PANTIP.COM : W10462030 จำหลักไว้ในสายลม (บทที่ 10) [นิยาย]

จำหลักไว้ในสายลม (บทที่ 10)

บทที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10418298/W10418298.html

บทที่ 10

เจนนิราสบตาผู้ต้องหาคดีฆาตกรรมเมื่อฝ่ายนั้นถูกคุมตัวมาถึงโต๊ะยาวทางฝั่งขวาของห้อง แน่ใจว่าสายตาที่มองตอบมามีรอยยิ้มน้อยๆ เหมือนทักทาย เจ้าหน้าที่ผู้คุมตัวเขาปลดล็อกกุญแจมือให้ และเธอก็แตะแขนเขาเป็นเชิงบอกให้นั่งบนเก้าอี้ตัวข้างๆ

“รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม” เธอกระซิบถาม ได้ไปเรือนจำเพื่อสอบปากคำเขาอีกครั้งตามที่นัดหมายไว้ แต่ปรากฏว่าแพทย์สั่งไม่ให้ใครเข้าพบจนกว่าอาการจะดีขึ้น อีกทั้งยังสั่งให้นอนพักที่แผนกพยาบาลของเรือนจำอีกอย่างน้อยก็วันหนึ่ง

เขามองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าอยู่เป็นครู่เหมือนไม่เข้าใจคำถามนั้นในทันที คิ้วหนาย่นเข้าหากัน และเธอก็ชักใจไม่ดีขึ้นมาอีก หลังจากอยู่ในความดูแลของจิตแพทย์มาระยะหนึ่งเธอคิดว่าอาการของเขาควรดีขึ้นบ้างแล้ว อย่างน้อยก็ควรเข้าใจคำถามง่ายๆ แบบนี้

ใจมาเป็นกองเมื่อเขาผงกศีรษะแทนการตอบรับ แต่ก็ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรอยู่เช่นเดิม ช่างเถอะ …เรื่องนั้นเธอเลิกสนใจแล้ว ตราบใดที่เขายอมรับรู้ความเป็นไปรอบตัวบ้าง แค่นี้ก็น่าพอใจแล้วในระดับหนึ่ง ยิ่งเมื่อมองเห็นทางที่จะสื่อสารกับเขาแล้วแบบนี้ อะไรๆ ดูจะง่ายขึ้นบ้าง

เลื่อนสมุดฉีกเล่มไม่ใหญ่นักไปตรงหน้าเขาพร้อมกับอธิบายสิ่งที่เคยบอกแล้วครั้งหนึ่ง แต่คราวนั้นไม่แน่ใจว่าเขาเข้าใจหรือไม่ คิดว่าคราวนี้น่าจะพอรับรู้ได้

“การไต่สวนมูลฟ้องนี่เป็นเพียงขั้นตอนเบื้องต้นเท่านั้นแหละเจฟฟ์ เป็นขั้นตอนที่ผู้พิพากษาพิจารณาว่าคดีนี้มีมูลพอจะขึ้นต่อไปถึงขั้นพิจารณาด้วยคณะลูกขุนหรือเปล่า ถ้ามองจากฝ่ายเรา ก็เรียกว่าดีกับเราตรงที่เราจะได้รู้ว่าฝ่ายอัยการมีหลักฐานอะไรบ้าง เขาจะเรียกนายตำรวจที่รับผิดชอบคดีนี้กับตำรวจคนแรกที่เห็นศพคนตายขึ้นให้ปากคำ ถ้ามีอะไรไม่ตรงกับความจริง…” เธอชี้ลงที่สมุดเล่มนั้นพร้อมกับส่งปากกาให้

“…เราจะไม่ซักค้านสองคนนั่น” เธอสรุป

จากที่แต่แรกคิดว่าจะขอให้ศาลแขวงยกฟ้องคดีนี้ด้วยการอ้างเหตุผลต่างๆ นานามาคัดง้างคำให้การของฝ่ายตำรวจ แต่เมื่อได้พูดคุยกับผู้เป็นหัวหน้า เขาชี้ให้เห็นในสิ่งที่เธอเองก็รู้ แต่ด้วยมุ่งมั่นจะเอาชนะเพียงอย่างเดียวจึงคิดไปไม่ถึง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาชี้ให้เห็นข้อเท็จจริงเกี่ยวกับคนซึ่งว่าไปแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับครูผู้เคยสอนแนวทางการซักค้านพยานที่ชาญฉลาดให้

‘ไม่มีประโยชน์จะค้านอะไรตอนนี้หรอก เจนนี่ หลักฐานของฝ่ายอัยการแน่นหนา ยกให้รองอัยการแกร้นท์ได้เลยในเรื่องนั้น เขาไม่เคยส่งอะไรขึ้นศาลถ้าไม่แน่ใจ’

สุ้มเสียงหัวหน้าเธอสะท้อนความชื่นชมเสมอเวลาที่พูดถึงการทำงานของทรอย ถ้าว่ากันถึงความละเอียดรอบคอบแล้วต้องยกให้คนหนึ่งล่ะ กรณีไหนมีหลักฐานไม่เพียงพอทรอยไม่เคยส่งขึ้นชั้นศาล เธอเองก็รู้

‘พยานที่เขาจะเรียกขึ้นให้ปากคำคราวนี้ก็เป็นพยานทั่วๆ ไป เสียเวลาเปล่า รู้อยู่แล้วว่าเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของคดีที่ฝ่ายอัยการส่งขึ้นศาลลงท้ายแล้วเป็นยังไง เอาเวลานั้นศึกษารายละเอียดหาข้อบกพร่องของเขาในภายหลังจะดีกว่า’

เธอพยายามมองให้เห็นข้อได้เปรียบในแง่นั้น ถ้าซักค้านพยานก็เท่ากับเปิดทางให้ทรอยเห็นจุดอ่อนของข้อกล่าวหานี้เสียเปล่าๆ หรือว่าไปอีกที จากที่คิดว่ากว่าจะถึงวันไต่สวนมูลฟ้องเธอน่าจะได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันขึ้นมาพอเอามาใช้ซักค้านได้บ้างแล้ว แต่ก็เปล่าเลย สิ่งที่รู้ในวันนี้แทบไม่ต่างอะไรจากสิ่งที่รู้เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ไม่เพียงแค่นั้น แต่ละอย่างที่มีอยู่ในมือก็คลุมเครือเสียจนแทบไม่มีประโยชน์อะไรเลยด้วยซ้ำ

‘เจฟฟรีย์’ มองปากกาด้ามนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนรับไปโดยไม่เกี่ยงงอน แสดงว่าเข้าใจ

เธอวางมือลงบนแขนซ้ายของเขาอย่างยินดี…และโล่งใจ ขณะมองเลยไปอีกฝั่งของห้อง มีความเคลื่อนไหวอยู่ที่นั่น ทรอยเพิ่งมาถึง คงเพิ่งปลีกตัวจากอีกคดีซึ่งเขารับผิดชอบไปพร้อมกันกับคดีนี้…และอีกหลายคดี เขาแวะทักทายนายตำรวจซึ่งมาคอยอยู่ก่อนแล้ว เจนนิรารู้จักนายตำรวจผู้นั้นเพียงผิวเผิน เมื่อครู่จึงไม่คิดจะเข้าไปพูดคุยด้วย ที่จริงเธอยังไม่มีโอกาสพูดคุยกับตำรวจที่รับผิดชอบคดีนี้เลยแม้แต่คนเดียว ทั้งๆ ที่ควรเป็นสิ่งแรกๆ ที่ต้องทำ

ทรอยสบตาเธอ ผงกศีรษะให้นิดหนึ่งเป็นเชิงทักทาย แต่ไม่ทันได้เข้ามาหาเพราะเจ้าหน้าที่ศาลปิดประตูหลังเสียงดังไปนิด เขาหันขวับไปดู และฝ่ายนั้นก็ยักไหล่ราวจะบอกว่าช่วยไม่ได้

ปกติการไต่สวนมูลฟ้องเป็นขั้นตอนที่ไม่มีพิธีรีตองใดๆ บางกรณีซึ่งไม่ใช่คดีใหญ่เป็นเพียงการเจรจากันให้ห้องทำงานของผู้พิพากษาเสียด้วยซ้ำ แต่คราวนี้ต่างออกไป ผลจากเธอเป็นผู้ร้องเรียนนั่นเอง จึงกำหนดวันและเวลากันรวดเร็วจนแน่ใจว่าทรอยไม่ทันได้เตรียมตัว ในเมื่อทำงานเต็มเหยียดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแบบนี้ ที่ร้ายกว่าอะไรหมดคือกำหนดเวลาเป็นช่วงเย็นซึ่งใครๆ ควรเลิกงานกลับบ้านกันแล้ว หลายๆ คนที่ต้องอยู่คอยคงไม่ชอบใจนัก เธอคงสร้างศัตรูขึ้นมาบ้างแล้วในคราวนี้

ผู้พิพากษาสูงวัยเปิดประตูออกมาจากห้องตอนใน ร่างสันทัดค่อนไปทางสูงนั้นหอบเอกสารตั้งใหญ่ติดมือมาด้วย ท่านไล่สายตารวดเร็วไปรอบๆ ห้อง คงเพราะคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นนักข่าวและผู้เข้าร่วมฟังการซักค้านพยานมากมายขนาดนี้ ท่านยิ้มเป็นเชิงทักทายคู่กรณีทั้งสองฝ่ายก่อนลงนั่ง กระดิกนิ้วซ้ายทีขวาทีเพื่อเรียกเธอและทรอยให้เข้าไปหา เจนนิรารู้ว่าทำไม มีเรื่องละเอียดอ่อนที่ต้องเจรจาตกลงกันก่อน และคงเป็นเรื่องที่ไม่ต้องการให้รู้ไปในวงกว้าง

“มีพยานสำคัญคนหนึ่งจะไม่เบิกความวันนี้?” ท่านจงใจถามทรอย หากก็ชายตามาทางเธอด้วย

“ครับ เพื่อความปลอดภัยของพยานเอง ผมส่งรายงานการสอบปากคำเบื้องต้นพยานปากนี้ให้ฝ่ายจำเลยแล้วครับ”

“ฝ่ายจำเลยมีปัญหาอะไรไหมเรื่องนั้น”

เจนนิราตอบได้ทันควัน รู้ดีว่าหมายถึงใคร ทรอยกำลังปกป้องอังเดรอย่างสุดฤทธิ์ และเธอเองก็เช่นกัน

“ไม่ค่ะ”

ผู้พิพากษาใจดีผงกศีรษะรับรู้

“ดีแล้ว อะไรๆ คงง่ายขึ้น หลักฐานที่ฝ่ายอัยการเสนอขึ้นมาล่ะ มีปัญหาอะไรไหม”

คำตอบเป็นเช่นเดิม “ไม่ค่ะ”

ก็จะมีปัญหาอะไรได้นอกจากเรื่องรอยมีดที่คอคนตายซึ่งเธอเชื่อว่าคนร้ายปาดจากซ้ายไปขวาไม่ใช่ขวาไปซ้ายตามที่แพทย์ผู้ชันสูตรศพระบุไว้ แต่เธอจะไม่ค้านตอนนี้หรอก เอาไว้ว่ากันในศาลสูงโน่นเลยทีเดียว

“แต่ก็ขอสงวนสิทธิ์ชันสูตรศพอีกรอบนะคะ…ด้วยแพทย์ที่ฝ่ายจำเลยเลือกเอง”

เธอปรายตาไปทางร่างใหญ่ๆ ที่ยืนเคียงข้าง เขาเอียงคอมองตอบกลับมา มีรอยยิ้มบางๆ ระบายอยู่ที่ริมฝีปาก

“ไม่ขัดข้องครับ”

ผู้พิพากษาสูงวัยหัวเราะหึๆ เมื่อแสดงความคิดเห็นแบบคนกันเอง

“ใครว่าไม่ดีถ้าทนายฝ่ายจำเลยกับอัยการสนิทกัน แบบนี้แหละดี ไม่มากเรื่องดี มีอะไรอีกไหม”

“ขอจิตแพทย์ของฝ่ายจำเลยตรวจผู้ต้องหาใหม่อีกรอบด้วยค่ะ”

และคำตอบก็เหมือนเดิม

“ไม่ขัดข้องครับ”

ผู้พิพากษาสูงวัยผงกศีรษะรับรู้อย่างพึงพอใจ จดอะไรบางอย่างยิกๆ ลงในสมุดซึ่งกางอยู่ตรงหน้า ปากถามไปด้วย

“มีอะไรอีกไหม”

จากคุณ : kdunagin

เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 05:56:16

ความคิดเห็นที่ 1

“ไม่มีแล้วค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มได้เลย”

เสียงห้าวๆ นั้นดังขึ้นอีกนิดเพื่อให้ได้ยินทั่วทั้งห้อง และเพื่อเป็นสัญญาณให้เจ้าหน้าที่ศาลเริ่มเปิดเทปบันทึกข้อความ

“การไต่สวนมูลฟ้องคดีฆาตกรรม เจฟฟรีย์ คาร์ล วอล์คเกอร์…จำเลย รัฐ…โจทย์ เป็นการพิจารณาข้อเท็จจริงในคดีฆาตกรรมนางสาวซูซาน เมย์นาร์ด ผู้ต้องหาได้รับสำเนาข้อกล่าวหาและเอกสารแต่งตั้งทนายจำเลยของรัฐให้เป็นตัวแทนทางกฎหมายเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

นัยน์ตาอ่อนโยนคู่นั้นกวาดเรื่อยมาหยุดที่โต๊ะผู้ต้องหาเมื่อถามย้ำอีกครั้ง

“เห็นข้อกล่าวหาแล้วใช่ไหม คุณวอล์คเกอร์”

เจนนิราลุกขึ้นตอบรับแทน

“เห็นแล้วค่ะ”

“เข้าใจใช่ไหมว่าข้อกล่าวหานี้คือลักทรัพย์ ทำร้ายร่างกาย และฆาตกรรมโดยเจตนา”

“เข้าใจค่ะ”

“คุณมีสิทธิ์ตามกฎหมายที่จะซักค้านพยานซึ่งอัยการจะเรียกขึ้นให้ปากคำในคราวนี้ เข้าใจใช่ไหม”

“ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น เชิญ…ฝ่ายอัยการ เรียกพยานคนแรกได้เลย” ท่านหันไปทางรองอัยการรัฐ ร่างสูงล่ำสันยืนตระหง่านอยู่ข้างโต๊ะอีกฝั่งของห้อง

“รัฐเบิกตัวจ่าวิลเลียม เบย์ลีย์”

จ่าวิลเลียม เบย์ลีย์อยู่ในวัยต้นสามสิบ รูปร่างค่อนไปทางเตี้ยล่ำ ตาคมมองทุกสิ่งทุกอย่างอย่างพินิจพิเคราะห์ เขาเป็นคนแรกซึ่งไปถึงบริเวณที่พบศพ เจนนิราพอรู้มาบ้างว่าจ่าตำรวจผู้นี้ช่างสังเกตและละเอียดรอบคอบเพียงไร เขาเล่าคร่าวๆ ถึงสภาพบริเวณใต้สะพานเช้าวันที่พบศพคนตาย ชี้ให้เห็นด้วยว่าหลังฝนตกหนักในคืนก่อนทำให้หลักฐานที่น่าจะมีลบเลือนไปหมดสิ้น

รายละเอียดเหล่านั้นอยู่ในรายงานซึ่งทรอยส่งให้หมดแล้ว เธอสนใจเรื่องราวจากนายร้อยตำรวจโทคนซึ่งเป็นเจ้าของคดีนี้มากกว่า อยากรู้ว่าทำไมจึงจับลูกความของเธอไปคุมขังก่อนค้นพบหลักฐานมัดตัวเขาเสียด้วยซ้ำ

“เราต้องเอาตัวเขามาควบคุมไว้ก่อนครับ เพราะเขาไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง อาจหายไปเมื่อไหร่ก็ได้ พอได้ตัวเขามาแล้วก็เข้าค้นบริเวณซึ่งเขาใช้เป็นที่หลับนอน ที่จริงเราค้นบริเวณนั้นทั้งหมดไปก่อนหน้าครั้งหนึ่งแล้ว” นั่นคือคำตอบของเขาต่อคำถามของทรอย

เธออยากถามเสียนักว่าค้นครั้งแรกไม่พบอะไรแต่ก็ยังปักใจว่าเป็นคนนี้ เป็นไปได้อย่างไรกัน แต่คิดอีกทีว่าอย่าดีกว่า ปล่อยเรื่องนั้นไปก่อน

“พอค้นท่อระบายน้ำก็พบมีดเปื้อนเลือดเล่มนั้น พบกระเป๋าของคนตาย รวมทั้งกุญแจรถของคนตายด้วย”

ท่อระบายน้ำที่เขาพูดถึงคือท่อเก่าแก่ซึ่งแห้งไปนานแล้ว และคนจรจัดบางคนเข้าจับจองเป็นที่อยู่อาศัย

นี่ก็เหมือนกัน เธอร่ำๆ จะถามว่าคนสติดีๆ มีหรือจะเก็บมีดเปื้อนเลือดไว้บนที่หลับที่นอนของตัวเองเพื่อคอยให้ตำรวจมาพบเข้าแบบนั้น แต่พอคิดได้ว่าเจฟฟรีย์ วอล์คเกอร์จัดอยู่ในกลุ่มคนสติดีๆ ได้เสียที่ไหน ประกอบกับคำแนะนำของผู้เป็นหัวหน้าที่บอกให้ฟังอย่างเดียว จึงปิดปากได้สนิทจนจบสิ้นกระบวนความ

มืดแล้วเมื่อออกมาจากห้องพิจารณาคดี ศาลกำหนดวันเลือกตัวคณะลูกขุนเรียบร้อย เธอมีเวลาอีกร่วมเดือน อย่างน้อยที่ขอให้มีการไต่สวนมูลฟ้องคราวนี้ก็ใช่ว่าจะไร้ประโยชน์ไปเสียทั้งหมดทีเดียว ถือเสียว่ายืดเวลาให้ตั้งหลักออกไปได้อีกตั้งหลายวัน

ออกจากอาคารศาลเจนนิราเดินตัดลานโล่งด้านหน้าไปอาคารที่ทำงานซึ่งอยู่ไม่ไกลกัน ตามความเคยชินที่ก่อนกลับบ้านจะต้องเคลียร์งานทั้งหมดเสียก่อน

วันนี้เป็นวันก่อนวันหยุดเทศกาลอีสเตอร์ ไม่ถึงทุ่มครึ่งอาคารสำนักงานอัยการก็แทบจะเรียกได้ว่าว่างเปล่า ปกติห้าโมงเย็นบรรดาเสมียนก็กลับกันหมดแล้ว ส่วนทนายความนั้นไม่ต้องพูดถึง แทบจะไม่มีใครอยู่ในที่ทำงานกันก่อนวันหยุดแบบนี้ ส่วนใหญ่ถ้าไม่ไปศาลก็มักจะมีข้ออ้างให้ต้องออกไปโน่นไปนี่กันได้ทุกครั้ง

ลิฟต์เปิดที่ชั้นหก และเจนนิราก็รู้สึกถึงความวังเวงของสถานที่ เธอมาเคลียร์งานของแต่ละวันที่ที่ทำงานในเวลาค่ำเป็นประจำ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่รู้สึกแบบนี้มาก่อน พยายามปลอบใจตัวเองว่าอาจเป็นได้ว่าครั้งก่อนๆ มักเห็นยามเฝ้าตัวอาคารเดินดูโน่นดูนี่อยู่เสมอ หรือไม่พนักงานทำความสะอาดก็อาจมาถึงในเวลาไล่เรี่ยกัน แต่คราวนี้ไม่เห็นใครเลยไม่ว่าจะที่ไหน

�รองเท้าส้นสูงกระทบพื้นปูแผ่นหินเหมือนจะดังก้องผิดปกติเมื่อก้าวออกจากลิฟต์ เธอแข็งใจสาวเท้าเร็วรี่ไปที่ประตูห้องทำงานของตัวเอง เหลียวมองซ้ายขวาก็ไม่เห็นใคร เดนนิสคงกลับนานแล้ว มองลึกเข้าไปทางตอนใน…ที่ห้องทำงานส่วนตัวของผู้เป็นหัวหน้า เห็นประตูปิดสนิท แสดงว่าเขาออกจากที่ทำงานไปนานแล้วเช่นกัน เมื่อครู่เขาไม่ได้เข้าฟังการไต่สวนมูลฟ้องด้วยก็เพราะติดว่าความอีกคดี แต่ก็สั่งให้เธอบันทึกทุกสิ่งทุกอย่างไว้ให้ และเธอก็คิดว่าสมควรจัดการเสียให้เสร็จสิ้นในตอนนี้ ในขณะที่ยังจดจำอะไรๆ ได้

สะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงประตูลิฟต์ปิดทางด้านหลัง ตามด้วยเสียงลิฟต์เคลื่อนโครมครามลงชั้นล่าง อาคารหลังนี้เป็นอาคารเก่าแก่ซึ่งสร้างมากว่าสี่สิบปี มีการซ่อมแซมและปรับให้ทันสมัยตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้างเป็นครั้งคราว ที่เห็นได้ชัดคือประตูหน้าจากที่เคยเป็นประตูไม้ได้เปลี่ยนเป็นประตูกระจกแทน แต่สิ่งหนึ่งซึ่งยังไม่เคยเปลี่ยนคือลิฟต์เจ้ากรรมนี่แหละ ยังคงเป็นลิฟต์ยุคดึกดำบรรพ์ที่ส่งเสียงอึกทึกครึกโครมได้ทุกครั้ง ยิ่งในเวลาที่รอบตัวสงบเงียบอย่างเช่นเวลานี้ยิ่งไปกันใหญ่

เดนนิสทิ้งโน้ตไว้ให้บนโต๊ะ บอกว่าจิตแพทย์เรือนจำส่งรายงานผลตรวจสุขภาพจิตของเจฟฟรีย์มาให้แล้วทางอีเมล เธอจึงรีบเปิดคอมพิวเตอร์เคลื่อนที่ นิ้วเคาะโต๊ะคอยให้มันตื่นจากหลับอย่างอดทน

แว่วเสียงลิฟต์เคลื่อนอีกครั้งจากระยะไกล หากเธอก็ไม่สนใจ คิดว่าถ้าไม่เป็นพนักงานทำความสะอาดก็คงเป็นยาม ตาจับจ้องอยู่แต่ที่จอรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าเมื่อภาพสัญญลักษณ์ของรัฐวาบขึ้นพร้อมกับช่องให้ใส่รหัส

เจนนิราไล่นิ้วกดคีย์รหัสรับอีเมลส่วนตัว ชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงประตูลิฟต์เปิดที่ชั้นนี้ ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆ ของคนซึ่งน่าจะตัวใหญ่ทีเดียว

คราวนี้เธอเงยหน้าขวับขึ้นมองไปทางประตู แน่ใจว่าไม่ใช่ฝีเท้าของยาม เธอจำเสียงฝีเท้าของชาลีผู้เป็นยามผลัดกลางคืนได้ดี ยิ่งพนักงานทำความสะอาดซึ่งเป็นผู้หญิงสามคนยิ่งไม่ใช่ เพราะการลงน้ำหนักขนาดนี้แสดงว่าตัวใหญ่กว่านั้นมาก

ขยับลุกด้วยสัญชาตญาณเมื่อแน่ใจว่าเสียงฝีเท้านั้นกำลังตรงมาที่นี่ ตายังคงจ้องเขม็งที่ประตู ขาขวาดันเก้าอี้ไปข้างหลัง คิดอยู่ในใจว่าถ้าไม่ชอบมาพากลก็จะมุดลงไปใต้โต๊ะนี่แหละ แล้วหลบอยู่ตรงนี้จนกว่ายามจะมาถึง

จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)

เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 05:57:06

ความคิดเห็นที่ 2

ผู้หญิงคนนั้นมองมาและเซรีก็ยิ้มให้ แน่ใจว่าคงเป็นยิ้มจืดเจื่อนที่สุดในชีวิตเพราะแม้จะฝืนเพียงไรก็ยังไม่ดีขึ้นกว่านี้ได้ อะไรบางอย่างซึ่งเพิ่งก่อร่างขึ้นในใจทำให้มองหน้าหล่อนยากขึ้นทุกที

หล่อนกระตุกยิ้มที่มุมปากเป็นเชิงรับรู้เพียงนิดเดียว แล้วมองเลยไปทางลูกสาวซึ่งกำลังเดินไต่ไปตามกราบเรือเฟอร์รี่ พอแน่ใจว่าเด็กน้อยปลอดภัยก็กลับไปหาผู้ชายคนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ดังเดิม มีการตัดพ้อต่อว่ากัน เซรีพอดูออก ดูเหมือนผู้ชายคนนั้นพยายามปลอบ…หรือไม่ก็ง้องอน มือใหญ่ๆ ยื่นจะแตะผมสีทองซึ่งดัดไว้เป็นลอนงดงาม หากหล่อนก็ปัดออกเสีย

เธอให้แปลกใจกับอากัปกิริยาที่ทั้งคู่แสดงออกต่อกันนับแต่เรือออกจากท่าทางฝั่งโน้นแล้ว เหมือนคนใกล้ชิดและสนิทสนมกันเกินขอบเขตไปสักนิด ยิ่งเมื่อคิดว่าต่างฝ่ายต่างก็มีครอบครัวแล้วทั้งคู่…

ฝั่งเบนบริดจ์ปรากฏต่อสายตาในที่สุด เธอหันเหความสนใจไปที่นั่น ที่แดดยามเย็นซึ่งสะท้อนลงบนผิวน้ำดูเป็นประกายระยิบระยับ ที่คลื่นลูกใหญ่ๆ ไล่ตามหลังกันไปเป็นระลอก

เธอชอบทะเล บางครั้งนั่งดูได้นานๆ โดยไม่ต้องคิดอะไรเลยด้วยซ้ำ มีความหลังมากมายเกี่ยวกับแผ่นดินเกิดที่จากมาแสนนาน แม้ความทรงจำนั้นจะเลือนรางลงทุกทีแล้วก็ตาม ที่นั่นเป็นเกาะเหมือนแบบนี้ ลืมตาขึ้นมาเห็นโลกเธอก็เห็นผืนน้ำกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาแบบนี้

…ผืนน้ำซึ่งเก็บงำเรือนร่างของแม่เอาไว้ตลอดชั่วกาลนาน

‘แม่เขาคงอยู่ที่ไหนสักแห่งในทะเลนั่นแหละเซรี’

คนซึ่งบอกเธอว่าอย่างนั้นชื่อป้าเนียม เธอจำแกได้ดี จำคำพูดประโยคนั้นของแกได้ขึ้นใจไม่เคยลืม ป้าเนียมมีหน้าที่ดูแลความสะอาดคอนแวนต์ที่นั่น ทำหน้าที่เป็นเหมือนพี่เลี้ยงของเด็กๆ ด้วยในกรณีจำเป็น

เมื่อครั้งยังเล็กเซรีเคยสงสัยว่าแม่ลงไปอยู่ในทะเลได้อย่างไร และลงไปทำไม แต่ก็ไม่เคยกล้าถามใครจนแล้วจนรอด เรื่องของแม่เป็นเรื่องซึ่งไม่มีใครอยากพูดถึง และเธอก็ยอมรับเพียงแค่นั้น

เสียงแหลมสูงฟังดูกราดเกรี้ยวแทรกเข้ามา

“ลอร่า อย่าไปให้ไกลนัก”

เซรีเบี่ยงเบนสายตากลับไปทางเด็กหญิงตัวน้อย เห็นแกหยุดเดิน เหลียวหลังไปมองแล้วยิ้มให้อย่างประจบเอาใจ แต่แทนที่จะเชื่อฟังคำสั่งนั้นกลับเดินต่อไปอีก คราวนี้มือขวายึดราวโลหะไว้แล้วโหนตัวไปด้วยเหมือนท้าทาย

ผลคือผู้เป็นมารดาฮึดฮัดลุกยืน หล่อนก้าวยาวๆ เข้าไปหาพร้อมกับดึงเอาร่างของลูกสาวให้ห่างออกมาจากกราบเรือ อากัปกิริยาที่หล่อนดึงแขนเล็กๆ มานั้นกระชากกระชั้นจนเซรีใจหาย

เด็กน้อยนิ่วหน้า ทำปากเบะเหมือนจะร้องไห้ เป็นเวลาเดียวกับที่หญิงสาวผู้เป็นแม่เงื้อมือเหมือนจะฟาดลงที่ใดที่หนึ่งบนเรือนร่างเล็กๆ นั้น แต่ก็ชะงักเมื่อเหลือบตาขึ้นแล้วเห็นว่าเธอกำลังจ้องมอง หล่อนลดมือลง ลากกึ่งจูงลูกสาวกลับไปที่ม้านั่งตามเดิม

สามีหล่อนคงมาคอยรับ เมื่อเรือเฟอร์รี่เข้าเทียบเธอเห็นร่างสูงใหญ่ในเครื่องแบบนายอำเภอของเมืองยืนอยู่ข้างๆ นายท่า เธอยิ้มให้นิดหนึ่งเมื่อเห็นเขามองมา ไม่กล้าทักทายแม้เมื่อเดินผ่าน บอกยากว่าทำไมอยู่ดีๆ จึงเกิดกลัวขึ้นมาว่าภรรยาเขาอาจเข้าใจผิด

(จบบทค่ะ)

จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)

เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 05:58:05

ความคิดเห็นที่ 3

โอ่งสงกรานต ์ คุณ GTW : จริงๆ ด้วยค่ะ ไม่แน่นะคะ ทรอยอาจเป็นคนร้ายตัวจริงก็ได้ wink ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

์ น้องแพรว : ตอนนี้ภรรยานายอำเภอออกโรงแล้วค่ะ พร้อมกับเงื่อนงำว่าใครคือพ่อที่แท้จริงของเด็กซึ่งนายอำเภอต้องกลายเป็นคนรับสมอ้างว่าเป็นลูกของตัวเอง
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

โอ่งสงกรานต ์ คุณสามปอยหลวง : เรื่องตั้งชื่อเรื่องนี่ยอมรับเลยค่ะว่าเป็นเรื่องที่ยากที่สุด ไม่เคยตั้งชื่อเรื่องได้อย่างใจเลยค่ะทั้งๆ ที่ปกติจะตั้งชื่อเรื่องก่อนเริ่มเขียน แล้วส่วนใหญ่พอมีชื่อเรื่องแล้วรายละเอียดในเรื่องก็จำเป็นต้องให้วนเวียนอยู่กับชื่อเรื่องด้วย ไม่งั้นกลัวว่าคนอ่านจะสงสัยว่าแล้วไอ้เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับชื่อเรื่องด้วย (ฟะ)
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

โอ่งสงกรานต ์ คุณมน Setakan : ทนายความของเขตหรือของรัฐที่นี่ยากค่ะที่จะไม่สนิทกัน เหตุก็เพราะส่วนใหญ่เรียนจบมาจากที่เดียวกัน บางคนเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันด้วยซ้ำ เพราะแต่ละรัฐมีที่เรียนออกมาเป็นทนายอยู่แค่แห่งสองแห่งเองค่ะ แต่ถ้าเริ่มด้วยการเป็นทนายเอกชนเลยนี่อาจรู้จักแต่ไม่สนิทกันค่ะ
ขอบคุณสำหรับกิฟต์นะคะ

โอ่งสงกรานต ์ คุณ Hermosa : พอได้รู้ว่าเรื่องนี้ใหญ่กว่าที่คิด แถมคนตายก็มีประวัติว่าเที่ยวมีอะไรกับคนใหญ่คนโตในระดับรัฐ นางเอกก็เที่ยวสงสัยเขาไปทั่วแหละค่ะงานนี้
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

โอ่งสงกรานต ์ น้องรพิชา : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

์ คุณ scottie : เจนนิรายังไม่คิดอะไรกับทรอยค่ะตอนนี้ ยังเป็นแค่คนรู้จักคุ้นเคยกัน แถมทรอยเป็นเหมือน mentor ด้วยค่ะ

โอ่งสงกรานต ์ น้องเกด makokchor : ขอบคุณค่ะที่ดูคำผิดให้ ที่จริงนิสัยทรอยเหมือนเดิมค่ะ แต่บทต้นๆ นี่เป็นเรื่องงานเสียส่วนใหญ่ ทรอยก็เลยต้องวางมาดนิดหน่อยค่ะ smile
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

โอ่งสงกรานต ์ คุณ littlevalvie : ทรอยเริ่มเป็นห่วงนางเอกแล้วค่ะตอนนี้ ก็จะเริ่มแอบช่วยเหลือแล้ว นิสัยทรอยยังไม่เปลี่ยนค่ะ เพียงแต่วางมาดเก๊กไปนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะเวลาทำงาน
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

โอ่งสงกรานต ์ คุณ ravio : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

์ คุณบุหงาบาหยัน : ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

โอ่งสงกรานต ์ คุณหนิง peiNing : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

์ คุณ Mnemosyne : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

์ น้องนุ้ย นารีจำศีล : เอเดนอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ ค่ะ ยิ่งมาตอนนี้คนที่ตัวรู้แล้วว่ามีใจให้กับคนที่จำต้องรับเป็นภรรยามาเจอกัน ยิ่งวางตัวลำบากค่ะ
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

โอ่งสงกรานต ์ คุณยุ้ย Friday Story : ถึงตอนนี้รู้สึกว่าผู้อ่านไม่งงฉากอดีตกับปัจจุบันแล้วค่ะ ก็เลยพยายามแสดงให้เห็นความแตกต่างระหว่างสองช่วงเวลานั้นมากขึ้นค่ะ แสดงความแตกต่างของความสัมพันธ์ระหว่างสองคู่นั้นด้วยค่ะ
ขอบคุณสำหรับกิฟต์นะคะ

โอ่งสงกรานต ์ น้องมิ้ว mimny : ฆาตกรตัวจริงใหญ่พอตัวเลยแหละค่ะ ขอบคุณน้องมิ้วที่ดูคำผิดให้อีกนะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

โอ่งสงกรานต ์ คุณ pls cheer up : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)

เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 06:18:53

ความคิดเห็นที่ 4

สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ....
ลุ้นๆ ใครหนอเดินมา..ขอให้เป็นทรอย...

จากคุณ : Hermosa

เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 09:35:04

ความคิดเห็นที่ 5

ชอบคู่เซรีจังค่ะ อาจเพราะแพรวไม่ถนัดอ่านแนวสืบสวนด้วย
แต่ว่าคนที่เข้ามาในห้องเจนนิรา แอบนึกว่าเป็นพระเอกซะอีก แหะๆ

จากคุณ : thezircon (thezircon)

เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 09:49:16

ความคิดเห็นที่ 6

เดาว่าคนที่เข้ามาอาจจะเป็นคนร้าย หรือคนที่เกี่ยวข้องกับคนร้าย เข้ามาทำอะไรสักอย่างให้นางเอกได้เงื่อนงำเพิ่มก็ได้

รอตอนต่อไปนะคะ ^^

จากคุณ : littlevalvie

เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 13:18:17

ความคิดเห็นที่ 7

ฉากหนูเจนกับผู้ตกหาคนสำคัญ อ่านแอล้วนึกถึง ดร.ฮันนิบาล เลตเตอร์ ขึ้นมา
ทั้งที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน

ตอนนี้ผมไม่ไว้ใจไปหมดแล้ว ไม่ว่าใครในเรื่องที่ที่เกี่ยวกับคดีนี้ทั้งทางตรงทางอ้อม
น่าสงสัยทั้งนั้น
แม้แต่ฉากทุกฉาก ก็ยังไม่ไว้ใจ
แม้แต่ลิฟต์ ก็ไม่ไว้ใจ (ก็มาทำเสียงโครมครามให้ตกใจนี่)
^^....
รู้สึกว่าบทนี้สั้นจัง

จากคุณ : GTW

เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 19:15:17

ความคิดเห็นที่ 8

มาลงชื่อก่อนค่ะ :)

จากคุณ : ปิยะรักษ์

เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 11:50:03

ความคิดเห็นที่ 9

คุณทนายเจนนิราสู้ตายเลยนะคะ
คนร้ายคงประมาทเธอไม่ได้แล้ว
ส่วนตัวแล้วนุ้ยชอบเรื่องในอดีตมากกว่า แหะๆ
อยากให้เอเดนกับเซรีได้มีเวลาดีๆ ด้วยกันบ้างค่ะ
เพราะยังไงก็ไม่ได้ลงเอยกันอยู่แล้ว ฮือๆ เศร้าจัง

จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล)

เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 20:47:13

ความคิดเห็นที่ 10

ทรอยเป็นแค่พี่เลี้ยง งั้นคนอ่านมีสิทธิ์ ลั้ลลา

จากคุณ : scottie

เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 00:16:14

ความคิดเห็นที่ 11

เจฟฟรีย์ คาร์ล วอล์คเกอร์…จำเลย รัฐ…โจทย์(โจทก์)

ใครเข้ามาหาเจนนี่กันล่ะนี่(ใช่ไหมอ่า.. หนูชักลืมๆ ชื่อเล่น
นางเอกไปแล้ว) หวังว่าไม่ใช่คนร้ายนะคะ

จากคุณ : makokchor

เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 21:04:35

ความคิดเห็นที่ 12

ตอนนี้แปะโป้งไว้อ่านรวบยอดกับตอนหน้านะคะ

+++ แก้ไขข้อความ +++
ตอนแรกคิดว่าจะเข้ามาอ่านไม่ทัน แต่ปรากฏว่าทันแฮะ ^^"
คำว่า e-mail น่ะค่ะ เราก็ใช้ อีเมล เหมือนกัน
แต่เพิ่งโดน บก. ตรวจสอบมาล่าสุดว่า
พจนานุกรมราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2544 ใช้คำว่า "อีเมล"
ต่อมา ใน พ.ศ. 2550 แก้ไขใหม่เป็น "อีเมล์" แล้วค่ะ ^^

http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%A5
แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 54 09:05:00

จากคุณ : Friday Story

เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 09:54:23

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป