นิยายมันก็แค่....นิยาย บทที่ 40

บทที่ 40
อยากรู้ความจริง

ตอนแรกก็โกรธครับเพราะผมเคยได้เวรเยอะตกเดือนละ 8 เวรเหลือ 4 เวรเป็นเพราะเรื่องงานผมหรือเปล่าจะได้แก้ไขแต่ก็ไปดูเวรดีก็รู้สึกขำครับเพราะที่หายไปคือเวรที่ผมจะได้ หายไปในวันที่เขาไม่ได้ขึ้นเวร

ก็เลยมานั่งทบทวนตัวเองดูเพราะช่วงที่ผ่านมาวันที่บุ๋มไม่อยู่ผมจะไปคุยเล่นกับน้องคนอื่นในแผนกบุ๋มก็เลยคิดว่าหึงผมหรือเปล่าถึงได้ทำแบบนั้นแต่ก็คิดว่าคุยตรงๆผมโดนด่ากระเจิงแน่ๆ

ไม่มีเบอร์โทรครับเพราะคิดว่าการไปหาเบอร์ใครโดยที่คนๆนั้นไม่อนุญาตเหมือนเป็นการเสียมารยาทกับคนๆนั้นแต่ก็ไม่ค่อยได้ไปครับ

สุดท้ายก็นึกหาวิธีไม่ออกใกล้วันวาเลนไทย์อีกต่างหากถ้าคิดแบบเดียวกันผมก็จะขอคบเป็นแฟนไปเลยครับก็คิดว่าถ้าออกมาดีจะเปลี่ยนตัวเองก็เลยให้น้องที่ทำงานที่นั้นแหย่ดูก่อนว่าคิดอะไรกับผมหรือเปล่า

ผมก็เพิ่งนึกออกว่าเรื่องแบบนี้ควรไปถามด้วยตัวเองก็หลังจากที่ได้คำตอบมาแล้วครับว่าไม่คิดอะไรกับผมแถมพอวันที่ผมไปก็ไม่ยอมคุยกับผมอีกต่างหากเสียใจครับแต่ไม่โกรธเลยแตกต่างจากทุกทีเพราะเหมือนมันโหวงๆครับชีวิต

ก็เพื่อความสบายใจทั้ง 2 ฝ่ายผมก็ไม่ไปทำงานที่นั้นอีก

เฮ้อเงินหายไปหลายอัฐเสียใจด้วย

หลังจากนั้นก็มีแต่ยุ้ยครับอ้อคุยอย่างเดียวครับเพราะผมมันเป็นไอ้บื้อครับไม่เคยเข้าไปในคอมพิวเตอร์ดูเบอร์เขาครับ

ก็คุยเรื่อยๆแต่ก็มีบางครั้งครับที่เห็นยุ้ยมีอารมณ์เหมือนตอนที่ทิพย์ไม่รู้จะทำยังไงกับผมแต่ก็ไม่อะไรด้วยเพราะเหลือแค่เขาแล้วที่ผมมีความรู้สึกด้วยในตอนนี้ไม่ใช่ยุ้ยไม่มีค่านะครับน้องเขาโอเคมากๆ

แต่รูปแบบชีวิตยังออกแนววัยรุ่นเกินไปหน่อยก็คิดว่าถ้าอีก 2 ปีชีวิตผมไม่มีอะไรเปลี่ยนแล้วน้องเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกซักนิดก็คงจะจีบแบบลูกตื้อจริงละ

แต่งานหลักตอนนี้ก็มีปัญหาครับเพราะหัวหน้าผมที่จบการฝึกจากอนุปริญญามาเป็นปริญญาตรีแล้วแต่ความรู้และแนวความคิดไม่มีการพัฒนาตามมาด้วยครับยังตอบแบบแนวเดิมๆตอนหลังพยายามเอ็ดผมโชว์อีกต่างหาก

ตอนหลังมาก็ได้รู้ว่าหัวหน้าผมท้องครับ

พอท้องก็ออกอาการเต็มที่ไม่ช่วยอะไรเลยครับวันๆเอาแต่นั่งจัดเวรครับเพราะอำนาจหัวหน้าก็คือการจัดเวรเนี่ยแหละครับผลประโยชน์ล้วนๆเรื่องอื่นไม่ต้องห่วงครับผมรอน้องที่มาก่อนผมขึ้นค่อยปล่อยเอกสารอีกครั้งเพราะก็อย่างที่บอกเล่นเอาของผมไปแล้วบอกเอามาเองจากเนตเรื่องอะไรจะช่วยหละครับ

ก็เริ่มหาเรื่องผมหนักขึ้นเรื่อยๆเครื่อง CT ที่เข้ามาใหม่หัวหน้าผมก็ไม่เข้าใจทั้งที่ผมไปเรียนครึ่งวันก็ทำได้แล้วเพราะไม่ได้มีอะไรที่เกินกว่าเครื่องเก่าเท่าไหร่

แต่ก็คงมีเรื่องที่น้องในแผนกไปยึดติดตามหมอครับเพราะเครื่อง CT ที่หมอใหม่ใช้เป็นเครื่องรุ่นเก่าไม่ค่อยเห็นรอยโรคหมอก็เลยกำหนดค่ามาเลยว่าให้ถ่ายด้วยค่าเท่านี้น้องผมแทนที่จะดูจากภาพเพราะเครื่องรุ่นใหม่มันมีรายละเอียดเยอะจนต้องปรับให้เห็นรอยโรคด้วยความชำนาญครับเพราะคนไม่เหมือนกันครับ

ก็เลยยิ่งปวดหัวกับงานแม้ว่าตอนนี้ยุ้ยมีอาการแปลกๆครับคือเหนื่อยง่ายผอมลงชาแขนเป็นบางครั้งแต่ผมก็ไม่ทันได้สนใจเพราะเรื่องตัวเองยุ่งขึ้นทุกทีและยุ้ยก็ยังคบกับแฟนคนเดิมอยู่ไปยุ่งเกินก็คงจะโดนใครต่อใครว่าไม่ดี

สุดท้ายพอดีมีเพื่อนจากที่ทำงานแรกติดต่อมาครับบอกอยากได้คนไปเป็นหัวหน้าอยากให้ผมไปเป็นให้หน่อยเพราะเขารู้ว่าผมทำได้อยู่

และตอนนี้ที่นั้นเปลี่ยนผู้บริหารแล้วเงินเดือนก็เป็นมาตรฐานมากขึ้นก็เลยเอาไงเอากันตอนที่บอกจะลาออกพี่ๆที่อยู่ฝ่ายบริหารบอกไม่อยากให้ออกขึ้นเงินเดือนให้ด้วยแต่ที่ผมติดไม่ใช่เรื่องอะไรครับ  เรื่องหัวหน้าผมจริงๆก็ชอบที่นี้มากเพื่อนเต็มโรงพยาบาลเลยรักพี่ๆที่ทำงานเหมือนพี่จริงๆ

ก็เลยตัดสินใจลาออกพอมาถึงตกลงกันจริงๆก็ขอลดเงินผมเล็กน้อยแล้วมาติดเวลาการทำงานจริงๆเงินดรอปลงครับแต่ก็ไม่คิดอะไรเพราะผมเชื่อฝีมือตัวเองครับว่าผมสามารถเปลี่ยนปัญหาต่างๆภายในแผนกและการประสานงานภายในโรงพยาบาลจนเป็นที่ยอมรับครับ

เรื่องแรกคือต้องสร้างความมั่นใจให้เพื่อนเก่าผมก่อนที่จริงมันต้องเป็นหัวหน้าไปแล้วไม่ใช่ไปตามผมมาเพราะไม่งั้นเพื่อนผมคงมีชีวิตที่ดักดานครับ
ยอมให้มันเกลียดก็ได้เพราะหัวหน้ามีหน้าที่ให้โดนลูกน้องนินทาอยู่แล้วปัญหาเพื่อนผมก็ไม่มีอะไรมากเพื่อนผมเป็นเกย์ครับออกหญิงแต่คิดอยู่ตลอดว่าไม่มีใครยอมรับคนแบบเขา

ผมก็ต้องให้เขาสู้ครับพูดไม่ดีไปหลายอย่างเพราะสมัยที่ผมเรียนเกย์ถูกจัดเป็นความ บกพร่องทางจิตแบบหนึ่งแต่ตอนนี้ผมว่าเขายอมรับกันแล้วแต่เพื่อนผมมันหัวโบราณครับ ด่าไปก็เกลียดผมแต่อยากให้ยอมรับความจริงครับเพื่อจะได้ก้าวต่อได้

ก็มีเรื่องที่ต้องหาข้อมูลนิดหน่อยในการทำงานที่ปัจจุบันเพราะผมไม่รู้จักพวกเซลหรือผู้รับซื้อของ อะไรเลยก็เลยต้องโทรไปหาที่ทำงานเก่าหลังจากที่ออกมาได้เดือนกว่าๆพอคุยเรื่องานเสร็จน้องก็บอกเรื่องหนึ่งกับผม

“พี่ยุ้ยไม่สบายนอนโรงพยาบาลมาสองหนแล้วเดือนนี้ตอนนี้ยังนอนอยู่เลย”

จากคุณ	: Peera Ler
เขียนเมื่อ	: 17 เม.ย. 54 22:47:51