Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
Beer, Cigarette, Black Coffee and Bitter Chocolate : ตอนจบ ติดต่อทีมงาน

ตอนที่ 1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10273168/W10273168.html
ตอนที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10313029/W10313029.html
ตอนที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10387940/W10387940.html



-------------------------------------------------------------------  


Bitter Chocolate


(1)

“ก็ไม่ว่ายังไง” ผมแกล้งตอบเหมือนไม่สนใจ “ไม่อยากให้ขมก็ใส่น้ำตาลสิ ไม่เห็นแปลกอะไร”

เธอถามต่อ “ถ้าไม่ให้ใส่น้ำตาลล่ะ แกคิดว่าจะทำให้กาแฟขมน้อยลงได้ไง”

“ไม่รู้สิ...” ผมนึกหาคำตอบให้กับคำถามของเธอ ไม่ทันว่า เธอจะทำให้กาแฟดำขม ๆ ของผมหวานขึ้นหรือขมน้อยลงได้อย่างไร ถ้าไม่ใส่น้ำตาล

เธอขยับเข้ามากระซิบถามใกล้ ๆ “จะคิดต่อหรือยอมแพ้...”

ผมรู้ว่าเธอยื่นคำท้าให้ผมคิดเอง แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกว่าสมองผมชาจนคิดอะไรไม่ออก เมื่อศีรษะเธอเอนมาชิดจนเกือบจะอิงอยู่กับไหล่

“ยอม...”

เธอเลิกคิ้วเหมือนแปลกใจที่ผมยอมจำนนเธอเอาง่าย ๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร หากหันไปบอกกับคนที่ชงเครื่องดื่มทั้งสองแก้วมายื่นให้

“โกคะ ขอแก้วเปล่าใบนึง แล้วก็ช้อนกาแฟด้วยค่ะ”

อาโกทำตามคำขอของเธอโดยดี แล้วเดินกลับไปยังม้านั่งที่ใช้ประจำหน้าเตาคั่วกาแฟเหมือนเดิม ส่วนภรรยาของแกก็กลับไปหั่นขนมปังเงียบ ๆ ตามประสาแกเหมือนเดิม

ขณะผมยังคิดไม่ออกว่า เธอคิดจะทำอะไรต่อไป เธอก็ยื่นแก้วเปล่ามาทางผม “เทกาแฟดำของแกใส่แก้วนี้ครึ่งนึง”

เมื่อเห็นผมยังนิ่งอยู่ เธอก็สำทับซ้ำ “บอกให้ทำก็ทำสิ แก... ไม่อยากรู้เหรอว่า ฉันจะทำให้กาแฟของแกหวานขึ้นมาได้ยังไง”

ประโยคหลังนั้นเตือนให้ผมรีบทำตามที่เธอสั่ง และเลิกคิ้วให้เธอเป็นเชิงถาม “แล้วไงต่อ”

เธอยิ้มมุมปาก ไม่พูดพล่ามทำเพลง จัดการเทโกโก้ร้อนจากแก้วของเธอครึ่งหนึ่งลงมาผสมกับกาแฟดำที่เหลืออยู่ในแก้วของผม แล้วเอาช้อนคนเครื่องดื่มสองอย่างในแก้วนั้นผสมกัน จากนั้นก็เทกาแฟดำที่ผมเทใส่แก้วเปล่าลงในแก้วของตัวเองจนหมด แล้วผสมมันเข้าด้วยกัน

จากกาแฟดำหนึ่งแก้ว โกโก้ร้อนหนึ่งแก้ว ตอนนี้ ทั้งสองอย่างได้มารวมกันกลายเป็นเครื่องดื่มที่ผมไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไรอยู่ในมือของเราคนละแก้ว เหมือน ๆ กัน

กินได้จริงเหรอวะ... ผมนึกในใจ เหลือบมองคนข้าง ๆ ... ตกลงคุณเธอยังไม่สร่างเมาหรือเปล่าเนี่ย

“แกคิดว่าฉันไม่หายเมาหรือไง จ้องเอา ๆ แบบนี้”

พูดอีกก็ถูกอีก... เธอพูดเหมือนอ่านใจผมออกเป๊ะ แต่เธอก็ไม่ได้หยุดทำให้ผมแปลกใจอยู่เพียงเท่านี้ เพราะเธอทำในสิ่งที่ทำให้ผมถึงกับอึ้ง

เธอยกแก้วโกโก้ผสมกาแฟของเธอจรดริมฝีปาก ดื่มรวดเดียวจนหมด แล้วเช็ดปากด้วยหลังมือ

“กินได้แน่เหรอ” ผมอดถามไม่ได้ ถึงจะเห็นอยู่กับตาว่าเกิดอะไรขึ้น

“แล้วแกเห็นฉันทำอะไรล่ะ” เธอย้อน

“กินเข้าไปไง”

“ก็เห็นอยู่ว่ากินได้ แล้วยังจะมาถามอีก”

จริงของเธอ แต่ผมก็ยังไม่ค่อยแน่ใจว่านี่เป็นสิ่งที่ผมจะกินได้อย่างที่เธอทำ... ไม่รู้ว่า ผมอุปาทานไปเองหรือเปล่าว่า เธอแอบทำหน้าเบ้เมื่อดื่มเข้าไปอึกแรก แต่พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“รสชาติเป็นไง”

เธอทำท่าเหมือนรำคาญอยู่หน่อย ๆ กับความเจ้าปัญหาไม่เป็นเรื่องของผม

“ก็ดื่มสิ จะได้รู้... ของแบบนี้มันต้องลองเอง”

เมทแอมเฟตามีนกินแล้วหลอน ทุกคนรู้ แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนต้องกินนี่นา... ผมเถียงเธอในใจ แต่ก็กลั้นใจดื่มมันเข้าไปจนหมดแก้ว

เหตุผลที่ดื่มมันเข้าไป ไม่ใช่เพราะจำยอม หรือเพราะอยากลอง แต่เป็นเพราะ ‘เธอ’ คนเดียวจริง ๆ

“รสชาติเป็นไง” เธอถามผมด้วยคำถามที่ผมเคยถามเธอ

หลังจากกลืนน้ำลายเข้าไปล้างกาแฟดำผสมโกโก้ของเธอที่ยังติดอยู่ในคอไปหลายอึก ผมถึงเค้นคำพูดให้หลุดออกมาจากปากได้

รสแรกที่กาแฟผสมโกโก้ของเธอผ่านเข้าไปในปาก รสแรกที่สัมผัสลิ้น คือ ความขมเข้มชวนปวดหัวจี๊ดอย่างคงเส้นคงวาผสมกลิ่นไหม้ของกาแฟดำที่ไม่มีใครชงได้แบบนี้นอกจากอาโก ที่ผมรู้สึกได้เกือบพร้อม ๆ กัน คือ รสจืดปนมันที่ยังคงเจือด้วยความขมอยู่ตามเคย แต่เป็นรสขมของโกโก้ที่นุ่มนวลกว่า เป็นภัยต่อต่อมรับรสน้อยกว่ากาแฟดำ ส่วนรสหวานที่ผมพยายามตามหานั้น ก็มีอยู่บ้าง แต่แทบจะไม่มีความหมายอะไรเลย เพราะมันผ่านปลายลิ้นแค่ประเดี๋ยวเดียวก่อนกลืนเครื่องดื่มนั้นลงคอ

“บรรยายไม่ถูกเลย...”  

เธอหัวเราะ สายตาที่มองตอบมาบอกว่า ถ้าผมถามกลับ นั่นจะเป็นคำตอบของเธอเหมือนกัน

“แล้วหวานขึ้นไหม”

“แทบไม่รู้รส” ผมว่า “ไม่รู้สึกว่าหวานขึ้น แต่ก็ขมน้อยลง... แกหลอกกันนี่”

“ฉันหลอกอะไรแก” เธอทำเสียงสูง แต่ผมรู้สึกว่าเธอกำลังกลั้นหัวเราะไปด้วย

“ไหนแกบอกว่า แกจะทำให้กาแฟหวานขึ้น”

“ฉันพูดแบบนั้นที่ไหนกัน ฉันถามแกว่า ถ้าฉันทำให้กาแฟหวานขึ้นได้ แกจะว่ายังไง กับ ถ้าไม่ใส่น้ำตาล จะใช้วิธีไหนให้มันขมน้อยลง” เธอแย้ง ยักคิ้วแหย่ผม “หรือไม่ถูก”

ผมยกมือสองข้างขึ้นยอมแพ้เธอแต่โดยดี...

เธอทำท่าเหมือนผิดคาดที่ผมยอมยกธงขาวเร็วกว่าที่คิด ดูเหมือนเธอจะเป็นหนึ่งไม่กี่คนที่ผมยอมลงให้โดยไม่ต้องรู้สึกผิดกับตัวเองหรือลำบากใจเลยแม้แต่นิดเดียว

ตาของเราสบกันชั่วแวบ เราต่างเงียบไปอย่างกะทันหัน ต่างคนต่างเห็นความหมายที่อยู่ภายในสายตาของกันและกัน  

“แกรู้ใช่ไหมว่า ฉันอยากบอกอะไรแก” เสียงของเธอไม่เหลือร่องรอยของการหยอกเย้าอย่างเมื่อครู่อีกต่อไป

ผมพยักหน้า ผมคิดว่า ผมรู้ว่าสิ่งที่เธอทำนั้นมีความหมายอย่างไร และเธอเองก็พยายามจะบอกบางสิ่งให้ผมรู้ผ่านการกระทำของเธอ แต่ในเวลานี้ ผมไม่อยากคาดเดาอะไรต่อไปอีกแล้ว



(มีต่อนะคะ)

จากคุณ : ปิยะรักษ์
เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 54 17:10:21

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com