PSYCHO HELL (จอมใจอเวจี 7).........สุสานรักสุสานเลือด

=============
จอมใจอเวจี
บทที่ 7
สุสานรัก สุสานเลือด
GTW
=============



ตอนที่แล้ว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10450954/W10450954.html

+++




เฟรี่ถอยหลังออกมาสามสี่ก้าวอย่างตื่นตกใจ เมื่อเห็นนักรบปีศาจอยู่ในสภาพหมดท่าอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้เป็นฝีมือของเธอเอง

ดีแล้ว เป็นแบบนั้นดีแล้ว อยากปากดีนัก ถ้าเป็นในยามปกติและอยู่ในโลกคุ้นเคย อาจพอเดินหนีได้ ปล่อยให้ตายไปเอง แต่ในสถานการณ์แบบนี้ไม่ดีแน่ เพราะอย่างน้อยก็ยังคงต้องพึ่งพาอาศัย

หลังจากขบคิดใคร่ครวญพักหนึ่ง จึงตัดสินใจเดินไปทดลองดึงวัตถุเรียวแหลมซึ่งปีกตรึงร่างของไนท์ไว้กับผนังถ้ำออกดู ปรากฏว่ามันไม่ได้ยากลำบากอย่างที่คิดเอาไว้ในตอนแรก ไม่น่าเชื่อว่าของแบบนี้จะสามารถปักร่างของคนๆหนึ่งติดตรึงไว้กับผนังหินได้ราวกับเป็นหมุดมหึมาแบบนี้ โลกของพวกปีศาจมีอะไรมากมายเห็นแล้วไม่เข้าใจ

พอถอนเข็มพิฆาตออกจากหมดร่างของคนถูกตรึงก็ทรุดลงกองบนพื้น เป็นปัญหาใหม่ของสาวชาวสรรค์อีกแล้ว ซึ่งต้องมีหน้าที่กึ่งลากกึ่งดึงไปนอนวางไว้บนเตียงอย่างยากลำบาก ขนาดสลบไม่รู้ตัวยังมาสร้างปัญหาให้ได้อีก มันน่าทิ้งให้ตายจริง ๆ

เมื่อมาอยู่บนเตียงหินแล้วยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมามองนรกอีก หรือว่าจะตายไปแล้ว ตัวเองก็ไม่ใช่คนมีความรู้ในการดูแลรักษาคนเจ็บคนป่วยอะไรมากมาย เพราะเคยแต่ชี้มือสั่งบริวารคนรับใช้

ไม่ได้..จะปล่อยให้ตายไม่ได้ เดี๋ยวจะไม่มีคนนำทาง เผลอๆ จะกลายเป็นภูตผีปีศาจตามไปหลอกไปหลอนถึงเบื้องบน คนบ้าๆ แบบนี้ ถ้าเป็นผีคงเป็นผีบ้าๆ ไม่ทำตามกฎกติกาสากล คงได้ป่วนไปทั้งภพ

แต่ว่าตอนนี้คนๆนี้ก็เป็นปีศาจอยู่แล้วนี่ ตายไปแล้วจะกลายเป็นอะไรอีกได้ จะน่ากลัวขนาดไหน ยิ่งคิดยิ่งใจไม่ดี สุดท้ายเลยตัดสินใจกึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับมายังที่พัก ไม่ลืมเก็บเอาวัตถุวัตถุโปร่งใสซึ่งใช้ปักร่างของไนท์ติดมือไปด้วย มันเป็นของปีศาจขาว บางทีเจ้าของอาจจะต้องการมันไปใช้งานอีกครั้ง

ระหว่างทาง เห็นคนใช้ซึ่งเคยคุยกันอย่างสนิทก่อนอาหารมื้อเที่ยงเดินสวนทางมาพอดี รีบปราดไปหาอย่างดีใจพลางเล่าเรื่องของคนป่วยปางตายซึ่งนอนอยู่ในถ้ำตามลำพังให้ฟังอย่างปรึกษาหารือ สาวใช้คนนั้นตั้งใจฟังอย่างสงบเงียบไม่ได้มีท่าทางตื่นเต้นอะไรเลย

“นี่ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ”

เฟรี่มองหน้าแล้วถามสาวใช้คนนั้นอย่างประหลาดใจ

“ทำไมต้องรู้สึกอะไรด้วยล่ะคะ”

แน่ะ...มีการย้อนถามอีก พวกโลกเบื้องล่างนี้เป็นพวกนิสัยกวนประสาทเป็นกันไปหมดทุกคนเลยหรืออย่างไรกัน รวมทั้งคำพูดคำจา ก็ฟังดูแปลกๆ ไม่มีระบบระเบียบแบบแผน เหมือนกับเกิดการชนกันอย่างจังของภาษาวัฒนธรรมต่างยุคต่างสมัย

“ก็...ข้าเพิ่งบอกเจ้าว่ามีคนบาดเจ็บใกล้ตายนอนรอความตายอยู่ในถ้ำ แต่ดูท่าทางเจ้าไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเลย”

“อ๋อ...ไนท์” ทำสีหน้าท่าทางรับรู้คุ้นเคยเป็นอย่างดี

“เจ้ารู้จักเขา”

“เขาคนนี้เคยแวะมาที่นี่บ่อยๆ และส่วนมากมักจะบาดเจ็บมาเสมอ ไม่มากก็น้อย”

“แสดงว่าคุ้นเคยกับปีศาจขาวเป็นอย่างดี”

“พวกเขาเป็นมิตรสหายกัน”

อย่างนี้นี่เอง...เฟรี่นึกในใจ ถึงได้ดูท่าทางคุ้นเคยกับผู้คนและสถานที่ดีเหลือเกิน แต่ที่ไม่เข้าใจคือความสัมพันธ์กันระหว่างไนท์กับปีศาจขาวผู้นั้น รวมทั้งความเกี่ยวข้องกับมาร์ลาส เทวบุตรมารตาเดียวคนนั้นด้วย

“เขากำลังจะตาย เจ้าช่วยไปดูเขาหน่อยได้ไหม”

“ไม่ได้หรอก”

สาวรับใช้สั่นศีรษะแบบไม่ทุกข์ไม่ร้อน “ที่นี่ใครจะเป็นจะตาย คนจะดูแลรักษาคือปีศาจขาวเท่านั้น”

“เจ้ามีหน้าที่มาดูแลช่วยเหลือข้าใช่ไหม”

“ค่ะ”

“ดีแล้ว” หญิงสาวตกสวรรค์ยิ้มอย่างเป็นต่อ “ถ้าอย่างนั้นเจ้าไปกับข้า ไปดูนักรบบ้าๆคนนั้นกับข้า บางทีเจ้าอาจจะทำอะไรได้บ้าง”

“ค่ะ”

บทจะตกปากรับคำก็ง่ายเหลือเกินจนคาดไม่ถึง จนทำให้ทั้งขบขันทั้งโมโห กลับไปเบื้องบนคงมีเรื่องเล่ามากมายให้เพื่อนๆฟังถึงเรื่องราวในขอบอเวจีนี้

ทั้งคู่เดินกลับไปยังถ้ำริมหน้าผา

แต่เมื่อเข้าไปภายในถ้ำ หญิงสาวก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าบนเตียงหินว่างเปล่า ไร้ร่องรอยของนักรบปีศาจจอมกวนประสาทคนนั้น

“หายไปแบบไม่บอกไม่กล่าวอีกแล้ว เจ้าปีศาจบ้าๆๆๆ”

เฟรี่ร้องอย่างหัวเสียขุ่นอารมณ์
“รู้แบบนี้ไม่เดินกลับมาให้เมื่อยอารมณ์หรอก ดูสิ หายไปแบบนี้แล้วจะให้ไปตามที่ไหน”

“ทำไมต้องตามด้วยล่ะคะ”

คนรับใช้สาวถามยิ้ม ๆ ทำให้คนฟังรู้สึกขุ่นมัวขึ้นมาเล็กน้อย ฟังดูเหมือนว่าเธอกำลังเป็นห่วงคนซึ่งหายหน้าไปคนนั้น แต่ความจริงไม่ได้เป็นห่วงหรอกว่าจะเป็นจะตายอย่างไร ห่วงแค่ว่าจะไม่มีคนนำทางออกไปจากดินแดนแห่งนี้เท่านั้น ถ้ามีคนนำทางจ้างให้ก็จะไม่สนใจไม่ถามหา ปล่อยให้ตายไปแล้ว

เป็นปีศาจก็อยู่ส่วนของปีศาจไป ลดตัวลงไปคบด้วยขนาดนี้ก็ดีแค่ไหน ยังจะมากวนประสาทอีก

“ก็เขาเป็นคนนำทาง”

นึกมากมายแต่ก็ตอบสั้นๆเท่านั้น  สาวใช้ยิ้มอีก แล้วพูดขึ้นว่า

“คนนำทาง ความจริงไม่ได้มีแค่ไนท์นะคะ ที่นำทางได้ ยังมีอีกคน”

“อีกคน ใครกัน”

“มาร์ลาส เขาก็ชำนาญดินแดนแถบนี้”

“รู้จักเขาด้วยหรือ”น้ำเสียงมีแววสงสัยแปลกใจชัดเจน

“รู้จักสิคะ นานๆครั้ง เขาเคยมาที่นี่”

ฟังแล้วอยากจะบ้าตาย... ไหนบอกว่าดินแดนของปีศาจขาวเป็นดินแดนต้องห้าม เป็นดินแดนแห่งความตาย ตอนแรกฟังดูน่ากลัวเหลือเกิน แต่ไปๆมาๆ กลับกลายเป็นว่ายังกับเป็นสวนสาธารณะ ใครจะไปจะมาก็ได้ง่ายๆ

“ดูเจ้าท่าทางจะคุ้นเคยกับสองคนนี่ดีนะ” เฟรี่ลองถามหยั่งเชิง

“ค่ะ..ก็พอจะรู้จักคุ้นเคยค่ะ แต่ไม่มากนัก”

““สองคนนี่เป็นยังไงบ้าง”

“”แปลกๆพอกันค่ะ แต่แปลกไปคนละอย่าง”

“บ้าคนละแบบว่างั้นเถอะ”
พูดแล้วก็หัวเราะชอบใจ ทำให้สาวรับใช้พลอยยิ้มตามไปด้วย

ทันใดนั้น มีเสียงดังกังวานสดใสมาจากแขนเสื้อของเฟรี่ หญิงสาวดึงเครื่องมือสื่อสารเล็กๆ ออกมาทันทีอย่างตื่นเต้นดีใจ แต่แล้วสัญญาณเสียงนั้นก็ขาดหายไป หากหมายเลขประจำตัวของคนติดต่อมายังคงค้างคาอยู่บนเครื่อง มันเป็นหมายเลขคนรักของเธอ เขาคงพยายามติดต่อมาจากนอกมิติ คงจะมีบางช่วงที่สัญญาณการติดต่อเชื่อมโยงหากันได้ แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“แย่จัง....”

บ่นอย่างเสียดาย จ้องมองหน้าปัดของอุปกรณ์สื่อสารในมืออย่างหวังว่ามันจะทำงานอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววใดๆอีก

“อะไรกันคะ”
สาวใช้ถามอย่างสงสัย

“เครื่องมือสื่อสารของพวกเรา” เฟรี่ตอบ
“แต่ที่นี่คงไม่สามารถรับสัญญาณได้ มันคงต่างกันมากจนจูนเข้าหากันไม่ได้”

“คนรักติดต่อมาใช่ไหมคะ”

“เธอรู้ได้ยังไง”

“เดาจากสีหน้าท่าทางค่ะ”

เชื่อเขาเลย...เฟรี่นึกในใจ คนรับใช้ในอเวจีทำไมฉลาดขนาดนี้ แต่พอนึกได้ว่าคนรับใช้ในดินแดนแห่งนี้ไม่ธรรมดาเด็ดขาด ต้องผ่านการทดสอบเคี่ยวเข็ญมากมายจึงพอจะเข้าใจ

“ปกติเครื่องมือแบบนี้พวกเราไม่ใช้กันหรอกค่ะ” คนรับใช้สาวอธิบายต่อไป

“พวกเรายังคงอนุรักษ์สภาพความเป็นอยู่แบบดั้งเดิมของพวกเราเอาไว้ เพื่อเป็นการรักษาสภาพของจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของเราเอาไว้ ถ้าเราอยากติดต่อใครก็ต้องใช้วิธีส่งจดหมายโดยผ่านทางคนส่งจดหมาย จะมีบ้างก็ในกรณีฉุกเฉิน แต่ปีศาจขาวจะเป็นคนใช้เครื่องมือชนิดนี้เพียงผู้เดียว”

“ใช้เครื่องมือนี้....”
สาวชาวสวรรค์ร้องอย่างตื่นเต้น จับแขนสาวใช้เขย่าไปมาอย่างลืมตัว

“แสดงว่าที่นี่รับสัญญาณจากภายนอกได้น่ะสิ”

“ได้ค่ะ..แต่จะต้องเดินทางไปที่โน้น”

มองตามมือของสาวใช้ซึ่งชี้ออกไป ที่โน้น..หมายถึงยอดเขาสูงที่สุดในบรรดายอดเขาอยู่ไกลออกไป สายตาของเฟรี่เป็นประกายขึ้นมาทันที อย่างน้อยก็ยังพอมีช่องทางติดต่อกับโลกภายนอกแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นช่องทางหนึ่งในการออกจากขอบอเวจีแห่งนี้

“แต่บริเวณนั้น เป็นพื้นที่ส่วนกลางนะคะ”

สาวใช้ยังคงพูดต่อไป
“เป็นบริเวณเดียวที่มีการบิดเบี้ยวของกาลอวกาศทำให้การสื่อสารสู่มิติอื่นเป็นไปอย่างง่ายและสะดวกที่สุดแบบคลื่นวิทยุของพวกมนุษย์ไม่มีทางทำได้”

“เจ้ารู้จักพวกมนุษย์ด้วยหรือ”

“พวกเราในอดีตก็เคยเป็นมนุษย์ไม่ใช่หรือคะ”

มีการตอบแบบย้อนถามอีก ทำเอาอึ้งไปพักหนึ่ง ใช่แล้ว..ในตำราเรียนก็เคยบอกไว้ว่าพวกเบื้องล่างหรือเบื้องบนก็ตาม ต่างมีที่มาจากมนุษย์ เผ่าพันธุ์ซึ่งเชื่อกันว่าสร้างความยุ่งยากวุ่นวายให้แก่ตัวเองและพื้นพิภพมากที่สุด  

“พาข้าไปได้ไหม”

หมายถึงยอดเขาสื่อสารแห่งนั้น แต่สาวใช้ส่ายหน้าตอบด้วยแววตาเห็นใจว่า

“ไม่ได้ค่ะ พวกเราไม่ได้มีบัตรผ่านทางไปยังสถานที่แห่งนั้น อีกอย่างเส้นทางมันอันตรายมาก”

“พอจะรู้ไหมว่าปีศาจบ้าๆตัวนั้นจะไปไหน”  เฟรี่หมายถึงนักรบปีศาจคู่ปรับ

“”ไปหาคนรักของเขากระมังคะ”

“อะไรนะ...คนแบบนั้นมีคนรักด้วยหรือ”
ทำตาโต น้ำเสียงมีแววแปลกใจชัดเจน ใครจะไปเชื่อว่าปีศาจแบบนั้นจะมีใครมารักหรือไปรักใครได้ ตำราบอกว่าสิ่งซึ่งผูกพันชาวปีศาจเข้าด้วยกันคือ “ความเกลียดชัง” ไม่ใช่ความรัก

++++++++

ไนท์อยู่กับคนรักจริง ๆ

คนรักของเขาอยู่ห่างออกไปเบื้องหน้าเล็กน้อย เธอเป็นผู้หญิงผมยาวผิวขาวรูปร่างบอบบาง ประกายตามีแววสดชื่นร่าเริงอยู่เป็นนิจและมีรอยยิ้มพิมพ์ใจ

เธอกำลังยิ้มให้เขา แล้วพูดทักทายสองสามคำ ก่อนจางหายไปในอากาศ
ปีศาจหนุ่มยื่นมือไปกดปุ่มแห่งความทรงจำบนแผ่นหินอีกครั้ง อากาศเบื้องหน้าพลันก่อตัวเป็นใบหน้าของหญิงสาวคนเดิม ยิ้มแบบเดิม ทักทายแบบเดิม หายไปแบบเดิม

แผ่นหินอ่อนเรียงรายกันเป็นแนวยาวหลายแถวหลายแนว สลักจารึกชื่อของร่างซึ่งนอนอยู่ใต้พื้นดินอันเยือกเย็น บางป้ายซื่อจะมีปุ่มแห่งความทรงจำฝังอยู่ ความทรงจำซึ่งไม่ขึ้นอยู่กับกาลเวลา ความทรงจำซึ่งไม่เคยแปรเปลี่ยนและไม่มีวันเปลี่ยน

การกลับมาหาความทรงจำในบางครั้งก็เป็นเรื่องน่ายินดี แต่ความทรงจำบางอย่างก็เลวร้าย ความทรงจำบางอย่างไม่สมควรแม้แต่จะมาปรากฏให้เห็นในห้วงความคิดคำนึง ความทรงจำบางอย่างสมควรลบเลือนให้รวดเร็วที่สุด จะเป็นการดี แต่ความทรงจำบางอย่างสมควรอยู่ในใจเนิ่นนานตลอดไป

“ข้ามาเยี่ยมเจ้าอีกแล้ว”

ไนท์บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนซึ่งปกติไม่เคยมีใครได้ยิน ใบหน้าถูกปิดด้วยหน้ากากสีขาวไร้ความรู้สึกจึงไม่อาจสังเกตเห็นสีหน้าอารมณ์ได้

“ข้าคิดถึงเจ้ามากมายเหลือเกินรู้ไหม”

พูดจบยื่นมือออกไปกดปุ่มแห่งความทรงจำอีกอันหนึ่ง

เบื้องหน้าของแผ่นป้ายค่อยๆปรากฏร่างของหญิงสาวคนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอก้มหัวให้ปีศาจหนุ่มแบบกึ่งล้อเลียนก่อนมองหน้ายิ้มหวานตาเป็นประกายแล้วพูดว่า

“ข้ารักท่าน....ข้ารักท่าน”

“ข้าก็รักเจ้า”

ว่าพลางยื่นมือไปกดปุ่มเดิมอีกครั้งเพื่อดูความทรงจำเก่าๆ

“ข้ารักท่าน....ข้ารักท่าน”

มือของไนท์ยื่นออกไปเพื่อพบกับความว่างเปล่าในภาพนั้น

ไม่มีอะไรเป็นตัวตนเลยสักนิด

ภาพค้างอยู่ในจังหวะก่อนหายไปความทรงจำถูกหยุดนิ่งค้างเอาไว้เพื่อให้ซึมซับอารมณ์แห่งความคิดถึง แม้ว่าจะเป็นเพียงภาพมายา แต่ก็มีอิทธิพล มีผลต่อจิตใจกระทั่งจิตวิญญาณ

“ไหนเจ้าบอกจะอยู่กับข้าตลอดไป แต่แล้วเจ้าก็จากข้าไป”

จ้องมองเนิ่นนานจึงเอื้อมมือไปกดอีกปุ่มหนึ่ง คราวนี้เป็นภาพของผู้หญิงคนนั้นเอียงแก้มยิ้มแย้มมาให้แล้วพูดว่า

“ข้าอยู่กับท่านตลอดไป อยู่ตลอดไป”

เสียงสุดท้ายจางหายภาพกลับกลายเป็นทะเลมีคลื่นกำลังซัดเข้าหาฝั่งและท้องฟ้าสีครามกว้างไกล ราวกับทะเลมาปรากฏจริงๆต่อหน้าต่อตา ได้ยินกระทั่งเสียงคลื่นลมและเสียงนกกา

นั่นเป็นภาพแห่งความทรงจำสุดท้ายที่ทั้งสองบันทึกเก็บเอาไว้สมัยเมื่อครั้งหนึ่งแอบพากันขึ้นไปเที่ยวบนโลกมนุษย์

“ไนท์ ข้าคิดถึงท่าน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

เสียงหวานใสแว่วมาพร้อมกับทะเลเลือนรางใบหน้าหน้าของเธอโผล่มาพร้อมด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะจางหายไป เหลือเพียงแผ่นศิลาอันเย็นชืด

สายลมในสุสานโบราณกระโชกผ่าน ขอบหน้ากากเย็นชามีละอองน้ำบางส่วนปลิวกระจายออกไปตามแรงลม ความทรงจำไม่ได้คอยหลอกหลอน หากความทรงจำดีๆ ได้ย่อมประทับความรู้สึกดีๆไว้ให้เสมอ แม้ว่าการประทับตรานั้นจะมีความเจ็บปวดอยู่บ้างก็ตาม ดังนั้นป้ายหลุมศพหลายแห่งก็ไม่ได้มีปุ่มของความทรงจำแม้แต่ปุ่มเดียว

บางคนไม่ว่าเรื่องดีหรือไม่ดี ต่างไม่อยากรับรู้ระลึกถึงทั้งนั้น เพราะกับบางคนคิดว่าความทรงจำถึงจะดีขนาดไหน แต่เมื่อหวนคิดถึงนึกถึงครั้งใดก็จะต้องแลกกับความเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าได้สูญเสียต้นตอของความทรงจำนั้นไปเสียแล้วตลอดกาล

จากคุณ	: GTW
เขียนเมื่อ	: 20 เม.ย. 54 02:30:33