ความคิดเห็นที่ 1 บนเตียงอันหนานุ่มมีหนุ่มน้อย อายุ 15 ปี ผู้หนึ่ง กำลังนอนหลับสบาย เมื่อคืนหนุ่มน้อยช่วยมารดาทำอาหารคาวหวาน สำหรับทำบุญตักบาตรตอนเช้ามืด จนดึกดื่นค่อนคืน วันอาทิตย์ ไม่ต้องไปเรียน หนุ่มน้อยหวังจะนอนหลับยาวๆซักวัน แต่ พลัน สาวน้อยผู้หนึ่งตะโกนเสียงดังกังวาน พร้อมกับเคาะประตูดังลั่นห้อง “โครม” “โครม” “โครม” พี่ชายขา พี่ชาย ตื่นได้แล้ว คมกริช สะดุ้งโหยงงัวเงีย กระโดดลงจากเตียงนอนเดินไปเปิดประตูอย่างหัวเสีย พลัก! “ใคร”ว่ะ คมกริชเห็นคุณหนูพริ้ง ยืนอยู่หน้าประตูห้องส่งยิ้มละไม หลิ่วตาข้างหนึ่งอย่างขี้เล่น ความโกรธเมื่อสักครู่หายไปหมดสิ้น...จากนั้นเดินกลับไปนอนบนเตียงต่อ สาวน้อยตามเข้าประตูห้องเดินไปนั่งบนเตียงอย่างกระชั้นชิด คุณหนูมาทำไมแต่เช้าล่ะ...คมกริชพูดไปหาวไป โห! พี่ชาย ตะวันสายโด่งสุนัขเลียก้นไม่ถึงแล้วเนี่ยน่ะค่ะ คมกริชยิ้มมุมปาก กับประโยคที่สาวน้อยพูด เพราะ มารดาชอบพูดเสมอๆตอนมาปลุกเขาทุกครั้ง “จ้าๆ ก็ได้ๆจะชวนพี่ไปเล่นที่ไหนดีล่ะเช้านี้”  คมกริชพูดอย่างยอมจำนน “พายเรือเล่นซิค่ะ” “เก็บดอกบัว”  และอื่นๆ “คิดที่หลัง” สาวน้อยพูด...พร้อมกับยิ้ม กระพริบตาข้างเดียว อย่างผู้ชนะ         ------------------------------------------------------------------------------------ บรรยากาศยามสาย แสงอาทิตย์ อ่อนๆส่องกระทบผิวน้ำใสเป็นเงาประกายประดุจแก้วเจียระไนระยิบระยับ ลมพัดเอื่อยๆใบบัวพริ้วไหว คมกริชพายเรือพาคุณหนูพริ้ง เก็บดอกบัว จนเกือบเต็มลำเรือ .”พี่ชายขา” “พริ้งได้ยินเสียงคุณพ่อทะเลาะกับคุณแม่”...สาวน้อยพูดด้วยแววตาหม่นเศร้า เมื่อคืนหลังจาก ก้องเกียรติ ผู้เป็นบิดา กลับบ้านตอนเกือบรุ่งสาง พริ้งพรรณรายได้ยินเสียง ก้องเกียรติ มีปากเสียงกับ คุณหญิงกิ่งกาญจน์ผู้เป็นมารดา เสียงดังมากจนพริ้งพรรณรายตกใจตื่นขึ้นมารับรู้ “ไม่หรอกคุณหนู คุณท่านอาจพูดคุยกันเสียงดังก็ได้” “คุณหนูเก็บบัวดอกนั้นซิ ดอกมันสวยดีน่ะ” คมกริชพูดเพื่อหันเหความสนใจของสาวน้อยไปเรื่องอื่น... อันที่จริงคมกริชรู้มากกว่านั้นอีก...เมื่อสองวันก่อนคมกริชเห็นความสนิทสนมกันเกินกว่าปกติของคุณหญิง กิ่งกาญจน์ กับ คุณบัญชา ผู้เป็นลูกน้องคุณก้องเกียรติในกระทรวง เห็นทั้งสองกอดกันบนโซฟาห้องรับแขก..คมกริชไม่อยากคิดเลยว่า...ความสัมพันธ์ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว....และความลับนี้คมกริชยังไม่กล้าบอกใครแม้กระทั่ง กังสดาลผู้เป็นมารดา เพราะยังอยากจับตาดูพฤติกรรมอีกสักพัก             “พี่ชายขา” พายเรือไปเก็บดอกบัวตรงโน้นดิเยอะดี ... “พี่ไม่ได้ชื่อชายขา แต่ชื่อคมกริช”คมกริชพูดพลางพายเรือไปที่จุดหมายที่สาวน้อยชี้ให้แต่โดยดี “ไม่เอาหรอก” เรียกพี่กริชขาๆ อย่างยัย สุกัญญา เพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอ ตอนมาเที่ยวที่บ้าน..สาวน้อยพูดอย่างหมั่นไส้เล็กๆกลัวคมกริชให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่า “อีกอย่างพริ้งเรียกพี่ชายๆมาตั้งนานแล้วติดปากแล้วละ” “เรียกพี่ชายแหละดีแล้ว ไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือน ” สาวน้อยยิ้มแล้วหัวเราะชอบใจ “เหอะ” งั้นก็ตามใจ...คมกริช ส่ายหน้าไม่อยากต่อปากต่อคำต่อ ----------------------------------------------------------------------------------- หลังจากพายเรือเก็บดอกบัวกันเสร็จแล้วก็ขึ้นมานั่งเล่นพักเหนื่อยกันบนศาลากลางน้ำ คมกริช รับอาสานำอาหารเช้ามารับประทานกันหลังจากหายไปสักครู่ กลับมาก็พบคุณหนูดำผุดดำว่ายขอความช่วยเหลืออยู่ในน้ำแล้ว คมกริชกระโดดลงสระน้ำไปทันทีด้วยอาการตกใจ แล้วค่อยๆลากตัวสาวน้อยขึ้นจากสระน้ำอย่างปลอดภัยอุ้มร่างสาวน้อยพาดบ่าให้สำลักน้ำออกมา จากนั้นค่อยๆวางร่างสาวน้อยนั่งลงกับพื้นอย่างแผ่วเบาพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก “สาวน้อยโผใบหน้าเข้าซบอกของคมกริชตัวสั่นยังกับลูกนกตกน้ำ” “ขอบคุณค่ะพี่ชาย” สาวน้อยพูดอย่างเหนื่อยหอบใบหน้าซีดขาว คมกริชกระชับอ้อมแขนส่ายหน้าส่งสายตาเป็นประกายวาวและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เป็นหน้าที่ของพี่ชายที่ต้องดูแลน้องสาวอยู่แล้ว” “แต่ คุณหนูไม่เป็นไรนะ” คมกริช ถามด้วยความห่วงหาอาทรใช้มือข้างซ้ายลูบผมดำยาวสลวยทัดข้างหูให้เข้าที่ทางอย่างทะนุถนอม สำหรับคมกริชแล้วสาวน้อยที่อยู่เบื้องหน้านี้เป็นสิ่งที่พิเศษและมีค่ายิ่งสำหรับเขาเลยก็ว่าได้ ด้านหนึ่งเป็นภาระหน้าที่ต้องกตัญญูต่อผู้มีพระคุณท่านก้องเกียรติที่ส่งเสียเลี้ยงดูออกค่าใช้จ่ายค่าเล่าเรียนให้ แต่อีกด้านหนึ่งเป็นความผูกพันธ์ กันตั้งแต่เด็กๆ มีความห่วงใย ปรารถนาดีและคอยปกป้องคุ้มครองเมื่อประสบภัยอันตราย หนุ่มน้อยไม่รู้ว่าจะเรียกความสัมพันธ์นี้ว่าอะไร หนุ่มน้อยยังเด็กเกินกว่าจะคิดให้ลึกซึ่ง     “ไม่เป็นไรค่ะพี่ชาย”   ------------------------------------------------------------------------------------ หลังจากนั้นไม่นานนักก็เกิดเหตุการณ์อันน่าเศร้าสะเทือนใจในบ้านหลังนี้ คุณท่านก้องเกียรติ ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของกระทรวงต่างประเทศ ด้วยตำแหน่งหน้าที่สูงขึ้นทำให้ไม่ค่อยมีเวลาอยู่บ้านมากนัก ไม่ ไปประชุมที่กระทรวงก็ไปสัมมนายังต่างประเทศ ความไม่มีเวลาอยู่กับครอบครัวทำให้เกิดปาก เสียงกับคุณหญิง กิ่งกาญจน์บ่อยครั้ง และความเหงาทำให้เกิดเหตุการณ์อันน่าเศร้าสะเทือนใจขึ้น คุณท่านก้องเกียรติ เมื่อไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านมากนักแต่มักจะไหว้วานคุณบัญชาลูกน้องในกระทรวงนำของฝากมาให้ที่บ้านอยู่เสมอ และการมาที่บ้านบ่อยครั้งนี่เองทำให้คุณหญิงกิ่งกาญจน์สนิทสนมกับคุณบัญชามากขึ้นจนนำมาซึ่ง ความสัมพันธ์ฉันชู้สาวและไม่นานนัก (คุณหญิงกิ่งกาญจน์ก็หนีตามคุณบัญชาไปอยู่ต่างประเทศ ทิ้งคุณก้องเกียรติและคุณหนูพริ้งพรรณรายให้อยู่กันตามลำพังอย่างไร้เยื่อใย) “คมกริช” เดินกลับบ้านหลังจากเลิกเรียน ขณะกำลังจะเปิดประตูรั้วบ้านเหลือบไปเห็นรถยนต์คันหนึ่งสตาร์ทเครื่องยนต์จอดอยู่เหนือประตูรั้วบ้านไม่มากนักโดยมีคุณบัญชานั่งอยู่ในรถ ทำไมไม่เข้าบ้านนะจอดทำไมตรงนี้คมกริชคิด เมื่อเปิดประตูรั้วบ้านเข้าไป เห็นคุณหญิงกิ่งกาญจน์ลากกระเป๋าเดินทางออกมาพอดี “สวัสดีครับคุณผู้หญิง” คมกริช ยกมือไหว้  “คุณผู้หญิงจะไปไหนหรือครับ” “ชั้นฝากหนูพริ้งด้วย” “คุณผู้หญิงเอากระเป๋าเดินทางไปไหนหรือครับ”” อย่าไปเลยครับคุณท่านรู้หรือยังครับ”     “ ชั้นจะไปละไม่ต้องมายุ่งกับชั้น” จากนั้นก็ลากกระเป๋าเดินออกจากรั้วบ้านไปโดยมีคุณบัญชาช่วยยกกระเป๋าไปไว้ท้ายรถยนต์หลังจากนั้นก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว คุณท่านก้องเกียรติเสียใจเจ็บปวดเป็นอย่างมากและทนความอับอายไม่ไหวลาออกจากงาน ไม่ออกงานสังคมใดๆอีกเลย พฤติกรรมเปลี่ยนเป็นคนละคน อารมณ์ร้าย ฉุนเฉียวและดื่มสุราทุกวัน จนกระทั้งวันหนึ่ง คุณท่านก้องเกียรติ ตัดสินใจขายบ้าน อพยพ พาคุณหนู พริ้งพรรณราย ไปอยู่ที่อื่นโดยที่ท่านไม่บอกให้ทราบว่าย้ายไปอยู่ที่ไหนและไม่ให้บุคคลใดในบ้านตามไปอยู่ด้วย “เช้าวันจากลา” อากาศดูหม่นหมองซึมเซาคล้ายฝนจะตก ลานจอดรถหน้าบ้าน บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าจากการอำลากันและกันของบรรดาคนงานภายในบ้าน “พี่ชายขา” “พริ้งลาก่อนนะค่ะ”  “คุณพ่อจะพาพริ้งไปอยู่ไหนก็ม่ายรู้” สาวน้อยพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือน้ำตาค่อยๆเอ่อล้นเบ้าตาอาบสองแก้มขาวนวลแววตาเศร้าสร้อย ตัวสั่นเทา คมกริชจับมือสาวน้อยแน่น ส่งแววตาเอื้ออาทร ข่มความรู้สึกเศร้า แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างตีบตันในลำคอพูดอย่างยากลำบาก “ไม่เป็นไรนะคนดี” ถ้าพี่โตกว่านี้พี่จะไปหาคุณหนูพริ้งพี่สัญญา  สาวน้อยโผเข้ากอดคมกริชแน่น “สัญญานะค่ะ” “สัญญานะค่ะ” “คุณหนูดูแลตัวเองให้ดีๆนะ” คมกริชพูดด้วยสำเสียงสั่นเครือนิดๆแม้พยายามกลั้นความรู้สึกเศร้าแล้วก็ตาม หลังจากคุณท่านก้องเกียรติพาคุณหนูพริ้งขึ้นรถยนต์ไป..คุณหนูพริ้งกระโดดจากที่นั่งหน้ารถไปที่นั่งด้านหลังรถแล้วโบกลาด้วยสายตาเศร้าๆโดยไม่เคยละสายตาไปจากคมกริชเลยแม้แต่เสี้ยววินาที จนกระทั่งรถเคลื่อนลับตาไปแล้ว    ส่วนคมกริชและกังสดาลผู้เป็นมารดา ยืนดูรถยนต์ค่อยๆเคลื่อนอย่างช้าๆจนลับสายตาไป...หลังจากนั้นแม่พาผมกลับไปอยู่ที่บ้านสวนจังหวัดจันทบุรี และไม่ได้รับข่าวคราวของคุณท่านกับคุณหนูอีกเลย หลังจากผมทบทวนความทรงจำกับครอบครัวคุณหนูพริ้งจบแล้ว.....ผมก็ม่อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 20:34:11 แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 20:08:51 แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 12:57:00 แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 12:18:39 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 12:08:39

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องราวซับซ้อนมากกว่าที่คิดเอาไว้ตั้งแต่อ่านตอนที่ 1 ครับ เดินเรื่องรวดเร็ว จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 01:28:42

ความคิดเห็นที่ 3 การสะกดคำเป็นสิ่งสำคัญครับ คุณ atk ยังสะกดผิดหลายคำ อาจจะเพราะความเคยชิน โน๊ตบุ๊ค - โน้ตบุ้ค เด๋ว - เดี๋ยว เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : พุ่มพุทธรักษา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 02:31:56 A:223.206.222.174 X: TicketID:313282

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ Psycho man  ขอบคุณครับ คุณ พุ่มพุทธรักษา ขอบคุณสำหรับ โน้ตบุ้ค ผิดจริงๆครับ แหะๆ คำ   เดี๋ยว(เด่ว หรือเด๋ว) นี่ เป็น เจตนาเล่นคำไปนิด(จริงๆแล้วไม่ควรจริงๆ) มันเป็นคำที่วัยรุ่นยุคโซเชียล มีเดี่ย พิมพ์กันตกหล่น มันเลยเป็นคำฺฮิตไป ขอบคุณสำหรับ ติชม ในตอน1.ด้วยครับ ถ้าเขียนจบเรื่องแล้ว มีเวลาผมจะ รีไรต์ เนื้อหา  และ การใช้ภาษา ให้ดีขึ้นครับ.. แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 54 03:33:31 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 03:30:29

ความคิดเห็นที่ 5 เพิ่มเติมจากคุณ พุ่มพุทธรักษา ค่ะ โน๊ตบุ๊ค > โน้ตบุ๊ค (บ.ใบไม้ เป็นอักษรกลาง ใส่ไม้ตรีได้นะคะ) ผูกพันธ์ > ผูกพัน ความสัมพันธ์ฉันชู้สาว > ความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาว เนื่อเรื่องน่าจะแสดงความผูกพันอันน่ารักระหว่างพี่ชายกับน้องสาวได้มากกว่านี้ ที่อ่านมายังรู้สึกเฉยๆ ไม่ทำให้ยิ้มได้ แต่ฝีมือการเขียนก็อยู่ในระดับที่ดีขึ้นจากตอนแรก สู้ๆๆ ต่อไปนะคะ จากคุณ : พรพรรษา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 19:10:05 A:49.48.119.139 X: TicketID:313282

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 00:24:03

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณ คุณ พรพรรษา ครับ ใช่แล้วครับผมก็รู้สึกว่า ผมยังสื่อสาร ความรู้สึกบางอย่างของตัวละครไม่ดีพอ....ความสัมพันธ์ เจ้านาย-ลูกน้อง ความผูกพันแบบ พี่-น้อง และความสัมพันธ์ฺัฉันชู้สาว(บางสิ่งที่พระเอกเก็บความรู้สึกบางอย่างไว้ )..บทบรรยายยังสื่อสารไม่ละเอียดและดีพอ ขอบคุณ คุณ scottie ครับ แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 54 02:56:31 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 02:54:52