ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 14                    สิชลงัวเงียมาเปิดประตูบ้านเมื่อได้ยินเสียงกุกกักดังขึ้นจากชั้นล่าง หล่อนทานยาแก้ไข้หวัดแล้วก็นอนหลับไป รู้สึกเหมือนกับเพิ่งผ่านไปไม่นานเลย แต่ด้วยสัญชาตญาณก็ทำให้อาการง่วงงุนนั้นหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อนึกได้ว่าหล่อนอยู่ในบ้านเพียงคนเดียวในยามวิกาลเช่นนี้               น้องสาวผู้กองพระแสงรีบย่องมาลงมาที่บันได พร้อมฉวยด้ามไม้กวาดที่มีอยู่เพียงด้ามเดียวเอาไว้ติดกายพออุ่นใจ ให้ตายเถอะ! แม้แต่ปืนสักกระบอก พี่แสงก็ไม่เคยให้ไว้ติดตัว แล้วนี่ไอ้โจรบ้าที่ไหนก็กำลังจะเข้ามาบุกบ้านเสียด้วย แล้วหล่อนจะเอาตัวรอดไปได้ยังไง?          เสียงกุกกักดังขึ้น เมื่อกุญแจถูกไขเปิดออกจากกันและบานประตูก็กำลังจะเปิดออก สิชลย่องมาถึงด้านหลังพอดี หล่อนกำลังจะเงื้อไม้ขึ้นเสียแล้ว ถ้าไม่ได้ยินพูดเบาๆของผู้บุกรุกนั่นเสียก่อน              “สงสัยยายสิจะหลับไปแล้วแน่ๆ”                “พี่แสง!!”             นายตำรวจหนุ่มในสภาพขะมุกขมอมผิดไปเป็นคนละคนกับเมื่อตอนเย็นกำลังยืนหน้าคร่ำเคร่งอยู่ หล่อนมองเห็นร่างอ่อนปวกเปียกของศาปานต์ที่หมดสติแน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา สิชลแทบหายง่วงเป็นหลิดทิ้ง               “ยายป่าน... เกิดอะไรขึ้น?”                          ************************              “อิสมารา... ท่านมาแล้วหรือ ข้ากลัว... กลัวเหลือเกิน”             ในม่านหมอกอันพร่าพราย หญิงสาวสาถึงกลิ่นหอมอ่อนๆอันเคยคุ้น กลิ่นเยือกเย็นที่เมื่อกระทบนาสิกสัมผัสกลับระอุอุ่นจนผ่าวร้อนเข้าไปถึงในทรวง บัดนั้นศาปานต์กลับรู้สึกเหมือนตนเองกำลังตกอยู่ในอีกสภาพหนึ่งที่แตกต่างออกไป สัมผัสแรงกระชับของร่างชายหนุ่มที่ดึงร่างน้อยเข้ามาประทับทรวงอย่างเกร็งแน่นจนใบหน้าหล่อนแนบกับแผ่นอกกว้างแข็งแกร่งไม่ต่างกับผืนปราการป้องภัย              “ติกาหลังหนึ่งหรัด... ยอดยิหวาแห่งข้าเอ๋ย”           เสียงห้าวทุ้มของเขากังวานแนบอยู่ข้างหู ไม่ใช่เสียงของพระแสง! หากเป็นน้ำเสียงอันอ่อนโยนปลุกปลอบราวกับต้องการบดบังเสียงศัสตราวุธโหมรัวกระหน่ำรอบด้านไม่ต่างกับห่าฝนสาดซัด            “เจ้าจะต้องปลอดภัย ข้าขอสัญญา...”           แรงกระชับคลายลง มือแข็งแรงสัมผัสต้นแขนบอบบาง ในขณะที่อีกข้างหนึ่งบรรจงแตะปลายนิ้วซับหยาดน้ำตาที่หางตาของนางอย่างประโลมปลอบ                    “ไม่ต้องกลัวนะ ติกาหลังหนึ่งหรัดเอย ขอให้เจ้าจงซ่อนตัวอยู่ภายในนี้ก่อน แล้วจากนั้นข้าจะกลับมารับ”                     เมื่อนั้นเอง นางจึงมองเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าในความมืดสลัว ร่างสูงใหญ่บึกบึนของชายหนุ่มในชุดนักรบสวมใส่เครื่องทรงอันแปลกตา มีเพียงวงหน้าเท่านั้นที่คงรูปลักษณ์ของผู้กองพระแสง สุริยภพ เอาไว้อย่างครบถ้วน          บุรุษหน่มคลายวงแขนกำยำออกพลางผายมือตรงไปยังเบื้องหน้า เมื่อหันตามไปจึงมองเห็นวัตถุทรงกลม ขนาดมหึมาตั้งตระหง่านอยู่บนลานแคบๆแห่งนั้น ความยิ่งใหญ่ของมันแทบไม่ต่างกับอสูรแห่งรัตติกาล แท้จริงแล้วมันคือกลองมหาเภรีขนาดยักษ์แขวนร้อยเอาไว้บนขื่อเหล็ก หญิงสาวชะโงกผ่านราวระเบียงสูงละลิ่วลงไปอย่างเผลอตัว               เบื้องล่างแสงเพลิงสีแดงส้มแลบเลียขึ้นมาอย่างรวดเร็วราวกับจะมอดไหม้ไปถึงผืนฟ้า ประกายไฟจากเหล่าข้าศึกที่กำลังเผาไหม้นคราแตกตัวเกิดเสียงลั่นอันน่าสะพรึงเหมือนเสียงระเบิดแห่งบุหงาอาปี... พลุตะไลเพลิงในงานเฉลิมฉลองแห่งความตาย! เสียงศัสตราวุธฟาดฟัน เสียงโลหะกระทบกันสนั่นหวั่นไหว สลับกับเสียงปืนใหญ่ที่ยิงผ่านป้อมปราการเข้ามา และสุดท้ายคือเสียงร้องโหยหวนประสานกันเซ็งแซ่ด้วยความเจ็บปวดก่อนชีวิตจะปลิดออกจากร่าง!!             “โอ...พสกนิกรของข้า... ต้องมาด่าวดิ้นลงโดยหาได้มีความผิดใดไม่”             รับรู้ถึงกระแสแห่งความปวดร้าวบ่าท้นเข้ามาในหัวใจ และท้ายที่สุดก็แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บแค้นสาหัส มิใช่ในความรู้สึกของนางสาวศาปานต์ แสงบดินทร์อีกต่อไป          “เพราะพวกมัน... พวกกุรุงปักกาทั้งปวง!!”              กระแสลมบนพัดความระอุของเปลวงเพลิงปะทะใบหน้าจนร้อนผ่าว หากในดวงหทัยของผู้ที่ทอดทัศนาภาพแห่งความตายเบื้องล่างกลับยิ่งร้อนรุ่มนับเท่าทวีคูณ                 มือคล้ำเข้มของอิสมาราแตะลงคล้ายเตือนสติอีกฝ่ายที่ยังอยู่ในอาการละลาละลัง              “รีบเข้าไปซ่อนตัวในช่องลับนั้นเถิดติกาหลังหนึ่งหรัด บนหอเภรีนี้ยากนักที่จะมีผู้ใดติดใจสงสัย”                “แต่ท่านก็กำลังบาดเจ็บสาหัส ระตูอิสมารา”             สัมผัสถึงความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่มีต่อบุรุษหนุ่มหน้าคล้ำเข้มเบื้องหน้า ยิ่งเมื่อมองเห็นรอยคราบโลหิตและบาดแผลบนกายแกร่งฉกรรจ์ อาภรณ์แห่งนักรบขาดวิ่น เหลือเพียงเกราะอ่อนสวมใส่ ใบหน้าคมเข้มนั้นจะมีร่องรอยของความอ่อนล้าอิดโรย หากประกายในดวงตายังโชนแสงแห่งความมุ่งมั่นมิเปลี่ยนแปร           หัตถ์ต่อหัตถ์สัมผัสกันคล้ายคำสัญญาที่มีให้ ริมฝีปากหนาได้รูปของบุรุษหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นตุนาหงัน... เจ้าชายพระคู่หมั้นนามระตูอิสมาราก็เบิกขึ้นจนเห็นไรทนต์ขาวเรียงเป็นระเบียบ                 “ข้าขอสัญญา... ถ้าชีวิตยังอยู่กับร่าง ข้าจะกลับมาเพื่อรับเจ้าไปด้วยกัน ติกาหลังหนึ่งหรัด โปรดจงรอคอยอิสมาราอยู่ที่นี่ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นลงเราจะได้พบกันอีกครั้ง”             คำกล่าวด้วยสัตย์สัญญาอันแน่วแน่มั่นคงของอีกฝ่าย ทำให้พระทัยร้อนรุ่มของเจ้าหญิงติกาหลังหนึ่งหรัดค่อยคลายลง ทรงเสด็จก้าวเข้าสู่ช่องลับใต้มหาเภรี ชายหนุ่มผู้เป็นนักรบยิ้มให้อีกครั้งก่อนดึงแผ่นหนังลงมาคลุมปิดแล้วตรึงผนังพื้นกลองให้เรียบสนิทเหมือนเดิม โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าช่องภายใต้เภรีขนาดยักษ์จะซ่อนองค์ระเด่นผู้เป็นปิ่นหทัยแห่งบุหรงปุระไว้ภายในนั้น           จากนั้นความมืดและเงียบงันจากทุกสรรพเสียงก็เข้าครอบงำรอบบริเวณ...             ติกาหลังหนึ่งหรัดจึงได้แต่เพียรเฝ้ารอคอย น้ำพระเนตรไหลรินเงียบๆเพียงเดียวดายด้วยความรันทดพระทัย ภาพองค์จักรานิงรัต พระบิดา องค์ประไหมสุหรีพระมารดา ถูกปลงพระชนม์ต่อเบื้องพระพักตร์ เพียงเพราะการตอบปฏิเสธต่อราชสาส์นของเจ้าชายสิงหราปาตี ราชสาส์นแห่งความอัปยศโดยอ้างถึงการขอเจริญสัมพันธไมตรีจากกุรุงปักกา ขอให้ส่งตัวเจ้าหญิงติกาหลังหนึ่งหรัดไปเป็นตัวแทนต่างพระเนตรพระกรรณ!         หรืออีกนัยหนึ่ง คือการยกองค์พระธิดายอดหทัย ให้ไปเป็นเกือกทองรองบาท ไม่ต่างกับเป็นเพียงบาทบริจาริกา ของเจ้าชายสิงหราปาตีนั่นเอง!!         “บุหลันรัศมีทำเกินไป สิงหราปาตีเองก็มีเกนหลงดะราหวันเป็นพระชายาอยู่แล้ว รู้ทั้งรู้ว่าลูกเราเป็นตุนาหงันกับอิสมารา ทำอย่างนี้เหมือนต้องการหมิ่นเกียรติยศของเรา และติกาหลังหนึ่งหรัดโดยแท้”           สาส์นแห่งอัปยศถูกส่งคืนสู่รายาบุหลันรัศมีดังเจตจำนงปรารถนา จากนั้นกองทัพทมิฬของพวกมันโดยการนำขององค์ประมุขก็อ้างสาเหตุแห่งการปฏิเสธนั้น ดำเนินสมุทรยาตราเข้าบดขยี้บีฑาบุหรงปุระจนพินาศย่อยยับสะสาพระทัย โชคยังดีที่องค์ระตูอิสมารา องค์ตุนาหงันเสด็จฝ่าวงล้อมทหารเข้ามาชิงองค์ออกไปได้ทัน ยกเว้นเพียงเรือนแก้ว ติกาหลังปัตราที่ต้องตกอยู่ในอุ้งหัตถ์ของพวกมัน             แม้จะเสด็จจากพระตำหนักได้สำเร็จ หากก็มิอาจฝ่ากองทัพจำนวนมหาศาลออกไปนอกเขตราชอาณาจักรได้ จำต้องหาที่ซ่อนตัวยังหอเภรีแห่งนี้เป็นการชั่วคราว           นานแสนนานราวชั่วกัปกัลป์ เมื่อทรงสดับเสียงย่ำฝีเท้าขึ้นมายังหอกลอง ติกาหลังหนึ่งหรัดผุดลุกขึ้นโดยสัญชาตญาณ พระทัยแทบจะโลดลิ่วออกมาจากวรกาย อิสมารา... ท่านมาแล้ว มารับข้า!             เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนพระทัยเริ่มสะดุด เสียงนั้นแม้จะสดับมิชัดเจนหากจังหวะและน้ำหนักของการลงกระทบพื้นก็แตกต่างจากอิสมารา หากยังมิทันจะทันได้ตรัสอันใด คมกริชก็ปักลงยังผนังเนื้อกลองที่ขึงปิดเอาไว้ แล้วกรีดลากลงมาด้วยพลังกดอันมหาศาล           แควกกกกก!!           แล้วใบหน้าที่โผล่พ้นรอยฉีกแยกของผนังเภรีเข้ามา ก็ทำให้ต้องหวีดร้องออกมาสุดสุรเสียง เป็นใบหน้าอัปลักษณ์ของบุรุษอีกผู้หนึ่งที่ทรงรู้จักคุ้นเคยเป็นอย่างดี           ผู้ที่เป็นสาเหตุทั้งมวลของการโยธาในครั้งนี้       ระเด่นสิงหราปาตีแห่งกุรุงปักกา!       “ติกาหลังหนึ่งหรัด... ข้าดีใจเหลือเกินที่ได้พบกับเจ้า”        “ออกไป สิงหราปาตี กลับออกไป ข้าไม่ต้องการพบหน้าเจ้า ข้าเกลียดเจ้า!!”      ใบหน้าอัปลักษณ์นั้นซีดสลดลงในฉับพลันด้วยความรู้สึกภายใน หากสุรเสียงจากด้านนอกอันกังวานด้วยพลังอำนาจนั้นต่างหาก ที่ทำให้พระวรกายของเจ้าหญิงติกาหลังหนึ่งหรัด ถึงกับเย็นยะเยียบ              “สิงหราปาตี เจ้าจงถอยออกมา มิควรที่เจ้าผู้เป็นถึงองค์ปะแงรัน* แห่งราชอาณาจักรยิ่งใหญ่ของกุรุงปักกาจักต้องลดตัวลงเชื้อเชิญนางเชลยผู้นั้น ติกาหลังหนึ่งหรัด เจ้าจงออกมาเสียโดยดีดีกว่า เพราะขณะนี้เรือนแก้วปัตราคู่บารมีของบุหรงปุระตกอยู่ในกำมือของข้าแล้ว”              “รายาบุหลันรัศมี!!”           นางถลันออกมาอย่างลืมตัว และเบื้องหน้าในท่ามกลางแสงจันทร์สีเลือด ร่างสูงระหงขององค์รานีแห่งราชอาณาจักรกุรุงปักกา ประทับยืนตระหง่านอยู่หน้ามหาเภรีที่ถูกผ่าแล่งออกจากกัน บนวงพักตร์อำมหิตคลี่รอยแย้มสรวลอย่างพึงพระทัย และบนอุ้งหัตถ์ข้างหนึ่งนั้นคือเรือนแก้วติกาหลังปัตรานั่นเอง                      *********************************               “ไม่ ไม่! พวกแกจะไม่มีวันได้มันไป ไม่ ”           หล่อนร้องตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกคั่งแค้นจนแน่นไปทั้งทรวงอก เหมือนถูกจับกดลงไปใต้ผืนน้ำจนมิอาจหายใจ ก่อนจะถูกกระชากร่างทั้งร่างให้ขึ้นมาสูดอากาศเบื้องบนอีกครั้ง                 “บุหลันรัศมี!!”                “ป่าน... ป่านครับ...”               เสียงเรียกนั้นเองที่ทำให้สติทุกอย่างกลับคืนมา ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งสรรพางค์และจิตใจยังเต็มปรี่ คล้ายตัวตนของเจ้าหญิงพระองค์นั้นจะสวมทับลงบนร่างกายและจิตวิญญาณของศาปานต์ไปพร้อมกัน หล่อนยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง และรู้สึกว่ากำลังนอนเอนอยู่บนโซฟาร์โดยมีร่างของผู้กองหนุ่มและสิชลนั่งอยู่ข้างๆด้วยความห่วงใย               “คุณสลบไป ผมกำลังคิดว่าจะพาคุณไปโรงพยาบาลเสียแล้ว”              ผู้กองหนุ่มตอบด้วยเสียงเรียบๆ แม้ท่าทีจะเคร่งขรึมแต่สายตาคู่นั้นก็บ่งถึงความห่วงกังวลอย่างเห็นได้ชัด ศาปานต์เพิ่งรู้สึกว่าผู้กองพระแสง ใช้สายตาได้เก่งกว่าคำพูดของเขามากมายนัก!             “ยายป่าน เธอเพ้ออะไรออกมาก็ไม่รู้ ฉันฟังไม่รู้เรื่องเลย”              สิชลเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนสาวเริ่มรู้สึกตัว เหตุการณ์ระทึกขวัญที่เกิดระหว่างทางไปงานศพของผู้กององอาจ ทำให้รถเก๋งของชายหนุ่มต้องจอดทิ้งไว้ข้างทาง โชคดีที่เขาติดต่อรถตำรวจจากสถานีตำรวจภูธรใกล้เคียงได้ จึงให้พากลับมาส่งที่บ้านพักก่อน ในขณะที่ผู้ร้ายอีกสองรายได้รับบาดเจ็บจนไม่อาจหนีไปไหนได้ ถูกจับส่งให้ตำรวจที่นั่นสอบสวนอยู่                     สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือหัวหน้าพวกมันนั่นต่างหาก... คนที่เขาเพิ่งทราบว่าชื่อเจ้ากายอ มันกลับเป็นฝ่ายตัดสินใจยิงตัวตาย ทั้งที่ยังไม่ทันได้ลงมือสังหารใครเลยสักคนเดียว!!                       ************************                 เช้าวันนี้จ่าสมพงศ์นายตำรวจประจำสถานีตำรวจภูธรเมืองกระบี่ มองเห็นรถเก๋งคันงามแล่นมาจอดเทียบหน้าอาคารโรงพัก ก่อนที่ร่างโสภาในชุดสวยเก๋จะก้าวลงมาอย่างมีมาดพร้อมกับดึงแว่นกันแดดออกมาสวม นายตำรวจสูงวัยถึงกับเดินเข้าไปทักทายอย่างนอบน้อมเมื่อเห็นชัดเจนว่าเป็นผู้ใด              “คุณรสลินนั่นเอง มาหาผู้กองหรือครับ?”              สิบเอกสมพงศ์ที่ค่อนข้างคุ้นเคยกันดี เพราะเห็นหญิงสาวแวะเวียนมาที่นี่โดยเฉพาะอยู่เป็นประจำ รสลินดึงแว่นตาคาดขึ้นไปเหนือหน้าผาก พลางเลิกคิ้วสูง เอ่ยอย่างไว้เชิงนิดหน่อยตามสไตล์              “แล้วผู้กองอยู่ไหมล่ะจ๊ะ?”          “เชิญเลยครับ ผู้กองมาตั้งแต่เช้าแล้ว ว่าแต่ว่าคุณคงไม่รู้ว่าเมื่อคืนท่านถูกลอบยิงนะครับ”               แค่ประโยคเท่านั้น น้องสาวเจ้าพ่ออย่างรสลินก็รีบตรงดิ่งเข้าไปยังห้องทำงานของผู้กองหนุ่มโดยลืมแม้แต่จะเคาะประตู พระแสงกำลังตรวจเอกสารที่ทางสถานีตำรวจเขาพนมส่งมาให้ พร้อมรายการชันสูตรศพจากโรงพยาบาลประจำจังหวัดด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เขาเงยหน้าขึ้นพอดีที่เห็นน้องสาวโกฉัตรก้าวฉับๆตรงเข้ามาโดยวิสาสะ ชายหนุ่มนิ่วหน้านิดหนึ่ง แม้จะไม่เอ่ยปากตำหนิต่ออากัปกิริยาไร้มารยาทของอีกฝ่ายโดยตรงก็ตาม              แต่ดูเหมือนว่ารสลินจะไม่ได้สนใจหรือเคยสนใจต่อท่าทีนั้นแม้แต่น้อย หล่อนชินแต่การแสดงอารมณ์ความรู้สึกต่างๆตามความพอใจของตนเองเป็นหลัก ส่วนความรู้สึกของคนอื่นเป็นเรื่องรองลงมาหรืออาจจะไม่อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำถ้าหากว่าคนๆนั้นจะไม่ใช่ “คนสำคัญ” สำหรับหล่อน             “เป็นอะไรมากมั๊ยคะ ผู้กองขา หลินตกใจหมดเลยที่รู้ข่าว”                หญิงสาวถือโอกาสนั่งแปะลงข้างๆนายตำรวจหนุ่ม กระแซะร่างเข้าใกล้ จนเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมที่พรมใส่มาจนฟุ้งตลบ จริงๆแล้วหล่อนก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนักหรอก เมื่อเห็นเขายังนั่งอยู่ภายในห้องด้วยอาการปกติ แค่นี้หล่อนก็พอใจแล้ว แต่ประเด็นที่มาที่นี่เพราะมีเรื่องสำคัญมากกว่า...                “ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมปลอดภัยดี”               “งั้นหลินก็โล่งอก”               หล่อนแสร้งยกมือทาบทรวงอกในชุดกว้านคอลึกระดับ “เห็นใจน้อง” คนระดับรสลินที่คุ้นเคยกับการหว่านเสน่ห์ต่อเพศชาย จนทำให้ทระนงว่า สิ่งที่จะผูกมัด บุรุษเพศเอาไว้ได้ ก็เห็นจะมีเพียงรูปกายเย้ายวนและอิตถีมารยาเท่านั้น!!               “ว่าแต่คุณหลินมีอะไรหรือเปล่าล่ะครับ พอดีผมกำลังตรวจข้อมูลชันสูตรศพอยู่”                  มือของเขาเลื่อนกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะออก เผยให้เห็นรูปถ่ายร่องรอยของบังยอที่อยู่ในสภาพอันน่าเอน็จอนาถ หญิงสาวสวยรวยเสน่ห์ถึงกับเบ้ปาก ภาพแบบนี้ทำให้หล่อนรู้สึกรังเกียจและหวาดแสยงจนแทบไม่อยากจะหันไปมอง รสลินเอื้อมมือไปดึงปึกกระดาษข้างๆมาปิดเอาไว้อย่างรังเกียจ                 “อื๋ยย์ย์... น่าเกลียดน่ากลัวพรรค์นั้น อย่าให้หลินดูเลยค่ะ เดี๋ยวเอาไปฝันร้ายเปล่าๆ มาวันนี้แค่อยากจะมาเชิญผู้กอง กับน้องสิเท่านั้นแหละค่ะ”                “เชิญ?”               “เขาหันกลับมามองด้วยใบหน้าสงสัย เค้าหน้าคร้ามคมหล่อเหลาสมบุรุษเพศเช่นนี้เองที่ทำให้รสลินหายใจไม่ทั่วท้องและหัวใจก็เต้นปั่นป่วนด้วยความวาบหวาม หล่อนผ่านประสบการณ์ทางเพศมาอย่างโชกโชน จนสัมผัสได้ถึงความเป็นลูกผู้ชายและเสน่ห์ของบุรุษเพศแท้ๆที่หายากยิ่งในผู้ชายยุคปัจจุบัน แบบนี้แหละที่ “ตรงเสป็ค”หล่อนยิ่งนัก!!                  “คืองี้ค่ะ... โกฉัตรจะจัดงานวันแซยิดให้กับนายหัวยอดธง ก็เลยมอบหมายให้หลินช่วยติดต่อเชิญแขกผู้มีเกียรติคนอื่นๆไปร่วมงานนี้ด้วย หลินเลยถือโอกาสมาชวนผู้กองกับน้องสิไปด้วยกันเสียเลยค่ะ”                  คิ้วเข้มของชายหนุ่มหน้าคมคลายออกจากกันแล้ว              “แต่ผมไม่ได้รู้จักกับคุณยอดธงมาก่อน มันอาจจะไม่เหมาะ”                คิ้วเข้มๆของเขาขมวดขึ้น              “วุ้ย! ไม่เห็นผู้กองจะต้องกังวลอะไรเลยนี่คะ งานนี้โกฉัตรเป็นเจ้าภาพให้โกยอด ผู้กองก็ไปในฐานะแขกวีไอพีของโกฉัตร หรือ... ถ้ายุ่งยากนัก ก็ในนามแขกพิเศษของหลินก็ยังได้”             หล่อนเน้นคำว่า“แขกพิเศษ”อย่างเจาะจง ก่อนจะแจ้งวันเวลาพร้อมสรรพ แม้ว่านายตำรวจหนุ่มจะพยายามแย้งออกไป แต่รสลินก็ไม่แคร์เสียแล้ว เพราะเขาอยู่ใน“แผนการ” เผด็จศึกของหล่อนที่จะพลาดไม่ได้เด็ดขาด รสลินจึงตัดสินใจทิ้งไพ่ใบสุดท้าย                “เอางี้สิคะ หลินมีบัตรวีไอพีอยู่สามใบพอดี ก็เชิญน้องป่านไปด้วยกันเสียเลย เผื่อจะได้มาท่องทะเลชายฝั่งเมืองกระบี่ด้วยกัน โอกาสอย่างนี้ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีได้นะคะนี่”               อดเหน็บไปถึงศาปานต์ในประโยคท้ายไม่ได้ และก็ได้ผล เมื่อเห็นนัยน์ตาผู้กองหนุ่มเป็นประกายวาบวับขึ้นมา รสลินพยายามข่มกลั้นความรู้สึกริษยาหญิงสาวอีกคนหนึ่งอย่างยากเย็น หล่อนพูดคุยต่ออีกเล็กน้อยแล้วก็ขอตัวกลับ โดยไม่วายส่งบัตรเชิญทั้งสามใบเอาไว้ให้เขาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเต็มที่ รู้ดีว่าผู้กองพระแสงจะต้องไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน เมื่อในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจรับมันไว้                 หล่อนผลักประตูห้องทำงานของเขาออกมา แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มที่ด้วยความมาดมั่นในใจ...              รอให้ “หมู” มาอยู่ใน “อวย” เสียก่อนเถอะ และเมื่อถึงตอนนั้น เขาจะไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธหล่อนไปได้อีกเลย!!                        ***************************** ปะแงรัน* เจ้าชาย จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 13:52:49

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุดก็รู้สักทีว่าพระเเสงคือใคร อ่านไปลุ้นไปเลยค่ะคุณสามปอยหลวง สนุกมากๆ : D จากคุณ : โตยธาร เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 14:16:40 A:118.208.208.76 X: TicketID:313270

ความคิดเห็นที่ 3 หนังสือออกมาแล้ว จะลงต่อจนจบเลยหรือเปล่าคะ? จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 15:57:40

ความคิดเห็นที่ 4 หนังสือออกแล้ว ก็ขอร้อง จขกท. ลงต่อให้จบเถอะนะคะ  สงสารแฟนคลับจากต่างแดนบ้างนะคะ พลีส ๆๆๆๆๆ จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 17:39:21

ความคิดเห็นที่ 5 ขนลุกเกรียว ตอนเห็นเป็นพี่ปอ... จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 18:28:32

ความคิดเห็นที่ 6 แง่วๆๆ จริงๆด้วย อิสมารา - พระแสง ติกาหลังหนึ่งหรัด - ศาปานต์ สิงหราปาตี - สิงหบดี อลัชชี - โกฉัตร ที่ยังไม่แน่ใจคือ รายาบุหลันรัศมี - รสลิน หรือเปล่า แต่นิสัยไม่ดีเหมือนกัน แหะๆ สงสัยปรมาคงตายแล้วละมังเนี่ย โอ้ย เสียดายคนสวยๆ สิงหราปาตีในภพก่อนโน้น คงรักติกาหลังหนึ่งหรัดจริงๆนะคะ ตอนนี้ก็ก้มหน้าก้มตานับวันรอให้ถึงอาทิตย์หน้าอีกแล้ว ไม่รู้ทำกรรมอันใดมากับติกาหลังหนึ่งรัดนะเนี่ย งือๆ ลืมค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ ที่บอกว่าจะลงให้จนจบ ไม่งั้นคนไกลบ้านคงได้จุกอกตายแน่ๆถ้าได้อ่านค้างๆคาๆ ขอบคุณจริงๆค่ะ ถ้าได้กลับเมืองไทยไปเมื่อไร รับรองจะพยายามไปหาซื้อหนังสือของคุณหมอกมุงเมืองให้ได้มากที่สุด จดๆไว้หลายเรื่องเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 54 19:30:08 จากคุณ : Regenbogen ^_^ เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 19:27:45

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนนี้ก็ชัดแล้วว่าใครเป็นใคร สิงหบดีนี่สงสัยคงเป็นเพราะชาตินั้นตอนที่เป็นสิงหราปาตีรูปร่างหน้าตาน่าเกลียด มาเป็นสิงบดีก็เลยหล่อเลย มาขอร้องให้ลงต่อจนจบอีกคนค่ะ เพราะกว่าจะได้มาเมืองไทยเพื่อซื้อเล่มนี้ก็งานหนังสือเดือนตุลาโน่นแน่ะค่ะ ถ้าระหว่างนี้ไม่รู้เรื่องจนจบมีหวังลงแดง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 08:06:49

ความคิดเห็นที่ 8 คอมเฟิร์มครับ จะลงต่อจนจบแน่นอน ปล. อาจจะสัปดาห์ละตอนสองตอนนะครับ แหะ แหะ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 08:21:42

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่านจนจบเช่นกันครับ งานคุณภาพขนาดนี้ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 10:58:20

ความคิดเห็นที่ 10 สิงหราปาตีนิสัยไม่ดีนี่นา ไม่เชียร์ๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 23:41:58