ความคิดเห็นที่ 1 รูปห้วยที่ธีรวงศ์กับมโนพัศไปเจอค่ะ (ขออธิบายนิดนึงเนอะเดี๋ยวกลัวคนอ่านไม่เข้าใจ) คือรูปกลาง จุดถ่ายภาพคือจุดที่ธีรวงศ์กับมโนพัศเดินทางไปเจอ (รูปอาจจะหันไปทางปลายน้ำ) รูปซ้ายสุดคือบริเวณปลายน้ำที่ทั้งสองลงไปดู รูปขวาสุดคือสะพานข้ามช่องเขาขาด(ซึ่งสูงมากๆ แต่ในรูปอาจดูไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่สูงจริงๆนะ) ให้ทายเล่นๆว่าที่รูปนี้คือที่ไหนในประเทศไทย?^^ จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 12:25:49

ความคิดเห็นที่ 2 แก้วนพเก้า ตอนที่ ๑-๙ “มโนพัศ! มโนพัศตื่นสิ” เสียงของธีรวงศ์ที่พร่ำเรียกและแรงเขย่าทำให้มโนพัศค่อยๆ รู้สึกตัว ฟื้นคืนจากการหลับใหล โอรสแห่งมัณฑรนครกระพริบตาถี่เพื่อปรับสายตาให้รับกับแสงสุริยาที่สาดจ้าลอดผ่านยอดไม้ใบบังลงมา โอรสน้อยขมวดคิ้วไล่ลำดับเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้น แล้วก็ลุกพรวดขึ้นทันที “ธีรวงศ์?! เกิดอะไรขึ้น โอ๊ย!” แต่ความเจ็บที่ระบมไปทั่วทั้งร่างทำให้ไม่สามารถจะขยับกายได้เต็มที่นัก “เจ้าโดนพวกเสือสมิงหลอกล่อเอาน่ะ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง” ธีรวงศ์ถามอาการเมื่อเห็นมโนพัศนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด “เรานี่โง่จริงๆ ที่ปล่อยให้พวกเดรัจฉานมันหลอกเอาได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า” มโนพัศต่อว่าตัวเองอย่างเจ็บใจ เสือสมิงพวกนั้นอาศัยรูปกายของพระมารดามาล่อลวงจนเขาเผลอไผล “ไม่หรอก ตอนแรกเราก็เกือบถูกพวกมันหลอกแล้วเหมือนกัน มันแปลงเป็นน้องชายของเรา แต่มันเผลอแสดงกริยาที่คีรีจักรไม่มีวันทำให้เห็น เราเลยเฉลียวใจ” “แล้วตอนนี้มันไปไหนแล้วล่ะ” มโนพัศมองหาเสือสมิงทั้งสองตัวอย่างหวาดระแวง ป่ารอบด้านสงบปลอดภัยเมื่อยามทิวามาเยือน “มันไปหมดแล้วล่ะ เมื่อคืนมันก็มึนงงกับเสียงขลุ่ยของเราสลบไปเหมือนกัน เราเลยรีบพาเจ้าเข้ามาซ่อนตัวในดงไม้นี่ พอพวกมันตื่นก็ค่อยๆ ผละไปเอง” สองครั้งสองครามาแล้ว ที่ธีรวงศ์ใช้ความอ่อนโยนของเสียงเพลงสยบความโหดร้าย...ความงดงามของจิตใจ มันแฝงอยู่ทั่วไป... “ขอบใจเจ้ามากนะ ธีรวงศ์” มโนพัศเอ่ยขอบคุณ พยายามยันกายขึ้นข่มความเจ็บปวดไว้อย่างแนบเนียน ทั้งที่จริงแล้วมันแปลบปลาบจนแทบสั่น “เรารีบไปกันเถอะ นี่ก็เหลือเวลาอีกแค่วันเดียวเท่านั้น” “แต่ว่าเจ้ายังเจ็บอยู่นะ” “เราไม่เป็นไรแล้วล่ะ ไปเถอะอย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย” มโนพัศแสร้งทำเป็นสบายดีกลบเกลื่อน “เจ้าแน่ใจนะว่าไม่เป็นไรแล้ว” แทนคำตอบโอรสแห่งมัณฑรนครเดินนำหน้าอีกฝ่ายไปทันที ธีรวงศ์เดินตามอยู่เบื้องหลังจึงไม่เห็นสีหน้าที่อดทนต่อความเจ็บปวดของคนที่เดินนำซึ่งพยายามข่มไว้อย่างเต็มที่ :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: มโนพัศเงยหน้าขึ้นมองภูผาชันที่สูงเยี่ยมเทียมฟ้าเบื้องหน้าอย่างเหนื่อยล้า ความอ่อนล้าจากอาการบาดเจ็บยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อเห็นหนทางที่ยากจะปีนขึ้นไปให้ถึงได้ภายในวันเดียว แต่นี่พวกเขาเหลือเวลาอีกแค่ครึ่งวันกับครึ่งคืนเท่านั้นมันจะ เป็นไปได้อย่างไร ถ้าไม่ขาหลุดเขาก็คงขาดใจตายก่อนแน่! “ไปกันเถอะมโนพัศ” ธีรวงศ์กล่าวอย่างมุ่งมั่น หลังจากยืนพินิจความสูงชันของยอดผาอยู่ครู่หนึ่ง มโนพัศหันมามองธีรวงศ์อย่างไม่แน่ใจ แต่เมื่อได้สบตาอันเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวของเพื่อนแล้ว โอรสแห่งมัณฑรนครก็บังเกิดความฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ย่อท้อ จากทางราบเรียบบริเวณเนินเขาค่อยๆลาดชันขึ้นเรื่อยๆทุกย่างก้าว สุมทุมพุ่มพฤกษ์รกระเกะระกะเริ่มหายไปราวกับมีใครมาถางเตียนอยู่เป็นนิจ พื้นที่โล่งมุ่งไปสู่ทางแยกสามแพร่งข้างหน้า โอรสทั้งสองชะงักฝีเท้า เมื่อหนทางข้างหน้าแยกออกไปเป็นสามทิศทาง ร่างของชายชราผมสีดอกเลานุ่งขาวห่มขาวคล้ายผู้บำเพ็ญตนอยู่ในเพศพราหมณ์ยืนขวางอยู่เบื้องหน้า “ปราษาณคีรี ขุนเขาแห่งนักปราชญ์ยินดีต้อนรับอาคันตุกะน้อยทั้งสอง” ชายชรานุ่งขาวห่มขาวเอ่ยทักทายด้วยความเป็นมิตร ใบหน้าเหี่ยวย่นยิ้มแย้มแจ่มใส “ข้ามีนามว่าศิกษกะเป็นผู้ปกปักษ์รักษาปราษาณคีรีแห่งนี้” โอรสทั้งสองสบตากันราวกับจะถามว่า คราวนี้จะต้องเจอกับอะไรอีก ก่อนจะแนะนำตัวกลับไปตามมารยาท “เราชื่อธีรวงศ์ มาจากคีรีรัตน์นคร” “เราชื่อมโนพัศมาจากมัณฑรนคร ท่านผู้เฒ่าจะขัดขวางเราสองคนไม่ให้ขึ้นไปยังยอดเขารึเปล่า” มโนพัศถามตามตรง จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาล้วนมีอุปสรรคขวากหนามมากมาย หากที่เชิงผาจะมีผู้มาขัดขวางอีกก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เฒ่าศิกษกะยิ้มให้กุมารทั้งสองอย่างเอ็นดู “ข้ามิได้ขัดขวาง แต่มาเพื่อบอกหนทางอันสว่างแก่ผู้ที่ต้องการขึ้นไปยังยอดเขาต่างหาก” “หมายความว่ายังไงขอรับ ท่านผู้เฒ่า” ธีรวงศ์ถาม อะไรมันจะง่ายดายปานนั้น! “อันหนทางที่จะขึ้นไปยังยอดปราษาณคีรีนั้นมีสามทางด้วยกัน ทางหนึ่งคือทางที่ถูกต้องตรงไปยังยอดเขา อีกทางหนึ่งเป็นทางที่จะพาพวกเจ้ากลับไปยังจุดเริ่มต้น และอีกทางหนึ่งเป็นหนทางมรณะที่พวกเจ้ามิอาจกลับมาได้อีกเลย ” ทั้งสองอึ้งไปครู่ เมื่อเจอปริศนาผิดคาดไปจากที่คิดและที่ผ่านมาทั้งหมด ก่อนจะเริ่มพินิจเส้นทางทั้งสามอย่างงงงัน เพราะทางสามแพร่งที่แยกจากกันนั้น ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าทางใดเป็นทางที่ถูกต้อง “หากเจ้ากล่าวความจริงเกี่ยวกับหนทางทั้งสามมาสักประโยค ข้าจะเฉลยให้เจ้าสักทางหนึ่ง แต่เจ้ามีโอกาสพูดได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้นนะ” พราหมณ์เฒ่าศิกษกะเอ่ยเป็นนัยที่ฟังแล้วยียวน “หมายความว่ายังไง กล่าวความจริงเกี่ยวกับหนทางทั้งสาม?...มันก็มีแต่ทางที่จะไปถึงยอดเขา ทางที่กลับสู้จุดเริ่มต้น แล้วก็ทางสู่มรณะ แล้วมันความจริงอะไรล่ะ” มโนพัศถามด้วยความงุนงง ธีรวงศ์เองก็นิ่งเงียบครุ่นคิดกับคำพูดของ พราหมณ์เฒ่าไม่ต่างกัน “ฮ่าๆๆๆ พวกเจ้าจะใช้เวลาคิดนานเพียงใดก็สุดแล้วแต่ ข้าจะนอนรอตรงนี้ ได้คำตอบเมื่อไรก็ปลุกข้าก็แล้วกัน” พราหมณ์เฒ่าจอมยียวนว่าพลางเอนกายนอนใต้ต้นไม้แห้งๆต้นหนึ่งที่ขึ้นโดดอยู่เพียงต้นเดียว ชำเลืองมองอาคันตุกะน้อย อย่างไม่อนาทรร้อนใจ “นี่! อย่าเพิ่งนอนสิท่าน พวกเราไม่รู้จักที่นี่เสียหน่อย ท่านต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายบอกความจริงให้กับพวกเราไม่ใช่มาถามอย่างนี้ หรือถึงเราจะพูดความจริงได้แล้ว แต่ท่านกลับบอกหนทางที่ทำให้พวกเราต้องย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้น แล้วพวกเราไม่ต้องมานั่งเดาระหว่างทางมรณะกับทางที่ถูกหรอกหรือ” มโนพัศโต้แย้งเป็นฉากๆ “นั่นมันก็แล้วแต่ดวงของพวกเจ้า” พราหมณ์เฒ่าพูดแล้วก็ปิดเปลือกตาลง แม้มโนพัศจะตะโกนเรียกเสียงบาดหูเพียงใดก็ไม่สนใจ “เดี๋ยวก่อนสิ! อย่างเพิ่งหลับ ท่านผู้เฒ่า!...เฮ้ย! ไม่ง้อก็ได้ ยังไงก็ไม่รู้ความจริงอะไรนั่นอยู่แล้ว เราเลือกสุ่มไปสักทางก็รู้เองแหละว่าจริงหรือไม่จริง” มโนพัศไม่อยากจะรออะไรเพราะเวลาที่เหลือไม่มากนัก “ไปทางขวาละกัน ธีรวงศ์” “เดี๋ยวก่อนมโนพัศ!” ธีรวงศ์จะห้าม แต่ไม่ทันเสียแล้วเพราะมโนพัศที่เดินไปหาทางแยกที่เลือกนั้นผงะราวกับกระแทกอะไรบางอย่างจนแทบหงายหลัง “โอ๊ย!!” “มโนพัศ! เป็นยังไงบ้าง” “ก็เจ็บน่ะสิ ถามได้” มโนพัศคลำนลาฎของตนเองอย่างไม่พอใจ แล้วลองยื่นมือไปสัมผัสกับความว่างเปล่าที่เห็นเบื้องหน้า มันมิได้เป็นความว่างเปล่าอย่างที่เห็น แต่ราวกับมีกำแพงหนาทึบจนมิอาจแทรกผ่านไปได้ขวางอยู่ ก่อนจะสบถออกมา “ตาพราหมณ์เจ้าเล่ห์นั่นปิดทางไว้ก็ไม่บอกกัน บ้าชะมัด!” “ก็เจ้าใจร้อน เรารู้แล้วว่าจะพูดว่าอะไร” โอรสแห่งคีรีรัตน์นครเดินเข้าไปหาพราหมณ์ศิกษกะที่แกล้งทำทีเป็นหลับ เอ่ยชัดเจนจนพราหมณ์เฒ่าต้องหรี่ตาขึ้นมอง “ข้าจะพูดความจริงกับท่าน!” ทั้งมโนพัศและพราหมณ์ศิกษกะเงียบรอฟัง   “ท่านจะไม่บอกทั้งทางที่ทำให้กลับไปจุดเริ่มต้นและทางมรณะที่ไปไม่มีวันกลับให้แก่เรา” สิ้นเสียงที่กล่าวชัดถ้อยชัดคำ พราหมณ์ศิกษกะนิ่งเงียบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาอันมุ่งมั่นของธีรวงศ์ก่อนจะคลี่ยิ้มให้โอรสน้อย “เจ้าฉลาดมาก อาคันตุกะน้อย ทางด้านซ้ายคือทางที่จะไปยังยอดเขาปราษาณ ขอให้โชคดี อาคันตุกะน้อยที่เปี่ยมไปด้วยปัญญา และอาคันตุกะที่เปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญเด็ดเดี่ยว” พราหมณ์เฒ่าศิกษกะกล่าวอวยพรแก่ทั้งสอง มโนพัศได้ฟังคำเฉลยที่พราหมณ์ศิกษกะกล่าวออกมาอย่างง่ายดาย และคำชมเชยถึงความกล้าหาญก็รู้สึกผิดกับความใจร้อนวู่วามของตน โวยวายทั้งที่ยังไม่ไตร่ตรองให้ดี แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจปริศนานัก แต่นั่นก็เท่ากับพราหมณ์ผู้ปก ปักษ์ปราษาณคีรีได้ชี้ทางให้แล้ว “ข้าขอโทษที่กล่าววาจาไม่สุภาพกับท่านในตอนแรก” “ไม่เป็นหรอกไร อาคันตุกะหลายต่อหลายคนที่พยายามจะขึ้นไปยังยอดเขา ต่างก็คิดว่าข้ากวนโทสะกันทั้งนั้นล่ะ” ศิกษกะกล่าวอย่างอารมณ์ดี “ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่เมตตาเรา ลาก่อนนะขอรับ” ทั้งพนมหัตถ์กล่าวลา “ช้าก่อนอาคันตุกะน้อย” พราหมณ์ศิกษกะรั้งโอรสทั้งสองให้หันมามองอย่างแปลกใจ “เป็นเวลานานแสนนานแล้วที่ข้าไม่เจอเด็กที่มีปัญญาเฉกเช่นเจ้า ข้ามีบางสิ่งอยากจะบอก...พวกเจ้าไม่มีทางไปถึงยอดเขาปราษาณได้ทันก่อนจันทร์เพ็ญตรงศีรษะภายในคืนนี้หรอก!...อย่าคิดว่าข้าพูดตัดความหวังเจ้าเลยนะเด็กน้อย จง อย่าแม้แต่จะละเลยทุกคำพูดที่เจ้าได้ยินมา จงใช้สติปัญญาของเจ้าตรึกตรองให้ดี!!” :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: “ธีรวงศ์ ความจริงที่เจ้าพูดกับท่านผู้เฒ่ามันหมายความว่ายังไงหรือ” มโนพัศถามขึ้นหลังจากที่เดินผ่านทางแยกสามแพร่งนั้นเข้ามาทางด้านซ้าย และหนทางข้างหน้าก็เริ่มสูงชันจนต้องปีนป่ายขึ้นไปตามชะง่อนผา “ก็ท่านผู้เฒ่าบอกว่าจะบอกทางสักทางให้เมื่อเรากล่าวความจริงเกี่ยวกับมันไงล่ะ” มโนพัศพยายามคิดตาม “ก็บอกว่าจะบอกสักทางไม่จำเป็นว่าท่านผู้เฒ่าจะบอกทางที่ไปยังยอดเขาปราษาณแก่เราจริงๆนี่นา” “นั่นแหละ เราจึงต้องพูดในสิ่งที่เป็นความจริงเพื่อไม่ให้ท่านผู้เฒ่าบอกทางที่ผิดแก่เราไงล่ะ” ธีรวงศ์เฉลย ก่อนจะเริ่มต้นปีนหน้าผาชันขึ้นไป ทิ้งให้มโนพัศหยุดคิดไตร่ตรอง ‘ท่านจะไม่บอกทั้งทางที่ทำให้กลับไปจุดเริ่มต้นและทางมรณะที่ไปไม่มีวันกลับให้แก่เรา’ คิดทบทวนคำพูดของธีรวงศ์ในใจ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อรู้ถึงคำตอบอันแยบยลในคราวนี้ ...ไม่ว่าเราจะเอ่ยอะไรก็อาจจะเรียกได้ว่าเป็นความจริงทั้งนั้น อยู่ที่ว่าสิ่งที่เอ่ยออกมาจะมีประโยชน์มากน้อยแค่ไหน... คำพูดของธีรวงศ์กำหนดไว้อยู่แล้วว่าท่านผู้เฒ่าศิกษกะจะต้องบอกเฉพาะทางที่จะขึ้นไปยังยอดเขาปราษาณทางเดียวเท่านั้น ถ้าหากท่านผู้เฒ่าบอกทางที่ไม่ถูกต้องแก่พวกเราก็เท่ากับว่าท่านกล่าวมุสา ดังนั้นไม่มีทางเลือกที่ท่านพราหมณ์ จะไม่บอกทางที่ถูก เป็นเช่นนี้นี่เอง! ไขความกระจ่างให้ตนเองได้แล้ว มโนพัศก็รีบตามธีรวงศ์ที่ปีนหน้าผาล่วงหน้าขึ้นไปก่อนอย่างมุ่งมั่น แม้บาดแผลที่ขาจะเริ่มทำพิษปวดระบมมากขึ้นเป็นทวีคูณก็ตาม :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: รัตติกาลเริ่มมาเยือนพร้อมดวงจันทราฉายแสงนวลอาบขุนเขา กุมารทั้งสองยังคงบากบั่นปีนป่ายหินผาอย่างอดทนหมายจะขึ้นไปให้ถึงยอดก่อนจันทราจะตรงศีรษะในคืนนี้ให้ได้ ทั้งที่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไร จุดมุ่งหมายนั้นก็ไม่มีทางเป็นจริงเหมือนที่ผู้เฒ่าศิกษกะกล่าวไว้! เส้นทางที่แสนยากเข็ญทำให้โอรสน้อยแห่งคีรีรัตน์นครรำลึกถึงสิ่งต่างๆ ที่เขานึกอยากจะใช้ทุ่นแรง ปีกภุมรามาศนั้นไม่ต้องหวังเพราะมันไม่ใช่ของเขาอยู่แล้ว! ความทรงจำเกี่ยวกับขนปีกพญาครุฑแวบเข้ามาในห้วงความคิด ถ้าหากเขาไม่แอบเอาไปเล่นเสียก่อนก็คงจะมีโอกาสใช้ประโยชน์อย่างแท้จริง อย่างเช่นในเวลานี้ที่เขาต้องการมัน! ...ถ้าขอให้เทพธิดายูงทองช่วย...นางจะมาช่วยไหมนะ!... ...ไม่มีทางหรอก คงไม่มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้ทุกครั้งที่ร้องขอ อีกอย่างให้นางไปคอยช่วยคีรีจักรเถอะ... บาดแผลที่ได้รับจากพญากุมภีล์และเสือสมิงทวีความปวดร้าวขึ้นจนมโนพัศอ่อนแรง ซ้ำพิษระบมนั้นยังส่งผลให้โอรสน้อยมีอาการร้อนรุ่มสลับหนาวยะเยือกราวกับเป็นไข้ แต่เขาก็ยังคงเดินหน้าต่อไป เหงื่อกาฬไหลอาบชุ่มโชกไปทั้งกาย ธีรวงศ์คอยเหลียวมองหลังเป็นระยะเพราะสีหน้าที่ซีดเผือดราวกับจะสิ้นเรี่ยวแรงอยู่ได้ทุกขณะของมโนพัศ แต่พอจะบอกให้พักอีกฝ่ายก็ยืนกรานดื้อรั้นที่จะไปต่อ แต่สิ่งที่ธีรวงศ์ไม่ได้เห็นคือบาดแผลนั้นระบมจนโลหิตซึมออกมาแทบจะอาบ ทุกแง่หินที่ก้าวผ่าน ขาข้างที่บาดเจ็บนั้นลื่นไถลด้วยความอ่อนล้าเกินกว่าจะเหยียบชะง่อนหินเอาไว้ได้ พาให้ร่างที่เหน็ดเหนื่อยไถลลู่ลงไปด้วย “มโนพัศ!!” ธีรวงศ์คว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้ได้ทัน ก่อนที่ร่างอ่อนแรงนั้นจะร่วงหล่นลงไปสู่เบื้องล่าง “อดทนไว้นะมโนพัศ เราจะดึงเจ้าขึ้นมาเอง จับแน่นๆนะ” ธีรวงศ์ออกแรงดึงเพื่อนรักขึ้นมา มืออีกข้างเหนี่ยวกิ่งไม้เล็กๆ ที่ยื่นออกมาจากซอกผาเป็นที่ยึด แต่ความอ่อนล้าที่สะสมมาเป็นเวลานานของทั้งสองและพละกำลังเพียงน้อยนิด ทำให้ธีรวงศ์ดึงร่างอีกฝ่ายขึ้นมาไม่สำเร็จเสียที “เจ้าขึ้นไปคนเดียวเถอะธีรวงศ์ เราไม่ไหวแล้วจริงๆ ปล่อยเราเถอะ!” มโนพัศบอกด้วยน้ำเสียงระโหย มืออีกข้างเกาะชะง่อนผาพยุงตนเองไว้ เขาไม่อาจเห็นแก่ตัวได้อีกต่อไปแล้ว ถ้าไม่มีเขาเป็นตัวถ่วงธีรวงศ์ก็อาจจะปีนขึ้นไปได้ไกลกว่านี้ ธีรวงศ์เหมาะสมที่จะเป็นศิษย์พระดาบสมากกว่าเขา! “ไม่!! เราต้องไปด้วยกันสิ เราทิ้งเจ้าไม่ได้หรอก” ธีรวงศ์ออกแรงดึงมโนพัศขึ้นมาอีกครั้ง แต่พลันกิ่งไม้เล็กๆที่รับน้ำหนักของคนถึงสองคนก็หักลง ทั้งสองลื่นไถลกระแทกหินผาตกลงไปสู่เบื้องล่างในทันที!! :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: “เจ้าพี่!!!” คีรีจักรผวาตื่นขึ้นกลางดึกอีกแล้ว คราวนี้เขาเห็นพระเชษฐาพลัดตกจากหน้าผาสูง ลงไปสู่ความมืดมนเบื้องล่าง แม้จะเป็นเพียงความฝันแต่ก็เหมือนจริงจนน่าหวาดกลัวเหลือเกิน ครั้งที่สองแล้วที่ฝันร้ายถึงพระเชษฐา เจ้าพี่ธีรวงศ์จะทรงเป็นตายร้ายดียังไงบ้างนะ :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 12:32:05

ความคิดเห็นที่ 3 คืนวันเพ็ญล่วงผ่านมาหลายโมงยามแล้ว ครบกำหนดที่กุมารทั้งสองจะต้องทำภารกิจให้สำเร็จลุล่วง มโนพัศและธีรวงศ์เดินกะเผลกประคองกันมาทั้งคู่ เพราะกระแทกหินตอนที่พลัดตกลงมาจากหน้าผานั้นหลายตลบ ทั้งสองข้ามผ่านเส้นทางสายกลางอันจะนำกลับไปสู่จุดเริ่มต้นซึ่งก็คือเทือกเขาอินทา ช่วยลัดระยะทางที่ยาวไกลถึงสามวันสามคืนให้สั้นเพียงชั่วอึดใจ มโนพัศที่บาดเจ็บเป็นทุนเดิมอยู่แล้วแทบจะลากขาเดินไม่ไหว ในขณะที่ธีรวงศ์เองก็รู้สึกปวดแปลบเหมือนกระดูกขาจะแตก “ธีรวงศ์ เจ้าแน่ใจหรือว่าทำแบบนี้แล้วจะสำเร็จ” มโนพัศถามอย่างไม่มั่นใจ เมื่อทั้งสองมาถึงหน้าอาศรมของพระดาบส “สำเร็จสิ!” โอรสแห่งคีรีรัตน์นครยืนยันหนักแน่น ก่อนที่จะคุกเข่าลงเบื้องหน้าพระดาบส ร่างในอาภรณ์สีย้อมฝาดลืมตาขึ้นมองด้วยกริยาเรียบนิ่ง “มหาบพิตรทำภารกิจลุล่วงแล้วใช่หรือไม่” “ขอรับ พวกเราได้ทำภารกิจลุล่วงเรียบร้อยแล้ว” ธีรวงศ์เป็นฝ่ายตอบ ในขณะที่มโนพัศอึกอักอย่างไม่มั่นใจ “แล้วใครเป็นผู้ได้ต้นบุษบงทิพย์มาล่ะ” “ไม่มีใครเป็นฝ่ายได้ขอรับ” มโนพัศเป็นฝ่ายตอบบ้างตามที่นัดแนะกับธีรวงศ์มา “ถ้าเช่นนั้นพระองค์จะกล่าวว่าภารกิจลุล่วงแล้วได้อย่างไร” กริยานั้นยังคงเรียบนิ่งดุจเดิม ราวกับไม่แปลกใจในข้อขัดแย้งที่ทั้งสองตอบมา “ไม่ขอรับ พระดาบส ภารกิจของเราลุล่วงแล้วจริงๆ และเห็นที...ท่านคงต้องรับทั้งหลานและมโนพัศเป็นศิษย์ทั้งคู่ขอรับ” ธีรวงศ์ใช้เล่ห์กลต่อรอง ให้ผู้ทรงศีลนึกอยากจะลองภูมิ “ไหนลองตรัสมาสิ พระโอรสธีรวงศ์...ว่าเหตุใดพระองค์จึงบอกว่าภารกิจลุล่วง รวมทั้งรูปยังต้องรับทั้งสองพระองค์เป็นศิษย์” “สามวันก่อน ท่านบอกว่าที่ยอดเขาปราษาณมีต้นบุษบงทิพย์ที่จะสามารถรักษาลูกนาคปักษิณได้ พวกเรามีเวลาเพียงแค่สามทิวากับสองราตรีเท่านั้นที่จะเดินทางไปนำต้นบุษบงทิพย์กลับมา ซึ่งความจริงแล้วเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไปถึงที่ นั่นตามเวลาที่กำหนด เพราะลำพังเวลาที่เราจะปีนขึ้นไปให้ถึงยอดเขานั้นได้ก็ต้องใช้มากกว่าหนึ่งวันแน่ๆ แล้วพวกเรายังต้องเสียเวลาเดินทางจากที่นี่ไปอีกถึงสามวันสองคืน ซึ่งก็เหลือเวลาอีกเพียงแค่ครึ่งคืนเท่านั้น...ซึ่งข้อนี้ท่านย่อมจะทราบดี ดังนั้น เป็นไปไม่ได้ที่พระดาบสซึ่งมีเมตตากรุณาต่อสรรพสัตว์จะฝากชีวิตลูกนาคปักษิณไว้กับเด็กสองคนที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางนำต้นบุษบงทิพย์กลับมาได้ทันเวลา” ธีรวงศ์สาธยายเหตุผลทั้งหมดอย่างถี่ถ้วน “ท่านคงจะเก็บบุษบงทิพย์ที่บานในคืนวันเพ็ญเดือนอ้ายครั้งก่อนๆไว้แล้ว และถ้าหลานคิดไม่ผิด ตอนนี้ลูกนาคปักษิณคงจะได้รับการรักษาเรียบร้อยแล้ว” “พระองค์กล่าวถูกแล้วพระโอรสธีรวงศ์ อะไรทำให้ทรงเฉลียวใจได้ล่ะ” พระดาบสไม่ได้ปฏิเสธทุกเหตุผลใดๆของธีรวงศ์ นั่นยิ่งทำให้โอรสน้อยมั่นใจว่าตนเองเข้าใจทุกอย่างถูกต้อง “ก็เพราะทุกๆที่ที่หลานผ่านมา ทั้งชาวเมืองศลภะนครา พญากุมภีล์และท่านผู้เฒ่าศิกษกะต่างก็พูดตรงกันหมดว่าเราสองคนไม่มีทางไปถึงยอดเขาปราษาณทันเวลา!” เป็นอย่างนี้นี่เอง...มโนพัศที่นั่งฟังอยู่ข้างๆคิดในใจพลางนึกชื่นชมในความฉลาดถี่ถ้วนของอีกฝ่าย พระดาบสลอบพอใจในสติปัญญาของโอรสแห่งคีรีรัตน์นคร หากยังคงวางกริยานิ่ง “เหตุผลเพียงแค่นี้มหาบพิตรจะกล่าวว่าทรงทำภารกิจลุล่วงได้อย่างไร” “หลานและมโนพัศทำภารกิจลุล่วงแล้วจริงๆขอรับ มโนพัศ!” ธีรวงศ์หันไปทางมโนพัศ อีกฝ่ายจึงนำบางอย่างออกมาจากย่ามของตน “ดอกบุษบงทิพย์ขอรับ” กุมารน้อยยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้แก่พระดาบส ซึ่งผู้ทรงศีลเพียงแต่พิศดูโดยไม่แตะต้อง บุปผาสีขาวเหลือบเงินแผ่กลีบขยายคล้ายดอกบัว เกสรสีเงินยวงส่องประกายสะท้อนแสงแดด “ไหนรับสั่งว่าไม่มีใครได้มาอย่างไรล่ะ” “หลานเพียงบอกว่า...ไม่มีใครเป็นฝ่ายได้ไปขอรับ...เพราะเราทั้งคู่เก็บต้นบุษบงทิพย์ขึ้นมาได้พร้อมกัน เราจึงเป็นเจ้าของมันร่วมกัน ขอให้พระดาบสโปรดรับเราสองคนเป็นศิษย์ด้วยเถอะนะขอรับ” ธีรวงศ์และมโนพัศก้มกราบอ้อนวอน “ศาสตร์แต่ละศาสตร์ของรูปจักถ่ายทอดให้ศิษย์เพียงผู้เดียวเท่านั้น” “แต่ว่าพระดาบส...” ธีรวงศ์จะค้าน “ถ้าอย่างนั้น บุษบงทิพย์นี่ก็ควรจะเป็นของธีรวงศ์ตั้งแต่แรก ธีรวงศ์เหมาะสมแล้วที่จะเป็นศิษย์ของพระดาบส” มโนพัศเสียสละ “มโนพัศ! แต่ถ้าไม่มีเจ้า เราคงตายตั้งแต่ที่ศลภะนคราแล้ว มันสมควรเป็นของเจ้ามากกว่านะ” “ไม่หรอก เจ้าช่วยเราจากพญากุมภีล์และพวกเสือสมิง และเจ้าก็ไขปริศนาของท่านผู้เฒ่าศิกษกะได้ เจ้าสมควรจะเป็นเจ้าของมันมากกว่าเรา” “แต่ว่าเจ้าเป็นคนดึงดอกบุษบงทิพย์ขึ้นมานะ พระดาบสขอรับ ความจริงแล้วเราสองคนไม่ได้เก็บดอกบุษบงทิพย์ขึ้นมาพร้อมกัน มโนพัศเป็นคนเก็บเพียงผู้เดียวเท่านั้น” แล้วก็เกี่ยงกันโยนความดีความชอบให้อีกฝ่ายตามเคย “ไม่นะขอรับพระดาบส...ธีรวงศ์ ถ้าเจ้าไม่ขาหักเพราะช่วยเราไว้ ดอกไม้นี้ก็เป็นของเจ้าอยู่ดี พระดาบสขอรับ ธีรวงศ์เป็นผู้ที่มีความชอบธรรมทุกอย่างที่จะเป็นเจ้าของบุษบงทิพย์. และหลานจะขอลากลับมัณฑรนคร!” มโนพัศตัดบท ไม่ให้ธีรวงศ์จะได้ทักท้วงอะไรไปมากกว่านี้ แผนการเด็ดดอกบุษบงทิพย์มาพร้อมกันของทั้งสองล้มไม่เป็นท่าจริงๆ โอรสแห่งมัณฑรนครวางดอกบุษบงทิพย์ไว้ตรงหน้าธีรวงศ์ ก้มกราบพระดาบสพยายามไม่แสดงความเศร้าเสียใจออกมา ก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินกะเผลกไปโดยไม่ฟัง เสียงทักท้วง แต่ดอกบุษบงทิพย์กลับลอยตามกุมารน้อยไป “เดี๋ยว! พระโอรสมโนพัศ แล้วพระบิดาของพระองค์จะมิผิดหวังหรอกหรือที่พระองค์สู้อุตส่าห์พยายามบากบั่นจนได้เป็นศิษย์ของรูปแล้ว แต่กลับไม่รับเสียอย่างนั้น” มโนพัศหันกลับมาทันทีด้วยความประหลาดใจ “แต่ว่าธีรวงศ์...” “พระองค์ก็มีคุณสมบัติที่จะเป็นศิษย์ของรูปเช่นเดียวกับพระโอรสธีรวงศ์ อย่างที่รูปเคยบอกว่าจะรับศิษย์ที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมในทุกด้าน ซึ่งทั้งสองพระองค์ทรงสอบผ่านแล้วในข้อนี้” สองกุมารมองหน้ากันโดยไม่รู้ตัว “ทางไปยอดเขาปราษาณต้องผ่านศลภะนครา ซึ่งเป็นเมืองที่มีแต่ความหรูหราฟุ่มเฟือย ก่อให้เกิดกิเลสและความโลภต่อผู้ที่เดินทางผ่าน ผู้ใดที่ตกหลุมพรางขาดความพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่ หรืออยากได้สิ่งที่มิใช่ของตนแล้วก็จักต้องตก เป็นอาหารของอมนุษย์แห่งศลภะนครา... ถัดจากศลภะนคราคือห้วยวิริยาตร...ที่ต้องใช้ความมานะพยายาม ถ้ารังแต่จะเอาความสะดวกสบายเป็นที่ตั้งก็ไม่พ้นต้องตกเป็นเหยื่อของพญากุมภีล์เช่นกัน...   ต่อมาคือป่ามายา...ที่ซึ่งหากไม่มีสติตั้งมั่น หลงเชื่อภาพแห่งมายา ก็คงหนีไม่พ้นภัยร้ายที่จักมาเยือน... และสุดท้าย...ผาเมธา หนทางขึ้นสู่ยอดเขาปราษาณ...ศิกษกะ พราหมณ์เฒ่าผู้เป็นนักปราชญ์จะคอยอยู่ที่นั่นเพื่อบอกทางสำหรับผู้ที่มีสติปัญญาเข้าใจปริศนาของเส้นทางเท่านั้น... หนึ่ง...ความพอใจในสิ่งที่ตนมี สิ่งที่ตนเป็น สอง...ความมานะพรากเพียร สาม...ความมีสติตั้งมั่น และสี่...การรู้จักใช้ปัญญาตรึกตรอง ทั้งหมดที่กล่าวล้วนเป็นคุณธรรมที่นำไปสู่ความสำเร็จ ซึ่งเป็นสิ่งที่พึงมีในบุคคลที่จะมาเป็นศิษย์ของรูป” “เช่นนั้นก็ถูกแล้วที่ธีรวงศ์จะเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติตามที่ท่านกล่าว” มโนพัศรู้ตัวดีว่าแต่ละสถานที่นั้น ถ้าไม่ได้ธีรวงศ์ช่วยเหลือ เขาคงไม่มีทางรอดชีวิตกลับมาอย่างแน่นอน “แล้วที่มหาบพิตรเป็นผู้นำดอกบุษบงทิพย์กลับมา นั่นยังไม่บอกอีกหรือว่าพระองค์เป็นผู้ที่ปฏิบัติภารกิจสำเร็จ” “แต่ว่าถ้าไม่มีธีรวงศ์หลานก็คงไปไม่ถึงบุษบงทิพย์...” “ผู้ที่ดึงมันออกมาเท่านั้นที่จะเป็นเจ้าของที่แท้จริง และก็ต้องเป็นผู้ที่มีความชอบธรรมเท่านั้นที่จะสามารถดึงดอกบุษบงทิพย์ออกจากต้นของมันได้ หลังจากนั้นมันจะเป็นของคนผู้นั้นตลอดกาล...พระองค์ไม่สงสัยหรือว่าเหตุใดดอกบุษบง ทิพย์จึงไม่ยอมไปอยู่กับพระโอรสธีรวงศ์” พระดาบสอธิบาย มโนพัศก้มมองดอกไม้สีเงินที่ยังคงบานสะพรั่งไม่ได้ร่วงโรยเช่นดอกไม้ทั่วไปที่มักจะเหี่ยวเฉาเมื่อหลุดจากต้น ยอมรับในสิ่งที่พระดาบสกล่าว เพราะเขาเป็นผู้ดึงดอกไม้นี้ออกจากต้น นับแต่นั้นมันก็ลอยติดตามเขามาตลอด แม้จะพยายาม ส่งให้ธีรวงศ์อย่างไรก็ไม่สำเร็จ แม้แต่เวลานี้มันก็ยังคงยึดเขาเป็นศูนย์กลาง “ดอกบุษบงทิพย์มีสรรพคุณรักษาพิษทุกชนิด และเป็นปรปักษ์ต่อมนตร์มายามืด มหาบพิตรจงเก็บไว้ใช้เมื่อยามจำเป็น มันเป็นของพระองค์โดยสมบูรณ์” “แต่ว่า...” เขาก็ยังรู้สึกว่าตนไม่เหมาะสมที่จะเป็นศิษย์ของพระดาบสได้อยู่ดี “พระองค์มีคุณสมบัติครบทุกประการเฉกเช่นพระโอรสธีรวงศ์ ที่ศลภะนครา พระองค์รู้จักสังเกต ไตร่ตรองมองศัตรู เป็นคุณสมบัติของนักรบผู้กล้า ที่ห้วยวิริยาตรแม้ในคราแรกพระองค์จะไม่แสดงออกถึงความมานะพยายามจนเกือบตก เป็นเหยื่อของเดรัจฉานร้าย แต่ก็ทรงมีความอุตสาหะปีนป่ายหน้าผาสูงชันทั้งที่บาดเจ็บ จะมีก็แต่ป่ามายาที่พระองค์เผลอไผลไปกับร่างแปลงของเสือสมิง และก็ควรจะใช้สติไตร่ตรองรายละเอียดต่างๆ ให้รอบคอบกว่านี้ เป็นจุดอ่อนที่ต้องทรงระมัดระวังให้มาก และสุดท้าย... ฉันทะข้อแรกพระองค์ก็ทรงแสดงให้รูปเห็นแล้วเมื่อครู่ ความจริงดอกบุษบงทิพย์อาจเป็นของพระโอรสธีรวงศ์ แต่ถ้าพระองค์มิทรงช่วยเหลือพระโอรสธีรวงศ์ที่ศลภะนครา พระโอรสธีรวงศ์ก็คงมิสามารถนำพาพระองค์ไปจนถึงต้นบุษบงทิพย์ได้ เหนือสิ่งอื่นใดของคุณธรรมแห่งความสำเร็จของมนุษย์ ก็คือการมีน้ำใจช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เป็นสิ่งสำคัญยิ่งที่จักให้มนุษย์อยู่ร่วมกันอย่างสันติ ถ้ามนุษย์เรามุ่งมั่นแต่ความสำเร็จของตน โดยไม่คำนึงถึงคนรอบข้าง พิภพนี้คงจักต้องลุก เป็นไฟด้วยการแก่งแย่งชิงดีกันเป็นแน่แท้” มโนพัศและธีรวงศ์เหลือบมาสบตากัน นี่เองคือเหตุผลที่เขาทั้งสองต่างก็คู่ควรกับการเป็นศิษย์พระดาบสด้วยกันทั้งคู่ “แต่ไหนพระดาบสบอกว่าจะรับศิษย์ได้เพียงคนเดียวมิใช่หรือขอรับ” ธีรวงศ์ยังถามเพื่อความแน่ใจว่าจะไม่มีใครต้องผิดหวัง “รูปกล่าวแต่เพียงว่า ศาสตร์แต่ละศาสตร์มิอาจถ่ายทอดให้ศิษย์เกินหนึ่งคนได้ แต่ก็มิได้หมายความว่ารูปจะรับศิษย์เพียงผู้เดียวถ้าทั้งสองพระองค์มีคุณสมบัติพร้อมเช่นนี้” ธีรวงศ์ยิ้มนัยน์ตาเป็นประกาย “งั้นก็แสดงว่าถ้าเราสองคนก็เรียนกันคนละศาสตร์ ก็สามารถเป็นศิษย์ของท่านพร้อมกันได้ใช่มั้ยขอรับ” มโนพัศถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “และจากนี้จนกว่ามหาบพิตรทั้งสองจะร่ำเรียนสรรพวิชาจบสิ้น จงเสวยมังสวิรัติและเรียกรูปว่าพระอาจารย์ได้แล้ว” ทั้งสองก้มลงกราบพระอาจารย์โดยพร้อมเพรียงด้วยความปีติยินดี “ขอบพระคุณขอรับพระอาจารย์!” “พระโอรสธีรวงศ์ทรงยื่นพระชงฆ์ข้างที่บาดเจ็บออกมาสิ” พระดาบสสั่งเมื่อเดินไปใกล้ ธีรวงศ์ค่อยๆยื่นขาข้างที่ปวดแปลบออกมา พระดาบสผู้ซึ่งมีฐานะเป็นพระอาจารย์วางมือลงบนรอยที่แดงช้ำตรงข้อเท้าก่อนจะหลับตาลง ธีรวงศ์รู้สึกได้ ถึงความเย็นที่ราวกับน้ำแข็งชำแรกไปทั่วทั้งขา ความปวดแปลบนั้นก็ค่อยๆทุเลาลง “พระอัฐิเคลื่อนมิได้หักอย่างที่กังวลหรอก รูปต่อให้เข้าที่แล้ว แต่อาจจะระบมสักวันสองวัน นำรากไม้นี่บดประคบแก้ปวด” แล้วหยิบรากไม้สมุนไพรที่เก็บอยู่ในกล่องข้างๆแคร่ยื่นให้แก่ธีรวงศ์ และยื่นห่อยาอีกสองห่อให้มโนพัศ “ส่วนนี่ยารักษาแผลสด ผสมน้ำแล้วพอกที่แผลอีกไม่กี่วันก็คงหายเจ็บเช่นกัน อีกห่อคือยาระงับอาการไข้ ทรงบาดเจ็บซ้ำยังบุกบั่นมาจนถึงเวลานี้ คืนนี้อาจจะมีอาการไข้หนัก รูปเตรียมอาศรมด้านหลังไว้ให้แล้ว ส่วนทางด้านทิศปัจฉิมไม่ ไกลจากนี่มีลำธารเล็กๆอยู่ สามารถลงไปสรงพระวรกายได้ แล้วพรุ่งนี้เช้ามาที่นี่ รูปจะฝึกสมาธิให้ทั้งสองพระองค์ก่อนเป็นอันดับแรก” :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: โคมสีนวลที่ลอยอยู่ท่ามกลางผืนรัตติกาลไม่จรัสแสงเท่าคืนก่อนเพราะล่วงเข้าคืนข้างแรม รัศมีสีนวลกระจ่างสาดส่องลงมายังอาศรมพระดาบสที่ตั้งอยู่ท่ามกลางแมกไม้พงไพร เสียงจักจั่นเรไรระงม บนฟ้าเงาลูกนาคปักษิณบินโฉบไปมาราวกับกล่าวคำอำลาและขอบคุณมนุษย์ผู้มีน้ำใจเมตตากรุณาก่อนจะกลืนหายไปในความมืดและกว้างไกลของท้องฟ้า “เจ้าคิดถึงเรื่องนั้นอยู่หรือธีรวงศ์” มโนพัศทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเพื่อนที่ร่วมบุกป่าฝ่าดงมาด้วยกัน ซึ่งกำลังเฝ้ามองผืนฟ้า มโนพัศจึงเงยหน้าขึ้นไปมองบ้าง ก่อนจะโบกมืออำลาสัตว์หิมพานต์ที่กำลังจากไปโดยไม่สนใจว่ามันจะรับรู้หรือไม่ “ใครกันนะที่ช่วยเราเอาไว้” ธีรวงศ์ทวนคำถามที่เฝ้าครุ่นคิดมาทั้งวัน จะเป็นเทพธิดายูงทองหรือเปล่านะ! เมื่อคืนที่ผ่านมาตอนที่เขาและมโนพัศพลัดตกหน้าผา ความคิดในเวลานั้นคงต้องตกกระแทกหินตายแน่แล้ว หากก่อนที่จะลงถึงพื้นเบื้องล่างที่กำลังรอรับร่างกายที่กำลังจะแหลกเหลวเพราะแรงกระแทก ก็ปรากฏแสงสว่างสีทองโอบอุ้มรองรับเอาไว้และพาลอยขึ้นไปบนยอดเขาอย่างนุ่มนวล แสงที่รองรับนั้นเจือกลิ่นสุคนธ์หอมอ่อนโยนลอยมากับสายลม มิได้หอมเอียนเช่นกลิ่นที่พาให้เขาเคลิบเคลิ้มในป่ามายา แต่เมื่อแสงสีทองหายไปกลิ่นหอมนั้นก็หายไปด้วย และพวกเขาก็ได้พบดอกบุษบงทิพย์ที่กำลังผลิบานเปล่งประกายสีเงินระยิบรับแสงจันทร์เพ็ญยามเที่ยงคืนอยู่บนยอดเขา เกสรของมันแผ่ไอเย็นสดชื่นไปทั้งในอากาศและผิวดินโดยรอบ แม้แต่ตนและมโนพัศซึ่งอยู่ห่างจากลำต้นบุษบง ทิพย์หลายก้าวยังสัมผัสได้กับแผ่นดินที่เย็นชุ่มชื่น สิ่งสุดท้ายที่จำได้ก่อนที่สติสัมปชัญญะจะรางเลือนคือเขาขอให้มโนพัศเป็นผู้ปีนโขดหินขึ้นไปเก็บดอกบุษบงทิพย์ลงมา เนื่องจากขาของตนบาดเจ็บจากการพลัดตกผานั้นปวดจนเดินแทบไม่ได้ และสติสัมปชัญญะก็ดับวูบ มารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าพวกเขากลับมายังทางสามแพร่งที่เนินเขาปราษาณอีกครั้ง โดยที่มโนพัศเองก็มิอาจบอกได้ว่ากลับมาได้อย่างไร เพราะอีกฝ่ายก็สลบไปด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากที่เก็บบุษบงทิพย์ได้แล้ว เมื่อเป็นเช่นนั้นผู้เดียวที่จะ ช่วยพวกเขาได้ก็คือพราหมณ์ศิกษกะ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อท่านผู้เฒ่าปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นผู้ที่ช่วยพวกเขาเอาไว้ ทั้งยังไม่ยอมปริปากอธิบายอันใดอีกเลยนอกจากแนะนำให้พวกเขาเลือกทางเดินที่กลับไปยังจุดเริ่มต้น “นั่นน่ะสิ เราอยากจะขอบคุณคนๆนั้นเหลือเกิน” มโนพัศว่า “แล้วเจ้าจะขอบคุณคนผู้นั้นยังไงล่ะ ในเมื่อพวกเราไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร...บางทีเขาอาจจะไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาก็ได้นะถึงได้สามารถพาพวกเราขึ้นไปบนยอดเขาได้รวดเร็วขนาดนั้น” “ถึงเราจะไม่รู้ว่าคนผู้นั้นจะเป็นมนุษย์รึเปล่า แต่เรามั่นใจว่าถ้าเราได้กลิ่นหอมๆนั่นอีกครั้งเราต้องจำได้แน่” มโนพัศยักคิ้วให้ธีรวงศ์อย่างมั่นใจ “ทำไมล่ะ” “ก็...ที่มัณฑรนครน่ะ คนที่มีกลิ่นหอมๆที่เราเห็นก็จะเป็นนางกำนัลที่สวยๆทั้งนั้น แต่กลิ่นหอมที่มาช่วยพวกเราไว้หอมยิ่งกว่าทุกคนที่เราเคยเห็นอีกนะ เราว่าคนๆนั้นต้องเป็นผู้หญิงแล้วก็สวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่เราเคยเห็นในมัณฑรนครแน่ๆ” ธีรวงศ์อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้กับความคิดของอีกฝ่าย “เดี๋ยวเราจะคอยดูว่าคนๆนั้นจะเป็นผู้หญิงจริงๆอย่างที่เจ้าว่ารึเปล่า” ...ถ้าเป็นเทพธิดายูงทองก็อาจจะใช่ เพราะนางก็สวยจนเกินกว่าจะเป็นมนุษย์ แต่...จำไม่เห็นได้ว่านางมีกลิ่นหอมแบบนี้ด้วย! “ไปนอนดีกว่า กลิ่นหอมๆนั้นคงไม่มาคืนนี้หรอก” มโนพัศยักไหล่แล้วก็ลุกเดินกลับเข้าไปในกระท่อมที่พัก ธีรวงศ์มองขึ้นไปบนฟ้ากว้าง ระลึกถึงเทพธิดาองค์น้อยที่ติดอยู่ในความทรงจำ ...ถึงจะไม่ใช่ท่านที่ช่วยเราก็เป็นไร แต่ท่านอย่าลืมพรที่เราขอเอาไว้นะ ต้องช่วยน้องเรา...อย่าลืมนะ!... ในขณะที่กำลังจะลุกตามสหายกลับเข้าไปข้างใน เพียงเสี้ยวกระแสความเย็นที่พัดผ่านวูบหนึ่ง กลิ่นสุคนธ์เจือจางในสายลมโบกโบย ธีรวงศ์เหลียวมองรอบกายที่ไร้สรรพอันตรายใดๆ ผู้เป็นเจ้าของแสงทองที่ช่วยชีวิตเขาไว้ ยังคงวนเวียนอยู่ไม่ไกล... :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: สายพระพายพลิ้วผ่านไปทั่วทั้งโลกา พัดพาเสียงเพรียกแห่งสรรพชีวิตข้ามผ่านขุนเขา สายธารไปไกลสุดหล้าเท่าที่สรรพสำเนียงนั้นจะไปได้ หากสำเนียงแห่งจิตใจที่คะนึงหากลับล่องลอยไปได้ไกลกว่าเสียงขับขาน วาโยพัดพากระแสความเย็นผ่านม่านหมอกหนามากระทบกายาของกุมารีน้อยที่เอนอิงพิงขอบบัญชรอยู่อย่างเหม่อลอย ...ช่วยน้องเรา...อย่าลืมนะ... จอมนารีหัวใจกระตุกวูบ ในรัตติกาลอันเงียบสงัด จันทราจรัสแสงเบื้องบน นางเหมือนแว่วเสียงใครสักคนวาบขึ้นมาในมโนสำนึก แผ่วเบาจนจำไม่ได้ว่าเป็นเสียงของใคร หากประโยค ...อย่าลืมนะ... เวียนวนซ้ำไปซ้ำมา มือน้อยๆ ขาวผ่องละออนวลเผลอกำมณีลวนะที่คล้องอยู่ ทำไมถึงได้นึกถึงขึ้นมานะ ความรู้สึกสำนึกผิดเหมือนเป็นคนหลอกลวง เอาของเขามาแต่ไม่สามารถทำอย่างที่พูดเอาไว้ได้ ...เอาไว้เราจะคืนให้เจ้านะ... *************************************** จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 12:34:03

ความคิดเห็นที่ 4 Talk : สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน อิอิ รอนานมั้ยคะ? (นานนนนนนนน...-*-/เสียงตอบกลับมา) คุยกันนิดนะคะสำหรับตอนนี้เพราะว่ามีปริศนาที่บางคนอาจจะงง (เพราะคนแต่งตอนแรกก็งง==") เรื่องแรก เรื่องปริศนาของพราหม์ผู้เฒ่า และคำตอบของธีรวงศ์ ซึ่งได้อธิบายไปบ้างแล้วถึงการคลี่ปริศนาโดยมโนพัศ อันนี้มาอธิบายเพิ่มนะคะ อันนี้กันย์ได้ไอเดียมาจากวิชาตรรกศาสตร์ (หนังสือ เซียนตรรกะ อัจฉริยะสมองซีกซ้าย เขียนโดย Akira Aizawa  แปลโดย รศ.ดร.ศักดา ดาดวง  เล่มนี้สนุกมากๆ ใครสนใจลองไปหาอ่านดูตามร้านหนังสือทั่วไปได้ค่ะ^^ ได้ฝึกสมองซีกซ้ายไปในตัวด้วย) ซึ่งในเนื้อเรื่อง ผู้เฒ่าบอกว่า "หากเจ้าสามารถกล่าวได้ถูกต้องเกี่ยวกับหนทางทั้งสามแล้วล่ะก็ ข้าจะเฉลยให้เจ้าสักหนทางหนึ่ง " ธีรวงศ์ตอบว่า "จะไม่บอกทั้งทางที่ทำให้กลับไปจุดเริ่มต้นและทางมรณะที่ไปไม่มีวันกลับให้แก่เรา" ซึ่งเป็นการพูดดักทางที่จะให้ผู้เฒ่าบอกแต่ทางที่ถูกต้องที่จะไปยังยอดเขาปราษาณได้ ในกรณีที่คำพูดที่ถูกต้องเกี่ยวกับหนทางทั้งสาม ซึ่งเป็นคำพูดอะไรก็ได้ที่กล่าวได้ถูกต้อง เช่น หนทางด้านขวาแคบกว่าด้านซ้าย (สมมุติว่าเป็ฯแบบนั้นจริงๆ) ก็ถือว่าคำพูดนั้นถูก แต่ผู้เฒ่าบอกว่า ถ้ากล่าวได้ถูกต้องเกี่ยวกับหนทางทั้งสามแล้วจะบอกทางให้สักทางหนึ่ง ซึ่งบางทีผู้เฒ่าอาจจะบอกทางที่ไปสู่จุดเริ่มต้นให้เพียงอย่างเดียวก็ได้ แล้วก็จะเหลือช้อยอีกสองช้อย ซึ่งก็คือทางมรณะ กับทางที่ถูก ที่ทั้งสองคนต้องเสี่ยง ดังนั้นการพูดสิ่งที่ถูกต้อง ต่างๆที่เป็นเรื่องทั่วไปก็ต้องเป็นอันตกไปโดยปริยาย และคำพูดที่๔กต้องของธีรวงศ์จึงเป็ฯทางเลือกที่ดีที่สุด เร็วที่สุดในการเดินทางด้วย จบ!!! เข้าใจกันเพิ่มป่ะคะ? เรื่องที่สอง เรื่องของการแข่งขันเพื่อมาเป็นศิษย์พระฤษี (ใครลุ้นให้ใครชนะเอ่ย?) สุดท้ายก็ได้เป็นศิษย์ทั้งคู่นะคะ^^ ตอนนี้เล่นคำอยู่เยอะเลยทีเดียว (ที่จริงก็เล่นมาแต่แรก)และก็มีการสอดแทรกคุณธรรมทางพระพุทธศาสนาด้วย ซึ่งถ้ากลับย้อนไปอ่านตั้งแต่ด่านแรกที่ศละภะนครา จนถึงด่านผาเมธา จะเห็นว่าเรื่องนี้มีธรรมะซ่อนอยู่1เรื่อง ใครรู้แล้วว่าเป็นเรื่องอะไรในหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาบ้างยกมือขึ้น   เฉลยๆ คือเรื่อง อิทธิบาท4 นั่นเอง!!!! (ใครตอบถูกบ้างตบมือให้^^แปะๆๆๆ) อิทธิบาท 4 เป็นศัพท์ในพุทธศาสนา หมายถึง ฐานหรือหนทางสู่ความสำเร็จ หรือ คุณเครื่องให้ถึงความสำเร็จ คุณเครื่องสำเร็จสมประสงค์ ทางแห่งความสำเร็จ คุณธรรมที่นำไปสู่ความสำเร็จแห่งผลที่มุ่งหมาย มี ๔ ประการ คือ * ฉันทะ (ความพอใจ) คือ พอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่ ไม่โลภมาก ข้อนี้เป็นกำลังใจอันแรกที่ทำให้เกิดคุณธรรมข้อต่อไปทุกข้อ>>>คุณธรรมข้อนี้เจอในด่าน ศลภะนครา (เมืองมนุษย์แมลง) ซึ่งมีแต่ความหรูหราฟุ่มเฟือย ทรัพย์สิน เงินทอง ยศถาบรรดาศักดิ์ ใครหลงกลไปเป็นราชาให้ก็ต้องตกเป็นอาหารของชาวแมลง   แต่ธีรวงศ์และมโนพัศก็ผ่านมาได้ด้วยดี(?)^^ * วิริยะ (ความเพียร) คือ ความพรากเพียร มีความพยายาม เข้มแข็ง อดทน ไม่ท้อถอย>>>คุณธรรมข้อนี้เจอในด่าน ห้วยวิริยาตร (จระเข้ยักษ์) ถ้าใครขี้เกียจเดินขึ้นเขาสูงเพื่อข้ามสะพาน แล้วเลือกขี่หลังจระเข้ข้ามไปก็ต้องตกเป็นเหยื่อของจระเข้อย่างแน่นอน (แต่ที่จริงมโนพัศไม่ได้ขี้เกียจนะคะ เพียงแต่พวกเขามีเวลาจำกัดเท่านั้นเอง มโนพัศเลยอยากจะย่นเวลาเท่านั้น แต่สุดท้ายก็เชื่อธีรวงศ์ แต่ ลุงจระเข้ไม่ยอมปล่อย เลยได้แผลมา-*-) * จิตตะ (ความคิด) คือ ตั้งจิตรับรู้ในสิ่งที่ทำ(มีสตินั่นเอง) เอาจิตฝักใฝ่ ไม่ปล่อยใจให้ฟุ้งซ่านเลื่อนลอยไป คำนี้รวมความหมายของคำว่า สมาธิ อยู่ด้วย>>>คุณธรรมข้อนี้เจอในป่ามายา ซึ่งเสือสมิงจะสามารถรู้ใจคนแลพปลอมเป็ฯคนที่ผู้หลงเข้าไปรัก และต้องการเจอมากที่สุด ใครเชื่อแบบขาดสติก็ตกเป็นเหยื่อได้โดยง่าย (อย่างที่พระฤษีว่าความจริงแล้วมโนพัศ มีสตินะคะ เขารู้ว่าแม่ของเขาตายไปแล้ว แต่ด้วยความที่ตั้งแต่เด็กไม่เคยเจอได้กอดได้รับความรักจากแม่เลย ก็เลยปล่อยใจให้ลุ่มหลงในภาพมายาของสมิงสาวไปได้ค่ะ) * วิมังสา (ความไตร่ตรอง) คือ หมั่นใช้ปัญญา พิจารณาใคร่ครวญ ตรวจหาเหตุผล คำนี้รวมความหมายของคำว่า ปัญญา ไว้ด้วย>>>คุณธรรมข้อนี้ธีรวงศ์และมโนพัศได้เจอในด่าน ผาเมธา ซึ่งมีผู้เฒ่าเจ้าที่เฝ้าอยู่คอยถามปัญหาเกี่ยวกับตรรกะ ที่ต้องใช้ปัญญา (ทุกๆครั้งที่พระฤษีมาเอาดอกบุษบงทิพย์ ก็จะต้องตอบคำถามผู้เฒ่าผู้นี้เหมือนกัน และพระฤษีนั่นแหละที่เป็นคนว่าท่านผู้เฒ่าชอบกวนโทสะ...มันเป็ฯเรื่องของคนฉลาดเค้าคุยกันอ่ะค่ะ สองคนนี้ชอบประลองปัญญากันอยู่บ่อยๆ ใครสนใจสเปเชี่ยลพาร์ทของผู้เฒ่าทั้งสองบอกได้นะคะ หุหุ)^o^ จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 12:38:40

ความคิดเห็นที่ 5 แก้วนพเก้า บทที่ ๒๘ เงา สายวาโยแห่งรัตติกาลพลิ้วผ่านผิวกายโอรสองค์เล็กแห่งคีรีรัตน์นครจนหนาวยะเยือกจับใจ และดุจจะพัดพาเสียงกระซิบโหยหวนมาตามลม ...นานนับหมื่นปี...ข้าเฝ้ารอคอย...ชำระความแค้นที่มีต่อเจ้า...กรรติเกยะ!...ณ เวลานี้...โอกาส...มาถึงข้าแล้ว... คีรีจักรสะดุ้งวาบเหลียวมองฝ่าความมืดที่มีเพียงแสงศศิธรสาดส่องรำไร เมื่อสายลมเยือกเย็นผิดฤดูกาลนั้นกระซิบแผ่วเบาราวกับมีใครบางคนอยู่ใกล้ๆ ...ชำระความแค้นที่มีต่อเจ้า...กรรติเกยะ!... คีรีจักรควานมือไปใต้หมอนเพื่อหยิบบางสิ่งออกมา กริชสัตตบงกชที่พระเชษฐามอบให้ไว้ต่างหน้า เป็นเสมือนของแทนแทนองค์พระเชษฐา “เจ้าพี่ธีรวงศ์ อยู่ที่ไหน...ขออย่าให้ความฝันนั่นมันเกิดขึ้นจริงเลยนะพระเจ้าค่ะ” มือน้อยๆ ลูบคลำลวดลายสลักบงกชบนด้ามกริชด้วยความหวาดหวั่น ...เจ้าพี่อย่าทรงผิดสัญญานะพระเจ้าค่ะ... :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: สุริยาเคลื่อนเข้ามาแทนที่ศศิธรที่ลาลับ แสงทองสาดผ่านช่องแกลเข้ามาต้องกายโอรสน้อยที่นั่งอยู่บนแท่นบรรทม “แหม วันนี้พระโอรสทรงตื่นบรรทมเร็วจังเพคะ ไม่ต้องให้หม่อมฉันปลุกเลย” นางยี่แก้วเอ่ยทักทายเมื่อเห็นโอรสน้อยนั่งมองท้องฟ้ารุ่งอรุณอยู่ก่อนแล้ว “เรานอนไม่หลับ” คีรีจักรเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ซ้ำดวงตายังช้ำราวกับร้องไห้มาทั้งคืน “ตายแล้ว! ทรงเป็นอะไรไปเพคะดูสิพระเนตรแดงเชียว” นางรีบเข้ามาซับเนตรช้ำอย่างทะนุถนอม “เราฝันร้าย ยี่แก้ว...ฝันว่าเจ้าพี่ธีรวงศ์ตกลงมาจากที่สูงมากๆ ได้ยินเสียงเจ้าพี่ร้องด้วยนะ เสียงมันติดอยู่ในหัวจนเรานอนไม่หลับเลย ยี่แก้ว เจ้าพี่ธีรวงศ์จะไม่ทรงเป็นอะไรใช่มั้ย” ได้ฟังแล้วนางก็ยิ่งสงสารพระโอรสจับใจ เคยเห็นทั้งสองพระองค์อยู่ด้วยกัน บัดนี้เหลือเพียงองค์เดียวเท่านั้น อีกองค์ก็ไม่รู้ว่าจะยังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่หรือไม่ “โถ พระโอรสน้อยของยี่แก้ว มันก็เป็นแค่ความฝันเท่านั้นเองนะเพคะ หม่อมฉันเชื่อว่าพระโอรสธีรวงศ์จะไม่เป็นไร และอีกไม่นานก็ต้องกลับมาหาพวกเราทุกคน ทำพระทัยให้สบายเถอะเพคะ โบราณว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี” นางยี่แก้ว พยายามปลอบเด็กน้อยให้หลงเชื่อได้ไม่ยาก “เราจะรอเจ้าพี่กลับมา จะดูแลปกป้องเสด็จแม่ตามรับสั่งของเจ้าพี่” โอรสน้อยป้ายอัสสุชลที่คลอดวงเนตรและพยายามยิ้มให้แก่ผู้ที่ปลอบโยนตรงหน้า “ถ้าอย่างนั้นเสด็จสรงน้ำเถอะเพคะ เสร็จแล้วจะได้เสวยพระกระยาหารวันนี้ห้องเครื่องทำแต่พระกระยาหารที่พระโอรสทรงโปรดทั้งนั้นเลยนะเพคะ” คีรีจักรปฏิบัติตามแต่โดยดีอย่างไม่ดื้อรั้น เพราะในใจนั้นเชื่อมั่น...เจ้าพี่จะไม่มีวันผิดคำมั่นสัญญา เจ้าพี่จะต้องกลับมา... :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: องค์ศักรินทร์ทรงออกว่าราชการงานเมืองตามปกติ แม้ในพระทัยจะเต็มไปด้วยความว้าวุ่นที่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวของพระโอรสองค์โต แต่ด้วยภาระหน้าที่ของกษัตริย์ผู้ปกครองบ้านเมืองจึงต้องทรงเข้มแข็งและเป็นที่ยึดเหนี่ยวของปวง ประชา แม้ว่าตนเองจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม “มีฎีการ้องเรียนว่าตอนนี้ราษฎรกำลังเดือดร้อนเพราะผึ้งเหมันต์จากทางเหนืออพยพมาอาศัยและกัดกินพืชไร่เสียหาย ท่านพอจะทราบเรื่องนี้มั้ย ท่านเสนา” “ข้าพระองค์ให้คนนำสมุนไพรที่สามารถขับไล่ผึ้งเหมันต์ไปแจกจ่ายให้ชาวบ้านแล้วพระเจ้าค่ะ” เสนาบดีกราบทูล “ขอบใจมากที่ช่วยดำเนินการแทนเราได้รวดเร็ว แต่ก็น่าแปลกผึ้งเหมันต์ไม่เคยบินลงมาถึงคีรีรัตน์นครเลย ทำไมครั้งนี้ถึงได้อพยพลงมาไกลถึงนี่นะ” แม้จะเป็นเพียงปัญหาที่ดูเล็กน้อย แต่ก็ไม่อาจจะละเลยได้ “อาจจะเป็นเพราะไออุษณะที่แตกไปแล้ว ทำให้สภาพอากาศในคีรีรัตน์นครเปลี่ยนแปลงไป แม้ว่าเราจะใช้พลังจากธาตุอัคคีศักดิ์สิทธิ์ควบคุมไว้ ก็คงต้านอากาศที่หนาวเย็นลงทุกขณะได้ยากพระเจ้าค่ะ” อำมาตย์ศักดาออกความเห็น ราชาศักรินทร์ถอนพระทัยหนักหน่วง “ถ้าเช่นนั้นนอกจากเราจะใช้ธาตุอัคคีศักดิ์สิทธิ์ควบคุมอากาศ คงต้องหาวิธีรักษาอุณหภูมิให้คงที่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าหากหลีกเลี่ยงไม่ได้ เราจะอพยพผู้คนลงใต้ไปนครโรมสุรีย์ก่อน คิดว่าเจ้าพี่กรมันต์คงจะทรงให้ความช่วยเหลือ ที่พักพิงแก่ราษฎรของเรา” “ข้าพระองค์จะรีบจัดการให้เร็วที่สุดพระเจ้าค่ะ” เหล่าเสนาอำมาตย์น้อมรับพระกระแสรับสั่ง เมื่อปัญหาของราษฎรได้รับการแก้ไข ก็เหลือเพียงปัญหาของพระองค์เอง...ความห่วงหาอาทรของบิดาที่มีต่อบุตร! “ทหารที่ออกไปติดตามหาธีรวงศ์กลับมาหรือยัง ท่านอำมาตย์” เหล่าเสนาอำมาตย์ต่างชำเลืองมองกันด้วยความหนักใจ ความทุกข์ของผู้เป็นประมุขก็เปรียบดั่งความทุกข์ของพวกตนเช่นกัน “ขอเดชะ ทหารที่จะเดินเรือไปยังเทือกเขาอินทาไม่สามารถฝ่าม่านหมอกที่หนาทึบไปได้เลย ข้าพระองค์กำลังคิดว่าถ้าเราเดินทางไปทางเรือไม่ได้ คงต้องให้ทหารเดินเท้าตามขุนเขาเข้าไปพระเจ้าค่ะ”     “รบกวนท่านด้วยนะ ท่านอำมาตย์” องค์เหนือหัวศักรินทร์ตรัสด้วยความซาบซึ้ง “หามิได้พระเจ้าค่ะ พระโอรสธีรวงศ์คือมิ่งขวัญแห่งคีรีรัตน์นคร ข้าพระองค์ขอถวายคำมั่นสัญญาว่าจะตามหาพระโอรสธีรวงศ์ให้จงได้พระเจ้าค่ะ”   หากยังไม่ทันที่อำมาตย์ศักดาจะออกไปเตรียมการเพื่อออกเดินทางทางบก ทหารหน้าท้องพระโรงได้เข้ามากราบทูลองค์ศักรินทร์ด้วยความร้อนรน “ขอเดชะพระอาญามิพ้นเกล้า มีชายหนุ่มต่างเมืองสองคนมาขอเข้าเฝ้าองค์เหนือหัว บอกว่ามีสาสน์จากพระดาบสแห่งเทือกเขาอินทาและพระธำมรงค์ของพระโอรสธีรวงศ์มาถวายพระเจ้าค่ะ” “สาสน์กับธำมรงค์งั้นหรือ!” องค์ศักรินทร์ตรัสด้วยความตระหนก ความหวังรำไรว่าจะได้ข่าวคราวของพระโอรส...หากจะเป็นข่าวดีหรือข่าวร้าย! อำมาตย์ศักดาเร่งให้ทหารไปนำตัวชายต่างเมืองทั้งสองมาเข้าเฝ้าโดยเร็ว ขุนณรงค์และขุนแกล้วกล้าเข้าเฝ้าต่อหน้าพระพักตร์องค์ราชาแห่งคีรีรัตน์นครด้วยความนอบน้อม “ทหารบอกว่าเจ้าถือสาสน์จากพระดาบสและแหวนของโอรสเรามา” องค์ศักรินทร์เริ่มต้นถาม ขุนแกล้วกล้าจึงถวายห่อแพรทอง อำมาตย์ศักดารับของจากชายแปลกหน้ามายื่นถวายให้แก่องค์ราชาอีกต่อหนึ่ง หลังจากนั้นขุนทหารทั้งสองจึงกราบทูลเรื่องราวทั้งหมดพร้อมกับสาสน์จากพระดาบสถวายเพื่อเป็นการยืนยัน                            ขอกราบทูลศักรินทร์องค์ราชา     อาตมารับฟังสิ่งท่านขอ                    ยินดีช่วยเหลือท่านไม่รีรอ                     โปรดอย่าท้อแม้ต้องรออีกยาวไกล                    องค์โอรสธีรวงศ์นั้นอย่าห่วง                 ภัยทั้งปวงมิอาจแพ้วพาลได้                    ด้วยบุญญาบารมีองค์เทพไท                   ปกป้องให้แคล้วคลาดมิอาจตาย                    อาตมาจะพร่ำสอนศิลป์ศาสตร์             ให้เก่งกาจเหนือกว่าที่ท่านหมาย                    โปรดจงเชื่อในวาจามิกลับกลาย              อย่าวุ่นวายส่งทหารติดตามไป                    อีกหนทางแห่งไออุษณะ                     ไม่ลดละความมานะจึงจะได้                    ขึ้นอยู่กับโอรสของทรงชัย                      มิได้ง่ายแต่ใช่ยากหากพากเพียร องค์ศักรินทร์แย้มสรวลอย่างโล่งพระทัยหลังจากคลี่สาสน์ออกอ่าน เหล่าข้าราชบริพารต่างรอเพื่อที่จะทราบความในสาสน์นั้นด้วยความอยากรู้ไม่ต่างกัน “ธีรวงศ์ปลอดภัยดี ขณะนี้เดินทางไปถึงยังเทือกเขาอินทาแล้ว และอยู่ในความดูแลของพระดาบส” “เป็นเพราะพระบุญญาบารมีของพระโอรสธีรวงศ์แท้ๆเชียวพระเจ้าค่ะ” อำมาตย์ศักดากล่าวสรรเสริญ “ท่านไม่ต้องส่งทหารออกตามหาแล้ว รอเวลาแค่ธีรวงศ์ร่ำเรียนศิลปศาสตร์ต่างๆ จบและไปนำไออุษณะกลับมาเท่านั้น สำหรับพวกท่าน เราขอบใจมากที่ช่วยเป็นธุระให้” ทรงหันมาตรัสกับขุนทหารต่างเมืองทั้งสอง “พวกข้าพระองค์ยินดีถวายการรับใช้พระเจ้าค่ะ อีกอย่างพระโอรสธีรวงศ์ก็ทรงปลอดภัยดีและประทับอยู่กับพระโอรสมโนพัศแห่งมัณฑรนคร พระโอรสธีรวงศ์ยังรับสั่งอีกว่าจะรีบนำไออุษณะกลับมาอย่างแน่นอนและจะมาขอรับพระธำมรงค์ คืนด้วยพระองค์เองพระเจ้าค่ะ” “ขอบใจพวกท่านมากนะที่อุตส่าห์ลำบากเดินทางมาส่งข่าวให้แก่เรา คงจะเหนื่อยไม่น้อย เชิญท่านทั้งสองพักผ่อนในคีรีรัตน์นครได้ตามอัธยาศัยเลยนะ คิดว่าที่นี่เป็นบ้านเมืองของท่านแล้วกัน ถ้าขาดเหลืออะไรบอกกับท่านอำมาตย์ศักดา ได้เลย...ท่านอำมาตย์ ช่วยจัดการให้ด้วยนะ” “เป็นพระมหากรุณาธิคุณพระเจ้าค่ะ แต่พวกข้าพระองค์ต้องรีบเดินทางกลับมัณฑรนคร คงจะพักอยู่ที่นี่นานนักไม่ได้” “แล้วแต่ท่านเถอะ จะพักอยู่ที่นี่นานเท่าไรก็ได้ตามที่พวกท่านต้องการ” :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ภายในตำหนักพระมเหสีมณีกานต์ คุณท้าวนางกำนัลต่างหนักใจกับพระอาการประชวรเพราะตรอมพระทัยถึงโอรสองค์โตทุกเมื่อเชื่อวัน และนางยังทรงกำชับไม่ให้ใครไปกราบทูลองค์ราชาอีกด้วย “เสวยหน่อยเถอะเพคะพระมเหสี สักนิดก็ยังดีจะได้เสวยพระโอสถนะเพคะ” คุณท้าวเพกามองพานพระกระยาหารที่ไม่ได้ถูกแตะต้องอย่างหนักใจ พระมเหสีมณีกานต์ทรงปฏิเสธที่จะเสวยแทบทุกมื้อจนพระวรกายทรุดโทรมลง “เราไม่หิวคุณท้าว” “พระมเหสีต้องรักษาพระพลานามัยให้แข็งแรงเพื่อรอพระโอรสธีรวงศ์กลับมานะเพคะ” “แล้วถ้า...ธีรวงศ์ไม่กลับมาล่ะ เราจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม นี่มันก็ผ่านมาตั้งหลายวันแล้ว ยังไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลย” “ไม่ได้ข่าวแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพระโอรสธีรวงศ์จะสิ้นพระชนม์นะเพคะ” คุณท้าวเพกาพยายามปลอบพระทัย “ออกไปเถอะคุณท้าว เราอยากอยู่คนเดียว” พระมเหสีทรงตัดบท นางยี่สุ่นจึงจำต้องยกพระกระยาหารออกไป “ว้ายยย!! พระโอรส!!” แล้วก็ต้องหวีดร้องตกใจจนเผลอปล่อยเครื่องเสวยหลุดมือ เมื่อหันมาประจันหน้ากับโอรสองค์น้อยที่ยืนนิ่ง ดวงตากลมใสไหวระริก “ทำไมเจ้าพี่ธีรวงศ์จะไม่มีวันกลับมา เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าพี่!” “คีรีจักร!...” แม้แต่พระมเหสียังตรัสอะไรไม่ออก “ไม่มีอะไรหรอกเพคะ พระโอรสธีรวงศ์จะต้องกลับมาสิเพคะ” คุณท้าวพยายามแก้สถานการณ์ ไม่รู้ว่าเมื่อครู่พระกุมารน้อยจะทรงได้ยินอะไรบ้าง “ไม่จริง! เมื่อกี้เราได้ยิน!” แล้วก็วิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดของพระมารดา “เสด็จแม่! เกิดอะไรขึ้นพระเจ้าค่ะ ทำไมเจ้าพี่จะไม่กลับมา...” พระมเหสีได้แต่กอดพระโอรสองค์เล็กไว้แน่น คีรีจักรได้ยินแล้ว...ลูกแม่ช่างน่าสงสารเหลือเกิน หากจะต้องรู้ว่าธีรวงศ์หายไปอย่างไร้ร่องรอย “ทำไมไม่มีใครตอบเราล่ะ พวกเจ้าปิดบังอะไรเราอยู่ บอกมานะ...เสด็จแม่ทำไมไม่ตอบลูกล่ะพระเจ้าค่ะ เสด็จแม่...” คีรีจักรคาดคั้นกับทุกคน และเมื่อไม่ได้คำตอบก็เริ่มกรรแสง “คีรีจักร...” พระมารดาตรัสออกมาอย่างยากเย็น ตลอดเวลาที่ผ่านมาทรงทำพระองค์ให้เข้มแข็งเพื่อมิให้โอรสองค์เล็กระแคะระคาย แต่เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วทรงเหนื่อยเหลือเกิน “เรือที่เดินทางไปเทือกเขาอินทาเกิดอับปางกลางทะเล ธีรวงศ์หายไปจนป่านนี้ยังตามหาไม่พบเลย” คีรีจักรหวนคิดถึงนิมิตร้ายที่เกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้ง ครั้งหนึ่งฝันว่าพระเชษฐาถูกคลื่นโหมซัดสาดเคว้งคว้างอยู่กลางท้องน้ำ “ไม่จริง!! เจ้าพี่ทรงสัญญาแล้วว่าจะกลับมา เจ้าพี่พระทัยร้ายไม่รักษาคำมั่นสัญญา เจ้าพี่เจ้าโกหก...เสด็จแม่...” โอรสน้อยร่ำไห้กอดพระมารดาแน่นราวกับเหลือที่พึ่งสุดท้าย ...สองพระองค์พี่น้องเคยเคียงข้าง ยามสรวล ยามโหยไห้...หากบัดนี้ทรงเดียวดาย “พระมเหสีเพคะ! ได้ข่าวพระโอรสธีรวงศ์แล้วเพคะ อุ๊ย!” นางยี่แก้วที่กระวีกระวาดเข้ามาแจ้งข่าวดีชะงักเมื่อเห็นพระโอรสองค์เล็กกรรแสงอยู่ในอ้อมกอดพระมารดา “อะไรนะแม่ยี่แก้ว ไหนพูดใหม่ซิ” คุณท้าวเพกากระตือรือร้น เช่นเดียวกับพระมเหสีที่พระพักตร์เรื่อขึ้นด้วยความหวัง “คือว่า เอ่อ คือ” คนมาใหม่ไม่กล้ากราบทูลชำเลืองมองไปทางคีรีจักร “พูดมาเถอะ คีรีจักรรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว” พระมเหสีตรัสอนุญาต และคีรีจักรหยุดสะอื้นมองอย่างตั้งใจฟัง “องค์เหนือหัวให้หม่อมฉันมากราบทูลพระมเหสี ว่าเวลานี้พระโอรสธีรวงศ์ทรงปลอดภัยดีและประทับอยู่กับพระดาบสที่เทือกเขาอินทาเพคะ” “พบธีรวงศ์แล้วหรือ!!” ข่าวดีในวันนี้ดุจน้ำทิพย์โปรยชุ่มพระทัยที่ร่วงโรยมานาน “เพคะ มีผู้นำสาสน์จากเทือกเขาอินทามาถวายองค์เหนือหัวเมื่อเช้านี้เองเพคะ” “จริงหรือ แล้วผู้นำสาสน์นั้นอยู่ที่ไหนล่ะ!” เป็นคีรีจักรที่ถามออกไปรวดเร็ว “อยู่ที่เรือนรับรองของอำมาตย์ศักดาเพคะ” นางยี่สุ่นตอบเสร็จ โอรสน้อยก็สวมกอดพระมารดาด้วยความดีใจ “เสด็จแม่ เจ้าพี่ธีรวงศ์ทรงปลอดภัยแล้วพระเจ้าค่ะ” ก่อนจะถลาวิ่งออกจากห้องบรรทมของพระมารดา “คีรีจักร!” พระมเหสีทรงเรียกไว้แต่ก็มิได้ห้ามปราม เข้าพระทัยว่าคีรีจักรคงจะดีใจยิ่งนัก นางหลับเนตรลงอย่างผ่อนคลาย พนมหัตถ์สรรเสริญเทวีผู้คุ้มครองคีรีรัตน์นคร ...ขอบพระทัยเพคะ...เทวีน้ำค้าง... :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 12:41:01

ความคิดเห็นที่ 6 คีรีจักรวิ่งออกจากเขตพระราชฐานตรงไปยังเรือนรับรองของอำมาตย์ศักดา ไม่สนใจมานพที่วิ่งตามหลังมาอย่างเหนื่อยหอบ “พระโอรส รอหม่อมฉันด้วยพระเจ้าค่ะ” โอรสน้อยหันมา “ไม่รอหรอก ถ้าตามไม่ทันก็ไม่ต้องตามมา เราไปคนเดียวได้” แล้วก็วิ่งต่อไปอย่างรวดเร็วทิ้งมหาดเล็กคนสนิทไว้เบื้องหลัง “อำมาตย์ศักดา” เจ้าของชื่อหันมาตามเสียงเรียกพร้อมขุนทหารจากมัณฑรนคร “พระโอรสธีรวงศ์!!” ขุนณรงค์และขุนแกล้วกล้าต่างตาเหลือกตกใจเมื่อเห็นร่างน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้า พระพักตร์ลักษณะไม่ผิดเพี้ยนที่เคยพบ ณ เทือกเขาอินทา “พระโอรสธีรวงศ์...ทรง...กลับมาคีรีรัตน์นครแล้วหรือ...พระเจ้าค่ะ” ทั้งสองถามละล่ำละลักด้วยความประหลาดใจ “เราไม่ใช่เจ้าพี่ธีรวงศ์หรอก ท่านทั้งสองใช่มั้ยที่เป็นผู้นำสาสน์มาจากเทือกเขาอินทา” คีรีจักรหันมาถามขุนทหารทั้งสองที่ยังตื่นตะลึงอยู่ เดาได้ทันทีเมื่อครู่ทั้งสองคิดว่าตนเป็นธีรวงศ์ “นี่คือพระโอรสคีรีจักร พระอนุชาของพระโอรสธีรวงศ์” อำมาตย์ศักดากล่าวแนะนำให้หายข้องใจ ชายต่างเมืองทั้งสองพินิจโอรสองค์เล็กแห่งคีรีรัตน์นครอย่างถี่ถ้วน แต่ก็ไม่อาจหาข้อแตกต่างได้เลย รู้มาบ้างว่าพระโอรสธีรวงศ์ทรงมีพระอนุชาหากก็ไม่คิดว่าเหมือนราวกับเป็นคนๆเดียวกันเช่นนี้ “เราอยากรู้ว่าเจ้าพี่ธีรวงศ์ทรงเป็นยังไงบ้าง ทรงบาดเจ็บรึเปล่า” “พระโอรสธีรวงศ์ทรงปลอดภัยดีพระเจ้าค่ะ และทรงได้รับการช่วยเหลือจากพระโอรสมโนพัศของข้าพระองค์” “พระโอรสมโนพัศ?” คีรีจักรนิ่งไปเมื่อได้ยินชื่อบุคคลอื่น “พระเจ้าค่ะ พระโอรสมโนพัศแห่งมัณฑรนครเสด็จไปศึกษาศิลปศาสตร์กับพระดาบสที่เทือกเขาอินทาเช่นเดียวกับพระโอรสธีรวงศ์พระเจ้าค่ะ” ขุนแกล้วกล้ากราบทูล “ทั้งสองพระองค์ทรงสนิทสนมและเข้ากันอย่างดี พระโอรสธีรวงศ์คงไม่เหงาแน่พระเจ้าค่ะ” ขุนณรงค์เสริม โดยมิทันได้เห็นกริยาของคีรีจักร “งั้นหรือ ขอบใจพวกเจ้ามากนะ เรากลับล่ะ” พูดเพียงเท่านั้นแล้วก็ลงจากเรือนไป สวนกับนายมานพที่เพิ่งจะตามมาทัน ยังไม่ทันได้พักก็ต้องวิ่งตามพระโอรสคีรีจักรกลับไปอีกรอบ :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: คีรีจักรกลับตำหนักมาด้วยใจที่สับสน เวลานี้เจ้าพี่ธีรวงศ์คงจะไม่ว้าเหว่เพราะมีสหายใหม่คอยอยู่เคียงข้าง แต่เราก็ยังคงเดียวดายอยู่เช่นเดิม “เจ้าพี่ทรงมีพระสหายใหม่แล้ว จะลืมหม่อมฉันรึเปล่าพระเจ้าค่ะ” คีรีจักรมองกริชสัตตบงกชในมือ...หรือเขาจะเหลือเพียงกริชเล่มนี้เท่านั้นที่แทนองค์เจ้าพี่... ลมเย็นพัดมาวูบหนึ่งพร้อมหอบเสียงกระซิบโหยหวนแว่วในโสต ...กรรติเกยะ...ข้ารอเจ้าอยู่... โอรสน้อยสะดุ้งเผลอปล่อยกริชร่วงหล่นกระแทกกับกลักที่วางอยู่ข้างพระที่ เหลียวมองรอบตำหนักแต่ก็ไม่อาจหาต้นเสียงได้ เขาคงจะคิดมากไปเอง คีรีจักรเชื่ออย่างนั้น ก่อนจะก้มลงเก็บกริชของพระเชษฐาขึ้นมาอย่างทะนุถนอม แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสิ่งหนึ่งที่กระเด็นออกมาจากกลักแก้ว ปิลันธโมราส่องประกายเงางาม ของจากเครื่องบรรณาการที่เพียงแค่เห็นก็มีแรงดึงดูดให้ครอบครอง คีรีจักรแทบจะลืมนึกถึงมันไปแล้ว เพราะนับตั้งแต่ได้มา ปิลันธโมราเหมือนกับมีอำนาจบางอย่างซ่อนเร้น และยิ่งน่าประหลาดที่เหมือนมี อีกพลังต้านทานไว้ ทุกครั้งที่โอรสน้อยจะลองสวมมัน ย่อมมีเหตุให้ต้องมีอะไรมาขัดขวางเสมอ   ...สวมมันสิ คีรีจักร สวมมัน...แล้วเจ้าจะไม่ว้าเหว่อีกต่อไป...   เสียงสายลมกระซิบในโสตประสาทอีกครั้ง แต่ก็ไม่อาจหาที่มาของเสียงนั้นได้ ซึ่งตีความได้เพียงอย่างเดียวว่ามันเป็นเพราะมโนจิตที่เงียบเหงาของตัวเอง มือน้อยหมุนปิลันธโมราไปมา ผิวเนื้อโมราสีดำเรียบลื่นสะท้อนเงาแห่งความเศร้าสร้อย...มันก็แค่กำไลธรรมดา ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลย แต่พอกำลังจะเลื่อนสวมเข้าที่ข้อมือ ก็ร่วงหล่นกลิ้งตกไปไกล :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: “พอเถอะ นิศาเทวี...ต่อให้เจ้าใช้พลังทั้งหมดจนดับสลาย ก็ไม่สามารถขัดขวางกรรติเกยะให้สวมปิลันธโมราได้” พระอุมาเทวีทรงห้ามปรามนางฟ้าของพระองค์ที่ดื้อดึง แม้นั่นจะเป็นการทำในสิ่งที่ถูกต้อง แต่เทพยดาก็ไม่มีอำนาจมาก พอที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของใครได้ นิศาเทวีพยายามใช้พลังทิยพะของตนเองต้านทานพลังของยักษ์ทาระกะหลายต่อหลายครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่าไม่อาจทำเช่นนั้นได้ตลอดไป แต่นางก็อยากทำ “แต่พระแม่เจ้าเพคะ หม่อมฉันมีหน้าที่คุ้มครองดูแลพระอังคาร หม่อมฉันทนเห็นพระอังคารถูกมารร้ายครอบงำไม่ได้เพคะ” นิศาเทวีกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “ชะตากรรมมิอาจเปลี่ยนแปลงได้ ถ้าเจ้าต้องแตกดับเพราะอาจหาญต้านทานอำนาจของทาระกะอสูรไปแล้ว ธีรวงศ์...ดวงจิตอีกเสี้ยวหนึ่งของกรรติเกยะใครจะคุ้มครองกันล่ะ...เราเองหรือแม้กระทั่งองค์พระศิวราชก็ไม่อาจเข้ามาก้าวก่าย หน้าที่นี้ได้ เจ้าต้องเลือกแล้ว นิศาเทวี ว่าจะเจ้าควรจะปกป้องใคร” ถ้าหากต้องเลือกว่าการปกป้องใครจะคุ้มค่ามากกว่ากัน นางก็คงจำเป็นต้องเลือกปกป้องธีรวงศ์ที่กำลังมุ่งหน้าไปสู่ความสว่าง...ไม่ใช่คีรีจักรที่จมอยู่แต่ในความมืด! แม้จะสงสารเพียงใดก็ตาม... “เพคะ หม่อมฉันจะไม่ฝืนพระชะตาของพระอังคารอีก” “เจ้าเข้าใจทุกอย่างเช่นนี้ก็ดีแล้ว นิศาเทวี” พระอุมาเทวีทอดพระเนตรมองนางฟ้าผู้ปฏิบัติดีโดยไม่คำนึงถึงตนเอง ความห่วงใยและปรารถนาให้ทุกสรรพสิ่งประสบสุขเกิดจากน้ำใจอันดีงามที่ไม่ว่าใครก็ต้องหลงรักและชื่นชม น้ำใจที่ใครต่อใคร แม้จะไร้หัวใจ...ต่างปรารถนา! :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: คีรีจักรก้มลงเก็บปิลันธโมราที่กระเด็นมาตกอยู่หน้ากระจกขึ้นด้วยความสงสัย เป็นอีกครั้งแล้วที่ราวกับถูกปัดตกจากมือ “เจ้ามีชีวิตรึเปล่านะ ถึงได้วิ่งหนีเราได้ทุกครั้ง” คีรีจักรรำพันและรอคอยราวกับว่ากำไลวงนั้นจะโต้ตอบ ในที่สุด ปิลันธโมราก็ถูกสวมเข้ามาในข้อมือน้อยๆอย่างง่ายดาย พร้อมๆกับสายอสุนีบาตที่ฟาดเปรี้ยงลงมากึกก้องหวั่นไหวราวกับเกิดอาเพศทั้งที่ไม่มีเค้าเมฆฝน เสียงนางกำนัลนอกตำหนักกรีดร้องด้วยความตกใจ คีรีจักรมองออกไปทางช่องแกล สายวชิรายังวูบวาบ แต่ไร้ลม ไร้ฝน เมฆหมอก ก่อนที่แสงวูบวาบนั้นจะค่อยๆหายไป ทุกอย่างกลับสู่ความปกติ ทิ้งไว้แต่สายลมเย็นยะเยือกที่ยังคงพัดวนอยู่รอบกาย พลิ้วผ่านเบื้องหลัง คีรีจักรหันกลับไปมองทันทีเพราะมีความรู้สึกเหมือนถูกจับจ้อง...ด้วยสายตาที่คมดุจแท่งน้ำแข็ง ขณะเดียวกันก็ร้อนราวกับจะแผดเผา แต่สิ่งที่พบก็มีเพียงเงาของตนเองในกระจก ก็แค่เงาเอง...โอรสน้อยยิ้มขันตัวเอง หากแต่แล้วแววตาที่ฉายออกมาจากเงานั้นกลับวาบแสงสีฟ้าเรืองจ้องกลับมา “โอ๊ย!! ไม่!!” คีรีจักรผงะถอยออกจากตรงนั้น ยกมือขึ้นป้องดวงตาด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะรวบรวมสมาธิมองเข้าไปในกระจกอีกครั้ง กระจกใสฉายเงาของเขาไม่ผิดเพี้ยนจากตัวจริง ไม่มีแสงสีฟ้าที่วาบจากดวงตาเมื่อครู่ คีรีจักรค่อยๆ ลุกขึ้นเดินเข้าไปสัมผัสเงาที่ฉายดวงตาของตัวเองอย่างกล้าๆกลัวๆ “นั่นไม่ใช่ดวงตาของเจ้าหรอก!” เสียงหนึ่งสะท้อนก้องไปทั้งห้องบรรทม เสียงที่คุ้นเคยว่าเฝ้ากระซิบในโสตมาหลายครั้ง หากคราวนี้มันดังก้องจนไม่อาจเชื่อว่ามันเป็นเพียงมโนสำนึกได้อีกต่อได้ “ไม่ต้องไปมองหาที่ไหนหรอก ข้า...อยู่ตรงหน้าเจ้านี่ไงล่ะ” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งราวกับรับรู้ความรู้สึกนึกคิด คีรีจักรค่อยๆ หันมามองเงาของตนในกระจกอีกครั้ง เงาที่มองตอบกลับมาผิดเพี้ยนไปจากความเป็นจริง ริมฝีปากแย้มยิ้มส่งให้ ทั้งที่เจ้าของเงามิได้คลี่ยิ้มแม้แต่น้อย กลับเต็มไปด้วยความตระหนกเสียด้วยซ้ำ ดวงตาที่มองตอบเป็นสีฟ้าสว่างวาบดุจไพลิน! “ยี่สุ่น...ยี่แก้ว...มานพ!” นึกชื่อใครที่พอจะอยู่ในบริเวณนั้นได้ก็เรียกหาไปหมด หากเงาในกระจกตอบกลับมาอย่างขำขัน “เจ้าจะเรียกให้พวกนั้นเข้ามาเห็นว่าเจ้าบ้าพูดอยู่กับเงาตัวเองในกระจกหรือ” โอรสน้อยจึงหยุดเสียงเรียกหา “เจ้า...เจ้าเป็นใคร...” คีรีจักรถามเสียงสั่น คราวนี้เงานั้นแยกออกจากตัวตนชัดเจน “ข้า...ก็คือเจ้านั่นแหละ” “ไม่...” คีรีจักรส่ายหน้าไม่อยากจะเชื่อ เขาต้องฝันไปแน่ๆ ที่ยืนพูดกับเงาในกระจกอยู่อย่างนี้ “เจ้ามาจากไหน” เงานั้นแลมองลงมายังข้อมือข้างซ้าย คีรีจักรก้มลงมองตาม “เจ้าไม่ได้ฝันไปหรอก กำไลวงนั้นเป็นสิ่งที่ชักนำข้ามาหาเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้าเหงา อ้างว้างและว้าเหว่เพียงใด ดึงข้าออกไปจากที่นี่สิ แล้วข้า...จะเป็นเพื่อนกับเจ้า” “เจ้า! เจ้าจะเป็นเพื่อนกับเรางั้นหรือ” เพื่อนที่รู้จักมาทั้งชีวิตมีเพียงคนเดียว...คือเจ้าพี่ธีรวงศ์ “ใช่! ดึงข้าออกไปสิ แล้วข้าจะเพื่อนกับเจ้า” มือในกระจกเอื้อมมาหา แต่ก็ถูกเขตแดนของเงาสะท้อนขวางกั้น มือนั้นทาบกับบานกระจกเพื่อรอ...รอที่จะได้ออกไป! มือของคีรีจักรสั่นขณะเอื้อมไปทาบกับมือในกระจก เกิดแสงสว่างวาบที่ปลายนิ้วขณะที่มือทั้งสองแตะกัน ภาพในกระจกที่เป็นเพียงแค่เงาค่อยๆ ข้ามผ่านเขตแดนออกมาจากแรกเพียงแค่ฝ่ามือที่สัมผัสจนกระทั่งครบทั้งตัว “คีรีจักร!” เงานั้นเป็นรูปร่างชัดเจนขึ้น น้ำเสียงที่เอ่ยเรียกสดใสไม่ต่างจากที่คีรีจักรเคยได้ยินจากพระเชษฐา เมื่อได้ฟังอีกครา เขาก็เผลอคิดว่าตรงหน้านี้คือ... “เจ้าพี่ธีรวงศ์!” “เจ้าเรียกข้าอย่างนั้นหรือ ข้าจะเป็นเจ้าพี่ธีรวงศ์ของเจ้าให้ก็ได้นะ” “ไม่!!” คีรีจักรได้สติ “ไม่มีใครมาแทนเจ้าพี่ธีรวงศ์ของเราได้ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอะไรก็ตาม แต่เจ้าก็ไม่ใช่เจ้าพี่ธีรวงศ์!” เงานั้นแสร้งทำหน้าเศร้า เมื่อถูกปฏิเสธ “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร ข้าเพียงแต่เห็นว่าเจ้าต้องถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง ไม่มีใครสนใจหรือคิดถึงความรู้สึกของเจ้าเลย แม้แต่บิดามารดาของเจ้า ข้าคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าเจ้าต้องการอะไร...” เงานั้นทำท่าจะละทิ้งทุกสิ่งแล้วกลับเข้าไปในกระจกอีกครั้ง แต่เพราะความเยาว์วัยไร้เดียงสาที่เพิ่งได้พบกับสิ่งแปลกใหม่ ความต้องการจากส่วนลึกและความอ้างว้างกลับเรียกร้อง “เดี๋ยวสิ เอ่อ...อย่าเพิ่งไป เจ้าเป็นเพื่อนเราได้นะ เพียงแต่...เป็นเจ้าพี่ไม่ได้” เพียงแค่นั้นเงานั้นก็หันกลับมายิ้มให้ราวสมความปรารถนา “ไม่เป็นไรข้าเข้าใจเจ้า เรียกข้าว่าโมรากาฬก็ได้ ข้าจะเป็นอะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ เพราะข้าเป็นมิตรแท้ของเจ้า” “ตามที่ต้องการหรือ” “ใช่! ข้าคือเจ้า ข้าจะไม่มีวันทอดทิ้งเจ้าไปไหนเหมือนที่พี่ชายของเจ้าทำ...” “ไม่จริง! เจ้าพี่ธีรวงศ์ไม่ได้ทอดทิ้งเรา เจ้าพี่แค่ไปทำหน้าที่สำคัญต่อบ้านเมือง” คีรีจักรแย้งทันทีด้วยความเชื่อมั่นในตัวพระเชษฐา เมื่ออีกฝ่ายพูดไม่ถูกหู “แล้วพระโอรสมโนพัศล่ะ” โมรากาฬย้อนถามจนโอรสน้อยต้องนิ่งอึ้ง “พระโอรสมโนพัศ...” คำพูดของขุนทหารแห่งมัณฑรนครเอ่ยว่าเจ้าพี่ทรงสนิทสนมกับพระโอรสมโนพัศยิ่งนัก “เจ้าอยากรู้มั้ยล่ะว่าเวลานี้พี่ชายของเจ้ากำลังทำอะไร ยังคิดถึงเจ้าอยู่รึเปล่า” โมรากาฬหยั่งเชิงถามเมื่อสีหน้าของคีรีจักรซีดลงอย่างหวั่นใจ แต่ในที่สุดโอรสน้อยก็พยักหน้า...การจะได้เห็นพระเชษฐามีหรือจะไม่อยาก โมรากาฬหันไปทางกระจก แล้วภาพสะท้อนภายในห้องบรรทมก็พร่าพรายดุจคลื่นน้ำกระเพื่อมก่อนจะฉายภาพเด็กชายสองคน หนึ่งในนั้นคือพระเชษฐาที่กำลังยื้อยุดคานหาบน้ำกับเด็กชายอีกคนซึ่งคงจะเป็นโอรสมโนพัศ ซ้ำยังระเริงเล่น สาดน้ำใส่กันจนเปียกปอน เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะท่ามกลางลำธารน้ำตื้นใส คีรีจักรพินิจเด็กชายอีกคน ทั้งใบหน้าผ่องใสร่าเริง แม้จะยังอยู่ในวัยเยาว์แต่ก็งดงามสมเป็นหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์ และรอยยิ้มที่สดใสนั้นคือสิ่งที่คีรีจักรไม่มี! ...นี่หรือโอรสมโนพัศ พระสหายของเจ้าพี่ เขาคงจะทำให้เจ้าพี่มีความสุขมาก แม้จะอยู่ห่างไกลบ้านเมือง เจ้าพี่ก็ยังแย้มสรวลอย่างมีความสุข... “ในขณะที่เจ้าเฝ้ารอเฝ้าคิดถึงพี่ชายของเจ้า แต่เขากลับไม่ได้นึกถึงเจ้าเลย เป็นเพราะอย่างนี้ไงล่ะ ข้าจึงมาคอยอยู่เป็นเพื่อนเจ้า” โมรากาฬกล่าวเสียงเศร้า ลอบชำเลืองมองใบหน้าที่สลดของอีกฝ่ายก่อนจะพูดต่อ “จิตใจมนุษย์นั้นยากแท้ หยั่งถึงนัก คีรีจักร...กาลเวลาเปลี่ยน จิตใจก็เปลี่ยน” “ไม่หรอก!” อยู่ๆคีรีจักรก็โพล่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เจ้าพี่ของเรามีจิตใจที่มั่นคงไม่มีทางแปรเปลี่ยนแน่ เมื่อใดที่ทรงได้ไออุษณะแล้ว เจ้าพี่จะต้องกลับมา...เรามั่นใจ!!” ...การจะโน้มน้าวให้คลอนแคลนไม่ได้ง่ายอย่างที่นึกไว้...ถึงแม้ว่ากรรติเกยะจะมีจิตใจท้อแท้ก็ตาม...   “ตามแต่ใจเจ้าเถอะ ข้าไม่มีสิทธิ์ที่จะบังคับให้เจ้าเชื่อในสิ่งที่ข้าบอกได้ แต่ขอให้เจ้าเชื่อว่าข้าเป็นมิตรแท้ของเจ้า ตราบใดที่เจ้ายังสวมปิลันธโมราอยู่ ยามใดที่เจ้าว้าเหว่เดียวดาย...ข้าจะมาหาเจ้า” “พระโอรสคีรีจักรเพคะ พระมเหสีเสด็จมาเพคะ” นางยี่แก้วส่งเสียงกราบทูลอยู่หน้าห้องบรรทม โอรสน้อยหันไปมอง แต่เมื่อหันกลับมาก็ต้องแปลกใจเมื่อพบแต่ความว่างเปล่า โมรากาฬหายไปแล้ว!   “มองหาใครอยู่หรือลูก คีรีจักร” พระมารดาทรงถามเมื่อเห็นคีรีจักรเหลียวซ้ายแลขวาเสมือนมีใครแอบซ่อนแอบอยู่ในห้อง “ปะ...เปล่าพระเจ้าค่ะ” คีรีจักรปฏิเสธ “แม่จะมาชวนลูกไปสักการะเทวีน้ำค้างด้วยกัน ขอบคุณที่พระนางทรงช่วยคุ้มครองธีรวงศ์ให้ปลอดภัย เสด็จพ่อทรงรออยู่ข้างนอกแล้ว” “พระเจ้าค่ะ เดี๋ยวลูกจะรีบตามออกไป” “ได้จ้ะ แม่ออกไปรอหน้าตำหนักนะลูก รีบๆตามออกมาล่ะ” พระมเหสีแย้มสรวลอย่างที่ไม่ได้เห็นมาหลายเพลาตั้งแต่ธีรวงศ์จากไปให้กับพระโอรสองค์น้อยก่อนจะเสด็จอออกไป คีรีจักรก้มลงถอดปิลันธโมราออก แต่ก็ต้องแปลกใจที่ไม่ว่าจะพยายามดึงเท่าไร มันก็ไม่อาจเลื่อนหลุดออกจากข้อมือได้เลย เขามองกำไลหินสีดำเป็นมันเลื่อมด้วยความงุนงง แต่เพราะต้องรีบตามพระมารดาออกไป จึงตั้งใจไว้ว่าจะพยายามหาทางถอดออกภายหลัง! *************************************** จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 12:42:16

ความคิดเห็นที่ 7 ฝากติชมด้วยนะคะ ^^ จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 54 12:46:25

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบนิศาเทวีมากขึ้นเรื่อยๆ เลยค่ะ นางฟ้าของจริงเลย จากคุณ : ข้าวเหนียวปิ้งไส้มัน เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 16:48:24

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณที่ตามมาอ่านนะคะ นึกว่าจะไม่ใครเข้ามาอ่านซะแล้ว ^^ จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 15:55:58