ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 11 “เห็นดาวสองมั้ยกันยา เราไปถามชั้นนี้ทุกห้องแล้วไม่ใครเห็น” ปรายกระโจนใส่กันยาอย่างมีความหวังเมื่อประตูถูกเปิดเข้ามา แต่กันยาส่ายหน้า หอบของพะรุงพะรังเข้าไปตั้งในครัว “อ้าว แล้วไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ” “ก็ทะเลาะกัน เราเลยลงไปนั่งสงบอารมณ์ข้างล่างแป๊บเดียว ขึ้นมาอีกทีก็ไม่เจอมันแล้ว ประตูก็ปิดไว้ ไม่รู้ออกไปได้ไง” ปรายกลุ้มใจหนักแต่กันยายังหัวเราะทั้งมือแกะอาหารเย็นออกจากถุงใส่จาน “ฮ่าๆ นังดาวสองมันคงปีนระเบียงไง นั่นแมวนะดาวจ๋า ไปทะเลาะกับมันได้ไงล่ะ มาๆ กินข้าวเย็นกันดีกว่า เดี๋ยวมันก็กลับมาเอง แมวมันต้องออกไปเที่ยวกลางคืนบ้าง อย่าห่วงมันเลยน่า แมวมันก็ต้องฝึกเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว พี่บุญยังว่านังดาวสองอ้วนเพราะเราไม่ค่อยให้ออกกำลังกาย เอาแต่ขังไว้ในห้อง...” “ดาวสองไม่ปกตินะกันยา มันไปเที่ยวกลางคืนไม่ได้ มันดูแลตัวเองไม่เป็น มันเพิ่งเป็นแมว !” ปรายออกไปยืนที่ระเบียงด้วยหัวใจเต้นระส่ำ ตำหนิตัวเองที่ทะเลาะกับดาว เรื่องนั้นพูดดีๆ กับเธอหน่อย เธอก็คงเข้าใจ แต่เขามัวเสียใจที่ดาวไม่ไว้ใจ “เราจะไปตามมัน” “โอเคไปตามก็ได้ แต่มากินข้าวก่อนนะ ไปตามแมวทั้งหิวเดี๋ยวก็เป็นลมหรอก” อาหารไม่ได้ดูยวนใจอย่างที่เคย แต่ท่าทางของกันยาทำให้ปรายสงบลง เขาไม่ควรทำให้กันยาเสียใจไปอีกคน เขากวาดๆ อาหารเข้าปากอย่างไม่รู้รสชาติ และไปยืนบังทีวีเมื่อกันยาขอดูละครหลังเย็นก่อนออกตามหาแมว กันยาเลยต้องยอมคว้าไฟฉายเกาะแขนเพื่อนเดินลงจากห้องพัก คำบอกเล่าของยามที่ว่าเห็นแมวเดินไปทางปากซอยทำให้ปรายเข่าอ่อน เขากับกันยาส่องไฟฉายหาตามสองข้างทางจากหน้าอพาร์ทเมนต์จนไปถึงปากซอยถึงสองรอบก็ไม่มีวี่แววอะไร แต่พงหญ้าสูงเลยเอวของที่ดินว่างๆ ข้างทางเตะตาให้ปรายชวนกันยาเข้าไปดูอย่างมีความหวัง แต่กันยาไม่เห็นด้วย “แมวมันไม่ชอบเดินในที่รกๆ แบบนี้หรอก มันชอบที่เรียบๆ สะอาดๆ และยัยดาวสองเราเนี้ยบจะตาย เคยเห็นมันใช้กระดาษทิชชู่เช็ดปากด้วยล่ะ และแถวนี้เคยมีหมาจรจัดเห่าขู่มัน มันไม่ซื่อบื้อเดินมาหาหรอก...” “แต่ก็ไม่แน่... มันอาจวิ่งหนีไปในนี้...” ปรายจะคว้าไฟฉายจากมือเพื่อนเดินเข้าพงหญ้านั้นจริงๆ กันยาก็คงต้องใจอ่อนกับท่าทางมุ่งมั่นของเพื่อน ถ้าไม่มีสายฝนพร่ำซู่ลงมาเสียก่อน กันยาลากตัวเพื่อนฝ่าสายฝนพรำกลับห้อง “ดาวท้องอยู่ ป่วยไม่ได้เด็ดขาด แมวมันจะกลับมาเองเชื่อเราเถอะ” ความรู้สึกเหน็บๆ ชาๆ แถวต้นขาไปจนถึงปลายเท้าเมื่อความเย็นของเม็ดฝนหล่นใส่ร่าง ทำให้ปรายจำยอมกลับห้อง แม้เป็นห่วงดาวสุดหัวใจ กันยาขอร้องแกมบังคับให้เขาเปลี่ยนเสื้อผ้านอน เขาพยายามข่มตาทำใจคิดว่าดาวอาจแค่งอนเขาเลยหนีไปแอบนอนที่ใต้เตียงห้องใครในบ้านนี้ก็ได้เพื่อแกล้งเขา แต่เขาก็นอนไม่หลับทั้งคืน รุ่งเช้าจึงลุกจากเตียงด้วยความอ่อนเพลีย พิษฝนที่โดนทำให้เขารู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ กันยามาอังหน้าผากแล้วสั่งให้เขากินยาแก้ปวดลดไข้ แล้วก็แต่งตัวไปทำงาน เหลือเพียงปรายที่มองความเงียบเชียบในห้องอย่างสับสน ขนลุกซู่ขึ้นเมื่อนึกว่าภาพดาวทิ้งเขาออกไปท่องโลกกว้างอย่างที่เคยพูดเล่น ปล่อยให้เขามีชีวิตอย่างเดียวดาย ท้องโย้ คลอดลูกเป็นทารกที่สื่อความไม่ได้ และต้องเก็บงำเรื่องราวแท้จริงของตัวเองไว้คนเดียวไปตลอดชีวิต... มันอาจตลอดชีวิตที่เหลืออยู่จริงๆ ...ปรายปวดหัวหนักขึ้นจนต้องควานหายาแก้ปวด รู้สึกดีขึ้นก็เดินเคาะถามทุกห้องว่ามีใครเห็นแมวเขา แต่ทุกคนส่ายหน้า เขาเดินลงไปหน้าอพาร์ทเมนต์ เพื่อแวะไปหาดาวจุดที่เขาสงสัย แต่พอย่างเท้าโดนเงาแดด เขาก็เกือบวูบจนต้องทรุดลงนั่งติดพื้น แม่บ้านทำความสะอาดที่พอคุ้นเคยเห็นเข้าก็ช่วยพยุงเขากลับห้อง และยังอาสาออกความคิดช่วยตามหาแมวอย่างเห็นใจ “หนูมีรูปมันหรือเปล่า เอาติดป้ายตามหาสิ” “ไม่มีค่ะ” ปรายเสียดายใจที่ไม่เคยถ่ายรูปแมวไว้ แต่เขาเองไม่เคยคิดเรื่องถ่ายรูปกระทั่งตัวเองมานานแล้วตั้งแต่เขามีชีวิตในร่างนี้ “งั้นหนูเขียนลักษณะแมวกับเบอร์โทรมา แล้วพาไปติดประกาศตามหา คนเห็นเข้าก็พามาส่งเอง” “นั่นสิ...ทำไมนึกไม่ออกนะ” ปรายคว้ากระดาษกับปากกาเมจิกมา “ผู้ใดพบเห็นแมวเพศเมียขนสีดำสนิท สวมปลอกคอสีเขียวเรืองแสงได้ กรุณาติดต่อ กลับหมายเลข 089-... อพาร์ทเมนต์... ***มีรางวัลตอบแทน***” “เดี๋ยวป้าเอาไปถ่ายเอกสาร ติดประกาศให้แล้วกัน หนูท้องอยู่ อย่าออกไปตะรอนๆ เลย เดี๋ยวก็วูบ” แม่บ้านอาสาให้อย่างใจดี แล้วกระวีกระวาดจากไป ปรายรู้สึกเหมือนคนป่วยจริงๆ เขาเหนื่อย อยากโทรหากันยาขอให้กันยามาอยู่เป็นเพื่อน แต่...เขาง่วงเต็มที จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 20:32:39

ความคิดเห็นที่ 2 ดาวได้แต่คลานไปมาบนกิ่งจามจุรี ขนที่เปียกแฉะเพราะรอยเม็ดฝนพรำใส่เมื่อคืนเพิ่งหมาดไป แต่เธอทั้งหิวและร้อนๆ หนาวๆ เต็มที คิดหาทางหนีที่ไล่ปีนลงจากต้นไม้ แต่หมาสามตัวยังไม่ยอมจากไปไหน และยังรู้กันขนาดตัวหนึ่งหายไปลากถุงอาหารจากถังขยะมาคุ้ยเขี่ยกินกันแย่งกันด้วยกันใต้ต้นไม้ เธอกะรอทีหมาเผลอกระโดดไปอยู่กิ่งที่ใกล้ดินที่สุดเพื่อหนี แต่จมูกหมาข้างล่างไวกว่าความคิดเธอเสียอีก เธอเหลือความหวังเดียว...คือหลังคาอู่รถ ถ้าเธอกระโดดไปที่นั่นได้ ก็อาจมีทางเลือกอื่น แต่มันอยู่ไกลเกินแรง เธอนั่งรอโชคชะตาและหวังลึกๆ ว่าปรายอาจกลับมาแล้วออกตามหาเธอ ต้นไม้ใหญ่แถวนี้มีไม่กี่ต้น เขาน่าจะหาไม่ยาก แต่ก็ไม่เห็นแม้วี่แววจนพาลสงสัยว่าเขาจะไปสมัครเป็นสาวใช้บ้านแม่เขาจริงๆ จนไม่คิดกลับอพาร์ทเมนต์นั้นแล้วก็ได้ “ทำไมจบกันง่ายๆ แบบนี้ก็ไม่รู้” ดาวเริ่มรำพึงรำพันอย่างท้อแท้และหงอยเหงาแม้มีเสียงยวดยานและผู้คนนับร้อยพันผ่านไปมาบนถนนใหญ่ที่ห่างไปไม่กี่สิบเมตร ขณะที่ความกลุ้มใจเริ่มเกาะกุมหนัก ก็มีเสียงห้าวๆ ดังขึ้นจากประตูหลังอู่รถ “เฮ้ย ออกไป นี่ที่คนนะไม่ใช่ที่หมา ฮึ ปิดอู่ไม่กี่วัน ถึงกับมาเอาอู่เราเป็นบ้านเลยเรอะ” คนตะโกนเปิดประตูออกมาพร้อมไม้ยาวๆ แกว่งไล่หมา ดาวเขม้นมองอย่างมีหวัง เพราะหมาพวกนั้นๆ ค่อยวิ่งหนีไป เธอรอจนทุกอย่างสงบ จึงไต่ลงจากต้นจามจุรีอย่างระมัดระวัง แต่พอเท้าเหยียบแตะพื้นดิน เธอลืมตาอีกทีหัวใจก็แทบหยุดเต้น หมาสามตัวกลับมายืนจ้องเตรียมขย้ำเต็มที่ “ช่วยด้วย !!!” ดาวถึงกับตั้งใจกรีดเสียงร้อง ความกลัวทำให้ขาขยับวิ่งแทบไม่ได้ จึงหลับตาปี๋หนีความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่มีเสียงผู้ชายคนเดิมดังขึ้นอีกครั้ง “เฮ้ย กลับกันมาอีกแล้วเรอะ !?” ดาววิ่งจู๊ดไปแอบหลังผู้ชายอย่างพึ่งพิง ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งใจ ความเครียดและความอ่อนแรงทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นลม ไม่มีแรงขยับต่ออีกแล้ว “หมาหมู่รุมแมวนี่เอง จะเลียนแบบคนไปถึงไหน ฮึ ? ใหญ่มีพวกคับฟ้าเมื่อไหร่ก็รุมตัวเล็กทันที” ชายคนดังกล่าวนั่งคุกเข่าลงข้างแมว “เป็นไงเธอ เป็นแมวนี่ตกใจช็อคได้ด้วยรึ ไหนว่ามีตั้งเก้าชีวิต !?” ดาวพยายามลืมตามอง เธอเกือบผงะหนีเมื่อท่อนแขนที่มีรอยแผลเป็นหนาๆ น่ากลัวระหว่างข้อมือถึงศอกยื่นมาลูบลงบนสันหลัง แต่สัมผัสนุ่มนวลทำให้เธอลืมความน่าเกลียดน่ากลัวของแผลเป็น เธอเงยหน้ามองผู้ชายที่ช่วยชีวิตเธอไว้... ผมเขาสั้นเหมือนทิดสึกใหม่ มีแผลเล็กๆ แบบเดียวกับที่ท่อนแขนเฉียดใต้ตาซ้ายไปนิดเดียว “คุยกับใครคะพ่อ” มีเสียงเด็กผู้หญิงทำลายความเงียบ และเห็นแมวเข้าก็ตื่นเต้นทันที “แมวใครน่ารักจัง” “น่ารักอะไร อ้วนปุ๊กลุก คนสมัยนี้แปลก บทจะไม่เลี้ยงก็ปล่อยให้มันจรจัด พอจะเลี้ยงก็เลี้ยงซะอ้วนพี” แต่ผู้ชายขี้บ่นก็ยังอุ้มเธอขึ้นมาพิศใกล้ๆ ทำเอาเธออยากแทรกแผ่นดินหนีเมื่อคิดว่ามีผู้ชายวิจารณ์ว่าเธออ้วนพี เธอแก้ตัวในใจว่าไม่ได้กินจุ แต่มันอ้วนเองโดยไม่รู้สาเหตุ แต่ชายแปลกหน้ากลับพูดต่อเหมือนรู้ความคิดเธอ “ท่าทางอยู่ดีกินดี ถูกอุ้มตลอดไม่เคยออกกำลังจับหนูกินเองถึงได้จ้ำม่ำซะ กระโดดจากต้นไม้หน่อยก็จุก” ชายแปลกหน้าทำเธออายเข้าไปอีก เธอก็ได้แต่เถียงในใจว่าไม่ได้จุกแต่ไม่มีแรงเพราะไม่สบาย แต่กล้าพูดไปก็เถียงไม่ได้ เพราะปรายกับกันยาชอบอุ้มเธอตลอดจริงๆ และการจับหนูเป็นเรื่องน่าขยะแขยงเกินฝึกหัด แต่อย่างน้อยเด็กผู้หญิงวัยห้าหกขวบก็ช่วยให้เธอมีกำลังใจ เมื่อยื่นมือน้อยๆ คลำ “พ่อขา แต่มันน่ารักดีออก สงสัยแมวคนรวย ปลอกคอซ้วยสวย” “อือ แต่ขนเปียกๆ แฮะ สงสัยค้างอยู่บนต้นไม้ตั้งแต่เมื่อคืน พาไปเป่าให้มันหน่อยดีกว่า” ผู้ชายแขนมีแผลเป็นหนีบเธอเข้าไปในอู่ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ซ่อมรถยนต์ ซึ่งมีเด็กหญิงอีกคนนั่งรออยู่ในรถเข็นหน้าและรูปร่างแบบเดียวกับสาวน้อยคนแรก แต่ใบหน้าครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยแผลเป็นผิดกับอีกคนที่ใบหน้าเกลี้ยงเกลา สาวน้อยมองแมวมาด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน “พ่อขา แมวใคร หนูขออุ้มบ้าง” “โอ๊ย รักยัยแมวอ้วนนี่กันจริ๊ง รอเดี๋ยวๆ พ่อเป่าขนให้มันแห้งอีกหน่อยดีกว่า” แล้วลมอุ่นๆ จากอุปกรณ์ในอู่ซ่อมรถก็ส่งเสียงคราง พักหนึ่งมันก็หยุด ดาวรู้สึกสบายตัวจนมีแรงลุกขึ้นยืนเอง แต่ไม่อยากขัดใจใคร เมื่อผู้ชายใจดีขี้บ่นวางเธอลงบนตักลูกสาวในรถเข็น แล้วเด็กหญิงทั้งสองคนก็นั่งลูบคลำแมวกันอย่างร่าเริง “มันคงหิวค่ะพ่อขา” “โอ้โห พุงมันขนาดนี้พ่อว่าไม่ต้องกินอะไรสองปีก็อยู่ได้นะลูก” “เมี๊ยว” ดาวแหวใส่เป็นภาษาแมว ทำเอาเด็กน้อยหัวเราะอย่างขบขัน “ฮ่าๆ มันไม่ชอบพ่อแน่ๆ แต่พวกหนูชอบมันค่ะพ่อ เราเอาไปเลี้ยงได้มั้ย” “เอาไปทำอะไรได้ หนีหมาไม่เป็น จับหนูก็ไม่ได้ อ้วนอย่างนี้กินจุ อาหารแมวแพง เราเลี้ยงกันยากจนแน่ๆ” ดาวก็อยากชื่นชมคนใจดีแต่เพราะเขาไม่หยุดกระหน่ำเรื่องอ้วนเสียที จึงอยากอวดฤทธิ์แมวอ้วนบ้าง เธอกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะแล้วทำสิ่งที่ปรายเคยสอน เธอตีลังกา... แต่ผู้ชายขี้บ่นกลับเห็นการโชว์พลังของเธอเป็นอย่างอื่น ! “เฮ้ย ยายอ้วนจอมขี้เกียจมึนหัวจนกลิ้งแล้ว สงสัยหิวจัดจริงๆ !” “เมี๊ยว เมี๊ยว” ดาวทำเสียงแมวใส่อย่างหมั่นไส้ เธออยากเห็นหน้าเมียผู้ชายคนนี้ว่าจะหุ่นดีบอบบางแค่ไหน แต่เขากับลูกๆ กลับหัวเราะอย่างสนุกสนานเมื่อได้ยินเสียงร้องเธอ และก็ไม่ได้เลวร้ายเสียทั้งหมด เขาโทรหาใครคนหนึ่ง “กำลังมาที่อู่มั้ย ? ซื้ออาหารแมวให้หน่อยสิ เอาแบบแพงที่สุดนะ แต่เอาถุงเล็กๆ มาก่อน กลัวไม่ถูกปากมัน พอดีมีแมวเศรษฐีอ้วนเหมือนหมูหลงมาว่ะ” กลับบ้านได้เมื่อไหร่ ดาวคงต้องลดความอ้วนเสียที แต่ความคิดเรื่องกลับบ้านถูกขัดด้วยเสียงน่ารักๆ ของเด็กหญิงที่ผลัดกันวอนพ่อเสียงหวานแหวว “พ่อขา เราเอาไปเลี้ยงเถอะนะ” “ก็คงต้องเอาไป ท่าทางไม่ฉลาดแบบนี้ ทิ้งไว้ก็ตายแน่ๆ ปลอกคอก็ไม่มีชื่อ-เบอร์โทรเจ้าของ แต่ถึงมีพ่อก็ไม่โทรไป” เขาบอกลูกสาวหน้าตาย “ทำไมคะพ่อ?” เด็กในรถเข็นถามขึ้นอย่างสงสัย “ให้มันกลับไป พ่อว่าไม่ช้ามันก็ต้องตายด้วยโรคไขมันจุกอกแน่ๆ เราขโมยมันเพื่อช่วยชีวิตมันนะเนี่ย ฮ่าๆ” ดาวมั่นใจว่าถ้าไม่ใช่เพราะอ้วนมากจริงๆ ก็แสดงว่าผู้ชายส่วนใหญ่จะคิดอะไรเข้าข้างตัวเองกันทั้งนั้น จะขโมยก็ทำเป็นอ้างคุณธรรม แต่มือที่เทอาหารใส่จานให้เธออย่างมีน้ำใจทำให้เธอเกลียดเขาไม่ลง และยังพาลอยากรู้ว่าแผลเป็นของเขากับลูกสาวได้มาจากไหน “มันจ้องหนูค่ะพ่อ สงสัยมันกลัวหน้าหนู” เด็กหญิงบนรถเข็นยกมือลูบแผลเป็นบนหน้าตัวเอง “ถ้ามันกลัวมันก็ไปแล้วล่ะลูก มันไม่ยอมนั่งให้พวกเราเขี่ยพุงมันนานๆ หรอก” “นั่นสิ” เด็กหญิงใบหน้าเกลี้ยงเกลาลูบแก้มคนหน้ามีแผลอย่างปลอบใจแล้วบอกแมวฉาดฉาน “มาจ้องอะไรคู่แฝดเค้ายะ เดี๋ยวพอโตหน่อยหมอก็ผ่าตัดรักษาให้เราเหมือนกันแบบเดิมได้” ดาวเผลอจ้องเด็กเพราะไม่คิดว่าเป็นแมวก็ต้องมีมารยาท เธอเลยไถ่โทษและเริ่มลดความอ้วนด้วยการหยุดกินชั่วคราวแล้วกระโดดไปนั่งตักเด็กบนรถเข็นเหมือนเดิม เสียงหัวเราะของสามพ่อลูกทำให้เธอลืมความน้อยใจที่ปรายกับกันยาไม่มาตามหาไปชั่วขณะ เธอนั่งเล่นกับเด็กแฝดในห้องนั้น ส่วนผู้ชายกลับไปทำงานกับลูกน้องข้างนอก ผู้ชายกลับมาอีกมือกับเสื้อตัวนอกเขาก็เลอะน้ำมันเครื่องมอมแมม จนดาวสงสารคนซักผ้าที่บ้านเขา เสียงเขาตะโกนให้ลูกน้องปิดอู่ เด็กคนหนึ่งเข็นแฝดอีกคนที่อุ้มดาวอยู่ออกไปรอรถแท็กซี่ ดาวไม่มั่นใจกับว่าในตัวนายใหม่นักแต่ความที่อู่ไม่ไกลจากที่พักเธอจึงคิดว่าถ้าไม่ชอบขึ้นมาเธออาจหนีกลับไปหากันยาเองได้ แต่แล้วครู่หนึ่งคนเป็นพ่อเห็นป้ายกระกาศตามหาแมวสีดำปลอกคอสีเขียวและเบอร์โทรติดต่อ “อ้าว มีคนตามหานังอ้วนนี่แล้วล่ะลูก” พ่ออ่านรายละเอียดที่แปะติดไว้ที่ตู้ไปรษณีย์บนฟุตบาธ “อ้าว เหรอคะพ่อ” เสียงเด็กถามอย่างเสียดาย ในขณะที่ดาวเริ่มหูผึ่งดีใจที่รู้ว่าไม่มีใครทอดทิ้งเธอ "แต่ไหนว่าพ่อกลัวมันจะกลับไปอ้วนตายไงคะ” เด็กหญิงท้วงขึ้น “เอ๊ะ หรือพ่อโทรไปปลอมตัวว่าเป็นวิญญาณแมวตายเพราะอ้วนจนล้มทับตัวเอง ฮ่าๆ” “เมี๊ยว” ดาวชักสุดทนกับมุขขำๆ ของผู้ชายคนนี้ แต่เขาเลิกขำเมื่อเห็นคนมาติดป้ายประกาศตามแมว “... ตามแมวเหรอครับ ใช่ตัวนี้หรือเปล่า ?” หญิงวัยกลางคนจ้องแมวทันที “ใช่ๆ ตัวนี้แหละค่ะ เจ้าของอยู่อพาร์ทเมนต์ในซอยนี่เอง คุณเจอที่ไหนคะ” “มันหนีหมาขึ้นไปอยู่บนต้นไม้หลังอู่ แล้วทำไมเจ้าของเขาเลี้ยงแมวอ้วนจนอืดอย่างนี้ครับป้า ?” คนช่วยตามหาแมวหัวเราะขบขัน “เจ้าของแมวไม่ค่อยเต็มบาท และท้องอยู่ด้วยจ้ะ เลยไม่ค่อยได้พาแมวไปไหน เมื่อคืนพอแมวหายก็ตากฝนออกตามหาจนป่วย เมื่อเช้าป้าสงสารเลยช่วยติดป้ายตามหา นี่เมื่อบ่ายเพื่อนก็หิ้วปีกเจ้าของไปโรงพยาบาล” คนฟังเรื่องเล่าก็ถอดใจที่จะขโมยแมวทันที เขาก้มลงอุ้มแมวจากตักลูกสาว “เราคงเอาแมวนี่ไปเลี้ยงไม่ได้หรอกลูก ขโมยของคนท้องนี่บาป ตกนรกไม่ได้ผุดได้เกิดแน่ๆ” หน้าตาเด็กทั้งคู่หมองลงๆ จนคนตามหาแมวต้องช่วยปลอบ “คุณพ่อพูดถูกนะหนู คนท้องเป็นม่ายตัวคนเดียว สติก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาลือกันว่าเคยเป็นทอมแต่ตั้งท้องโดยไม่ได้ตั้งใจน่ะ คืนแมวให้เขาไปเถอะหนูนะ” ดาวฟังแม่บ้านแสดงความคิดเรื่องปรายในร่างเธอว่าสติไม่ดีถึงสองครั้งแล้วทั้งขำทั้งโมโห ฝ่ายสามพ่อลูกคืนแมวให้และไม่สนใจถามถึงรางวัลตามปายประกาศ แล้วดาวก็ได้กลับมาอยู่ในอ้อมแขนแม่บ้านของอพาร์ทเมนต์ เมื่อนางเดินพากลับที่พัก ดาวหันไปมองผู้ชายกับลูกสาวสองคนที่ช่วยเหลือชีวิตเธอไว้อย่างใจหาย จนกระทั่งพวกเขาลับหายไปกับแท็กซี่ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 20:37:51

ความคิดเห็นที่ 3 แม่บ้านมาฝากดาวไว้กับห้องข้างๆ แต่ดาวอยู่ห้องนั้นได้แค่ไม่กี่นาทีกันยาก็วิ่งเข้ามาอุ้มด้วยความคิดถึง “แกหายไปไหนมา ฮึ ? นายแกเกือบช็อคตายไปแล้วรู้มั้ย หมอว่าเป็นทั้งหวัดและมีอาการโรคซึมเศร้าแน่ะ วันนี้ได้ยามาเป็นตั้งๆ เลย แพงด้วย แพงมาก” ร่างที่นอนหลับสะลึมสะลือหน้าแดงแจ๋เพราะพิษไข้อยู่บนเตียงทำให้ดาวรู้สึกผิดเหลือทน เธอไปนั่งข้างหมอนแล้วกระซิบเรียกชื่อเขา เขาก็พึมพำครางชื่อเธอกลับมา บุญที่ยืนนิ่วหน้าใส่คนท้องมาตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลบนใส่กันยา “เพื่อนเรานี่ บางทีผมว่าเขาใสซื่อไม่รู้เรื่องน่ารักดีเหมือนเด็กยังไม่โต แต่บางทีผมรำคาญไงไม่รู้” “พี่บุญอย่าว่าดาวเลยค่ะ นี่ดาวป่วยนะคะ เฮ่อ อาการหนักอย่างนี้ เราน่าจะให้นอนโรงพยาบาล” “ก็หมอว่าแค่ให้พักผ่อน จะไปนอนโรงพยาบาลให้เสี่ยงติดโรคอื่นทำไมล่ะกันยา แพงก็แพง ประกันสุขภาพอะไรก็ไม่มี แต่พี่ไปล่ะนะ มีอะไรโทรตามพี่แล้วกัน หรือให้พี่นอนนี่ด้วย ?” บุญบ่นเหมือนคนแก่แต่กลับตบท้ายด้วยการถามแล้วขยี้ผมคนรักล้อๆ จนกันยาต้องรุนหลังไล่กลับ กันยาป้อนข้าวป้อนยาให้ปรายกินทั้งสะลืมสะลือ เมื่อกันยาไปทำงานบ้านต่อ ดาวถึงไปนั่งกระซิบใส่หูปราย “คุณเป็นไงมั่ง ฉันขอโทษนะ” “ผมสิต้องขอโทษที่พูดไม่ดี แต่ผมไม่คิดเชิงชู้สาวกับกันยาจริงๆ และหนังสือนั่นผมขโมยจากรถพี่เขย ผม...” “ฉันรู้ค่ะ... ฉันระแวงไปเอง นอนเถอะ ไม่ต้องพูดอะไรอีก” “ต่อไปอย่าหนีผมนะดาว” “ฉันไม่ได้หนี แต่ฉันลงไปตามคุณแล้วเจอหมาไล่น่ะ” “ผมก็ไม่ได้ไปไหนสักหน่อย ผมนั่งอยู่ที่บันได” “ว้า... ถึงว่าทำไมไม่เห็น ฉันลงทางบันไดหนีไฟ งั้นต่อไปเราไม่ทะเลาะกันแล้วนะคะ” “อือ... ผมกลัว ผมไม่กล้าอยู่โดยไม่มีคุณ...” “ฉันเข้าใจค่ะ...นอนเถอะ ฉันจะนั่งตรงนี้” “อือ...ผมลืมตาไม่ไหว เหนื่อย... ไม่รู้เป็นอะไร” “เพราะหมอให้ยานอนหลับคุณค่ะ...” ปรายอยากบอกดาวว่าเขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่โดนฝนเข้าไปเมื่อคืน ก่อนกินยาใดๆ เสียอีก แต่อ้าปากพูดไม่ไหวอีกแล้ว ยานอนหลับคงแรงมากเพราะนิดเดียวเขาก็เข้าสู่ความฝันคล้ายๆ แบบเดิม แบบที่เขาล่องลอยไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพบที่ที่เหมาะกับตัวเอง แต่พอนั่งลงแล้วอึดอัดรู้สึกไม่สบายตัว คราวนี้ก็เหมือนกัน เพียงแต่เขาไม่มีเรี่ยวแรงจะฮึดลุกหนีหรือพยายามร้องตะโกนอย่างครั้งอื่นๆ เขาเปลี่ยนจากนั่งเป็นนอนแช่ดูความมืดว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากรู้สึกเหมือนมีอะไรรบกวนจมูกตลอดเวลา แสบลำคอเหมือนหิวน้ำหลังเล่นกีฬา หนังตาก็หนักดั่งมีใครตั้งใจกดไว้ให้เขาทัศนาความมืดเพียงอย่างเดียว แต่ยิ่งนอนเฉยๆ ยิ่งทำให้เขารู้สึกสบายตัว และมันสบายมากพอที่จะให้เขาได้ยินเสียงดนตรีเบาๆ และเสียงคนพูดกันท่ามกลางความมืด ‘พี่ปริญญ์ นี่พี่เป็นอาจารย์จริงๆ เหรอ ทำไมยากจนจริง ขนาดชุดนอนยังเป็นเสื้อขาดๆ’ ‘ก็มันสบายนี่นา พี่ชอบเสื้อตัวเก่า แซวนักเดี๋ยวเตะเลย’ ‘นี่สองพี่น้องอย่าเอาแต่ล้อกันเหมือนเด็ก ป้อนน้ำให้ปรายมันหน่อย ดึกๆ แม่มือไม่ค่อยดี’ ‘ทำไงคะ แม่’ ‘ก็หยดลงปากทีละหยด พยาบาลบอกว่าปรายกลืนเองได้แล้ว’ ‘ผมทำเองดีกว่าแม่ ใช้ยายปริม เดี๋ยวมันก็ทำเจ้าปรายสำลักสลบซ้ำซ้อนหรอกฮะแม่’ ‘ลองแค่หยดเดียวก่อนนะลูก ประคองหัวน้องขึ้นหน่อย’ ทันทีที่น้ำอุ่นแตะปรายลิ้น แม้แค่ความฝันแต่เขาก็รีบกลืนด้วยความกระหาย จึงได้หยดต่อๆ มา และมันอาจเป็นน้ำวิเศษเขาเริ่มเห็นแสงรำไรๆ หลังความมืด เขาอยากยกมือขยี้ตาหรือเขี่ยม่านหนาๆ ออก เผื่อจะเห็นว่าอยู่ที่ไหน ‘เอ... มันกลืนได้จริงๆ ด้วย แสดงว่าสมองยังดีอยู่แฮะ’ ‘อาจแค่รีเฟล็กซ์ค่ะพี่ปริญญ์ ก็เหมือนเราหลับๆ อยู่ใครหยดน้ำใส่ก็กลืนกันทั้งนั้น’ ‘แต่เมื่อก่อนมันไม่กลืนเหมือนกระหายอย่างนี้นี่ปริม’ ปรายฟังรู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง แต่นึกอยากซดน้ำเฮือกๆ ให้หนำใจ และคนหยดน้ำก็เหมือนรู้ใจ จึงหยอดเพิ่ม เขาหายแสบคอและแสงสว่างหลังม่านดำเริ่มมาใกล้ขึ้น ชวนให้เขาฮึดพยายามเปิดหนังตา และปรายก็ทำได้...แต่แสงจ้าเกินจนเหมือนมีไฟฉายสาดใส่ตาเขา ทำให้เขาต้องหลับตาใหม่ ก่อนพยายามอีกครั้ง เขาเห็นท้องฟ้าสีขาวสว่างสไว และมีเงาๆ ของใบหน้าใครบางคนจ้องมองเขาอยู่ ‘เฮ้ย ไอ้ปราย... แม่ๆ เจ้าปรายลืมตาได้แล้ว...’ ใบหน้าพี่ชายเขานั่นเอง เขาฝันเห็นพี่ชาย แต่น้ำที่ที่พี่ชายทำหกลงบนแก้มเขามันเย็นๆ เหมือนจริงจนเขาคิดว่ามันอาจเป็นความจริง เขาฮึดสุดแรงเพื่อเอื้อมมือไขว่หาคว้าความจริงในความฝัน... และเขาก็คว้ามือพี่ชายไว้ได้ ‘ปราย แม่... เจ้าปรายขยับมือได้ แม่ ’ พี่ชายตะโกนแล้วกุมมือเขาคืน และมีเสียงคนวิ่งเข้ามา แต่หนังตาเขาหนักเกินจะลืมตาสู้แสงจ้านั่นต่อ ความเจ็บร่างกายบางส่วนทำให้เขาเหนื่อย เขาจึงต้องปิดตากลับมาจมอยู่ในความมืด เสียงผู้คนที่เพิ่งมาเข้ามาทีหลังก็เริ่มกลายเป็นแค่เสียงแผ่วๆ ไกลออกไปๆ จนกระทั่งมีเสียงเรียกจากอีกมุมหนึ่งของความมืดชัดขึ้น จนเขารับรู้ว่าเสียงครั้งหลังนี้เป็นความจริง แล้วเขาก็ลืมตาขึ้นได้ใหม่อีกครั้ง... “ดาวๆ เช้าแล้ว ตื่นเถอะ ตื่นมากินอะไรก่อนกินยาเช้าแล้วค่อยนอนใหม่” กันยานั่นเอง ที่มาแตะแก้มปลุกเขาจากความฝัน แล้วกันยาก็เดินเข้าครัว เขาตื่นแล้วครางพึมพำขอบใจ ก่อนควานหาแมวที่ขยับหาเขาทันทีเหมือนกัน “เป็นอะไรคะ มือเย็นเฉียบเลย” “ผมฝัน... ฝันว่ากลับไปเป็นเด็ก ผมป่วย แล้วแม่ให้พี่กับน้องมานอนเพื่อนผม พวกเขาเล่นกันเสียงดังมาก” “อาจเพราะคุณคิดถึงครอบครัวมั้งคะ” “อือ แต่เหมือนจริงมากนะดาว ผมจับมือพี่ชายได้ด้วย พี่ปริญญ์ทำน้ำหกใส่หน้าผม” “แหม คุณกับพี่ชายนี่แกล้งกันกระทั่งในฝันนะคะ” “มันเหมือนจริงมากๆ ดาว” ปรายย้ำคำเดิมๆ แล้วไล่ปลายนิ้วแตะบนแก้มตัวเอง เหมือนยังมีน้ำหกรดอยู่ เมื่อมองไปทางประตูเห็นเงากันยาก้มๆ เงยๆ อยู่ด้านนอกทำให้เขานึกเอะใจถึงเสียงของปริมกับปริญญ์เมื่อครู่ เสียงปริมไม่ใช่เสียงเล็กๆ แหลมปรี๊ดอย่างตอนเด็ก มันเป็นเสียงปริมตอนนี้... เสียงพี่ชายก็เหมือนกัน “ดาว” ปรายคิดใคร่ครวญครู่หนึ่งก็พูดขึ้นอย่างหวั่นใจ “ผมว่าเมื่อกี๊วิญญาณผมกลับไปที่โรงพยาบาลมา” “เป็นไปได้เหรอคะ ก็คุณนอนหายใจแรงๆ อยู่นี่นี่คะ ฉันได้ยินตลอดเวลา ฉันยังไม่หลับ” “ผมก็ไม่รู้ บางทีลมหายใจอาจไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าของชีวิต เพราะร่างผมก็หายใจเองได้” “จริงด้วย เฮ่อ... ถ้าเกิดคุณกลับร่างคุณจริงๆ ร่างฉันจะเป็นยังไงบ้างไม่รู้ เพราะฉันนี่ไม่มีวี่แววว่าจะกลับเลย หรือฉันจะตายจริงๆ” ดาวไปซุกที่ข้างลำตัวเขาเขม้นมองท้องนูนๆ “แล้วถ้าร่างแม่ไร้วิญญาณ เด็กจะรอดมั้ย” “เด็กเหรอ... นั่นสิ” ปรายเอามือลูบหน้าท้องงงๆ “ถึงคราวเราควรไปขอความช่วยเหลือจากพวกถือไสยศาสตร์ หรือผู้มีความรู้เรื่องวิญญาณหรือยังคะ” “ผมไม่เชื่อว่าจะมีใครช่วยเราได้...” ปรายนึกถึงหนังตาหนักอึ้งในความฝัน “คุณกลัวมั้ยดาว” “ค่ะ ฉันกลัวคุณกลับร่างแล้วคุณจะไม่กลับมานี่อีก” แล้วดาวก็แนบหน้าลงบนแขนเขา “แต่เราอย่าคิดมากเลยค่ะ ฉันดีใจมากที่รู้ว่าคุณติดป้ายตามหาฉัน” “เฮ่อ ผมคิดว่าคุณหายไปซะแล้ว เดี๋ยวผมต้องถ่ายรูปคุณไว้บ้าง พอหายจะได้มีรูปไว้ตามหา” “ก็ดีค่ะ ฉันว่าคุณถ่ายรูปตอนท้องไว้ให้ลูกดูบ้างก็ดีเหมือนกัน” “คุณรักลูกคุณมั้ยดาว” “ไม่รู้สิ ฉันชอบเด็กนะคะ” เธอคิดถึงเด็กแฝดสองคนนั้น นึกอยากมีลูกสาวไว้เป็นเพื่อนคุย “แต่ฉันไม่เคยคิดถึงการเลี้ยงทารกเลยค่ะ ออกมาตัวแดงๆ ไม่รู้จะดูแลยังไง” “นั่นสิ แล้ว... ถ้าลูกออกมาแล้วเราไม่รักเขาล่ะ” ดาวไม่ทันได้ตอบอะไรต่อ กันยาเอาอาหารเช้ามาให้ แล้วลงนั่งข้างๆ เป็นเพื่อนแล้วชวนคุย “นี่คุยกับยายดาวสองเป็นตุเป็นตะขึ้นทุกวันเลยนะดาว” “ก็... คุยกันแบบนี้มานานแล้ว” ปรายแก้ตัวเบาๆ แล้วเริ่มลงมือจัดการอาหาร ส่วนดาวขยับไปนอนชิดหัวเตียงทันที กันยาลุกไปโทรศัพท์ขอลางานแล้วกลับมานั่งแกะยาให้เพื่อน ความเงียบเข้าปกคลุมช่วงหนึ่ง แต่จู่ๆ ปรายก็หยุดกิน เขาเอามือคลำๆ แถวเอว ก่อนร้องออกมาหน้าตาตื่นๆ “เด็กดิ้นๆ” ปรายเอามือคลำตรงแถวสะดือ แมวน้อยก็คลานมาแนบหัวชิดท้องด้วยความตื่นเต้น กันยาวิ่งมาคลำด้วยแล้วส่ายหน้า “เราไม่รู้สึกเลย” นี่ไงๆ ดิ้นอีกแล้ว” ปรายบอกซ้ำๆ แล้วถามแมว “รู้สึกด้วยมั้ยดาวสอง” ดาวเหลือบมองกันยาก่อนกระซิบอย่างตื่นเต้น “รู้สึกค่ะ” ความรู้สึกแปลกๆ ต่อการรับรู้ว่าเด็กมีชีวิตดิ้นได้อยู่ในท้องนั้นท่วมท้นปราย เขาขยับที่ให้ดาวมานั่งใกล้ๆ แล้วคอยลูบคลำบริเวณที่เด็กดิ้นไปด้วยกันด้วยความตื่นเต้น “ตอนแม่ท้องน้อง เราก็คลำเจอ แต่ของดาวทำไมเราไม่เจอแฮะ” กันยาบ่นขณะพยายามคลำหาด้วยความตื่นเต้นพอกัน แต่ยังไม่วายตั้งคำถามอะไรแปลกๆ โดยอ้างบุญตามเคย “ดาว ดาวรักลูกไหม ? พี่บุญบอกว่าบางทีดาวทำเหมือนรำคาญท้องตัวเอง ถ้าดาวไม่ค่อยอยากเลี้ยงลูก ดาวยกให้พี่บุญนะ แกจะเอาไปให้พี่สาวแก” “ไม่ได้” ปรายรีบปฏิเสธ พร้อมเสียงเหมียวๆ เหมือนตกใจของดาว ทั้งคู่ลืมไปว่าเคยแกล้งพูดว่าจะยกลูกให้กันยากับบุญไปเอง เพราะปรายยังไม่ได้นึกรักอะไรมากมาย แต่... เขาชักอยากให้เด็กในท้องดิ้นแบบเมื่อครู่ให้เขาสัมผัสอีกหลายๆ ครั้ง ความเจ็บปวดและอาการซึมเซาเมื่อวานหายไปเป็นปลิดทิ้ง “เชอะ พอลูกดิ้นได้ก็ทำเป็นหวงเชียว” กันยาบ่นแล้วลุกไปรับโทรศัพท์ไม่กี่นาทีก็กลับมาพร้อมใบหน้าแย้มยิ้ม “ไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ เดี๋ยวบ่ายๆ พี่บุญมาถ่ายรูปให้ เราอัดรูปลงคลิพไว้ด้วยดีกว่า” “ดาวเล่นกีตาร์เก่งเหมือนผู้ชายแน่ะ” บุญเอ่ยชมกับกันยาอย่างทึ่งเมื่อเห็นสาวท้องโย้ฝืนสังขารเล่นกีตาร์ประกอบเพลงที่แต่งขึ้นมาเอง ต่อหน้ากล้องที่กำลังบันทึกภาพเคลื่อนไหวพวกนั้น “กันยาก็ไม่เคยนึกว่าดาวจะเก่งแบบนี้เลยค่ะ เหมือนคุณหนูตกยาก” “อือ แต่บางทีดูกวนตีนยังไงไม่รู้ ผมว่าเหมือนเขาดูถูกผม” บุญมองไปทางคนกับแมวด้วยหางตา “งื้อ พี่บุญคิดมากค่ะ คนอย่างดาวกับกันยาจะมีปัญญาไปดูถูกใคร” “สงสัยพี่คิดมากไปเอง แต่พี่คิดว่าเขามีอะไรปิดบังเรานะกันยา” บุญยังไม่แน่ใจ และยังมองรอบๆ ที่พักอย่างระแวง “เขาหลอกเอาเงินทองหรือหยิบยืมอะไรกันยาหรือเปล่า” “ฮ่าๆ กันยาต่างหากที่ยืมเงินดาว กันยาเลยเอาใจใส่ดาวเต็มที่เป็นการขัดดอกไปก่อนไงคะ ฮ่าๆ” บุญทำหน้าไม่ค่อยเชื่อนัก “แล้วดาวเอาเงินจากที่ไหน” “ไม่รู้ ดาวเค้าไม่ค่อยบอกอะไรกันยาหรอกค่ะ และมันก็ไม่ใช่เรื่องของเรา อย่าไปรู้เลยค่ะ” บุญหันกลับไปดูการรัวนิ้วลงบนสายกีตาร์อย่างคล่องแคล่วนั่นอย่างคาใจ เขาเองเล่นกีตาร์เป็นไม่น้อย และอยากโชว์แฟนสาว แต่ความเชี่ยวชาญของเพื่อนแฟนทำให้เขาไม่กล้าแม้จะลองหยิบกีตาร์ขึ้นมาอวด “ดาวเคยเล่นอาชีพมาเหรอกันยา เล่นเก่งกว่าเราอีกแฮะ” “ฮ่าๆ ดาวเคยเป็นเด็กในออฟฟิศธรรมดาๆ เอง จะเคยเล่นดนตรีอาชีพได้ไงคะพี่” กันยาหัวเราะหนักกับท่าทางสงสัยแกมอิจฉาของบุญ “พวกคนถนัดซ้ายมักหัวศิลป์มังคะ และดาวยังเคยบอกว่าเรียนเปียโนมาตั้งแต่เด็กแน่ะ ไม่รู้จริงหรือเปล่า” “เหรอ ? แสดงว่ามีความรู้มากไม่น้อย กันยาแนะให้เพื่อนสอนดนตรีสิ” “จริงด้วยแฮะ ดาวบอกว่าจะแต่งเพลงเสนอค่ายเพลง แต่กันยาว่าสอนดนตรี นี่หาลูกค้าง่ายกว่า” กันยาเห็นด้วยขึ้นมา ลุกไปปิดการบันทึกคลิพชั่วคราวนั่นแล้วเจรจาคุยกับปรายเป็นงานเป็นการทันที “ดาว... ดาวรับงานสอนดนตรีดีมั้ย” “หา... เรานี่นะ ? สอนใคร พุงไม่ทิ่มหน้าลูกศิษย์เหรอ” แต่ปรายอยู่ครู่หนึ่งก็นึกเห็นเห็นและอยากลองขึ้นมา “เอ่อ มันก็ชักเข้าเค้าน่าคิดนะ ก็รอให้คลอดก่อนได้นี่นา แต่ตอนนี้เราอยากลองทำเพลงส่งดู” กันยาถึงกับเบ้หน้า “เฮ่อ ฟังดูเป็นศิลปินมาก ว่าแต่เขาเริ่มกันตรงไหน รู้เหรอดาว” ปรายชี้ที่สมองแทนคำตอบให้กันยา แล้วยังฝากบุญซื้ออุปกรณ์บางอย่างเพิ่มเติมเพื่อใช้ประกอบโปรแกรมคอมพิวเตอร์บันทึกเสียง ให้บุญงงผสมทึ่งเข้าไปอีกว่าเพื่อนแฟนรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร บุญนึกชมอยู่ในใจ แต่เขาอยากเอาคำชมคืนเมื่อเจ้าตัวยื่นกล้องถ่ายพร้อมยักคิ้วข้างเดียวสั่งให้เขาถ่ายรูปให้ “ขอแรงคนขี้เหร่ถ่ายรูปผู้หญิงสวยสองคนกับแมวหนึ่งตัวหน่อย” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 20:44:20

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 12 ปริมนอนเท้าแขนลงบนเตียงคนไข้จ้องหน้าพี่ชายที่หลับเหมือนเจ้าชายนิทราด้วยอาการลุ้นๆ มาตั้งแต่เช้า หลังจากเมื่อคืนเห็นเขาลืมตายกแขนคว้าโดนปริญญ์ต่อหน้าต่อตาเธอและแม่ “พี่ปราย ไหนลองลืมตาอีกทีซิคะ ตื่นแล้วหนูจะพาพี่ไปอวดเพื่อนๆ” ปริมพยายามเปิดเปลือกตาพี่ชาย แต่แม่เดินเข้ามายิ้มๆ “ชวนคุยได้ แต่อย่าไปบังคับพี่เขามากเลยจ้ะ พี่เขาอยากมาก็มาเอง” “เหรอคะ แม่” ปริมยังเท้าคางดูหน้าพี่ชายไม่เลิก “แต่เมื่อคืน พี่ปรายเหมือนไม่เป็นอะไร” “ก็พี่เขาไม่เป็นอะไรนี่” แม่เหลือบดูนาฬิกา “เดี๋ยวปริมเฝ้าพี่คนเดียวนะลูก แม่จะไปคุยกับหมอเรื่องขอพาปรายกลับไปรักษาตัวที่บ้าน ว่าจะรอไปคุยพร้อมปริญญ์ แต่ปริญญ์ไปรับเพื่อนที่สนามบิน คงอีกนานกว่าจะมา” “งั้นหนูอยู่กับพี่ปรายเองค่ะ หนูมีนัดกับเพื่อนตอนบ่ายแก่ๆ นู่น” พ้นร่างแม่ไป ปริมเห็นปลายนิ้วมือกระดูกโปนๆ ของพี่ชาย เลยคิดตัดเล็บให้ แต่มีเสียงเคาะประตูขึ้นเสียก่อน ปริมเดาว่าเป็นพยาบาลหรือหมอมาถามอาการ แต่กลับเป็นผู้หญิงหุ่นงามหน้าตาสะสวยคนหนึ่งแทน ในมือเธอถือตะกร้าดอกไม้สด และหมอนรูปหัวใจสีชมพูมาด้วย “ห้องคุณปราย มั้ยคะ” “ค่ะ...” ปริมมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างสำรวจตรวจตรา “หนูเป็นน้องพี่ปราย พี่เป็นเพื่อนพี่ปรายเหรอคะ” “ไม่ใช่ค่ะ แค่เป็นรุ่นน้องคณะเดียวกับคุณปราย และเคยไปทำงานด้วยค่ะ แต่นานมากแล้ว” “อ๋อ ค่ะ หนูก็กำลังจะเรียนคณะนั้นค่ะ เชิญนั่งค่ะพี่” ปริมยิ้มให้ด้วยความตื่นเต้น เลื่อนเก้าอี้ให้แขกคนสวย และยังรับตะกร้าดอกไม้สดไปวางไว้ที่หัวเตียงพร้อมชวนคุย “เพื่อนพี่ปรายไม่ค่อยว่างมากันนักหรอกค่ะ ก็มีแต่พี่พงศ์กับพี่ผึ้ง คุณก้อยอะไรนั่นก็ไม่เห็นมา” “คะ ? คุณก้อยก็ไม่มาเหรอคะ” สาวแปลกหน้าถามอย่างแปลกใจ ขณะสายตาจับจ้องคนไข้ที่นอนนิ่งๆ “ไม่เคยมาเลยค่ะ มีแฟนใหม่แล้วมั้ง” ปริมอยากนินทาอดีตคนรักพี่ชาย แต่เห็นท่าทางนิ่งๆ ของคนมาเยี่ยมแล้วเปลี่ยนใจ “พี่สวยจังเลยค่ะ ตอนนี้ทำงานที่ไหนคะ” “ตกงานอยู่ค่ะ เลยว่างหน่อย แต่ว่าจะเรียนต่อค่ะ” “พี่ต้องเก่งแน่ๆ ค่ะ” ปริมชมก่อนยกแก้วน้ำมาให้ คนสวยรับไปแล้วมองหน้าคนเจ็บที่นอนแบ็บบนเตียง “ไม่เก่งเลยค่ะ พี่ออกจะโง่ด้วยซ้ำไป” ปริมหัวเราะให้คำตอบ แล้วถือโอกาสเอาของเยี่ยมหมอนรูปหัวใจสีชมพูไปรองข้อมือพี่ชาย เริ่มตัดเล็บให้พี่ชายเก้ๆ กังๆ “เล็บผู้ชายนี่แข๊งแข็ง ขนาดป่วยนะคะเนี่ย” เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เพลงวัยรุ่นดังขึ้นทำลายความเงียบงัน ปริมเลยต้องหยุดการตัดเล็บชั่วคราว “แหะๆ ฝากพี่ชายแป๊บนะคะ” เมื่อคนมาเยี่ยมพยักหน้า ปริมเดินออกจากห้อง เข้าห้องรับแขกเล็กๆ ใช้แทนห้องนอนอีกห้องด้านหลัง เพื่อคุยโทรศัพท์ เธอตั้งใจว่าจะคุยไม่นาน แต่เมื่อสายตามองผ่านประตูที่แง้มๆ ไว้เห็นแขกสาวลุกขึ้นตัดเล็บให้พี่ชายได้คล่องแคล่วกว่าก็เปลี่ยนใจคุยกับเพื่อนเรื่อยเปื่อยต่อไป ปริมคุยถ่วงเวลา พลางมองภาพตรงหน้าอย่างแปลกใจ เพราะผู้หญิงสวยน่าอิจฉาคนนั้นตัดเล็บให้ปรายอย่างทนุถนอมเสร็จทั้งสองมือแล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ หันมองซ้ายขวาเหมือนไม่แน่ใจในสิ่งที่จะทำ ปริมจึงแสร้งเดินไปมาคุยพร้อมหัวเราะใส่โทรศัพท์อย่างสนุกสนาน แต่แล้วก็แอบยิ้มผสมอึ้งเมื่อเห็นหญิงสาวรุ่นพี่คว้ามือคนเจ็บมาแนบแก้ม ปริมรู้ดีว่าพี่ชายคงไม่รู้สึกอะไร แต่ก็แสร้งแอบคุยโทรศัพท์ต่อไป เพราะนึกอยากปล่อยให้ผู้หญิงท่าทางหงอยๆ คนนี้จับมือพี่ชายไว้นานๆ จน... เวลาผ่านไปไม่นาน สาวเจ้าก็ปล่อยมือพี่ชายเธอ และ... ตัดเล็บเท้าให้ ปริมเผยตัวอีกทีก็เล็บเท้าถูกตัดเสร็จแล้ว “อุ๊ย ตัดเล็บมือแล้วยังตัดเล็บเท้าให้พี่ปรายด้วยเหรอคะ เกรงใจจังค่ะ” “ไม่เป็นไรค่ะ มีตะไบเล็บมั้ยคะ” “ไม่มีค่ะ แต่เดี๋ยวแม่คงไปยืมพยาบาลมาตะไบให้เองค่ะ แม่บอกว่าต่อไปพี่ปรายอาจข่วนตัวเอง” “คุณปรายขยับมือได้ด้วยเหรอคะ” “บางทีค่ะ วันก่อนยังคว้ามือพี่ปริญญ์เลยค่ะ ถ้าหมออนุญาต แม่จะพาพี่ปรายกลับบ้าน ต่อไปพี่แวะไปหาพี่ปรายที่บ้านได้นะคะ” แต่สาวสวยส่ายหน้ามั่นคง “พี่คงไม่มาแล้วล่ะค่ะ” “ทำไมล่ะคะ” ปริมถามสาเหตุ แต่เมื่อเจ้าตัวไม่ตอบ เธอเลยถือวิสาสะเดาต่อ “หนูขอโทษนะคะ พี่เคยเป็นแฟนเก่าพี่ปรายหรือเปล่า” “ไม่จ้ะ แค่เคยเป็นลูกน้องเก่าเท่านั้นเอง” หญิงสาวส่ายหน้า แล้วลุกขึ้นยืน “พี่ต้องกลับแล้วค่ะ” “เดี๋ยวค่ะพี่” ปริมไปยืนใกล้ๆ “พี่ชื่ออะไรคะ” “ชื่อดาวค่ะ แต่พี่ชายคุณปริมไม่รู้จักพี่หรอกค่ะ” ดาวตอบพร้อมก้มหน้าหลบสายตาคนฟัง แต่คนฟังเริ่มยิ้มแก่แดดในใจเพราะสงสัยว่าดาวอาจเคยชอบพี่ชาย และเมื่อดาวไม่พูดอะไรอีก เธอเลยเชื้อเชิญให้มาอีก “ว่างๆ พี่ดาวก็มาอีกสิคะ พี่ปรายไม่เหลือใครแล้วค่ะ ผู้หญิงที่พี่ปรายเคยชอบๆ ก็หายหมด เพื่อนก็หายไปๆ ทีละคน ฟื้นขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่เหมือนเดิมหรอกค่ะ” “ก็อยากมา แต่คงไม่มาแล้วค่ะ คุณปริม พี่ไปแล้วนะคะ” ดาวตอบเสียงเบาเหมือนกระซิบแล้วมองรอบๆ ห้องสายตาหยุดลงตรงใบหน้าปรายครู่หนึ่งอีกทีก่อนเปิดประตูเดินออกไป ปริมกอดอกมองตามเรียวขาสวยๆ นั่นงงๆ เธอจะเดินไปล็อคประตูห้อง แต่เห็นว่าดาวลืมกระเป๋าถือเล็กๆ ไว้ เธอคว้ากระเป๋าเปิดประตูตามออกไปเรียกไว้ทันที “พี่ดาว พี่ลืมกระเป๋าค่ะ” เมื่อดาวหันมา ปริมจึงเห็นเต็มสองตา ว่าดาวกำลังร้องไห้ แต่ปริมก็ได้แต่ตะลึง และทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดจาอะไรกัน ดาวรับกระเป๋าไป ส่วนปริมเดินกลับมาหยิบหมอนสีชมพูนั่นมาดูอย่างเห็นใจคนให้ปนเปไปกับความหน่ายใจในอดีตของพี่ชาย “พี่เคยหักอกพี่ดาวคนนี้มาอีกรายใช่มั้ยล่ะ เฮ่อ... พี่รู้มั้ย ถ้าพี่ชายหักอกผู้หญิงมากๆ น้องของพี่จะถูกผู้ชายหลอก หรือไม่ก็ขึ้นคาน...แต่หนูว่า หนูนี่อย่างหลัง” เธอนั่งเท้าคางถามพี่ชายเล่นๆ เหมือนชวนคุย จนกระทั่งแม่กลับมาพร้อมพยาบาลที่ต้องให้ยาคนไข้รอบเที่ยง “ใครเอาหมอนมาให้น่ะ น่ารักจริง” “ลูกน้องเก่าพี่ปรายค่ะแม่ ชื่อพี่ดาว สวยมาก” “อ๋อ... คนชื่อดาวเหรอ แม่เคยเห็นจ้ะ หน้าตามอมแมมไปหน่อย แต่น่ารักไม่น้อย ปริญญ์ก็รู้จักนี่ ปริญญ์ยังเคยพาไปดูปรายในห้องไอซียูเลยจ้ะ” “ขา ? แม่กับพี่ปริญญ์ก็รู้จักพี่ดาวเหรอคะ” ปริมงงๆ กับคำว่าหน้าตามอมแมม “งื้อ ถ้าสวยแบบพี่ดาวยังถูกว่าหน้าตามอมแมม แล้วจะมีคนหน้าตาดีอีกเหรอคะ” “แหม ก็วันนั้นหนูดาวเค้าดูเหนื่อยๆ นี่ และตัวเล็กๆ แบบนั้น สวยก็แค่สวยน่ารัก” “เอ่อ... ตัวเล็ก ?” ปริมนึกถึงขายาวๆ ของดาว และการที่ต้องเงยหน้าคุยด้วยเมื่อครู่ เธอว่าแม่ต้องเครียดกับการเจ็บปวดของพี่ชายเธอจนความสามารถในการแยกแยะรูปร่างหน้าตาคนเสื่อมลง “เฮ่อ ช่างมันเถอะค่ะ แต่หนูว่าพี่ดาวเขารักพี่ปรายนะคะ ขากลับหนูตามไปเห็นแกร้องไห้ด้วย สงสัยพี่ปรายจะเคย...” แม่โบกมือทันที “หยุดเถอะจ้ะ พูดไปก็ไร้ประโยชน์” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 20:48:32

ความคิดเห็นที่ 5 ความจอแจของผู้คนในสนามบินสุวรรณภูมิ ตรงบริเวณรอรับผู้โดยสารขาเข้าซึ่งปะปนไปด้วยผู้โดยสารส่วนหนึ่งที่เพิ่งลงเที่ยวบินมาจากชิคาโก-กรุงเทพ ไม่อาจดึงความสนใจจากสายตาของปริญญ์ให้ละจากร่างสูงโปร่งของผู้หญิงผมดำขลับยาวสลวยเคลียร์ไหล่ได้ แก้ม แพทย์สาวคนที่ปริญญ์เคยหลงรักมากจนกระทั่งถึงตอนนี้ ยืนอยู่ตรงนั้น... เธอยืนพิงรถเข็นที่เต็มไปด้วยกระเป๋าเดินทางใบใหญ่พลางกวาดสายตาดั่งหาใครบางคน สักพักเธอก็ยกโทรศัพท์ขึ้น ปริญญ์รีบล้วงกระเป๋าคว้าโทรศัพท์ขึ้นมารอรับ... แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แก้มไม่ได้โทรหาเขา เขาจึงได้แต่ชะงักขาที่อยากก้าวไปหาเธอเต็มทีอยู่ตรงที่เดิม... อีกไม่กี่นาทีก็มีกลุ่มคนชายหญิงก็มาทักทายแก้ม บางคนก็กอดไหล่เธออย่างสนิทสนม แล้วพวกเขาก็พาร่างเธอหายไปตรงประตูทางออกพร้อมๆ กับรถเข็นกระเป๋า ปริญญ์วิ่งตามไปจนถึงทางเดินไปลานจอดรถอย่างผิดหวัง... ผิดหวังที่แก้มไม่ได้โทรหาเขา “ตอนไปก็ไปไม่ลา ตอนมา... จะให้เรารับเร้อ” ปริญญ์รำพึงออกมาอย่างเข้าใจสถานการณ์ เขาเดินไปขึ้นรถตัวเองอย่างนึกเสียดายที่ไม่ได้แวะทักเธอ แต่พอนั่งลงในรถ... กลับรู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครมานั่งๆ ข้างให้ตัวเองมีความหวังอยู่ฝ่ายเดียว แก้มคงเปลี่ยนไปแล้ว แต่เขายังเหมือนเดิม มันคงอึดอัดน่าดูถ้าแก้มต้องมาเจอผู้ชายโง่ๆ เงอะงะแบบเขา เพราะเขาก็แทบไม่รู้จะกลับเริ่มต้นหรือพูดคุยกับแก้มอย่างไร ถ้ารู้... เขาคงไปยื้อแย่งเธอมาจากน้องชายเสียตั้งแต่วันแรกที่ได้ข่าวว่าน้องชายไปก้อร้อก้อติกเธอโน่นแล้ว แต่เขาก็ครุ่นคิดตลอดทางว่าจะจัดการตัวเองต่อไปอย่างไรดีกับเรื่องของแก้ม เขาน่าจะโทรหาเธอ แต่หัวแทบแตกเขาก็รวบรวมความกล้าให้โทรหาเธอไม่ได้ เขากลับไปหาแม่ที่โรงพยาบาล หวังอย่างตื่นเต้นว่าแก้มอาจโผล่ไปเยี่ยมปรายเลยก็ได้ แต่ไปถึงก็พบเพียงแม่เนื้อเช็ดตัวให้ปรายอยู่ “อ้าว มาแล้วเหรอจ๊ะ ปริมเพิ่งออกไปเมื่อครู่นี่เอง แต่ไหนว่าปริญญ์จะไปรับใครที่สนามบินไม่ใช่เหรอจ๊ะ” แต่ปริญญ์ไม่สนใจตอบแม่กลับมองไปรอบๆ ห้อง เมื่อสายตาพบกับตะกร้าดอกไม้สดช่อใหม่กับหมอนสีชมพูใบเล็กก็หัวใจเต้นตึกๆ “มีใครมาเยี่ยมเจ้าปรายเหรอแม่” “ลูกน้องเก่าปรายมาจ้ะ คนชื่อดาวไงจ๊ะ แต่พบปริม ไม่ได้พบแม่” “ดาว เด็กดาวนั่นมานี่เหรอแม่ ? ไม่รู้เป็นไงมั่ง ไม่เห็นนานแล้ว” “จ้ะ ค่อยยั่งชั่วที่เป็นดาว ท่าทางไว้ใจได้ ถ้าเป็นคนอื่นแม่คงกลุ้ม เพราะไม่รู้ปริมไปคุยอะไรไว้บ้าง” แม่ส่ายหน้าเจือท่าทียุ่งยากใจ “แม่ไม่อยากให้ใครเยี่ยมเท่าไหร่ เดี๋ยวมาถ่ายรูปน้องไปล้อเล่นกันอีก สมัยนี้คนเขาไม่สนใจใยดีคำว่ากาลเทศะกัน คนเจ็บคนป่วยก็ยังเจ็บแค้นได้ลงคอ” ปริญญ์มองแม่อย่างเข้าใจ “แต่ถ้าแก้มมา...แม่ให้พบนะครับ” “แก้มเขาจะมาจริงเหรอลูก” นางอึกอักถามลูกชายอย่างไม่แน่ใจเพราะรู้ดีว่าครอบครัวแก้มชังปรายไม่น้อยที่เป็นคนทำให้ลูกสาวคนเดียวต้องหนีไปอยู่เมืองนอกเมืองนา “ก็เผื่อเขามา... ไงฮะแม่” ปริญญ์รู้ว่าแม่เลาๆ เรื่องที่เขากับน้องแย่งผู้หญิงกัน แต่นางก็ไม่เคยถามไถ่จริงจัง เขาเหลือบมองน้องชายที่แม่เปลี่ยนให้สวมเสื้อเชิ้ตธรรมดาแทนชุดผู้ป่วยโรงพยาบาลอย่างตัดสินใจครู่หนึ่ง เขารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เหมือนจะเป็นไข้ เลยคิดกลับไปพัก เขาบอกลาแม่ทันที แต่พอเปิดประตูออกไป ภาพตรงสุดโถงทางเดินทำให้เขาหดศีรษะกลับเข้าห้องอีกครั้ง “อ้าว เปลี่ยนใจแล้วเหรอลูก” แม่ถามด้วยความแปลกใจมองใบหน้าปริญญ์ที่มีเหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นหน้า “เอ่อ... แม่ฮะ แก้มมาเยี่ยมเจ้าปราย แม่อย่าบอกแก้มว่าผมอยู่นี่นะฮะ” ปริญญ์ระล่ำระลักบอกแม่ก่อนหมุนตัวหาที่แอบ ตอนแรกเขาจะหลบในห้องน้ำ แต่เขากลัวว่าแก้มจะแวะล้างมือหรือเข้าห้องน้ำ เขาเลื่อนประตูกระจกแล้วแหวกม่านไปยืนหลังระเบียง แม่มองลูกชายอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อแขกสาวที่มาเยี่ยมเดินมาพร้อมกับหมอที่ดูแลปรายอยู่นางก็ยิ้มต้อนรับด้วยความดีใจ แก้มทักทายแม่อย่างมีมารยาท แต่เธอจ้องมองคนเจ็บอย่างเฉยชาอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อประจักษ์แจ้งว่าร่างนอนหลับนั้นแทบไม่เหลือพิษสงค์ใดๆ แล้ว เธอก็ถอนหายใจ ฟังหมอ และคุยกับหมอที่มาด้วยกันด้วยภาษาทางการแพทย์ ครู่หนึ่งแพทย์เจ้าของไข้ก็จากไป แก้มเลยมาคุยกับแม่ “ไม่มีอะไรแย่มากนะคะคุณป้า” “ขอบใจจ้ะ หนูแก้มมาเมืองไทยหลายวันแล้วหรือเปล่าจ๊ะ เมื่อไหร่จะกลับมาอยู่บ้านเรา” “ไม่ทราบค่ะ คุณป้า... ที่โน่นก็ไม่ได้แย่มากมาย” “นั่นสินะ หนูเป็นหมอนี่นาอยู่ไหนก็ได้” นางยิ้มให้แก้ม แล้วอ้อมแอ้มถามความเห็นเรื่องลูกชาย “หนูว่าปรายพอจะมีโอกาสมั้ยจ๊ะ” “หนูไม่ทราบแน่ค่ะ คุณป้า” แก้มลูบมือนางอย่างเห็นใจ “แม่ก็พอรู้และทำใจได้แล้วล่ะจ้ะ” นางแตะแขนผู้มาเยี่ยมไปนั่งในห้องนั่งเล่น แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำดื่ม สายตาเหลือบมองม่านไหวๆ ที่บังตัวลูกชายไว้อย่างกังวล และยิ่งกังวลเมื่อแขกสาวถามถึงลูกชาย ขณะที่สายตาเธอไปพบเข้ากับรูปถ่ายครอบครัวที่วางไว้ตรงชั้นวางเล็กๆ “...แล้วปริญญ์ยังทำงานที่วิทยาลัยเหรอคะ คุณป้า” “จ้ะ... ปกติปริญญ์ก็มาเฝ้าเจ้าปรายหลังเลิกงานทุกวัน แต่วันนี้เห็นไปว่าจะไปรับเพื่อนที่สนามบิน... ป่านนี้ยังไม่กลับ” นางจำต้องโกหกแม้ทั้งกระดากและนึกขันตัวเองเต็มที “ไปสนามบินเหรอคะ” แก้มทวนคำตอบยิ้มๆ “หนูก็เพิ่งมาจากสนามบินค่ะ” “อ๋อ หนูเพิ่งกลับมาวันนี้เหรอจ๊ะ” “ค่ะ คุณป้า” แก้มลุกขึ้นไปจ้องรูปถ่ายครอบครัวนั้น “หนูแก้ม แม่ไม่รู้เรื่องนิสัยแย่ๆ ของลูกชายป้านัก แต่ถ้าเป็นไปได้ป้าอยากขอโทษแทน...” “ช่างมันเถอะค่ะ” แก้มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู “หนูคงต้องกลับแล้วค่ะ เพื่อนรออยู่ นี่ยังไม่ถึงบ้านเลยค่ะ” “จ้ะ ขอบใจที่ยังนึกถึงลูกชายป้า” “ไม่เป็นไรค่ะ” แก้มคว้ากระเป๋าถือมาสะพายไหล่แล้วแต่เหลือบมองระเบียงอย่างสนใจ “หนูขอดูหลังห้องแป๊บนะคะคุณป้า หนูไม่เห็นวิวกรุงเทพตั้งนานแน่ะ” เจ้าของห้องอ้าปากค้านไม่ทัน ร่างสูงโปร่งของแก้มก็รี่ไปที่ระเบียงหลังห้องแล้ว เธอเพื่อขยายผ้าม่านและเปิดประตูดูตึกสูงใหม่ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นระหว่างที่ไม่อยู่เมืองไทยในช่วงที่ผ่านมา “คุณป้าขา... นั่นตึก...” แก้มจะถามถึงตึกสีเขียวอ่อนๆ ที่เห็น แต่พอเท้าเหยียบลงบนพื้นระเบียงก็เห็นชายหนุ่มยืนพิงกำแพงกั้นระหว่างระเบียงสองห้องอยู่ แก้มจ้องใบหน้าแด๋งแจ๋ของผู้ชายคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ “ปริญญ์ ?” “แก้ม...” “ทำไมมายืนตรงนี้ล่ะ...?” “เอ่อ... ผม ผมสูบบุหรี่น่ะ” “ปริญญ์สูบบุหรี่เป็นด้วย ?” แก้มกวาดสายตาสำรวจมือไม้ว่างเปล่าของปริญญ์ และพื้นที่เล็กๆ แถวนั้น ก่อนมาหยุดไว้ที่ใบหน้า “เมื่อเช้าไปสนามบินมาเหรอ” “อือ...” “ไปรับแก้มเหรอ” “ก็...” “ขอบใจที่อีเมลบอกเรื่องปราย แก้มไม่รู้ข่าวเลย...” “แก้ม...” “ปริญญ์ ?” แก้มจ้องหน้าผู้ชายที่เอาแต่พึมพำเสียงอยู่ในลำคออย่างหนักใจ “เอาแต่อึกอักอย่างนี้เป็นครูบาอาจารย์ได้ไงเนี่ย” “บางทีผมก็วาดให้เด็กดูแทนการพูด” ปริญญ์พยายามตอบ แต่เสียงสั่นจนแก้มส่ายหน้า “งั้นเราไปก่อนนะ เพื่อนรออยู่หลายคน” “แก้ม ?” ปริญญ์เอ่ยเรียกไว้ แก้มก็หยุดรอฟัง แต่ปริญญ์ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร ความจริงเขาก้าวขาไม่ค่อยออกด้วย แก้มจึงไม่สนใจรอฟังต่อ กระชับกระเป๋าขึ้นมาอย่างเร่งรีบ ส่วนหญิงวัยกลางคนยืนทำหน้าเลิ่กลั่กเพราะถูกจับได้ว่าช่วยลูกชายโกหก แต่แก้มไม่ได้แสดงความเคืองแต่อย่างใด และยังแฝงรอยยิ้มขำน้อยๆ “ลูกชายคุณป้าคนหนึ่งเปลี่ยนไปจนน่าตกใจ อีกคนก็ไม่ยอมเปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย แต่น่าห่วงพอกันค่ะ” หญิงสาวพูดเสร็จก็ยกมือทำความเคารพลาผู้เป็นแม่ หันไปมองคนเจ็บผู้เป็นลูกทีนึงแล้วเปิดประตูย่างเท้าจากห้องไป ทิ้งให้แม่มองลูกชายอย่างไม่เข้าใจ “ปริญญ์ นี่ลูกเป็นอะไรน่ะ แอบหมอแก้มเค้าทำไม ไม่ชอบเค้าเหรอลูก” “ไม่ฮะแม่ ตรงกันข้ามทุกอย่าง” ปริญญ์นั่งแหมะลงบนเก้าอี้เหมือนคนหมดแรง “หรือลูกอายหมอแก้มเค้า” “ทำนองงั้น ฮะแม่ ผมไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง” “ก็... พูดว่า สวัสดี... การเดินทางเป็นไงมั่ง... ว่างวันไหนจะพาไปเลี้ยง...?” “เหรอฮะ... ผม... นึกไม่ออกฮะ” ปริญญ์เพิ่งนึกออกว่าเขามีผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกง หลังจากใช้มือป้ายเหงื่อแห่งความตื่นเต้นอยู่เป็นนานสองนาน แม่มองกริยาลูกชายอย่างเอ็นดูผสมเห็นใจ “แล้วไหนว่าหมอแก้มเคยเป็นแฟนลูก ?” ปริญญ์หน้าแดงแจ๋เข้าไปใหญ่ “ก็แค่ไปดูหนังด้วยกันสองสามครั้งเอง ผมอาย ผมตื่นแต้นเวลาเจอแก้ม ผมรู้สึกเหมือนคนโง่ฮะแม่ ขนาดขอให้แก้มพาไปดูการผ่าตัดเปิดกะโหลก ผมดูได้แค่ 5 วินาที ผมก็เป็นลมฮะ ตื่นอีกทีก็นอนอยู่บ้านพักแก้มแล้ว... ตอนนั้นแก้มเลยมาคุยดีกับผม ...แก้มคงเห็นใจ... ลำพังผมเองไม่ค่อยได้เรื่องหรอก” “โธ่เอ๊ย ปริญญ์...” นางฟังเรื่องราวแล้วกอดไหล่ลูกชายไว้ “คิดถึงที่เคยโทษเจ้าปรายว่ามันแย่งแก้มไปจากผมแล้วน่าขำฮะแม่ มั่นใจตอนนี้ว่าผมไม่ได้เรื่องเอง ขนาดน้องนอนแบ็บอยู่นั่น ผมยังสู้มันไม่ได้ แก้มยืนคุยกับมันนานกว่าผมอีก” “ไม่หรอกลูก... แก้มไม่ได้คุยกับปราย แก้มคุยกับหมอ” “แต่แก้มไม่ได้อยู่คุยกับผม” “ก็ลูกไม่ได้คุยกับเขา และท่าทางแก้มก็รีบด้วย เขาเพิ่งมาถึงนะลูก” “ฮะ...” ปริญญ์หลบสายตาแม่ และตอนนี้เขาก็อายแม่ไปอีกคนที่นางมารู้ว่าเขาไม่ได้เรื่องขนาดไหน “ลูกรักหมอแก้มเหรอลูก” “ฮะ” “อืม หน้าตาสวยน่ารักสะอาดหมดจด น่าหลงใหล ลูกไปเจอกันตอนไหน ทำไมไม่เคยเล่าแม่บ้าง” “แก้มเป็นหลานอาจารย์ฮะ ผมเจอแก้มตอนเป็นแบบให้ผมกับเพื่อนวาดรูป” ปริญญ์ยังจำทุกอย่างได้ขึ้นใจ “เพื่อนๆ ผมจีบแก้มกันใหญ่เลย  มีแต่ผมที่นั่งบื้อไม่กล้าคุย วาดก็วาดไม่ได้ มือสั่น...” “แล้วคุยกันได้ไงล่ะลูก หืม ?” นางเคยคิดว่าเป็นผู้ใหญ่เกินตัวแต่วันนี้นางเพิ่งรู้ว่าคิดผิดมานาน “ก็วันนั้นพอเป็นแบบเสร็จ แก้มก็กลับไป ผมอยู่เก็บของให้อาจารย์ แต่แก้มกลับมาเอาของที่ลืมไว้ ผมเลยถามแก้เขินว่าแก้มทำงานอะไร แก้มบอกว่าขายข้าวแกงในโรงพยาบาล...” “ลูกเลยไปหา ?” “ฮะ... ผมไปหาถึงรู้ว่าแก้มเป็นหมอ ผมไปบ่อยจนแก้มถามว่าจะจีบเค้าหรือเปล่า และเขารู้เรื่องที่ผมเคยถูกรีไทร์ ผมก็เลย...” ปริญญ์หยุดเล่าแล้วยิ้มกับผ้าเช็ดหน้าก่อนถอนหายใจเบาๆ “ผมเลยคบกับเค้าแบบไม่มั่นใจเท่าไหร่มั้งฮะ แก้มเลยไปชอบปราย” “ปริญญ์ ?” นางเชยคางลูกชายขึ้นมองอย่างพินิจพิจารณา แต่ปริญญ์สบตาแม่อายๆ “ผู้หญิงที่ไหนจะชอบผู้ชายเงอะงะแบบผม ผมไม่เอาไหนอย่างนี้มานานแล้วฮะ” “ปริญญ์เอ๊ย ลูกไม่รู้ตัวว่าลูกเป็นคนน่ารักแค่ไหน” นางกอดไหล่ให้กำลังใจลูกชายวัยสามสิบเหมือนกอดเด็กห้าขวบ “ผู้ชายแบบลูกนี่แหละ ที่ผู้หญิงพากันใฝ่หา ลูกกลับไปลองชวนแก้มคุยเหมือนเดิมสิ” “แก้มชอบปรายฮะแม่... ผมแทนที่ปรายไม่ได้หรอก” “เหรอจ๊ะ...” นางหันมองลูกชายสองคนสลับไปมา “แต่แม่ว่าหมอแก้มเค้าเฉยเมยใส่ปรายมากนะลูก ตอนคุยกับหมอด้วยกันเรียกปรายว่าคนไข้ๆ แทนที่จะเรียกว่าปราย แม่ว่าแก้มทำเหมือนหมอมาดูคนไข้เท่านั้นเอง” “ก็ปรายมัน... ทำเขาเจ็บนี่แม่... ปรายไม่ได้รักแก้ม ...แก้มก็เลย...” “แม่เข้าใจแล้วจ้ะ...แม่ขอโทษแทนน้องนะลูก” “ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่ได้โกรธใครแล้วตอนนี้” ปริญญ์คิดว่าไม่เหลือความโกรธมาหลายเดือนแล้วตั้งแต่ปรายเจ็บ และแน่ใจว่าไม่โกรธใครจริงๆ ก็ตอนเห็นแก้มเมื่อครู่นี่เอง เพราะดูทุกอย่างจะกลับไปเหมือนเดิมได้ แต่เขาต่างหากที่ไม่กล้าพยายามทำอะไรเพื่อหัวใจเสียเอง เขาโกรธตัวเองมากกว่าโกรธน้องอีก ดอกไม้สดในตะกร้าที่หัวเตียงน้องชายแกว่งน้อยๆ ตามแรงลมที่ทะลุผ่านระเบียงมา เรียกสายตาให้ปริญญ์จ้องมองแล้วจินตนาการถึงเดินทางของมัน คงเริ่มต้นที่รอยกรรไกรตัดกิ่งคมๆ ของใครสักคนที่ทำให้มันมาอวดความงามอยู่แถวนี้ ดอกไม้ไม่เคยเดินหาแจกันด้วยตัวเอง เจ้าของแจกันต้องไขว่คว้าเอาเอง... ปริญญ์จ้องมองโทรศัพท์ในมือ อย่างครุ่นคิด ดังนั้นเมื่อน้องสาวกลับเข้ามาอีกครั้ง เขาเดินจากห้องผู้ป่วยทันที นิ้วเขาระรัวกดหมายเลขโทรศัพท์ที่น่าจะติดต่อเพื่อนแก้มได้ เมื่อได้เบอร์มาเขาก็รีบติดต่อทันที แต่ปลายสายว่างเปล่า... เขาจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดขับรถไปหาเธอที่บ้าน “คุณแก้มโทรมาบอกว่าจะยังไม่เข้าบ้านวันนี้ค่ะ เพราะที่บ้านไม่มีใครอยู่เลย ทุกคนไปรวมญาติที่เชียงใหม่” แม่บ้านคนที่ปริญญ์จำได้ลางๆ อธิบายถึงสาเหตุที่ยังมีแต่ความเงียบเชียบในบ้าน “แล้วหมอแก้มพักไหนละครับ” “นอนที่บ้านโดเพื่อนค่ะ และพรุ่งนี้คงตามไปสมทบกับครอบครัวที่เชียงใหม่เลยค่ะ” แม่บ้านมองปริญญ์อย่างไม่แน่ใจครู่หนึ่ง แล้ววิ่งไปจดหมายเลขโทรศัพท์ให้ เขารับมาด้วยอาการมือสั่นน้อยๆ พอกลับขึ้นรถ เขาก็ลองกดเลขหมาย... เสียงโทรศัพท์ครางไปหลายครั้ง...แต่แก้มอาจพักผ่อน หรือยังอยู่ข้างนอกกับเพื่อน จึงไร้วี่แววว่าจะมีคนได้ยินเสียงโทรศัพท์ ปริญญ์จึงถอดใจว่ามันคงไม่ใช่วันของเขาอีกครั้ง ปริญญ์ออกจากที่นั่นด้วยความเสียดายซ้ำสอง ได้แต่ตำหนิตัวเองที่เงอะงะเอาอย่างหนักตอนอยู่สนามบิน และตอนเจอแก้มที่โรงพยาบาลจนปิดโอกาสตัวเอง กว่าจะนึกได้ว่าควรทำเช่นไร พระอาทิตย์วันนี้ก็ใกล้ตกดินไปแล้ว พรุ่งนี้แก้มก็ไปเชียงใหม่... กว่าเขาจะได้เจอเธออีกทีก็ไม่รู้เมื่อไหร่... “กลับไปเป็นไอ้เฒ่าอยู่ในรูอึมครึมเหมือนเดิมแล้วกัน” แต่พอกลับถึงรูอึมครึมซึ่งเป็นบ้านพักของเขา... ภาพใครบางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายหน้าบ้านก็ทำให้ เขาเกือบจบวันนี้ด้วยอาการมืออ่อนจนมองไม่เห็นต้นไม้แสนคุ้นเคย ยังโชคดีที่เขายังพอมีสติเลยหักหลบทัน พาล้อรถลงไปอยู่ในหลุมแทนการทำลายต้นไม้และกันชนรถ ปริญญ์รีบออกมาจากรถ รีบขนาดไม่สนใจรถที่ติดแหง็กอยู่ในท่อน้ำ เขากำมือแน่นสลับปล่อยออกเพื่อคลายอาการตื่นเต้น มันช่วยได้มาก แต่พอแขกที่นั่งอยู่หน้าบ้านหันมายิ้มให้แทนการทักทาย เขาก็ติดอ่างจนได้ “เอ่อ...” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 20:56:29

ความคิดเห็นที่ 6 แก้มมองเจ้าของบ้านหนุ่มขี้ตื่นที่ขับรถให้ถึงตัวเองให้ถึงโรงรถไม่ได้ จนต้องฝากส่วนหนึ่งของรถไว้ในคูน้ำหน้าบ้าน และมีแนวโน้มว่าเจ้าของรถเองก็คงควานหากุญแจไม่เจอถ้าเธอไม่ให้กำลังใจเสียบ้าง “มานั่งรอตั้งนานแล้ว... ไม่รู้เมื่อไหร่จะมีคนเปิดประตูให้เข้าไปเสียที” “เอ่อ...ผมขอโทษ” ปริญญ์หน้าแดงไปถึงคอ ล้วงกระเป๋าหยิบกุญแจออกมาไขเก้ๆ กังๆ แก้มทั้งขำทั้งรำคาญเลยคว้ากุญแจไปไขเอง และยังเปิดประตูผายมือให้เจ้าของเดินนำไป “เชิญค่ะ คุณปริญญ์ ทำตัวตามสบายนะคะ คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง เดี๋ยวไปหาน้ำมาให้ดื่ม” เจ้าของบ้านนั่งลงตามคำสั่งเชิงประชดของแขกจริงๆ ไปเกือบถึงสองนาที ถึงเริ่มรู้ตัว เขาวิ่งไปตามไปในครัวเล็กๆ ของบ้าน ถึงเห็นภาพแก้มยืนยิ้มให้กับครัวศิลปิน “โอ้โห บ้านศิลปินจริงๆ นี่ขนาดครัวยังเต็มไปด้วยรูปที่ยังวาดไม่เสร็จ ของกินตั้งตรงไหนล่ะเนี่ย” “ก็ผม... ไม่ทำครัวน่ะ ครัวผมไว้ตรวจการบ้านเด็ก” ปริญญ์อธิบายอายๆ เปิดตู้เย็นหยิบกระป๋องชารสผลไม้ยื่นให้ “เอ่อ แก้มดื่มนี่แทนน้ำนะ  แต่...ไม่มีหลอดกาแฟ” “เอามาเถอะน่า ที่อเมริกาเค้าก็ไม่ใช้หลอดกาแฟพร่ำเพรื่อนักหรอก แบบนี้มันก็เหมาะสำหรับดื่มอยู่แล้ว” แก้มใช้ชายเสื้อเช็ดกระป๋งชา ดื่มเสร็จก็กลอกตาใส่เจ้าของบ้านที่ยังยืนบื้อ “เอ่อ...” ปริญญ์พยายามนึกว่าพูดอะไรดี “การเดินทางเป็นไงมั่ง... ว่างวันไหนจะพาไปเลี้ยง...” “การเดินทางราบรื่นดี อากาศก็ดีแต่กัปตันไม่ยอมให้ผู้โดยสารออกไปเดินเล่นนอกเครื่องบิน... และถ้าใครคิดจะเลี้ยงข้าวเลี้ยงปลาก็น่าจะเริ่มวันนี้ ช้ากว่านี้ก็คงอดตายกันทั้งสองคนแล้วมั้ง” “แก้ม...” ปริญญ์อายหนักเข้าไปอีก “งั้นผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนะ” “เอาสิ... จะอาบน้ำด้วยนานๆ ก็ไม่ว่า แก้มของีบหน่อย” แก้มอนุญาตให้เจ้าของบ้านขึ้นไปหายใจตั้งหลักชั้นบน ตัวเองกลับมานั่งในห้องรับแขกเล็กๆ คนเดียว เธอไม่ได้งีบอย่างที่บอก สายตาสอดส่ายสำรวจภาพวาดที่แขวนอยู่ทั่วห้อง บางรูปมีทั้งชื่อและเลขรหัสยาวๆ ของนักศึกษาอยู่ แต่บนโต๊ะทำงานที่แสนเรียบร้อยของที่มุมหนึ่งของห้องมีแล็ปทอปเปิดอ้าทิ้งไว้ ข้างๆ มีตำราวางสูงเกือบคืบ ที่เหลือก็มีแค่...กรอบรูปตั้งเด่นอยู่แค่อันเดียว กรอบรูปนั้นเรียกความสนใจให้เธอไปคว้ามันขึ้นดู และไม่กี่วินาทีต่อมา มันก็เรียกรอยยิ้มเธอได้ด้วย “ตาปริญญ์ซื่อบื้อเอ๊ย” เสียงบ่นเกิดขึ้นพร้อมๆ กับปลายนิ้วที่วนไปมาบนรูปในกรอบ... รูปที่ปริญญ์วาดเอง รูปเขาโอบกอดเธอ...เขาวาดตัวเองด้วยสีไม้อ่อนๆ มัวๆ แต่รูปเธอกลับโดดเด่นชัดเจน... “นายคนนี้กี่ปีกี่ชาติก็ยังเหมือนเดิมจริงๆ” แก้มอยากร้องไห้ให้ตัวเอง เมื่อคืดถึงอดีต ตอนที่ไปเป็นแบบให้ศิลปินกลุ่มนั้น บางคนชวนคุยอย่างสนุกสนานบ้างก็ขอจีบกันซึ่งๆ หน้า มีปริญญ์คนเดียวนั่งจ้องเธอเขม็ง แต่ไม่เห็นว่าเขาจะหยิบดินสอหรือแท่งคาร์บอนหรือพู่กันสร้างผลงานบนแผ่นเฟรมตรงหน้า ตอนนั้นเธอก็แอบมองเขากลับอย่างไม่แน่ใจ และถึงคราวปลื้มใจสุดขีดเมื่อเขาตามไปที่โรงพยาบาล แต่อาจเพราะโลกส่วนตัวของศิลปินที่ทำให้เธอเข้าไม่ถึงจิตใจลึกๆ จริงของปริญญ์ เธอเลยคิดว่าเขาอาจแค่ถูกส่งมาเป็นกามเทพชักนำให้เธอรู้จักผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างปราย แล้วเธอก็ไปปลาบปลื้มใจผู้ชายช่างคุยเอาใจเก่งหน้าตาหล่อเหลาและเรียกเสียงหัวเราะเธอได้ทุกทีที่เจอหน้ากัน เธอรู้สึกถึงความกันเองและคุยได้ทุกเรื่องเมื่ออยู่กับปราย ผิดกับปริญญ์ที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก แม้ดูเหมือนเขาจะสนใจและเสน่หาเธอแต่เขาก็ชอบทำตัวลึกลับตลอดเวลาเหมือนไม่พร้อมที่จะคบหาใคร ดังนั้น... เธอลืมปริญญ์สนิทหลังจากพบปรายไม่กี่วัน กว่าจะรู้ว่าเธอถูกมายาครอบงำก็จนวันที่ปรายแสดงให้เห็นชัดเจนว่าในดวงตายิ้มได้ของปราย เธอไม่ใช่ผู้หญิงวิเศษอะไรสำหรับเขา ถึงตอนนั้น... เธอก็ได้แต่คิดถึงปริญญ์อย่างรู้สึกผิด แต่จะกลับไปหาก็แทบเป็นไปไม่ได้... ไม่ได้แม้กระทั่งขอกลับไปเป็นเพื่อน เพราะเธออายที่เคยหลงน้ำคำน้องชายเขา... “ดูอะไรน่ะ” ภาพปรายมายืนอยู่ตรงหน้าเรียกให้แก้มตื่นจากอดีต “ได้อาบน้ำเข้าก็หายติดอ่างแล้วเหรอ” ปรายยิ้มอายๆ แทนคำตอบพลางขยับคอเสื้อสีแดง มันเป็นเชิ้ตที่ดูดีไม่น้อยเมื่อมาอยู่บนร่างเขา แต่แก้มเห็นได้ชัดเจนว่าเขาไม่มั่นใจ “นึกไงสวมเสื้อสีแดง ?” “ตลกเหรอ ลูกศิษย์ผมซื้อให้ตอนวันเกิดน่ะ พวกมันล้อว่ามีเสื้อสีเดียว” “ไม่ตลกหรอกค่ะ ดูดีออก ลูกศิษย์น่ารัก” “พวกมันซื้อกางเกงขาสั้นสีเขียวกับเสื้อยืดสีส้มให้ด้วย” “เอ่อ... กางเกงเขียวเสื้อส้มนี่มันอยู่เหนือคำว่าน่ารักไปแล้ว ขอร้องว่าอย่าเอามาสวมออกนอกบ้าน” “ฮ่าๆ ไม่หรอก เสื้อสีแดงนี่ยังกลัวๆ เลย” “จะกลัวไปทำไม ปริญญ์ใส่เสื้อสีไหนๆ ก็น่ารักเท่าเดิมนั่นแหละ” คำชมของแก้มทำให้ปริญญ์เกาศีรษะด้วยความอาย แต่น้ำเย็นๆ ได้ชะล้างความเงอะงะออกไปได้แล้ว เขาจึงพอมีสตินึกออกว่าควรทำสิ่งใดต่อ “ไปกันเถอะ” แก้มเดินตามปริญญ์ไปข้างนอกด้วยความสงสัยว่าเขาจะจำได้หรือเปล่าว่าล้อรถติดแหง็กอยู่ในคูน้ำ และเธอหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อเห็นเขาเกาปากด้วยความฉงนใจที่ไม่เห็นรถในโรงรถ สักพักนึกเขาก็คงนึกได้ก่อนวิ่งตาเหลือกไปหน้าบ้าน 20 เมตรเพื่อสำรวจสภาพรถ แล้วกลับมาหน้าตาเหรอหรา “เอ่อ... ผมคิดว่าล้อรถแค่ตกหลุม ไม่คิดว่ามันหล่นคูน้ำ” “แต่แก้มเห็นมันหล่นคูมานานแล้วล่ะค่ะ แล้ว...ทำไงล่ะทีนี้” ปริญญ์บอกให้เธอรอ แล้วเขาวิ่งไปเรียกนักศึกษาที่ปกติจะมาเล่นฟุตบอลอยู่แถวนั้นมาช่วยลากรถ แต่กลับไม่พบใครสักคน เพื่อนบ้านบุคลากรวิทยาลัยด้วยกันก็หดหายหมด เหมือนคนแถบนั้นจะทิ้งให้โลกนี้มีเพียงเขากับแก้มไว้กับรถที่ไม่เป็นใจ... เขาเลยต้องขนอิฐแถวนั้นมาวางดันล้อรถไว้ แล้วไปขึ้นรถเข้าเกียร์ถอยหลังเร่งเครื่องยนต์ แต่ไม่สำเร็จ... แก้มเลยอาสาช่วยขับ เมื่อเธอลงไปนั่งแทนที่คนขับปล่อยให้ขยับก้อนอิฐดันล้อรถ แค่ไม่กี่นาทีรถก็เป็นอิสระเหมือนเดิม แต่ตัวปริญญ์ชุ่มไปด้วยเหงื่อ แถมมือที่จับก้อนอิฐแล้วเผลอปาดเหงื่อไปสองสามครั้งทำให้มอมไปทั้งหน้า “คงต้องอาบน้ำอีกรอบ” ปริญญ์ดูแขนเสื้อยาวสีแดงเลอะเทอะแล้ววิ่งเข้าบ้านทันที “สงสัยผมไม่เหมาะกับเสื้อสีแดง” “แหม รถกระป๋องนั่นตกคูก่อนปริญญ์สวมเสื้อสีแดงอีกค่ะ” แก้มมายืนดูเขาล้างมือในอ่างเล็กๆ ในครัว “แก้มหิวมากมั้ย รอผมขึ้นไปปลี่ยนเสื้อแป๊บ” “ไม่นี่ ก่อนมานี่เพื่อนพาไปเลี้ยงแล้ว เมื่อกี้ที่บอกว่าจะอดตายแค่ล้อเล่นน่ะ ปริญญ์หิวก็รีบเปลี่ยนเสื้อเถอะ” “ผมก็ไม่หิว แต่หิวก็... คงกินไม่ลง ผมตื่นเต้น” “ตื่นเต้น ? ตื่นเต้นที่เห็นแก้มเหรอ” “ครับ” ปริญญ์รับอายๆ มือที่เพิ่งเปียกๆ จากน้ำเสยผมแก้เขินครั้งแล้วครั้งเล่าจนเส้นผมเขาชี้โด่เด่ไม่เป็นรูปทรงจนน่าขำ “อือ ไม่บอกก็ดูออก... ว่าปริญญ์เป็นไง” แก้มสงสัยตัวเองว่าเมื่อก่อนเธอถึงเห็นความขี้อายของเขาเป็นความลึกลับไม่น่าไว้ใจไปเสียได้ “ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่ผมอายทุกทีเวลาอยู่ใกล้แก้ม” “แล้วอายทำไม...” แก้มกอดอกถามอย่างไม่เข้าใจ “ไหน ปริญญ์ลองไม่อายซิ จะพูดอะไรก็พูดมา” “ผมรักแก้ม... แต่ผมรู้ตัวว่าไม่ดีพอ ผมไม่เหมือนปราย...” แก้มตาโตเหมือนไข่ห่านอย่างไม่คาดคิดว่าบทคนขี้อายจะกล้า  ก็กล้าจนเกินเหตุ เธอรีบยกมือปิดปากไม่ให้เขาพูดจบ “หยุดไว้แค่ประโยคแรกพอ” “ผมรักแก้ม... คิดถึงแก้ม ไม่มีอะไรเปลี่ยนผมได้” ปรายไม่หลบหน้าอีก และยืนยันทั้งสายตา จึงเป็นฝ่ายแก้มที่หลบสายตามาพึมพำเสียงอยู่ในลำคอให้เขาไปเปลี่ยนเสื้อ ถ้าจะออกไปหาอะไรกินกัน เพราะมืดค่ำเต็มทีแล้ว “ครับ... คงต้องสวมเสื้อตัวเดิมๆ ตัวฉูดฉาดก็มีแค่ตัวนี้ตัวเดียว” ปริญญ์หัวเราะแหะๆ หายไปชั้นบนอีกครั้ง แก้มอยากตะโกนบอกว่าเขาไม่จำเป็นต้องสวมเสื้อสีฉูดฉาดเอาใจใคร เธอไม่ได้ชอบสีสันที่ทำให้เขาอึดอัด แต่...เสียงเธอหดหายลงตั้งแต่ตอนเขาบอกรักเอาซื่อๆ ไปสองครั้งติดกันแล้ว เธอรู้ว่าปริญญ์มีใจให้ แต่ไม่คาดคิดว่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นจะยังทำให้เขาเหมือนเดิมได้ ยิ่งไปยืนดูโต๊ะทำงานเขา ...เธอยิ่งรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นถี่ด้วยบางสิ่งที่เอ่อล้นในหัวใจ... แก้มก้าวขาตามเขาขึ้นบันใดไปอย่างไม่แน่ใจ เลยขั้นบันไดบนสุดไป ก็เห็นประตูห้องเขาเปิดอ้าไว้ เธอเห็นเขายืนมองตู้เสื้อผ้าอย่างครุ่นคิด “ปริญญ์” “เอ่อ แก้ม... ผมขอโทษที่ช้า ผมหาเสื้ออยู่น่ะ” เสียงเรียกทำให้เขาหันมายิ้มอายๆ แต่เธอกอดอกแล้วก้าวขาไปในห้องเขา กวาดสายตาไปพบรูปวาดตัวเอง รูปตอนที่เจอกันครั้งแรก “ห้องผมรกหน่อย ผมไม่ค่อยอยู่ หมู่นี้นอนโรงพยาบาลกับแม่” แต่แก้มยังจ้องรูปตัวเอง “วันนั้นปริญญ์ไม่เห็นวาดแก้มเลย... เห็นนั่งเฉย แล้วมามีรูปนี้ได้ไง” “ก็ผมจำแก้มได้นี่นา ผมวาดรูปแม่ แก้ม ปริมได้สบายบรื๋อตลอดเวลา แต่พี่เปรียววาดยากหน่อย หน้าตาแกเปลี่ยนแปลงตามอารมณ์” แก้มนิ่งงันเหมือนถูกสาปเมื่อปริญญ์พูดคล่องแคล่ว กว่าจะนึกอะไรพูดได้ ก็ตอนปริญญ์หยิบเสื้อยืดสีส้มของขวัญจากลูกศิษย์มาสวมแล้ว “ปริญญ์ ขอบใจนะ” “หืม ? เรื่องอะไร” “ที่บอกว่ารักเมื่อครู่” “ผมทำให้แก้มอึดอัดหรือเปล่า” “ไม่นี่” แก้มรวบรวมความกล้าไปจับมือเขาไว้ “ขอบใจที่ยังเหมือนเดิม” “แล้วแก้มรังเกียจผมมั้ยล่ะ” “โธ่เอ๊ย ปริญญ์... ยายโง่คนนี้จะรังเกียจปริญญ์ได้ยังไง” แก้มจับสองมือเขามาไว้รอบเอว แล้วเธอเองก็โอบกอดเขาไว้ ครู่หนึ่งเธอก็ผละออกอายๆ ... “ไปกันเถอะ ได้เสื้อแล้วนี่” แต่ปริญญ์ผู้อายหน้าแดงแท้ๆ ยังไม่ยอมปล่อยแขนจากเอวบางๆ ของเธอ “ผมไม่อยากไปข้างนอกแล้ว” “แล้ว...ไม่หิวเหรอ...” แก้มเริ่มแกะมือเขาออกจากเอวอย่างไม่แน่ใจเมื่อเห็นสายตาเริ่มส่อแววร่าเริงของเขา เขาไม่ตอบและยังกระชับมือที่โอบเอวเธอไว้ให้แน่นขึ้น แล้วจุมพิตเธอเบาๆ ที่หน้าผาก ก่อนไล่ต่ำลงตามแนวสันจมูก แก้ม และ...หยุดไว้ที่ริมฝีปากเธอ “ปริญญ์จะทำอะไร” แก้มเบี่ยงหน้าน้อยๆ ถาม “ไม่รู้...” ปริญญ์กระซิบตอบแล้วทำสิ่งที่ไม่รู้ต่อ แก้มรู้ว่าเขาทำอะไร แม้ไม่มั่นใจอยู่หลายอึดใจ แต่สุดท้ายก็ยอมให้เขาไม่รู้ต่อไป กระทั่งตอนที่เขาถอดเสื้อสีส้มนั่นทิ้งและอุ้มร่างของเธอขึ้นเตียงนอน ... เงาพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่ฉายผ่านหน้าต่างห้องนอนของปริญญ์ ยังไม่น่าดูชมเท่าผิวกายนวลเนียนในอ้อมกอดเจ้าของห้อง เขาพร่ำกระซิบบอกรักแก้มเป็นสิบครั้งและเมื่อครั้งที่สิบเอ็ดคำบอกรักก็กลายเป็นขออย่างอื่น “เราแต่งงานกันนะแก้ม” แก้มไม่ตอบทันที แต่พลิกตัวมายิ้มล้อเลียนใส่เขา “เฮ่อ บทจะทึ่มก็ทึ่ม บทจะกล้าก็ยังกล้าแบบทึ่มๆ ขนาดนอนผู้หญิงเสร็จก็ขอแต่งงาน ?” “ก็... ผมรักแก้มนี่” ปริญญ์เลิกอายได้หลายชั่วขณะแล้ว เขาคว้ามือเรียวๆ ของเธอมาจูบอ้อนวอน แต่แก้มเสเปลี่ยนเรื่องคุย “นี่ไม่หิวข้าวเหรอ ปริญญ์ยังไม่กินข้าวเย็นเลยนี่” “ไม่เอา ผมไม่อยากไปไหน พรุ่งนี้แก้มก็ไปเชียงใหม่แล้วนี่นา” เขาใช้ปลายนิ้วม้วนเส้นผมนุ่มๆ ของเธอเล่น “แล้วปริญญ์ไม่คิดไปส่งแก้มเหรอ นึกว่าอยากคุยกับพ่อแม่เรื่องแต่งงานเสียอีก ?” “ก็... เอ่อ นั่นสินี่ผมบื้อขนาดไหนเนี่ย” ปริญญ์ลุกขึ้นนั่งหัวเราะตัวเอง “งั้นผมจัดกระเป๋าดีกว่า” “ปริญญ์...? อย่าทำตัวเหมือนเด็กสิ แล้วไม่ถามพ่อแม่ตัวเองก่อน ?” “งั้นผมโทรบอกแม่เลย” แต่แก้มกลับฉุดมือเขาไว้ไม่ให้กระโดดลงไปหาโทรศัพท์ “ทำไมล่ะแก้ม” สายตาไม่แน่ใจของแก้ม ทำให้ปริญญ์คว้ามือเธอไปแนบตรงหัวใจ “แก้มยังรักปรายมันหรือเปล่า” “ไม่ค่ะ แก้มอยากลืมชีวิตช่วงชีวิตที่เคยไปเดินข้างๆ คนอย่างปรายเสียด้วยซ้ำ” “แก้ม... ให้อภัยน้องผมเถอะ” “ควรเป็นแก้มต่างหากที่ควรขอให้ปริญญ์ให้อภัยแก้ม...” “ไม่นี่ ตอนนั้นผมซื่อบื้อเอง ที่...” ปริญญ์ดึงตัวแก้มมากอดไว้บนหมอนใบเดียวกัน “แต่เราลืมเรื่องพวกนี้กันดีกว่า ยังไงๆ มันก็หวนคืนไม่ได้อีก ไอ้ปรายมันก็เหมือนตายเต็มที... แก้มว่ามันจะรอดมั้ย” “ก็มีโอกาสค่ะ แต่แก้มไม่อยากให้ปรายฟื้นขึ้นมาอีก” “แก้ม...?” “แก้มแค่พูดตามที่ใจคิดเท่านั้นเอง แต่ถ้าหากมีการรักษาที่ทำให้ปรายปกติเหมือนเดิมได้ แก้มก็ยินดีหยิบยื่นให้เขาค่ะ” แก้มไม่กล้าบอกปริญญ์ว่าตัวเองรู้สึกงี่เง่าจนไม่อยากดำเนินชีวิตเมื่อคิดถึงครั้งสมัยที่ไปคบปรายเอาง่ายๆ ตอนนั้น “สักวันแก้มจะเล่าปริญญ์ให้หมด” “ผมไม่อยากรู้...” ปริญญ์แนบริมฝีปากลงบนหน้าผากเธอเบาๆ “เราไปเชียงใหม่ด้วยกันนะ” “ขอบใจปริญญ์” แก้มรอจนไฟในห้องนอนปิดลงอีกครั้งถึงปล่อยให้น้ำตาทะลักออกมา... ยิ่งปริญญ์ไม่ขึ้งโกรธอะไรมันยิ่งทำให้วูบความรู้สึกผิดที่เธอเคยมองข้ามเขา “ไม่มีใครเป็นคนฉลาดได้ตลอดเวลาหรอกแก้ม คนเราล้วนผ่านช่วงเวลาโง่ๆ ที่อยากลืมกันทั้งนั้น” ปริญญ์รู้ว่าเธอร้องไห้ แต่เขาไม่คิดเช็ดน้ำตา เขาแค่กอดเธอไว้ด้วยหัวใจแน่นขึ้นกว่าเดิม โปรดติดตามตอนต่อไป ตาปรายไปช็อปของใช้เด็กอ่อน จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 21:05:58

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ yaimooyoyo  : คืนนี้มิมาเจิมรึ ? นิยายตัวไปถึงไหนแร้ว เค้าไม่ได้ตามอวยเลย คุณมนต้นไม้ (Setakan) : แหะๆ ปรายจีบผู้ชายให้ดาวจริงๆ รอดูว่ามานกล้าแค่หนายยย คุณ scottie  : มีเทพบุตรขี้เหร่ ขี้บ่นช่วยดาวไว้ได้ค่ะ คุณ :::อาราเร่::: : ดาวสองไม่โดนกัด แถมได้มีซัมธิงให้ลุ้นอีก หุหุ 555+ คุณ ravio : ได้กลับไปนคร บ้านเกิด แต่ดันไปเจอช่วงน้ำท่วม เล่นเอาเกือบได้เล่นสงกรานต์กลางน้ำกันแล้ว แต่โชคดีกว่าชาวสุราษฯ ไม่น้อย ไม่น่าเชื่อว่าท่วมเอาตอนก่อนสงกรานต์นะคะ คุณ Argent : แหะๆ คุณแม่น้องเบนส์ : เฮ้ ได้ข่าวว่าน้องสาวพี่ได้ขึ้นแท่นติดท็อปไฟว์ หอข่าวอะไรสักอย่างนี่แหละ ดีใจ้ด้วยนะน้อง 55555555 คุณ Roxan : ปรายคู่ดาวแน่ๆ ค่ะ แต่ดาวคนไหนนี่สิ... อ่อ ณ จุดนี้ เรนฟู  ลงนิยายที่ถนนนักเขียนที่เดียวนะฮ้าฟ คุณ  mimny : อือ ...ชายร้ายหญิงรัก - -" ขอบคุณสำหรับกีฟจากกระทู้ที่แล้ว และทั่นผู้อ่านที่เฝ้ารอ ปูเสื่อ แถมเมนท์ให้หลายรอบจนข้ามเดือนกันนะคะ ขณะนี้ทั่นผู้เขียนสำนึกผิดแล้วค่ะ สัญญาจะลงให้จบภายในเดือนนี้ //ถ้าทำไม่ได้ให้ช่วยกันถอนหงอกเลยค่ะ (ขึ้นหลายเส้นมาก) จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 21:27:02

ความคิดเห็นที่ 8 กำลังจะไปจุดธูปอัญเชิญมา he says she says เลยค่า คิดถึงงงง รออ่านนะค้า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 22:29:20

ความคิดเห็นที่ 9 แอร๊ยยยยยยยย ดีใจที่สุด!!! ในที่สุดพี่เรนฟูก็กลับมา!! T^T หนูหายไปเพราะยุ่งกับเรื่องเรียนจบค่ะ แล้ววันนี้หนูเพิ่งสอบจบเสร็จ พี่ก็มาอัพนิยายยยยให้คนหิวโหยอย่างหนูได้อ่านพอดี พวกเราช่างดวงสมพงศ์อะไรเช่นนี้~~~ (กระโดดกอด) แวะมาเเปะเม้นท์ให้ก่อน เดี๋ยวไปปล่อยผีแล้วจะกลับมาอ่านนะคะ (คิดถึงพี่เรนฟูมากมายยย ^________^) อ่านจบแล้ววว ยังสนุกเหมือนเดิม แอบใจหายนึกว่าแมวดาวกับตาปรายจะทะเลาะกันนานกว่านี้ ดีนะที่คืนดีกันเร็ว ว่าแต่แมวดาวอ้วนนี่คงไม่ได้เป็นเพราะท้องหรอกนะคะ (หนูนี่ชักจะเป็นโรคขี้ระแวงแฮะ) แล้วก็ ยังชอบพี่ปริญญ์เหมือนเคยยยย น่ารักและอบอุ่นที่ซู้ดดดด แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 23:39:08 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 23:08:53

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาทักเฉยๆ ไม่ได้เจอกันนานมากๆ แล้วนะเนี่ย กำลังอยากถามเลยว่าที่บ้านทางใต้เป็นยังไงบ้าง ได้รู้ว่าสบายดีก็สบายใจจ้ะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 23:22:51

ความคิดเห็นที่ 11 ซื้อ 288 ดันออก 988 บู~~~ ไม่ได้ซื้อสองตัวอีกต่างหาก ตึ๊ดตือรื้อวว~~~ จากคุณ : Hotch-Kiss เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 01:22:24

ความคิดเห็นที่ 12 รอนานมากค่ะคุณเรนฟูล ร่ำ ๆ จะเข้าไปทวงในบล็อกซะแล้วนะคะนี่ :) จากคุณ : คิม (NYgirl) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 03:12:32

ความคิดเห็นที่ 13 กลับมาแล้วคุ้มค่ากับการรอคอยมากกก จากคุณ : chajee เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 12:11:14

ความคิดเห็นที่ 14 กร๊ากกก อย่าแซวนะ เค้าอายอยู่นี่ อิพ่อเจ้าแผนปากมอมเล่นประจานออกอากาศเลย อุตส่าห์ไม่เข้าไปยุ่งด้วยแล้ว ยังจะตามอีก - -" เลยตั้งมู้ท้าชกไปแล้ว เดี๋ยวนะ เดี๋ยวไปอ่านก่อน เดี๋ยวกลับมาติ ^^ จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 15:50:48

ความคิดเห็นที่ 15 แหม...เกือบเอาไปประกาศแมวหายในห้องจตุจักรแล้วไหมล่ะ ^^ เรนฟูหายตาแดงยัง? แบร่ๆๆ (แลบลิ้นกันติด...) จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 21:10:51

ความคิดเห็นที่ 16 กินข้าวอิ่มหนำสำราญแล้วก็มามิตติ้งกับปรายต่อ คริคริ ใจตุ๊มๆต่อมๆเลยวุ๊ย นึกว่าปรายจะฟื้นแล้ว - -" ลงตอนต่อไปเลยเถอะ รอมานานแล้ว แต่ยังไม่ลง ก็จะรอต่อไป เพราะทำอะไรบ่ได้ 555 จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 12:27:14

ความคิดเห็นที่ 17 ตื่นเต้นยามเด็กดิ้น,,ดุ๊กๆอยู่ใท้อง จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 14:26:57

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่ชอบผู้หญิงแบบหมอเป็นการส่วนตัว --"  ดูกั๊กๆนะ จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 18:39:04

ความคิดเห็นที่ 19 กินอาหารสำเร็จรูปในถุงยังชีพหมดหรือยังคะ ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 20:09:59

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนใหม่มาแร้วนะฮ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10472198/W10472198.html จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 54 20:32:01