|
วรรคจบครับ
แล้วลินจันทร์ก็ย่างสามขุมเข้าไปหาร่างเล็ก ตั้งใจจะขู่ ให้ลดความก้าวร้าวลงบ้าง หล่อนจับไหล่เล็ก ๆ ของเธอ แล้วหมุนตัวให้เด็กหญิงเดินกลับเข้าห้องเรียนเสีย
พี่ปล่อยหนูนะ ก็เรื่องจริงอ่ะ ขนุนลูกไม่มีแม่
นี่คุณน้อง ขืนยังว่าเพื่อนอีก พี่จะตีเธอนะ กลัวไหม ฮึ ตีจริง ๆ ด้วย ลินจันทร์ยกมือขึ้นแค่ขู่ หากเด็กหญิงกรี๊ดเสียงแปดหลอด ดังมากจนหญิงสาวตกใจ
จากนั้นหนึ่งฤทัยก็เข้าสงบศึกด้วยตัวเอง เธอสั่งให้จิ๋วแยกต้นหอมห่างออกไป ส่วนขนุนที่สะอื้นฮัก ๆ อยู่นั้นเธอก็เข้าไปลูบศีรษะ ก่อนจะบอกให้เขานิ่งเสีย ไม่สบายแล้วขนุนออกมาข้างนอกทำไม ครูแหม่มบอกว่าให้อยู่บ้านทำไมไม่ฟัง
หนูอยากเจอครูแหม่ม เด็กชายสะอื้นฮัก ๆ เงยหน้ามองครูสาวด้วยดวงตาแดงก่ำ
เดี๋ยวตอนเย็นครูแหม่มก็ไปหา ทำไมหมู่นี้เอาแต่ใจ ครูแหม่มบอกอะไรก็ไม่เชื่อ กลับบ้านนะเดี๋ยวครูแหม่มไปส่ง
ไม่! เพียงแค่นั้นเขาก็ไม่ฟังอะไรอีก ขนุนล้มตัวลงไปนอนบนพื้น เขาขุ่นเคืองใจ ไม่อยากกลับบ้าน พอแอบมาที่โรงเรียนครูแหม่มยังใจร้ายผลักไสให้เขาไปหาพ่ออีก และลินจันทร์ซึ่งมองดูเหตุการณ์อยู่ อดสงสารเด็กน้อยไม่ได้ หล่อนเข้าไปปล้ำเจ้าขนุนนานพอควร ก่อนที่เด็กชายจะยอมลุกขึ้น
ลูกจันทร์ เชื่อเอื่อย พูดดีด้วยคงไม่ได้แล้วละ ต้องใช้ไม้แข็งบ้าง ขืนเอาใจบ่อย ๆ มีแต่ได้ใจ เมื่อเช้าที่เอื่อยไปรับลูกจันทร์ไม่ได้ เพราะพาขนุนไปหาหมอนี่แหละ แล้วพอไปถึงคลินิก รู้ไหมเกิดอะไรขึ้น ขนุนหลอกผู้ใหญ่แกล้งป่วย คิดดูสิผู้ใหญ่เดือดร้อนกันไปหมด หนึ่งฤทัยมองเจ้าของร่างจ้ำม่ำอย่างทุกข์ใจ เธอรักเขามากก็จริง หากไม้อ่อนซึ่งใช้ดูแลมาหลายปีเริ่มไม่ได้ผล ยิ่งโต เด็กชายยิ่งออกลายจนรับมือไม่ไหว อย่างว่าลูกเสือ ย่อมเป็น ลูกเสือวันอย่างค่ำ!
ครูแหม่มไม่รักขนุน ครูแหม่มใจร้าย ใจร้ายเหมือนพ่อ! ความน้อยใจถาโถมใส่ขนุน
ถูกต้อง ครูแหม่ม ไม่รักเด็กเกเรหรอก ไปเลย กลับบ้านไปเลย ขนุนบ้า! พอได้ทีต้นหอมก็แสดงกิริยายั่วแหย่ให้เพื่อนต้องใจเสียอีกจนได้
กลับบ้านนะ ขนุนไปเร้ว หนึ่งฤทัยยิ้มให้เด็กชาย หากเขาสะบัดหน้าหนี พร้อมกับส่งเสียงกราดเกรี้ยว
ไม่กลับ ขนุนจะเล่นชิงช้า ชิงช้าของขนุน เขาชี้มือไปที่ชิงช้าไม้ ดึงดันจะเล่นให้ได้
ขนุนอย่าดื้อสิคะ ดื้ออย่างนี้ครูแหม่มไม่รักนะ ครูสาวก้าวไปใกล้เด็กชาย หากขนุนกลับส่งเสียงกรี๊ดใส่พลอยให้หนึ่งฤทัยต้องถอยห่าง เธอพยายามแข็งใจปล่อยให้เด็กชายอาละวาดเต็มที่ ด้วยหากเข้าไปปลอบอีก คงไม่เป็นผลดี ด้วยขนุนมักทำสิ่งที่ตรงกันข้ามยามถูกขัดใจ
ช่วงเวลานั้นลินจันทร์มองเป็นช่องว่างที่เกิดขึ้น หล่อนมั่นใจว่าตนเองน่าจะช่วยผสานได้ ที่สำคัญหญิงสาวได้ให้คำมั่นกับเด็กชายไว้ เพราะฉะนั้นถึงเวลาที่ต้องยื่นมือช่วยเขาแล้ว
เอางี้นะพี่แหม่ม ลูกจันทร์ไปส่งน้องเค้าให้ก็แล้วกันหญิงสาวเข้าไปกอดเขา ปลอบกันอยู่ประเดี๋ยวขนุนจึงนิ่ง หล่อนมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ค้นหาบางสิ่ง จนเห็นความอ่อนไหว เปราะบางทั้งกำลังโหยหาใครสักคนที่จะเข้าใจ
พี่ว่าลูกจันทร์อยู่ที่นี่ดีกว่ามั้ง นี่ก็ใกล้เวลาส่งเด็ก ๆ กลับบ้านแล้ว ไหนว่าอยากจะช่วยส่งเด็กขึ้นรถไม่ใช่เหรอ หนึ่งฤทัยท้วง
ไม่ดีกว่าพี่แหม่ม วันนี้รู้สึกไม่พร้อม ขอไปส่งน้องขนุนดีกว่า น้องเขาคงต้องการเพื่อน
ได้...แต่ห้ามก่อเรื่องอะไรอีกละ งั้นเดี๋ยวให้จิ๋วขับรถก็แล้วกัน มีคนไปด้วยเอื้อยถึงจะไว้ใจ หนึ่งฤทัยหันไปสั่งจิ๋วซึ่งไม่ค่อยอยากจะไปส่งเด็กชายสักเท่าไหร่
ไปกันเร็วน้องขนุน พาพี่ลูกจันทร์ไปเที่ยวบ้านได้แล้ว เย้ ๆ หญิงสาวจูงมือเด็กชายไปที่รถโดยมีเด็กจิ๋วผิวเข้ม หิ้วรถจักรยานคันเล็กของขนุนใส่ท้ายรถกระบะ
กระทั่งเข้าไปนั่งในรถ ขนุนจึงเอ่ยเสียงแผ่วกระซิบกระซาบกับหล่อน
ถ้าพ่อจะตีหนู พี่ต้องช่วยขนุนนะ ขนุนย่านพ่อ! จู่ ๆ เขาก็ตัวสั่น เมื่อต้องกลับบ้าน
ลองตีดูสิ เป็นผู้ใหญ่ไม่มีเหตุผล ตีลูกอย่างกับเป็นวัว เป็นควาย พี่ลูกจันทร์คนนี้แหละจะบอกตำรวจให้จับไปขังคุกขี้ไก่เลย หล่อนเอ่ยติดตลกหากขนุนกลับคิดว่ามันเป็นความจริง
เด็กชายประหวั่นใจ กลัวพ่อถูกใครจับขึ้นมา ขนุนหน้าเสีย ขอบตาแดงจัด ร่ำ ๆ จะร้องไห้อยู่แล้ว
ขนุนให้พ่อตีก็ได้ แต่พี่ห้ามเอาพ่อเข้าคุก นะพี่นะ
ครั้นได้ยินแบบนี้ลินจันทร์ถึงเข้าใจ หล่อนจึงหอมหน้าผากเขาเบา ๆ เด็กคนนี้ปากแข็ง
เสียจริง
ที่แท้ก็รักพ่อมากใช่ไหม สัญญาคะ พี่ไม่จับพ่อของขนุนเข้าคุกหรอก แค่ขู่นิด ๆ หน่อย ๆ
หล่อนยิ้มให้เด็กชาย และมองเห็นความห่วงใยของเขาที่มีต่อบิดาชัดแจ้ง ขนุนไม่ต้องกลัวพ่อนะ พี่ลูกจันทร์จะส่งให้ถึงห้องนอนเลย แล้วหายเมื่อไหร่ค่อยมาโรงเรียน พี่จะดูแลน้องขนุนเอง หล่อนเอานิ้วก้อยตน เกี่ยวก้อยเขาแล้วเขย่าไปมา คราวนี้เด็กชายจึงยิ้มทั้งน้ำตา
แหม ๆ ยิ้มได้ก็แค่ตอนนี้ละขนุน เดี๋ยวถึงบ้านก็ร้องอีก ใช่ไหม พี่จิ๋วรู้ทันหรอก คนขับรถหันมา ล้อเด็กชาย
เอ๊ะ...ทำไมต้องแหย่น้องด้วยละจิ๋ว เด็กยิ่งกลัว ๆ อยู่
คุณลูกจันทร์ไม่เชื่อ ก็คอยเบิ่งเอา พอถึงเฮือน ฮอม ฮัก ขนุนก็กรี๊ดบ้านแตกอีก จิ๋วพูดชวนให้ขวัญเสีย
อะไรกันจิ๋ว ที่นั่นเป็นถ้ำเสือรึไง ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น ลินจันทร์ครั้นคร้ามไม่น้อย
เอ...เป็นไปได้ไหมว่าพ่อของเด็กชายคือผู้ทรงอิทธิพลของท้องถิ่น หรืออาจถึงขั้นเป็นเจ้าพ่อ!
ถ้ำเสือหรือไม่ คุณก็คอยเบิ่งเอาเถอะรับรองหนีกันแทบไม่ทันละงานนี้ น้องขนุนแอบย่องมาไม่บอกใครอย่างนี้ อ้ายทิกคงฟาดงวงฟาดงาใส่คนไปทั่วแล้วมั้ง โอย...แค่คิดก็ขนลุก
เอ๊ะ ตะกี้เธอว่าพ่อน้องขนุนชื่ออะไรนะ หญิงสาวสะดุดใจชื่อนั้นเหลือเกิน
ก็อ้ายทิกไง
ทิก เทิกอะไรเหรอ ชื่อแปลก ๆ ลินจันทร์ฉงนชื่อเสือร้าย
ทิกเกอร์! ไม่รู้จักเหรอ อย่ามาไก๋เลย ชิ! เมื่อเช้าก็เห็นไปรับกัน คุณนั่งข้างอ้ายทิก ยิ้มหน้าบานมาไม่ใช่เหรอ ต้าย...ทำแอ๊บคิดว่าจิ๋วไม่รู้รึไง
ห๊า อย่ามาล้อฉันเล่นนะ ไม่จริงใช่ไหม จังหวะนั้นหางคิ้วขวาลินจันทร์กระตุกอย่างแรง และหากไม่กลัวขายหน้า หล่อนคงสั่งให้จิ๋วจอดรถเดี๋ยวนี้
เปล่า...หล่อนไม่ได้กลัวการเข้าถ้ำเสืออะไรนั่นหรอก แต่ลินจันทร์ขยาดเจ้าป่าที่อยู่ในถ้ำต่างหาก!
/////////////////////////////
จบบทแล้วครับ ลงช้า เพราะสปีดการเขียนผม มัน เต่าละครับ แฮะ ๆๆ
ขอบคุณ
คุณ
=FriEnDiY= เรื่องนี้น่ารัก จริง ๆ ละครับ อาจจะโรมานซ์ นิด ๆ หนึ่ง แต่ผมว่า ความน่ารัก สดใส ของเด็ก คงช่วยให้อ่านแล้ว อมยิ้ม บางทีอาจเสียน้ำตาด้วยนะครับ
คุณ
scottie ผมอ่านไป ก็หมั่นไส้ พระนาง อะครับ น่าจะเจอดีทั้งคู่ เดี๋ยวผมสั่งสอนในบทต่อ ๆ ไปนะครับ ( ชี และ ฮี ) ได้โล่ห์ ทั้งคู่ นี่เดี๋ยว เจออารมณ์ ดิบ ๆ พระเอก ผมยังเวียนหัวเลย เพราะดึงนิสัยเพื่อนมาเขียน น่ะครับ ตัวจริงเขา นี่ ต้องเรียก ตัวเอ้ เลย
คุณ
นุ้ย (นารีจำศีล) เฝ้าบ้าน ก็สนุกได้นะครับ
ผมเอง มักจะดู ละครเก่า ๆ ไม่ก็ ติดพวก รายการที่พลาดไป
แนะนำ หนังพาไป / ไม่ก็เนื้อคู่อยากรู้ว่าใคร อะครับ หรือไปก็ หนังรักนะครับ ดูแล้วอิ่มจริง ๆ ขอบคุณที่ติดตามครับ แหะ ๆ เรื่องนี้ ลูกจันทร์ เขา มีเนื้อคู่ เป็นเสือนะครับ ยังไงก็ดิ้นไม่หลุดละครับ
แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 54 12:58:06
| จากคุณ |
:
เขมปัณณ์  
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันเถลิงศก 54 12:55:06
|
|
|
|
ลบเหลี่ยมรัก บทที่ ๕ (ต่อ)+บทที่ ๖ หัวใจเกี่ยวรัก
