ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อได้หลักฐานชิ้นสำคัญ ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเชื่อมโยงไปยังจุดต่อไป หากจุดแต่ละจุดไม่ได้โยงใยหากันเสียทีเดียว เส้นสายซับซ้อนกว่านั้น เมื่อสิ้นสุดเกมต่อจุด พวกเขากลับไม่ได้หนึ่งรูปภาพอย่างที่ควรเป็น สองหนุ่มสาวช่วยกันประมวลข้อเท็จจริงตามหลักฐานที่มีอยู่ในมือ ผลลัพธ์ที่ได้ไม่น่าประหลาดใจ ความเกลียดชังช่างน่ากลัว แต่พวกเขาจะเอาชนะมัน ภควมาถึงสถานที่นัดหมายก่อนใคร เขาไม่ได้มาพร้อมกับวโรณิกา เพราะเธอมีเรื่องต้องจัดการด้วยตัวคนเดียว เขานั่งรออย่างใจเย็นในห้องส่วนตัวของร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งเป็นของเพื่อน เขา ประตูเปิดออก ปาณัสม์เดินเข้ามาพร้อมกับภัค   “หวัดดีภาค” ปาณัสม์ทักทันทีที่เห็นหน้าญาติหนุ่ม “นี่... ยังมีใครอีกหรือครับพี่ภาค” ภัคกวาดตามองไปรอบห้องซึ่งยังเหลือเก้าอี้ว่างอีกหลายตัว ตอนแรกที่พนักงานพาเขามาส่งที่ห้อง เขายังนึกสงสัยว่าพี่ชายนัดมากินข้าวเพียงสามคน ทำไมจะต้องจองห้องให้วุ่นวาย หรือว่า... “พี่บัวไง มาถึงพอดี” ภควตอบ พลางพยักพเยิดไปด้านหลัง บัวบุษย์ซึ่งกำลังก้าวเดินชะงักขาเมื่อเห็นคนที่ไม่คาดคิด “ภาค ภัค เป้ ทำไม...มาอยู่ที่นี่กันล่ะ” วันนี้เธอมีนัดกับกันติยาต่างหาก หญิงสาวนึกถึงกระดาษแข็งแผ่นเล็กเจือกลิ่นน้ำหอมเฉพาะที่แนบมากับช่อดอกไม้ ลงชื่อกันติยา เนื้อความในกระดาษโน้ตบอกสั้นๆ ให้เธอมาเจอที่ร้านอาหารนี้ เธอคิดว่ากันติยากำลังทำเซอร์ไพรซ์อย่างน่ารัก จึงมาตามนัดโดยไม่ได้โทรศัพท์ไปซักถามอีกฝ่าย หากเมื่อถึงที่หมาย กลับพบน้องชายและญาติหนุ่มแทน ลางสังหรณ์ขยับไหว รู้สึกตระหนกเมื่อตระหนักว่าได้เดินเข้ามาสู่กับดักด้วยตัวเอง “เอ่อ...ก็...พี่ภาคนัดผมกับพี่เป้มากินข้าวกลางวัน” ภัคตอบ ประหลาดใจที่พี่สาวคนโตก็มาร่วมวงด้วย พี่ภาคชวนพี่บัวด้วยงั้นหรือ ทำไมล่ะ ปรกติไม่เคยชวนนี่นา นี่มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่นัดกินข้าวกันธรรมดาใช่ไหม “สงสัย ว่าภาคจะไม่ได้นัดแค่พวกเราสามคนเสียละกระมัง” เสียงเครียดของปาณัสม์แทรกขึ้นมา สามหนุ่มสาวผู้กำลังงุนงงได้ที่หันไปมองตาม ดวงตาสามคู่เบิกกว้าง เมื่อเห็นสมิงสาวแห่งพาราไดซ์เดินเรียงแถวเข้ามา วโรณิกาซึ่งอยู่ ท้ายขบวนเป็นคนปิดประตูห้อง เธอหยุดเดินพร้อมวางกระเป๋าสะพายหนังแข็งแรงลงตรงโต๊ะวางแจกันข้างประตู มุมปากข้างหนึ่งโค้งนิดๆ อย่างคนที่ได้สมดังประสงค์ ทุกคนที่เกี่ยวข้องในคืนนั้นอยู่ ณ ที่เดียวกันแล้ว “นี่มันอะไรกันรอนนี่” เปรมาขึ้นเสียงสูง สีหน้าไม่พอใจชัดเจน “นั่ง ก่อนสิเปรม ทุกคนด้วย เราคงจะคุยกันนาน” วโรณิกาไม่สนใจจะตอบคำถาม แต่ใครบางคนก็เริ่มรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ความหวาดหวั่นแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์ ภาวนาในใจว่ามันเป็นเรื่องแหกตาเท่านั้น “ไม่ เปรมไม่คุย จะกลับล่ะ คุยอะไร เสียเวลา” เปรมายังคงไม่ยอม เธอจะเดินหนี แต่สาวลูกครึ่งขวางเอาไว้ “ไม่ เสียเวลาหรอก แต่จะคุ้มค่าแน่ๆ เปรมไม่อยากรู้หรือว่าใครใส่ร้ายเปรม” เธอมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะปรายตามองสาวหมวยผู้อ่อนหวานอย่างมีนัย “ใส่ ร้าย? ใส่ร้ายอะไร รอนนี่หมายความว่ายังไง” เปรมสงสัยจึงยอมนั่งลง ไม่มีใครในที่นั้นนั่งตาม ยกเว้นปาณัสม์ที่ขยับเข้าไปใกล้เธอด้วยความเป็นห่วงระคนสนใจ “เปรมบอกว่าตัวเองเป็นคนถ่ายรูปนี้ใช่ไหม” วโรณิกาส่งรูปเปลือยของเธอที่เปรมาเป็นคนถ่ายให้ “ใช่” เปรมายอมรับอย่างที่เคยจำใจรับเพราะจีรายุเปิดโปงเธอไปก่อนหน้า สีหน้าเธอเหนื่อยหน่ายคล้ายกับเบื่อจะพูดเรื่องนี้เต็มที “แต่เปรมบอกว่าไม่ได้พิมพ์รูปแนบรายงานหรือส่งข้อความภาพในห้องประชุม” “ใช่ แล้วยังไงล่ะ รอนนี่อย่าบอกนะว่าเชื่อเปรมแล้ว” “ความ จริงก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันแหละ ถ้าเปรมไม่โชคดีถ่ายรูปไม่เหมือนรูปสองใบนี่ ฉันก็ไม่เชื่อเปรมหรอก” ผู้เสียหายส่งรูปอีกสองใบให้เปรมา เป็นรูปที่ถ่ายติดกันติยากับทัณฑิกา เปรมาทำคอแข็งที่วโรณิกาอยากจะเชื่อว่าเธอเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดมากกว่า เธอดูรูปที่ได้รับ และไม่เข้าใจที่วโรณิกาพูด “เปรมไม่เข้าใจ สามรูปนี้ต่างกันยังไง พวกมันเป็นรูปที่เปรมถ่ายนี่” เธอเชื่อสายตาตัวเองมากกว่าคำพูดของวโรณิกา “ถามจีสิ จีน่าจะรู้ดีมิใช่หรือ” วโรณิกาโยนกลองไปให้จีรายุซึ่งแสร้งทำหน้าเหลอโดยอัตโนมัติ “อะไรน่ะรอนนี่ จีไม่รู้อะไรด้วยสักหน่อย ถามไปจีก็ตอบไม่ได้หรอก” “แหม... จีก็ อย่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปหน่อยเลย รู้ๆ กันอยู่ว่าคืนนั้น คนที่วางยาแล้วพาฉันขึ้นห้องก็มีแค่พวกเธอสี่คน” วโรณิกาไม่คิดจะถามเหตุผลของการกลั่นแกล้ง พอจะเดาได้รางๆ ว่าเกิดจากความหมั่นไส้ที่เพาะบ่มมานาน เพราะเมื่อจีรายุเริ่ม คนอื่นๆ ก็ตาม และเธอก็ซวยอย่างที่เห็น “แล้วยังไง เรื่องนั้นพวกเราก็ยอมรับไปแล้วนี่” จีรายุโต้ วโรณิกาหัวเราะ “หัวเราะ อะไรรอนนี่ นี่ไม่ใช่เวลาจะมาหัวเราะนะ” ความเครียดเพิ่มพูน จีรายุพยายามกดข่มอารมณ์ไว้ เธอพยายามคิดว่าตัวเองพลาดตรงไหน หากคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก “ถ้าไม่มีวิดีโอกล้องรักษาความปลอดภัย พวกเธอคงไม่ยอมสารภาพง่ายๆ หรอก...จริงไหม” เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ เพราะวโรณิกายังคงพูดต่อไป “อย่างรูปนี่ไง จีเป็นคนบอกเองว่าเปรมเป็นคนถ่ายรูป ใช่...เปรมเป็นคนถ่ายรูปนี้” เธอเลือกรูปจากเมมโมรีการ์ดของเปรมาออกมาวางบนโต๊ะ จีรายุชะโงกเข้าไปดูและทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “แต่ไม่ใช่สองรูปนี้”วโรณิกาวางสองรูปที่เหลือไว้เคียงข้าง “สองรูปนี้ไม่อยู่ในโทรศัพท์มือถือของเปรม” “ไม่อยู่? ไม่อยู่ได้ยังไง ในเมื่อเปรมเป็นคนถ่ายรูปพวกนี้ มันก็ต้องมาจากกล้องของเปรมสิ” จีรายุเถียง “แล้ว ดูสิ พวกมันเหมือนกัน ดังนั้นต้องมาจากกล้องเดียวกัน จะเป็นอื่นไปได้อย่างไร” เธอดูรูปทั้งสามแล้วไม่เห็นความแตกต่าง ดังนั้นวโรณิกาเห็นอะไร “เผอิญว่ามันไม่เหมือนกับรูปที่เปรมถ่าย”   “ไม่ เหมือนยังไง รอนนี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า” จีรายุอยากจะหัวเราะความเซ่อซ่าของวโรณิกา แต่ก็หัวเราะไม่ออก เพราะเธอเริ่มจะตงิดใจอะไรบางอย่าง “ฉันเข้าใจถูกแล้ว พวกมันไม่เหมือนกัน เปรมรูปถ่ายตั้งสิบเอ็ดใบ แต่ไม่มีรูปไหนเหมือนสองรูปนี้เลย ดูนี่สิ” วโรณิกาชี้ที่จุดเล็กๆ สองจุดในรูป ก่อนจะเปลี่ยนเอาภาพที่ขยายใหญ่กว่าออกมา “ติยากับฑิกาจำได้ไหมว่าเป็นรูปอะไร” แล้วจี รายุก็รู้ถึงความผิดพลาดของตัวเอง และโอ...มันช่างน่าเจ็บใจเป็นบ้าที่เธอดันได้รูปแจ็กพอต ไม่เหมือนกับรูปถ่ายที่เหลือของเปรมาสักใบ ตอนที่แอบถ่ายภาพนี้ เธอคิดว่าได้มุมที่ดี...เหมือนกับของเปรมาแล้วเชียว แต่...นี่มัน...โอ๊ย! ให้ตายสิ บ้าชะมัด เมื่อเห็นหน้าซีดขาวของอีกฝ่าย วโรณิกาก็ทราบว่าจีรายุเข้าใจแล้ว “ติ ยากับฑิกาอยู่ในรูปนี้ เปรมเป็นคนถ่ายรูป แต่ในโทรศัพท์มือถือของเปรมไม่มีรูปสองใบนี่ ก็แสดงว่าเหลือแต่เธอเท่านั้นแหละจี ที่เป็นคนถ่ายรูปนี้” สาวลูกครึ่งสรุป ภาย ในห้องเงียบงัน ไม่มีใครแทรกแซงสองสาว ภควเองก็ยืนมองเงียบๆ เอาใจช่วยวโรณิกาอยู่ในใจ ยังไม่ถึงตาของเขา และเขาเชื่อว่าเธอจะรับมือได้ “จี...” สาวนักประชาสัมพันธ์มือฉมังถึงกับพูดไม่ออก “อย่าบอกว่าเปล่าเชียวนะ จีนั่นแหละเป็นคนเอารูปนี่แนบในรายงานของฉัน แล้วก็ส่งข้อความภาพเข้าโทรศัพท์มือถือของพวกเราทุกคน” “นี่มันอะไรกันรอนนี่” เปรมาขึ้นเสียงสูง สีหน้าไม่พอใจชัดเจน “นั่ง ก่อนสิเปรม ทุกคนด้วย เราคงจะคุยกันนาน” วโรณิกาไม่สนใจจะตอบคำถาม แต่ใครบางคนก็เริ่มรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ความหวาดหวั่นแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์ ภาวนาในใจว่ามันเป็นเรื่องแหกตาเท่านั้น “ไม่ เปรมไม่คุย จะกลับล่ะ คุยอะไร เสียเวลา” เปรมายังคงไม่ยอม เธอจะเดินหนี แต่สาวลูกครึ่งขวางเอาไว้ “ไม่ เสียเวลาหรอก แต่จะคุ้มค่าแน่ๆ เปรมไม่อยากรู้หรือว่าใครใส่ร้ายเปรม” เธอมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะปรายตามองสาวหมวยผู้อ่อนหวานอย่างมีนัย “ใส่ ร้าย? ใส่ร้ายอะไร รอนนี่หมายความว่ายังไง” เปรมสงสัยจึงยอมนั่งลง ไม่มีใครในที่นั้นนั่งตาม ยกเว้นปาณัสม์ที่ขยับเข้าไปใกล้เธอด้วยความเป็นห่วงระคนสนใจ “เปรมบอกว่าตัวเองเป็นคนถ่ายรูปนี้ใช่ไหม” วโรณิกาส่งรูปเปลือยของเธอที่เปรมาเป็นคนถ่ายให้ “ใช่” เปรมายอมรับอย่างที่เคยจำใจรับเพราะจีรายุเปิดโปงเธอไปก่อนหน้า สีหน้าเธอเหนื่อยหน่ายคล้ายกับเบื่อจะพูดเรื่องนี้เต็มที “แต่เปรมบอกว่าไม่ได้พิมพ์รูปแนบรายงานหรือส่งข้อความภาพในห้องประชุม” “ใช่ แล้วยังไงล่ะ รอนนี่อย่าบอกนะว่าเชื่อเปรมแล้ว” “ความ จริงก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันแหละ ถ้าเปรมไม่โชคดีถ่ายรูปไม่เหมือนรูปสองใบนี่ ฉันก็ไม่เชื่อเปรมหรอก” ผู้เสียหายส่งรูปอีกสองใบให้เปรมา เป็นรูปที่ถ่ายติดกันติยากับทัณฑิกา เปรมาทำคอแข็งที่วโรณิกาอยากจะเชื่อว่าเธอเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดมากกว่า เธอดูรูปที่ได้รับ และไม่เข้าใจที่วโรณิกาพูด “เปรมไม่เข้าใจ สามรูปนี้ต่างกันยังไง พวกมันเป็นรูปที่เปรมถ่ายนี่” เธอเชื่อสายตาตัวเองมากกว่าคำพูดของวโรณิกา “ถามจีสิ จีน่าจะรู้ดีมิใช่หรือ” วโรณิกาโยนกลองไปให้จีรายุซึ่งแสร้งทำหน้าเหลอโดยอัตโนมัติ “อะไรน่ะรอนนี่ จีไม่รู้อะไรด้วยสักหน่อย ถามไปจีก็ตอบไม่ได้หรอก” “แหม... จีก็ อย่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปหน่อยเลย รู้ๆ กันอยู่ว่าคืนนั้น คนที่วางยาแล้วพาฉันขึ้นห้องก็มีแค่พวกเธอสี่คน” วโรณิกาไม่คิดจะถามเหตุผลของการกลั่นแกล้ง พอจะเดาได้รางๆ ว่าเกิดจากความหมั่นไส้ที่เพาะบ่มมานาน เพราะเมื่อจีรายุเริ่ม คนอื่นๆ ก็ตาม และเธอก็ซวยอย่างที่เห็น “แล้วยังไง เรื่องนั้นพวกเราก็ยอมรับไปแล้วนี่” จีรายุโต้ วโรณิกาหัวเราะ “หัวเราะ อะไรรอนนี่ นี่ไม่ใช่เวลาจะมาหัวเราะนะ” ความเครียดเพิ่มพูน จีรายุพยายามกดข่มอารมณ์ไว้ เธอพยายามคิดว่าตัวเองพลาดตรงไหน หากคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก “ถ้าไม่มีวิดีโอกล้องรักษาความปลอดภัย พวกเธอคงไม่ยอมสารภาพง่ายๆ หรอก...จริงไหม” เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ เพราะวโรณิกายังคงพูดต่อไป “อย่างรูปนี่ไง จีเป็นคนบอกเองว่าเปรมเป็นคนถ่ายรูป ใช่...เปรมเป็นคนถ่ายรูปนี้” เธอเลือกรูปจากเมมโมรีการ์ดของเปรมาออกมาวางบนโต๊ะ จีรายุชะโงกเข้าไปดูและทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “แต่ไม่ใช่สองรูปนี้”วโรณิกาวางสองรูปที่เหลือไว้เคียงข้าง “สองรูปนี้ไม่อยู่ในโทรศัพท์มือถือของเปรม” “ไม่อยู่? ไม่อยู่ได้ยังไง ในเมื่อเปรมเป็นคนถ่ายรูปพวกนี้ มันก็ต้องมาจากกล้องของเปรมสิ” จีรายุเถียง “แล้ว ดูสิ พวกมันเหมือนกัน ดังนั้นต้องมาจากกล้องเดียวกัน จะเป็นอื่นไปได้อย่างไร” เธอดูรูปทั้งสามแล้วไม่เห็นความแตกต่าง ดังนั้นวโรณิกาเห็นอะไร “เผอิญว่ามันไม่เหมือนกับรูปที่เปรมถ่าย”   “ไม่ เหมือนยังไง รอนนี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า” จีรายุอยากจะหัวเราะความเซ่อซ่าของวโรณิกา แต่ก็หัวเราะไม่ออก เพราะเธอเริ่มจะตงิดใจอะไรบางอย่าง “ฉันเข้าใจถูกแล้ว พวกมันไม่เหมือนกัน เปรมรูปถ่ายตั้งสิบเอ็ดใบ แต่ไม่มีรูปไหนเหมือนสองรูปนี้เลย ดูนี่สิ” วโรณิกาชี้ที่จุดเล็กๆ สองจุดในรูป ก่อนจะเปลี่ยนเอาภาพที่ขยายใหญ่กว่าออกมา “ติยากับฑิกาจำได้ไหมว่าเป็นรูปอะไร” แล้วจี รายุก็รู้ถึงความผิดพลาดของตัวเอง และโอ...มันช่างน่าเจ็บใจเป็นบ้าที่เธอดันได้รูปแจ็กพอต ไม่เหมือนกับรูปถ่ายที่เหลือของเปรมาสักใบ ตอนที่แอบถ่ายภาพนี้ เธอคิดว่าได้มุมที่ดี...เหมือนกับของเปรมาแล้วเชียว แต่...นี่มัน...โอ๊ย! ให้ตายสิ บ้าชะมัด เมื่อเห็นหน้าซีดขาวของอีกฝ่าย วโรณิกาก็ทราบว่าจีรายุเข้าใจแล้ว “ติ ยากับฑิกาอยู่ในรูปนี้ เปรมเป็นคนถ่ายรูป แต่ในโทรศัพท์มือถือของเปรมไม่มีรูปสองใบนี่ ก็แสดงว่าเหลือแต่เธอเท่านั้นแหละจี ที่เป็นคนถ่ายรูปนี้” สาวลูกครึ่งสรุป ภาย ในห้องเงียบงัน ไม่มีใครแทรกแซงสองสาว ภควเองก็ยืนมองเงียบๆ เอาใจช่วยวโรณิกาอยู่ในใจ ยังไม่ถึงตาของเขา และเขาเชื่อว่าเธอจะรับมือได้ “จี...” สาวนักประชาสัมพันธ์มือฉมังถึงกับพูดไม่ออก “อย่าบอกว่าเปล่าเชียวนะ จีนั่นแหละเป็นคนเอารูปนี่แนบในรายงานของฉัน แล้วก็ส่งข้อความภาพเข้าโทรศัพท์มือถือของพวกเราทุกคน” “อย่าบอกว่าเปล่าเชียวนะ จีนั่นแหละเป็นคนเอารูปนี่แนบในรายงานของฉัน แล้วก็ส่งข้อความภาพเข้าโทรศัพท์มือถือของพวกเราทุกคน” “ดะ...เดี๋ยวสิ จียอมรับเรื่องข้อความภาพก็ได้” เมื่อถูกมัดตัว จีรายุก็จำใจยอมรับด้วยความเจ็บแค้น หากเธอไม่ได้ยอมรับทั้งหมด “แต่รูปแนบในรายงาน จีไม่รู้เรื่องด้วยนะ” ภัคมองหน้าอ่อนหวานของจีรายุด้วยความตกใจ คำพูดที่ว่าอย่ามองคนที่หน้าตา คงจะใช้ได้กับจีรายุ เขาคิดว่าตัวเองโชคดีที่ไม่ได้พาตัวเองเข้าไปพัวพันกับผู้หญิงที่เหมือนงูพิษคนนี้ “อ้อ! ยอมรับได้เรื่องเดียว” วโรณิกาเอ่ยเยาะๆ “จะยอมรับเรื่องเดียวหรือสองเรื่องมันก็ไม่ต่างอะไรนักหรอกจี ยังไงเธอก็ขึ้นชื่อว่าเป็นคนทำอยู่ดี” เธอไม่เชื่อที่จีรายุพูดสักนิด มั่นใจว่าจีรายุเป็นตัวการของทั้งสองกรณี แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 12:07:03 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 09:59:40 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:40:55

ความคิดเห็นที่ 2 “ต่างสิ ก็จีไม่ได้เอารูปรอนนี่ใส่ในรายงาน ดังนั้นแสดงว่ามีคนทำคนอื่นอีก” จีรายุมองผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยสายตาคาดคั้น แต่ทุกคนทำหน้าเฉยชาไม่ยอมรับรู้ใดๆ “ใครจะเอารูปในมือถือของจีไปได้ล่ะ จะมีก็แต่จีเท่านั้นแหละ” “มัน เป็นมือถือสำรอง ฑิกากับพนักงานในแผนกใช้สำหรับโทรฯ คุยเรื่องงานภายนอกบริษัท เบอร์นั้นกำลังจะหมดโปรโมชัน ตอนนี้เลยไม่ค่อยมีใครใช้...เว้นแต่...” จีรายุหยิบโทรศัพท์มือถือที่ว่าออกมา ก่อนจะนิ่งงัน เธอสำเหนียกได้ว่าตัวเองสารภาพเร็วเกินไป และลืมคิดถึงลูกน้องที่เธอไม่เคยใส่ใจ ให้ตายสิ! นอกจากเธอที่เอามือถือเครื่องนี้มาใช้แก้ขัดเป็นบางครั้ง ก็มีฑิกาแหละที่เข้าถึงมันได้ เธอไม่ควรสารภาพ น่าจะโยนบาปให้ฑิกาก่อน แล้วถ้าจวนตัวจริงๆ ค่อยสารภาพในภายหลังก็ยังไม่สาย อ้อ! มิน่าล่ะ เบอร์โทรศัพท์ถึงได้ไม่คุ้นเอาเสียเลย วโรณิกาเข้าใจ ก่อนจะถามต่อจากที่อีกฝ่ายพูดค้างเอาไว้ “เว้นแต่อะไร” ไม่มีการย้อนกลับ จีรายุจำต้องพูดต่อไป เธอจะไม่ยอมเจ็บคนเดียวแน่ เธอไม่ใช่ผู้เสียสละ “เว้นแต่ฑิกา” เธอหันไปทางลูกไล่ที่ยืนหน้าตื่นอยู่ใกล้ๆ และแสยะยิ้มใส่ “ฑิ กาเป็นคนทำใช่ไหมล่ะ จียอมรับว่าเป็นคนส่งข้อความภาพ แต่รูปแนบในรายงานจีไม่ได้ทำ ดังนั้นก็เหลือแต่ฑิกาที่แตะมือถือเครื่องนี้เท่านั้น” ยายฑิกา หวังจะใช้เธอเป็นแพะรับบาปเรอะ อย่าฝันไปเลยว่าเธอจะยอม ทัณฑิกายิ่งตื่นตระหนกเมื่อทุกคนในห้องมองเธอเป็นตาเดียว แววตานั้นหลากหลาย บ้างก็กล่าวหา บ้างก็สมเพช บ้างก็คาดไม่ถึง “ฑิกา...ฑิกา...” สาวรุ่นน้องเบิกตากว้าง ปากขยับพูดตะกุกตะกัก เธอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ท่าทางเหมือนคนกำลังจนมุม “อย่าปฎิเสธเลย ฑิกาก็รู้ว่านอกจากพี่แล้ว มีฑิกาอีกคนที่เอารูปนั้นมาใช้งานได้” จีรายุพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งข่มขู่ กึ่งหว่านล้อม “อย่า บอกนะว่าฑิกาไม่มีแรงจูงใจ ความจริงฑิกาก็เกลียดรอนนี่เหมือนกันนั่นแหละ ฑิกาชอบพี่เดช แต่พี่เดชดันหลงรักรอนนี่เป็นบ้าเป็นหลัง แม้ภาพพจน์รอนนี่จะแย่เพราะรูปนั่น และฑิกามีโอกาสดึงพี่เดชไว้กับตัว แต่ก็ยังผูกใจเขาไม่ได้ ต้องแพ้รอนนี่ร่ำไป” แม้จะไม่หัวเราะเยาะหยันออกมา แต่แววตานั้นบอกชัดแจ้ง คำพูดจี้ใจดำของจีรายุทำให้ทัณฑิกาหยุดเดิน เธอยืดตัวตรง หน้าเชิดขึ้นอย่างยอมรับ “ใช่ ฑิกาทำเอง แต่ฑิกายังไม่แพ้หรอก พี่เดชต้องเป็นของฑิกา” เธอค่อนข้างมั่นใจ ประจำเดือนของเธอขาดไปหลายวันแล้ว วันนี้เธอจะไปตรวจที่โรงพยาบาล พี่เดชคะ อย่าคิดว่าฑิกาจะยอมปล่อยพี่ไปง่ายๆ นะคะ เธอบอกตัวเองอย่างตั้งมั่น แหม...น่าสนุกจริง อย่างกับละครสัตว์ก็ไม่ปาน ทะเลาะกันด้วยเรื่องผู้ชายงั้นรึ แม้ จะถูกล่อมาติดกับดัก แต่บัวบุษย์ก็อดสนใจใคร่รู้และสะใจกับเหตุการณ์ตรงหน้ามิได้ เธอมองสาวอ่อนวัยด้วยความสมเพช ไม่เข้าใจเลยว่าผู้ชาย...มีอะไรดี ต้องแย่งชิงกันไปเพื่ออะไร อารมณ์ของวโรณิกาดำดิ่งสู่เบื้องลึก แววตาเศร้าสลดเมื่อเห็นน้องสาวคิดได้เพียงเท่านี้ โธ่ เอ๊ย! ฑิกาตาบอดหรือยังไง พี่ไม่เคยสนใจพี่เดชเลย ดังนั้นจะแข่งกับพี่ไปทำไม ได้อะไรนอกจากความสะใจ ทำแบบนี้พี่เดชก็ไม่สนฑิกาหรอก ความรักบังคับกันไม่ได้ ปัจจุบันเป็นยังไงก็เห็นกันอยู่มิใช่หรือ พี่เดชยังไม่เลิกวิ่งตามเธอ ฑิกาก็คั่งแค้นเจ็บปวด เธอไม่ได้ระบายความในใจออกไปเนื่องจากพูดไม่ออก และทราบดีว่าพูดไปน้องสาวคนเล็กก็คงจะไม่ฟัง ภคว เห็นความรู้สึกที่สาวลูกครึ่งพยายามซุกซ่อน เขาอยากจะกระโดดข้ามไปอีกฟากฝั่ง กอดเธอไว้ และให้กำลังใจเธอ แต่ด้วยแผนการที่วางเอาไว้ เขายังแทรกแซงใดๆ ไม่ได้ ได้แต่มองเธออยู่ห่างๆ อย่างเป็นห่วง “สมัครสมานสามัคคีกันดีจัง ร่วมมือกันโดยมิต้องนัดหมายอย่างงั้นรึ” วโรณิกาประชดก่อนจะหันขวับไปทางกันติยาซึ่งสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ “ติยาก็เหมือนกันนี่ รู้หรือเปล่าว่าการกู้ข้อมูลที่ถูกลบมันไม่ยากเลย ฉันจัดการกู้คลิปวิดีโอที่ถูกลบไปเรียบร้อยแล้ว” กันติยาตะปบกล้องดิจิทัลผ่านกระเป๋าเนื้อนุ่มคู่ใจอย่างลืมตัวทั้งที่สีหน้าไม่แปรเปลี่ยน อย่าบอกนะว่า... มีกล้องอยู่ในกระเป๋า แต่กันติยาเริ่มจะเชื่อว่ามันไม่ใช่ของเธอ รอนนี่สับเปลี่ยนกล้องของเธอใช่ไหม ไม่ต้องตอบออกมา คำตอบก็เด่นชัดในความคิด คนรอบคอบอย่างวโรณิกาคงไม่พูดถ้าไม่มีหลักฐาน ผู้ เป็นพี่สาวยิ้มเยือกเย็น “คนที่ถูกจ้องเล่นงานโดยไม่รู้ตัวก็เสียเปรียบอย่างนี้แหละ มันต้องมีเผลอเรอกันบ้าง ติยาไม่ได้ถือกระเป๋าติดตัวตลอดเวลานี่” บ่วง กับดักร้อยรัดคอแน่นขึ้นจนบัวบุษย์รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก กันติยาไร้ทางรอด แล้วเธอล่ะ ยังมีโอกาสของเธออีกไหม คนที่เชื่อมั่นในตัวเองอย่างเธอเกิดความไม่มั่นใจขึ้นมาในรอบหลายเดือนนี้ “ตะ...แต่...” “แต่อะไร คิดว่าไม่จริงสินะ เอ้า!  เดี๋ยวจะว่าฉันไม่มีหลักฐาน” วโรณิกาหยิบกล้องดิจิทัลออกมา “จำ ได้ใช่ไหมว่ามันเป็นของใคร” เธอกดปุ่มเปิด และฉายคลิปวิดีโอนั้นชั่วแวบก่อนจะปิดลง แม้จะเริ่มด้านชากับรูปและคลิปเปลือย แต่เธอก็ไม่อยากเป็นอาหารตาหรืออาหารปากของใครต่อใคร “เสียใจด้วยที่ แผนพังเสียแล้ว คงเจ็บใจมากสินะ ไม่ต้องแอบกัดฟันแน่นขนาดนั้นหรอก ไม่เมื่อยปากหรอกรึ” สาวลูกครึ่งยั่วเย้าด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ทั้งที่ในใจเจ็บปวดรวดร้าวจากการถูกหักหลัง ติยาไม่ได้สำนึกเอาเสียเลย เธอกับน้องสาวไม่มีวันจะเข้ากันได้ ความเกลียดชังฝังรากลึกเกินไป ถ้าจะกำจัด เห็นทีจะต้องถอนรากถอนโคน...ซึ่งก็คือตัวกันติยานั่นเอง กันติยาหมดความอดกลั้น ริมฝีปากที่เหยียดตรงเม้มเข้าหากัน มือทั้งสองข้างกำเกร็งด้วยความเครียดขึง (อ่านต่อที่ คคห. 35 - 37) แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 14:21:44 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 12:18:40 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 12:11:45 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:41:20

ความคิดเห็นที่ 6 “ตายจริง! รอนนี่ควรจะพิจารณาตัวเองใหม่ได้แล้วนะ ถูกใครๆ ก็พากันรุมกลุ้มขนาดนี้ แม้แต่น้องสาวแท้ๆ ก็ยังไม่เว้น” น้ำเสียงอ่อนหวานมั่นคง เธอเริ่มกลับมาควบคุมอารมณ์ได้ เนื่องจากเห็นว่ามีคนที่ทำผิดมากกว่าเธอ ยังไงภาพเคลื่อนไหวก็ร้ายกาจกว่าภาพนิ่ง...จริงไหม ภควรู้สึกขยะแขยงผู้หญิงเหล่านี้ และเห็นใจวโรณิกาเหลือเกินที่ต้องผจญเผชิญกับผู้ทรยศใกล้ตัว หึ! บางทีเขาควรจะต้องสงสารตัวเองด้วย คนของเขาก็ร้ายไม่แพ้กัน ชายหนุ่มคิด พลางเหลือบมองคนร้ายของเขา “เอ่อ...นี่มันคลิปเดียวกับที่อยู่ในพรีเซนเทชันของพี่เป้ใช่ไหมครับ” ออกจะผิดกาลเทศะที่ถามขึ้นมาตอนนี้ แต่ภัคทนนิ่งต่อไปไม่ได้ เขาเห็นภาพในกล้องดิจิทัลแวบๆ แต่คิดว่าตาไม่ฝาด “ลองถามพี่บัวสิภัค” ภควหันไปมองพี่สาวคนละแม่อย่างรู้ทัน “พี่บัวรู้ดี...ดีทีเดียว” “พี่บัว” ภัคครางเบาๆ “หมายความว่า...” “อย่ามากล่าวหากันพล่อยๆ นะภาค มีหลักฐานอะไรมายืนยันความผิดของพี่” ตลอดเวลาที่แก้ต่างให้ตัวเอง บัวบุษย์ไม่มองเพื่อนสาวคนสนิทเลย แต่เธอรู้ว่ากันติยาจะไม่ว่าอะไร กันติยาจะปกป้องเธอ แม้ว่าตัวเองจะเพลี่ยงพล้ำอับปราชัย “ก็รู้หรอกครับว่าพี่บัวคงจะไม่ยอมรับง่ายๆ” ภควไม่แปลกใจเลย เขาหยิบจดหมายลวงขึ้นมาและยื่นไปตรงหน้าน้องชาย “ภัคจำนี่ได้ไหม” “ผมเคยบอกพี่ภาคแล้วว่าไม่รู้เรื่องจดหมายฉบับนี้” ไม่ต้องเปิดซองดู ภัคก็จำมันได้ เขารีบปฎิเสธ หน้าเริ่มกระด้าง เบื่อที่ต้องมายืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองมากกว่าหนึ่งครั้งกับพี่ชายที่เขานับถือ ปาณัสม์เองก็จำได้ เขาเป็นคนส่งมันให้ภควกับมือ “ไม่ใช่ฉันนะ ฉันก็ไม่รู้เรื่อง” เขารีบร้อนตัวบอกตามญาติผู้น้อง ทั้งที่ไม่มีใครถาม “ฉันรู้ว่าแกไม่ได้เขียนจดหมาย แต่เป็นคนส่งจดหมาย” หน้าที่ยิ้มๆ ของปาณัสม์หุบบึ้งเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของลูกพี่ลูกน้อง “อ้าว! ไอ้ภาค ฉันถูกวานมาอีกที ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย” เขาขึ้นไอ้อีด้วยความโมโห “มีอะไรมายืนยันล่ะ” “ไม่มีโว้ย มีแต่คำพูดของฉัน ตอนนั้นมีป้าคนนึง ใส่ชุดฟอร์มเหมือนพนักงานทำความสะอาด ส่งจดหมายนี่ให้ บอกว่าฝากให้คนใส่เสื้อสีน้ำเงินที่มากับฉัน” ภควหันไปสบตากับวโรณิกาเมื่อได้ยินคำขยายความของอีกฝ่ายเกี่ยวกับพนักงานโรงแรมพาราดิส คนฝากส่งไม่ใช่พนักงานธรรมดา แต่เป็นพนักงานทำความสะอาด ไม่น่าแปลกใจที่วันนั้นพวกเขาหาตัวคนส่งไม่เจอ พวกเขาไม่ได้ถามคนทำความสะอาด แต่มุ่งหมายไปที่พนักงานทั่วไป “อ้อ! สรุปว่าเป้เป็นคนร่วมมือกับคนของพาราไดซ์งั้นรึ” บัวบุษย์อาศัยความคลุมเครือกล่าวหาซ้ำเติม “พี่บัว!” ปาณัสม์ร้อง สีหน้าเดือดร้อน “ผมไม่เกี่ยวนะ ไม่ได้ร่วมมือกับคนของพาราไดซ์” “แต่ก็รู้จักคนของพาราไดซ์” ผู้อาวุโสสุมเพลิงต่อไป “อย่าคิดว่ามันจะเป็นความลับนะ หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง พี่รู้ว่าเป้รู้จักใคร” เธอไม่บอกชื่อ แต่สบตาผู้จัดการฝ่ายขายของพาราไดซ์ไลฟ์ซึ่งยิ้มเย้ยอย่างไม่กลัว คนอย่างเปรมาไม่แคร์อะไรอยู่แล้ว “ผมกับเปรมคบกันเพราะพอใจ ไม่ได้คบกันเพื่อวางแผนซับซ้อนบ้าๆ นี่ ผมจะทำไปทำไม” “เป้มีมูลเหตุจูงใจนะ อย่าบอกเชียวว่าไม่ต้องการตำแหน่งประธานของมิราเคิลส์” เปรมาตาโต เธอเพิ่งจะรู้ว่ามิราเคิลส์จะเลือกประธานคนใหม่ ปาณัสม์ไม่ได้บอกเธอเรื่องนี้...ไม่ได้บอกเรื่องธุรกิจใดๆ เป็นจริงอย่างที่เขาพูด พวกเขาคบกันเพราะพอใจในรสตัณหาเท่านั้น “ใช่ ผมต้องการตำแหน่งนั่น แต่พี่บัวก็ต้องการเหมือนกัน ไม่ใช่มีแต่ผมคนเดียว แต่คนที่ภาคสงสัยคือพี่ ไม่ใช่ผม พี่บัวเอาคลิปวิดีโอมาจากคนของพาราไดซ์ เอามาใส่ในพรีเซนเทชันผม จนผมเกือบจะซวยแล้ว ผมไม่โง่ขนาดเอาคลิปฉาวโฉ่อย่างนั้นมาใส่ในงานตัวเองให้ผู้ใหญ่ด่า หรือทำให้ตัวเองตกเป็นผู้ต้องสงสัยหรอก” “ไม่มีหลักฐาน” บัวบุษย์ยักไหล่ สีหน้าเฉยเมย “มีครับ มีหลักฐานว่าพี่บัวเขียนจดหมายฉบับนี้” “นั่นไม่ใช่ลายมือของพี่ ไม่ถามเจ้าของลายมือล่ะ” เธอพยักพเยิดไปยังน้องชายคนเล็ก “ผมไม่ได้ทำ” ภัคยังคงปฏิเสธเหมือนเคย และอดเสียใจไม่ได้ที่พี่สาวแท้ๆ กำลังยัดเยียดตำแหน่งแพะรับบาปให้เขา “ผมยังไม่ได้บอกว่าภัคเป็นคนเขียนเลยนะครับ ยังไม่ได้เปิดจดหมายด้วยซ้ำ พี่บัวรู้ได้ยังไง” “อ้าว! ก็ภาคถามภัค” บัวบุษย์ร้อง “ถามว่าจำจดหมายฉบับนี้ได้ไหม ไม่จำเป็นว่าภัคต้องเป็นคนเขียนนี่ครับ” ภควเห็นหน้ากากแก้วที่พี่สาวสวมเริ่มมีรอยแตกร้าว บัวบุษย์พยายามอุดรอยแตกด้วยรอยยิ้มยะเยือกและเสียงราบเรียบ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:42:59

ความคิดเห็นที่ 7 “พี่เดาจากคำพูดของภาค” ภควหัวเราะเบาๆ เขารู้ว่าบัวบุษย์จะต้องปากแข็งเหมือนกันติยา แต่เขามีวิธีทำให้พี่สาวปฏิเสธไม่ได้ “พี่บัวทำพลาดรู้ไหมครับ ภัคไม่เคยจุดหลังชื่อ หรือหลังประโยคไหนๆ ไม่ใช่สัญลักษณ์ของภัค แต่เป็นของพี่บัว... พี่บัวคนเดียว” เขาย้ำชื่อพี่สาว “ไม่มีใครจุดลงท้ายประโยคหรือชื่อเหมือนพี่บัว และภัคก็ไม่ลงท้ายต่อจากชื่อว่าจากเหมือนกัน พี่บัวคงเกร็งมากเกินไป เลยต้องเรียกผมว่าพี่ชาย เตือนตัวเองว่าผมไม่ใช่น้องชาย...คนที่พี่เขียนจดหมายถึง คนรักความสมบูรณ์แบบอย่างพี่บัวเลียนแบบทั้งทียังผิดพลาด แม้แต่ไม้ไต่คู้ก็เขียนไม่เหมือนต้นฉบับ” ภควเดินวนรอบพี่สาวซึ่งขึงตามองเขาอย่างข่มขู่ “และพี่ก็ยิ่งพลาด เมื่อฉีดน้ำหอมมากเกินไป รู้ไหมครับว่ากลิ่นของมันยังติดอยู่บนกระดาษจดหมาย กลิ่นไม่เหมือนใครเสียด้วย กลิ่นเดียวกับน้ำหอมที่พี่บัวใส่มาเนี่ยแหละ” เขาโฉบหน้าเข้าไปใกล้ กลิ่นน้ำหอมฉุนขึ้นเป็นลำดับ บัวบุษย์เบี่ยงกายหนีอย่างรังเกียจ น้ำหอม? มีกลิ่นน้ำหอมด้วยรึ คงไม่ใช่เพราะ... เธอนึกย้อนความแล้วใจหายวาบ ปรกติเธอมักจะพกน้ำหอมกลิ่นนั้นติดตัวเมื่อนัดพบกันติยา แต่จู่ๆ วันนั้นฝาน้ำหอมก็เกิดแตกขึ้นมา เธอยังบอกตัวเองว่าโชคดีที่มันหกในกระเป๋าใส่ของจุกจิก น้ำหอมจึงไม่เลอะกระเป๋าสะพายมากนัก แต่กระนั้นกลิ่นน้ำหอมก็ฟุ้งตลบไปทั้งกระเป๋าอยู่ดี และตอนนั้น...จดหมายยังอยู่ในกระเป๋า “ดอกไม้กับโน้ตปลอมนั่นได้ผลใช่ไหมครับ ณิกาก็ลอกเลียนลายมือเก่งเหมือนกัน พี่บัวถึงจับไม่ได้ แต่บางทีอาจเป็นเพราะน้ำหอมนั่นมากกว่า ที่ทำให้พี่บัวติดกับเต็มๆ แหม...มันเป็นน้ำหอมสั่งพิเศษ ใส่เมื่อเจอกันในโอกาสพิเศษเท่านั้นนี่ครับ” เขากับวโรณิกาสำเหนียกถึงความแปลกประหลาดเมื่อทราบพฤติกรรมการใช้เครื่องหอมของกันติยากับบัวบุษย์ จึงแอบเอาน้ำหอมนั่นมาใช้ประโยชน์ทางอ้อม สิ่งที่เขาพูดเป็นเพียงข้อสันนิษฐาน...ซึ่งใกล้เคียงหรือตรงกับความเป็นจริงมาก ไม่งั้นเขาคงไม่เห็นรอยร้าวในความมั่นใจนั้นหรอก วโรณิกาก็เห็นเหมือนกับเขา...คนอื่นก็ด้วย “เนอะ คุณติยา” หนุ่มลูกครึ่งหันไปยิ้มหวานให้กับเจ้าของกลิ่นน้ำหอมอีกคน คนอื่นๆ ในห้องเริ่มทำจมูกฟุดฟิด และเริ่มเข้าใจสิ่งที่ภควกำลังสื่อเป็นลำดับ “พี่บัวกับ...กับสมิงสาวของพาราไดซ์งั้นรึ” ภัคอึ้ง “อย่าแปลกใจที่พี่บัวไม่เคยคบควงผู้ชายที่ไหน” “พี่บัวเป็น...” ภัคพูดไม่ออก แต่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด และความจริงเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดคิด “หยุด! พอเสียที” บัวบุษย์ตะคอก เธอทนสายตาจับผิด แปลกใจ และสมเพชจากใครๆ มิได้ ชิ้นแก้วหลุดหล่นกระแทกพื้นและแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย หน้ากากที่เสียหายเปิดเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ...เกรี้ยวกราดและเต็มไปด้วยโทสะ แต่เธอก็ยังไม่ยอมรับ “แค่นี้จะยืนยันอะไรได้” “พี่บัวครับ หลักฐานชัดเจนมากแล้วนะครับ อย่าให้ผมถึงกับต้องส่งกระดาษไปตรวจสอบลายนิ้วมือเลย เพราะมันจะไม่มีลายนิ้วมือของใครนอกจากของผม ณิกา เป้ คนทำความสะอาด และพี่บัว ก็อาจจะมีคุณติยาเพิ่มอีกหนึ่งคน” ชายหนุ่มไม่ได้บอกว่าภัคก็ได้จับต้องจดหมายฉบับนี้ เขาชำเลืองมองน้องชายนิดๆ และส่งผ่านความนัยไปให้ การเกทับยังคงเป็นเทคนิคที่ดี ไม่จำเป็นต้องพูดความจริงทั้งหมดเพื่อให้ได้มาซึ่งความจริงที่ต้องการ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:43:33

ความคิดเห็นที่ 8 ภัคเบิกตาเล็กน้อย เขาจำเรื่องจดหมายได้ แต่ไม่พูดออกมา เขาเข้าใจพี่ชาย และไม่ต้องการให้ตัวเองเป็นแพะรับบาปของเรื่องที่ไม่ได้ทำ “พี่บัวอยากได้ตำแหน่งประธานบริษัทมากขนาดยอมทำเรื่องสกปรกแบบนี้เชียวหรือครับ ทำแบบนี้...ไม่เหมือนพี่บัวที่ผมรู้จักเลย” “แกจะมารู้จักอะไรฉันภาค อย่ามาทำเป็นพูดดี แกไม่รู้จักฉันสักนิด” น้ำเสียงของเธอแข็งกร้าวไม่ต่างจากแววตา “ก็อาจจะจริง” ภควถอนหายใจราวกับปลง “เพราะผมก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าพี่บัวจะกล้าทำแบบนี้กับผม ร่วมมือกับคนของพาราไดซ์ หักหลังมิราเคิลส์ ใส่ร้ายผม...กับณิกา” “พี่อาจจะกล้าทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ” บัวบุษย์เย้ย สีหน้าไม่กลัวเกรง แม้ปากจะไม่ได้บอกว่าเกลียด แต่ดวงตาที่มองน้องชายเต็มไปด้วยความชิงชัง เธอเห็นโอกาสดีที่จะเล่นงานน้องชายคนโต ระหว่างรอกันติยากินข้าวกับสมิงสาวทั้งสี่ในคืนนั้น กันติยาโทรศัพท์มาเล่าตลกร้ายเกี่ยวกับการวางยาพี่สาวคนละแม่ สมองของเธอคิดวางแผนฉับพลัน เพื่อใส่ร้ายภควเรื่องข้อมูลรั่วไหลที่กำลังเป็นข้อกังขา และตัดคะแนนความดีของเขาในฐานะหนึ่งในผู้ชิงตำแหน่งประธานบริษัท กันติยาเห็นด้วยกับเธอเต็มที่ เพราะเกลียดวโรณิกาฝังรากลึกไม่แพ้กัน แผนการไม่ยากเย็นเกินความสามารถ เธอกับกันติยาช่วยกันคนละไม้คนละมือ กันติยาจัดการเรื่องห้องพักและตั้งกล้องวิดีโอ ส่วนเธอจัดการเขียนจดหมายล่อภควขึ้นไปที่ห้องนั่น ไม่ยากเลยเมื่อน้องชายเธอเป็นผู้ชายบ้าตัณหาเห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้เหมือนพ่อ ภควติดกับและลากเหยื่อล่อลงนรกไปด้วย เธอสาแก่ใจเหลือเกิน ยิ่งได้เห็นใบหน้าโกรธเกรี้ยวขัดใจของภควในห้องประชุม เธอยิ่งดีใจที่ได้สอดแทรกรูปภาพในรายงานนอกเหนือจากคลิปวิดีโอที่คุยตกลงกับกันติยา ใช่ เธอเองก็เช่นกัน เธออาจจะกล้าทำมากกว่านี้ กันติยาคิดตามคนรักสาวพลางมองหน้าวโรณิกา ริมฝีปากบิดเบ้เป็นยิ้มน่าเกลียด เธอเกลียดรอนนี่ รอนนี่แย่งพ่อไปจากเธอ น้อง และแม่ แม่ต้องเจ็บปวดทุกวันเพราะพ่อกับยายผู้หญิงต่างชาติและลูกสาวนอกสมรส “แต่พี่ไม่ได้หักหลังมิราเคิลส์ เราแค่แลกเปลี่ยนข้อมูลกัน ผลัดกันได้ผลัดกันเสีย ไม่เสียหายอะไรนี่” บัวบุษย์เถียงอย่างไร้จิตสำนึก ภควส่ายหน้ารับไม่ได้ “พวกเราเสียหายครับ” เขานับรวมพาราไดซ์ของวโรณิกาด้วย “ต่างฝ่ายต่างเสียหาย พี่บัวทำลายความไว้วางใจในหมู่พวกเรา” “ฮึ!” บัวบุษย์เชิดหน้าและทำเสียงสูงในลำคอ “พี่บัวคิดหรือครับว่าทำลายผมแล้วพี่จะได้เป็นประธานบริษัทง่ายๆ ยังมีเป้กับภัคอยู่นะครับ พี่บัวน่าจะรู้ว่าพ่อคงจะพิจารณาเป้ก่อนพี่ คะแนนของพี่อาจจะสูสีกับภัค เผลอๆ พ่ออาจจะเลือกภัคที่ประสบการณ์น้อยกว่าพี่ด้วยซ้ำ เพราะพ่อไม่ไว้ใจผู้หญิง” ประโยคสุดท้ายของน้องชายทำให้บัวบุษย์สติแตก เธอกรีดร้องเสียงดัง “ผู้ชายก็แค่นี้ ตัวเองดีแค่ไหนกันเชียว อย่าคิดว่าเก่งไปร้อยแปด อย่างน้อยพี่ก็ทำให้พ่อได้เห็นว่าคนอย่างภาคก็พลาดได้” “พี่บัวหมายถึงเรื่องณิกาหรือครับ ผมไม่พลาดหรอก ต้องขอบคุณพี่กับกันติยาเสียด้วยซ้ำที่ทำให้ผมได้เจอณิกา” ภควไม่ได้ประชดประชัน เขาพูดความจริง ชายหนุ่มส่งสายตาไปทางวโรณิกาที่ยิ้มให้เขา บัวบุษย์จึงยิ่งร้องกรี๊ด กันติยาไม่ทนอีกต่อไป เธอขยับเข้าไปใกล้คนรัก โอบประคองไว้ด้วยความรักและห่วงใย “ไปเถอะค่ะพี่บัว เราไปกัน อย่าไปสนใจคนพวกนี้เลย” เธอไม่รอช้า พาอีกฝ่ายออกไป ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนที่เหลือในห้อง แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 08:39:35 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:43:57

ความคิดเห็นที่ 9 หมดเสียงกรีดร้อง ห้องพลันเงียบราวกับอยู่ในสูญญากาศ เปรมาซึ่งเห็นเป็นเรื่องขำขันยิ้มหยันและขอตัว “หมดเรื่องแล้วใช่ไหม เปรมไปดีกว่า เสียเวลาชะมัด ไม่น่าตามรอนนี่มาเลย นึกว่าจะได้กินข้าวอร่อยๆ แต่ที่ไหนได้” เธอไหวไหล่ ก่อนจะหันไปหาคู่นอนคนปัจจุบัน “คุณเป้คะ เราไปสนุกกันสองคนดีกว่า มาเถอะค่ะ” เธอกวักมือเรียก แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า “คุณเปรมไปก่อนเถอะครับ ผมอยากคุยกับภาค” ความจริงปาณัสม์ไม่มีอะไรจะคุยกับลูกพี่ลูกน้องอีกแล้ว ทุกอย่างกระจ่างแจ้ง เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากไปกับเปรมา และต่อจากนี้ เขาคงจะตัดขาดจากเธอ ผู้หญิงคนนี้...และสมิงสาวคนอื่นเป็นเหมือนงูพิษ เลี้ยงไม่เชื่อง น่ากลัว ขืนคบหากันต่อไป คงไม่คุ้มกับที่จะโดนกัดแน่ๆ “ตามใจ งั้นก็...บ๊ายบายค่ะ” เปรมาไม่เดือดร้อนสักนิด เธอรู้ว่าความสัมพันธ์ระยะสั้นของเธอกับปาณัสม์ได้สิ้นสุดลงแล้ว แต่ผู้ชายไม่ไร้เท่าใบพุทรา เธอไม่เห็นจะสนใจ หญิงสาวเดินหลังตรงออกไป หากลึกๆ ในใจนั้นกลับว่างเปล่าจนเธอต้องบอกตัวเองว่า ไม่ เธอไม่เป็นอะไร ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น “จีไปบ้างดีกว่า หมดเรื่องแล้วนี่ รอนนี่ก็รู้ทุกอย่างที่อยากรู้แล้ว แค่นี้ต้องเรียกกันมาหลายคนให้เอะอะวุ่นวาย” จีรายุมองวโรณิกาด้วยสายตาตำหนิ เธอคิดว่าตัวเองไม่ผิด เพียงแค่พลาดเท่านั้น และคิดง่ายๆ ว่าถ้ามีโอกาสหน้า เธอคงจะได้แก้ตัว เธอไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป คิดง่ายๆ ว่าผู้หญิงเย่อหยิ่งอย่างวโรณิกาสมควรจะถูกสั่งสอนเสียบ้าง “ฑิกาไปกับพี่ไหม จะอยู่ที่นี่ไปทำไม ไปหาพี่เดชดีกว่า” เธอชวนลูกไล่และไม่วายสัพหยอกเรื่องรณเดช ทัณฑิกาพยักหน้า เธอเดินตามหลังหัวหน้างาน และก่อนจะพ้นบานประตู ก็หันมามองพี่สาวคนละแม่ แววตานั้นเจือความเกลียดชังและไม่ยอมแพ้ “ผู้หญิงพวกนี้น่ากลัวจริงๆ” ปาณัสม์พึมพำไล่หลังเมื่อสองสาวลับสายตาไป “นั่นสิครับ” ภัคเห็นด้วย เขาไม่อยากจะเชื่อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันช่างคาดเดาไม่ได้และน่ากลัวจริงๆ “ผมไม่คิดเลยว่าคุณจีรายุจะเป็นคนแบบนี้” ชายหนุ่มหันมายิ้มให้พี่ชายและอธิบาย “คือ...ผมรู้จักเธอแบบผิวเผิน เคยเจอเธอตามงานเปิดตัวสินค้าน่ะครับ แต่ไม่ได้ทำความรู้จักจริงๆ สักที เห็นว่าเป็นคนของพาราไดซ์ เลยไม่อยากยุ่งด้วย” เขาหนาวเยือกเมื่อคิดว่าตัวเองเกือบจะตกบ่วงเสน่ห์ที่แลดูไร้พิษภัยของสาวหวานแต่หน้าฉากอย่างจีรายุ “แหม...ทีอย่างงี้ล่ะอุบเงียบเลยภัค” ปาณัสม์ถองเอวรุ่นน้องเบาๆ “กลัวจะถูกเข้าใจผิดน่ะสิครับ ดูอย่างพี่ภาคสิ โดนเสียอานเลย” ภัคย่นคอด้วยความสยดสยอง “แต่พี่เป้ก็กล้านะ มีนัดกับคุณเปรมาตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จักกันเลย” “เฮ้ย! ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าคุณเปรมเป็นคนของพาราไดซ์ เพิ่งมารู้หลังทราบว่าวโรณิกาเป็นใครนั่นแหละ แต่ก็ยังควงมาเรื่อยๆ นะ เห็นว่าไม่มีอะไร คบแบบไม่มีพันธะ ถูกใจฉันเป็นพอ” “อ้าว! แล้วเมื่อกี้เขาชวนออกไปด้วยทำไมไม่ไปวะ” ภควถาม สีหน้ายิ้มๆ เพราะพอจะเดาคำตอบได้ “ไม่ไหวล่ะ เพิ่งเห็นฤทธิ์เดชที่แท้จริงเอาตอนนี้ น่ากลัวว่ะ” ภควหัวเราะลั่น “ไม่ตลกนะไอ้ภาค เกิดอยากจะแกล้งฉันขึ้นมา ฉันอาจจะป่นปี้เสียคนแบบแกไปเลย” “ฉันยังไม่ป่นปี้โว้ย ไม่เห็นเหรอ แก้ต่างได้ทุกข้อกล่าวหา” “เออ...แกมันเก่ง” ปาณัสม์ยอมรับ “ว่าแต่ฉันยังไม่อยากเชื่อเรื่องพี่บัวเลยว่ะ” “นั่นสิ” ภควพูดเพียงเท่านี้ และปาณัสม์ก็ทราบว่าอีกฝ่ายจะไม่อธิบายอะไรเพิ่มอีก เขาไม่ซักไซ้ เพราะคำตอบบางส่วนภควก็ได้ตอบไปแล้ว...ตอบบัวบุษย์ “เออ...งั้นฉันไปล่ะ” เขาโบกมือลาแล้วเดินออกไป เหลือภัคอยู่คนเดียว สองพี่น้องมองหน้ากัน ยิ้มแรกฝืดฝืน แต่ยิ้มถัดมาอ่อนโยนและเข้าอกเข้าใจ “พี่ต้องขอโทษที่ไม่เชื่อภัคเรื่องจดหมายตั้งแต่แรก” น้องชายสั่นหน้าอย่างไม่ถือสา “ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ พอทราบเรื่องทั้งหมด ผมออกจะเห็นใจพี่ภาค เข้าใจว่าทำไมจึงสงสัยผม” แผนการของบัวบุษย์และกันติยาเกือบจะสมบูรณ์ “ถ้าเป็นผม สงสัยคงจะมัวแต่งมโข่ง หาตัวคนทำไม่ได้แหงๆ” “เพราะพี่มีณิกาน่ะ” สายตาที่ภควมองวโรณิกาซึ่งยืนห่างออกไปเต็มไปด้วยความเข้าใจ “ถ้าลุยคนเดียวก็เห็นจะลำบากเหมือนกัน” “คุณณิกาคงจะแย่เลยนะครับ” “แรกๆ ก็มีบ้าง แต่ตอนนี้...ไม่แล้วค่ะ” หญิงสาวยิ้มอ่อนหวาน ภัคเข้าใจที่เธอพูดทันที เขาตกใจเมื่อทราบว่าพี่ชายเอาจริงเอาจังกับวโรณิกา เขานึกสงสัยว่าภควจะทำให้บิดายอมรับทายาทของบริษัทคู่แข่งได้อย่างไร บอกตามตรงว่าเขาไม่เห็นหนทางเลย แต่บางที...ภควอาจทำได้ ภควเก่งกว่าเขา “เอ่อ...ผม...ผมไปดีกว่า” ตาของเขาพร่าพรายด้วยรอยยิ้มของเธอ ไม่แปลกใจที่ภควจะตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ “หมดธุระแล้ว ผมดีใจที่พี่ภาคเคลียร์ตัวเองได้สักที” จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:44:20

ความคิดเห็นที่ 10 ภัคจากไปแล้ว ห้องเงียบลงอีกครั้ง วโรณิกาเดินไปยังกระเป๋าที่ตั้งไว้บนโต๊ะตั้งแต่แรกที่เข้ามา เธอหยิบกล้องมาปิดและตรวจดูวิดีโอที่ถ่ายเก็บไว้เป็นหลักฐาน “โอเคไหมครับ” หญิงสาวพยักหน้า “โอเคค่ะ ภาพบางตอนอาจจะถูกคนบังบ้าง แต่เสียงชัดแจ๋วเลย” “พี่บัวคงจะยิ่งกระอักถ้ารู้ว่าเราอัดวิดีโอไว้ด้วย” “คงจะกระอักตั้งแต่ตอนถูกหลอกมาที่นี่แล้วมั้งคะ” “นั่นสิ ดอกไม้กับจดหมายนั่นใช้ได้ผลดีทีเดียว” เขาทราบว่าบัวบุษย์จะสงสัยถ้าเขาชวนมารับประทานอาหาร เพราะปรกติบัวบุษย์ไม่สุงสิงกับพวกเขา วโรณิกาเลยแนะนำไอเดียดอกไม้นั่น “คุณภาคกลัวถูกหลอกบ้างไหมคะ” เธอถามยิ้มๆ เขาสั่นศีรษะเบาๆ “ไม่ครับ ไม่กลัว เพราะผมเชื่อใจณิกา” เขาดึงเธอเข้าอยู่อ้อมแขนอย่างที่ต้องการมานาน เธออบอุ่นและอ่อนนุ่มจนเขาอดจุมพิตริมฝีปากอิ่มนั้นมิได้ กว่าครู่ภควจึงผละออก แต่ยังคงกอดเธอไว้หลวมๆ “แย่จังนะครับที่พี่น้องของเราไม่รักพวกเราเลย” “ช่างติยากับฑิกาเถอะค่ะ ณิกาปลงมาตั้งแต่เด็กแล้ว อาจจะเสียใจบ้าง แต่ก็...มันเป็นความรู้สึกผิดหวัง...เสียดายมากกว่าน่ะค่ะ คิดว่าชาตินี้พวกเราคงไม่ได้ญาติดีกันแน่ๆ” เธออธิบาย “ส่วนน้องชายคุณภาคก็ดูจะไม่ได้เป็นอย่างนั้นนี่คะ ท่าทางรักคุณภาคดีออก” เขาเอาคางเกยศีรษะที่มีผมนุ่มๆ ปกคลุม สีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะพูด “อืม...ก็จริงนะ ภัครักผม” เขาเชื่อเธอ...เชื่อความรู้สึกตัวเอง “อย่าไปคิดมากเลยค่ะ แค่ณิการักคุณภาค ก็น่าจะพอแล้ว...ใช่ไหมคะ” น้ำเสียงท้ายประโยคเจือความไม่มั่นใจ พวกเขาไม่เคยบอกกัน แม้จะมั่นใจว่าหัวใจตรงกัน แต่วโรณิกาอยากจะได้คำยืนยันเป็นคำพูดบ้าง ไม่ต้องมากครั้งหรอก เธอรู้ว่าผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ชอบบอกรัก พ่อของเธอก็เป็นเหมือนกัน คนที่ได้ยินคำบอกรักครั้งแรกถึงกับอึ้งพูดไม่ออก หญิงสาวใจเสียเล็กๆ แต่เขาก็ทำให้เธอมั่นใจเมื่อเขากระชับแขนเธอแน่นขึ้นและบอก “ผมก็รักณิกา” ตอนแรกภควกลัวว่ามันเร็วไปจนเขาไม่กล้าบอกรักเธอ แต่เมื่อได้ยินวโรณิกาพูดออกมา เขาก็ทนเก็บความรู้สึกนั้นไม่ได้ “รู้ใช่ไหมคะว่ารักของเราคงไม่ง่าย” พาราไดซ์กับมิราเคิลส์กำลังขวางทางพวกเขา “รู้ครับ แต่ผมคิดว่าผมมีทางแก้” เขายิ้ม โลกของเธอพลันสดใส น้ำแข็งในใจละลายราวกับไม่เคยมีมาก่อน บางทีเธออาจจะต้องทิ้งฉายาเจ้าหญิงน้ำแข็ง...เฉพาะเมื่ออยู่กับเขา จบบทที่ 20 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:44:39

ความคิดเห็นที่ 11 รัตติลวง บทที่ 21 คลิปวิดีโอหลักฐานและหลักฐานปลีกย่อยถูกส่งผ่านให้บิดาของสองหนุ่มสาวและผู้บริหารร่วม ภควได้อำนาจทั้งหมดกลับคืน ส่วนวโรณิกาก็ได้รับอนุญาตให้กลับจากการพักร้อน ผู้เกี่ยวข้องในแผนการ ไม่ว่าจะมีส่วนมาก หรือมีส่วนน้อย ต่างถูกทำโทษ กันติยาและบัวบุษย์ผู้เป็นหนอนบ่อนไส้ที่แท้จริง และเป็นเจ้าของแผนการร้าย ถูกพักงานอย่างไม่มีกำหนด พวกเธอไม่รออยู่เฉยๆ เนื่องจากตระหนักว่าโอกาสที่จะได้กลับมาทำงานอีกครั้งช่างน้อยนิด พวกเธอจึงลาจากพาราไดซ์และมิราเคิลส์...ลาจากชีวิตเก่าๆ หนีไปอยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผย ทั้งสองพอใจที่มีกันและกัน ต่างช่วยกันทำมาหาเลี้ยงตัวเองด้วยการเปิดรีสอร์ตขนาดเล็กในจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ เปรมาและจีรายุถูกลิดรอนอำนาจบางส่วน พวกเธอไม่มีอำนาจในการตัดสินใจหน้าที่การงานเหมือนเคย ต้องขึ้นตรงกับวโรณิกา หรือผู้บริหารเท่านั้น ยังมาซึ่งความเจ็บใจแก่พวกเธอเป็นอย่างมาก หากสองสาวไม่กล้าแผลงฤทธิ์อีก เพราะโทษของครั้งต่อไปจะเป็นเหมือนกันติยา หมดอำนาจในพาราไดซ์ไลฟ์ พวเธอจึงได้แต่เจียมเนื้อเจียมตัว ตั้งใจทำงานและหวังว่าจะได้สิ่งที่สูญเสียไปกลับคืน ปฏิภาณและพิธานอับอายขายหน้าที่ลูกสาวทำเรื่องร้ายกาจ แต่ก็ปลอบใจว่าลูกสาวคนรองของวีรกุลทำเรื่องร้ายแรงยิ่งกว่า พวกเขาตั้งใจจะควบคุมลูกสาวให้อยู่ในกรอบ ไม่สนับสนุนให้ทำอะไรตามอำเภอใจอีก ทัณฑิกาไม่ค่อยมีอำนาจอยู่แล้ว จึงไม่ถูกถ่ายโอนอำนาจ หากถูกสั่งพักงานสามเดือน ระหว่างนั้นเธอทราบว่าตัวเองตั้งครรภ์กับรณเดช จึงใช้ลูกมาบังคับให้เขาแต่งงานกับเธอ รณเดชไม่มีทางเลี่ยง เขาไม่อาจเสี่ยงทำให้วีรกุลไม่พอใจ จึงจำใจแต่งงานกับเธอ เขามีชีวิตรักแบบแกนๆ และพยายามทำใจให้รักผู้หญิงที่จงใจจับเขา ชายหนุ่มคิดว่าสักวันเขาคงจะยอมให้อภัยเธอ ปณิตารับความจริงเรื่องรักผิดเพศของลูกสาวคนโตไม่ได้ เธอคาดหวังกับกันติยามาก และเสียใจจนทัณฑิกามีโอกาสแทรกเข้ามาปลอบ ลูกสาวคนเล็กบอกให้เธอปลง เธอเริ่มเห็นความดีของทัณฑิกา ไม่คิดว่าลูกสาวคนเล็กอ่อนแออีกต่อไป เธอหวังว่าสักวันเธอจะยอมรับเรื่องของกันติยาได้ วีรกุลยังโกรธกันติยา และคิดว่าคงไม่สามารถให้อภัยลูกสาวคนรองได้ง่ายๆ ความรู้สึกผิดที่ตัดสินลูกสาวคนโปรดก่อนจะทราบความจริงทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาสนิทกับวโรณิกาดีขึ้นกว่าเดิม แต่ความสนิทสนมนั้นก็ทำให้เขาเหินห่างกับปณิตาและทัณฑิกามากขึ้นไปด้วย ซึ่งสองสาวต่างวัยดูจะไม่แคร์เขาเหมือนเคยสักเท่าไหร่ ในที่สุดเขาคิดถึงการหย่า ปณิตายอมหย่าง่ายกว่าที่คิด เขาไม่ได้กลับไปหามาเลนา ผู้หญิงที่เขารัก... เคยรัก เพราะเธอแต่งงานใหม่มานานแล้ว เขาเสียดายเธอ แต่ก็ไม่เสียใจเลือกแต่งงานกับปณิตาเพื่อเงิน เพราะถึงอย่างไรเขาก็ยังมีลูกสาวที่น่ารักอย่างวโรณิกา บุษยาผิดหวังและเสียใจที่บัวบุษย์จากไป เพราะเธอมีลูกสาว...ลูกที่สนิทสนมกับเธอคนเดียว หลังจากทราบความเป็นไปได้ว่าประธานคนใหม่จะเป็นภคว เธอก็ตัดสินใจหย่าจากปกน จะไม่ยอมอยู่เป็นนางประจำบ้าน...ผู้หญิงที่เขาไม่เหลียวแลอีกต่อไป การหย่าของพวกเขาตกเป็นข่าวเกรียวกราว บุษยาได้ทรัพย์สินมาหลายสิบล้าน แม้จะไม่พอใจ...เพราะเธอจะพอใจก็ต่อเมื่อเธอได้ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่คนหัวหมออย่างปกนไม่ยอมง่ายๆ แต่ก็ถือว่าเธอเรียกเอาคืนอย่างสมน้ำสมเนื้อ ปกนยังคงจริงจังและเข้มงวดเหมือนเดิม หลังจากภควได้แก้ข้อสงสัยของตัวเอง เขาไม่ขอโทษใดๆ เพราะถือว่าการที่เขาคืนอำนาจตัดสินด้านการงานแสดงว่าเขายอมรับในตัวภควแล้ว เขาผิดหวังกับบัวบุษย์ ไม่ใช่เพราะเรื่องที่เธอก่อ แต่เป็นเรื่องที่เธอเป็นเลสเบี้ยน เขาอับอายขายหน้าและพยายามปิดข่าวให้เงียบที่สุด แต่ข่าวที่เขาไม่ปล่อยให้เงียบเป็นข่าวการหย่าของเขากับภรรยา หลังการหย่า ปกนก็กลับมาเป็นโสดอีกครั้ง เขาไม่คิดจะแต่งงาน แต่มักเปลี่ยนผู้หญิงไปเรื่อยๆ เขากลายเป็นข่าวซุบซิบเรื่องความเจ้าชู้ แต่เขาไม่สนใจ เขาพอใจกับสถานภาพนี้ ปาณัสม์โดนตักเตือนเรื่องคบหาเปรมา แต่ไม่ได้รับโทษอะไรนอกเหนือจากนี้ เนื่องจากผู้ใหญ่เห็นว่าเป็นเรื่องชั่วคราว และปาณัสม์ก็เลิกคบกับอีกฝ่ายไปแล้ว ส่วนภัคนั้นได้รับคำชมว่าทำถูกต้องแล้วสำหรับเรื่องของจีรายุ เมื่อทราบข้อเท็จจริงของแผนการทำลายภคว นันทนีย์จึงแอบมาสารภาพกับพี่ชายเรื่องที่เธอรู้จักจีรายุ ปาณัสม์ห้ามน้องสาวไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับจีรายุอีก โดยเอาคลิปวิดีโอที่ภควถ่ายเก็บไว้เป็นหลักฐานเอาผิดบัวบุษย์ให้น้องสาวดูความร้ายกาจของสาวประชาสัมพันธ์คนนั้น นันทนีย์หน้าซีดขาว ทั้งตกใจและคาดไม่ถึง เธอบอกศาลารุ่นพี่ที่เคยนับถือโดยเด็ดขาด วสุกับธวิชยังเต็มใจทำงานต่อไป การลาออกหรือข่าวเสื่อมเสียของหลานสาวคนโตไม่มีผลต่อพวกเขา เช่นเดียวกับการหย่าของพี่ชาย แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 54 20:16:41 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 07:48:19 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:44:56

ความคิดเห็นที่ 12 ทุกอย่างคลี่คลาย ข่าวได้รับการแก้ไข แต่ไม่ทั้งหมด ภควกับวโรณิกายังคงคบหากันต่อไป...และจริงจัง บิดาของทั้งคู่ รวมทั้งหุ้นส่วนคัดค้าน  แต่พวกเขาไม่ยอมตามใจใครยกเว้นตัวเอง สองหนุ่มสาวเสนอแผนการสมานฉันท์ โดยปรับเปลี่ยนจากการแลกข้อมูลเพื่อประโยชน์ของแผนกตัวเองอย่างที่กันติยากับบัวบุษย์เคยทำเป็นการแลกข้อมูลเพื่อการจัดการงานไม่ให้ซ้ำซ้อนและเกื้อหนุนกันอย่างลับๆ โดยไม่ให้ลูกค้าของพวกเขาระแคะระคาย อย่างเช่น จัดโปรโมชันสินค้าชนิดเดียวกันคนละช่วงเวลา เพื่อจะได้ไม่แย่งลูกค้ากัน หรือจัดงานส่งเสริมการขายที่ต่างกันเพื่อแบ่งลูกค้ากันต่างหาก ไม่มีผู้บริหารฝ่ายไหนเห็นด้วยในตอนแรก แต่ทั้งภควและวโรณิกาคะยั้นคะยอ ขอให้ลองริเริ่มสักนิดก่อน ถ้าไม่พอใจก็ไม่ต้องทำตามต่อไป รวมทั้งบอกว่าจะปรึกษาและรายงานขึ้นตรงแก่ผู้บริหารที่รับผิดชอบเพื่อความโปร่งใส จะด้วยเพราะรำคาญหรือทราบว่าสามารถไว้ใจภควกับวโรณิกาได้ พวกเขาจึงลองดูสักตั้ง ผลลัทธ์ออกมาเป็นที่น่าพอใจ แผนการตลาดและประชาสัมพันธ์ที่พวกเขาแลกเปลี่ยนข้อมูลกันยังมาซึ่งผลประโยชน์ด้านรายได้ และมีผลดีทางอ้อมคือลูกค้าก็ได้ช็อปปิ้งอย่างคุ้มค่าที่สุด ดังนั้นพวกเขาจึงเป็นพันธมิตรกันอย่างลับๆ หากแม้จะแลกเปลี่ยนข้อมูลกัน ก็ไม่ใช่ข้อมูลทั้งหมด พาราไดซ์กับมิราเคิลส์ยังมีความลับทางการค้ากันบ้าง และบางครั้งก็แย่งลูกค้ากันด้วยซ้ำ แต่ก็เป็นการแข่งขันที่ยุติธรรม ภควและวโรณิกาไม่เอาเรื่องงานมาปะปนกับเรื่องส่วนตัว พวกเขาชอบลับฝีมือระหว่างการทำงาน ผลัดกันแพ้และผลัดกันชนะ อย่างคราวนี้เป็นทีของวโรณิกาที่จับร้านแฟรนไชส์ขายอาหารฟาสต์ฟู้ดเพื่อสุขภาพที่กำลังโด่งดังในอเมริกามาเปิดสาขาที่ห้างพาราไดซ์ไลฟ์เป็นเจ้าแรกในประเทศไทย แต่ภควก็ไม่อยากบอกว่าตัวเองแพ้เสียทีเดียว เพราะวันนี้เขาได้เอาชนะการแข่งขันที่เขาฟาดฟันมานาน และพร้อมจะนำข่าวดีไปแบ่งปันร่วมกับเธอ ภควขับรถเทียบหน้าลานน้ำพุหน้าอาคารพาราไดซ์ไลฟ์ มองหญิงคนรักเดินลงมาจากบันไดด้วยสายตาชื่นชม วโรณิกายังดูสวยเหมือนเคยในชุดเสื้อมีระบายสีชมพูกับกางเกงสแล็กขาใหญ่สีเทา แต่ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนที่เขาจะรู้จักเธอดี ปัจจุบันเธอชีวิตชีวาและสดใส เธอยังคงเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งของใครๆ เข้มงวด ไว้ตัว และทำงานแข็งขัน เว้นแต่กับเขาที่เธอจะอ่อนหวานและร่าเริง ราวกับไฟแห่งชีวิตจุดอยู่ภายในตัว “สวัสดีครับณิกา” เขายิ้มกว้างทักทาย “สวัสดีค่ะพี่ภาค” กาลเวลาหมุนเวียนผ่านไป เกือบปีแล้วที่เขากลายมาเป็นพี่ภาคของเธอ แม้ตอนแรกเธอจะไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่ แต่สุดท้ายก็ทนเขาคะยั้นคะยอไม่ได้ วโรณิกายอมตามใจเขา เธอพูดติดปากโดยง่าย และคิดว่ามันน่ารักดี “เสียใจด้วยนะคะเรื่องแฟรนไชส์นั่น” เธอทักเขาเรื่องงานอย่างล้อเลียน ปรกติเธอมักพูดเล่นกับเขาเสมอ “ครั้งนี้ยกให้ณิกาไปก่อน รอครั้งหน้าเถอะ” ภควทำเสียงคำรามฮึ่มฮั่ม ทั้งที่ใบหน้าแย้มยิ้มไม่แปรเปลี่ยน “แล้วณิกาจะคอยดู อย่าคิดนะว่าจะเอาชนะได้ง่ายๆ” หญิงสาวหัวเราะ “พี่รู้ว่าณิกาไม่หมู แต่จะสู้เต็มที่” “พี่ภาคก็ไม่หมูเหมือนกัน เรื่องแฟรนไชส์นี่ ถ้าณิกาพลาดไปนิดเดียว เสร็จมิราเคิลส์แหงๆ” พวกเขาไม่เคยออมฝีมือเมื่อทำงาน ต่างคนต่างทำเต็มที่ ด้วยเหตุนี้พ่อและผู้บริหารคนอื่นจึงไม่ห้ามพวกเขาคบหากันอีกแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นไปอย่างเปิดเผย แรกๆ คอลัมน์ซุบซิบในหนังสือพิมพ์ก็เขียนแซวอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งมีข่าวอื่นที่น่าสนใจกว่า พวกเขาจึงไม่ได้เป็นหัวข้อข่าวเหมือนเคย นานๆ จะมีโดนแซวเรื่องหน้าที่การงานที่ขัดกับความรักบ้าง แต่พวกเขาไม่ใส่ใจ เพราะรู้ดีว่าความจริงเป็นเช่นไร “ฟังข่าวดีของณิกาแล้ว มาฟังข่าวดีของพี่ดีกว่า” “ข่าวดี? ข่าวดีอะไรเหรอคะ” ดวงตาสีน้ำตาลอมแดงแปลกตาเบิกกว้างอย่างสนใจ “ทายสิ” “สัญญางานแสดงสัตว์เลี้ยงลงตัว” เธอเอ่ยถึงชิ้นงานล่าสุดของเขา “ไม่ใช่” “หาแฟรนไชส์ใหม่มาแทนได้” “ไม่ใช่อีกนั่นแหละ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:45:15

ความคิดเห็นที่ 13 เมื่อทายผิดไปสองครั้ง วโรณิกาก็เริ่มคิดนานขึ้น แล้วเธอก็นึกได้ว่าอาทิตย์นี้จะมีการลงคะแนนเพื่อเลือกประธานคนใหม่ของมิราเคิลส์ “พี่ภาคได้ตำแหน่งประธานหรือคะ” เธอถามเสียงสูงอย่างตื่นเต้น ภควตอบด้วยยิ้มกว้างขวาง “จริงน่ะ” หญิงสาวถามซ้ำ แต่ท่าทางยินดีร่วมกับเขาไปมากกว่าครึ่ง “จริงครับ ไม่งั้นพี่จะซื้อของกินสำหรับฉลองมาเต็มหลังรถงั้นหรือ” ชายหนุ่มหลิ่วตามองเธอ และพยักพเยิดไปยังเบาะตอนหลังที่มีถุงพลาสติกใส่อาหารสองถุงใหญ่ แถมยังมีถุงกระดาษใส่ไวน์อีกหนึ่งถุง เขากำลังจะพาเธอไปบ้านของเขาที่หัวหิน “โอ๊ย! พี่ภาค ณิกายินดีด้วย” วโรณิกาดีใจราวกับเป็นคนได้ตำแหน่งนั้นเอง เธอรู้ว่าเขาต้องการตำแหน่งนี้มาก และเขาได้มาด้วยความสามารถ ไม่ใช่เส้นสาย เธอภูมิใจในตัวเขา และถ้าไม่ได้อยู่ในรถยนต์ที่เขากำลังขับ เธอคงจะกระโดดกอดเขาไปแล้ว “ณิกาจะไม่ให้รางวัลพี่สักหน่อยเหรอ” ภควชี้นิ้วที่แก้มซ้ายเป็นเชิงบอก มุมปากของเธอโค้งขึ้น ก่อนจะชะโงกหน้าไปหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ แต่แล้วเขาก็เปิดไฟฉุกเฉินและจอดรถริมทางกะทันหัน ก่อนจะดึงเธอมาจุมพิตหนักหน่วง “อยากทำแบบนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ” ชายหนุ่มกระซิบกับริมฝีปากของเธอ “พี่ภาคก็...” วโรณิกาเขินจนพูดไม่ออก หน้าแดงเป็นสีเลือด “ณิกา...เราแต่งงานกันไหม” จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมา ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ปากที่เผยอเป็นวงกลมด้วยความตกใจค่อยๆ ขยับพูด “อะไรกัน...ทำไมพี่ภาคถึงมาขอณิกาตอนนี้ จะเอาตำแหน่งประธานมิราเคิลส์มาติดสินบนณิกาเหรอ” น้ำเสียงที่ถามไม่มั่นใจ “เปล่า พี่ไม่ได้ติดสินบนณิกา” ภควเอ่ยอย่างอ่อนโยนและเข้าใจ มือปัดปอยผมบนใบหน้าเธอ และสบมองดวงตาคมหวานคู่นั้นอย่างลึกซึ้ง “พี่รู้ว่าณิกาไม่เห่อตำแหน่งของพี่เท่าไหร่หรอก เพราะณิกา...รักพี่” ริมฝีปากของเขาแย้มยิ้มด้วยความมั่นใจ และเธอเกิดหมั่นไส้เขาขึ้นมาในบัดดล “แหม...มั่นใจจังนะคะ” คางเธอเชิดนิดๆ “มั่นใจสิ เพราะพี่ก็รักณิกาเหมือนกัน” แล้วชายหนุ่มก็จุมพิตเธออีกครั้ง...และยาวนานจนเธอต้องเป็นฝ่ายดันหน้าอกเขาออกห่าง “พอก่อนค่ะพี่ภาค เราอย่ามาทำประเจิดประเจ้อกันกลางถนนอย่างนี้เลย เดี๋ยวเกิดซวยโดนตำรวจจับข้อหาอนาจารขึ้นมาคงได้ขายหน้ากันทั่ว” แก้มของเธอร้อนเห่อ เพิ่งจะนึกได้ว่าพวกเขาจอดรถริมทางกว่าครู่แล้ว และไม่ได้จอดเพราะเกิดเหตุฉุกเฉินใดๆ ด้วย “ไม่อนาจารหรอก ถ้าตำรวจถามก็บอกว่าจอดเพราะเรื่องฉุกเฉิน” “ฉุกเฉินตรงไหนคะเนี่ย” วโรณิกากอดอกและมองเขาค้อนๆ “ก็...พี่กำลังขอสาวแต่งงาน แถมสาวคนที่ว่ายังไม่ยอมตอบรับสักทีด้วย นี่ยังไม่ฉุกเฉินอีกหรือครับ” ภควจุมพิตปลายจมูกของเธอเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะถามอีกครั้ง “ว่ายังไงครับณิกา จะตอบพี่ว่ายังไง บอกก่อนนะว่าถ้าไม่ตอบไอดู พี่จะไม่ยอมออกรถ จะจอดอยู่อย่างนี้...รอให้ตำรวจมาเป็นพยานด้วยเลย” “งั้นสงสัยพี่ภาคคงต้องรอให้ตำรวจมาแล้วล่ะ เพราะณิกาจะไม่พูดว่าไอดู...” เธอพูดไม่จบประโยคดี ภควก็แทรกขึ้นมาอย่างร้อนใจ “อ้าว! แล้วกัน ณิกางอนพี่จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย” “พี่ภาคอย่าใจร้อนสิ” วโรณิกาเอานิ้วแตะ...ปิดริมฝีปากเขาเบาๆ “ณิกากำลังจะพูดต่อว่า ที่ไม่พูดไอดู เพราะณิกาจะตอบว่า...ตกลงค่ะ” เธอยิ้มสดใส และชายหนุ่มก็ลืมตัว จูบเธอ...เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:45:34

ความคิดเห็นที่ 14 เสียงเคาะกระจกดังก๊อกๆ สองหนุ่มสาวหันไปมอง บุรุษในชุดสีกากีสวมแว่นตาดำอันใหญ่ปรากฏตรงหน้า “นั่นยังไงล่ะ คุณตำรวจมาเป็นพยานให้เราพอดีเลย” ภควะยังมีแก่ใจพูดเล่น “บ้า! พี่ภาคยังล้อเล่นอยู่ได้ ถ้าโดนตำรวจจับจริงๆ ณิกายกเลิกไม่แต่งงานด้วยแล้ว” “ไม่ได้สิ พูดแล้วห้ามคืนคำ” เขากล่าวรวบรัด ก่อนจะรีบเปิดกระจกแล้วชิงบอกตำรวจด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “คุณตำรวจครับ ดีใจกับผมหน่อย แฟนผมยอมแต่งงานกับผมแล้ว” ได้ยินดังนั้น หน้าขรึมๆ ของตำรวจจราจรก็ผ่อนคลาย ริมฝีปากที่เป็นเส้นตรงโค้งนิดๆ “ยินดีด้วยครับ” เขาบอก แล้วจึงเตือนว่า “ถ้าจัดการธุระเรียบร้อยแล้ว อย่าจอดรถไว้ริมทางเลยนะครับ มันไม่ปลอดภัย” “ครับๆ ทราบแล้วครับ ขอบคุณมากครับ” ภควขานรับ เขามองตำรวจเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ ก่อนจะหันกลับมา “เกือบไปแล้วไหมล่ะ ไม่รู้ตำรวจเห็นอะไรบ้าง พี่ภาคเนี่ย ทำเป็นเล่นไปได้” วโรณิกาบ่น “ไม่เห็นหรอกน่า พี่หันหลังให้ ตำรวจไม่รู้หรอกว่าเรากำลังทำอะไร” ชายหนุ่มบอกยิ้มๆ ทำเอาหญิงสาวเชิดหน้าสูงอย่างแสนงอน “แต่เรื่องแต่งงาน พี่ไม่ได้ทำเป็นเล่นนะ พี่พูดจริงๆ ณิกาก็ตอบตกลงจริงๆ เหมือนกันใช่ไหม” เขาเชยคางเธอขึ้น บังคับให้สบตาเขา “ค่ะ ณิกาพูดคำไหนคำนั้น ไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ หรอก” “รู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันที่พี่ดีใจที่สุดเลย ไม่ใช่เพราะเรื่องตำแหน่งประธาน แต่เป็นเพราะณิกาตัดสินใจเลือกพี่” “ณิกาก็เลือกพี่ภาคมาตั้งนานแล้วนี่คะ” เธอบอกเขินๆ “ถ้าไม่คิดจะเลือก คืนนั้นคงไม่...” ไม่ต้องให้เธอบอกชัด ภควก็ทราบดีว่ามันเป็นคืนไหน...คืนที่เธอมอบตัวให้เขาอย่างเต็มใจ “คราวนี้อุตพิดคงได้เอาเราสองคนไปเขียนเป็นข่าวซุบซิบอีกแหงๆ” “ท่าทางจะเป็นข่าวใหญ่เสียด้วยสิ ทายาทของพาราไดซ์ไลฟ์กับประธานคนใหม่ของมิราเคิลส์จะแต่งงานกัน” “ไม่น่าเชื่อใช่ไหม” วโรณิกาพยักหน้าน้อยๆ “แต่ก็เป็นไปแล้ว ณิการักพี่ภาคจัง” เธอกอดเขา และเขากอดเธอตอบ “พี่ก็เหมือนกัน พี่ก็รักณิกา” ไม่มีแผนการซับซ้อน ไม่มีคนทรยศหักหลัง ไม่มีความไม่เต็มใจ คืนลวงกลายเป็นความจริง...กลายเป็นความรัก อย่างที่เขาและเธอก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน จบเรื่องรัตติลวง 10.43 PM 14 April 2011 มิถุนา - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:46:07

ความคิดเห็นที่ 15 ผังตัวละคร จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:47:07

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีค่ะ จบไปแล้วนะคะกับรัตติลวง บทที่ 20 คงเป็นตอนที่หลายๆ คนรอทีเดียว เดากันถูกไหมว่าใครเป็นคนร้าย ถ้ากลับไปอ่านตั้งแต่แรกๆ จะเห็นว่ามิถุนามีแทรกจุดที่น่าสงสัยไปเยอะเหมือนกัน ซึ่งจะมาเฉลยเอาในบทหลังๆ คนร้ายหลักอาจจะมีน้อย แต่คนร้ายย่อยเรื่องนี้เยอะค่ะ ซึ่งเหตุผลส่วนใหญ่เป็นเพราะความเกลียดชังแท้ๆ ส่วนตัวแล้ว เรื่องนี้เป็นนิยายที่ค่อนข้างซับซ้อนกว่านิยายเรื่องที่ผ่านๆ มาค่ะ แรกเริ่มนั้นได้แรงบันดาลใจมาจากการอ่านเรื่องย่อของซีรีส์เรื่อง Pretty Little Liar เกี่ยวกับกลุ่มเพื่อนสาวที่กุมความลับดำมืดไว้ แต่ถ้าใครที่เคยดูซีรีย์เรื่องนี้ จะเห็นว่าไม่มีอะไรที่เหมือนรัตติลวงนอกจากสาวๆ หลายคน เพราะว่าสาวๆ ในรัตติลวงเกลียดชังกัน ซึ่งมิถุนาต่อยอดจากกลุ่มเพื่อนสาวของ Pretty Little Liar อยากให้เนื้อเรื่องของรัตติลวงออกมาในแนวเพื่อนสาวที่แอบอิจฉากัน รอโอกาสกลั่นแกล้ง คนละเล็กละน้อย ซึ่งเป็นผลของคืนลวง และนำไปสู่เหตุการณ์บานปลายอื่นๆ ตอนเขียนพล็อตก็เตรียมไทม์ไลน์และหลักฐานต่างๆ ไว้ละเอียด แต่เนื่องด้วยความซับซ้อนของตัวนิยายเอง และเป็นนิยายที่แต่งไปแปะไป อาจจะมีข้อผิดพลาดที่หลงหูหลงตา หรือยังไม่ได้แก้ไขนะคะ คงต้องกลับไปดูอีกที รู้สึกว่ามีบางจุดที่อยากจะแก้ไขค่ะ หวังว่าจะถูกใจนิยายเรื่องนี้นะคะ แล้วเจอกันในเรื่องใหม่ค่ะ มิถุนา Busaba401แอตhotmail.com จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:47:43

ความคิดเห็นที่ 17 รัตติลวง ตอนเก่าๆ (ถ้าลิงค์ในพันทิปเสีย สามารถเข้าไปอ่านในบล็อกของมิถุนาได้ค่ะ ช่วงนี้ไม่ได้ล็อกพาสเวิร์ด เข้าไปอ่านได้โดยไม่ต้องอีเมลมาขอพาสเวิร์ดเพื่อปลดล็อกค่ะ) บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9735582/W9735582.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9759026/W9759026.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9786203/W9786203.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9829459/W9829459.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9922661/W9922661.html บทที่ 6 - 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10001764/W10001764.html บทที่ 8 – 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10133028/W10133028.html บทที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10192616/W10192616.html บทที่ 11 - 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10291165/W10291165.html บทที่ 13 - 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10334595/W10334595.html บทที่ 15 - 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10363638/W10363638.html บทที่ 17 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10417769/W10417769.html บทที่ 18 - 19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10445952/W10445952.html บทที่ 20 - 21 (บทจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10451435/W10451435.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:48:45

ความคิดเห็นที่ 18 ตอบกระทู้ บทที่ 18 - 19 Wild Monkey ลองอ่านบทต่อไปต่อนะคะ...ว่าจะเหนือความคาดหมายอีกไหม :-)) scottie อิๆ อ่านต่อมาก็ยังหวานค่ะ...ว่าไหมคะ ืีที่หลุดง่ายเพราะโดนจี้ใจดำเรื่องพ่อที่เป็นปมมาโดยตลอดน่ะค่ะ ก็น่าสงสารอยู่เหมือนกันที่แม่กรอกหูแบบนั้นมาตลอดเลย :::อาราเร่::: 555 บางคู่เค้าไม่ได้เห็นดีเห็นงามกันเลยนะคะ สงสัยจะไม่ไหว แต่ยังไง...มีคู่นึงแน่ๆ ล่ะค่ะ ที่ตกลงกันได้แล้ว :-)) sudawo พออ่านถึงบทที่ 19 ก็พอจะเดาอะไรได้รางๆ แล้วสินะคะ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ณิกาค่ะ :-)) จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 54 23:52:23

ความคิดเห็นที่ 19 ในที่สุดก็จบสักที กลุ่มสาวๆ นี่ร้ายกันจริง จะว่าไปคนร้ายมีแต่สาวๆ ทั้งนั้นเลยเนอะ จากคุณ : ตัวตลกสีเทา เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 54 16:55:17

ความคิดเห็นที่ 20 นี่สินะ,,,ที่เค้าบอกว่า ผู้หญิงร้ายกว่าผู้ชายหลายขุม จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 54 17:40:22

ความคิดเห็นที่ 21 ตัวตลกสีเทา ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ :-)) สมิงสาวร้ายจริงๆ ล่ะค่ะ เพียงรอเวลาจะเผยธาตุแท้ออกมานั่นเอง Wild Monkey ช่ายเลยค่ะ คือ...พี่ว่าผู้หญิงค่อนข้างอดทนกว่า เคยเจอหลายคนที่มักถือคติว่า แค้นนี้ รอสิบปีก็ไม่สาย อะไรแบบนี้ ถ้าเป็นผู้ชายส่วนใหญ่ คงตัดสินกันไปนาน ไม่ก็เลิกแล้วต่อกันแล้ว จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 54 19:24:25

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ และฝึกสมอง(ในการลำดับญาติ 555) รอเรื่องต่อไปนะคเ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 20:48:25

ความคิดเห็นที่ 23 อ่า ในที่สุดก็ตามมาอ่านจนจบแล้ว หลังจากหนีไปเข้าค่ายลูกเสือมา ตอนแรกแอบคิดไว้ว่าเป็นบัวเหมือนกันค่ะ แต่ยังนึกไม่ถึงว่าจะไปคู่กับใคร ไหงกลายเป็นสาววายไปซะได้ อิตาภาคก็น่าหมั่นไส้ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องเลย ก่อนหน้านี้ติดละครเรื่องกุหลาบร้ายกลายรักมากค่ะ เห็นน้องแมทแล้วแอบจินตนาการว่าเป็นรอนนี่ เพราะชอบน้องเค้า แต่อิตาภาคนี่ยังนึกไม่ออก รอเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : MiniBelle เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 02:33:57

ความคิดเห็นที่ 24 :::อาราเร่::: ขอบคุณที่ติดตามเป็นกำลังใจให้ค่า อิๆ เรื่องนี้ำลำดับญาติ + คนในครอบครัวเยอะจริงๆ ล่ะค่ะ มิถุนาเองยังมีเบลอเลย ต้องคอยควักแผนภูมิครอบครัวมาดูเรื่อยๆ แล้วเจอกันเรื่องหน้าค่ะ MiniBelle ขอบคุณสำหรับการติดตามอย่างเหนียวแน่นนะคะ :-)) 555 ภาคน่าหมั่นไส้จริงๆ ล่ะค่ะ ยิ่งหลังๆ อะไรจะหวานกับรอนนี่ขนาดนี้ วาวววว อยากบอกว่า ดวงตาของรอนนี่เป็นดวงตาของน้องแมทนะคะ คือตอนนั้นดูละครของน้องแมท (น่าจะเรื่องหวานใจอะไรสักอย่าง) เห็นตาของน้องเค้าแล้วสะดุดมากกก สงสัยว่าเป็นตาสีอะไร คือมันไม่ใช่สีน้ำตาล เลยไปหารูปโคลสอัพ แล้วพบว่าเป็นสีน้ำตาลแดงๆ เหมือนสีคอนแทคเลนส์เลย แต่คิดว่าตาน้องเค้าเป็นตาจริงๆ ก็เลยปิ๊งตาน้องแมท และกลายเป็นที่มาของตารอนนี่นั่นเอง :-)) แล้วเจอกันเรื่องหน้าค่า จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 07:14:02

ความคิดเห็นที่ 25 เป็นบัวจริงๆๆด้วย แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเลสนะค่ะเนี่ย ตอนจบณิกากับภคว หวานมากเลย น่ารักสุดๆๆ รอติดตามเรื่องต่อไปนะค่ะ แจกกิฟท์ให้ด้วยค่ะ จากคุณ : sudawo เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 16:01:53

ความคิดเห็นที่ 26 ซับซ้อนจริงๆ แต่ก็สับสนด้วย ภาพเคลื่อนไหวร้ายกว่าภาพนิ่ง แต่คนใส่ภาพเคลื่อนไหว คือกันติยาที่ยังไม่โดนเปิดโปงนี่คะ ทำไมจีซึ่งพูดถึงความผิดของฑิกาถึงพูดถึงภาพเคลื่อนไหว ปณิตาคิดถึงกันติยา ต้องลูกสาวคนโตค่ะ ไม่ใช่คนรอง น่าจะมีแค่คนโตกับคนเล็ก ไม่ใช่วีรกุลที่มีลูกสาวสามคน แล้วปณิตาเริ่มเห็นความดีของทัณฑิกา ลูกสาวคนเล็ก ไม่ใช่กันติยา สรุปญาติฝั่งณิการ้ายกว่าภควเยอะเลย คือไม่เหลือใครดีเลย สรุปว่า มีแต่ผู้หญิงที่ร้ายๆ ทั้งนั้น ไม่มีผู้ชายเกี่ยวข้องเป็นผู้ร้ายเลย ขอบคุณค่ะ สนุกและซับซ้อนดีมาก ขนาดใกล้จบ ยังเดายาก จนเฉลยในตอนจบ ถึงได้เคลียร์ รอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 21:58:44

ความคิดเห็นที่ 27 sudawo อิๆ บัวจะออกเข้มแข็งแบบผู้ชายค่ะ พยายามจะเก่งให้เหมือนผู้ชายให้พ่อรัก ส่วนติยาจะ่อ่อนหวานกว่า แม้จะเข้มแข็งเหมือนกัน เลยเข้ากันได้ นั่นสิคะ ตอนจบหวานจริงๆ ค่ะ มิถุนาเองยังรู้สึกว่ามดเต็มจอเลย ขอบคุณสำหรับกิฟต์และคอมเมนต์นะคะ ;-)) แล้วเจอกันค่า goldensun  555 อย่าว่าแต่คุณ goldensun เลย มิถุนาขอยอมรับว่าบางทีแต่งไปก็มึน ต้องอ่านทวนดีๆ ขนาด นี่คิดว่ามีอะไรที่พลาดๆ ต้องกลับไปเก็บแก้ อย่างเรื่องลูกสาวที่คุณ goldensun ท้วงมา มิถุนานับรวมรอนนี่ด้วย ลืมตัวไปเลย เดี๋ยวขอกลับไปทวนแล้วจะแก้ไขให้อีกทีนะคะ ช่ายค่ะ เห็นด้วยว่าคนของพาราไดซ์น่ากลัว...และเป็นผู้หญิงที่น่ากลัว โดยเรื่องนี้ อยากเน้นที่ผู้หญิงร้าย เลยออกมาในโทนนี้ค่ะ ส่วนตัวชอบคาร์แรกเตอร์ของสาวๆ ทั้งหมดเลยนะคะ แล้วเจอกันเรื่องต่อไปค่า :-)) ขอบคุณที่ติดตามเป็นกำลังใจให้โดยตลอดค่ะ ป.ล. คุณ goldensun มิถุนารู้แล้วล่ะค่ะว่าทำไมถึงได้งงๆ เพราะว่าคคห. ที่ 5 มันหายไปค่ะ ถ้าอ่านแล้วมันจะไม่ต่อกัน กำลังหาคำผิดหรือคำกรองอยู่ เดี๋ยวเจอแล้วจะมาแปะให้นะคะ แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 08:33:45 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 23:49:35

ความคิดเห็นที่ 28 happy ending!! จากคุณ : แสนดีคนในพื้นที่ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 15:02:23

ความคิดเห็นที่ 29 happy ending!! จากคุณ : แสนดีคนในพื้นที่ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 15:20:36

ความคิดเห็นที่ 30 คนทำผิดได้รับกรรมไม่สมกับความผิดเท่าไรเลย แต่ชอบที่จบด้วยความสุขของพระ-นางนะครับ ขอบคุณผู้แต่งอีกครั้งครับ :D จากคุณ : Toodmeeh เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 20:02:39

ความคิดเห็นที่ 31 แสนดีคนในพื้นที่ ขอบคุณที่ติดตามอ่านและเป็นกำลังใจให้ตลอดค่า :-)) Toodmeeh ช่ายค่ะ แต่ถ้าคิดอีกที คนที่ทำงานมาตลอด และเห็นเรื่องงานเป็นสิ่งสำคัญต่อตัวเอง ถ้าถูกตัดออกจากงานหรือลดอำนาจ ก็ทำให้ทรมานใจมากเลยนะคะ ส่วนคู่พระนางของเรา...หลังจากขมมาตั้งนาน ก็ต้องให้หวานบ้าง...ว่าไหมคะ :-)) ขอบคุณสำหรับการติดตามเช่นกันค่ะ :-)) จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 12:57:21

ความคิดเห็นที่ 32 เย้ หาตัวคนทำผิดจนได้ ^^ ลึกลับซับซ้อน เพราะตัวละครเยอะ แต่สุดท้ายก็จำๆ กันไปได้ค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 22:09:10

ความคิดเห็นที่ 34 scottie  อิๆ ถ้าหาไม่ได้ เห็นจะจบไม่ได้ล่ะค่ะ 555 ตัวละครเยอะจริงๆ ล่ะค่ะ แถมข้อมูลของแต่ละคนเยอะด้วย ก็เลยทำให้ยุ่งยากกว่าปรกติ ขนาดมิถุนาแต่งไป ยังมีลืมๆ ต้องกลับไปเปิดดูข้อมูลตัวละครเลย ขอบคุณที่ติดตามเป็นกำลังใจจนจบนะคะ แล้วเจอกันใหม่ค่า :-)) จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 08:31:05

ความคิดเห็นที่ 35 ส่วนที่หายไป ขอแยกเป็นประโยคนะคะ เพราะพอเอามารวมกันแล้วมันหายไปตลอดเลยค่ะ เลยลองแยกเป็นประโยคๆ ดู “โอ้โห! ติยาเป็นคนทำเหรอเนี่ย” เปรมาทำตาโต ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความขบขันระคนสะใจ “ทั้งติยาและฑิกาเลย น้องสาวของรอนนี่นี่เจ๋งเป็นบ้า” และโหดร้ายเป็นบ้าด้วย   แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 12:14:30 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 12:07:50

ความคิดเห็นที่ 37 ส่วนที่หายไป ขอแยกเป็นประโยคนะคะ เพราะพอเอามารวมกันแล้วมันหายไปตลอดเลยค่ะ เลยลองแยกเป็นประโยคๆ ดู “หยุดเลยเปรม” กันติยากระซิบเสียงแข็ง เริ่มจะทนทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้ อยากจะอาละวาดให้สาแก่ใจ เปรมาทำตามที่อีกฝ่ายพูด ไม่ใช่เพราะกลัว แต่กำลังรอลุ้นฉากต่อไป ยิ้มระริกระรื่นยังคงประดับบนริมฝีปาก สนุกกับความชิuหiยของผู้อื่น หากแม้เปรมาจะหยุด ทว่าจีรายุกลับจะเริ่ม แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 14:17:17 จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 12:16:19

ความคิดเห็นที่ 39 สนุกดีค่ะ เสียแต่ตัวละครเยอะไปหน่อย  :-) จากคุณ : x'mas เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 23:26:22