|
<บทที่ 3 ต่อ>
ทางด้านเฒ่าซกมก หลังจากกัดฟันจ่ายเงินค่าดูแลให้แก่โฉมสะคราญโรงเตี๊ยมเรียบร้อย ก็ถาโถมออกมาจากโรงเตี๊ยม เพื่อติดตามสบทบกับเฒ่าซกเล็ก แต่แล้วพอออกมาอยู่หน้าโรงเตี๊ยมพลันงงงันวูบ
หน้าโรงเตี๊ยมยังไม่มีที่ใดผิดปกติ รถม้าและเกวียนยังคงอยู่เป็นปกติ สินค้ายังไม่ได้ถูกช่วงชิง แต่ที่สร้างความงงงันคือถนน ซึ่งแบ่งออกเป็นเส้นทางไปทางซ้ายและไปทางขวา
แล้วเฒ่าซกเล็กไปเส้นทางใดกัน
โรงเตี๊ยมของโฉมสะคราญสุดสวยอยู่ย่านกลางเมือง ถนนทั้งสองด้านล้วนสามารถมุ่งหน้าออกนอกเมือง แต่จะไปเส้นทางใด
ถนนฝั่งตรงกันข้าม มีขอทานชราคนหนึ่ง คล้ายนั่งอยู่นานจนเกินพอ คล้ายนั่งอยู่ตั้งแต่ชาติปางก่อน คนแบบนี้ย่อมสามารถบอกได้ว่าเมื่อครู่เห็นคนออกจากร้านแล้วไปเส้นทางใด
มองซ้ายขวาครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจเดินไปหาขอทานเฒ่า สองตาของขอทานมองมาคล้ายมองเงินก้อนใหญ่กำลังตรงมา มันรีบเอ่ยปากทักทายอย่างประจบสอพลอ
“คุณชายไม่ทราบว่าจะให้ทานข้าเท่าไร”
“ข้าไม่ใช่คุณชาย..”
เฒ่าซกมกกล่าวอย่างไม่พอใจ เพราะภาพลักษณ์ซกมกมอมแมมของมันควรค่าแก่การอนุลักษณ์ มิใช่ให้ผู้ใดเผยอหน้าอ้าปากกล่าวจนเกินเลย มันชมชอบซกมกมอมแมม มากกว่าหรูหราโอ่อ่าสง่างาม
ขอทานพยักหน้ารับรู้ รีบเปลี่ยนวาจาทันทีว่า
“เฒ่าโสโครก คิดให้ทานข้าเท่าใด”
เฒ่าซกมกแผดเสียงหัวร่อทันที กล่าวอย่างพอใจ
“พูดเช่นนี้ได้ถูกปากถูกใจ คนเช่นข้าไม่พอใจวิริสมาหราราคาแพง พอใจติดดิน ก่อนจะให้ทานข้ามีคำถามสักเล็กน้อย เจ้าเห็น เฒ่าคนหนึ่งออกจากร้านตรงกันข้ามไปเมื่อครู่หรือไม่ ถ้าเห็นไปทางใด คำตอบของเจ้าจะมีผลต่อการทำทาน”
“เฒ่าคนนั้นสวมชุดยาวสีเทาร้องเท้าหนังมีตัวอักษรปักหลังเสื้อว่าซกเล็กใช่หรือไม่”
แสดงชัดเจนว่ามันเห็นเฒ่าซกเล็กจริงๆ ดังนั้นวาจาต่อไปข้างมันควรเชื่อถือได้
“มันท่าทางดุเดือดเลือดพล่าน ก่อนหน้านั้นยังมีชายวัยกลางคนชายวัยกลางคนผู้หนึ่งผมยาวรุงรังรูปร่างสันทัดในชุดยาวลายดอกสวมรองเท้าฟาง สีหน้าท่าทางพิสดารหนีออกมาก่อน พวกมันไล่ตามกันไปทางโน้น”
ขอทานเฒ่าชี้มือไปทางขวา
เฒ่าซกมกยื่นตั๋วแลกเงินมูลค่าห้าสิบเหรียญให้ อีกฝ่ายตาวาวดีใจแต่แล้วก็ชะงักค้างเมื่อได้ยินคำพูดต่อไป
“ทอนมาสี่สิบเก้าเหรียญ”
“ไม่มีทาง”
พอได้สติขอทานเฒ่าร้องเสียงดังเก็บตั๋วแลกเงินไว้ในอกเสื้อ ก่อนคำรามบอกว่า
“ให้เงินขอทานแล้วขอเงินทอนจากขอทาน เป็นการหยามเกียรติและศักดิ์ศรีของขอทานชัดๆ เราย่อมไม่อาจทอนเงินให้ท่าน”
“เช่นนั้นข้าจะสั่งสอนขอทานอย่างเจ้าแล้ว”
พูดจบก็เตะออกไปทันที
ความจริงขอทานเฒ่ามีท่าทางอ่อนล้าปางตาย กระทั่งพูดจายังคงคล้ายใช้กำลังใช้ความพยายามสุดแสน แต่พอเท้าของคนเบื้องหน้ามันเตะเข้าใส่ มันกลับไถลร่างออกไปด้านข้างรวดเร็วราวมัจฉาในธารา แถมยังหัวร่อ ฮา ฮา บอก
“ท่านเป็นคนใจกว้างมือเติบ ให้ทานเราห้าสิบเหรียญ เราย่อมจดจำไม่ลืมบุญคุณ ชาติหน้าของเกิดเป็นบริวารรับใช้ แต่ชาตินี้เราขอลาไกลไปใช้เงินของท่าน”
ผมเผ้าของเฒ่าซกมกชี้ชันดาลเดือด พุ่งกายตามไปราวเป็นเงาติดตัว รู้ว่าขอทานคนนี้ไม่ใช่ขอทานธรรมดาแน่นอน หมุนตัวเป็นพายุหมุนกรงเล็บตะกุยวูบวาบออกไปสิบหกสิบเจ็ดครั้งสิบหกสิบเจ็ดรอบ
ขอทานเฒ่าพลิกตัวหมุนหนีออกไปสิบหกสิบเจ็ดครั้งตามผนังตึก มีเสียงเปรี้ยะๆ สิบหกสิบเจ็ดครั้งที่ผนังอาคาร ซึ่งถูกกรงเล็บของเฒ่าซกมกตามตะปบตะกุยเป็นรอยเล็บแนวยาวแบบหวุดหวิดหวาดเสียวพอพ้นมุมตึกขอทานเฒ่าก็วิ่งปราดออกไปในถนนซึ่งอากาศร้อนและลมแรง
เฒ่าซกมกมิอาจไม่ตาม เงินห้าสิบเหรียญสากลยิ่งไม่อาจไม่ตามทวงคืน
<จบบที่ 3>
| จากคุณ |
:
Psycho man   
|
| เขียนเมื่อ |
:
18 เม.ย. 54 11:22:13
|
|
|
|
กระบี่รันทด ภาค 2.......บทที่ 3 (ส้มตำจำพราก)
เข้ามาขำต่อ
นะคะ
