคนอื่นก็ได้แต่มองมุกล้อมแล้วก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เหลือแต่ดอกเตอร์อาณาเขตที่ยังตาสว่างไม่มีอะไรปิดปากสรุปเรื่องทั้งหมดด้วยเสียงซาวด์แทรคเพียงประโยคเดียว “บักจอห์นเอ๊ย วอนเสียแล้ว” -------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 09:01:08

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 6 ธารระทม                กริ๊งงง                วรรณจันทร์ที่นั่งทำงานอยู่ในบ่อกบโดยมีโน้ตบุ้คอยู่บนตักเงยหน้าขึ้นมาหาที่มาของเสียงก่อนจะวางคอมพิวเตอร์ลงบนโต๊ะเตี้ยแล้วเดินไปรับโทรศัพท์ที่ข้างบันไดอย่างเนือยๆ                “สวัสดีค่ะ บ้านดอกไม้ค่ะ” เธอรับโทรศัพท์เสียงเรียบ                “ริน หรือคะ ไม่อยู่ค่ะ จะฝากข้อความไว้ไหมคะ” ประโยคต่อมาก็ยังเรียบ แต่คำตอบที่ได้จากฝ่ายนู้นทำให้เธอดึงหูโทรศัพท์ออกจากจากตัวไปครู่หนึ่ง ก่อนจะวางสายด้วยความเงียบเชียบ                กริ๊งงง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทบจะทันที วรรณจันทร์ยังไม่ได้แม้แต่จะก้าวเท้ากลับไปนั่งที่เดิม คราวนี้เธอไม่ต้องสวัสดี และดูเหมือนทางโน้นจะพูดอะไรยืดยาวในทันทีที่มีคนรับโทรศัพท์ วรรณจันทร์ฟังได้สักพักก็พูดประโยคเดียว “รินไม่อยู่บ้านค่ะ” แล้วเธอก็วางสาย                กริ๊งงงง เสียโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง วรรณจันทร์รับสายอีกหน คราวนี้พอเธอได้ยินสียงฝ่ายโน้น เธอก็วางหูโทรศัพท์ลงข้างๆตัวเครื่อง แล้วก็เดินกลับไปทำงานต่อโดยไม่พูดอะไร                หนึ่งชั่วโมงต่อมา เสียงไก่ขันจากมือถือของวรรณจันทร์ก็ดังขึ้น                “จันทร์ โทรศัพท์ที่บ้านเสียเหรอ ฉันโทรมาหลายหนแล้วสายไม่ว่างสักที” ทันทีที่มีคนรับสายมุกล้อมก็ถามทันที วรรณจันทร์ปรายตาไปมองหูโทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆเครื่องแล้วยักไหล่ก่อนจะตอบ                “ค่ะ มีเหตุนิดหน่อย ไม่ต้องตามช่าง แต่วันนี้ต้องเรียกประชุม ห้ามใครโดด โดยเฉพาะยายริน”                สิบนาทีต่อมา เสียงไก่ขันก็ดังขึ้นอีกครั้ง                “จันทร์ พี่นัดตาผาได้แล้ว แต่สงสัยยายรินจะปิดโทรศัพท์ เธอหาทางตามตัวยายรินหน่อยสิ” มุกล้อมโทรมาอัพเดทเรื่องการนัดหมายนั่นเอง วรรณจันทร์รับคำแล้วก็วางสายเพื่อโทรไปหาคนที่คิดว่าจะช่วยได้                “สดับพิณ ยายรินอยู่กับเธอหรือเปล่า” วรรณจันทร์โทรหาเพื่อนสนิทของธารระริน ที่เธอบังเอิญมีเบอร์เพราะต้องเข้าไปช่วยนิดหน่อยตอนเจ้าหล่อนทำวิทยานิพนธ์                “โหย เจ๊ โทรมาได้จังหวะเลย ไอ้รินมันมาบ่นให้หนูฟังจนหูชาแล้วชาอีกตั้งหลายรอบ เจ๊ช่วยมารับมันกลับบ้านทีเหอะ” สดับพิณตอบด้วยเสียงร่าเริง ฟังแล้วเหมือนเธอไม่เดือดร้อนกับการบ่นของธารระรินอย่างปากว่าเลยสักนิด                “เธอนั่นแหละที่ต้องมาส่งยายริน รู้อยู่แล้วว่าฉันไม่มีรถ ไม่มีใบขับขี่ จะให้ไปรับได้ยังไง แต่ไปที่ร้านหมูกระทะนะ ไม่ใช่ที่บ้านดอกไม้ ส่วนเรื่องที่ยายรินบ่นน่ะ ฉันเดาได้ เพราะรับโทรศัพท์มาสองสามหน ไว้ไปคุยกันตอนประชุมก็แล้วกันว่าจะเอายังไง” วรรณจันทร์ตอบแกมสั่ง ไม่ได้สนใจว่าสดับพิณจะเดือดร้อนจริงหรือเปล่าเหมือนกัน ด้วยรู้ดีอยู่ว่าเจ้าหล่อนบ่นไปอย่างนั้นแหละ                “งั้นหนูอยู่กินด้วยเลยนะ แล้วเจ๊ก็ต้องเลี้ยงหนูด้วย” สดับพิณไม่ละโอกาสที่จะสืบเสาะหาข้อมูลตามมอตตโต้ประจำตัว เรื่องของชาวบ้านคืองานของเรา                “จะกินด้วยก็ตามใจ แต่ไปบอกให้ยายรินจ่ายให้เอง ไม่งั้นก็แชร์ โอเค้” วรรณจันทร์ไม่ยอมเสียเงินให้ใครมาหาข่าวหรอก และที่ให้สดับพิณมีส่วนร่วมก็เพราะหล่อนมีแผน -----------------------------------------------------------                ตั้งแต่มาถึงร้านหมูกระทะ ก็ไม่มีสมาชิกคนไหนในบ้านดอกไม้สอบถามเรื่องราวหรือปัญหาของธารระรินเลย พี่ใหญ่อย่างมุกล้อมและอาณาเขตพอมาถึงก็แยกย้ายไปเอาสามชั้น เนื้อหมู และอื่นๆเพื่อดำเนินการปิ้งย่างในทันที ส่วนวรรณจันทร์ก็ตรงไปหาของว่างมากินแก้ขัดระหว่างที่รอให้หมูสุก สดับพิณดูจะเป็นคนเดียวที่กลัวเพื่อนจะเคว้ง เธอเลยเดินไปหยิบผักมาถาดใหญ่ส่งให้ธารระรินเด็ดผัก เติมน้ำซุปและเฝ้าเตาคอยพลิกเนื้อระหว่างที่เธอเดินไปหยิบขนมหวาน กว่าทุกคนจะกลับมารวมตัวกันที่โต๊ะ ธารระรินก็เปลี่ยนจากหน้าหงิกเป็นหน้ามันไปเรียบร้อยแล้ว                “หือ นี่เธอกินของหวานก่อนของคาวเลยเหรอ” มุกล้อมถามสดับพิณเมื่อเห็นฝอยทอง ทองหยิบและทองหยอดเต็มจานใบเล็กในมือ                “ค่ะ หนูกินย้อนศรได้ สบายมาก” สดับพิณตอบอย่างร่าเริง เสียจนมุกล้อมต้องกระซิบถามวรรณจันทร์                “เจ้าพิณนี่เพี้ยนอยู่แล้ว หรือเพิ่งเพี้ยนหลังจากที่รู้จักกับเธอ”                วรรณจันทร์ยอมวางมือจากขนมปังหน้าหมูหันมามองมุกล้อมนิดนึงก่อนจะตอบ “พี่ก็คิดเอาเองสิ”                ก่อนที่ประเด็นสนทนาจะเปลี่ยนไปจากที่ตั้งใจ อาณาเขตก็เริ่มดึงเข้าเรื่อง “ตกลงว่าวันนี้เรามาประชุมกันเรื่องอะไร” เขาถามหลังจากที่วางสามชั้นชุดใหม่จนเต็มเตา ส่วนชุดเก่านั่น อาณาเขตก็จัดการให้มันอยู่ในที่ทางที่มันควรจะอยู่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งนั่นก็คือ กระเพาะของเขาเอง                “พี่ผาต้องช่วยหนูนะคะ” ธารระรินเปิดปากหลังจากที่ระบายอารมณ์ด้วยการเด็ดผักมาเนิ่นนาน และพอได้โอกาสพูด เธอก็พูดไม่หยุดทันที เมื่อความอัดอั้นตันใจถูกระบายออก สมาชิกบ้านดอกไม้ก็แทบหูชากว่าจะจับใจความสำคัญได้ว่า ทองโปรย เพื่อนรุ่นพี่ในที่ทำงานที่ธารระรินนับถือเป็นพี่สาวคนหนึ่งชักมีพฤติกรรมคิดไม่ซื่อ                “พี่ หนูทั้งรำคาญทั้งขนลุกเลยนะคะ ที่พี่เขามานั่นจ้องหนูตาเยิ้ม” ธารระรินทำท่าขนลุกประกอบได้สมจริงสมจังเสียจนอาณาเขตหัวเราะก๊าก                “ไปทำอะไรมาล่ะ เขาถึงได้คิดว่าเราเป็นดี้” มุกล้อมยิงคำถามตรงเผง จนคนถูกถามแทบกรี๊ด                “พี่” ธารระรินร้องเสียงสูง “หนูไม่เคยทำอะไรแบบนั้นนะ หนูยืนยันหนูชอบผู้ชาย” ธารระรินชักเริ่มเสียงดังฟังชัดจนสดับพิณเพื่อนรักต้องสะกิด                “เบาๆหน่อยแก โต๊ะข้างๆหน้าตาใช้ได้ทุกคน เดี๋ยวเป้าหมายกระเจิงหมด” สดับพิณปรามเบาๆ แต่ความหมายทั้งตรงไปตรงมาและทรงอานุภาพ ธารระรินจึงเงียบกริบในทันที                “นอกจากจ้องตาแล้วเขาทำอะไรอีกเหรอ ถึงได้สติแตกขนาดนี้” มุกล้อมถามด้วยความข้องใจ                 “แอบอ่านเอ็ม เช็คอีเมลล์ แล้วยังมายุ่งกับแปลงผักในเฟชบุ้คของหนูด้วย” ธารระรินหน้างอเป็นจวักระหว่างที่ร่ายรายการที่โดนระราน                “ดักโทรศัพท์หนุ่มๆ สาวโทรมาส่งต่อ แต่ถ้าหนุ่มโทรมา รินไม่อยู่” สดับพิณจีบปากจีบคอเสริมด้วยท่าทางสนุกสนาน “ที่สำคัญ เวลาหนุ่มๆฝากของให้ หายเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่โน้ต”                “จริงอะ” มุกล้อมทำท่าตกใจ “งั้นที่ช่วงนี้ฉันไม่ได้กินขนมจากญี่ปุ่น ลูกพลับลูกแพร ของนอกทั้งหลายนี่เพราะยายทอมนี่หรือ”                “พี่” ธารระรินร้องเสียงสูงปรี๊ด “ช่วยห่วงน้องมากกว่าของกินได้ไหม”                “เฮ้ย ไม่ได้” วรรณจันทร์ค้านทันที “เธอน่ะ โตแล้ว ดูแลตัวเองได้ แต่ของกินพวกนั้นมันปกป้องตัวเองไม่ได้”                มุกล้อมเสริมทันควัน “ใช่ๆ แล้วมันก็เป็นความเสียหายที่ชัดแจ้งกว่า คิดดูสิ ฉันไม่ได้กินเชอรี่สดๆลูกโต๊โตมาตั้งสามอาทิตย์แล้ว”                “พี่” ธารระรินร้องเสียงหลง เธอเดาได้แล้วใครที่บอกหนุ่มในคอนโทรลของเธอว่าเธอชอบเชอรี่ ทั้งๆที่เธอก็ว่ามันงั้นๆ ได้มาเท่าไรก็ขนกลับบ้านไปให้คนอื่นกินหมด                “นี่สองสาว เธอไม่กลัวว่า เจ้าคนที่เอามาให้จะใส่ยาเสน่ห์มั่งเลยเหรอ” ดอกเตอร์อาณาเขตถามได้สมกับเป็นวิทยาศาสตร์ดุษฏีบัณฑิตมาก                วรรณจันทร์ส่ายหน้าทันควัน แล้วมุกล้อมก็เผยเคล็ดลับ “ฉันเอาน้ำมนต์เจ็ดวัดให้ยายคำออนเอาไปผสมน้ำล้างผลไม้ก่อนจะเอามาให้ฉันกินทุกครั้งย่ะ”                อาณาเขตทำหน้าเหลือเชื่อที่มุกล้อมจัดการป้องกันเอาไว้แล้ว “แล้วของที่ล้างน้ำไม่ได้ อย่างขนมนมเนยอะไรพวกนี้”                “อ๋อ ฉันยืมผ้านุ่งแม่ฉันมาไว้แล้ว” มุกล้อมตอบได้ทันทีเหมือนเดิม ทำเอาคนที่เขาเอาของมาฝากให้ตัวจริงขมวดคิ้ว                “เอามาทำอะไรหรือพี่”                “ก็เอามาคลุมถุงขนมพวกนั้นน่ะสิ รับรองคุณไสยสำนักไหนก็ไม่รอด หมอแขมร์หรือจะสู้ผ้าถุงแม่มุกได้” มุกล้อมลอยหน้าลอยตาบอกอย่างภาคภูมิใจ                อาณาเขตถอนใจดังเฮือก เขาน่าจะรู้นะว่าเพื่อนเขาคนนี้รอบคอบขนาดไหน เมื่อขู่ด้วยคุณไสยไม่ได้แล้ว เขาก็เปลี่ยนไปถามธารระรินด้วยท่าทีที่จริงจังขึ้น “แล้วรินไม่บอกเขาไปตรงเลยล่ะว่าไม่ชอบที่เขาทำแบบนี้”                “บอกจนไม่รู้จะบอกยังไงแล้ว และบางเรื่องพี่เขาก็ไม่ยอมรับว่าเขาทำด้วยซ้ำ” ธารระรินตอบด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย                “งั้นก็เลิกคบ ปล่อยให้มาตอแยให้เสียอารมณ์ทำไม” วรรณจันทร์แนะนำให้ใช้ความเด็ดขาด                “พี่จันทร์ ตอนที่หนูย้ายมาที่นี่ เริ่มทำงานใหม่ๆ พี่เขาก็ช่วยหนูไว้เยอะ พาไปหาหอ แนะนำงาน” ธารระรินชี้แจงเสียงอ่อย สำหรับเธอมันยากที่จะตัดคนที่เธอรู้สึกว่ามีบุญคุณออกไปจากชีวิต                “ทำดีหวังผลนี่นะ” วรรณจันทร์ถามเสียงเยาะ                “ไม่ใช่อย่างนั้นพี่ ตอนนี้พี่โปรยเขาก็มีแฟนของเขาอยู่ หนูก็เลยคิดว่าถึงเขาจะเป็นทอม หนูก็นับถือเขาเป็นพี่คนหนึ่งได้ พี่เขาเพิ่งมาเพี้ยนตอนที่แฟนเขาหนีไปแต่งงานกับผู้ชายนี่แหละ พี่เขาเป็นคนน่าสงสารนะคะ” ธารระรินพยายามชี้แจง แต่ดูเหมือนคนฟังจะไม่เห็นด้วย                “แต่ฉันว่ามันเพี้ยนไปหน่อยนะที่จะเอาเธอไปเป็นตัวแทนน่ะ” วรรณจันทร์แย้งทันที                ธารระรินหน้ามุ่ย “หนูก็เคยถามนะว่าทำไมต้องทำแบบนี้ พี่เขาบอกว่า การถูกทรยศทำให้เขาไม่ไว้ใจใคร แต่หนูก็บอกไปแล้วนะ ว่าหนูไม่ใช่เธอคนนั้น และหนูเป็นได้แค่น้องสาวคนหนึ่ง”                “แล้วยายทอมนั่นว่าไง” มุกล้อมซักอย่างสนใจ                “พี่เขาก็น้ำตาซึม หยุดกวนประสาทหนูได้สามชั่วโมง แล้วก็แอบมาอ่านเอ็มหนูตอนหนูเดินไปเข้าห้องน้ำ พอหนูกลับมาเจอ ก็เลยไล่เขาออกจากห้องแล้วก็ปิดคอมหนีออกไปหายายพิณนี่แหละ”            เฮ้อ ทุกคนถอนหายใจพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ธารระรินเป็นคนใจอ่อนโดยธรรมชาติ ปกติเจออะไรนิดหน่อยก็เที่ยวสงสารเขาไปหมดเสียจนมุกล้อมแซวทั้งต่อหน้าและลับหลังว่า ทำตัวเป็นนางงามบนเวที 24 ชั่วโมงอยู่แล้ว ไอ้เรื่องจะให้ตัดสัมพันธ์คนที่เธอคิดว่ามีบุญคุณในเวลาที่เขาลำบากคงเป็นเรื่องยาก แต่ถ้าจะให้เห็นใจ และตอบแทนด้วยการให้สิ่งที่อีกฝ่ายหวัง มันก็เป็นไปไม่ได้                    “แล้วตอนนี้สงสารตัวเองมากกว่าหรือสงสารเขามากกว่าล่ะ” วรรณจันทร์ถามตรงประเด็น ปกติวรรณจันทร์อาจจะเป็นคนเนือยๆเหมือนไม่สนใจโลก แต่ถ้ามีเรื่องต้องตัดสินใจ เธอตัดสินใจได้เด็ดขาดเสมอ ดังนั้น การห่วงโน่นสงสารนี่ของธารระรินจึงเป็นการเสียเวลาโดยใช่เหตุและค่อนไปทางไร้สาระสำหรับเธอ                “พี่จันทร์” ธารระรินประท้วงเสียงอ่อน                “คำตอบมันชัดเจนตั้งแต่ต้นแล้ว รินไม่ใช่ดี้ และรินก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเขานอกจากเพื่อนร่วมงาน การละเมิดสิทธิส่วนบุคคลแบบนี้เป็นเรื่องที่รับไม่ได้ รินไม่พอใจ รินก็ต้องปกป้องตัวเอง การสงสารแล้วปล่อยให้เขาไปคิดเองเออเองแบบผิดๆ พี่ว่ามันเป็นการทำร้ายเขาทางอ้อมนะริน” อาณาเขตพูดยาวเหยียดด้วยน้ำเสียงจริงจัง                “รินพูดแล้ว” ธารระรินชี้แจงเสียงอ่อน                “งั้นก็รอดูไปก็แล้วกันว่าจะยอมรู้เรื่องไหม” มุกล้อมช่วยตัดบท ก่อนที่ธารระรินจะโดนอบรมมากไปกว่านี้                ครืดๆๆ ระบบเตือนแบบสั่นทำให้โทรศัพท์ของธารระรินสั่นจนเคลื่อนไปมาบนโต๊ะอาหาร เจ้าของโทรศัพท์หยิบมาดูแล้วก็หน้าเบ้ ก่อนจะวางลงอย่างเบื่อๆ                “สายยายโปรย” สดับพิณถาม ธารระรินพยักหน้าเนือยๆ                “ครั้งที่เท่าไรแล้วนี่” มุกล้อมถามอย่างสนอกสนใจ                “มากกว่ายี่สิบ” ธารระรินตอบอย่างเสียไม่ได้                “บวกที่โทรไปที่บ้านอีกสามด้วย” วรรณจันทร์ช่วยเสริม                “ยายนั่นตามจิกถึงบ้านเชียว” มุกล้อมถามอย่างตกใจ                “วางใจได้ คิดว่าจะไม่มีมาอีกแล้ว” วรรณจันทร์ตอบอย่างสบายใจ                “หืมม” อาณาเขตไม่อยากจะเชื่อ                “เย็นนี้เขาโทรไปที่บ้าน ครั้งแรกจันทร์บอกว่ารินยังไม่กลับก็ไม่เชื่อ พอวางสายก็โทรด่าว่าจันทร์โกหก จันทร์เลยวางสาย พอโทรมาครั้งที่สามจันทร์เลยวางหูโทรศัพท์ไว้ข้างๆเครื่องปล่อยให้พูดตามสบาย จันทร์ไปเช็คว่าเขาหยุดพูดหรือยังตอนที่ผ่านไปแล้วประมาณชั่วโมงหนึ่ง น่าได้พูดพอจนไม่ต้องโทรมาอีกนาน” วรรณจันทร์เล่าเสียงเรียบ แต่คนฟังอึ้งกับวิธีโต้ตอบของเธอมาก                “แล้วทำไมไม่ปิดโทรศัพท์ไปเลยล่ะริน” มุกล้อมเปลี่ยนเรื่อง                “ก็ปิดไปหนหนึ่งแล้ว แต่พอพี่ๆต้องตามตัวหนูกับยายพิณ หนูก็เลยเปิด” ธารระรินตอบเสียงอ่อยๆ                ติ๊ดๆๆ เสียงเตือนว่ามีข้อความดังขึ้นเบาๆ ธารระรินหยิบขึ้นมาอ่านแล้วก้อึ้งไปเลย                “อย่าบอกนะว่าของยายนั่น” มุกล้อมเดาไม่ผิด เพราะธารระรินพยักหน้าน้อยๆ                “เขียนมาว่าไง” สดับพิณถามด้วยความอยากรู้                ธารระรินเปิดโทรศัพท์เพื่ออ่านข้อความอีกครั้ง “ให้อภัยพี่เถอะ วันนี้วันพระ” ---------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 09:07:33

ความคิดเห็นที่ 3 วันนี้มีตัวละครใหม่ คือ สดับพิณ รายนี้คิวด่วนอีกเหมือนกัน เพราะมีการตามมาถึงตึก บอกว่าพี่นกเขียนนิยายแล้วไม่มีหนูได้ไง ก็เลยต้องจับยัดเป็นเพื่อนนางเอกไปก่อน กันเธอบ่น เรื่องนี้คนอ่านอาจต้องทำใจที่จะมีตัวละครเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ :) เจอกันใหม่สัปกาห์หน้าค่ะ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 09:10:22

ความคิดเห็นที่ 4 ก๊ากกกกก มุกยัยโปรยนี่ใช้ได้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 11:31:09

ความคิดเห็นที่ 5 แต่ละมุขนี่ฮามากเลยค่ะ ชอบ ๆๆ ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 17:04:34

ความคิดเห็นที่ 6 55+ มุขสุดท้ายนี่ได้ใจสุดๆ จริงๆ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 54 21:03:07

ความคิดเห็นที่ 7 ยัยโปรยนี่สุดๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 20:14:58

ความคิดเห็นที่ 8 ท่าว่าคุณชิตของผมนี่จะต้องลำบากไปอีกนานแน่เลย จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 15:07:25