ความคิดเห็นที่ 1 19 ใต้เงาเมฆ “อ๋อยยยย........ ซื้ด...“ ฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พอตื่นขึ้นมาก็เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังนอนท่าอุบาทว์ที่สุดในชีวิต แขนขากระจัดกระจายไปคนละทิศละทางเหมือนกบหงายท้อง แถมเป็นกบที่โดนรถสิบล้อทับบี้แบนด้วยนะเออ แล้วสิบล้อยี่ห้อปั้นเมฆก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน ถึงกบน้อยจะผลักจะดันยังไง พอสิบล้อรู้สึกว่าเจ้ากบที่เขาทับอยู่ขยับยุกยิก แทนที่จะช่วยเลื่อนล้อถอยออกไป กลับยิ่งเบียดบดกดทับรัดเจ้ากบแน่นเข้าไปอีก “ห้ามหนีไปไหนอีกแล้วนะ” เสียงกระซิบของเขาเหมือนคนละเมอ พร่ำเพ้อถึงสิ่งที่ค้างคาใจมาตลอด ถึงอยากไป ก็ไปไม่ไหวแล้วย่ะ ทำฉันน่วมไปหมดทั้งตัว จะขยับแขนขาก็ยังแทบไม่ได้... ตอนฉันเป็นเด็กสาว เคยแอบฝันถึงค่ำคืนในห้องหอ แล้วสงสัยว่า เขาคนนั้นจะพูดอะไรกับฉันระหว่างตอนนั้นมั่งมั๊ยน้า มันคงต้องเป็นคำรำพันพร่ำพรอดบอกรักแสนหวานเป็นแน่... แต่ว่าประโยคที่ฉันได้ยินอยู่ข้างหูตลอดคืนกลับกลายเป็นเสียงกระซิบอันแหบพร่าปนหอบสะอื้นของเด็กหนุ่ม... “เป็นของเมฆนะ... อย่าทิ้งเมฆไปอีกเลย” ฉันซะอีกที่เป็นฝ่ายเผลอบอกรักเขาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง... “ปั้นเมฆ... ฉันรักปั้นเมฆนะ” อย่างที่เทพแห่งความรักบอกให้ฉันใช้พรกามเทพตอนบอกรักเขา เพิ่งจะเข้าใจก็ตอนนั้นเองว่าฉันไม่มีทางกลายเป็นควายได้เลยต่อให้พูดกี่ประโยคก็ตาม เมื่อหัวใจฉันเต้นแรงจนตัวสั่นไปหมด ทั้งหอบทั้งคราง แล้วยังสัมผัสล้ำลึกราวกับพยายามหล่อหลอมรวมร่างฉันกับเขาไว้ด้วยกันตลอดเวลานั่นอีก ทุกสัมผัสอันร้อนแรงของเขาแสดงถึงความรักอันท่วมท้นของเด็กหนุ่มที่ไม่รู้วิธีบังคับจัดการ มุ่งมั่นใช้ร่างกายตัวเองมาผูกมาพันหญิงสาวผู้เป็นที่รักไม่ให้จากไปไหน ความคิดของเขาอาจไร้เดียงสาเกินไปสำหรับผู้หญิงในยุคของฉัน ซึ่งหลายคนสามารถมีความสัมพันธ์ทางกายกับผู้ชายได้โดยไม่มีข้อผูกมัด เป็นแค่ความต้องการที่ตรงกันในค่ำคืนหนึ่ง แต่สำหรับฉัน ในความรู้สึกตอนนั้นเหมือนกำลังถูกเขาครอบครอง ประทับตราตอกย้ำความเป็นเจ้าของไปหมดทั่วตัว... นึกถึงมันแล้วอยากจะบ้าตาย... อ๊าย อายอายอาย... ฉันผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ยังไงหนอ เฮ่อ... ครั้งแรกของฉัน...ต้องมาเจอกับเด็กสิบแปดร่างกายแข็งแรงตัวโตสูงใหญ่ที่ไร้ประสบการณ์แต่ดันจินตนาการบรรเจิดเถิดเทิงอะไรจะขนาดนั้นไม่รู้ ทำจน... โอย... ถ้าคำอุปมาอุปไม ‘ถึงสวรรค์’ เป็นจริง เทวดานางฟ้าบนนั้นคงตกกะใจกันไปตามๆ กันที่เห็นสภาพของฉัน... ก็โดนเด็กบ้าจับไปมาราธอนอ้อมสีทันดร ปีนเขาไกรลาศ แหวกว่ายบาดาลกี่รอบไม่รู้ ค่อยพาขึ้นสวรรค์ ...วิบาก (กรรม) ของแท้ แล้วนี่...ดูสิดู พอฉันตามใจเขาจนได้ทุกอย่างสมใจแล้วยังทั้งทับทั้งกอดฉันแน่นไม่ยอมปล่อย “อื้ม... อยู่ด้วยกันอย่างงี้ตลอดไปนะ... นะ...” เสียงทุ้มยังคงออดอ้อนไม่หยุด “ จำนิทานนางฟ้าได้มั๊ย ...พ่อเคยบอกให้เมฆปล้ำเล้ย นางฟ้าจะหนีไปไหนไม่ได้อีก... ตอนนั้นเมฆยังไร้เดียงสาไม่เข้าใจว่าทำไม ฮึฮึ... ก็นอนท่านี้ จะหนีไปไหนรอด?” บ้าเร๊อะ ท่าแฝดสยามตัวติดกันตลอดไปเนี่ยนะ? แล้วจะกินอยู่ยังไง เดินยังไม่ได้เลย “เดี๋ยว... ท่านี้ไม่ไหว ปล่อยก่อนน้า...อื้มๆๆ...” ฉันเริ่มแสดงอาการงอแงออกมา... คนเค้าเพิ่งผ่านศึกหนักที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิงมานะ ทั้งเหนื่อย ทั้งเมื่อย ทั้งอ่อนระโหยและรู้สึกเหมือนจะไม่สบายด้วย อยากอาบน้ำล้างตัวเหนียวๆ นอนพักให้สบายๆ สักตื่น คิดถึงฟูกหนานุ่ม หมอนกับผ้านวมนิ่มๆ หอมๆ และแอร์เย็นๆ ที่บ้านจัง เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันงอแงเพราะอะไร... “พื้นมันแข็ง นอนไม่สบายใช่มั๊ย?” แต่แทนที่จะปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ กลับกอดฉันแล้วพลิกตัวนอนหงายกลายเป็นฟูกให้ฉันนอนทับบนตัวเขาในท่ากบคว่ำแทน “อย่างงี้ล่ะ สบายแล้วนะ” สบายตรงไหนยะ ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่า เนื้อตัวของเขาน่ะ แข็งจะตายไป ...แต่... ฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ โรคจิตที่สุด ในใจลึกๆ ฉันแอบสุขใจเหลือเกินที่ได้นอนบนร่างใหญ่ที่แข็งเกร็งไปด้วยกล้ามเนื้อซึ่งชื้นและเหนียวไปด้วยเหงื่อ มีลมหายใจร้อนๆ เป่ารดแก้ม มองดูรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าคมสันของเขาราวกับเด็กที่ได้กอดตุ๊กตาแสนรักหลับสบายอย่างมีความสุขในแสงสลัวยามฟ้าสาง เฮ่อ... ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันสัมผัสอยู่ในตอนนี้ช่างแข็งไปหมด ทั้งพื้นไม้กระดาน แขนที่โอบรอบตัว บ่าไหล่แทนหมอนนอนหนุน และอกกว้างแทนฟูกที่นอน เฮ่อ... คงมีแต่ ‘ใจ’ ของฉันเท่านั้นล่ะมั๊ง... ที่ ‘อ่อน’ จนเหลวไปหมดแล้ว “แว๊กกกก!” “เป็นอะไรเหรอ? ร้องทำไมจ๊ะ?” ไม่ร้องทำไมหรอก... คือว่า... มันเช้าแล้ว! แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านเข้ามาเป็นลำ ทำให้ภายในยุ้งข้าวสว่างเห็นอะไรต่างๆ ได้อย่างชัดเจน ชัดไปหน่อยมั๊ย ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่สักกะชิ้นเดียว ส่วนปั้นเมฆก็ โฮก! จริงอยู่ เมื่อไม่นานมานี้เอง ฉันก็เคยเปลือยเปล่าอยู่กับเขาสองต่อสองในยุ้งข้าวเหมือนกัน ตอนนั้นเขายังเป็นแค่ปั้นเมฆน้อย แต่ตอนนี้ เอ่อ... เพิ่งเห็นเขาเต็มๆ ตา ...ครือว่า ทำไมสีสรรคัลเลอร์มันไม่เหมือนเดิม แล้ว...แล้ว ‘อันติส’ โตขึ้นไม่ใช่กลายเป็น ‘เล็กสัส’ หรอกเหรอ? ทำไมกลายเป็น ‘สิบล้อ’ คันเบ้อเริ่มเทิ่มอย่างงั้นล่ะ นิ...นี่ขนาดยังไม่ได้พร้อมเดินเครื่องทำงานจริงกลายเป็น ‘สิบล้อพ่วง’ นะ ถ้างั้น... เมื่อคืนนี้... เอ่อ... เมื่อคืนนี้ก็... แอร๊ยยยย ตายแล้ว!!! อู่น้อยๆ เพิ่งเปิดทำการวันแรกของฉันถูกประเดิมด้วยมือใหม่ไม่มีใบขับขี่ถอยสิบล้อพ่วงเข้ามาจอดเหรอนี่ เห็นแล้วเจ้าของอู่รู้สึกเจ็บปวดใจเหลือจะกล่าว กลับไปคราวนี้ ถ้าโดนตาทัพพีซัก ก็ไม่มีหลักฐานอะไรเหลือไว้โชว์ให้เค้าดูแล้วสินะ ก็จะไปเหลืออะไรเล่า โดนสิบล้อพ่วงเสยเข้าไปตั้งหลายรอบ ปั้นเมฆเห็นฉันนั่งหนีบขาเข้าหากันเอามือกดตรงท้องน้อยก็เอียงคอถาม “ปวดท้องเหรอ?” ไม่ต้องมาทำหน้าใสซื่อเลย เด็กบ้า ฉันรู้หมดแล้วว่านายไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนหน้าซักกะนิด “ไม่ได้ปวดที่ท้อง” “หรือว่า... เจ็บตรงนั้น? มานี่มา... ขอดูหน่อย เป็นอะไรมากรึเปล่า?” “อย่าน้า เดี๋ยวตีตายเลย นี่แน่ะ... ช่วยใส่เสื้อผ้าก่อนได้มั๊ย?” ฉันรีบป้องกันตัวเอง เพราะกลัวโดนสิบล้อพ่วงเสยอีกรอบ ประกันภัยไม่รับผิดชอบแล้ว “ทำไมต้องอายล่ะจ๊ะ เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ” อ๊าย... พูดออกมาได้ ‘ผัวเมีย’ เต็มปากเต็มคำ “เมื่อคืน เราก็เห็นของกันและกันหมดทุกส่วนแล้วนี่” ปั้นเมฆเด็กขี้โกง ดูเอาๆ ของฉันฝ่ายเดียวตะหาก ฉันไม่มีโอกาสได้เห็นของเขาสักหน่อย... ก็ใครจะไปเห็นส่วนที่อยู่ข้างในตัวเองได้เล่า อ่า... ถึงเห็น ก็แค่แว๊บๆ เป็นระยะๆ แอร๊ย เขินๆๆ ฉันไปคิดถึงอะไรอยู่เนี่ย “ใส่เสื้อผ้าเถอะน่า” ฉันรีบโยนกางเกงให้เขา ส่วนตัวเองหยิบเสื้อยับยู่ยี่ที่ใช้ปูพื้นแทนที่นอนเมื่อคืนขึ้นมา แต่ยังไม่ทันจะได้ใส่ กลับโดนมือใหญ่คว้าแย่งไปเสียก่อน “แน้...เอาคืนมาน้า” “ให้เมฆใส่สิ เมฆจะไปย้ายของกลับบ้านเรา” ฉันฟังแล้วดีใจจนลืมโป๊ไปเลยเลย ดีใจที่สุด ดีใจจนน้ำตาจะไหล ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์พลีกายพลีใจยอมเป็นนางฟ้าของเขา “ไม่ไปโอนที่ดินปู่ทวดขายเค้าแล้วใช่มั๊ย?” “เอ... รู้สึกว่าจะยังไปโอนไม่ได้นะ เพราะเมฆยังไม่ได้จัดการมรดก ชื่อยังเป็นของปู่อยู่เลย ใครจะมาซื้อคงต้องรอ กว่าจะทำเรื่อง กว่าจะรอศาลท่านพิจารณา กว่าจะได้โอนมาเป็นของเมฆ... คงต้องใช้เวลาเป็นปี แต่กว่าเมฆจะมีตังค์จ้างทนายมาจัดการตรงนี้... คงต้องรออีกหลายปี” “อ้าว... ไหนเมื่อคืนนี้บอกว่า ถ้าพี่นางฟ้าไม่มาเช้านี้จะไปโอนที่” “เมฆ บอกว่าจะไปเฉยๆ แต่โอนได้ไม่ได้นั่นอีกเรื่องหนึ่ง” ฉันเห็นรอยยิ้มซื่อๆ ของเขาแล้วถึงกับอ้าปากค้าง “นี่... นี่หมายความว่า...” ฉันโดนเด็กหลอกเหรอเนี่ย? “เมฆกับแม่จะย้ายไปอยู่กรุงเทพจริงๆ มีคนชวนเมฆไปเล่นหนังก็เป็นเรื่องจริง แต่เมฆไม่คิดจะขายบ้านกับที่นาของปู่ทวดเลย เค้าโทรมาตื้อจะขอซื้อที่ดินอยู่ได้ ญาติห่างๆ ของแม่ที่กรุงเทพเลยสอนเมฆให้รู้ขั้นตอนของกฎหมาย” เขาเฉลย “...แต่สงสัยต้องโทรไปบอกเค้าใหม่ ว่าไปไม่ไหวแล้ว เมฆ ‘โดนซ้อม’ อย่างหนักตลอดทั้งคืน” คนโดนซ้อมพูดหน้าระรื่นแล้วก็ตวัดเสื้อใส่ “ โห... เสื้อตัวนี้... ใส่แล้วบอกเค้าว่าเมฆโดนยิงมาก็ยังได้เลยนะเนี่ย” ฉันมองดูคราบสีแดงเข้มเป็นด่างดวงเปรอะเปื้อนเต็มเสื้อไปหมดแล้วอ๊ายอาย... แต่ก็เห็นด้วยกับเขา... ใส่แล้วดูเหมือนโดนยิงจริงๆ ด้วย แต่ต้องไม่มองหน้าคนใส่นะ โดนยิงมาทำไมดูสดใสจนน่าหยิกอะไรอย่างงั้นไม่รู้ “แอบอ้าง นั่นไม่ใช่เลือดเมฆสักหน่อย” ฉันต่างหากล่ะ ที่โดนกระหน่ำยิง “ดูไม่ออกหรอกว่าเลือดใคร แต่ที่จะโดนเค้าจับได้ว่าโกหกน่ะ เพราะมี ‘คราบอื่นๆ’ เลอะอยู่ด้วยมากกว่า” พูดแล้วเขาก็หัวเราะ ก่อนจะประกาศอย่างภาคภูมิใจ “...แต่ คราบอื่นๆ เป็นของเมฆจริงๆ นะ เมฆป่าวแอบอ้าง!” อาหารมื้อเช้าวันแรกที่เราร่วมชีวิตกัน มีแค่ข้าวสวย ผักต้มกับปลาเค็มเย็นๆ ในกล่องข้าวสุดไฮโซที่ปั้นเมฆเตรียมมา เป็นกล่องพลาสติกสีชมพูหวานมียี่ห้อสบู่ลักซ์แปะอยู่ให้รู้ว่าเป็นของแถม “นี่ถือว่าเป็นกล่องข้าวมงคลนะ รักซ์ของเราจะได้ยาวนาน” ปั้นเมฆบอกฉันอย่างอารมณ์ดีแล้วตักข้าวมาป้อนที่ปากฉัน “...ดูซี่ ช้อนก็เป็นมงคลเหมือนกัน” เขาชี้ให้ฉันดู ว่านี่เป็นของแถมจากใกล้ชิด “...กินแล้วเราจะได้ใกล้ชิดกันตลอดไป” ไม่รู้ทำไม ข้าวปลาที่อยู่ในปากฉันถึงได้หวานหอมนัก ...มิน่าล่ะ ภาษาไทยถึงได้มีคำว่า ข้าวใหม่ปลามัน เป็นเพราะความรู้สึกแบบนี้รึเปล่าหนอ “ป้อนเมฆมั่งซี่” หลังจากที่ป้อนฉันคำสลับกับป้อนตัวเองคำมาได้สักพัก เขาก็เริ่มออดอ้อน พยายามจะให้ฉันเป็นฝ่ายป้อนเหมือนตอนเป็นเด็ก แต่ว่า ฉันไม่ยอมหรอก เพราะเขาไม่ใช่เด็กเล็กๆ แต่เป็นเด็กโข่งร้ายกาจในมาดซื่อๆ “ไปหาเสื้อผ้ามาให้ฉันใส่ก่อนสิ แล้วจะป้อน” รู้นะคิดอะไรอยู่ ถ้าฉันเป็นคนป้อน ก็ต้องใช้แขนที่กอดอกอยู่ แล้วก็จะไม่มีอะไรปิดน๊มนมฉันน่ะสิ ข้างล่างยังไม่เป็นไร เพราะฉันนั่งหนีบขาเอาไว้บนพื้น “อายเหรอจ๊ะ เดี๋ยวเมฆใช้มือปิดให้ก็ได้ ปิดให้มิดๆ เลย รับรองไม่มีใครเห็น” “แน้ไม่เอานะ ไปไป๊...น่าตีจริงๆ เลย” ดูจากตาคมวิบๆ คู่นั้นก็รู้แล้วว่าเขาจงใจแกล้งปล่อยให้ฉันโป๊ อายจะตาย “...แทนที่จะเป็นสุภาพบุรุษเสียสละเสื้อผ้าให้ผู้หญิงใส่” “เมฆไม่ใช่สุภาพบุรุษนี่ แต่เป็นชาวนาที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับเมียรัก มานี่น่า...” สุดท้ายฉันก็ใจอ่อนยอมตามใจเขาอีกตามเคย แล้วข้าวเช้ามื้อนั้นก็ใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงกว่าข้าวเมล็ดสุดท้ายจะหมดกล่อง ไม่ใช่เพราะฉันป้อนข้าวเขาช้าหรอกค่ะ แต่เป็นเพราะฉันทำช้อนตกต่างหาก อ่า... ถ้าจะพูดให้ถูกต้องครบถ้วนก็คือ... เป็นเพราะมือใหญ่ที่บอกว่าจะช่วยปิดไม่ได้ปิดเฉยๆ มันทั้งคู่กลับซุกซนจนฉัน มือไม้อ่อนป้อนข้าวไม่ไหว หลังจากช้อนในมือตกลงพื้น เราทั้งสองก็ ‘ใกล้ชิด’ กันอยู่เนิ่นนาน... และนั่นก็ทำให้เราใช้เวลากินข้าวมื้อแรกนานขนาดนั้น เฮ่อ... (ถอนใจ) ช้อนเค้ามงคลจริงๆ ด้วย ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะคะ หลังจากนั้นมา... ปั้นเมฆก็พาฉันเข้าไปอยู่กินด้วยกันในบ้านไม้หลังเดิมของพ่อเขาซึ่งเหลือเราแค่สองคน เขามีเหตุผลที่ไม่อยู่กับฉันในยุ้งข้าวเหมือนแต่ก่อน “สมัยก่อน เมฆยังเด็ก นอนกอดเจ้าชมพูเฉยๆ เปล่าทำอะไร นอนในยุ้งข้าวก็ได้ แต่ต่อไปนี้ เมฆโตแล้ว นอนกอดเมีย ไม่กอดเฉยๆ แน่ ก็เลยไม่กล้าอยู่ในยุ้งข้าวอีก รู้สึกผิดต่อพระแม่โพสพ” เขายังพับใบตองทำเป็นบายศรีเล็กๆ พาฉันไปขอขมามารดาแห่งข้าวในยุ้งด้วย ฉันได้ยินเขาขมุบขมิบอธิษฐานเสียงเบา “พระแม่โพสพโปรดอภัยด้วย ลูกไม่ได้มีเจตนาลบหลู่ แต่ที่ทำลงไป เพราะความรักท่วมท้นจนลืมตัว” ปั้นเมฆคงมองไม่เห็น แต่ฉันทั้งเห็นและได้ยิน... “ลืมตาได้แล้วแม่โพสพ”  กามเทพสะกิดไหล่เทพีแห่งข้าวซึ่งยืนหลับตาใบหน้าแดงก่ำ “...พวกเค้าเสร็จกันแล้ว นำบายศรีมาขอขมาท่านด้วย” พระแม่โพสพรับบายศรีของปั้นเมฆแล้วหันไปแหวใส่กามเทพ “เราไม่โทษเด็กหรอก แต่เราโทษท่าน!” “๕๕๕ ต้องขอบคุณเราสิ ถึงจะถูก เรารู้ว่าท่านไม่เคยได้มีโอกาสเห็นฉากรักทั้งหวานทั้งเร่าร้อนแบบนี้มาก่อน และแอบชื่นชม ‘ผลงานของเรา’ อยู่ในใจ” “ชื่นชมอะไร ผลงานท่านล้วนแต่เป็นเรื่องน่าอาย เราไม่ได้อยากเห็นสักหน่อย บ้าจริงๆ เลย” ว่าแล้ว ร่างแน่งน้อยก็แว๊บหายไป กามเทพหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะแว๊บหายไปเหมือนกัน ขอขมามารดาแห่งข้าวเสร็จแล้ว ปั้นเมฆก็หยิบบายศรีน้อยๆ อีกอันที่มีดอกไม้เล็กๆ หลากสีประดับอยู่ออกมายื่นให้ฉันรับไว้งงงง “อะไรเหรอ?” “เมฆขอขมาพี่นางฟ้าด้วย ที่... อ่า... ล่วงเกิน ” เขากระซิบบอกเขินๆ แล้วพนมมือก้มหัวลงไหว้ที่อกฉัน “ ขอโทษที่เมฆอกตัญญู ปีนเกลียว ทำลายความบริสุทธิ์ของพี่... แต่ที่เมฆทำไปก็เพราะรัก... ไม่มีเหตุผลอื่นเลยจริงๆ” ฉันคงเป็นผู้หญิงคนเดียวในโลกนี้ละมั๊ง ที่ได้บายศรีดอกไม้และสิบนิ้วพนมไหว้ขอขมาจากชายคนรักหลังจากเมคเลิฟกัน ...ปั้นเมฆจ๋า รู้บ้างรึเปล่าว่าทำแบบนั้น ฉันทั้งขำ ทั้งอาย ทั้งดีใจและรู้สึกรักปั้นเมฆของฉันมากยิ่งขึ้นไปอีก “เมฆเสียใจที่ทำให้พี่นางฟ้าต้องเจ็บ ” นิ้วมือหยาบกร้านลูบไล้ร่องรอยแดงช้ำเป็นจ้ำมากมายตามลำคอและแผ่นอกที่พ้นเสื้อคอกระเช้าอย่างแผ่วเบา ตาคมมองผลงานของเขาด้วยแววตาสำนึกผิด ฉันนึกในใจว่า รอยจูบพวกนี้เห็นชัดเพราะฉันผิวบางและขาว ความจริงไม่เจ็บหรอก แต่ไม่ได้บอกออกไปเพราะกลัวนิ้วมือของเขาจะย้ายไปลูบไล้ตรงที่เจ็บจริงๆ แล้วเราอาจต้องกลับมาขอขมามารดาแห่งข้าวอีกหน “...แต่เมฆก็ดีใจที่สุดท้าย...พี่นางฟ้ายอมตามใจ มอบกายให้เมฆ ตอนแรกเมฆกลัวจังเลยว่า ถ้าหมดหนทาง... เมฆอาจต้องทำผิดบาป กลายเป็นชายโฉดโหดร้าย ผูกพี่ไว้กับเสาแล้วหักหาญเอาด้วยกำลัง” ‘กังขังฉันเถิด กังขังไป...’ เสียงเพลงละครอมตะดังแว่วมาแต่ไกล เอ่อ... ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบนะ แต่ไม่เอาดีกว่า ฉันคงขาดเป็นสองท่อนซะก่อนถ้าโดนเขา ‘หักหาญเอาด้วยกำลัง’ นี่ขนาดไม่ได้ใช้กำลังเลยนะเนี่ย “เมฆรู้สึกขอบคุณพี่นางฟ้าเหลือเกิน ที่ยอมลดตัวลงมาเป็นเมียเมฆ... เด็กยากจนที่ยังไม่มีอะไรสักอย่าง เมฆสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่ต้องผิดหวังเสียใจ เมฆจะรักและปกป้องดูแล ...ทำทุกอย่างเพื่อพี่นางฟ้าสุดความสามารถที่มนุษย์ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมีแค่สิบนิ้วและสองมือจะทำได้ ...จนกว่าจะหมดลมหายใจ” ฟังเขาบอกความในใจมาจนถึงประโยคสุดท้าย... ฉันบรรยายความรู้สึกไม่ถูกเลย รู้แต่ว่าหยาดน้ำจากดวงตาพร่างพรูออกมาไม่หยุดจนใบหน้าฉันเปียกไปหมดแล้ว และสัมผัสจากริมฝีปากอุ่นๆ ที่คอยจูบซับน้ำตาให้ฉันก็ช่างอ่อนหวานเป็นนักหนา ปั้นเมฆคงไม่รู้ว่า ความรักของเขาต่างหากที่ทำให้ฉันตัดใจจากเขาไปไม่ได้ ไม่ใช่เชือกที่ล่ามฉันไว้กับเสาและไม่ใช่แขนขายาวที่เกี่ยวกระหวัดกอดรัดฉันไว้แนบกาย “อย่าร้องไห้ไปเลย... ต่อไปนี้ เมฆจะถนุถนอมพี่นางฟ้าน้า...” เขากระซิบบอกยิ้มๆ ก่อนจะเชยคางฉันขึ้นสบตาคมพราวระยับ “...ไหนลองเรียก ‘พี่เมฆ’ ซิจ๊ะ” “หา?” ฉันซาบซึ้งจนหูฝาดฟังอะไรผิดไปรึเปล่า? “นะ นะ... เรียก ‘พี่เมฆจ๋า’ หวานๆ ให้ชื่นใจหน่อยน้า” “บ้า! ทำไมต้องเรียกพี่เมฆด้วยล่ะ?” ฉันอายุยี่สิบสองนะ เขาแค่สิบแปด เด็กกว่าตั้งสี่ปี “เป็นเมียเมฆก็ต้องเรียกพี่เมฆซี่ ต่อไปนี้เรียก ‘พี่เมฆ’ ...แล้วต้องเชื่อฟังพี่เมฆด้วยนะจ๊ะ” อะ...อะไรเนี่ย?  หนอย ขอขมาเสร็จ ก็คิดจะวางอำนาจในครัวเรือนตั้งแต่เริ่มต้นเลยเหรอ ชะๆ เจ้าปั้นเมฆ... ได้ทีขี่พี่นางฟ้าเชียวนะ ฝันไปเหอะ “แล้วก็... เมฆขอไม่เรียก ‘พี่’ แล้วได้รึเปล่า?” เขาถามเสียงอ้อน “...แม่เมฆแก่กว่าพ่อหลายปี พ่อยังไม่เคยเรียกแม่ว่าพี่ฝนเลย แต่เรียก ‘ฝนจ๋า’ มั่ง ‘เมียจ๋า’ มั่ง อยากให้พี่เมฆเรียกว่าอะไรดีจ๊ะ?” อ่า... ไม่เรียกพี่ ฉันก็ไม่ถือหรอกนะ แต่ว่า... “เรียก ‘เมียจ๋า’ คงไม่ไหวมั๊ง หยิวกิ้วไปหน่อย” “ไม่ชอบเหรอ งั้นก็เรียก ควายจ๋า ดีมั๊ย?” “บ้า... นี่แน่ะ เดี๋ยวเหอะ” ฉันแทบจะเอาบายศรีในมือตีหัวเขา “555 ทำไมเมียดุอย่างงี้ล่ะจ๊ะ เมียจ๋าไม่ชอบ ควายจ๋าไม่เอา ...งั้นเรียก ‘ฟ้า’ เฉยๆ เป็นไง?” คำว่า ‘ฟ้า’ ที่เสียงทุ้มนุ่มเปล่งออกมาทอดหางเสียงยาว ฟังดูออดอ้อนหวานหูเหลือเกิน ฉันเกือบจะเคลิ้มอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้ยินเขาบอกหลักการและเหตุผลที่มาของชื่อ “เพราะ ‘เมฆ’ อยู่บน ‘ฟ้า’ ตลอดไป” ยิ้มของเขาดูใสซื่อจนฉันเกือบคิดตามไม่ทันแน่ะ! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 14:35:00

ความคิดเห็นที่ 2 เมฆอยู่บนฟ้าจริงๆ เราสองคนผูกเปลนอนเล่นด้วยกันอยู่ใต้ร่มไม้ริมคันนา เหม่อมองเมฆสีขาวลอยฟูฟ่องบนท้องฟ้าสีครามสดใสอย่างมีความสุข... “ดูสิ... เมฆก้อนนั้นเหมือนยักษ์เลยเน๊อะ” ปั้นเมฆชี้ก้อนเมฆที่ลอยสูงอยู่เหนือหัวพวกเราให้เงาร่มวงใหญ่แก่ผืนนาตรงหน้าเหมือนมีใครเอาสีเขียวเข้มไปเทบนพื้นสีเขียวอ่อน “คล้ายๆ เป็ดมากกว่ามั๊ง แต่ต้องมองเอียงๆ นะ” ลมอ่อนๆ โชยมาเบาๆ พัดเอากลิ่นท้องทุ่งมาแตะจมูก... ไอน้ำสีขาวบนฟ้าก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไป... “ตอนนี้ มันกลายเป็นเหมือนดอกไม้แล้ว ...ตรงที่ยื่นๆ นั่นเป็นใบ” “เป็นอะไรที่เปลี่ยนไปเร็วจริงๆ นะ ...เมฆเนี่ย” ฉันรำพึงออกมา ในใจคิดเปรียบเทียบเมฆบนฟ้ากับเมฆข้างตัว... จะว่าไป เมฆของฉันก็เปลี่ยนไปเร็วจนน่าใจหายเหมือนกัน วันก่อนยังเป็นเด็กน้อยแบเบาะตัวแดงๆ แล้วก็มากลายเป็นเด็กชายใสซื่อ ยิ้มเห็นฟันหลอ จนกระทั่งโตเป็นหนุ่มน้อยขายาว ตาคม ขี้อ้อน มาวันนี้... กลับกลายเป็น ‘เมฆบนฟ้า’ ซะแล้ว เฮ่อ... “แต่ไม่ว่าจะเปลี่ยนรูปร่างไปยังไง เมฆก็คงเป็นเมฆเสมอ ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ” อืม... ก็จริงของเขา ใครว่าชีวิตชาวนาลำบากยากเข็ญ... ฉันไม่เห็นรู้สึกอย่างงั้นเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกถึงชีวิตเรียบง่าย สงบสุขเหลือเกิน... เช้าตื่นมาฟ้ายังไม่สาง ปั้นเมฆสอนฉันติดเตาหุงข้าว จนทำอาหารเช้าง่ายๆ เป็น ส่วนตัวเขาไปทำงานในนา พอเสร็จ ฉันก็จะไปเรียกเขากลับมานั่งกินข้าวอาบแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าด้วยกันบนแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน เมื่อฝีมือทำอาหารด้วยเตาถ่านฉันใช้ได้ เขาก็ให้ฉันทำเยอะขึ้น เอาไปใส่บาตรพระก่อนค่อยกลับมากินข้าวที่เหลือแล้วไปทำงานต่อ ส่วนฉันอยู่เก็บกวาดทำความสะอาดบ้าน ซักเสื้อผ้า เก็บไข่ไก่ จนใกล้เที่ยง ก็เข้าครัวอีกครั้ง ห่ออาหารเที่ยงเตรียมผลไม้ไปกินข้าวกับเขาที่ชายนา อิ่มแล้วเราก็จะนอนพักกลางวัน หลบแดดบ่ายอยู่ใต้ต้นไม้ด้วยกัน หลับบ้าง คุยกันบ้าง หรือไม่ก็นอนมองเมฆบนฟ้าเหมือนอย่างตอนนี้... รอจนแสงอาทิตย์อ่อนลง เขาถึงจะกลับเข้านา ไม่ก็ลงสวน โดยมีฉันสมทบช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ อยู่ข้างๆ เว้นแต่บางวัน... ถ้าเขารู้สึกไม่อิ่ม ก็จะไม่ยอม ‘นอนดูเมฆบนฟ้า’ ข้างนอก แต่จะพาฉันกลับเข้าบ้านมา ‘นอนเป็นเมฆบนฟ้า’ ...จนอิ่ม... แล้วค่อยออกไปทำงานต่อ ทิ้งให้ฉันนอนพักรักษาตัวอยู่กับบ้านต่ออีกชั่วโมงค่อยตามไป พอกลายเป็นสาวชาวนา ถึงได้รู้ว่า อาชีพชาวนามีไลฟ์สไตล์ที่อิสระเสรีแค่ไหน ได้เป็นนายตัวเอง จะกินจะอยู่ยังไงก็ได้ ปั้นเมฆคงไม่สามารถเป็นเมฆบนฟ้าได้ตอนบ่ายสองโมงแน่ ถ้าเขาใส่สูทผูกเนคไททำงานในสำนักงานย่านธุรกิจกลางกรุงเทพ เดี๋ยวนี้ฉันปรากฎตัวในร่างคนอย่างเปิดเผย ให้ใครๆ ก็รู้ไปเลยว่ามีหญิงสาวแปลกหน้ามาอยู่กินกับปั้นเมฆ โดยไม่สนใจสายตาชาวบ้านจะมองฉันเป็นยังไง ซุบซิบนินทาอะไร ปั้นเมฆเขียนจดหมายไปบอกแม่ ว่าจะขออยู่บ้าน ตั้งใจทำนาตามความฝันเดิม ถ้าตั้งตัวได้จะไปรับแม่กลับมาอยู่บ้านกับสะใภ้ เขาเล่าเรื่องฉันให้แม่เขาฟังเกือบทุกอย่างเท่าที่เขารู้ โดยละเว้นเรื่องที่ฉันคือเจ้าชมพู เขาเก็บมันไว้เป็นความลับโดยที่ฉันไม่ต้องขอร้อง ไม่ติดใจถามอะไรฉันสักคำ ไม่เอ่ยถึงมันเลยด้วยซ้ำ ทำเหมือนกับไม่เคยเห็นฉันแปลงร่างเลย ฉันไม่เคยถูกเขาสอบสวนหาความจริงว่ามาจากไหน แค่เพียงฉันไม่จากเขาไป เขาก็พอใจแล้ว “ไม่ว่าฟ้าเป็นอะไร คนหรือควาย เมฆก็รักทั้งนั้น ขออย่างเดียว ...อย่ากลายร่างเป็นควายตอนเมฆอยู่บนฟ้าละกันนะจ๊ะ เมฆไม่อยากกลายเป็นหนุ่มวิตถาร” ปั้นเมฆขยันทำงานทั้งวันตั้งแต่เช้ามืด ตกเย็นก็ยังขยันหยิบเอาหนังสือมาอ่าน เขาไม่ได้อ่านแบบท่องตำรา แต่อ่านแบบคนสนใจอยากรู้เรื่องต่างๆ เวลาที่เขาเข้ากรุงเทพไปเยี่ยมแม่แต่ละที ก็จะขนเอาหนังสือและวรสารเก่าๆ เป็นลังกลับมาทุกครั้ง “พี่ๆ เค้าเรียนจบกันหมด ไม่ใช้แล้ว เมฆเลยขอเค้ามา” พอดีญาติที่แม่ฝนไปขออาศัยและช่วยเขาทำงานนี้ มีลูกสามคน พี่สาวคนโตเรียนจบชีววิทยา พี่ชายคนที่สองจบเกษตร และน้องชายจบเครื่องกล ปั้นเมฆก็เลยได้หนังสือตำรามาอ่านตรงกับที่เขาสนใจ วิทยาศาสตร์ การเกษตรและงานช่าง เขามีพรสวรรค์เหมือนพ่อกับปู่ ถ้ามีเวลาว่าง เขาชอบทดลองประดิษฐ์อุปกรณ์ต่างๆ ขึ้นมาเสมอ โชคดีที่ฉันเองก็มีฝีมือไม่เลว และพ่อเขาพอมีเครื่องไม้เครื่องมือเหลือทิ้งไว้ บวกกับเจ้าของโรงงานใกล้ๆ เอ็นดูเขา ให้ยืมอะไรต่อมิอะไรมาใช้ เราเลยได้ประดิษฐ์โน่นทำนี่ด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นเครื่องสูบน้ำที่ดัดแปลงมาจากซากจักรยาน เครื่องกรองน้ำที่ทำจากถ่านและแกลบ เครื่องบด เครื่องสับสำหรับหั่นส่วนประกอบในการทำน้ำหมัก และเครื่องสีข้าวเล็กๆ สำหรับใช้เองในครัว “ต้อง ‘นวด’ ก่อนนะ... แล้วค่อย ’สี’ ” ปั้นเมฆบอกฉันยิ้มๆ ...ช่างเป็นรอยยิ้มใสซื่อจนไม่น่าเชื่อว่า เขาจะสาธิตวิธีการ ‘นวดก่อนสี’ ได้เกเรน่าตีที่สุดเลย ปั้นเมฆเป็นคนฉลาดและมีจินตนาการสูง สามารถดัดแปลงความคิดที่ได้จากตำราชีววิทยามารวมกับการเกษตรและศิลปะได้อย่างไม่น่าเชื่อ นาของเขา ถูกแบ่งเป็นแปลงย่อยๆ แต่ละแปลงปลูกวิธีต่างกัน เขาศึกษาข้อมูลและพัฒนาวิธีปลูกข้าวอินทรีย์ด้วยการเปรียบเทียบดูการเติบโตโดยปักไม้ที่บากเป็นเส้นๆ บอกความสูงเหมือนไม้บรรทัด เพื่อเทียบดูว่าทำแบบไหน ใส่น้ำหมักยังไง ตอนไหนและใช้พันธุ์อะไร จึงจะได้ผลผลิตดีที่สุด เหมือนการทดลองวิทยาศาสตร์ที่มีการเปลี่ยนค่าตัวแปร แล้วตีตารางใส่สมุดแล้วจดบันทึกทุกๆ วัน พร้อมวาดรูปประกอบด้วยลายเส้นดินสอที่ศิลปินอย่างฉันยังต้องชื่นชม “เมฆลองคิดๆ ดู ก็รู้สึกว่าต้องทำแบบนี้แหละ ถึงจะรู้จริงว่าต้องปลูกข้าวไม่ใส่ปุ๋ยเคมีกับยาฆ่าแมลงยังไงได้ผลดี... ถ้าเมฆเชื่อฟ้า ทำทุกอย่างตามที่ฟ้าบอกหมดเลยทั้งนา เกิดไม่ได้ผลขึ้นมาอีก เราสองคนก็ไม่มีข้าวกินกันพอดี ...ถ้าทำแบบนี้ ถึงบางแปลงจะไม่ได้ผล แต่ก็ต้องมีบางแปลงได้ผลดีบ้าง อย่างน้อยที่สุด เกี่ยวข้าวขายไม่ได้ ก็ยังมีข้าวไว้หุงกิน ไม่อดตาย” ไม่ใช่เป็นแค่นักประดิษฐ์ นักวิทยาศาสตร์ นักการเกษตร และศิลปินเท่านั้น เขายังเป็นนักลงทุนแบบกระจายความเสี่ยงอีกด้วย เหอๆ “ พอคราวหน้า เราก็ตัดวิธีที่ไม่ได้ผลทิ้งไป เหลือเอาแต่สูตรที่ปลูกแล้วได้ผลดีไปใช้ปลูกจริงจังเป็นแปลงใหญ่ แบ่งที่นาบางส่วนมาเสี่ยงทดลองวิธีอื่นๆ อีก เผื่อหาวิธีที่ทำให้ได้ผลดีกว่า” ดังนั้น ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ นาอินทรีย์ของปั้นเมฆจึงค่อยๆ ดีขึ้น ปัญหาต่างๆ น้อยลงเรื่อยๆ “ถ้าทำได้จริงๆ เมฆอยากสอนชาวนาคนอื่นด้วย ฟ้าว่าดีมั๊ย?” จะเพิ่มอีกอาชีพ เป็นครูด้วยเหรอเนี่ย “ดีสิ ต้องดีอยู่แล้ว”  น่าภูมิใจจริงๆ สามีใครน้า “ฟ้าว่า... เมฆเรียนหนังสือไม่จบม.ศ.3 จะมีใครเค้าเชื่อหรือเปล่า?” “เชื่อซี่ เพราะมันทำได้จริงๆ นี่นา วันหนึ่งข้างหน้า...” ฉันเกือบพูดว่า ‘จะมีโรงเรียนชาวนาเกิดขึ้นที่นี่’ แต่...?! ประหลาดแท้... ฉันไม่เคยเล่าเรื่องโรงเรียนชาวนาให้เขาฟังเลย ทำไมเขาถึงมีแนวความคิดคล้ายวัตถุประสงค์ของโรงเรียนชาวนาได้หนอ? วูบนั้น...ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีคำถามที่ฉันควรติดใจสงสัยอีกอย่าง แต่กลับคิดไม่ออกว่ามันคืออะไร... “อ้าว... ทำไมไม่ขูดขนมะอึกออกฮึ?” เขายื่นหน้ามาดูน้ำพริกในครกที่ฉันตำค้างอยู่ มะอึกที่เขาพูดถึงคือผลไม้ไทยชนิดหนึ่ง หน้าตาคล้ายมะนาว ผิวสีเหลืองมีขนบางๆ ปั้นเมฆเก็บมาสอนให้ฉันหั่นเป็นชิ้นเล็กใส่ในน้ำพริกกะปิเอากลิ่นหอมของมัน “ไม่รู้นี่ว่าต้องเอาขนออก นึกว่ากินมันทั้งอย่างงี้” “แล้วตำจนเละแบบนั้นมันไม่อร่อยนะ มาทางนี้ดีกว่า ปล่อยให้เป็นหน้าที่เมฆตำเอง” เขาดึงฉันห่างออกจากครกไปจนชิดมุมห้อง พอฉันจนมุม เขาก็เริ่มลงมือ... ข้างหนึ่งหายเข้าไปในชายเสื้อ อีกข้างหายลงไปในขอบผ้านุ่ง... “อ๊า... ไหนว่าจะไปตำน้ำพริกไง?” ฉันประท้วง “รีบๆ ตำเข้าสิ ...หิวแล้วนะ” “เมฆก็หิวเหมือนกัน” เขาหัวเราะ “ แต่ใครว่าเมฆจะตำน้ำพริกล่ะ” กว่าจะตามทันว่า เขาพูดถึงหิวอะไรและตำอะไร ฉันก็เสียท่าเขาอีกแล้ว ...ไหนว่าตำจนเละไม่ดีไง เด็กบ้า รู้รึเปล่าว่าที่ตัวเองตำน่ะ ทำฉันอ่อนเหลวละลายหมดทั้งตัวเลย นอกจากขยันทำนา ขยันหาความรู้ ขยันทดลอง ขยันประดิษฐ์ของใช้แล้ว ทุกค่ำคืน...(บางครั้งก็เช้า สาย บ่าย เย็น ไม่เป็นเวล่ำเวลา) เขาก็ยังขยัน... อ่า... ขยัน (ขัน) แข็งอีกด้วย ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยบ้างหรือไงหนอพ่อคุณเอ๋ย ปั้นเมฆก้มลงมองป้ายที่แขวนอยู่บนคอเจ้าชมพูแล้วอ่านออกเสียง “ลาหยุด 1 วัน” ฉันจับจุดได้ว่าเมฆชอบอยู่บนฟ้า แต่ไม่กล้าอยู่บนน้องบือ... ถ้าวันไหนร่างกายฉันรับพลังรักอันท่วมท้นของเด็กหนุ่มวัยสิบแปดเลือดลมร้องแรงไม่ไหวแล้วอยากขอพักบ้าง ก็จะกลายร่างเป็นเจ้าชมพูนั่งกับพื้นทำตาปริบๆ น่าสงสาร เรียกร้องความเห็นใจโดยแขวนป้ายลาหยุดไว้ที่คอ ปั้นเมฆเจอมุกนี้เข้าไปทีไร ก็จะโวยวายแล้วทำเหมือนตอนเขาเป็นเด็ก จับฉันเขย่าแรงๆ ราวกับจะให้ ‘ฟ้าของเขา’ หลุดกระเด็นออกมา พอไม่ได้ดั่งใจก็จับฉันพลิกไปพลิกมาลูบคลำค้นหาปุ่มกดให้กลายร่างให้ได้ แล้วเรื่องราวก็จบลงตรงที่ฉันกลั้นไม่ไหว หัวใจเต้นแรง ส่งเสียงครางออกมา... ในที่สุด ฉันก็ไม่เคยได้ลาหยุดเลยสักวัน “ระวังเหอะ เจ้าหนอนยักษ์... บังอาจมาชอนไชดอกไม้น้อยของเค้าบ่อยๆ เดี๋ยวได้เจอน้ำสะเดากำจัดแมลงพ่น” ฉันขู่ “ฮึฮึ... ตามหลักการแล้วสะเดาคงเอาไม่อยู่” ปั้นเมฆหัวเราะ “...เพราะฟ้าไม่ได้ฉีดป้องกันไว้ก่อนตั้งแต่หนอนยังเล็กๆ นี่ รอจนตอนนี้มันโตเต็มวัยก็สายไปเสียแล้ว 555” แง้...เจ็บใจจริงๆ เล้ย ไม่ใช่แค่ในบ้านเท่านั้น... วันไหนอารมณ์ดี ปั้นเมฆชอบชวนฉันลงเล่นน้ำ... ”ไปเก็บสายบัวมาต้มกินกับน้ำพริกดีกว่า” ความจริงเขาเล่นน้ำกับฉันมาตั้งแต่เล็ก แต่ความรู้สึกช่างต่างกันลิบลับ ระหว่างเด็กชายปั้นเมฆฟันหลออุ้มเจ้าชมพูโดดดึ๋งลงน้ำ กับ หนุ่มน้อยร่างสูงใหญ่ที่ให้ฉันโอบไหล่ขี่หลัง แล้วปล่อยตัวลอยไปตามกระแสน้ำ... หน้าอกของฉันมีเพียงผ้านุ่งบางๆ ขวางกั้นไว้จากแผ่นหลังกว้างแข็งแรงของเขา เนื้อแนบเนื้ออุ่นๆ ในความเย็นฉ่ำของสายน้ำทำให้หัวใจฉันเป็นตะคริวเสมอ ยิ่งเมื่อเขาพาแหวกว่ายเข้าไปในกอบัว แล้วหมุนตัวกลับมา... ฉันไม่เห็นเขาสนใจสายบัวเลยสักหน่อย พอใบบัวบดบังเราไว้จากโลกภายนอกทีไร... กระโจมอกของฉันเป็นต้องถูกเขาดึงหลุดลอยไปทุกที แล้วปั้นเมฆก็จะก้มหน้าก้มตากินดอกบัวตูมคู่น้อยที่ลอยปริ่มน้ำอยู่ระหว่างเราสองคนจนกระเพื่อมไหว ทำเอาหัวใจฉันสั่นตามเหมือนคลื่นบนผิวน้ำที่กระจายอยู่ล้อมรอบตัว สุดท้าย เมื่อกลับถึงบ้านมือเปล่า ค่อยนึกขึ้นได้ว่า เราสองคนมัวแต่ทำอะไรๆ ก็ไม่รู้ ลืมเก็บสายบัวเลยหันไปหัวเราะให้แก่กันอย่างมีความสุข ... “เราไปหาฝักบัวมาแกะเม็ดจิ้มเกลือกินกันมั๊ยจ๊ะ?” ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆ ที่รู้ว่านั่นเป็นข้ออ้างแบบเดิมๆ แล้วทำไมฉันถึงไม่เคยปฏิเสธคำชวนของเขาเลยก็ไม่รู้ ...โง่จริงๆ ฉัน “ฟ้าจ๋า... ทำอะไรอยู่ วาดรูปอะไรเหรอ?” พอมีเวลาว่าง ฉันก็มักจะทำงานศิลปะที่ฉันชอบ โดยมีปั้นเมฆทำหน้าที่เป็นนักวิจารณ์งานศิลป์อยู่ใกล้ๆ “นี่เมฆกับเจ้าชมพูใช่มั๊ย?” เขาชี้ที่รูปชายหนุ่มนอนกอดควายน้อยอยู่บนเปลใต้ต้นทองหลางข้างยุ้งข้าว “ทำไมไม่วาดเมฆกับฟ้าล่ะ?” ไม่เอาอ่ะ เขิน... วาดไม่ออก “แล้วทำไมนาข้าวถึงได้เป็นสีชมพู ...ฟ้าลืมซื้อสีเขียวมาเหรอ?” “ไม่ได้ลืม ...แต่ตั้งใจ” ทัพพีน้อยเคยสอนฉันว่า ถ้าจะดูนาแปลงไหนใส่ปุ๋ยเคมีหรือเป็นนาอินทรีย์ ให้ดูที่สี ถ้าเป็นสีเขียวปี๋นั่นคือนาเคมี ส่วนนาอินทรีย์จะมีสีเขียวตองอ่อน แต่ตอนนี้... ถ้าใครมาถามฉันว่านาอินทรีย์มีสีอะไร ฉันคงตอบไปว่า สีชมพู... ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ชีวิตคู่ในท้องนาเป็นอะไรที่โรแมนติกได้ขนาดนี้ ถึงจะโรแมนติกแบบบ้านๆ แต่ก็หวานชื่น จนบางครั้ง ฉันสงสัยว่า ปั้นเมฆไม่ได้ปลูกข้าว แต่ปลูกอ้อยหรือไง ฉันถึงได้มองไปทางไหน ก็เห็นโลกทั้งใบเป็นสีชมพูไปหมดเลย ภาพนี้... ฉันตั้งชื่อว่า ‘ทุ่งนาสีชมพู’ ก็แล้วกัน จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 14:37:26

ความคิดเห็นที่ 3 ของแถม... ภาพถ่ายฝีมือ IVORY ค่ะ จาก Shangri-La ...ชื่อภาพว่า "คลื่นขอบฟ้า ชายคาโลก" ยอดเขาพระจันทร์สีน้ำเงิน เมืองจงเตี้ยน ตอนถ่ายภาพนี้  หูและมือเป็นสีดำหมดเลยค่ะ  หนาวและลมแรงมากๆๆๆ แต่คุ้มค่ากับการเหนื่อยปีนขึ้นไปถึงยอดจริงๆ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 14:42:01 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 14:39:19

ความคิดเห็นที่ 4 คนจีนเค้าว่า Shangrila ไม่มีอยู่จริง คนทิเบตก็ไม่รู้ว่า Shangrila อยู่ตรงไหน (แล้วกรูจะรู้ไม๊???  555) รู้แต่ว่า  มีฝรั่งคนหนึ่งเครื่องบินตกลงมาแถวๆ นี้ กลับไปเขียนหนังสือชื่อ Lost Horizon เรียกดินแดนแสนสงบท่ามกลางขุนเขาสีขาวที่เขาใช้ชีวิตอยู่ในช่วงเวลาหนึ่งว่า Shangrila Shangri-La is a fictional place described in the 1933 novel Lost Horizon by British author James Hilton. In the book, "Shangri-La" is a mystical, harmonious valley, gently guided from a lamasery, enclosed in the western end of the Kunlun Mountains. Shangri-La has become synonymous with any earthly paradise but particularly a mythical Himalayan utopia — a permanently happy land, isolated from the outside world แล้วรัฐบาลจีนหัวเซ็งลี้ก็เลยเอาคำว่า "แชงกรีล่า" นี้มาแปะยี่ห้อไว้ที่เมืองจงเตี้ยน เมืองที่เป็นประตูสู่ทิเบต เพื่อการท่องเที่ยวแห่งประเทศจีน  (รัฐบาลจีนค่อนข้างง้อทิเบต ไม่อยากให้เค้าแบ่งแยกดินแดนค่ะ) นักวิจัยบางคนก็ว่า ความจริง Shangrila อยู่ที่เมืองลี่เจียง เมืองเก่าซึ่งเป็นมรดกโลก (แต่บาร์เหล้าตรึม ไม่รู้ควรด่าฝรั่งหรือจีนดี ) บ้างก็ว่า คือเมืองต้าลี่  ตาลีฟูหรืออณาจักรน่านเจ้า   (เมืองของต้วนอี้ พระเอกเรื่องแปดเทพอสูรมังกรฟ้าของกิมย้ง IVORY ชอบค่ะ ตลกดี  ต้วนอี้เป็นองค์ชายที่มีพ่อเจ้าชู้  ออกไปท่องเที่ยว ปิ๊งสาวกี่คนกี่คนก็ เป็นน้องสาวต่างแม่ที่พ่อไปไข่ทิ้งไว้หมดเลย) ว่ากันว่า ถ้าทิเบตเป็นหลังคาโลก หิมาลัยเป็นสันหลังคา แชงกรีล่านี่ก็คือชายคาโลก... นักเขียนฝรั่งเค้าเขียน Lost Horizon ...ขอบฟ้าที่หายไป   แต่ IVORY ว่าขอบฟ้าไม่ได้หายไปไหน เพียงแค่ไม่ได้เป็นเป็นเส้นตรงเท่านั้นเอง... หุหุ ขอบฟ้าชายคาโลกเป็นคลื่นสุดลูกหูลูกตา เทือกเขาสลับซับซ้อนปกคลุมด้วยหิมะสีขาวใต้ฟ้าสีน้ำเงินเข้ม เลยตั้งชื่อรูปนี้ว่า  ...คลื่นขอบฟ้า ชายคาโลก   หึหึ  ไม่แน่ว่าอาจจะเป้นแรงบันดาลใจเขียนนิยาย Romantic Fantasy ก็ได้นะคะ 555 ^_____^ สุดท้าย... สรุปว่า ถ้ามีใครถาม  ตรงไหนคือแชงกรีล่า...? ชาวบ้านแถวนี้เค้าถูกรัฐบาลจีนสอนให้ตอบว่า... ตรงไหนสวยและประทับใจไม่รู้ลืม ตรงนั้นแหละคือ แชงกรีล่า เราก็เลยว่า... งั้นก็ต้องเป็น "ส้วม" แล้วล่ะค่ะ  55555 โค ตะ ระ ประทับใจเลย น่าเสียดายถ่ายรูปไม่ได้  เพราะมือไม่ว่าง มือหนึ่งอุดจมูก อีกมือปิดตา 55555  ไม่งั้นคงมี Panorama Shangri-La มาฝากทุกๆ คนค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 14:50:52 จากคุณ : IVORY (Acciacatura) เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 14:49:19

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 22:53:11

ความคิดเห็นที่ 6 ^___^ รออ่านต่อนะคะ ถ้าอยู่เมืองไทยจะรีบวิ่งไปซื้อหนังสือเลยนะเนี่ย จากคุณ : ฉันคือกาต้มน้ำน้อย เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 16:21:35

ความคิดเห็นที่ 7 :3 อ่านแล้วอดยิ้มไม่ได้เลยค่ะ >< จากคุณ : เป็ดน้อยลอยชาย เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 15:56:01