ความคิดเห็นที่ 1 อาการเมาค้างยังเล่นงานกฤษณ์ไม่เลิก แม้กระทั่งเวลาจะล่วงเลยมาจนบ่ายโมงกว่าแล้วก็ตาม กว่าจะฝืนลืมตาได้ก็เป็นเวลาเกือบนาที ชายหนุ่มพยายามลุกขึ้นจากเตียงนอน หากแล้วก็ต้องทิ้งตัวลงไปอีกรอบเพราะความปวดจี๊ดแล่นไปที่ศีรษะอย่างหนักหน่วง กฤษณ์ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก เหม่อมองเพดานขาวซีดของบ้านตัวเองลอยๆ นึกทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืน หากก็จำอะไรไม่ได้แม้แต่น้อย ยังคงสงสัยว่าเขาปีนขึ้นมาบนห้องนอนตั้งแต่เมื่อไหร่ เสียงเคาะประตูทำให้กฤษณ์ต้องเลื่อนสายตาไปยังที่มาของเสียง มารดาของเขาตะโกนปลุกเพราะกลัวว่าเขาจะไปทำงานไม่ทัน กฤษณ์ขานรับกลับไป ยกมือขึ้นเคาะศีรษะ สะบัดมันเบาๆ อีกสองสามที พยายามปลุกและดึงสติให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะยันร่างลุกขึ้นแล้วไปเปิดประตูคุยกับมารดา “จะไปทำงานไหมเนี่ยลูกชายตัวดี บ่ายโมงกว่าแล้วคงไม่ต้องไปแล้วมั้งน่ะ แล้วนี่กลิ่นอะไรเนี่ย...” นางชลิตาโวยยาวก่อนจะยกมือขึ้นป้องจมูก ฟุดฟิดสูดกลิ่นที่ฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง “กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นเหล้า น่าเวียนหัวจริง รีบๆ ไปเปิดหน้าต่างเลยไป” คนเมาค้างพยายามสูดกลิ่นบ้าง หากก็ไม่เห็นจะได้กลิ่นอะไรสักนิด ดูท่าเขาคงจะชินกับมันเสียแล้ว ร่างสูงเดินโซเซไปเปิดหน้าต่างตามที่มารดาบอก หากก็ต้องชะงักเท้าเมื่อเห็นเศษแก้วของขวดน้ำหอมกระจัดกระจายอยู่บนพื้น ก้มตัวลงไปเก็บมันขึ้นมาจึงได้สังเกตว่าเป็นขวดน้ำหอมของวิชุลดา ในสมองพลันฉายภาพอะไรบางอย่าง...ที่ทำให้เขาสะท้านไปทั้งร่าง ฝัน? “เมื่อคืนหนูสามาหาแน่ะ” อย่างเชื่องช้าที่กฤษณ์หันหน้ากลับไปทางมารดา หัวใจที่เคยเต้นเป็นปกติเมื่อครู่กลับเต้นเร่าขึ้นมาอย่างน่ากลัว “เหรอแม่ ไม่ได้เจอเลย คือจริงๆ แล้วกฤษณ์จำอะไรไม่ได้ ยังปวดหัวอยู่เลย” “น่าจะได้เจอนะ” นางชลิตายืนยัน “เพราะขนมที่แม่ฝากให้หนูสาเอามาให้วางอยู่บนโต๊ะนั่นไง” พูดพลางชี้นิ้วไปยังขนมบนโต๊ะ “แต่ถ้าจำอะไรไม่ได้ขนาดนี้แสดงว่าเมื่อคืนลูกคงไม่ได้ไปส่งหนูสาสินะ โทรไปขอบคุณเธอด้วย อุตส่าห์ลำบากลำบนเอาขนมมาให้ดึกๆ ดื่นๆ แถมยังต้องกลับคนเดียวอีก” กฤษณ์พยักหน้ารับ พลางเหม่อมองไปทางขนมห่อนั้น อีกครั้งที่ลางสังหรณ์ของเขาพลันขยายร่าง ครอบคลุมไปทุกส่วนของร่างกาย เสียดแทงเข้าไปถึงจิตใจ ว่าสุดท้ายแล้ว...เขาจะไม่เหลือใคร ริสากำลังหัวหมุน ชุลมุนกับข้าวของที่อยู่ในกล่องที่แพ็คมา เมื่อเช้าเธอจับเที่ยวบินมาเที่ยวเชียงใหม่อย่างทุลักทุเลกับพจนาที่เป็นเพื่อนพยาบาลเพียงสองคน “เฮ้ย ซวยแล้ว ชั้นลืมเอานาฬิกาข้อมือมา” ริสาบ่นพลางรื้อของในกล่องออกจนหมด ยกกล่องขึ้นเขย่าๆ ก็ไม่มีอะไรตกลงมานอกจากเศษผง “นาฬิกาข้อมือ ที่แกชอบใส่เป็นประจำอันนั้นน่ะนะ” พจนาตะโกนออกมาจากห้องครัว “ใช่ อันนั้นแหละ โธ่เอ๊ย ทำไมถึงได้ไม่รอบคอบอย่างนี้นะเรา วางไว้บนโต๊ะว่าจะใส่แล้วยืมหยิบมาแน่เลย” “จะใส่ไปทำไมวะ แกก็ดูเวลาที่มือถือเอาดิ” “มันไม่ชิน ไม่มีแล้วไม่อุ่นใจนี่หว่า” คำตอบของเธอเรียกเสียงหัวเราะขบขันจากพจนาได้เป็นอย่างดี ริสาเบ้ปากอย่างไม่พอใจเล็กๆ ก่อนจะเลิกสนใจนาฬิกา รื้อของออกมาเก็บให้เข้าที่เข้าทางต่อไป ระหว่างที่เดินไปเดินมาเก็บของอยู่นั้น เสียงโทรศัทพ์มือถือก็ดังขึ้น ริสาชะงักวูบเมื่อเห็นว่าใครโทรมา เธอยืนมองโทรศัพท์ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจกดรับ “ว่าไง มีอะไรเหรอ” เมื่อได้ยินเสียงที่เป็นปกติของหญิงสาว ก็ทำให้กฤษณ์พูดตอบไปไม่ถูกเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าเขาจะหวังว่าริสาจะต้องมีน้ำเสียงโวยวาย เศร้าสร้อย หรืออะไรที่ผิดแปลกออกไป เพียงแต่เขารู้สึกแปลกๆ กังวลในใจอย่างบอกไม่ถูก “อ้อ” ชายหนุ่มอึกอัก “จะโทรมาขอบคุณเรื่องขนมน่ะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่เมื่อคืนไม่ได้ไปส่ง” “ฮื่อ ไม่เป็นไร ไปขอบคุณแม่สาเถอะ สาไม่ได้เป็นคนทำหรอก” “อืม เดี๋ยวจะโทรไป...” กฤษณ์เงียบไปอีก สองตากลอกไปมาอย่างไม่รู้จะพูดอะไร รู้สึกว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง หากก็ไม่รู้จะกลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดอย่างไร “มีอะไรอีกหรือเปล่า สากำลังยุ่งๆ อยู่น่ะ ไว้คุยคราวหน้าได้ไหม” “คือ...” กฤษณ์รีบรั้งปลายสายไว้ก่อนที่ริสาจะตัดสายไป “เมื่อคืนมีอะไรแปลกๆ หรือเปล่า” “หมายถึงอะไรล่ะ” บางทีริสาก็นึกสงสัยตัวเองว่าทำไมถึงได้ตอบกลับไปได้อย่างเรียบเฉยนัก “ก็...ไม่รู้สิ” “ถ้าหมายถึงผู้ชายที่เมาเหมือนหมาตัวนึงละก็ สาก็เห็นอยู่เหมือนกันว่ามันนอนอืดผึ่งพุงอยู่บนเตียง กรนคร่อกๆ แถมนอนอ้าปากหวอน้ำลายยืดอีกต่างหาก” กฤษณ์ยิ้มแหย นึกสภาพน่าอนาถของตัวเองแล้วก็หัวเราะไม่ออก อดถามเสียงเหี่ยวไม่ได้ “ปะ เป็นอย่างนั้นจริงๆ เหรอ...” “งั้นสิ...” ริสาเงียบไปครู่หนึ่ง “แล้วเหล้าน่ะ เลิกดื่มไปเลยนะ ถ้าคิดจะเมาจนขาดสติขนาดนั้นน่ะ” “ขาดสติ?” กฤษณ์ทวนคำ ริสารีบตัดบท “สาต้องไปแล้ว ไว้คุยกันคราวหน้าแล้วกัน ฝากสวัสดีคุณแม่ด้วยนะ” พูดจบก็กดตัดสายโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัวทัน มือเล็กกำโทรศัพท์แน่น นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย... “แกเหม่ออีกแล้ว” พจนาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้จนริสาต้องผงะถอยหลังวูบหนึ่ง ตื่นจากความคิดสับสนวุ่นวาย “ใครโทรมาน่ะ ใช่คนที่ทำให้แกนั่งเงียบมาตลอดทางหรือเปล่าวะ” คำถามนั้นกลับทำให้ริสาต้องเหม่อลอยอีกครั้ง ในอกพลันร้อนวาบขึ้นมา รู้สึกเหมือนอากาศที่กำลังหายใจอยู่มันเบาบางลง จนกระทั่งเธอสูดลมหายใจเข้าไปอย่างยากลำบาก ริสาไม่ยอมตอบคำถามเพื่อน เดินเลี่ยงไปในครัว ตั้งใจว่าจะหากาแฟมาดื่มเพื่อปลุกสติของตัวเองให้ตื่นขึ้นเสียที หญิงสาวหยิบถ้วยกาแฟเซรามิคใบเล็กๆ จากชั้นวางแก้ว มองหาขวดกาแฟบนตู้วางของ ในสมองหวนนึกถึงคนชงกาแฟส่วนตัวของเธอที่ทำอาหารไม่เป็นเอาเสียเลย แต่กลับชงกาแฟได้ถูกปากเธอนัก ริสาเคยถามปรวิทย์ ถึงสูตรชงกาแฟของเขา “วิทย์ทำยังไงน่ะ สอนหน่อยสิ ทำไมสาถึงชงได้ไม่อร่อยเท่าวิทย์ล่ะ” “ก็ชงปกติ ไม่ได้ใส่อะไรลงไปพิเศษเลยนะ” ปรวิทย์พูดพลางหันซ้ายหันขวา หยิบแก้วกาแฟ กระปุกใส่กาแฟ ครีมเทียม และน้ำตาลขึ้นมาวางบนโต๊ะ ชี้นิ้วอธิบายถึงส่วนประกอบของกาแฟที่เขาชงให้เธอเป็นประจำ “ก็กาแฟหนึ่งช้อน ครีมเทียมสองช้อน น้ำตาลสองช้อน แล้วก็ใส่น้ำร้อนลงไป...แค่นี้เองนี่” “ไม่จริงหรอก ถ้าอย่างนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับที่สาทำเลยนี่” ริสาค้าน เขย่าตัวปรวิทย์จนเขาตัวโยนโงกเงก “วิทย์ต้องแอบใส่อะไรลงไปแน่ๆ เลย” “เปล่านะ วิทย์ไม่ได้ใส่อะไรแปลกๆ เลย” ชายหนุ่มตอบระหว่างที่ร่างโอนไปเอนมา หากแล้วก็เหลือบสายตาขึ้นมองเพดานวูบหนึ่ง แล้วพลันยิ้มหวาน “รู้แล้ว” ปรวิทย์พูดพลางหลิ่วตาให้เธอ “สงสัยเป็นเพราะวิทย์ใส่หัวใจลงไปด้วยละมั้ง” ริสาปล่อยมือออกจากตัวฝ่ายตรงข้ามทันควัน “เน่าซะไม่มีล่ะ ขอยืมมุขนี้ไปเขียนนิยายได้ไหม” “อ้าว ไม่เชื่ออีก งั้นลองชิมดูสิ” เขาพูดพลางยื่นแก้วกาแฟที่ชงเสร็จแล้วให้เธอ หญิงสาวรับมาอย่างว่าง่าย ได้กลิ่นหอมหวลของกาแฟ เห็นไออุ่นสีขาวลอยฟ่องขึ้นมา ริสาจรดริมฝีปากลงกับขอบแก้ว ปล่อยให้น้ำกาแฟสีเข้มไหลเข้าไปข้างในปากช้าๆ ความร้อนของน้ำกาแฟช่วยเพิ่มอุณหภูมิของร่างกายให้พุ่งขึ้นสูง เสมือนหนึ่งมนตรามหัศจรรย์...ความหวานละมุนละไมของมันแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ “เป็นไง หวานไหม...” ริสาช้อนสายตาขึ้นมองคนถาม เห็นความอ่อนโยนอบอุ่นหลั่งไหลมาจากนัยน์ตาที่กำลังทอประกายวาวระยับของเขา หัวใจเต้นเป็นท่วงทำนองเพลงวอลซ์ เชื่องช้า...หากก็นุ่มนวล...และอ่อนหวาน โอบล้อมให้บรรยายกาศสว่างไสว ราวแสงอาทิตย์สีเหลืองนวลยามเช้า.. หญิงสาวยกเรียวปากขึ้นสูง ไม่ยอมตอบ ก้มหน้างุด หลบสายตาร้อนๆ ของเขาเป็นพัลวัน “ขอชิมบ้างสิ..” เสียงนั้นกระซิบแผ่ว...ไม่รอคำตอบ...ก่อนจะแนบฝ่ามือร้อนระอุลงบนผิวแก้มอ่อนนุ่มของเธอ รั้งเพียงนิดหนึ่งให้ใบหน้าหวานใสแหงนเงยขึ้นประสานกับสายตาคมกล้า ลมหายใจอุ่นร้อนเคลื่อนเข้าใกล้ ความขมนิดๆ ของรสกาแฟค่อยๆ ผสานเข้ากับความหวานล้ำของเรียวปากที่แนบลงมา เนิ่นนาน...กว่าที่ความอ่อนละมุนของเรียวปากนั้นจะละออกอย่างอ้อยอิ่ง หากก็จุมพิตซ้ำ...ย้ำเช่นนั้นไม่รู้เบื่อ ตลอดทั้งร่างเบาหวิวเหมือนปุยนุ่น พึ่งพาเพียงอ้อมกอดทรงพลังของเขาที่กำลังพยุงร่างเธอไว้ ระหว่างที่กำลังดื่มด่ำกับสิ่งที่เขามอบให้...เสียงปรวิทย์ก็สอดแทรกเข้ามาภายในห้วงแห่งความฝัน “แต่ถ้าให้หวานที่สุด คงต้องชิมจากริมฝีปากสาละมั้ง...” “สา..สา..ยัยสา!” ริสาสะดุ้งเฮือก มือสองข้างเกือบทำแก้วกาแฟร่วงลงกับพื้น ต้องรีบโวยเพื่อนทันควัน “โอ๊ย แกนี่ เรียกซะตกอกตกใจหมด เรียกเบาๆ ก็ได้” “ชั้นเรียกแกเป็นสิบรอบแล้ว เหม่อทั้งปีน่ะแก” พจนาสวนกลับ พลางยื่นอะไรบางอย่างโบกยั่วไปมาตรงหน้าเธอ “เฮ้ย นาฬิกาของชั้น แกไปเอามาจากไหน! ” ริสาอุทาน เอื้อมมือไปตะครุบนาฬิกาทันที “แม่แกน่ะสิ รู้อยู่แล้วว่าแกต้องลืม ก็เลยเอามาให้ชั้นก่อนแกจะออกจากบ้าน” “โอ๊ย แม่นี่น่ารักที่สุดเลย” ริสายิ้มแป้น พลางหยิบนาฬิกามาสวมใส่ที่ข้อมืออย่างอารมณ์ดี พูดกับมันราวกับว่ามันมีชีวิต “ถ้าชั้นไม่มีแก ชั้นคงเหงาแย่เลยนะเนี่ย ใส่จนชินซะแล้ว” พจนาไหวไหล่ ยกมือขึ้นกอดอก “ก็นั่นน่ะสิ เพราะมีอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา บางทีก็ชินซะจนนึกว่ามันไม่สำคัญ” ริสาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนอย่างเชื่องช้า รับรู้ได้ถึงความนัยที่อีกฝ่ายต้องการสื่อถึงเธอ “ไม่ใช่แค่แม่แก แต่ใครๆ ก็รู้ว่าของสิ่งนั้นมันสำคัญสำหรับแก คงมีแต่แกเท่านั้นที่ยังไม่รู้เสียที ต้องรอให้มันหายไปเท่านั้นหรือไง...” พจนาออกแรงบีบไหล่เพื่อน แล้วค่อยพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นาฬิกานี่ชั้นเอาคืนมาให้แกได้ แต่ของบางอย่างแกต้องไขว่คว้าเอามาด้วยตัวแกเองเท่านั้น รู้สึกตัวเสียที ตลอดทางที่ผ่านมา แกนึกถึงใครกันแน่วะ แกกำลังถูกความรู้สึกเก่าๆ บดบังความรู้สึกที่แท้จริงอยู่หรือเปล่า” รอยยิ้มเบาบางอาบไล้บนริมฝีปากของริสา คงจะสายไปเสียแล้วล่ะ ริสาเดินไปชงกาแฟอย่างเหม่อลอย ใช้ช้อนตักปริมาณกาแฟตามที่ปรวิทย์เคยบอกโดยอัตโนมัติ กดปุ่มกระติกน้ำร้อนให้น้ำร้อนๆ ไหลลงไปในแก้ว คนให้ส่วนผสมเข้ากัน ก่อนจะยกมันขึ้นจรดบนริมฝีปาก เมื่อน้ำกาแฟไหลรินเข้าไปในปาก กระบอกตาพลันร้อนวาบ “...ขมจัง” ในที่สุด ริสาก็ต้องเฝ้ามองสายน้ำสีเข้มของกาแฟที่ถูกเทให้ไหลลงอ่างน้ำไปจนหมดแก้ว ปลายลิ้นยังคงรู้สึกได้ถึงความขมฝาดของมัน ราวกับเธอจะไม่มีวันได้ลิ้มรสของหวานละมุนของกาแฟแก้วไหนๆ ได้อีกต่อไป แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 54 23:54:28 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 23:53:07

ความคิดเห็นที่ 2 เลือดที่มือของวิชุลดายังคงไหลไม่ยอมหยุด หากเลือดในร่างของธีรเดชแทบจะจับตัวแข็งไปเสียแล้ว “ต้องไปโรงพยาบาลไหม..” ธีรเดชถามเบาๆ ในระหว่างที่พยายามใช้ผ้ากดลงบนบาดแผลของวิชุลดาเพื่อยับยั้งการไหลของเลือดที่ยังไหลอยู่เรื่อยๆ หญิงสาวไม่ได้ตอบว่าอะไร ได้แต่มองมือของตัวเองอย่างเลื่อนลอย “วิ..ได้ยินธีหรือเปล่า” “..ได้ยิน” วิชุลดาตอบเสียงเรียบ นัยน์ตายังคงทอแววว่างเปล่า..และชืดชา หยาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มเมื่อครู่เลือนหายไปหมดแล้ว “แผลแค่นี้วิไม่ตายหรอก ธีจะปล่อยมือวิได้หรือยัง” ประโยคนั้นทำให้มือใหญ่ที่กุมมือเล็กไว้คลายตัวออก...ชายหนุ่มละสายตาจากมือนุ่มขึ้นมองผู้หญิงตรงหน้า หัวใจหล่นวูบเมื่อเห็นความเฉยชาฉายไปทั่วดวงหน้าหวานซึ้งนั่น โดยไม่รอให้อีกฝ่ายปล่อยก่อน วิชุลดาก็กระชากมือตัวเองกลับ สองเท้าเดินลิ่วๆ ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่เก็บไว้ที่ห้องโถง ทิ้งให้ชายหนุ่มตัวต้นเหตุต้องยืนบื้อไปพักหนึ่ง แล้วค่อยเดินตามไปนั่งข้างหญิงสาวที่กำลังพันผ้าพันแผลกับมือตัวเองอย่างทุลักทุเล “ให้ธีช่วยเถอะ” ธีรเดชขอร้องหากไม่รอคำตอบ ดึงมือของหญิงสาวเข้าใกล้อย่างถือสิทธิ ไม่ยอมปล่อยแม้อีกฝ่ายจะพยายามดึงกลับสักเท่าไหร่ ดุซ้ำเมื่อคนบาดเจ็บเริ่มทำหน้างอ “โตแล้วอย่าดื้อได้ไหม ไม่ได้จะทำอะไร ธีแค่อยากจะช่วยเท่านั้นเอง” “ช่วยไปให้ห่างละก็ดี” หากสาวเจ้าก็สวนทันควัน ธีรเดชกลับไม่ถือสาในท่าทางกวนอารมณ์ของอีกฝ่าย “ถ้าไม่ดื้อจะเล่าให้ฟัง..เรื่องที่วิอยากรู้” “งั้นก็บอกก่อนแล้วค่อยมายุ่งกับวิ” ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเริ่มอธิบายโดยไม่ต่อล้อต่อเถียงกับวิชุลดาอีก “ช่วงก่อนที่วิประสบอุบัติเหตุ ได้ทำโครงการวิจัยอะไรเอาไว้ไหม” “มีตั้งหลายโครงการ หมายถึงโครงการไหนล่ะ” “โครงการที่ค่อนข้างจะพิเศษหน่อยน่ะ” “ยังไงคือพิเศษล่ะ ธีบอกมาเลยดีกว่า” “ถ้าวิไม่ยอมเล่าให้ธีฟังก่อน ธีก็คงเล่าให้วิฟังต่อไม่ได้” อีกครั้งที่หญิงสาวทำหน้าบูดไม่พอใจ “ธีช่วยอธิบายรายละเอียดให้มากกว่านี้ได้ไหม บอกแค่นี้วิไม่รู้หรอกว่าธีหมายถึงโครงการไหน วิมีทั้งโครงการร่วมกับนิสิตอาจารย์ในมหาวิทยาลัย โครงการที่รับมาจากรัฐบาล หรือแม้กระทั่งจากองค์กรกลางต่างประเทศ ทำเป็นงานวิจัยส่วนตัวเพื่อปรับขั้นก็มี” “เคยมีสารวัตรคนหนึ่งไปติดต่อสอบถามเรื่องงานวิจัยของวิ จำได้ไหม ธีหมายถึงโครงการนั้น” “หา? อะไร..ไม่เห็นมี..อ้อ..” หลังจากที่วิชุลดานิ่งคิดครู่หนึ่งแล้วจึงนึกออก “แต่นั่นไม่นับว่าเป็นโครงการหรือแม้กระทั่งงานวิจัยด้วยซ้ำ เป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่วิทำร่วมกับคุณพ่อคุณแม่เท่านั้นเอง วิยังสงสัยอยู่เลยว่าสารวัตรเขาไปรู้เรื่องมาได้ยังไง” “แล้วทำไมตอนนั้นวิถึงปฎิเสธที่จะให้ข้อมูลกับสารวัตรล่ะ มีเหตุผลอะไร” “วิไม่ได้ปฎิเสธที่จะให้ข้อมูล เพียงแต่มันไม่มีข้อมูลจะให้ ผลการทดลองมันยังไม่แน่นอน แล้ววิก็ไม่กล้าบอกข้อมูลไปสุ่มสี่สุ่มห้าด้วย เพราะถ้าผิดพลาดมันก็จะเสื่อมเสียชื่อเสียงไปถึงคุณพ่อคุณแม่ของวิ” วิชุลดาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง “...จะว่าไปแล้ว..ธีรู้เรื่องได้ยังไง” ธีรเดชเงียบไปอึดใจ มองหน้าของผู้หญิงตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ “วิพูดความจริงใช่ไหม ไม่ได้ปิดบังอะไรเอาไว้ใช่หรือเปล่า” “วิไม่เคยโกหกธี” “แค่บอกไม่หมดสินะ” “อะไรที่บอกไม่ได้ก็จะบอกว่าบอกไม่ได้ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ตอนนี้หรือตอนไหน วิก็ไม่เคยโกหกธี...” หญิงสาวพูดย้ำอีกครั้ง หลุบสายตาลงต่ำ “ไม่เหมือนธี..ที่โกหกวิตลอดเวลา” วิชุลดาพลันรู้สึกได้ถึงแรงที่กำลังบีบมือเธอ...มันรุนแรงขึ้น จนกระทั่งเธอรับรู้ถึงกระแสความร้อนจากมือเขาที่กำลังโอบล้อมเธออย่างแน่นหนา ราวกับจะฉุดรั้งให้เธออยู่กับตัวเขาตลอดเวลา ธีรเดชไม่ได้ถามอะไรต่อไปอีก ได้แต่พันแผลให้วิชุลดาไปเงียบๆ จนกระทั่งมันเสร็จเรียบร้อย เขาจึงลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวธีจะพาวิออกไปข้างนอก ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น รีบไปแต่งตัวซะ ให้เวลาสิบห้านาที” กล่าวจบก็เดินเลี่ยงไป ทิ้งให้วิชุลดาอยู่ตามลำพัง หญิงสาวเหลือบไปมองแผ่นหลังกว้างของเขาแวบหนึ่ง หากแล้วก็เลื่อนสายตากลับมาดังเดิม หัวใจดวงน้อยยังคงเต้นแรงเพราะเขา มือเล็กกำแน่นไม่ว่าจะเจ็บแปลบเพราะบาดแผลสักเท่าไหร่ หวังแค่เพียงได้ลบเลือนความอบอุ่นจากมือเขาที่ยังคงแผ่ซ่านไปทั่วเท่านั้น สายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ถ้อยคำอ่อนโยน การปฎิบัติต่อเธออย่างนุ่มนวล เปรียบเสมือนพิษร้ายที่กระตุ้นให้หัวใจวูบไหว และตรงเข้าบีบรัดจนแทบจะหายใจไม่ได้ในเวลาเดียวกัน... วิชุลดาสูดลมหายใจเข้าลึก รีบกะพริบตาขับไล่หยดน้ำตาให้สลายไป พร่ำบอกตัวเองให้เข้มแข็งเข้าไว้ เพราะสิ่งที่เห็น สิ่งที่ได้ยิน และสิ่งที่ได้รับตลอดมา เป็นเพียงเครื่องมือหลอกล่อเพื่อทำร้ายเธอให้เจ็บช้ำยิ่งขึ้นเท่านั้น --------- 17 ---------------- “ทำไมธีถึงพาวิมาที่นี่” วิชุลดาถามอย่างสงสัยเมื่อธีรเดชขับรถมาจอดยังที่หมาย เธอหันซ้ายหันขวาอย่างงุนงง ถึงเขาจะบอกไม่ให้เธอถามอะไร แต่เธอก็อดถามเขาไม่ได้อยู่ดี ใช่ว่าเธอจะไม่รู้จักที่นี่ ตรงกันข้ามกลับค่อนข้างจะคุ้นเคยด้วยซ้ำ “ก็วิอยากมาไหว้ศพคุณพ่อคุณแม่ไม่ใช่เหรอ ธีก็พาวิมาไง” ธีรเดชตอบพลางเปิดประตูรถให้ และฉุดดึงเธอให้เดินไปด้วยกัน เบื้องหน้าคือวัดเล็กๆ แห่งหนึ่ง ที่เธอและคุณพ่อคุณแม่ชอบมาทำบุญด้วยกันเพราะอยู่ใกล้บ้าน ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ทุกคนจะนำอัฐิของคุณพ่อคุณแม่มาไว้ที่วัดนี้ ในที่สุดธีรเดชก็พาเธอมาหยุดยืนที่หน้าป้ายอัฐิที่เรียงรายเป็นแนวยาว ชี้ให้ดูป้ายข้างหน้า ด้วยความมืดทำให้หญิงสาวมองเห็นไม่ชัดจนต้องก้มลงไปมองป้ายชื่อของบิดามารดา หากแล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเลื่อนสายตาไปเจออีกชื่อหนึ่งที่อยู่ถัดไป ชื่อของเธอเอง... หญิงสาวเวียนศีรษะวูบหนึ่ง สมองยังคงตั้งรับกับสิ่งที่เห็นไม่ทัน ยิ่งไม่เข้าใจว่าชื่อของเธอมาปรากฎอยู่บนป้ายอัฐิของคนตายได้อย่างไร สองขาเรียวเซถอยหลังจนไปชนร่างสูงที่คอยรับร่างของเธอไว้อยู่แล้ว “นี่คือเหตุผลว่าทำไมทุกคนไม่ตามหาวิ” ธีรเดชอธิบายในระหว่างที่จับไหล่วิชุลดาไว้ไม่ให้เธอล้มลงไป “เพราะทุกคนคิดว่าวิตายไปพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่ตั้งแต่ในอุบัติเหตุครั้งนั้นแล้ว” “ทำไม ก็ในเมื่อวิมีชีวิตอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ตายไปไหน” วิชุลดายังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก “วิไม่เข้าใจ แล้วธีมาเจอวิที่โรงพยาบาลตอนที่วิสลบอยู่ได้ยังไง มีธีคนเดียวที่รู้ว่าวิยังมีชีวิตอยู่เหรอ” “ใช่” ธีรเดชตอบสั้นๆ “มีธีคนเดียวที่รู้ว่าวิยังมีชีวิต” วิชุลดารู้สึกโหวงเหวงขึ้นมาทันทีเมื่อทราบว่าเธอกลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตนเสียแล้ว เวลานี้เธอไม่มีที่ให้กลับอีกต่อไป ช่วงเวลาที่หายไปถึงสองปีเธอจะเติมเต็มมันได้อย่างไร “แต่ทั้งหมดก็เพื่อความปลอดภัยของคุณนะ คุณหมอวิชุลดา” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของคนทั้งคู่ เขาผู้นั่นเดินขึ้นมายกมือไหว้เคารพผู้ตายครั้งหนึ่ง ก่อนจะหันมายิ้มให้วิชุลดา “ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งครับ ผมสารวัตรอานุภาพ จำผมได้ไหมครับคุณหมอ” วิชุลดายิ้มให้อีกฝ่ายอย่างงุนงงครู่หนึ่ง แล้วค่อยนึกออกว่าเขาคือใคร “สวัสดีค่ะ วิจำคุณได้แล้ว คุณเคยมาพบวิครั้งหนึ่งที่โรงพยาบาลเพื่อมาถามเรื่องงานวิจัยของวิใช่ไหมคะ” “ใช่ครับ ผมดีใจจริงๆ ที่คุณยังจำผมได้” สารวัตรอานุภาพยิ้มกว้าง “ผมขอให้ธีรเดชพาคุณมาหาผม เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะเกี่ยวกับงานวิจัยของคุณ แล้วคราวนี้คุณคงจะปฎิเสธไม่ให้ข้อมูลผมไม่ได้แล้วนะครับ” “วิไม่เคยปฎิเสธที่จะไม่ให้ข้อมูลคุณนะคะ” วิชุลดารีบค้าน หากก็ต้องหยุดชะงักไว้เท่านั้น เมื่อเธอเหลือบไปเห็นธีรเดชกำลังเดินเลี่ยงออกไป ในขณะที่จะถามว่าเขาจะไปไหน สารวัตรอานุภาพก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน “ธีรเดชคงจะขอตัวไปเยี่ยมภรรยาเขาละมั้ง อยู่อีกฟากนึงของวัดครับ” “อ้อ ” วิชุลดาพึมพำเสียงเบา เลื่อนสายตากลับมายังสารวัตรอานุภาพ ก้นบึ้งของหัวใจเจ็บแปลบวูบหนึ่ง ”...ที่แท้ก็ไปหารินน่ะเอง” ธีรเดชเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า หากชีวิตนี้เขามีโอกาสพบรินลดาอีกครั้ง เขาจะมองหน้าเธอติดไหม สุดทางเดินของวัดเป็นผืนป่าแห่งหนึ่ง เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ มีอายุเก่าแก่ร่วมร้อยปี เขาเลือกบริเวณที่ห่างไกลผู้คนแล้วสร้างสถูปเล็กๆ ของรินลดาขึ้น เพื่อให้ภรรยาของเขาได้พักผ่อนอย่างสงบเงียบภายใต้ร่มไม้ ให้เธอหลับสบายภายใต้ผืนฟ้ากว้าง ปราศจากสิ่งใดมารบกวนอีกต่อไป ช่อดอกไม้สีสดที่จัดวางอย่างสวยงามในแจกันใบเล็กหน้าสถูปของรินลดาทำให้ธีรเดชแปลกใจ นับตั้งแต่ที่เริ่มซ่อนตัวหลบเลี่ยงผู้คน เขาก็ไม่ได้มาหารินลดาเป็นเวลานานเกือบปี อันที่จริงเขาคาดว่าสถูปของรินลดาน่าจะถูกทิ้งให้รกร้าง และอาจจะมีหญ้าขึ้นประปรายด้วยซ้ำ หากมันก็สะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อย แสดงว่ามีคนมาดูแลตลอดเวลา แต่จะแปลกอะไร อาจจะเป็นญาติๆ ของรินลดาก็ได้ ตั้งแต่ธีรเดชทราบว่ามีใครคนหนึ่งกำลังตามล่าตัวเขา แม้จะยังไม่ทราบถึงเหตุผลและตัวการ หากธีรเดชก็ตัดสินใจที่จะซ่อนตัวตามคำแนะนำของสารวัตรอานุภาพ โดยปิดบังไม่ให้ใครล่วงรู้แม้แต่แม้แต่ริสาหรือกฤษณ์ จะยกเว้นก็แต่นาคินที่ยังต้องทำงานร่วมกันเท่านั้น หรือในอีกแง่หนึ่ง เขาแค่อยากจะหลีกหนีผู้คนไปให้พ้นและใช้ชีวิตอยู่อย่างเงียบๆ เพียงลำพังก็เป็นได้ ในวันนี้เขาได้มาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าภรรยาเขาอีกครั้งแล้ว จิตใจของเขาสงบลงมากหากเทียบกับความบ้าคลั่งจากการสูญเสียที่ผ่านมา กลิ่นหอมอ่อนๆ จากมวลดอกไม้ที่เบ่งบานยามราตรีลอยมา ผสานกับเสียงสายลมที่พัดผ่านช่องว่างของใบไม้ ยิ่งทำให้ความคิดของเขาล่องลอยไปถึงคนที่ไม่มีวันจะหวนคืนกลับมา ยามใดที่เขาได้มองสิ่งแทนตัวตนของรินลดา น่าแปลกที่มันจะทำให้เขาสบายใจขึ้นทุกครั้ง รินลดาเป็นเช่นนั้นเสมอมา เธอเปรียบเสมือนที่พักใจยามอ่อนล้า เป็นดั่งท่าเรือที่รอคอยการกลับมาของเขาตลอดเวลาไม่ว่าเขาจะไปยังแห่งหนไหน มันไม่แปลกไม่ใช่หรือที่เขาจะรักเธอยิ่งกว่าใคร.. ไม่แปลกไม่ใช่หรือถ้าเขาจะแก้แค้นให้คนที่เขารัก ไม่แปลกไม่ใช่หรือถ้าเขาจะทำร้ายคนที่คิดร้ายกับเขาบ้าง ถึงแม้จะบอกซ้ำๆ กับตัวเองอย่างนั้น และแม้กระทั่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าภรรยาที่ล่วงลับเพื่อตอกย้ำจุดประสงค์ที่แท้จริงแล้วก็ตาม หากสิ่งแปลกประหลาดที่กำลังก่อตัวปั่นป่วนความรู้สึกของธีรเดช ก็ยังคงวนเวียนตามหลอกหลอนให้คอยคิดถึงใครคนอื่นอยู่ร่ำไป นัยน์ตาสีนิลมองไปเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอย ปลายนิ้วเรียวยาวลากไปสัมผัสแผ่นป้ายชื่อของรินลดาอย่างเชื่องช้า ราวกับต้องการจะถามไถ่ถึงคนที่ลาลับจากไปแล้ว.. “ริน...ธีกำลังทำผิดต่อรินใช่ไหม” ไร้คำตอบ...ธีรเดชมองเห็นเพียงรูปถ่ายของรินลดาที่กำลังยิ้มให้เขา และรู้สึกได้ถึงสายลมที่พัดมากระทบผิวกายอย่างอ่อนโยนเท่านั้น จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 54 23:59:12

ความคิดเห็นที่ 3 จนถึงเดี๋ยวนี้ วิชุลดาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่สารวัตรอานุภาพพยายามอธิบายให้เธอฟังเท่าไหร่นัก “วิน่ะเหรอคะถูกปองร้าย” วิชุลดาถามอย่างไม่เข้าใจ “มันก็แค่อุบัติเหตุ วิแค่ขับรถไปชนรถบรรทุกเท่านั้นเอง” “รถบรรทุกคันนั้นจงใจขับชนคุณครับคุณวิชุลดา” สารวัตรอธิบายต่อ “ธีรเดชที่ขับรถตามหลังคุณไปเป็นพยานได้อย่างดี มันต้องการฆ่าพวกคุณทั้งครอบครัวในคราวเดียว โชคดีที่ธีรเดชดึงคุณออกจากตัวรถได้ทัน ไม่อย่างนั้นคุณคงต้องถูกไฟคลอกตายไปพร้อมกับบิดามารดาของคุณ” “หมายความว่าธีบังเอิญตามวิไปเหรอคะ” “ไม่ได้บังเอิญครับ พวกเราสงสัยว่าคุณกำลังถูกปองร้ายเพราะสิ่งที่คุณรู้ และกำลังปิดบังผมอยู่” วิชุลดาฟังแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น “วิพยายามบอกสารวัตรหลายครั้งแล้วนะคะว่าวิไม่ได้ปิดบังอะไรทั้งนั้น แล้ววิก็ไม่เข้าใจด้วยว่าตัวยาที่วิกำลังวิจัยกับคุณพ่อคุณแม่จะทำให้วิถูกปองร้ายได้ยังไง” สารวัตรอานุภาพเล่า “ก่อนที่คุณจะเกิดอุบัติเหตุ พ่อแม่ของคุณเข้าแจ้งความกับตำรวจ” “เอ๊ะ?” “ตัวยานั่น...เป็นสารเสพติดชนิดหนึ่งที่กำลังแพร่ระบาดอยู่ในขณะนี้” สารวัตรอานุภาพจ้องมองลึกลงไปในนัยน์ตาของวิชุลดา “คุณทราบเรื่องบ้างหรือเปล่า” “วิพอรู้ค่ะว่ามันมีคุณสมบัติเป็นสารเสพติด แต่...วิไม่รู้ว่ามันถูกนำไปทำยาเสพติด” พอพูดไปแล้ว วิชุลดาก็นึกได้ว่า ก่อนเกิดอุบัติเหตุบิดามารดาของเธอมีท่าทีกลุ้มใจมากเพียงไร ในระหว่างที่ค้นคว้าเรื่องงานวิจัยนั่น สารวัตรอานุภาพขยายความต่อ “โชคร้ายที่ตำรวจที่พ่อแม่ของคุณเลือกที่จะเข้าหามีส่วนพัวพันกับคดีนี้อยู่พอดี พวกคุณถึงได้ถูกฆ่าปิดปากเช่นนั้น” “อะไรกัน...” วิชุลดากุมมือแน่น ยังไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้รับฟัง “จริงๆ แล้วยาตัวนี้มาจากสมุนไพรตัวหนึ่งที่คุณพ่อคุณแม่วิพบระหว่างที่ไปทำงานที่เชียงใหม่ และน่าแปลกที่มันจะขึ้นเฉพาะที่นั่นเท่านั้น อาจจะเป็นเพราะภูมิอากาศและสภาพดินของที่นั่นก็ได้ มันเป็นสมุนไพรพื้นบ้านที่รู้จักกันดีในคนป่าคนเขา มักจะนำมาใช้เวลาที่มีคนป่วยมีบาดแผล สมุนไพรนั่นจะช่วยเร่งให้แผลสมานตัวได้เร็วขึ้น และยังช่วยหยุดการไหลของเลือดได้อีกด้วย คุณพ่อคุณแม่เลยนำกลับมาวิจัยต่อเพราะสนใจคุณสมบัติของมัน” “แต่ตอนนี้มันกำลังเป็นที่นิยมอย่างมากในประเทศของเรา รวมไปถึงต่างประเทศด้วยครับ” สารวัตรอานุภาพย้ำ   “คุณวิชุลดา นอกจากคุณและพ่อแม่ของคุณแล้ว คุณบอกเรื่องนี้กับใครไปอีกหรือเปล่า” “วิไม่ได้บอกใครเลยค่ะ” วิชุลดายืนยัน “จริงๆ แล้วสมุนไพรตัวนี้วิกับคุณพ่อคุณแม่นำมาวิจัยตั้งแต่สิบปีที่แล้วด้วยซ้ำ ตั้งแต่สมัยวิเรียนอยู่มหาลัยเองค่ะ แต่วิก็ไม่ได้ทำวิจัยต่อเพราะเกิดเรื่องขึ้นซะก่อน แล้ววิก็ทิ้งเรื่องนั้นไปเลย จนกระทั่งเมื่อสองสามปีก่อนที่จู่ๆ คุณพ่อคุณแม่ก็เรียกให้วิมาทำวิจัยอีกครั้ง วิถึงได้หาข้อมูลมาทำวิจัยต่อ” “เรื่องที่ว่าคือเรื่องอะไรครับ คุณช่วยเล่าให้ผมฟังได้ไหม” “คือ...วิ” วิชุลดากระอักกระอ่วนที่จะตอบคำถามครู่หนึ่ง “วิขอไม่เล่าได้ไหมคะ” “เล่าเถอะครับ” สารวัตรคาดคั้น “ตอนนั้นวิถูกข่มขืนค่ะ” วิชุลดากลั้นใจตอบไปในที่สุด “หลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้สภาพจิตใจของวิแย่มากจนต้องดร็อปเรียนไปเทอมนึง งานวิจัยทั้งหมดที่ทำกับอาจารย์ หรือทำกับคุณพ่อคุณแม่ตอนนั้นวิก็ยกเลิกไปค่ะ กว่าตามเพื่อนทันและเรียนให้จบครบตามกำหนดของมหาลัยก็ต้องเรียนหนักจนไม่มีเวลาไปทำงานวิจัยข้างนอกเลยค่ะ” สารวัตรอานุภาพมีสีหน้าสลดไปวูบหนึ่ง “ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องนึกถึงเรื่องนั้น ใครเป็นคนทำครับ คุณไม่ได้แจ้งตำรวจหรอกเหรอ” “เป็นเพื่อนที่เรียนแพทย์ด้วยกันค่ะ วิไม่ได้แจ้งตำรวจ ทุกคนตัดสินใจที่จะปิดเรื่องนี้เป็นความลับเพื่อตัววิเอง” วิชุลดาตอบเสียงเบาหวิว ในเวลานี้เธอหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบไปทั่วร่าง ต้องกุมมือแน่นลดอาการสั่นระริกที่ทวีความรุนแรงขึ้นทุกที ความหวาดกลัวจากเหตุการณ์เลวร้ายนั้นยังคงทำร้ายเธอ แม้เวลาจะผ่านไปถึงสิบปีแล้วก็ตาม “คุณหมอครับ” สารวัตรอานุภาพเริ่มสังเกตเห็นอาการผิดปกติของหญิงสาว จึงถามด้วยความเป็นห่วง “คุณหมอไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ” หากวิชุลดากลับจมดิ่งอยู่ในห้วงอดีตไปเสียแล้ว เวลานั้นเป็นเวลาเกือบสองทุ่ม มหาวิทยาลัยยามค่ำคืนทั้งมืดมิดและเงียบงัน จะได้ยินก็เพียงเสียงจักจั่นเรไรกรีดร้องระงม แม้กระทั่งหลอดไฟตามรายทางก็ยังกะพริบให้แสงไฟอ่อนๆ วิชุลดาจึงได้แต่พึ่งพาแสงจันทร์จากเบื้องบนส่องสว่างนำทางเท่านั้น เบื้องหน้าของเธอเป็นเพื่อนหญิงที่เรียนแพทย์ด้วยกัน ที่จู่ๆ ก็เรียกให้เธอออกไปจากห้องวิจัยอย่างกะทันหัน “แหวน ยังไม่ถึงอีกเหรอ” เธอถามเมื่อเห็นเพื่อนของเธอยังคงเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ไม่หยุดเสียที “มันน่าจะอยู่แถวนี้นี่นา” แหวนหยุดยืนแล้วกอดอก หันซ้ายหันขวาพยายามมองไปรอบๆ “เมื่อกี้ชั้นเห็นแมวนอนป่วยอยู่ตรงนี้จริงๆ นะวิ” “พี่ยามเก็บไปแล้วหรือเปล่า” วิชุลดาออกความเห็น ยัยแหวนเพื่อนร่วมชั้นปีของเธอ ถึงแม้ว่าจะเรียนแพทย์ด้วยกัน แต่ก็ดันจิตอ่อนเสียจนไม่กล้าแม้แต่จะปฐมพยาบาลให้แมวตัวเล็กๆ “หรือไม่ก็อาจจะเดินกะโผลกกะเผลกเข้าไปตามพุ่มไม้ละมั้ง” พูดพลางชะโงกหน้าเข้าไปหาตามพุ่มไม้ข้างๆ “เดี๋ยววิหาตรงนี้ไปก่อนนะ เราชักไม่แน่ใจแล้วว่าเราอาจจะเห็นอีกที่นึง ถ้าเราเจอแล้วจะโทรตามวิทีหลังนะ” แหวนกล่าวจบก็รีบวิ่งไป วิชุลดาจะตะโกนเรียกก็ไม่ทันเสียแล้ว หากวิชุลดาก็ไม่เคยได้ยินโทรศัพท์จากแหวน ลืมไปด้วยซ้ำว่าแหวนเป็นคนเรียกเธอออกมาในตอนแรก และน่าแปลกที่หลังจากนั้น..แหวนก็ไม่กล้ามาคุยกับเธออีกเลย สิ่งที่วิชุลดาพบกลับไม่ใช่แมวตัวน้อยที่กำลังตามหา หากแต่เป็นชายฉกรรจ์ที่เธอไม่รู้จักหน้าถึงสองคนที่เดินตรงเข้ามาหาอย่างมุ่งร้าย ความทรงจำที่ขาดๆ หายๆ ของเธอจำได้ถึงตรงนั้น เธอวิ่งหนี...หนี...หนีไปโดยไม่รู้ว่าจะรอดพ้นความน่ากลัวที่กำลังจะเกิดขึ้นไหม จนกระทั่งร่างน้อยอ่อนแรงลงด้วยความเหนื่อยล้า และมือใหญ่โตมือหนึ่งก็กระชากผมเธอไปทางด้านหลังโดยแรง พร้อมอะไรบางอย่างที่ฟาดลงบนศีรษะอย่างหนักหน่วง ร่างเล็กของเธอล้มลงกับพื้น เลือดที่ศีรษะไหลอาบไปทั่ว ท่ามกลางสติที่กำลังจะเลือนหาย วิชุลดาได้ยินเสียงชายสองคนนั่นคุยกันเบาๆ “ไปค้นกระเป๋าหาข้อมูลที่นายต้องการ กูจะจัดการกับยัยนี่เอง” ชายคนหนึ่งกล่าวพลางกระชากเสื้อของเธอออกจนขาดวิ่น หากก็ถูกเพื่อนอีกคนหนึ่งรีบออกปากยับยั้งไว้ “เฮ้ย คิดจะทำอะไรวะ นายสั่งไม่ให้ทำอะไร แค่ทำเป็นว่าโดนข่มขืนเฉยๆ ก็พอ” “ใครจะรู้ล่ะ แล้วยัยนี่ก็สวยมากเสียด้วย ทิ้งไว้เฉยๆ ไม่ทำอะไรไม่เสียดายเหรอวะ” “เสียดาย แต่กูยังไม่อยากตาย” เขาตอบอย่างเกรี้ยวกราด พลางกระชากคอเสื้อเพื่อนที่ยังไม่ยอมหยุดยั้งการกระทำป่าเถื่อน “พวกเราโดนนายฆ่าทิ้งแน่ๆ ถ้ารู้ว่าทำอะไรเกินคำสั่ง ใช้สมองน้อยๆ คิดหน่อยดิวะ” “ด่ากูโง่เหรอวะ..ไอ้..” เสียงถกเถียงนั่นยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ หากน่าเสียดายนักที่เมื่อวิชุลดาฟื้นขึ้นมา เธอก็ลืมเลือนมันไปจนหมดสิ้น “วิ...” สติของวิชุลดากลับคืนมาเมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นเคย ภาพปัจจุบันที่ฉายบนนัยน์ตาของเธอค่อยๆ กระจ่างชัดขึ้นเรื่อยๆ หัวใจที่กำลังเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัวเมื่อครู่ค่อยๆ เต้นเบาลงจนสามารถกลับมาอยู่ในระดับปกติ ศีรษะของเธอถูกรั้งให้ซบลงบนบ่ากว้างของธีรเดช พร้อมมือที่กำลังลูบหลังปลอบอย่างอ่อนโยน “ผมขอโทษนะธีรเดช” สารวัตรอานุภาพสารภาพผิด “ผมไม่คิดว่าเธอจะ...” เขากล้ำกลืนคำว่า ‘มีอาการทางจิต’ ลงไปในลำคอ ด้วยกลัวว่าคนตรงหน้าจะกระโดดเข้ามาต่อยปากเขาซะก่อน “ไม่เป็นไรครับสารวัตร ผมเข้าใจ” ธีรเดชตอบ พลางก้มลงมองร่างเล็กที่ยังคงสั่นน้อยๆ ไม่หาย “เธอบอกว่า..เธอถูกข่มขืน คุณรู้เรื่องนี้ใช่ไหม” “ครับ” ธีรเดชตอบรับ “แต่จะเรียกว่าช่มขืนไม่ได้ซะทีเดียว เพราะเธอยังบริสุทธิ์” “แล้วพวกคุณจัดการเรื่องนี้กันยังไง ปล่อยให้มันลอยนวลไปรึ ดูจะไม่ใช่วิสัยคุณเลย” “สารวัตรทราบเรื่องของคมศักดิ์ที่กฤษณ์กำลังตามล่าอยู่ตอนนี้ใช่ไหมครับ นั่นแหละครับ ตัวการ” ธีรเดชตอบ “แต่ก็น่าแปลกที่วิยังบริสุทธิ์ ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคมศักดิ์ถึงปล่อยให้วิรอดมือไปได้” “คุณหมายถึงคมศักดิ์ ลูกชายนักการเมืองใหญ่ที่โด่งดังเรื่องที่โดนจับเข้าคุกเมื่อสิบปีที่แล้วใช่ไหม” “ใช่ครับ” ธีรเดชยืนยัน “งั้นก็ไม่แปลกที่กฤษณ์จะตามหาตัวมันไม่เจอ และก็ไม่แปลกเช่นกันที่มันไม่ได้มาเอาคืนเรื่องคุณหมอวิชุลดา ...ถ้ามันเป็นตัวการจริงๆ” ธีรเดชขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “สารวัตรหมายความว่ายังไงครับ” “คมศักดิ์ถูกใครบางคนฆ่าปิดปากจนตายไปได้เกือบสิบปีแล้ว ตั้งแต่ตอนที่มันออกจากคุกได้นั่นแหละ” จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 00:03:34

ความคิดเห็นที่ 4 ภายใต้เงาของต้นไม้ใหญ่ที่ทอดตัวยาว ชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งกำลังยืนนิ่ง แปลกใจที่เห็นดอกไม้หน้าสถูปของรินลดามีจำนวนเพิ่มขึ้นทั้งๆ ที่ไม่ค่อยจะมีใครมาเยี่ยมรินลดาเท่าไหร่นัก ดอกไม้นั่นยังสดอยู่มาก แสดงว่าผู้มาน่าจะมาในวันนี้ และอาจจะเพิ่งกลับไปเมื่อครู่ด้วยซ้ำ ...หรือว่าจะเป็นธีรเดช? “คุณปรวิทย์ครับ” ปรวิทย์เงยหน้าขึ้นจากสถูปของรินลดาไปยังที่มาของเสียง ชายผู้นั้นพูดต่อ “เมื่อครู่ผมเหมือนจะเห็นธีรเดช...” ปรวิทย์ขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วจึงวางดอกไม้ในมือลงกับพื้น เดินอ้อมตัววัดจนรุดมาจนถึงบริเวณที่จอดรถด้านหน้า เขาเห็นรถยนต์สองคันจอดอยู่แถวนั้น ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างแปลกเพราะวัดนี้เป็นวัดเล็กๆ ไม่ใหญ่โตอะไรมากมาย พิธีศพก็นานๆ ครั้งถึงจะจัดสักที จึงไม่ค่อยจะมีใครมาวัดในยามวิกาลเท่าไหร่นัก รถทั้งสองคันเขาไม่คุ้นว่าเป็นรถของธีรเดช เผลอๆ ธีรเดชอาจจะมาแล้วแต่กลับไปแล้ว แต่ก็อาจจะไม่ ธีรเดชอาจจะเปลี่ยนรถและอาจจะยังอยู่ในวัดก็ได้ ลองรอดูสักหน่อยคงไม่เสียเวลามากนัก คิดเสร็จสรรพปรวิทย์ก็รั้งตัวเองให้หลบอยู่ข้างต้นไม้สูงใหญ่แถวนั้น เพื่อรอสังเกตการณ์ต่อไป ธีรเดชสตาร์ทเครื่องได้สักพักแต่ยังไม่ยอมขับรถออกจากบริเวณวัด อากาศยามค่ำคืนค่อนข้างเย็น เมื่อรวมกับแอร์ภายในรถยิ่งลดอุณหภูมิโดยรอบให้ลดลงต่ำ...หากก็น่าแปลกที่ธีรเดชกลับรู้สึกร้อนนัก ร้อนทั้งภายนอก...และภายใน การที่เขาพาวิชุลดามาเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่ของเธอ ส่วนหนึ่งก็เพื่อให้ตัวเขาเองมาหารินลดาด้วย เขาเพียงแค่อยากจะตอกย้ำความรู้สึกเดิมๆ และย้ำเตือนถึงจุดประสงค์ที่เขาตั้งใจเอาไว้ ถ้าได้พบกับรินลดาอาจจะช่วยดึงความแค้นที่เคยมีให้กลับเข้าที่เข้าทางได้ หากมันก็ไม่เป็นผล ตรงกันข้ามมันกลับค่อยๆ เลือนหายไปทีละเล็กละน้อย และความรู้สึกอย่างอื่นที่ถูกแทนที่กลับยิ่งทวีความรุนแรง... ธีรเดชรู้ดีว่าเขาควรจะปล่อยวิชุลดาให้กลับไปหากฤษณ์ได้แล้ว เขาจะรั้งเธอไว้อีกเพื่ออะไร ในเมื่อเขาแน่ใจว่าวิชุลดารักเขาจนไม่อาจจะเผื่อใจไว้ให้ใครได้อีก เขาบรรลุจุดมุ่งหมายที่ต้องการแล้วนี่? ดวงหน้าหวานใสของวิชุลดาถูกอาบไล้ด้วยแสงสีเงินของแสงไฟจากนอกหน้าต่างรถ ช่วยเพิ่มพูนความงดงามตามธรรมชาติของเธอให้กระจ่างชัดแก่สายตา นัยน์ตาสุกใสบัดนี้ปิดลงสนิทเพราะกำลังหลับใหล ขนตายาวงอนเป็นแพเปียกชื้นด้วยคราบน้ำตาจางๆ “ธี...” เสียงหวานซึ้งนั่นเปล่งออกมาพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลอาบลงสองแก้ม โดยที่หญิงสาวมิอาจล่วงรู้เลยว่ามันทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ หัวใจกระตุกวาบมากแค่ไหน ผิวแก้มของเธอเย็นเฉียบ เมื่อเทียบกับฝ่ามืออุ่นร้อนของเขาที่กำลังประคองดวงหน้าหวานนั่น โสตประสาทของเขาได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงเครื่องยนต์ดังไปทั่วบริเวณ หากไม่อาจเทียบได้กับเสียงหัวใจที่กำลังเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง...จนทำให้ธีรเดชต้องหวนคิด เขาไม่เคยได้ยินเสียงหัวใจชองตัวเองเต้นแรงขนาดนี้มานานเท่าไหร่... ...คงตั้งแต่สมัยมัธยมได้ละมั้ง ทุกสรรพสำเนียงพร้อมใจกันเงียบลง หลงเหลือท่วงทำนองไพเราะจากหัวใจสองดวง ความเหน็บหนาวยามราตรีค่อยๆ เลือนหาย และถูกแทนที่ด้วยความร้อนที่ทำให้อุณหภูมิภายในรถเพิ่มขึ้นสูง ความแค้นทั้งมวลถูกลืมเลือนจนหมดสิ้น ชายหนุ่มกลับตกอยู่ในภวังค์อันข้นหวาน... เมื่อเรียวปากร้อนของเขา...ทาบลงบนเรียวปากของเธออย่างอ่อนโยน ...ปรวิทย์แทบไม่เชื่อสายตาในสิ่งที่กำลังเห็น ร่างสูงพยายามเคลื่อนตัวเข้าใกล้รถให้มากขึ้น แสงสว่างริบหรี่จากเสาไฟไม่ได้ช่วยให้เห็นอะไรมากนัก การได้พบธีรเดชในวันนี้ทำให้เขาตกใจมากพออยู่แล้ว การได้เห็นวิชุลดายังมีชีวิตอยู่ทำให้เขาตกใจยิ่งกว่า และยิ่งเห็นภาพการใกล้ชิดสนิทสนมเกินกว่าคำว่าเพื่อนนั่นยิ่งทำให้เขาต้องตกตะลึงมากที่สุด ในขั้นแรก เขาไม่คิดว่าเป็นวิชุลดา หากเมื่อเขาสังเกตอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง เขาก็ต้องพบว่าผู้หญิงในอ้อมกอดของธีรเดชจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากวิชุลดา...ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของกฤษณ์เท่านั้น ชายหนุ่มไม่เข้าใจในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น สิ่งที่เขาเห็นหมายความว่าอย่างไร ธีรเดชที่กำลังซ่อนตัวอยู่กำลังพรอดรักกับวิชุลดาอย่างนั้นหรือ สองคนนั่นรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่าไม่ใช่ เขากำลังคาดเดาอะไรผิดไป มันควรจะมีอะไรซ่อนเร้นไว้มากกว่านั้นแน่ๆ หากเมื่อเขาหวนคิดถึงความสัมพันธ์ของธีรเดช วิชุลดา กฤษณ์ และรินลดาที่ผ่านมาทั้งหมด...ปรวิทย์ก็แทบจะสะท้านไปทั่วร่าง ตกตะลึงในผลลัพธ์ที่ออกมาเกินความคาดหมายนั่น ในที่สุด...ปรวิทย์ก็เข้าใจ วิชุลดาต้องสะดุ้งตื่นเมื่อธีรเดชเบรครถอย่างกะทันหัน โสตประสาทกึกก้องไปด้วยเสียงเอี๊ยดและเสียงของหนักๆ ที่กระทบถูกตัวรถอย่างรุนแรง “มีอะไรเหรอธี” หญิงสาวยังคงไม่ตื่นดีนัก เธอหันหน้าไปถามธีรเดชอย่างงัวเงีย และพบว่าเขากำลังเบิกตาโพลง มือที่กำลังกำพวงมาลัยค่อนข้างสั่นระริก ธีรเดชตอบในขณะที่ยังไม่ได้หันกลับมามองเธอ “คะ..คน..ธีขับรถชนคน” หญิงสาวรีบเลื่อนสายตาไปมองข้างหน้ารถ เห็นร่างของคนผู้หนึ่งกำลังนอนราบอยู่บนถนน ร่างเล็กรีบเปิดประตูแล้วลงรถเพื่อไปดูคนเจ็บทันที “เดี๋ยวก่อนวิ!” ธีรเดชรีบฉุดแขนของวิชุลดาไว้ “วิไม่ต้องลงไป รออยู่ในรถ เดี๋ยวธีไปเองดีกว่า” “แต่วิเป็นหมอนะ ธีจะรู้ดีกว่าวิได้ยังไง” เถียงพลางดึงแขนตัวเองกลับ แล้ววิ่งออกไปที่ถนนทันที ธีรเดชขมวดคิ้วอย่างกังวล สติทั้งหลายเริ่มหวนกลับคืน ลางสังหรณ์แปลกประหลาดกำลังเล่นงานเขาไม่เลิก เขาไม่ใช่คนขับรถประมาทจนชนคนได้เช่นนี้ เมื่อครู่ร่างนั่นจงใจวิ่งออกมากลางถนนชัดๆ แต่จะเรียกว่าวิ่งก็ไม่เชิง..เขาเองก็บอกไม่ถูกเช่นกันว่าจะเรียกมันว่าอะไร ถูกโยนออกมา? เขายกโทรศัพท์ขึ้นต่อสายหาสารวัตรอานุภาพในขณะที่รีบตามวิชุลดาไป หญิงสาวกำลังตรวจสอบอาการคนเจ็บที่ดูเหมือนจะไม่ได้สติแล้ว วิชุลดาใช้นิ้วแตะไปปลายจมูกของร่างนั่นเพื่อทดสอบว่ายังมีลมหายใจหรือไม่ เมื่อไม่พบสัญญาณของการมีชีวิตก็ทำให้เธอยิ่งกังวล เพราะธีรเดชจะต้องโดนข้อหาขับรถชนคนตาย หากเมื่อหญิงสาวสำรวจต่อไปมากขึ้น ก็ต้องเอะใจว่าตลอดทั้งร่างนั่นเย็นเฉียบ ...ราวกับไร้ชีวิตมานาน ธีรเดชไม่ได้ขับรถชนคนตาย..แต่คนคนนี้ตายมาก่อนหน้าแล้วต่างหาก! ปรวิทย์เดินย้อนกลับมาหารินลดาอีกครั้ง ร่างสูงคุกเข่าลงและวางดอกไม้ลงข้างหน้าสถูป ยกมือขึ้นพนมเพื่อตั้งจิตอธิษฐานให้กับคนที่ล่วงลับ ด้วยหวังว่าคำพูดของเขาจะส่งไปถึงเธอได้บ้าง รินลดาและเขาอยู่โรงเรียนเดียวกัน และเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขาสมัยมัธยมปลายตลอดสามปี นับว่าสนิทสนมกันในระดับหนึ่ง เวลาที่มีปัญหามักจะให้คำปรึกษาเสมอ ไม่ว่าจะทางด้านการเรียนหรือทางด้านหัวใจ ตั้งแต่ที่รินลดาเสียชีวิตลง เขาก็แวะมาเยี่ยมรินลดาอยู่บ่อยครั้ง แม้ว่าเธอจะถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลาก็ตาม “วิทย์ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมทุกอย่างถึงกลายเป็นแบบนี้” เขาพึมพำในระหว่างที่สบตากับรินลดาในภาพถ่ายเบื้องหน้า “เรื่องราวของพวกเรามันเริ่มบิดเบี้ยวจากตรงไหนกันนะ” ราวกับจะมีบางสิ่งบางอย่างตอบรับกับคำรำพึงของเขา สายลมรอบตัวพลันกรีดร้องหวีดหวิว เสียงเสียดสีของใบไม้ดังแกรกกราก กระทั่งใบไม้ที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นดินยังลอยตัวขึ้นสูงตามแรงลม “วิทย์รู้ว่ารินรักธีมาก แล้วรินคงจะเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวเพียงลำพังแบบนี้ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ” ปรวิทย์ถอนหายใจระหว่างที่จัดดอกไม้ใส่แจกัน และเก็บของที่วางอยู่เกะกะให้เข้าที่เข้าทางอย่างเรียบร้อย ชายผู้หนึ่งถลันเข้ามาอย่างเงียบเชียบ “เรียบร้อยแล้วครับนาย” ปรวิทย์ผงกศีรษะรับรู้ให้กับลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านข้าง ก่อนจะหันไปพูดกับรินลดาอีกครั้ง “...เพราะเดี๋ยวธีก็จะตามรินไปแล้ว” รอยยิ้มของเทพบุตรฉายไปทั่วใบหน้าของเขา อาจจะเพราะเหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและกะทันหันเกินไป จนทำให้ธีรเดชลืมนึกไปว่าอยู่ในรถจะปลอดภัยที่สุด เพราะกระจกรถของเขาเป็นกระจกแบบกันกระสุน... เปรี๊ยง... เสียงปืนที่ดังลั่นหลายครั้งติดต่อกันทำให้วิชุลดาสะท้านเฮือก ขณะที่กำลังจะหันหลังกลับดูว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ศีรษะก็ปวดแปลบอันเนื่องมาจากถูกทุบด้วยของแข็งอย่างรุนแรง หญิงสาวรู้สึกได้ถึงโลหิตอุ่นๆ ของตัวเองที่ไหลทะลักออกมา ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดับวูบลง จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 00:06:41

ความคิดเห็นที่ 5 น้ำตาลแอบเม้าท์ + ตอบคอมเม้นท์ค่ะ คราวนี้ลงให้ยาวมาก หวังว่าจะพอชดเชยกับที่หายหัวไปนานหลายเดือนนะคะ (อะไรนะ ไม่เหรอ แง๊ T_T) ปริศนาเฉลยไปส่วนหนึ่งแล้ว มีใครเดาถูกกันบ้างไหมน้อ เฮียวิทย์เป็นตัวละครที่น้ำตาลชอบมากๆ ตัวหนึ่งในเรื่องนะคะ จริงๆ แล้วเขาเป็นตัวละครตัวหนึ่งที่ทำให้น้ำตาลคิดพล็อตของเรื่องนี้มาเลยแหละ คือส่วนใหญ่น้ำตาลจะคนชั่วในละคร ไม่เลวสุดขั้วก็ชั่วสุดขีดไปเลย น้ำตาลอยากเห็นผู้ร้ายที่ถึงแม้จะชั่ว แต่ความรักที่เขามีให้ผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน อยากสร้างตัวละครที่เป็นตัวร้าย แต่คนอ่านก็เอาใจช่วยขึ้นมาน่ะค่ะ ไม่รู้แป๊กหรือเปล่า ฮ่าๆ ตอบคอมเม้นท์ค่ะ นารีจำศีล ขอบคุณพี่นุ้ยที่เข้ามาทักทายกันนะคะ ยิ้มแก้มปริ ดีใจที่พี่ชอบสำนวนนั้นค่ะ ^______^ pormare อุ๊ย T_T ตามอ่านอยู่จริงเหรอคะนี่ น้ำตาลปลื้มจังง่า กระซิกๆ ขอบคุณที่มาแสดงตัวนะคะ เป็นกำลังใจให้มากทีเีดียวค่ะ สังข์ ศักดา (ลูกผู้ชายสีเทา) แฮ่ ป่านนี้ไม่รู้จะไล่อ่านทันหรือยังน้า หรือว่าเลิกอ่านไปแ้ล้วก็ไม่รู้ ยาวจัด T_T Nyah เนย่าาาาาาา ขอบคุณที่มาเชียร์นะจ๊ะตัววว สรุปแล้วเราก็ตามไปอ่านคานกระดกไม่ทันอีกตามเคย เซ็งเป็ดมากมายง่าาา แง้วๆๆ ดีใจที่แวะมาทักทายกันน้าาาา ม๊วฟฟฟฟ scottie เห็นเม้นท์พี่ทีไร ใจเต้นไม่เป็นส่ำทุกทีเลยค่ะ คือจริงๆ หนูแอบลืมไปแล้วว่าหนูเขียนอะไรไปในตอนที่แล้ว (อ้าว T_T) แต่คุ้นๆ ว่าธีรู้ว่าวิไม่ได้ถูกข่มขืนใช่ไหมคะ เอ อันนี้ตอบลำบากจังง่า คือว่าเวลาที่เขาซิงโครไนซ์กัน เขาจะรู้ไหมคะว่าผู้หญิงบริสุทธิ์ แบบว่า มัน เอ่อ..คับ อะไรอย่างนั้นน่ะค่ะ =,,= หนูก็ไม่รู้ว่ามันจะ..ไหม แต่เห็นนิยายหลายเรื่องเขาก็ใช้หลักการนี้อ้างอิง ใช้ไม่ได้เหรอคะพี่ T_T เรื่องรักอลวน 555 หนูก็ว่างั้นแหละค่ะ เรื่องนี้โฟกัสที่รักอลวน รักผิดตัว ผิดคู่ ผิดฝาไปหมดมันซะทุกคนเลยง่ะ ส่วนเรื่องตรรกกะของวิ จะตอบไงดีละหนอ T_T วิแต่งงานกับกฤษณ์เพราะคิดว่ากฤษณ์เป็นผู้ชายที่ดี เป็นคนที่จะสามารถดูแลเธอได้ อีกอย่างพวกเขาก็คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน วิก็คิดว่าถ้าจะแต่งงานก็จะแต่งกับกฤษณ์น่ะแหละค่ะ ถึงแม้วิจะไม่ได้รักกฤษณ์ในฐานะคนรักแบบธี แต่กฤษณ์ก็เป็นผู้ชายที่ทำให้เธอสบายใจและอุ่นใจได้ค่ะ ทีนี้แต่งแล้วทำไมอยากจะหย่า นั่นเป็นเพราะวิไม่สามารถทำหน้าที่ภรรยาให้กฤษณ์ได้ค่ะ (พูดกันตรงๆ ก็คือมี sex ไม่ได้นั่นเอง) วิรู้สึกผิด รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร เลยบอกให้กฤษณ์หย่าไปก็ได้ถ้าต้องการน่ะค่ะ makokchor แอร๊ยยย แอบตกเม้นท์พี่เกดที่น่ารักของหนูไปได้ยังไง >////< หนูขำที่พี่บอกให้ตากวินมาเทรนมากเลยอะ ฮ่าๆๆๆ ตาธีเอ๊ย ชั้นเชิงยังอ่อนด้อยนะเนี่ยยย กร๊ากกกก ความลับเยอะจริงๆ น่ะแหละค่ะ เอิ๊กกก Setakan พี่มนนนนน ขอบคุณที่เข้ามาอ่านอีกรอบนะคะ แล้วก็ขอบคุณที่ชอบพาไปเที่ยวบ่อยๆ อิอิ อ่านกระทู้พี่แล้วน้ำลายไหลอยากไปทุกทีเลยง่ะ แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 01:10:36 แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 00:32:34 แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 54 00:30:13 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 00:15:41

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ ไม่ยอมน้ำตาลลืมตอมคอมเม้นต์พี่ได้ไง มาให้กิ๊ฟตอนนี้ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านน้า จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 00:54:27

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ ^ ^ ตายแล้วววววว ลืมจริงๆ ด้วยยยยยยย (รีบวิ่งไปเพิ่มแล้วนะคะ กะรี๊ดดด...) จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 01:07:31

ความคิดเห็นที่ 8 กลับมาพร้อมกับเฉลยที่หักมุมมากมาย ปรวิทย์คือผู้อยู่เบื้องหลังทั้งหมดรึเนี่ย รอตอนต่อไปค่ะ ลุ้นๆๆๆ จากคุณ : sudawo เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 09:04:04

ความคิดเห็นที่ 9 หายไปนานคิดถึงมากมาย เข้ามาให้กำลังใจกันต่อไปจ้า จากคุณ : พี่นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 13:42:55

ความคิดเห็นที่ 10 คุณน้ำตาลหายไปนานเลย ยินดีด้วยนะคะ จบแว้วววววววว กลับมาคราวนี้ได้อ่านจุใจเลยค่ะ ว่าแต่จบตอนซะ........ ตึกๆ ตักๆ ใจระทึกค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^__^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 15:04:30

ความคิดเห็นที่ 11 ปรวิทย์... อะไรเนี่ย... ดีใจด้วยอีกคนนะจ๊ะน้ำตาล ยินดีที่เรียนสำเร็จแล้ว กำลังจะเป็นว่าที่มหาบัณฑิตสินะ รับปริญญาปีนี้เลย หรือเปล่าคะ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 54 21:11:21

ความคิดเห็นที่ 12 อะไรมันจะซ้อนไปมาได้ขนาดนั้น ส่วนเรื่องที่หนูตอบมา ถ้าแค่ครั้งเดียว ไม่น่าจะแตกต่างหรอกค่ะ แถมมันยังตั้งกี่ปีมาแล้วด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 02:59:34

ความคิดเห็นที่ 13 ไปอ่านกันต่อโลดค่ะ จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 23:11:52